ความคิดเห็นที่ 1 ........................                                        วรองค์สูงในชุดคลุมกันรังสีสีเงินบัดนี้นอนทอดพระวรกายยาวเหยียดไร้พระสติอยู่บนพื้นห้อง มีร่างแห่งแสงสีเหลืองเรืองรองซึ่งกอร์ปขึ้นเป็นเรือนร่างชายหนุ่มหน้าตาหล่อเหลางามสง่านั่งคุกเข่าอยู่ข้างๆ ใช้มือข้างหนึ่งช้อนพระเศียรประคองไว้ในวงแขน ส่วนมืออีกข้างทาบวางบนพระอุระลูบวนไปมาเบาๆ คล้ายกับกำลังใช้คอธของตนรักษาพระอาการให้อยู่                    “ เจ้าชายราโอมิน ”                    ทั้งสามครางเบาๆในลำคออย่างตื่นเต้น แล้วก็อดพากันเหลียวหน้าไปยังร่างเด็กสาวที่ยังนอนอยู่ในตู้อย่างมีความหวังไม่ได้ แสงสีแดงบัดนี้ปลาสนาการหายไปหมดแล้ว แต่ร่างพลัง “ทูลกระหม่อมน้อย” ของพวกเขาเล่าไปอยู่ที่ไหน ทำไมไม่ได้ออกมาด้วย ?                    นักบวชหนุ่มซึ่งถูกกระแทกทรุดอยู่บนพื้นอีกมุมหนึ่งของห้อง ค่อยยันกายลุกขึ้นอย่างยากเย็น ครั้นหันมาเห็นใบหน้าเจ้าของร่างแห่งแสงที่กำลังทำการรักษาพระอาการให้เจ้าชายอาซิคาลอสอยู่นั้นชัดตา ความเจ็บปวดทั่วร่างก็ราวกับสลายหายวับไปอย่างปลิดทิ้งด้วยความปิติยินดี ยกมือกุมหน้าอกซวนเซถลาเข้ามาอย่างลืมตัว ก่อนจะทิ้งกายลงคุกเข่าข้างหนึ่งกับพื้นน้ำตาคลอหน่วย ก้มศีรษะคำนับให้อีกฝ่ายด้วยความเคารพสุดหัวใจ                    “ จีฮาน..ถวายบังคม...ฝ่าบาท ”                    เจ้าชายรัชทายาทผู้เป็นศูนย์รวมแห่งจิตใจชาวเอลลาโกทั้งมวล ร่างพลังคอสมิคสีเหลืองที่ได้พลัดหายไปจากกาแลกซี่คิวปัสตี บัดนี้ได้ปรากฏพระองค์เบื้องหน้าเขาแล้ว                    จีฮาน...ในที่สุดเจ้าก็ได้ทำหน้าที่ตามบัญชาแห่งเทพได้สำเร็จ เจ้าตามหาเขาจนพบ วันนี้แม้ต้องตายก็นอนตายตาหลับได้แล้ว                    ร่างแห่งแสงเงยหน้าขึ้นมองคนของตนแวบหนึ่งแล้วยิ้มให้บางๆเป็นเชิงทักทาย ก่อนจะก้มลงทำการรักษาพระอาการของคนในวงแขนต่อ เห็นพระอุระผายกว้างยังคงขยับเคลื่อนไหวเบาๆตามพระอัสสาสะปัสสาสะเข้าออก บ่งบอกว่าร่างนั้นยังคงมีพระชนม์ชีพอยู่ เพียงแค่นี้นายทหารหนุ่มแห่งเมลาเนียลทั้งสามก็ค่อยรู้สึกโล่งใจ ฟิเกอรัสยอบกายลงข้างๆถามอย่างลังเล                    “  ให้กระหม่อมพอช่วยอะไรได้บ้างไหม ? ”                    “  จีฮานบาดเจ็บไม่น้อย ฝากคนของเราด้วยก็แล้วกัน ...”                    “  แล้ว...” มากัสส่งเสียงถามบ้างอย่างไม่ค่อยวางใจนัก  “ ฝ่าบาทของพวกเราเล่า ? ”                    “  วางใจเถิด...เจ้าพี่ตอนนี้ปลอดภัยแล้ว แต่ก็หวุดหวิดน่าดู นี่ถ้าเราออกมาไม่ทัน... เขาอาจจะเจ็บหนักกว่านี้ก็ได้  พวกท่านทำไมถึงปล่อยให้เขาทำเรื่องเสี่ยงอันตรายแบบนี้? ”                    “  พวกเรา..”                    