อีกบทหนึ่งซึ่งเรียนรู้ไปช้า ๆ

หายไปตามหัวใจ

หายหัวไปเป็นอาทิตย์ เหตุเนื่องจากไปตามหาหัวใจ จะเรียกอย่างนั้นก็ได้มั้ง...ความจริงตอนแรกคือตั้งใจจะไปค้นหาตัวเอง และฝึกฝนตัวเอง

เมื่อวันที่ความกลัวท่วมท้นอยู่ในใจ เมื่อวันที่หลายสิ่งหลายอย่างประดังเข้ามาจนตั้งตัวไม่ติด หัวใจเราซวนไปเหมือนกองเจดีย์หินที่กำลังจะสลาย ตั้งเกาะตัวอยู่เพียงหลวม ๆ อย่างพร้อมที่จะทรุดลงมาได้ทุกเมื่อ เรารู้เราอ่อนแอ อ่อนแอมาก แต่ยังเชิดหน้าทำเหมือนตัวเองไม่เป็นไร สุดท้ายก็ได้แค่หลอกตัวเอง เพราะอย่างนั้นจึงต้องยอมรับ และเดินทางไปค้นหาความเข้มแข็งกลับคืนมา

เราแค่อยากเข้าใจตัวเองให้มากขึ้น ฝึกตัวเองให้แข็งแกร่งขึ้น
เรียนรู้...จากข้างใน

ชีวิตมนุษย์เรียนอะไรภายนอกมามากมาย เมื่อหยุดพักแล้วย้อนเข้ามามองหัวใจตัวเองบ้าง สิ่งที่เราเห็นคือความอ่อนไหว ความอ่อนล้า ความหวาดกลัว ความเบื่อหน่าย มากมายแห่งความรู้สึกที่ไม่เคยชัดเจนในวันเวลาที่ผ่านไป กลับกระจ่างขึ้นในใจอย่างน่ากลัว

วันที่ได้หยุดพักจากเรื่องราวภายนอก และวางสิ่งที่ไม่จำเป็นในชีวิตลง คือวันแรกที่ร้อนรนและชวนให้ถวิลหา

คำถามที่วนเวียนอยู่ในหัวคือ “เรามาทำอะไรที่นี่”

อีกคำที่วนอยู่ในใจคือ “เราทุกผู้ล้วนแสวงหา”

เราต่างแสวงหาบางสิ่งบางอย่าง ต้องการการเติมเต็ม ต้องการไม่จบสิ้น กระทั่งการย้อนเข้ามาดูตัวเองก็เป็นการแสวงหา แสวงหาทางที่จะหยุดความร้อนรนในหัวใจนี้

เราโซซัดโซเซมานานเหลือเกิน เหนื่อยจนอยากจะพัก แต่เมื่อได้พักก็ไม่คุ้นชินกับการพัก ความเคยชินที่แบกมานานทำให้เราสร้างเงื่อนไขในชีวิต แบกเอาไว้ในใจและทำให้ทุรนทุรายเมื่อเงื่อนไขนั้นถูกดึงออกไป

ชีวิตเราติดเงื่อนไขมากมายอย่างไม่น่าเชื่อ ทั้งที่นอนนุ่ม ๆ หมอนนุ่ม เครื่องปรับอากาศ มุ้งลวดและห้องหับปิดมิดชิด น้ำอุ่น  อาหารดี ๆ(ด้วยนิยามความดีที่หรูหรามากกว่าคุณภาพ)หนังสือ คอมพิวเตอร์ ไอโฟน เฟซบุ๊ค  ความเป็นส่วนตัวเราเคยคิดว่าชีวิตเราถือไว้น้อยกว่าน้อย แต่เมื่อมาเจอสภาพที่ไม่มีเงื่อนไขเหล่านั้น เราเพิ่งรู้ว่าชีวิตเราแบกอะไรไว้มากมายเหลือเกิด

