ความคิดเห็นที่ 1 .................                  ความคิดเพิ่งสิ้นสุด หนึ่งในสามคนที่กำลังถูกนึกถึงก็พลันปรากฏกายขึ้นเบื้องหน้าโดยการใช้ควอนตันส่งตัวมาจากเซปัส                  “ ไงลู้ป ... กลับมาแล้วหรือ ? ”                  ผู้มาถึงแย้มยิ้มส่งเสียงทักทายอย่างปกติ แต่ไม่ทราบเพราะเหตุใด ลูเปอร์เซียสกลับสัมผัสได้ถึงความไม่ปกตินักของอีกฝ่าย เพียงแต่บอกไม่ถูกว่ามันไม่ปกติอย่างไร                  “ เกิดอะไรขึ้นกับฝ่าบาทหรือ ? ”                  “ เกิดอะไร ? เอ... ไม่มีอะไรนี่นา.. ก็เห็นทรงเป็นปกติดี ”                  ใบหน้าขาวกวนๆตีสีหน้าทำเป็นงุนงงกับคำถาม แล้วตอบไปราวกับไม่มีอะไรเกิดขึ้น ก่อนจะตั้งคำถามไปเรื่องอื่นเหมือนเจตนารีบเบี่ยงเบนประเด็นความสนใจของอีกฝ่าย                  “ จริงสิ.. ที่ไปสืบได้เรื่องอะไรบ้างมั้ย  เพิ่งผ่านไปสองวันเอง ทำไมรีบกลับมา รึว่ามีข่าวเรื่องยานสองลำที่หายไปนั่นแล้ว ? ”                  “ ทำไม ? ท่าทางนาย เหมือนยังไม่อยากให้ฉันกลับมา ? ”                  โดนคำถามย้อนกลับแบบไม่ทันตั้งตัว ทำเอามากัสถึงกับอึ้งไปเล็กน้อย ก่อนจะหัวเราะอย่างขำๆ                  “ อะไรกันวะ...มาถึงก็ตัดพ้อกันเลย คนอย่างนายเนี่ยน้อยใจกับเขาเป็นด้วยรึ ”                  แต่อีกคนกลับไร้อารมณ์ที่จะคุยเล่นด้วย สีหน้ายังคงเรียบนิ่งสนิท กล่าวด้วยน้ำเสียงเย็นชา                  “  ฉันมีเรื่องสำคัญจะเข้าเฝ้าตอนนี้ แต่ฝ่าบาทกลับทรงปิดทั้งเครื่องสื่อสาร แล้วก็เครื่องบอกพิกัดที่จะรู้ว่าพระองค์ประทับอยู่ที่ไหน ”                  “ ฝ่าบาททรงเป็นคนอย่างไร พวกเราทุกคนต่างก็รู้จักกันดีนี่นา พระองค์อาจจะอยากประทับอยู่พระองค์เดียวเงียบๆบ้างก็ได้นี่นะ ”                  “ ถ้าทรงมีเรื่องไม่สบายพระทัยเหมือนช่วงที่เกิดเรื่องขึ้นใหม่ๆ ฉันคงไม่สงสัย แต่เวลานี้พวกเราต่างก็ค้นพบร่างพลังของทูลกระหม่อมน้อยแล้ว พระองค์น่าจะกำลังทรงดีพระทัยถึงจะถูก ”                  กล่าวถึงตอนท้ายราวกับค่อยฉุกใจคิด สองเท้าที่กำลังก้าวเดินพลันชะงักลงอย่างกะทันหัน                  “ จริงสิ.. จาริโอเธอรัสจัดการเรื่องนั้นไปถึงไหนแล้ว ? ”                  “ ก็.. ยังดำเนินการอยู่ ...”                  มากัสพยายามตอบเลี่ยงๆ ในอกรู้สึกจุกๆขึ้นมาเล็กน้อย ที่ต้องยิ้มแย้มพูดคุยออกไปราวกับไม่มีเรื่องอะไรเกิดขึ้น ทั้งๆที่รู้อยู่เต็มอกว่า ทูลกระหม่อมน้อยของพวกเขาพระองค์นั้น คงหมดโอกาสจะได้คืนกลับเมลาเนียลอีกตลอดกาลแล้ว พลางนึกฉุนเจ้าเพื่อนตัวดีอีกสองคนที่ผลักไสส่งเขามารับหน้ากับหมอนี่อยู่คนเดียว                  เพียงแต่ในตอนนี้ ก่อนที่ฝ่าบาทจะทรงสงบพระทัยได้แล้วเสด็จกลับมา พวกเขาคงต้องปิดบังลูเปอร์เซียสไว้ก่อนไม่ให้รับรู้เรื่องราวเกี่ยวกับทูลกระหม่อมน้อย รวมไปถึงกันตัวอีกฝ่ายไว้ไม่ให้ไปเผชิญหน้ากับเจ้าชายราโอมิน                    เพราะพวกเขาต่างรู้จักดีถึงความโกรธอันรุนแรงของเพื่อนคนนี้ ลูเปอร์เซียสเคยประกาศจะไม่มีวันให้อภัยต่อเจ้าชายแห่งเอลลาโกผู้เป็นต้นเหตุพาทูลกระหม่อมน้อยเสด็จสู่ความตายพร้อมกันกับตนเอง หากสองคนนี้มาพบเจอหน้ากัน...