ความคิดเห็นที่ 1 สถานที่จัดงานประดับประดาด้วยดอกไม้พลาสติก งดงามไร้ที่ติแต่ช่างไร้ชีวิตชีวานัก บริกรท่าทางเย่อหยิ่งส่งแก้วค็อกเทลให้ผู้ร้วมงานแล้วสะบัดก้นจาก ชายร่างท้วมในสูทสีเทายืนจ้องเนื้อแกะย่าง เขายืนนิ่งอยู่นาน และแล้วเขาก็จิ้มเนื้อแกะชิ้นหนึ่งแล้วก้าวไปอย่างลังเล ชั่วอึดใจเดียวเขาก็ก้าวกลับมาจิ้มใหม่อีกสองชิ้น (ละโมบแท้ๆ) ผมปั้นหน้าระรื่น ข้างกายผมคือนุช คืนนี้เธอมีสถานะเป็นจ้าวสาว เราทั้งคู่ยืนรับแขกเหรื่ออยู่หน้างาน (ทำไมต้องยืนขาแข็งรอพวกแม่-มันด้วยว่ะ อยากหามุมสงบๆ อัดบุหรี่สักมวนสองมวนจะตายชัก) แต่ผมก็ยืนยิ้มจนตะคริวขึ้นแก้มรอรับแขกจนครบตั้งแต่คนแรก ยันคนสุดท้าย แขกทุกคนแสดงกริยาในลักษณะเดียวกันหมดโดยมิได้นัดหมาย ซึ่งผมพอจะอนุมาณรูปแบบคร่าวๆ ได้ว่า เริ่มจากพวกเขาและเธอจะแสร้งยิ้มมาแต่ไกล พุ่งตรงเข้ามาหาผมและนุช กล่าวอวยพรด้วยประโยคที่ไม่หลากหลายนัก อาทิ ยินดีด้วย มีความสุขมากๆ รักกันนานๆ   และสิ้นสุดด้วยการถ่ายรูปร่วมกับคู่บ่าวสาว ทำเอาผมแทบจะอดคิดไม่ได้ว่าผมได้กลายเป็นตัวประหลาด ในคณะละครสัตว์ไปเสียแล้วหรือ (แสงแฟลชแทงตาน่ารำคาญจะตาย อยากจะวิ่งหนีไปเสียให้ไกล แล้วตะโกนสุดเสียงกลับมา พวกมิงเป็นแห้ อะไรกันหนักหนา) อย่างไรก็ตามรูปของผมก็ปรากฎหราในกล้องทุกตัวพร้อมกับใบหน้าที่ปิติสุขสุดชีวิต เป็นใบหน้าแบบเดียวกับผู้ที่ได้โลกทั้งใบมาครอง (ก็แค่การประกาศให้รู้ว่าชายหญิงคู่หนึ่งจะสังวาศกันโดยไม่ผิดจรรยา เท่านั้นเอง จะให้ตูทำหน้าตามีความสุขมากมายไปถึงไหนกันเชียว) “สวัสดีจ้าคุณ...” แม่ยายรับแขกแข็งขัน แต่ตาจ้องซองเขม็ง (ยายแก่เอ๋ย เห็นแก่เงินจริงๆ) “มากี่ท่านคะ...” น้องเมียเดินกรีดกรายดัดจริตแจกของชำร่วย พร้อมทักทายผู้ร่วมงาน “ยินดีกับคุณจริงๆ ที่ได้สารวัตรเป็นลูกเขย ” แววตาประดุจเสือโหยของกลุ่มนักธุรกิจเพื่อนพ่อตา ชำเรืองมาทางผมอย่างไม่ลดละ ไอ้ขี้เมาเฒ่าดวงหน้าแฝงความกำหนัด แอบเหล่หน้าอกนุชอยู่เนืองๆ สรรพสำเนียงหยอกล้อยียวนของเพื่อนพ้องพรรคพวก