ความคิดเห็นที่ 1 บทที่ 8 “เฮ่อ นี่ถ้ามีเงินอีกหน่อย ผมสามารถลงทุนทำอะไรได้เยอะเลย ไอ้ที่มีอยู่ในบัญชีลับนั่นก็น้อยเกินไป” ปรายบ่นหน้าเคร่งขณะจ้องจอคอมพิวเตอร์ที่เพิ่งซื้อมาใหม่เพื่อหางานทำโดยไม่ต้องไปปรากฏตัวกับใคร เขาใช้เวลาอยู่กับหน้าจอคอมพิวเตอร์จนลืมกีตาร์ตัวโปรดที่ถูกพิงไว้อย่างไร้คนเหลียวแลใต้หน้าต่าง “ผมเริ่มโครงการลงทุนทำสนามกอล์ฟชัชวาลไว้ ธนาคารโอเคแล้วแท้ๆ เฮ้อ... จะกลับไปต่อไงว้า...” ดาวได้แต่นั่งฟังเขาบ่น “คุณเอาเงินฉันไปใช้ได้นะ รวมกับเงินคุณไง” “โอ๊ย ไม่พอหรอกครับ ต้องเก็บสำรองไว้ลูก ไว้คลอด เกิดเอามาเล่นแล้วพังขึ้นมาได้กินแกลบจริงแน่ๆ” ปรายถอนหายใจเซ็งๆ เปิดดูเว็ปไซต์โน่นี่อยู่พักหนึ่ง แล้วรูปผู้หญิงในชุดนักธุรกิจสายสวยคล่องแคล่วก็ปรากฏขึ้น ดวงตาเขาก็วิบวับขึ้นมา “ผมรู้ละ ว่าผมจะกลับไปทำสนามกอล์ฟนั่นได้ไง ใช้คุณดาวนี่แหละ” “คุณปรายคะ ฉันได้แต่พิมพ์งาน ต้มกาแฟ หรือเอาตัวเลขใส่โปรแกรมบัญชีง่ายๆ ก็แค่นั้น” “ก็ผมอยู่นี่”   ปรายชี้ที่นม... ก่อนเปลี่ยนเป็นเลื่อนไปชี้สมองตัวเองก่อนยิ้มกว้างเสียจนดาวกลัวปากตัวเองจะถูกดึงไปถึงใบหู แต่ดวงตาสว่างๆ ยามเขาอารมณ์ดีแบบนี้ส่อความสดใสออกมาชัดเจน ทำให้ดาวพอเข้าใจว่า สาวๆ คงอยากให้เขายิ้มให้ทั้งดวงตาตลอดเวลาถึงได้ยอมตามใจเขาทุกอย่าง “แล้ว... ทำไงคะ” “ผมต้องขออนุญาตคุณก่อน คุณต้องปลอมเป็นแฟนผม” “ต้องปลอมทำไม” ดาวอยากจะหัวเราะให้ฟันร่วง เธอไม่ค่อยนึกอายปรายเท่าที่ควรจะเป็นตั้งแต่เริ่มรู้สึกตัววันแรกแล้ว “นี่ก็เหมือนคนเดียวกัน !” “ก็ต้องอ้างทั้งชื่อเสียงทั้งตัวนี่ คุณตกลงนะ ?” “ตามสบาย แต่อย่าข่มขืนแมวแล้วกัน” “ฮ่าๆ” ปรายขำจนหน้าแดง ก่อนสมัครอีเมลใหม่ในชื่อดาว และเขียนประวัติย่อให้นางสาวดาวใหม่ยาวเหยียด เขาสร้างเรื่องประวัติงานให้เธอได้ แต่วุฒิการศึกษาน้อยนิดของเธอทำให้เขาต้องแสร้งลืม “เพื่อนที่ร่วมโครงการผมนี่มันใจดีเอาการอยู่ หวังว่าคงให้โอกาสผู้หญิงท้องโตร่วมงานด้วย” ท่าทางเขาที่สายตาจดจ่อมุ่งมั่น พิมพ์งานคล่องแคล่ว ทั้งที่พุงจ่อเกือบถึงโต๊ะ ทำให้ดาวเหลือบดูรูปครอบครัวที่เขาตัดมาจากหนังสือพิมพ์กลัดติดไว้ที่ม่านหน้าต่างอย่างสนใจ “คุณเก่งจังเลย เสียดายจังที่ไม่เคยเห็นตอนคุณเป็นตัวเป็นๆ” “ผมก็เสียดายที่ไม่เคยรู้จักคุณนะ... ดาว” เขาตอบมาทั้งยังจดจ้องคอมพิวเตอร์ “แหม... เมื่อก่อนฉันก็เหมือนแมวนี่แหละค่ะ แต่คุณคงไม่เหมือนฉัน...” “อยากดูผมตอนเป็นๆ มั้ย ?” เขาทำหน้าลึกลับซนๆ แล้วจ้องคอมพิวเตอร์พิมพ์โน่นพิมพ์นี่ยกใหญ่ “นี่ไง... วิดีโอถ่ายก่อนเกิดอุบัติเหตุสักเดือนมั้ง วันเกิดใครไม่รู้ เมากันเหมือนหมาแน่ะ ฮ่าๆ!” ดาวหาระยะเหมาะสมจ้องคอมพิวเตอร์เขม็ง ภาพที่เธอเห็นได้ ไม่ชัดเจนนัก แต่พอรู้ว่าเป็นภาพผู้ชายหน้าตาดีรูปร่างสูงใหญ่กำลังเหวี่ยงผู้หญิงสวยๆ คนหนึ่งไปมาท่ามกลางแสงไฟและท่วงทำนองดนตรีสนุกสนาน พวกเขากำลังเต้นรำ... และตะโกนหยอกล้อกันอย่างร่าเริง และพอมันเปลี่ยนเป็นเพลงช้าลง เขาก็โอบเอวจูบผู้หญิงคนนั้นอย่างไม่แคร์สายตาใคร ผู้หญิงก็โอบคอเขา... ปรายหยุดภาพนั้นค้างไว้แล้วถอนหายใจ “นี่สินะ ที่เขาเรียกว่า... อดีต...” ท่าทางปรายเหงาลง ทำให้ดาวพยายามชวนคุยเรื่องตลก “คุณก้อยทำผมสวยมากๆ เลยค่ะ แต่คุณนี่ดื่มเก่งจริงๆ นะคะ จูบแฟนอยู่แท้ๆ แต่มือยังถือขวดเหล้า” “ต่อไปผมจะเลิกดื่มครับ !” เขายกมือสาบานเล่นวิดีโอนั่นต่อไป ดาวก็จ้องภาพหวานแหววของคู่รักจู๋จี๋กันท่ามกลางเพื่อนๆ ต่อ “จูบกันไม่อายคนเลย ยังกะในหนังฝรั่งแน่ะ” “การจูบมันน่าอายตรงไหน ดีออก” ปรายทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้ “ตัวเองไม่เคยจูบใครล่ะสิ ?” “ไม่เคยมีใครจูบแบบนี้ แม้จะท้องแล้วก็ตาม เฮ้อ” ดาวถอนหายใจจนเป็นเสียงแมวครางอย่างประหลาด “แต่ผมกับก้อยก็ไม่สามารถผูกพันกันได้ แต่แม้จะจูบกันอย่างนี้ก็ตาม” เขาเลียนแบบคำพูดเธอและจบด้วยการถอนหายใจยาวเหยียด ...เช่นเดียวกัน “แล้ว... คุณจูบแฟนคุณแบบนี้ ทุกคนหรือเปล่า” “คำถามคุณทำให้ผมอาย...” “ขอโทษค่ะ ...ฉันแค่อยากรู้ ไม่ได้คิดว่าน่ารังเกียจ มันเป็นการแสดงออกซึ่งความรักนี่นา” “ไม่... ไม่ใช่เลย” ปรายส่ายหน้า “ที่ผมทำไปไม่ใช่การแสดงออกซึ่งความรัก ผมไม่เคยรักใครจริงๆ หรอก มันเป็นกิจกรรมของคนเห็นแก่ตัวแบบผม คุณก็รู้นี่... นี่ไงหลักฐาน !” ปรายเปิดหน้าหนังสือพิมพ์ออนไลน์ให้ดาวดูข่าวตัวเอง ผู้คนเริ่มให้อภัยครอบครัวเขาบ้างแล้ว เพราะพ่อเขาทั้งยอมจ่ายเงินเป็นล้านและขอโทษขอโพยครอบครัวนักศึกษาแพทย์คนนั้น รวมทั้งภาพน่าสงสารที่เขานอนรับอาหารทางสายยางอยู่พร้อมข่าวให้สัมภาษณ์จากแม่เขา แต่ในข่าวสารฉาบฉวยอื่นๆ ก็ยังมีคนขุดคุ้ยเรื่องเขาหลอกฟันดารา และปล่อยให้แฟนตัวเองท้องแล้วไล่ไปทำแท้ง มีคอลัมน์หนึ่งถึงกับเขียนลงท้ายว่า “...ถึงหนุ่มปรายไม่เป็นเจ้าชายนิทรา ก็อาจจบวัยฉกรรจ์ที่รับยาต้านเอชไอวีไปตลอดชีวิต...?!” “นี่คือความจริงเกี่ยวกับตัวผม... ไม่มีความดีใดๆ ที่เคยทำไว้มาลบล้างมันได้ ?” ดาวไม่รู้จะปลอบใจท่าทีร้าวรานเขาอย่างไร แต่เสียดายความสดใสในดวงตาเขาเมื่อครู่นัก “อย่าไปอ่านเรื่องพวกนั้นเลยค่ะ มันเป็นอดีตแล้ว ต่อไปคุณไม่เห็นแก่ตัวแล้ว” “คุณยังคิดว่าผมมีโอกาสกลับไปแก้ตัวเหรอดาว” “ค่ะ ก็คุณรู้สึกตัวแล้ว ฉันไม่เคยรู้สึกปลอดภัยเมื่ออยู่ใกล้ผู้ชาย แต่ตอนนี้ใกล้คุณแล้วรู้สึกดี ฉันว่าคุณน่ารักและตลกดีออก” “คุณรู้สึกดีเพราะผมอยู่ในร่างคุณมั้ง ก็เรามีกันแค่สองคนนี่” “ก็อาจใช่... แต่ฉัน...” ดาวเปลี่ยนใจไม่พูด เมื่อปรายปิดหน้าข่าวพวกนั้น แล้วพิมพ์ข้อความก๊อกแก๊กต่อ เธอจึงเลิกกวนเขาเปลี่ยนไปนั่งดูสภาพห้องใหม่แทน เธอชอบห้องพักใหม่มาก มันกว้างและมีห้องครัวเล็กๆ มีห้องนั่งเล่น เล็กติดระเบียง ห้องนอนแบบมีห้องน้ำในตัวสองห้อง ห้องใหญ่เป็นของปรายกับเธอ ห้องเล็กเป็นของกันยาที่วันๆ เอาแต่ทำงาน และระยะหลังดาวรู้ว่ามีผู้ชายมาเมียงมองกันยาที่ร้านบ่อยๆ เวลาว่างๆ ของกันยาเลยหายไปด้วย จากคุณ : rainfull เขียนเมื่อ : 23 ก.พ. 54 01:59:46

