PSYCHO KILLER: Master of Killing Art, The Bonus{แตกประเด็นจาก W10228808}

Bonus

งานเสร็จด้วยดี ไม่มีอะไรผิดพลาด! ทุกอย่างเป็นไปตามที่คาดคิดคำนวนทุกอย่าง ทุกสมการ!
ซากร่างนับพันนับหมื่นภายนอกจอมปลวก ตายในรัศมีที่ผมกำหนด ไม่มีเกินออกมา แม้ครึ่งมิลลิเมตร!! และไม่มีสิ่งมีชีวิตใดที่ผ่านเข้าไปในรัศมีที่ผมวางไว้ จะย้อนกลับออกมาได้!!!

ผลงานการฆ่าครั้งนี้ ถึงไม่เลอเลิศระดับเข้าประกวดงานระดับประเทศ แต่ก็ไม่เลวนัก และเมื่อมาคิดอีกแง่ ผมจะทุ่มฝีมือให้มากไปทำไม ในเมื่อไอ้นายจ้างมันก็แค่พวกหน้าเงินธรรมดา ไม่มการทำสัญญาผูกมัด ไม่มีการถามไถ่ชื่อเสียงแลกนามบัตรซึ่งกันและกัน ไม่มีแม้กระทั่งให้เบอร์โทรเพื่อติดต่อ

งานเสร็จ มันก็รีบควักเงินมาให้ผมเป็นฟ่อน ก่อนกระโดดขึ้นรถคันหรูขับบึ่งไป

ผมควักไอโฟนรุ่นล่าสุดขึ้นมาจากกระเป๋ากางเกง เพื่อโทรไปชวนเพื่อนๆ
ทุกเสียงตอบรับกลับมาทันควัน ไม่มีลังเล เมื่อได้ยินคำพูดกระแทกแดกดันอย่างไม่มีการถนอมน้ำใจคนฟังจากผมว่า "เออ! กูเลี้ยง เต็มที่ ฟรีหมด"

ยกเว้นคนสุดท้าย .. ไอ้นิง .. เพื่อนที่ศึกษาศิลปะศาสตร์แห่งการฆ่ามาด้วยกัน แต่ดันผันแปรตัวเองไปเล่นหุ้นแทน
"เมิงแน่ใจหรือว่า ไม่มีอะไรผิดปกติในสมองเมิง" มันย้อน "กุว่างานง่ายๆแค่นี้ คนจ้างมันไม่น่าจ่ายมาก จนเมิงยอมเลี้ยงเพื่อน"

ห่ะ! ผมจะชวนมันมากินด้วยดีไหมเนี่ย ก่อนขึ้นเสียง เพิ่มดีกรีความโหดเข้าไปในน้ำเสียง ให้กลายเป็นเสียงตะคอกเข้าไปในโทรศัพท์ "จะแดรกก็แดรก มีปัญหาอะ ..."

เสียงผมค้างในลำคอ พร้อมกับตาที่เบิกกว้างขึ้น ราวกับพระเอกในหนังน้ำเน่า หรือ นิยายเกรียนๆบนเว็บ ที่ผู้แ่ต่งชอบให้วางบท ให้ตัวละครทำแบบนี้

"มันเป็นไปไม่ได้ !!!!!" ผมสบถในใจ เมื่อได้เห็นบางอย่าง

ปลวกจำนวนหนึ่ง คลานโซซัดโซเซ ออกจากจอมปลวก พร้อมกับคาบไข่ออกมา !!!!!

"เชี๊ยย! มันเป็นไปไม่ได้!!!! มันเป็นไปไม่ได้ !!!!"

ผมอุทานซ้ำซาก แบบไอพอดนาโนที่พยายามเล่นแทร็กที่เสีย ผมเป็นมาสเตอร์คิลเลอร์นะ ยาพิษสูตรลับที่ผมคิดค้นและผสมสร้างขึ้นมา แต่ละหยดมันรุนแรงพอที่จะฆ่าคนได้ห้าคนในเวลาไม่ถึงสามสิบวินาที และต่อให้ผสมกับสารเฉื่อยเพื่อให้มันออกฤทธิช้าลง และกระจายตัวสม่ำเสมอขึ้น มันก็ไม่ใ่ช่อะไรที่พวกแมลงต่ำต้อยเหล่านั้นจะทนได้

มันต้องมีอะไรผิดปกติแน่นอน!!!

เปรี๊ยะ!!
ทันทีที่ความคิดดังกล่าวแล่นเข้าสำนึกผม ไอคิวหนึ่งร้อยสี่สิบห้าจุดของผมทำงานทันที และคายคำตอบออกมารวดเร็วยิ่งกว่าฝ่ามือธิดาสวรรค์!!

