ความคิดเห็นที่ 1 ญาติโยมเป็นคณะศรัทธาที่มาตรงวัดบัวขวัญวันนั้น ไม่ได้เกี่ยวอะไรกับข้าพเจ้า เขามาทำพิธีผ้าป่า บังสุกุลอะไรสักอย่าง เดิมข้าพเจ้าคิดว่า แวะมาวัดบัวขวัญแว้บเดียวเพื่อจะ ถวายอาหารเพลง่าย ๆ สังฆทานง่าย ๆ จะได้รีบไป แต่เมื่อมาเจอคณะฯ ดังกล่าว ก็เลยต้องรอ ให้เขาจัดการถวายเขาให้เสร็จสิ้นกินเวลาไม่น้อยเหมือนกัน พอเห็นท่านเจ้าอาวาสฯ ท่านรับประเคน ของชุดถวายชุดใหญ่รวม ต้นไม้ธนบัตรลักษณะผ้าป่าย่อย ๆ นั้น ข้าพเจ้าก็รีบ สืบตัวเองเข้าไป กราบถวายท่านว่า วันนี้ลูกมาขอถวายสังฆทานในวันคล้ายวันเกิดข้าพเจ้า แล้วก็นึกในใจว่า วันตาย ก็เป็นวันเกิดใหม่ของสรรพสัตว์ในครรภ์ หรือ อาจเกิดเป็นโอปปาติกะ เหมือนกัน ก็คิดว่า ช่างบังเอิญให้เราได้คิด ก้มกราบแล้วส่งตะกร้าใบใหญ่ซึ่งบรรจุข้าวของเครื่องใช้ อันไปหาซื้อมา จัดได้ 3 ชุด คัดมาถวาย ชุดเดียวแก่ท่าน  ท่านก็ให้ที่กรวดน้ำให้ข้าพเจ้า ได้รับพรไปพร้อม กับคณะศรัทธาบังสุกุล นั้นไปพร้อมกัน  จะว่าฤกษ์แย้งกัน ก็ช่างเถิด โดยกาละเทศะขณะนั้น เป็นไปเช่นนั้น จากคุณ : tiki_ทิกิ เขียนเมื่อ : 15 ก.พ. 54 14:29:52

ความคิดเห็นที่ 2     ๓      ที่ผ่านมาทั้งชีวิต ข้าพเจ้ารู้ตัวเองว่า เมื่อมุ่งมั่นจะทำบุญ ทำทาน  ให้ทัน กาล ทันเวลา ทันสถานที่ เราจะไม่พลาด ตรงที่จะไม่ต้องพ่วงคนอื่นไปทำบุญด้วย  เหมือนคนเราจะพายเรือบุญ ต้องเร่งคัดท้ายจ้ำอ้าวไปให้เสร็จ ๆ จบ ๆ ไป ที่ผ่านมา หากไปทำอะไรคนเดียว ก็สำเร็จเสร็จสิ้นมีความสุข ไม่กระทบ กระเทือนใจ ไม่เกิดการทะเลาะวิวาทกับใคร  สังเกตตนเองในภพในชาตินี้ จะไปทำบุญ บอกบุญ บอกทานกับใครเขาไม่ได้  จะร่วมมีบุญกับใครเขาช่างลำบากลำบน มีแต่เรื่องแต่ราว แทนที่จะได้บุญ มักจะได้บาปเสียเป็นส่วนใหญ่  ท่าทางอดีตชาติ ใหญ่โตแล้วไม่ดูดำดูดีบริวาร ดูก็เหมือนบริวารเป็นพิษ อย่างคำพระท่านว่า บริวารเป็นกาลกิณี เอาในตำราพรหมชาติ เสียอย่างนั้น   คิดไปคิดมา หลายคนก็เตือนว่า ตนเองมีบุญมาแต่อดีตชาติมากมายแล้ว ชาตินี้ไม่ต้อง ไปคิดเอาบุญ แต่ กำกับตัวเองให้ปฏิบัติธรรมเอาไว้เถิด เกิดเป็นปัจเจกชนก็เพียงพออย่างนี้  ไม่ชอบบอก บุญใคร ไม่เอาบุญกับใคร ไม่ชอบมีบริวารล้อมหน้าล้อมหลัง ไปคนเดียวมาคนเดียวสบายใจกว่านัก   แต่เกจิอาจารย์ท่านก็คอยเตือนเสมอว่า ต้องทำบุญใหญ่ เพื่อจะได้บอกบุญใครต่อใคร แก้วิบากเรื่อง บริวารเสียบ้าง ข้าพเจ้าก็จำได้ว่า เคยบอกบุญกฐิน วัดวสันตาราม อำเภอ ศรีประจันต์ สามชุก เมื่อลูกยังเล็กไปหนหนึ่ง  โดนญาติตอกหน้ามาว่าสงสัยเอาเงินไปใช้ส่วนตัว หมดอารมณ์ไม่เคารพ บุญ ไม่เคารพทาน เลิกทำบุญ เลิกทำกุศลในพระพุทธศาสนามาเป็นเวลานาน ยิ่งบุญใหญ่ ยิ่งไม่ แตะ ไม่ต้อง ไปโดยปริยาย แก้ไขเมื่อ 15 ก.พ. 54 23:30:00 จากคุณ : tiki_ทิกิ เขียนเมื่อ : 15 ก.พ. 54 14:34:20

