ความคิดเห็นที่ 1   .......                                        โครม !                    วรองค์เล็กแบบบางลอยละลิ่วหล่นร่วงลงมาพร้อมกับเศษวัสดุเพดาน โชคดีที่เวลานั้นคอธมหาเวทจักรวาลยังแผ่ออกมาหุ้มห่อรอบพระวรกายอยู่ จึงเป็นเสมือนแผ่นฟองน้ำไร้สภาพช่วยรองรับไว้ ไม่ให้กระแทกพื้นจนได้รับบาดเจ็บสาหัส                    หากแต่..ก็ทำเอารู้สึกจุกไปเหมือนกัน !                    ครั้นหายแตกตื่น...รีบสลัดยืดแขนขาสำรวจพระองค์เองอย่างรวดเร็ว พบว่ากระดูกกระเดี้ยวไม่ได้หัก จึงค่อยโล่งพระทัยขึ้นมาบ้าง แต่พอยันพระวรกายลุกขึ้นนั่ง ก็ทอดพระเนตรเห็นเจ้าของรองเท้าหนังหุ้มน่องสูงสีดำผู้นั้นกำลังยืนตระหง่านค้ำพระเศียร จับจ้องมาทางนี้ด้วยแววตาเย็นชาระคนงุนงง                    “ ที่แท้ก็เป็นเด็กผู้หญิงงั้นหรือ ? ”                    คนผู้นั้นพึมพำอย่างดูแคลนอยู่ในลำคอ มือขวาที่กำลังยกขึ้นช้าๆเตรียมผนึกคอธบางอย่างมาไว้ในฝ่ามือชะงักไปเล็กน้อยราวกับเปลี่ยนใจ                     “ นี่กล้าดียังไงมาแสดงกิริยากับเราอย่างนี้  เราคือเจ้าหญิงไอบิรินนะ ส่วนนายเป็นใคร จาคีรัน ! ”                    เจ้าหญิงน้อยยืดพระวรกายยืนขึ้นประกาศพระอำนาจอย่างกระโผลกกระเผลก พลางนึกค้อนคนที่ยังยืนมองเฉย เป็นลูกผู้ชายซะเปล่าไม่สนใจยื่นมือเข้ามาช่วยประคองสุภาพสตรีเลยสักนิด                    ไร้น้ำใจพอกันเลย ทั้งหัวหน้าทั้งลูกน้อง  !                    คิดไม่ถึงวันนี้ต้องมาพลาดเสียทีลูกน้องของคู่ปรับเก่า ไม่เพียงโดนเขาจับได้ว่าแอบขึ้นไปซ่อนบนช่องเพดาน อีกทั้งยังถูกกระชากร่วงตกลงมาอย่างกับลูกนกปีกหัก มันช่างน่าอับอายขายหน้าเสียนี่กระไร                    “ เจ้าหญิงไอบิรินงั้นหรือ .. ขึ้นไปทำอะไรอยู่บนนั้น ? ”                    คนผู้นั้นถามเสียงเย็นชา แววอำมหิตในดวงตาเข้มข้นขึ้นอีกครั้ง  หากอีกคนหาทันได้สังเกตไม่                     “ แล้วนายล่ะ มาทำอะไรที่นี่ ? ”                    สุรเสียงย้อนสวนกลับได้เพียงแค่นี้ก็ชะงัก เมื่อสายพระเนตรถูกบางสิ่งที่น่าสนใจกว่าดูดดึงให้หันไปมอง  เมื่อครู่ตอนอยู่ข้างบนมองลงมาทางช่องเล็กๆเห็นจำกัดได้แค่เพียงพื้นที่ส่วนกลางห้อง ยามนี้พอลงมายืนอยู่กลางห้องค่อยสามารถมองเห็นไปได้โดยรอบ จึงพบว่าในห้องปฏิบัติการหลังนี้ ยังมีห้องแยกกั้นด้วยกระจกหนาสีน้ำเงินอยู่อีกห้องหนึ่ง                    ในห้องนั้นแม้หรี่แสงไว้สลัว แต่แสงสว่างที่มาจากตู้แคปซูลสองตู้นั้น สามารถมองเห็นผ่านกระจกสีน้ำเงินออกมาได้อย่างชัดเจน                    “ เอ๊ะ.. นั่น ”                    เห็นตู้แคปซูลใบหนึ่งว่างเปล่า ส่วนอีกใบมีร่างๆหนึ่งนอนนิ่งอยู่ในนั้น นั่นคงเป็นตู้ที่บรรจุร่างของผู้ซึ่งถูกนำมาจากดาวโลก เมื่อเจ้าผู้ครองพลังสีเหลืองฟื้นตื่นในร่างของหนุ่มชาวโลกไปแล้ว อีกคนก็คงเป็นร่างสถิตของเจ้าผู้ครองพลังสีแดงที่ยังไม่ฟื้นตื่นขึ้นมาอย่างแน่นอน                    แล้ว...พลังชีวิตกับความทรงจำของหนุ่มชาวโลกที่ถูกถอดออกมา ถูกเก็บไว้ที่ไหนในห้องนี้หรือ ?                    พอมีพระดำริได้เช่นนี้ก็ไม่สนใจจาคีรันอีก รีบถลันไปที่ประตูทางเข้าห้องๆนั้น พบว่าประตูเข้ารหัสผ่านไว้ไม่สามารถกดเปิดเข้าไปได้เฉยๆ  จากนั้นมีพระดำริได้อย่างรวดเร็ว จึงยกฝ่าพระหัตถ์ทาบบนอุปกรณ์เข้ารหัสร่ายมหาเวทพาอิลซุสเชื่อมต่อกับสมองกลที่ควบคุม เพียงไม่ถึงห้าวินาทีในมโนภาพก็ปรากฏรหัสผ่านเหล่านั้นขึ้นอย่างชัดแจ๋ว                    จาคีรันยืนมองเด็กสาวสูงศักดิ์ผู้นั้นที่สามารถกดรหัสผ่านเปิดประตูสาวพระบาทเข้าไปอย่างง่ายดาย ดวงตาเย็นยะเยือกพลันหยีหรี่ลงอย่างครุ่นคิด ก่อนจะสาวเท้าตามเข้าไปอีกคน                    “ หาอะไร ? ”                    เขาถามเมื่อเห็นพระองค์กำลังวุ่นหาอะไรบางอย่างอยู่รอบๆฐานตู้แคปซูลที่ว่างเปล่า เจ้าหญิงน้อยพอได้ยินเสียงเรียกหาค่อยฉุกพระทัยคิด                    “  จาคีรัน..คุณคงได้รับมอบหมายให้เฝ้าดูแลห้องนี้ใช่ไหม ..งั้นคุณเห็นมั้ยว่าพวกเขาเอาพลังและความทรงจำของหนุ่มชาวโลกคนนั้นเก็บไว้ที่ไหน ? ”                    คนฟังกลับมองไปที่ตู้แคปซูลอันว่างเปล่า ในดวงตาอันสงบนิ่งพลันฉายแววเกรี้ยวกราดและอำมหิตขึ้น ราวกับในใจกำลังคุกรุ่นด้วยความโกรธ...                    โกรธใครหรือ ?                    แต่นั่นไม่ได้ทำให้พระองค์สนพระทัยนาน เพราะเวลานี้มีเรื่องที่สำคัญกว่านั้นให้สนพระทัย                    “ ฉันทำเพดานพัง เดี๋ยวอีกสักครู่พวกเขาต้องแห่กันมาที่นี่  คุณช่วยฉันรีบหาทีเถอะ ถ้าคุณช่วยฉัน ไม่ว่าจะให้ฉันตอบแทนคุณด้วยอะไร ฉันก็ยินดีทุกอย่างเลยนะ..ขอร้องล่ะ”                    “ งั้นหรือ ? ”                    “  ฮื่อ ”                    “ เพื่ออะไร ? ”                    “ วางใจเถอะ เรื่องนี้จะไม่ทำความเสียหายอะไรให้กับทางเมลาเนียลหรอกนะ ฉันแค่ต้องการให้เจ้าพี่ราโอมินครอบครองร่างนั้นต่อก็เท่านั้น จริงๆนะ...”                    พอฟังจบรอยยิ้มยะเยือกปนเย้ยหยันวูบหนึ่งก็พลันแตะขึ้นบนมุมปากของนายทหารหนุ่มชุดดำ เขาเพ่งตามองไปรอบๆอย่างพิจารณาก่อนจะเดินไปที่หน้าแผงควบคุม กดปุ่มโน้นปุ่มนี้อยู่ครู่หนึ่ง เมื่อหันกายกลับมาอีกครั้ง ในมือซึ่งหุ้มด้วยถุงมือหนังสีดำค่อยยื่นเหรียญผลึกสีทองอันนั้นส่งให้                    “ พลังชีวิตและความทรงจำของหนุ่มชาวโลกคนนั้น ถูกเก็บบันทึกอยู่ในเหรียญผลึกนี้แล้ว ”                    เจ้าหญิงไอบิรินยื่นพระหัตถ์ออกไปรับมันไว้ พลางในพระทัยก็รู้สึกงุนงง                    มอบให้กันง่ายๆแบบนี้หรือ ?                    “  คุณ.. คุณช่วยฉันไว้ทำไม ? ”                    คนผู้นั้นคลี่ยิ้มเย็นชา กล่าวเสียงเยือกเย็น                    “  จำรับสั่งเมื่อสักครู่ได้ไหม ถ้ากระหม่อมช่วยฝ่าบาท..ฝ่าบาทก็จะช่วยกระหม่อม..”                    “  คุณจะให้ฉันช่วยอะไร ? ”                    “  ตู้แคปซูลอีกใบถูกเข้ารหัสไว้ จงใช้วิชาถอดรหัสแบบเมื่อตะกี้ เปิดตู้แคปซูลใบนั้น...”                    เจ้าหญิงน้อยหันไปมองตู้แคปซูลอีกใบ รับสั่งอย่างตื่นตระหนก                    “  คุณ... จะทำอะไรกับผู้หญิงชาวโลกคนนั้น ? ”                    จาคีรันเหลียวไปมองร่างเด็กสาวหน้าตางดงามซึ่งนอนสงบนิ่งอยู่ในนั้น นัยน์ตาเย็นชาพลันทอประกายอบอุ่นขึ้น                    “  กระหม่อมอยากช่วยเธอ  เธอคือคนที่กระหม่อมรัก ”                    “  อะ..อะไรนะ ”                    “  ถ้ามีทางเลือก..กระหม่อมไม่ต้องการทำร้ายใครอีกแล้ว ไม่ต้องการสร้างความแค้นให้ใครอีกต่อไป กระหม่อมต้องการแค่เธอเพียงคนเดียวเท่านั้น  ถ้าฝ่าบาทช่วยกระหม่อม กระหม่อมก็จะไม่ทำอะไรฝ่าบาท และจะตอบแทนในสิ่งที่ฝ่าบาทต้องการ ”                    เจ้าหญิงไอบิรินยังไม่ทรงรับทราบเรื่องที่มีคนร้ายลอบขึ้นมาบนยาน ดังนั้นพอฟังจึงยิ่งมึนงงสงสัยหนักขึ้นไปอีก จาคีรันทำไมพูดจาอะไรแปลกๆ ในความหมายแสดงน้ำใจฟังแล้วเหมือนแอบแฝงความหมายเชิงข่มขู่เอาไว้ด้วย                    แม้พระองค์จะต้องการสิ่งที่บันทึกอยู่ในเหรียญอันนี้มากแค่ไหน แต่หากต้องแลกกับสิ่งที่ทำร้ายต่อฝ่ายเมลาเนียล พระองค์ก็ทำไม่ได้                    “ คุณ..จะช่วยเธอแบบไหนหรือ ? ”                    “ นี่ไม่ใช่เวลาที่จะมาอธิบาย ” เขาตัดบท  “ ว่าอย่างไร..