ความคิดเห็นที่ 1 ............                                       “  ยังไม่มีการฟื้นตื่นของร่างพลังผู้ครอบครองคอสมิคสีแดงหรอกพ่ะย่ะค่ะ ”                     ในที่สุดมากัสก็ตัดสินใจ หลับตาลงแล้วเปล่งเสียงพูดออกมา ด้วยน้ำเสียงเรียบ...ชัดและช้า                     “  พวกเราเชื่อมต่อกับทูลกระหม่อมน้อยไม่ได้ เราพาออกมาได้เพียงร่างพลังของเจ้าชายราโอมินเท่านั้น...”                     หลังความจริงทั้งหมดถูกเปิดเผย สามราชวัลลภหนุ่มก็แทบจะกลั้นลมหายใจ รอคอยว่าเจ้าผู้อยู่เหนือชีวิตของพวกเขาจะระเบิดพระโทสะออกมาด้วยความผิดหวัง หรือว่าอาจจะทรงปฏิเสธไม่ยอมเชื่อในคำกราบทูลเหล่านั้น                     ทว่า... กลับเงียบ                     วรองค์สูงยังคงประทับนิ่ง เนตรสีดำเพียงทอรอยผิดหวังวูบหนึ่งแล้วอึ้งไป แต่เพียงแค่อึดใจต่อมาสีพระพักตร์กลับฉายแววโล่ง                     “ เรื่องแค่นี้เองใช่ไหม ? ”                     อ้าว..หรือ ?                     คนที่กลุ้มใจแทบตายทั้งสามหันมองหน้ากันเลิ่กลั่กอย่างผิดคาด เมื่อสิ่งที่คาดไม่ได้เป็นไปอย่างที่คิด เจ้าชายอาซิคาลอสระบายพระปัสสาสะยาว สีพระพักตร์ค่อยมีแช่มชื่นขึ้นมาบ้าง ไม่เรียบนิ่งสนิทดั่งรูปสลักอย่างเมื่อสักครู่อีกต่อไป                     “ ฉันก็ใจคอไม่ดีนึกว่า... ร่างพลังของน้องหญิงจะหลุดลอยหายหรือสลายไปแล้วเสียอีก ที่แท้ก็แค่ดึงเธอออกมาไม่สำเร็จ ก็นะ..มันก็น่าผิดหวังอยู่ ที่ยังเจออาเซนธาเรียตอนนี้ไม่ได้  แต่อย่างน้อยได้เห็นราโอมินออกมาได้แบบนี้ มันก็ทำให้พวกเราพอมีความหวังขึ้นมาบ้าง  บางทีครั้งนี้คอธที่เราใช้อาจจะยังมีพลังไม่เพียงพอที่จะดึงคอธแห่งเทพขึ้นมาถึงสองร่าง  ไม่เป็นไร..ตั้งหลักแล้วเอาใหม่ ...”                     มากัสค่อยยิ้มออก พยักหน้ารับสนับสนุน                     “  ใช่แล้วฝ่าบาท มันก็แค่การล้มเหลวครั้งแรกเท่านั้น พวกเราตั้งหลักแล้วเอาใหม่ก็ได้  อย่าว่าแต่ตอนนี้เรายังมีเจ้าชายราโอมินอยู่ตรงนี้อีกทั้งคน ...”                     จริงสินะ.. เวลานี้พวกเรายังมีร่างพลังของเจ้าผู้ครอบครองพลังคอสมิคสีเหลือง หนึ่งในสามพลังอันสูงสุดแห่งเอกภพอยู่ตรงนี้ การลงมือเชื่อมต่อกับร่างพลังของเจ้าหญิงอาเซนธาเรียครั้งต่อไป มันคงง่ายขึ้นกว่าเดิม                     “ เรามาลงมือกันอีกครั้งนะราโอมิน ”                     เจ้าชายอาซิคาลอสตรัสชวน หากก็ถูกยับยั้งไว้ด้วยเสียงปรามของราชวัลลภหนุ่มนัยน์ตาสีม่วงผู้เป็นแพทย์ประจำพระองค์อย่างรวดเร็ว                     “ แต่ไม่ใช่ตอนนี้นะฝ่าบาท  พระองค์ต้องรักษาพระวรกายให้แข็งแรงกว่านี้ก่อน ”                     “ เจ้าพี่...”                     