คำถามเชิงต่อว่า ทำเอาคนฟังถึงกับพูดไม่ออก ราชวัลลภหนุ่มผมสีน้ำตาลแดงแค่นเสียงหัวเราะหึหึในลำคอแทนคำตอบ อีกฝ่ายพอได้ยินต้องคลี่ยิ้มออกมาอีกครั้งอย่างเข้าใจ                    “ ไม่เจอกันเสียนาน พระนิสัยยังไม่เปลี่ยนไปเลยนะ..”                    “ ฝ่าบาท.. ทำไมถึงมีพระองค์ออกมาคนเดียว แล้วทูลกระหม่อมน้อยของพวกเราล่ะ ? ”                    มากัสสะกดความสงสัยไว้ในใจไม่อยู่ จึงตัดสินใจถามออกไปตรงๆ ร่างพลังแห่งแสงสีเหลืองกลับหาได้ตอบในทันทีไม่                    “ เรื่องนี้กล่าวไปแล้วยืดยาว รอให้เจ้าพี่ทรงฟื้นพระสติขึ้นมาก่อน แล้วเราค่อยเล่าให้ฟังไปพร้อมๆกัน ตอนนี้เราใช้พลังของเราปรับคอธในพระวรกายจนสมดุลแล้ว ตอนนี้ทรงปลอดภัย ส่วนพระอาการบาดเจ็บที่เหลือคงต้องให้ทางการแพทย์รักษาต่อด้วยตัวยาเถอะนะ ..”                    “ เป็นพระกรุณายิ่งแล้วพ่ะย่ะค่ะ..”                    ฟิเกอรัสประคองจีฮานออกไปส่งให้ทีมแพทย์ที่รออยู่เบื้องนอกก่อนแล้ว เมื่อกลับเข้ามาอีกครั้งเจ้าชายราโอมินก็ส่งเจ้าชายอาซิคาลอสให้เขากับมากัสช่วยกันประคองพาพระองค์ออกไป ค่อยหันไปทางนายทหารหนุ่มผมสีดำตัดสั้นเรี่ยต้นคอที่กำลังจะก้าวตามออกไปด้วย                    “ ท่านจาริโอเธอรัส โปรดรอสักครู่... เรามีบางเรื่องอยากจะขอความช่วยเหลือจากท่าน ”                     ..                                        เมื่อทุกคนออกไปกันหมดเหลือเพียงจาริโอเธอรัสและร่างพลังของเจ้าชายแห่งเอลลาโกอยู่กันตามลำพัง ราโอมินก็เปิดคำถามทันที                    “ การมาถึงที่นี่ของพวกท่านไม่ทราบเป็นความลับทางการทหารหรือทางการเมืองหรือไม่ ? ”                    เจอคำถามอย่างเป็นทางการแบบนี้เข้า นายทหารหนุ่มฝ่ายช่างถึงกับแทบอ้าปากค้างตอบไม่ถูก                    จะว่าไปแล้วการเดินทางข้ามกาแลกซี่จากคิวปัสตีมาสู่ทางช้างเผือกก็ได้รับความเห็นชอบและอนุญาตจากองค์จักรรพรรดิ ทั้งนี้ก็เพื่ออัญเชิญร่างพลังคอสมิคคิวปัสตีสีเหลืองและแดงกลับไป แต่จะว่าเปิดเผยนักก็ไม่เชิงใช่ เพราะยานซาปิธัสเดินทางเข้ามาโดยไม่ได้ส่งข่าวแจ้งล่วงหน้าให้ผู้นำดวงดาวดวงใดทราบถึงการมา อย่างไรก็ตามพวกเขาเพียงเดินทางมาอย่างเงียบๆ ไม่ได้คิดรุกรานหรือทำร้ายใคร ยกเว้นจะตอบโต้เมื่อถูกล่วงละเมิดก่อนเท่านั้น                    ราโอมินเพ่งมองสีหน้าใคร่ครวญครุ่นคิดอย่างจริงจังของจาร์แล้วก็อดอมยิ้มไม่ได้ นายทหารหนุ่มผู้นี้ยังคงเป็นจาริโอเธอรัสผู้สัตย์ซื่อคนเดิมจริงๆ และเพราะเหตุนี้พระองค์จึงเลือกที่จะขอถามข้อมูลต่างๆจากเขาก่อน ก่อนที่จะทรงเป็นฝ่ายตอบคำถามต่างๆให้กับฝ่ายเมลาเนียล                    เรื่องการทหารและการเมืองระหว่างมนุษยชาตินับเป็นเรื่องละเอียดอ่อน จะอย่างไรพระองค์ก็ไม่ใช่ชาวเมลาเนียล