ความคิดเห็นที่ 1 11. ผู้มาจากอุตราทิศ (ครึ่งแรก) อารมันวางสาส์นท้าดวลของจ้าววังสุริยัน ที่เพิ่งได้รับมาจากเมธินลงบนโต๊ะกลาง ห้องนั้นมีขนาดไม่ใหญ่ไม่เล็กตั้งแทรกระหว่างกลางของสองโรงปักษา คล้ายเป็นที่ทำงานประจำของผู้ดูแลโรงเลี้ยงเพราะมีทางเข้าสองทางคือบันไดที่ทะลุลงไปถึงพื้นโรงเลี้ยงได้ กับบันไดแคบๆ ที่ขึ้นมาได้จากลานปักษาด้านนอก ปลายห้องเป็นระเบียงเปิดโล่งสามารถมองเห็นลานบินรูปสี่เหลี่ยมผืนผ้าและเทือกเขาสลับซับซ้อน แต่บัดนี้มองเห็นเพียงเงาตะคุ่มของเขามโหฬารท่ามกลางผืนฟ้าสีดำ ภายในห้องมีกลุ่มคนอยู่แค่สี่ห้าคนยืนบ้างนั่งบ้าง ล้อมรอบโต๊ะไม้ตัวใหญ่ที่กินพื้นที่ครึ่งหนึ่งของห้อง “สรุปว่าว่าหากท่านอุมาไปห้ามไม่ทัน นางอสุรีตนนั้นอาจสิ้นชีวาด้วยฤทธาของจ้าววังสุริยันสินะ ข้าได้ยินคำร่ำลือเกี่ยวกับนิสัยเลือดร้อนของจ้าวแดนตะวันออกหนุ่มผู้นี้มานานแล้ว แต่ไม่คิดว่าจะถึงขนาดนี้” หนึ่งในนักล่านกแห่งเวนไตยกล่าว เขามีท่าทางมีอาวุโสที่สุดในกลุ่มนักล่าจากผาพญาครุฑ สิ่งของที่อยู่บนโต๊ะนอกจากสาส์นท้าดวลของหัสรังสีแล้ว ใต้สาส์นนั้นยังมีแผนที่แผ่นใหญ่ที่แสดงในเชิงรายละเอียดของเทือกเขาในอุตราทิศรวมไปถึงตำแหน่งทะเลสาบ ป่าเขา ถ้ำ บนแผนที่ยังปรากฏกากบาทสีดำจากหมึกข้นที่ป้ายไปบนชื่อต่างๆ ในจำนวนนี้กากบาทหมึกสีดำของหุบเงายังไม่แห้ง แต่กระนั้นดูเหมือนจะยังมีอีกหลายชื่อที่ยังไม่ถูก ‘คัด’ ออก “แล้วนางอสุรีตนนั้นอยู่ที่ไหน?” ผู้อาวุโสกล่าวถามชายหนุ่มที่นั่งอยู่ที่หัวโต๊ะ “ท่านอุมานำนางไปที่คุมขังในป้อมมือปราบใกล้กับวิหารไหม เพื่อหลีกเลี่ยงการปะทะกับท่านหัสรังสีจากนั้นอาจจะส่งตัวต่อไปยังตุลาการของศิลาลัยเพื่อวินิจฉัยตามความผิด” อารมันกล่าวตอบ อีกฝ่ายพยักหน้ารับ ใช้นิ้วเคาะโต๊ะขณะที่มองไปยังสาส์นท้าดวลของหัสรังสีแล้วตัดสินใจเตือน “ถึงกฎของปัญจยุทธจะกำหนดว่าห้ามใช้เวทต่อสู้กันก็เถอะ ข้าคิดว่าท่านควรถอนตัวไม่ดีกว่าหรือ? จุดประสงค์หลักของท่านที่เดินทางมายังป้อมนักล่าในครานี้ก็ไม่ใช่มาเพื่อเข้าร่วมปัญจยุทธแต่แรกอยู่แล้ว แม้จะเป็นความตั้งใจอ้อมๆ ของท่านทันวาก็ตาม” ผู้ที่นั่งอยู่ที่หัวโต๊ะพยักหน้ารับทว่าในใจกลับปฏิเสธ อารมันเอามือกอดอกขณะกล่าวตอบ “ขอบคุณขอรับท่านสุเรนทร์ที่เตือน แต่...ข้าก็มีเหตุผลของข้าเหมือนกัน” “ข้าเข้าใจ...เพราะว่าวันนี้ข้าเองก็เพิ่งเข้าใจ ‘เหตุผล’ ของท่านเช่นกัน” สิ้นเสียงของสุเรนทร์ ทุกคนรอบโต๊ะพร้อมใจกันหัวเราะ แม้แต่อารมันเองยังแกล้งกระแอมไอแก้เก้อ เสเอามือเกาหลังคอไปมาเมื่อถูกอีกฝ่ายพูดจี้ใจดำ เขานิ่งเงียบไม่ได้เถียงกลับเพื่อแก้ต่าง ทว่าครั้นยิ่งเห็นผู้เยาว์กว่าไม่โต้ตอบ สุเรนทร์ที่ถือว่าตนอาวุโสกว่าหลายขุมจึงยิ่งรุกหนัก เพราะน้อยครั้งนักที่จะได้มีโอกาสต้อนอารมันให้ตกอยู่ในภาวะจนแต้มเช่นนี้ “ไหนๆ วันนี้ท่านเป็นถึงพิรเทพแล้ว บอกความจริงกับท่านบุษบามินตราไปเลยว่าท่านเป็นใคร นี่...น่าจะยิ่งช่วยให้เรื่องง่ายขึ้นนะ” ทว่ามีผู้อื่นตอบแทนอารมันว่าเพราะไม่อยากให้เรื่องมันง่ายแบบนั้นน่ะสิ มันไม่ใช่แนวทางของเขา...พูดจบเสียงหัวเราะก็ยิ่งฮาครืน จนอารมันที่ตกเป็นเป้าอยู่เพียงผู้เดียวได้แต่ยิ้มไม่โต้ตอบ “หากท่านคิดอยู่ที่ป้อมนักล่าต่อ ข้าคิดว่าป่านนี้ท่านทันวาคงไม่อยู่รอในวิหารสูง ท่านอดีตหัวหน้าเผ่าเป็นห่วงท่านมากนะ ดีไม่ดีตอนนี้อาจเดินทางถึงวิหารไหมแล้วด้วยซ้ำ” ตัวแทนเผ่าเวนไตยเหลือบมองฝ่ายตรงข้ามและนึกโล่งใจว่าหัวข้อสนทนาได้เบนออกไปจาก ‘ท่านมือปราบ’ ความจริงแล้วที่เขาไม่ได้บอกความจริงต่อเทพีแห่งภูระนั้นมีหลายเหตุผลทีเดียว และเป็นเรื่องที่ไม่สามารถบอกให้ผู้อื่นได้ล่วงรู้ บางที...เขาอาจจะกำลังหวัง... จากคุณ : run saya เขียนเมื่อ : 26 ก.พ. 54 22:08:02

