ความคิดเห็นที่ 1 บทที่ ๑ แสงแดดยามเช้าสาดแสงส่องผ่านใบไม้ที่แผ่กิ่งก้านเป็นร่มเงาตามทางเดินภายในสวนรอบๆอาณาเขตของคฤหาสน์ไม้หลังใหญ่ครอบคลุมพื้นที่หลายสิบไร่ ซึ่งเจ้าของเดิมเป็นชายเชื้อสายจีนที่เข้ามาดำเนินธุรกิจอสังหาริมทรัพย์และเจริญรุ่งเรืองในธุรกิจมืดจนร่ำรวยทั้งเงินทองและบารมีสั่งสมมาเรื่อยจนตกทอดมาถึงทายาทรุ่นปัจจุบัน ซึ่งขณะนี้ ร่างสูงเพรียวกำลังวิ่งเหยาะๆไปตามทาง โดยมีร่างสูงใหญ่ของชายหนุ่มอ่อนวัยกว่าที่เขารักเสมือนน้องชายร่วมสายเลือดวิ่งตามหลังไม่ห่าง และช่วงเวลาของการออกกำลังยามเช้าได้สะดุดลง ด้วยเสียงเรียกเข้าจากโทรศัพท์มือถือของผู้ที่วิ่งตามหลัง “เฮีย คุณนายแม่ต้องการพบครับ” ชายหนุ่มรุ่นพี่หันใบหน้าชุ่มเหงื่อค่อนข้างขาวตามสายเลือดที่สืบทอดกันมา ก่อนเรียวคิ้วเข้มที่พาดเหนือดวงตาเรียวคมคู่สีน้ำตาลเข้มจะย่นเข้าหากันเล็กน้อย “ตอนนี้เลยเรอะ” “ครับ” “อืม” เมื่อได้ยินคำยืนยันเช่นนั้น ชายหนุ่มจึงหันวิ่งสู่ตัวบ้านมุ่งไปหา ‘คุณนายแม่’ หรือ อีกความหมายก็คือ มารดาของเขานั่นเอง ดวงตาฝ้าฟางของหญิงชราคลอด้วยหยาดน้ำตาชะเง้อมองหาร่างของลูกชายอย่างใจจดจ่อ ฝ่ามือเหี่ยวย่นขยับไปมาบนท่อนขาที่ไร้ความรู้สึก และด้วยความใจร้อนจนนึกอยากจะขยับรถเข็นที่นั่งอยู่นี่ออกไปหาลูกเสียเอง แต่ก็ถูกห้ามจากนางพยาบาลผู้ดูแลและแม่บ้านที่รับใช้กันมานาน “ใจเย็นๆค่ะคุณ..โน่น คุณเล่ยมาแล้วค่ะ” แม่บ้านรีบชี้ให้นายหญิงดูร่างสูงเพรียวที่กำลังวิ่งตัดสวนเข้ามาใกล้ หญิงชราเห็นดังนั้นก็ยิ้มยินดีพร้อมกวักมือเร่ง “เล่ย เร็วๆหน่อย” พร้อมน้ำตาพรั่งพรูจนผู้เป็นลูกชายถึงกับตกใจ รีบยอบตัวลงนั่งตรงหน้า “ม่าร้องไห้ทำไม” “ป๊ากำลังเดือดร้อน ช่วยป๊าด้วยนะลูก..” แล้วก็สะอึกสะอื้นยิ่งทำให้คนฟังงุนงง แม่บ้านจึงเป็นคนอธิบายแทน “คือ..เมื่อกี้ตำรวจโทรศัพท์มาค่ะ..บอกว่า..เอ่อ คุณวรพลถูกจับในข้อหาอุกฉกรรจ์ และทางตำรวจบอกว่ามีเรื่องอยากจะคุยกับคุณเล่ยค่ะ” ร่างสูงลุกพรวด “คุยกับฉัน..แล้วฉันไปเกี่ยวอะไรด้วย” น้ำเสียงที่ถามกลับแฝงด้วยความไม่พอใจ เพราะนับจากวันที่บิดาทิ้งมารดาไปอย่างเลือดเย็นเมื่อยี่สิบกว่าปีที่แล้วก็หายเข้ากลีบเมฆไม่เคยกลับมาดูดำดูดีอีกเลย แม้แต่ตัวเขาเองที่เป็นเลือดเนื้อเชื้อไขแท้ๆ ก็ไม่เคยมาหาหรือโทรศัพท์สักครั้งก็ไม่มี..แล้วทีอย่างนี้ จะมาเรียกร้องให้เขาช่วยอะไร “ลื้ออย่าใจดำกับป๊าเลย..นึกว่าเห็นแก่อั๊วเถอะนะ..ช่วยป๊าด้วย” อารดาวอนลูกทั้งน้ำตา..แม้จะถูกวรพลทำร้ายจิตใจหลายครั้งหลายหน แต่นางก็ไม่เคยถือโทษโกรธเขาสักครั้ง เพราะด้วยความรักที่มีให้จนหมดใจ อชิระนึกอยากจะปฏิเสธในคำขอนี้ แต่ก็ไม่อาจละเลยต่อน้ำตาและความรู้สึกของมารดาได้ จึงยอบตัวลงนั่งอีกครั้งและช่วยเช็ดน้ำตาที่พรั่งพรูให้ผู้กำเนิด “ม่าเข้าไปพักผ่อนแล้วก็ทำใจให้สบายนะ เรื่องของป๊าเดี๋ยวอั๊วจัดการให้เอง” “จริงๆนะ” “ครับ” เมื่อได้ยินลูกให้คำยืนยันเช่นนั้นก็เบาใจ เพราะตลอดมาไม่ว่าจะปัญหาเล็กหรือใหญ่ ลูกชายก็จัดการได้หมด และเรื่องนี้ก็คงไม่เป็นปัญหาอีกเช่นกัน จึงให้นางพยาบาลพากลับเข้าที่พัก อชิระจึงหันไปถามแม่บ้าน “ตำรวจที่โทรมาชื่ออะไร” “ผู้กองทวีสินค่ะ..