PANTIP.COM : W10274711 เนตรสองภพ บทที่ 6 : ตุงแดง [นิยาย]

ความคิดเห็นที่ 1

บทที่ 6 : ตุงแดง

วิวที่แล่นผ่านอย่างช้าๆในยามเย็นช่วยผ่อนคลายความเหนื่อยล้าของสมองได้เป็นอย่างดี แม้รถแดงที่ฉันนั่งจะขับเอื่อยๆเนื่องจากการจราจรยามเลิกเรียนถือว่าติดขัดพอสมควร โดยเฉพาะถนนสายเลียบคูเมืองที่เปรียบเป็นดั่งถนนสายหลักของชีวิตชาวอำเภอเมือง จังหวัดเชียงใหม่

ฉันชื่อ ‘ นางสาวประกายแก้ว สกุลสุวรรณ ’ เดิมทีฉันก็เป็นเพียงเด็กสาวธรรมดาเหมือนเช่นวัยรุ่นทั่วไป ทว่าวันหนึ่งกลับเกิดเหตุการณ์ที่ทำให้ฉันรับรู้ว่าตัวเองมีบางอย่างที่แตกต่างจากคนรอบข้าง ฉันรู้สึกทั้งกังวล ทั้งกลัวสิ่งที่ฉันมี แม้คุณแม่ของฉัน .. คุณแม่วาสนาจะบอกกับฉันว่าสิ่งนั้นคือ ‘ พรสวรรค์ ’ แต่ตัวฉันกลับไม่ชอบและคิดว่ามันน่าจะเรียกว่า ‘ คำสาป ’ จะถูกต้องมากกว่า
และพรสวรรค์หรือคำสาปที่ว่าก็คือการที่ฉันสามารถมองเห็นสิ่งที่คนทั่วๆไปไม่อาจรับรู้

มันคงจะดีหากสามารถบังคับได้ดังเช่นปิดเปิดสวิทช์ไฟ หากแต่ไม่ใช่ดังเช่นที่หวัง บางทีก็เห็น ... บางทีก็ไม่เห็น ที่สำคัญมีน้อยคนนักที่รู้ถึงความสามารถสัมผัสลึกลับของตัวฉัน เหตุหนึ่งก็เพราะฉันกลัวที่จะเปิดเผยให้คนอื่นได้รับรู้
... กลัวคนอื่นจะหาว่าฉันเป็นคนบ้า เป็นคนเพี้ยน

ด้วยเหตุนี้จึงมีเพียงแค่ไม่กี่คนที่รู้เรื่องตัวฉัน ... นั่นคือพ่อแม่ และเพื่อนรักอีกคนหนึ่งซึ่งก็คือ ยายมิ้นท์ – ศศิรัตน์ มิ้นท์เป็นเพื่อนของฉันมาตั้งแต่สมัยมัธยมต้น จริงๆแล้วด้วยเหตุของการมองเห็นภูตผีนี่เองที่ทำให้ฉันได้รู้จักกับมิ้นท์ และนับว่าเป็นโชคดีอย่างยิ่งที่เมื่อเธอรู้เรื่องตัวฉันแล้วเธอไม่ได้แสดงท่าทางหวาดกลัวหรือเห็นฉันเป็นตัวตลก เราทั้งสองจึงคบหาเป็นสหายรักได้อย่างเข้าใจกัน

จริงๆแล้วในวันวานเมื่อราวสองสามสัปดาห์ก่อน ค่ำคืนที่ฉันและเพื่อนอีกสามต้องทำงานในช่วงเย็นที่โรงเรียนจนต้องเผชิญหน้ากับเหตุการณ์สยองขวัญ หากเวลานั้นมีมิ้นท์อยู่ด้วย เธอคงช่วยฉันห้ามมิให้เพื่อนคนอื่นอุตริเล่าเรื่องผีในโรงเรียน
แต่วันนั้นพวกเรา ... ฉันและเพื่อนอีกสามได้พากันเล่าเรื่องผี ถึงแม้ฉันจะไม่ได้ร่วมเล่า แต่ก็ร่วมฟัง ดังนั้นหากจะเรียกว่าเป็นผู้สมรู้ร่วมคิดก็ไม่แปลก พวกเราทุกคนเลยต้องโดนของดีเข้าให้ !?

