ความคิดเห็นที่ 1 .............                   ‘ ขอแอบดูสักนิดนึงนะเพคะ ’                   ความอยากรู้ผสมกับความซุกซน จนลืมพระองค์ไปว่าอะไรทรงควรหรือมิบังควรอย่างไร พระหัตถ์ขวาเอื้อมออกไปแตะปลายพระดรรชนีบนพระนลาฏ พระหัตถ์ซ้ายสัมผัสเบาๆบนหัตถ์หนาที่วางคว่ำอยู่บนพระอุระ  จากนั้นมหาเวทพาอิลซุสถูกร่ายขึ้นในพระทัย  ผนึกคอธแห่งการหยั่งรู้และการควบคุมแผ่วาบเข้าไปจับภาพในพระสุบินนิมิต แล้วอึดใจหนึ่งต่อมาก็รีบถอนคอธดังกล่าวกลับอย่างรวดเร็วด้วยเกรงว่าสองราชวัลลภด้านนอกจะเข้ามาพบเห็น                   หากถึงแม้เพียงชั่วเวลาสองสามวินาที ก็เพียงพอแล้วสำหรับคำตอบอันเป็นที่มาของรอยพระสรวลนั่น ไม่ผิดจากที่คิดไว้จริงๆ คนที่ทำให้เจ้าพี่ทรงแย้มพระสรวลได้ ยังคงมีเพียงคนเดียวเท่านั้น                   ย่อมเป็นเจ้าหญิงอาเซนธาเรีย ..พระขนิษฐาของอีกฝ่ายนั่นเอง !                   เพียงแต่ในภาพพระสุบินนิมิตนั้นชวนให้น่าสงสัย ชายหนุ่มกับเด็กสาวที่นอนนิ่งอยู่ในตู้แคปซูลเป็นใครกันหนอ ทำไมถึงมีหน้าตาละม้ายคล้ายกับเจ้าพี่ราโอมินกับเจ้าหญิงอาเซนธาเรียยิ่งนัก                     เห็นเจ้าพี่อาซิคาลอสทรงยื่นพระหัตถ์ไปเหนือร่างของเด็กสาวคนนั้น แล้วร่างอันโปร่งแสงร่างหนึ่งก็ลุกขึ้นมาจากร่างเลือดเนื้อ ก่อนจะผวาเข้าไปสวมกอดกับเจ้าชายแห่งเมลาเนียลซึ่งกางพระพาหารอรับด้วยความคะนึงหาและปลื้มปิติ                   ไม่เคยเห็นสีพระพักตร์แสดงความดีพระทัยมากมายเช่นนั้นมาก่อนเลย                   “ น้องพี่.. คิดถึงเหลือเกิน ”                   สุรเสียงหลุดแผ่วเบาในพระศอราวคร่ำครวญหา หัตถ์ใหญ่ซึ่งวางบนพระอุระก็พลันขยับวูบตวัดรวบหัตถ์เล็กที่กำลังจะถอนกลับไปอย่างรวดเร็ว จากนั้นดึงวรองค์บางซึ่งโน้มพระวรกายเข้าไปใกล้อยู่แล้ว ให้ล้มเข้าไปในอ้อมพระกรอย่างเสียหลัก                   “ โอ๊ะ...! ”                   เจ้าหญิงน้อยทรงอุทานอย่างตกพระทัย รีบสะบัดพระกร ขยับพระองค์ผละออกมาจากการโอบรัดตามสัญชาตญาณ เมื่อบวกกับความกริ่งกลัวสองราชวัลลภนั่นหันมาเห็น เรี่ยวแรงที่ใช้ออกแทบเพิ่มเป็นสองเท่า ปลุกคนที่กำลังจมอยู่ในห้วงนิทราจนสะดุ้งตื่นขึ้นมาเช่นกัน                   “ อาเซนธาเรีย.. อย่าไป ! ”                   พระสุรเสียงที่หลุดออกมาดังๆ เรียกเอาสองราชวัลลภข้างนอกถึงกับวิ่งหน้าตื่นถลันเข้ามา                   “  เกิดอะไรขึ้นพ่ะย่ะค่ะ ? ”                   คนที่รู้ตัวว่าทำผิด รีบผุดลุกขึ้นยืนและผละห่างออกมาจากแท่นบรรทมอย่างรวดเร็ว โบกระหัตถ์ปฏิเสธเสียงระรัว                   “ เปล่านะ ฉันไม่ได้ทำอะไรสักหน่อย ฉันอยู่นั่งเฉยๆ ทรงสุบินแล้วละเมอ...”                   