แล้วอิฉันก็จดเบอร์โทรฯกลับไว้ให้แล้วค่ะ” ชายหนุ่มพยักหน้ารับรู้ ก่อนจะโบกมือไล่ เมื่อคล้อยหลังแม่บ้านไปแล้ว ศราที่ยืนเงียบอยู่นานก็เอ่ยถาม “จะโทรหาตอนนี้เลยมั้ยเฮีย” “ยังไม่มีอารมณ์” ตอบด้วยสีหน้ามึนตึง ก่อนหันเดินเข้าบ้านขึ้นห้องของตนเพื่ออาบน้ำดับสติอารมณ์ให้เย็นลงก่อน ภายในห้องโถงใหญ่..ภาพวาดของชายชราผู้ก่อกำเนิดความมั่งคั่งของตระกูล ‘พาณิชย์ไพศาล’ แขวนเด่นเป็นสง่าบนผนัง สายตาเรียวรีแฝงด้วยอำนาจยังคงทอดมองราวจับจ้องทุกอิริยาบถของสมาชิกภายในบ้าน..แม้เขาจะขึ้นชื่อว่าเป็นเสือร้ายทางธุรกิจที่ไม่มีใครหาญมาต่อกรด้วย แต่ก็ยังมีจุดอ่อน คือความรักที่มีให้กับ ‘อารดา’ ลูกสาวที่กำเนิดจากภรรยาคู่ชีวิตเพียงคนเดียวที่ฟันฝ่าอุปสรรคมาด้วยกันตั้งแต่เริ่มต้น แต่ก็ต้องจากไปด้วยโรคร้ายตั้งแต่ลูกสาวยังเล็ก ทำให้เขายิ่งมุมานะในการทำงานมากขึ้นพร้อมๆกับทุ่มเทความรักและประคบประหงมลูกสาวตัวน้อยดุจไข่ในหิน จนเติบโตเป็นสาวแรกรุ่นที่สวยงามอ่อนหวาน และการที่เขารักลูกมากเกินไปก็นำผลร้ายมาสู่ชีวิตของลูกโดยไม่ตั้งใจ เมื่อหัวใจอันบริสุทธิ์อ่อนเดียงสาถูกชายหนุ่มที่มีความทะเยอทะยานอย่างวรพลเข้าครอบครอง แม้จะรู้ว่าวรพลเพียงต้องการใช้อารดาเป็นสะพานเข้าสู่ความมั่งคั่งและอำนาจของตระกูล แต่เขาก็ไม่สามารถยับยั้งอะไรได้ เพราะลูกสาวนั้นทั้งรักทั้งหลงชายหนุ่มจนไม่ลืมหูลืมตา จากที่เคยเชื่อฟังคำพูดของตนก็กลายเป็นเชื่อคำออดอ้อนของชายคนรักมากกว่า..จนหลายครั้งคิดจะกำจัดวรพลให้หายสาบสูญไปจากโลกนี้ แต่ก็ทำไม่ลง เพราะนั่นเท่ากับทำร้ายดวงใจของลูกสาวไปด้วย จึงจำใจต้องรับวรพลเข้าร่วมตระกูล ซึ่งเมื่อชายหนุ่มเห็นว่าผู้เป็นประมุขไม่สามารถทำอะไรได้เพราะเขา ถูกปกป้องอย่างดีจากผู้เป็นสายเลือด ก็ยิ่งเหิมเกริมทำตามใจตนเองทุกอย่างตั้งแต่ยักยอกเงินบริษัทมาลงทุนในธุรกิจของตนเอง และสิ่งที่ทำให้หัวอกคนเป็นพ่อทนไม่ได้ก็คือ การที่ วรพลทำร้ายจิตใจลูกสาวซ้ำแล้วซ้ำเล่าด้วยการมีผู้หญิงคนอื่น..แต่อารดาก็ยังยอมทนและปกป้องสามีจากบิดาเช่นเคย จนชายชราสิ้นความอดทน ยื่นคำขาดให้ลูกสาวเลือกระหว่างตนเองกับสามี แล้วเขาก็ต้องเจ็บช้ำ เมื่อลูกสาวเลือกที่จะอยู่กับผู้ชายเลวๆอย่างวรพล มากกว่าที่จะกลับมาเป็นลูกสาวที่แสนดีอีกครั้ง จึงประกาศตัดอารดาออกจากกองมรดกและพาหลานชายมาเลี้ยงดูเอง โดยคาดหวังอยู่ลึกๆ..สักวัน เมื่อวรพลไม่เห็นว่าลูกสาวของตนสามารถทำประโยชน์อะไรได้แล้ว เมื่อนั้น ตนก็จะได้ลูกสาวกลับคืน.. และหลังจากนั้นไม่ถึงสองปีด้วยซ้ำ เมื่ออารดาไม่เหลือทรัพย์สมบัติอะไรให้ปอกลอกแล้วก็ไม่ต่างจากผู้หญิงธรรมดาๆคนหนึ่งที่วรพลไม่เคยรักอย่างจริงจัง แต่นับวันเขาก็ยิ่งเบื่อหน่าย และตัดสินใจทิ้งเธอไปไม่ต่างอะไรกับผู้หญิงที่ผ่านๆมา..แต่อารดากลับไม่ยอมตัดใจ คงได้แต่เฝ้าติดตามไปทุกที่เหมือนเงาตามตัวจนเขารำคาญถึงขั้นลงไม้ลงมือ แต่เธอก็ยังดื้อรั้นไม่ไปไหนเสียที จนวันหนึ่ง..วรพลขับรถหนีแต่อารดาก็ยังคงขับรถตามไม่ลดละจนเกิดอุบัติเหตุ..แม้ชายหนุ่มจะตกใจกับเหตุการณ์ที่ไม่คาดฝัน แต่ก็ไม่เคยไปเยี่ยมที่โรงพยาบาลสักครั้ง ได้แต่รับฟังข่าวเท่านั้น และฉวยโอกาสนี้หายออกไปจากชีวิตของเธอทันที อารดาจึงกลับสู่อ้อมอกของผู้ให้กำเนิดอีกครั้งด้วยหัวใจที่แตกสลาย พร้อมๆกับขาทั้งสองข้างที่ไร้ความรู้สึก ต่อค่ะ จากคุณ : ระรินใจ เขียนเมื่อ : 2 มี.ค. 54 14:16:31