ความคิดเห็นที่ 2 หวังว่าสักวันเธอจะ ‘จำ’ เรื่องนั้นได้เองและ ‘จำ’ ได้ว่าเขาเป็นใคร คงจะดีไม่น้อยทีเดียว...ข้าไม่อยากคิดทวงบุญคุณกับใคร “ฝากบอกท่านทันวาด้วยว่า อย่าลำบากเลย พรุ่งนี้ข้าก็จะตกรอบแล้ว” อารมันโบกมือไปมา แล้วเสมองไปที่สาส์นท้ารบของหัสรังสี “โอ...ถ้าเช่นนั้นข้าคงต้องรีบไปแจ้งข่าวให้ท่านอดีตหัวหน้าเผ่า” อีกคนในกลุ่มที่อายุไล่เลี่ยกับอารมันพูดอย่างตื่นเต้น “ไม่ต้องเหนื่อยลงมาใช่ไหม?” อารมันรู้ทัน “ไม่ใช่เลยขอรับ ต้องให้ท่านมาถึงก่อนที่จะไม่ทันดูของดีๆ” อีกครั้งที่ทุกคนในกลุ่มหัวเราะฮาลั่น จนเมธินที่อยู่ด้านในโรงปักษาต้องชะเง้อมองด้วยความอยากใคร่รู้ เนื่องจากเมธินไม่ได้เป็นหนึ่งในเผ่าเวนไตย เขาจึงไม่ได้รับเชิญให้เข้าประชุมในครั้งนี้ “ดูเหมือนทุกท่านช่างมีความสุขกับการได้เห็นข้าต้องเจ็บตัวหรือเสียหน้าจริงนะขอรับ” อารมันจงใจประชด แม้รู้ว่าทุกคนในที่นี้ไม่มีใครรู้สึกเช่นนั้นเลย เพราะพวกเขาพร้อมใจกันมาช่วยทันทีที่เขาขอความช่วยเหลือโดยไม่ลังเลว่ามันจะอันตรายเพียงไหน “ไม่เลยท่านอารมัน” หนึ่งในกลุ่มตะโกนบอก “ข้าเกรงว่า มันจะตรงข้ามกันต่างหาก!” เสียงหัวเราะดังขึ้นกว่าเดิม “หากพวกท่านมีเวลาว่างขนาดไปร่วมเป็นสักขีพยานชมความหายนะของข้าได้ล่ะก็” ชายหนุ่มพูดด้วยทีเล่นทีจริง พลางใช้นิ้วเคาะลงบนแผนที่ “เช่นนั้นข้าขอร้องให้พวกท่านทำภารกิจอย่างหนึ่งให้ข้าได้หรือไม่?” แม้ไม่มีเสียงตอบรับจากเหล่านักล่านก แต่หลายคนในกลุ่มกำมือตัวเองแล้ววางเข้าไปที่หน้าอกของตนเอง อารมันพยักหน้าเข้าใจในความหมายกายของพรานแห่งท้องฟ้า เขาถอนหายใจยาวก่อนจะกล่าวช้าๆ อย่างเป็นทางการ “เรื่องนี้ต้องเก็บเป็นความลับมากที่สุด” อารมันย้ำ “ข้าต้องการให้พวกท่านตามหาใครคนหนึ่ง ข้าแน่ใจว่าพวกท่านน่าจะเคยได้ยินเรื่องราวเกี่ยวกับ ‘เขา’ มาบ้างแล้ว” ทั้งกลุ่มเงียบและจ้องไปที่เจ้าของสดายุตาเดียว อารมันลุกขึ้นยืน แล้วใช้สองนิ้วลากเป็นวงกลมวงใหญ่กลางแผนที่ “ข้าต้องการให้พวกท่านตามหาศิษย์เอกจอมเทพ ผู้มีนามว่ารามิตแห่งปราสาทจันทรคราส” เมื่อได้ยินจบประโยคนักล่านกหลายคนต่างมองหน้ากันแต่ในที่สุดคนหนึ่งก็ออกปากถาม “รามิต...ผู้เป็นศิษย์เอกจอมเทพ ที่สามารถดวลชนะแม่ทัพไมยราญจากใต้โลกานั่นนะ?” อารมันผงกศีรษะ “หลังเกิดเหตุการณ์วันดาราดับ ได้ข่าวว่าเขาหายสาบสูญไปไม่ใช่หรือ? กระทั่งหน่วยเทวรักษ์ของท่านจอมเทพยังตามหาไม่พบ เราจะค้นหาร่องรอยของคนๆ นี้ได้อย่างไรกัน?” “ข้อนี้ทุกท่านไม่ต้องเป็นห่วง” ตัวแทนนักรบแห่งเวนไตยกล่าว “ไม่นานมานี้...ข้าได้รู้เรื่องเกี่ยวกับคนผู้นี้ว่าเขายังมีชีวิตอยู่ในแดนอุตราทิศของเรา” “ท่านรู้ได้อย่างไร?” อารมันเอามือกอดอกดวงตาของเขาวิบวับขึ้นมาในทันใด “บังเอิญข้าได้รับปากกับใครคนหนึ่งแล้วว่าจะไม่เปิดเผยที่มาของเรื่องนี้เพราะอาจทำให้ ‘ใครอีกคนหนึ่ง’ ไม่ปลอดภัย...แต่วางใจเถิด มันไม่ใช่เรื่องไม่ดีแน่ หากทว่ามันตรงข้ามกันเลยต่างหาก ความจริงข้าเองก็อยากจะบอกพวกท่านให้รู้มากกว่านี้เพียงแต่พวกท่านรู้น้อยเท่าใดก็ยิ่งเสี่ยงน้อยลงเท่านั้น และ..แน่ละ...ข้าก็ไม่โกหกว่าการตามหาหรือสืบข่าวเกี่ยวกับคนผู้นี้มีความปลอดภัย” แก้ไขเมื่อ 26 ก.พ. 54 22:12:07 จากคุณ : run saya เขียนเมื่อ : 26 ก.พ. 54 22:11:35

