ความคิดเห็นที่ 1 สายมากแล้วระหว่างที่ฉันกดปุ่มซักผ้าอัตโนมัติและปล่อยให้เครื่องทำหน้าที่ของมันไป หนอนหนังสือตัวยงอย่างฉันไม่ขอปล่อยเวลาให้สูญเปล่า หยิบนิยายเล่มที่อ่านค้างไว้มาอ่านต่อ หนังสือเล่มนี้ฉันจำได้ว่าเคยอ่านแล้วเมื่อหลายปีก่อน แต่อ่านเท่าไรก็ไม่จบสักที และอ่านไปได้ไม่ถึงครึ่งเรื่องด้วยซ้ำ เห็นทีต้องสานต่อให้จบซะแล้วคราวนี้ ระหว่างเปิดหน้าหนังสือผ่านตาไปมา ก็ไปสะดุดตากับกระดาษแผ่นหนึ่งที่แทรกไว้ภายใน เมื่อคลี่กระดาษออกดู ก็พบว่าข้างในมีข้อความเขียนบอกความในใจถึงใครคนหนึ่งอยู่ในนั้น มันเป็นจดหมายรักที่ฉันเก็บไว้มาแสนนาน ยังไม่เคยได้มีโอกาสส่งถึงมือผู้รับเลย คนที่เป็นรักแรกของฉัน...”วิทย์”....              ก่อนหน้าเพียงสองวันฉันได้รับการ์ดแต่งงานจาก วิทย์ เพื่อนเก่าที่เรียนร่วมห้องกับฉันสมัยมัธยม เขาที่เป็นรักแรกของฉัน แต่เป็นรักเค้าข้างเดียว ฉันได้เจอวิทย์ครั้งล่าสุดในงานเลี้ยงรุ่นเมื่ออาทิตย์ก่อน เขายังดูเป็นคนที่มีเสน่ห์คงเส้นคงวาอยู่เสมอ การประกาศสละโสดของเขาดูเป็นเรื่องน่าเสียดายสำหรับสาวสาวหลายคน รวมทั้งฉันเองด้วย ฉันได้เจอกับ แนน ว่าที่เจ้าสาวของวิทย์แล้วในวันนั้น ทั้งคู่พบรักกันตอนเรียนมหาวิทยาลัย ฝ่ายหญิงเป็นสาวสวยผิวขาวร่างเล็กน่าทะนุถนอม  วิทย์เองก็เป็นผู้ชายประเภทดาร์ค ทอลล์ แอนด์แฮนด์ซัม พร้อมที่จะเป็นฝ่ายปกป้องได้ทุกเมื่อ ดูแล้วช่างเหมาะสมกันดี ฉันเคยคิดนะว่าหากฉันกล้าบอกความในใจกับวิทย์ในวันนั้น ฉันจะได้เป็นว่าที่เจ้าสาวของเขาในวันนี้รึเปล่า.....                ฉันพับกระดาษในมือเสียบกลับเข้าไปในเล่ม บรรจงไล่สายตาอ่านหนังสือตามที่ตั้งใจไว้ต่อไป  แต่ในใจยังไม่วายนึกถึงเรื่องที่ยังคาใจอยู่เสมอ อ่านหนังสือมาได้สักพักเหลือบมองเครื่องซักผ้าก็ยังปั่นผ้าไม่เสร็จ ด้วยความเหนื่อยล้าจากงานบ้านที่ตรากตรำมาตั้งแต่เช้า ยังผลให้เกิดความง่วง จนในที่สุดก็เผลอหลับไป.......... จากคุณ : มาช้ายังดีกว่าไม่มา เขียนเมื่อ : 1 มี.ค. 54 23:01:11

ความคิดเห็นที่ 2 “ แหม่ม! แหม่ม! ตายจริงมานั่งหลับตรงโซฟานี่ได้ไงจ๊ะ ตื่นได้แล้วลูกเดี๋ยวไปสายนะ”              ฉันยังงัวเงียขยี้ตาตื่นขึ้น อยู่บนโซฟา เห็นแม่กำลังวุ่นอยู่กับงานครัวอยู่เบื้องหน้า              “อ้าว แม่กลับมาเมื่อไหร่คะเนี่ย”              “กลับเกลิบอะไรกันลูก แม่ไม่ได้ไปไหนสักหน่อย ละเมอแต่เช้าเชียวนะไปล้างหน้าล้างตาซะก่อนไปเดี๋ยวมากินข้าวเช้าเสร็จแล้วจะได้รีบไปโรงเรียน วันนี้มีงานปัจฉิมนิเทศไม่ใช่เหรอลูก”              อะไรนะ ฉันหูฝาดหรือแม่ที่เพี๊ยนกันแน่ ฉันสลึมสลือลุกเดินไปล้างหน้าล้างตา ทันทีที่เปิดประตูห้องน้ำฉันกลับต้องประหลาดกับภาพตรงหน้ากระจก จะว่าไม่ใช่ฉันก็ไม่เชิงแต่ไหงอยู่ในสภาพนี้ล่ะ ผมสั้นทรงนักเรียน แถมยังอยู่ในเครื่องแบบชุดนักเรียนม.ปลายเต็มยศอีกต่างหาก ฉันหยิกแขนตัวเองก็รู้ว่าไม่ได้ฝันไป ไม่ว่าจะขยี้ตาสักกี่ทีคนในกระจกก็ยังเป็นเด็กม.ปลายคนเดิม ฉันหันหลังออกจากห้องน้ำเหลือบไปเห็นปฏิทินแขวนหลาอยู่บนผนังด้านนอก ตัวหนังสือตัวโตพิมพ์ชื่อเดือนและปีอย่างชัดเจน.....มีนาคม๒๕๓๙.....ครั้นเหลียวมองไปรอบห้องก็เห็นเฟอร์นิเจอร์อีกหลายตัวที่ปัจจุบันเลิกใช้ไปแล้ว วินาทีนี้ทำเอาฉันถึงกับขำไม่ออกแลยทีเดียว              “แม่คะ เมื่อกี้ แม่บอกว่าหนูต้องไปงานปัจฉิมฯอะไรหรือคะ”              “ใช่สิ วันนี้ลูกจะเป็นนักเรียนม.หกวันสุดท้ายแล้วนะ ตายจริงลูกคนนี้ อย่าบอกนะว่าลืม”              “จะว่าลืมก็ไม่ใช่ค่ะแม่ แต่หนูไม่รู้ต่างหาก ไม่รู้ว่าหนูมาโผล่อยู่ที่นี่ได้ไง?!” คำถามแล่นเข้ามาในสมองแต่มันไม่ได้ออกมาเป็นคำพูด              “รีบๆกินซะนะเดี๋ยวอาหารจะเย็นซะหมด เอ้อเดี๋ยวแม่ต้องออกไปรับของที่ไปรษณีย์ก่อน ปิดบ้านให้ดีๆด้วยนะแหม่มเอ๊ย”              “ค่ะแม่”              วันนี้คือวันที่๑๒มีนาคม๒๕๓๙...ห้าปีก่อนงั้นเหรอ ห้าปีก่อน...มัธยมหก...วันปัจฉิมนิเทศ....ห้าปีก่อน...มัธยมหก...วันปัจฉิมนิเทศ.... ฉันนึกทบทวนไปมาว่ามันเกิดอะไรขึ้น ฉันมาอยู่ในอดีตได้อย่างไร อะไรหนอที่เป็นต้นเหตุ ความทรงจำสุดท้ายที่จำได้เมื่อกี้นี้ฉันอ่านหนังสือแล้วเผลอหลับไปที่โซฟา ใช่แล้ว! ฉันหันกลับไปมองบนโซฟาก็พบหนังสือเล่มนั้นตกอยู่ที่พื้น ฉันเดินรุดไปหยิบขึ้นมา มันคงหล่นลงมาตอนที่ลุกพรวดพราดมาเมื่อกี้นี้ ข้างๆกันมีกระดาษแผ่นเล็กพับครึ่งตกอยู่ จดหมายรักของฉันนั้นเอง รึเจ้าสิ่งนี้เองที่เป็นต้นเหตุที่ทำให้ฉันกลับมาที่นี่อีกครั้ง               .............................. จากคุณ : มาช้ายังดีกว่าไม่มา เขียนเมื่อ : 1 มี.ค. 54 23:03:36

ความคิดเห็นที่ 3 ยังไม่จบนะครับ ขอยกยอดไปต่อในวันพรุ่งนี้ แก้ไขเมื่อ 01 มี.ค. 54 23:08:37 จากคุณ : มาช้ายังดีกว่าไม่มา เขียนเมื่อ : 1 มี.ค. 54 23:05:45

ความคิดเห็นที่ 4 กำลังตื่นเต้นเลยค่ะ จากคุณ : กุลธิดา (kdunagin) เขียนเมื่อ : 2 มี.ค. 54 01:34:26

