ความคิดเห็นที่ 1  ....................................................                                      อีกด้านหนึ่ง... จาริโอเธอรัสกำลังจะกดรหัสผ่านเพื่อเปิดประตูเข้าสู่ห้องปฏิบัติการหมายเลขแปด ทันใดนั้นเองสัญญาณเรียกฉูกเฉินก็พลันดังขึ้นบนเครื่องสื่อสาร เมื่อเขากดรับ เสียงเซปัสก็รายงานเข้ามาในหูของเขา ใบหน้าคมคายอันมักเรียบเฉยสุขุมพลันเปลี่ยนเป็นเคร่งเครียดลงทันที  เจ้าชายราโอมินที่ด้านข้าง อดโพล่งถามไม่ได้                    “  เกิดอะไรขึ้นหรือ ? ”                    “  มีคนร้ายที่ห้องควบคุมโรงเก็บยาน คนของเราถูกฆ่าตายไปสอง ”                    “  รู้มั้ย..มันเป็นใคร ? ”                    คนถูกถามสั่นศีรษะ เพียงสั่งสั้นๆ                    “  โปรดรออยู่ตรงนี้.. กระหม่อมจะรีบกลับมา ”                    กล่าวจบก้าวยาวๆกลับไปที่ลิฟต์ตัวที่เพิ่งพาพวกเขาขึ้นมาเพื่อกลับลงไปข้างล่าง ขณะก้าวเข้าลิฟต์มือก็กดเครื่องสื่อสารเรียกเจ้าเพื่อนอีกคนเพื่อสั่งความ                    “  ฟิก... รีบตามหาฝ่าบาทให้เจอ แล้วถวายการอารักขาด้วย ! ”                                      ....................................................                                        แม้ว่าลูเปอร์เซียสจะพุ่งตัวตามออกมาติดๆ แต่ชั่วเวลาเพียงแค่พริบตาร่องรอยของกาเรลก็หายไปราวกับล่องหน เมื่อมากัสเดินตามออกมา เห็นเขากำลังสั่งการคนเรื่องการกระจายกำลังออกค้นหาคนร้าย                    ยามนั้นเสียงสมองกลประจำยานแม่ พลันแจ้งคำขอส่งควอนตันต่อพวกเขาทั้งสอง                    “ ท่านจาริโอเธอรัส ขอเชิญท่านมากัสและท่านลูเปอร์เซียสไปที่หอบังคับการใหญ่ตอนนี้ ! ”                    สองนายทหารราชวัลลภมองหน้ากันแวบหนึ่ง ก่อนจะพยักหน้า ตอบรับโดยพร้อมกัน                    “ ได้ ! ”                    ขาดคำละอองแสงสีเหลืองระยิบระยับก็ราวกับถูกปล่อยลงมาจากเพดานเหนือศีรษะ ครอบคลุมใส่ร่างสูงใหญ่ของคนทั้งสอง ก่อนจะเลือนรางหายลับไปจากที่ตรงนั้น                    ...........................................                    “ มีเรื่องที่น่าเป็นห่วงอย่างยิ่ง ”                    จาริโอเธอรัสผละสายตาจากจอแสงสามมิติเบื้องหน้าหมุนเก้าอี้หันหน้ามาบอกกับพวกเขา เมื่อทั้งสองรุดไปถึง                    “  ฉันตรวจพบการพยายามเชื่อมต่อกับสมองกลหลักประจำยานของคนร้ายโดยผ่านทางห้องควบคุมนั่น มีข้อมูลบางอย่างรั่วไหลออกไปจากเซปัส ตอนนี้กำลังตรวจอยู่ว่ามีอะไรบ้าง...”                    ดวงตาสีน้ำเงินเย็นยะเยียบของลูเปอร์เซียสจับจ้องมองหน้ามากัสแล้วขมวดคิ้ว                    “ เป็นไรไป ? ”                    คนที่ปกติพูดมากที่สุดหากเวลานี้กลับเอาแต่นิ่งเงียบเหมือนโดนความคิดกังวลบางอย่างกดทับอยู่พอถูกถามก็พลันระบายลมหายใจหนักๆออกมา                    “  ฉันกำลังภาวนาในใจ ขออย่าให้เป็นอย่างที่สงสัย ”                    “  นายสงสัยอะไร ? ”                    “  ฉันสงสัยว่ากาเรลจะเกี่ยวข้องเจ้าคนร้ายที่พวกเรากำลังตามหาซึ่งหลุดกาลมิติขึ้นมาบนยาน มันอาจจะเป็นคนๆเดียวกัน หรือไม่ก็..อาจถูกคนที่หลุดกาลมิติมาควบคุมสั่งการให้ทำงาน”                    จาริโอเธอรัสแม้กลับไปก้มหน้าง่วนอยู่กับการค้นหาข้อมูลหน้าจอแสงสามมิติอีกครั้ง แต่ปากก็ยังพูดออกความคิดเห็น                    “  ประการแรกไม่น่าจะใช่ ฉันตรวจสอบแล้ว กาเรลขึ้นยานมากับพวกเราตั้งแต่แรกเริ่มเดินทาง ประวัติความเป็นมาของมันก็ชัดเจนและถูกต้อง ..แต่ประการหลังนับว่ามีความเป็นไปได้สูง ”                    มากัสวางมือขวากดขอบโต๊ะ เคาะนิ้วเบาๆอย่างใช้ความคิด                    “  ดูไปแล้ว.. เรื่องที่พวกเราสงสัยว่ามีคนหลุดกาลมิติขึ้นมาบนยานคงจะเป็นความจริง แต่มันหลบเงียบแฝงตัวอย่างลับๆบนยานถึงสองวัน ..ที่แท้คิดทำอะไรอยู่กันแน่ หรือว่า...”                    แล้วนัยน์ตาสีสนิมก็พลันฉายประกายวาบขึ้นราวกับนึกอะไรขึ้นมาได้                    “  รึว่าจะมีความเกี่ยวกับข้องอะไรกับคนที่เราพาตัวขึ้นยานมาสองคนนั่น ? ”                    ยามนั้นเอง จาริโอเธอกัสก็คล้ายกับพบเจออะไร ใบหน้าคมคายราวกับถูกผนึกนิ่ง  เพ่งตาจ้องมองตัวอักษรและสัญลักษณ์มากมายที่เลื่อนผ่านจอแสงไปอย่างรวดเร็ว                    “  นายวิเคราะห์ถูกทางแล้วมากัส  ข้อมูลที่รั่วไหลออกไปส่วนใหญ่เกี่ยวข้องกับสิ่งที่อยู่ในห้องปฏิบัติการหมายเลขแปดจริงๆด้วย ”                    มากัสยืนจ้องมองข้อมูลที่ฉายอยู่บนหน้าจอด้วยสีหน้าครุ่นคิด ก่อนจะเอ่ยปากสรุปอย่างมั่นใจ                    “  มันคงต้องการช่วยคน ! ”                    ยามนั้นเครื่องสื่อสารของลูเปอร์เซียสถูกเรียกดังขึ้นเบาๆ ลูกน้องใต้สังกัดของเขาซึ่งถูกสั่งให้กระจายกำลังออกตามหาคนร้ายได้ติดต่อด่วนเข้ามา เมื่อนายทหารหนุ่มในเครื่องแบบชุดสีดำกดรับ สัญญาณภาพเฮโลแกรมก็ถูกฉายขึ้นเบื้องหน้าคนทั้งสาม                    นายทหารใต้บังคับบัญชาซึ่งติดต่อมาน้อมกายรายงาน                    “  เราพบกาเรลแล้ว มันตายแล้วขอรับ ”                    จากนั้นสัญญาณภาพสามมิติฉายไปที่ร่างของนายทหารฝ่ายช่างเทคนิคคนดังกล่าว ซึ่งนอนนิ่งจมกองเลือดของตนเองอยู่บนพื้น จากคำรายงานของจาคีรันซึ่งเป็นชื่อของนายทหารผู้นั้นบอกว่ากาเรลขัดขืนการจับกุมจนเกิดการต่อสู้ สุดท้ายก็ใช้มีดปาดคอตัวเองฆ่าตัวตาย                    “ หมอนั่นคงลงมือปิดปากตัวเองเพราะเกรงความลับรั่วไหล ไม่ก็กลัวเกรงความผิด ”                    มากัสถอนใจพลางกล่าวอย่างเสียดาย                    เมื่อเป็นเช่นนี้เบาะแสที่จะเชื่อมสาวไปหาผู้บงการไยมิใช่ได้ถูกตัดขาดลง                    หากแต่ผู้อยู่เบื้องหลังที่ยังลอยนวล...มันเป็นใครกันหนอ ?                    “ จัดการศพมันให้เรียบร้อย แล้วสั่งการฝ่ายรักษาความปลอดภัยทุกหน่วย เพิ่มความเข้มงวดให้ยิ่งขึ้น ถ้ามีจุดไหนน่าสงสัยให้รีบรายงานมาด่วน...”                    ลูเปอร์เซียสสั่งกำชับจาคีรัน ก่อนจะที่ปิดสัญญาณภาพการติดต่อ                                      อีกด้านหนึ่ง... จาคีรันหลังจากปิดเครื่องมือสื่อสารที่ถ่ายภาพศพของกาเรลส่งไปเสร็จ  มุมปากพลันขยับเป็นรอยแสยะยิ้มเย็นยะเยียบขึ้นอย่างพึงพอใจ                    ห่างจากศพของกาเรลไปไม่ถึงสิบก้าว จาคีรันอีกคนถูกสยบนอนแน่นิ่งอยู่กับพื้น คนผู้นั้นเดินไปหาร่างของคนซึ่งมีรูปร่างหน้าตาเหมือนตนเองทุกประการ แล้วล้วงตลับโลหะกลมสีเงินอันหนึ่งออกมา สั่งการอะไรบางอย่าง ทำให้ประตูมิติสีดำทะมึนบานหนึ่งคลี่ตัวเปิดขึ้นเบื้องหน้า จากนั้นค่อยผลักร่างไร้สตินั่นส่งผ่านช่องมิติไปยังอีกฝั่งหนึ่งซึ่งเป็นสถานที่อันปลอดภัยและลับตาคนบนยานซึ่งเขาได้ดำเนินการเตรียมไว้แต่แรกแล้ว                    เขาไม่ฆ่ามันไม่ใช่เพราะมีจิตเมตตา หากเป็นเพราะคนผู้นี้ยังมีประโยชน์กับเขา อย่างน้อยก็สามารถเก็บไว้ใช้ ‘ตัดตอน’ ยามที่เขาจำเป็นต้องเปลี่ยนจากร่างนี้ไปเป็นร่างใหม่อีกคน                    เหมือนกับที่เคยทำไว้กับกาเรลนั่นเอง !                     ..... จากคุณ : ธีตภากร เขียนเมื่อ : 25 ก.พ. 54 10:25:16

ความคิดเห็นที่ 2 ....                    เวลาเดียวกันนั้น...ตัดกลับไปที่หอบังคับการใหญ่อีกครั้ง                    ท่าทางหงุดหงิดเสียดายของมากัสอย่างที่จาคีรันเห็นจากสัญญาณภาพเฮโลแกรมเมื่อสักครู่พลันสลายราวถูกลบทิ้ง เมื่อการติดต่อสื่อสารระหว่างสองฝ่ายถูกปิดลง                    ราชวัลลภหนุ่มผมสีน้ำตาลแดงถลันกายปราดไปหน้าแผงควบคุมระบบสื่อสารทั้งหมดของยานอย่างรวดเร็ว  เปิดจอแสงแสดงภาพแผนผังบนยาน                    “ เซปัส... ขอตำแหน่งพิกัดของจาคีรันตอนนี้ที...”                    สมองกลหลักประจำยานจึงสแกนค้นหาอย่างรวดเร็ว ไม่ถึงสองวินาทีจุดกะพริบสีส้มจุดหนึ่ง ก็วูบวาบขึ้นบนจอภาพซึ่งเต็มไปด้วยเส้นแสงสีน้ำเงินมากมายโยงไปมาราวตาข่าย                    จาริโอเธอรัสละสายตาจากสิ่งที่กำลังดูหันมามองมากัสอย่างงุนงง กับเจ้าเพื่อนคนนี้บางทีเขาก็รู้สึกไม่ค่อยทันความคิดของมันเลยว่ากำลังคิดอะไรอยู่กันแน่ ลูเปอร์เซียสยกแขนตนเองขึ้นกอดอกถามเสียงเย็นชา                    “  รึว่านายสงสัยคนของฉัน ? ”                    “  ถ้าหมอนั่นยังเป็นคนของนาย..ฉันก็คงไม่ไปสงสัย ..”                    คนฟังพอฟังก็ขมวดคิ้วราวกับพลันฉุกใจคิดอะไรขึ้นมาได้บางอย่าง                    มากัสแสยะยิ้มมุมปากพลางอธิบายต่อ                    “  กาเรลตัวจริงเป็นแค่นายทหารฝ่ายช่างเทคนิค แต่กาเรลที่ลงมือใส่พวกเรา ฝีมือของมันฉันว่าคงไม่ด้อยไปกว่านายเลย เจ้ากาเรลคนนั้นมันไวขนาดไหน แม้แต่นายก็ยังไล่ตามไม่ทัน แล้วด้วยฝีมือของจาคีรันรึจะจัดการกับเจ้ากาเรลคนนั้นได้.. นอกซะจากว่า....”                    “  นอกเสียจากว่ากาเรลที่ตายจะเป็นตัวจริง ! ”                    ลูเปอร์เซียสพลันต่อประโยคคำตอบที่อีกฝ่ายจงใจเว้นว่างไว้ในทันที                    “ ถูกต้อง ! ”                    มากัสปรบมืออย่างถูกใจ ค่อยกล่าวเสริม                    “ มันจงใจฆ่าเหยื่อปิดปาก เพื่อเปลี่ยนร่างไปเป็นคนใหม่ แล้วไม่แน่...เจ้าจาคีรันคนนี้ ก็อาจจะไม่ใช่จาคีรันที่เป็นลูกน้องของนายคนนั้นแล้วก็ได้ ! ”                    จาริโอเธอรัสทวนคำ “เปลี่ยนร่างไปเป็นคนใหม่” นัยน์ตาสีดำสนิทราวดวงตาของทารกก็กลอกไปมาอย่างครุ่นคิด                    “  ดูเหมือนว่า มีวิธีแปลงโฉมอยู่วิธีหนึ่งที่ทำโดยการใช้คอธควบคุมบังคับโครงกระดูกและเนื้อเยื่อในร่างกายให้เปลี่ยนสภาพรูปร่างหน้าตาและสีผิวไปตามที่คนผู้นั้นต้องการได้ ”                    ลูเปอร์เซียสพึมพำ “  รึนายสงสัยว่าหมอนั่นรู้จักการใช้พลังคอธแปลงโฉม ? ”                    จาริโอเธอรัสส่ายหน้าช้าๆอดแย้งไม่ได้                    “ แต่คนที่จะใช้คอธควบคุมแปลงโฉมตนเองได้ จะต้องมีคอธที่สูงมากๆทีเดียว ...ไม่แน่.. หรือว่ามันอาจจะใช้เครื่องแปลงโฉมแบบที่พวกเรา..”                    คำพูดกล่าวถึงตอนท้ายมากัสก็พลันส่งเสียงไอแค่กๆออกมาราวสำลักน้ำลาย ทำเอาคนที่กำลังพูดค้างค่อยฉุกคิดได้ว่ากำลังพลั้งปาก ถึงกับรีบกลืนคำพูดกลับลงคอแทบไม่ทัน                    เขาแทบลืมไปเลยว่ากำลังเอ่ยถึง ‘ข้อห้าม’ บางอย่างต่อหน้าใครบางคน                    หากโชคดีที่ใครคนนั้นในตอนนี้กำลังจมอยู่ภายใต้ความคิดกับเคร่งเครียด จึงไม่ทันฉุกคิดกับท่าทีแปลกๆของเพื่อนร่วมงาน ทันใดนั้นพลันได้ยินเสียงมากัสอุทานขึ้น                    “  เฮ้ย.. ดูนั่นไง ....”                    เห็นจุดกะพริบสีส้มนั่นอยู่ๆก็หายวับจากตำแหน่งเดิม แล้วไปปรากฏขึ้นที่อีกตำแหน่งของแผนผัง                    “  เอ๊ะ..มันหายตัวได้ด้วยหรือวะนั่น ? ”                    “  นั่นไม่ใช่การหายตัว ” จาริโอเธอรัสกล่าวช้าๆ “ แต่เป็นการเคลื่อนย้ายผ่านช่องมิติตำแหน่ง ”                    “  แต่หมอนั่นมันไม่มีสิทธิ์เรียกใช้ควอนตันบนยานนี่หว่า..”                    มากัสพึมพำอย่างงงๆ ลูเปอร์เซียสพลันสรุปเสียงเย็นชา                    “ มันจะเคลื่อนย้ายตัวเองได้ด้วยวิธีไหนก็ช่างเถอะ แต่ที่ฉันสนใจก็คือ มันไปที่ห้องบรรทมของฝ่าบาททำไม ..ฉันจะไปดูที่นั่นเอง ! ”                     พูดจบกดเครื่องสื่อสารเรียกหาเซปัสทันที                    “  ขอควอนตันหนึ่งที่ ส่งฉันไปหน้าห้องบรรทมเดี๋ยวนี้ ”                    “  เฮ้ย...”  อีกคนหันขวับมาโวย  “ ที่เดียวได้ไงวะ ขอเผื่อพวกเราสองคนด้วยสิ ”                    หากแต่ช้าไปเสียแล้ว เพราะละอองแสงสีเหลืองโรยลงมาคลุมใส่เจ้าของร่างในเครื่องแบบสีดำก่อนจะพาคนหายวับจากไปเพียงคนเดียว  จาริโอเธอรัสเหลียวหน้ามาทางนี้ ร้องบอกเบาๆ                    “ ไม่ต้องโวยวายก็ได้ว่ะ เดี๋ยวฉันขอเผื่อนายเอง ”                                       .. จากคุณ : ธีตภากร เขียนเมื่อ : 25 ก.พ. 54 10:27:08