ขณะที่บรรยากาศกำลังเริ่มกลับสู่ชีวิตชีวาอันปกติ พลันพระสุรเสียงเรียกหาพลางทอดถอนพระทัยอย่างอึดอัดของอีกคนซึ่งทรงยืนนิ่งฟังอยู่ก็ดังขึ้นเบาๆ                     “ หม่อมฉัน.. มีบางอย่างอยากจะกราบทูล...”                     “ มีอะไรหรือราโอมิน ? ”                     รับสั่งถามอย่างสนิทสนม ยกพระหัตถ์ขึ้นผายไปทางเก้าอี้ที่ว่างอยู่ฝั่งโต๊ะตรงข้ามเป็นเชิงเชิญให้อีกฝ่ายนั่งลงค่อยๆพูดคุยกัน                     “ พวกเราเหมือนพี่น้อง ไม่ใช่คนอื่นไกล เธอต้องการอะไรก็บอกมาได้โดยไม่ต้องเกรงใจ ”                     เจ้าชายผู้เป็นพระอนุชาได้แต่ประทับนั่งลงด้วยสีพระพักตร์ลำบากพระทัย                     “ เจ้าพี่...หม่อมฉันได้ถามถึงจุดประสงค์ที่ทรงนำยานซาปิธัสเสด็จมาถึงที่นี่จากผู้พันจาริโอเธอรัสแล้ว หม่อมฉัน..เข้าใจถึงสิ่งที่ทรงมุ่งหมาย เข้าใจ..ถึงความปรารถนาของชาวเมลาเนียลและเอลลาโกทั้งมวล ”                     “ เธออยากจะพูดอะไรกันแน่หรือราโอมิน ? ”                     “ ที่หม่อมฉันอยากจะทูลก็คือ... ทั้งหม่อมฉันและอาเซนธาเรีย ถึงแม้จะถือกำเนิดขึ้นมาพร้อมกับการครอบครองพลังแห่งเทพ แต่พวกเราทั้งสอง..ก็ล้วนเป็นมนุษย์ปุถุชน ที่มีเกิด..และมีดับ ไม่มีข้อยกเว้น ”                     ผู้ฟังพระพักตร์เคร่งเครียดลงไปทันที กระทั่งนายทหารคนสนิททั้งสามที่ด้านข้างพลอยขมวดคิ้ว ในใจรู้สึกตึงเครียดและหวั่นหวิวกังวลอย่างบอกไม่ถูก                     “  เธอหมายความว่าอะไร ? ”                     “  หม่อมฉันหมายความตามนั้น  ทั้งราโอมินและอาเซนธาเรียจบสิ้นชีพแล้วที่เมลาเนียล คนตายไม่อาจฟื้นคืน  ความจริง..พวกเราควรมอบพลังคืนสู่จักรวาล เพียงแต่..เพราะพันธกิจบางประการ ร่างพลังของพวกเรา จึงถูกดึงข้ามมิติมาที่กาแลกซี่แห่งนี้...”                     “  ไม่..ฉันไม่เข้าใจ เธอกำลังพูดอะไรราโอมิน...”                     