ความคิดเห็นที่ 1 บทที่ 6 “เราต้องทำแท้งนะดาว มันไม่มีทางเลือกจริงๆ” ปรายพยายามเจรจาอย่างใจเย็น ขณะที่ดาวพยายามข่มใจไม่ให้หดหู่กับภาพถ่ายตัวอ่อนในท้องจากเครื่องอัลตราซาวด์ สีขาวดำยับยู่ยี่ที่ปรายเอามาให้ดู “น่าเศร้าจัง... ที่คนเรามีสิทธิ์ปฏิเสธเลือดเนื้อเชื้อไขได้...” “ทิ้งตอนนี้ก็ดีกว่ามาทิ้งๆ ขว้างๆ ตอนโต... คนที่ไม่พร้อมจะเป็นพ่อแม่ก็ควรทำแท้ง ไม่งั้นมีลูกก็เป็นปัญหาให้สังคมเปล่าๆ” ปรายพูดวิจารณ์เหมือนวิจารณ์สิ่งที่เกิดขึ้นกับคนอื่น... ไม่ใช่ตัวเอง “แล้วจะรู้ได้ไงว่าพร้อมล่ะ...” “ก็ไม่รู้ล่ะ เพื่อนผมเคยทำแท้งเพราะถุงยางอนามัยรั่วมั้ง ต่างฝ่ายต่างก็ไม่อยากมีลูก ยังสนุกกัน เลยต้องทำ” “คนรวยก็ทำแท้งเหรอ” ดาวถามด้วยลำคอตีบตัน “นึกว่ามีแต่คนไม่มีปัญญาเลี้ยงที่ไปทำแท้ง” “เอ๊ะ...” ปรายผุดลุกนั่ง “หรือว่าเราไปหาไอ้คนที่ทำเธอท้อง ให้มันรับผิดชอบ ?” “แล้ว... ให้ฉันทนเป็นเมียน้อยเขา ? ให้ฉันไปพรากเขาจากครอบครัว...?” “เฮ่อ... คุณนี่ใจอ่อนจริงๆ อย่างนี้ยอมให้ทำแท้งจริงเหรอ” ปรายส่ายหน้าเหนื่อยใจ แม้เขาเองก็นึกกลัวภาพตัวเองต้องกลายเป็นเมียน้อยชายคนนั้น ส่วนดาวขึ้นไปนั่งบนเตียง ดูท้องที่ยังราบเรียบของปรายอย่างจนปัญญา ”ฉันก็ไม่แน่ใจ ... แล้วจะทำแท้งที่ไหน หรือกลับไปที่คลีนิคนั่น” “ไม่หรอก ที่นั่นจะส่งเราไปมูลนิธิ อาจทำให้เรื่องลำบากขึ้น ผมจะโทรถามเพื่อน เพื่อนที่เคยทำแท้ง” “มันคือการฆ่าคน... ฆ่าเด็กเลยทีเดียว” “ดาว... ดาวถูกข่มขืนนะ นี่ไม่ใช่ลูกที่เกิดจากความรัก” “มันก็จริง แต่เด็กคงไม่รู้...” ดาวจ้องมองรูปพร่ามัวนั้นอีกครั้งอย่างใจคอไม่ดี ก่อนกระโดดไปนั่งริมหน้าต่างอีกแล้ว “คุณว่า... เด็กที่อยู่ในท้องตอนนี้ มีวิญญาณหรือยัง ?” “เขามีหัวใจแล้ว แต่...ยังไม่ดิ้น ยังไม่มีวิญญาณมั้ง” ปรายก็หัวใจแห้งเหี่ยวลงทุกที เพราะเขาเองก็ไม่รู้ว่าวิญญาณมาเกี่ยวข้องกับร่างกายตรงไหน “แล้วถ้าเขามีวิญญาณ แล้วหลังทารกถูกฆ่า... วิญญาณเขาจะไปไหน” “ขึ้นสวรรค์มั้ง... ก็หมอเต้ที่ผมชนน่ะ วิญญาณเขาดูสงบดี มือเขาอุ่นๆ แล้วเขาก็คงได้ไปในที่ที่รอรับคนดีแบบเขาแล้ว... ไม่เหมือนผม... ตอนนี้ไม่รู้ผีหรือคน...” ปรายยกมือเล็กๆ มาดู “คุณปราย... คุณมาดูนี่สิ” ปรายลุกไปดูนอกหน้าต่างทันที ดาวให้เขาดูพระภิกษุสามรูปที่กำลังบิณฑบาตร “แม่เคยให้ผมตักบาตร พ่อผมเป็นคริสต์ ผมก้ำกึ่ง ก็เลยหาเรื่องไม่สนทั้งวัดทั้งโบสถ์ !” “ฉันไม่รู้เรื่องศาสนาเหมือนกัน แต่ฉันกำลังคิดว่า... เราไม่ควรทำแท้ง” “ดาว...” ปรายพึมพำยามมองพระภิกษุนั้น พลางมือลูบพุงอย่างเลื่อนลอยอ่อนใจ “ผมรู้... คุณเคยบอกแล้วว่าเราควรอยู่เพื่อทำความดี แต่...อยู่ในสภาพนี้ ผมจะอุ้มท้องได้เหรอ ผม...” “เฮ่อ... ฉันเข้าใจค่ะ ถ้าฉันอุ้มท้องเอง ฉันก็อาจเข้าใจอะไรกว่านี้ แต่ตอนนี้บางทีก็เลื่อนลอยยังไงไม่รู้ หรืออาจรู้สึกรักอิสระเหมือนแมวแล้วก็ได้” ดาวตะกุยกรอบหน้าต่างเบื่อๆ แล้วหันมาถามเขา “แล้ว... ถ้าเด็กเป็นลูกคุณ คุณจะทำแท้งมั้ย” “อย่าถามผมแบบนี้” จู่ๆ ปรายที่ใจลอยอยู่ก็เริ่มหายใจไม่คล่อง เขาไม่อยากคิดถึงอดีต ไม่อยากคิดเรื่องกรรมเก่า ไม่อยากคิดกระทั่งเรื่องเมื่อสามสี่ปีที่แล้ว... “คุณปราย... ฉันขอโทษ...” “ไม่ต้อง... ไม่ต้องขอโทษคนเต็มไปด้วยบาปอย่างผม” ปลายนึกอยากร้องไห้ขึ้นมา “คุณเป็นอะไร... คุณอย่าคิดมากเลย คุณก็รู้ว่าฉันเป็นยังไงนี่คะ...ยังไงฉันก็ต้องเชื่อฟังคุณอยู่แล้ว ถ้าคุณว่าทำแท้งฉันก็ต้องเห็นด้วย... ฉันตามใจคุณ...” “ผม... ผมมีเรื่องสารภาพ” ตาแดงๆ ของปรายส่อความเจ็บปวดเมื่อคิดถึงเรื่องในอดีตที่ชัดขึ้นๆ ทุกที “ผมเคยทำผู้หญิงท้อง... ตั้งสองครั้งแน่ะดาว และผมก็ให้เงินเขาไปทำแท้ง...เพราะผมยังไม่อยากเป็นพ่อ ผมกลัว... ผมกลัวต้องเลี้ยงลูก ผมยังอยากสนุก” “คุณปราย...! เรื่องจริงเหรอคะ...!?” “แล้วคุณรู้มั้ย แฟนคนหลังที่ท้องน่ะ เพื่อนมาบอกว่าตกเลือดเกือบตาย เพราะเด็กอายุตั้งเจ็ดเดือนแล้ว แต่... ผมแค่ทำไม่รู้ไม่ชี้ฝากเงินให้เพื่อนเอาไปให้ แล้วผมไม่เคยติดต่อเธออีกเลย...” “คุณปราย...!” “...อาจเพราะผมฆ่าลูกตัวเองไปแล้วสองคน... ผมถึงต้องมาอยู่สภาพนี้...” ปรายรำพึงออกมาอย่างหดหู่ และยิ่งหดหู่เมื่อจำได้ว่าตอนนั้นเขาแสร้งทำเป็นเฉยชาโดยการคิดว่าผู้หญิงสองคนนั้นอาจไม่ได้ท้องกับเขา ทั้งที่มันแทบเป็นไปไม่ได้... ดาวเสียใจกับเรื่องที่ได้ยิน แต่ท่าทางร้านรานเขา ทำให้เธอเกลียดเขาไม่ลงแม้แต่น้อย “อย่าคิดไปขนาดนั้นเลยค่ะ ...