ความคิดเห็นที่ 3 ........                                    ยานแม่ของซาปิธัสแม้จะใหญ่โตมโหฬารมีพื้นที่กว้างขวางสักเพียงไหน แต่อาณาบริเวณดังกล่าวก็ยังคงมีขอบเขตจำกัด ที่ใครสักคนแม้อยากจะหลบผู้คนไปอยู่ไกลแสนไกลเงียบๆตามลำพังแค่ไหน แต่จะอย่างไรก็ยังคงต้องอยู่บนยานลำนี้ไม่อาจไปไหนได้ไกล                  ดังนั้นบนพื้นลานระเบียงด้านนอกของยานซึ่งมักสร้างเป็นกระจกหนาบานใหญ่กั้นไว้โดยรอบเวลานี้จึงนั่งไว้ด้วยคนผู้หนึ่ง ซึ่งนั่งเอนหลังพิงฝาผนัง ขาข้างหนึ่งชันเข่า อีกข้างทอดยาวไปกับพื้น ใบหน้าซึ่งซ่อนอยู่ใต้เงามืดเงยขึ้นเล็กน้อยราวกำลังเหม่อมองบางสิ่งยางอย่างที่อยู่สูงขึ้นไปอย่างเลื่อนลอย และอยู่ในท่วงท่านั้นมานานเกือบครึ่งชั่วโมงแล้ว                  กลางห้วงอวกาศอันไร้ขอบเขตในความเป็นจริงจะมืดมิดไม่อาจมองเห็นสิ่งใดทั้งสิ้น แต่ยานลำนี้สามารถส่งคลื่นสแกนออกไปได้ไกล แล้วนำข้อมูลที่ได้รับ แปลผลออกมาเป็นภาพฉายไว้บนกระจกบานนั้น ทำให้คนจากข้างใน สามารถมองเห็นทัศนียภาพด้านนอก ให้ความรู้สึกราวกับนั่งมองท้องฟ้าจากระเบียงหลังห้องของตนเองก็ไม่ปาน                  บางสิ่งที่ได้จากมาและบางสิ่งที่ได้จากไปอย่างไม่หวนคืน บางครั้งเมื่อนั่งมองท้องฟ้าเงียบๆตามลำพังอยู่หลังห้อง คนเราก็มักหวนกลับไปมองเห็นสิ่งนั้นได้อีกครั้ง                  หากก็แต่ได้เพียงแค่มองและระลึกถึงเท่านั้น...ไม่อาจสัมผัสจับต้องกับมันได้อีกแล้ว                                  ยามนั้น...ใครอีกคนหนึ่งสาวเท้ามาทางนี้อย่างเร่งร้อน ครั้นพอกวาดสายตามองเห็นคนที่นั่งอยู่บนพื้นข้างหน้า จึงค่อยถลันเข้าไปยืนหลบหลังเสากลมต้นหนึ่งซึ่งอยู่ไม่ไกล                  อันที่จริงเมื่อจาริโอเธอรัสเรียกเข้าเครื่องสื่อสารสั่งให้เขาถวายอารักขา แพทย์หนุ่มประจำพระองค์ก็ราวกับพอคาดเดาออกในทันทีว่าฝ่าบาทของตนเวลานี้น่าจะประทับอยู่ที่ไหน เพียงแต่ระเบียงรอบนอกของยานมีอยู่หลายแห่ง แต่ละแห่งกินพื้นที่เป็นทางยาว ดังนั้นกว่าจะเดินหาคนสักคนจนเจอจึงเสียเวลาอยู่ไม่น้อย                  อย่าว่าแต่คนๆนั้นไม่ยอมเปิดเครื่องสื่อสารและสัญญาณแจ้งพิกัดให้เขาสามารถสั่งสมองกลของยานช่วยค้นหาอีกแรงได้                  แต่ครั้นพบเจอแล้ว เขาจะทำอย่างไรดีหนอ ฟิเกอรัสก็ไม่ได้เตรียมตัวเตรียมคำพูดมาเสียด้วย                  จะเข้าไปทูลรายงานเรื่องมีคนร้ายนั่นเลยดีไหม ?                  พอนึกถึงตรงนี้ก็ส่ายหน้ากับตนเอง                  ไม่ดีกว่า...! พวกนั้นมันอยู่กันตั้งสามคนแล้ว คิดว่าคงพอจัดการกับเจ้าผู้ร้ายคนนั้นได้ไม่ยาก เขาเชื่อมั่นและไว้วางใจในฝีมือเพื่อนทั้งสามของเขาเป็นอย่างดี                  แต่จะให้ทรงนั่งซึมอยู่ตรงนั้นอีกนานอย่างนั้นหรือ ?                  เข้าไปปลอบดีไหม ?                  คำถามนี้พอผุดขึ้นในใจ ในลำคอก็พลันรู้สึกจุกแน่นขึ้นมาอย่างบอกไม่ถูก ยามเมื่อนึกถึงสาเหตุที่ทำให้ต้องทรงกลายเป็นอย่างนั้น ไยมิใช่เป็นสาเหตุเดียวกันกับที่ทำให้เขาเองรู้สึกเสียใจและยังทำใจยอมรับไม่ได้อยู่เหมือนกันมิใช่หรือ ?                  ‘ บ้าชะมัด ทำไมนายถึงได้เหลวไหลอย่างนี้วะ ?’                  ฟิเกอรัสนึกด่าตัวเองพลางเอานิ้วปาดหยดน้ำบนหางตาออกไปอย่างขัดใจ เพราะความอ่อนไหวสะเทือนใจง่ายแบบนี้สินะ ในสายตาของเจ้ามากัสจึงมักชอบเห็นเขาเป็นเด็กน้อยอยู่เสมอ ทั้งที่อ่อนกว่ามันแค่ปีกว่าเอง อีกทั้งยังเรียนร่วมชั้นปีเดียวกันและจบออกมาพร้อมกันแท้ๆ                  ‘เอาล่ะวะ...เข้มแข็งไว้ฟิเกอรัส คนเราต้องยอมรับความจริงและกล้าเผชิญหน้ากับความจริง มีอยู่ทางนี้ทางเดียว ที่ทำให้คนเราสามารถหยัดยืนต่อไป...และมีชีวิตอยู่เพื่อทำหน้าที่ของเราต่อไปได้ ’                  สูดลมหายใจยาวลึกปลุกปลอบกำลังใจพร้อม ขณะจะขยับตัวออกจากหลังเสา เสียงหนึ่งก็ดังขั้น                  ฟุบ...ผลั๊วะ  !                  เสียงเหมือนอะไรหนักๆถูกโยนลงมากระแทกพื้น ราชวัลลภหนุ่มนัยน์ตาสีอะเมธีสต์ถึงกับใจหายวาบ รีบชะโงกไปหน้าออกไป ก็เห็นบนพื้นซึ่งอาบคลุมด้วยแสงสลัวเบื้องหน้า มีร่างสูงใหญ่ร่างหนึ่งคล้ายกับล้มลงมาแล้วกลิ้งหลุนๆไปกับพื้นสองทอด                  “ ฝ่าบาท ! “                  เท่านั้นเองขาทั้งสองก็พาเขาวิ่งโถมออกไปโดยไม่ขบคิดสิ่งใดอีกแล้ว  ถลาเข้าไป คุกเข่าลงข้างๆส่งเสียงเรียกหาอย่างตื่นตระหนก                  “ ฝ่าบาท.. ทรงเป็นอะไร ? “                  ร่างนั้นนอนคว่ำหน้านิ่งไม่ไหวติง หากไหล่ผายกว้างที่ขยับเคลื่อนไหวเบาๆยังทำให้พอใจชื้นว่ายังมีลมหายใจ                  “  ฝ่าบาท.. ขานตอบกระหม่อมบ้างสิ อย่านิ่งไปแบบนี้...”                  ปากเรียกหาเสียงสั่นสะท้าน มือหนึ่งพลิกหงายร่างอีกฝ่ายเพื่อทำทางเดินหายใจให้โล่ง อีกมือก็วางบนพระอุระใช้คอธรักษาที่ตนเองฝึกฝนมือถ่ายทอดลงสู่ร่างนั้นเพื่อปฐมพยาบาลเบื้องต้น หากม่านน้ำที่บดบังนัยน์ตาและความมืดสลัวที่ปกคลุมอยู่บริเวณนั้น จึงไม่อาจเห็นใบหน้าคนเจ็บในวงแขนได้ชัด ทำให้เขารู้สึกหงุดหงิดขัดใจอย่างยิ่ง ได้แต่หดมือที่กำลังทำการรักษามาข้างหนึ่งกดเครื่องสื่อสารเงยหน้าขึ้นเรียกหาเจ้าสมองกลผู้ซื่อสัตย์เสียงดังอย่างกระวนกระวาย                  “ เซปัส ขอแสงสว่าง..ตรงนี้  เยอะๆด้วย “                  พรึบ...พรึบ..พรึบ !                  พลันแผ่นแสงเจ็ดแปดแผงบนเพดานเหนือศีรษะ ก็เปล่งแสงสว่างออกมาไล่ติดต่อกันไปทีละแผงในเวลาอันรวดเร็ว ชั่วไม่ถึงอึดใด ที่ตรงนั้นก็สว่างขาวจ้า จนคนที่เงยหน้าสั่งต้องหยีตายกแขนขึ้นป้องหน้าตนเองอย่างลืมตัวเพราะตาสู้แสงอย่างกะทันหันไม่ไหว                  “  ไอ้สมองกลบ้าเอ๊ย !"                   .....                 ..... .....                   “ นายใจเย็นๆก็ได้ฟิก...