ความคิดเห็นที่ 5 จากคุณ : ป้าเอม เขียนเมื่อ : 2 มี.ค. 54 14:24:38

ความคิดเห็นที่ 6 ลุ้นรักข้ามเวลา...มาลงตอนต่อแล้วนะครับ จากคุณ : มาช้ายังดีกว่าไม่มา เขียนเมื่อ : 2 มี.ค. 54 22:47:38

ความคิดเห็นที่ 7 ..............................              และแล้วงานปัจฉิมนิเทศดำเนินมาถึงช่วงสุดท้าย ท่านผู้อำนวยการกล่าวสุนทรพจน์ส่งท้ายและอำนวยอวยพรให้กับนักเรียนทุกคน ฉันเห็นเพื่อนๆหลายคนน้ำตาซึม เพราะต่อจากนี้ไปคงไม่ได้มาเจอกันทุกวันแบบนี้อีกแล้ว รวมทั้ง ยัยแป๋ว เพื่อนรักของฉันที่ยืนอยู่ข้างกันนี่ด้วย เมื่อได้เห็นบรรยากาศแบบนี้อีกครั้งทำให้ฉันอดคิดถึงเพื่อนๆจนน้ำตารื้นอีกไม่ได้ หลังงานเลิกทุกคนก็แยกย้ายกัน บ้างแลกเบอร์โทรติดต่อกัน บ้างรวมกลุ่มพากันไปเลี้ยงฉลอง พวกผู้ชายยังมีแก่ใจมาเตะบอลในสนามกันอีก คงถือเป็นการส่งท้ายกันละมั้ง เมื่อได้โอกาสเหมาะฉันก็ทำตามแผนขอตัวเพื่อนๆไปเข้าห้องน้ำ คล้อยหลังก็รีบเดินจ้ำไปที่สนามฟุตบอล วิทย์ต้องอยู่ที่นั่นเป็นแน่ เมื่อเดินเลาะไปถึงด้านหลังอัฒจันทร์ เห็นวิทย์กำลังนั่งเหยียดขาอยู่พอดี ฉันคงเดินส้นเท้าหนักไปหน่อยจนเขารู้สึกตัวหันมา              “อ้าว แหม่ม กลับบ้านกี่โมงล่ะ”              “ก็สักพักน่ะ วิทย์ล่ะมานั่งทำอะไรอยู่ตรงนี้ ไม่ไปเตะบอลเล่นกับเพื่อนๆเหรอ “              “ พักเหนื่อยสักหน่อย ขอนั่งดูพวกมันเล่นมั่ง”              “ เฮ้อ  ต่อไปคงไม่ได้เจอกันแล้วสินะ” ฉันแอบตัดพ้อเล็กๆเป็นการเรียกน้ำย่อย แต่ก็แอบเห็นเขาอมยิ้ม              “นั่นสิเนอะไม่รู้ว่าเพื่อนใหม่จะนิสัยดีเหมือนแหม่มรึเปล่า แต่ก็ไม่เห็นจะยากคิดถึงกันก็โทรหากันก็ได้ ว่ามั้ยล่ะ” พูดมาอย่างนี้ฉันก็มีลุ้นแล้วสิ เอ้า เอาเลย                “วิทย์ ก่อนจากกันเรา......มี.....อะไรจะให้เธอน่ะ” ฉันตื่นเต้นจนเกือบพูดติดอ่าง แต่มือไม่รอช้ารีบยื่นจดหมายรักส่งให้ทันที              “หือ วันนี้แหม่มยังมาอำเราเล่นอีกจนได้” วิทย์ชูกระดาษให้หลังจากเปิดดู “นี่มันกระดาษจดเกรดตอนสอบปลายภาคนี่ เอามาให้เราดูทำไม อ๋อจะให้เราเก็บไว้เป็นที่ระลึกเหรอ เอ้องั้นขอบใจนะ” วิทย์พูดไปอมยิ้มไป นี่คงคิดว่าฉันเล่นมุขล่ะสิแต่ไม่ใช่นะยะ จริงสิฉันชอบเสียบกระดาษจดนั่นจดนี่ไว้ในหนังสือประจำ ก่อนออกมาจากบ้านคงหยิบผิดหยิบถูกเข้าล่ะสิ โธ่กรรมของเวร ฉันนี่ซุ่มซ่ามเสียจริง ขณะที่วิทย์กำลังเก็บกระดาษแผ่นนั้นใส่กระเป๋าเสื้อ ฉันมือไวคว้ามันกลับมาได้ก่อน เห็นทีถึงเวลาต้องเสี่ยงดวงกันแล้ว              “อ๋อ นั่นฉันล้อเล่นน่ะ ที่จริงคือเราอยากจะบอกว่า.....ว่า.....เราชอบวิทย์น่ะแอบชอบมาตั้งแต่เข้าม.หนึ่งแล้ว.....จริงๆนะ” ต๊าย!!ในที่สุดฉันก็พูดออกไปแล้ว ถ้าเห็นหน้าตัวเองในกระจกตอนนี้ก็คงแดงเป็นลูกตำลึงแน่เชียว              “จริงดิ ทำไมเราไม่รู้เลย”              เหมือนบริเวณโดยรอบนั้นถูกหยุดเวลาเอาไว้ บรรยากาศเงียบงันเราสองคนต่างมองหน้ากันไปมา เหมือนรอให้ฝ่ายหนึ่งชิงพูดขึ้นก่อน จากคุณ : มาช้ายังดีกว่าไม่มา เขียนเมื่อ : 2 มี.ค. 54 22:51:45