ผีเปรตที่น่ากลัวตัวนั้น ! หากไม่ได้วิญญาณเจ้าที่ผู้อยู่ในชุดแม่ทัพผู้น่าเกรงขามแล้วล่ะก็ ป่านนี้พวกฉันทุกคนคงต้องจับไข้หัวโกร๋น หรือดีไม่ดีอาจมีอันตรายถึงแก่ชีวิตไปแล้ว โดยหลังจากนั้นฉันได้พยายามชวนเพื่อนให้ทำงานเสร็จก่อนอาทิตย์ตกดิน และนั่นจึงทำให้ฉันไม่ต้องพบกับผีเปรตตนนั้นอีก

เอี๊ยดดดดดดดดดด !
เสียงรถแดงเบรกดังลั่นเสียดแทงโสตสัมผัสพร้อมกับทุกคนในรถที่เซตามแรงเฉื่อย ฉันสลัดความคิดเหม่อลอยออกจากศีรษะ เมื่อเหลือบตามองด้านนอกก็พบว่าตอนนี้ฉันกำลังอยู่ตรงสี่แยกแห่งหนึ่ง รถแดงที่นั่งมาเบรกกะทันหันด้วยเพราะตกใจเด็กที่วิ่งข้ามถนนโดยไม่ดูสัญญาณไฟ
“ เดินไม่ดูถนน ไม่ดูรถ ! ไอ้เด็กบ้า ! ไม่เห็นเรอะว่าแถวนี้มีตุงแดงน่ะ ! ”

ฉันได้ยินเสียงหัวใจตัวเองเต้นตึกตัก ‘ ตุงแดง ’ ที่คนขับรถพูดเมื่อครู่เป็นประเพณีของชาวเหนือ ที่เมื่อเกิดอุบัติเหตุแล้วมีคนเสียชีวิต ญาติพี่น้องผู้ตายจะนำเสาที่ทำจากไม้ยาว โดยตรงปลายจะผูกด้วยผ้าสีแดงยาวๆมาปักไว้ตรงจุดเกิดเหตุ นัยว่าเพื่อให้วิญญาณคนตายไปสู่สวรรค์หรือภพภูมิที่ดีผ่านทางยอดปลายของตุง

เมื่อแรกได้ยิน ในใจฉันเคยคิดว่าน่าจะเป็นกุศโลบายของคนสมัยก่อนที่ปักตุงแดงเอาไว้เพื่อเตือนผู้ขับขี่ยวดยานให้ระวังจุดที่เคยเกิดอุบัติเหตุมากกว่า ... ใช่แล้ว ! เมื่อก่อนฉันไม่เคยเชื่อ

แต่บัดนี้ฉันจำเป็นต้องเชื่อ ! นั่นเพราะพรสวรรค์ที่ฉันไม่สามารถบังคับมันได้ดั่งใจ ... ฉันจึงจำต้องเห็นในสิ่งที่ไม่อยากรับรู้

บัดนี้มีเด็กหนุ่มผู้หนึ่งกำลังยืนอยู่ใต้โคนของตุงแดง !?

ฉันรู้ในทันทีว่าเขาไม่ใช่คนธรรมดาด้วยเพราะตรงศีรษะของเขาแบะออกเสียเกือบครึ่ง ! บาดแผลนั้นส่งผลให้เนื้อสมองปนคาวเลือดไหลทะลักเป็นลิ่มๆ ทว่าแม้จะเป็นภาพที่น่าสยองสะพรึงขวัญ แต่แววตาของเด็กหนุ่มผู้นั้นช่างหงอยเหงาและโศกเศร้าเสียนี่กระไร ฉันเห็นเด็กหนุ่มผู้น่าสงสารยืนเดียวดายอยู่ที่เดิมมาราวๆสองสามเดือนแล้ว

แต่กระนั้นทุกๆครั้งที่ผ่านเส้นทางนี้ฉันจะพยายามหลบตาไม่สนใจเสียทุกครั้ง เพราะหากเขารู้ว่ามีคนที่สามารถมองเห็นเขาได้แล้วล่ะก็ ... บรื๋อออออออ ! ฉันกลัวว่าเขาจะพยายามติดต่อกับฉันเพื่อส่งข่าวให้ทุกคนที่เขารัก
ถ้าเป็นอย่างนั้นฉันคงประสาทกินแน่ !