ความคิดเห็นที่ 2 “ดาว... พอแต่งหน้าเป็นมั้ย” กันยากลับจากงานเร็วกว่าวันไหนๆ พร้อมหน้าตาส่อกริยาตื่นเต้น ปรายค้างมือจากคอมพิวเตอร์ หันไปมองดาวตัวจริงที่นอนเล่นลูกปิงปอง “แต่งไม่เป็น” “อ้าวเหรอ เราเห็นดาวแต่งได้นี่เมื่อก่อน สวยจะตาย” “ลืมหมดแล้ว” ปรายเกาหัวยิกๆ “จะไปไหน ...ไปเที่ยวเหรอ” “ดาว... คือว่า” กันยาเริ่มหน้าแดงน้อยๆ เมื่อสารภาพอะไรบางอย่าง “คือพี่บุญ... พี่คนข้างร้านน่ะ เขาจะชวนเราไปงานบวชเพื่อนแกเย็นนี้” “อ่อ... จะแต่งให้สวยเพื่อไปงานบวช !” ปรายเกือบขำแตก “อย่าล้อสิ ก็...เราขี้เหร่นี่ งานไหนๆ เราก็ต้องพยายามดูดีไว้ก่อน” “เอ่อ... เขาหลอกฟันหรือเปล่า” ปรายชี้ให้ดูพุงตัวเอง “เดี๋ยวก็ป่องอย่างเรานะ ผู้ชายไว้ใจไม่ได้” “ก็... ไม่รู้ แต่เราคงไม่รีบนอนกับเขาหรอก แกก็ไม่เห็นทำก้อร้อก้อติกเลย ขี้อายพอกะเรานี่แหละ วันก่อนพี่เค้ายังถามอายๆ ว่าเรากะดาวเป็นคู่รักทอมดี้จริงหรือเปล่า” กันยาบอกอายๆ “ฮั่นแน่ ไหนเคยบอกว่าไม่อยากมีแฟน” “ก็พี่เค้าน่ารักและใจดีกับเรานี่ เราโตแล้วนะดาว มีแฟนบ้างคงไม่เป็นไรหรอกมั้ง” กันยาไปยืนหน้ากระจกดูหน้าตัวเอง “เล็กเท่าเข็มจนไม่มีใครเห็นแล้วยังขี้เหร่อีก จะให้ไปแต่งหน้าที่ร้านก็หลายบาทอยู่” แล้วกันยาก็หายไปอาบน้ำและแต่งตัวเงียบเชียบอยู่ในห้อง ปรายมองไปทางดาวงงๆ “คุณบอกให้กันยาทาลิปสีชมพูอ่อนๆ กับผัดแก้มก็พอ และห้ามเขียนคิ้วเด็ดขาด เพราะฉันเคยเห็นกันยาพยายามหัดเขียนคิ้ว มันออกมาดูตลกมาก และให้สวมชุดสีชมพู...” แต่ปรายไม่ต้องเตือนกันยาเรื่องชุด เพราะกันยาออกมาในชุดสีชมพูแขนกุด แล้วนั่งแหมะลงบนพื้นหน้ากระจกบานใหญ่ ปรายรีบบอกเหมือนท่องจำมา “เอ่อ...ทาปากสีชมพูอ่อน ผัดแก้มบางๆ” “เราจะเขียนคิ้วด้วย !” “อย่าเลย ไม่สวย” ปรายเกาหัวยิกๆ หันไปมองแมวอย่างขอคำปรึกษาอีก แต่แมวโยกหัวแทนการส่ายหน้า เขาจึงต้องยืนยันต่อ “ไม่สวยจริงๆ นะกันยา อย่าเขียนเลย มันดูตลก !” “จริงเหรอ” กันยาถามด้วยท่าทางกลุ้มใจ “เฮ่อ... ไม่มั่นใจเลยกลัวพี่บุญอายเพื่อนเค้าจัง” “โธ่เอ๊ย เขาชอบกันยาที่ขี้เหร่นั่นแหละน่า ความสวยไม่ได้ทำให้คนรักกัน” ปรายคิดถึงตัวเอง เขาเห็นผู้หญิงสวยเยอะแยะ แต่ไม่เห็นคิดรักใครเลย แต่ก็พยายามนึกภาพผู้หญิงที่เขาคิดว่าน่ารักเพื่อแนะกันยา “อย่าพูดมากไร้สาระ อย่าขัดคอ อย่าตอกหน้ากันก็พอ” “เราไม่พูดมากหรอก พูดไปคนก็รู้ว่าโง่น่ะ” กันยารับปากอย่างดี เลิกพยายามเขียนคิ้ว มาผัดหน้าเก้ๆ กังๆ สลับทาสีชมพูบนริมฝีปากอย่างตั้งใจจนมือเกร็งแล้วขำออกมา “ฮ่าๆ เรานี่ก็ปัญญาอ่อนนะ เคยประกาศปาวๆ ว่าจะไม่มีแฟน แต่พอเจอหนุ่มมาคุยด้วยบ่อยๆ ก็ริอยากสวยเพื่อเขาขึ้นมา เฮ่อ” “กันยา...” ปรายนั่งดูกันยาแล้วอดห่วงไม่ได้ “ถ้าเขาขอมีอะไรด้วย ต้องใช้ถุงยางอนามัยนะ” “อย่าพูดแบบนั้นสิ เราชักไม่อยากไปแล้ว พี่บุญตัวใหญ่มาก เกิดปล้ำเราขึ้นมานี่...สู้ไงหว่า” ปรายคิดถึงผู้หญิงที่เคยผ่านมา ผู้หญิงพวกนั้นจะนึกห่วงตัวเองแบบกันยาและกังวลกับการมีเดทกับใครสักคนหรือเปล่าหนอ ปรายอุ้มแมวน้อยไว้บนคอแล้วเดินตามหลังกันยาลงไปส่ง แล้วกันยาก็แนะนำผู้ชายตัวใหญ่ๆ หน้าตาบ่งบอกว่าคนบ้านเดียวกันเธอ ให้รู้จักปราย “แล้ว... ดาวอยู่กับใคร” หนุ่มชื่อบุญจ้องพุงของปรายมากกว่าหน้าอีก แล้วหนุ่มหน้าซื่อก็ชวนคนท้องไปด้วยเอาเฉยๆ “ไปกับเราด้วยดีกว่ามั้ง... ท้องอยู่... จะอยู่คนเดียวได้ไง” “ไม่เป็นไรค่ะ อยู่คนเดียวได้ มีแมวเป็นเพื่อน” กันยาก็อยากให้เพื่อนไปด้วย แต่ปรายก็ปฏิเสธ... เขามองผู้ชายหน้าตาบ้านนอกที่เดินข้างๆ กันยาหน้าตาจืดพอๆ กันไปปากซอยด้วยความรู้สึกแปลกใหม่ รู้สึกเหมือนเห็นดอกไม้ธรรมดาที่กำลังเจริญเติบโตในที่ที่ควรอยู่ เขาไปยืนถึงหน้าอาคารชะเง้อมองจนพวกเขาเดินพ้นสายตา “เขาไปรถเมล์กันเหรอดาว” “อือ ทำงานกันอย่างพวกเราจะหาเงินไหนซื้อรถมารับสาวล่ะ คุณอย่าเทียบกับตัวเองที่มีรถไว้โฉบสาวสิ” “แบบนี้...ก็ดีแฮะ... ไม่ต้องขับรถ จะได้นั่งกุมมือกัน” ท่าทางฝันๆ ของปรายทำให้วิญญาณสาวในร่างเจ้าเหมียวทำเสียงเหมือนหัวเราะ แล้วชวนคนช่างเพ้อกลับ “เรากลับห้องกันเถอะ คุณมีงานต้องทำนี่นา...” “เสร็จแล้วล่ะ เดี๋ยววันนี้กินข้าวเสร็จ มาร้องเพลงกันให้สะใจดีกว่า” “ฉันร้องไม่เป็นหรอก แต่ก็คงดีนะ... เขาว่าเด็กในท้องชอบเสียงดนตรี ...คุณปราย... คุณว่าเด็กในท้องจะเป็นผู้ชายหรือผู้หญิง แต่ฉันอยากให้เป็นลูกสาว แต่ก็กลัวเป็นหญิงแล้วโง่เหมือนฉัน” แต่ปรายนึกถึงตัวเองกับเจ้าของสายเลือดเด็กฝ่ายชายแท้จริงแล้วกลับเห็นด้วยไม่น้อย “อือ เป็นผู้หญิงดีกว่า ผู้หญิงเกิดมาเป็นคนดีโดยธรรมชาติมากกว่าผู้ชาย” “แล้วจะเลี้ยงยากมั้ยไม่รู้...” “เลี้ยงยังไงก็ได้ อย่าให้เหมือนผม” “เราจะเป็นแบบนี้ตลอดไปมั้ย” “ไม่รู้สิ” ปรายเดินกฃับถึงห้องก็ออกไปจ้องดอกกล้วยไม้สีขาวที่ระเบียง “แต่บางคืนผมรู้สึกเหมือนอยากหลับนานขึ้นทุกที แต่หลับแล้วก็ฝัน ฝันว่าไม่มีแรง... ถ้าผมออกจากร่างคุณไป ผมอาจตายจริงก็ได้” “ไม่น่า... คุณคงคิดถึงร่างที่ป่วยอยู่ของคุณ เพราะฉันเองก็ฝัน แต่ในฝันฉันเป็นหนึ่งเดียวกับแมวมาก สงสัยฉันทำใจกับการเป็นแมวได้แล้ว ฉันไม่นึกอยากกลับเข้าร่าง ทั้งเบื่อการเป็นคนและ เอ่อ...” ดาวอึกอักที่จะพูดต่อเมื่อเห็นท้องปูดๆ ของร่างเก่าตัวเอง จากคุณ : rainfull เขียนเมื่อ : 23 ก.พ. 54 02:02:29

