ความคิดเห็นที่ 1 10. สาส์นจากตะวันออกและกริชแห่งเวนไตย (ครึ่งหลัง) ในช่วงเย็นวันเดียวกันข่าวการกลับมาจากการล่าฮังกากลับกลายเป็นเหล่าพิรเทพต่างตกอยู่ในวงล้อมของพาฬปักษ์ทั้งฝูงก็เป็นที่โจษจันไปทั่ว เจ้าเผ่ามังกรกลับมาในสภาพบาดเจ็บจนอาจจะไม่สามารถเข้าร่วมปัญจยุทธได้อีกต่อไป บาเยนทร์และศนิกะไม่ได้บาดเจ็บรุนแรงจึงสามารถแข่งขันได้อย่างไร้ปัญหา การช่วยเหลือของเหล่ามือปราบที่มาได้อย่างทันท่วงที จ้าวแดนตะวันออกและบุษบรรณได้รับเสียงชื่นชมในการกลับไปช่วยเหลือสดายุและเหล่าพิรเทพ แม้หัสรังสีจะบอกว่าเขามีส่วนช่วยเหลือน้อยมากก็ตาม และเขายืนยันว่าเขาไม่ได้เป็นผู้ช่วยเหลือสดายุและพิรเทพจากรังพาฬปักษ์ “ท่านลืมใครคนใดไปหรือไม่?” หัสรังสีกล่าวในระหว่างมื้อค่ำ เมื่อทางเจ้าภาพจัดเลี้ยงเป็นการส่วนตัวเพื่อเป็นการขอขมาในการนำพิรเทพตกอยู่ท่ามกลางอันตราย แต่ถึงกระนั้นทั้งศนิกะและบาเยนท์ก็ขอตัวเพราะต้องการเตรียมการแข่งขันในวันต่อไป จึงมีเพียงตัวแทนของเผ่าคารูณมาร่วม ส่วนบาเยนทร์ก็มีบังสูรย์ที่เป็นเจ้าภาพใหญ่มาออกหน้ารับแทนอยู่แล้ว จ้าวแดนตะวันออกมองไปยังเก้าอี้อีกตัวหนึ่งที่ยังคงว่างเปล่า อารมันเองก็ส่งเพียงชายอาวุโสท่าทางสุขุมมาบอกขออภัยที่ไม่สามารถมาร่วมในงานได้ “นายน้อยของท่านเล่า? เขาได้รับบาดเจ็บหรือไม่?” หัสรังสีถามไปทางตัวแทนของอารมันที่มายืนรายงานอยู่หน้าประตูรูปครึ่งวงกลมไม่ได้ล่วงล้ำเข้ามาในห้องเสมือนรู้จักมารยาท จ้าวแดนหนุ่มเหลือบมองจอกสุราในมือตนเอง จากนั้นจึงดันเก้าอี้ออกลุกเดินมาใกล้เมธิน ฝ่ายผู้อาวุโสถึงแม้จะมีวัยมากกว่าแต่ศักดิ์ชั้นต่ำกว่าคำนับตอบอย่างสุภาพ “ด้วยความสามารถของจ้าวแดนตะวันออก ท่านอารมันปลอดภัยดีและไม่ได้รับบาดเจ็บอันใดเลยขอรับ” ทำไมข้าถึงไม่แปลกใจเลย จากนั้นหัสรังสีจ้องเขม็งไปยังเมธินคล้ายจะพยายามสังเกตอากัปกิริยาว่าฝ่ายตรงข้ามเป็นมากกว่าชายรับใช้สามัญหรือไม่ แต่เหมือนเขาจะทำให้ฝ่ายตรงข้ามรู้ตัวแล้วจึงไม่แสดงท่าทีมีพิรุธ หัสรังสีผ่อนลมหายใจยาวทำท่าจะหันหลังกลับเสมือนไม่มีสิ่งใดจะซักถามอีกแล้ว