ไม่อยากนึกจริงๆว่าอะไรจะเกิดขึ้น                  “ แล้วคนที่หลุดมิติเข้ามาบนยานผู้นั้น..หาตัวเจอรึยัง ? ”                  มากัสค่อยรู้สึกโล่งที่อีกฝ่ายเปลี่ยนประเด็นไถ่ถาม จึงทำเป็นขบคิดเพื่อยืดเวลาไปอีกเล็กน้อยก่อนจะตอบ                  “ ยังหาตัวไม่เจอ ให้เซปัสช่วยค้นแล้วก็ไม่เจอแม้สิ่งมีชีวิตที่น่าสงสัย จนฉันชักไม่แน่ใจแล้วว่า ในตอนนั้นพวกเราอุปาทานกันไปรึเปล่า ? ”                  ยังจำได้ถึงวันนั้น ตอนที่พวกเขาประคองร่างอันหมดสติของสองหนุ่มสาวชาวโลกขึ้นยานเล็กซึ่งจอดรออยู่ คอธในกายก็ได้สัมผัสถึงอะไรบางอย่างที่สะกดรอยตามอยู่อย่างเงียบๆ การลอบติดตามดูเหมือนจะ หายไปชั่วขณะเมื่อยานเล็กวาร์ปกลับไปยังยานลูกของซาปิธัสที่จอดรออยู่นอกชั้นบรรยากาศ                  แต่ทว่าในขณะยานกำลังจะเดินเครื่องส่งผ่านกาลมิติกลับยานแม่ซึ่งจอดรออยู่อีกสิบปีข้างหน้าอยู่นั้นเอง  ปินปินที่เป็นสมองกลหลักประจำยานลูก ก็พลันส่งเสียงร้องเตือนว่ามีบุคคลที่สามล่วงล้ำขึ้นยาน พวกเขาต่างพากันงุนงงว่าจะมีใครสามารถขึ้นมาบนยานซึ่งจอดอยู่นอกโลกโดยไม่เห็นมียานสักลำบินติดตามมาจากดาวโลกดวงนั้นเลย  แต่เพื่อเป็นการไม่ประมาท ลูกเรือทั้งหมดต่างก็แยกย้ายช่วยกันตรวจค้น แต่ก็ไม่เจอบุคคลหรือสิ่งใดที่ต้องสงสัย                   “ เครื่องตรวจจับของยานลูก บ่งบอกว่ามีคนล่วงล้ำผ่านทวารกาลมิติเกินมาหนึ่งคน แล้วพอมาถึงยานแม่ คนๆนั้นจะหายตัวไปได้อย่างไร ? ”                  ลูเปอร์เซียสยังคงพึมพำอย่างคลางแคลงสงสัย มากัสนิ่งไปเล็กน้อยแล้วก็ยักไหล่                  “ ก็ไม่แน่นะ ระบบส่งผ่านกาลมิติอยู่ๆก็เกิดเสียล็อคปิดตัวเองไปดื้อๆ บางทีเครื่องตรวจจับของยานมันอาจจะเพี้ยนไปชั่วขณะในตอนนั้น แล้วแจ้งรายงานผลผิดพลาดก็เป็นได้ ...”                  “ ก็หวังให้เป็นเช่นนั้น  เกรงก็แต่..ประวัติศาสตร์มันจะซ้ำรอยเดียวกับเรื่องที่เกิดขึ้นที่มาริกัส ”                  เพราะความประมาทของคณะราชทูตของเอลลาโกที่ไม่รู้ตัวแม้แต่น้อย ว่าเจ้าผู้ครอบครองพลังสีน้ำเงินลอบปลอมตัวปะปนมาด้วยได้อย่างไร ทำให้อีกฝ่ายล่วงล้ำผ่านประตูเธลปิโดลัสเข้าสู่มาริกัส แล้วก่อเรื่องขึ้นจนวุ่นวายกันไปทั่ว                  จักรวรรดิเมลาเนียลเคยอยู่อย่างสุขสันติก็ต้องมาเจอกับโศกนาฏกรรมครั้งแล้วครั้งเล่า ทั้งหมดล้วนเป็นการชักนำมาโดยพวกคนของเอลลาโกทั้งสิ้น  นัยน์ตาสีน้ำเงินดุจท้องฟ้ายามราตรีพลันฉายประกายเคืองแค้นวูบหนึ่ง ยามเมื่อนึกถึงใครบางคนที่แสนจะน่ารำคาญ แต่ก็ต้องมาอยู่ร่วมเดินทางบนยานลำเดียวกันนี้ด้วย                  คำรำพึงของลูเปอร์เซียสทำให้มากัสชะงักเท้าอย่างกะทันหัน สีหน้าทอแววครุ่นคิดขึ้น                  “  นายว่าเป็นไปได้ไหม.. คนที่หลุดผ่านกาลมิติมาผู้นั้น จะเป็นเอซาลอส ? ”                  พูดจบนิ่งไปอึดใจหนึ่ง แล้วก็ส่ายหน้าพึมพำ                  “  แต่ก็ไม่น่าเป็นไปได้ เทพอสูรแห่งโปกาดอนผู้นั้น จะไปอยู่แถวๆนั้นในยุคนั้นได้อย่างไร เรื่องราว..