ฉันอยู่นี่ ! “                  แล้วเสียงหนึ่งก็ปรามขึ้นอย่างเนือยๆปนเสียงถอนหายใจเหมือนคนอ่อนเพลีย เสียงนั้นทำเอาคนที่นั่งยกแขนป้องหน้าต้องลดแขนลงอย่างช้าๆ ดวงตาสีอะเมธีสต์ลืมกว้างอย่างตกตะลึง มองดูร่างของคนซึ่งยังคงนั่งอยู่ที่เดิมตรงนั้นค่อยๆยืดกายลุกขึ้นราวเกียจคร้าน แล้วเดินตรงมาทางนี้                  “ ฝ่า..บาท ! “                  ฟิเกอรัสครางเสียงอึกอักในลำคออย่างงุนงง ก่อนจะนึกขึ้นมาได้ ก้มลงมองใบหน้าของคนในวงแขนของตน                  แล้วหมอนี่มันใครกันวะ ?                                  “ นายนี่นะ...”                  เจ้าชายอาซิคาลอสทรงมองคนที่ทำหน้าเหมือนโดนผีหลอกอย่างรู้สึกอ่อนระอา พึมพำได้แค่นั้นก็ไม่รู้จะตรัสอะไรอีกดี  ถึงแม้ว่ายังอยากประทับอยู่เพียงลำพังคนเดียวเงียบๆ แต่เมื่อเห็นมีคนมาคร่ำครวญกำลังจะเป็นจะตายอยู่ตรงหน้า หากจะเสด็จลุกหนีไปทางอื่นเสียก็คงจะพระทัยดำเต็มที                  ยอบพระวรกายลงข้างร่างคนเจ็บ ทอดพระเนตรมองใบหน้าคนผู้นั้นก็จดจำออกในทันที                  “  คนของลูเปอร์เซียสที่ชื่อจาคีรันใช่ไหม อาการเป็นอย่างไรบ้าง ? ”                  ฟิเกอรัสพอตั้งสติได้ ก็ค่อยรู้สึกตัวว่าได้แสดงกิริยาน่าอับอายอะไรออกไปบ้างเมื่อสักครู่นี้ ถึงกับกระอักกระอ่วนจนแทบไม่กล้าสบพระเนตรด้วย ได้แต่ปั้นหน้าเคร่งขรึมขึ้นกลบเกลื่อนพลางนวดหน้าอกถ่ายทอดคอธรักษาให้กับคนเจ็บ                  “  อาการเหมือนบาดเจ็บสาหัสที่ลมปราณ..คล้ายกับถูกคอธหนักหน่วงกระแทกใส่”                  เจ้าชายทรงเหลือบพระเนตรมองท่าทางขึงขังแกมขัดเขินของชายหนุ่มรุ่นน้องผู้เป็นทั้งพระสหาย นายทหารคนสนิทและแพทย์ประจำพระองค์ ในพระทัยก็พลันอบอุ่นอ่อนโยนขึ้น รอยพระสรวลบางๆผุดขึ้นแตะมุมพระโอษฐ์อย่างรู้สึกขัน                  หากอยู่ในช่วงพระอารมณ์เป็นปกติ บางทีเวลานี้หมอนี่คงโดนพระองค์ตรัสล้อไปหลายยกแล้ว                  “  แล้วมันมาโผล่อยู่ตรงนี้ได้ไง ? ”                  “  นั่นสินะ ..”                  แพทย์หนุ่มประจำพระองค์ค่อยฉุกคิด หันมองโดยรอบ บริเวณตรงนี้เป็นระเบียงรอบนอกยาน                  ในเมื่อบนทางระเบียงทอดยาวระหว่างตำแหน่งที่เจ้าชายประทับนั่งอยู่กับที่เขายืนอยู่ มันไม่ได้มีประตูหรือหน้าต่างสักบาน หรือว่าร่างจาคีรันมันจะทะลุออกมาจากฝาผนังได้ ?                  แต่ก็มีอยู่อีกเหตุผลที่มีความเป็นไปได้...                  “  เซปัสมันอาจจะเพี้ยน ใช้ควอนตันส่งคนผิดที่ แทนที่จะส่งไปห้องพยาบาลกลับส่งมาตรงนี้ก็ได้นะพ่ะย่ะค่ะ...”                  สีพระพักตร์นิ่งไปนิดหนึ่งราวฉุกพระทัยคิด ก่อนจะจับจ้องหน้าอีกคนอย่างคาดคั้น                  “  เกิดเรื่องไม่ปกติขึ้นในยานใช่ไหม ? ”                  แล้วนั่นเอง ฟิเกอรัสจึงค่อยนึกถึงสาเหตุที่ทำให้เขาต้องตามหาพระองค์ขึ้นมาได้  ดังนั้นรีบทูลรายงานเรื่องที่มีคนร้ายลอบขึ้นยานออกไปทันที....                                  ...................................................... จากคุณ : ธีตภากร เขียนเมื่อ : 25 ก.พ. 54 10:30:25

ความคิดเห็นที่ 4 ...                  มากัสกับจาร์ปรากฏกายขึ้นหน้าห้องบรรทมของเจ้าชายซิคาลอสคล้อยหลังลูเปอร์เซียสไม่ถึงเจ็ดวินาที เมื่อไปถึงเห็นอีกฝ่ายกำลังนาบลำตัวกับขอบประตู มือขวากุมปืนแสงไว้ ตระเตรียมพร้อมที่จะบุกเข้าไป                  มากัสทำสัญญาณมือให้อีกฝ่ายใจเย็นไว้ก่อน พลางก้มมองเจ้าเครื่องมือสี่เหลี่ยมแบนๆในมือของจาร์ เห็นจุดสัญญาณแจ้งพิกัดของจาคีรันบนหน้าจอยังคงกะพริบวูบวาบอยู่กลางห้องแต่ไม่มีความเคลื่อนไหวใดเพิ่มเติม                  “ มันยังอยู่ข้างใน.. ระวังตัวด้วย ฉันจะระวังหลังให้  ส่วนจาร์..นายดักรอมันอยู่ตรงนี้ คราวนี้อย่าให้มันหลบหนีรอดไปได้อีก  ”                  เขาขยับริมฝีปากพูดสั่งการโดยไม่มีเสียง แต่อีกสองคนหันมามองก็พยักหน้ารับอย่างเข้าใจ สำหรับพวกเขาแล้ว การทำงานร่วมกันถึงสิบกว่าปีบางครั้งไม่จำเป็นต้องมีคำพูด เพียงแค่สายตากับกระแสจิตก็สามารถสื่อสารถึงกันได้แล้ว                  ด้วยความมั่นใจในฝีมืออันเก่งกาจและเฉียบขาดฉับไวของลูเปอร์เซียส ความจริงมากัสแทบไม่ต้องกังวลอะไรอีกเลย เพียงแต่เพราะเคยเห็นฝีมือของคนร้ายมาก่อน  ฝ่ายตรงข้ามแม้ยังไม่ได้ลงมืออย่างหนักหน่วง หากสัญชาตญาณของเขาก็ประเมินได้ว่าคนผู้นั้นคงหาใช่ยอดฝีมือระดับธรรมดาแม้แต่น้อย                  มันถึงกับกล้าบุกเดี่ยวขึ้นมาบนยานซาปิธัส แฝงตัวกบดานอยู่บนยานที่ได้ชื่อว่ามีระบบเฝ้าระวังป้องกันดีที่สุดแห่งจักรวรรดิเมลาเนียลได้ถึงสองวัน โดยไม่มีใครล่วงรู้หรือพบเห็นแม้แต่สมองกลหลักประจำยาน เขาไม่อยากเชื่อเลยจริงๆว่า บนดาวเคราะห์สีน้ำเงินเล็กๆดวงนั้นจะมีผู้มีฝีมือระดับนี้อยู่                  นอกเสียจากหากเปลี่ยนเป็นจากฝ่ายโปกาดอนละก็...อาจจะพอมีอยู่บ้าง                  เพราะด้วยความกล้าและฝีมือระดับนี้เท่าที่เขาพอนึกออกในตอนนี้ก็มีเพียงคนเดียวเท่านั้น                  คนผู้นั้นก็คือเจ้าผู้ครอบครองพลังคิวปัสตีสีน้ำเงินที่มีชื่อเสียงกระเดื่องดังเป็นที่หวาดหวั่นเกรงกลัวไปทั่วกาแลกซี่  เจ้าของฉายาเทพอสูรแห่งโปกาดอน...เจ้าชายเอซาลอส !                  และด้วยอำนาจอันน่าเกรงขามของคอธเทพสีน้ำเงินนี้เอง จึงเป็นสิ่งเดียวที่สามารถเชื่อมต่อกับเซปัสซึ่งมีจิตวิญญาณคล้ายมนุษย์กึ่งสมองกลให้ศิโรราบยอมรับมันเป็นเจ้านายไปอีกคน โดยที่เจ้าสมองกลนั่นไม่ทันรู้ตัวว่าได้ช่วยเหลือศัตรูของมันไปตอนไหน                                  ปริศนาประการแรกในใจของมากัสพอคลี่คลาย ปัญหาที่หนักอึ้งอีกหลายๆข้อก็พากันกรูตามเข้ามา หนึ่งในนั้นก็คือ...มันจะขึ้นมาบนยานลำนี้เพื่อจุดประสงค์อะไรกันหนอ ?                  ดูท่าคงไม่น่าจะใช่เพื่อช่วยคนที่ถูกนำตัวมาจากดาวโลกสองคนอย่างที่สงสัยไว้ในตอนแรกนั่นเสียแล้ว เพราะเจ้าผู้ครองพลังสีน้ำเงิน มุ่งหมายทำลายผู้ครองพลังสีเหลืองและแดงเพื่อรักษาอำนาจความยิ่งใหญ่ที่จะทำให้ไม่มีใครสามารถมาสยบตนเองได้ตลอดไปมิใช่หรือ ?                  