ความคิดเห็นที่ 1 “ปรายมันเดินได้แล้วเหรอฮะแม่” ปริญญ์แซวแม่เมื่อเห็นแม่นั่งยิ้มน้อยยิ้มใหญ่จัดดอกไม้ใส่แจกันข้างเตียงลูกชายที่นอนหลับสนิท “ปริญญ์ดูน้องสิลูก หน้าตาผ่องใสขึ้นเยอะเลย บางทีเหมือนฝันดีแน่ะ ยิ้มจนมุมปากกระตุก” “โหย แม่ฮะ ก็เจ้าปรายมันนอนยิ้มมาตั้งแต่เด็ก” ปริญญ์เหลือบน้องชายอย่างหมั่นไส้ “แต่มันผอมจังฮะแม่” “อือ ลดไป 20 กว่าโลแล้วมั้ง เดี๋ยวขาหายดีก็ต้องคอยทำกายภาพบำบัด กล้ามเนื้อจะได้ไม่ฝ่อไป น้องตื่นมาจะเดินได้ ทำอะไรได้เหมือนเดิม” แต่นางก็นวดตัวลูกชายได้ทั้งวันอยู่แล้ว เหมือนได้ลูกชายทารกคืนมาในสภาพชายหนุ่มยาวหกฟุตช่วยเหลือตัวเองไม่ได้ “แม่ว่า... เจ้าปรายมันฝันอยู่มั้ยแม่” ปริญญ์มองหน้าน้องชายอย่างสงสัย “แน่นอนจ้ะ ตั้งแต่ออกจากไอซียูนี่ ดึกๆ แม่ได้ยินเหมือนมันพึมพำแน่ะ บางทีน้องอาจรอจนกว่าอวัยะหายบอบช้ำถึงจะตื่น ตื่นตอนนี้ก็เจ็บไงลูก” “ฮะ ไอ้นี่มันฉลาด มันรู้ว่าควรอยู่ตรงไหน ควรทำอะไรให้ตัวสะดวกที่สุด” “แม่ขอบใจนะปริญญ์ที่ยังอยู่ข้างแม่กับน้อง” นางไม่สนใจคำพูดแกมประชดของลูกชาย แต่พาลบ่นไปถึงสามีกับลูกสาวคนโต “พ่อกับพี่เราทำเหมือนปรายตายไปแล้ว จะให้ศาลสั่งน้องเป็นบุคคลไร้สมรรถภาพแน่ะ” “ช่างเขาเถอะแม่... เดี๋ยวผมกับปริมจะช่วยแม่ดูเจ้าปรายเอง” “สมแล้วที่ลูกชายแม่เป็นครูบาอาจารย์” นางเดินมากอดลูกชายด้วยความรัก “แม่ขอโทษเรื่องหมอแก้มแทนน้องนะลูก” ปริญญ์ถอนหายใจเบาๆ “ไม่เป็นไรครับ มันเรื่องของหนุ่มสาว” “เฮ่อ แล้วเด็กคนที่ชื่อดาวอะไรนั่นก็หายไปเลยนะลูก ?” “สงสัยว่าเขาเลิกกับเจ้าปรายไปนานแล้วฮะแม่ เราอย่าไปยุ่งเลย” “แต่แม่รู้สึกไงไม่รู้ เห็นแววตายายหนูนั่นแล้ว แม่ว่าคุ้นๆ เหลือเกิน” “ผมก็รู้สึกเหมือนแม่ฮะ แต่อาจเด็กนั่นรู้เรื่องเจ้าปรายดีครับ รู้กระทั่งเรื่องวัยเด็ก” “แล้วปริญญ์ล่ะลูก ทำไมไม่มีฟงมีแฟนกับเขาบ้าง” นางเขี่ยไหล่เสื้อสีอ่อนๆ ของลูกชายประกอบคำถาม “ผมมันเชย ไร้เสน่ห์ ใครจะแล” “ไม่จริง ลูกชายแม่น่ารักทั้งสองคน” “แต่ไม่เท่าไอ้นี่หรอก !” ปริญญ์ทุบหลังเท้าน้องชายดังเพียะ แล้วสารภาพกับแม่อายๆ “บางทีผมก็เกลียดมัน แต่ตอนนี้ผมอยากให้มันลุกมาชกกะผมจังฮะแม่” “น้องจะตื่นจ้ะลูก แต่แม่เชื่อว่าน้องไม่มีวันชกพี่แล้วล่ะ” แม่บอกลูกชายดั่งให้คำมั่นสัญญาว่าต่อไปนางจะไม่ปล่อยให้พี่น้องโต้เถียงกันอีก “ดูน้องแป๊บนะ แม่จะลงไปเอาหนังสือพระที่เจ้าหน้าที่ชั้นล่างมาอ่านให้น้องฟัง” ปริญญ์กลับมานั่งลงที่หัวเตียง เขาถึงกับหัวเราะคนเดียวเมื่อเห็นเส้นผมที่งอกได้แค่เซ็นต์กว่าๆ ของน้องชายถูกแม่พยายามหวีแสกให้เหมือนเด็กๆ “มันตื่นมาคงตรอมใจตายกับทรงผมนี้ ก่อนรู้ว่าป้อนข้าวกินเองไม่ได้อีกมั้ง” เขาขยี้ผมน้องให้กลับมายุ่งๆ ตามธรรมชาติ แต่แล้วใบหน้าที่อุ่นน้อยกว่ามือตัวเองทำให้เขาใจอ่อน จนไม่อยากละมือคืน เขาลูบแก้มตอบผ่ายผอมนั่นด้วยความเห็นใจ “ตื่นเถอะ ไอ้ปรายเอ๊ย แกจะกลับมาทำตัวแย่ๆ เหมือนเดิม กูก็ไม่โกรธแล้ว” “นี่ก็ถึงกับคุยกะเจ้าปรายเหมือนแม่แล้วเหรอ คาดหวังกันเข้าไป” พี่สาวในมาดนักธุรกิจใหญ่ที่เพิ่งเปิดประตูเดินเข้ามาส่ายหน้าใส่น้องชายสองคนที่อยู่กันคนละสภาพด้วยความระอาใจ “แม่ว่าไอ้นี่มันดีขึ้น แต่พี่เห็นมันเหมือนเดิมทุกอย่าง” “ปรายมันหายใจได้เองเป็นเดือนแล้วนะฮะพี่เปรียว แผลผ่าตัดก็ไม่ติดเชื้อ เฝือกก็เอาออกแล้วเห็นมั้ยอะ” “โอ๊ย... ก็พวกที่นอนแบ็บอย่างนี้ ก็หายใจเองทั้งนั้น ถ้าหายดีจริงแล้วนี่อะไร...?” เปรียวชี้ไปยังแท่งเหล็กที่โผล่ออกมาจากขาน้อง แต่น้องกลับหมายความเป็นอื่น “พี่เปรียว พี่กับพี่พจน์จะรวบบริษัทของไอ้ปรายไปจัดการต่อก็ทำไปเถอะฮะ ไม่ต้องกลัวใครครหาว่าแย่งของน้อง แต่จะให้ศาลสั่งมันเป็นบุคคลไร้สมรรถภาพนั่นน่ะมันทำร้ายจิตใจแม่เกินไป” “พี่ไม่ได้คิดแบบนั้นสักหน่อย พี่แค่อยากให้แม่ออกมาอยู่กับความจริง แม่จะได้กลับมามีสุขภาพจิตปกติ นอนหลับสนิท ไม่ต้องลุกมาดึกๆ ดื่นๆ ร้องไห้พูดกับลูกที่ไม่มีวี่แววว่าจะตื่น” เปรียวเถียงอย่างหน้าเสีย เริ่มมองหน้าน้องชายเยาะๆ “เราเองนั่นแหละ ทีตอนมันปกติดีก็ทะเลาะกันเหมือนไม่ใช่พี่น้อง เรื่องหมาเรื่องแมว เรื่องผู้หญิง รู้หรือเปล่าว่าพ่อแม่คิดยังไง ที่วันเกิดแต่ละปี เห็นแต่ลูกชายสองคนมานั่งไม่มอง ไม่พูดจากัน... นึกไงมาทำเห็นใจมันตอนนี้ ตอนที่มันไม่รู้สึกอะไรแล้ว หายอิจฉาน้องแล้วเหรอ ?!” “พี่เปรียว...! ผมขอร้องล่ะ พี่จะทำให้ผมเสียใจทำไม ผมหาเหตุผลมาพูดก็หาว่าทะเลาะกับน้อง ผมยอมเงียบเป็นไอ้ขี้แพ้ ทุกคนก็หาว่าอิจฉาน้อง ผมดูเหมือนคนขี้อิจฉาจริงๆ เหรอฮะ” เสียงตัดพ้อของน้องชาย ทำให้เปรียวสำนึกได้และยอมสงบคำ มองหน้าน้องชายอย่างขอโทษ “พี่ขอโทษ...” “ไม่ต้องหรอกฮะ เราเลิกพูดเรื่องนี้เถอะ” “ปริญญ์เก็บความเจ็บปวดไว้นานเกินไป ควรลืมอดีตบ้างนะน้อง ไม่ใช่เพื่อเจ้าปราย แต่เพื่อตัวเอง” “พี่สาวครับ ผมไม่สดใสซาบซ่าเหมือคนอื่นๆ แต่ผมขอยืนยันว่าผมสบายดี... สบายกว่าเจ้านี่เยอะเลย” ปริญญ์ยิ้มให้ยักไหล่หลิ่วตาให้พี่สาวดูน้องชายอีกคน พี่สาวเริ่มยิ้มบางๆ จับฝ่าเท้าของปรายโยกไปมา “มันนอนอย่างนี้ เราจ้างพยาบาลดีๆ มาเฝ้าก็ได้ ทำไมต้องให้แม่เราเหนื่อยล่ะปริญญ์” “น่า... พี่ อย่าห่วงแม่เลย ผมว่าแม่มีความสุขกว่าตอนนั่งรอมันเที่ยวนอกบ้าน กินเหล้า มีข่าวกับผู้หญิงอีก” ปริญญ์เอ่ยปลงๆ “แต่มันดีขึ้นจริงๆ นะพี่ ผมถึงยอมมาอยู่เพื่อนแม่เฝ้ามันไงฮะ” “นั่นสินะ... คำว่าพี่น้องมันคงมามีคุณค่าต่อกันตอนนี้ล่ะมั้ง” เปรียวยังไม่หยุดลูบคลำฝ่าเท้าน้อง แต่รอยยิ้มหายไป น้ำตาเริ่มเอ่อแทนที่ “ปรายมันจะรู้มั้ยหนอ... ว่ามันกำลังจะเป็นน้าชายแล้ว...” “พี่เปรียวท้องเหรอ ?” ปริญญ์ลุกขึ้นมาจ้องหน้าท้องพี่สาว “อื้อ...” พี่สาวพยักหน้า “พี่ยังไม่เคยบอกใครเลย บอกปริญญ์คนแรกนะเนี่ย พี่คุณพจน์ก็ยุ่งเหลือเกิน พ่อแม่ ยายปริมก็ทุกข์โศกกันแต่เรื่องเจ้านี่” “พี่รีบบอกแม่เถอะน่า...” ปริญญ์ยิ้มให้พี่สาวอย่างตื่นเต้น แล้วเคาะหัวแม่เท้าน้องชายเสียแรง “ตื่นมาให้ทันอุ้มหลานนะเอ็ง !” จากคุณ : rainfull เขียนเมื่อ : 13 ก.พ. 54 21:51:17