คนฟังยังคงส่ายพระพักตร์ช้าๆครางออกมาอย่างไม่ยอมรับความจริงที่ทรงได้ยิน                     เจ้าชายแห่งเอลลาโกในร่างชายหนุ่มชาวโลก ฝืนแย้มพระสรวลอย่างเศร้าๆราวปลอบโยน ก่อนจะอธิบายลงในรายละเอียด ย้ำสิ่งที่ตรัสออกไปเมื่อสักครู่                     “  พลังคอสมิคสีแดงและเหลือง ถือกำเนิดเป็นเจ้าชายแห่งเอลลาโกและเจ้าหญิงแห่งเมลาเนียล แต่หลังการเสียชีวิต คนทั้งสองก็ถือว่าจบหน้าที่ของการเป็นเจ้าชายและเจ้าหญิงของสองจักรวรรดินั้นแล้ว ร่างพลังของพวกเราที่ยังคงอยู่ เพียงเพื่อพันธกิจที่ยังค้างคา แต่หลังจากเสร็จสิ้นภารกิจนั้น ร่างพลังนี้ก็จะต้องคืนกลับสู่จักรวาล ความทรงจำทั้งหมดจะถูกลบหายไป เพื่อรอการถือกำเนิดใหม่เป็นคนใหม่ ความทรงจำใหม่ และภารกิจใหม่อีกครั้ง...”                     เสียงรับสั่งเนิบนาบช้าชัดและนุ่มนวล หากเมื่อกระทบโสตของผู้ฟัง กลับเหมือนมีพายุก่อตัวอยู่ในหัวดังอื้ออึง ทั้งหมดรู้สึกเหมือนถูกจับยัดเข้าไปในหมอกสีดำมืดทะมึน ทั้งมึนงงและเคว้งคว้างหาทางออกไม่ได้                     “  ทรงกำลังจะบอกว่า...” มากัสหลุดปากแทรกเข้ามาอย่างลืมตัว “ พระองค์..และทูลกระหม่อมน้อยของพวกเรา จะไม่สามารถเสด็จกลับไปเมลาเนียลได้อีกแล้วหรือ ? ”                     “ แล้วทำไมจะเสด็จกลับไปไม่ได้ ? ”                     ฟิเกอรัสโพล่งถามอย่างพลุ่งพล่านใจ  “ ในเมื่อพระองค์ก็ยังประทับอยู่ตรงนี้ได้  ทูลกระหม่อมน้อยของพวกเราทำไมจะทำอย่างพระองค์บ้างไม่ได้  จาร์..นายต้องทำได้ใช่มั้ย ?   ช่วยทูลกระหม่อมน้อยแบบที่ทำให้เจ้าชายราโอมินไง...  ”                     ในตอนท้ายหันไปเขย่าถามเพื่อนอีกคนที่ยืนอึ้งสีหน้ามึนงงอย่างมุ่งหวัง แต่ก็ถูกเพื่อนคู่หูอีกคนยื่นมือเข้ามาตบไหล่เบาๆเป็นเชิงปลอบให้สงบใจนิ่งเย็นไว้ พลางบุ้ยปากให้หันไปดูคนที่กำลังประทับนิ่งเป็นรูปสลักไปอีกครั้ง                     “ เจ้าพี่...หม่อมฉันทราบว่าการกราบทูลตรงๆไปเช่นนี้อาจทำให้สะเทือนพระทัย แต่ให้ทรงเสียพระทัยเสียตรงนี้ เพียงแค่นี้ ก็คงดีกว่า จะให้ทรงทุ่มเททำในสิ่งที่ไม่มีทางเป็นไปได้ มีแต่หลอกลวงพระองค์เองต่อไปไม่รู้อีกถึงเมื่อไหร่ ...”                     “ พอเถอะเจ้าชายราโอมิน.. หยุดรับสั่งได้แล้ว  ! ”                     มากัสแทรกขัดเข้ามาเสียงเข้มอย่างยั้งปากไว้ไม่อยู่  คำพูดทั้งหมด...กระทั่งคนนอกอย่างพวกเขาก็ยังแทบทนฟังไม่ได้อีกแล้ว แล้วคนที่เป็นพระเชษฐาผู้ทรงแสนรักและสุดอาลัยในพระขนิษฐาน้อยพระองค์นั้น จะทรงรับกับความจริงอันเจ็บปวดที่กระหน่ำเข้ามาอย่างไม่ทันตั้งตัวเช่นนั้นได้อย่างไร ?                     เจ้าชายราโอมินส่ายพระพักตร์แล้วถอนพระทัย                     “ เราไม่แปลกใจเลย ว่าทำไมเจ้าพี่ทรงเป็นไปได้ถึงขนาดนี้ ที่แท้ก็เพราะมีนายทหารคนสนิทที่เป็นอย่างพวกท่านนี่เอง ความภักดีที่แท้จริงคือการช่วยชี้นำในสิ่งที่ถูกต้อง ไม่ใช่คล้อยตามอย่างผิดๆแบบนี้ ..”                     รับสั่งที่สวนกลับทันควัน ทำเอานายทหารคนสนิทผู้นั้นถึงกับชะงักอึ้ง อ้าปากค้างพูดอะไรไม่ออก . จากคุณ : ธีตภากร เขียนเมื่อ : 21 ก.พ. 54 21:21:05