ความคิดเห็นที่ 2 อชิระอาบน้ำแต่งตัวด้วยชุดสูททำงานสีเข้ม ยิ่งทำให้ใบหน้าเคร่งขรึมแลดูดุดันจนไม่มีใครอยากเข้าใกล้..ร่างสูงเพรียวเดินลงบันไดและหยุดสายตามองภาพวาดของ ‘ก๋ง’ ด้วยความรู้สึกอึดอัด..เพราะหากก๋งยังมีชีวิตอยู่ คงสั่งห้ามไม่ให้เขาช่วยเหลือบิดาอย่างเด็ดขาด แม้ตลอดมาท่านจะสั่งสอนเสมอให้รู้จักสำนึกในบุญคุณคนและความกตัญญูเป็นที่ตั้ง..แต่สำหรับบิดาของเขา คงเป็นข้อยกเว้น แต่ในเมื่อตอนนี้..ไม่มีก๋งอยู่ด้วยแล้ว ชีวิตของเขาก็เหลือเพียงแค่มารดาคนเดียวเท่านั้น และท่านก็เจ็บช้ำน้ำใจมาแทบตลอดชีวิต หากสิ่งไหนที่พอจะสามารถทำให้ท่านสุขใจได้ เขาก็พร้อมจะทำ ศรา ซึ่งพักอยู่อีกด้านของตัวตึกเดินลงบันไดมาอย่างเชื่องช้า เมื่อเห็นอชิระกำลังกดหมายเลขโทรศัพท์ตามที่ได้รับมาจากแม่บ้าน และรอเพียงไม่นานก็เริ่มพูดกับปลายสาย เขาจึงเลี่ยงมายืนคอยอีกมุม สายตาแห่งความภักดีคอยเหลือบมองหนุ่มรุ่นพี่เป็นระยะ ความจริงตัวเขาไม่ได้มีสายเลือดหรือมีส่วนเกี่ยวข้องใดๆกับตระกูลนี้เลย อาจจะเรียกได้ว่าเป็นแกะดำเสียด้วยซ้ำ เพราะเขาเป็นเพียงลูกติดมาจากมารดาที่เข้ามาเป็นหนึ่งในจำนวนผู้หญิงของวรพล และมารดาก็ไม่ได้ใส่ใจในตัวเขานัก เพราะมัวแต่ห่วงความสวยงามในเรือนร่างและการสังสรรค์กับกลุ่มเพื่อน แต่คนที่ดูแลและส่งเสียให้เขาได้เล่าเรียนเทียบเท่ากับเด็กคนอื่นๆคือ อารดา นอกจากจะไม่เกลียดชังในตัวเขาแล้วยังให้ความเอ็นดูรักใคร่ไม่ต่างไปจากลูกชายอีกคน และอชิระซึ่งแก่กว่าเขาร่วมสิบปี แม้จะไม่ค่อยพูดค่อยจา และบางครั้งสายตาที่ตวัดมองเหมือนจะไม่พอใจเสียด้วยซ้ำ แต่เวลาที่มีเรื่องเดือดร้อน เขาจะได้รับความช่วยเหลือจากอชิระทันทีโดยไม่ต้องปริปากขอร้องแต่อย่างใด และเมื่ออชิระต้องเข้ามาอยู่ภายใต้การปกครองของเจ้าสัวอานนท์ หรือ ก๋งเฮียง เขาก็ถูกอชิระพามาอยู่ด้วย เพราะหากเขายังคงอยู่กับมารดาก็คงไม่มีอนาคตแน่ และดูเหมือนว่ามารดาเองก็พอใจไม่น้อยที่จะได้ผลักภาระออกไปจากตัว เพื่อเริ่มต้นกับผู้ชายคนใหม่ที่เป็นชาวต่างชาติ..และไม่เคยกลับมาหาเขาอีกเลย ดังนั้น ทั้งอารดาและอชิระ จึงเปรียบเสมือนญาติและผู้มีพระคุณที่เขาสำนึกอยู่เสมอว่าต้องตอบแทน แม้ว่าทั้งสองไม่เคยเรียกร้องสิ่งใดๆก็ตาม ศรารอไม่กี่อึดใจ อชิระก็วางสาย “ว่าไงเฮีย” ใบหน้าเคร่งขรึมหันมาตอบ “ไอ้หมอนั่นมันบอกว่ามีข้อเสนอให้อั๊ว” “หมายถึง..ผู้กองอะไรนั่นน่ะเหรอ” “อืม” “แล้วเขายื่นข้อเสนออะไรให้ล่ะ” “เรื่องป๊าน่ะ..แต่ให้ไปคุยรายละเอียดที่สน.” และก้าวเดิน “เราไปกันเถอะ” ไม่ว่าจะเป็นข้อเสนออะไร เขาก็จำเป็นที่ต้องรับไว้พิจารณา..เพราะนั่นคือ หนทางที่จะทำให้มารดาคลายความวิตกกังวลได้ ต่อค่ะ จากคุณ : ระรินใจ เขียนเมื่อ : 2 มี.ค. 54 14:18:42