ความคิดเห็นที่ 2 “อืมม... อิอิ” เสียงหัวเราะคิกคักทั้งหลับจากร่างของดาวที่นอนอยู่บนเก้าอี้ผ้าใบ ข้างกระถางต้นไม้หลากสีนาพันธุ์เรียกสายตาให้กันยากับแมวดาวหันมองเป็นตาเดียวกัน “ดาวๆ ตื่นเถอะ... บ่ายโมงครึ่งแล้ว” กันยาเกรงใจเจ้านายเหลือเกิน เพราะนายมากี่ทีก็เจอลูกจ้างอีกคนหลับอยู่ทุกที บางทีนั่งพิงกระถางต้นไม้ก็หลับได้ “มาช่วยกันนับกล้วยไม้หน่อย ต้องช่วยกันขนขึ้นกระบะด้วย” ปรายตื่นขึ้นอย่างเสียดายฝันดี แต่ก็ไม่เชิงดีเสียทีเดียวเพราะเขาฝันว่าเขาเป็นลมหมดแรง เลยมีคนมาช่วยนวดหน้านวดเท้า บางคนก็นวดแรงไปหน่อยเหมือนแกล้ง แต่รวมๆ แล้วก็ช่างมีความสุข “ผีอำอีกหรือเปล่า แหม... แต่คงอำแบบใหม่นะ นอนยิ้มเชียว” กันยาถามเพราะรู้ซึ้งดีว่าตั้งแต่พวกเธอย้ายไปอยู่ที่พักใหม่ มีห้องใหญ่สะดวกสบายกว่าเดิมถึงสองห้อง แต่เธอต้องคอยนอนข้างเพื่อนเกือบทุกคืน เพราะเพื่อนเคยโดนผีอำจนปลุกยังไงก็ไม่ตื่น จนกลัวกันทั้งสองคน เพราะกว่าเพื่อนจะตื่นได้กันยาก็ต้องทั้งสวดมนต์ทั้งโบกยันต์ไล่ผี ตอนแรกกันยาคิดว่าผีเจ้าที่ห้องใหม่ไม่ชอบที่เพื่อนนอนชูแขนถ่างขาอ้าซ่า เหมือนไม่ใช่ผู้หญิง จนเจ้าที่ไม่ชอบใจ แต่พอได้บ่นกับเจ้าของร้านต้นไม้ถึงรู้ว่าคนท้องมีลักษณะเหมือนโดนผีอำได้ เพราะน้ำหนักที่มากขึ้นของท้องอาจไปกดทับเส้นประสาทบางส่วนทำให้นอนหลับไม่สบาย “อิอิ ขนไหวมั้ยนั่น” กันยาถามเพื่อนทั้งที่แขนผอมๆ ของตัวเองหอบกล้วยไม้เต็มสองแขน “ไอ้ไหวนะไหว แต่ที่ไม่อยากทำเพราะขี้เกียจ” ปรายตอบตามความจริง เพราะตั้งแต่ท้องย่างเข้าเดือนที่ห้าก็หายแพ้ท้อง เขากลับมาแข็งแรงทำอะไรได้คล่องแคล่ว แต่บางทีเขาขี้เกียจอยากนอนให้ทั้งวัน ขนาดเคยคิดจะไปเลียบๆ เคียง กลับไปดูงานเก่าๆ ที่เคยลงทุนไว้กับเพื่อนผู้คุ้นเคย ที่เขาน่าจะกลับไปสานต่อในสภาพของดาวได้ เขาก็รีรอไม่คิดอยากรับผิดชอบอะไรเอาดื้อๆ แต่ดาวกลัวว่าการใช้เงินของปรายอาจส่งผลให้มีปัญหาหนักวันหน้า แม้มันจะเป็นบัญชีส่วนตัวของปรายที่ไม่มีใครรู้ ปรายก็เลยต้องทำงานเป็นลูกจ้างที่เดียวกับกันยา “หนักท้องมั้ยคุณ” ดาวได้แต่กระโดดไปมา ดูหน้าท้องที่นูนออกมาชัดเจนของปราย “มันก็ไม่หนัก แต่มันรู้สึกไม่สะดวกมากกว่า” “จุ๊ๆ เจ้าของร้านมา” กันยาหันมากระซิบเตือนเมื่อเห็นเพื่อนทำเสียงเหมียวๆ คุยกับแมวอยู่ ท่าทีเจ้าของร้านสาวใหญ่ไม่อยากจ้างปรายเลย แต่พอรู้จากกันยาว่าตกงานและท้องไม่มีพ่อ ก็จำยอมต้องช่วยจ้างไว้ นายสาวใหญ่ใบหน้าเต็มไปด้วยรอยฝ้าเพราะลุยงานกลางแดดมานานมักบ่นเสมอเมื่อเห็นปรายต้องทำงานออกแรง “เฮ้อ ผู้ชายนี่มันร้ายจริงนะดาว มันไข่ทิ้งกันแล้วจะรู้มั้ยว่าผู้หญิงต้องใช้ชีวิตยังไง” “ช่างมันเถอะค่ะเจ๊” “ก็แน่ล่ะ ทำอะไรได้ ฮ่าๆ” เจ้าของร้านมาจับพุงปราย แล้วบ่นประสาคนสูงวัยกว่าด้วยความสมเพชเวทนา “เธอจำไว้นะ เป็นผู้หญิงต้องดูแลตัวเอง เห็นแล้วยังล่ะว่าไอ้การปล่อยตัวปล่อยใจมันเป็นยังไง ตอนสนุก สนุกกันทั้งคู่ แต่พอเผลอหน่อย เธอก็ต้องเดินท้องโย้ทำงานหาเงินงกๆ นี่ถ้าเธอทำแท้งนะ ผู้คนก็ด่าว่าเธอใจร้าย คลอดแล้วทิ้งจะยิ่งถูกประนาม ผู้ชายมันสบายไป” ปรายฉุนแต่เขาต้องเก็บอารมณ์ สาวใหญ่จึงหยุดพูดชั่วคราว เมื่อเห็นคนท้องก้มหน้า ก็พล่ามต่อเฉย “โทษทีที่จุ้น เธอหัดอดทนเอาแล้วกัน อีกหน่อยเธอจะเจอยิ่งกว่านี้เมื่อต้องเลี้ยงลูกคนเดียว โลกนี้ไม่ค่อยมีโอกาสผู้หญิงพลาดหรอก ฉันเข้าใจเธอ ฉันถึงจ้างเธอไว้ไงล่ะ” “ขอบคุณค่ะ” “แต่ก็ต้องทำใจไว้ว่าร้านฉันไม่ได้ร่ำรวย ถ้าเกิดเป็นอะไรระหว่างทำงาน ฉันไม่ชดใช้นะ” “ไม่เป็นไร... แท้งไปก็ไม่ต้องเลี้ยงค่ะ” “อย่าให้ถึงกับแท้งเลยเธอ จะแอบนอนเวลาทำงานบ้างฉันก็ไม่ว่าหรอก แต่วันก่อนมีเด็กมาเล่าฉันว่าเธอลงไปเตะบอลคล่องแคล่วทั้งท้องไส้น่ะ... หรือเธอเป็นทอมจริงๆ ? เป็นทอมแล้วท้องทำไม ถ้าอยากมีลูก คนท้องก็น่าจะเป็นยัยกันยานี่นา ?” ปรายรู้ว่าเจ้านายสาวใหญ่คิดตลอดว่าเขากับกันยาเป็นคู่รักทอมดี้ปัญญาอ่อนที่อยากมีลูก เขารู้สึกคับแค้นใจที่เหมือนถูกนายสาวใช้สิทธิ์ความเหนือกว่าหลอกสอนแบบด่าเอาฟรีๆ แต่นายสาวบ่นเสร็จก็ไปดูต้นไม้ต่อ เธอทำงานหนักไม่ต่างจากลูกน้อง กันยาและคนงานอื่นๆ ถึงได้เกรงใจนัก ดาวนั่งฟังเงียบเชียบ และยอมรับว่าสิ่งที่สาวใหญ่พูดเป็นเรื่องเกือบทุกอย่าง ผู้หญิงดีเลิศหรือเลวร้ายแค่ไหนก็ปฏิเสธความเป็นแม่แทบไม่ได้ ส่วนผู้ชายทำเฉยกับการเป็นพ่อได้ง่ายดาย ดังนั้นผู้หญิงต้องดูแลตัวเอง ไม่ควรคิดพึ่งผู้ชาย แต่ปรายคงไม่เห็นด้วยเพราะเขาถอดถุงมือทิ้งอย่างไม่พอใจ “ผมไม่ทำงานนี่ละนะดาว ที่ยอมทำเพราะเห็นมีต้นไม้สวยๆ และไม่รู้จะอยู่บ้านเฉยๆ ทำไม” “ไม่ทำนี่แล้วทำที่ไหน แกบ่นหน่อยแต่ก็ใจดีนะ” ดาวกระโดดมายืนบนตะแกรงวางต้นไม้ “คุณไปเตะบอลมาจริงเหรอ ?” “มันลืมตัวน่ะ แหะๆ” ปรายนึกแล้วทั้งอายทั้งขำตัวเอง “ก็เห็นเด็กมันเล่นแล้วคันเท้ายิกๆ บอลมันวิ่งมาหาผม แล้วมันก็เหมือนมีมนต์มาครอบงำ ให้ผมวิ่งลงไป พอเล่นได้ประตูมันก็ยุให้เล่นต่อ แต่...ไอ้เด็กเวรพวกนั้นหักหลังนี่หว่า ผมอุตส่าห์บอกว่าอ้วน... ไม่ใช่ท้อง” “โอ๊ย โกหกว่ากินช้างเข้าไป ยังเชื่อได้กว่าโกหกว่าอ้วนค่ะ” “นั่นสิ” ปรายนึกว่าคนท้องต้องอ้วนขึ้น เขากินอย่างยัดทะนาน แต่ร่างกายมันก็ป่องออกมาแค่ตรงกลาง “นี่ถ้าอ้วนให้ทั่วๆ หน่อยอาจเดินเหินคล่องกว่า ไม่เสียศูนย์แบบนี้” แต่ปรายก็ไม่ได้ยืนคุยกับแมวต่อ...เพราะมีลูกค้าเดินมาดูต้นไม้แต่งสวน “สวัสดีค่า มาดูต้นไม้กันเหรอคะ” ปรายไม่ค่อยอยากแต่งตัวเหมือนผู้หญิงก็จริง แต่กริยาเจรจาประสานักธุรกิจบางครั้งเขาทำได้ดีกว่าผู้หญิงแท้เลยทีเดียว “จ้ะ” ลูกค้าสาวสวยหุ่นอ้อนแอ้นตอบยิ้มๆ เดินมาใกล้ขึ้นก็มองปรายที่อุ้มแมวอยู่อย่างเป็นห่วง “ทำไมใกล้ชิดกับสัตว์เลี้ยงขนาดนี้ล่ะคะ แมวนี่ไม่ดีต่อคนท้องนะจ๊ะ เชื้อปรสิตที่อยู่ในแมวมันอาจ...” คนท้องเห็นลูกค้าคนงามเข้าชัดๆ ก็ขำก๊ากขัดยกเสียก่อนโดนสั่งสอนต่อ “ผึ้ง ? นี่ผึ้งเองเหรอ ฮ่าๆ นี่ทำไมไม่เปลี่ยนเลย เจอชาวบ้านก็สอนเค้าไปทั่ว” ปรายเคยจีบผึ้ง แต่ผึ้งเป็นพยาบาลสาวสวยที่อนามัยจัดและเถรตรงมากๆ เธอเล่าเรื่องผู้ป่วยในโรงพยาบาล และ...เตือนเขาเรื่องโรคติดต่อทางเพศสัมพันธ์อันน่าสยดสยองต่อหน้าคนเป็นสิบ ดังนั้นเขานั่งใกล้เธอครั้งเดียวก็ถึงกับแขยง ถอนตัวจากการชีกอ แต่จักรพงศ์กลับไปถูกอกถูกใจเข้า นั่งฟังเธอเล่าเรื่องพวกนั้นได้เป็นวันๆ “เอ่อ... รู้จักพี่เหรอคะน้อง” “ค่า ก็พี่สวยมากหนูจำได้กว่าใครๆ แล้ว คุณพงศ์ไม่มาเหรอคะ” “รู้จักพงศ์ด้วย ?” พยาบาลสาวถึงกับมึน ที่เห็นสาวแปลกหน้าทำท่ารู้จักมักจี่ เธอตะโกนเรียกแฟนให้มาหา “พงศ์... น้องเค้ารู้จักเรา” จักรพงศ์มาจ้องเพื่อนเก่าในร่างคนแปลกหน้าหัวจรดเท้า “น้องเป็นใครน่ะ” “ช่างหนูเถอะค่ะ อิอิ คุณผึ้งยังพกช้อนใส่กระเป๋าไปกินข้าวนอกบ้านหรือเปล่าคะ คุณพงศ์ยังนอนแขวนพระล่ะสิ เอ... แล้วพวกพี่ยังอาบน้ำล้างขัดตัวสองชั่วโมงก่อนและหลังมีเซ็กส์มั้ยคะ” “ว๊าย !!!” ผึ้งหน้าแดงแจ๋ หันไปมองหน้าจักรพงศ์อย่างเอาเรื่อง “พงศ์เล่าน้องเค้าเหรอ ?” “เฮ้ย ผมไม่รู้จักน้องเค้านะผึ้ง !!” จักรพงศ์ยังอ้าปากค้างกับเรื่องส่วนตัวของตัวเองที่หลุดจากสาวแปลกหน้า “ฮ่าๆ แล้วพวกพี่เลื่อนงานแต่งออกไปทำไม คุณปรายเป็นเพื่อนเจ้าบ่าวไม่ได้ก็หาคนอื่นสิ” “รู้เรื่องงานแต่งเรา... รู้จักไอ้ปรายด้วย ?” ปรายพยักหน้าอย่างใสซื่อ “ค่า... รู้จักหมดค่ะ ตอนนี้คุณกริชยังแอบ***คุณก้อยมั้ยคะ แล้วใครเลี้ยงข้าวใครคะ ได้ข่าวว่าบัตรเครดิตใช้ไม่ได้แล้วนี่ หรือว่าไปเป็นพริตตี้กันทั้งคู่” “เอ่อ” ผึ้งหน้าเสียเมื่อได้ยินเรื่องหลัง “น้อง... น้องเป็นญาติปรายเหรอจ๊ะ” “ไม่ค่ะ พอดีวิญญาณคุณปรายมาเข้าฝันหนูบ่อย อิอิ” “เฮ้ย !!” จักรพงศ์หน้าถอดสี “อย่ามาหลอกเล่นนะเธอ ไอ้ปรายยังไม่ตายสักหน่อย จะเป็นวิญญาณได้ไง มันจะหายแล้วด้วย” แต่วิญญาณคุยต่อเฉย “คุณปรายว่า คนป่วยก็ป่วยไป คนอยู่ก็ควรมีชีวิตของตัวเอง พี่รีบๆ แต่งงานกันเถอะ ไม่ต้องคิดมาก เมื่อไหร่คุณปรายกลับร่างได้เขาก็จะกลับเอง นี่เขาก็ยืนอยู่นี่...” “เรากลับเถอะก้อย !!” จักรพงศ์กุมพระที่คอแล้วกอดแขนคนรักแน่นหนา มองซ้ายขวาเหมือนกลัวเห็นอะไร ทั้งที่กลางวันแสกๆ  แต่พยาบาลยังทำหน้าที่ไม่เลิก “หญิงมีครรภ์ติดต่อวิญญาณได้แบบนี้ น้องควรแจ้งหมอที่ฝากครรภ์นะ” “ค่ะ” ปรายยิ้มให้ผึ้งแล้วเอียงคอถามเพื่อนรักที่หน้าตาซีดเหมือนกระดาษ “เอ่อ คุณพงศ์มีอะไรฝากถึงคุณปรายมั่งมั้ยคะ แกได้ยินค่ะ” “เธอติดต่อมันได้จริงเหรอ !?” จักรพงศ์ระล่ำระลักถามแล้วหลับตาปี๋ “ฝากขอโทษที่ปล่อยให้ขับทั้งเมา และขอให้รีบหาย แม่เป็นห่วง” “ค่ะ เดี๋ยวบอกให้” ปรายเห็นใจเพื่อนจึงยอมเลิกเล่นสนุก แต่ยังไม่วายวิ่งตามไปที่รถ “พี่... พี่ คุณปรายบอกว่าคิดถึงพี่กว่าใคร จะไปหาบ้างได้มั้ย จะไปเอากีตาร์ที่ฝากไว้มาเล่นแก้เหงาหน่อย” “เฮ้ย ไม่ต้องไปหา... !! เดี๋ยวจะเผากีตาร์ส่งไปให้เอง” “เฮ้ย อย่าเผานะ !! เอามาให้หนูนี่แหละค่ะ วิญญาณคุณปรายว่ากีตาร์เล่นมือซ้ายหายาก” “ครับๆ แล้วจะส่งมา...” จักรพงศ์ลนลาน กลัวมือสั่นจนขับรถเองไม่ได้ ผึ้งต้องอาสาขับเอง ปรายยืนหัวเราะอย่างขบขัน จนดาวข่วนเสื้อเกือบขาดที่เห็นเขาแกล้งเพื่อนได้ลงคอ แต่คนช่างแกล้งยังยิ้มร่า “โทษทีว่ะเพื่อน กูแค่ยากได้กีตาร์แต่ไม่รู้จะทำยังไง ฮ่าๆ” “ดาว... !” เสียงเจ้านายมายืนเรียกเหมือนตะคอกอยู่ข้างหลัง สาวใหญ่หน้าตาเคร่งเครียด “สองคนนี่เขาจะซื้อต้นไม้แต่งเรือนหอ เธอไปคุยอะไรกับลูกค้า จนเขาหนีไปแบบนั้น” “เอ่อ... หนูแค่ชวนเขาพูดเล่น” ปรายมองไปยังกันยาที่ยืนหน้าตาไม่สู้ดีอยู่หลังนาย “เธอไม่ได้ทำหน้าที่คุยกับลูกค้านะ !” “ก็นั่นเพื่อน” ปรายเริ่มหงุดหงิด “เพื่อนเธอเป็นสถาปนิกขับรถยุโรปคันสิบล้าน ?! เพื่อนเธอมีแฟนเป็นเซเล่บโรงพยาบาลดัง ?!” “โอเค หนูขอโทษที่ทำให้เสียลูกค้า” ปรายยกมือไหว้อย่างขอไปที “ดาว... นี่เธอกวนประสาทฉัน ถ้าเธอไม่ท้องอยู่ฉันไล่เธอออก !?” สาวใหญ่สะบัดหน้าใส่แล้วหนีไปทำงานอย่างขุ่นใจ “ดาว... ทีหลังอย่าไปยุ่งกับลูกค้าสิ... คุณจักรพงศ์เค้าไม่ได้แค่ซื้อต้นไม้สองสามต้นนะ เค้าสั่งต้นไม้ไปแต่งสวนที่นึงเยอะยังกะไปปลูกป่าแน่ะ” กันยาเตือนหน้าเครียด แต่ปรายไม่สนใจ และหลังจากนั้นไม่ถึงสามชั่วโมง ปรายก็ได้กีตาร์จริงๆ มีคนมาส่งตอนก่อนเลิกงาน เจ้าของร้านมองอย่างหนักใจ คนงานอื่นๆ ก็พากันขำกลิ้งต่อภาพผู้หญิงท้องคนหนึ่งที่นอกจากกระโดกกระเดกผิดหญิงแล้วยังพยายามเล่นกีตาร์ทั้งที่พุงที่นูนขึ้นมาเกือบทำให้เล่นอย่างปกติไม่ได้ แต่กันยาก็ทึ่งในความสามารถของเพื่อนที่แปลกใหม่ขึ้นทุกวัน ยิ่งเพื่อนอารมณ์ดีก็พบว่าเพื่อนยิ่งทำอะไรได้หลายอย่าง “ดาวเล่นกีตาร์เป็นด้วยเหรอเนี่ย” “โอ๊ย บนโลกนี้ไม่มีอะไรง่ายกว่าเล่นดนตรีแล้วล่ะกันยาเอ๊ย...เราเล่นเปียโนด้วยเท้าได้ตั้งแต่หกขวบแน่ะ แต่กีตาร์นี่เราก็ลองใช้เท้าเล่นแล้วแต่ทำไม่ได้น่ะ อิอิ ต้องใช้มืออย่างเดียว เดี๋ยวจะเล่นให้กันยาฟัง” กันยาฟังอย่างเชื่อครึ่งไม่เชื่อครึ่ง นึกภาพเด็กผู้หญิงไม่มีญาติเล่นเปียโนตั้งแต่เด็กไม่ออก ส่วนปรายก็เอาแต่จะอวดฝีมือทั้งที่กดปลายนิ้วลงบนสายบางๆ ของกีตาร์ไม่กี่ทีก็เจ็บนิ้วหน้าแหย เพราะลืมไปว่าปลายนิ้วของดาวนั้นไม่เคยกระทั่งจับคอร์ดง่ายๆ แต่เขาก็ยังพยายามอย่างรื่นเริง จากคุณ : rainfull เขียนเมื่อ : 13 ก.พ. 54 21:59:30