ความคิดเห็นที่ 2 ........                     “ อะไรคือความภักดี เธอไม่ต้องมาสอนคนของฉัน...ราโอมิน...”                     วรองค์ที่ประทับนั่งนิ่งราวรูปปั้น พลันขยับลุกยืนขึ้นเต็มความสูง ตรัสช้าๆด้วยพระสุรเสียงเย็นชา                     “  ขอบใจสำหรับความจริงและคำตักเตือนอันหวังดีทั้งหมดที่พูดมา แต่ฉันไม่เชื่อว่าจะไม่มีทางทำให้น้องของฉันฟื้นขึ้นมาไม่ได้ เธอไม่อยากกลับเอลลาโกมันเรื่องของเธอ  แต่ฉันจะพาร่างเด็กสาวชาวโลกที่มีร่างพลังของน้องฉันสถิตอยู่กลับเมลาเนียลเดี๋ยวนี้  คนของฉันทางโน้น ย่อมมีทางช่วยเหลือได้แน่...”                     “ จะทรงพาเด็กสาวชาวโลกคนนั้นไปจากที่นี่ไม่ได้ ”                     เจ้าชายราโอมินพระทัยหายวาบ รีบโพล่งพระสุรเสียงห้ามไว้                     “   เธอคนนั้นมีพันธกิจสำคัญที่จะต้องทำบนดาวแห่งนี้  เจ้าพี่..โปรดพระทัยเย็นไว้ ทรงกำลังทำให้หม่อมฉันและอาเซนธาเรียต้องลำบากใจ หากทรงทำเช่นนั้น..”                     “ แล้วเธอล่ะ ไม่ได้กำลังทำให้ฉันลำบากใจหรือราโอมิน เธอไม่คิดว่าเธอเห็นแก่ตัวเกินไปหรือ ที่เธออาศัยร่างนี้มาพบกับไอบิรินได้  แล้ว.. ทำไมอาเซนธาเรีย จึงมาพบกับฉันบ้างสักครั้งไม่ได้ ? ”                     ปลายพระสุรเสียงสั่นสะท้านขึ้นอย่างควบคุมไว้ไม่อยู่                     พระหฤทัยต่อให้เคยฝึกฝนจนแข็งแกร่งและนิ่งสงบปานใด แต่หัวใจคนก็ล้วนสร้างขึ้นด้วยเลือดเนื้อไม่ใช่หินผา  จะให้มันทนทานต่อความเจ็บปวดและความผิดหวังที่กระหน่ำประดังเข้ามาซ้ำแล้วซ้ำเล่าได้อย่างไร                     เมื่อถึงที่สุด... มันก็คงต้องปริแตกออกมาเข้าสักวัน !                     ทรงติดตามข้ามกาแลกซี่มาไกลแสนไกลด้วยความหวัง แม้เผชิญอุปสรรคอันตรายใดก็ไม่ย่อท้อ เพียงเพื่อค้นหาและนำพาร่างพลังของพระขนิษฐาน้อยกลับดาวมาตุภูมิเท่านั้น ภารกิจนี้แม้ฟังดูเหลวไหล แต่เพราะใจมีความหวังจึงมีพลังที่จะทำให้ได้                      ครั้งนี้แม้ล้มเหลวในการดึงร่างพลังของน้องออกมาได้สำเร็จ ใช่ว่าจะไม่เสียพระทัย แต่เพราะว่ายังทรงมีความหวังว่ายังทำได้ จึงปลุกปลอบพระทัยให้ฮึดสู้ลุกขึ้นยืนหยัดเพื่อทำใหม่                     แต่แล้ว...