จะช่วยหรือไม่ ? ”                    “  รึว่า.. คุณมีทางช่วยให้ผู้ครองพลังสีแดงฟื้นขึ้นมาได้หรือ ? ”                    เขาเงียบไปครู่หนึ่งจากนั้นค่อยพยักหน้าออกมา สีพระพักตร์เจ้าหญิงน้อยค่อยทอแววโล่ง                    “  งั้นทำไมไม่บอกแต่แรก.. อ้อมค้อมอยู่ตั้งนานเสียเวลาอยู่ได้ ”                    รับสั่งจบก็เคลื่อนพระวรกายไปที่ตู้แคปซูลใบนั้น ทาบพระหัตถ์กับปุ่มแผงควบคุม ใช้มหาเวทพาอิลซุสเชื่อมต่อกับสมองกลที่ควบคุมเครื่อง สักครู่หนึ่งก็บังเกิดเสียงดังคลิ๊ก ฝาตู้แคปซูลค่อยๆเลื่อนเปิดออกมาอย่างช้าๆ                    “ ได้แล้ว ทำไงต่อหรือ ? ”                    “ โปรดถอยพระองค์ออกห่างจากตู้นี้...อย่ารบกวนขณะกระหม่อมกำลังช่วยเธอ ”                    จาคีรันส่งเสียงสั่งพลางล้วงตลับสีเงินอันหนึ่งออกมาวางลงบนทรวงอกของเด็กสาวซึ่งนอนสลบไสล จากนั้นคว่ำมือทั้งสองยื่นออกไปเหนือร่างของเธอผู้นั้น                    เจ้าหญิงไอบิรินถอยพระบาทห่างออกมาหลายก้าว ทอดพระเนตรมองอย่างสงสัย แม้พระองค์จะพอรู้จักกับนายทหารผู้นี้อยู่บ้าง ด้วยเพราะเดินทางร่วมยานลำเดียวกันมาหลายเดือน แต่ก็ไม่ได้สนิทอะไรกันมากนัก นายทหารใต้สังกัดของลูเปอร์เซียสล้วนถูกฝึกมาอย่างเข้มงวด รักษาระเบียบวินัยโดยเคร่งครัด  พวกที่ยึดระเบียบวินัยเป็นหลักอย่างนี้ มักไม่ค่อยถูกชะตากับพระองค์สักเท่าไรนัก                    ก็น่าแปลก.. ทำไมจาคีรันจึงกระทำในสิ่งที่เหมือนกำลังฝ่าฝืนกฎ ละเมิดเบื้องสูง                    ต่อให้เป็นการช่วยเหลือเจ้าผู้ครอบครองพลังสีแดงก็เถอะ แต่เรื่องนี้ทำไมไม่กราบทูลเจ้าชายอาซิคาลอสเพื่อกระทำโดยเปิดเผยล่ะ มาทำแบบลับๆอย่างนี้ทำไม ?                    พระดำริเพิ่งมาถึงตรงนี้ พลันทอดพระเนตรเห็นคอธสีน้ำเงินกลุ่มหนึ่งกำลังก่อตัวขึ้นใต้ฝ่ามือทั้งสองของเขา  เขาคล้ายกำลังแผ่พลังคอธนั่น ลงสู่ร่างที่กำลังนอนอยู่ตรงนั้น   ไม่ใช่สิ...ต้องบอกว่าคอธสีน้ำเงินกำลังถูกส่งลงสู่ตลับสีเงินที่วางอยู่บนร่างของเธอมากกว่า                    เจ้าหญิงน้อยไม่เคยพบเห็นหรือรู้จักตลับสีเงินแบบนั้นมาก่อน บางทีถ้าหากพระองค์รู้ อาจจะทรงตื่นตระหนกยิ่งกว่านี้ก็ได้  แต่กระนั้น..ยังมีบางสิ่งซึ่งตอนนี้อยู่ตรงเบื้องพระพักตร์แม้ไม่เคยเห็นแต่อย่างน้อยก็เคยรู้จักจากคำบอกเล่าของผู้คนปากต่อปากถ่ายทอดกันมา ทำให้ทรงฉุกพระทัยคิด                    คอธสีน้ำเงิน ?                    นี่ไม่ใช่คอธระดับแทพในตำนานหรอกหรือ คนธรรมดาๆคนหนึ่งจะฝึกคอธสีน้ำเงินได้อย่างไร ?                    จาคีรัน  คนๆนี้เป็นใครกันแน่ !                    แล้วยังมีบุรุษลึกลับในอาภรณ์สีเข้มที่พระองค์เห็นอยู่ในไข่ยักษ์สีดำฟองโตนั่นอีกล่ะ ?                    รึว่า...?                    “  นี่คุณ.. ถามหน่อยสิ ! ”                    ขณะขยับพระวรกายจะเข้าไปกระซิบถามใกล้ๆ หากรอบตัวคนผู้นั้นคล้ายกับมีปราการไร้สภาพชนิดหนึ่งแผ่โอบล้อมไว้เป็นรัศมีกว้างสี่ห้าก้าว วรองค์แบบบางพอเคลื่อนเฉียดเข้าไปใกล้จึงถูกพลังนั้นกระแทกใส่จนลอยหวือออกมาราวกับถูกจับโยน                     เวลาเดียวกันนั้นเอง...เงามิติสีดำทะมึนกลุ่มหนึ่งก็เปิดขึ้นกลางห้อง เจ้าชายราโอมินในร่างของชายหนุ่มชาวโลกก้าวพระบาทออกมาจากทวารมิติอย่างเร่งร้อน  ที่แท้ทรงรอจาริโอเธอรัสอยู่ข้างนอก เนิ่นนานเห็นว่าอีกฝ่ายยังไม่กลับมา ระหว่างนั้นได้ยินเสียงโครมครามอยู่ด้านใน คาดว่าอาจมีเรื่องใดเกิดขึ้น  ลังเลอยู่พักใหญ่จึงตัดสินพระทัยใช้ตลับคอสมิคเปิดประตูมิติตำแหน่งเข้ามาดู                    สายพระเนตรพอกวาดมองเห็นเศษวัสดุเพดานที่กองอยู่บนพื้นก็ถึงกับมีสีพระพักตร์แปรเปลี่ยนไป รีบสาวพระบาทไปที่ห้องเล็ก จึงเห็นจาคีรันกำลังเปล่งคอธสีน้ำเงินกลุ่มหนึ่งลงสู่ร่างของเฉินเป่าหลิง                    “  แกจะทำอะไร ? ”                    “  เจ้าพี่ ”                    เจ้าหญิงไอบิรินส่งพระสุรเสียงเรียก พลางขยับลุกขึ้นจากพื้นห้องถลาเข้ามาหาอย่างดีพระทัย                    “ ไอบิริน.. เธอมาอยู่ที่นี่ได้ยังไง ..แล้วนั่น ...”                    “ อ๋อ...นั่นเป็นลูกน้องใต้สังกัดผู้พันลูเปอร์เซียสชื่อจาคีรัน  เขาบอกว่าจะช่วยผู้ครองพลังสีแดง ”                    สุรเสียงตอบกระอึกกระอักไม่มั่นพระทัยอยู่บ้าง ยามเมื่อเห็นสีพระพักตร์เครียดเข้มอย่างไม่เคยเป็นมาก่อนของผู้เป็นพระเชษฐา  เนตรสุกใสฉายแววหวาดหวั่น ก้มพระพักตร์ต่ำเตรียมพระทัยรอรับคำตำหนิ หากยามนั้นพลันเหลือบเห็น ‘บางสิ่ง’ ที่อีกฝ่ายทรงถืออยู่ในพระหัตถ์ ต้องหันขวับไปทางร่างของเด็กสาวที่กำลังนอนอยู่อย่างงุนงง                    ทำไม..ตลับสีเงินเหมือนกันเลย !                    “ อะไร.. พี่ก็มีตลับแบบนี้เหมือนกันหรือ ? ”                    เจ้าชายราโอมินหาได้ตอบไม่ ผลักพระขนิษฐาเบาๆออกห่าง ก่อนจะหันไปมีรับสั่งกับอีกคน                    “  เอซาลอส...แกต้องการอะไร ? ”                    “ หา ! ”                    เอ ซา ลอส !                    สามพยางค์นี้สะกดใส่เจ้าหญิงน้อยจอมซนแห่งเอลลาโก ถึงกับอ้าพระโอษฐ์ค้างอย่างตื่นตระหนก                    บุรุษที่อยู่ตรงหน้าพระองค์ผู้นั้นก็คือเจ้าชายเอซาลอส ..แห่งจักรวรรดิโปกาดอนงั้นหรือ ?                    เทพอสูรเลื่องชื่อผู้ครอบครองพลังคอสมิคสีน้ำเงินอันเกรียงไกรจนเป็นที่ครั่นคร้ามไปทั่วกาแลกซี่  พลังในตำนานที่ไม่มีพลังใดสามารถสยบได้ นอกจากการรวมกันเป็นพลังคู่คอสมิคคิวปัสตีของผู้ครองพลังสีแดงและเหลือง นักรบที่ทุกคนเชื่อกันว่าคือเทพแห่งความตายนาซาทาเรียสมาจุติเพื่อเป็นเทพแห่งสงคราม                    ก็คือคนผู้นี้งั้นหรือ ?                    ไอบิริน...เมื่อสักครู่นี้เธอกำลังเล่นกับความตายอยู่ใช่ไหม ?                    ................................................... . จากคุณ : ธีตภากร เขียนเมื่อ : 28 ก.พ. 54 11:52:01

ความคิดเห็นที่ 2    ...............                     “  ออกไปก่อนไอบิริน...ออกไปจากที่นี่ ”                    “  เจ้าพี่ ”                    “  พี่บอกให้ออกไป ”                    “  แต่ว่า...”                    “  อีกสักครู่ ทหารของฝ่ายเมลาเนียลจะมาที่นี่ เธออยากให้ทุกคนเห็นว่าเธออยู่ตรงนี้หรือ..? ”                    สุรเสียงเข้มที่เร่งเร้าให้รีบไป บีบคั้นดวงหฤทัยของผู้เป็นขนิษฐาแทบแตกสลาย เจ้าผู้ครองพลังสีน้ำเงินศัตรูร้ายอยู่ตรงนี้ พระองค์จะปล่อยให้พี่ชายรับมืออีกฝ่ายตามลำพังแล้วหลบหนีเอาตัวรอดไปได้อย่างไร                    แต่เพื่อความปลอดภัยของน้องน้อย ไม่ว่าจะจากเจ้าผู้ครองพลังสีน้ำเงินหรือจากฝ่ายเมลาเนียลเองก็ดี  เจ้าชายราโอมินทรงบอกกับพระองค์เองว่า จำเป็นต้องส่งเธอออกไปจากที่ตรงนี้ให้เร็วที่สุด                    เงามืดแห่งทวารมิติถูกเปิดขึ้นจากพลังอานุภาพของตลับคอสมิคในพระหัตถ์ของผู้ครองพลังสีเหลือง หากเนื่องด้วยความเร่งรีบและกะทันหัน คำสั่งเดิมที่เคยคำนวณระยะพิกัดไว้ถูกเรียกมาใช้อีกครั้ง  อีกฝั่งหนึ่งของประตูมิติจึงเป็นบริเวณหน้าลิฟต์ด้านนอกห้องซึ่งพระองค์เคยยืนรอจาริโอเธอรัสเมื่อสักครู่นี้                    “  คอธสีน้ำเงินอาจระเบิดอาคารหรือยานลำนี้ให้เป็นจุล.. รีบแจ้งต่อทุกคน ถอยร่นออกห่างจากที่นี่โดยเร็วที่สุด ! ”                    เพราะทราบดีว่าด้วยนิสัยใจคอของพระขนิษฐา  ต้องไม่ยอมทิ้งพี่เพื่อหนีเอาตัวรอดแน่ แต่หากยังมีชีวิตคนอื่นฝากไว้ในมือของเธอแล้ว น้องน้อยของพระองค์ผู้นี้ก็จะทำหน้าที่ของเธออย่างเด็ดเดี่ยวที่สุด                    “ รีบไป ”                    ร่างเล็กถูกผลักเข้าสู่ประตูมิติซึ่งเปิดอ้ารออยู่ ด้วยแรงซึ่งไม่ได้หนักหน่วงเกินกว่าที่เจ้าตัวจะขัดขืน หากภารกิจซึ่งถูกมอบหมายมาให้นั้นต่างหากเล่า ที่หนักอึ้งเกินกว่าจะผลักไสออกไป                    ถึงแม้เจ้าหญิงน้อยจะไม่ทรงเคยเห็นอานุภาพของคอธสีน้ำเงินชัดๆกับสองพระเนตร แต่เรื่องเล่าขานเกี่ยวกับมันล้วนเคยได้ยินมาจนเต็มสองพระกรรณ ภาพมหันตภัยที่เมืองเวสตูบนดาวทอร์เรียสฉายวาบขึ้นมาในมโนสำนึกให้ทรงวูบหวั่น เพียงแค่อานุภาพคอธดำของจิตมารอะโกรอนก็ยังโหดร้ายและอำมหิตถึงเพียงนั้น แล้วคอธสีน้ำเงินซึ่งเป็นราชันย์แห่งฝ่ายมืดจะร้ายกาจและรุนแรงถึงขนาดไหน ?                    พระองค์ต้องรีบไปเตือนภัยให้ทุกคนรับทราบ                    ซาปิธัสอาจต้องเตรียมยานฉุกเฉินเผื่ออพยพพล                    และที่สำคัญที่สุด..สูงสุดเหนือยิ่งกว่าชีวิตของพระองค์เอง... นั่นคือเจ้าพี่อาซิคาลอสจะต้องได้รับการอารักขาอย่างปลอดภัย....!                       ..                                         “  อ้าว..แล้วไหนล่ะ เจ้าชายราโอมิน ? ”                    ฟิเกอรัสหันไปโพล่งกับจาริโอเธอรัสอย่างแปลกใจเมื่อเห็นบนโถงทางเดินหน้าลิฟต์ชั้นสามโล่งไม่มีใคร ทั้งที่อีกฝ่ายก็สั่งไว้ว่าให้รออยู่ตรงนี้                    “ หรือว่าเข้าไปในห้องนั้นแล้ว ? ”                    เจ้าชายอาซิคาลอสแค่นพระสุรเสียงอย่างไม่ใคร่พอพระทัยนัก                    ห้องปฏิบัติการหมายเลขแปดอยู่บนอาคารชั้นบนสุด ถือเป็นเขตหวงห้ามที่ต้องได้รับพระราชทานอนุญาตจากพระองค์ก่อนถึงจะเข้าไปได้ อีกฝ่ายแม้มีฐานะเป็นถึงรัชทายาทแห่งจักรวรรดิเอลลาโก หากที่นี่เป็นยานของเมลาเนียลไม่ใช่สถานที่ให้เจ้าชายเอลลาโกมาแสดงพระอำนาจตามความแต่พระทัย                    “ จะเข้าไปได้อย่างไร ในเมื่อครั้งหลังสุดก่อนออกจากห้อง  กระหม่อมได้ลงรหัสผ่านถึงสามชั้นปิดประตูไว้ ไม่มีใครรู้รหัสนั่นนอกจากกระหม่อม ”                    จาริโอเธอรัสแย้งอย่างมั่นใจ มากัสหรี่ตากล่าวเสียงเครียด                    “ แต่นายคืนตลับคอสมิคของเขาให้เขาไปแล้วไม่ใช่หรือ ที่นี่แม้จะใช้ควอนตันไม่ได้ แต่ไม่มีอะไรไปยับยั้งไม่ให้ใช้ตลับคอสมิคเปิดประตูมิติได้  จาร์..นายสะเพร่าข้อนี้ไปแล้ว ! ”                    คนฟังค่อยฉุกคิด สีหน้าฉายแววรู้สึกผิดขึ้น                    ตลับอันนั้นพวกเขายึดมาจากในกระเป๋ากางเกงของชายหนุ่มชาวโลก เพราะเห็นว่าเมื่อผู้ครองพลังสีเหลืองซึ่งเป็นเจ้าของเดิมทวงคืน ก็สมควรมอบคืนให้ไป ในตอนนั้นเขาแค่คิดจะใช้พลังจากผลึกไตรคอสมิคสำหรับสวมร่างพลังของเจ้าชายราโอมินเข้ากับร่างเลือดเนื้อเท่านั้น                    แต่เขากลับลืมคุณสมบัติพิเศษเรื่องการเปิดทวารมิติของตลับคอสมิคไปได้อย่างไร                    มากัสพลันฉุกใจคิดถึงอีกเรื่อง สีหน้าก็ฉายแววตื่นตระหนกขึ้น กล่าวอย่างร้อนรน                    “ ผลึกไตรคอสมิคเป็นหนึ่งในเก้าสิ่งวิเศษแห่งเอกภพ ที่แยกย้ายฝังอยู่ในตลับคอสมิคทั้งสามอันและครอบครองโดยเจ้าผู้ครองพลังแต่ละสี ถ้าคนผู้นั้นคือเจ้าชายเอซาลอสจริงๆ เขาก็ต้องมีตลับอีกอันด้วยเช่นกัน แล้วไม่แน่.. เวลานี้เขาอาจจะอยู่ในนั้นแล้วก็ได้ เรารีบเข้าไปดูข้างในกันเถอะ...”                    เจ้าชายอาซิคาลอสพยักพระพักตร์พลางตรัสเร่ง                    “  จาร์..งั้นนายก็รีบเปิดประตูเถอะ..”                    อันที่จริงไม่ต้องให้มีใครบอกสั่ง จาริโอเธอรัสก็ถลันกายไปถึงหน้าประตู เอื้อมมือกดใส่รหัสผ่านดังกล่าวแล้ว ทว่าทันใดนั้นเองเสียงฟิเกอรัสพลันอุทานขึ้น                    “ ดูนั่น ! ”                    พลอยเรียกคนที่กำลังจิ้มรหัสเหลียวหน้าไปดูด้วยอย่างลืมตัว                    เห็นเงาดำแห่งมิติบานหนึ่งเปิดกว้างขึ้นกลางโถงทางเดิน  แล้วร่างๆหนึ่งก็ถลันออกมา ทำท่าจะวิ่งไปที่ลิฟต์แต่หางตาคล้ายเหลือบเห็นผู้คนมากมายทางด้านนี้ จึงหันหลังกลับมาเผชิญหน้ากับทุกคนด้วยสีหน้าตื่นตะลึง                    “ เจ้าพี่อาซิคาลอส ! ”                    “  ไอบิริน...เธอมาจากไหน ? ”                    เจ้าหญิงน้อยนึกไม่ถึงว่าพวกเขาจะพากันรุดมาที่นี่กันอย่างพร้อมหน้าพร้อมตา พริบตานั้นถึงกับลืมเรื่องความผิดของตนเองที่ลอบเข้าไปในเขตหวงห้ามโดยพลการไปชั่วจณะ ในพระทัยคิดถึงเพียงแค่ความปลอดภัยของทุกคน ดังนั้นรีบสาวพระบาทโถมพระวรกายเข้ามาพลางร้องบอก                    “  เจ้าชายเอซาลอสอยู่บนยานลำนี้  คอธสีน้ำเงินอาจจะทำลายล้างยานนี้ทั้งลำได้  รีบคุ้มครองเจ้าพี่และพาทุกคนออกไปจากที่นี่เร็วเข้าเถอะ...”                    “  อะไรนะ ? ”                    แม้อยู่ในความคาดการณ์ไว้แต่แรกแล้ว ว่าคนร้ายที่ลอบขึ้นยานมาคือเอซาลอส แต่ที่ทุกคนนึกไม่ถึงก็คือเจ้าหญิงไอบิรินไปเจอกับคนผู้นั้นได้อย่างไร แล้วใครเป็นคนใช้ประตูมิติส่งเธอมาที่นี่เพื่อเตือนพวกเขา                    ทันใดนั้นเองก่อนที่จะมีใครทันพูดอะไรหรือทำอะไร ร่างผู้หนึ่งก็พลันเคลื่อนไหววูบอย่างรวดเร็วดูประหนึ่งควันสีดำทะมึนหอบพุ่งเข้าร่างเล็กที่กำลังถลันเข้ามาอย่างเกรี้ยวกราด เจ้าหญิงน้อยซึ่งหันหน้าเข้าหาทุกคนจึงเป็นคนเดียวที่ทรงเห็นชัดพระเนตรที่สุด ว่าคนผู้นั้นเป็นใคร                    ลูเปอร์เซียส !                    วูบนั้นถึงกับพระทัยหายวาบ พระอากัปกิริยาทั้งหมดชะงักค้างยืนนิ่งกับที่ รู้สึกหนาวยะเยือกเสียวสะท้านไปทั้งพระวรกาย ต้องหลับพระเนตรปี๋ กรีดร้องอย่างตกพระทัย                    “  ไม่.. อย่านะ ! ”                     ใครก็ได้ช่วยที...หมอนี่คงโกรธจนคิดจะลงมือฆ่าพระองค์แน่แล้ว !                    คอธมหาเวทจักรวาลถูกเร่งเรียกขึ้นมาคุ้มครองไว้รอบพระวรกายอย่างรวดเร็ว แม้มันคงไม่ได้ช่วยในการสะกัดขวางการจู่โจม แต่อย่างน้อยก็หวังว่าจะช่วยลดทอนแรงกระแทกของพลังที่ซัดเข้ามาได้บ้างระดับหนึ่ง ขณะเตรียมพระทัยในการรอรับสิ่งที่หนักหน่วง หากแต่แล้วก็ผิดคาด เมื่อพบว่าการจู่โจมนั้นแผ่วเบาจนเป็นเพียงลมหอบหนึ่งซึ่งพัดผ่านพระวรกายไปแค่นั้น                    ได้ยินเสียงร้องเรียก “ เฮ้ย..ลู้ป” ด้วยความตกใจ ทำให้พระเนตรที่หลับปี๋อยู่รีบลืมกว้างขึ้นอย่างงุนงง  เห็นมากัสกับฟิเกอรัสพากันถาโถมเข้ามาแล้วพุ่งกายผ่านไป ก่อนจะหยุดยั้งลงด้านหลังพระองค์บริเวณตำแหน่งที่เงาดำแหน่งทวารมิติเปิดออกเมื่อครู่นี้                    “ หมอนี่มันบ้าจริงๆ ทะเร่อทะร่าเข้าไปที่นั่นคนเดียวได้ยังไงวะ ”                    ฟิเกอรัสสะบัดแขนฟาดใส่อากาศอย่างหัวเสีย จนมากัสต้องหันไปตบไหล่เบาๆเป็นเชิงปลอบให้ใจเย็น เจ้าหญิงน้อยหันพระวรกายแทบหมุนได้รอบมองหาคนที่พุ่งจู่โจมเข้าหาพระองค์เมื่อสักครู่นี้แต่ก็ไม่เห็น                    แปลกจริง...อีตาผู้พันน้ำแข็งนั่นหายไปไหนแล้ว ?                    “ ผู้พันลูเปอร์เซียสล่ะ ? ”                    เงยพระพักตร์ตรัสถามหาอย่างงุนงง หากเสียงตอบที่รับได้กลับเป็นคำถามด้วยน้ำเสียงเคร่งเครียดจากราชวัลลภผู้ซึ่งพระองค์ทรงสนิทสนมกับเขามากที่สุด                    “  อีกฝั่งของประตูมิติที่พระองค์เพิ่งเสด็จมาเมื่อสักครู่เป็นที่ไหน ? ”                    “  อ่า...”                    “ ไอบิริน.. รีบตอบมาเร็วเข้า เราจะให้ลูเปอร์เซียสเผชิญหน้ากับผู้ครองพลังสีน้ำเงินตามลำพังคนเดียวไม่ได้ ! ”                    เจ้าชายอาซิคาลอสสาวพระบาทตรงเข้ามาตรัสคาดคั้นถามด้วยพระสุรเสียงเข้มอีกคน                    เจ้าหญิงน้อยกะพริบพระเนตรอย่างฉุกพระทัยคิดขึ้นได้                    รึว่าลูเปอร์เซียสจะฉกฉวยตอนทวารมิติกำลังหดตัวเล็กลงแต่ยังไม่ทันหมด พาตัวเองทะลวงเข้าไป                    อย่างนี้นี่เองอยู่ๆเขาถึงได้โถมพุ่งเข้ามาทางพระองค์อย่างเร็วขนาดนั้น                    “  เจ้าหญิงไอบิริน ! ”                    พระสุรเสียงดุเข้มที่สำทับมา ทำเอาคนซึ่งกำลังจมอยู่ใต้ภวังค์ครุ่นคิดถึงกับสะดุ้ง ไม่ทันที่รับสั่งหลังจากนั้นจะถามต่อ แค่สายพระเนตรคมกร้าวทรงอำนาจที่ขึงจ้องคุกคามเข้ามา ก็ทำให้คนถูกมองสูญสิ้นความเป็นตัวของตัวเองไปในทันที  พระหัตถ์ขวาดีดยกขึ้นสูง ชี้นิ้วพระดรรชนีไปทางห้องนั้นอย่างตกพระทัย                    “ นี่หมายความว่า เธอแอบเข้าไปในห้องนั้นหรือ ? ”                    พระสุรเสียงเค้นออกมาถามได้เพียงแค่นี้ก็เงียบไป พระพักตร์งามสง่าซึ่งเคยเครียดเคร่งอยู่เมื่อสักครู่ อยู่ๆก็นิ่งไม่ฉายความรู้สึกใดให้สัมผัสไปเฉยๆ แววดุดันในพระเนตรพอสลายลับ คนที่เคยถูกจับจ้องก็รู้สึกเหมือนตนเองพลันไร้ตัวตนไปในบัดดล  เพราะสายพระเนตรคู่นั้นราวกับมองเห็นพระองค์เป็นอากาศธาตุอย่างไรอย่างนั้น กวาดผ่านเลยไปอย่างเฉยเมย                    เขากำลังกริ้ว...ทรงรู้ !                    เจ้าหญิงน้อยรู้สึกขมในพระโอษฐ์อย่างบอกไม่ถูก เจ็บจี๊ดเข้าไปกลางพระอุระราวกับมีใครเสียบมีดเข้ามาปัก ไม่ชอบเลยสีพระพักตร์และสายพระเนตรแบบนี้                    “  จาร์.. ยังเปิดประตูไม่ได้อีกหรือ ? ”                    เสียงมากัสเร่งถามเพื่อนที่กำลังยืนสีหน้างุนงงหน้าประตู                    “  แปลกจริง..ทำไมถึงเปิดไม่ได้ ”                    “  เสียรึเปล่า ? ”                    “   คงไม่ใช่ คิดว่าอาจเพราะมีคลื่นพลังบางอย่างก่อกวนระบบทำงานสมองกลของประตูมากกว่า”                    “ งั้น..อย่าเสียเวลาอีกเลย ”                    เจ้าชายอาซิคาลอสสาวพระบาทเข้ามาพลางมีรับสั่งพระสุรเสียงห้วนแข็ง                    “ ถ้านายเปิดไม่ได้ก็ถอยออกไป..ฉันเปิดเอง ! ”                    ตรัสจบเหวี่ยงพระหัตถ์ซ้ายผลักจาริโอเธอรัสออกห่างประตู พระหัตถ์ขวาชักพระแสงปืนลำแสงคอสมิคออกมา กดยิงใส่ตัวควบคุมประตูทันที !                    ..........................................................                     . จากคุณ : ธีตภากร เขียนเมื่อ : 28 ก.พ. 54 11:55:22

ความคิดเห็นที่ 3   .........                                        ตอนที่เห็นเด็กสาวจอมวุ่นนั่นถลาถลันออกมาจากประตูมิติอย่างรีบร้อน พร้อมกับตะโกนร้องบอกว่า เจ้าชายเอซาลอสอยู่บนยาน คอธสีน้ำเงินอาจจะทำลายล้างยานนี้ทั้งลำได้ ลูเปอร์เซียสก็ฉุกคิดขึ้นในทันทีนั้นว่า เจ้าจอมมารร้ายผู้นั้นต้องกำลังอยู่ในที่ที่ประตูมิติส่งเธอมาอย่างแน่นอน                    การกำจัดคนผู้นี้ ไม่เพียงเป็นหน้าที่ของเขาในฐานะหัวหน้ากองกำลังพิเศษที่สอง ที่ต้องปกป้องทุกชีวิตบนยานลำนี้เท่านั้น แต่ยังเป็นการทำเพื่อระบายความอัดอั้นเดือดดาลที่อยู่ในอกให้ออกไปด้วย ทุกครั้งที่เขาได้ยินชื่อของมัน เลือดในกายก็ราวกับจะถูกจุดให้เดือดพล่านด้วยไฟแค้นที่โหมเข้ามาแผดเผา                    ดังนั้นเมื่อเห็นประตูมิติกำลังจะหดตัวลง นั่นนับเป็นโอกาสเดียวและโอกาสสุดท้ายในเวลานั้น ที่จะไปถึงให้ตัวมันโดยเร็วที่สุด ลูเปอร์เซียสจึงไม่คิดถึงสิ่งอื่นใดทั้งสิ้นแม้กระทั่งความตาย ตัดสินใจฉวยโอกาสเสี้ยววินาทีนั้นทะยานเข้าไปทันที                    ประตูมิติเชื่อมต่อสถานที่สองตำแหน่ง ไม่ว่าจะอยู่ห่างกันแค่ไหน ก็สามารถข้ามผ่านไปถึงในชั่วกะพริบตา ราวกับระยะทางระหว่างสองที่กั้นขวางไว้ด้วยแผ่นฟิล์มบางๆเท่านั้นก็ไม่ปาน                    ร่างสูงใหญ่กำยำเมื่อหลุดข้ามไปยังอีกฝั่ง ค่อยตีลังกาม้วนหน้าไปสองทอดเพื่อลดสภาวะความเร็วตอนพุ่งเข้ามา ก่อนจะหยุดชะงักในท่าคุกเข่าข้างหนึ่งกับพื้น คมหน้างามขรึมเย็นชาผงกเงยขึ้นพลางกวาดสายตาสำรวจไปโดยรอบอย่างรวดเร็ว                    แล้วสิ่งที่เห็นคือตู้แคปซูลทั้งสองล้วนเปิดฝาอ้ากว้าง ใบหนึ่งนั้นว่างเปล่า คนซึ่งเคยอยู่ข้างในบัดนี้ฟื้นตื่นลงมายืนอยู่ด้านนอก ส่วนตู้อีกใบยังคงนอนสงบนิ่งไว้ด้วยร่างงามแบบบางของเด็กสาวคนนั้น ข้างๆร่างของเธอยังยืนไว้ด้วยบุรุษร่างสูงกำยำในเครื่องแบบนายทหารเมลาเนียลสีดำผู้หนึ่ง                    รูปร่างหน้าตาของคนผู้นั้นเป็นพิมพ์เดียวกับจาคีรัน  แต่จาคีรันเวลานี้ได้รับบาดเจ็บกำลังนอนรักษาตัวอยู่ที่ห้องพยาบาลมิใช่หรือ บุคคลเบื้องหน้าจึงย่อมเป็นตัวปลอมอย่างแน่นอน เห็นมันกำลังกางคว่ำฝ่ามืออยู่เหนือทรวงอกของเด็กสาวราวหนึ่งฟุต คอธสีน้ำเงินจางๆกลุ่มหนึ่งค่อยๆถูกปล่อยลงจากฝ่ามือทั้งสองนั้นอย่างแช่มช้า                    จากรูปการณ์ที่เห็นแม้เพียงแวบนี้ ก็ไม่จำเป็นต้องแนะนำตัวอีกแล้ว...ว่าใครเป็นใคร                    เจ้าผู้ครองพลังสีน้ำเงินเอซาลอสมันคงกำลังคิดลงมือทำลายร่างสถิตของผู้ครองพลังสีแดงจริงๆ นับว่าเขาเข้ามาได้อย่างทันท่วงที  เสี้ยววินาทีนั้นสมองก็สั่งการฉับไวโดยไม่ต้องเสียเวลาขบคิด มือขวารีบตะปบปืนแสงคอสมิคบนต้นขาชักออกมาแล้วยิงออกไปอย่างรวดเร็ว                    ปืนแสงคอสมิคยิงออกด้วยพลังจากในตัวผู้ใช้ที่ถูกส่งเข้าไปกระตุ้นผลึกพรีเธียสให้ปล่อยลำแสงแซซตรอน ซึ่งมีอำนาจทะลุทะลวงสูงและเหนี่ยวนำให้เกิดการระเบิดได้ออกมา อานุภาพของกระสุนลำแสงที่พุ่งออกไปจึงมีหลากหลายระดับขึ้นอยู่กับพลังคอธของคนผู้นั้น                    ด้วยระดับฝีมือของลูเปอร์เซียสจึงสามารถยิงกระสุนลำแสงแซซตรอนที่มีพลังอำนาจที่สูงสุด ต่อให้รอบๆกายเจ้าผู้ครองพลังสีน้ำเงินเวลานี้จะแผ่กำแพงคอธอันแข็งแกร่งกางกั้นไว้ ก็อย่าหมายว่าจะสกัดหรือทันโต้ตอบกลับการจู่โจมนี้ได้ หากมิคาดในเสี้ยววินาทีพร้อมกันนั้นเอง...                    “  อย่ายิง ! ”                    ใครอีกคนซึ่งอยู่ห่างไปไม่กี่ก้าวจากตรงนั้น พลันถลันวูบเข้ามาเหวี่ยงสันมือกระแทกใส่แขนของเขาโดยแรง ข้อมือแข็งแกร่งแม้ยังกำปืนมั่นคง แต่แขนข้างนั้นก็ยังต้องขยับเคลื่อนไปเล็กน้อย วิถีกระสุนลำแสงที่ยิงพุ่งออกมาจึงทำมุมเบนออกด้านข้างเกือบสามสิบองศา เปลี่ยนเป้าจากทรวงอกของศัตรูเป็นยิงใส่แผงควบคุมตัวหนึ่งซึ่งกำลังป้อนพลังงานเข้าหล่อเลี้ยงตู้แคปซูลใบนั้นแทน                    ลูเปอร์เซียสไม่คาดคิดว่าคนผู้นี้จะเป็นคนลงมือเข้ามาขัดขวาง บัญชีเก่าพอทบเข้าบวกบัญชีใหม่ ในใจถึงกับแทบจะสะกดโทสะไว้ไม่อยู่ หันขวับไปจ้องหน้าอีกฝ่ายอย่างโกรธแค้น                      “   ราโอมิน... แก ! ”                    เพียงแต่ต่อหน้าเจ้าผู้ครองพลังสีน้ำเงิน ขณะนี้ไม่ใช่เวลาที่จะมาคิดบัญชีกับอีกฝ่าย งานสำคัญของเขาคือจัดการกับเจ้ามารร้ายนั่นแล้วช่วยเหลือร่างสถิตของผู้ครองพลังสีแดงให้ได้ก่อน  ลูเปอร์เซียสพอฉุกคิด จึงได้แต่สูดลมหายใจลึกเข้าปอดอย่างข่มกลั้น                                        สายตาเกรี้ยวกราดที่สาดมองมาคู่นั้นทำให้เจ้าชายราโอมินถึงกับสะท้านพระทัยวูบ ผงะพระวรกายถอยพระบาทไปด้านหลังครึ่งก้าวอย่างลืมพระองค์  คอธแห่งแสงสว่างในพระวรกายสัมผัสได้ถึงอำนาจเงามืดแห่งอสูรร้ายจากคนผู้นั้นที่เปล่งออกมาคุกคาม                    อำนาจอันน่าสะพรึงกลัวนั่นมันคืออะไรกันแน่ และเกิดขึ้นได้อย่างไรกัน ?                    