ความคิดเห็นที่ 3 ๔    กลับมาบ้าน เพื่อรับลูกชาย และ รอลูกสาว พร้อมคุณที่ บ้านให้ไปด้วยกัน ไปอีกวัดซึ่งที่บ้านให้ความสำคัญ ให้ความเคารพพระสงฆ์ในวัดท่านนั้น  แต่กลับเป็นชนวนให้เกิดอาการเคืองกัน ลูกชายโกรธ ตะคอกใส่ ว่าจะเร่งรีบอะไรไปไหน วันเกิดตัวเองนะ(โว้ย)ยังยุ่งวุ่นวายให้ทุกคนเขาหมดอารมณ์กันไปอีก ทำไมไม่รู้จัก ทำตัวให้ดี ให้ลูก ๆ อยากอยู่ใกล้ ?(ไม่รู้ใครเป็นพ่อเป็นแม่กันแน่ )        ข้างข้าพเจ้า โดนลูกมาตะโกนกรอกหูขวา ก็ให้อารมณ์เสีย พูดเสียงดังตอบ กลับไปว่า แล้วนี่มันอะไรกัน (วะ) วันเกิดแม่ แม่จะไปทำบุญ ยังมาตะโกนพูดจาว่ากล่าวแม่อย่างนี้ อยู่ได้          ชั่วแวบขณะนั้น ก็ให้รู้สึกว่า มารจะมาผจญอะไร หมั่นไส้อะไรกันนักกันหนา น่าจะเพราะ วาง ตะกร้าสังฆทานไว้หน้าบ้านมาสองวันสองคืน  ล่อมารเสียจริง มารทั้งหลายคงจะเห็นแล้ว อยากจะแกล้งให้โดนโทสะครอบเสีย ก่อนไปทำบุญ ชาติหน้า เกิดเป็นเด็ก จะได้ลำบากลำบน ให้สมกับที่ไม่เจตนาไปทำบุญ แล้วมีโทสะครองใจไประหว่างทำบุญ บุญจะเกิดได้อย่างไร ?         การไปทำบุญวันนั้น จึงเกิดภาพซ้อนของ ภาพย้อนสภาวะอดีต โดยเฉพาะที่บ้านนี้ หลายครั้ง หลายปี ที่เคยเห็น ท่านเจ้าของบ้านเดิมของเรือนไม้เก่านนทบุรีหลังนี้เคยเป็นให้เห็น มาตลอด คือคุณปู่ คุณย่า ของลูกชาย ที่เร่ง ๆ จะไปทำบุญวัดที่ไหน ก็ให้มีเรื่องทะเลาะให้ลูกหลาน ดูมาเสมอนับเกือบสามสิบปี ที่ได้เห็นอาการนั้นมา   แล้วข้าพเจ้ามาอยู่ที่นี่ ก็เลยโดนมารกระแทก ไปด้วยอีกคนอย่างช่วยไม่ได้        แล้วเลยนึกย้อนไปถึงคุณแม่ของตน หากท่านจะคิดทำบุญอย่างใด ก็ ราบรื่น มีบุญเสมอ สมกับที่ท่านเกิดมาเป็นคนสวย คนงาม มีบุญมากกว่าบาป ทำสิ่งใด ท่านก็สำเร็จสมหวัง นาน ๆที ถึงจะมีพวกลูก ๆ อย่างข้าพเจ้า ขัดบุญขัดกุศลเอาบ้าง แต่ก็ไม่เคยทำกิริยาวาจาแรงร้ายเอากับคุณแม่ ในการบุญอย่างนั้น จากคุณ : tiki_ทิกิ เขียนเมื่อ : 15 ก.พ. 54 23:33:48