ความคิดเห็นที่ 3 . . . ปรายดูตัวเองในชุดกางเกงจั๊มพ์สูทหลวมๆ สีดำแล้ว แทบไม่เหลือหลอความมั่นใจ ขากางเกงยาวกรอมเท้า เลยต้องสวมรองเท้าผู้หญิงแบบมีส้นเล็กน้อย เขาลองเดินดูแล้วมันพาลจะล้มตั้งแต่เดินเล่นในห้อง แต่เขาเชื่อโดยประสบการณ์ว่ารองเท้าส้นเตี้ยคงไม่เหมาะสำหรับภาพพจน์ของนักธุรกิจสาวมั่น “ไปแต่งหน้าที่ร้านซะเลยดีมั้ยคะ” แมวแนะนำอย่างไม่มั่นใจพอกัน “กลัวจะออกมาเหมือนตอนผู้หญิงแต่งตอนรับปริญญาหรือวันแต่งงานน่ะสิ !” “อ้าว... แล้วมันไม่สวยเหรอคะ ?” “ไม่สวย ! ผู้หญิงไม่ต้องแต่งหน้ามากขนาดนั้นก็ได้ ผมว่าดูแล้วมันไม่น่าจูบ !” “คุณปรายขา !?” ดาวอยากจะตะกุยหน้าคนท้องให้เลือดสาด “นี่ไปทำงานนะคะ ไม่ได้ไปให้ผู้ชายจูบ !” “เอ่อ... ลืมตัวว่าเป็นผู้หญิงอยู่แฮะ” ปรายเกือบเผลอเกาศีรษะ แต่กว่าเขาจะหวีผมไว้เรียบตึงและเกล้าได้มันก็กินเวลาไปเกือบชั่วโมง ทำให้เขาเปลี่ยนเป็นเกาก้นแทน “ผมว่าการแต่งหน้ามันก็ไม่ได้ยากเย็นอะไร ผมลองฝึกเองก็ได้” ปรายค้นลังเก็บเครื่องสำอางของดาว แล้วคว้าแท่งลิปสติกสีแดงแจ๋ขึ้นมาถืออย่างมั่นคง เขาพอมีความสามารถในการระบายสีในพื้นที่เล็กๆ มาก่อน มือเกร็งๆ ของเขาเลยวาดสีลงริมฝีปากได้เหมาะเหม็ง แต่ก็นิ่วหน้าดูกระจก “โอ เลือดบนปากนี้ ผมได้จากหมัดใครชกปากแตกหรือลิปสติกกันแน่ ?” ปรายบ่นอย่างหน่ายใจแล้วพยายามใหม่ ทาๆ เช็ดๆ อยู่เกือบครึ่งชั่วโมง เขาจึงยอมแพ้ “นั่นสวยแล้วเหรอคะ ?” “เปล่า แต่ผมต้องหยุดเพราะผมสงสารปากคุณ !” ปรายหยิบเสื้อถักสีครีมคลุมทับจัมพ์สูท เพราะเขาคิดว่าสีดำที่ครูคหกรรมสอนว่าคนอ้วนใช้พรางหุ่นนั้นทำให้เขาดูเหมือนหมีเดินได้มากกว่าคนผอมเพรียว และถ้าต้องเป็นหมี เขาก็ควรเป็นหมีขาวๆ เขาจึงเลือกเสื้อถักสีครีมแล้วหิ้วกระเป๋าเอกสารกระฉับกระเฉงบอกให้ดาวอยู่บ้าน เพราะเขาไปทำธุรกิจพร้อมมีแมวบนบ่าไม่ได้ “เจอกันตอนค่ำเลยนะดาว เพราะเสร็จงานผมจะไปปรึกษาหมอเรื่องการคลอดที่วิชนันท์เลย” “ตกลงคลอดที่นั่นเหรอคะ มันแพงไปมั้ย” “น่า... เชื่อคุณพี่ข้างห้องเถอะว่าคลอดสบายไว้ก่อน แกว่า ‘ฝีเย็บ’ สวยด้วยแน่ะ” จากคุณ : rainfull เขียนเมื่อ : 23 ก.พ. 54 02:05:49