แต่แล้วอีกฝ่ายกลับมาบอกว่าความหวังเหล่านั้นคือความว่างเปล่าที่ไร้ตัวตน ไม่มีทางเป็นไปได้ อาเซนธาเรียสิ้นสุดหน้าที่ทางเมลาเนียลแล้ว ไม่มีทางกลับบ้านได้อีก                     แม้จะออกมาพบพระพักตร์สักครั้งก็ไม่มีทางเป็นไปได้                     มันไม่ใจร้ายกันเกินไปแล้วหรอกหรือ ?                     “  เจ้าพี่...หม่อมฉันเสียใจ และขอโทษ...”                     เจ้าชายราโอมินทรงยืนขึ้นก้มพระพักตร์อย่างเสียพระทัย ตรัสอย่างหดหู่                     “  ร่างพลังของพวกเราที่ถือกำเนิดบนดาวโลกดวงนี้ ได้เกิดเป็นคนใหม่ ชีวิตใหม่ และความทรงจำใหม่  ในตอนนั้นเพื่อปกป้องร่างใหมทั้งสองของพวกเราจากศัตรู  หม่อมฉันจึงเก็บพลังครึ่งหนึ่งของร่างพลังไว้...เพื่อรอการผนึกกับร่างใหม่ในภายหลัง ด้วยเหตุนี้คอธเสียงขลุ่ยจึงดึงหม่อมฉันออกมาได้  ”                     “ แล้วอาเซนธาเรียล่ะ  ทำไมถึงจะทำอย่างเธอบ้างไม่ได้ ? ”                     “ อาเซนธาเรีย ได้ใช้พลังทั้งหมดในการถือกำเนิดร่างใหม่นั้น เธอจึงกลายเป็นคนใหม่โดยสิ้นเชิง  ถ้าทรงดึงร่างพลังคอสมิคสีแดงออกจากเด็กสาวคนนั้น ก็เท่ากับฆ่าเธอให้ตาย พลังคอสมิคสีแดงได้รวมเป็นร่างเดียวกับเด็กสาวคนนั้นแล้ว อาเซนธาเรียจึงออกมาพบกับพระองค์ไม่ได้...”                     “ งั้นหรือ ? ”                     เจ้าชายราโอมินผงกพระพักตร์รับอย่างเศร้าสร้อย ไม่ทันสัมผัสกระแสพระสุรเสียงอันแฝงรอยแดกดันที่ย้อนถามกลับมานั้น                     “ หมายความว่า ฉันคงทำอะไรไม่ได้สักอย่างเดียวแล้วสินะ ? ”                     “ พ่ะย่ะค่ะ หม่อมฉันมีเรื่องจะทูลอธิบายให้เข้าพระทัยเพียงแค่นี้ โปรดส่งชายหนุ่มผู้นี้กับเด็กสาวคนนั้นคืนกลับให้ดาวโลกเถิด พวกเขายังมีภารกิจต้องทำอีกมากมาย อีกสักครู่หม่อมฉันจะคืนร่างนี้ให้เขา แล้วเมื่อร่างพลังของหม่อมฉันผนึกเข้ากับเขาอีกครั้ง ก็จะไม่มีความทรงจำของราโอมินในตัวเขาอีก หม่อมฉันขอฝากไอบิรินอีกครั้ง ส่งเธอกลับเอลลาโกแทนหม่อมฉันด้วย แล้วเจ้าพี่..ก็เสด็จกลับเมลาเนียลเถิด... ป่านนี้ทุกคนคงกำลังรอพระองค์อยู่...”                     เจ้าชายอาซิคาลอสพลันสูดพระอัสสาสะเข้าลึกๆ สลัดพระเศียรเบาๆพยายามจะขับไล่ความมึนงงและเสียงอึงอื้อที่มันกำลังอัดแน่นอยู่ภายในนั้น หากพอขยับเคลื่อนไหว ก็รู้สึกเหมือนพื้นใต้พระบาทพลิกเอียงไปมา ถึงกับซวนเซแทบหยัดทรงพระวรกายไว้ไม่อยู่                     “ ฝ่าบาท... ทรงเป็นไรบ้าง ? ”                     ทั้งสามนายทหารคนสนิทรีบสะอึกกายแยกย้ายเข้ามาประคองสองข้างพระวรกายอย่างห่วงใย                     “ ไม่..