มันจะประจวบเหมาะบังเอิญขนาดนี้ได้เชียวหรือ อย่าว่าแต่..ถ้าเขารู้ว่าสองคนนั้นคือร่างเกิดใหม่ของเจ้าผู้ครองพลังสีเหลืองและแดง ก็น่าจะลงมือสังหารคนทั้งสองเสียมากกว่า... ”                  ลูเปอร์เซียสมองหน้าเพื่อนคนที่กำลังพูดเองเออเองแล้วต้องส่ายหน้าตนเองอย่างรำคาญ หันกายผละออกมาโดยไม่พูดว่ากระไรอีก                  “  เฮ้ย.. ลู้ป นั่นนายจะไปไหน ? ”                  มากัสถึงกับสะดุ้งออกจากภวังค์ครุ่นคิดอย่างรวดเร็ว รีบก้าวยาวๆตามไปเรียกรั้งไว้ เมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายกำลังจะมุ่งตรงไปทางไหน                  “  ขวางฉันไว้ทำไม ? ”                  “  เอ่อ...”                  คนที่ถูกส่งมาเป็นฝ่ายรับหน้า รีบเค้นสมองหาเหตุผลมาอธิบายอย่างรวดเร็ว                  “  เห็นนายจะไปทางห้องปฏิบัติการนั่น ”                  “  อืม.. ระหว่างรอเข้าเฝ้าฝ่าบาท ฉันอยากไปดูว่าชาวโลกสองคนนั่นตอนนี้เป็นอย่างไรบ้าง ”                  “  เจ้าจาร์มันกำลังเดินเครื่องเร่งพลังงาน เพื่อเชื่อมต่อถึงร่างพลังสีเหลืองและแดงที่อยู่ในร่างของคนทั้งสอง สั่งห้ามไว้ไม่ให้ใครเข้าไปรบกวน แม้แต่ฝ่าบาทก็ยังเข้าไปไม่ได้เหมือนกัน...”                  “ งั้น...”                  “ นายมากับฉันทางนี้ดีกว่า...”                  ว่าแล้วก็จัดการฉวยแขนของอีกฝ่าย ลากพาไปอีกทาง                   “  เราไปที่โรงเก็บยานลูกกัน นายมาก็ดีแล้ว จะได้ช่วยฉันตรวจอาการเจ้าปินปิน เผื่อว่าจะหาเจอเบาะแสอะไรเกี่ยวกับเรื่องผู้บุกรุก....”                  ............................................. . จากคุณ : ธีตภากร เขียนเมื่อ : 23 ก.พ. 54 00:35:12

ความคิดเห็นที่ 2  .............................................                                บนระเบียงทางเดินที่เชื่อมต่อระหว่างอาคาร ร่างเล็กๆแบบบางผู้หนึ่งปลีกตัวออกมาเดินเซื่องซึมอยู่ท่ามกลางแสงไฟสลัวเพียงลำพัง                   ‘...หม่อมฉันขอฝากไอบิรินอีกครั้ง ส่งเธอกลับเอลลาโกแทนหม่อมฉันด้วย ‘                  นั่นคือประโยคสุดท้ายของพระเชษฐาที่ทรงได้ยินจากแอบฟังคำสนทนาเมื่อสักครู่นี้                  หลังจากนั้นเกิดอะไรขึ้น เจ้าหญิงน้อยก็ไม่อาจรับทราบได้อีก ในตอนนั้น..หัตถ์เล็กยกขึ้นปิดพระโอษฐ์ไว้อย่างตื่นตระหนก น้ำพระเนตรใสรินไหลลงอาบสองปราง ยันพระองค์ลุกขึ้นยืนอย่างอ่อนแรง ก่อนจะผละออกมาด้วยความรู้สึกอันเลอะเลือน                 ...