ความคิดเห็นที่ 4 ๕   ข้าพเจ้าก็ให้พิศวงเหมือนกันว่า "อะไรจะแรงขนาดนี้"  แต่ก็ไปถึงวัด เลียบราษฎร์บำรุง ได้ โดยมีวาทะกรรมกันไปนับตั้งแต่รถจะเลี้ยวออกจากซอยสู่ถนนใหญ่ คุณที่บ้านจอมโทสะ ท่าน ก็แสดงอารมณ์เดือดดาลต้องเอาชนะคะคานกันตลอด  ลูกชายครั้นได้เห็นได้ยินเช่นนั้น ก็รำคาญ เปิดประตูเผ่นออกจากรถไปไม่ไปทำบุญด้วย           ครั้นพอไปถึงวัด  กลายเป็น พระท่านไป ฉันเพลที่อื่น ก็เกิดอาการจะต้องไป ที่อื่นแทนกันอีก   การสื่อสารขัดข้องตรงไหน ก็ตรงที่ คิดไปเอง ว่า คุณที่บ้านคงต่อโทรศัพท์ ถามท่านให้แล้ว ตอนเขามาถามว่า " โทร ฯ นัดท่านไว้หรือเปล่า ? " ข้าพเจ้าก็อุปทานเอาว่าเขา คงโทรฯไปถามให้แล้วว่าท่านอยู่ที่กุฎิ ละมัง           เมื่อออกจากวัดมาแล้ว บ่นอีกทีว่า ทำไมเขาไม่โทรฯหาให้เรียบร้อย  หลวงพี่ท่านก็โทรฯ มาอีกว่า ท่านกำลังกลับมา จะถึงวัด เลยกลายเป็นว่าลูกสาวซึ่งขับรถออกไปจากวัดแล้ว ก็ต้องตามใจ เรา ต้องขับรถกลับมา นั่งรอกันที่วัดเลียบ ฯ ใหม่     จึงเป็นว่า เราก็นั่งบ่น นั่งถกเถียงกัน บนขั้นบันไดกุฏิ ท่านอาจารย์ ส. นั้นกว่าครึ่งชั่วโมงเอง พอพระอาจารย์ ส.ท่านมาถึง คุณที่บ้านก็เก็บอาการไม่อยู่  เข้าไปจุดธูปหน้าพระพุทธรูป พร้อมหันมาฟ้อง ท่านอาจารย์เรื่องข้าพเจ้า อาละวาดแต่เช้า ก่อนมาวัด ประมาณนั้น ข้าพเจ้าก็ทำตาปะหลับปะเหลือก เดือดใส่เอาเหมือนกันว่า ดูสิ ขนาดจะทำบุญอยู่อย่างนี้ ยังหันมาเล่นงานข้าพเจ้าอยู่ได้อีก            กว่าจะถวายสังฆทานไป ลงมากรวดน้ำไปที่ต้นไม้  นั่งคุยกับท่านไปสักพัก กว่าจะเย็น กันลงได้ ก็เมื่อข้าพเจ้า เอ่ยถามถึงความฝันในวันก่อน ตอนเช้ามืด ให้พระอาจารย์มหา ส.ท่านฟัง มหา ส.ท่านหัวเราะว่า ก็ผ่านไปแล้ว ดีแล้วนั่นแหละ   จิตจึงจะยกคลายความขุ่นข้องไป พูดคุยกับพระอาจารย์ท่านอีกสักพักก็ลาท่านแล้วก็ลงไปที่รถ  ยก ตะกร้าพลาสติก ชุดสังฆทานอีกชุดเดินไปถวายที่กุฏิท่านเจ้าอาวาสวัดเลียบราษฎร์บำรุง อีก ชุดหนึ่ง  ซึ่งมาราธิราช ก็มิยั้ง ที่จะให้มี คนโทรศัพท์เข้ามือถือท่านเจ้าอาวาส ให้ท่านต้องรับ แล้วฝ่ายนั้นก็พูดอะไรยืดยาว วนไปวนมา ถามตอบเรื่องเดิมซ้ำซากอยู่นานเหมือนกัน  เหมือนจะกวนใจเรา ให้มันมีบุญบนโทสะ อยู่ไม่รู้แล้ว   ดังที่พระท่านว่าคนจะทำบุญทำทาน จะได้บุญ ได้กุศล ก็จะต้องถูกมารถล่มให้จิตมัน ล้มคว่ำไปใน โลภะ โทสะ โมหะ ให้โดนมารหัวเราะเยาะเล่นให้ได้อาย        ธุระกรรมทำบุญ ทำเอาเหนื่อยหัวอกหัวใจ พอออกจากวัดไปนั่งรับประทานอาหารกลางวัน ตรงห้างบิ๊กซี ก็ยังจะถกจะเถียงเรื่องจะกินโน่น กินนี่ เลือกกันอยู่ไม่รู้เลิกอีก ข้าพเจ้าเลยตัดสินใจแบบ เผด็จการว่า จะเข้าไปกินขนมทาร์ตไข่ร้าน เคเอฟซี ใกล้ๆ ตรงหน้านี่แหละขอเย็นแอร์แถวนั้น จะได้ นั่งรับประทานให้เย็นใจก่อนกลับบ้าน เลยเป็นอันว่า มื้อกลางวัน เป็นไก่ทอดฟาสต์ฟู้ด ไปอีกมื้อ แก้ไขเมื่อ 19 ก.พ. 54 16:26:19 จากคุณ : tiki_ทิกิ เขียนเมื่อ : 15 ก.พ. 54 23:43:00