ความคิดเห็นที่ 3 จนกระทั่งความหงุดหงิดมาเวียนปรายอีกรอบ เมื่อนายสาวมาบอกว่าวันนี้เขายังไม่ทำงานอะไรให้เธอเห็นเลย จึงสั่งให้เก็บกีตาร์ เลิกพูดกับแมว และทำงานต่อ เขาถอนหายใจเสียงดังแล้วมองไปทั่วบริเวณร้านที่มีเพิงพันธุ์ไม้ประเภทต่างๆ ตั้งอยู่ บนพื้นบางจุดมีรอยดินเลอะๆ สายยางที่ขดไม่เป็นระเบียบ... เขาเคยเป็นนักธุรกิจหนุ่มหล่อเร้าใจเสน่ห์แรงรุ่นใหม่ที่เจ๋งๆ คนหนึ่ง ทำไมเขายอมปล่อยตัวเองมาจมอยู่กับงานแบบนี้... !? “ผมขอลาออกครับ !” เขาเอ่ยโดยใช้สรรพนามจริง แม้เสียงไม่มีวันเหมือนจริง แต่เจ้านายสาวใหญ่ฟังแล้วแค่ยักไหล่ “อยู่อีกวันให้ครบเดือนครึ่งดีกว่า คิดค่าแรงง่ายหน่อย” “พรุ่งนี้ไม่มาแล้ว !” เขารัวนิ้วกระหน่ำลงบนสายเบสกีตาร์เป็นจังหวะเพลงที่ใช้ประกอบหนังตอนพระเอกทิ้งระเบิดถล่มผู้ร้ายแล้วเดินหันหลังให้ซากปรักหักพังยับเยิน “ดีๆ คนท้องควรพักผ่อนสร้างงานศิลป์อยู่บ้าน อ่อ... เธอไปคนเดียวนะยะ ปล่อยให้ยายกันยาทำต่อเถอะ คลอดลูกเสร็จเมื่อไหร่ก็มาสมัครใหม่ได้” เจ้านายคว้าถุงมือคืนแล้วไม่หันมองคนท้องเจ้าอารมณ์อีกเลย มีเพียงกันยากับแมวน้อยที่มายืนมองปรายอย่างไม่พอใจและเสียดายงาน “ว้า ดาวน่ะ น่าจะอ้อนๆ เจ๊แกหน่อย ไม่น่าใจร้อนเลย ตอนนี้ดาวมีเงินก็จริง แต่เราต้องหาสำรองไว้เยอะๆ นะ เพราะอีกหน่อยดาวคลอดลูก กว่าจะออกไปหางานได้ เงินเก็บจะพอเหรอ...?” “โอ๊ย อย่าเอาท้องเอาลูกมากดดันกันได้มั้ย” ปรายตวาดแหว “ดาวน่ะ ไม่ฟังกันเลย” กันยาบ่นอย่างน้อยใจ แล้วไปทำหน้าที่ตัวเองต่อหน้ามุ่ย ปรายถอดเสื้อเชิ้ตตัวใหญ่รุ่มร่ามที่สวมกันเปื้อนออก แล้วทิ้งไว้ตรงนั้น เขาเตะกระถางไม้ที่ขวางทางเดิน ก่อนคว้ากีตาร์เตรียมเดินกลับ แต่แมวน้อยที่หุบปากสนิทมาหลายนาทีมาขวางไว้ “คุณขี้โมโหอย่างนี้มานานหรือยังคะ ?” “หุบปาก ไม่ต้องมาสอนอีกคน จะกลับบ้านด้วยกันมั้ย” ปรายไม่รู้ว่าตัวเองค้อนขวับๆ ใส่แมว “ทำงานนี้เดี๋ยวก็ขึ้นฝ้าหนาสามเมตรเหมือนยัยป้านี่หรอก” “ถ้าไม่ชอบฝ้า ก็ควรทาครีมกันแดดก่อนออกจากบ้านด้วย ไม่งั้นของคุณจะหนากว่าสามเมตรค่ะ” แต่ปรายส่ายหน้าไม่เชื่อ “ร้อนตับแตก ใครจะเอาน้ำมันมาทาหน้าลง” สุดท้ายแมวดาวก็หยุดพูด คลานตามวิญญาณที่สิงร่างเดิมตัวเองไปหงอยๆ นึกเสียดายงานที่ร้านนี้จนใจจะขาด นายสาวห้าวๆ ใจดีขนาดนี้หายากยิ่งกว่างมเข็มในมหาสมุทร ปรายไม่พอใจและโมโหทุกอย่างจนกล้าประคองท้องเรียกแท็กซี่ เพราะเขาคงไม่ซวยขนาดโดนใครคิดข่มขืนทั้งที่ท้องอย่างนี้ แต่ก็เซ็งคนขับแท็กซี่ที่มองด้วยสายตาสงสารปนสมเพชไม่ต่างจากเจ๊ร้านขายต้นไม้ สายตาที่บุรุษแบบเขาทนไม่ได้แม้เขาจะกลายเป็นผู้หญิงแล้วก็ตาม เขาเลยตัดสินใจเมินใส่แท็กซี่ เขาหิ้วกีตาร์ขึ้นรถเมล์ปรับอากาศ แต่ขณะยักแย่ยักยันหาที่นั่ง รถเมล์ก็ออกตัวเสียแรงจนเขาเกือบล้ม เขาปรี๊ดแตก... “ไอ่สัดดดว์ ! รีบไปหาภ่อมรึงเรอะ ! กูล้มแล้วลูกกูแตกโพละออกมา กูเอาเรื่องนะมรึง !” ปรายตะโกนด่าหยาบๆ ใส่คนขับอย่างไม่เกรงใจ ทั้งที่มือเกาะได้แค่พนักเก้าอี้ ดาวที่เกาะอยู่บนบ่าถึงกับขนลุก แต่พนักงานขับรถก็แค่มองผู้โดยสารปากร้ายในกระจกและคงพยายามระงับอารมณ์ไม่ให้ตัวเองด่าคืนคนท้อง จึงแค่เปรยๆ มา “พูดดีๆ ก็ได้นะน้องสาว” “พูดดีๆ แล้วมรึงได้ยินเรอะ !” ปรายนึกได้ใจขึ้นมาเมื่อทุกคนมองพุงเขาเกรงๆ รวมทั้งนักศึกษาชายผมเรียบแปล้คนหนึ่งที่นั่งหัวเราะ จนกลายเป็นแพะรองรับอารมณ์ไปอีกราย “ไอ้เด็กเปsต เสือกหัวเราะกูทำไม รู้มั้ยมารดามรึงก็เคยท้องโย้อย่างนี้ก่อนเบ่งมรึงออกมา” “ครับ !” เด็กคนนั้นตอบแล้วหลบสายตา นั่งเข่าชิด สายตามองออกนอกหน้าต่างรถทันที ชวนให้ปรายยิ่งเดือดกับท่าทีไม่รู้สึกรู้สา “ครับทำพ่อมรึงเรอะ ทำไมไม่ลุกให้กูนั่ง กูเป็นสตรีมีครรภ์ผู้อ่อนแอนะมรึง !?” เด็กนักศึกษาชายคนนั้นจึงต้องลุก แล้วปรายก็ได้ที่นั่งสมใจ เขาไม่แคร์สายตาใครๆ จะมองอย่างหมิ่นหรือขบขัน เขาเรียกร้องสิทธิสตรีให้ร่างผู้หญิงที่เขาอาศัยอยู่เท่านั้นเอง เขาหาทางหนีทีไล่จากปฏิกริยาโต้กลับอันไม่พึงประสงค์ด้วยการกระชับคอกีตาร์เตรียมฟาดหัวคน แต่เสียงใสๆ จากสาวน้อยคนหนึ่งที่เพิ่งขึ้นมายืนใกล้ๆ ทำให้เขาหัวเสียน้อยลงเหมือนมีน้ำเย็นหลั่งชะโลมหัวใจ “กีตาร์สวยจังค่ะ” “มีตัวเดียวในโลกจ้ะ กีตาร์สั่งทำ เล่นดีเสียงแจ๋ว” ปรายโม้เสียเลยหลังจากไม่ได้อวดสาวมานาน “เก่งจัง แล้วยังเล่นไหวมั้ยเนี่ย ไม่ติดพุงเหรอคะ อิอิ” เสียงหัวเราะของสาวน้อยช่างน่ารักและสวยงามเข้ากับฟันขาวจั๊วะ เรียงสวยเหมือนเม็ดข้าวโพด ปรายหาทางขยับท่าเพื่อเล่นกีตาร์อวดสาว “งั้นพี่ลองเล่นให้ฟังนะจ๊ะ” สาวน้อยยิ้มเก๋เอียงคอชมอีก “ท่าทางพี่คล่องจัง อย่างนี้ลูกพี่ต้องเล่นกีตาร์ด้วยแน่ๆ” “แน่นอน ตัวนี้ต้องถึงมือลูกพี่ด้วย” ปรายยักคิ้วแล้วยิ้มด้วยรอยยิ้มที่คิดไปเองว่ายังพอกระชากใจสาวน้อยได้ “อิอิ แล้วพี่รู้ได้ไงคะว่าลูกพี่จะถนัดซ้ายด้วย” “เออ นั่นสิ ฮ่าๆ” ปรายอารมณ์ดีสุดขีด เขาไม่สนว่าตกอยู่ในสภาพไหน แต่ขอให้ได้ปลดปล่อยสักนิดก็ยังดี “น้องเรียนอยู่ไหนเอ่ย อยากเล่นกีตาร์มั้ย พี่สอนให้” เด็กสาวไม่ตอบแต่หัวเราะอย่างเริง ยื่นมือมาลูบพุงปราย ปรายยิ้มอย่างสบายใจ ดีดกีตาร์กิ๊วๆ อย่างไม่เกรงใจใคร แล้วครู่ต่อมารถเมล์ก็จอดให้คนลงพอดี แต่ก่อนที่ประตูจะปิด คนที่ลงไปเป็นคนสุดท้ายคือนักศึกษาชายหัวเรียแปล้ที่ปรายขู่เอาที่นั่งมา ก็จ้องหน้าปรายด่ากลับเอาคืนรวดเดียว “ปากหล่อนดียังงี้ไงล่ะ ! ถึงท้องแล้วยังขึ้นรถเมล์งกๆ หาผัวดูแลไม่ได้ ระวังต้องตายไปกับแมวดำตลอดชีวิตนะยะ อีชะนี อีแม่มด !” “ไอ้ตุ๊ด !” ปรายมัวตะลึงที่โดนกะเทยอ่อนด่า จึงเอาคืนได้แค่คำเดียว รถก็ออกเสียก่อน ความเจ็บใจกับคลื่นโมโหมาใหม่ทำให้เขาลืมสาวน้อย กระเป๋ารถเมล์เลยกลายเป็นที่รองรับอารมณ์ให้เขาตะโกนใส่เสียงดังอีกรอบ “กูลงซอย 19 ใกล้ถึงบอกกูด้วย เดี๋ยวกูหลับลืม ปล่อยให้คนท้องเดินย้อน บาปนะ...พวกมรง !” ปรายปิดตาหลับลงด้วยความง่วง ไม่มีใจอวดความสามารถทางศิลปะกับสาวไหนอีก จากคุณ : rainfull เขียนเมื่อ : 13 ก.พ. 54 22:09:19