มากัสเพ่งมองดวงพักตร์งามน่ารักที่มีแววตื่นเต้นเลิ่กลั่กนั่นแล้วหรี่ตาอย่างครุ่นคิด คล้ายกับพอจะคาดเดาอะไรออกได้ลางๆ ส่วนฟิเกอรัสสะอึกกายเข้าไปข้างแท่นบรรทมกล่าวอย่างดีใจ                   “ ฝ่าบาท... ทรงฟื้นแล้วหรือ ? ”                   เรียกพลางเอื้อมมือแตะตรวจพระชีพจรของคนที่นั่งสีพระพักตร์มึนงงหอบหายใจติดขัดเหมือนคนเพิ่งตกใจตื่นอยู่บนนั้น                   “  ดีจริง พระอาการดูจะกลับมาเป็นปกติแล้ว...”                   เจ้าชายอาซิคาลอสทรงกวาดพระเนตรมองไปรอบๆ พระอัสสาสะปัสสาสะผ่อนช้าลงจนสม่ำเสมอ ค่อยปรับพระสติจากความฝันสู่ห้วงความจริงได้อย่างรวดเร็ว แต่บางอย่างที่ยังติดค้างอยู่ในพระทัย ทำให้อดถามหาไม่ได้                   “ อาเซนธาเรียเป็นอย่างไรบ้าง เธอกลับมาแล้วใช่ไหม ? ”                   หากว่าจำไม่ผิด ทรงเห็นร่างของหนุ่มสาวในตู้แคปซูลนั่นเรืองแสงสีเหลืองและแดงออกมา จากนั้นก่อนจะหมดพระสติสัมปชัญญะไป ก็ทอดพระเนตรเห็นแสงหนึ่งสว่างวาบขึ้น เจิดจ้าจนทุกสิ่งเบื้องหน้าขาวโพลนไปหมด                   นั่นต้องเป็นแสงแห่งคอสมิคคิวปัสตีอย่างแน่นอน                   พระองค์ทำสำเร็จแล้ว...ทรงสามารถดึงร่างพลังของราโอมินและพระขนิษฐาออกมาได้สำเร็จ                   พอมีพระดำริได้เช่นนั้น สีพระพักตร์ก็ทอแววปลื้มปิติขึ้น                   “ เอ่อ...”                   ฟิเกอรัสรู้สึกสะท้อนใจอย่างบอกไม่ถูก ไม่รู้จะตอบรับสั่งถามอย่างไรดี รีบเบือนหน้าไปทางเพื่อนคู่หู เป็นเชิงโยนหน้าที่นี้ให้อีกฝ่ายช่วยตอบแทน หากคนรอฟังกลับพระทัยร้อนเกินกว่าที่จะเสียเวลารอ จึงรีบขยับพระวรกายลุกลงจากแท่นบรรทมทันที                   “ ฝ่าบาท... อย่าเพิ่งลุกขึ้น ”                   สองราชวัลลภอุทานกันเสียงหลง ผวาเข้าไปช่วยกันยื่นมือประคองรับ เมื่อเห็นวรองค์สูงตระหง่านพอแตะพระบาทลงพื้นก็ซวนเซจนแทบล้ม มากัสรีบร้องบอก                   “ ยังเพลียอยู่เลย ทรงพักผ่อนก่อนดีกว่า...”                   “  ไม่..ฉันไม่เป็นอะไรแล้ว ฉันอยากเจอน้องหญิง...”                   ประชวรขนาดนี้ แต่ความดื้อดึงกลับเพิ่มเป็นสองเท่า แล้วนี่จะบอกตรงๆออกไปอย่างไรดีเล่า ?                   