ความคิดเห็นที่ 1 นี่ไม่ใช่ครั้งแรก... และแน่นอน! มันไม่ใช่ครั้งสุดท้าย... ช่วงเวลาหลายเดือนมานี้ ชุดปราบปรามยาเสพติดของเขาสร้างผลงานเป็นที่น่าจับตามอง การทำงานของเขาทรงประสิทธิภาพ ในการจับทุกครั้งเขาวางแผนอย่างรอบคอบ ทุกขั้นตอนต้องซักซ้อมมาเป็นอย่างดี ไม่เคยมีการสูญเสีย ลูกทีมของเขาไม่เคยแม้แต่บาดเจ็บ ผลการจับกุมของเขาอยู่ในเกณฑ์ดีมาก มากพอสำหรับให้ผู้บังคับบัญชาแถลงข่าวได้อย่างสม่ำเสมอ เขาจึงเป็นที่รักของทั้งนายและลูกน้องไปโดยปริยาย เมื่อ 6 เดือนที่แล้ว... ควันบุหรี่สีขาวหม่นลอยอ้อยอิ่งและสลายไปในราตรีสงัด เขาถอนหายใจยาว ก่อนจะสูดควันฉุนเข้า ปอดอึกใหญ่ นัยตาสีเหล็กของเขาส่องประกายดุจดาวฤกษ์ “นายครับ มันบอกว่าคืนนี้ไม่ทัน นายจะเอาไงครับ?” ดาบศักดิ์ มือขวาของเขาถามความเห็น เขาเงียบไปครู่หนึ่ง ก่อนจะกลืนควันลงไปอีกเฮือกใหญ่ “ไม่ทันก็คือไม่ทัน ล็อตนี้ล็อตใหญ่ อย่าไปเร่งมันมากจนผิดสังเกตุ” เขาพูดพร้อมพ้นควันโขมง “แล้วนายจะทำยังไงกับมันครับ ส่งร้อยเวรเลยไหม?” นายดาบถามซ้ำ เขาไม่ตอบ... เขาก้าวเท้าสวบๆ เข้าไปในห้องปฏิบัติการ ห้องทั้งห้องสว่างจ้าด้วยแสงไฟเพดาน เป็นหลอดไฟที่ส่องแสงเต็มกำลังวัตต์... สายตาของเขาจ้องไปที่เดนมนุษย์ค้ายา ซึ่งขณะนี้ถูกจับมาควบคุมตัวไว้เพื่อขยายผลเกือบจะ 2 วันแล้ว จวนถึงเวลาที่เขาจะต้องส่งตัวผู้ต้องหา พร้อมของกลางให้กับพนักงานสอบสวน เพื่อดำเนินคดีตามขั้นตอนของกฎหมายแล้ว ณ ขณะจิตหนึ่ง ภาพของยานรก 2,000 เม็ด วิ่งกระทบจักษุประสาท ภาพผู้ร้ายที่เขาเคยจับมาไม่เว้นแต่ละวัน ภาพยาเสพติดจำนวนมากมายมหาศาลที่เขาเคยยึดมาได้ คงมากพอที่จะนำไปถมบึงใหญ่ให้ตื้นเขิน แต่สิ่งที่เขาทำมาตลอดนั้น ยังไม่มีทีท่าเลยว่ายาเสพติดจะหมดไปจากสังคม ยัง! ยังไม่ใกล้เคียงเลย... จะต้องมีคนอีกเท่าไหร่? ต้องหลงตกเป็นทาสยา จะต้องมีพ่อแม่อีกเท่าไหร่? ต้องสูญเสียลูกที่พวกเขารัก จะต้องมีเด็กๆ อีกเท่าไหร่? ต้องมีพ่อแม่ขี้คุก! เขาสัมผัสคลุกคลีกับภาพเหล่านี้มานาน นานพอที่จะเห็นผลกระทบในวงกว้างอันเป็นผลมาจากปัญหายาเสพติด “ไอ้เจ๋ง เมิงจะให้คำตอบกูได้หรือยัง ว่ามันจะเอาของมาส่งเมื่อไหร่” เขาถามด้วยน้ำเสียงราบเรียบ “ผมกำลังรอมันติดต่อมาอยู่ครับ โทรไปเซ้าซี้มันมาก เดี๋ยวมันจะตื่น” นายเจ๋ง