ความคิดเห็นที่ 1 มุกมณียกปิ่นในมือขึ้นมาจ้องมองด้วยความสงสัยในเมื่อเธอไม่เห็นจะรับรู้ถึงความไม่ธรรมดาของปิ่นอันนี้เลยแม้แต่น้อย หากจู่ๆแสงของปิ่นดูจะสว่างจ้าขึ้นมากะทันหัน ทั้งโอบแพรและทองเอกถึงกับอ้าปากค้างเมื่อเห็นว่าทั้งปิ่นทั้งมุกมณีลอยวูบขึ้นสู่เบื้องบนด้วยความเร็วที่ยากคำนวณได้ “เหวย แม่มุกมณี! ” เสียงอุทานจากเบื้องล่างนั้นแว่วจางหายไป และเพียงพริบตาเดียวมุกมณีก็มายืนตรงปากเหวนั้นเสียแล้ว หากดูเหมือนที่สิ่งเจอทั้งหมดจะยังไม่มลังเมลืองและแปลกประหลาดเท่ากับสิ่งที่ปรากฏตรงหน้าเธอตอนนี้ สิ่งที่เห็นอยู่ไม่ไกลนั้นเป็นภูเขาสีทองที่ส่องประกายจนแทบจะเป็นดวงอาทิตย์ดวงที่สอง ทว่านั่นก็ยังไม่น่าตะลึงเท่ากลุ่มคนที่กำลังจ้องมองมาที่เธอ  ต่อให้รวมนางงามจักรวาลทุกปีมาเขย่าผสมกันยังงดงามได้ไม่เท่ากับผู้หญิงหนึ่งเดียวที่กำลังส่งยิ้มมาให้ และเหตุที่หญิงสาวผู้นี้โดดเด่นเป็นพิเศษก็เพราะว่าหญิงสาวคนอื่นๆต่างยอบกายคุกเข่า บ้างก็พับเพียบ แม้จะมองเพียงผิวเผินมุกมณีก็เห็นว่าแต่ละนางนั้นงดงามไม่ยิ่งหย่อนกว่ากันทั้งสิ้น แต่จะหาผู้ใดสวยเลิศเท่าผู้ที่ยืนเด่นอยู่นี้ไม่มีอีกแล้ว เรียวคิ้วยาวรับกับตาคมที่เป็นประกายงามหยาดฟ้า ไหนจะจมูกและปากอิ่มที่งดงามราวรูปสลักวงหน้านั้นยากจะกล่าวบรรยายให้งามสมกับที่ตาเห็นได้แม้มุกมณีจะเป็นหญิงเช่นกันแต่ก็ถึงกับตะลึงเคลิ้มจนแทบละลายได้ เครื่องแต่งกายของหญิงสาวผู้นี้ก็ประดับประดาทั้งดอกไม้หอมและอัญมณีมีค่าเปล่งประกายเปี่ยมสง่าราศีจนทำให้เธอทรุดเข่าลงนั่งได้อย่างไม่ยากเย็น “นั่นปิ่นของเรา”เสียงใสราวนกการเวกกินกระดิ่งระฆังแก้วเอื้อนเอ่ยขึ้นพร้อมรอยยิ้ม มุกมณีมองปิ่นในมือก่อนจะรู้สึกตัวว่าควรทำเช่นใด เธอคลานเข้ามาชูปิ่นส่งให้อย่างนอบน้อม “ขอบใจ หากเจ้าไม่ชูขึ้นดูจากหุบเหวนั่น ข้าคงมองไม่เห็น และคงไม่รู้ว่ามีหุบเหวอยู่ตรงนี้ด้วย” หุบเหว เอ๊ะ! “เอ่อ ฉัน  มุก มุกเพิ่งตายค่ะ แล้วไปอยู่ในหุบเหวนั่น แล้วขึ้นไม่ได้ค่ะ”เสียงเล่าละล่ำละลัก