ความคิดเห็นที่ 3 เหล่านักล่านกใคร่ครวญอยู่เพียงครู่เท่านั้นก็พยักหน้ารับอย่างสิ้นเงื่อนไข “ท่านจะให้พวกเราทำอย่างไร?” เมื่อได้รับการตอบตกลง อารมันจึงชี้แจงรายละเอียดมากขึ้นกว่าเดิม “ศิษย์เอกจอมเทพยังมีชีวิตอยู่อย่างแน่นอน หากไม่อยู่ในสถานะและสถานที่ที่ปลอดภัยนัก” “หมายความว่าอย่างไร?” “เขาอยู่ในแดนกักขัง...กลายเป็นนักโทษในสถานที่ปริศนาที่แม้แต่บัดนี้ข้าเองก็ไม่รู้ว่ามันอยู่ที่ใดกันแน่ ข้อมูลทั้งหมดที่ข้าทราบจากท่านทันวาและหน่วยมือปราบนั้นระบุเพียงว่าต้องอยู่ในหุบเขาใดหุบเขาหนึ่งในเทือกเขาเทพเจ้า” “เรื่องนี้จะเกี่ยวพันกับการที่นางนีรนาทโจมตีเหล่าพิรเทพหรือไม่?” “เรื่องนั้นก็น่าสงสัย แต่ข้ายังไม่สามารถมองเห็นการเชื่อมโยงกันระหว่างสองเรื่องนี้” อารมันยอมรับ “แล้ว...ไอ้สถานที่ลึกลับนี้มันมีลักษณะอย่างไร?” อารมันเอามือลูบหน้า พลางมองไปที่พี่น้องร่วมหมู่บ้านจากนั้นเขาผงกศีรษะ “มันถูกขนานนามว่า จตุมรรตัยและทางเดียวที่จะเข้าไปได้ก็คือต้องสืบหาที่ตั้งของ เกาะแห่งความตาย หรืออีกชื่อหนึ่งคือ รังมัจจุราช” ชายหนุ่มรอดูปฎิกิริยาจากเทพเผ่าเวนไตย มีบ้างที่มีอาการคิ้วกระตุก แต่ทั้งหมดไม่มีใครถอยสักก้าวเดียว หากก่อนที่อารมันจะเอ่ยสิ่งใดในฉับพลันนั้นเอง เขาชะงักเมื่อเหลือบเห็นร่างของนภบาลคนหนึ่งวิ่งเข้ามาทางลานปักษา ท่าทางรีบร้อนของฝ่ายตรงข้ามทำให้เทพเวนไตยต้องลงมาจากห้องชั้นบน นภบาลผู้นั้นรีบมอบสารที่ม้วนมาในกระบอกไม้ส่งให้และถอยออกไปยืนรออีกฟากหนึ่ง ครั้นเมื่ออารมันอ่านข้อความจบ สีหน้าของเขาพลันแสดงความวิตกกังวลมาอย่างไม่ปิดบัง เขาเงยหน้าขึ้นถามผู้ถือสาส์น “นอกจากนี้แล้วมีใครเป็นอันตรายหรือไม่?” ผู้ส่งสาส์นส่ายศีรษะ ตีความหมายไปได้สองอย่างคือไม่มีใครเป็นอันตรายอีกหรือไม่มีผู้ใดรอดเลย...อารมันจึงบอกให้เมธินส่งเงินจำนวนหนึ่งให้ผู้นำสาส์น แต่แทนที่เขาจะกลับเข้าไปด้านในอารมันกลับเดินตามนภบาลออกไปทางลานปักษา พลางเอื้อมมือหยิบเสื้อขนสัตว์มาสวม จากนั้นจึงเรียกตาเดียว “นายน้อยจะไปไหนอีกหรือขอรับ?” เมธินร้องถามอย่างเป็นห่วง อารมันกล่าวเดินก้าวยาวๆ ไปยังลานปักษา เขาไม่ตอบคำถามเมธินทว่าถามกลับ “ท่านว่าเคยเป็น เทวกาฬ มาก่อนใช่หรือไม่?” ถึงแม้จะฉงนสงสัยแต่เมธินก็ผงกศีรษะรับ “ดี! งั้นท่านไปกับข้า” ครั้นเมื่ออดีตเทวกาฬเอ่ยถามอีกว่าเกิดอะไรขึ้น และเรากำลังไปที่ไหนกัน? อารมันจึงบอกข้อความในสารด่วนที่เพิ่งได้รับแก่เมธิน “เราจะไปที่คุมขังของป้อมมือปราบ” เทพเวนไตยพูดเสียงเบาพลางสวมหน้ากากพญาครุฑ และส่งอันหนึ่งให้ฝ่ายตรงข้าม “ท่านอุมาแจ้งมาว่า นางนีรนาทสิ้นใจเสียแล้ว เมื่อยามที่ผ่านมาในที่คุมขังท่ามกลางการรักษาความปลอดภัยอย่างแน่นหนา” “อะไรนะขอรับ อย่างไรกัน?” เมื่อนั้นอารมันจึงผงกศีรษะรับ “ใช่...ท่านถามความได้อย่างถูกต้องท่านเมธิน...ทำได้อย่างไรและเหตุใดกัน?” ***** แก้ไขเมื่อ 26 ก.พ. 54 22:17:51 จากคุณ : run saya เขียนเมื่อ : 26 ก.พ. 54 22:15:14