หนุ่มขายยาตอบ ไม่นาน เสียงโทรศัพท์เคลื่อนที่ดังขึ้น นายเจ๋งรับสาย พร้อมเปิดลำโพงให้เสียงคุยได้ยินกันทั่วห้อง ปลายสายคือคู่ค้า “ฮัลโหล พี่ก๋า ตกลงพี่จะส่งตอนไหนเนี่ย ยังไงเนี่ย เอาให้ชัวร์ๆ” “โถ่เจ๋ง นายใจเย็นดิ ช่วงนี้ตำรวจตามเราแจเลย.” “เอาแบบชัดๆเลยพี่ มีหรือไม่มี ถ้าไม่มีผมจะได้ไปเอากับคนอื่น” “เออๆๆ พรุ่งนี้เย็นๆแล้วกัน.... “ นายเจ๋งกุลีกุจอช่วยเหลือเจ้าหน้าที่เป็นอย่างดี ความหวังในอิสระภาพ คือสิ่งกระตุ้นเร้าให้ต่อมความดีของมันทำงานหนักผิดปกติ มันทำทุกอย่างที่เป็นประโยชน์ต่อทางการ แม้จะต้องหักหลังเพื่อนโจรของมันก็ตาม สองโจรนัดวัน เวลา สถานที่ วิธีการ และรายละเอียดอื่นๆ ไม่นาน การเจรจาทางการค้าจบลง ทุกอย่างที่สองโจรสนทนา กลุ่มนักล่าเดนมนุษย์ได้บันทึกไว้ครบถ้วน หัวหน้าพรานเริ่มวางแผนการล่อซื้อ ลูกไฟยักษ์ทะยานเด่นเหนือเส้นขอบฟ้า แสดงอำนาจเหนือหมู่พยับเมฆ แม้ว่าไอน้ำในชั้นบรรยากาศ จะรวมตัวกันต่อต้าน แต่ก็มิอาจต้านทานอำนาจของพระอาทิตย์ได้ สุดท้ายต้องศิโรราบให้แสงตะวันผ่าน สาดสู่ผิวโลกอย่างยินยอม อณูอากาศยามบ่ายร้อนระอุ ไอร้อนที่เขาสูดเข้าไป ทำให้ใจเขาพลอยร้อนรุ่มไปด้วย อีกไม่กี่ชั่วโมงข้างหน้า ชุดปราบปรามของเขากำลังจะได้งานใหญ่ ซึ่งขยายผลจากการที่เขาควบคุมตัวผู้ต้องหาเกินเวลาที่กฎหมายกำหนด เป็นการทำงานที่ไม่ชอบด้วยกฎหมาย แต่ชอบด้วยเจตนาบริสุทธิ์ เสี่ยง! แต่ก็คุ้มที่จะได้จัดการจับพวก:-)เพิ่มขึ้นอีกสักราย คุ้มที่ช่วยหยุดการแพร่กระจายของยานรกไอ้อีกสักล็อต และเป็นอีกครั้ง ที่งานของเขาไร้ที่ติ เมื่อตะวันลับขอบฟ้าไปได้ไม่นาน ทีมพรานลากเหยื่อทั้งสองกลับที่ทำการ เจ๋ง คือผู้ต้องหาคนแรกที่จับมาก่อนหน้า ทำหน้าที่เป็นคนชี้เป้า และก๋า คือรายใหม่ที่เพิ่งติดกับดักล่อซื้อ โจรทั้งสองถูกโยนไปกองอยู่กลางห้อง ห้องเดิม หลอดไฟดวงเดิมส่องแสงสว่างจ้า ดาบศักดิ์ทำหน้าที่พิมพ์บันทึกการจับกุมอย่างรู้งาน จากนั้นเจ้าหน้าที่ตำรวจชุดจับกุมได้นำผู้ต้องหา พร้อมของกลางส่งพนักงานสอบสวนร้อยเวร เขาหยิบโทรศัพท์เคลื่อนที่ขึ้นมา “สวัสดีครับ ท่านผู้การ รอบนี้ 32,000 เม็ด ครับ” “ดีมาก ตั้งโต๊ะข่าวเลย เดี๋ยวอั๊วไป ลื้อเตรียมรายละเอียดไว้ให้พร้อมแล้วกัน” จากคุณ : Maddenknight เขียนเมื่อ : 12 ก.พ. 54 22:50:46