ความคิดเห็นที่ 5 ๖   ที่เขาว่ากันว่า บริวารเป็นกาลกิณี ก็ได้เห็นกันวันนี้เอง ตอนจะทำบุญทำทานนี้ เสมือน มากันจากคนละโลก อยู่กันคนละทิศละทาง ที่อยู่กัน มีชีวิต กันมาถึงวันนี้ ก็โดยเยื่อบุญ เยื่อทานอัน เคยผูกพันกันมา หากหมดเยื่อ หมดใย แห่งเงาบุญในอดีต มีหวัง มันคงขาดผึงลง เอาวัยแก่วัยกาล สู่วัยชรา เป็นแน่แท้        เมื่อว่าจะทำบุญ หลายเดือนก่อน ข้าพเจ้าก็เปรยว่า ใคร่จะนิมนต์พระสงฆ์มาบ้านเรือนไม้ นี้ ทำบุญเสียทีที่บ้านนี้ มาอยู่อาศัยก็หลายปีเข้าแล้ว คุณพ่อคุณก็เสียที่นี่  คุณแม่คุณก็เพิ่งมาเสียเมื่อ สามปีที่ผ่านมา แต่มารผจญจริง พอข้าพเจ้าเอ่ยเท่านั้น คุณคนนี้ ก็โวยทันที ว่าจะมาจัดอะไรยุ่งวุ่นวาย จะไปทำบุญที่ไหนก็ไป จะไปกินเลี้ยงที่ไหนก็ไป ไม่ต้องมาทำที่นี่หรอก  ตอนนั้นข้าพเจ้าก็รู้สึกน้อยใจ เต็มประดา ว่าเราคิดจะทำบุญให้เรือนไม้เก่าเขา ที่ทางก็มีให้แขกญาติ แขกเพื่อน นั่ง ๆ ยืน ๆได้ออก กว้างขวางแต่เขาก็รำคาญว่า บ้านเขามันน้ำท่วมอยู่เรื่อย ๆ ไม่อยากจะทำอะไรให้ดีกว่านี้แล้ว เสียงแข็ง โวยว่าไม่เห็นด้วยไปหมด ข้าพเจ้าก็ เบือนหน้าหน่าย ไม่ทำก็อย่าทำ        ครั้นว่าจะไปจัดเลี้ยงกันที่ไหน ร้านไหน ลูกสาวก็ขัดข้องมีปัญหาอีก จนข้าพเจ้าก็ตัดบท ว่า ไม่เลี้ยงอาหารอะไรใครทั้งนั้น  แม่จะไปทำบุญถวายทานพระตามปัจจัยที่แม่จะจัดไปเอง ลูกสาวก็ ดู นิ่ง ๆ บอกว่า งั้นไปรับประทานอาหารกันที่ร้านอาหารของครอบครัวสามีเขาแล้วกัน     แม่จะชวนพี่น้อง เพื่อนฝูงอะไรใครก็บอกมา    ถึงเวลานั้นเข้ามา ข้าพเจ้าก็เลิกล้มที่จะเชิญเพื่อนฝูงในหัวใจ เพื่อนเก่าโรง เรียนเก่า  หรือ ญาติสนิท ทั้งหลายจนหมดสิ้นแล้ว  คิดแต่ว่า ปีนี้มันจะมีปัญหาอะไรกันนักกันหนาก็ไม่ เชื้อเชิญใครทั้งนั้น  แต่ก็เว้นไว้ให้เพื่อนเก่าเพื่อนแก่คนเดียวนับแต่เรียนกันมาที่สตรีวิทยา ถนนราชดำเนิน/ ถนนดินสอนั้น ซึ่งได้จัดงานการบุญร่วมกันมาก็หลายครั้งหลายครา          ข้าพเจ้าหวนคิดว่า แต่ก่อนตนเองนั้น เวลามีงานวันเกิด หลายครั้งที่เป็นวัยรุ่น หรือโตมา ทำงาน ทำการ ก็มีกินเลี้ยง จัดเลี้ยงเพื่อนฝูงกันอยู่บ้าง แม้นวันเกิด คุณพ่อ คุณแม่ เวลาครบรอบ ก็ทำการจัดเลี้ยงพระที่บ้าน ให้เป็นสิริมงคลแก่ตน แต่ทำไมหนอ อะไรหนอ ทำให้เมื่อมาอยู่ที่นี่ กลายเป็น เช่นนี้ไปได้ ก็ให้ขัดข้องสงสัยในใจ    การจะต้องมาใช้ชีวิตเรียบง่าย ติดดินที่สุดแล้วนี้ กลับกลายเป็น พิษ แก่ชีวิตตนเองไปได้ วิถีชีวิต วิถีบุญของเรา กับเขา คงอยู่ห่างกันหลายช่วง สุดห่าง เหมือนกับว่า อยู่กันคนละฟากฝั่งฟ้า แม้นว่าจะอยู่ใกล้กันปานนี้          ข้าพเจ้าก็พยายาม พากเพียร เป็นคนประหยัด มัธยัสถ์อย่างที่สุด ละเว้นความฟุ่มเฟือย สุรุ่ย สุร่าย ต่าง ๆ ลงเสียมากมายแล้ว ยัง"จม" ไม่พอ ในสายตาของเขาหรือ ? จากคุณ : tiki_ทิกิ เขียนเมื่อ : 15 ก.พ. 54 23:53:41

ความคิดเห็นที่ 6 ๗   เมื่อเขาลงที่บ้านไปแล้ว ลูกสาวก็ขับรถพาข้าพเจ้าเข้าเมือง พาไป นวดสปา หวังให้แม่คลายความเครียด ที่ Health Land  แถวแยกซอยอโศก ออกมาก็ตรงไปที่ร้านอาหารญี่ปุ่น ซอยประสานมิตร แก้ไขเมื่อ 21 ก.พ. 54 11:32:13 จากคุณ : tiki_ทิกิ เขียนเมื่อ : 16 ก.พ. 54 00:00:16