ความคิดเห็นที่ 4 อารมันและเมธินนำวิหคเทพร่อนลงบริเวณซุ้มทางเข้าหน้าอาคารรูปทรงทมึนทึบที่ซ่อนตัวอยู่กลางกำแพงหินแน่นหนาและยังมีกำแพงมนตราที่มองไม่เห็น ทว่าทั้งอารมันและเมธินต่างสัมผัสได้ถึงความแข็งแกร่ง บริเวณรอบลานหน้ากำแพงนั้นมีการจุดคบไฟทิ้งไว้ทั้งสี่มุมเผื่อว่าผู้ที่เดินทางยามค่ำคืนจะมองเห็นจากบนที่สูงได้สะดวก ปกติแล้วสถานที่แห่งนี้จะจัดเวรยามแน่นหนา เมื่ออารมันกวาดสายตามองผ่านความมืดเพียงรอบเดียวก็พลันตระหนักว่ามือปราบเทวะได้เสริมกำลังในวันนี้มากเป็นพิเศษ เทพเวนไตยและผู้ติดตามปีนลงจากหลังนก มือปราบผู้หนึ่งจึงรีบเข้ามาพร้อมกับก้มศีรษะให้ แม้เขาจะไม่ได้ชุดเครื่องแบบหากเป็นชุดสามัญธรรมดาคล้ายชาวบ้านทั่วไป แต่แท้จริงแล้วอีกฝ่ายคงดำรงสถานะในหน่วยนี้ไม่ต่ำทรามนักเพราะยามที่เฝ้าประตูด้านหน้ารีบความเคารพแก่เขาโดยทันที ครั้นได้ทักทายและแนะนำตัวเป็นมารยาท ผู้นำทางในชุดสามัญจึงรีบพาอาคันตุกะทั้งสองเข้าไปภายในอาคารอย่างเร่งร้อน เขาพาอารมันตรงดิ่งเข้าไปด้านในโดยไม่ได้รับการตรวจตราจากยามที่เฝ้าอยู่อย่างแข็งขัน จากนั้นจึงพาลงบันไดลึก ผ่านเส้นทางสลับซับซ้อนก่อนจะมาถึงที่หมายในที่สุด ระหว่างทางนั้นเทพเวนไตยสังเกตได้ถึงรอยโลหิตที่กระจายเซ็นไปตามผืนดินและผนัง หากอารมันคาดว่าเหล่ามือปราบคงได้โยกย้ายผู้เคราะห์ร้ายเหล่านั้นหรือพาไปรักษาอาการก่อนที่เขาจะเดินทางมาถึง ปลายทางเดินแคบๆ มีแสงสว่างภายในห้อง บรรยากาศค่อนข้างอึดอัดเพราะสถานที่คือคุกใต้ดินของป้อมมือปราบ ห้องที่อารมันกำลังจะเดินเข้าไปมีขนาดใหญ่พอควร ผนังปิดทึบทั้งสามด้าน เพดานสูงหายขึ้นไปในความมืด กรงเหล็กด้านหน้าไม่ปรากกฏสภาพถูกรื้อทำลาย มีเพียงประตูเท่านั้นที่ถูกเปิดอ้าออก มีผู้คนอยู่ในห้องนั้นแล้วประมาณสี่ห้าคน ทั้งหมดสวมชุดเครื่องแบบของมือปราบเทวะสีเขียวเข้ม นั่งบ้างยืนบ้างเดินบ้างแต่ต่างกำลังทำงานในส่วนรับผิดชอบ ทว่าสิ่งที่สะดุดตาที่สุดในห้องนั้นคือร่างผู้หญิงที่นอนสิ้นใจอยู่บนพื้น แม้ตามเส้นทางก่อนหน้านี้อารมันจะสังเกตเห็นร่องรอยของคราบโลหิตเปรอะเปื้อนไปหมดอย่างน่าประหวั่นพรั่งพรึง ทว่าภายในห้องนี้กลับสะอาดเหมือนไม่มีเรื่องร้ายเกิดขึ้นมาก่อน “เจ้าเกือบไปไม่ทันการคัดเลือก” คนพูดทักขึ้นโดยไม่ได้หันหน้ามาจากอาการนั่งหันหลังให้กับประตู ขณะที่ตนเองใช้มืออังไว้เหนือร่างอดีตเจ้าแม่เมืองมาตีราวกับกำลังตรวจหาร่องรอยบางอย่าง เมื่อได้ยินเสียงกล่าวทัก อารมันจึงรีบเดินเข้าไปหาก้มศีรษะลงคำนับพร้อมทรุดกายลงนั่งข้างๆ ส่วนเมธินยืนรออยู่ข้างประตูไม่ได้ก้าวล้ำเข้ามา “หรือเพราะสารของข้าไปถึงช้า?” จากนั้นคนพูดก็หันมามองเทพเวนไตย “คงเป็นอย่างหลังสินะ” ดูภายนอกเขาดูเหมือนชายชราที่มีน้ำหนักเกินพิกัด ใบหน้าอูมๆ นั้นคล้ายจะสามารถหัวเราะได้ตลอดเวลา ทว่านัยน์ตาเหมือนคุณปู่ใจดีนี่เองที่มองไปยังร่างไร้วิญญาณของนางอสุราและเข้ามาใกล้ได้อย่างไม่เกรงกลัว “ท่านทันวา” อารมันเอ่ยนามของฝ่ายตรงข้าม ก่อนที่ชายหนุ่มจะเอ่ยถาม ชายชราเอื้อมมือไปปลดผ้าคลุมร่างของนางนีรนาทออกครึ่งตัว ในระหว่างนั้นฝ่ายมือปราบก็เดินเข้ามาสมทบ “ฝีมือการลงมือสังหารเฉียบขาดมาก” ทันวาเอ่ยขึ้นลอยๆ ปรายตาไปยังเมธินที่ยืนคอยเจ้านายที่ประตู ราวกับเป็นเงาตามตัว “หากไม่ใช่มาริตเทพ ก็ต้องเป็นเทวะระดับพระกาฬเลยทีเดียว” “มีใครรอดชีวิตอีกหรือไม่?” อารมันถามแม้จะมีความหวังเพียงน้อยนิด ทันวาไม่เอ่ยตอบเป็นคำพูดทว่าส่ายศีรษะแทน จากนั้นทันวาชี้ไปยังร่างไร้วิญญาณของนางอสุรี บนร่างของนางไม่มีบาดแผลฉกรรจ์ใดเลยนอกจากรอยกรีดเล็กๆ บนหน้าอกมีรอยเลือดไหลซึมออกมาเพียงนิดเดียว “ทะลุตรงเข้าจุดตาย” ทันวาพูดด้วยแววตาครุ่นคิด “นางคงแทบไม่รู้สึกเจ็บปวดใดเลย และบางทีอาจยังไม่รู้ตัวด้วยซ้ำว่าถูกคร่าชีวิตไปแล้ว” จากคุณ : run saya เขียนเมื่อ : 26 ก.พ. 54 22:19:41