ความคิดเห็นที่ 8 “ขอบใจนะแหม่ม แต่เราไม่ได้ชอบเธอแบบแฟน เราคิดกับเธอแบบเพื่อนน่ะ แหม่มเป็นเพื่อนที่ดีกับเรามากนะ เวลาเรามีเรื่องอะไรมาก็มาคุยกับเธอแทบทุกที ไม่รู้เลยว่าจะทำให้เธอเข้าใจผิดแบบนี้ ขอโทษด้วยนะ.....ไม่โกรธเรานะแหม่ม”              หน้าแตกยับเลยฉัน สิ้นสุดการรอคอยของฉันเสียที วินาทีนั้นฉันหูอื้อตาลายไปพักนึง              “โธ่ เรื่องแค่นี้เราไม่โกรธวิทย์หรอก เธอก็รู้นี่ว่าเราเป็นคนไม่คิดเล็กคิดน้อยอะไร” ยังไงก็พูดกู้หน้าไปก่อนแล้วกัน “ยังไงก็อย่าลืมโทรมาคุยกันบ้างล่ะ” ฉันยิ้มเจื่อนๆพูดออกไปแต่ช่างขัดกับความรู้สึกในใจจริงๆ              “เออ เดี๋ยวฉันไปหายัยแป๋วก่อนนะ บ๊ายบายจ๊ะ”              ฉันไม่รอให้วิทย์เปิดปากพูด ถือโอกาสเป็นฝ่ายชิงออกมาก่อน ที่ว่าจะไปหายัยแป๋วก็แค่พูดแก้ตัวไปเท่านั้น ฉันไม่กล้าแม้แต่จะหันไปมองหน้าวิทย์อีก เมื่อเดินมาจนคล้อยหลัง น้ำตาเจ้ากรรมก็เริ่มทำหน้าที่รู้สึกถึงหัวอกคนอกหักก็ตอนนี้เอง ฉันเดินเรื่อยเปื่อยจนมาหยุดอยู่ที่สวนหลังโรงเรียน ทรุดนั่งร้องไห้สะอึกสะอื้นอยู่ที่ม้านั่งอย่างไม่อายสายตาใคร คงเพราะรอบตัวฉันมีแต่ต้นไม้ใบหญ้าและแปลงผักเพียงเท่านั้น ว่ากันตามจริงแล้วฉันไม่ควรมานั่งเสียอกเสียใจแบบนี้เลย เพราะไม่ว่ายังไงวิทย์ก็ต้องแต่งงานกับคนอื่นอยู่แล้ว จะดีเสียอีกที่ฉันจะได้หมดความสงสัยที่คาใจมานานาน              แชะ...แชะ...              แอ๊ะ? ทันทีที่หันกลับไปมองทางต้นเสียง นักเรียนชายคนหนึ่งกำลังลั่นชัตเตอร์ถ่ายรูปฉันด้วยกล้องแมนนวลที่มีเลนส์ซูมชั้นดีอย่างใจจดใจจ่อ ฉันรีบหันไปปาดน้ำตา เปลี่ยนเป็นสีหน้าขมวดคิ้วเข้าใส่ จากคุณ : มาช้ายังดีกว่าไม่มา เขียนเมื่อ : 2 มี.ค. 54 22:53:04