ความคิดเห็นที่ 3 หลังจากที่อ่านแฟ้มประวัติของตระกูล ‘พาณิชย์ไพศาล’ เท่าที่จะสืบค้นได้จนละเอียดถี่ถ้วนแล้ว ทวีสินปิดแฟ้มลงครุ่นคิดตาม โดยเฉพาะกับทายาทคนปัจจุบันที่แม้ว่าจะไม่มีบันทึกเหตุการณ์โลดโผนเหมือนรุ่นตา แต่ใครจะเชื่อล่ะว่า ชายหนุ่มที่เติบโตมากับ ‘เสือร้าย’ จะมีประวัติที่ขาวสะอาด ทั้งๆที่ต้องควบคุมธุรกิจในเครือทั้งหมดที่มีทั้งอสังหาริมทรัพย์ ธุรกิจเดินเรือรวมทั้งคลับบาร์และบ่อนการพนัน ผู้กองหนุ่มเริ่มขบคิดคาดเดาอย่างไม่แน่ใจว่า อชิระ จะสนใจในข้อเสนอของเขาหรือเปล่า เพราะเท่าที่อ่านในประวัติ หลังจากที่อารดาประสบอุบัติเหตุจนพิการ วรพลก็ไม่มีใครกล่าวถึงอีกเลย และที่ตัวเขารู้ว่าวรพลเคยมีส่วนเกี่ยวข้องกับตระกูลนี้ก็เป็นเพราะวันชัยที่แสดงอาการตื่นกลัวจนลนลาน เรียกร้องให้พี่ชายโทรศัพท์หาอชิระให้มาช่วยเหลือ และนั่น จึงทำให้เขาเริ่มสนใจชายหนุ่มผู้นี้จนต้องค้นประวัติมาอ่าน พร้อมๆกับความคิดหนึ่งก็แล่นเข้าหัว ซึ่งในตอนแรกมันดูจะไม่เข้าท่านัก แต่เมื่อคิดถึงผลลัพธ์ที่จะได้มา เขาก็ว่ามันคุ้มที่จะเสี่ยง จึงนำเสนอแผนการเพื่อขอคำอนุมัติจากผู้บังคับบัญชา ซึ่งกว่าจะเอ่ยคำอนุมัติออกมาได้เขาก็ต้องใช้เวลากล่อมอยู่นาน พร้อมคำกำชับว่าให้เขาทำงานอย่างรัดกุมทุกขั้นตอน..และที่สำคัญ อย่าไว้ใจอชิระเด็ดขาด และตัวเขาเองก็ไม่คิดจะไว้ใจอชิระอยู่แล้ว..แต่เรื่องนั้นมันยังมาไม่ถึง เพราะหากชายหนุ่มผู้เป็นเป้าหมายไม่สนใจในตัวของผู้ให้กำเนิดอย่างที่คิดไว้ แผนการที่วางไว้ก็ต้องพับเก็บ “พี่สิน..” ชายหนุ่มหันตามเสียงเรียกจากนายตำรวจรุ่นน้อง “ไง” “คนชื่ออชิระมาถามหาน่ะ” “หือ! มาแล้วเรอะ” คนฟังผุดลุกขึ้นเดินไปยังพื้นที่ส่วนหน้า และกอดอกมองหยั่งเชิงอีกฝ่าย..ท่ามกลางความวุ่นวายเล็กๆของผู้คนที่มาติดต่อสารพันปัญหา แต่ร่างสูงเพรียวที่ยืนหน้าเคาท์เตอร์กลับโดดเด่นเป็นสง่าด้วยเครื่องแต่งกายเนี้ยบหรูไปทุกตารางนิ้ว ใบหน้าขาวคมเข้มสงบนิ่งเยือกเย็นจนไม่สามารถจับอารมณ์ที่แท้จริงได้ ต่างกับอีกคนที่มีร่างกายสูงใหญ่กว่า และกำลังแสดงท่าทางหงุดหงิดใส่ผู้ที่หันมาจับจ้องด้วยความสนใจ ทวีสินอยากจะรอดูอาการอีกฝ่ายให้นานกว่านี้อีกสักหน่อย แต่ก็ต้องเปลี่ยนความตั้งใจ เพราะขืนนักข่าวมาเห็นอชิระเข้า เรื่องที่คิดจะปกปิดมันคงไม่อาจเงียบลงได้เป็นแน่ และพานจะเสียงานใหญ่ไปด้วย จึงรีบเข้าไปหา “สวัสดีครับ คุณอชิระ” เจ้าของชื่อหันมามองนายตำรวจหนุ่มนอกเครื่องแบบที่เข้ามาทัก ก่อนเอ่ยกลับด้วยน้ำเสียงราบเรียบ “คุณ..ผู้กองทวีสินสินะ” “ใช่ครับ..เชิญทางนี้ดีกว่า” ผู้กองหนุ่มรีบเดินนำพาทั้งสองก้าวเข้าไปในห้องที่ลับตาคน เพื่อเริ่มต้นการเจรจา “ไม่คิดว่าคุณจะมาด้วยตัวเอง นึกว่าจะส่งทนายมาแทนเสียอีก” เพราะพวกเส้นใหญ่ทั้งหลายที่เคยเจอมักกระทำเช่นนั้น บางครั้งก็โทรศัพท์มาอวดเบ่งบารมีข่มกันเสียด้วยซ้ำ “ผมอยากจะฟังข้อเสนอของคุณด้วยตัวเอง” “อืม รวดเร็วสมกับเป็นนักธุรกิจจริงๆ..งั้นเข้าเรื่องกันเลย คือ ผมอยากได้ความร่วมมือจากคุณช่วยจับนักค้ายารายใหญ่คนหนึ่ง” ดวงตาเรียวคู่คมหรี่มองผู้พูด “นั่นมันเป็นหน้าที่ของพวกคุณ ประชาชนอย่างผมไม่เกี่ยว” “แต่ในเมื่อพวกผมขอความร่วมมือ ประชาชนอย่างคุณก็สมควรที่จะตอบรับนะครับ..เพราะมันไม่เหลือบ่ากว่าแรงสำหรับคนระดับคุณเลย และถ้าคุณยอมรับข้อเสนอนี้ โทษที่พ่อคุณจะได้รับจากตลอดชีวิตก็จะเหลือเพียงห้าปีเท่านั้น พร้อมการดูแลอย่างดี” “ถ้าบอกว่าไม่ต้องรับโทษเลยพร้อมเคลียร์ประวัติให้ด้วย ผมอาจจะสนใจ” ทวีสินแค่นหัวเราะ “หลักฐานที่พ่อของคุณครอบครองน่ะไม่ใช่น้อยๆเลยนะครับ..