ความคิดเห็นที่ 5 อารมันเอามือลูกคางพลางครุ่นคิดในใจ “ฉะนั้นผู้สังหารต้องลงมือในระยะใกล้มาก หรือบางทีอาจเป็นผู้ที่นางรู้จักมาก่อน” เขาหันไปทางมือปราบคนหนึ่ง “มีใครรู้เรื่องที่นางนีรนาทถูกควบคุมตัวอยู่ที่นี่บ้าง?” คราวนี้ทันวาเป็นฝ่ายกระเดาะปากขึ้น “น้อยมากแต่ก็ไม่ใช่ความลับ บางทีอุมาเองก็ไม่คิดว่าพวกมันจะกล้าลงมือสังหารถึงในสถานที่คุมขังแบบนี้”  จากนั้นอารมันจึงถามถึงหัวหน้าหน่วยอุตราทิศก็ได้ความว่าเธอกำลังไปชี้แจงเรื่องที่เกิดขึ้นในป้อมมือปราบกับรองตุลาการแห่งศิลาลัยซึ่งบังเอิญมาตรวจการอยู่ในละแวกนี้พอดี “คงเหนื่อยหน่อยละกับรองตุลาการคนนี้”  ทันวาเปรยลอยๆ “ที่ข้าเรียกเจ้ามา เพราะอยากให้เจ้าช่วยข้าเรื่องหนึ่ง” จากนั้นเขาลุกขึ้นยืนอย่างอุ้ยอ้ายเพราะน้ำหนักตัว ยื่นมือไปรับกล่องไม้ขนาดเล็กเท่าฝ่ามือของจากมือปราบที่ยืนอยู่ใกล้ที่สุดแล้วส่งให้อารมัน เทพเวนไตยรับกล่องนั้นมาถือไว้ในมือแล้วมองสิ่งที่อยู่ภายในด้วยความประหลาดใจ เมื่อนั้นเมธินจึงเดินเข้ามารับสิ่งของต่อจากนายน้อยของเขา ทันวาตวัดมองอดีตเทวกาฬเป็นเชิงปฏิปักษ์ก่อนจะกล่าวพอให้ได้ยิน “ท่านเมธินไม่ได้พบกันนานเลยทีเดียว การที่ใครสักคนสามารถลอบเข้าสถานที่ที่มีการระแวดระวังอย่างแน่นหนา เต็มไปด้วยกำแพงเวท และลงมืออย่างรวดเร็วโดยเหยื่อไม่ทันได้รู้ตัว ท่านไม่คุ้นกับวิธีสังหารเช่นนี้เลยหรือ?” “พูดอย่างนี้หาว่าข้าเป็นคนลงมืองั้นหรือ!” เมธินใส่กลับทันทีราวกับเป็นอดีตคู่แค้นกันมาก่อน จากนั้นเขาทำกระฟัดกระเฟียดเดินดุ่มๆ ก้าวล้ำเข้ามาหาเรื่อง ทว่าถูกแขนของใครคนหนึ่งกั้นขวางเอาไว้ก่อน “ท่านทั้งสองนี่เป็นอย่างไรกันนะ เห็นหน้ากันทีไร ทะเลาะกันทุกที” อารมันเอ่ยพลางส่ายศีรษะ “ท่านทันวาไม่ได้หมายใจว่าท่านทำหรอก แต่คิดอยากจะขอความเห็นจากท่าน แต่พูดไม่ออกเท่านั้น ใช่ไหมขอรับ?” ประโยคหลังชายหนุ่มหันไปทางชายชรา ทันวาร้องเฮอะในลำคอ แต่ก็ไม่ได้ปฏิเสธ เมธินหยุดมองหน้าของนายน้อยพลางคิดว่านี่คือเหตุผลที่อีกฝ่ายพาเขามาที่นี่งั้นหรือ? ทว่าในที่สุดอดีตเทวกาฬก็กล่าวตอบ “การปลิดชีพแบบนี้จะใช้อาวุธหรือเข็มที่มีขนาดเล็กมาก ทว่าร้ายกาจอย่างยิ่งขนาดซ่อนไว้ในฝ่ามือได้โดยที่เป้าหมายไม่ทันสังเกต จากนั้นเมื่อสบโอกาสจะลงมือสังหารด้วยความรวดเร็ว นั่นเป็นเหตุผลที่มีรอยเลือดน้อยมากบนร่างเหยื่อ” เมื่อเห็นว่าทั้งอารมันและทันวา รวมไปถึงมือปราบคนอื่นตั้งใจฟัง เมธินจึงกล่าวต่อ “ความจริงเหล่ามือปราบน่าจะคุ้นเคยกับบาดแผลชนิดนี้” เมื่อนั้นทันวาส่งเสียงสูงในลำคอ “โดยเฉพาะมือปราบที่มาจากเขาวธกา” จากนั้นเมธินขยายความต่อ “ใครบางคนในอดีตที่ข้ารู้จักสามารถใช้อาวุธคล้ายกันนี้ปลิดชีพได้โดยปรากฏรอยคล้ายเข็มเล็กๆ เท่านั้น” บังเกิดเสียงหัวเราะดังแว่วๆ จากกลุ่มมือปราบเสมือนกำลังฟังเรื่องโกหก ทว่าเพียงแค่เมธินหันขวับด้วยแววตาดุดัน เสียงหัวเราะจึงเงียบหาย “ข้าเองก็เคยได้ยินมาว่าในกลุ่มมือปราบมีคนหนึ่งที่เคยทำได้เช่นนั้น” ทันวาผงกศีรษะ ไม่ได้เอ่ยคัดค้านแต่อย่างใด “แต่น่าเสียดายนัก เพราะเมื่อหลายสิบปีก่อนเขาได้ก่อความผิดมหันต์ แล้วหนีออกไปจากคุกแห่งศิลาลัย แม้ภายหลังจะมีข้อพิสูจน์ว่าเขาไม่ได้เป็นผู้กระทำความผิดก็ตาม แต่จนกระทั่งบัดนี้ก็ไม่มีใครรู้ว่าเขาไปอยู่เสียที่ไหน หรือทำงานให้ใคร” จากนั้นเขาหันไปทางอารมันแล้วพูดตรงๆ “เก็บเรื่องนั้นไว้ที่ข้าก่อน...มานี่เถิด...ข้าได้ยินเรื่องที่สำคัญกว่า” จากนั้นทันวาทำสีหน้าเคร่งเครียด แตะข้อศอกของอารมันเป็นเชิงให้เขาเดินตามมา แล้วพูดด้วยน้ำเสียงเอาการเอางานจนอีกฝ่ายตกหลุมพรางเข้าอย่างจัง “ข้าได้ข่าวว่าเจ้าสนิทกับบุษบามินตรานัก ขนาดไปปราบพาฬปักษ์ด้วยกันแล้วไม่ใช่หรือ? ก้าวหน้าเร็วดีนี่...” ประโยคของชายชรามีอานุภาพไม่ต่างกับการโดนต่อยเข้ากลางใบหน้าอย่างจัง อารมันแทบหงายหลัง จากคุณ : run saya เขียนเมื่อ : 26 ก.พ. 54 22:24:21