หรือว่ามันคิดใช้ข้อมูลที่เกี่ยวกับคนในตู้แคปซูลที่ห้องปฏิบัติการหมายเลขแปดเพื่อทำลายร่างพลังที่อยู่ในสองคนนั้น และไม่แน่ว่าจุดประสงค์ใหญ่ของมัน อาจจะเพื่อระเบิดทำลายยานลำนี้ทั้งลำด้วยก็เป็นไปได้ ดังนั้นมันจึงลอบเข้ามาในห้องนี้ขณะที่เจ้าของห้องไม่อยู่ เพื่อค้นหาบางสิ่งบางอย่าง                  แล้วเจ้า ‘บางสิ่ง’ สิ่งนั้นมันคืออะไร  ?                  ในสมองของมากัสพยายามเค้นคิดหาคำตอบให้ได้อย่างรวดเร็ว ในขณะที่ลูเปอร์เซียสกำลังเคลื่อนตัวอย่างช้าๆและระแวดระวัง เข้าไปภายในห้องบรรทมโดยไร้เสียง                  เขาจำเป็นรู้คำตอบ เพื่อให้เท่าทันความคิดของมันผู้นั้น แล้วชิงดักลงมือขัดขวางก่อนที่มันจะทันลงมือสิ่งใดทั้งสิ้น !                  บางทีนี่คงจะเป็นทางเดียว ที่พอจะรับมือกับเทพอสูรผู้ครองพลังสีน้ำเงินผู้นั้นได้                                  ภายในห้องบรรทมทั้งมืดและเงียบ ไม่มีกระทั่งเสียงลมหายใจของใครสักคน                  โชคดีที่เวลานี้ไม่มีใครอยู่ที่นี่ หากว่าจะเกิดการต่อสู้ขึ้น ก็ไม่ต้องกริ่งเกรงมีใครโดนลูกหลง                  มากัสกระชับปืนแสงมือขวา ในฝ่ามือซ้ายถือเครื่องตรวจพิกัดแบบมือถือของจาริโอเธอรัส เห็นแสงกะพริบของจุดสีส้มบนหน้าจอยังคงอยู่ตำแหน่งเดิมไม่มีความเคลื่อนไหว นัยน์ตาสีสนิมหรี่หยีลงครึ่งหนึ่งอย่างใช้ความคิดแล้วทันใดนั้น เขาก็พลันตัดสินใจคว้ารีโมทบนโต๊ะกดเปิดแผ่นแสงบนเพดาน                  ภายในห้องสว่างขึ้น ลูเปอร์เซียสแม้แปลกใจกับสิ่งที่เพื่อนกระทำ แต่เขาก็ไม่มีเวลาจะหันไปถาม ร่างสูงตระหง่านในเครื่องแบบสีดำเปลี่ยนจากเชื่องช้า เป็นขยับเคลื่อนที่ไปมารวดเร็วขึ้น ถลันเข้าตรวจค้นทั่วห้องเพื่อหาคนร้าย                  “ ไม่ต้องแล้วลู้ป มันไม่ได้อยู่ในห้องนี้  เราหลงกลถูกมันหลอกแล้ว ! ”                  มากัสร้องบอกเสียงขรึมปนแค้น ทำให้อากัปกิริยาความเคลื่อนไหวของอีกคนพลันชะงักค้าง                  “ หมายความว่าไง ? ”                  แทนคำอธิบาย เขาเดินตรงไปยังแท่นบรรทม พลิกเลิกผ้าห่มขึ้น แล้วหยิบสร้อยที่คล้องเหรียญประจำตัวของจาคีรันซึ่งซุกอยู่ใต้ผ้าห่มขึ้นมาชูให้ดู                  แค่นี้ก็เป็นคำตอบแล้ว ว่าทำไมเครื่องตรวจพิกัดจึงรายงานจุดกะพริบของจาคีรันอยู่ภายในห้องนี้                  นัยน์ตาสีสนิมเวลานี้แทบจะเปลี่ยนเป็นสีแดงด้วยความโกรธ                  เขาโกรธตัวเอง ที่สุดท้ายก็พลาดท่าเสียทีมันจนได้                  “ มันจงใจล่อพวกเรามาที่นี่ เพื่อชิงลงมืออีกที่หนึ่ง...”                  “  ที่ไหน ? ”                  นั่นสิ.. เป็นที่ไหนหนอบนยานลำนี้ ?                  มากัสสงบจิตใจให้เยือกเย็นลง รวบรวมสมาธิขบคิดอีกครั้ง                  ครั้งนี้เขาจะไม่ยอมผิดพลาดอีกแล้ว !                  ....................................................                                   เมื่อพวกเขาออกมาจากห้องบรรทมก็เป็นเวลาเดียวกับที่เจ้าชายอาซิคาลอสเสด็จมาถึงพร้อมกับฟิเกอรัส  ที่แท้ทั้งสองช่วยนำร่างไร้สติของจาคีรันไปส่งห้องพยาบาลจากนั้นก็รุดไปยังหอบังคับการใหญ่ เห็นจอแสงแสดงแผนผังที่มีจุดพิกัดของจาคีรันกะพริบอยู่ที่ในห้องบรรทม ก็ฉุกพระทัยคิดว่าต้องเกิดเรื่องขึ้นดังนั้นรีบเสด็จตามมาสมทบที่นี่ทันที                   “ บ้าชะมัด..ที่แท้ทั้งหมดก็เป็นแผนล่อเสือออกจากถ้ำของมันสินะ “                   ฟิเกอรัสพอรู้โดยคร่าวๆว่าเกิดเรื่องอะไรขึ้นก็งึมงำในคออย่างหัวเสีย เพราะไม่เพียงเพื่อนสามคนที่โดนมันหลอก กระทั่งเขากับฝ่าบาทก็ยังหลงกลมันเช่นกัน  จาริโอเธอรัสอดกล่าวไม่ได้                   “  งั้นสถานที่ที่มันต้องการจะลงมือจริงๆในคืนนี้เป็นที่ไหนกันแน่ ? ”                   มากัสกวาดตามองไปรอบๆ แล้วมาหยุดลงที่จาริโอเธอรัส                   “ ตอนนี้เจ้าชายราโอมินอยู่ไหน ? ”                   “  ทรงรออยู่หน้าห้องปฏิบัติการหมายเลขแปด..”                   “  แย่แล้ว...”                   “  ทำไม ? ”                   “  ฉันสงสัยว่าจุดประสงค์ของมันก็เพื่อสังหารผู้ครอบครองร่างพลังสีแดงและเหลือง...”                   เจ้าชายอาซิคาลอสทรงขมวดพระขนงโพล่งถามอย่างสงสัย                   “  ทำไมนายคิดอย่างนั้น ? ”                   “  เพราะกระหม่อมมั่นใจเกือบเต็มว่า คนร้ายที่ลอบขึ้นยานมาผู้นั้นคือเจ้าผู้ครองพลังสีน้ำเงิน เอซาลอส พ่ะย่ะค่ะ ! ”                   “ มันอีกแล้วหรือ ? ”                   เมื่อได้ยินชื่อของผู้ครอบครองพลังคอสมิคสีน้ำเงินเต็มชัดสองหู  สีหน้าแต่ละคนก็ล้วนฉายแววเคียดแค้น  ทั้งหมดล้วนเป็นหนี้แค้นที่สั่งสมมาจนทบทวีเพราะไม่เคยมีโอกาสสักครั้งที่จะได้ระบายออกไป ไม่ว่าจะเป็นหนี้เก่าตอนเผชิญหน้าครั้งแรกที่มาริกัสก็ดี แล้วตามมาด้วยการสิ้นพระชนม์ของเจ้าชายอาซิเธโอที่เมไรอัล                   และสุดท้ายคือการจากไปอย่างไม่มีวันหวนคืนของทูลกระหม่อมน้อยผู้เป็นดุจแก้วตาดวงใจ                   ทั้งหมดล้วนเป็นฝีมือของมันผู้นั้นทั้งสิ้น !                   “ งั้นจะเสียเวลาอะไรอีก รีบไปที่นั่นกันเถอะ..”                   ฟิเกอรัสโพล่งเตือนขึ้น จากนั้นควอนตันห้าที่ก็ถูกเรียกให้ส่งมาที่นี่ พาพวกเขาทั้งห้าวาร์ปไปที่หน้าอาคารปฏิบัติการหลังนั้นในบัดดล                   ......................................                                     แม้ในอกจะรู้สึกเดือดดาลเมื่อได้ยินชื่อศัตรูคู่แค้นเก่า แต่ลูเปอร์เซียสก็ยังพอมีสติที่จะนึกสงสัยถึงชื่อใครบางคนที่หลุดออกมาจากปากเพื่อนร่วมงาน                   ที่แท้เวลานี้มีเพียงเขาผู้เดียวที่ยังไม่รู้เรื่องการฟื้นตื่นของเจ้าผู้ครองพลังสีเหลือง  ดังนั้นเมื่อทั้งหมดมาปรากฏกายขึ้น ณ ที่เป้าหมาย ลูเปอร์เซียสก็กระตุกแขนมากัสถาม                   “  ราโอมิน..