ท่าทางดีใจเกินเหตุของเพื่อนจ้าวสาว เธอกระชับมือนุชมั่น พูดเสียงสั่นเทาน้ำตาคลอ (นี่งานแต่งมิงดอกหรือ มิงถึงดีใจขนาดนี้ อีบ้า) “ขออนุญาตครับสารวัตร หมดแก้วครับ” เหล่าลูกน้องส่งเสียงโหวกเหวก พร้อมยกแก้วเหล้าใส่หน้าผม (พอดีเลย ตูอยากจะเมาอยู่พอดี ว่าแล้วก็คว้าแก้วกระเดือกทีเดียว วิสกี้ชืดๆ ก็ไหลพรวดลงคอ หมดแล้วหรอกหรือ? เอ้า! มา! เอามาอีกแก้วสิ!) แต่ผมปฏิเสธพร้อมยิ้มแห้งๆ ผู้หลักผู้ใหญ่วางท่าน่าตบกบาล “แบบนี้สาวๆ ก็เสียใจไปครึ่งค่อนเมืองละกระมังสารวัตรหนุ่มของเราไม่โสดเสียแล้ว... ” นายตำรวจระดับสูงคนหนึ่ง ยืนเต๊ะอยู่ท่ามกลางเหล่าผู้ลุแก่อำนาจกล่าวติดตลก วันนี้ไม่ว่าอะไรก็ดูขัดหูขัดตาไปหมด อาจเพราะผมเหนื่อล้าจากการเตรียมงานทั้งวัน ความกังวลในการใช้ชีวิตคู่ ความสะอิดสะเอียนอาการเสแสร้ง หรือไม่ว่าจะด้วยเหตุผลใดก็ช่าง ช่างมันเถอะ... บนเวที พิธีกรชายหญิง กล่าวแนะนำตัว และพรรณาความชื่นมื่นรื่นรมณ์ของบรรยากาศงานสมรส “พ.ต.ท.สิทธิชัย สมัครมั่น เป็นบุตรของนายสุระชัย...” พิธีกรเริ่มร่ายประวัติส่วนตัวของผม การศึกษา ชีวิตการงาน พิธีกรคู่นั้นเล่าได้อย่างไหลลื่นราวกับพูดถึงประวัติของบิดาตนเอง จ้าวสาวของผมก็ไม่รอด เธอมีชื่อเสียงเรียงใด เป็นบุตรใคร จบการศึกษาจากที่ไหน พิธีกรคู่นั้นสาธยายจนครบถ้วนทุกกระบวนความ เท่านั้นยังไม่พอ ยังต่อไปอีกว่าผมพบรักกับนุชที่ไหน อย่างไร ก็ยัง(เสือก)รู้ เจ้าหน้าที่เวทีฉายสไลด์มัลติวิชั่นที่มีแต่ภาพหวานชื่นเสียจนผมอยากอาเจียนใส่จอ ผู้ดำเนินรายการยังไม่หยุดปาก เล่านิยายรักน้ำเน่า บรรยายเรื่องราวและจุดเริ่มต้นของความรักของคู่บ่าวสาว ประกอบไปพร้อมกัน “ท่านสุภาพสตรี และ ท่านสุภาพบุรุษทุกท่านครับ วันนี้เป็นวันฤกษ์งามยามดี ที่เจ้าบ่าวเจ้าสาว ได้มาร่วมสร้างครอบครัวใหม่ ร่วมใช้ชีวิตคู่ท่ามกลางท่านทั้งหลายที่มาร่วมเป็นสักขีพยาน ขอเสียงปรบมือต้อนรับเจ้าบ่าวและเจ้าสาวของเราครับ” จากคุณ : Maddenknight เขียนเมื่อ : 14 ก.พ. 54 11:57:51

