ความคิดเห็นที่ 1 11. ผู้มาจากอุตราทิศ (ครึ่งหลัง) “นายท่านขอร้าบบบ!!!” เสียงตะโกนดังโหวกเหวกอยู่หน้าโรงเลี้ยงปักษาวลาหกตั้งแต่เช้า “นายท่านขะ...” มันกำลังจะเรียกซ้ำโดยไม่สนใจมารยาท ในฉับพลันประตูโรงปักษาขนาดมหึมาก็ขยับเปิดออกดังผัวะ ผู้มาเปิดคือเหล่าชายฉกรรจ์ถึงสามคน แม้พวกเขาจะไม่กล่าวคำตำหนิหากสายตาที่ส่งประกายวาววับออกมาทำให้เจ้าคนเสียมารยาทหุบปากตนเองในทันใด อารมันเงยหน้าขึ้น ละมือจากแผนที่ เมื่อได้ยินเสียงเอะอะจากผู้คนดังมาจากโรงเลี้ยงปักษา ครู่หนึ่งเขาจึงเดินลงบันไดพอดีกับเมธินที่เดินถือมีดดุ่ยๆ มีผ้ากันเปื้อนคาดเอวออกมาจากห้องครัวเข้ามาสมทบ ทั้งคู่เห็นเทพเวนไตยจากผาพญาครุฑกำลังหิ้วใครเข้ามา เจ้าหนุ่มที่ถูกหิ้วนั้นหันซ้ายหันขวาด้วยท่าทีตื่นตระหนกตกใจ เมื่อเห็นทั้งสดายุที่อยู่ๆ มาอยู่กันเต็มโรงเลี้ยงภายในค่ำคืนเดียว และเหล่าปักษบาลที่มาจากไหนก็ไม่รู้ เพราะเขาแน่ใจว่าอารมันแห่งเวนไตยมาร่วมแข่งปัญจยุทธแบบนักรบเดี่ยว ไม่มีเหล่าเสนาพลมาด้วย อารมันเอามือเกาหลังคอตนเองแล้วครางออกมาคล้ายเพิ่งนึกขึ้นได้ เมธินเองก็คลายท่าทีคุกคามลง อดีตเทวกาฬสอดมีดเปลือยเก็บไว้ในปลอกด้านหลังเข็มขัดพลางถอยหลังออกไปยืนดูเหตุการณ์ห่างๆ ส่วนผู้เป็นนายทรุดกายลงนั่งบนไม้กั้น มือทั้งสองกอดอก เวลานั้นสดายุของอารมันไม่ได้อยู่ในคอก หากบินออกไปตั้งแต่เช้ามืดยังไม่กลับมา แสงแดดยามเช้าที่ทะลุลายฉลุของช่องเปิดแคบๆ เพื่อระบายอากาศจึงทำให้เกิดลวดลายบนฝาผนังอีกด้าน ซึ่งปกติจะถูกตัวนกบังไว้ ผู้มาใหม่ถึงกับรู้สึกว่าเขากำลังเดินเข้ามาในสถานที่สำคัญ แม้จะไม่เคยเห็นใบหน้าที่แท้จริงของนักรบจากเวนไตยมาก่อน หากท่าทางของฝ่ายตรงข้ามทำให้เด็กหนุ่มรู้ว่าผู้ที่กำลังนั่งอยู่บนคอกไม้สูงคือท่านอารมันนั่นเอง จากนั้นเทพเวนไตยจึงพยักหน้าให้เด็กหนุ่ม “ข้าคิดว่าเจ้าไม่ต้องมาก็ได้นะ เพราะข้าไม่ต้องการคนรับใช้” จนกระทั่งเมื่ออารมันบอก นักล่านกที่หิ้วปีกเด็กหนุ่มเข้ามาจึงปล่อยร่างเขาโครมลงบนพื้นโรงปักษา แต่ดูเหมือนเจ้าหนุ่มไม่ได้เจ็บอะไรนัก เพราะเขารีบผงกหัวขึ้นมา แล้วพูดอย่างคล่องแคล่วว่าหากเป็นเช่นนั้นเขาคงไม่ปลอดภัยหากท่านบุษบามินตราทราบว่าเขาไม่ได้มารับใช้ท่านอารมันตามคำสั่ง ว่าแล้วก็มองไปที่เหล่านักล่านกสี่ห้าคนที่ยืนดูอยู่ห่างๆ อย่างไม่ไว้วางใจ อารมันคลายมือออกจากกัน   “เช่นนั้นเรามาตกลงกันก่อน” เจ้าหนุ่มผงกศีรษะ หุบปากตนเองและตั้งใจฟัง “อย่างแรกขอบอกตามตรง ข้าไม่ได้พกเงินทองมามากนัก จึงจ้างเจ้าด้วยราคาเด็กรับใช้ไม่ได้หรอก” ชายหนุ่มกล่าว หากฝ่ายตรงข้ามกลับขมวดคิ้วและมองเขาด้วยสายตาประหลาด และบอกว่าเขาไม่ได้มาที่นี่เพราะต้องการสิ่งตอบแทน อารมันพยักหน้า “ข้ารู้...เจ้ามาตามคำสั่ง แต่ถึงอย่างไรเมธินก็พอจะหาข้าวให้เจ้ากินอิ่มครบทั้งสามมื้อ พอไหวไหม?” ประโยคหลังเขาหันไปทางชายอาวุโส เขาก็ผงกศีรษะให้ทีหนึ่ง “ข้อสองเนื่องจากข้าเองก็ไม่ได้เป็นเทพชั้นสูงมาจากไหน ข้าจึงไม่ใช่นายท่าน ข้าคืออารมัน...ขอให้เจ้าเรียกตามนั้น...