มาที่นี่ได้ยังไง ? ”                   “  ไม่ใช่เวลาถามน่า..”                   คนถูกถามตัดบท พลางก้าวตามเสด็จเจ้าชายอาซิคาลอสเข้าไปในลิฟต์                   คนที่ยังไม่รู้เรื่องอะไรอยู่คนเดียว จึงได้แต่สูดลมหายใจลึกเข้าปอด อย่างข่มกลั้นโทสะไว้ พลางสาวเท้าเดินตามทุกคนเข้าลิฟต์โดยไม่เอ่ยปากพูดอะไรอีก มีเพียงสายตาเย็นยะเยียบที่จับจ้องมองเจ้าเพื่อนอีกสองคน ซึ่งคอยหลบตาเขาทำเป็นแกล้งเสมองไปทางอื่นตลอดเวลา                   เวลานี้เขาเข้าใจแล้วว่าทำไมมากัสถึงมีท่าทางแปลกๆเหมือนคอยกันเขาไว้จากอะไรบางอย่าง                   ที่แท้ก็เพราะการกลับมาของเจ้าชายราโอมินนั่นเอง                   ถ้าอย่างนั้นก็แสดงว่าการอัญเชิญผู้ครองพลังทั้งสองสำเร็จสัมฤทธิ์ผลสินะ ?                   แต่ทำไม...สีพระพักตร์ของเจ้าชายถึงทรงดูหมองหม่น หรือว่าทูลกระหม่อมน้อยอาเซนธาเรียยังไม่สามารถเสด็จกลับมาได้ ?                   นี่ยังมีเรื่องอะไร ที่เขายังไม่รู้อีกใช่หรือไม่ ? ................................................. . จากคุณ : ธีตภากร เขียนเมื่อ : 25 ก.พ. 54 10:34:15

ความคิดเห็นที่ 5  ......................................                                     คำว่า ‘เขตหวงห้าม’ เพียงสั่งได้เฉพาะคนที่เคารพกฎเท่านั้น !                   หากสำหรับผู้ที่เจตนาฝ่าฝืนแล้ว คงหาได้สนใจคำๆนี้ไม่                     อย่าว่าแต่หลายเดือนที่ต้องใช้ชีวิตอยู่กับการเดินทางในยานอวกาศอันกว้างใหญ่ ความเหงาและเซ็งที่บางครั้งไม่ค่อยมีใครยอมมาเป็นเพื่อนเล่นด้วย ทำให้เจ้าหญิงจอมซนแห่งเอลลาโกทรงใช้เวลาอันแสนจะน่าเบื่อในแต่ละวัน คลายเหงาด้วยการแอบเดินเที่ยวและปีนป่ายสำรวจบนยานไปจนทั่ว                   กล่าวได้ว่าแทบทุกซอกทุกมุมในยานลำนี้ ไม่ว่าจะเป็นสถานที่สาธารณะหรือรโหฐาน                   ก็ล้วน ‘เสร็จไอบิริน’ มาเกือบหมดแล้ว !                   เพียงอยู่ที่ว่า ‘อารมณ์ไหนอยากไปเล่นตรงไหน’ เท่านั้น                   แล้วยังมีอยู่ครั้งหนึ่งที่เจ้าหญิงน้อยทรงค้นพบโดยบังเอิญว่า มหาเวทพาอิลซุสของพระองค์ สามารถใช้โทรจิตเชื่อมติดต่อกับเซปัสซึ่งเป็นสมองกลหลักของยานได้ จึงทำให้หนึ่งมนุษย์หนึ่งสมองกล แอบคบหาเป็นเพื่อนกันอย่างลับๆมาเป็นระยะเวลาหนึ่งแล้ว                   ด้วยสิทธิ์ความเป็นเพื่อนที่เจ้าสมองกลมันบันทึกเอาไว้ ทำให้เจ้าหญิงน้อยทรงแอบเรียกใช้เซปัสส่งควอนตันให้พระองค์ได้ ทั้งที่ปกติแล้วผู้ที่มีอำนาจสามารถเรียกควอนตันมาใช้เองหรือสั่งให้ผู้อื่นได้นั้น บนยานมีเพียงห้าคนเท่านั้น คือเจ้าชายอาซิคาลอสและราชวัลลภคนสนิททั้งสี่                   แน่นอน.. เรื่องนี้ย่อมไม่มีใครรู้ เพราะพระองค์ไม่เคยแสดงสิทธิ์นี้ให้ใครเห็น และเพราะกริ่งเกรงว่าจะต้องสูญเสียเพื่อนอย่างเซปัสไป พระองค์จึงต้องปกปิดสิ่งนี้เป็นความลับไว้ไม่ให้คนของฝ่ายเมลาเนียลล่วงรู้ โดยเฉพาะกับจาริโอเธอรัสซึ่งมีหน้าที่เป็นคนควบคุมดูแลสมองกลหลักผู้นี้                   ด้วยเหตุนี้... การที่เจ้าหญิงไอบิรินอยากจะเข้าไปสำรวจหา ‘อะไรบางอย่าง’ ที่ห้องปฏิบัติการหมายเลขแปด จึงหาใช่เรื่องที่เหลือบ่ากว่าแรงสำหรับพระองค์ไม่                   อย่างไรก็ตามเซปัสก็ยังคงเป็นสมองกลผู้สัตย์ซื่อและตรงไปตรงมา ไม่เคยขัดคำสั่งที่ผู้เป็นนายโปรแกรมสั่งไว้มาก่อน ต่อให้มันยึดถือและเชื่อใจว่าเจ้าหญิงไอบิรินคือเพื่อนที่จะไม่มีวันคิดร้ายทรยศต่อผู้เป็นเจ้านายของมัน แต่เมื่อเจ้านายโปรแกรมสั่งไม่ให้มันส่งควอนตันวาร์ปใครเข้าไปในห้องปฏิบัติการหมายเลขแปด ต่อให้เจ้าหญิงน้อยจะอ้อนวอนเพียงใด มันก็หาได้ยอมทำให้ไม่                   “  ขออภัย.. เซปัสทำให้ไม่ได้ ”                   “  เซปัสใจร้าย .. ฝากไว้ก่อนเถอะนะเออ..”                   เสียงทางโทรจิตที่เชื่อมต่อถึงเซปัสร้องบอกอย่างงอนๆ                   ไม่เป็นไรสำหรับกับเจ้าสมองกลผู้สัตย์ซื่อตรงไปตรงมา อาจบังคับให้มันทำอะไรแหกคำสั่งผู้เป็นเจ้านายไม่ได้ แต่ถ้าหากเป็นการ ‘แหก’ แบบที่ยังคงอยู่ในคำสั่งล่ะ ?                   อืม...เจ้าหญิงน้อยพอฉุกพระทัยคิด ก็ทรงส่งโทรจิตไปใหม่                   “  เซปัส..ฉันไม่ให้คุณส่งฉันไปที่ห้องปฏิบัติการหมายเลขแปดก็ได้ แต่ถ้าให้ส่งไปที่ช่องใต้เพดานเหนือห้องปฏิบัติการนั่น ในคำสั่งมีรึเปล่า ว่าห้ามส่ง ฮึ? ”                   เซปัสเงียบไปครู่หนึ่ง เพื่อทบทวนคำสั่งที่จาริโอเธอรัสโปรแกรมเอาไว้อีกครั้ง                   เจ้าหญิงไอบิรินแอบพระทัยเต้นตึกๆ เพราะไม่มั่นพระทัยเหมือนกันว่านายทหารราชวัลลภหนุ่มผมดำสั้นเคลียต้นคอผู้นั้น ได้โปรแกรมคำสั่งเพี้ยนๆแบบนี้ไว้ให้เจ้าเซปัสบ้างรึเปล่า ?                   แล้วห้าวินาทีต่อมา ทุกอย่างก็เป็นไปตามคาด                   “  ไม่มีคำสั่งห้ามส่งควอนตันไปยังช่องใต้เพดาน หากประสงค์จะเดินทาง สามารถไปได้ ”                   ทันทีที่สิ้นเสียงนั้น คนซึ่งกำลังรอฟังอย่างพระทัยจดจ่อ ก็แทบจะกระโดดตัวลอยด้วยความยินดี                   .....................................                                     โอย..ทำไมมันถึงได้คับแคบอย่างนี้...?                   พอพระวรกายถูกควอนตันพาวาร์ปไปปรากฏ ณ ที่เป้าหมาย เจ้าหญิงน้อยก็ถึงกับครวญคร่ำในพระทัยอย่างโหยหวน                   เฮ้อ...แคบสมกับที่เป็นช่องใต้เพดานยานซาปิธัสแห่งเมลาเนียลจริงๆเลยนะเนี่ย !                   แล้วเพราะยังน้อยพระทัยใครบางคน จึงอดมีพระดำริเหน็บพาลไปเรื่อยไม่ได้                   นั่นสินะคุณผู้พันนั่นถึงได้ไม่นึกถึงการส่งควอนตันมาตรงนี้  ที่แท้เพราะเจ้าช่องนี่มันแคบแบบสุดๆ นั่นเอง ขนาดพระองค์ซึ่งมีรูปร่างเล็กแบบบาง พอวาร์ปเข้ามาก็โดนอัดล็อคอยู่กับที่แทบขยับเขยื้อนไม่ได้ นี่ถ้าเป็นพวกผู้ชายเมลาเนียลซึ่งต่างมีรูปร่างสูงใหญ่กำยำด้วยกันทั้งนั้นล่ะก้อ..                   