รถแดงค่อยๆออกตัวอีกครั้ง รถแล่นผ่านแยกนั้นช้าๆ ฉันลอบชำเลืองไปยังเด็กหนุ่มที่ศีรษะเหวอะหวะด้วยรอยแผล ฉันแปลกใจเล็กน้อยที่ดูคล้ายกับแววตาโศกเศร้านั้นไม่เหมือนเช่นทุกครั้ง

ดวงตาคู่นั้นราวกับเปี่ยมล้นด้วยความโกรธแค้นชิงชัง !
...

จากคุณ : Luckard

เขียนเมื่อ : 24 ก.พ. 54 13:15:43

ความคิดเห็นที่ 2

...

ยามบ่ายแก่ๆหรืออาจจะเรียกว่าเริ่มเข้าสู่เวลาเย็นก็คงได้ ฉันนั่งรถแดงกลับจากโรงเรียนตามเส้นทางเดิม ช่วงนี้งานกลุ่มที่ต้องทำจำเป็นต้องหยุดเสียระยะหนึ่งเนื่องเพราะนายพยนต์ไปเข้าค่ายเก็บตัวซ้อมกีฬาฟุตบอล พอๆกับวิวัฒน์หัวหน้าห้องที่ยุ่งอยู่กับเอกสารแนะนำวิธีเตรียมสอบโควตาที่จะนำมาอธิบายให้เพื่อนร่วมชั้นเรียนฟัง

รถแดงแล่นเอื่อยบ้างสลับซิ่งบ้างตามประสา ทว่าสักพักหนึ่งรถก็เริ่มจอดแช่นานเพราะการจราจรติดขัด ดูเหมือนทางเดินรถสองเลนจะหดเหลือแค่ครึ่งเลนเท่านั้น
รถโดยสารแล่นช้าๆตามคันข้างหน้า ผู้โดยสารคนอื่นชะโงกหน้าออกไปดูด้านนอกเพราะสงสัยว่าเหตุใดรถจึงติดยาวเป็นแพ ซึ่งความจริงแล้วแม้การจราจรของเชียงใหม่จะติดขัดบ้างในเวลาชั่วโมงเร่งด่วน แต่ก็ไม่เคยที่จะติดมากมายถึงเพียงนี้

“ โอ้โห ! ตายแหงๆ ! ” เสียงอุทานจากผู้โดยสารคนหนึ่ง และนั่นทำให้ผู้โดยสารทุกคนรวมถึงตัวฉันพากันชะเง้อชะโงกมองตามที่ผู้โดยสารคนนั้นกำลังชี้ชวนให้คนอื่นดู
ร่างหนึ่งนอนนิ่งอยู่กลางถนน !

ร่างนั้นเป็นหญิงชราผู้ซึ่งกำลังนอนคว่ำหน้าที่กึ่งกลางถนน ทางด้านศีรษะของคุณยายเปรอะเปื้อนไปด้วยเลือด ตะกร้าใส่กับข้าวและผลไม้กระเด็นไปทางหนึ่ง ส่วนรถที่เกิดอุบติเหตุนั้นเป็นรถเก๋งสีบรอนซ์ทองจอดแอบอยู่ข้างฟุตบาท

“ อยู่ดีๆยายเขาก็ผวาออกมา จริงๆนะ ! เชื่อฉันเถอะ ! ” แว่วเสียงที่เปี่ยมด้วยอารามตกใจของหญิงวัยกลางคนผู้ขับเก๋งคันนั้น
ฉันที่กำลังมองร่างคุณยายกับหญิงเจ้าของรถยนต์ด้วยความสนใจอยู่รู้สึกว่ามีบางอย่างไหวๆที่มุมขอบของลานสายตา

บางอย่างที่ว่านั้นเป็นสีแดง
ฉันรีบหันไปในทิศทางนั้น และก็ได้เห็น ... มันคือตุงแดง !