อีกสักครู่หม่อมฉันจะคืนร่างนี้ให้เขา แล้วเมื่อร่างพลังของหม่อมฉันผนึกเข้ากับเขาอีกครั้ง ก็จะไม่มีความทรงจำของราโอมินในตัวเขาอีก ..                  ยามนั้นพระสุรเสียงพระเชษฐาก็ดังก้องขึ้นในโสตประสาทอีกครั้ง  จนพระองค์ต้องยกพระหัตถ์ทั้งสองขึ้นปิดพระกรรณไว้                  “ ไม่...! ”                  พระเชษฐาที่พลัดพรากจากกันไปนาน มาพบหน้ากันอีกครั้ง เพียงเป็นการพบเพื่อการจากกันชั่วนิรันดร์กระนั้นหรือ ?                  ที่แท้ความปิติยินดีก่อนหน้านั้นคือฝันดี หรือเหตุการณ์ในตอนนี้เป็นฝันร้ายกันแน่ ?                  โดยไม่รู้สึกพระองค์เลย ว่าพระบาททั้งสองได้พาเสด็จเดินเรื่อยเปื่อยไปถึงไหน                  เห็นเบื้องหน้าเป็นสถานที่ซึ่งถูกจัดไว้เป็นลานพักผ่อน ปลูกประดับทำเป็นสวนหย่อมโอบล้อมรอบสนามหญ้าเขียวขจี  ตรงกลางสร้างเป็นสระน้ำรูปวงกลม ก้นสระติดแผ่นเรืองแสงที่ทำให้น้ำในสระมีสีสันดูแพรวพรายสวยงาม มีถนนเล็กๆโรยกรวดสีส้มเป็นวงรอบสนามและตัดทำเป็นทางเดินสี่สายไปยังสระน้ำ มองดูคล้ายอัญมณีที่มีแสงทอประกายไปสี่ทิศก็ไม่ปาน                    สุดปลายทางอีกด้านหนึ่งโอบไว้ด้วยจอกระจกโค้งขนาดใหญ่ กำลังฉายเป็นฉากท้องฟ้ายามราตรี ซึ่งมีพระจันทร์ดวงใหญ่สีน้ำเงินกลมเด่นอยู่ท่ามกลางดวงดาวมากมายที่กำลังกะพริบแสงริบหรี่อยู่รายรอบ                  เจ้าหญิงไอบิรินสาวพระบาทไปยังหน้าจอกระจกโค้งบานนั้น เงยพระพักตร์ทอดพระเนตรมองภาพพระจันทร์สีน้ำเงินที่กำลังฉายอยู่  มิทราบผ่านไปนานเท่าใด ความสับสนต่างๆในพระทัยก็ค่อยๆสงบเยือกเย็นลง                  จากนั้นคำพูดของจาริโอเธอรัสเมื่อครู่นี้พลันผุดขึ้นในพระดำริ                 ‘  กระหม่อมได้ใช้เครื่องมือนั่น ถอดพลังและความทรงจำในร่างของชายหนุ่มชาวโลกออกมาเก็บไว้เองพ่ะย่ะค่ะ ร่างพลังของเจ้าชายราโอมินจึงค่อยสามารถเข้าไปสวมกับร่างนั้นได้ ‘                  จริงสิ !                  อย่างนั้นก็หมายความว่า ถ้าหากไม่มีพลังและความทรงจำของชายชาวโลกคนนั้นใส่กลับคืนร่างของเขา เจ้าพี่ราโอมินก็สามารถประทับอยู่ในร่างนั้นต่อไปได้สินะ ?                  พริบตานั้น...เนตรดำขลับเปียกชุ่มด้วยน้ำพระอัสสุชลก็ทอประกายไหววูบขึ้นราวกับมีพระดำริอะไรดีๆวาบเข้ามาในเวลานั้น                  ว่าแต่พลังและความทรงจำของคนผู้นั้นถูกเก็บไว้อยู่ที่ไหนหนอ ?                  แล้วพระองค์จะไปขโมยมันมาด้วยวิธีไหนดี ?                                     .                                    