เมธินจึงโค้งคำนับและกำลังจะก้าวเดินถอยหลัง ทว่าทันใดนั้นหัสรังสีจงใจปล่อยจอกสุราที่ถือติดมือมา ด้วยความรวดเร็วและปฏิกิริยาโต้ตอบทันควัน จอกนั้นไม่ได้ร่วงหล่นตกพื้น แม้แต่สุราในจอกก็ไม่ได้กระชอกออกมาสักหยดเดียว ในช่วงวาระนั้นต่างฝ่ายเหมือนจะรู้ทันซึ่งกันและกัน เมธินหยุดค้างในอาการกำลังคว้าจอกสุราได้กลางอากาศก่อนจะยกขึ้นคืนแก่จ้าวแดนตะวันออก โดยไม่ได้กล่าวสิ่งใดออกมาเลย หัสรังสีหรี่ตาลงครึ่งหนึ่งก่อนจะรับคืนสุราจากชายรับใช้ “ข้าขอฝากข้อความไปยังนายน้อยของท่านได้หรือไม่?” จ้าววังสุริยันถามด้วยน้ำเสียงเรียบเฉยคล้ายไม่แปลกใจสงสัยในฝีมือเกินระดับของข้ารับใช้ทั่วไป “เชิญจ้าวแดนตะวันออกโปรดสั่งขอรับ” เมธินรับด้วยวาจานอบน้อมไม่เปลี่ยนแปลง “พรุ่งนี้ในการแข่งขันพิรเทพ ข้า...หัสรังสีแห่งวังตะวันออก ขอท้าดวลกับนายน้อยของท่าน ที่ทุ่งพยุอัสดร!” เมื่อหัสรังสีกล่าวจบ บังสูรย์ที่ได้ยินถึงกับต้องลุกขึ้นยืนและกล่าวค้าน “ท่านหัสรังสี การดวลในแบบตัวต่อตัวของพิรเทพนั้นไม่ได้เริ่มในวันพรุ่งนี้ และคู่ต่อสู้ในรอบต่อไปของท่านก็ไม่ใช่ท่านอารมันแห่งเวนไตย” “อาการของท่านวาฬาแห่งเผ่ามังกรคงไม่ได้ดีขึ้นภายในวันหรือสองวันแน่” จ้าวแดนหนุ่มหันขวับ ดวงตาของเขาลุกโพลงจนน่ากลัว “และข้าคิดว่าสิทธิในการแข่งขันของท่านวาฬา คงจะหมดเมื่อถึงอรุณรุ่งในวันพรุ่งนี้เมื่อเขาไม่สามารถมาลงสนามได้ และข้าก็ไม่เห็นความจำเป็นใดที่จะต้องยืดเยื้อพิรเทพออกไปอีก ในเมื่อเราสามารถหาผู้ชนะได้ในระยะเวลาที่สั้นลง หรือว่าท่านไม่อยากได้หัวหน้านักรบในเร็ววัน?” ประโยคหลังย้อนกลับไปหาบังสูรย์ จากคุณ : run saya เขียนเมื่อ : 19 ก.พ. 54 21:44:36

ความคิดเห็นที่ 2 หัวหน้านักรบถึงกับนิ่งอึ้ง เขาไม่รู้สาเหตุว่าทำไมจ้าวแดนตะวันออกถึงอยากดวลกับอารมัน ถึงขนาดระบุนามเช่นนี้ อารมันเป็นนักรบแห่งเวนไตยที่สืบเชื้อสายมาจากเผ่าโบราณซึ่งยากต่อการชมฝีมือก็จริง แต่มันสำคัญถึงจ้าวแดนตะวันออกอยากดวลด้วยเลยหรือ?  