ความคิดเห็นที่ 6 “อย่าดูถูกอดีตเหยี่ยวตุลาการแบบข้าสิ” เขาตำหนิ  ก่อนที่เขาจะพูดสิ่งใดต่อไปกลับชะงักแล้วเอ่ยเบาๆ เมื่อได้ยินเสียงย่ำพื้นโครมครามดังมาตามทางเดินภายนอก ทั้งอารมันและเมธินขยับ ทันวาจึงอธิบายเร็วๆ แข่งกับเสียงฝีเท้าที่เข้ามาใกล้เรื่อยๆ  “น่าเสียดายที่บุษบามินตราไม่ได้สังกัดหน่วยมือปราบแล้ว ผู้มีเวทวิวัฒน์อย่างเธอช่างหาได้ยากนัก เอาสิ่งของภายในให้เธอใช้เวทนั้นตรวจสอบดู ไปได้แล้ว ข้าไม่อยากเสียเวลาอธิบายความว่ากับท่านรองตุลาการแสนปราดเปรื่องของเราว่าเหตุใดพิรเทพอย่างเจ้า ถึงได้มาป้วนเปี้ยนอยู่ในนี้ ที่สำคัญ...เขาเองก็ชอบหน้าเจ้าอยู่เสียเมื่อไร” ความจริงแล้วอารมันอยากถามให้มากกว่านี้ หากเมื่อได้ยินว่าอริเก่ากำลังมาถึงจึงคิดว่าควรเลี่ยงศึกเสียดีกว่า “ออกไปอีกประตูหนึ่ง เก็บรักษามันให้ดี ข้าไม่อยากเสียหลักฐานดีๆ ให้ท่านรองพิทยาเอาไปเก็บไว้เฉยๆ เพราะขวัญผวา” ประโยคหลังแฝงด้วยน้ำเสียงประชด อารมันคำนับตอบและรุดออกมาจากสถานที่คุมขังโดยปราศจากร่องรอย ครั้นเมื่อเดินทางกลับมาถึงยังที่ปลอดภัยแล้ว  เทพเวนไตยจึงบอกให้เมธินเปิดสิ่งของภายในออกดู ทว่ามันก็ไม่ได้ไขความกระจ่างได้เลยสักนิดเดียวว่าสิ่งเล็กๆ นี้จะสามารถนำไปเชื่อมโยงกับผู้ก่อการสังหารได้อย่างไรกัน อารมันหยิบมันขึ้นส่องกับแสงเทียนไขภายในห้อง มันเป็นเศษโลหะแข็งขนาดเท่าเหรียญเงินที่ใช้กันในบุราทิศลวดลายที่อยู่ด้านหน้าหลอมละลายติดกันจนไม่อาจเดาได้ว่ามันคือภาพหรืออักษรใด เทพเวนไตยมองไปทางเมธินอย่างขอความเห็น ทว่าอดีตเทวกาฬเองก็จนด้วยเกล้าเช่นกัน คงต้องใช้เวทวิวัฒน์ของบุษบามินตราอย่างที่ท่านทันวากล่าวไว้จริงๆ... ***** คุยกันท้ายบท: ถึงขนาดนี้แล้วต้องมีนักอ่านไม่เชื่อแน่ๆ ว่าอารมันจะไม่ใช่รามิตจริงๆ เพราะกลัวโดนคนเขียนหลอกใช่มะ? ครึ่งหลังพักเรื่องอีตาอารมันไว้สักครู่นะคะ  มาอ่านอีกคนบ้างรับรองกำลังร้อนไม่แพ้กันเหมือนกัน ปล. ตอนต้นเรื่องตัวละครมากสักเล็กน้อยนะคะ เพราะเราดันเอากลางเรื่องมาเริ่มต้นน่ะ แต่อีกสักพักจะค่อยๆ ทยอยให้ข้อมูลแต่ละคนนะคะ ตอนที่ 11-12  จะยาวสักเล็กน้อยค่ะ เพราะจะเริ่มเป็นจุดหักเห และเริ่มเข้าธีมภาคนี้อย่างจริงจังเสียทีค่ะ (เฮ้ย! แล้วไอ้ที่ผ่านมาทั้งหมดนั่นเล่า!!!) << เอ่อ...ที่แล้วมาก็สำคัญนะคะ แก้ไขเมื่อ 26 ก.พ. 54 22:29:50 จากคุณ : run saya เขียนเมื่อ : 26 ก.พ. 54 22:29:19