ตอนยังเด็กเรานอนบ้านทวด ช่วงเด็กมาก ๆ ยังไม่มีแอร์ ต้องเปิดพัดลม บางคืนก็ไม่ต้องเปิดก็เย้นสบายดี น้ำก็ตักเอาจากในอ่างมาอาบ ไม่ต้องมีเครื่องทำน้ำอุ่น ไม่มีคอมพิวเตอร์ ข้าวปลาอาหารเป็นกับข้าวพื้นบ้าน ไข่กวน บางวันกินข้าวกับผลไม้ก็มี เราชอบเสียด้วยซ้ำ

ต่อเมื่อเติบโตขึ้น เรารู้จักเครื่องปรับอากาศ รู้จักชีวิตอีกแบบที่เต็มไปด้วยร้อยพันเครื่องมือไฮเทคที่มนุษย์รังสรรค์เพื่อความสบายในชีวิต

แต่จริงหรือ ???

เมื่อขาดสิ่งเหล่านั้น มันทำให้เราถวิลหาอย่างรุนแรง ทั้งที่ชีวิตก็ยังอยู่ได้แม้ไม่มีมัน

นั่นไม่ใช่ปัจจัยเพื่อการดำรงอยู่ แต่เป็นปัจจัยเพื่อให้เราหลงดำรงไว้ต่างหาก
เราซวนเซอยู่พักใหญ่ คืนแรกผ่านไปอย่างยากลำบาก นอนไม่หลับ ตื่นแล้วตื่นอีกอยู่ทั้งคืน และถ้าจะบอกตามตรงก็คือทุกคืนด้วย

แต่วันแรกกับวันที่สองคือความร้อนรนอย่างที่สุด เราร่ำร้องอยากจะกลับบ้านเสียให้ได้ ได้ยินเสียงเครื่องบินเมื่อไรหัวใจมันบินตามกลับมาอยู่ที่บ้านด้วย เหมือนการเรียนรู้แบบมีเงื่อนไขของหมาน่ะ พอได้ยินเสียงกระดิ่งแปลว่าได้อาหาร ส่วนเรา...ได้ยินเสียงเครื่องบินแปลว่าได้กลับบ้าน

เป็นหมาอยู่หลายวัน กว่าจะวางเงื่อนไขพวกนั้นลง แล้วค่อย ๆ ดื่มด่ำไปกับห้วงเวลาที่ผ่านเข้ามา

ถ้าวางจริง ๆ มันก็เบาดีนะ

โลกเคยหมุนช้าเมื่อวันแรก ๆ ต่อเมื่อเริ่มวาง โลกก็หมุนไปเรื่อย ๆ ตามธรรมดาของมันนั่นละ และเมื่อหนึ่งชั่วโมงของเราเท่ากับหนึ่งชั่วโมงของโลก ชีวิตก็มีความสุขขึ้น

วันที่กลับเรามีความสุขนะ แต่ไม่ได้ร้อนรนขนาดว่าต้องกลับอย่างวันแรก ๆ แค่ว่าโอเค...เราจะเดินกลับมาอย่างมีสติมากขึ้น และไม่ให้เงื่อนไขเหล่านั้นมาปิดกรอบในหัวใจเราอีก

แต่เหมือนบททดสอบ เราวุ่นวาย ร้อนรนตั้งแต่วินาทีแรกที่เหยียบย่างกลับมาถึงบ้าน ต้องใช้สติอย่างยิ่งยวดทีเดียวกว่าจะนิ่งอยู่ได้ โลก...วุ่นวายขึ้นอย่างน่ากลัว

เราเหนื่อยแม้แต่จะหายใจ แต่ทำอะไรไม่ได้นอกจากยอมรับในความเหนื่อย เรารู้ว่ายังอ่อนด้อยนัก แต่ก็ได้แต่ยอมรับตัวเองเพื่อจะก้าวไปช้า ๆ
ไม่รู้เหมือนกันว่าจะต้องล้มลุกคลุกคลานอีกสักเท่าไร แต่ขอให้เป็นการล้มลุกคลุกคลานและก้าวไปในทางที่ถูกต้องได้ เราก็ยินดีแล้ว

จากคุณ	: Argent
เขียนเมื่อ	: 1 มี.ค. 54 18:05:54