ความคิดเห็นที่ 9 “จะถ่ายอะไรของเธอน่ะ โรคจิตรึเปล่ายะ ”ฉันเหลือบไปเห็นดาวสามดวงที่ปักไว้ที่มุมปกเสื้ออีตานี่ท่าจะอยู่ชั้นม.หกเหมือนกัน              “โธ่แล้วกัน กำลังได้รูปสวยๆอยู่พอดีเลย”              “สวย เสยอะไรกัน ไม่เห็นรึไงว่าคนเค้าร้องไห้อยู่ อีตาบ้านี่ไม่ดูตาม้าตาเรือซะเลย” ฉันนึกโวยวายอยู่ในใจ              “แหม ก็ตอนเธอร้องไห้เนี่ยดูมีเสน่ห์ดีออก แถมบรรยากาศในสวนก็เป็นใจด้วย” พูดไม่ทันขาดคำ พ่อตากล้องคิ้วหนาหน้าตี๋ก็มานั่งใกล้กับฉันแล้ว “ลืมแนะนำตัวไปเลยเราชื่อ ต้น อยู่ห้องหก เธอล่ะ”              “ยินดีที่รู้จักนะ แต่ตอนนี้เราไม่สะดวกคุย ขอโทษที”              “เป็นไรไป แหน่ะๆๆ....แหน่ แสดงว่าอกหักมาล่ะสิ หรือว่าคิดถึงเพื่อนถึงมานั่งร้องไห้คนเดียว”              หมอนี่ท่าทางกวนประสาทไม่เบา คนแบบนี้ใครเขาจะไปอยากคุยด้วยล่ะ              “ขอตัวก่อนล่ะพ่อตากล้องโรคจิต เจอกันเมื่อชาติต้องการย่ะ”ฉันเชิดหน้าผละลุกจากม้านั่ง เวลานี้ฉันไม่ต้องการเพื่อนหรอกย่ะ              “เดี๋ยวก่อน เรายังไม่รู้จักชื่อเธอเลย จดที่อยู่ให้เราหน่อยก็ได้ เราล้างรูปเสร็จแล้วจะได้ส่งไปให้”              ไม่มีเสียงตอบจากคนที่ท่านเรียก เพราะฉันรีบเดินจ้ำอ้าวจนแทบไม่ได้ใส่ใจสิ่งที่เขาถามมาด้วยซ้ำ ปกติฉันเป็นคนที่แคร์ความรู้สึกคนอื่นนะ แต่กับคนกวนประสาทอย่างนี้คงไม่เป็นไร ทันทีที่ถึงบ้านฉันไขกุญแจเข้าไปทุกอย่างดูมืดสลัวและเงียบงัน คงเพราะในบ้านไม่มีใครอยู่ ฉันเปิดไฟมองดูนาฬิกาแขวนผนัง จากเวลาที่เห็นตอนนี้มักเป็นเวลาที่แม่ออกไปซื้อของที่ซุปเปอร์มาร์เก็ตเพื่อมาทำอาหารมื้อเย็นและเผื่อสำหรับมื้อเช้าวันพรุ่งนี้ พ่อก็ยังไม่เลิกงาน พี่ก็คงยังไม่กลับจากมหาวิทยาลัย หนังสือเล่มนั้นยังคงวางอยู่ที่โซฟา ฉันเปิดไปพบจดหมายรักแผ่นนั้นยังเสียบอยู่ที่เดิม มันทำให้ฉันยืนยิ้มด้วยสีหน้าที่ปราศจากความกังวล แก้ไขเมื่อ 02 มี.ค. 54 22:54:13 จากคุณ : มาช้ายังดีกว่าไม่มา เขียนเมื่อ : 2 มี.ค. 54 22:53:45