ความคิดเห็นที่ 4 ปรายยืนเชิดหน้าตัวเองในกระจกห้องน้ำของอาคารสำนักงานโครงการร่วมลงทุนธุรกิจ และลงความเห็นว่าดาวก็จัดเป็นสาวสวยได้คนหนึ่ง แต่ความลังเลก็เข้ามาจู่โจมในไม่กี่วินาทีเมื่อเห็นพุงยื่นออกมา เขาพยายามรวบเสื้อตัวนอกมาปิดๆ ไว้ “เฮ่อ โกหกว่าอ้วน กับเป็นโรคเนื้องอก อันไหนจะเชื่อได้กว่ากันว้า !?” ปรายไม่ได้โทรนัดใครล่วงหน้า แค่ไปยืนหน้าเคร่งกับเลขานุการสาวของป้อง หนุ่มผู้ประสานงานโครงการ “ขอพบคุณป้องจ้ะ” ปรายใช้ภาษาทักทายแกมข่มเลขาฯ พร้อมทั้งวางมาดสาวมีวุฒิภาวะและวัยวุฒิ แม้ใบหน้าดาวจะอ่อนไปหน่อย ก็คงใช้การได้ดีถ้า... รอยทาลิปสติกไม่เหมือนเด็กประถมแอบกินน้ำแดง ยืนเก้ๆ กังๆ บนรองเท้าส้นสูง เลขาฯ เลยไม่ค่อยเกรงนักแถมยังเลิกคิ้วพลิกดูสมุดนัด “นัดคุณป้องไว้เหรอคะ” “เปล่า จะมาคุยเรื่องโครงการสร้างสนามกอล์ฟจ้ะ” ปรายจะเข้าไปทันที แต่เลขาฯ สาวยังขวางไว้ “แต่คุณป้องมีแขก” “คุณจักรพงศ์ละสิ เห็นเดินเข้าลิฟต์มาก่อนนี่” “อ้าว รู้จักคุณจักรพงศ์ด้วยเหรอ...คะ” “รู้จักสิ รู้ด้วยว่าคุณเลขาฯ แอบไปดินเนอร์กับคุณป้องตอนปีใหม่” ปรายใช้ความเหนือกว่าข่มชาวบ้านอีกครั้ง และได้ผล เลขาฯ มองแขกหน้าหน้าซีด ยอมให้เข้าไปห้องเจ้านายโดยดี ในห้องทำงานปรายเห็นป้องกำลังนั่งดูเอกสารหน้ายุ่ง แต่ไม่เห็นร่างจักรพงศ์ เขาเคยเรียกเพื่อนด้วยการเคาะโต๊ะปังๆ เรียกความสนใจแทนการเคาะประตูเสมอ วันนี้เขาจึงลองอีกครั้ง “ครึงๆ ครึกกก... กึก !!” เสียงเคาะได้สามครั้งแล้วสไลด์นิ้วรัวพร้อมลากไปตามพื้นโต๊ะจนหยุดกึกค้างไว้ทำให้ป้องลุกพรวด ตาแทบถลน แต่พอเห็นชัดว่าเป็นแค่แขกผู้หญิงคนหนึ่ง เขาถอดแว่นตามาเช็ดด้วยความโล่งใจ “เอ่อ คุณเป็นใครครับ” “แล้วนึกว่าเป็นใครล่ะ” “ช่างมันเถอะ... คุณเข้ามาได้ไงเนี่ย” ป้องจะเรียกเลขาฯ มาถาม แต่จักรพงศ์เดินออกจากห้องน้ำมาเสียก่อน จักรพงศ์มองปรายในร่างดาวอย่างหวาดๆ “อ้าว นี่น้องเองเหรอ นึกไงถึงมานี่ ได้กีตาร์เจ้าปรายมันยังล่ะ” “ได้แล้ว...ค่ะ” ปรายมองเพื่อนทั้งสองคนแล้วชักเริ่มคุยเรื่องงานไม่ถูก เพราะดูทั้งคู่จะสนใจว่าดาวเกี่ยวข้องกับเขาได้อย่างไรมากกว่าสนใจเรื่องงานแล้ว แถมเลขาฯ สาวหน้าห้องของป้องเดินเข้ามา เหลือบมองเขาอย่างไม่ไว้ใจ และพาป้องไปยืนคุยมุบมิบกันที่มุมห้อง จักรพงศ์ผู้ซื่อไร้เดียงสาเสมอเห็นเพื่อนกับเลขาฯ คุยกันมุบมิบเข้าถึงกับเกาคาง “เหอๆ เลขาฯ คุยเรื่องงานกับเจ้านาย แล้วทำไมต้องกระเง้ากระงอดตีไม้ตีมือกันด้วย” “มันเป็นสิ่งที่ไม่ดี คุณอย่าริทำอย่างนี้แล้วกัน...ค่ะ” ปรายเตือนจักรพงศ์ แต่จักรพงศ์ทำหน้าปลงๆ “หึ... บนโลกนี้เหลือพี่คนเดียวละมั้งที่ไม่หาเศษหาเลยพร่ำเพรื่อ แต่ไอ้ป้อง ไอ้กริช ทำหมด... อ่อ รวมถึงคุณปรายของน้องด้วยนะ นั่นล่ะตัวพ่อ ตัวต้นแบบในหมู่เพื่อนๆ เลย !” ปรายสะดุ้งวาบหุบปากทันที... จนเมื่อเลขาฯ ออกไป ป้องถึงกับหันมามองปรายในร่างดาวหัวจรดเท้าใหม่อีกครั้ง ปรายถึงรู้ว่าเขาเริ่มต้นกลับมาทำงานพลาดไปแล้ว เขาไม่ควรไปยุ่งเรื่องของป้องกับเลขาฯ เพราะตอนนี้ป้องใช้เสียงเข้มถามอย่างเอาเรื่อง “คุณเป็นใคร ไปพูดไรกับเลขาฯ ผม ?!” เมื่อเห็นผู้หญิงทำท่าคิดหนัก จักรพงศ์จึงตอบแทน “น้องเค้ารู้จักกับเจ้าปรายน่ะ” “อ๊าวๆ” ป้องทำเสียงอย่างโล่งอกเต็มประดา “พวกเดียวกันนี่เอง แหม ทำเอาตกใจ” “ฉันไม่ได้เป็นอะไรกับคุณปรายสักหน่อย” ปรายรีบออกตัว ความอยากให้ดาวแสดงตัวตนเป็นอดีตคนรักของตัวเองหมดไปทันที แต่ป้องยิ่งขำกลิ้ง “ก็แน่ล่ะ... ตอนนี้จะเป็นอะไรกันได้ไง เจ้าปรายนอนแบ็บอยู่ แล้วคุณก็พุงชี้หน้าผมแบบนี้ แต่ในอดีตไม่รู้เนอะ ?  งั้นเป็นอันว่าเราลืมอดีตกันและกัน โอเค้ !?” “ไอ้ป้อง...!” ปรายเผลอครางด้วยความชิงชังต่อท่าทางเห็นแก่ตัวของเพื่อน “คุณเรียกผมว่าไงนะ...?” ป้องเงี่ยหูฟัง แต่เห็นท้องสาวแล้วก็เปลี่ยนใจไม่เอาเรื่อง “คุณมีธุระอะไรกับผม เดี๋ยวผมจะออกข้างนอกแล้วล่ะ” “จะมาคุยเรื่องโครงสนามกอล์ฟ” ปรายพยายามทำงานทั้งที่เริ่มหงุดหงิดแล้ว “สนามกอล์ฟ ? อ่อ...หมายถึงสนามกอล์ฟชัชวาลของเจ้าปรายน่ะเหรอ... เราชะลอและยื่นเรื่องขยายเวลากับธนาคารไปแล้ว...” ท่าทางป้องเล่าเรื่องหยุดโครงการที่เริ่มมาอย่างยากลำบากด้วยท่าทีสบายๆ และไม่ยี่หระเรื่องงานสำคัญทำให้ปรายตบะแตก “ไอ้กร๊วก ไปเลื่อนหนทางทำมาหากินออกไปทำไม ทำไมไม่ทำต่อเลยวะ กว่าธนาคารจะยอมได้ขนาดนั้น กูนั่งคิดหัวแทบแตก !” “อะไรของคุณเนี่ย... คุณรู้เรื่องงานนี้ได้ไง” ป้องยิ่งงงหนัก ปรายสูดลมหายใจเข้าเฮือกใหญ่และพยายามใจเย็นเพื่องาน “ก็คุณปรายเคยคุยเรื่องนี้กับฉัน แต่อย่าสนใจเลย... ฉันว่าคุณรื้อโครงการทำต่อเลยเถอะ จะปล่อยให้เดี้ยงตามคุณปรายได้ไงล่ะ...เดี๋ยวฉันจัดการต่อเองได้” “คุณจัดการต่อ...ได้ ? เจ้าปรายมันเคยคุยเรื่องงานกับคุณ...?” ป้องหรี่ตาอย่างครุ่นคิดอะไรได้ แล้วยิ้มเหมือนฟังเรื่องตลก “เอ๊อ... ฮั่นแน่ะ เด็กเก่าเด็กเก็บจริงๆ ด้วย ! ว่าแต่...คุณไปควงเจ้าปรายเอาตอนไหน ก็ตอนเริ่มโครงการ เจ้าปรายมันยุ่งเลยควงยายก้อยได้แค่คนเดียวนี่...?” “นี่ๆ พ่อคุณเอาเรื่องงานก่อนได้มั้ย...คะ ? อย่าเพิ่งนอกเรื่อง !” ปรายส่ายหน้าใส่เพื่อนอย่างรำคาญสุดขีด แต่ป้องก็เริ่มรำคาญพอกัน “เอาล่ะๆ ผมว่าคุณเองนั่นแหละมีปัญหาเกินไปที่จะพูดจะสื่อกับใครด้วยซ้ำ และผมก็ไม่ร่วมงานกับคนแปลกหน้า” แล้วป้องก็กลอกตาเซ็งๆ เมื่อจ้องพุงหญิงสาวตรงหน้าอีกที “บางทีผมก็ชอบร่วมงานกับผู้หญิงนะ แต่มาท้องเต่งแบบนี้ ผมว่าคุณไปนั่งสงบอารมณ์ที่บ้านกับสามีดีกว่ามั้ง” “ไอ้เวรสากกะเบือ !” ปรายเคยสบถคำนี้ใส่ป้องเวลาเพื่อนไม่เข้าใจสิ่งที่เขาพูด ป้องก็จะหัวเราะคิกๆ อย่างไม่ถือสา แต่วันนี้ป้องไม่หัวเราะ และยังยักไหล่แบมือไปทางจักรพงศ์อย่างขอความช่วยเหลือ “คุณจักรพงศ์... กระผมขอออกไปทำธุระรอข้างนอกนะครับ รบกวนคุณช่วยไปส่งคุณผู้หญิงท่านนี้หน่อย” แล้วป้องก็เดินออกไป ทิ้งให้ปรายนั่งลงอย่างไม่สบอารมณ์ ส่วนจักรพงศ์ยืนรีรอครู่หนึ่งก็ออกไปเอาน้ำเย็นมาให้ และพยายามเจรจาอย่างใจเย็นแม้ไม่แน่ใจในตัวเองนัก “พี่ว่าน้องเริ่มต้นธุรกิจผิดพลาดไปหน่อยนะ... พี่เองก็ไม่ใช่นักธุรกิจ แต่คิดว่าการพบผู้ร่วมงานครั้งแรก เราควรเริ่มที่รายงานตัว...แล้วค่อยๆ ทำความรู้จักกันจนเกิดความไว้วางใจระดับหนึ่งก่อน... น่าจะดีกว่ามั้ย ?” “เหรอ...” ปรายพึมพำออกมาเหมือนคนโง่ที่เพิ่งรู้ตัวว่าพลาดขนาดหนัก “จ้ะ... นี่คุณป้องเขายังไม่รู้ด้วยซ้ำว่าน้องชื่ออะไร” จักรพงศ์ยิ้มให้ผู้หญิงหน้าตาเคร่งเครียดตรงหน้าอย่างเห็นใจ “น้องชื่ออะไร ?” “ชื่อดาว” ปรายบอกอย่างเสียไม่ได้ และยอมรับในใจขึ้นมาว่าตัวเองพลาดหนักจริงๆ เขาเผลอตัวมาทำงานอย่างผู้ร่วมงานเก่า ทั้งที่ไม่มีใครรู้จักเขา ผู้คนทำธุรกิจกันด้วยความเจ๋ง ความเชื่อมั่น ความมั่นคงทางการเงิน และนามสกุล แต่ดาวยังไม่มีสักอย่าง “ชื่อดาวเหรอ... อืม... แล้วท้องกี่เดือนแล้วเนี่ย ทำไมไม่พักผ่อนอยู่บ้าน” “เรื่องส่วนตัว !” “ขอโทษที่จุ้น แต่พี่คิดว่าน้องเคยคบหาเจ้าปรายมันจริง... เพราะไม่มีใครรู้ว่ามันทิ้งกีตาร์ไว้บ้านพี่...