และข้อเสนอที่ผมยื่นให้ก็ถือว่ามากที่สุดเท่าที่ผมจะให้ได้แล้ว” และโน้มตัวไปข้างหน้าจ้องลึกเข้าไปในความสงบนิ่งของอีกฝ่าย “คุณลองคิดดูเอาเถอะ ว่า คนอายุอย่างพ่อคุณเข้าไปอยู่ในคุกที่เต็มไปด้วยสภาพแวดล้อมแย่ๆ และไอ้พวกที่อยู่ในนั้นก็สารพัดที่จะบรรยาย คุณคิดว่า สังขารอย่างพ่อคุณจะทนได้นานสักแค่ไหนกัน” และแย้มยิ้ม ในขณะที่ศราคิดอยากกระแทกหมัดใส่ใบหน้ากวนอารมณ์นั้นให้เต็มเหนี่ยว แต่อชิระยังคงนิ่งเฉยข่มอารมณ์ขุ่นมัว ด้วยนึกรังเกียจบุคลากรภายในองค์กรนี้เป็นเดิมทุนอยู่แล้ว เพราะตั้งแต่เขาเติบโตขึ้นมาจนสืบทอดธุรกิจทั้งหมด จะเห็นแต่พฤติกรรมที่คอยรีดไถหรือไม่ก็พยายามเข้ามามีส่วนร่วมของรายได้ในธุรกิจ และคนพวกนี้ก็ไม่รู้จักพอในสิ่งที่ได้รับ คอยแต่วนเวียนทำตัวไม่ต่างจากเปรตขอส่วนบุญ และไม่เคยรู้จักสำนึกในบุญคุณ เมื่อใดที่เห็นช่องทางของความก้าวหน้าหรือผลประโยชน์ที่มากกว่า ก็สามารถหักหลังผู้ที่อุ้มชูได้โดยไม่สะทกสะท้าน..เหมือนอย่างที่ก๋งเคยโดนมาแล้ว และตัวเองต้องมาถูกข่มกันเช่นนี้ ก็ทำให้ยิ่งชิงชัง แต่ก็อีกนั่นล่ะ..สาเหตุที่เขาต้องมานั่งเก็บอารมณ์อยู่ตรงนี้ก็เป็นเพราะเรื่องที่บิดาก่อขึ้น และหากไม่เป็นเพราะมารดาขอร้อง ต่อให้ผู้ชายคนนั้นเป็นอะไรไปจริงๆเขาก็ไม่คิดจะสนใจสักนิด  ถึงจะถูกใครๆรุมประณามว่าเป็นลูกอกตัญญูก็ตาม “ว่าไงครับ..สนใจรับข้อเสนอของผมมั้ย” ทวีสินถามอย่างเป็นต่อ “แล้วคุณจะให้ผมทำอะไร” อชิระยังคงตอบด้วยน้ำเสียงราบเรียบ “ไม่มากหรอก..แค่” ผู้กองหนุ่มหยิบแฟ้มประวัติของผู้ต้องสงสัยยื่นมาเปิดให้ตรงหน้าชายหนุ่ม พร้อมคำอธิบาย “ผมคิดว่าคุณรู้จักผู้ชายคนนี้นะ..นายบุริมทร์ ประดิษฐ์สาคร” อชิระมองรูปถ่ายของชายสูงอายุ และยอมรับทันทีว่ารู้จักบุคคลนี้จริง เพราะบุริมทร์ถือว่าเป็นนักธุรกิจใหญ่คนหนึ่งในด้านธุรกิจขนส่ง..และก็รู้อีกเช่นกันว่า ลึกๆในตัวธุรกิจนั้นชายผู้นี้ทำอะไรบ้าง เขาจึงทำความรู้จักเพียงผิวเผินเท่านั้นและไม่คิดจะยุ่งเกี่ยวด้วย..ตราบใดที่เส้นทางระหว่างเขากับอีกฝ่ายไม่หันมาทับเส้นกัน “ผมรู้จัก..แล้วยังไงต่อ” “ทางเราสืบรู้ว่า นายบุริมทร์เป็นเอเย่นต์ค้ายารายใหญ่  แต่ทางเราไม่สามารถหาหลักฐานได้เสียที ผมถึงอยากให้คุณเข้าไปทำความสนิทสนมคุ้นเคยกับนายบุริมทร์ให้มากกว่าแค่การรู้จักกันธรรมดาๆ จนสามารถบอกความเคลื่อนไหวทุกอย่างให้ผม” “พูดง่ายๆคือ..ให้ผมเป็นสาย” “แล้วแต่คุณจะเข้าใจ” ทวีสินตอบพร้อมถอนใจยาว.. ใจจริงก็ไม่อยากดึงคนนอกเข้ามาร่วมด้วยหรอก เพียงแต่เขาเสียสายสืบมือดีไปหลายคนแล้วแต่ก็ยังไม่สามารถเอาผิดอะไรกับผู้ต้องสงสัยได้เลย แถมบุคคลที่หนุนหลังก็เป็นพวกเส้นใหญ่ทั้งนั้น เวลาเขาขยับตัวทีไร ข่าวก็รั่วเข้าหูของอีกฝ่ายทุกที และคราวนี้เป็นฝ่ายอชิระบ้างที่เหยียดยิ้มพูดอย่างดูแคลน “ตกลงว่า..พวกคุณขี้เกียจหรือไร้น้ำยากันแน่” ทวีสินถึงกับหน้าตึง “พวกผมตั้งใจปฏิบัติหน้าที่กันอย่างจริงจัง เพียงแต่ว่ากรอบหน้าที่ของผมมันมีจำกัด ในขณะที่พวกนอกรีตมันทำชั่วแบบก้าวกระโดด ผมถึงต้องหาวิธีอะไรก็ได้ที่จะไล่ตะครุบพวกมันเข้าตารางให้หมด สังคมจะได้สะอาดขึ้นบ้าง” “แล้วทำไมต้องเป็นผม” “เพราะคุณเป็นคนฉลาดและรู้จักเอาตัวรอดได้ดี ไม่อย่างนั้น..ทั้งบ่อน ทั้งโรงนวดของคุณคงถูกปิดไปนานแล้ว” ศราที่ทนฟังมานานถึงกับสิ้นความอดทนลุกพรวด “พูดอย่างนี้..จะยัดข้อหาให้กันรึไงวะ” อชิระเหลือบมองเพียงหางตา ก่อนเอ่ยเสียงเย็น “ก้อง นั่งลง” ผู้อ่อนวัยกว่าได้แต่ฮึดฮัดก่อนทำตามคำสั่ง แต่กรามยังขบแน่นจนนูนขึ้นเป็นสัน ตวัดสายตาเคืองขุ่นไปยังอีกฝ่ายที่ยังยิ้มยียวน “ผมไม่ได้คิดจะยัดข้อหาอะไรหรอกครับ แค่พูดไปตามความจริงเท่านั้น..แล้วตกลง คุณจะรับข้อเสนอของผมมั้ย” และเห็นถึงความกระด้างกระเดื่องในแววตาคู่นั้นชัดเจน ก่อนเจ้าตัวจะตอบออกมาอย่างไม่อนาทรร้อนใจ “สิ่งที่คุณเสนอให้ มันไม่คุ้มกับที่ผมต้องเอาชีวิตไปเสี่ยงกับลูกปืนเลย..ผมขอเลือกทางอื่นดีกว่า และไม่รู้นะว่าคุณเป็นตำรวจมานานแค่ไหน แต่คิดว่าพอจะรู้จะเห็นอะไรมาบ้างล่ะว่า..อำนาจเงินน่ะ มันสามารถทำอะไรให้ได้บ้าง” ในเมื่อนี่คือการเจรจา..เขาก็ต้องหาวิธีต่อรองให้สุดโต่งเพื่อผลประโยชน์อันสูงสุด จากคุณ : ระรินใจ เขียนเมื่อ : 2 มี.ค. 54 14:23:05