น่าแปลก...กระทั่งเจ้าชายเอซาลอสผู้ครองพลังสีน้ำเงิน ก็ไม่เคยทำให้พระองค์รู้สึกหวาดหวั่นและเหน็บหนาวในพระทัยได้ถึงเพียงนี้มาก่อน แล้วไฉนคนผู้นี้จึง...                    ไม่อยากจะเชื่อจริงๆ !                    เขาคือลูเปอร์เซียสราชวัลลภคนสนิทของเจ้าพี่อาซิคาลอสไม่ใช่หรือ  ทำไมเจ้าพี่ถึงวางพระทัยรับคนที่น่ากลัวแบบนี้มาอยู่เคียงข้างพระวรกายได้หนอ ?                                         “ ถอยออกห่างมาจากเธอซะ  ไม่งั้นฉันยิงแกเดี้ยงแน่... เอซาลอส ! ”                    ลูเปอร์เซียสยืดกายยืนขึ้นจนเต็มความสูง มือขวากุมปืนแสงแน่น จ่อเล็งไปที่เป้าหมายเดิมอีกครั้ง                    ผลจากกระสุนลำแสงนัดแรง ทำให้เครื่องควบคุมการจ่ายพลังงานตัวนั้นระเบิดกระจุยเกิดประกายไฟประทุออกมาเป็นสะเก็ดกระจัดกระจาย เทพอสูรแห่งโปกาดอนในร่างของจาคีรันจึงค่อยๆสลายคอธสีน้ำเงินจากฝ่ามืออย่างช้าๆ แต่นั่นหาใช่เพื่อถอยร่นไปตามคำขู่ไม่ ลำแขนแข็งแรงทั้งสองพอลดลงมาก็สอดเข้าไปช้อนร่างบางซึ่งตัวอ่อนปวกเปียกสลบไสลในตู้แคปซูลนั้นมาอุ้มไว้                    “ วางเธอลง ! ”                    ลูเปอร์เซียสกระชากเสียงสั่ง หากเมื่อเห็นอีกฝ่ายยังขัดขืนจึงผนึกคอธในกายเตรียมพร้อมยิง                    “  ใจเย็นลูเปอร์เซียส ..”                    สุรเสียงที่โพล่งห้ามมาอีกครั้ง จุดประกายกราดเกรี้ยวอำมหิตในดวงตาคู่นั้นลุกโชนขึ้นมาอีกหน แม้ปลายกระบอกปืนยังไม่เลื่อนออกไปจากตำแหน่งเป้าหมาย หากจากน้ำเสียงเย็นยะเยียบที่เอ่ยถามอย่างไม่ยำเกรง ก็ทราบได้ในทันทีว่าเขากำลังไม่พอใจ                    “  ท่านอยู่ฝ่ายไหนกันแน่.. เจ้าชายราโอมิน ? ”                    คนถูกถามถึงกับอึ้งไปอย่างฉุกพระทัยได้คิด                    นั่นสินะ.. พระองค์อยู่ฝ่ายไหนกันแน่ แล้วทำไมต้องขัดขวางอีกฝ่ายลงมือต่อผู้ครองพลังสีน้ำเงิน ?                    จริงอยู่..การปรากฏตัวขึ้นที่นี่ของอีกฝ่ายทำให้พระองค์รู้สึกไม่สบายพระทัยอย่างยิ่ง จนหวั่นวิตกว่าจะต้องเกิดการเข่นฆ่าขนานใหญ่ขึ้นบนยานลำนี้                    แต่ไม่ทราบเพราะเหตุใด ครั้นเห็นเอซาลอสใช้คอธสีน้ำเงินเปล่งใส่ตลับคอสมิคที่วางอยู่บนร่างของเธอผู้นั้น พระองค์กลับเข้าพระทัยได้ในทันทีว่า เขากำลังลงมือช่วยเหลือเธออยู่                    ไม่แน่..การที่อีกฝ่ายลอบขึ้นมาบนยานลำนี้ ก็เพียงแค่เพื่อช่วยเหลือเธอกลับไปดาวโลกเท่านั้น !                    และนั่นก็เป็นสิ่งที่พระองค์ต้องการทำเช่นนั้นเหมือนกันมิใช่หรือ ?                    เพียงแต่ทั้งหมดนี้ไม่ทราบจะอธิบายอย่างไร ต่อนายทหารเมลาเนียลที่กำลังโกรธแค้นและมีความปรารถนาจะเข่นฆ่าศัตรูผู้นี้ ให้เข้าใจด้วยคำพูดสั้นๆในช่วงเวลาอันฉุกละหุกกะทันหันแบบนี้ได้                    ตอนที่ลูเปอร์เซียสทะลวงประตูมิติเข้ามาแล้วชักปืนจะยิงใส่เอซาลอส แวบนั้นพระองค์ก็เหมือนกับกำลังทอดพระเนตรเห็นตนเองขณะลงไปช่วยอาเซนธาเรียในยานซึ่งเกิดอุบัติเหตุพุ่งจมลงสู่ก้นมหาสมุทรบนดาวไทเรียล  คอธหนักหน่วงที่ทรงซัดเข้าหาเจ้าผู้ครองพลังสีน้ำเงินขณะกำลังใช้พลังรักษาช่วยชีวิตเธอไว้ เนื่องเพราะเข้าพระทัยผิดคิดว่าเขากำลังจะทำร้ายเธอ                    กลับกลายเป็นความรู้สึกผิดเรื่องเดียวที่ฝังรอยละอายต่อคนผู้นั้นอยู่ในพระทัยมาอย่างยาวนาน                    ถึงแม้อีกฝ่ายจะเป็นศัตรูก็ตามที !                                        เฟี้ยว..ว..ว...!                    กระสุนลำแสงแซซตรอนพุ่งออกจากปลายกระบอกปืนอีกครั้ง หากคราวนี้ร่างสูงในชุดเครื่องแบบนายทหารเมลาเนียลสีดำซึ่งโอบประคองเด็กสาวชาวโลกไว้ในอ้อมแขนได้ระวังตัวอยู่ก่อนแล้ว จึงเบี่ยงหลบทันอย่างง่ายดาย จากนั้นยิงสวนกลับด้วยปืนแสงซึ่งฉกฉวยมาจากจาคีรันด้วยมือที่ยังว่างอยู่อีกข้างในทันที                    เสียงโครมตามด้วยเสียงบึม...เมื่ออุปกรณ์เครื่องมือตัวหนึ่งภายในห้องนั้น ระเบิดไฟลุกท่วม                    แม้นั่นจะเป็นเรืองร่างของจาคีรัน หากยามลงมือต่อสู้ก็ยังคงฉายความองอาจสง่างามน่าเกรงขามของเจ้าผู้ครองพลังสีน้ำเงินในทุกอากัปกิริยาความเคลื่อนไหว ไร้วี่แววสะทกสะท้านใดใดปรากฏออกมาให้เห็น                      แต่ถึงกระนั้น..ภายใต้ความแข็งแกร่งทระนงของนักสู้ที่ไม่เห็นศัตรูผู้ใดอยู่ในสายตาแม้แต่ความตาย ทว่าในวงแขนอีกข้างกลับโอบกอดสาวน้อยผู้นั้นไว้อย่างทะนุถนอม                    “ อย่ายิงได้ไหม ระวังโดนเธอ...”                    เจ้าชายราโอมินตะโกนสั่งลูเปอร์เซียสอย่างรุ่มร้อน รู้สึกลำบากพระทัยอย่างยิ่งในการต่อสู้ครั้งนี้ พระองค์ไม่อยากให้ฝ่ายเมลาเนียลเข้าใจพระองค์ผิด แต่ขณะเดียวกันก็ปรารถนาจะให้เด็กสาวในอ้อมแขนของผู้ครองพลังสีน้ำเงินในตอนนี้ได้คืนกลับสู่ดาวโลกอย่างปลอดภัย                    มีอะไรที่สามารถทำให้สองฝ่ายหยุดต่อสู้แล้วหันหน้ามาเจรจากันก่อนได้ไหม ?                    “ สั่งมัน.. ให้มอบคนคืนมาก่อนสิเจ้าชายราโอมิน ! ”                    ลูเปอร์เซียสแค่นเสียงสวนกลับอย่างเย็นชา เขาชักรู้สึกไม่ไว้วางใจเสียแล้ว ว่าเวลานี้อีกฝ่ายที่แท้กำลังยืนอยู่ฝ่ายไหนกันแน่                    เจ้าชายราโอมินแม้ทรงรู้สึกหนักพระทัย แต่อย่างน้อย ณ เวลานี้ การยิงตอบโต้ดูเหมือนจะชะงักลงชั่วคราว ดังนั้นจึงฉกฉวยโอกาสนี้ หันไปตะโกนขอร้องอีกคน                    “ เอซาลอส.. คืนหลิงหลิงให้กับพวกเราเถอะ อยู่กับนาย เธอจะเป็นอันตรายได้นะ ! ”                    “  เฮอะ...! ”                    ใบหน้านั้นแสยะยิ้ม กล่าวเสียงเย็นปนประชดเย้ยหยัน                    “  คืนเธอให้พวกมัน เพื่อที่จะได้สละหลิงหลิงทิ้งไป เหมือนกับที่นายสละทิ้งอู๋เจ้าหมิง แล้วช่วงชิงร่างนั้นมาครอบครองเสียเองงั้นหรือ ? ”                    เจ้าชายราโอมินพอได้ทรงสดับฟัง ถึงกับรู้สึกพระพักตร์ชาเหมือนโดนตบใส่อย่างแรงฉาดหนึ่ง ละอายในพระทัยแทบจะแทรกพื้นดินหนีไปจากตรงนั้น                    จริงสินะ.. ทั้งพระองค์และเจ้าชายเอซาลอสต่างก็ล่วงรู้เต็มอยู่ในพระอุระ ว่าผู้ครองพลังสีแดงได้กำเนิดร่างใหม่อย่างสมบูรณ์พร้อมกับความทรงจำใหม่แล้ว หากต้องพรากร่างพลังออกจากร่างนี้ เฉินเป่าหลิงเด็กสาวผู้นั้นก็จะต้องตายทันที                    แล้วก็ดูเหมือนว่าในเวลานี้..ฝ่ายเจ้าชายอาซิคาลอสจะสนใจเพียงแต่การนำร่างพลังเจ้าหญิงอาเซนธาเรียกลับคืนเมลาเนียลอย่างเดียวเท่านั้น โดยไม่ได้สนใจความเป็นตายของเด็กสาวคนนั้นเสียด้วย                    น่าละอายไหม ..การกำเนิดร่างใหม่เป็นอู๋เจ้าหมิงและเฉินเป่าหลิงเพื่อช่วยซันและเก้าเทพพิทักษ์กอบกู้ดาวโลกจากกองทัพโปกาดอน เป็นภารกิจของพระองค์แท้ๆ แต่เพราะความเห็นแก่ตัวชั่ววูบ พระองค์ถึงกับทำผิดต่อผู้ครองพลังสีเหลืองคนใหม่  แล้วยังปล่อยให้ร่างใหม่ของผู้ครองพลังสีแดงมีอันตราย ต้องให้ผู้ครองพลังสีน้ำเงินซึ่งอยู่ฝ่ายโปกาดอนแท้ๆยื่นมือเข้ามาช่วยเหลือแทน                    นี่มันน่าละอายไหม ?                    ...................................................... . แก้ไขเมื่อ 28 ก.พ. 54 19:24:29 จากคุณ : ธีตภากร เขียนเมื่อ : 28 ก.พ. 54 11:57:53