จะทรงยอมเชื่อ หรือยอมรับได้หรือ ?                   “ อะไรนะ... เจ้าพี่อาเซนธาเรียเสด็จกลับมาแล้วเหรอ ? ”                   เอาเข้าไปอีกคน !                   ไม่เพียงองค์ใหญ่จะเชื่อสนิท แม้องค์เล็กก็พลอยเข้าพระทัยผิดกับเขาไปด้วย                   มากัสมองหน้าฟิเกอรัส รู้สึกมึนหัวตึ๊บจนพูดอะไรไม่ออก                   “ ฉันไม่เป็นไรแล้ว ปล่อยฉันเถอะน่า...”                   รับสั่งพลางสลัดพระกรจากการยึดประคองอย่างรำคาญ จากนั้นโถมพระวรกายพุ่งออกไป จนสองคนที่ด้านข้างคว้าจับไว้ไม่ทัน                   “ ฝ่าบาท.. จะเสด็จไปไหน ? ”                   รีบถลันร่างตามออกไปหากคนป่วยกลับไม่รู้เอาเรี่ยวแรงมาจากไหน เคลื่อนไหวว่องไวเหลือเกินจนคนร่างกายดีๆยังแทบก้าวตามไม่ทัน มากัสหากไม่เกรงพระทัยรักษาพระพักตร์ ‘ฝ่าบาท’ ต่อหน้าเหล่าธารกำนัลในที่โล่งแจ้งแบบนี้ คงสะอึกกายเข้าไปคว้าแขนแล้วลากพากลับห้องไปแล้ว                   “ ฝ่าบาท..โปรดถนอมพระวรกายเถอะ ยังประชวรอยู่เลย กลับไปที่ห้องดีกว่า..”                   ฟิเกอรัสก้าวยาวๆตามเสด็จพลางอ้อนวอน                   อีกฝ่ายกลับหาได้ทรงสนพระทัยไม่ สาวพระบาทตรงดิ่งไปยังห้องปฏิบัติการหมายเลขแปดที่อาคารสูงสามชั้นเบื้องหน้า มุ่งหวังใคร่พบหน้าคนที่อยู่ตรงนั้นอย่างเหนือสิ่งใดทั้งสิ้น                   “ ฝ่าบาท.. ไม่ต้องไปหรอก ทูลกระหม่อมน้อยยังไม่ได้กลับมา ! ”                   มากัสได้แต่กลั้นใจกราบทูลความจริงออกไป ยังผลให้พระอากัปกิริยาทั้งหมดชะงักค้างเล็กน้อย                   “ นายโกหก ! ”                   “ เสด็จกลับไปที่ห้องก่อนเถิด กระหม่อมค่อยเล่าให้ฟัง...”                   “ ความจริงอะไรเหรอ ? ”                   แล้วพลันพระสุรเสียงใสๆของคนที่วิ่งตามออกมาด้วย ก็สอดแทรกเข้ามาอย่างใคร่รู้ใคร่เห็นบ้าง หันพระพักตร์ไปทางอาคารดังกล่าวแล้วหันกลับมาถามอย่างรวดเร็ว                   “ มีใครมาที่นั่นจริงๆด้วยใช่ไหม ? ”                   ยังไม่ทันคำตอบหรือคำตำหนิจะหลุดออกมาจากปากราชวัลลภผมสีน้ำตาลแดงที่หันขวับมาทำหน้าตึงใส่อย่างลืมตัว สีพระพักตร์ของพระวรองค์เล็กอยู่ๆก็พลันถูกผนึกค้างอย่างตกตะลึง เมื่อหันกลับไปอีกครั้งเห็นใครบางคนกำลังเดินลงมาตามทางเดินของอาคารหลังนั้น                   ใครคนนั้นก้าวเดินเคียงข้างมากับจาริโอเธอรัส                   ใครคนนั้นแม้อยู่ในเครื่องแต่งกายของดาวโลก ตัดผมสั้นดูแปลกตา หากใบหน้านั้นกลับคุ้นเคยและแสนคิดถึง                   นั่นคือคนที่ได้จากพระองค์ไปโดยไม่มีโอกาสได้ทันล่ำลา                   นานแสนนานจนรู้สึกราวเกือบนิจนิรันดร์ แทบคิดว่าชั่วชีวิตนี้จะไม่มีโอกาสได้พบหน้ากันอีกแล้ว                   ใครคนนั้น... เจ้าพี่ราโอมิน !                   