เอ่อ... แล้วเด็กในท้องนี่...ลูกเจ้าปรายมั้ย ?” จักรพงศ์ถอนหายใจเมื่อเรียบเรียงคำถามตะกุกตะกักจบ แต่พอปรายไม่ตอบ เขาก็พยายามใหม่ “พี่รู้จักเพื่อนพี่ดี น้องพูดกับพี่ตรงๆ เถอะ ท้องกับมันหรือเปล่า... ถ้าใช่ พี่พอจะช่วยได้... พ่อแม่ปรายมันก็อาจยอมรับนะน้อง” “ไม่ใช่ค่ะ อย่าสนใจเลยค่ะ” “ โอเค ไม่สนก็ไม่สน” จักรพงศ์ยังมองอย่างเห็นใจ “น้องเดือดร้อนเรื่องเงินหรือเปล่า” “ทำไม จะให้เรอะ !?” ปรายทั้งเอ็นดูทั้งรำคาญเพื่อนผู้มีน้ำใจ “อยากให้ช่วยก็ช่วยได้ แต่ที่ถามเพราะอยากบอกว่าถ้าสนใจงานนี้ น้องควรคุยกับสามีน้องก่อนแล้วชวนกันมาคุยกับที่นี่อีกที... เพราะที่จริงป้องมันก็อยากหาคนช่วยทำสนามกอล์ฟนี่ต่อ เพราะทางบริษัทเจ้าปรายมันขอถอนตัวไปแล้ว” “บริษัทคุณปรายถอนได้ไง ใครอนุญาต ?” ปรายเกือบต่อว่า ‘ก็กูนั่งอยู่นี่’ “ก็พี่สาวพี่เขยเจ้าปราย มาดูแลแทนไปนานแล้วน้อง น้องรู้จักมั้ยล่ะ ?” “พี่เปรียวกับพี่พจน์เหรอ ?” “ใช่...เอ่อ...” จักรพงศ์จ้องมองท้องของสาวตรงหน้าอีกครั้ง แล้วเริ่มมองซ้ายมองขวาตามด้วยกุมพระที่ห้อยคอ “เรื่องน้องติดต่อวิญญาณได้นั่นเป็นเรื่องตลกที่น้องใช้ล้อพี่ ?” “ค่ะ... เรื่องติดต่อวิญญาณได้เป็นเรื่องตลก” ปรายยอมรับตรงๆ พอจักรพงศ์ทำท่าสบายใจปล่อยมือจากพระได้สักสี่ห้าวินาที ปรายก็พูดความจริง “ตอนนี้ไอ้ปรายของแท้เลยล่ะ ที่นั่งคุยกะมรึงอยู่ !” แล้วปรายก็เคาะมือลงบนโต๊ะเป็นจังหวะประหลาดๆ ที่เขาทำได้คนเดียวบนโลกใบนี้ให้เพื่อนดู “เจ้าปรายมันสอนน้องเหรอ...?” จักรพงศ์หน้าซีดเหงื่อตก ... “พี่ก็เคยหัดแต่ทำไม่ได้...!” “ก็บอกแล้วนี่วิญญาณกู มรึงจะกลัวกูทำไม เป็นวิญญาณทำอะไรใครได้ซะที่ไหน และมรึงเลิกกลัวผีได้แล้ว คนตายเป็นผีน่ากลัวยังไง ก็สู้ผีในร่างคนที่มรึงพบเจออยู่ไม่ได้หรอก” แต่จักรพงศ์หายไปจากห้องตั้งแต่เขาพูดไม่จบ คนเข้ามาเป็นเลขาฯ หน้าห้องคนเดิมของป้อง มองปรายมาอย่างประเมินสายตาก่อนหยุดนิ่งลงที่ท้องนูนๆ ของเขา “เธอมาที่นี่เพราะเพื่อคุยกับคุณป้องเรื่องคุณปรายเหรอ แสดงว่า...เธอท้องกับเขา ?” “ไม่ใช่เรื่องของคุณ !” ปรายจะไปให้พ้นแล้วเขาเบื่อกับการอยู่ให้ใครสงสัยว่าเขาท้องกับตัวเองเต็มที แต่กระโปรงสั้นจู๋ของเลขาฯ สาวมาเตะตาเข้าจนเขาใจอ่อนวูบวาบจนเผลอมองขาเรียวๆ ที่โผล่พ้นมานั่นอย่างไม่ตั้งใจ แต่พอเลขาฯ เริ่มลูบแขนและไหล่ตัวเองอย่างไม่มั่นใจ เขาถึงพยายามทำใจและหันมาเคร่งขรึมใหม่ “แล้วคุณน่ะ ไปสนิทกับเจ้านายแบบนั้น รู้หรือเปล่าว่าเขามีเมียแล้ว... ชื่อแต้ม ?” “รู้...” เลขาฯ หลบสายตาก่อนทำท่าสาวมั่นอีกครั้ง “แล้วไง ? มันเรื่องของเขา และฉันก็ไม่ได้คิดแย่งชิงอะไรใครสักหน่อย ทีเธอล่ะ... รู้หรือเปล่าว่าคุณปรายมีแฟนแล้วชื่อก้อย ทำไมเธอยังคบเขา” “ก็คุณปรายยังไม่แต่งงานนี่ !” “เชอะ ! ในที่สุดเธอก็ยอมรับว่านอนกับคุณปรายมา แหม... ทำมาอ้างว่าเขาโสด ฮ่าๆ” เลขาฯ หัวเราะภูมิใจเมื่อได้เป็นงูเห็นนมไก่ “อ๋อ... เหรอ” ปรายไม่ยอมเสียท่า แม้ท้องจะโย้อย่างชัดเจนอยู่แล้ว เขาก็แอ่นพุงอย่างตั้งใจหนักเข้าไปอีก “แล้วเธออยากเป็นอย่างฉันมั้ยล่ะ พุงฉันอวบอั๋นดีมะ ?” “เอ่อ...” เลขาฯ สาวพูดไม่ออกเมื่อมองท้องสลับใบหน้าคนแอ่นท้อง ปรายแกล้งคนโดยใช้ร่างกายดาวเสร็จแล้วรู้สึกสบายใจขึ้น จึงเปิดประตูกลับ เกือบพ้นมาถึงประตูสำนักงานบริษัทแล้ว ก็ได้ยินเลขาฯ ยังวิ่งตามมาเรียกไว้ “เธอๆ หยุดก่อนสิ เธอชื่ออะไร” “ชื่อดาว... ทำไม มีอะไร” “ชื่อดาวเหรอ ?” เลขาฯ สาวฟังแล้วถึงกับหยุดไปนิดหนึ่งก่อนยิ้มให้ “ไปกินข้าวเที่ยงด้วยกันมั้ยดาว ?” ปรายมองหน้าเลขาฯ อย่างไม่เข้าใจที่จู่ๆ ก็เปลี่ยนมาคุยดีด้วย แต่คำว่ากินข้าวทำให้เขารู้สึกว่าเธอน่ารักขึ้นหลายเท่า และน่ารักเข้าไปอีกเมื่อเธอจูงแขนเขาเข้าร้านอาหารหรูหราที่อยู่ในชั้นถัดมาจากสำนักงาน และเขาก็ดีใจที่ได้มากินข้าวกับสาวสวยโดยไม่ต้องทำเป็นดูแลเทคแคร์ใครเพื่อหวังผล ฝ่ายเลขาฯ สาวนั่งจ้องปรายเคี้ยวอาหารหยับๆ อย่างสบายใจ “กินไปเยอะๆ เลยจ้ะดาว เดี๋ยวฉันเลี้ยงเอง” “ขอบใจ” ปรายซดน้ำอัดลม แล้วเรอออกมาอย่างสดชื่น “ดาวนี่น่ารักดีเหมือนกันนะ” “คุณก็น่ารัก สวยเซ็กซี่สุดๆ” ปรายชมแล้วเผลอไผลนึกเข้าข้างเพื่อนที่ริคิดนอกใจเมีย “ดาวรักคุณปรายมั้ย...?” จู่ๆ เลขาฯ ก็ถามจนเขาต้องชะงักมือวางช้อน “ไม่มั้ง” ปรายพยายามพูดความจริง เขาคิดว่าดาวรักผู้ชายอย่างเขาไม่ลง “เฮ่อ... แต่ฉันเข้าใจนะ ว่าทำไมเธอเผลอไผลไปกับเขา” สาวสวยชวนคุยขณะใช้หลอดกาแฟสีขาวเขี่ยน้ำส้มสายตาจ้องมองดอกกุหลาบที่ใช้ประดับโต๊ะเหม่อๆ ปรายเพิ่งสังเกตว่าเธอแทบไม่แตะอาหาร “คุณเลขาฯ ก็รู้จักคุณปราย...ด้วยเหรอ...คะ” “รู้จักสิ รู้จักดีด้วย เธออยากฟังมั้ยล่ะ ?” ถ้อยคำของสาวสวยทำให้ปรายหยุดกิน เขาจ้องหน้าผู้หญิงตรงหน้าขึ้นลงจริงจังติดกันหลายครั้งทีเดียว แต่เขาก็นึกอะไรไม่ออกไปกว่ารู้แค่ว่าเธอเป็นเลขาฯ ของป้อง เขาเลยฟังอย่างตั้งใจเมื่อเธอเริ่มกัดเล็บเหมือนไม่แน่ใจว่าจะพูดอะไรออกมาด้วยแววตาเหม่อลอยเช่นนั้น “ก็ตอนจบใหม่ๆ ฉันได้งานที่บริษัทคุณปราย... ฉันแอบชอบเขา พอทำไปสักสามสี่วัน เขาก็มาคุยด้วยถึงรู้ว่าเขาเป็นรุ่นพี่คณะ เย็นนั้นเขาเลยพาไปเลี้ยงข้าว... ไปกันสองคน ฉันก็แค่คิดว่ามันเรื่องของรุ่นพี่รุ่นน้อง...เลยยอมไปเที่ยวต่อกัน... เขาทำเหมือนชอบฉันเสียเต็มประดา... จนฉันเพ้อคิดว่ามันอาจเป็นรักแรกพบเป็นบุพเพสันนิวาส ...และฉันก็นอนกับเขา...” “โอ...” ปรายครางออกมาแค่นั้น เพราะเขาต้องเก็บว่า ‘อิ๊บอ๋ายแล้วกู’ ไว้ในใจ เพราะเขาจำฉากได้แล้ว แต่ลืมใบหน้าตัวผู้แสดงร่วมเสียสนิท “เขาเรียกฉันว่าเด็กน้อยๆ ทั้งคืน” สาวสวยยิ้มอย่างสมเพชตัวเอง “พอรุ่งเช้าเขาไปส่งที่บ้าน เขาไม่พูดอะไรกับสักคำ... ฉันนึกว่าเขาต้องรีบกลับไปทำงาน แต่... พอกลับไปเจอกันที่ทำงาน เขาไม่แม้กระทั่งมองหน้าฉัน” “โอ...” ปรายยังครางคำเดิม เพราะเขาก็ยังจำสาวสวยตรงหน้าไม่ได้แม้แต่น้อย “ฉันเคยไปคุยกับเขา... เขาแค่พูดว่า... ‘แล้วไงเอ่ย จะให้ผมทำยังไง’ พอถามเรื่องวันนั้นเขายิ้มเหมือนฟังเรื่องตลก และยังพูดได้หน้าตาเฉยว่า ‘งั้น...ว่างเมื่อไหร ฉันไปกินข้าวกันที่เดิมแบบวันนั้นด้วยกันอีกนะ ?’ ...” สาวสวยหยุดเล่าเพราะต้องเช็ดน้ำตา “ตอนนั้นถึงรู้ว่าถูกหลอก... ฉันเลยลาออกทั้งที่ทำงานได้แค่ไม่ถึงสัปดาห์” “อ่อ...