เป็นแค่เพียง ‘ว่าที่พระเทวัน’ ที่ยังไม่ทันได้ผ่านพระราชพิธีอภิเษกก็เกิดเรื่องเสียก่อนเท่านั้น                      เมลาเนียลนับเป็นจักรวรรดิที่ยิ่งใหญ่ถือเป็นผู้นำทางอารยธรรมต่างๆของกาแลกซี่คิวปัสตี กระทั่งเฝ่าพันธุ์นักรบอย่างโปกาดอนก็ยังให้ความเกรงใจไม่กล้าล่วงเกิน ดังนั้นเมื่อเอลลาโกจับมือเป็นพันธมิตรกับเมลาเนียล จักรพรรดิโซโรจึงนำทัพล่าถอยออกจากคิวปัสตี มุ่งหน้าสู่ดินแดนใหม่จนมาถึงระบบสุริยะแห่งนี้                    ร่างพลังของพระองค์กับเจ้าหญิงอาเซนธาเรียเดินทางตามมาที่นี่ก็เพื่อจัดการกับเจ้าผู้ครอบครองพลังสีน้ำเงินเอซาลอส แต่เพราะสถานการณ์พาไปจึงได้ไปทำพันธสัญญากับซันและเทพผู้พิทักษ์ทั้งเก้าของระบบสุริยะ ว่าจะช่วยเหลืออีกฝ่ายกอบกู้ดาวโลกจากการยึดครองของโปกาดอน                    คิดไม่ถึงว่าอยู่ๆเจ้าชายแห่งเมลาเนียลและกองกำลังส่วนหนึ่งของวังเนริเปี้ยนก็มาปรากฏกายขึ้นที่นี่ แล้วในกองกำลังนี้ยังมีจีฮานคนของพระองค์อยู่ด้วย                    ทั้งหมดมาที่นี่ทำไมและเพื่ออะไร ?                    แค่เพียงเพื่อค้นหาร่างพลังสีเหลืองและแดงพากลับไปเมลาเนียลเท่านั้น  หรือยังมีวัตถุประสงค์อื่น อย่างเช่นตามล่าล้างแค้นโปกาดอน หรือ เพื่อยึดครองระบบสุริยะด้วยเช่นกัน ?                    ซึ่งหากว่ายังแอบแฝงไว้ด้วยเหตุผลประการหลังสุด คงจะสร้างความลำบากใจให้พระองค์ไม่น้อย                    “ คิดว่าคงไม่...”                    จาริโอเธอรัสยังคงพยายามตอบคำถาม และหลังจากใคร่ครวญจนดีแล้ว จึงตัดสินใจสรุป                    “ เรื่องนี้มากัสน่าจะตอบคำถามได้ดีที่สุด กระหม่อมจะไปตามเขาให้..”                    “ ไม่เป็นไร...”                    เจ้าชายราโอมินรีบห้ามไว้ เพราะรู้ดีว่าสำหรับคนที่ฉลาดเจ้าเล่ห์แถมทันคนอย่างคนผู้นั้น ขืนไปถามก็คงไม่ได้ข้อมูลเชิงลึกอะไรมากนัก                    “ เราเพียงแค่อยากรู้ว่า พวกท่านมาที่นี่ เพื่อติดตามมาทำสงครามกับพวกโปกาดอน หรือเพื่อล่าดวงดาวในกาแลกซี่แถบนี้กันหรือ ? ”                    คำถามนี้ค่อยชี้เฉพาะให้เข้าใจง่ายขึ้นมาอีกหน่อย นายทหารหนุ่มค่อยยิ้มออก โบกมือปฏิเสธ                    “ หามิได้พ่ะย่ะค่ะ พวกเราเดินทางมานี่เพียงแค่วัตถุประสงค์สำคัญเรื่องเดียว คือการอัญเชิญร่างพลังของพระองค์และทูลกระหม่อมน้อยของเรากลับเมลาเนียลเท่านั้น ”                    “ เรื่องแค่นี้ ถึงกับให้เจ้าชายรัชทายาทเสด็จมาด้วยพระองค์เองเชียวหรือ ? ”                    ร่างพลังของเจ้าผู้ครอบครองพลังคอสมิคสีเหลืองแม้จะเป็นร่างแห่งแสง  แต่ความละเอียดเข้มข้นของแสงที่รวมกันเป็นภาพเรือนร่างมนุษย์นั้นก่อเป็นภาพที่มีมิติเหมือนคนจริงทุกประการ  