เจ้าชายราโอมินเสด็จแวะไปเยี่ยมอาการของจีฮานที่ห้องพยาบาล ปิดประตูสนทนากันอยู่นานภายในห้องนั้น  เรื่องราวที่มีรับสั่งต่อเมลาเนียล เวลานี้ก็ถูกถ่ายทอดบอกต่อจีฮานอีกครั้งอย่างไม่ทรงปิดบัง เพราะทรงทราบดีว่านักบวชผู้นี้มีความซื่อสัตย์และภักดีต่อพระองค์และราชวงศ์เอลลาโกถึงเพียงไหน                  “  จีฮาน.. เราขอฝากน้องหญิงของเราด้วย จงคุ้มครองและช่วยเหลือเธอทำหน้าที่เจ้าหญิงรัชทายาทแทนเราด้วย ไอบิรินแม้จะดื้อและซนไปบ้างก็เพราะอายุยังน้อย แต่เธอก็เป็นเด็กที่ฉลาดและเก่งกาจไม่แพ้บุรุษ บางที.. องค์เซอาร์อาจจะทรงรู้ชะตากรรมของพวกเราสองพี่น้อง ดังนั้นหอเทพแห่งซาเลนน่าถึงได้มอบคัมภีร์ศักดิ์สิทธิ์ ให้เธอศึกษาเพื่อเตรียมพร้อมกับหน้าที่จักรพรรดินีแห่งเอลลาโกสืบต่อจากเสด็จพ่อก็เป็นได้...”                  “ ฝ่าบาท...”                  นักบวชหนุ่มซึ่งนั่งเอนพิงหัวสูงอยู่บนเตียงคนป่วย พลันโน้มตัวเข้ามาเอื้อมมือไปแตะบนหลังพระหัตถ์อย่างหดหู่อาลัย                  “  นี่จะไม่เสด็จกลับเอลลาโกพร้อมพวกเราจริงๆหรือ ? ”                  “  หน้าที่เจ้าชายแห่งเอลลาโกของเราจบลงแล้วจีฮาน ต่อไปเราต้องช่วยชายหนุ่มผู้นี้ทำหน้าที่ของเขาบนดาวสีน้ำเงินดวงนี้...”                  “  งั้นพวกเราจะช่วยฝ่าบาท ช่วยหนุ่มสาวคู่นี้กอบกู้ดาวโลกจากกองกำลังของโปกาดอนด้วยดีไหม เชื่อว่าทางฝ่ายเมลาเนียลก็ต้องเห็นพ้องด้วยเหมือนกัน หลังจากนั้นพระองค์ก็ค่อยตามพวกเรากลับไป...”                  เจ้าชายราโอมินฝืนแย้มพระสรวลอย่างเศร้าๆ                  “  ฉันจะทำอย่างนั้นได้หรือ อย่าว่าแต่ฉันก็ไม่รู้ว่าพันธกิจของฉันกับอาเซนธาเรีย มีแค่การกอบกู้ดาวโลกดวงนี้อย่างเดียวหรือไม่ ฉันรู้แค่เพียงว่า การที่ร่างพลังของฉันถูกดึงดูดมาที่นี่ ก็เพราะมีพันธกิจบางอย่างซึ่งพวกเราต้องทำ อีกอย่าง..มีเพียงฉันที่สามารถผละร่างพลังออกมาจากชายหนุ่มคนนี้ แต่อาเซนธาเรียทำไม่ได้  แค่ฉันอาศัยร่างนี้มาพบกับท่านและไอบิริน ฉัน..ก็รู้สึกละอายใจต่อฝ่ายเมลาเนียลมากแล้ว ถ้าหากให้ฉันกลับไปโดยที่ไม่มีร่างพลังของอาเซนธาเรียกลับไปด้วย ฉันก็คงกลายเป็นคนเห็นแก่ตัวอย่างที่สุดแล้ว...”                  “  พวกเราจะหาทางดึงร่างพลังคอสมิคสีแดงจากเด็กสาวชาวโลกคนนั้นอีกครั้ง..”                  “  ถ้าทำแบบนั้น ก็เท่ากับฆ่าเธอให้ตาย.. เราทำแบบนั้นไม่ได้นะจีฮาน แล้วถ้าฝ่ายเมลาเนียลจะทำแบบนั้น ท่านต้องห้ามพวกเขาและขัดขวางให้ถึงที่สุด เข้าใจไหม ”                  “ ฝ่าบาท.. แต่ว่า...”                  “  จีฮาน...”                  ทรงยึดกุมมือของนักบวชหนุ่มมาเขย่าพลางตรัสวิงวอน                  “  นักบวชต้องมีจิตใจเมตตา ท่านจะช่วยชีวิตหนึ่งด้วยการพรากอีกชีวิตหนึ่งไปไม่ได้เข้าใจไหม รับปากเราสิจีฮาน ทำตามทุกสิ่งที่เราบอกต่อท่าน หลังจากนี้..เราจะได้จากร่างนี้ไปอย่างวางใจ..”                  “ ฝ่าบาท...”                  