คุณทำงานที่นั่นได้ไม่ถึงสัปดาห์ ?” ปรายรู้แล้วว่าทำไมเขาจำเธอไม่ได้ “ใช่... ความจริงฉันน่าจะได้ตบหน้าเขาสักครั้ง แต่ใครจะไปคิดว่าบนโลกนี้จะมีผู้ชายใจร้ายขนาดไม่แม้แต่จะแยแสผู้หญิงโง่ๆ คนหนึ่งที่เขาเพิ่งพรากพรหมจรรย์ไป” “...มันชั่ว...มาก” ปรายเกาปากอย่างรู้สึกผิด แต่เขาทำอะไรไม่ได้นอกจากฟังต่อ “ฉันไม่เคยกล้าบอกใครว่าโง่มากขนาดไหน... เก็บความเจ็บปวดไว้คนเดียว ฉันคิดถึงเขามากขนาดเคยแอบขับรถตามดูเขาไปกับโน่นไปนี่กับผู้หญิงไม่ซ้ำหน้า และพอมาทำงานที่นี่ก็เห็นเขามากับคุณก้อย ฉันก็เลยเริ่มไปไหนมาไหนกับคุณป้อง คิดแค่ให้ลืมคุณปรายเท่านั้น... แต่ฉันก็ไม่ได้มีความสัมพันธ์ล้ำลึกกับคุณป้องหรอกนะดาว เพราะฉันกลัวคุณป้องเค้าจะไม่ยอมปล่อยฉัน...” “ระวังคุณจะกลายเป็นเมียน้อยคุณป้อง” เสียงเตือนของปรายก็แผ่วพอๆ กับคนเล่า “บางทีก็นึกอยากทำอย่างนั้นประชดตัวเอง แต่ฉันรู้ว่ามันไม่ดี แค่นี้ก็ไม่มีความสุขแล้ว คบเพื่อนผู้ชายก็ไม่ได้เพราะคุณป้องไม่พอใจ แต่จะมีเพื่อนผู้หญิงก็ไม่ได้ ฉันกลัวคนเข้าใจผิดว่ามีอะไรกับเจ้านาย” “เฮ้อ...” ปรายสะบัดศีรษะ “แล้วจะทำไงล่ะเนี่ย ?” “ไม่รู้สิ...” สาวสวยส่ายหน้า “ฉันเคยโทษคุณปรายนะดาว พอรู้ข่าวเขาเจออุบัติเหตุ ฉันนั่งแช่งให้เขาตายๆ ไปซะ ฉันจะได้ลืมเรื่องที่เขาหลอกฉัน” “เฮ่อ... สมใจแล้วล่ะ มันก็เหมือนตายแล้ว” ปรายดีดพุงตัวเองเล่นขำๆ ปนหน่ายใจ “อือ นั่นสิ... แต่ฉันไม่เห็นรู้สึกดีขึ้นเลย...ยังคิดถึงเขาตลอดเวลา ฉันรักคุณปรายน่ะดาว” ปรายเคยขนลุกเวลามีผู้หญิงพูดถึงคำว่ารัก หรืออะไรที่เกี่ยวกับคำนี้ แต่เมื่อได้ยินตอนนี้เขารู้สึกต่างไป แล้วสาวสวยก็ตัดบทหยุดพูด เช็ดน้ำตาที่เอ่อน้อยๆ นั้นอีกครั้งก่อนเรียกบริกรมาคิดเงิน เธอยังช่วยขยับเก้าอี้ให้เขา ประคองเขาเข้า-ออกจากลิฟต์ก่อนเดินไปส่งขึ้นรถ ระหว่างเดินไปด้วยกันเขามองมือสวยๆ เรียวๆ ของเธออย่างรู้สึกผิด เขาอยากขอโทษ... “คุณอยากให้เขากลับมาขอโทษมั้ย... คะ ?” “ไม่เคยหวัง ฉันก็ใจง่ายกับเขาเอง และที่จริงฉันอยากไปเยี่ยมเขา แต่การไปเยี่ยมก็คงไม่ต่างจากการไปประจานตัวเองให้คนอื่นดู และเจ็บปวดกว่าเดิม” “ฉันว่า...” ปรายพยายามเรียบเรียงคำพูด “คุณปรายไม่ได้ดีพอที่จะรับน้ำใจจากคุณอีกแล้ว” “อย่าไปว่าเขาเลยจ้ะ” สาาสวยหุ่นงามยิ้มให้ แล้วจ้องท้องเขาอีกครั้ง “ฉันแค่อยากให้กำลังใจดาว ถ้าเคยพลาดพลั้งกับเขา ก็ไม่ใช่เรื่องแปลก ฉันก็เคยโง่มาก่อน” “แต่ฉันไม่ได้ท้องกับคุณปรายหรอก” เขาไม่ได้ปกป้องตัวเอง เขาสงสารชื่อเสียงของดาวมากกว่า “เฮ่อ ฉันก็ว่างั้น เขาคงไม่พลาดอีก เพราะฉันรู้มาว่าผู้หญิงที่เขาเคยเลี้ยงท้อง เขาให้ทำแท้งแน่ะ น่าสงสารสองคนนั่น แต่อย่างน้อยสองคนนั่นก็ได้เงินทองติดตัวไป ตอนนี้พวกเขาก็แต่งงานมีชีวิตใหม่ไปแล้ว เหลือแต่ฉันนี่สิ จู่ๆ ก็ไปยกให้เขาทั้งตัวและหัวใจฟรีๆ ได้ตัวคืนมาแล้วแต่หัวใจก็ยังอยู่ที่เขา” ข่าวชีวิตใหม่ของอดีตผู้หญิงที่เคยท้องกับเขาไม่ได้ทำให้เขาหายรู้สึกผิดแต่อย่างใด มันยิ่งทำให้หัวใจเจ็บแปลบ และเห็นใจผู้หญิงสวยตรงหน้ายิ่งขึ้น แต่คนสวยเล่าแล้วก็กลับยิ้มอายๆ “เฮ่อ นี่ฉันบ้าจังนะ ที่จู่ๆ ก็มาเล่าเรื่องโง่ๆ ให้เธอฟัง” “ค่ะ บ้า แต่เรื่องของฉันมันแย่กว่าคุณไม่น้อยหรอกค่ะ” ปรายสูดลมหายใจเฮือกใหญ่ก่อนทำใจว่าเขาไม่ได้ป่าวความลับของดาว เขาแค่อยากให้คนอีกคนรู้สึกดีขึ้นเท่านั้น “ฉันถูกข่มขืนน่ะ แต่ฉันไม่เป็นไรแล้วล่ะ ฉันทำใจได้แล้ว... บางทีลูกอาจเป็นสายรุ้งที่รอคอยฉันอยู่หลังเรื่องแย่ๆ พวกนั้น” “ฉันเห็นใจเธอจัง” คนสวยกุมมือคนท้องไว้อย่างเห็นใจ ปรายก็กุมมือเธอเช่นกัน “ขอบใจ... ถ้าคุณปรายรู้ว่าเขาทำลายชีวิตคุณได้ขนาดนี้ เขาก็คงรู้สึกผิด แต่ฉันว่าคุณหยุดลากตัวเองลงเหวโดยการไปสนิทชิดเชื้อกับคุณป้องเถอะนะคะ คุณป้องคิดไม่ซื่อกับคุณอยู่” “ถ้าฉันไม่เชื่อที่เธอแนะนำ เธอจะฟ้องคุณแต้มเมียคุณป้องมั้ย ?” “ไม่... คุณแต้มเขามีความสุขดีอยู่แล้ว คุณต่างหากที่ไม่มีความสุข” ปรายกระชับมือเธออย่างให้กำลังใจ “คุณกลับไปที่สำนักงาน หยิบข้าวของของคุณออกมา ทิ้งอดีตทั้งหมดไว้ที่นั่น แล้วบินไปดูโลกกว้าง บางทีอาจมีผู้หญิงโง่ๆ อย่างฉันรอให้คุณช่วยอยู่ก็ได้” สาวสวยยิ้มให้ เอามือลูบพุงเขาเบาๆ “ขอบใจ แล้วฉันจะคิดดู แต่ดาวมีอะไรเดือดร้อนก็โทรหาฉันได้นะ” “ไม่เป็นไร... ฉันก็ไม่ได้ลำบากอะไร แค่ท้องแล้วเบื่อๆ น่ะ เลยอยากมีงานทำ” “เชื่อว่าดาวเก่ง แต่หางานอื่นเถอะ คนพวกนั้นไม่ชอบทำงานกับผู้หญิง... เขาเห็นผู้หญิงเป็นอย่างอื่นน่ะ” เสียงเครือๆ ของสาวสวยทำให้ปรายหันไปมองอาคารสำนักงานนั้นอีกที “ฉันก็ว่างั้น... ต่อไปไม่มาแล้ว” เขาแตะมือลาสาวสวยเบาๆ แล้วจะเดินจากมา แต่บังเอิญนึกอะไรได้เสียก่อน “อุ๊ย ฉันแย่จัง ท้องแล้วสมองชำรุด ลืมถามชื่อคุณเลยค่ะ คุณชื่ออะไรคะ” และก็เป็นอีกครั้งที่เธอยิ้มสดใสให้เขา “ฉันก็ชื่อดาว... ชื่อดาวเหมือนเธอนั่นแหละ” “เหรอ” ปรายเกาปากด้วยความเอะใจ “ไม่น่าเชื่อเนอะ ว่าเราชื่อเหมือนกัน ขอบคุณที่เลี้ยงข้าวนะ ฉันไปล่ะ” ปรายอยากออกจากตรงนั้นเต็มทีด้วยทั้งความรู้สึกเหนื่อย เครียด และสมเพชตัวเอง แต่ดาวยังเรียกไว้ “ดาวๆ ...เดี๋ยว... ดาวเคยคิดฆ่าตัวตายบ้างมั้ย ?!” ปรายไม่ตอบทันที... เขายิ้มอย่างจริงใจที่สุดก่อนเท่าที่จะทำได้แล้วเปิดรอยแผลเป็นที่ต้นคอให้สาวสวยดูชัดๆ “เคยสิ... ฉันเคยผูกคอตายน่ะ แต่เชือกขาดเสียก่อน ...อย่าเลียนแบบล่ะ” แล้วปรายก็ไม่หันไปมองอีกว่าเลขาฯ สาวสวยชื่อดาวจะทำหน้าตายังไง เขาเดินลิ่วๆ ออกจากที่นั่น มือที่กระชับกระเป๋าเอกสารอันไร้ประโยชน์ชุ่มไปด้วยเหงื่อ เมื่อรถเมล์คันหนึ่งจอดลงตรงหน้าเขาก็ขึ้นไปทันที กลิ่นแอร์อับๆ ทำให้เขาพยายามผ่อนคลายด้วยการหันหน้าออกนอกหน้าต่าง ก็พบว่ารถเมล์ขับวนไปยังหน้าอาคารนั้นอีกครั้ง จึงเห็นว่า... ผู้หญิงคนนั้นยังยืนอยู่ที่เดิม... ปรายเอามือกุมหน้าผากด้วยความหนักใจในกับเรื่องในอดีตที่ไม่เคยรู้สึกผิดชอบชั่วดีได้ขนาดนั้น รถเมล์จอดลงหน้าโรงพยาบาลวิชนันท์... ปรายถึงรู้ว่ามันเป็นที่ที่เหมาะกับเขาวันนี้มากกว่าสำนักงานบริษัทไหนๆ ไม่ใช่เพราะมีร่างแท้ๆ เขารออยู่ แต่เพราะชีวิตใหม่ที่กำลังอุบัติขึ้นในร่างเขาตอนนี้ เจ้าหน้าที่โรงพยาบาลแผนกสูติ-นรีเวชรับบัตรประจำตัวประชาชนของดาวที่ปรายยื่นให้พร้อมประวัติการฝากครรภ์ที่คลีนิคเก่าไปสร้างประวัติผู้ป่วยใหม่ แล้วบอกให้เขาไปนั่งรอในห้องรอพบหมอเพื่อฝากครรภ์ครั้งแรก ห้องสะอาดๆ ภาพเด็กน่ารักๆ และดอกไม้สวยๆ ดึงดูดสายตาให้เขาพลอยได้ลืมเรื่องเครียดๆ ที่เพิ่งผ่านไป จนเขาเริ่มผ่อนคลายพอที่จะกลายเป็นความง่วง กอปรกับเก้าอี้นั่งสบายๆ เหมาะกับสรีระหญิงมีครรภ์... ปรายจึงหลับ... สนิท... บนเก้าอี้ในห้องที่มีร่างแท้จริงของเขานอนห่างไปอีกตึกหนึ่ง โปรดติดตามตอนต่อปายยยยยยยย... จากคุณ : rainfull เขียนเมื่อ : 23 ก.พ. 54 02:17:56