เห็นชัดกระทั่งสีหน้ากำลังขมวดพระขนงนิดๆอย่างแปลกพระทัย                    ด้วยความที่เมื่อครั้งตอนยังมีพระชนม์ชีพเขากับอีกฝ่ายเคยร่วมสนทนาแลกเปลี่ยนความรู้ความคิดเห็นกันบ่อยครั้ง เพราะตัวเจ้าชายราโอมินเองทรงสนพระทัยเกี่ยวกับเรื่องงานช่างเทคนิคต่างๆเช่นกัน ประกอบกับพระอิริยาบถที่เรียบง่าย ชอบความเป็นกันเองไม่ถือพระองค์ เข้ากับผู้คนได้ทุกชนชั้น  เขาจึงเคยรู้สึกเอ็นดูเจ้าชายเอลลาโกพระองค์นี้อยู่ไม่น้อย การได้พบเจอกันอีกครั้งและสามารถพูดคุยสนิทสนมกันอย่างรวดเร็ว                    จะว่าไปอีกฝ่ายก็เป็นว่าที่พระสวามีของทูลกระหม่อมน้อย ต่อให้ต่างเผ่าพันธุ์แต่ก็หาใช่คนอื่นคนไกลไม่ เรื่องที่ทรงมีรับสั่งถามมาก็หาใช่ความลับที่ตอบไม่ได้                    “ อันที่จริงองค์จักรพรรดิทรงมีพระราชประสงค์จะให้เจ้าชายได้ทรงท่องเที่ยวพักผ่อนพระอิริยาบถ อีกทั้งเป็นการหาประสบการณ์ต่างกาแลกซี่บ้างก็เท่านั้นพ่ะย่ะค่ะ...”                    “ แล้วทำไมจีฮานถึงมาอยู่กับพวกท่านด้วย ? ”                    “ อ๋อ.. ท่านอาจารย์จีฮานมาเพื่อถวายความอารักขาเจ้าหญิงไอบิรินพ่ะย่ะค่ะ ”                    “ อะไรนะ ?... น้องหญิงเรามาด้วยหรือ ? ”                    “ พ่ะย่ะค่ะ  เพียงแต่คงยังไม่ทรงทราบเรื่องของร่างพลังของฝ่าบาท  เพราะเจ้าชายของเราทรงประสงค์จะให้ทุกอย่างดำเนินการเรียบร้อยก่อน ค่อยกราบทูลเจ้าหญิงน้อย”                    “ น้องพี่...”                    เจ้าชายเอลลาโกในพระวรกายแห่งแสงทรงครางเรียกหาเบาๆในพระศออย่างลืมพระองค์ สีพระพักตร์ฉายแววปลื้มปิติ นายทหารหนุ่มเมลาเนียลชมดูกลับฝืนยิ้มอย่างหม่นหมอง                    “ ขอบคุณมาก ที่พาน้องสาวมาพบเรา เราคิดว่าชาตินี้จะได้ไม่พบเธอเสียแล้ว...”                    “ ทรงหมดคำถามแล้วใช่ไหม ? ”                    จาริโอเธอรัสพอได้โอกาสก็รีบหาช่องทางขอปลีกตัว แต่อีกฝ่ายกลับยังคงเรียกรั้งไว้                    “ อย่าเพิ่งไปก่อน เราอยากขอรบกวนเวลาท่านอีกสักครู่..? ”                    “ ยังทรงอยู่กับพวกเราอีกนานไม่ใช่หรือ ไว้ค่อยคุยกันต่อดีไหม ? ”                    “ เรื่องนั้นค่อยคุยกันต่อคราวหน้าก็ได้  เพียงแต่เรายังมีอีกเรื่องเดียวที่อยากขอให้ท่านช่วย ”                    คนถูกขอร้องเลิกคิ้วอย่างสงสัย แล้วคนอย่างเขาก็ขี้ใจอ่อนปฏิเสธคำขอของใครไม่ได้เสียด้วย                    “ เรื่องอะไรหรือ ? ”                    เจ้าชายเอลลาโกในพระวรกายแห่งแสง ทอดถอนพระทัยยาวอย่างสลดหดหู่                    “ เรา..ไม่อยากไปเจอน้องของเราในสภาพแบบนี้ ท่านช่วยทำให้เราได้กลับคืนสู่ร่างเลือดเนื้อโดยใช้ร่างนี้ได้ไหม ? ”                    “ เอ่อ....”                    