ความคิดเห็นที่ 4 และเป็นครั้งแรกที่ทวีสินแสดงอาการอึดอัดออกมาทางสีหน้าเมื่อผลการเจรจาไม่เป็นดั่งที่หวัง ดูจากรูปการแล้ว ตัวหมากที่คิดว่าสำคัญกลับไม่มีความหมายต่อจิตใจของอีกฝ่ายเลย “แต่ผมมั่นใจอย่างหนึ่ง ว่าอำนาจเงินไม่สามารถทำให้พ่อของคุณพ้นคุกแน่” “เขาทำผิด เขาก็ต้องได้รับโทษ..แต่อย่างไงเขาก็จะได้รับอภิสิทธิ์พิเศษมากกว่านักโทษทั่วไปแน่นอน” “แต่สิ่งที่คุณเรียกร้องมันมากเกินไป..แล้วตัวคุณก็พูดเองว่า พ่อคุณทำผิดก็ต้องได้รับโทษ เพราะฉะนั้น มันก็ไม่น่าจะมีปัญหาอะไรที่จะมาร่วมมือกับผม..เพื่อให้เรื่องทุกอย่างมันดีขึ้น และถือว่าเป็นการตอบแทนประเทศชาติด้วย” สายตาเย็นเยือกของอีกฝ่ายเพ่งมองสบเขม็ง “ก่อนที่คุณจะมาพูดเรื่องนี้ คุณก็คงจะมีข้อมูลเกี่ยวกับตัวผมบ้างนะว่า ในแต่ละปีผมจ่ายเงินให้แต่ละมูลนิธิไปกี่สิบล้าน แล้วแบบนี้จะหาว่าผมไม่ตอบแทนประเทศชาติได้อย่างไร..แล้วที่คุณบอกว่าให้เรื่องทุกอย่างมันดีขึ้นน่ะ มันก็ดีแค่สำหรับพวกคุณเท่านั้นล่ะที่จะได้หน้าได้ตา..แต่มันไม่ดีต่อชีวิตของผมเลยถ้าหากมีอะไรผิดพลาดขึ้นมา ซึ่งพวกคุณคงไม่มีใครเสนอหน้ามารับผิดชอบหรอก และขอย้ำว่า ผมจะยอมร่วมมือด้วยก็ต่อเมื่อคุณทำตามข้อเสนอที่ผมเรียกร้องเท่านั้น..แต่ถ้าไม่ ก็ปล่อยให้คดีมันเดินหน้าต่อไปตามทางของมัน..” ร่างสูงลุกขึ้นยืนก่อนโน้มตัวลงพูดด้วยสีหน้าเหยียดยิ้ม “แล้วคุณจะได้เห็นกับตาว่า เงินและอำนาจที่ผมมีน่ะมันสามารถทำอะไรได้บ้าง” ทวีสินกัดฟันกรอด เจ็บใจกับการถูกเหยียดหยาม “ผมจะไม่มีวันยอมให้เงินของคุณอยู่เหนือกฎหมายแน่” “ผมเคยได้ยินคนพูดประโยคนี้มาหลายรายแล้ว..แต่ที่สุดแล้ว..มันก็เป็นได้แค่เพียงลมปากเท่านั้น” ศราลุกขึ้นตามพี่ชาย เมื่อคิดว่าการเจรจาสำหรับวันนี้ได้สิ้นสุดลงแล้ว และเหลือบมองผู้กองหนุ่มด้วยรอยยิ้มหยัน “..แล้วผมจะรอโทรศัพท์จากคุณอีกครั้ง จนถึงพรุ่งนี้เช้า..แต่ถ้าพวกคุณยังคิดไม่ตก เรื่องที่เราพูดกันวันนี้ก็จะถือว่าไม่เคยเกิดขึ้น” ทวีสินได้แต่มองตามร่างสูงทั้งสองที่เดินลับออกไปจากห้อง ก่อนจะลุกขึ้นทุบโต๊ะอย่างเจ็บใจ “ไอ้เขี้ยวเอ้ย !” ชายหนุ่มก็รีบนำผลการเจรจาครั้งนี้ไปรายงานต่อผู้บังคับบัญชา “ผมนึกไว้แล้ว..ว่าคนอย่างอชิระไม่มีวันถูกคุณต้อนได้ง่ายๆแน่” ทวีสินมองผู้เป็นนายอย่างกังขา “ท่านรู้จักนายคนนี้หรือครับ..ไม่เห็นบอกผมเลย” ใบหน้าของผู้ผ่านประสบการณ์มายาวนานแค่นยิ้ม “ก็ไม่เชิงหรอก..จะเรียกว่า ผมรู้จักผู้ชายคนนี้ผ่านทางเจ้าสัวอานนท์จะดีกว่า เพราะทุกครั้งที่ผมเห็นเจ้าสัวก็จะเห็นผู้ชายคนนี้อยู่ข้างกายเสมอ ตั้งแต่เขาเป็นเด็กแล้ว..ฮึ ! เสือยังไงก็ต้องเป็นเสืออยู่ดี” “ผมคิดว่า เขาจะเห็นความสำคัญของพ่อตัวเองบ้าง..แต่นี่อะไร ใจดำชะมัดยาด” พร้อมผ่อนลมหายใจยาว “แล้วคราวนี้คุณจะทำอย่างไงต่อ” ผู้กองหนุ่มมองสบตาผู้บังคับบัญชาอย่างแน่วแน่ ก่อนตอบด้วยน้ำเสียงหนักแน่นในความคิด “ผมยอมใช้ปลาเล็กแลกกับปลาใหญ่ครับท่าน” “คุณแน่ใจแล้วเรอะ” “ครั้งนี้ผมขอเอาชีวิตและตำแหน่งเป็นเดิมพันเลยครับ..ถ้าเราสามารถจับนายบุริมทร์ได้ ก็จะสามารถยับยั้งการทะลักเข้ามาของยาเสพติดได้อย่างมหาศาล แม้จะต้องแหกกฎกันบ้าง ผมก็ถือว่าสมควรทำครับ ดีกว่าทนดูให้พวกยานรกนี้เข้ามาทำลายชีวิตคนดีๆไปคนแล้วคนเล่า” หลายครั้งที่เขาต้องปวดใจกับคดีมากมายที่มีสาเหตุมาจากยาเสพติด ทั้งฉกชิง วิ่งราว ข่มขืน ปล้นฆ่า และให้อนาถใจที่สุดก็ตรงที่ลูกเสพยาจนคลั่งถึงกับฆ่าผู้ให้กำเนิดอย่างโหดเหี้ยม..เขาจึงพร้อมจะทำทุกวิถีทางที่จะทำให้ยานรกหมดไปจากสังคม..แม้ใครๆจะคิดว่ามันเป็นเรื่องเพ้อฝันก็ตาม ผู้บังคับบัญชามองหน้าลูกน้องหนุ่มอย่างครุ่นคิด พลางนึกถึงตัวเองเมื่อครั้งยังเป็นรุ่นหนุ่มไฟแรงก็มีอุดมการณ์ไม่ต่างกันนัก แต่เนื่องจากระบบและสภาวะแวดล้อมที่ต้องเผชิญ รวมทั้งนายไม่เป็นใจทำให้รู้สึกทดท้อในหลายๆครั้ง พอนานวัน..ไฟที่ลุกโชนในตัวก็เริ่มมอดลงทีละเล็กละน้อยจนกลายเป็นความเฉยชา และกว่าจะได้ขึ้นมาถึงจุดนี้ ก็ต้องผ่านเหตุการณ์ต่างๆมามากมาย ผิดบ้างถูกบ้างไปตามสถานการณ์ จนเกือบลืมนึกถึงความมุ่งมั่นในอดีตไปแล้ว..ถ้าไม่ได้เห็นความแน่วแน่ในแววตาของลูกน้องหนุ่มตรงหน้าในวันนี้ “เฮ้อ..อีกแค่สองปีก็จะเกษียณแล้ว..หวังว่าคุณคงจะไม่ทำให้ผมชวดเงินบำนาญนะ” ผู้กองหนุ่มได้ยินดังนั้นถึงกับลุกขึ้นยืดอกตะเบ๊ะ ตอบรับขึงขัง “รับรองด้วยเกียรติ์ตำรวจไทยเลยครับท่าน” ........................................................................... จบบทที่ ๑ ค่ะ โปรดติดตามตอนต่อไปนะคะ (เฮ้อ..ไม่ได้โพสนิยายตั้งนาน ออกอาการเกร็งนิดๆเหมือนกันนะเนี่ย ^^) จากคุณ : ระรินใจ เขียนเมื่อ : 2 มี.ค. 54 14:29:36