นั่นคือเจ้าพี่ราโอมินจริงๆใช่ไหม หรือว่าเป็นใครบางคนที่มีรูปโฉมละม้ายเหมือนกันแน่ ?                   . จากคุณ : ธีตภากร เขียนเมื่อ : 17 ก.พ. 54 12:37:43

ความคิดเห็นที่ 2 ............. ร่างสูงผู้นั้นก็ชะงักยืนกับที่อยู่แต่ไกล จ้องมองมาทางนี้อย่างตกตะลึงเช่นกัน                    “ ไอบิริน ”                    คำเรียกแม้หลุดเพียงเสียงครางเบาๆอยู่ในลำคอ หากกระแสจิตแห่งความผูกพันและคะนึงหาที่ส่งถึงกันนั้น ราวก่อคลื่นเสียงกระซิบแว่วอยู่ริมพระกรรณ นั่นเป็นพระสุรเสียงของเจ้าพี่ราโอมินทรงจำได้ วรองค์บางจึงสาวพระบาทเข้าไปหาดั่งต้องมนต์สะกด เหม่อมองใบหน้าคนผู้นั้นอย่างเลื่อนลอย                    “ เจ้าพี่ใช่ไหม ? ”                    ทรงพระเกศาที่เปลี่ยนไป ทำให้พระพักตร์เจ้าพี่ดูแปลกตา แม้มั่นพระทัยว่าต้องใช่ แต่ที่ยังลังเลไม่กล้าวิ่งเข้าไปสวมกอดอย่างคิดถึง เพราะคิดว่าภาพเบื้องหน้าคือความฝัน                    ที่แท้อู๋เจ้าหมิงชายหนุ่มในตู้แคปซูลผู้นั้น บัดนี้ได้ถูกสวมไว้ด้วยร่างพลังของราโอมิน  เจ้าชายรัชทายาทแห่งเอลลาโกผู้สิ้นพระชนม์ชีพไปแล้วเหลือเพียงร่างคอสมิคที่ยังคงอยู่เพื่อภารกิจบางอย่าง ทรงขอยืมร่างของชายหนุ่มผู้นั้นชั่วคราว เพื่อมาพบพระขนิษฐาที่พลัดพรากจากกันไปนาน ซึ่งจาริโอเธอรัสก็ยอมช่วยเหลือทำให้ตามคำขอ                    “ ใช่แล้วกระหม่อม..”                    ราชวัลลภหนุ่มผมสั้นเดินเช้ามาช้าๆ ค้อมศีรษะเล็กน้อย กราบทูลเสียงเรียบๆ                    “ เขาคือพระเชษฐาราโอมินของพระองค์อย่างแน่นอน ”                    “ เจ้าพี่ !”                    เท่านั้นเอง.. เจ้าหญิงน้อยก็กรีดพระสุรเสียงแหลมเล็กออกมาอย่างดีพระทัย อัสสุชลซึ่งคลอหน่วยอยู่แล้วริมพระเนตร ไหลร่วงพร่างพรูลงมาอาบพระพักตร์ทันที วิ่งโผเข้าหาผู้เป็นพระเชษฐาที่สาวพระบาทตรงเข้ามาหาเช่นกัน  สวมกอดกันและกันไว้แนบแน่น เรียกหากันและกันอย่างคิดถึง โดยไม่สนพระทัยสายตาของทุกคนรอบข้างที่มองมาว่าจะคิดหรือรู้สึกเช่นไร                    “  เจ้าพี่...