เราไม่เป็นไร ”                     โบกพระหัตถ์ปฏิเสธ พระหัตถ์อีกข้างยันพื้นโต๊ะไว้ สูดพระอัสสาสะปัสสาสะเข้าออกยาวๆสองสามครั้งสีพระพักตร์ที่ซีดเซียวก็กลับมาเป็นปกติ ยืดพระวรกายยืนได้มั่นคงอีกครั้ง ก่อนจะสลัดพระองค์ออกจากที่ตรงนั้น                     “ จะเสด็จไหน ? ”                     สามเสียงแทบอุทานเป็นเสียงเดียว หากพระบาทที่ก้าวไปข้างหน้า เพียงชะงักลงเล็กน้อย ยกพระหัตถ์ขึ้นเป็นเชิงห้าม พลางมีรับสั่งโดยไม่เหลียวพระพักตร์กลับมา                     “  อย่าตามมาได้มั้ย  ขอให้ฉันอยู่คนเดียวเงียบๆเถอะ...”                     พระสุรเสียงโหยแห้งจนเบาหวิว แทบไม่อยากเชื่อว่าจะเปล่งออกมาจากร่างที่ก้าวออกไปผู้นั้น                     ภูผา...ในที่สุดก็พังครืนลงมาแล้วหรือ ?                     ...............                                         บนระเบียงที่หันเข้าหากระจกสีดำทะมึน มองออกไปเห็นแสงกะพริบของดวงดาวเล็กๆอยู่ไกลตา                     วรองค์สูงตระหง่านเข้มแข็งหากบัดนี้ดูอ่อนล้าราวสิ้นพระกำลัง จนต้องเอนพระปฤษฏางค์พิงกับฝาผนังจึงค่อยสามารถหยัดพระวรกายให้ทรงยืนอยู่ได้ สองพระเนตรคลอขังด้วยน้ำพระอัสสุชล ที่แม้กดพระทนต์แน่นพยายามจะสะกดยับยั้งมันไว้สักเพียงใด                     แต่สุดท้าย.. ก็ยังเอ่อริน แล้วร่วงหยดลงมาจนได้                     กลางความมืดทะมึนของห้วงอวกาศเบื้องหน้า อย่างน้อยก็ยังมีแสงดวงดาวเล็กๆเหล่านั้นกระจายอยู่รางๆ แต่ความมืดมิดในพระหฤทัยเวลานี้ ทำไมถึงไม่มีแสงดาวดวงใดผุดขึ้นมาบ้างสักดวง                     รับสั่งของเจ้าชายเอลลาโกผู้นั้น แว่วก้องสะท้อนไปมาอยู่ในพระโสตเหมือนตามหลอกหลอน                     ....ทั้งสองก็ถือว่าจบหน้าที่ของการเป็นเจ้าชายและเจ้าหญิงของสองจักรวรรดินั้นแล้ว                     ....ร่างพลังของพวกเราที่ยังคงอยู่ เพียงเพื่อพันธกิจที่ยังค้างคา แต่หลังจากเสร็จสิ้นภารกิจนั้น ร่างพลังนี้ก็จะต้องคืนกลับสู่จักรวาล ความทรงจำทั้งหมดจะถูกลบหายไป เพื่อรอการถือกำเนิดใหม่เป็นคนใหม่ ความทรงจำใหม่ และภารกิจใหม่อีกครั้ง...                     ...พลังคอสมิคสีแดงได้รวมเป็นร่างเดียวกับเด็กสาวคนนั้นแล้ว อาเซนธาเรียออกมาพบกับพระองค์ไม่ได้...                     