จาริโอเธอรัสหันไปมองร่างหนุ่มมนุษย์ชาวโลกในตู้แคปซูล พวกเขาเพิ่งใช้ความพยายามแทบตาย ทุ่มเททั้งพลังจากผลึกโซไซดอลและคอธเสียงขลุ่ยจากบทเพลงในคัมภีร์เทพดุริยางค์ จนสามารถแยกร่างพลังออกมาจากร่างเลือดเนื้อนี้ได้สำเร็จไปคนหนึ่ง                    มาตอนนี้เจ้าตัวกลับขอกลับเข้าร่างตามเดิม                    ทำแบบนี้เท่ากับว่า ที่ผ่านมาคือการกระทำที่สูญเปล่ากระนั้นหรือ ?                    “  ขออภัยเถอะนะ เรื่องนี้..กระหม่อมไม่สามารถตัดสินใจได้เองจริงๆ ! ”                    “  วางใจเถอะ.. การกลับคืนสู่ร่างเลือดเนื้อคราวนี้ เราจะเป็นราโอมิน..ไม่ใช่อู๋เจ้าหมิง ”                    เมื่อทอดพระเนตรเห็นอีกฝ่ายทำสีหน้าสงสัย จึงรีบตรัสอธิบายต่อ                    “ ชายหนุ่มชาวโลกผู้นี้ มีชื่อว่าอู๋เจ้าหมิง เราได้ใช้พลังคอสมิคสีเหลืองส่วนหนึ่งไปเกิดใหม่เป็นเขา แต่พลังเมื่อรวมกับสสารก่อเกิดร่างใหม่ก็กลับกลายเป็นคนใหม่ เขาจึงไม่ใช่เรา จวบจนกระทั่งอาเซนธาเรียได้ใช้พลังจากผลึกคิวปัสตีสีแดงประสานกับผลึกสีเหลือง ค่อยสามารถผนึกร่างพลังของเราเข้ากับร่างที่กำเนิดใหม่ เราจึงอยู่ในร่างนั้น แต่เป็นเพียงพลังที่ถูกร่างใหม่ควบคุมไว้อีกต่อหนึ่งและมีความทรงจำเดิมซึ่งซ่อนลึกอยู่ใต้ก้นบึ้งของจิตใต้สำนึก มาบัดนี้พวกท่านได้ดึงเราออกมาเป็นอิสระอีกครั้ง หากปราศจากพลังจากผลึกคิวปัสตีสีแดงของอาเซนธาเรีย เราก็คงไม่สามารถกลับเข้าผนึกรวมร่างกับอู๋เจ้าหมิงได้อีกแล้ว...”                    “ ถ้าอย่างนั้น..กระหม่อมจะช่วยฝ่าบาทกลับเข้าร่างนั้นได้หรือ ? ”                    “ ท่านย่อมช่วยได้ ด้วยอุปกรณ์ที่มีวิทยาการสูงของพวกท่าน ท่านสามารถดึงเอาพลังชีวิตและความทรงจำทั้งหมดของชายหนุ่มผู้นั้นออกจากร่างมาเก็บไว้ในผลึกบันทึก แล้วเมื่อร่างนี้ว่างเปล่าลง..เราก็สามารถเข้าสวมแทนได้ทันที...”                    “ ทำได้หรือ ? ”                    “ ย่อมได้แน่นอน เวลานี้...ร่างของชายหนุ่มผู้นี้ไม่มีพลังคอสมิคคิวปัสตีสีเหลืองคุ้มครองอยู่อีกแล้ว ท่านสามารถใช้เครื่องแยกพลังงาน แยกพลังชีวิตและความทรงจำของเขาออกมาได้...”                    เมื่อทอดพระเนตรเห็นอีกฝ่ายยังมีสีหน้าลังเล เจ้าชายแห่งเอลลาโกก็ปั้นพระพักตร์เศร้า                    “ ถึงอย่างไร คนๆนี้ก็ถือกำเนิดขึ้นจากเสี้ยวพลังส่วนหนึ่งของเรา แม้แยกไปมีชีวิตใหม่แต่เขาก็ยังถือว่าเป็นส่วนหนึ่งของเรา ครั้งนี้เราเพียงแค่อยากจะขอยืมร่างของเท่านั้น เมื่อเราเสร็จภารกิจของเราแล้ว เรารับปากว่าจะคืนร่างนี้ให้เขาเอง ..ผู้พัน.. ท่านโปรดช่วยเหลือเราสักครั้งเถอะนะ เราจากดาวมาตุภูมิมาไกล จากครอบครัวที่เรารัก โดยเฉพาะไอบิริน... น้องสาวเพียงคนเดียว ที่ต้องพรากจากมาโดยไม่ได้ล่ำลา เราไม่อยากให้น้องเห็นเราในสภาพนี้ ...