ความคิดเห็นที่ 5 ตายละ หลงเข้ามา ไม่ทันอ่านคำเตือนข้างบน "หลักฐานที่พ่อของคุณครอบครอง..." --> น่าจะเป็น "ของกลาง" นะคะ เกียรติ์ -- เกียรติ ก็พอ ไม่ต้องใส่การันต์ก็ได้ค่า จากคุณ : ปิยะรักษ์ เขียนเมื่อ : 2 มี.ค. 54 14:31:56

ความคิดเห็นที่ 6 เห็นชื่อคุณระรินใจต้องรีบเข้ามาอ่านเลยค่ะ แล้วก็ไม่ผิดหวังจริงๆ เริ่มต้นเรื่องได้น่าติดตามจริงๆ จากคุณ : Pina Colada (Pina Colada) เขียนเมื่อ : 2 มี.ค. 54 14:34:55

ความคิดเห็นที่ 7 ดีใจมากคะ ได้อ่านนิยายของคุณระรินใจอีกครั้ง ^^  นิยายของคุณระรินใจก็ยังคง concept เดิมนะคะ จากคุณ : IAmJin เขียนเมื่อ : 2 มี.ค. 54 15:04:00

ความคิดเห็นที่ 8 ฮี่ๆ..คุณส้มหลงเข้ามาแบบนี้คนเขียนชอบค่า เพราะได้ประโยชน์ด้วย..ขอบคุณหลายๆเน้อ Pina Colada === แหม แบบนี้คนเขียนหน้าแดงนั่งบิดจนตัวกลมเลย ฮิ้ววว.. IAmJin === ยังคงconcept เดิมไม่เปลี่ยนค่ะ..ตัวคนเขียนเองก็ดีใจที่ได้เจอนักอ่านเก่าๆเช่นกันค่า ^_____________________^ จากคุณ : ระรินใจ เขียนเมื่อ : 2 มี.ค. 54 18:01:04