ความคิดเห็นที่ 4   ......                                        ความเสียหายของอุปกรณ์เครื่องมือต่างๆจากการยิงต่อสู้และคอธที่เปล่งเข้าปะทะกันของทั้งสองฝ่ายที่อยู่ในห้อง มีผลทำให้วงจรการทำงานของสมองกลภายในอาคารหลังนั้นติดขัด จึงกระตุ้นระบบป้องกันภัยบนประตูให้ทำงานโดยการปิดตายประตูบานนั้นทันที  ดังนั้นแม้ว่าจาริโอเธอรัสจะใส่รหัสผ่านถูกต้องอย่างไรมันก็ไม่ยอมเปิดให้                    ยิ่งเจ้าชายอาซิคาลอสยิงพระแสงปืนคอสมิคใส่กล่องควบคุมข้างประตู ก็เหมือนยิ่งปิดผนึกทุกสิ่งทุกอย่างให้ไร้การแก้ไขได้อีกต่อไป นายทหารราชวัลลภผู้รับผิดชอบดูแลยานซาปิธัสถึงกับหันขวับไปมองหน้าผู้เป็นนายอย่างตำหนิแล้วถอนใจ หากแต่ไม่รู้จะพูดว่าอย่างไรดี                    ยามนั้นค่อยได้ยินเสียงระเบิดดังซ้อนๆมาจากภายในห้องปฏิบัติการหมายเลขแปด พื้นอาคารใต้พื้นรองเท้าสั่นสะเทือนติดต่อกันหลายครั้ง ดูเหมือนจะเกิดการต่อสู้กันภายในนั้น มิหนำซ้ำยิ่งมาก็ยิ่งรุนแรงขึ้นเรื่อยๆทั้งหมดซึ่งอยู่ด้านนอกยังไม่สามารถเข้าไป จึงอดรู้สึกร้อนรุ่มจนว้าวุ่นใจไม่ได้                     “  พวกเราคงต้องพังประตูนี้หรือไม่ก็พังฝาผนังเข้าไปแล้ว ! ”                    มากัสพลันเสนอในสิ่งที่คิดว่าเป็นทางเลือกสุดท้าย                    “  รีบเข้าเถอะ จะทำอย่างไรก็รีบเข้าเถอะ.. ป่านนี้ทุกคนจะเป็นอย่างไรบ้างก็ไม่รู้ ”                    ปกติเจ้าชายอาซิคาลอสทรงเยือกเย็นอย่างยิ่ง แต่ในเวลานี้ถึงกับสงบพระทัยเย็นไว้แทบไม่อยู่แล้ว ร่างพลังของพระขนิษฐาอยู่ข้างในนั้น ลูเปอร์เซียสผู้เป็นเพื่อนรักร่วมเป็นร่วมตายก็อยู่ภายในห้องนั้น เอซาลอสมันต้องฆ่าทั้งสองคนนั้นอย่างแน่นอน  ไม่ว่าอย่างไรพระองค์ก็ต้องเข้าไปช่วยทั้งสองให้ได้โดยเร็วที่สุด                    “  ผนังยานซาปิธัสทำด้วยวัสดุที่แข็งแรงยิ่งยวดอีกทั้งกันการทำลายของรังสีและความร้อนสูงสุด แม้แต่ลำแสงแซซตรอนก็ยังยากจะเจาะผ่านไปได้ ดังนั้นหมดสิทธิ์เรื่องการระเบิดฝาผนังหรือประตู..”                    จาริโอเธอรัสอธิบายอย่างอ่อนอกอ่อนใจ บางทีสิ่งที่ดีที่สุดของสิ่งๆหนึ่ง มันก็อาจกลายเป็นข้อเสียที่แย่ที่สุดของสิ่งนั้นไปก็ได้                    “ ถ้าจะเข้าไป.. ตอนนี้ก็เหลืออยู่เพียงทางเดียว คือกระหม่อมต้องกลับไปเชื่อมติดต่อกับเซปัส เพื่อปลดคำสั่งการใช้ควอนตันภายในนี้ แล้วเราก็ให้เซปัสส่งพวกเราเข้าไป เพียงแต่...”                    “  เพียงแต่อะไร ? ”                    “  ขั้นตอนการปลดคำสั่งภายในเขตหวงห้าม ต้องใช้เวลาอย่างน้อยสิบห้าถึงยี่สิบนาที และฝ่าบาทก็ต้องไปกับกระหม่อมเพื่อประทานการลงรับรองอนุมัติในขั้นตอนสุดท้าย...”                    “  ทำไมมันยุ่งยากนักวะ ? ”                    คำถามนี้ดูเหมือนจะเกิดขึ้นพร้อมกันในใจของทุกคน จึงโพล่งออกมาพร้อมเพรียงสามเสียงแทบเป็นเสียงเดียว หากคนตอบซึ่งมีเพียงหนึ่งเดียวจึงทำได้แค่ถอนใจเพราะไม่รู้จะตอบอย่างไรดี                    “  เอ่อ.. ดูเหมือนเพดานอาคารมันจะไม่ค่อยทนสักเท่าไหร่ ถ้าระเบิดเข้าไปทางช่องเพดาน อาจจะพอเข้าไปได้นะ...”                    พระสุรเสียงใสออกความเห็นแทรกเข้ามาอย่างหวาดๆ ยังผลให้คนที่เคยกริ้วและกำลังเมินพระองค์อยู่ ต้องหันขวับมาโพล่งถาม                    “ เธอรู้ได้ยังไง ? ”                    เจ้าหญิงน้อยหดพระศอทำพระพักตร์เหลอหลา ทำไมจะไม่ทรงรู้ เพราะว่าพระองค์เคยถีบกระแทกทำพังมาแล้วน่ะซี เพียงแต่คงบอกออกไปอย่างนั้นตรงๆไม่ได้แค่นั้นเอง                    จาริโอเธอรัสรับฟังจนฉุกใจคิด แหงนหน้าขึ้นมองข้างบน  เขาก็ลืมนึกไป เพราะต้องพาดพวกสายเชื่อมต่อต่างๆและสายส่งพลังงาน ผ่านทางช่องใต้เพดาน แล้วทำฝ้าเพดานปิดไว้ในภายหลัง จึงทำให้วัสดุที่ใช้ทำฝ้าเพดานจะมีความทนทานน้อยกว่า การระเบิดเพดานเข้าไปจากทางด้านบนคงเสียเวลาน้อยกว่าการปลดคำสั่งเขตหวงห้ามกับเจ้าเซปัสเป็นไหนๆ                    ขณะกำลังขบคิดว่าจะใช้วิธีใดทะลวงฝ้าเพดานเข้าไป พลันเสียงสัญญาณเตือนภัยฉุกเฉินก็ดังลั่นขึ้น พร้อมกับเครื่องสื่อสารของทุกคนที่มีสัญญาณเรียกเข้ามาจากผู้ใต้บังคับแต่ละหน่วยของตน                    ‘   มีการต่อสู้อย่างดุเดือดที่ลานจอดยานชั้นบน ผู้บุกรุกมีคนเดียวแต่ฝีมือร้ายกาจมาก ! ’                     ‘  เจ้าผู้ครองพลังสีน้ำเงินปรากฏกายที่ลานจอดยานชั้นบน  ! ’                    พริบตานั้นทุกคนต่างก็หันมองหน้ากันก่อนจะพร้อมใจกันหันขวับไปจ้องเจ้าหญิงไอบิรินโดยไม่ได้นัดหมาย นี่พวกเขาต้องทั้งเสียเวลาและหัวเสียไปพร้อมๆกันกับการหาทางเข้าไปในห้องนั่นทั้งๆที่อีกฝั่งของประตูมิติไม่ได้อยู่ข้างในนั้นงั้นหรือ ?                    เจ้าผู้ครองพลังสีน้ำเงินและลูเปอร์เซียสกำลังต่อสู้กันอยู่อีกด้านหนึ่งต่างหาก                    “ ทำไมต้องโกหกกันด้วย ? ”                    เจ้าชายอาซิคาลอสแค่นพระสุรเสียงเครียดในพระศอ  ดวงเนตรคมแฝงอำนาจทอแววกริ้วแบบที่คนถูกจ้องรู้สึกเหมือนกำลังถูกคาดโทษ                    ฝากไว้ก่อนเถอะนะ.. เสร็จเรื่องแล้วเธอเสร็จแน่ !                    จากนั้นวรองค์สูงกำยำก็หันเบื้องพระปฤษฏางค์ให้อย่างรวดเร็ว สั่งการกองกำลังทหารที่ถูกเรียกมากระจายรายล้อมอยู่บนนี้ให้เร่งรุดไปที่การต่อสู้อีกด้าน พลางจ้ำพระบาทยาวๆตามออกไปอย่างรีบร้อน ติดตามด้วยนายทหารราชวัลลภอีกสามคน                    เจ้าหญิงน้อยยืนอ้าโอษฐ์ค้างอย่างงุนงง..แล้วมันกลายเป็นอย่างนี้ไปได้อย่างไร                    เหลียวพระพักตร์หันไปมองที่ประตูบานนั้นอย่างมึนตื้อ แล้วเจ้าพี่ราโอมินที่ในห้อง จะเสด็จไปทางโน้นด้วยรึเปล่า ?                    พอมีดำริถึงพระเชษฐาก็พลันค่อยนึกขึ้นได้ถึงคำสั่งของอีกฝ่าย                    แย่แล้วไอบิริน...ทำไมลืมไปได้                    เจ้าพี่ราโอมินสั่งเราให้ไปบอกพวกผู้พันมากัสให้ถวายการอารักขาเจ้าพี่อาซิคาลอสมิใช่หรือ                    ไม่ได้..ไม่ได้.. จะให้เจ้าพี่อาซิคาลอสไปประจันหน้ากับเจ้าผู้ครองพลังสีน้ำเงินไม่ได้เด็ดขาด                    มันอันตรายอย่างยิ่ง !                    พอดำริได้เช่นนั้น จึงวิ่งตามไปด้วยอีกคนอย่างรีบร้อน                    เพียงแต่.. ขาสั้นๆจะก้าวทันสู้ขายาวๆได้อย่างไรกันเล่า ?                    ..................................................................                                        