ความคิดเห็นที่ 7 yes! (ช่างมีความสุข ลั้ลลา ให้คะแนนตัวเอง 2 คะแนนที่ทายถูก 2 เรื่อง ทั้งเรื่องอารมันและเรื่องรามิตที่หายไป) จากคุณ : scottie เขียนเมื่อ : 26 ก.พ. 54 23:19:45

ความคิดเห็นที่ 8 ช่างงงดีแท้ (แกล้งเขียนเช่นนี้เพื่อกดดันคนเขียนบ้าง 555) เอากลางเรื่องมาขึ้นเป็นต้นเรื่อง แล้วค่อยคลี่คลายให้รายละเอียด อันตรายอยู่เหมือนกันนะครับ แล้วอารมันเคยเจอกับบุษบรรณเมื่อไรกันนะ เคยมีกล่าวไว้ในสองภาคที่แล้วไหมครับ จะได้ลองเปิดหาดูอีกครั้ง ปริศนาต่างๆ เริ่มเยอะมากขึ้นเรื่อยๆ ตัวละครก็มาก แต่ก็ยังโอเคอยู่นะครับ ไม่สับสน แต่ทำให้อยากรู้ยิ่งขึ้น สุดท้ายขอนอกเรื่องบ้าง งานทางโน้นเข้าที่แล้วใช่ไหมครับคุณรัน ยังไงก็ทำงานให้สนุกนะครับ จากคุณ : zoi เขียนเมื่อ : 27 ก.พ. 54 00:03:54

ความคิดเห็นที่ 9 แวะมาทักทายก่อนค่ะ เดี่ยวมาอ่านต่อพรุ่งนี้ งานเข้าอ่ะค่ะ จากคุณ : มนต้นไม้ (Setakan) เขียนเมื่อ : 27 ก.พ. 54 01:53:11

ความคิดเห็นที่ 10 ทำไมรู้สึกว่าตอนนี้สั้นจัง.. อารมัน..หมอนี่ยังคงทำให้งงไม่สร่าง บุษบามินตราไม่ได้สังกัดหน่วยมือปราบแล้ว เพราะย้ายไปอยู่กองพิสุจน์หลักฐาน ^__^... จากคุณ : Psycho man เขียนเมื่อ : 27 ก.พ. 54 06:45:20

ความคิดเห็นที่ 11 ูู      ^  ^ นับว่าบุษบามินตราก้าวหน้าขึ้น เพราะกองมันใหญ่กว่าหน่วย เหอๆ จากคุณ : ลูนาติก เขียนเมื่อ : 27 ก.พ. 54 11:43:23

ความคิดเห็นที่ 12 ตามมาลุ้นต่อ เจ้มจ้นขึ้นเรื่อยๆ จากคุณ : POLLUX^.^ เขียนเมื่อ : 27 ก.พ. 54 13:56:03