ความคิดเห็นที่ 2 ผมและนุชถูกเรียกให้ขึ้นเวทีในที่สุด ทุกย่างก้าวที่เรากรายไปมีแสงไฟสปอตไลท์ฉายตามขับให้โดดเด่น (จะมองอะไรกันนักหนาว่ะ ไม่เคยเห็นคนหรือไง) จ้าวสาวเดินช้าจนน่ารำคาญ (ฝ่าเท้าซ้ายยกขึ้นยันที่ยอดอก นุชกระเด็นคะมำคว่ำกองคาพื้นพรม) ผมประคองนุชราวกับเธอเป็นแก้วเจียระไนพาเธอขึ้นเวทีอย่างราบรื่น เราทั้งคู่ยึดตำแหน่งที่ดีที่สุดบนเวทีมั่น “เรียนเชิญ ท่านผู้บังคับการ เป็นประธานกล่าวอวยพรครับ...” พิธีกรชายเชิญท่านผู้การขึ้นเวที พิธีกรหญิงกล่าวแนะนำประธาน เล่าประวัติย่อๆ ด้วยคำเยินยอปดๆ ครั้นผู้การยืนเด่นกลางเวที หลานชายของผมกึ่งเดินกึ่งวิ่งท่าทางทะโมนตรงไปที่พานพวงมาลัย ซึ่งวางอยู่ไม่ไกลจากเวทีนัก แต่เมื่อเจ้าตัวเล็กถือพานขึ้นมา กริยากลับดูนิ่งอย่างไม่น่าเชื่อ เจ้าลิงน้อยเดินเรียบร้อยส่งพานมาลัยให้ประธาน ท่านผู้การรับพวงมาลัยและจัดการวางพาดก้านคอผมและนุช "สำหรับ สารวัตรสิทธิ ผมเห็นเขามาตั้งแต่เข้ารับราชการใหม่ๆ ...” ผู้บัญชาการเล่นตามบท โปรยคำหวานเพิ่มรสให้กับงานวิวาห์ให้ทวีความภิรมณ์ขึ้นไปอีก “เขาเป็นผู้ใต้บังคับบัญชาที่ดี...” (ใช่สิ ตูหาเงินให้มิงตลอดนี่ จะตู้ม้า โต๊ะบอล บ่อนไฮโลว์ ตูเก็บส่งมิงไม่เคยขาดสักงวด) “ทั้งคู่ ถือว่าเป็นคู่รักที่เหมาะสม...” (จะไม่เหมาะสมได้ยังไงเล่า ตูมีตำแหน่งหน้าที่การงาน ทางบ้านนุชก็มีธุรกิจค้าไม้ ถูกกฎหมายก็มี ที่เป็นไม้เถื่อนก็มาก ตูก็ต้องการหาทุนในการวิ่งเต้น บ้านนุชก็ต้องการอำนาจหน้าที่ตูในการอำนวยความสะดวกทางการค้า แล้วแบบนี้มันจะไม่เหมาะสมกันอย่างไรว่ะ ที่ตูแต่งเนี่ย ไม่ใช้เพราะความรักบ้าบออะไรหรอก ความเหมาะสมล้วนๆ) “ขอให้ทั้งคู่ครองรักกันมั่นคง อะไรที่หนักนิด เบาหน่อยก็ให้อภัยซึ่งกันและกัน... ” ท่านผู้การกล่าวอวยพร และให้โอวาทแก่คู่บ่าวสาวจบ พิธีกรเชิญคู่สมรส จุดเทียนและตัดเค้กมงคล แถวนายตำรวจในเครื่องแบบสีขาวเต็มยศ ถือกระบี่ยาวยืนเรียงรายขนาบสองข้างทางเดิน แต่ละนายชักกระบี่ชูขึ้นเป็นซุ้มสง่างาม ผมและนุชก้าวผ่านซุ้มอย่างแช้มช้า แสงเทียนนวลระยับส่องประกายกระทบกระบี่วิบวิบ เพลงรักบรรเลงทำนองแว่วหวานแข่งกับเสียงปรบมือสนั่นก้อง นุชกระชับมือผมมั่น น้ำนัยตาเธอไหลอาบแก้ม สองเราประคองกันจับกระบี่ชูพาดเค้กมงคล คมกระบี่ตัดเนื้อเค้กขาดฉับ ภาพอดีตคนรักปรากฎชัดขึ้นมาในอนุสติ น้ำตาผมไหลพราก จากคุณ : Maddenknight เขียนเมื่อ : 14 ก.พ. 54 12:03:39