ที่แท้ภายในห้องปฏิบัติการหมายเลขแปดเต็มไปด้วยเปลวเพลิงและประกายไฟจากการระเบิดของอุปกรณ์เครื่องมือต่างๆ  เพื่อปกป้องสาวน้อยในวงแขน เจ้าชายเอซาลอสจึงใช้ตลับคอสมิคเปิดประตูมิติออกไปยังด้านนอกอาคารที่กว้างขวางและมีที่ให้หลบซ่อนกำบังมากกว่า                    เจ้าชายราโอมินซึ่งประทับอยู่ตรงนั้นด้วย จึงใช้ตลับคอสมิคของพระองค์ยิงไปที่คลื่นพลังงานมิติที่ยังเหลือร่องรอยค้างอยู่ เปิดประตูมิติกว้างออกอีกครั้งแล้วพาลุเปอร์เซียสติดตามไป                    การไล่ล่าอย่างกระชั้นชิดของทหารฝ่ายเมลาเนียลทำให้เจ้าผู้ครองพลังสีน้ำเงินเริ่มบันดาลโทสะ ชะะงักพระบาทหันกลับไปซัดพระหัตถ์แผ่อำนาจคอธสีน้ำเงินกระแทกโต้ตอบออกไปบ้าง                    คอธระดับเทพราชันย์แห่งฝ่ายมืดอันเกรียงไกรและแรงอัดอย่างหนักหน่วง ดูราวพายุทอร์นาโดกวาดซัดทุกสิ่งที่ขวางขวางจนล้มราพณาสูร  ร่างนายทหารสี่ห้าคนที่ชะล่าใจบีบวงล้อมเข้าไปใกล้ถึงกับหงายหลังลอยละลิ่วเลือดพุ่งจากปากจบชีวิตคาที่กลางอากาศ ข้าวของรวมไปถึงกระถางต้นไม้บริเวณนั้นระเบิดตัวเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อย !                    เจ้าชายราโอมินผลักลูเปอร์เซียสถลันร่างเข้าหลบหลังกำแพงหนาพร้อมกันกับพระองค์ พลางผนึกคอธในกายขึ้นต้านทานไว้ แต่กระนั้นในอกก็อดรู้สึกจุกเสียดเหมือนถูกกระแทกไม่ได้                    คอธสีน้ำเงินร้ายกาจสมคำลือจริงๆ...นี่เป็นครั้งแรกที่ลูเปอร์เซียสรู้สึกยอมรับ                    แต่การยอมรับสำหรับเขา ย่อมหาใช่การยอมแพ้ไม่ !                    “  ผู้พันลูเปอร์เซียส.. สั่งการคนของท่านล่าถอยออกห่างจากเจ้าผู้ครองพลังสีน้ำเงินเถอะ อย่ากระตุ้นให้เขาใช้คอธสีน้ำเงินอีกเลย ขืนบีบเข้าไปใกล้อย่างนั้นก็เหมือนเอาชีวิตเข้าไปสังเวยเทพแห่งความตาย !”                    เจ้าของชื่อที่ถูกเรียกเหลือบสายตาเย็นชามองหน้าคนพูดราวกับจะบอกอย่างไม่ใคร่พอใจนัก                    นายไม่มีสิทธิ์มาสั่งฉัน !                    เพียงแต่เขาไม่ใช่คนที่ถือมั่นทิฐิจนไม่สนใจชีวิตของผู้ใต้บังคับบัญชา ดังนั้นอึดใจต่อมาจึงยกข้อมือขึ้นกดเครื่องสื่อสารถ่ายทอดคำสั่งให้ทุกคนถอยร่นออกมาอีกยี่สิบเมตรพร้อมกับไม่ให้ลงมือจู่โจมใดใดก่อนที่จะได้รับคำสั่ง                    “  ดูไปแล้ว.. ท่าทางมันคงต้องการช่วยมากกว่าจะทำร้ายเด็กสาวคนนั้นนะ...”                    เจ้าชายแห่งเอลลาโกเกริ่นรับสั่งนำขึ้น เพื่อหาทางเกลี้ยกล่อมราชวัลลภหนุ่มตรงหน้าให้เว้นช่องทางหลบหนีให้กับอีกฝ่าย หรือไม่อย่างน้อยก็เปิดการเจรจาสงบศึกชั่วคราว                    “  ไม่ว่ามันจะช่วยหรือจะทำลาย ฉันก็จะไม่ยอมให้ผู้ครองพลังสีแดงอยู่ในเงื้อมมือของมัน ”                    ลูเปอร์เซียสยังยืนกรานหนักแน่นด้วยแววตามุ่งมั่น จนคนฟังได้ยินแล้วก็ต้องถอนพระทัย                    “  คอธสีน้ำเงินอาจฆ่าทุกชีวิตบนยานลำนี้ได้..”                    ทรงพยายามอธิบายต่อ แต่ไม่ทันจะมีรับสั่งต่อจากนั้น ว่าจะอย่างไรทั้งสองฝ่ายต่างก็ต้องการช่วยเด็กสาวคนนั้นมิใช่หรือ แล้วทำไมต้องมาเปิดฉากเข่นฆ่ากันโดยไม่จำเป็นด้วย  พลันเสียงเรียบๆเย็นชาก็เค้นด่าออกมาอย่างเหยียดหยาม                    “  คิดไม่ถึง...ผู้ครองพลังสีเหลืองจะขี้ขลาดตาขาวขนาดนี้  นั่นสินะ..พอโดนศึกจากโปกาดอน ก็วิ่งโร่มาหาผู้ครองพลังสีแดงถึงเมลาเนียล นายเคยนึกละอายใจมั่งไหมราโอมิน กับการที่ลากเอาเด็กสาวผู้บริสุทธิ์ไร้เดียงสาคนหนึ่งพาไปตายด้วยกันกับนาย ? ”                    “ ลูเปอร์เซียส ! ”                    พระหัตถ์ขวายื่นออกไปตะปบคอเสื้อของอีกฝ่ายอย่างเหลืออด หากเจ้าของใบหน้าเย็นชาและคำพูดเชือดเฉือนผู้นั้นกลับยกมือขึ้นปัดออกไปอย่างรังเกียจ                    “  เพราะตอนนี้คงได้คืนชีวิตใหม่กลับมาอีกครั้งแล้วสินะ ถ้าไม่อยากตายรอบสอง ก็พาน้องสาวจอมวุ่นวายของนายหนีกลับเอลลาโกไปซะ แล้วไม่ต้องมาให้พวกเราเห็นหน้าพวกนายสองพี่น้องอีก  เรื่องของเจ้าผู้ครองพลังสีแดง พวกเราชาวเมลาเนียลจะอัญเชิญพระองค์กลับเมลาเนียลกันเอง ! ”                    เจ้าชายราโอมินสูดพระอัสสาสะลึกอย่างพยายามสะกดกลั้นพระโทสะ                    “  ทำไม..เมื่อไหร่พวกคุณจะยอมรับกันเสียที เจ้าผู้ครองพลังสีแดงไม่มีทางกลับเมลาเนียลได้อีกต่อไปแล้ว ร่างพลังของราโอมินและอาเซนธาเรียถูกดึงมาที่นี่เพื่อภารกิจบางอย่าง...พวกเราต้องอยู่ที่นี่ ไม่สามารถกลับไปได้ ”                    แน่นอน..เรื่องทั้งหมดนี้ลูเปอร์เซียสยังไม่เคยรับทราบแม้แต่น้อย พอฟังถึงกับสีหน้าแปรเปลี่ยนอย่างรุนแรง คราวนี้เปลี่ยนเป็นอีกคนตะปบคอเสื้ออีกคนกระชากเสียง                    “  ไม่..แกโกหก ...”                    “  นี่เป็นความจริง เจ้าพี่อาซิคาลอสก็ทรงรับทราบเรื่องนี้  หลังจากภารกิจของพวกเราที่นี่เสร็จสิ้น  ความทรงจำของทั้งฉันและอาเซนธาเรียก็จะถูกลบทิ้งไป เพื่อคืนร่างพลังกลับสู่เอกภพ พวกคุณอย่าดึงดันอีกเลย มอบร่างใหม่ของผู้ครอบครองพลังสีแดง กลับคืนสู่ดาวโลก เพื่อให้เธอได้ทำภารกิจของเธอให้เสร็จสิ้นเถอะ..”                    ใบหน้างามสง่าของลูเปอร์เซียสขาวซีดและผนึกนิ่ง ดวงตาที่เบิกกว้างอย่างตระหนกทอแววปวดร้าว เปลี่ยนจากอาการเดือดดาลเป็นเซื่องซึม ส่ายหน้าพึมพำ                    “ ไม่ ...ฉันไม่เชื่อแก ! ”                                        ........................................................... จากคุณ : ธีตภากร เขียนเมื่อ : 28 ก.พ. 54 11:59:24

ความคิดเห็นที่ 5    ............                                        อีกด้านหนึ่ง... หลังการรุกไล่จากฝ่ายเมลาเนียลชะงักลงชั่วขณะ เจ้าผู้ครองพลังสีน้ำเงินค่อยถือโอกาสประคองร่างน้อยในวงแขนลงนั่งเอนพิงผนังกำแพงอย่างเบามือ ทะนุถนอมราวกับเธอคือแก้วล้ำค่าอันบอบบางที่หากสัมผัสไม่ระวังอาจต้องแตกร้าวได้                    หัตถ์เรียวใหญ่ซึ่งเมื่อครู่ซัดคอธสีน้ำเงินใส่ทหารเมลาเนียลอย่างเกรี้ยวกราด เวลานี้กลับยื่นออกไปปัดเส้นผมที่ปรกผ้าผากเธอผู้นั้นอย่างอ่อนโยน นัยน์ตาเย็นชาแฝงอำนาจยามจับจ้องมองผู้ซึ่งอยู่เบื้องหน้าเวลานี้กลับฉายประกายอันอบอุ่นราวแสงอาทิตย์ฤดูใบไม้ผลิ                    “ หลิงหลิง.. เมื่อไหร่เธอจะฟื้นขึ้นมาเสียทีนะ เราคงจะไปจากที่นี่ไม่ได้ ถ้าเธอไม่ตื่นขึ้นมาช่วยฉันอีกแรง..ได้ยินไหม ? ”                    ที่ทรงเรียกหาคือชื่อของเด็กสาวชาวโลกคนนั้น แววเหนื่อยล้าอ่อนระอาในพระอุระฉายออกมาทางดวงตาของนายทหารนามจาคีรัน เมื่อสายตาคู่นั้นมองทอดไปยังซากศพของทหารเมลาเนียลที่นอนจมกองเลือดอยู่ไม่ไกล                    “  ขอโทษนะอาเซนธาเรีย ฉันไม่อยากทำแบบนี้ ไม่อยากฆ่าใครอีกแล้ว แต่ฉันจำเป็นต้องทำเพื่อปกป้องเด็กสาวคนนี้   อย่างไรก็ตาม..ฉันให้สัญญานะว่า  จะไม่ทำร้ายพี่ชายของเธอ และทุกคนที่เธอรักอีกแล้วเป็นอันขาด...”                    รับสั่งถึงตอนนี้ พลันเห็นเจ้าของดวงหน้างดงามน่ารักเบื้องหน้า ถอนหายใจลึกยาวช้าๆพลางขยับตัวคล้ายกับคนกำลังจะฟื้นตื่น  จึงรีบรวบมือเล็กที่ห้อยอยู่ข้างกายมากุมไว้ในพระหัตถ์อย่างดีพระทัย                    “ หลิงหลิง.. ในที่สุดเธอก็ฟื้น...”                    ดวงตาเรียวสวยในที่สุดก็ค่อยเปิดลืมขึ้นมามองเขา ประกายตาที่อ่อนล้าหากใสบริสุทธิ์ราวน้ำค้างกลางหาว เหม่อมองใบหน้าคมเข้มของบุรุษซึ่งลอยอยู่ห่างจากใบหน้าเธอเพียงไม่ถึงคืบอย่างงุนงง ส่งเสียงถามอย่างอ่อนเพลีย                    “  คุณเป็นใคร... ทำไม ฉันถึงรู้สึกเหมือนกับเคยรู้จักคุณ ? ”                    “  ต่อให้เธอจำฉันไม่ได้ แต่ฉันรู้..ว่าความรู้สึกเธอสัมผัสฉันได้ ..