เราอยากใช้ร่างที่มีเลือดเนื้อพบน้องของเราและได้กอดเธอให้หายคิดถึง จาริโอเธอรัส ได้โปรดช่วยเราสักครั้งเถอะนะ ”                    ภายใต้คำอ้อนวอนและเหตุผลมากมาย ในที่สุดจาริโอเธอรัสก็ใจอ่อนจนได้                    .................................................... . จากคุณ : ธีตภากร เขียนเมื่อ : 15 ก.พ. 54 03:36:36

ความคิดเห็นที่ 2 ..........                    “ เกิดอะไรขึ้นกับเจ้าพี่เหรอ ? ”                    เจ้าหญิงน้อยแห่งเอลลาโกสาวพระบาทอย่างเร็วจนเกือบวิ่งมาถึงหน้าห้องพักผู้ป่วยด้วยสีพระพักตร์ตื่นตระหนก  รับสั่งถามเจ้าหน้าที่ฝ่ายเสนารักษ์ของยานสี่ห้าคนที่กำลังเข็นรถเครื่องมือออกมาจากในห้องนั้น คนเหล่านั้นเพียงชะงักเล็กน้อย ขยับยืดตัวตรงแล้วก้มศีรษะคำนับให้เป็นเชิงถวายความเคารพ หากแต่หาได้มีใครสักคนที่จะตอบคำถามไขข้อข้องพระทัยไม่                    “ พวกคุณไม่ได้ยินรึไง เราถามว่าเกิดอะไรขึ้นกับเจ้าพี่  แล้วตอนนี้ทรงเป็นอย่างไรบ้าง ? ”                    “ ฝ่าบาททรงปลอดภัยแล้ว พ่ะย่ะค่ะ ”                    คนตอบคำถามเป็นนายทหารราชวัลลภผมสีน้ำตาลแดงซึ่งรีบก้าวยาวๆตามออกมาหลังจากได้ยินสุรเสียงที่แหวใส่คนข้างนอกอย่างลืมพระองค์ด้วยความไม่พอพระทัย                    “ ผู้พันมากัส.. ”                    ครั้นทอดพระเนตรเห็นว่าอีกฝ่ายเป็นใคร พระสุรเสียงจึงค่อยอ่อนลงด้วยความเกรงใจ รีบสะอึกพระวรกายเข้าไปหา                     “  นี่มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่ ? ”                    มากัสผายมือเชิญให้เหล่าแพทย์ของหน่วยเสนารักษ์กลับไปกันก่อน พอคล้อยหลังคนทั้งหมดจึงค่อยก้มใบหน้าลงมาตำหนิอย่างแย้มยิ้ม                    “ อย่าดุนักสิกระหม่อม พวกเขาคงไม่รู้หรอกว่าเกิดอะไรขึ้น เพราะเพียงแค่ถูกเชิญให้มาช่วยดูแลพระอาการตามหน้าที่เท่านั้น ”                    “ ได้ยินหมอเฟมัสบอกว่า ผู้พันเกอรัสมีคำสั่งให้ระดมทีมแพทย์และเครื่องมือช่วยชีวิตไปเตรียมความพร้อมที่หน้าห้องปฏิบัติการหมายเลขแปด ฉันกำลังจะไปถามคุณอยู่พอดีว่าเป็นเรื่องอะไร ไม่นึกจริงๆว่าเป็นเรื่องเกี่ยวกับเจ้าพี่  แล้วตอนนี้ทรงเป็นอย่างไรบ้าง ? ”                    “  ก็บอกแล้วว่าทรงปลอดภัย แค่ทรงใช้คอธหักโหมไปหน่อยเท่านั้นเอง..