ทว่าในที่สุดเขาเอามือลูบหน้าก่อนจะพยักหน้าช้าๆ “เช่นนั้นข้าต้องแจ้งเรื่องนี้ให้ทางศนิกะและบาเยนทร์ทราบเพื่อให้ทั้งสองเตรียมตัวเช่นกัน” หัสรังสีพยักหน้ารับอย่างสุภาพเป็นเชิงเห็นด้วย จากนั้นจึงเดินกลับมาที่โต๊ะอาหารในอาการสบายใจ ผิดกับเมธินที่โค้งคำนับอีกครั้งก่อนจะหันจากไปด้วยสีหน้าเป็นกังวล เมื่อเมธินเดินออกมานอกอาคารแทนที่จะเดินทางกลับไปยังปักษาคารเพื่อแจ้งข่าวการท้าดวลของจ้าววังสุริยันกับนายน้อย เขากลับหันเหทิศทางตรงไปยังอีกอาคารหนึ่งแทน ด้วยสีหน้าที่แสดงความวิตกอย่างไม่ปิดบัง ***** พี่ชายส่งตาเดียวกลับไปที่ปักษาคารแล้ว บาเยนทร์กลับมาหลังเวลาอาหารค่ำเล็กน้อย บอกว่าอารมันยังมาไม่ถึงโรงนกวลาหก... หน้ากากพญาครุฑของอารมันยังอยู่ในมือของบุษบรรณ หญิงสาวเดินไปที่ผนังด้านหนึ่ง แขวนมันไว้คู่กับเหล่าศาสตรวุธที่อยู่รายล้อม แล้วชักเท้าถอยออกมายืนกอดอกพลางคิดว่าเจ้าหัวรังนกจะมีหน้ากากอยู่สักอีกกี่ชุด นี่คือห้องเทพนักรบ...แม้จะมีศักดินาเป็นเทพี หากบุษบรรณถือกำเนิดมาในวงศ์นักรบ ดังนั้นในโถงส่วนตัวรูปครึ่งวงกลมแทนที่จะถูกประดับประดาไปด้วยงานภาพเขียน ภาพปักหรือดอกไม้งาม มันกลับเต็มไปด้วยอาวุธหลากหลายทั้งที่เธอสะสมไว้เป็นของส่วนตัวตั้งแต่เด็กไม่ผิดอะไรกับสตรีที่สะสมผ้างามๆ จากนั้นเมื่อเธอละสายตาจากเนตรครุฑ เป็นเวลาเดียวกันกับที่ข้ารับใช้คนหนึ่งเข้ามารายงานว่า ท่านอารมันมาถึงแล้วและรออยู่ที่หอด้านหน้า บุษบรรณทำตาปริบๆ มองสลับกับหน้ากากพญานกที่แขวนอยู่บนผนังกับข้ารับใช้ “เขามาในสภาพอย่างไรหรือ?” ข้ารับใช้ผู้นั้นทำหน้าประหลาดใจ คล้ายไม่เข้าใจคำถาม เธอจึงเปลี่ยนใหม่ “เอ่อ...ข้าหมายความว่า เขา...อืม...บาดเจ็บหรือไม่?” ข้ารับใช้ทำท่านึก แล้วส่ายศีรษะ “บาดเจ็บหรือขอรับ? ไม่น่านะขอรับเพราะเห็นเดินไปเดินมาดูปกติดีนี่ขอรับ” ในตอนแรกบุษบรรณทำเหมือนจะกล่าวอะไรบางอย่าง แต่สุดท้ายก็เดินตามชายรับใช้ออกไปทางโถงหน้า น่าแปลกนักที่หญิงสาวกลับรู้สึกยินดี...และพลางคิดว่าจะพูดกับอารมันอย่างไรดี แต่แล้วเมื่อเธอเดินมาถึงหอหน้า รอยยิ้มบนใบหน้าก็ค้างเอาไว้เช่นนั้นเมื่อพบว่าคนที่รออยู่ในห้องกลับไม่ใช่คนที่เธอคาดหมายเอาไว้ เมธินหยุดทำความเคารพต่อบุษบรรณ หญิงสาวจึงได้สติ “อ้อ...