ฉันไม่เคยทำร้ายใคร แต่ก็ต้องอยู่สภาพเดียวกับคุณเหมือนกัน” “แต่... ผมไม่ควรทำแท้งหรือฆ่าเด็กอีก... ใช่มั้ยดาว” ปรายกระซิบถามดาว ทั้งที่จริงเขากำลังตอกย้ำกับหัวใจตัวเองมากกว่า “ค่ะ... บางครั้งฉันก็คิดว่า... เรายังเดินไม่ถึงครึ่งทางของชีวิตหลังความตายเลย” “ไม่หรอกดาว เราสองคนยังไม่ตาย มีบางสิ่งไม่ยอมให้เราตาย” ... จากคุณ : rainfull เขียนเมื่อ : 11 ก.พ. 54 18:22:46

ความคิดเห็นที่ 2 “แถ่น แทน แท๊น นอนซึมกระทือทำไมทั้งคนทั้งแมว ” กันยาเปิดประตูเข้ามาในห้องแล้วกระโดดขึ้นเตียงนอนซบลงบนหมอนใบเดียวกับปราย “ร้องไห้ทำไมน่ะ ขอบใจนะ ที่ให้ยืมเงินตั้งห้าหมื่น แต่อีกหน่อยเราคงได้คืน เพราะได้งานใหม่ทำแล้ว” “งานอะไร ?” ปรายถามตามมารยาทมากกว่าสนใจจริงๆ “เฝ้าร้านขายต้นไม้... ยายเจ๊ปากเสียนั่นแหละ แกมานึกสงสารเลยช่วยฝากให้” “แล้วต้องยกกระถางต้นไม้ หรือโอ่งดินหรือเปล่า” ปรายดูร่างแกร็นๆ เพื่อนสาวห่วงๆ “เขาให้เฝ้ากับขายอย่างเดียว เราไปดูร้านมาแล้ว ใหญ่มาก ต้นไม้สวยๆ ทั้งนั้นเลย เย็นนี้ฉลองกันเถอะ” “แต่เรามีข่าวร้าย” ปรายตัดสินใจหามนุษย์เต็มตัวจริงๆ เป็นที่ปรึกษา “เราท้องน่ะ !” “เฮ้ย...!” กันยาอุทานแล้วผุดลุกขึ้นนั่งด้วยความตกใจ “ไปหาหมอมาแล้ว นี่ไงลูกเรา” ปรายยกรูปทารกในครรภ์ให้เพื่อนดูด้วยอารมณ์ซังกะตาย “เฮ้ย...!” กันยาดูรูปแล้วยังอุทานซ้ำๆ “ดาวท้องกับใคร ไอ้นายชั่วนั่นเหรอ !?” “ไม่ใช่” ปรายรีบปฏิเสธความจริง มองแมวที่นั่งริมหน้าต่าง “เราท้องกับคนรัก เขารับผิดชอบไม่ได้ แต่เราไม่ทำแท้งหรอก ยังไงก็ลูกเรา” “แล้วทำไงล่ะดาว ตกงาน ไม่มีเงิน อยู่หอแคบๆ แค่นี้เลี้ยงลูกยังไง” “กันยาว่าถ้ามีเงิน... มีที่อยู่ เราก็เลี้ยงเด็กได้เหรอ” “ก็จะมีอะไรสำคัญกว่านั้นล่ะ ถ้าผู้หญิงมีเงิน มีงานมั่นคง ก็เป็นแม่คนได้ทั้งนั้น ยายเจ๊เจ้าของมาร์ทน่ะ มีลูกตั้งสามคน ผัวไม่เคยส่งเสียเลย แต่แกก็มีอนาคตดีๆ ให้ลูก ...