ความคิดเห็นที่ 4 “โอ๊ย นึกว่าจะไม่ได้ลงจากรถเมล์แล้ว” ดาวบ่นอย่างอ่อนใจกับพฤติกรรมผู้ชายท้อง “ใครกล้าด่ากลับ ผมจะเอากีตาร์ฟาดหัว” ปรายบอกอย่างมั่นใจ และแวะซื้อไก่ย่างจะกลับไปกินที่ห้อง แต่ความหอมหวนทำให้เขาล้วงมาแทะกินทันทีอย่างห้ามใจไม่อยู่ขณะพากันเดินเข้าซอยที่พักซึ่งเป็นอพาร์ตเมนท์ที่เขาเลือกเช่าล่วงหน้าไว้ถึงสองปี มันอยู่ในย่านที่ดีพอสมควร แต่บางครั้งก็อึดอัดกับสายตาคนมอง “ทำไมคนชอบมองผมจัง เป็นคนท้องมันแปลกตรงไหน” “คุณเป็นนักธุรกิจก็น่าจะเข้าใจนะคะ ว่าคนเราก็มองภายนอกกันก่อนค่ะ แล้วคุณไม่รู้ว่าคุณแปลกแค่ไหน... คุณเป็นผู้หญิงที่เดินหรือมีกริยาไม่เหมือนผู้หญิง นุ่งกางเกงรุ่มร่ามแต่ผอมท้องโตไปไหนมาไหนคนเดียวกับแมวที่เกาะอยู่บนหัวไหล่ แล้วนี่... มาถือกีตาร์เดินแทะไก่ย่างเข้าไปอีก... ฉันยังแปลกใจที่ไม่มีใครบอกว่าคุณเหมือนคนบ้า” ปรายถึงกับหยุดยืนดูตัวเองในเงากระจกร้านค้าข้างทาง แต่แล้วเขาก็ทำได้แค่ขำ “ฮ่าๆ นั่นสิ ผมรู้ว่าผู้หญิงดูดีควรเป็นยังไง แต่ขี้เกียจใส่ใจน่ะ นึกแล้วสมน้ำหน้าตัวเองเหมือนกัน สมัยเป็นนักศึกษา ผมเคยเหล่อาจารย์คนหนึ่ง แกเป็นนางงามแต่พอแต่งงานแล้วท้อง ผมกับเพื่อนนินทาว่าแกโทรมเหมือนคนแก่ร้อยปี หลังคลอดแกก็มาสวยเหมือนเดิม แต่ภาพตอนแกท้องยังติดตาพวกผม เฮ่อ... ตอนนี้เข้าใจแกทะลุปรุโปร่ง” “ค่ะ ฉันก็เห็นแล้วเหมือนกัน ว่าคนท้องขี้หงุดหงิด” “อือ ไม่น่าเชื่อว่าฮอร์โมนมันมีผลต่อผู้หญิงได้ขนาดนี้” ปรายบ่นขณะยืนไขกุญแจเข้าห้อง และไม่ทันเปิดประตูก็มีเพื่อนห้องใกล้ๆ อุ้มลูกที่ยังอ้อแอ้เข้ามาทักทายพร้อมยื่นถุงเสื้อผ้าให้ “น้อง... สวมชุดคลุมท้องได้แล้วนะ แต่งตัวแบบนี้มันตลกน่ะ เอานี่ไปสวมเถอะ ไม่ต้องซื้อ” “ขอบคุณค่ะ” ปรายรับมางงๆ ผู้คนคงพากันสงสารที่เขาเป็นผู้หญิงตัวคนเดียว “น้องฝากท้องที่ไหนล่ะ” หญิงคนนั้นยังถามไถ่อย่างใจดี “ก็คลีนิคใกล้ๆ นี่แหละค่ะ” “แล้วจะคลอดที่ไหน” “ยังไม่ทราบเลยค่ะ” “คลอดเอกชนดีกว่านะน้อง โรงพยาบาลรัฐถูกก็จริง แต่หมอพยาบาลโหดจะตาย ตอนพี่คลอดเจ้าคนแรกพี่กลัวจนเข็ดไปเลย คนหลังนี่เลยไปคลอดเอกชน ใจดีกว่าตั้งเยอะ ผัวพี่ว่า ‘แผลฝีเย็บ’ สวยกว่า...” “เอ่อ...ไว้คุยกันนะคะ หนูขอไปอาบน้ำ” ปรายเปิดประตูหนีเข้าห้องตั้งแต่ได้ยินคำว่า ‘ฝีเย็บ’ อันน่าสยดสยองนั่น เขาถอดเสื้อผ้าทุกชิ้นลงตะกร้า แล้วเดินเปลือยโทงๆ บ่น “นี่ผมต้องเบ่งเด็กออกมาจริงเหรอ ?” “ฉันก็ว่าน่ากลัวค่ะ” เพราะดาวก็ไม่เคยมีประสบการณ์ “แต่สมัยนี้เลือกผ่าคลอดก็ได้มังคะ” “เอ่อ ผ่าคลอด...? หมายถึง...? หมอจะเอามีดคมๆ ปาดตรงนี้ แล้วล้วงมือควักหัวเด็กออกมาเหรอ !” ปรายไปยืนหน้ากระจกทำท่าใช้มีดปาดพุงจริงๆ แล้วก็พูดกับเงาตัวเองหน้าตาซีดเซียว “แง่ม น่ากลัว***หาย ทำไมเป็นผู้หญิงมันลำบากอย่างนี้ !?” ปรายบ่นเสร็จก็ไปอาบน้ำ โดยประตูห้องน้ำไม่ปิด ตอนอยู่ในร่างดาวใหม่ๆ เขาก็ตกใจเกินจะสำรวจร่างกาย พอเริ่มคุ้นมาเผลอดูตัวเองด้วยความเพลิดเพลินนานๆ เข้าก็รู้สึกผิด แต่พอทำใจให้ทำความสะอาดดูแลตัวเองได้ เผลอแตะต้องบางส่วนเข้าหน่อยมันก็ตึงๆ เจ็บๆ และอวัยวะข้างล่างเขาไม่ยิ่งไม่กล้ามองกลัวมันจะเป็นเหมือนสิวอักเสบที่แตะต้องนิดหน่อยแล้วอาจมีหัวสิวโผล่หัวออกมาเป็นทารก เขาบ้ามากจริงๆ ที่ไม่ทำแท้ง ! “เอ่อ ดาว...” ปรายโผล่มาทั้งตัวและหัวที่ฟูฟ่องด้วยยาสระผมขาวโพลน “แล้ว...ผมต้องให้นมลูกเองมั้ย ?” “นมวัวเถอะ !!” ดาวถอนหายใจ อาการโรคซึมเศร้าหดหู่เธอดีขึ้นมากตั้งแต่มาอยู่ในร่างแมว และพบกับความเฟอะฟะของเพื่อนใหม่อย่างปราย แต่ถ้าให้กลับไปอยู่ร่างที่มีพุงเต่งๆ นั่นเข้าตอนนี้เธออาจอาการหนักกว่าก่อนก็ได้ โปรดติดตามตอนต่อไป   (ซึ่งคุณปรายท่านจะไปเป็นนักธุรกิจสาวมั่น) จากคุณ : rainfull เขียนเมื่อ : 13 ก.พ. 54 22:15:24