ท่านเมธินนั่นเองมีธุระใดหรือ?” เมธินยิ้มจนเห็นฟันขาวขณะที่เขายื่นม้วนสาส์นแก่บุษบรรณ “นายน้อยฝากสาส์นขออภัยมาขอรับ” ยิ่งฟังเธอยิ่งไม่เข้าใจ เทพีแห่งอุตราทิศยืนลังเลอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะยื่นมือรับสาส์นที่ม้วนอย่างดีพลางคลี่ออกอ่านเนื้อความภายใน จากคุณ : run saya เขียนเมื่อ : 19 ก.พ. 54 21:47:55

ความคิดเห็นที่ 3 ถึง ท่านบุษบามินตราแห่งป้อมนักล่า ก่อนอื่นข้าอารมันแห่งเวนไตย มีความยินดีและขอบคุณท่านอย่างมากที่อุตส่าห์ช่วยเป็นธุระเก็บหน้ากากพญาครุฑของข้าไว้ให้รอดพ้นอันตรายจากเหล่าพาฬปักษ์และขอบคุณท่านอีกครั้งเป็นอย่างมากที่เก็บความลับเรื่องหน้ากากเวนไตยไว้ แต่เมื่อข้าได้มาถึงแล้วอย่างปลอดภัย ข้าจึงไม่บังอาจรบกวนท่านได้อีก ดังนั้นตอนนี้ข้าจึงต้องขออภัยที่บังอาจบุกรุกห้องของท่าน เพื่อนำสิ่งของของข้ากลับไปด้วยสิ่งนี้เป็นสิ่งที่ข้าได้รับมาจากผู้อื่นอีกคราหนึ่ง จึงไม่อาจยกให้ผู้ใดได้อย่างถาวร ทว่าข้าจะนำสิ่งของอันใหม่ที่เหมาะสมกว่ามาให้ท่านอย่างแน่นอน ขออภัยอีกครั้งที่ข้ามาเยือนโดยไม่ได้บอกกล่าวล่วงหน้า สหายของท่าน อารมันแห่งเวนไตย เมื่ออ่านจบเธอเงยหน้าขึ้นโดยฉับพลัน แม้แต่เมธินยังรู้สึกเสียวหลังวาบ ไม่นานหลังจากนั้นประตูห้องก็ถูกเจ้าของเปิดออกโดยแรง ภายในห้องสว่างด้วยโคมเทียน หากแสงไฟกำลังเต้นระยับคล้ายจวนเจียนจะดับด้วยสายลมที่พัดกรูเข้ามาจากบานประตูระเบียงที่กำลังเปิดออกกว้าง บนระเบียงปรากฏร่างของชายร่างสูงผู้หนึ่ง ภายนอกมืดสนิท...จนแทบทำให้ชุดสีน้ำตาลเข้มแทบกลืนหายไปในความมืด หากทว่าวันนี้เป็นคืนที่มีแสงจันทร์ทำให้แสงสีนวลกระทบกับขอบนอกของบุรุษยามวิกาล แต่ถึงแม้จะไม่เห็นใบหน้าชัดเจนทว่าโครงร่างของผู้บุกรุกนั้นไม่สามารถเป็นผู้อื่นใดไปได้ ในมือข้างหนึ่งของเขาถือหน้ากากพญาครุฑ อีกมือหนึ่งยกมือขึ้นห้าม “ง่า...ข้าอธิบายให้ท่านฟังในภายหลังได้นะขอรับ แต่ตอนนี้...