เฮ่อ ไอ้เราก็ไม่รู้จริงแค่ไหน แต่เจ๊แกพร่ำบอกว่า แกทำพลาดไปหลายอย่างในชีวิต แต่ความผิดพลาดที่น่ายินดีคือการมีลูก บางครั้งแกพูดซะจน เราอยากมีลูกแน่ะ” “มันอาจเป็นสัญชาติญาณเพศแม่ หรือไม่ก็ความบังเอิญที่ปฏิเสธไม่ได้...” ปรายวิเคราะห์ออกมาอย่างเลื่อนลอยและช้ำใจ กันยาเปิดดูหน้าท้องเพื่อนอย่างห่วงใย “แล้วจะทำยังไงล่ะนี่ กลับไปหาน้าสาวมั้ย ดาวมีเงินหรือเปล่า เงินห้าหมื่นที่เรายืมยังคืนไม่ได้ตอนนี้แน่ๆ” “ไม่ต้องห่วงเรื่องนั้นน่า” “เฮ่อ... แต่เราก็เห็นด้วยนะว่าไม่ต้องทำแท้ง พ่อแม่เราลำบากยากจนก็ยังเลี้ยงเรากับน้องได้ ทำไมเราสองคนจะเลี้ยงทารกคนเดียวไม่ได้ เดี๋ยวจะถามเจ๊ร้านขายต้นไม้ว่าเอาดาวอีกคนไปทำด้วยได้มั้ย ยังก็ต้องทำงานเก็บเงินไว้ก่อนนะดาว” “ขอบใจ” ปรายมองผู้หญิงผอมๆ แกร็นๆ มีน้ำใจอย่างกันยาอย่างซาบซึ้ง “ผม เอ่อ...เราคิดว่าคงต้องหาที่อยู่ใหม่นะกันยา ต้องหาชีวิตใหม่” “คิดอยู่เหมือนกันจ้ะ เป็นผู้ใหญ่อยู่หอเด็กแล้วมันท้อใจยังไงไม่รู้” กันยามองห้องพักแคบๆ อย่างไม่ชอบใจ “ไปหาที่อยู่ด้วยกันสิ” “ดีๆ เราก็ตัวคนเดียวในกรุงเทพ” กันยายิ้มให้เพื่อน “เราไปทำอาหารให้กินนะ” “ขอบใจ” ปรายยิ้มให้ร่างเล็กกระจ้อยร่อยของกันยา แล้วเรียกแมว “มานั่งใกล้ๆ ผม หน่อย” “ฉันดีใจที่อย่างน้อยเราก็ตัดสินใจได้เสียที คุณรู้สึกดีมั้ย” “ดีสิ... เหมือนรู้ว่าผมควรทำอะไร ไม่เบลอๆ อย่างก่อนหน้านี้... กันยานี่เขาน่ารักดีนะ” “คุณคิดชอบกันยาหรือเปล่า ?” “ชอบสิ แต่คงเป็นสตรีรายแรกที่ผมไม่คิดอกุศล” “ฉันก็อยู่คนเดียวมานานจนไม่รู้ว่าการมีใครสักคนอย่างกันยามันจะดีขนาดนี้” “คุณมีผมอีกคน” “คุณไม่กลัวที่จะเป็นพ่อคนแล้วเหรอ ?” “กลัวสิ...” ปรายลูบพุงเหม่อๆ “แต่ผมกำลังจะเป็นแม่นี่นา” “พระเจ้าอาจส่งคุณมาช่วยฉันนะคะ เพราะพระเจ้ารู้ว่าฉันจะเป็นแม่ที่อ่อนแอแค่ไหน” “...แต่ส่งมาแบบแปลกๆ เหลือเกิน” แต่ปรายก็ยิ้มออก เขาดีดขนแมวเล่น ใจนึกอยากแต่งเพลงต่อขึ้นมาอีกครั้ง จากคุณ : rainfull เขียนเมื่อ : 11 ก.พ. 54 18:28:44

ความคิดเห็นที่ 3 . . ปริญญ์จำอีเมลคนรักคนเดียวของเขาได้ขึ้นใจ แม้แกล้งทำลืมไปแล้วถึงสี่ห้าปี แต่คำพูดของเด็กสาวแปลกหน้าคนนั้นทำให้เขาหวนคิดถึงมันอีก เขาพิมพ์ข้อความสั้นๆ ส่งอีเมลถึงแก้ม คงเป็นเรื่องโง่มาก เพราะเขากำลังอีเมลเล่าข่าวอุบัติเหตุร้ายแรงของปรายน้องชายตัวปัญหาไปให้เธอ แต่เขาไม่รู้จะเริ่มต้นติดต่อเธออย่างไร จึงหวังว่าเธอคงให้อภัยเรื่องโง่นี้ เขารายงานการรักษาตัวสั้นให้อดีตคนรักที่เขายังรัก...