ความคิดเห็นที่ 7 ๗.๑  ตอนนั้น ข้าพเจ้าก็นั่งกันที่ด้านนอกอาคาร ดู หญ้า ดูต้นไม้ ด้านหน้าร้าน คุยกับท่านเจ้าของร้าน แล้วเพื่อนสนิทของข้าพเจ้าพร้อมด้วยลูกสาว และหลานสาว ของเธอก็มา   เราก็นั่งสนทนากันหลายเรื่องทั้งเรื่อง บุญ กุศล ทั้งเรื่องอื่น ๆ ทั่วไป เหมือนอยู่บ้านตนเอง ไม่ใช่อยู่ร้านอาหาร   แล้วก็ไปเปิดท้ายรถหยิบหนังสือ "ครูบาดวงดีวัดท่าจำปี สันป่าตองเชียงใหม่"ซึ่งพิมพ์ไว้ กับหนังสือเรื่อง บูชาพระคุณแม่เล่มเล็ก ๆซึ่งซื้อมาจากวัดชลประทาน มอบให้เพื่อนไปเพื่อให้เธอไปมอบแก่ผู้ร่วมบุญกุศลกับเธอ  --------------------------------------------------------------------------- จากคุณ : tiki_ทิกิ เขียนเมื่อ : 16 ก.พ. 54 00:10:52

ความคิดเห็นที่ 8 ๗.๓ เมื่อคุณผู้ชายที่บ้าน เดินทางมาถึงร้าน พร้อมด้วยลูกชาย ข้าพเจ้าก็ กอดลูกชายทีหนึ่ง บอกว่า แม่ดีใจนะที่ลูกมา แล้วก็เข้าไปด้านใน ในห้องที่จองไว้ให้กันแล้ว สั่งอาหารมารับประทานกัน อย่างชนิดว่า มาวางเมื่อไหร่ ก็ส่งกันไป คนละคีบสองคีบ แป๊บเดียวหมด ถ่ายรูปไม่ทัน แก้ไขเมื่อ 21 ก.พ. 54 11:33:02 จากคุณ : tiki_ทิกิ เขียนเมื่อ : 16 ก.พ. 54 00:19:53

ความคิดเห็นที่ 9 ๘         นั่งกินอาหารญิ่ปุ่นกันไปจนใกล้จะหมดทุกจานที่เขามาเสิร์ฟกันแล้ว  ผู้บริหารในร้าน ก็สั่งลูกชายคนโตเขา ยกขนมมาวางไว้ให้ตรงหน้า น่าจะเป็น เต้าหู้นมสด แบบญี่ปุ่น ชิมแล้วอร่อยมาก จากคุณ : tiki_ทิกิ เขียนเมื่อ : 16 ก.พ. 54 00:27:41

ความคิดเห็นที่ 10 ๘.๑     แล้วอีกสักพัก ไฟในห้องก็หรี่ลง เขาก็นำเค้กอันเล็ก ๆ จุดเทียนมาให้ เรียกเสียงฮือฮาขึ้นมาได้  ทำให้บรรยากาศชื่นมื่นขึ้น -------------------------------------------------------- จากคุณ : tiki_ทิกิ เขียนเมื่อ : 16 ก.พ. 54 00:38:26

ความคิดเห็นที่ 11 ๘.๒   ครั้นแล้ว ลูกสาวก็นำถุงกระดาษส่งให้บอกว่า เอ้าแม่ ของขวัญวันเกิดแม่ มองดูหัวกล่องเห็นมียี่ห้อ โตชิบา  ข้าพเจ้าก็ถามว่า ซีดี เหรอ เธอก็หัวเราะ ลดเกรดของขวัญของเธอลงไปอีกว่า " พัดลมรุ่นล่าสุด " คราวนี้ เสียงจากลูกสาวเพื่อน บอกว่า "โน้ตบุ๊ค"   ข้าพเจ้ายังไม่เชื่อหูตัวเองเท่าไหร่ ลูกสาวเพื่อนก็พูดอีกว่า " หนูเห็นข้างกล่องแล้วนี่ " แก้ไขเมื่อ 21 ก.พ. 54 11:32:47 จากคุณ : tiki_ทิกิ เขียนเมื่อ : 16 ก.พ. 54 00:47:23