นักบวชหนุ่มถอนใจยาวอย่างอัดอั้น เอนหลังกลับไปพิงหมอนสูงอีกครั้ง เอียงใบหน้าไปอีกทางหลับตาลงอย่างปวดร้าว                  เจ้าชายราโอมินจึงบีบมือของเขาอีกครั้ง ตรัสด้วยพระสุรเสียงที่เหมือนเปล่งออกมาอย่างยากเย็น                  “  ความนิ่งของท่าน เราจะถือว่าคือการรับคำ และด้วยศักดิ์ศรีของนักบวชแห่งหอเทพแห่งซาเลนน่า เราจะเชื่อว่าท่านจะรักษาสัจจะสัญญานี้ด้วยชีวิต ขอบใจนะจีฮาน... รักษาตัวด้วย ลาก่อน ”                  ตรัสจบค่อยปล่อยมือข้างนั้นลงพลางยืดพระวรกายยืนขึ้นช้าๆ                  “ ฝ่าบาท...”                  เมื่อจีฮานหันกลับมาอีกครั้งก็ไม่อาจกลั้นน้ำตาได้อีกต่อไป เค้นเสียงกล่าวปนเสียงสะอื้นไห้                  “  ไม่ต้องเป็นห่วงอะไร... กระหม่อมจะทำหน้าที่ทุกอย่าง ที่ทรงมอบหมาย... จวบจนลมหายใจ สุดท้าย ..โปรดวางพระทัย ”                  เจ้าชายราโอมินมองนักบวชหนุ่มตรงหน้าผ่านน้ำพระอัสสุชลที่คลอคลองบางๆสองพระเนตร พลางทรงยืนนิ่งซึมไปชั่วขณะ ค่อยถอนพระอัสสาสะปัสสาสะยาว  ตรัสด้วยพระสุรเสียงเข้มขึ้นกว่าเดิม                  “  ไม่ต้องเสียใจจีฮาน และอย่าแสดงความอ่อนแอให้ฝ่ายเมลาเนียลเห็นน้ำตาของพวกเรา  เราจะให้ผู้อื่นทำใจยอมรับ ก่อนอื่นตัวเองก็ต้องทำใจยอมรับให้ได้ก่อน ขอบใจสำหรับทุกอย่าง ดูแลตัวเองด้วย..”                  มีรับสั่งจบก็ตัดพระทัยหมุนพระวรกายผละออกมาโดยไม่หันพระพักตร์กลับไปอีกเลย                  .......................................... . จากคุณ : ธีตภากร เขียนเมื่อ : 23 ก.พ. 54 00:37:42

ความคิดเห็นที่ 3 ..........................................                                เพื่อขัดขวางไม่ให้คนสองคนเผชิญหน้ากัน จาริโอเธอรัสจึงรับภารกิจคอยประกบเจ้าชายราโอมิน                  ดังนั้นเมื่อพระองค์ข้ามพ้นประตูห้องพยาบาลออกมาก็ทอดพระเนตรเห็นอีกฝ่ายกำลังยืนรออยู่บนระเบียงด้านนอก                  ร่องรอยหมองหม่นในดวงพระเนตรของเจ้าชายรัชทายาทแห่งเอลลาโก ทำให้ราชวัลลภหนุ่มผมสั้นพอจะคาดเดาออกว่าทรงเข้าไปมีรับสั่งอะไรกับจีฮาน มาถึงตอนนี้เขาก็อดนึกอิจฉาอีกฝ่ายไม่ได้จริงๆ ต่อให้ต้องลำบากพระทัยที่เป็นผู้ตรัสความจริงอันเจ็บปวดบอกต่อทุกคน                  แต่อย่างน้อย ก็ทรงมีโอกาสดีกว่าทูลกระหม่อมน้อยของเขา                  โอกาสที่จะได้สั่งเสียและล่ำลากับบุคคลที่ตนเองรัก !                  ทำไมหนอ..ฝ่ายเมลาเนียลถึงไม่อาจมีโอกาสเช่นนั้นบ้าง ?                  “ เจอท่านก็ดี... เราพร้อมที่จะคืนร่างนี้ให้กับเจ้าของจริงๆแล้ว...”                  จาริโอเธอรัสเพียงพยักหน้ารับ                  ปกติเขาเป็นคนพูดน้อยเท่าที่จำเป็นอยู่แล้ว ยิ่งมาในเวลานี้ก็ยิ่งไม่รู้จะพูดว่ากระไรดี  อันที่จริงการช่วยคืนร่างนี้ให้กับอู๋เจ้าหมิงไม่ได้อยู่ในอำนาจที่เขาจะสามารถตัดสินใจคนเดียวเพียงลำพัง สมควรให้เจ้าชายอาซิคาลอสเสด็จกลับมาก่อน  แต่เมื่อสักครู่ตอนที่ปรึกษากับมากัสและฟิเกอรัส ทั้งหมดต่างลงความเห็นเป็นเสียงเดียวกันว่า เมื่อถึงอย่างไรก็ต้องคืนพลังชีวิตและความทรงจำให้ร่างเดิม เพื่อหลีกเลี่ยงการเผชิญหน้ากันระหว่างเจ้าชายราโอมินกับลูเปอร์เซียส