ทันทีที่เห็นตุงแดงที่ปักอยู่ ฉันรีบพิจารณาสถานที่โดยรอบ ใช่แล้ว ! นี่คือบริเวณสี่แยกที่ฉันนั่งรถผ่านเป็นประจำทุกเช้า และแยกนี้เองที่เคยเกิดอุบัติเหตุคร่าชีวิตคน โดยญาติได้นำตุงแดงมาปักตามขนบธรรมเนียมประเพณี และด้วยความสามารถลึกลับจึงทำให้ฉันเห็น ‘ เจ้าของ ’ ตุงแดงคนนั้น

ฉันรีบกวาดสายตาไปทั่วบริเวณ ที่โคนตุงแดงซึ่งมักจะมีเด็กหนุ่มศีรษะแหว่งยืนอยู่ บัดนี้กลับไม่มี !?
สังหรณ์บางอย่างวาบในสมอง และสายตาก็ไวเท่าความคิด ฉันรีบพิจารณาร่างของยายที่นอนอยู่กลางถนนรวมถึงสถานที่โดยรอบ

และฉันก็เห็น ! ... เห็นเด็กหนุ่มคนนั้น เขากำลังยืนอยู่ข้างยาย !?
ดวงตาของเด็กหนุ่มหาใช่โศกเศร้าเช่นเมื่อครั้งอดีต หากแต่เหี้ยมโหดเคียดแค้นเหมือนเช่นที่ฉันเห็นเมื่อตอนเช้า

ฉันไม่อยากคิดเลยว่าเป็นเขา ... เป็นเขาที่ทำให้คุณยายเกิดอุบัติเหตุ !?

เย็นนั้นฉันแทบจะรับประทานอาหารเย็นไม่ได้ หาใช่เพราะหวาดหวั่นหรือสะอิดสะเอียนกับภาพที่เห็น แต่อาการดังกล่าวเกิดจากความวิตกกังวลสงสัยในสิ่งตัวเองได้เจอมา ... เด็กหนุ่มคนนั้นได้ทำการเลวร้ายหลอกล่อบังคับให้คุณยายต้องประสบเหตุจริงหรือไม่
และหากจริง ? ... เพราะอะไรกัน ? ในเมื่อตลอดหลายเดือนที่ผ่านมาไม่เคยมีทีท่าว่าจะเป็นวิญญาณที่มีความดุร้าย

“ คุณแม่คะ หนูมีเรื่องอยากจะถาม ” ฉันตัดสินใจถามคุณแม่ที่นั่งร่วมโต๊ะอาหาร
“ ว่าไงจ๊ะ แก้ว ” คุณแม่ตอบรับคำถามของฉัน

“ ถ้าเรารู้สึกว่าเพื่อนคนหนึ่งเปลี่ยนแปลงไปในทางที่ไม่ดี เราควรจะทำอย่างไรดีคะ ” ฉันถามโดยสมมุติเหตุการณ์
นิ่งไปอึดใจก่อนจะมีคำตอบ

“ ถ้าเป็นแม่ แม่ก็จะเตือนเพื่อนตรงๆจ้ะ เตือนเสียตอนนี้ดีกว่าปล่อยให้เขาทำผิด ถึงจะทำผิดไปแล้วแต่ก็ยังดีกว่าปล่อยให้ผิดซ้ำๆ ” เป็นคำตอบของมารดาที่ทำให้ฉันต้องคิดอีกหลายตลบ

เช้าวันต่อมา ฉันนั่งรถแดงเพื่อไปโรงเรียนตามปกติ แน่นอนว่าเมื่อผ่านสี่แยกที่มีตุงแดงปัก ฉันได้ชำเลืองตาดู ใจหายเล็กน้อยเมื่อเห็นตุงแดงที่ปักไว้เพิ่มขึ้นอีกหนึ่ง ... ตุงที่มาใหม่นั้นคงเป็นตุงของคุณยายผู้น่าสงสาร

ฉันกวาดสายตามองไปรอบๆแล้วก็ได้เห็นเด็กหนุ่มคนเดิมยืนอยู่ไม่ห่างจากตุงแดงของเขา รอยแผลแยกตรงศีรษะยังปรากฏเด่นชัด ฉันไม่สามารถมองเห็นดวงตาอันบ่งบอกอารมณ์ของเขาได้ด้วยเพราะเด็กหนุ่มกำลังยืนก้มศีรษะอยู่ ฉันมองรอบข้างไม่พบวิญญาณของหญิงชราที่ตุงของเธอ

ระหว่างที่พินิจพิเคราะห์ ชะรอยความคิดของฉันอาจจะถ่ายทอดถึงเขาได้ ?
วิญญาณเด็กหนุ่มจึงเงยหน้าขึ้นมองฉันอย่างกะทันหัน สายตาของฉันและเขาสอดประสานกันในเสี้ยววินาทีนั้น

“ ว้าย ! ” ฉันอุทานพร้อมกับรีบหลบใบหน้า แสร้งหันไปทางอื่นเพื่อตบตาวิญญาณธาตุ
ทว่า ! เหมือนจะไม่เป็นผล เขาคงจ้องมองฉันอยู่ตลอดเวลา ราวกับรับรู้ได้แล้วว่ามี ‘ มนุษย์ ’ ผู้มีเลือดเนื้อที่สามารถรับรู้การคงอยู่ของตัวเขา ... ที่สำคัญเขากำลังทำในสิ่งที่ฉันไม่คาดคิด !?