ด้วยอาการประหม่านั่นก่อให้เกิดเสียงหัวเราะของเหล่าหญิงสาวที่นั่งเรียงรายอยู่จนเธอถึงกับหน้าแดงพูดไม่ออกอึกอักอยู่แต่ในลำคอ หากเป็นเวลาปกติเธอคงอาละวาดน่าดูชม ทว่าเมื่ออยู่ตรงหน้าผู้หญิงที่ดูทรงอำนาจผู้นี้ความขลาดเกรงก็ผุดขึ้นมาอย่างประหลาด “เจ้าเป็นผู้เก็บปิ่นที่พระสวามีข้าประทานให้ข้าได้ ต้องการอะไรก็บอกเถิดมิต้องร้อนอกร้อนใจไป ค่อยๆเล่าค่อยๆบอก”มุกมณีหัวเราะแห้งๆก่อนจะรวบรวมสติพูดถึงจุดประสงค์ที่แท้จริงอีกครั้ง “ข้างล่างมีอีกสองวิญญาณค่ะ เขาก็อยากขึ้นมาเหมือนกัน รู้สึกว่าจะติดอยู่ข้างล่างมาสองร้อยปีแล้วเห็นจะได้ค่ะ” “จริงหรือนี่ แล้วเหตุใดเจ้าไปนำพวกนั้นขึ้นมาเล่า” “นำขึ้นมาหรือคะ ลำพังตัวมุกเองยังไม่มีปัญญาขึ้นมาเองเลยค่ะ แล้วจะไปช่วยพวกพี่ๆเขาได้ยังไง” หญิงสาวผู้นั้นยิ้มละไมทำทีท่าคลายจะเอ่ยอะไรสักอย่างขึ้นมาทว่ากลับเงียบปากไว้ จากนั้นจึงนั่งหลับตาจนพักใหญ่จึงเอ่ยขึ้นมาเป็นเชิงแนะนำ “เจ้านั้นมีอำนาจ สามารถใช้ส่วนของต้นแลใบกล้วยของเจ้ามาเป็นเรือเหาะหรือจะทำเป็นอาวุธก็ย่อมได้ แลจักมีเพียงเจ้าเท่านั้นที่ควบคุมได้ ต้นกล้วยที่เกิดมาพร้อมเจ้าเป็นคู่บุญเป็นสิ่งที่บ่งบอกถึงบารมีของเจ้า ถึงจะดูน่าขันสักหน่อยที่สำแดงบุญเป็นต้นกล้วย แต่เจ้ามิใช่นางตานีรุกขเทวดาธรรมดา หากเป็นเทพธิดาตานีผู้สูงส่งองค์หนึ่งเลยทีเดียว” หญิงสาวหลายคนที่ก้มหน้าหัวเราะอยู่เมื่อครู่ต่างหันมามองมุกมณีอย่างสนใจและดูจะมีแววของความยกย่องมากขึ้น  หากตัวมุกมณีฟังแล้วก็ให้รันทดตัวเองยิ่งกว่าเดิม เป็นเทพธิดาตานีกันเลยทีเดียวเชียวหรือนี่ โอ้ว ชีวิต! คล้ายว่าหญิงสาวที่ยืนโดดเด่นตรงหน้าจะล่วงรู้ถึงความในใจของเธอ จึงแย้มยิ้มจนเห็นไรฟันเต็มที่ “วิธีใช้อิทธิฤทธิ์ก็เพียงใช้จิต มิต้องถึงกับไปเด็ดใบตองหรือหักโค่นต้นกล้วยทองคำนั้นดอกนะ” แม่นยำราวเข้ามาอยู่ในหัวของมุกมณี เธอกำลังคิดหนักอยู่เชียวว่าจะแสดงอิทธิฤทธิ์สร้างเรือเหาะแบบไหนดี  มือเรียวสลักเสลาของหญิงสาวผู้งดงามถอดสไบกรองด้ายทองคำยื่นให้มุกมณี “ข้าให้ เพื่อสำแดงถึงความดีความชอบของเจ้าที่เก็บปิ่นของข้าได้ เจ้ามาจุติเยี่ยงนี้ประหลาดนักกลับมีเลือดเนื้อแลชีวิตเหมือนมนุษย์ธรรมดา อาจจักต้องพบเจอภัยอันตรายอีกมากมาย สไบกรองทองผืนนี้หากแม้ยักษ์ นาคา ครุฑ คนธรรพ์ นักสิทธิ เทพเทวา พบเห็นก็จักรู้ว่าเจ้าอยู่ในคุ้มครองของข้าจักมิกล้าทำอันตรายต่อเจ้า ดินแดนหิมพานต์นี้มิใช่ผู้ที่มีเลือดเนื้ออย่างเจ้าจักดำรงชีวิตอยู่ได้ง่ายนัก” “ถ้าอย่างนั้นมุกกลับบ้านได้ไหมคะ”มุกมณีมีดวงตาเป็นประกายด้วยความหวัง “มิติของบ้านเก่าเจ้า กับมิติของที่แห่งนี้ไม่เหมือนกัน สำหรับบ้านเก่าของเจ้า เจ้าได้ตายไปแล้ว ผู้คนที่บ้านเก่าของเจ้าจักไม่มีวันเห็นเจ้า เว้นเพียงผู้ที่มีบุญฤทธิ์มีตาทิพย์เท่านั้น” หัวใจที่พองฟูเมื่อครู่แฟ่บลงถนัดใจในทันที “ข้าคงต้องกลับไปที่เขาไกรลาศแล้ว จงเป็นดุจน้ำใสเย็นที่สร้างความชุ่มฉ่ำแลเป็นดุจแสงแห่งอรุณแรกที่มอบความอบอุ่นให้กับหัวใจที่แห้งแล้งเถิดนะ มุกมณี” คำอวยพรนั้นฟังดูแปลกประหลาด เมื่อผู้หญิงคนนั้นขึ้นวอสีทองประดับอัญมณีเคลื่อนห่างออกไปแล้วเธอจึงนึกขึ้นได้ว่ายังไม่รู้จักหญิงสาวผู้นั้นเลยด้วยซ้ำต่างจากหญิงสาวผู้นั้นที่กลับดูเหมือนรู้เรื่องราวของเธอเป็นอย่างดี มุกมณีไม่หาญกล้าพอที่จะวิ่งไปถามหรือตะโกนถามชื่อแน่นอน ผู้ที่เป็นเหยื่อเธอจึงกลายเป็นผู้หญิงคนหนึ่งที่กำลังจะลุกขึ้นเดินตามขบวนไป “นี่ๆ ผู้หญิงคนนั้นเป็นใครเหรอ” คนที่ฟังคำถามถึงกับทำตาโตก่อนจะหัวเราะแผ่วเบาอย่างมีจริตงดงาม “พระแม่เจ้า มีนามว่า อุมาเทวี เป็นพระมเหสีของพระอิศวรผู้เป็นใหญ่อย่างไรเล่า นางเทพตานี” นางกำนัลผู้ตอบคำถามรีบเดินตามขบวนเสด็จไปแล้วแต่คนฟังคำตอบยังคงยืนอ้าปากค้างด้วยความที่คาดไม่ถึง อึ้งจนลืมกระดากอายที่อีกฝ่ายเรียกเธอว่าเทพตานีเสียด้วยซ้ำ “พระแม่เจ้ารู้จักนางตานีผู้นั้นหรือเพคะ” นางกำนัลคนสนิทเดินตามวอพลางทูลถามด้วยความสงสัย “ข้าเองก็ไม่แน่ใจนัก แต่เมื่อมองดูกำเนิดแต่ต้นของนางผ่านปิ่นของสวามีข้า แลมองเห็นสัญลักษณ์บางอย่างก็พอจักเดาได้” “สัญลักษณ์กระไรหรือเพคะพระแม่เจ้า” “รัศมีของดวงจิตในส่วนที่ลึกล้ำที่สุดของนางเป็นสีดุจมหาสมุทรเจือด้วยแสงแห่งอรุณรุ่ง” พระแม่อุมาเทวีหลับพระเนตรเป็นการบ่งบอกถึงการจบสนทนาเพียงเท่านั้นเป็นเหตุให้นางกำนัลคนสนิทจำต้องเก็บงำความอยากรู้เอาไว้ และไม่ช้าไม่นานก็ลืมเลือนความอยากรู้นั้นไปจนหมดสิ้น มุกมณีทรุดนั่งลงบนโขดหินใกล้เหวลึกอย่างมึนตึ้บ สักพักจึงนึกขึ้นได้ว่าผีรุ่นพี่คงโหยหวนอยู่เบื้องล่างจึงรีบกำหนดจิตนึกถึงก้านกล้วยใบตองตึงตามที่เข้าใจ เพียงครู่ในมือก็ปรากฏรูปร่างคล้ายทางกล้วยใบใหญ่เมื่อลืมตามองก็พบว่าทางกล้วยสีทองสุดแสนจะสมบูรณ์งดงามใหญ่เท่าเรือดั่งที่ใจสั่ง จึงจัดแจงลงไปนั่งพร้อมกำหนดจิตอีกครั้งเพื่อเหาะลอยลงด้านล่าง ใบกล้วยคล้ายมีแม่เหล็กดึงดูดตัวให้แนบติดจนแทบจะเป็นส่วนหนึ่งของร่างกายของเธอเสียด้วยซ้ำ เหวลึกมากจริงดังที่คิดเหาะลอยลงมานานเท่านานจึงมองเห็นแสงสีทองส่องสว่างจากต้นกล้วยของเธอ “นางมาแล้ว ข้าว่าแล้วปะไรว่านางต้องมารับพวกเรา” “ชิชะ นางโอบ เมื่อครู่เอ็งเพิ่งคร่ำครวญว่าแม่มุกมณีได้ดีแล้วทิ้งเอ็งมิใช่หรือ” “อ้ายทองเอก เอ็งจักพูดไปไย ข้าว่ากล่าวด้วยความหวาดหวั่นเท่านั้น” “พอเถอะพี่ ไม่ต้องเถียงกันแล้ว มุกมารับแล้วนี่ไงรีบขึ้นมาบนใบกล้วยเถอะพี่โอบแพรพี่ทองเอก” “กะเดี๋ยวก่อน”ทองเอกวิ่งขึงขังลงไปในแอ่งน้ำอุทกศิลาก่อนจะงมเอาปลายดาบขึ้นมา แล้วใส่ลงไปในไถ้สีแดงคล้ำก่อนจะหยิบตาไม้ของโอบแพรมายื่นให้เจ้าของ “ก็ใส่ไปในไถ้เดียวกับเอ็งนั่นแหละ” ทองเอกทำตาโตแต่ก็ทำตามความต้องการของโอบแพรแต่โดยดีก่อนจะยื่นไถ้นั้นให้มุกมณี “หากออกจากที่นี่ได้ พวกข้าคงหายตัวหรือปรากฏตัวได้อย่างอิสระ คราใดที่มิต้องปรากฏตัวก็อาจจะท่องเที่ยวไปทั่วหากแม่มุกมณีต้องการตัวก็เรียกผ่านไถ้นี้ได้” “อ้าวพวกพี่ไม่ได้มีเลือดเนื้อเหมือนมุกเหรอ” “มีหากแต่พวกเรามิเหมือนกันดอกแม่มุกมณี ข้ากับอ้ายทองเอกนั้นเป็นกึ่งทิพย์ กึ่งดิบกึ่งสุก หากจะให้พวกเราติดตามเจ้า เจ้าก็ต้องพกไถ้นี้ไว้ แม้ว่าเหวแห่งนี้จะสร้างความแข็งแกร่งให้แก่เราเพิ่มขึ้นแต่ก็มิใช่แหล่งจุติของเรา มิเหมือนเจ้าที่จุติจากที่นั่นโดยแท้” มุกมณีทำตาปริบๆเมื่อมองรอบๆ’บ้านเกิด’ในโลกใบใหม่ หรือที่จุติของเธออีกครั้งก่อนที่จะพากันเหาะลอยขึ้นจากหุบเหวนั้นด้วยจิตใจที่แสนจะปรีดาของสองวิญญาณเก่าแก่ เมื่อถึงปากเหวสองวิญญาณแทบจะกระโดดโลดเต้น ยิ่งเห็นเขาสีทองที่มุกมณีบอกกล่าวว่าน่าจะเป็นเขาไกรลาศเพราะเธอเห็นขบวนเสด็จของพระแม่เจ้าอุมาเทวีเดินไปทางนั้น ทั้งคู่ก็พากันตื่นเต้นกันยกใหญ่ “ข้าว่าแล้วเชียว ว่าปิ่นนั่นมิธรรมดา ที่แท้ก็เป็นถึงปิ่นของพระแม่เจ้าอุมาเทวีเชียวหนา”ทองเอกกล่าวพลางมองเขาไกรลาศตาเป็นประกาย “ถ้าพี่ไม่อยากไปกับมุกก็ได้นะ เพราะมุกคงกลับไปที่บ้านก่อนค่ะ”มุกมณีบอกกล่าวกับทองเอกและโอบแพรอย่างจริงใจเมื่อมองเห็นว่าทองเอกและโอบแพรอาจจะอยากอยู่ท่องเที่ยวที่นี่ก่อนก็เป็นได้ “พวกข้าไม่ได้พบเจอโลกที่จากมาหลายร้อยปีแล้ว อีกทั้งบอกตามตรงว่าข้าถูกชะตากับเจ้านักหนาแม่มุกมณี แลหากไม่ได้เจ้าป่านนี้ข้าคงต้องเฉาหูเพราะนั่งฟังนางโอบมันบ่น ฉะนั้นข้าจักไปกับเจ้า” ทองเอกกล่าวพลางยืนบิดกายแก้เมื่อยขบแสงสว่างจากดวงอาทิตย์ที่เห็นทำให้รู้สึกกระปรี้กระเปร่าเป็นพิเศษ “เหม่ๆ อ้ายทองเอก ราวกับเอ็งพูดไม่มากกระนั้น ข้าเองก็อยากติดตามเจ้าเช่นกันแม่มุกมณี” “ถ้าหากพี่อยากจะไปไหน ก็ไปกันได้นะไม่ต้องเป็นห่วงมุก ไม่ต้องเกรงใจ” “เหอะ อย่างนางโอบมันจักเกรงใจผู้ใดเป็นกันเล่า” “อ้ายทองเอก เอ็งก็อย่าดีแต่พูดว่าสำนึกบุญคุณเอ็งอยากจักไปดูอโยธยาของเอ็งเต็มแก่ก็พูดตามตรงเถิด” “เอาล่ะๆไปด้วยกันก็ได้ค่ะ ก่อนอื่นคือเลิกทะเลาะกันสักพักได้ไหมคะ แล้วช่วยบอกมุกหน่อยเถอะว่าจะกลับไปเยี่ยมบ้านได้ยังไง” “เจ้าก็สั่งใบตองของเจ้าสิว่าจะกลับบ้าน กะเดี๋ยวมันก็พาไปเอง” “ได้ด้วยหรือคะ” “ได้ ที่ใดที่เจ้าเคยไป เพียงแค่เจ้าคิดถึง ใบตองเหาะนี่ก็จักพาพวกเราไปได้ทุกที่” “แล้วถ้าอยากไปในที่ที่ไม่เคยไปล่ะคะ” “เยี่ยงนั้นก็ไปมิได้” “อ๋อ เพราะไม่ได้เมมโมรีเอาไว้ในจิตใช่ไหมคะ” “กระไรกัน มโนรี มโนรา กระไรของเจ้าหือแม่มุกมณี” มุกมณีหัวเราะลั่นก่อนจะหลับตาส่งตัวเองและพรรคพวกกลับไปยังบ้านในซอยที่แสนจะอบอุ่นของเธอ จากคุณ : จอมนาง เขียนเมื่อ : 24 ก.พ. 54 15:44:21