หม่อมฉันขอโทษ ”                    เสียงสะอึกสะอื้นซุกซอนไซร้พระพักตร์อยู่บนพระอุระของพระเชษฐา เจ้าชายราโอมินแย้มพระสรวลอบอุ่น ลูบหลังน้องน้อยอย่างอ่อนโยน                    “  เด็กโง่ เธอจะขอโทษอะไรพี่ ? ”                    “ ทั้งหมดเป็นความผิดของน้องเอง น้องทำผิดต่อเจ้าพี่...น้องไม่ดีเอง แต่น้องไม่ได้ตั้งใจให้มันเป็นอย่างนั้น น้องไม่คิดว่ามันจะเป็นอย่างนั้น ”                    กันแสงพลางคร่ำครวญ รับสั่งแต่ประโยคเดิมๆวกวนไปมา เรื่องราวมากมายที่เกิดขึ้น มันซับซ้อนเกินกว่าจะตรัสทั้งหมดออกมาในเวลาที่กำลังพลุ่งพล่านพระทัยเช่นนี้ได้ ซึ่งเจ้าชายราโอมินก็คงหาได้เข้าพระทัยไม่ว่าพระขนิษฐาทรงหมายความว่ากระไรกันแน่                    คงมีแต่คนรอบข้างซึ่งยืนอยู่ตรงนั้น จึงเข้าใจถึงความนัยที่เจ้าหญิงไอบิรินทรงหมายถึง                    นอกจากเจ้าชายอาซิคาลอสซึ่งทรงยืนแย้มสรวลให้อย่างพลอยปลาบปลื้มยินดีไปกับสองพระพี่น้องที่ได้มาพบกันอีกครั้ง  แต่อีกสามนายทหารราชวัลลภ กลับมองหน้ากันแวบหนึ่งแล้วเสมองไปทางอื่นด้วยสีหน้าเศร้าสะเทือนใจ                    ผู้สมหวังย่อมรู้สึกยินดีปรีดา แล้วผู้ที่ต้องผิดหวังเล่า จะมีสิ่งใดช่วยบรรเทาความปวดร้าวในใจได้ ?                    โดยเฉพาะใครบางคน ซึ่งยังไม่รู้ตัวตนเองแม้แต่น้อย                    “ ยินดีต้อนรับที่เธอกลับมานะราโอมิน ”                    คำรับสั่งทักทายอย่างเป็นกันเองเหมือนเมื่อครั้งกระโน้น ทำให้รัชทายาทหนุ่มแห่งเอลลาโกค่อยรู้สึกพระองค์ขึ้นมาได้ว่า ‘รอบข้าง’ ยังมีบุคคลที่สาม จึงขยับพระวรกายผละจากคนในอ้อมแขน เบือนพระพักตร์มาค้อมพระเศียรถวายความเคารพ                    “ ขอบพระทัยพ่ะย่ะค่ะ สำหรับพระเมตตาที่มีต่อน้องสาวหม่อมฉัน ขอบพระทัยจริงๆที่ให้เธอตามเสด็จมาด้วยในครั้งนี้ ”                    “ เป็นหน้าที่ของฉันอยู่แล้วที่จะดูแลไอบิรินเช่นนี้ จำไม่ได้หรือ.. เราเคยมีสัญญาลูกผู้ชายกันไว้ ฉันรับปากจะช่วยเหลือดูแลน้องสาวของเธออย่างดี แล้วเธอก็สาบานว่าจะปกป้องดูแลน้องของฉันด้วยชีวิตเช่นกัน ”                    พระกระแสรับสั่งแม้ฟังเรียบเรื่อยอบอุ่นและเอื้ออารีย์ หากลึกเข้าไปในความหมายเหล่านั้น ราวกับซ่อนมีดปลายแหลมเล่มหนึ่งพุ่งตามออกมาด้วย ถึงกับซัดเข้าปักใส่หัวใจคนฟังจนจมลึกแทบมิดด้าม                    พระองค์ทรงรักษาสัญญาเสมอที่จะดูแลเจ้าหญิงไอบิรินเป็นอย่างดี แล้วเธอล่ะราโอมิน...