ความคิดเห็นที่ 12 ๘.๓ ข้าพเจ้าดึงของขวัญออกจากกล่องทีละส่วน แล้วโน้ตบุ๊คอย่างที่บ่นกับตัวเองว่าอยากได้เต็มที ก็ปรากฎโฉมให้เห็น        ข้าพเจ้าไม่ได้สนใจหรอกว่า มันจะราคาเท่าไหร่ รู้แต่ว่า ยิ้มแก้มปริเลยว่าลูกช่างรู้ใจแม่ แม่ติดคอมพิวเตอร์งอมแงม ไปไหน เล่นในมือถือก็ไม่สะใจ  แต่โน้ตบุ๊คไปดูหลายครั้ง ที่เขาขายๆ ราคาถูก ๆ หกพันเจ็ดพัน คุณสมบัติก็ไม่ถึงที่เราชอบเล่นชอบใช้  ถ้าข้าพเจ้าชอบจริง ๆคงจะเป็น แม็คคินทอชเครื่องละเหยียบแสนนั่นแหละ ไม่โดนไวรัสดี        แล้วสองแม่ลูกก็กอดหอมกัน คราวนี้ ดูเหมือน พ่อเขาเป็นคนถ่ายรูปให้        ได้ยินเสียงลูกชายคุยว่า แม่เขาซื้อคอมพิวเตอร์ให้ลูกเล่นมาแต่ยังเด็กเล็ก ๆ ก็เห็นมาตลอดเล่นมาไม่รู้กี่สิบเครื่องแล้ว เขาคุยว่าอย่างนั้นกับลูกหลานเพื่อนแม่ แก้ไขเมื่อ 21 ก.พ. 54 11:33:18 จากคุณ : tiki_ทิกิ เขียนเมื่อ : 16 ก.พ. 54 00:55:09

ความคิดเห็นที่ 13 ๙     ได้เวลาที่เพื่อนจะกลับ จะแยกย้ายกันกลับบ้านแล้ว ก่อนจะส่งเพื่อนขึ้นรถ ก็เลยถ่ายรูปรวมหน้าร้าน หน้าบ้านร้านอาหาร นี้ก่อน แก้ไขเมื่อ 21 ก.พ. 54 11:33:54 จากคุณ : tiki_ทิกิ เขียนเมื่อ : 16 ก.พ. 54 01:15:30

ความคิดเห็นที่ 14 ๙.๑   เลือกรูปสวย ๆ ที่เราพอดูได้ มาลงให้ดู  ก่อนจะร่ำลากัน แล้ว ก็แยกย้ายกันไป ข้าพเจ้าก็สดชื่นรี่นเริงใจเสียยิ่งกว่าไปจัดงานใหญ่โตที่ไหน แก้ไขเมื่อ 21 ก.พ. 54 11:33:40 จากคุณ : tiki_ทิกิ เขียนเมื่อ : 16 ก.พ. 54 01:21:31

ความคิดเห็นที่ 15 ๑๐       ระหว่างนั่งรถกลับมาบ้าน ข้าพเจ้าก็คิดคำนึงเงียบ ๆ เข้าหลายครั้งว่า  เคยคิดว่าลูกสาวทำไม ถึง เข้มงวดเรื่องงานบุญงานกุศล งานเลี้ยงแม่  แต่พอเห็นน้ำใจลูก อุตส่าห์ซื้อหาของขวัญแพง ๆ ให้แม่ (ก็ไม่ใช่ครั้งแรกที่ซื้อให้ ) จำได้ว่า ตอนเธอทำงานได้ไม่กี่เดือน ก็ซื้อแว่นตา คริสติอง ดิออร์ ให้แม่เป็น ของขวัญวันเกิดเหยียบหมื่นมาแล้วหนหนึ่ง   แล้วก็ซื้อหาอะไรให้แม่ มาเรื่อย ๆ เช่น นาฬิกาให้แม่เลือก แม่เกรงใจ ก็เลือกแค่ ปิแอร์ คาร์แดง  สองปีก่อน ก็ ซื้อ กล้องโซนี่ ดิจิตอล ให้แม่เป็นของขวัญปีใหม่ จะได้ ใช้ทั้งบ้าน ปีนี้ ก็มอบ โน้ตบุ๊ค ราคาก็ไม่เบาเหมือนกัน  คิดแล้วก็เข้าใจแล้วว่า ลูกคงรู้สึกว่า แม่จะไปกินๆ เลี้ยง ๆ ใครไปทำไม ลูกจะจัดให้ จะต้องเสียสตางค์ให้ คนเขามากินก็แค่นั้น เขาจะอยากมางานแม่ทำไม แม่ไม่ใช่ คนมีอำนาจ ไม่ใช่คนดัง ไม่ใช่คนสำคัญของสังคม จะต้องทำตามสังคมไปทำไม ฯลฯ   สู้ไป กินข้าวเฉพาะ ครอบครัวเรา กับ เพื่อนรักแม่ หรือ น้องแม่ที่แม่อยากเชิญก็พอ คำพูดท้วงติงของลูก ทำให้ข้าพเจ้ารู้สึกเหมือนกันว่า การไปบอกญาติต่าง ๆ เพื่อน หรือคนรู้จักอื่นมากหน้ามากตาในสังคมให้เขามากินข้าวกินปลาด้วย ในวันคล้ายวันเกิดเราซึ่งเราคิด ว่าเป็นวันสำคัญนัก แต่หากเขาไม่ว่างมาเราก็จะเสียใจเสียเปล่า ๆ  สำหรับลูก คงคิดว่า  เอาเงินเทน้ำเทท่า เลี้ยงข้าวปลาอาหารนั้น  ไปซื้อสิ่งที่แม่ชอบ มาให้ไม่ดีกว่าหรือ เขาให้ความสำคัญของคนรอบข้างแม่ น้อยไปก็ไม่เป็นไร    เพราะแม่ก็คิดเองได้เหมือนกันว่า แม่ก็คนธรรมดาสามัญ ไม่ต้องมายกย่อง ให้ความสำคัญอะไรตามสังคม กับแม่ มันแค่เปลือกนอกไม่จีรัง        บัดนี้ก็รู้แล้ว รู้ตั้งแต่ นั่งกินข้าวกันสบาย ๆ อยู่ในร้าน เกิดความรู้สึก สบายใจ ตามฐานะภาพ ของตนเองอย่างที่ว่า นี่เกินธรรมดากับความพอเพียงแล้ว จากคุณ : tiki_ทิกิ เขียนเมื่อ : 16 ก.พ. 54 01:31:42