อาเซนธาเรีย ”                    “ อาเซนธาเรียหรือ ? ”                    ดวงตาคู่งามทอประกายซึมเซาไปวูบหนึ่ง หลับตาลงอย่างอิดโรยแล้วเมื่อเปิดขึ้นอีกครั้ง แววตาคู่นั้นก็ราวกับฉายแววปิติยินดีบางอย่าง                    “  ฉันนึกออกแล้ว.. คุณ..คุณคล้ายไอซาจังเลย..”                    บุรุษเบื้องหน้าจึงค่อยคลี่รอยยิ้มอ่อนโยนเจือรอยขบขันนิดๆออกมา ยามนั้นภาพของเขาก็พร่างเบลอเลอะเลือนราวกับสลายตัวเป็นเรือนร่างพลังอันโปร่งแสง แต่เพียงไม่เกินอึดใจก็กอรปคืนรูปเป็นเค้าตัวตนอันชัดตาอีกครั้ง                    หลิงหลิงอุทานดังเอ๊ะอย่างประหลาดใจ เมื่อพบว่านายทหารในเครื่องแบบสีดำคนนั้นหายไป แต่กลับกลายเป็นบุรุษในชุดสีน้ำเงินเข้มงามสง่า ใบหน้าปกปิดด้วยหน้ากากสีเงินคนนั้น  คนที่เธอรู้จักและคุ้นเคยปรากฏอยู่ตรงหน้าแทน ดวงตาสีน้ำเงินคู่นั้นช่างเย็นรื่นนัยน์ตา มองแล้วสบายใจอย่างบอกไม่ถูก                    “  ไอซา.. ”                    เธอหัวเราะเบาๆอย่างดีใจ ถึงแม้ดวงหน้าแย้มยิ้มนั้น จะยังคงอ่อนล้าและอิดโรย                    “  คุณจริงๆด้วย แล้วตอนนี้พวกเราอยู่ที่ไหนกันหรือ ? ”                    “  บนยานซาปิธัส... นอกอวกาศดาวโลก ”                    “  หา...อะไรนะ ! ”                    “ เธอถูกจับตัวมากับอู๋เจ้าหมิง...”                    เด็กสาวพยายามนึกทบทวนถึงสิ่งที่เกิดขึ้น จนบังเกิดภาพรางๆบางอย่างของความทรงจำขึ้นในมโนภาพ                    “ ฉันนึกออกแล้ว.. คนพวกนั้นฝีมือเก่งมาก เราเสียที.. จริงสิ คุณคงตามมาช่วยฉันสินะ แล้ว..อาหมิงล่ะ  ตอนนี้เขาอยู่ไหน ? ”                    ถามพลางชะโงกใบหน้าออกไป พอมองเห็นศพที่นอนเกลื่อนอยู่บนพื้น ถึงกับหน้าซีดเซียวลง รีบหดศีรษะกลับมาเอนพิงกับผนังกำแพงตัวแข็งทื่อ                    “ ทะ..ทำไม คนตายเยอะแยะขนาดนั้น ? ”                    เจ้าชายเอซาลอสหาได้มีรับสั่งกระไรไม่ ล้วงตลับสีเงินอันหนึ่งออกมาจากฉลองพระองค์ประทานใส่ในมือของเธอ                    “  ตลับคอสมิคของเธอ...ฉันช่วงชิงจากพวกมันมาคืนให้แล้ว อย่าทำมันหายอีกนะ ”                    “ ขอบคุณค่ะ...”                    “  เปลี่ยนร่างเป็นอาเซนธาเรียซะ เธอจำเป็นต้องเรียกพลังคอสมมิคสีแดงมาใช้เพื่อปกป้องตนเอง แล้วอีกสักครู่ เราจะไปจากที่นี่กัน ”                    หลิงหลิงพยักหน้าอย่างเชื่อฟัง กำตลับสีเงินไว้ในมือขวายกขึ้นมาแตะหน้าอกตนเองพลางพริ้มตาลงตั้งจิตผนึกสมาธิ ทันใดนั้นเสียงทุ้มนุ่มของคนตรงหน้าพลันทักท้วงขึ้นเบาๆ                    “  เดี๋ยวก่อน ! ”                    “ คะ ? ”                    นัยน์ตากลมโตสุกใสลืมขึ้นมองเขาอย่างงุนงง เมื่อเห็นนัยน์ตาทรงอำนาจคู่นั้นทอแววตัดพ้อนิดๆ                    “  ทำไมไม่ท่องคาถาที่สอนไว้ให้ก่อน ? ”                    “  คาถา ? ”                    เธอทวนคำแล้วก็ฉุกใจคิดอะไรขึ้นมาได้ สองแก้มเนียนซีดอิดโรยถึงกับพลันแดงระเรื่อขึ้นจางๆ เม้มปากทำจมูกย่นใส่เขาร้องเบาๆ                    “  ไม่ต้องมาแกล้งเค้าเลยนะไอซา ”                    “  แกล้งอะไร ? ”                    ใบหน้างามสง่าผู้นั้นนั้นแม้มีหน้ากากปกปิดไว้ไม่อาจเห็นสีหน้าของเขา แต่เธอก็มองเห็นแววหยอกเย้าในดวงตาของเขาได้                    “ เค้ารู้แล้วนะ ว่าไอซาเย แปลว่าอะไร  ไม่ต้องมาทำเป็นอำให้เรียกคุณแบบนั้นเลย...”                    “ งั้นหรือ...”                    แล้วอยู่ๆรอยยิ้มในดวงตาของเขาก็ราวจะหดหายไป เบือนหน้ามองไปทางอื่นไม่กล่าวอะไรอีก                    หลิงหลิงพอเห็นอดรู้สึกไม่สบายใจมิได้  รีบร้องง้องอน                    “  เรื่องแค่นี้ทำไมขี้ใจน้อยจัง  อย่างอนน่า.. อ้าว อ้าว..ฉันทำตามคุณ ท่องคาถาของคุณก็ได้..”                    กล่าวจบยกตลับสีเงินในมือขึ้นมาสัมผัสกับฝีปากของตนเองจูบเบาๆ ก่อนจะบอกกับตลับอย่างอ่อนโยนที่สุดแบบที่ไอซาคนนั้นเคยแนะนำไว้กับเธอ ตอนที่เจอกันครั้งแรก                    “  ไอซาเย มิงไวฮายิน อาเซนธาเรีย...”                    ไอซาที่รัก.. ขอพลังแห่งอาเซนธาเรีย  จงส่งมาให้ฉันด้วยเถิด                    เท่านั้นเอง..เจ้าผู้ครองพลังสีน้ำเงิน แม้ยังคงทอดพระเนตรมองออกไปยังบนลานจอดยานกว้างซึ่งอยู่ไม่ไกลจากที่ตรงนั้น หากบนมุมพระโอษฐ์ซึ่งเม้มสนิทเวลานี้ ในที่สุดก็ขยับขึ้นเป็นรอยอมยิ้มบางๆอย่างพึงพอพระทัยเป็นที่สุด                                        ........................................................                     [โปรดติดตามตอนต่อไป] .  คำขอบคุณ    ::~ ขอบคุณทุกท่านที่เข้ามาอ่านค่ะ    ::~ ขอบคุณสำหรับทุกกิ๊ฟที่ประทับไว้ให้  >> อสิตา, บุหงาบาหยัน    ::~ ขอบคุณสำหรับทุกท่านที่เข้ามาคุยกัน >>มนต้นไม้ (Setakan) , หนมจีน  , scottie , กุลธิดา (kdunagin)  พร้อมกับขออนุญาตตอบคอมเม้นต์ไปเลยที่กระทู้นั้นๆนะคะ  (http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W10277865/W10277865.html) . แก้ไขเมื่อ 28 ก.พ. 54 13:14:10 จากคุณ : ธีตภากร เขียนเมื่อ : 28 ก.พ. 54 12:04:12

ความคิดเห็นที่ 6 แวะมาให้กำลังใจค่ะ ตอนแรกอ่านไปมีแต่ชื่ออินเตอร์ทั้งนั้นเลย แอบคิดว่าเอ...แล้วตัวละครจีนๆเมื่อไหร่จะออกมาโลดแล่นเสียที แต่พออ่านต่อ....กรี๊ดดด  มาแล้วค่ะ ทยอยกันมาแล้วอิๆ ปล. ติดกิ๊ฟเอาไว้ก่อนนะคะ เดี๋ยวพรุ่งนี้เอามาติดที่ผมให้ฮี่ๆๆ จากคุณ : มนต้นไม้ (Setakan) เขียนเมื่อ : 28 ก.พ. 54 12:45:48

ความคิดเห็นที่ 7  คุณ : มนต้นไม้ (Setakan)      ::: หวัดดีก๊าบบบบบบ  ... แหม มาเร็วมาก ^^ ให้รางวัลคนแรก เป็นหัวใจ        เอาไปเลย 3 ดวง เรื่องบนยานอวกาศใกล้จะหมดแล้วค่ะ ต่อไป ไปลุยกันต่อข้างล่าง บนดาวโลก 55555 จากคุณ : ธีตภากร เขียนเมื่อ : 28 ก.พ. 54 13:08:03

ความคิดเห็นที่ 8 อ่ะ มาล่อให้เราอยากรู้ น้ำลายหกแล้วนะ โห..ให้หัวใจตั้งสามดวง รีบคว้าเอาไว้ก่อนเลย แบบว่างก กลัวเอาคืนนะคะ ฮาๆๆ ขอบคุณมากค่ะ จากคุณ : Setakan เขียนเมื่อ : 28 ก.พ. 54 13:22:20

ความคิดเห็นที่ 9 เพิ่งสอบเสร็จ...เลยมีเวลาเข้ามาเก็บตกครับ จากคุณ : สังข์ ศักดา (หัวใจนพพร) เขียนเมื่อ : 28 ก.พ. 54 20:55:48

ความคิดเห็นที่ 10 ยาวจุใจ จะมีทางได้อาเซนธาเรียคืนมาไหม จากคุณ : scottie เขียนเมื่อ : 28 ก.พ. 54 22:42:34

ความคิดเห็นที่ 11 Setakan         ::~ วางใจค่ะ ให้แล้วไม่ทวงคืนแน่นอน               แต่อาจจะขอมั่ง 55555  สังข์ ศักดา (หัวใจนพพร)          ::~ ขอให้ได้คะแนนสอบเยอะๆนะคะ                ขอบคุณที่เข้ามาอ่าน+ทักทายค่ะ                อ่านแล้วเข้ามาคุยกันนะคะ จะรอ ^^  scottie      ::~ ตอนนี้เขียนจบมาดูจำนวนหน้าอีกที 19 หน้าแน่ะ โอ้ว            นั่นสิ เล่นเอาหมดแรงไป 24 ช. เต็มๆ เขียนอะไรไม่ออกเลย            สงสัยมาหมดแรงเพราะฉากหวานฉากสุดท้าย            ท่านเอซาลอสไม่ได้แสดงฉากแบบนี้มานานมาก เขียนเพื่อเอาใจแฟนๆเขาน่ะค่ะ  ^_^            ส่วนอาเซนฯ จะกลับมาได้ไหม  เอาไว้ลุ้นค่ะ อิอิ . จากคุณ : ธีตภากร เขียนเมื่อ : 1 มี.ค. 54 08:38:07

ความคิดเห็นที่ 12 มาให้หัวใจค่ะ กับยืนอมยิ้ม กับคำพูดฮาๆที่แวะไปเม้นท์ทิ้งเอาไว้ จากคุณ : Setakan เขียนเมื่อ : 1 มี.ค. 54 20:45:30