เหวออออ” อารมันพูดพลางเดินถอยหลังไปยังขอบระเบียงอย่างรวดเร็ว ทำให้เขาไม่ทันได้ระวังตัวเมื่อสะดุดเข้ากับขอบกันตกด้านหลัง ทั้งร่างเสียสมดุลร่วงตกแบบตีลังกาหงายหลังลงจากระเบียงสูง บุษบรรณไม่แน่ใจว่าตนเองร้องออกมาด้วยความรู้สึกเช่นไร ตื่นตระหนก โมโห หรือเป็นห่วงกันแน่ หญิงสาวถลาวิ่งไปเกาะอยู่ที่ขอบกันตก ก่อนจะพบว่าผู้ที่เพิ่งทิ้งตัวลงจากระเบียงบังคับสดายุบินสวนขึ้นมาในลักษณาการของผู้ยืนบังคับ ด้วยกริยาอาการที่ไม่แสดงอาการบาดเจ็บใดๆ ทั้งสิ้น เหมือนเจ้าตัวจะยิ้มออกมานิดๆ เสียด้วยซ้ำ จากนั้นเมื่อบินห่างออกไปในระยะปลอดภัย อารมันจงใจกระโดดลงบนขอบสันหลังคาอย่างน่าหวาดเสียว เพื่อโค้งกายคำนับแบบสุดเหยียด เกินงาม กวนโมโห เสมือนที่เขาทำมาโดยตลอด แต่ในคราวที่บุษบรรณตระหนักดีว่าฝ่ายตรงข้ามจงใจทำอาการเหล่านั้นเพื่อปิดบังความสามารถที่แท้จริงของตนไม่ให้คนอื่นได้ล่วงรู้ต่างหาก ดังนี้หญิงสาวจึงไม่ได้หลงกลอีกต่อไป โดยเฉพาะเธอได้ประจักษ์กับตาถึงความเจ้าเล่ห์เพทุบายของฝ่ายตรงข้ามแล้ว “ในเมื่อท่านรักษาความลับของเผ่าเวนไตย..ท่านต้องการสิ่งใดเป็นของตอบแทนหรือไม่ท่านมือปราบ?” อะไรนะ! บุษบรรณแทบไม่เชื่อหู เจ้าบ้านั่นพูดอะไรออกมา! “ท่านอารมัน” ในที่สุดบุษบรรณเอ่ยด้วยน้ำเสียงอีกแบบหนึ่ง “ขอพูดตามตรง แม้ข้าจะเป็นเทพีแห่งอุตราทิศ กำเนิดมาในวงศ์เทพนักรบ แต่ข้ามีใจเป็นอิสระและข้าจะไม่ตกอยู่ใต้คำสั่งใดๆ ถึงแม้จะมาจากเทวะที่มีอำนาจสูงศักดิ์กว่าข้าก็ตาม”  บุษบรรณเว้นช่วงนิดหนึ่งก่อนจะกล่าวต่อ พลางนึกตำหนิตัวเอง นี่ข้าคิดว่าเจ้าบ้าไร้มารยาทเช่นนี้เป็นรามิตได้อย่างไรกัน! “นักรบแห่งเวนไตย” เธอจงใจเอ่ยสมญานาม “ข้าจะรักษาความลับของเผ่าท่าน แต่ไม่ใช่เพราะว่าท่านหยิบยื่นสิ่งใดมาให้ข้า ข้าคือบุษบามินตราแห่งป้อมนักล่า ที่ข้าทำเพราะคิดว่าท่านเป็นสหายที่น่านับถือเท่านั้น ข้าไม่ต้องการสิ่งล้ำค่าจากท่านแม้แต่เพียงชิ้นเดียว อย่าให้ข้าคิดดูถูกท่านไปมากกว่านี้เลย” คำตอบและน้ำเสียงที่จริงจังของผู้พูดมีพลังจนทำเอาอารมันแทบกลิ้งตกหลังคา และคิดว่าตัวเองได้กระทำการผิดพลาดอย่างมหันต์ไปเสียแล้ว ผู้ที่สามารถปราบฝูงพาฬปักษ์ถึงกับนิ่งค้างครู่หนึ่งจึงรำพึงกับท้องฟ้าที่มืดมิดเบื้องบน เอามือเท้าเอวอย่างขอความช่วยเหลือที่ไม่มีมาให้ได้ แก้ไขเมื่อ 19 ก.พ. 54 22:30:32 แก้ไขเมื่อ 19 ก.พ. 54 22:04:21 จากคุณ : run saya เขียนเมื่อ : 19 ก.พ. 54 21:52:24