ความคิดเห็นที่ 16 ๑๐.๑ คนรอบข้างเรานี้ ก็ล้วนต้องอยู่ด้วยกัน ต้องคบหาสมาคมกัน อย่างจริงใจ เคยกินเคยนอนกันมาแต่ไหนแต่ไร บอกตัวเองขณะนั้น แม้นยังไม่มีของขวัญของลูกสาวมาให้ต่อหน้า แต่ก็ได้ความสบายใจที่ได้ ทั้งจากความรู้สึกดังกล่าว ทั้งจากการที่ได้มอบกุศลยิ่งใหญ่กันทันที ที่เห็นเพื่อน เข้ามา ก็คิดมอบหนังสือส่วนที่เหลือของครูบาดวงดี สักเกือบ สามสิบเล่ม ให้เพื่อนไปไว้แจก   ดังนั้นจึงเสมือนว่าบุญกุศลดังกล่าว ก็เกิดบุญยกจิตจากที่ตกในบาปด้วยโทสะ เร่งร้อน ด้วยความโมโหโกรธา ด้วยความขัดเคืองใจอันเกิดขึ้นแต่เช้า ให้หายไปอย่างน่าอัศจรรย์       เมื่อรำพึงใคร่ครวญถึงสิ่งต่างๆที่เกิดขึ้น ข้าพเจ้าก็สุขสบายใจในบุญดังกล่าว เพื่อนก็ปลอบใจ ตักเตือนให้ได้สติเช่นกันว่า ลูกเราเป็นอภิชาติบุตร แต่ความที่เราเลี้ยงให้มีประชาธิปไตย กลัวลูกจะเก็บกด คะยั้นคะยอให้ลูก ออกเสียงจากใจตัวเองตรง ๆ มา ให้แม่ได้ยินได้รู้ ให้แม่รับทราบมาตลอด เขาก็เคยชิน ที่จะพูดตรงๆ ผ่าตัดแม่กันเดี๋ยวนั้น ไม่เกรงใจใคร แต่เขาทั้งสองคน ก็รักเรา        เพื่อนก็ให้สติว่า เราต่างเลี้ยงลูกมา ให้กล้าพูด กล้าทำ กันทั้งสองครอบครัว เราก็ต้องยอมรับว่า ลูกเราล้วนกล้าหาญ ให้ตอบกลับเขาด้วยความอบอุ่นยินดีเสมอ แก้ไขเมื่อ 21 ก.พ. 54 11:34:20 แก้ไขเมื่อ 21 ก.พ. 54 11:34:12 จากคุณ : tiki_ทิกิ เขียนเมื่อ : 16 ก.พ. 54 01:44:47