ความคิดเห็นที่ 10 กริ๊ง กริ๊ง.....เสียงโทรศัพท์ดังขึ้นคิดว่าคุณแม่คงโทรเข้ามา ฉันรีบลุกพรวดพราดจากที่นั่ง หารู้ไม่ว่ามีสิ่งหนึ่งวางเกะกะอยู่ที่เท้า ฉันสะดุดล้มลง และไม่รู้สึกตัว......              กริ๊ง กริ๊ง.....เสียงโทรศัพท์ดังขึ้นปลุกฉันจากการหลับใหล ใช่สิเมื่อกี้ฉันวิ่งไปรับโทรศัพท์แต่หกล้มซะก่อน ขณะที่ลุกขึ้นมาจากจุดที่นอนฟุบอยู่ตรงพื้นหน้าโซฟา ฉันนึกสังหรณ์ใจมองไปจนทั่วห้อง สภาพแวดล้อมรอบตัวกลับมาเป็นปกติไม่ใช่เมื่อแปดปีก่อน กลับมาสู่วันอาทิตย์ที่ฉันอยู่บ้านคนเดียว หากเมื่อกี้เป็นความฝันฉันว่ามันช่างเป็นฝันที่เหมือนจริงมากทีเดียว ดูอย่างตัวเองสิเนี่ยล้มลงมานอนอยู่ตรงนี้เชียว              “สวัสดีค่ะ.....พูดสายกับใครคะ” ฉันรับโทรศัพท์หลังจากที่ตกอยู่ในภวังค์ไปพักใหญ่จนอดนึกเกรงใจคนที่โทรมาไม่ได้              “นี่ฉันเองเองนะยัยแหม่ม ตกส้วมหรือไงยะ กว่าจะมารับสายได้ฉันรอจนเหงือกแห้งแล้วเนี่ย แล้วเป็นไงเสียงอย่างกะคนเพิ่งตื่นนอน นี่มันบ่ายแล้วนะยะ” แป๋วนั่นเอง ถึงแม้ว่าหลังจากจบม.หกแล้วเราไม่ได้เรียนที่เดียวกัน แต่เราสองคนยังคบหากันเหยียวแน่นเหมือนเคย              “เออ ก็เผลองีบไปหน่อยน่ะ แหมได้ทีก็เทศน์ฉันใหญ่เชียวนะ ว่าแต่เธอเถอะเป็นไงล่ะลมอะไรพัดให้โทรมาหาฉันได้ล่ะเนี่ย”              “วันนี้ว่างๆน่ะ คิดถึงแก ฉันเลยโทรมาชวนแกไปหอศิลป์ฯซะหน่อย มีนิทรรศการแสดง ภาพถ่ายมือใหม่น่ะ ว่าจะหาใครไปเป็นเพื่อนหน่อย  แกว่างมั้ยล่ะ”              “แล้ววันนี้ไม่ต้องอยู่เฝ้าร้านเหรอ” บ้านของแป๋วเปิดเป็นร้านถ่ายรูปหากเวลาพ่อแม่ไม่อยู่บ้าน แป๋วมักรับอาสาอยู่โยงที่ร้านให้              “พอดีวันนี้น้องชายฉันอยู่รับหน้าให้แล้ว เพราะฉะนั้นทางสะดวกจ้ะ  ”              “ก็ได้จ้ะ” หากตากผ้าแล้วงานบ้านก็เสร็จพอดี ถ้าหากพี่จะกลับมาถึงก่อนก็ยังเข้าบ้านได้เพราะมีกุญแจ ถ้าลืมก็ช่วยไม่ได้นะคะถือว่าน้องสาวคนนี้ขอเอาคืนแล้วกัน แถมไม่ได้เจอกับยัยแป๋วมานานแล้วด้วย              “งั้นเดี๋ยวฉันไปรับแกตอนบ่ายสองนะ” จากคุณ : มาช้ายังดีกว่าไม่มา เขียนเมื่อ : 2 มี.ค. 54 22:55:26