ความคิดเห็นที่ 5 สวัสดีวันแห่งความรัก ด้วยว่าในรักนั้นบางทีก็ดี บางทีก็ไม่ดี แล้วแต่จะซวย แต่ถ้ารักจะมันส์ เราต้องวิ่งเข้าใส่ อย่ามัวให้มันไล่ตามเรา เราจงเลือกเกมเล่น อย่าเล่นเกมที่ถูกบังคับ มาตอบกระทู้บทที่แล้ว ขอบคุณสำหรับกิฟจากคุณ yaimooyoyo,แม่น้องเบนส์, คุณ mimny, คุณปลากินเมฆ, คุณ Mnemosyne,  คุณ :::อาราเร่:::, และคุณ ravio คุณ yaimooyoyo : หมอแก้มสักแต่เป็นหมอหน้าตาดี แต่เรื่องความรักก็โก๊ะๆ เชยๆ เหมาะกับตาปริญญ์นั่นแหละ ปรายกลับเป็นร่างเดิมแล้วจะกลายเป็นแฟนกับดาวได้หรือเปล่า อืม... พิเรน เอ๊ย พี่เรนไม่สามารถสะปอยได้     คุณแม่น้องเบนส์ :  อวยหนักๆ ไว้ก่อนอย่าพูดนีโอกะลุงบีน อยู่ถนนเนี่ยเค้าโสดนะ     คุณ Draconia : ต้องเอาเด็กไว้ค่ะ เพราะจากการศึกษาข้อมูลวิธีทำแท้ง คนเขียนพบว่าเขียนเรื่องท้องได้ง่ายกว่าทำแท้งค่ะ (อ้าววว นึกว่ามีคุณธรรม 555 +) แต่ปรายมันท้องๆ ไปงั้นนะคะ ไม่ได้ทราบซึ้งอะไร อีกนานกว่าจะโชว์ภาพพจน์เพศแม่ได้   คุณ scottie :  หมอแก้มเค้า ... เอ่อ... เค้า -*-   คุณ mimny  :  ปริญญ์น่ารัก แต่กรรมบัง ส่วนตาปราย บทที่ 8 มีฉากเลวได้อีกง่ะ - -"     คุณปลากินเมฆ :  555+  เรนฟูเกือบทักว่าหนุ่มคนนั้นหน้าเหมือนสมาชิกวงลิงกินผัก 555+  เอ่อ ไอ้หนูเจนนี่มีแฟนนางแบบสาวเป็นลูกครึ่งเจแปนด้วยนะ  ปล. ทั้งปรายกะดาวเนี่ย ยังไม่ได้รู้สึกผูกพันอะไรกับเด็กเลยนะ อีกหลายบทค่ะกว่าจะสัมผัสได้ ระหว่างนี้ปรายมันแต่งเพลงเพื่อดวงดาวที่ตัวเองเคยนอนทับร่างไว้ค่ะ (ตอบได้ซับซ้อน ?) คุณกุลธิดา (kdunagin) : เป็นการดัดนิสัยปรายจริงๆ ค่ะ แต่กลับเข้าร่างได้แล้วนิสัยจะดีขึ้นหรือเปล่า ก็ไม่แน่ค่ะ เพราะมีคนบางส่วนบนโลกนี้ตื่นมาแล้วจำความฝันของตัวเองได้   คุณ ravio  :  อุ๊ย คุณราวิโอ้ ให้เกียรติลงนามกระทู้นิยาย ประทับใจมากๆ ค่ะ   สมัยก่อนเรนฟูจะมีตอบนักอ่านเงาด้วยค่ะ แต่เดี๋ยวนี้ไม่ทำแล้ว หมดมุขแล้ว - -"     คุณ ห้าสิบป่าย : เรนฟู 48 โลค่ะ - -"       คุณ:::อาราเร่::: : สุขสันต์วันวาเลนไทน์ มีคนฝันถึงนะฮ้า นักอ่านเงา... คืนนี้อย่าลืมคีส - -" แก้ไขเมื่อ 13 ก.พ. 54 22:52:56 แก้ไขเมื่อ 13 ก.พ. 54 22:52:08 จากคุณ : rainfull เขียนเมื่อ : 13 ก.พ. 54 22:43:25