เสร็จแล้ว ก็ไม่แน่ใจว่าจะลงท้ายด้วยถ้อยคำแบบไหน “...              ...ด้วยรัก              จาก... ปริญญ์ คนที่เหมือนเดิมทุกอย่าง” เขากดส่งอีเมลไปแล้วกลับมาว้าวุ่นใจว่า ถ้าเธอยังตัดใจไม่ได้เธออาจจะยิ่งเจ็บปวดเมื่อได้ข่าวคนรักอย่างปรายไม่สบายหนัก เขาหยิบรูปในอดีตมาดู แก้มเป็นผู้หญิงที่ดีและน่ารักที่สุดในโลก เขาหลงรักเธอหมดหัวใจ แต่เขารอเป็นแรมปีจนกว่าจะกล้าประกาศเจตนา แต่พอเกี่ยวแขนกันได้ไม่กี่ครั้ง ผู้ชายเจ้าเสน่ห์อย่างปรายก็เข้ามา... แก้มก็เปลี่ยนไป แล้วแก้มก็หลงไหลไปกับน้ำคำของผู้ชายเจ้าเสน่ห์อย่างปรายที่เห็นผู้หญิงเป็นของเล่น เขาเคยนึกโง่ๆ ว่าน้องชายจะเห็นค่าของแก้มมากพอถึงได้แย่งคนรักพี่ชาย ถ้าเป็นเช่นนั้นเขาก็ขอเป็นคนดีขอเจ็บแค่คนเดียว แต่มันไม่เป็นอย่างนั้น ปรายก็ทำกับแก้มเหมือนที่ทำกับผู้หญิงคนอื่นๆ กว่าเขาจะตื่นจากอาการอกหักได้ ก็ตอนได้ข่าวปรายมีแฟนใหม่ทิ้งให้แก้มหัวใจย่อยยับไป แก้มไม่สนใจจะรับโทรศัพท์หรือยอมพูดจากับเขาอีกสักครั้ง เหมือนแก้มก็เกลียดเขาไปด้วย แก้มหนีไปอยู่ต่างประเทศแทบไม่คิดหวนคืน เขากับปรายก็กลายเป็นศัตรูกัน... โดยที่ปรายไม่แยแสใส่ใจ ผู้คนรอบตัวก็มองว่าเป็นเรื่องรักๆ เลิกๆ ของหนุ่มสาวเท่านั้น มีเพียงปริญญ์ที่หัวใจหล่นหายไปถาวร... และยิ่งได้ข่าวจากว่าน้องเห็นผู้หญิงเป็นของเล่น เขายิ่งอยากหนีไปอยู่คนละแผ่นดิน เขาดูรูปถ่ายแก้มสลับรูปปรายในครอบครัว... ทำไมมีเขาคนเดียวที่เห็นว่าปรายยิ้มเจ้าเล่ห์ตลอดเวลา คนอื่นๆ ล้วนคิดว่ารอยยิ้มของปรายเต็มไปด้วยเสน่ห์น่าหลงไหล ปรายช่างเจรจา พอเริ่มรู้ความ ก็รู้วิธีมัดใจคนอื่น... “เฮ่อ อย่างยายก้อยมาติดกับดักไอ้ปรายนี่พอเข้าใจแฮะ แต่ไม่น่าเชื่อว่าคนอย่างหมอแก้มก็พลอยมาชอบไอ้ปรายไปด้วย... เฮ่อ” แล้วเขาก็นึกไปถึงเด็กดาวนั่น ปรายไปทำแบบไหนเข้าเด็กผู้หญิงคนนั้นถึงได้ดูเป็นหนึ่งเดียวกันนัก เขายกรูปครอบครัวไปยืนส่องหน้ากระจก เขากับน้องชายไม่ได้ต่างกันมาก เขาแค่เตี้ยกว่าเล็กน้อยแต่ก็ไม่ใช่เตี้ยคนตัวเล็กแคระแกร็น เขามองไปรอบๆ ตัวอีกครั้งก่อนลองยิ้มให้กระจก เขากำลังพยายามยิ้มแบบน้องชาย...