ความคิดเห็นที่ 4 “ตาเดียวเอ๋ย...ท่าทางเจ้านายเจ้าคงถูกเกลียดขี้หน้าเสียแล้ว” จากนั้นเขาก้มศีรษะนิดหนึ่งเป็นเชิงขออภัยเสมือนได้กระทำความผิดซ้ำสอง “ถึงจะเป็นเช่นนั้น...แต่ข้าก็หวังว่าท่านคงจะใช้มัน...สักครั้งก็ยังดี...” อารมันกล่าว บุษบรรณได้แต่ขมวดคิ้ว ในคำปริศนาของอารมัน เขาว่าข้าจะใช้อะไร?...แต่เมื่อเธอหันกลับมา เธอก็รู้คำตอบแล้ว ดาบสั้นและปลอกหนังแข็งถูกแขวนแทนที่หน้ากากพญาครุฑ...ปลอกหนังสีน้ำตาลแดง มันดูธรรมดา ไม่มีลวดลายแบบที่นักรบนิยมประดับ แต่แค่ดูก็รู้ว่าเจ้าของคนเดิมถนอมและรักษาไว้อย่างดี ปลายด้ามดาบโค้งเข้าเป็นวงไม่ได้เป็นรูปกางเขนแบบเดียวกับภูระ นี่ไม่ใช่ลักษณะดาบของเทพนักรบ...บุษบรรณคิดขณะที่เอื้อมมือปลดมันลงมาจากผนัง เธอชักมันออกมาจนใบดาบด้านคมกระทบกับแสงไฟ เธอจึงรู้ว่ามันไม่ใช่ดาบสั้น แต่เป็นกริช... ใบกริชลายปีกนก สัญลักษณ์ของเผ่าเวนไตย นักล่าแห่งผาพญาครุฑ น้ำหนักของมันเหมาะมืออย่างประหลาด นี่เป็นอาวุธชั้นเยี่ยม... หวังว่าท่านคงจะใช้... บุษบรรณหันขวับกลับไปมองระเบียงด้านนอก หากไม่มีใครยืนอยู่ ยามเมื่อไร้เนตรครุฑเธอก็ไม่สามารถมองเห็นสิ่งใดนอกจากความมืดในราตรีกาล ***** ประตูปักษาคารถูกดันเปิดออก ระหว่างช่องว่างนั้นปรากฏร่างของคนๆ หนึ่ง เมื่อเห็นว่าใครเพิ่งเดินเข้ามา เมธินจึงรีบวิ่งมาจากห้องด้านในและถามอย่างร้อนรนด้วยความเป็นห่วงในความปลอดภัยของนายน้อย ทว่าข้างชายหนุ่มมองอีกฝ่ายคล้ายเป็นศัตรูเก่า เอ่ยด้วยน้ำเสียงขุ่นเล็กน้อย “ต่อไปข้าจะไม่เชื่อคำแนะนำจากท่านอีกแล้วนะขอรับ ข้าเกือบโดนเกลียดเอาด้วยซ้ำ” เมธินงง เพราะที่เขาถามหมายถึงว่าระหว่างทางที่กลับจากหุบเงามาถึงป้อมนักล่าต่างหาก นายน้อยกลับมาหลังจากที่บาเยนทร์เอาตาเดียวมาส่งคืนไม่นาน