ความคิดเห็นที่ 5 ขอจองที่ไว้ก่อง ง่วงแย้ว จากคุณ : rainfull เขียนเมื่อ : 23 ก.พ. 54 02:25:59

ความคิดเห็นที่ 6 โอย เรื่องนี้อ่านแล้วเครียดปนขำ ปรายเอ๊ยยย...ก่อนหน้านี้นายชั่วได้ใจว่ะ หวังว่าพออยู่ในดาวร่างนี้แล้ว นายจะได้แก้ตัว ทำแต่สิ่งดีๆ นะ ชอบมากๆ ค่ะพี่ รอร้อรอนะคะ T^T ว่าแต่ตบยุงยังไงไปโดนตะปูละคะนี่ - -' แล้วแผลหายหรือยังคะ? จากคุณ : yaimooyoyo เขียนเมื่อ : 23 ก.พ. 54 09:15:04

ความคิดเห็นที่ 7 อดีตนี่ปรายเป็นคนที่แย่จริงๆ นะคะเนี่ย หวังว่าถ้ากลับเข้าร่างของตัวเองได้คงเปลี่ยนไปแบบเป็นคนละคนนะคะ จากคุณ : กุลธิดา (kdunagin) เขียนเมื่อ : 23 ก.พ. 54 09:21:09

