รุ้งกินน้ำ

มนตราสิริ
อาจมีใครสงสัยว่าสูงขึ้นไปบนท้องฟ้ามีอะไรซ่อนอยู่ อาจมีคนรู้แต่ไม่เคยแน่ใจ จริงๆ แล้วเหนือก้อน

เมฆสีขาวฟูฟ่องคือปราสาทสีทองประดับแก้วเปล่งรัศมีเจิดจ้าเวลากลางวัน และเห็นเป็นดวงดาว

ระยิบระยับเต็มท้องฟ้าเวลาค่ำคืน บนนั้นคือที่อยู่ของเหล่านางฟ้าที่เรียกว่าสรวงสวรรค์


บนสรวงสวรรค์มีนางฟ้าอยู่องค์หนึ่ง นางมีรูปโฉมงดงามพริ้มเพรา ผมสยายยาวประบ่า นุ่งห่มแพร

พรรณของนางฟ้าที่ประดับประดาไปด้วยเพชรพลอยแพรวพราว นางฟ้าองค์นี้มีนามว่าปรียาลักษณ์รัมภา

นางฟ้าปรียาลักษณ์รัมภามีอุปนิสัยพิเศษพิศดาลกว่านางฟ้าอื่น คือนางพิสมัยใส่ใจสุขภาพของตนเองยิ่ง

นัก นอกจากโภชนาอาหารอันเป็นทิพย์ ที่ถูกสุขลักษณะแล้ว นางยังชมชอบการดื่มน้ำใสบริสุทธิ์จากสระ

โบกขรณีอีกด้วย


คราที่ท้องฟ้าเข้าสู่กาลียุคสภาวะบรรยากาศแปรปรวนด้วยอิทธิพลของดาวหางฮัลเล่ย์ พื้นสวรรค์ชั้นจตุ

มหาราชิกาเกิดแตกแยกน้ำในสระเหือดหาย สร้างความโกลาหลให้แก่เหล่าทวยเทพน้อยใหญ่


ได้ยินข่าวเล่าขานกันในหมู่นางฟ้าว่าที่สระอโนดาตบนโลกมนุษย์ เวลาหลังฝนตกหมาดๆ เป็นเวลาเดียว

ที่แผ่นหินกายสิทธิ์จะโอบอุ้มน้ำทิพย์จากฟากฟ้าและยังคงความพิสุทธิ์ใสเอาไว้เฉกเช่นน้ำในสระ

โบกขรณี หากแต่ทวยเทพองค์ใดเล่าจะเสี่ยงให้กายทิพย์ต้องหมองมัวจากกลิ่นอายราคีคน มีเพียงนางฟ้า

ปรียาลักษณ์รัมภาที่ละกิเลสส่วนตนมิได้ ความต้องการมีสุขอนามัยที่ดีสำคัญเหนือสิ่งอื่นใด นางตัดสินใจ

เหาะลงมายังโลกมนุษย์เพื่อตักน้ำที่สระอโนดาตไปดื่มกินบนแดนสรวง


นางฟ้ามีพาหนะเป็นลำแสง 7 สีเรื่องรัศมีวาววับจับตา


ด้วยเหตุนี้ทุกครั้งหลังฝนตกนางฟ้าปรียาลักษณ์รัมภาจะเสด็จผ่านฟ้ามาตักน้ำในลำธาร


นางฟ้าทำเช่นนี้อยู่เป็นนิจ จนอยู่มาวันหนึ่ง สายฝนเทกระหน่ำลงมาอย่างหนักเป็นเวลานาน จวบจนสาย

ฝนซาลงเหลือเพียงละอองไอโปรยปรายบางเบา

นางฟ้าเหาะลงมายังสระอโนดาตบนลำแสง 7 สี เพื่อตักน้ำหลังฝนไปเก็บไว้ดื่มกินเช่นที่ผ่านมา โดย

นางไม่รู้มาก่อนว่า ครานี้ไม่เหมือนทุกครา


ตายายสองคนเดินมาเก็บของป่าหลบฝนอยู่ใต้ต้นไม้ใหญ่ใกล้ๆ บริเวณสระน้ำ บังเอิญเห็นดรุณีน้อยลอย

ลงมาจากท้องฟ้า ตายายพอได้เห็นกริยาแช่มช้อย เอวองค์อรชรของนางก็เอ็นดู นึกอยากได้มาอยู่ด้วย

เนื่องจากทั้งสองใช้ชีวิตอยู่ด้วยความโศกเศร้าเหงาหงอย ลูกน้อยที่ฟูมฟักเลี้ยงดูมาจนเป็นสาวรุ่นจากไป

ด้วยโรคไข้ป่า


หลายครั้งจนแน่ใจ นางฟ้าปรียาลักษณ์รัมภาเหาะลงมาบนลำแสง 7 สีทุกครั้งหลังฝนตกหมาดๆ ทั้งสองจึง

คิดอุบายขึ้น หนทางที่ทำให้นางฟ้าไม่เหาะกลับสวรรค์ แต่อยู่บนโลกมนุษย์กับตายายตลอดไป

ดังนั้นทุกครั้งหลังฝนตก ตายายก็จะมาเฝ้าบริเวณริมลำธาร คอยแอบดูนางฟ้าเหาะลงมาบนลำแสง 7 สี เพื่อตัก

น้ำก่อนจะกลับขึ้นไปบนสวรรค์


ครั้งแรกสองตายายใช้แหจับปลาหว่านไปบนตัวของนางหวังจับตัวนางฟ้าปรียาลักษณ์รัมภา แต่นางรู้ตัว