เรื่องทั้งหมดทำไมถึงกลายเป็นอย่างนี้  ?                     ความหวังที่หล่อเลี้ยงพระหฤทัยให้เข้มแข็ง บัดนี้พลันดับสูญสลายเหลือเพียงความว่างเปล่า                     ไม่มีอาเซนธาเรียในห้วงจักรวาลอันกว้างใหญ่นี้อีกแล้วจริงหรือ ?                     คอสมิคคิวปัสตีสีแดง..พลังแห่งชีวิตของชาวเมลาเนียลทั้งมวล บัดนี้ไม่สามารถกลับคืนเมลาเนียลได้ตลอดกาล แล้วนี่พระองค์จะกลับไปบอกกับคนเหล่านั้นได้อย่างไร ?                     อาเซนธาเรีย...พี่ไม่สามารถพาน้องกลับบ้านได้อีกแล้ว ?                    แม้จะขอได้พบหน้ากันสักครั้งเป็นครั้งสุดท้ายก็ทำไม่ได้                     ทั้งหมดคือความจริง... จริงหรือ ?                     นี่จะให้พระองค์เชื่อว่ามันเป็นความจริงได้อย่างไรกันเล่า ?                     ......................................................                     . จากคุณ : ธีตภากร เขียนเมื่อ : 21 ก.พ. 54 21:22:26

ความคิดเห็นที่ 3 อ้าว... ตอบคอมเม้นต์ตอนที่แล้วเสร็จ มันหายไปไหนหมด แง้... สงสัยระบบมันเออเร่อ งั้นค่อยเข้ามาคุยดีกว่า... ................................................. มาตอบคอมเม้นต์ตอนที่แล้วค่ะ ^^   Setakan  ::  ขอบคุณค่ะ ที่แวะเข้ามาที่นี่ด้วย ^_^                              (ปล. แวะมาแก้ไข : อ้าวโทษที ดูชื่อผิดคน นึกว่าเป็นอีกคนที่เจอกันในบลอก 5555  ขอบคุณที่แวะเข้ามาอ่านค่ะ คุณมนต้นไม้ ^^)   scottie :: ฟามลับ ยังบอกไม่ได้ค่ะ 5555    กุลธิดา :: น้องที่ดูแลโฮสต์เพิ่งแก้ปัญหาให้เมื่อวานนี้เองค่ะ สำเร็จแล้ว โล่งไปเลย (แต่ก็อาจเตรียมรอสแปมบุกอีกรอบ -_-')   หนมจีน :: มีคนฝากถามว่ามาซาโอมิเป็นใครคะ 5555 พี่บอกเค้าไปแล้วว่า ชื่อใหม่ของพี่มาซาอิ  555 . แก้ไขเมื่อ 23 ก.พ. 54 09:46:37 แก้ไขเมื่อ 22 ก.พ. 54 06:01:17 แก้ไขเมื่อ 22 ก.พ. 54 06:00:22 จากคุณ : ธีตภากร เขียนเมื่อ : 21 ก.พ. 54 21:51:13

ความคิดเห็นที่ 4 งือ สงสารเจ้าชายที่ทำใจไม่ได้ ราโอมินทำมากัสหงอเลย ฮ่าๆ จากคุณ : scottie เขียนเมื่อ : 21 ก.พ. 54 22:22:30

ความคิดเห็นที่ 5 มาอ่าน และมาบอกด้วยค่ะว่าเข้าบอร์ดเจเจได้แล้ว ล็อกอินก็ได้แล้วด้วยค่ะ จากคุณ : กุลธิดา (kdunagin) เขียนเมื่อ : 22 ก.พ. 54 04:56:41

ความคิดเห็นที่ 6 อ่านตอนต่อไปทางนี้ค่ะ http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W10269614/W10269614.html จากคุณ : ธีตภากร เขียนเมื่อ : 23 ก.พ. 54 01:01:22