ความคิดเห็นที่ 2 จากนั้นอีก 2 สัปดาห์... ควันบุหรี่สีขาวหม่น ลอยอ้อยอิ่งและสลายไปในราตรีสงัด เขาถอนหายใจยาว ก่อนจะสูดควันฉุนเข้าปอดอึกใหญ่ นัยตาสีเหล็กของเขามีแววโศก เขานั่งนิ่งอยู่คนเดียวในห้องทำงาน ห้องๆเดิม หลอดไฟดวงเดิม แต่ทั่วทั้งห้องมืดสนิท มืดมิดพอๆ กับจิตใจของเขา ไฟหลอดนั้นขาดไปแล้ว แต่อีกไม่นาน ก็คงมีหลอดไฟดวงใหม่มาเปลี่ยนแทนหลอดไฟดวงเก่า และสักวันห้องนั้นก็คงกลับสว่างไสวได้ในไม่ช้า ช่างน่าเศร้าเหลือเกิน คงไม่มีใครเห็นความสำคัญของหลอดไฟเก่าหลอดนั้นต่อไปอีกแล้ว... เช่นเขา... เมื่อครั้งที่เปล่งประกายจ้า ทั้งนาย น้อง ผองเพื่อน ต่างอาศัยแสงจากเขา เมื่อเขาดับ คนเหล่านั้นเพียงแค่หาแหล่งแสงใหม่ เท่านั้นเอง... 2 วันก่อน หนึ่งในชุดทำงานของเขาปลิดชีวิตตัวเองและครอบครัวเพื่อหนีปัญหา ทีมล่าอธรรมของเขาทั้งหมด ถูกดำเนินคดีฐานปฏิบัติหน้าที่โดยมิชอบ ไอ้เจ๋ง คนร้ายที่เขาจับไปเมื่อครั้งนั้น วิ่งเต้นกับพนักงานสอบสวนเจ้าของคดี ร้อยเวรใช้ประเด็นอำนาจการควบคุมผู้ต้องหา เป็นตัวเปิดเส้นทางสู่อิสระภาพให้กับโจร และเปิดช่องทางมั่งคั่งให้กับตนเอง อำนาจของเงินตรานั้นช่างมหาศาล แม้ศีลธรรมจรรยาในใจเขาจะลุกหือขึ้นต่อต้าน แต่ก็ต้องศิโรราบให้กับความโลภ แม้ถึงขั้นต้องฆ่าเพื่อนร่วมอาชีพก็ยอมแต่โดยดี... ... นิ้วชี้ขวาแตะโก่งไก เขาเหนี่ยวด้วยแรงสม่ำเสมออย่างมั่นคง เสียงปืนแผดคำรามก้องกัมปนาท ดินระเบิดขับกระสุนพุ่งแหวกอณูอากาศ หัวตะกั่วชำแรกผ่านขมับขวา หมุนคว้างคว้านเนื้อสมอง และพุ่งทะยานออกขมับซ้าย ร่างนั้นล้มพับลง เลือดสาดกระเซนทั่วบริเวณ ห้องทำงาน ห้องเดิม หลอดไฟพังๆดวงเดิม เสียงปืนเงียบ ห้องเงียบ จากนี้ชื่อเสียงของชุดปฏิบัติการล่ายานรกสุดอหังการก็คงเงียบลงไปด้วย และห้องเงียบห้องเดิม หลอดไฟดวงเดิม ได้ดำรงความสงัดตลอดราตรี แสงอรุณสาดสีทองต้องพยัพเมฆเป็นประกาย ประดุจแสงสัญญาณเตือนทุกชีวิตให้ตื่น สายหมอกลางๆ ทอดตัวยาวปกคลุมทั่วบริเวณ น่าเคลือบแคลงดั่งอนาคตที่ไม่เคยเผยให้นัยตาคู่ใดได้เห็นมาก่อน ดาบศักดิ์ อดีตมือปราบมือดี ก็เป็นอีกหนึ่งชีวิตที่หลบพ้นพิษของความทุรยศไม่พ้น แต่ช่วงเวลาที่การดำเนินคดียังไม่สิ้นสุด เขายังคงมีอิสระมากพอที่จะหวนระลึกถึงอดีต มากพอที่จะเดินอ้อยอิ่งมารำลึกความทรงจำ ดาบศักดิ์เดินตรงไปยังห้องทำงาน ไม่สิ! อดีตของห้องทำงานของเขา ทอดสายตาอย่างอาลัย ภาพเหตุการณ์ต่างๆ รอยยิ้ม เสียงหัวเราะ ภาพความสุขที่พวกเขาได้ผ่านวันเวลาร่วมกันมาพลันฉายเป็นฉากๆ น้ำตาแห่งความอาวรณ์หลั่งมาคลอๆ เขาค่อยๆ ยื่นมือจับลูกบิดประตู เขาบิดมันและเหยียดแขนอย่างช้าๆ บานประตูเผยอออกตามแรง ดาบศักดิ์ อุทานลั่น เสียงหลง “ไอ้เจ๋ง!!!” ร่างไร้วิญญาณของนายเจ๋ง นอนแน่นิ่งอยู่กลางกองโลหิต ศีรษะถูกเจาะทะลุด้วยกระสุน ที่หน้าอกของศพผิวหนังมีรอยฉีกขาดอันเกิดจากของมีคม ปรากฎเป็นตัวอักษร พออ่านได้ความว่า “แด่ความยุติธรรม #1” ควันบุหรี่สีขาวหม่นลอยอ้อยอิ่งและสลายไปในราตรีสงัด เขาถอนหายใจยาว ก่อนจะสูดควันฉุนเข้า ปอดอึกใหญ่ นัยตาสีเหล็กของเขามีแววตาที่แม้แต่พระเจ้าก็อ่านไม่ออก เขารู้ซึ้งแล้วว่าตัวบทกฎหมายไม่ใช่ความถูกต้อง ความศรัทธาต่อกระบวนการยุติธรรมของเขาได้มลายสิ้น จากนี้พรานล่าเดรัชฉานชนได้หันหลังให้อำนาจตุลาการอย่างสมบูรณ์ และเลือกวิถีของเขาเองแล้ว เขาคงจะได้รังสรรค์ผลงานชุด “แด่ความยุติธรรม” จากนี้คงจะมี “ แด่ความยุติธรรม #2” “แด่ความยุติธรรม #3” “แด่ความยุติธรรม #4” ต่อไปเรื่อยๆ อีกนานเท่านาน? อย่างน้อยก็จนกว่าเขาจะถูกจับ ------ จบแล้วครับ ------- ขอบคุณที่สละเวลาอ่านครับ จากคุณ : Maddenknight เขียนเมื่อ : 12 ก.พ. 54 22:52:21