เมื่อหวนคิดถึงตอนเขาแนะนำแก้มให้รู้จักปรายครั้งแรก เธอถึงกับเกาะแขนถามเขาเสียงสั่น ‘น้องชายปริญญ์นี่ยิ้มทีสาวไม่เดินตามเป็นร้อยเหรอ’ 'มันเจ้าเล่ห์จะตาย น่ารักตรงไหน' 'เวลาปรายยิ้ม... เหมือนยิ้มขอโทษ และอยากให้เราให้อภัยเขาน่ะ เป็นยิ้มที่ไม่มีใครโกรธลง' ‘มันเจ้าชู้มากนะแก้ม มีแฟนตั้งแต่อายุ 13 แน่ะ’ ‘อุ๊ย มีแฟนตั้งแต่อายุ 13 จริงเหรอ แก่แดดจัง’  แก้มเห็นเป็นเรื่องน่ารักไปเฉย ‘ห้ามมองตามันเด็ดขาดนะ’ เขาสั่งช้าไป... เพราะแก้มประทับใจปรายเสียตั้งแต่แรกพบแล้ว แค่ผู้หญิงเผลอมีใจให้นิดเดียวคนเชี่ยวชาญอย่างปรายก็คืบคลานใส่ได้สบายๆ เขาก็เคยนึกโทษแก้มแต่ประวัติน้องชายต่อๆ มา เขาถึงเสียใจที่เคยโทษผู้หญิงหลงรูป น้องชายเขาชอบกิจกรรมอวดเสน่หห์พวกนี้ แก้มก็แค่เหยื่อของน้องเขาเท่านั้นเอง “เฮ่อ ปกติน้องต้องเลียนแบบพี่ แต่กูเป็นพี่ที่เลียนแบบน้อง” และเขาก็เลียนแบบน้องไม่สำเร็จ เขายิงฟันพร้อมทำตาวิบวับอ้อนๆ แบบน้องชายไม่ได้ และยิ่งเป็นอาจารย์วิทยาลัยศิลปะ วันๆ ดูแต่ภาพวาดลายเส้นนักศึกษา รอยยิ้มเขาเหมือนครูแก่ๆ เข้าไปทุกวัน “เฮ่อ แล้วจะพยายามทำอย่างมันทำไมวะ นี่ต่อให้มันตายไป ก็แทนที่มันไม่ได้อยู่ดี” แต่พอคิดว่าปรายต้องตายแล้วเขาใจหายทุกที เวลาพี่สาวกับพี่เขยพูดคุยกันเรื่องงานเสมือนปรายตายไปแล้วเขาก็อยากลุกไปชกหน้าพี่เขย เขายังยืนเซ็งหน้าตัวเองอีกพักใหญ่ ก่อนที่โทรศัพท์จากแม่ครางเรียกเขาออกจากการครุ่นคิดเรื่องโง่ได้ และทุกทีที่แม่เรียกไปดูน้องชายที่โรงพยาบาลเขาก็บึ่งไปก่อนใคร “ครับ คุณแม่คร้าบ เดี๋ยวผมไปดูเจ้าปรายเองคร้าบ” เขาพูดกับโทรศัพท์ทั้งขำทั้งเห็นใจแม่ เขาน้อยใจแม่ไม่ลงอีกเลยตั้งแต่เห็นแม่เป็นทุกข์กับความเจ็บปวดของลูกชายคนเล็ก โปรดติดตามตอนต่อไป แก้ไขเมื่อ 11 ก.พ. 54 18:45:27 จากคุณ : rainfull เขียนเมื่อ : 11 ก.พ. 54 18:43:53

ความคิดเห็นที่ 4 บทนี้สั้นหน่อย เพราะรู้สึกว่าการท้องโดยไม่ได้ตั้งใจเนี่ย มันคงหนักหนามาก (แต่คิดว่าบทหน้าก็สั้นด้วย) ขอทักทายกันต่อจากระทู้ที่แว้ว http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W10224195/W10224195.html ขอบคุณสำหรับกิฟจากคุณ yaimooyoyo, คุณ mimny, คุณ Mnemosyne, คุณ Argent, คุณ :::อาราเร่:::, คุณต้นจั่น, คุณปลากินเมฆ คุณ Draconia และคุณ ravio คุณ yaimooyoyo  : คำว่าพี่เรน นี่น้ำตาลอย่าเผลอพิมสระอี เป็นสระอิ นะ ...