ความคิดเห็นที่ 2 แก้ไขเมื่อ 30 มี.ค. 54 15:12:46 จากคุณ : จอมนาง เขียนเมื่อ : 24 ก.พ. 54 15:45:44

ความคิดเห็นที่ 3 ลบเพื่อตีพิมพ์ค่ะ แก้ไขเมื่อ 30 มี.ค. 54 15:13:04 จากคุณ : จอมนาง เขียนเมื่อ : 24 ก.พ. 54 15:47:51

ความคิดเห็นที่ 4 ลบเพื่อตีพิมพ์ค่ะ แก้ไขเมื่อ 30 มี.ค. 54 15:11:46 จากคุณ : จอมนาง เขียนเมื่อ : 24 ก.พ. 54 15:49:57

ความคิดเห็นที่ 5 ลบเพื่อตีพิมพ์ค่ะ แก้ไขเมื่อ 30 มี.ค. 54 15:12:04 จากคุณ : จอมนาง เขียนเมื่อ : 24 ก.พ. 54 15:51:52

ความคิดเห็นที่ 6 คุณ : nonnoiGiwGiw  ขอบคุณนะคะแฟนที่เหนียวแน่น ^^ คุณ : อรุสา (npuiy) ขอบคุณมากค่ะจะพยายามทำให้ดีที่สุดทั้งสองเรื่องค่ะ คุณ : กมลภัทร  บัลลังก์อะไรอ่ะอ๋อง555 ขอบคุณมากค่ะ คุณ : มนต้นไม้ (Setakan) อิอิ ไม่สบายหลายอย่างค่ะ ประชุมโรคจริงๆเล้ย คุณ : เซโก้4  ขอบคุณค่ะ จะพยายามรักษาตัวเองนะคะ คุณ : แก้วกังไส   ยังจ้า ยังไม่หาย จริงๆเหมือนจะหายแล้วแต่มันกลับมาอีกอ่ะทั้งที่หมองดยาแล้วนะตอนนี้เลยต้องกินยาต่อ ขอบคุณมากๆจ้ะ คุณ : คุณพีทคุง (พิธันดร)  ขอบคุณค่ะตอนนี้ก็โพสเยอะไว้ก่อน ตอนหน้าถึงจะทีละตอนเหมือนเดิมค่ะคุณพีท คุณ : Wild Monkey  คิดถึงเช่นกันจ้า คุณ : jum (jumnataya) ขอบคุณมากๆค่ะ คุณ : mimny  หวังว่าจะเป็นเช่นนั้นเช่นกันค่ะ ขอบคุณนะคะ คุณ : scottie  ขอบคุณค่ะ จุ๊บๆ คุณ : LJ.Kanomjan  ก๊ากกกที่แน่ใจนะคะว่าเป็นป้ายไฟ ขอบคุณมากค่ะไม่เคยเห็นชื่อเลยค่ะ ยินดีต้อนรับสู่โลกนิยายของรอมแพงค่ะ^^ เชื่อแล้วว่าหนอนน้อยกิ๊วกิ๊วคิดถึงมากจริงๆ ขอบคุณนะคะ ขอบคุณทุกคนด้วยค่ะ พรุ่งนี้เจอกันตอนที่5ค่ะ จ๊วบ! แก้ไขเมื่อ 24 ก.พ. 54 16:02:31 จากคุณ : จอมนาง เขียนเมื่อ : 24 ก.พ. 54 15:52:05

ความคิดเห็นที่ 7 มาลงทุกวันเหรอคะ? \0_0/ ทันใจมาก พ่อทองเอกนี่ตอนหลังจะได้กลับมาเป็นนาคไหม? จากคุณ : แก้วกังไส เขียนเมื่อ : 24 ก.พ. 54 16:46:39

ความคิดเห็นที่ 8 ทันใจดีค่ะ คนอ่านไม่ต้องรอนาน เง้อ..(ว่าตัวเองแล้วสิ หุๆ) แม่มุก ค่อยเป็นค่อยไป เดี๋ยวไก่(ตัวผู้ตื่นป อิๆ ลุ้นตอนต่อไปค่ะ อะไรจะเกิดขึ้น จากคุณ : มนต้นไม้ (Setakan) เขียนเมื่อ : 24 ก.พ. 54 16:57:59

ความคิดเห็นที่ 9 มาอ่านต่อครับ จากคุณ : เซโก้4 เขียนเมื่อ : 24 ก.พ. 54 18:42:40

ความคิดเห็นที่ 10 สนุกมากค่ะ อยากรู้จริงๆว่ามุกมณีเป็นใครกันแน่ จะรอนะคะ จากคุณ : สร้อยอินทนนท์ เขียนเมื่อ : 24 ก.พ. 54 18:45:44

ความคิดเห็นที่ 11 ว้าวววววว คุณรอมแพงมาแล้ว หายดีแล้วเหรอคะ หายไปนานมากเลย คิดถึงค่ะ ^^ จากคุณ : กะปอมน้อย เขียนเมื่อ : 24 ก.พ. 54 20:56:13

ความคิดเห็นที่ 12 ตามมาอ่านติดๆ ฮิๆ จากคุณ : Tyra เขียนเมื่อ : 24 ก.พ. 54 21:27:24

ความคิดเห็นที่ 13 ลงถึงตอนใหม่เมื่อไรห่บอกด้วยนะคะ จากคุณ : scottie เขียนเมื่อ : 24 ก.พ. 54 22:01:08

ความคิดเห็นที่ 14 มาอ่านต่อจ้า จากคุณ : อรุสา (npuiy) เขียนเมื่อ : 25 ก.พ. 54 05:56:36

ความคิดเห็นที่ 15 ว๊าวววววววววว... รวดเร็วทันใจวัยโจ๋..... หนอนขอเก็บแสปร์ รออ่าน 5 ตอนรวด จุ๊บๆ จากคุณ : nonnoiGiwGiw เขียนเมื่อ : 25 ก.พ. 54 09:29:20

ความคิดเห็นที่ 16 ยังนึกไม่ออก,,,คิดหัวแทบแตก ว่าใครจะเป็นพระเอก ฮาาาาาา จากคุณ : Wild Monkey เขียนเมื่อ : 25 ก.พ. 54 12:16:05