ความคิดเห็นที่ 8 สวรรค์กำลังลงโทษแล้วนะนายปราย...หรือว่า ยัยปรายดี ฮี่ๆๆ จากคุณ : มนต้นไม้ (Setakan) เขียนเมื่อ : 23 ก.พ. 54 09:34:40

ความคิดเห็นที่ 9 ปรายชี้ที่นม... <--เอ่อ...เปลี่ยนเป็น ปรายชี้ที่หน้าอกของตน ดีไหมคะ คำมันตรงไปนิดค่ะ ทำให้คิดถึงไปในทางดึ๋ยๆ *///* จากคุณ : แก้วกังไส เขียนเมื่อ : 23 ก.พ. 54 11:18:08

ความคิดเห็นที่ 10 ในอดีตนี่เลวจังเลยนะปรายถ้าไม่เกิดเหตุการณ์พิสดารแบบนี้จะรู้สึกสำนึกผิดบ้างมั้ยเนี่ย จากคุณ : mimny เขียนเมื่อ : 23 ก.พ. 54 15:12:10

ความคิดเห็นที่ 11 น่าจะชื่อ "ทางรัก สลับร่าง" ประมาณนั้น หายไปนาน  จนคิดถึงและเป็นห่วงแมว กับ ญ ท้องเลยล่ะค่ะ จากคุณ : ต้นจั่น เขียนเมื่อ : 23 ก.พ. 54 19:09:52

ความคิดเห็นที่ 12 อ่านไปอ่านมา,,,สำนึกผิดแบบนี้ ชีวิตจะดีขึ้นไหมอ่ะทั้งปราย ทั้งดาว จากคุณ : Wild Monkey เขียนเมื่อ : 23 ก.พ. 54 19:19:09

ความคิดเห็นที่ 13 สนุกจัง โดยเฉพาะมุกฮาๆ คิดได้ไง ทำผมไม่ได้ เกาก้นดีกว่า จากคุณ : scottie เขียนเมื่อ : 23 ก.พ. 54 23:10:25

ความคิดเห็นที่ 14 จากคุณ : :::อาราเร่::: เขียนเมื่อ : 23 ก.พ. 54 23:46:50

ความคิดเห็นที่ 15 คนเขียนไปนอนส่วนคนอ่านเพิ่งตื่น ต้องอาบน้ำไปทำงานละ เดี๋ยวค่ำๆ แวะมาเก็บอีกที... งั้นส่งลีโต้เป็นตัวประกันไว้ก่อน ปล.เห็นทู้อื่นเขามีสัตว์เลี้ยงน่ารักๆ มาอวดกัน น่ารักเชียว แต่ทู้นี้กะเอาผู้ชายมาอวดกันอย่างเดียวเลย อิอิ ^^ จากคุณ : ปลากินเมฆ เขียนเมื่อ : 25 ก.พ. 54 09:38:51

ความคิดเห็นที่ 16 คุณเรนฟูขา ตอนหน้าขอจบเลยได้มั้ย ไม่อยากรอแล้ว อยากรู้ตอนจบแล้วหงะ - -" จากคุณ : แม่น้องเบนส์ เขียนเมื่อ : 25 ก.พ. 54 14:26:02

ความคิดเห็นที่ 17 โอ้ว ไม่เอาน้า ยังไม่อยากให้จบ เป้นนักอ่านเงามานาน เพิ่งมาเม้นค่ะ จากคุณ : Roxan เขียนเมื่อ : 27 ก.พ. 54 00:43:38

ความคิดเห็นที่ 18 บทที่ 9 และ 10 มาแล้วค่ะ http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W10286768/W10286768.html จากคุณ : rainfull เขียนเมื่อ : 28 ก.พ. 54 00:26:58