ความคิดเห็นที่ 17 ๑๑         ครั้นถึงบ้าน ยกข้าวของท้ายรถลงมา แล้ว ร่ำลา ให้ลูกสาวกลับไปคฤหาสน์หลังน้อยของ เธอ ข้าพเจ้าก็บอกลูกมานี่ก่อน ล้วงกระเป๋า หยิบไถ้ในกระเป๋า เท แหวนทองสักครึ่งบาทฝังเพชรเม็ดเล็ก ๆ สักเจ็ดแปดสตางค์ไม่ถึง สิบสตางค์ วงหนึ่ง ซึ่งอยู่รวมกับพวก ต่างหูทอง สร้อยคอ ฯลฯ ซึ่งข้าพเจ้าติดตัว ไว้เผื่อต้องออกไปงานเลี้ยง งานนอกบ้าน ออกมาจากกระเป๋า บอกลูกว่า แม่ให้ลูก แม่นิ้วใหญ่เกินกว่าจะสวมก้อย ได้แล้ว ลูกสาวก็สวมเข้านิ้วนางได้พอดี ข้าพเจ้ารู้สึกยินดีพอใจที่ได้ให้ตอบแทนน้ำใจลูก  หากคิดมูลค่า ราคาวันนี้ก็คงหมื่นกว่าเข้าไป เช่นกัน  วงเล็ก ๆ ขี้ปะติ๊ดเช่นนี้ แต่ทำเมื่อเธอยังไม่เกิดในวันนั้น ก็นับสามสิบสามปีมาแล้ว ไม่ได้แพงอะไรนัก เป็นเพราะซื้อเพชรร่วงน้ำหนึ่งของเบลเยี่ยมที่ร้านเพชร สี่แยก ราชประสงค์ มานับเป็นกะรัต บวกกับตนเอง เวลามีเงินซื้อทองแท่งไว้สักห้าบาท เลยเอาทองแท่งนั้นไปให้ร้านทอง เบ๊ฮั่วแซ บ้านหม้อ ไปหลอมทำสร้อย คอบ้าง แหวนใส่เพชรพวกนั้นให้วงเล็ก ๆ ขายไปบ้าง ใส่เองบ้าง ก็เลยไม่ได้แพงอะไร จำได้ว่า ราคาทองแท่ง ห้าบาทสมัยนั้นราคาสักประมาณ สามหมื่นบาท วันนี้ ทองบาทละสองหมื่น ทองแท่งละห้าบาทคงจะ แสน                                      สองวันมาแล้ว ดูรูปในกล้องแล้วก็ยังไม่อยากโพสข้อความลงเน็ต ไม่อยากเขียนอะไรมันเรื่องส่วนตัว ประชาชนเขาข้องขัดกันในเรื่องบ้านเมืองเป็นส่วนใหญ่ แต่เมื่อคืน นำรูปจากกล้องดิจิตอล มาเข้าไฟล์ใน คอมพิวเตอร์เพื่อลงบันทึกในแผ่นซีดี  ก็เลยหดภาพขนาดใหญ่ หลายเม็กกะไบท์ มาเป็นรูปเล็กลง พอดูได้   จึงค่อย ๆ พยายาม เคาะแป้นหน้าจอบันทึกวันนี้                     ข้าพเจ้าได้โพสลงข้อความเรื่องการนำหนังสือไปถวายพระ  เรื่องการจัดทำบุญวันเกิด ของตนเป็นเรื่องต่อเนื่องกันได้ จึงได้พยายาม เรียบเรียงความนี้ ให้ได้เท่าที่เวลาพอมี ขอขอบใจลูก และญาติ และ เพื่อน  ที่มาแสดงความเมตตาต่อจิตใจข้าพเจ้าให้ได้ชุ่มชื่นในวันนั้นมาจนถึงวันนี้ tiki_ทิกิ เริ่มบันทึก ประมาณ ตีสองของคืนวันจันทร์ ๑๔ กุมภาพันธ์ ๒๕๕๔ สำเร็จเสร็จสิ้น หน้าจอคอมพ์ เวลา ๑๒: ๓๐ นาฬิกา  เรียบเรียงให้พออ่านออกเข้าใจได้ ให้เยิ่นเย้อขี้น ต่อเนื่องมาถึง คืนวันอังคาร ๑๕ กุมภาพันธ์ ๒๕๕๔ เวลา ๐๑: ๕๐ นาฬิกา. เข้าเช้าวันพุธ ๑๖ กุมภาแล้ว แก้ไขเมื่อ 21 ก.พ. 54 11:34:37 จากคุณ : tiki_ทิกิ เขียนเมื่อ : 16 ก.พ. 54 01:55:16

ความคิดเห็นที่ 18 อ่านตั้งแต่ต้นจนจบแล้ว ก็เข้าใจตามความรู้สึกของผู้เล่าเป็นอย่างดี เพราะเคยมีประสบการณ์แบบเดียวกันนี้อยู่หลายครั้ง แต่บังเอิญได้อบรมจิตในเรื่อง การไม่โกรธ การพยายามลดความโกรธที่เกิดแล้ว จนบัดนี้ ไม่กระทบกระเทือนแล้วครับ ขอบคุณที่เรื่องนี้ จะเป็นบทเรียนสำหรับผู้ที่จะถึงวัยเกษียณอายุทุกคนครับ. จากคุณ : เจียวต้าย เขียนเมื่อ : 16 ก.พ. 54 08:46:03

ความคิดเห็นที่ 19 สุขสันต์วันเกิดค่ะ จากคุณ : กุลธิดา (kdunagin) เขียนเมื่อ : 16 ก.พ. 54 08:49:14

ความคิดเห็นที่ 20 สุขสันต์วันเกิดย้อนหลังนะคะ :) จากคุณ : ปิยะรักษ์ เขียนเมื่อ : 17 ก.พ. 54 00:06:55

ความคิดเห็นที่ 21 ขอให้สุขภาพแข็งแรงนะคะ สุขสันต์วันเกิดย้อนหลังอีกคนค่ะ จากคุณ : มนต้นไม้ (Setakan) เขียนเมื่อ : 18 ก.พ. 54 12:40:43

ความคิดเห็นที่ 22 ขอขอบพระคุณ ทุกท่านที่เข้ามาอ่าน ทั้งมอบ give และ อวยพรวันเกิดย้อนหลังให้ หลายท่านบอกว่า รูปที่ถ่ายมาหน้าตาเธอดูไม่ได้ เพราะไปกันอย่างสบายๆประสาครอบครัว ก็จัดการลบออกให้ ใครที่ไม่สบายใจจะให้ภาพออกมาก็ตามใจค่ะ ให้เห็นเท่าที่เห็นได้นะคะ จากคุณ : tiki_ทิกิ เขียนเมื่อ : 21 ก.พ. 54 11:36:27