ความคิดเห็นที่ 3 ข้อดีอย่างหนึ่งของความทรงจำ คือไม่มีใครมาเอามันออกไปจากเราได้ค่ะ ขอบคุณที่เอามาให้อ่านกันค่ะ (เรื่องใกล้ตัวหรือเปล่าค่ะนี่ เหอๆ) ปล. อีโม เป็นเจ้ากุ้งนะคะ ไม่ใช่แมลงสาป อิๆ แก้ไขเมื่อ 14 ก.พ. 54 12:20:35 จากคุณ : Setakan เขียนเมื่อ : 14 ก.พ. 54 12:18:13

ความคิดเห็นที่ 4 ที่ทั้งคู่ร้องไห้เพราะคิดถึงคนรักเก่าทั้งคู่เลยหรือเปล่าคะ อิอิ แบบว่านุชเองก็แอบคิดเหมือนคุณอ่ะ จากคุณ : Jemie_A เขียนเมื่อ : 14 ก.พ. 54 12:55:16

ความคิดเห็นที่ 5 คห.๓  ขอบคุณครับ คุณ setakan ที่เข้ามาอ่าน ผมละเมอเพ้อพกเขียนไปเรื่อยครับ ไม่ใช่เหตุการณ์ใกล้ตัวแต่อย่างใด คห.๔  ขอบคุณคุณ Jemie_A เช่นกันครับ ฮ่าๆๆๆ อาจเป็นไปได้ครับ ก็จริงแฮะ ผมจะไปรู้ได้ไง ว่านุชคิดอะไรอยู่ จากคุณ : Maddenknight เขียนเมื่อ : 14 ก.พ. 54 14:33:20

ความคิดเห็นที่ 6       จัดเป็นตลกร้ายเรื่องเยี่ยมเลยครับ พอจะเดาออกตั้งแต่ตอนแรก ว่าคงเป็นงานแต่งที่ไม่เกิดจากความเต็มใจ การดำเนินเรื่องด้วยความขัดแย้งในใจของตัวเอก ทำให้เรื่องดูผ่อนคลายจนกลายเป็นเรื่องสนุก แต่ถ้าจะให้ดีกว่านี้ ผมอยากอ่านต่อ ตอนส่งตัวเข้าห้องหอครับ ผมอยากรู้ว่าตัวเอกยังจะมีความคิดแบบเดิมอีกไหม รึได้แต่ อู้วววว์ อ่าาาาา      เสียดายจริงๆครับ ผู้หมวดอาร์ทไม่น่ารีบเขียนจบลงตรงนี้เลยครับ น่าจะดำเนินเหตุการณ์ต่อไปอีกหน่อย จากคุณ : พระรองตลอดกาล เขียนเมื่อ : 14 ก.พ. 54 16:45:29

ความคิดเห็นที่ 7 ถ้าไม่มี "ภาพอดีตคนรักปรากฎชัดขึ้นมาในอนุสติ" ความรู้สึกของ ผม ในเรื่อง ที่มีต่องานวิวาห์ คงจะเป็นอีกแบบ ถึงว่า ตัวเองอ่านๆ ไปแล้ว ยังตงิดๆ ว่า ถ้ารู้สึกขนาดนั้น จะจัดงานไปทามมายยยย เปลืองก็เปลือง เหนื่อยก็เหนื่อย จากคุณ : ชลทิชา เขียนเมื่อ : 14 ก.พ. 54 17:06:06

ความคิดเห็นที่ 8 โถๆ แต่ใช้คำว่าคนรักเก่านะ อย่างน้อยก็ถือคนนี้เป็นปัจจุบัน จากคุณ : scottie เขียนเมื่อ : 14 ก.พ. 54 19:36:01