ใส่เข้ามาในนี้คงแหย่เข้าได้แค่ท่อนขาล่ะกระมัง ?                   แต่จะไปโทษใครได้เล่า ก็ในเมื่อเป็นพระองค์เองล่ะที่หาเรื่องอ้อนวอนสั่งเจ้าเซปัสมันทำให้แท้ๆ                   ช่องนี้แม้ทั้งมืดและแคบจนแทบจะไม่มีอากาศหายใจ แต่อย่างไรก็ตามสำหรับ ‘ไอบิรินซะอย่าง’ แล้ว ทั้งหมดหาใช่ปัญหาไม่ เพราะนี่ไม่ใช่ครั้งแรกของการขึ้นมาในช่องใต้เพดานบนยานซาปิธัส                   ขนาดช่องใต้เพดานเหนือห้องบรรทมของเจ้าพี่อาซิคาลอส  พระองค์ยังเคยขึ้นไปคลานสำรวจมาแล้ว ...ครั้งนั้นตื่นเต้นกว่าเป็นไหนๆ                   คราวนี้แม้เจ้าช่องบ้านี่จะแคบกว่าอยู่บ้าง แต่ก็ยังถือว่า ‘จิ๊บๆ’                   ครั้นเมื่อสายพระเนตรเริ่มปรับชินกับความมืด ผงกพระเศียรเห็นช่องแสงเล็กๆจางๆอยู่ห่างออกไปไม่ไกลจึงค่อยๆเคลื่อนเข้าไปหา โชคดีนะเนี่ยที่เซปัสส่งพระองค์มาในท่าคว่ำ การคืบกระดึ๊บไปข้างหน้าทีละน้อยจึงง่ายกว่าท่าหงายอยู่สักหน่อย                   เพิ่งเคลื่อนพระวรกายไปถึงเป้าหมาย ทาบพระเนตรสำรวจดูข้างล่างทางช่องนั้น เห็นภายในห้องหรี่แสงไว้สลัวๆราวกับว่าไม่มีใครอยู่  แสงที่สว่างออกมา จึงล้วนเปล่งมาจากบนหน้าปัดและหน้าจอของเครื่องไม้เครื่องมือแปลกหน้ามากมายที่จัดวางอยู่ติดผนังเกือบทั้งสี่ด้านรอบห้อง                   ‘ ดีจังที่ไม่มีคน แต่ก่อนจะลงไปต้องตรวจให้ดีซะก่อนว่า มีวางตาข่ายลำแสงตรวจจับไว้รึเปล่า’                   แล้วเพราะความที่มีประสบการณ์สูงในการแอบซนไปจนทั่วแต่ไม่มีใครจับได้ จึงทำให้ศูนย์ความไม่ประมาทของพระองค์มักถูกเรียกใช้งานบ่อย ปลายนิ้วพระดรรชนีพอแตะกดเบาๆบนแถบอุปกรณ์เล็กๆที่คาดอยู่เหนือพระนลาฏ แผ่นใสบางสีชาก็เลื่อนลงมาครอบสองพระเนตรไว้ กลายเป็นแว่นพิเศษที่สามารถมองเห็นลำแสงที่คนปกติมองไม่เห็น                   ซึ่งก็เป็นไปตามพระดำริจริงๆ เวลานี้ค่อยทอดพระเนตรเห็นเส้นแสงสีเหลืองมากมาย สานเป็นตาข่ายถี่ยิบครอบคลุมกระจายไปทั่วทั้งห้อง ผู้พันจาริโอเธอรัสเคยอธิบายการทำงานของเจ้าตาข่ายลำแสงพวกนี้ให้พระองค์ฟังว่า เมื่อใดที่มีวัตถุหรือคลื่นพลังงานอะไรเคลื่อนไหวไปกระทบกับตาข่ายลำแสงตรวจจับเหล่านี้ สิ่งนั้นก็จะถูกแปลงเป็นสัญญาณภาพและเสียงส่งไปแจ้งยังศูนย์ควบคุมกับบันทึกไปที่สมองกลหลักของยานทันที                   แล้วเพราะเจ้าตาข่ายแสงนี่ถูกสานไว้อย่างละเอียดมาก ต่อให้แปลงร่างเป็นแมลงตัวเล็กๆบินผ่านก็อย่าหมายว่าจะรอดพ้นการตรวจจับได้                   ด้วยมาตรการรักษาความปลอดภัยที่เข้มงวดขนาดนี้  เชื่อได้ว่าภายในห้องนี้ต้องมีอะไรสำคัญเก็บรักษาไว้เป็นแน่                   ‘ เอ..จะปิดตาข่ายลำแสงพวกนี้ยังไงล่ะดีเนี่ย ? ’                   ความจริงการเข้าสู่ห้องหลังนี้ต้องผ่านประตูทางเข้าด้านหน้า เพื่อกดรหัสผ่านหน้าประตูกับสแกนลายฝ่ามือ ขอเพียงคนผู้นั้นเป็นผู้ได้รับสิทธิ์เปิดใช้ห้อง เมื่อเปิดเข้ามาตาข่ายลำแสงก็จะถูกปิดโดยอัตโนมัติ                   เพียงแต่พระองค์ไม่ได้เข้ามาทางประตู งั้นคงเหลืออยู่เพียงทางเดียว ไม่รู้ว่าพอจะใช้เส้นสายความเป็นเพื่อนกับเจ้าสมองกลหลักประจำยานช่วยปิดตาข่ายตรวจจับได้รึเปล่าน้อ ?                   ขณะจะลองส่งโทรจิตเชื่อมต่อกับเซปัสเพื่อขอความช่วยเหลือ ทันใดนั้นเอง..เห็นกลางม่านตาข่ายแสงที่คลี่กางไปทั่ว  อยู่ๆบริเวณกลางห้องก็พลันสลายตัวดับลงไปเฉยๆ ปรากฏเงาดำทะมึนกลุ่มหนึ่งขึ้นมา เงาดำจากกลุ่มเล็กค่อยๆแผ่ขยายตัวเป็นก้อนกลมรีขนาดใหญ่  เข้าสลายและยึดครองพื้นที่ที่ม่านตาข่ายแสงเคยครอบครองอยู่แทน                   เฮ้ย.. นั่นมันคืออะไร ?                   เจ้าหญิงน้อยถึงกับพระทัยเต้นตึกตักด้วยความตื่นเต้น รู้สึกถึงคอธเย็นยะเยือกชนิดหนึ่งที่แผ่เข้ามากดดันใส่พระอุระจนอึดอัดแทบหายใจไม่ออก                   ความรู้สึกแบบนี้..ทำไมหนอมันคุ้นๆ ?                   ใช่แล้ว...พลังประหลาดที่เปล่งออกจากคอธนั่น ช่างให้ความรู้สึกคลับคล้ายพลังที่พระองค์สัมผัสได้เมื่ออยู่ใกล้ๆอีตาผู้พันน้ำแข็งนั่นเลย                   หรือว่าคนที่เข้ามาคือลูเปอร์เซียส ?                   ถ้าเป็นเขามาที่นี่จริงๆละก็...งานเข้าล่ะสิไอบิรินเอ๋ยคราวนี้ !                                                       ............................................                   <โปรดติดตามตอนต่อไป> แก้ไขเมื่อ 25 ก.พ. 54 10:55:15 จากคุณ : ธีตภากร เขียนเมื่อ : 25 ก.พ. 54 10:37:25

ความคิดเห็นที่ 6 ไม่ค่อยได้อ่านแนวนี้ แต่ตอนนี้เริ่มอ่านแล้วค่ะ ขอไปเก็บตอนเก่าๆก่อนนะคะ แล้วจะวิ่งตามมาเม้นท์ ตอนนี้ให้กำลังใจคนเขียนไปก่อน สู้ๆ ปล. แต่ละตอนเขียนได้ยาวได้ใจดี ชอบค่ะ กิ๊ฟหมด เอาผีเสื้อตัวน้อยไปแทนนะคะ แก้ไขเมื่อ 25 ก.พ. 54 10:52:31 จากคุณ : มนต้นไม้ (Setakan) เขียนเมื่อ : 25 ก.พ. 54 10:51:58

ความคิดเห็นที่ 7 คราวนี้ลองส่งแบบจบตอนในกระทู้เดียว ยาวหน่อยนะคะ แหะๆ แต่จะได้ไม่ต้องส่งบ่อยๆ (เป็นการประหยัดกระทู้) เนื่องจากแต่ละตอนค่อนข้างยาว จึงจะพยายามส่งให้ได้อย่างน้อยสัปดาห์ละ 1 ตอน ขอบคุณสำหรับทุกๆกำลังใจนะคะ  ^__^ ====================================  ตอนกระทู้ที่แล้ว ( http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W10269614/W10269614.html ) คุณ : หนมจีน  :: ไม่เป็นไรค่ะ สำหรับน้องหนมๆ พี่ยกให้ทั้งสองคนเลย 5555 คุณ : scottie :: หนูไอแกขึ้นป้ายยี่ห้อเรื่องความซนแล้วล่ะค่ะ  ยิ่งซน + ซุ่มซ่าม เลยยิ่งทำให้ป่วนเรื่องไปทั่วโดยไม่ตั้งใจ แต่จิตใจแกบริสุทธิ์น่ารักนะคะ เขียนไปเขียนไปชักเริ่มลังเล ว่าจะยกให้เป็นนางเอกของใครดี ระหว่างท่านพี่อาซิ กับคุณลู้ป  ส่วนเฉินเป่าหลิง หรือหลิงหลิง เป็นชื่อนางเอกของ ภาค 1 ค่ะ  สำหรับภาค 2 ก็จะเป็นนางเอกคู่ค่ะ คู่กับหนูไอ  ^__^ . จากคุณ : ธีตภากร เขียนเมื่อ : 25 ก.พ. 54 11:24:25