เงินนั่น! เงินจำนวนมากมาย ไม่ใช่ค่าตอบแทนการฆ่าเหล่าแมลงต้อยต่ำพวกนี้แน่ๆ

เปรี๊ยะ!!
ความทรงจำระดับกล้องดิจิตอลหกสิบล้านพิกเซล ไหลย้อนทวนกระแสความทรงจำ และไปหยุดที่ท่าทางแปลกๆของนายจ้าง ก่อนที่ผมจะเริ่มงาน

มันยื่นเงินมัดจำจำนวนมากให้ผม ทั้งๆที่ไม่ใช่เรื่องจำเป็น เพราะงานมันจะเสร็จในเวลาไม่ถึงสามสิบสี่นาที บวกลบสิบเอ็ดวินาที

เงินมัดจำที่ไม่จำเป็น ทำให้ผมใจอ่อน เปิดกล่องเครื่องมือให้มันดู และคุยอวดสรรพคุณของยาแต่ละตัวที่ผมคิดเอง ไม่มีใครลอกเลียนแบบได้ให้มันฟัง เพื่อเพิ่มความเชื่อมั่นให้มัน

ผมถลันไปที่รถของผม คว้าชุดป้องกันอันตรายฉุกเฉินขึ้นมาสวมใส่อย่างเร่งด่วน พลางคุ้ยหยิบขวดน้ำยาทดสอบขึ้นมา แล้ววิ่งไปที่กล่องพ่นยารอบๆจอมปลวก ก่อนเสปรย์น้ำยาตรวจสอบไปรอบๆกล่อง

ลิยำแล้ว!! มันเป็นจริงอย่างที่ผมคาด กล่องกว่าครึ่งใส่น้ำยาที่มียาทำลายประสาทผสมอยู่ไม่ถึงสามสิบเปอร์เซนต์ มันถึงทำให้บางตัว ขยับเดินได้อีก 3-4 ก้าว บางตัวถ่ายเรี่ยราดก่อนตาย ทั้งยังทำให้ไอระเหยที่เข้าไปข้างใน ปราศจากพิษเท่าที่ควร แถมด้วยกลิ่นที่จะไล่พวกปลวกงานออกมานอกรัง

"เฮ้ย!!! เฮ้ย!! ไอ้ลิต เมิงเป็นไรไปป่าวว่ะ"  เสียงแว่วๆดังมาจากไอโฟนที่ผมโยนทิ้งอย่างไม่แคร์ราคา "เมียโผล่มาหรืองัย ถึงทำเสียงขู่กุไม่เสร็จ ก็ออกเสียงคร่อกๆๆ หยั่งกะเมิงจะตายซะเอง"


เมีย???? เมีย?????
เปรี๊ยะ! สมองผมลั่นอีกรอบ เมื่อกลไกดึงความจำมันทำงานที่สองร้อยแปดสิบเปอร์เซนต์ เพื่อสร้างคำตอบที่ดูดีมีเหตุผลที่สุดขึ้นมา

ผมจำได้ว่า ไอ้นายจ้างสารเลวมันบอกว่า มันจะขายที่ตรงนี้ แต่เมียมันไม่ยอม ทะเลาะกับแทบตาย เพราะเมียมันบอกว่า จอมปลวกนี้ศักดิ์สิทธิ์นักหนา จะหาที่ดินไหนที่มีจอมปลวกสูงกว่าคนสองคนยืนต่อกันได้ และตั้งแต่เมียมันเม้มเงินมาซื้อที่ผืนนี้ กิจการมันเจริญรุ่งเรืองมากขึ้นเรื่อยๆ  ทั้งที่มันเป็นคนอาบเหงื่อต่างน้ำดูแลธุรกิจ ไม่ใช่จอมปลวก

ถ้ายาพิษทำลายประสาท ที่เป็นสูตรเฉพาะของผม ที่มันแอบขโมยไป
ดันไปปนกับอาหาร ที่มันจะพาเมียมันไปเลี้ยงเนื่องในวันวาเลนไทน์

ขาผมอ่อนยวบ เมื่อนึกถึงข้อมูลสุดท้าย ตอนแอบสืบประวัติมันลับๆ
ข้อมูลที่ผมไม่เคยคิดว่าจะสำคัญ

มันจบวิทยาศาสตร์ด้านชีวะเคมี ระดับเกียรตินิยมมาจากเมืองนอก
และชอบอ่านนิยายสอบสวนสืบสวน
นิยายฆาตกรรม

ทั้งเคยแต่งนิยายฆาตกรรมแบบ"ไซโค"สุดๆ ลงในเน็ต ที่คนอ่านพากันชมกันเปาะว่า เป็นพล็อตฆาตกรรมที่สมบูรณ์แบบ ที่ไม่ว่าใคร ก็ไม่มีทางสืบหาคนฆ่าได้

แก้ไขเมื่อ 13 ก.พ. 54 15:58:05

จากคุณ	: แมวเหมียวพุงป่อง
เขียนเมื่อ	: 13 ก.พ. 54 15:54:03