แต่ยังไม่ทันได้ถามไถ่ถึงเรื่องราว นายน้อยกลับถามคำถามเขาว่า ไม่ให้คนโกรธจะทำอย่างไร เขาก็เลยบอกไปว่า คงต้องให้ส่งของกำนัลไปเพื่อขออภัย เอาของดีๆ นะขอรับ ทางที่ดีต้องเขียนสาส์นขออภัยไปแจ้งด้วย เขาตอบผิดอะไรตรงไหนกัน? เมธินนึกฉงน “ก็ท่านไปถามอะไรกับท่านเมธิน ที่ป่านนี้ยังไม่เข้าวิวาห์เล่า อารมัน” เสียงทุ้มต่ำของใครบางคนที่รออยู่ในโรงปักษาเช่นกันดังแทรก จากนั้นก็เป็นเสียงฮาครืนแสดงถึงจำนวนผู้คนในโรงเลี้ยงพญาแร้งวันนี้มีไม่น้อยเลย “ดีสิ ดีกว่าถามขอนไม้หน่อยเดียว” อีกเสียงหนึ่งดังแทรก เสียงหัวเราะดังขึ้นกว่าเดิม “ชะ! เจ้าพวกบ้าล่านก เดี๋ยวข้าจะหักขาสดายุของพวกเจ้าเสียเลย” เมธินไปแขวะใส่เหล่านักล่านกที่เพิ่งเดินทางมาถึงในวันนี้จนทำให้โรงปักษาที่เคยว่างเปล่ากลับแน่นขนัดไปในบัดดล ดีแต่ว่าโรงวลาหกแห่งนี้มีหลายโรง ซึ่งมีที่ทางพอจะสามารถขยับขยายไปได้ เมื่อได้ยินเสียงกึ่งฉุนนิดๆ ของเมธินซึ่งปกติมักจะเก็บอารมณ์ตัวเองได้เป็นเยี่ยม อารมันจึงยกมือขึ้นเป็นเชิงส่งสัญญาณให้นักล่านกหยุดการล้อเลียนสถานภาพ ‘ไร้คู่’ ของเมธินเป็นการชั่วคราว จึงเอ่ยถาม “มีสิ่งใดเกิดขึ้นหรือขอรับ?” หากเมื่อเมธินหันกลับมา เขากลับทำหน้าเบ้เหมือนคนอยากสารภาพบาปแต่พูดไม่ออก เมื่อเห็นท่าทีของฝ่ายตรงข้ามอารมันคล้ายจะคาดเดาสถานการณ์ได้ในทันใด “มีเรื่องให้ข้าต้องเดือดร้อนอีกแล้วใช่ไหม” เขาพูดพลางปลดหน้ากากพญาครุฑออกจากศีรษะ ***** คุยกันท้ายบท: ดูมัน...ยังกล้าตลกได้อีก (จะเดี้ยงไม่รู้ตัว) คราวหน้า ตอนที่ 11: ผู้มาจากอุตราทิศ มาต่ออารมันแบบเต็มๆ อีกตอนหนึ่งค่ะ ใกล้จะรู้แล้วว่ามันเป็นใครกันแน่ (ไม่ได้หลอกนะเออ...) ปล. ฉากทดสอบกึ๋นของเมธิน ดูเป็นหนังจีนไปหน่อย แต่ตอนนี้ยังคิดฉากใหม่ไม่ออก เอาแบบนี้ไปก่อนนะคะ (^ ^") จากคุณ : run saya เขียนเมื่อ : 19 ก.พ. 54 21:59:00

ความคิดเห็นที่ 5 บุษบรรณเท่มาก มีเนตรครุฑด้วย แต่ดันใช้ไม่ได้ตอนนี้ เศร้าเลย ชอบที่ผู้หญิงเรื่องนี้เก่งค่ะ ปกติไม่คอ่ยได้อ่านแนวแฟนตาซี ยกเว้นเรื่องนี้ค่ะ ปล.ขอให้เล่มนี้ได้รางวัลอีกนะคะ แอบลุ้นให้เงียบๆ (แต่ตอนนี้ชักไม่เงียบแล้วซิ) อ๊ะๆๆ คุณรันแอบแก้อะไรอีก ต้องขึ้นไปอ่านอีกรอบ หุๆ แก้ไขเมื่อ 19 ก.พ. 54 22:18:38 แก้ไขเมื่อ 19 ก.พ. 54 22:17:16 จากคุณ : Setakan เขียนเมื่อ : 19 ก.พ. 54 22:15:10