เสียก่อน เหาะหนีขึ้นไปบนทองฟ้าได้ทัน


โอ้หนอมนุษย์... คิดการใดใยกระทำเช่นนี้


หวาดหวั่นแต่ต้องกลั่นใจ พลานามัยสำคัญเท่ากับความสำราญทั้งชีวิตนางฟ้า คราเหาะลงมาอีก

ครั้งที่สองตายายใช้เชือกผูกเป็นบ่วงบาศ เหวียงรัดตัวนางฟ้า ไม่สำเร็จเช่นเคย นางเหาะขึ้นไปบนทองฟ้าได้

ทัน แต่โถน้ำหล่นร่วงหลุดมือ


นางฟ้าเกรงกลัวโลกมนุษย์ เหตุใดสองตายายจึงมีจิตใจอันเป็นอกุศล คิดกักกันนางไว้เพื่ออะไรกัน

พยายามตัดใจสุขภาพพลานามัยนั้นสำคัญ แต่อันตรายไฉนเลยจะแคล้วคลาดได้ทุกคลา


สองตายายเฝ้ารอหลังฝนตกห่าแล้วห่าเล่า เวลาผ่านไปนับปีทั้งสองไม่ละความพยายาม แต่นางฟ้าแพ้ใจ

ตัวเอง น้ำฝนที่รองรับไว้ด้วยแผ่นหินกายสิทธิ์เหนือสระอโนดาตเป็นแหล่งน้ำเดียวที่พิสุทธิ์ใสเฉก

เช่นเดียวกับใจนางต้องการ อีกทั้งนานมากแล้วหลังจากครั้งสุดท้ายที่นางเหาะลงไปยังโลกมนุษย์สองตา

ยายคงถอดใจไปแล้ว


คิดได้ดังนั้นหลังฝนตกห่าใหญ่ นางฟ้าก็ลอยลงมาที่สระอโนดาต น้ำใสราวกับแก้ว นางฟ้าปรีดายิ่ง ก้ม

ลงตักน้ำฝนมาดื่มกินให้ชื่นใจ หารู้ไม่ว่าสองตายายรอเวลาใช้โอกาสที่นางฟ้าเผลอไผล แอบย่องไปพับ

ลำแสงเจ็ดสีของนาง มาเก็บไว้ทำให้นางฟ้าเหาะขึ้นไปบนสวรรค์ไม่ได้


เวลาผ่านไป...


นางฟ้าปรียาลักษณ์รัมภาอยู่กับสองตายายด้วยความเหงาหงอยเศร้าสร้อย นางขอกลับขึ้นไปอยู่กับเหล่า

ทวยเทพบนสรวงสวรรค์บ่อยๆ แต่สองตายายไม่ยอมใจอ่อน ทั้งคู่เลี้ยงดูนางฟ้าเป็นอย่างดี หาอาหารที่

ถูกสุขลักษณะมาให้กิน ตักน้ำฝนตกใหม่จากลำธารมาให้ดื่ม ดูแลยุงไม่ให้ไต่ไรไม่ให้ตอม


แต่เมื่อมาอยู่บนโลกมนุษย์นางฟ้ากลับกลายเป็นคนธรรมดา รูปโฉมงดงามก็เปลี่ยนไป ผิวพรรณก็ไม่ผ่อง

ใสเหมือนเดิม ซ้ำบางครั้งยังป่วยไข้เหมือนคนปกติ สองตายายเห็นดังนั้นก็นึกสงสารจับใจ ยังจำได้ถึง

คราวการจากไปของลูกสาว วาระนี้จึงคิดจะคืนลำแสง 7 สีให้นางเหาะกลับไปอยู่บนท้องฟ้าตามเดิม


หลังฝนตกใหม่ พระอาทิตย์ฉายแสงเจิดจ้า ละอองฝนยังโปรยปราย สองตายายคลี่ลำแสงออกพาดท้องฟ้า

หวังจะให้นางฟ้าเหาะกลับสวรรค์ แต่นางฟ้าไม่ยอมกลับเสียแล้ว


นางซาบซึ้งใจ เกิดผูกสมัครรักใคร่ในตัวสองตายายขึ้นมา ประกอบกับนางฟ้าปรียาลักษณ์รัมภานึก

สงสารที่ตายายต้องอยู่กันเพียงสองคน จึงไม่อยากกลับขึ้นสวรรค์อีกต่อไป นางอยากใช้ชีวิตร่วมทุกข์

ร่วมสุขกับสองตายาย อยากอยู่คอยดูแลคนทั้งคู่ตลอดไป


นางฟ้าตัดสินใจไม่เหาะกลับสวรรค์


เปลี่ยนชื่อใหม่เป็น “รุ้ง” กลายเป็นนางฟ้าเดินดินอยู่บนโลกมนุษย์กับสองคนตายายที่เธอเรียกว่า “พ่อ

แม่”


ส่วนลำแสงเจ็ดสีที่ถูกสองตายายคลี่ทิ้งไว้ จะปรากฏให้เห็นเป็นประจำหลังฝนตก และถูกเรียกชื่อเป็น

อนุสรณ์ตามชื่อของนางฟ้าว่า “รุ้ง”

แก้ไขเมื่อ 19 ก.พ. 54 23:04:56

จากคุณ	: nantee2
เขียนเมื่อ	: 17 ก.พ. 54 22:04:12