|
เสียงกระพุ่มน้ำดังขึ้นพร้อมพื้นน้ำกระเพื่อมพลิ้วเป็นริ้วคลื่น
นั่นคือเสียงการปฏิบัติการของนักล่าประจำคุ้งน้ำ
ผู้อยู่ยอดสุดของห่วงโซ่อาหารแห่งลำคลองนี้
เจ้าช่อนบาก คือปลาช่อนตัวที่ใหญ่ที่สุด ดุร้ายที่สุด ตะกละที่สุด
และน่าเกรงขามที่สุด นับตั้งแต่ประวัติศาสตร์ห้วงน้ำแห่งนี้เคยจารึกไว้
เกล็ดของมันดำเป็นเงาวาววาบ ริมฝีปากของมันมีรอยแผลเป็นพาดอยู่
นั่นคือร่องรอยซึ่งเปรียบประดุจใบประกาศเกียรติคุณของมันเลยทีเดียว
"พวกเอ็งรู้ไหมรอยบากของข้าได้มายังไง"
เจ้าบากมักจะเล่าที่มาของรอยแผลนี้อย่างภูมิใจเสมอๆ
"ก็พวกมนุษย์นะซี มันเอาเหยื่อมาล่อข้า สมัยนั้นข้ายังเป็นปลารุ่น
ยังรู้ไม่ทันเหลี่ยมเล่ห์กลใดของพวกมัน ข้าเห็นแสงวิบวับสะท้อนที่ผิวน้ำ
นึกในใจว่าต้องเป็นตะเพียนขาวตัวน้อยเป็นแน่แท้
ข้ากระโจนทะยานใส่อย่างรวดเร็วและงับเข้าเต็มประดา
ทันใดนั้นเอง ริมฝีปากข้าก็เจ็บแปลบแทบขาดใจ และรู้ตัวทันทีว่า
ข้าติดเบ็ดเสียแล้ว" เจ้าบากหยุดเล่าไปครู่หนึ่ง และกวาดสายตา
สบกับเหล่าฝูงปลาที่ล้อมวงฟังเรื่องราวของเจ้าบากอย่างจดจ่อ
"เจ้าพวกมนุษย์น่าโง่ อย่าคิดว่าข้าติดเบ็ดแล้วจะจัดการกับข้าได้ง่ายๆ
เสี้ยววินาทีนั้นข้ากลั้นใจกระชากจนเบ็ดที่เกี่ยวปากข้าหลุดออก
และสุดท้ายข้าก็หนีรอดไปได้ นับจากเมื่อนั้นเป็นต้นมา
เจ้าพวกมนุษย์น่าโง่ก็ไม่สามารถรุกล้ำกล้ำกรายข้าได้อีกเลย"
สำหรับปลาช่อนรุ่นหลัง เจ้าบากเป็นปลาที่ได้รับความเคารพสูงสุด
มันคือผู้รอบรู้ทั้งศาสตร์การล่า การเอาตัวรอด การว่ายน้ำ การซ่อนตัว
จนถึงการเจริญพันธุ์ ด้วยความที่มันมีชีวิตรอดมากนาน
มันจึงเป็นผู้บอกเล่าเรื่องราวในอดีตของลำคลอง
จะว่าไปเจ้าบากนี้ เรียกได้ว่าเป็นประมุขแห่งห้วงน้ำนี้เลยก็ว่าได้
แล้ววันหนึ่ง...
"พี่บากๆ ช่วยด้วยๆ" ปลาช่อนหนุ่มว่ายตาลีตาลานมาหาช่อนบาก
"พี่บาก ช่วยแฟนฉันด้วย"
"เอ้า เล่ามาๆ เกิดอะไรขึ้นกับแฟนเอ็งหรือ"
"เมื่อครู่ ฉันกับแฟนว่ายน้ำกันอยู่ที่สุดคลองฝั่งโน้น ฉันเห็นพวกมนุษย์
เอาตาข่ายมาขึงกั้นตามแนวขวางของคลอง ฉันกำลังจะพาแฟนว่ายหนี
แต่แฟนฉันเพิ่งมีลูกครอกใหม่ แล้วลูกๆ ของฉันมันไม่รู้อิโหน่อิเหน่
ว่ายรอดตาข่ายไปอีกฝั่ง แฟนฉันจะว่ายไปช่วยลูกก็ติดข่ายเสีย
ฉันพยายามช่วยยังไงก็ไม่สำเร็จ ซ้ำร้ายยิ่งช่วยมากเท่าไหร่
ก็ดูเหมือนจะยิ่งติดแน่นขึ้นไปอีก" ช่อนหนุ่มเล่าด้วยอาการกระวนกระวาย
"ตายละ พวกมนุษย์มันทำแบบนี้ แสดงว่ามันกะจะเล่นเราทั้งคลองเลย"
"แล้วเราจะทำยังไงกันดีล่ะพี่บาก" เหล่าปลาตัวอื่นที่ได้รู้ข่าวเข้า
ต่างคาดคั้นความเห็นจากเจ้าช่อนบาก ปลาช่อนผู้เป็นผู้นำของพวกมัน
"ข้าขอไปดูตาข่ายที่ว่าหน่อย เอ้า ไอ้ปลาตัวเมื่อกี้นำข้าไปทีซิ"
เจ้าบากว่ายตามไปยังไม่ทันจะสุดคลอง
ตาข่ายเจ้าปัญหานั้นพลันปรากฎอยู่เบื้องหน้า
และดูเหมือนมันจะค่อยๆ เคลื่อนที่เข้ามาเรื่อยๆ เสียด้วย
"พวกเรา ว่ายหนีไปเร็ว หนีก่อนๆ" เจ้าบากสั่งการ
ปลาน้อยใหญ่ต่างว่ายหนีตาข่ายไปสุดขอบคลองอีกฝั่งหนึ่ง
"พี่บาก พี่ช่วยพวกเราด้วย หาทางรอดให้พวกเราหน่อย"
ฝูงปลาต่างรอความหวังจากผู้นำ
ในขณะเดียวกัน ตาข่ายก็เลื่อนกระชั้นเข้ามาทุกที
"วิธีรอดวิธีเดียวของพวกเราคือการจำศีล เอ้า พวกเรามุดโคลนเร็ว"
เหล่าปลาช่อนต่างพากันมุดโคลนตามคำสั่งเจ้าบาก
ส่วนปลาชนิดอื่นๆ ที่เหลือ ไม่สามารถมุดโคลนจำศีลได้
จำต้องรับสภาพถูกอวนลากติดตาข่ายขึ้นมาทั้งหมด
"นี่ๆ พวกโยมลากอวนกันเสร็จหรือยัง"
"เรียบร้อยแล้วครับหลวงพ่อ"
"งั้นก็รีบเอาปลาพวกนี้ไปปล่อยคลองข้างๆ นะ เดี๋ยวมันจะตายกันเสียก่อน
นี่ก็เย็นมากแล้ว พวกโยมกลับบ้านเถอะ พรุ่งนี้เช้าค่อยมาสูบน้ำก็ได้
รถขนดินจะมาตอนบ่ายๆ คาดว่าสูบกันตอนเช้าน้ำคงแห้งทัน
อาตมาดีใจเหลือเกินโยมเอ๋ย ในที่สุดวัดเราจะได้ศาลาใหม่เสียที"
| จากคุณ |
:
Maddenknight   
|
| เขียนเมื่อ |
:
28 ก.พ. 54 10:16:17
|
|
|
| 
ช่อนบาก