เธอดูแลอาเซนธาเรียดีแล้วแค่ไหน                      ดีเท่าชีวิตอย่างที่สาบานไว้  โดยการพรากพาเอาชีวิตน้องน้อยของพระองค์ให้ตายตามเธอไปด้วยแบบนี้งั้นหรือ ?                    “  หม่อมฉัน...ขอประทานอภัย...”                    ผู้รู้ตัวว่าทำผิดก้มพระพักตร์อย่างยอมรับผิด แต่อีกคนกลับรู้สึกรับไม่ได้ที่พระเชษฐาตนเองถูก ‘ต่อว่า’ เป็นการทักทายกันต่อหน้าแบบนี้ ทั้งที่เคยเกรงแต่เวลานี้กลับลืมความกลัวไปชั่วขณะ รีบขยับเอาพระวรกายแบบบางมาขวางปกป้องพระเชษฐา พลางเชิดพระพักตร์เผชิญหน้ากับอีกคนอย่างท้าทายพระอำนาจ                    “ แค้นหม่อมฉัน ทำไมต้องพาลใส่เจ้าพี่ของหม่อมฉันด้วย ? ”                    “ ไอบิริน.. อย่าเสียมารยาท ”                    ทว่าสุรเสียงปรามของพระเชษฐากลับหามีผลทำให้วรองค์เล็กยอมสลายท่าทีแข็งกร้าวแบบนั้นไม่                    “ เขาเสียมารยาทต่อเราก่อนนะ พวกเราก็เป็นหน่อเนื้อเชื้อกษัตริย์แห่งจักรวรรดิใหญ่เช่นเดียวกับเขา เอลลาโกด้อยกว่าเมลาเนียลตรงไหนกัน ทำไมต้องเกรงกลัวยอมให้เขามาข่มเหงด้วย ? ”                    “ ไอบิริน ”                    “ น้องไม่ยอมนะคะ เขาสามารถดูถูกน้องได้ แต่น้องจะไม่ยอมให้ใครมาล่วงเกินเจ้าพี่ ไม่ว่าจะเป็นด้วยกิริยา หรือคำพูดอย่างเด็ดขาด ”                    “ หึ เก่งแล้วนี่ พอเจ้าพี่ตัวจริงกลับมา เจ้าพี่อย่างฉันก็คงจะหมดความหมายหมดหน้าที่แล้วสินะ ”                    เจ้าชายอาซิคาลอสตรัสพลางยิ้มเชิงเยาะบางๆอยู่มุมพระโอษฐ์ หากลึกลงไปในห้วงพระหฤทัยเวลานี้ซ่อนเร้นความรู้สึกใดอยู่ คนตัวเล็กคงไม่รับรู้แม้สักเล็กน้อย                    “ หม่อมฉันต้องขอประทานอภัยแทนน้อง ไอบิรินยังเด็กและถูกตามใจจนเคยตัว บางครั้งก็ไม่ค่อยรู้กาละเทศะ   ขอให้เจ้าพี่ได้โปรดอย่าทรงถือสา ”                    คนพี่รีบออกมาขอโทษแทนน้องอีกครั้ง คนเป็นพระขนิษฐาจึงร้องเสียงสูงอย่างขัดพระทัย                    “ เจ้าพี่... ทำไม ”                    “ พอเถอะไอบิริน.. ถึงอย่างไรพวกเราก็ติดค้างพวกเขาไว้ไม่น้อย ”                    “ ติดค้างอะไรกัน ตอนนี้ทุกอย่างมันจบลงแล้วไม่ใช่หรือ พวกพี่ก็กลับมาแล้ว น้องได้พี่ชายคืน เขาก็ได้น้องสาวของเขาคืน ไม่มีใครค้างอะไรใครอีก ยกเว้นใครที่ใจแคบไม่ยอมให้เรื่องมันจบเท่านั้น ”                    “ ไอบิริน ! ”                    คราวนี้เสียงพระเชษฐาเริ่มเข้ม พระเนตรแฝงแววดุขึ้น เจ้าของสุรเสียงเจื้อยแจ้วจึงต้อง ‘จ๋อย’ ลงทันที  