พิเรน... อืมมม     คุณ scottie  : ปรายต้องทนอุ้มท้องค่ะ (สะดุดคำว่า อิอิ ที่แมวดาวพูดชิมิเคอะ รู้สึกเหมือนกัน กลับไปเปลี่ยนในต้นฉบับแล้วค่ะ)   คุณ kaburapat  :   ขอบคุณที่แวะมาค่ะ บางบทก็ยาวจุใจถ้าอยากให้เนื้อหาต่อเนื่องกัน แต่อย่างบทที่ 6 นี้ก็สั้นหน่อย เพราะรู้สึกว่ามันเครียด - -"     คุณ Argent : ก...ก...ก....กรี๊ด หนูแก้วไหน นางเอกชื่อน้องดาวตะหาก อิอิ บทนี้พี่ปริญญ์เมลบอกข่าวแฟนเก่าแล้วล่ะ ปริญญ์นี่น่ารักแต่เงอะงะผสมติสต์ไปหน่อยยามเจอสาว สาวเลย... คุณ mimny  : ปรายเคยเป็นคนไม่ดี ต้องได้รับความบากลำบากเป็นบทเรียน   คุณแม่น้องเบนส์ : นี่เรนฟูลองสอบถามเพื่อนๆ ผู้ชายอยู่ว่าถ้าเป็นหญิงจะคลอดเองหรือผ่า มันตอบว่า "ถามไรบ้าๆ วะ"  แสดงว่ามานปอดแหกกันทั้งนั้น แค่สมมติก็ไม่ได้   คุณ :::อาราเร่::: :   คุณกุลธิดา (kdunagin) : อือ เห็นด้วยค่ะ       คุณปลากินเมฆ  : รูปใครคะนั่น ท่าทางโลกส่วนตัวสูงไปนะ เข้าถึงยาก //เอียงคอเก๋ถามอย่างเก๋ไก๋ คุณ Draconia : ปรายกับปริญญ์เป็นพี่น้องที่ไม่พยายามเหมือนกัน ยิ่งเขียนยิ่งรู้สึกว่าปรายมันเป็นตัวร้ายแฮะ - -" ปล. เอาไอ้หนูเจนนี่ของเรนฟูมาโชว์ปลากินเมฆบ้าง หนุ่มผู้คลั่งไคล้การท้าทายความเร็ว เปิดเผย หลงตัวเอง ขี้โม้ คือเขาล่ะ... แก้ไขเมื่อ 11 ก.พ. 54 19:17:56 แก้ไขเมื่อ 11 ก.พ. 54 19:16:03 จากคุณ : rainfull เขียนเมื่อ : 11 ก.พ. 54 19:10:59

ความคิดเห็นที่ 5 งอแงง่ะ ยังไงก็ไม่ชอบหมอแก้มอยู่ดี T^T เธอเป็นคนรักของพี่ปริญญ์ก่อนหรือเปล่าคะ เห็นเคยนอนหนุนตักกันด้วย แ้ล้วเปลี่ยนใจไปรักปรายแบบนี้ โหย โคตรโหดร้ายง่ะ นี่เธอนึกถึงใจของปริญญ์เขาบ้างหรือเปล่าย้า! (ยังไม่ทันไรก็อินจัดไปเสียแล้ว ) ส่วนเจ้าปรายเอ๊ย กงกรรมกงเกวียนเห็นๆ นี่แสดงว่าพอปรายกลับร่างเดิม คงจะยอมรับดาวเป็นภรรยา แล้วช่วยกันเลี้ยงลูกหรือเปล่านะ อยากจะคิดในแง่ดี แต่กลัวใจพิเรน เอ๊ย พี่เรนจริงจริ๊งงง (คิดได้ไงคะเนี่ยมุขนี้) แก้ไขเมื่อ 11 ก.พ. 54 19:21:28 จากคุณ : yaimooyoyo เขียนเมื่อ : 11 ก.พ. 54 19:21:02