ความคิดเห็นที่ 3 ชอบจังค่ะ ใช้คำจำกัด แต่ทุกคำได้ใจความดีมากๆ อ่านจบแล้วก็สะท้อนใจ บางครั้งกฎหมายกับความถูกต้องและเจตนาที่ดีมันก็สวนทางกันได้เหมือนกันนะคะ จากคุณ : กุลธิดา (kdunagin) เขียนเมื่อ : 13 ก.พ. 54 05:12:36

ความคิดเห็นที่ 4 ขอบคุณครับคุณ kdunagin จากคุณ : Maddenknight เขียนเมื่อ : 13 ก.พ. 54 07:21:18

ความคิดเห็นที่ 5 เป้นเรื่องน่าเศร้า และมีทุกวงการ ต่างกีนที่รูปแบบและวิธีการเท่านั้น จากคุณ : GTW เขียนเมื่อ : 13 ก.พ. 54 08:43:14

ความคิดเห็นที่ 6 น่าเสียดายคนดีๆ .. จากคุณ : scottie เขียนเมื่อ : 13 ก.พ. 54 16:34:14

ความคิดเห็นที่ 7 มาอ่าน และมาชื่นชมครับ Give หมดแล้ว ปัจจุบันคนเขียนเรื่องแนวนี้น้อยลงไปทุกที แต่คนอ่านกับน้อยกว่า(สังเกตุจาก คอมเม้นท์) ซึ่งบางทีก็ทำให้คนเขียนรู้สึกท้อ อย่างเช่นตัวผมเอง แต่ยังไงก็จะรอติดตามอ่านเรื่องต่อไปนะครับ จากคุณ : พระรองตลอดกาล เขียนเมื่อ : 13 ก.พ. 54 17:40:35

ความคิดเห็นที่ 8 คห.๕  ใช่ครับ ปัญหาลักษณะนี้เกิดขึ้นได้กับทุกองค์กร ทุกวงการ คห.๖  ความดี ในมุมมองของแต่ละคนอาจไม่เหมือนกันก็ได้ครับ คห.๗ ขอบคุณครับ สำหรับกำลังใจที่แสนจะมีค่า จากคุณ : Maddenknight เขียนเมื่อ : 13 ก.พ. 54 18:43:00

ความคิดเห็นที่ 9 เพิ่งได้มีโอกาสได้อ่านจบค่ะ เขียนได้สนุกดีค่ะ น่าติดตาม จากคุณ : Jemie_A เขียนเมื่อ : 15 ก.พ. 54 15:43:23

ความคิดเห็นที่ 10 ขอบคุณครับคุณ Jamie_A จากคุณ : Maddenknight เขียนเมื่อ : 15 ก.พ. 54 17:58:08