กลืนพระเขฬะเอื๊อกลงพระศอ ไม่กล้า ‘หือ’ ต่ออีก                     อีกคนที่ยืนฟังจึงโบกพระหัตถ์ตัดบท                    “ ช่างเถอะ.. ฉันคงไม่ใช่คนใจแคบแบบนั้นเสียด้วย  ในเมื่อทุกคนกลับมาสิ่งที่ติดค้างกันและกัน มันก็ควรจะจบกันเสียที ราโอมิน.. งั้นตอนนี้ฉันขอถือโอกาสคืนน้องสาวให้เธอเสียเลยนะ  แล้วอาเซนธาเรียน้องของฉันล่ะ ตอนนี้เค้าอยู่ที่ไหน ? ”                    นั่นเป็นคำถามที่ทุกคนอยากให้พระองค์ทรง ‘ลืม’ เสียเป็นที่สุด                    หากสุดท้าย.. มันก็ยังคงหลุดถามออกมาจากพระโอษฐ์จนได้                    แต่ละคนพอได้ยิน ต่างพากันก้มหน้าเบือนหน้าหนี หลบสายพระเนตรกันไปหมด                    แล้วใครหนอ จะเป็นคนกล้าตอบคำถาม ?                                        ................................................... . จากคุณ : ธีตภากร เขียนเมื่อ : 17 ก.พ. 54 12:39:01

ความคิดเห็นที่ 3  ตอบคอมเม้นต์ตอนที่แล้ว ( http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W10250588/W10250588.html ) ตอบคุณ : อสิตา       ::~ ได้เลยจ้า  ด้วยความยินดี ^__^ ตอบคุณ :  scottie      :: ~ฮะ ฮะ  ชมว่าน่ารักมากๆระวังหมอนั่นบ้ายอนะคะ ตอบคุณ : กุลธิดา (kdunagin)      ::~ แหะๆ ก็ภาษาต่างดาวน่ะค่ะ มันเลยแปลกๆ (ตอบแบบกำปั้นทุบฝาโอ่ง  5555) จากคุณ : ธีตภากร เขียนเมื่อ : 17 ก.พ. 54 12:46:25

ความคิดเห็นที่ 4 มาอ่านค่ะ จากคุณ : Setakan เขียนเมื่อ : 17 ก.พ. 54 13:22:22

ความคิดเห็นที่ 5 โอ้ อาเซนธาเรียจะได้กลับมาไหม จากคุณ : scottie เขียนเมื่อ : 17 ก.พ. 54 22:56:28

ความคิดเห็นที่ 6 มาบอกคุณจูนว่าเข้าเวบเจเจได้แล้ว แต่ล็อกอินไม่ได้ค่ะ พยายามล็อกอินทีไรเจอหน้าที่บอกว่าอย่างนี้ Forbidden You don't have permission to access / on this server. ทุกทีเลยค่ะ จากคุณ : กุลธิดา (kdunagin) เขียนเมื่อ : 18 ก.พ. 54 01:46:48

ความคิดเห็นที่ 7 ไอบิรินใจร้ายนะนี่ แต่หนมจีนไม่สงสารอาิซิคาลอสหรอก ฮึ หนมจีนสงสารแต่พี่มาซาโอมิ งือ ภาคนี้จะได้ออกมามั้ยคะนี่? (ตามอ่านเสมอนะคะ แต่อ่านจะไม่ได้เม้นต์ทุกตอน เพราะอ่านที่ทำงานน่ะค่ะ) จากคุณ : หนมจีน เขียนเมื่อ : 18 ก.พ. 54 11:09:21 A:125.27.238.229 X: TicketID:063710

ความคิดเห็นที่ 8 อ่านตอนต่อไปค่ะ http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W10265337/W10265337.html จากคุณ : ธีตภากร เขียนเมื่อ : 22 ก.พ. 54 05:55:08