เรื่องนี้ลงมือเร็วเท่าไรก็ยิ่งดี                  ดังนั้นเมื่ออีกฝ่ายมีรับสั่งออกมาเองเช่นนั้น เขาจึงตอบรับปากโดยมิได้บ่ายเบี่ยงลังเล                  ควอนตันถูกเรียกหาจากเซปัสมาสองที่ พาคนทั้งสองวาร์ปจากหน้าห้องพยาบาลไปยังหน้าลิฟต์ทางขึ้นอาคารปฏิบัติการ เนื่องจากเวลานี้ที่นี่ถูกกำหนดเป็นเขตหวงห้าม ดังนั้นภายในอาคารดังกล่าวโดยเฉพาะห้องปฏิบัติการหมายเลขแปดและบริเวณใกล้เคียง จึงถูกตั้งโปรแกรมล็อคไว้ไม่ให้ใช้ควอนตันได้  เซปัสจึงส่งทั้งสองได้แค่เพียงตรงนี้เท่านั้น                   “  มิทราบอีกสักครู่กระหม่อมสมควรทำอย่างไรบ้าง ? ”                  จาริโอเธอรัสถามก่อนจะเรียกลิฟต์ขึ้นไปบนอาคาร ทั้งที่ก่อนเอ่ยปากนั้น ในใจอยากจะถามอีกคำถามมากกว่า                  ถึงแม้เปลือกนอกของนายทหารหนุ่มผู้นี้จะเงียบขรึมไม่ช่างพูด หากความจริงแล้วเขาเป็นคนที่อ่อนโยนและใส่ใจต่อคนรอบข้างอยู่เสมอ ต่อให้เวลานี้เขาจะรู้สึกไม่ค่อยพอใจต่อเจ้าชายราโอมินสองพี่น้องคู่นี้อยู่บ้างก็ตาม แต่เมื่อหวนคิดว่าการช่วยคืนร่างที่ทรงสวมอยู่ให้เจ้าของเดิม การกระทำนี้นับว่าไม่ต่างอะไรกับเขากำลังจะพรากสองพี่น้องให้ต้องจากกันอีกครั้งเลย                  พอนึกถึงใจเขาใจเราก็อดรู้สึกหดหู่สงสารต่อเจ้าหญิงเอลลาโกผู้นั้นขึ้นมาเล็กน้อยไม่ได้                  อยู่ๆก็จะลงมือเลย โดยไม่ให้เธอได้ล่วงรู้และล่ำลาพระเชษฐาก่อนหรือ ?                  แต่เมื่อนึกอีกที ถ้าให้เจ้าหญิงไอบิรินทรงรับทราบเรื่องนี้ คาดว่าอีกสักครู่คงต้องเข้าขัดขวางจนเกิดเรื่องยุ่งวุ่นวายเป็นแน่แท้ บางทีเจ้าชายผู้เป็นพระเชษฐาก็คงจะมีพระดำริเช่นนี้อยู่เหมือนกัน ดังนั้นจึงไม่ได้ออกพระโอษฐ์ต่อเขาเพื่อขอพบพระขนิษฐาเป็นครั้งสุดท้าย                  เจ้าชายราโอมินทรงตอบคำถามจาริโอเธอรัสโดยอธิบายบอกเป็นขั้นตอน  อันดับแรกพระองค์จะใช้พลังจากผลึกคิวปัสตีแยกร่างพลังของพระองค์ออกจากร่างนี้  จากนั้นค่อยให้เขาใช้เครื่องมือชุดเดิม ถ่ายพลังและความทรงจำของอู๋เจ้าหมิงที่เก็บไว้กลับคืนร่างเดิม  เสร็จแล้วขอให้เขาคืนตลับคอสมมิคอันนั้นให้เฉินเป่าหลิง เพื่อให้เธอใช้พลังคอสมิคจากผลึกคิวปัสตีสีแดง ผนึกร่างพลังของพระองค์เข้ากับร่างของอู๋เจ้าหมิงอีกครั้ง                  ราชวัลลภหนุ่มรับฟังทั้งหมดอย่างเงียบๆ แต่พอฟังถึงขั้นตอนท้ายๆ สีหน้าก็ทอแววยุ่งยากใจขึ้น                  ในตอนแรกที่ร่างพลังเจ้าชายราโอมินตรัสทวงขอตลับคอสมิคของพระองค์คืน เพราะเขาเห็นว่าพระองค์คือเจ้าของตลับอันนั้นจึงตัดสินใจคืนให้โดยไม่บ่ายเบี่ยง  แต่ตลับคอสมิคอีกอันเป็นของทูลกระหม่อมน้อยแห่งเมลาเนียล  การคืนมันให้กับเด็กสาวชาวโลก ไยมิใช่เป็นการบังคับให้ยอมรับว่าตลับคอสมิคสีแดงต้องถูกเปลี่ยนเจ้าของโดยถาวรแล้วหรือ ?                  