ให้หมอถวายพระโอสถบำรุงทางเส้นพระโลหิตแล้วให้ทรงพักผ่อน วันสองวันก็คงหายเป็นปกติ ”                    มากัสก็ยังคงตอบวนอยู่กับที่ ไม่ยอมบอกเสียทีว่าเป็นเรื่องอะไร คนฟังชักเริ่มพระพักตร์งอง้ำลงด้วยความหงุดหงิด                    “ พวกคุณต้องกำลังมีเรื่องปกปิดอะไรฉันอยู่แน่ๆใช่ไหม สังเกตแล้วนะ สองสามวันมานี้ แต่ละคนดูเหมือนทำอะไรกันเหมือนมีลับลมคมใน แม้แต่จีฮานก็ด้วยเหมือนกัน ที่แท้พวกคุณกำลังทำอะไรอยู่กันแน่ แล้วที่อาคารนั่น.. ที่ประกาศเป็นเขตหวงห้ามไว้ มีความลับอะไรซ่อนอยู่ใช่ไหม บอกมานะ.. นี่มันเรื่องอะไร ? ”                    ทรงพ่นใส่เสียยืดยาว หากอีกคนพอฟังกลับยกแขนขึ้นกอดอก ยืนเอนหลังพิงกรอบประตูฟังด้วยสีหน้าเรียบเรื่อยไม่แสดงอาการสะทกสะท้อนรู้ร้อนรู้หนาวแต่อย่างใดเสียนี่  ก็แน่ล่ะสิ.. คนของเมลาเนียลจะมาเคารพเกรงใจเจ้าหญิงแห่งเอลลาโกอย่างพระองค์ไปทำไม แค่ที่ให้เกียรติอย่างเสียมิได้ในฐานะพระขนิษฐาบุญธรรมของเจ้าชายอาซิคาลอส ก็คงฝืนใจอยู่ไม่น้อยใช่ไหม ?                    เพียงแต่คิดไม่ถึงว่า ผู้พันมากัส ก็เป็นเหมือนกับคนอื่นๆเช่นกันอีกคนหรือ ?                    เสียแรงที่ทรงรักและชื่นชมถือว่าเขาเป็นเพื่อนที่เข้าใจพระองค์มากที่สุด !                    แค่มีพระดำริได้เพียงแค่นี้ น้ำพระเนตรก็รื้นเอ่อขึ้นมาด้วยความน้อยพระทัย                    แล้วราวกับค่อยสัมผัสพระอารมณ์ที่ไหวสะเทือนขึ้นมาในเวลานั้น ใบหน้าคมคายเรียบนิ่งในตอนแรกจึงค่อยยกมุมปากขึ้นขยับเป็นรอยยิ้มนิดหนึ่ง เอ่ยถามด้วยน้ำเสียงเรียบๆหากแฝงรอยหยอกล้อเล็กๆ                    “  รับสั่งจบแล้วใช่ไหม กระหม่อมจะได้ตอบบ้าง ”                    “  ฮึ  ทำไมคุณต้องแกล้งฉันด้วย  ท่าทีของคุณเมื่อตะกี้ ฉันเสียใจนะ ”                    “  กระหม่อมขอประทานอภัย...”                    “  ยกโทษให้ก็ได้ แต่คุณต้องบอกฉันทั้งหมด ว่าเรื่องมันเป็นมายังไงกันแน่ ? ”                    นายทหารหนุ่มเลิกคิ้วดกหนาขึ้นเล็กน้อย ยิ้มพลางถามว่า                    “  ให้เล่าทั้งหมดเรื่องมันยาวฟังกันนานนะพ่ะย่ะค่ะ ทรงอยากให้กระหม่อมเล่าให้ฟังตรงนี้ ไม่อยากไปเข้าเฝ้าดูพระอาการพระเชษฐาข้างในหรือ ? ”                    พระเนตรกลมกระจ่างทอประกายขึ้นมาทันที รับสั่งถามอย่างตื่นเต้น                    “ อะไร..ฉันสามารถเข้าไปดูพระอาการเจ้าพี่ได้หรือ ? ”                    มากัสชะเง้อข้ามประตูเข้าไปดูข้างใน ก่อนจะหันมาตอบ                    “ คงได้พ่ะย่ะค่ะ เพียงแต่ฝ่าบาทรงเพลียมาก ต้องพักบรรทมเยอะๆ ดังนั้นถ้าพระองค์จะเข้าไป ก็ต้องเข้าไปแบบเงียบๆอย่าส่งพระสุรเสียงรบกวนเป็นอันขาด ทำได้ไหมพ่ะย่ะค่ะ ? ”                    พอรับฟังว่าสามารถเข้าไปเข้าเฝ้าได้ อย่างอื่นเวลานี้ก็ถึงกับทรงลืมไปหมดสิ้นชั่วคราว                    ลืมไปว่า มีคำถามมากมาย ที่ทรงอยากรู้คำตอบ หากแต่ไม่มีใครยอมบอกพระองค์                    แต่ก็ช่างเถอะ.. ไม่ว่ามันจะเป็นเรื่องอะไรเป็นมาอย่างไรก็ตามแต่ ขอเพียงแค่ได้เห็นกับสองพระเนตรองค์เองว่าเจ้าพี่ทรงปลอดภัย