ความคิดเห็นที่ 6 ฉากจอกสุราบินไร้เงา ทำให้นึกถึงหนังจีนจริงๆ แต่ก็ไม่เป็นไรนี่ครับ ถือว่าบูรณาการกันทางภาพลักษณ์ ทำให้เป็นฉากเท่ดีด้วย^^.. แต่แหม.. ไหนๆก็ไหนๆ น่าจะเพิ่มฉากซ้ดตะเกียบแล้วเอานิ้วคีบรับไว้ได้อีกสักนิด ^^.. แก้ไขเมื่อ 19 ก.พ. 54 23:03:08 จากคุณ : GTW เขียนเมื่อ : 19 ก.พ. 54 23:02:42

ความคิดเห็นที่ 7 อืม ใช่หนังจีน แต่ก็ไม่เป็นไร เอาว่างานนี้รออ่านว่านายหัสจะแสดงสมราคาค่าตัว ภาค 3 หรือไม่ (นึกถึงแฮรี่ พอตเตอร์ ฉบับภาพยนตร์ ขึ้นมาเลย เล่นจนโต แต่ก็ไม่...) จากคุณ : ซาลาสซา เขียนเมื่อ : 20 ก.พ. 54 04:33:53

ความคิดเห็นที่ 8 อ้าว ไปให้อาวุธกับบุษบรรณ แล้วจะเอาอะไรไปสู้กับหัสรังสีละ จากคุณ : ลูนาติก เขียนเมื่อ : 20 ก.พ. 54 12:49:08

ความคิดเห็นที่ 9 เข้ามาอ่านแล้ว จากคุณ : ตานุ่นภารโรง (y4uc) เขียนเมื่อ : 20 ก.พ. 54 15:26:30

ความคิดเห็นที่ 10 หง่า ตาหัสรังสีเขาก็สงสัยเหมือนกันต่างหาก ว่าอารมันไม่ทำมะดา ต้องประลองให้รู้แน่ เผื่อจะจับไต๋ได้ เห็นมะ อารมันออกจะกะล่อนลื่นไหลอย่างนี้ ถ้าเป็นรามิตจะอธิบายว่าเปลี่ยนไปได้อย่างไรเน้อ ส่วนอีกคนที่หายไป มันแทบไม่เหลือช้อยส์ให้เดาแล้วนะ จากคุณ : scottie เขียนเมื่อ : 20 ก.พ. 54 20:57:29

ความคิดเห็นที่ 11 เขียนได้สัปดาห์ละตอนก็ไม่ช้าแล้วครับคุณรัน รอดูฉากต่อสู้ที่น่าตื่นใจ(หรือจะน่าปวดหัว) ระหว่างสองตัวเอกของภาคนี้ หรือว่าจะมีอะไรเกิดขึ้นก่อกวนการต่อสู้อีก จากคุณ : zoi เขียนเมื่อ : 21 ก.พ. 54 08:39:28

ความคิดเห็นที่ 12 สวัสดีค่ะ แอบเชยมาก เพิ่งทราบว่าคุณ run saya โพสต์นิยายเรื่องนี้ในห้องนี้ด้วย ได้อ่านนิยายจ้าวจตุรทิศภาคแรกจากห้องสมุดค่ะ ชอบมากจนต้องหาซื้อมาเก็บไว้ เป็นกำลังใจให้นะคะ ชอบสำนวนและการผูกเรื่องมากค่ะ จากคุณ : Yimie เขียนเมื่อ : 22 ก.พ. 54 16:58:47