ความคิดเห็นที่ 11 หอศิลป์ฯแห่งนี้มีชื่อเต็มว่า ”พิพิธภัณฑ์ศิลปะและวัฒนธรรมร่วมสมัย” แต่เพราะชื่อยาวเราจึงเรียกแบบรู้กันเองว่า หอศิลป์ ยัยแป๋วมักชวนฉันมาบ่อยๆ เพราะเจ้าหล่อนเรียนจบคณะศิลปกรรมส่วนฉันมันสาวอักษรศาสตร์  บรรยากาศของหอศิลป์ในวันนี้ดูคนคึกคัก คงเพราะเป็นวันหยุดและเป็นช่วงหน้าร้อน คนที่เบื่อเดินห้างก็คงมาเดินเสพงานศิลป์ที่นี่มั้ง นิทรรศการภาพถ่ายมือใหม่ เป็นงานแสดงภาพถ่ายที่เป็นภาพถ่ายชิ้นแรกในชีวิตของนักถ่ายภาพทั้งมืออาชีพและมือสมัครเล่นรวมกันกว่าร้อยชีวิต ฉันเองไม่รู้หรอกว่าเค้ามีเกณฑ์ในการคัดเลือกผลงานมาจัดแสดงกันอย่างไร แต่ฝีมืออย่างฉันคงทำไม่ได้ครึ่งของพวกเขาหรอก   ฉันมองไล่ทีละภาพทีอย่างช้าๆในขณะที่เพื่อนรักของฉันนำหน้าไปอีกห้องหนึ่งแล้ว แต่ละภาพมีทั้งภาพคน ภาพทิวทัศน์ และภาพแนวนามธรรม แต่สายตาของฉันกลับสะดุดอยู่ที่ภาพภาพหนึ่ง              “MISTERO RAGAZZA....มิสเตโร รากัซซ่า” บุคคลในภาพและทิวทัศน์โดยรอบช่างชินตาเสียจริง              ภาพ”สาวน้อยปริศนา(MISTERO RAGAZZA)”โดย นายจิตติพัฒน์ ส่งสุขมั่นคง(๒๑) ถ่ายเมื่อพ.ศ.๒๕๓๙ ได้แรงบันดาลใจจาก....              “ชอบภาพนี้หรือครับ ผมเห็นคุณยืนดูอยู่นานแล้ว” ยังไม่ทันที่ฉันจะอ่านได้จบประโยค เสียงชายคนหนึ่งดังขึ้นข้างหลัง เขาเดินอ้อมหลังแล้วมาหยุดยืนข้างฉัน              “ค่ะ ก็มันเป็นรูป....พูดไปแล้วคุณอาจจะขำนะคะคนในรูปคือฉันเอง ตอนนั้นเพื่อนที่โรงเรียนคนนึงแอบถ่ายไว้ตอนที่ฉันไม่รู้ตัว แต่หลังจากนั้นฉันก็ไม่ได้เจอเค้าอีกเลย ยังไม่ทันได้รู้จักกันแท้ๆเชียว น่าอายจริงที่ให้คนอื่นมายืนดูรูปตัวเองแบบนี้ หนำซ้ำยัง...” ฉันหันไปคุยกับชายคนนั้น หนุ่มตี๋หน้าทะเล้นสวมแว่นสายตา ทั้งที่ไม่เคยเจอกันแต่ทำไมเค้ากลับจ้องหน้าฉัน ชนิดจ้องเอาจ้องเอา จนฉันแอบสำรวจดูตัวเองแต่ก็ไม่พบสิ่งบกพร่องอะไร “ยังเป็นตากล้องโรคจิตอีกใช่มั้ยครับ” “คุณพูดว่าอะไรนะคะ...ตากล้องโรคจิต” ฉันรู้สึกคุ้นชินกับประโยคนี้ เมื่อมองดูหน้าของเขาอีกครั้ง คิ้วหนาตาตี่เช่นนี้ทำให้ฉันนึกถึงใครบางคนขึ้นมา ถ้าเดาไม่ผิด เขาต้องเป็น....              “ก็ตอนนั้นคุณเดินหนีเค้าไป ไม่ยอมพูดไม่ยอมจากับเค้าอีก แล้วตากล้องโรคจิตคนนั้นเขาจะติดต่อคุณได้ยังไงล่ะ”              “คุณ...คือ” ด้วยความตกใจฉันอึกอักพูดอะไรไม่ถูก “สวัสดีอีกครั้งครับไม่ได้เจอกันซะตั้งนาน ผม ต้น ครับ คราวนี้คุณจะบอกผมได้รึยังว่าคุณชื่ออะไร....คุณสาวน้อยปริศนา” “แล้วอย่าเดินหนีผมไปอีกล่ะ”                .................................................. จากคุณ : มาช้ายังดีกว่าไม่มา เขียนเมื่อ : 2 มี.ค. 54 22:57:14