ความคิดเห็นที่ 13 แวะมาคุยนิดหนึ่งค่ะ, คุณ Scottie: เราให้คุณสามคะแนนเลยค่ะ (^ ^) คุณ zoi: ใช่แล้วค่ะอันตราย มันเลยเฉไปเฉมาตั้งหลายเวอร์ชั่นไงคะ  ข้อนี้คนที่คุณก็รู้ว่าใคร (ขอสงวนนาม แต่คุณคงรู้แหละ เจ้าของปากกาสีแดงเถือก เห็นแล้วจะเป็นลม) เคยติงไว้ตั้งแต่เราเล่าเรื่องคร่าวๆ ของเล่มนี้ให้ฟัง แกก็อืม...เอาจริงหรือ? เอาสิ ลองเขียนดู ระวังโดนรื้อนะ (ประมาณว่า คนเขียนยังมือใหม่ อย่าเพิ่งเล่นของนั่นเองค่ะ แต่ก็สายไปแล้วแหละ << นังคนนี้มันดื้อด้าน) ก็คาดไว้แล้วเหมือนกันค่ะว่าพอลงถึงตอนนี้ ต้องงงกันในระดับหนึ่งแน่, เพราะอารมันเด่นจนออกนอกหน้าใช่ไหมคะ? ฮี่...ฮี่่...จงใจค่ะ, ส่วนอารมันเคยเจอกับบุษบรรณมาก่อนไหม เราเคยมีเขียนบอกแล้ว (อ้อมๆ) ก่อนหน้านี้ (อะฮ้า? เมื่อไหร่กัน?) << มีค่ะ แต่ไม่บอกว่าอยู่ที่ไหน ต้องหาอ่านกันเอง เฮอะ...เฮอะ... งานทางนี้ยังยุ่งวุ่นวายเหมือนเดิม (อาชีพเรามันก็แบบนี้แหละ) แต่อาทิตย์หน้าได้บินกลับไปรายงานผลที่บริษัทฮับ ดังนั้นตอนหน้าคุยที่กรุงเทพฯ เนอะ คุณ Setakan: ขอบคุณมากค่ะ ที่อุตส่าห์มาทักทายกันค่ะ คุณ Psycho man: ทำไมตอนนี้สั้นจัง? << พูดจริงให้แกล้งดีใจเล่นหรือประชดเอ่ย?, อีตาอารมันใกล้จะถึงจุดที่ไม่ทำให้งงแล้วค่ะ (หรืออีกแง่หนึ่ง มึนยิ่งกว่าเดิม) รออีกสักตอนนะคะ (เป็นตอนยาวๆ ด้วย) คุณ ลูนาติก: อ้าวเล่นตามน้ำเลย ตุณ POLLUX^.^: พอเข้าธีมเรื่องหลักแล้วเรื่องต่อจากนั้นจะไม่มีพักขอเวลานอกแล้วค่ะ ปล. ว่าแต่ชอบจัง 'เจ้มจ้น' เนี่ย แก้ไขเมื่อ 27 ก.พ. 54 14:54:25 จากคุณ : run saya เขียนเมื่อ : 27 ก.พ. 54 14:48:31

ความคิดเห็นที่ 14 สั้นจุ๊ดจู๋ เลยนิ  รอทั้งอาทิตย์ ได้อ่านถึง 1 หน้าเอ 4 มะนี่ จากคุณ : ตานุ่นภารโรง (y4uc) เขียนเมื่อ : 27 ก.พ. 54 21:36:00

ความคิดเห็นที่ 15 กำลังตามชิ้นส่วนใบหน้าอยู่ครับ แตกแหลกละเอียดซะขนาดนั้น ขอบคุณครับ สวัสดี 55555 หัวเราะตัวเองครับ55555 จากคุณ : ชัดเจนน้องนาง เขียนเมื่อ : 27 ก.พ. 54 22:36:06

ความคิดเห็นที่ 16 ว่าแล้ว โดนสับขาหลอกจริงๆ ด้วย ว่าแต่งานนี้โดนแซวเรื่องแม่บุษบาตลอดทางเชียว จากคุณ : ซาลาสซา เขียนเมื่อ : 28 ก.พ. 54 06:30:12

ความคิดเห็นที่ 17 กรี๊ดดด ดีใจได้คุยกับนักเขียนตัวเป็นๆ เล่มสอง เพิ่งซื้อมาจากจามจุรีสแควร์ค่ะ เห็นเหลืออยู่เล่มเดียวรีบคว้าเลย.. ขอบคุณนะคะ ชอบสำนวน การผูกเรื่องมากๆ ไว้เดี๋ยวขอไปอ่านเล่ม 2 ก่อน ส่วนภาคนี้ เดี๋ยวหลังๆ จะคอยซุ่มอ่านและเป็นกำลังใจให้ค่ะ จากคุณ : Yimie เขียนเมื่อ : 28 ก.พ. 54 16:04:00

ความคิดเห็นที่ 18 เสริมนิด, พัณณิดา ภูมิวัฒน์, ณ. เณรสองตัวจ้ะ จากคุณ : POLLUX^.^ เขียนเมื่อ : 28 ก.พ. 54 16:39:34

ความคิดเห็นที่ 19 เพิ่งโผล่หัวมา ไล่อ่านย้อนหลังค่ะ ยุ่งมากมาย (จริงๆ คือขี้เกียจ log in) จากคุณ : Craft Collector เขียนเมื่อ : 28 ก.พ. 54 19:22:29

ความคิดเห็นที่ 20 พึ่งได้ มาอ่านตามมาติดๆๆ จากคุณ : mementototem เขียนเมื่อ : 28 ก.พ. 54 22:09:03