ความคิดเห็นที่ 8  ตอบ คุณ : มนต้นไม้ (Setakan) เลยดีกว่า ^_^   :: ว้าว.. ดีใจจัง เข้ามาทักเร็วมากๆ เอานี่ไปเลยค่ะ  จุ๊บๆ       รู้ตัวว่าแนวที่เขียนแนวนี้ไม่ใช่แนวตลาดเลย เพราะเคยเดินหาซื้อ+หาในเนตที่เป็นนิยายแนวแฟนตาซีไซไฟ ที่เกี่ยวกับเจ้าหญิงเจ้าชายจากจักรวรรดิดวงดาวแสนไกล ซึ่งมีโทนเรื่องเน้นโรแมนติคดราม่า เน้นความสัมพันธ์ความผูกพัน มากกว่าการรบพุ่ง มักหาไม่ค่อยเจอ ด้วยเหตุนี้เลยเขียนออกมาอ่านเองซะเลย       อีกอย่างโดยส่วนตัวชอบหนังกำลังภายใน พอมาเขียนจึงมักแอบสอดใส่แนวคิดนิยายพวกนี้ มันเลยออกมากลายเป็นแฟนตาซีแนวกำลังภายในอวกาศไปซะในบางครั้งอย่างที่เห็น  และโดยส่วนตัวจะชอบเขียนแบบลงลึกเข้าไปในจิตใจของตัวละครแบบเล่นกับความรู้สึก  ดังนั้นพออ่านเรื่องสั้นของคุณมนเรื่อง " จากเบื้องลึกของหัวใจ....ที่มีให้ใครบางคน " ก็เลยชอบ เพราะชอบสไตล์ที่มันบีบคั้นความรู้สึก เจ็บๆคันๆมันๆแบบนั้น      เขียนแบบไม่ใช่แนวตลาด บางทีมันก็รู้สึกโดดเดี่ยวนะ แต่ก็เพราะคิดว่าสักวันคงจะมีใครบ้างล่ะที่จะเจอชอบแนวเดียวกับเรา ตอนนี้ก็มีอยู่ 2-3 คน แค่นี้ก็รู้สึกดีแล้ว ได้แต่หวังลึกๆว่าคุณมนจะชอบแนวนี้ด้วย แต่ก็นานาจิตตัง เข้าใจดีค่ะ ถ้าไม่ใช่แนวที่ชอบก็ไม่เป็นไร แค่เข้ามาให้กำลังใจแบบนี้ก็ปลื้มแล้ว     อย่างไรก็ตาม มันก็เป็นเหมือนแรงกระตุ้นอย่างหนึ่งนะ ว่าเราต้องเอางานแนวนี้มาพัฒนาต่อไป เพื่อวันข้างหน้า มันคงจะได้รับการยอมรับเข้าสักวัน ^_______^ . แก้คำผิดค่ะ แก้ไขเมื่อ 25 ก.พ. 54 12:24:21 แก้ไขเมื่อ 25 ก.พ. 54 12:21:18 จากคุณ : ธีตภากร เขียนเมื่อ : 25 ก.พ. 54 12:20:26

ความคิดเห็นที่ 9 ไม่ใช่แนว แต่ไม่ใช่อ่านแล้วจะไม่ชอบนี่ค่ะ อย่าเพิ่งน้อยใจนะคะ ด้วยความเคารพในงานประพันธ์ บอกตามตรงว่าชอบตั้งแต่คอนเซ็บที่ว่า เขียนแบบไม่เน้นแนวตลาดแล้วล่ะค่ะ เพราะมนเองก็เริ่มจากตรงนั้นเหมือนกัน แม้ว่าอาจจะดูเหมือนคนละแนวกัน แต่ถ้าอ่านให้ถึงแก่นจะรู้เลยว่า มีบางอย่างทีทับซ้อนคาบเกี่ยวกับอยู่เสมอ เช่น การเล่นกับอารมณ์ของตัวละคร ไปจนถึงความมีเอกลักษณ์ในสำนวน ลายมือของตนเอง ยินดีค่ะ อย่างที่บอกจะขอกลับไปเก็บตอนเก่าๆก่อน แล้วจะมาเม้นท์อย่างแน่นอน ตอนนี้ก็ตามให้กำลังใจคนเขียนไปก่อนค่ะ ไม่โดดเดี่ยวหรอกค่ะ อาจจะทำให้รุ้สึกแบบนั้นบ้างในตอนแรกๆ แต่ต่อๆไปจักโดดเด่น โลดแล่นอยู่บนถนนนี้ไปอีกนานเลยค่ะ ขอให้รักษาเอกลักษณ์นั้นเอาไว้ ดุจเกลือรักษาความเค็ม อย่ายอมกลายเป็นน้ำตาลตามท้องตลาดทั่วไปเสียก่อน เง้อ...เม้นท์ยาวมากเลยเรา เดี๋ยวออกทะเลพอดี จากคุณ : มนต้นไม้ (Setakan) เขียนเมื่อ : 25 ก.พ. 54 16:16:23

ความคิดเห็นที่ 10 กี๊ซซซซซซ เอซาลอส หนมจีนเชียร์คนนี้ดีกว่า แต่พี่จูน หนมๆไม่เอาทั้งหลิงๆ ทั้งอาเซนธาเรียได้มะ เอาพี่มาซา กับเอซาลอสแทนดีกว่า อิอิอิ จากคุณ : หนมจีน เขียนเมื่อ : 25 ก.พ. 54 17:52:43 A:202.142.216.87 X: TicketID:063710

ความคิดเห็นที่ 11  คุณ : มนต้นไม้ (Setakan)  ::  อิอิ ขอบคุณมากค่ะ มิต้องเกรงใจ คุยเยอะๆแบบนี้ได้ค่ะ.. ชอบ...อิอิ ช่วงนี้โรคขี้เหงากำเริบ แต่จะว่าไป อารมณ์แบบเหงานิดๆ เนี่ยมันเหมาะสำหรับคนเขียนนิยายนะคะ โดยเฉพาะนิยายรักโรแมนติค หรือแนวดราม่าหน่อยๆ วันที่ฝนตก อากาศอึมครึม อยู่คนเดียว เปิดเพลงเศร้าๆ โอย.. อารมณ์นิยายทะลักมาเลยเชียว.... ^__^  หนมจีน    :: น้องหนมจีน สนใจแต่พี่มาซาอิ กับท่านเอซาลอสเท่านั้นรึคะ ? ในฮาเร็ม..เอ๊ยไม่ใช่.. สังกัดของท่านพี่อาซิ ก็มีหนุ่มๆ หล่อๆคัดพิเศษหลายคนเชียวนะคะ ไม่สนใจใครเหรอ  5555 . แก้ไขเมื่อ 25 ก.พ. 54 20:25:19 จากคุณ : ธีตภากร เขียนเมื่อ : 25 ก.พ. 54 20:22:40

ความคิดเห็นที่ 12 เขาเชียร์ลูปล่ะ ^^ จากคุณ : scottie เขียนเมื่อ : 25 ก.พ. 54 21:29:33

ความคิดเห็นที่ 13 ปกติไม่ค่อยได้อ่านเรื่องแฟนตาซีอย่างเป็นเรื่องเป็นราวมาก่อนเหมือนคุณมนเหมือนกันค่ะ ในชีวิตมีเรื่องเดียวที่อ่านจบ คือ Lord of the Rings ครั้งแรกที่อ่านก็เพราะเป็นเรื่องหนึ่งที่ต้องอ่านสมัยเรียนวรรณคดี ตอนนั้นอ่านเพื่อสอบแท้ๆ แต่เรื่องนี้ของคุณจูน ก็เลยเริ่มอ่าน แต่ก็ต้องอ่านช้าๆ เพราะไม่คุ้นเคยกับเรื่องลักษณะนี้ค่ะ แก้ไขเมื่อ 26 ก.พ. 54 04:03:20 จากคุณ : กุลธิดา (kdunagin) เขียนเมื่อ : 26 ก.พ. 54 02:17:29

ความคิดเห็นที่ 14 คุณ : scottie      :: เชียร์ลูปยังไงเหรอคะ ? เชียร์ให้ยกหนูไอให้ลู้ปเหรอ ? แล้วท่านพี่ จะยกให้ใครเนี่ย ? คุณ : กุลธิดา       :: แหม รู้สึกทั้งปลื้ม ทั้งเป็นเกียรติ และเกรงใจจังเลยค่ะ เข้าใจความรู้สึกของการเรื่องที่ไม่คุ้นเคยและไม่ใช่แนวที่ชอบอ่านเลยค่ะ เพราะตนเองก็เป็นเหมือนกัน เป็นคนที่ไม่ใช่จะอ่านอะไรได้หมดทุกแนว เรื่องไหนที่อ่านแล้วมันโอเค ก็จะชอบและจะเริ่มสนใจแนวนั้นไปเลย แต่บางเรื่อง มันก็ทรมานเหมือนกับอ่านหนังสือตำรายังไงยังงั้น แค่คุณกุลธิดา บอกว่าจะเข้ามาลองอ่าน และเข้ามาคุย ก็ดีใจสุดๆแล้วล่ะค่ะ แต่ถ้ารู้สึกว่ามันติดขัด ไม่ชอบตรงไหน ก็บอกได้อย่างเต็มที่เลยนะคะ ล้วถ้าอึดอัดมาก อ่านไม่ไหว ก็ไม่เป็นไรค่ะ ด้วยความจริงใจจริงๆ (อันนี้ฝากบอกเผื่อท่านอื่นๆด้วยนะคะ ^__^) โดยส่วนตัวเป็นคนชอบทำอาหารค่ะ แล้วก็ชอบคิดสูตรอาหารเอง อยากกินอาหารแบบไหน รสชาติแบบไหน ก็จะใส่สิ่งนั้นและปรุงรสออกมาแบบที่อยาก คิดว่าการเขียนนิยาย ก็คงเหมือนการทำอาหารให้คนอื่นกินเนาะ แรกๆ เราก็ทำออกมาแบบรสชาติดั้งเดิมที่ของเราให้เขาชิมก่อน จากนั้นก็ค่อยแต่งเติม ใส่ส่วนผสมและรสชาติไปตามที่คนกินชอบลงไปบ้าง เพื่อที่จะให้คนที่ไม่ได้ชอบอาหารชนิดนั้น ก็สามารถกินได้ ไม่แน่.. จากอาหารสูตรเดิม เราอาจจะได้อาหารสูตรใหม่ที่อร่อยๆเพิ่มขึ้นมาอีกจาน ก็ได้จริงไหม ^__^ จากคุณ : ธีตภากร เขียนเมื่อ : 26 ก.พ. 54 12:04:07

ความคิดเห็นที่ 15  อ่านตอนต่อไป ที่นี่ค่ะ http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W10288232/W10288232.html จากคุณ : ธีตภากร เขียนเมื่อ : 28 ก.พ. 54 12:38:03