ความคิดเห็นที่ 9 หายไปนานเลย คุณระรินใจ แต่ก็ยังเขียนได้น่าสนุก รอติดตามต่อค่ะ อย่างน้อย ทวีสินก็ยังคงไม่ถูกกลืนหายไปกับการเป็นผู้รักษากฏหมายที่ดีนะคะ จากคุณ : goldensun เขียนเมื่อ : 2 มี.ค. 54 21:39:24

ความคิดเห็นที่ 10 ลืม... นึกไ้ด้อีกเีืรื่องค่ะ ก็ว่าคาใจตรงไหน "ข้อหาจำหน่ายยาเสพติดประเภทที่หนึ่ง" ถ้าเอาสำนวนกฎหมายที่พูดและเขียนกันจริง ๆ คือ "ข้อหามียาเสพติดประเภทที่หนึ่งไว้เพื่อจำหน่าย" ค่ะ จากคุณ : ปิยะรักษ์ เขียนเมื่อ : 2 มี.ค. 54 22:55:37

ความคิดเห็นที่ 11 มาอ่านค่ะ เห็นคำเตือนแล้วพอมาอ่านก็เข้าใจว่าทำไม ดีจัง ได้ความรู้จากคุณปิยะรักษ์ด้วย กำลังเขียนเรื่องที่เกี่ยวข้องกับกฎหมายอยู่เหมือนกันค่ะ จะได้ตามดูศัพท์เฉพาะของไทยด้วยเลย จากคุณ : กุลธิดา (kdunagin) เขียนเมื่อ : 3 มี.ค. 54 00:41:52

ความคิดเห็นที่ 12 ไม่ให้ผู้รักษากฎหมายเข้ามาอ่าน งั้นพ่อค้ายา มิจฉาชีพทั้งหลายเข้ามาอ่านโดยด่วน เหอๆ จากคุณ : ลูนาติก เขียนเมื่อ : 3 มี.ค. 54 10:38:51

ความคิดเห็นที่ 13 คุณ goldensun === ทวีสินไม่ถูกกลืนหายไปไหนแน่นอนค่ะ คุณ ปิยะรักษ์ === อิอิ..คาใจที่เดียวกันเลย เพราะตอนที่พิมพ์ก็รู้สึกว่า มันแหม่งๆ แต่คิดเท่าไหร่ก็คิดไม่ออกว่า เขาจะต้องพูดยังไง..ขอบคุณอีกครั้งค่า (ตอนหน้าขอให้ลมทะเลพัดคุณส้มหลงเข้ามาอีกเต๊อะ..เพี้ยงงงง..) คุณกุลธิดา (kdunagin) === แหะๆ ก็ประมาณว่าในสายตาตัวเอกจะมอง ตำรวจในแง่ลบ แล้วมีการเสียดสีกันขึ้น..คนเขียนก็เลยกลัวโดนอุ้มค่ะ อิอิ พวกศัพท์เฉพาะแต่ละอาชีพนี่ถ้าไม่คุ้นหรือไม่ชินก็คิดไม่ออกเอาเลยนะคะ นับว่า โชคดีที่คุณปิยะรักษ์หลงเข้ามาสะกิดกันตั้งแต่บทแรกเลย..เนี่ยถ้าอยู่ใกล้ๆกัน มีหวัง คนเขียนคงได้หอบต้นฉบับไปหาคุณปิยะรักษ์ทุกวันแน่ (อันนี้เราแค่กระซิบคุยกันนะคะ..เดี๋ยวเจ้าตัวจะได้ยิน อิอิ) คุณลูนาติก === ไม่ใช่ว่าห้ามเข้ามาอ่าน แค่บอกว่า ไม่เหมาะเท่านั้นค่า เพราะเดี๋ยวจะเกิดอาการหงุดหงิดกับการกระทำของตัวเอกที่เฉียดคุกเฉียดตะราง กันทั้งนั้น แหม คุณหมอก็..เหน็บกันตั้งแต่บทแรกเลยนะคะ ^ ^ จากคุณ : ระรินใจ เขียนเมื่อ : 3 มี.ค. 54 17:23:11

ความคิดเห็นที่ 14 กรี๊ดดดด คิดถึงงงงงง แหม นึกว่าจะให้รอจนหนาวหน้าเสียแล้ว พอเห็นชื่อ "ระรินใจ" เลื่อนขึ้นเลื่อนลง แบบไม่เชื่อสายตาตัวเอง...ฮา พระร้ายมาแล้ว รอดูนางมั่ง จากคุณ : ฟ้าใส (pajan) เขียนเมื่อ : 3 มี.ค. 54 19:37:06

ความคิดเห็นที่ 15 ก็กะว่าจะรอจนถึงหนาวหน้านั่นล่ะ แต่เค้าก็คิดถึงคนอ่านเหมือนกันนะ เลยอดใจม่ายหวายยย เนี่ยยังเขียนไปได้ไม่กี่บทเลย ห้าวเอามาลงซะแล้ว อิอิ เดี๋ยวได้ปั่นกันหัวฟูแน่ อ้าว..ตัวเอกของเค้าเป็นพระร้ายไปซะแล้วเหรอ..อืม..แต่มันก็น่าจะเป็นอย่างนั้นจริงๆแหละ อิอิ ตัวนางออกตอนหน้าจ้า ต้องแต่งองค์ทรงเครื่องกันหน่อยอะ แก้ไขเมื่อ 03 มี.ค. 54 21:20:27 จากคุณ : ระรินใจ เขียนเมื่อ : 3 มี.ค. 54 21:19:17

ความคิดเห็นที่ 16 โย่ มาติดตามค่า จากคุณ : scottie เขียนเมื่อ : 3 มี.ค. 54 23:13:22

ความคิดเห็นที่ 17 มีแต่ตัวเอกไม่มีพระเอกใช่มั้ยคะ^^ จากคุณ : mimny เขียนเมื่อ : 4 มี.ค. 54 01:22:04