ความคิดเห็นที่ 12 มีนาคม๒๕๕๒              เสียงโทรศัพท์มือถือดังขึ้นปลุกฉันให้ตื่นจากภวังค์ ฉันวางรูปเอาไว้แล้วเอื้อมไปหยิบโทรศัพท์มือถือที่วางอยู่ข้างเตียงนอน เสียงของชายหนุ่มในสายดังขึ้นทันทีที่ฉันกดรับ              “เป็นไงบ้างคุณ พรุ่งนี้ผมกลับแล้วนะ พอดีงานเสร็จเร็วน่ะ มีของไปฝากคุณด้วยนะ” เจ้าของเสียงโทรทางไกลจากประเทศญี่ปุ่น              “ขอบคุณค่ะ ทำไมไม่อยู่เที่ยวต่ออีกหน่อยล่ะ ไหนๆก็ไปทั้งที” ฉันไม่วายแอบตัดพ้อด้วยความเคยชิน              “โห...อะไรกันเนี่ย คนเขาอยากกลับก็ไม่ให้กลับซะนี่ เอ...ถ้างั้นผมไปบอกหัวหน้าว่าจะขออยู่ต่ออีกอาทิตย์นึงละกัน”                “แหม ดูทำพูดเข้า ฉันล้อเล่นหรอกน่า”              “แล้วนี่กำลังทำอะไรอยู่ล่ะ”              “ก็กำลังคิดถึงใครบางคนอยู่” จะใครซะอีกล่ะ              “นั่นแน่ เดี๋ยวนี้มีแอบนอกใจซะด้วย กลับไปต้องไปทำโทษซะแล้ว”              “ว้าแย่จัง.....โดนจับได้ซะแล้ว  ถ้ายังงั้นฉันรอทำอาหารอร่อยๆไถ่โทษให้ละกัน ตกลงมั้ยคะ”              “ต้องอย่างงั้นสิ เจอกันพรุ่งนี้นะจ้ะ บ๊ายบาย”              ฉันวางสายพร้อมกับรอยยิ้มที่ยังตรึงอยู่บนใบหน้า  ฉันกับสามีมักคุยเล่นกันแบบนี้เสมอๆ ความรักของเราเริ่มต้นขึ้นเมื่อแปดปีก่อน ในวันฉันได้พบกับเขาที่หอศิลป์ หลังจากเหตุการณ์เหมือนฝันที่เกิดขึ้นกับฉันก่อนหน้านั้น คงต้องขอบคุณปาฏิหาริย์ที่ทำให้เกิดสิ่งเหล่านั้นขึ้น หากไม่ได้ย้อนเวลากลับไปในวันนั้น ฉันอาจจะไม่มีวันได้พบกับเขาเป็นแน่ และหลังจากวันนั้นฉันก็ไม่คิดจะเดินหนีเขาอีกต่อไป                             -----จบ----- จากคุณ : มาช้ายังดีกว่าไม่มา เขียนเมื่อ : 2 มี.ค. 54 22:58:18

ความคิดเห็นที่ 13 มาแปะชื่อไว้ เย็นๆ จะมาอ่าน --------------------------------------------------------------------------- ข้ามมาอีกวันถึงได้เข้ามาอ่าน^ ^' คนที่อยู่ญี่ปุ่นคือคนเดียวกับตากล้องโรคจิตใช่ไหมคะ แอบงง แก้ไขเมื่อ 04 มี.ค. 54 10:01:13 จากคุณ : Hey VEE เขียนเมื่อ : 3 มี.ค. 54 13:11:25

ความคิดเห็นที่ 14 งงเรื่องเวลาหน่อยค่ะ จากคุณ : scottie เขียนเมื่อ : 3 มี.ค. 54 22:33:17

ความคิดเห็นที่ 15 ตอบคุณ Hey VEE คนที่อยู่ญี่ปุ่นคือคนเดียวกับตากล้องโรคจิตใช่ไหมคะ แอบงง ใช่แล้วครับ จากคุณ : มาช้ายังดีกว่าไม่มา เขียนเมื่อ : 4 มี.ค. 54 11:07:49

ความคิดเห็นที่ 16 ขอบคุณนะครับที่เข้ามาอ่าน จากคุณ : มาช้ายังดีกว่าไม่มา เขียนเมื่อ : 4 มี.ค. 54 11:10:20

ความคิดเห็นที่ 17 ว้าวววว ... คล้ายๆ เรื่อง 365 วันแห่งรัก เลยเนอะคะ แต่อันนั้นไปในอนาคต แล้วกลับมาแก้ไขอดีต ซึ่งคือปัจจุบันนี่เอง แต่นี่กลับไปในอดีตเพื่อจะทำในสิ่งที่ค้างคาใจให้จบลง         . จากคุณ : แพรวดาว เขียนเมื่อ : 4 มี.ค. 54 11:23:11

ความคิดเห็นที่ 18 สนุกมากๆค่ะ กดไลค์~ คิคิคิ พระเอกเรื่องน่ารักชะมัด><" ถึงกับยังเก็บภาพนางเอกไว้มาโชว์ในนิทรรศการด้วย แล้วนางเอกมาดู เป็นเราคงปลื้มน่าดู อ๊ากกกกก >[]< จากคุณ : DESTINYee เขียนเมื่อ : 30 มี.ค. 54 21:03:35

ความคิดเห็นที่ 19 คนอ่านสนุก คนเขียนก็ดีใจครับ ขอบคุณนะครับ จากคุณ : มาช้ายังดีกว่าไม่มา เขียนเมื่อ : 1 เม.ย. 54 10:33:08