ความคิดเห็นที่ 6 อีตาปราย นิสัยเสียเหมือนเดิม น่าให้กีตาร์สั่งทำพังคามือยิ่งนัก จากคุณ : scottie เขียนเมื่อ : 13 ก.พ. 54 23:03:43

ความคิดเห็นที่ 7 ปรายหงุดหงิดได้น่ากลัวมาก สมกะเป็นปู้ชาย -*- ยิ่งอ่านยิ่งหลงรักพี่ปริญญ์นะคะเนี่ย ^__________^ ส่วนปรายกะดาวนั้น...อืม ยังไงก็เชียร์อยู่นะค้า >[]</ จากคุณ : yaimooyoyo เขียนเมื่อ : 13 ก.พ. 54 23:08:01

ความคิดเห็นที่ 8 ตอนนี้จั่วหัวแบบนึกว่าศิราณีมาเอง เอิ๊กๆ ชอบตอนดีดกีร์ต้าขอลาออกที่สุดละ... ปล. เตรียมกินซุปไก่บำรุงร่างกายรอรับเรนฟูจัด(ดราม่า)หนัก(รึเปล่า?) นี่ถ้าทายเรื่องดารากันนะ แพ้เรนฟูชัวร์เลยแฮะ แล้วอ้าว... เรนนี่นี่ไม่ใช่แฟนเรนฟูเหรอ?!? ^____^ จากคุณ : ปลากินเมฆ เขียนเมื่อ : 13 ก.พ. 54 23:31:54

ความคิดเห็นที่ 9 พฤติกรรมปรายตอนอยู่บนรถเมล์น่าโดนรุมตบจริงๆ   ตอนหน้าปริญญ์จะทำเลวอะไรอ่ะดูๆไปก็เป็นคนดีนี่นะ จากคุณ : mimny เขียนเมื่อ : 14 ก.พ. 54 00:57:43

ความคิดเห็นที่ 10 ๕ ๕ ๕ ดีใจกับแมวดาว  เป็นแมวดีกว่า จากคุณ : ต้นจั่น เขียนเมื่อ : 14 ก.พ. 54 03:05:52

ความคิดเห็นที่ 11 อ่านนิยายคุณเรนฟูแล้วปรับอารมณ์ตามแทบไม่ทันแฮะ นั่งขำอยู่คนเดียว อ่านไปๆ ชักคิดถึงพี่ขึ้นมา T_T อยากเป็นน้องของพี่เหมือนเดิม (นี่กะลังอยู่ในโหมดเศร้านะเนี่ย) ปูเสื่อรอเลยนะ มาให้ไวด้วย กะลังอินกะชีวิตอยู่ 555 ฮ่อๆ รับแซบ ว่าอยู่ถนนฯเป็นคนโสด จากคุณ : แม่น้องเบนส์ เขียนเมื่อ : 14 ก.พ. 54 09:21:31

ความคิดเห็นที่ 12 เอ่อ...คุณปรายคะ...อยู่ในสภาพผู้หญิงมานานเท่าไรแล้วนี่ ยังเถื่อนและร้ายเหมือนเดิม เฮ่อ...หนูดาวและลูกดาวที่น่าสงสาร ปล. เข้ามาแก้จากแก้วเป็นดาว งานเข้าละไอซ์ เอาหนูแก้วมาจากไหนเนี่ย เรื่องนี้มีแต่หนูดาวจริง ๆ ด้วย แย่ละ ๆ ทำไมชื่อนี้ฝังหัว สงสัยจะติดมาตั้งแต่ยายดอกแก้วที่ทิ้งปริศนาไปแหงเลย แง้... แก้ไขเมื่อ 14 ก.พ. 54 14:00:15 จากคุณ : Argent เขียนเมื่อ : 14 ก.พ. 54 13:50:02

ความคิดเห็นที่ 13 เสื่อสองผืนไม่พอมั้งฮึ จากคุณ : แม่น้องเบนส์ เขียนเมื่อ : 15 ก.พ. 54 10:39:31

ความคิดเห็นที่ 14 ตามอ่านอยู่หลายบทครับ แต่แอบมาทักทายก่อน จากคุณ : kaburapat เขียนเมื่อ : 15 ก.พ. 54 14:25:26

ความคิดเห็นที่ 15 จากคุณ : :::อาราเร่::: เขียนเมื่อ : 15 ก.พ. 54 21:38:05

ความคิดเห็นที่ 16 หนูมาปูเสื่อรอบทถัดไปค่าพี่เรน จากคุณ : yaimooyoyo เขียนเมื่อ : 18 ก.พ. 54 21:50:58