เด็กหนุ่มคนนั้นกำลังเดินตรงไปที่ริมถนน ตรงนั้นมีคุณตาคนหนึ่งกำลังงกๆเงิ่นๆหอบข้าวของพะรุงพะรังเพื่อเตรียมตัวข้ามถนน ... ถนนที่มีตุงแดงปักใกล้ๆ !

วิญญาณที่ไม่มีใครนอกจากฉันที่มองเห็นค่อยๆเคลื่อนกายเข้าไปใกล้คุณตาคนนั้นช้าๆ ฉันอยากจะภาวนาให้คุณตารู้ตัว ... แต่ฉันคิดได้ว่าคงไม่มีประโยชน์ ดังนั้นฉันจึงเตรียมที่จะทำการบางอย่างซึ่งฉันไม่เคยคิดที่จะทำ !?

ฉันกดกริ่งเพื่อให้คนขับจอดรถ กระวีกระวาดลงรถ จ่ายเงินก่อนที่จะก้าวตรงไปหาคุณตา ... ซึ่งบัดนี้ด้านหลังของคุณตามีวิญญาณเด็กหนุ่มที่มีแผลศีรษะยืนจ้องตาเขม็ง ฉันเร่งฝีเท้าเข้าไป ในใจนึกภาวนาอย่าให้เกิดเหตุการณ์ร้ายๆ
ระหว่างทางเดิน ฉันเห็นคนกลุ่มหนึ่งกำลังตรงเข้ามาใกล้ ฉันรู้ในบัดดลนั้นว่าคนกลุ่มนั้นไม่ใช่ ‘ มนุษย์ ’ และดูเหมือนว่าเด็กหนุ่มผู้วายชนม์จะไม่สังเกตเห็นคนกลุ่มนั้น

คนที่เดินนำหน้าเป็นชายหนุ่มในชุดสูทสากลสีดำสนิท หน้าตาของเขาเรียบเฉย จะว่าเคร่งเครียดก็ไม่ใช่ จะว่าไร้ความรู้สึก ? ... ฉันเองก็ไม่แน่ใจ ส่วนคนที่เดินตามหลังมาเป็นชายหญิงวัยกลางคนคู่หนึ่ง ทั้งคู่มีรูปลักษณ์ที่ฉันมองแล้วยังต้องสะดุ้ง ด้วยเพราะคนทั้งสองเต็มไปด้วยบาดแผลเหวอะหวะทั่วร่าง คนหนึ่งมีแผลศีรษะแหวกกว้างจนเห็นเนื้อสมองไม่ต่างไปจากวิญญาณของเด็กหนุ่ม แขนทั้งสองงอเบี้ยวผิดรูปร่าง ส่วนอีกคนที่เป็นผู้หญิงนั้น คอของเธอบิดหมุนห้อยด้วยเพราะคอหัก ตามผิวกายเต็มไปด้วยร่องรอยแผลถลอก

พริบตานั้น ! ฉันได้ยินประโยคบางอย่างจากวิญญาณแปลกหน้า ... พวกเขาพูดกับฉัน !! ด้วยเหตุนี้ฉันรู้จึงว่าอาคันตุกะทั้งสามนั้นปรากฏกายมาด้วยสาเหตุอันใด !?

แต่ยังไม่ทันได้คิดวิเคราะห์สิ่งใดต่อ ฉันสะดุ้งวาบด้วยเพราะร่างวิญญาณเด็กหนุ่มยื่นมือตรงไปที่แผ่นหลังของคุณตา ... ลักษณะเหมือนกำลังจะผลัก !

ผลักคุณตาลงไปที่ผิวการจราจร !?

จากคุณ : Luckard

เขียนเมื่อ : 24 ก.พ. 54 13:17:07