ความคิดเห็นที่ 9 ขอขอบคุณคุณรอง คุณชลทิชา และคุณ scottie นะครับ ที่เข้ามาอ่าน คห.๖  ขอบคุณสำหรับข้อชี้แนะครับคุณรอง คือตอนที่ผมวางโครงเรื่องเนี่ย ผมตั้งใจจะเล่าเรื่องให้จบภายในฉากเดียว โดยประเด็นที่จะนำเสนอหลักๆ ก็คือ บางครั้งสิ่งที่เราต้องทำ มันไม่ใช่สิ่งที่เราอยากทำ การเดินเรื่องด้วยการแต่งงานของตัวเอกเป็นเพียงตัวอย่างหนึ่งเท่านั้น และฉากงานแต่งที่จัดขึ้นอย่างใหญ่โตโก้หรู มีเพลงรักบรรเลงคลอ บรรยากาศชื่นมื่น ซึ่งอาจตรงกับภาพงานแต่งในฝันของหลายๆ คน แต่หัดหูขัดตาตัวเอกโดยตลอด ตรงนี้ผมอยากนำเสนอประเด็นที่ว่า ไม่ว่าสิ่งที่เราได้รับนั้นจะเลอเลิศขนาดไหน เป็นความปรารถนาของผู้คนมากมายสักเพียงใด หากแต่เป็นสิ่งที่เราไม่ต้องการ มันก็ไม่มีค่าอะไรเลย และประเด็นอื่นๆ ที่ผมพยายามยัดเข้าไป จนกลายเป็นเรื่องสั้นหน้าตาขี้ริ้วแบบนี้หล่ะครับ คห.๗ ใช่ครับ อารมณ์ทำไปทำไม เหนื่อยก็เหนื่อย เปลืองก็เปลือง แต่ก็ยังทำเพราะเหตุผล หรือเงื่อนไขบางอย่าง เป็นเหตุการณ์ที่สามารถเกิดขึ้นได้เสมอในชีวิตของทุกคนครับ คห.๘  พระเอกในเรื่องเขาประมาณนี้ครับ คนปัจจุบัน รักด้วยเหตุผล คนเก่าคือนางในดวงใจ อิอิ จากคุณ : Maddenknight เขียนเมื่อ : 14 ก.พ. 54 21:11:09

ความคิดเห็นที่ 10 คู่นี้มีหวังอยู่กันไม่ยืด จากคุณ : กุลธิดา (kdunagin) เขียนเมื่อ : 15 ก.พ. 54 02:25:33

ความคิดเห็นที่ 11 ตอนน้ำตาไหลพรากทั้งคู่นี่ คนดูคงซึ้งใจไปด้วย แต่หารู้ไม่ ... อะไรซุกซ่อนอยู่ในใจ !!! สังคมทุกวันนี้เป็นแบบนี้มากขึ้นทุกทีจริงๆ ด้วยค่ะ จากคุณ : แพรวดาว เขียนเมื่อ : 15 ก.พ. 54 10:12:05

ความคิดเห็นที่ 12 ทำไมคนอื่นไม่ดีไปหมดเลยล่ะครับ เหลือตัวเองเป็นคนดีที่มีเหตุผลอยู่คนเดียว หรือครับ จากคุณ : ห้าสิบป่าย เขียนเมื่อ : 15 ก.พ. 54 12:29:37

ความคิดเห็นที่ 13 คห.๑๐  ก็ไม่แน่นะครับ อิอิ คห.๑๑  ใช่ครับคุณแพรวดาว มันเป็นทักษะหนึ่งที่มนุษย์พัฒนาขึ้นเพื่อการอยู่รอดทางสังคม คห.๑๒   วิธีการเลือกที่จะรับรู้สิ่งต่างๆรอบตัว  ตีความ และตอบสนองโดยการแสดงออกในลักษณะต่างๆ   อาจสะท้อนให้เห็นพื้นฐาน ลักษณะนิสัย ความคิด ของตัวเอกก็ได้มั้งครับ (แต่ไม่รวมตัวผู้เขียนนะ เพราะผู้เขียนเองเป็นคนนิสัยดีมาก อิอิ) จากคุณ : Maddenknight เขียนเมื่อ : 15 ก.พ. 54 18:08:34