ความคิดเห็นที่ 6 อ๊าก..การี๊ด การี๊ด เค้ามาเจอพอดี ลงตอนที่ 7 เลยได้มั้ยคะคุณเรนฟู วัยรุ่นใจร้อนน่ะ ว่าแต่เบบี๋ข้างบนนู๊น เอานีโอมามะฮึ เดี๋ยวไปหาเสื่อมาปูรอก่อน... จากคุณ : แม่น้องเบนส์ เขียนเมื่อ : 11 ก.พ. 54 19:28:47

ความคิดเห็นที่ 7 บทนี้สั้นจริง แต่มาบ่อย อภัยได้ค่ะ 5555 ตกลงจะเอาเด็กไว้จริงเหรอเนี่ย ปรายเอ๊ยยยยยยยย ถึงตอนเอานมให้ลูกกินคงน่าดูชมล่ะนิ จากคุณ : Draconia เขียนเมื่อ : 11 ก.พ. 54 20:02:25

ความคิดเห็นที่ 8 สั้นจริงๆ ด้วย หมอแก้มไม่น่าหวั่นไหวเลย แต่นะ คนมันรัก ยังไงก็รัก เนอะ จากคุณ : scottie เขียนเมื่อ : 11 ก.พ. 54 22:49:46

ความคิดเห็นที่ 9 ปริญญ์เป็นคนดีจริงๆ ส่วนปรายในอดีตจะพูดว่าเลวได้หรือเปล่าเนี่ย จากคุณ : mimny เขียนเมื่อ : 11 ก.พ. 54 22:50:17

ความคิดเห็นที่ 10 อืม...ปรายจะแต่งเพลงให้ใครน้อ(แอบเชียร์ให้เป็นลูก...ลูกสาวน่ารักๆ) กันยาก็น่ารักดีนะ ^___^ ปล.1 เจนนี่(แหม...เรียกซะแหววเชียว)ของเรนนี่ ฮ็อตตรงคุณสมบัติสองข้อ สุดท้ายเนี่ยแหละ เดี๋ยวจะลองไปตามดูวีรกรรมฮีบ้าง ถ้าเกิดชอบใจก็จะมา ตบตีแย่งชิงกะเรนนี่ ปล.2 อ่านตอบคอมเม้นท์ของเรนนี่แล้วนึกว่าอลินของครูกุ๊ก(กู๋)มาเอง ฮ่าๆ ส่วนผู้ชายของเรา(?)เนี่ย ชื่อ ดร.ไมเคิล เคนจิ ชิโนดะ(อันนี้ชื่อเวอร์ชั่นอลังการ) ความจริงก็คือไมค์ ชิโนดะ วงลิงกินผัก(Linkin park)น่ะแหละ เอา Best pic of 2010 ของเค้ามาอวดนิดนุง... ไมค์ไนซ์กับแฟนเพลงดี ^^ จากคุณ : ปลากินเมฆ เขียนเมื่อ : 12 ก.พ. 54 00:12:51

ความคิดเห็นที่ 11 เป็นการดัดนิสัยปรายเลยนะคะเนี่ย คงรู้แล้วแหละตอนนี้ว่าการเป็นผู้หญิงมันไม่ง่ายเลย ต่อไปนิสัยคงดีขึ้น ถ้ากลับเข้าร่างได้ จากคุณ : กุลธิดา (kdunagin) เขียนเมื่อ : 12 ก.พ. 54 08:36:32

ความคิดเห็นที่ 12 ชอบเป็นนักอ่านเงา แวะมาอ่านครับ จากคุณ : ravio เขียนเมื่อ : 12 ก.พ. 54 10:55:18

ความคิดเห็นที่ 13 จากคุณ : ห้าสิบป่าย เขียนเมื่อ : 13 ก.พ. 54 11:00:01

ความคิดเห็นที่ 14 จากคุณ : :::อาราเร่::: เขียนเมื่อ : 13 ก.พ. 54 19:13:27

ความคิดเห็นที่ 15 ตอนใหม่มาแล้นนนนนน http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W10237410/W10237410.html จากคุณ : rainfull เขียนเมื่อ : 13 ก.พ. 54 22:53:53