เขาคงยังยอมรับเช่นนั้นไม่ได้จริงๆ ดังนั้นรอจนอีกฝ่ายมีรับสั่งจบ ค่อยกล่าวปฏิเสธเสียงเรียบๆ                  “ ต้องขอประทานอภัย สำหรับเรื่องที่เกี่ยวกับผู้ครอบครองพลังสีแดง กระหม่อมไม่มีอำนาจตัดสินใจอะไรตามลำพัง ที่ทำได้คงเพียงแค่แก้ไขในสิ่งที่กระหม่อมเคยทำนอกเหนือรับสั่งของเจ้าชายอาซิคาลอสเท่านั้น  อีกสักครู่กระหม่อมจะแค่ใช้เครื่องมือในห้องปฏิบัติการ ถ่ายพลังและความทรงจำคืนกลับให้ร่างนี้ ส่วนเรื่องอื่นๆนั้น คงต้องรอทูลขออนุญาตจากเจ้าชายของกระหม่อมก่อน...”                  รับฟังเพียงแค่นี้ เจ้าชายก็ทรงเล็งเห็นลางยุ่งยากอีกมากมายที่จะตามมา  ดูท่าทางฝ่ายเมลาเนียลคงจะไม่ยอมเลิกราเรื่องนี้โดยง่าย เห็นทีโอกาสคืนกลับโลกของเฉินเป่าหลิงคงเลือนลางและยากลำบากกว่าที่คิดเสียแล้ว                  หวนนึกถึงก่อนการกำเนิดร่างใหม่  อาเซนธาเรียได้ขอสัญญาจากพระองค์ให้เป็นคนช่วยคุ้มครองเจ้าของพลังใหม่ทั้งสอง  คิดไม่ถึง..แม้พระองค์จะช่วยพวกเขาให้ปลอดภัยจากการตามล่าของฝ่ายโปกาดอนมาได้ แต่สุดท้ายกลับต้องพลาดท่าต่อฝ่ายเมลาเนียลที่สอดมือแทรกเข้ามาอย่างไม่คาดคิดเสียเองงั้นหรือ ?                  ถ้าช่วยเฉินเป่าหลิงก็อาจถูกมองว่าทรยศต่อจักรวรรดิของตนเองและเพื่อนบ้าน                  แต่หากไม่ช่วยก็เท่ากับละเลยพันธกิจ ไม่รักษาสัจจะ                  แล้วนี่พระองค์สมควรทำอย่างไรดีหนอ ?                                    .................................................. . จากคุณ : ธีตภากร เขียนเมื่อ : 23 ก.พ. 54 00:40:12

ความคิดเห็นที่ 4 เรื่องนี้แต่ละบทค่อนข้างยาว เลยหั่นมาทีละครึ่งบ้าง  1/3 บ้าง เพื่อให้อ่านง่าย บทบรรยายอาจจะเยอะหน่อย ต้องขออภัยด้วยนะคะ ไว้เขียนจบเข้าโหมดรีไรท์เมื่อไหร่ จะพยายามตบแก้ให้กระชับขึ้น ขอบคุณทุกท่านที่แวะเข้ามาอ่านนะคะ ^__^ ========================== ตอนกระทู้ที่แล้ว (http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W10265337/W10265337.html)  คุณ : scottie    ... แหะๆ มีคนขำสมน้ำหน้าคนหงอแล้วล่ะค่ะ อย่าไปซ้ำเดิมพี่แกอีกเลย 555  คุณ : กุลธิดา   ... ดีใจจังเลยค่ะ ที่เข้าได้แล้ว  แล้วเจอกันนะคะ ^_^ . จากคุณ : ธีตภากร เขียนเมื่อ : 23 ก.พ. 54 01:00:08

ความคิดเห็นที่ 5 ว้า หนมๆก็เลือกไม่ถูกเหมือนกัน เลือกใครดีล่ะ อาเซนธาเรีย หรือเฉินเป่าหลิง จากคุณ : หนมจีน เขียนเมื่อ : 23 ก.พ. 54 15:51:45 A:202.142.216.87 X: TicketID:063710

ความคิดเห็นที่ 6 โอย ยัยหนูไอบิรินทำเรื่องยุ่งแน่เลย แต่ว่า .. สุดท้ายจะกลายเป็นดีไหม หนมๆ พี่ไม่รู้จักทั้งคู่เท่าไหร่ แต่ว่าคุ้นชื่ออาเซนธาเรียมากกว่าล่ะ ฟังไฮดีด้วย ฮิๆ จะให้ดี ช่วยคู่ไปเล้ย จากคุณ : scottie เขียนเมื่อ : 23 ก.พ. 54 22:33:31

ความคิดเห็นที่ 7 อ่านตอนต่อไป http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W10277865/W10277865.html จากคุณ : ธีตภากร เขียนเมื่อ : 25 ก.พ. 54 11:26:35