เพียงแค่นี้เท่านั้นที่สำคัญที่สุดแล้วสำหรับพระองค์ไม่ใช่หรือ                    ดังนั้นพอนายทหารราชวัลลภคนสนิทเอ่ยปากอนุญาตแล้วผายมือ หลีกช่องทางประตูทางเข้าให้ เจ้าหญิงน้อยก็ทำพระองค์ลีบ ย่องพระบาทเบาๆเข้าไปที่ข้างแท่นพระบรรทม ชะเง้อมองคนป่วยซึ่งยังคงพริ้มพระเนตรหลับสนิทสีพระพักตร์อิดโรยแล้วค่อยหันไปทางนายทหารคนเดิมอีกครั้ง                    เห็นอีกฝ่ายยกนิ้วขึ้นแตะริมฝีปากตนเองพลางส่ายหน้าเบาๆเป็นความหมายเชิงบอกว่าไม่ให้ส่งพระสุรเสียงพูดใดใด ก็พยักพระพักตร์รับอย่างเข้าใจ ก่อนจะยอบพระวรกายลงนั่งบนพระเก้าอี้ตัวหนึ่งซึ่งวางอยู่ข้างๆแท่นบรรทมอย่างไร้เสียง                    ฟิเกอรัสซึ่งอยู่ในห้องนั้นด้วยมองเจ้าหญิงน้อยอย่างงงๆแต่ไม่ได้พูดอะไร  ก่อนจะปลีกตัวออกมาอย่างเงียบๆเพื่อไปจัดการกับเจ้าเพื่อนที่หน้าห้องแทน ตะคอกถามเบาๆ                    “  มากัส.. นี่นายทำบ้าอะไรของนายวะ ? ”                    เพื่อนตัวดีกลับฝืนยิ้ม ตอบด้วยสีหน้าอับจนปัญญา                    “ ว่าแต่นายมีวิธีอื่นอะไรที่ดีกว่านี้ ที่จะทำให้เจ้าหญิงจอมจุ้น ทรงหยุดจุ้นหยุดถามอะไรมั้ยวะ ? ”                    ..................................................... จากคุณ : ธีตภากร เขียนเมื่อ : 15 ก.พ. 54 03:46:30

ความคิดเห็นที่ 3 ตอนคอมเม้นต์ตอนที่ [1/3] http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W10235714/W10235714.html  ตอบคุณ : scottie         :::: โอย..555 เหตุผลที่ชอบเพราะความแห้วน่ารักแบบนั้น ท่านมากัสได้ยินจะดีใจ หรือร้องไห้ดีเนี่ย 5555 ตอบคุณ : หนมจีน          :::: โฮ .. อยากจะกระโดดกอดน้องหนมจีนด้วยความคิดถึง   นึกว่าจะไม่ได้เข้ามาเจอกันแล้ว พี่เองก็จากที่นี่ไปนาน ดีใจมากๆ ที่ยังมีคนรู้จักอยู่นะเนี่ย ตอบคุณ : กุลธิดา (kdunagin)        :::: ขอบคุณมากค่ะ คุณกุลธิดายังน่ารักไม่เหลี่ยนแปลงจริงๆ ^__^ . แก้ไขเมื่อ 15 ก.พ. 54 03:55:12 จากคุณ : ธีตภากร เขียนเมื่อ : 15 ก.พ. 54 03:53:03

ความคิดเห็นที่ 4 ตอนนี้ยังเสพเรื่องราวเพิ่มไม่ได้เพราะสมาธิแตกซ่าน *-*' แต่ยังไงก็ขอลงชื่อเป็นกำลังใจไว้ก่อนแล้วกันนะคะ จากคุณ : อสิตา เขียนเมื่อ : 15 ก.พ. 54 13:08:56

ความคิดเห็นที่ 5 มากัสน่ารักอีกแล้ว ^^ จากคุณ : scottie เขียนเมื่อ : 15 ก.พ. 54 20:20:12

ความคิดเห็นที่ 6 มาอ่านต่อค่ะ กำลังพยายามจำชื่อตัวละครค่ะ ชื่อแปลกๆ ทั้งนั้นเลย จากคุณ : กุลธิดา (kdunagin) เขียนเมื่อ : 16 ก.พ. 54 23:53:58

ความคิดเห็นที่ 7 อ่านตอนต่อไป http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W10250588/W10250588.html จากคุณ : ธีตภากร เขียนเมื่อ : 17 ก.พ. 54 12:42:37