นี่คือ เมธิน เขาเองก็ไม่ได้เป็นคนรับใช้เช่นกัน แม้เขาจะเรียกข้าว่านายน้อยก็ตาม” เขาชี้นิ้วไปทางชายอาวุโส “ระหว่างที่อยู่ที่นี่มีอะไรก็ถามเมธิน และให้ความนับถือเขาเช่นเดียวกับที่เจ้าให้ข้า หากเจ้าไม่พอใจสามารถบอกกับข้าได้ตลอดเวลา เพราะข้าเองก็ไม่เคยมีเด็กรับใช้มาก่อน และข้อสามเมื่อครบสามวันเจ้ากับข้าก็ไม่มีอะไรที่ติดค้างกัน เข้าใจไหม?” เมื่อเห็นผู้รับใช้คนใหม่พยักหน้ารับอย่างงงๆ สุดท้ายเขาจึงเอ่ยถามนามของเจ้าหนุ่มปากบอนมันตอบสั้นๆ ว่าชื่อ ชาญ ครั้นเห็นว่าเสร็จเรื่องแล้วอารมันจึงยืดกายขึ้น ในระหว่างนั้นมีนักล่านกคนหนึ่งเพิ่งลงมาจากหลังสดายุและเดินมากระซิบข้อความกับอารมัน ชายหนุ่มพยักหน้าช้าๆ เป็นเชิงเข้าใจก่อนหันมาทางชาญ จากคุณ : run saya เขียนเมื่อ : 5 มี.ค. 54 23:24:01

ความคิดเห็นที่ 2 “เมธินอาจจะให้เจ้าช่วยงานเล็กๆ น้อยๆ แต่ข้าขอเตือนว่าตาเดียว...อ้อ...ข้าหมายถึงสดายุของข้าบินกลับมา เจ้าอย่าเพิ่งเดินป้วนเปี้ยนอยู่ในคอกเพราะมันยังไม่ชิน...มันจะตีเอา เมื่อวานนี้เจ้าคงเห็นแผลคนที่โดนนกทำร้ายแล้วใช่ไหม? คิดว่าระวังตัวไว้หน่อยก็ดี” หลังจากสั่งอารมันก็เดินหายไปในห้องหนึ่ง แม้ในโรงเลี้ยงปักษาจะมีผู้คนมากมายแต่ชาญกลับถูกทิ้งไว้เพียงเดียวดาย มันมองหันไปหันมาด้วยความกังวลว่าสดายุจะบินกลับมาทางช่องเปิดเมื่อไหร่ก็ได้ เมื่ออารมันเดินกลับออกมาจากห้องเล็กในชุดเตรียมพร้อม มือขวาถือหน้ากากพญาครุฑ ซึ่งเป็นรูปลักษณ์ที่คุ้นตา เด็กหนุ่มจึงค่อยโล่งใจ ทว่าด้วยความเผอเรอและปากพล่อยที่มีมาแต่กำเนิดของตนเอง ทำให้เขาหยุดคำพูดตัวเองไม่ได้ “ด้วยความเคารพนะขอรับ...นาย..เอ๊ย! ท่านอารมันสวมหน้ากากนกแล้วดูดีนะขอรับ” ร่างสูงกว่าหยุดกึก “ท่านเมธินขอรับ!” เขาเรียก “เมื่อวานนี้ผู้ดูแลบอกข้าว่า ต้องการคนทำความสะอาดคอกนกหลังหนึ่ง เอาชาญไปช่วยเขาก็แล้วกัน เสร็จแล้วเจ้าไปหาข้าที่สนาม เข้าใจนะ” “หา...ท่านอารมัน...ข้าไม่ได้หมายความว่า...ว้าก...อย่าดึงหูสิขอรับ” อารมันรอจนเสียงตะโกนฟังไม่ได้ศัพท์ของคนทั้งสองหายไป เขาจึงหยิบเสื้อสีน้ำตาลมาสวมทับและเดินออกจากโรงเลี้ยงปักษา ในระหว่างนั้นมีเหล่านักล่านกตะโกนถามตลอดทาง “ระหว่างรอ...ไม่ต้องการให้พวกข้าไปดูที่สนามหรือ? คู่ต่อสู้เป็นถึงจ้าวแดนตะวันออกเชียวนา....” อารมันไม่ตอบ เพียงแต่ชี้นิ้วไปทางคนพูด ทำนองว่าหากข้าเห็นพวกเจ้าที่นั่นมีเรื่องแน่ ในขณะที่อารมันเปิดประตูออกไปข้างนอกนั่นเอง จึงเห็นศนิกะและพรรคพวกมายืนคอยอยู่ด้านนอกโรงปักษา ชายหนุ่มเหลือบมองเหล่านักล่านกราวเจ็ดแปดคนที่อยู่ภายในโรงเลี้ยงนก จากนั้นเขาวางหน้ากากนกของตนที่ยังถือติดมือมา วางไว้บนโต๊ะก่อนจะปิดประตูโรงนกเสมือนว่าภายในยังคงว่างเปล่าเช่นเดิม “อารมัน” ศนิกะเป็นฝ่ายเริ่มโดยไม่รีรอ บ่งบอกว่าเขาเคยพบกับนักรบแห่งเวนไตยยามที่ไม่ได้สวมหน้ากากครุฑมาก่อน “พอจะมีเวลาว่างไปกับข้าในสถานที่หนึ่งได้หรือไม่?” อารมันเสมองตำแหน่งพระอาทิตย์ มีเวลาอีกสักพักกว่าจะถึงเวลานัดดวล เขาจึงไม่ได้บอกบ่ายเบี่ยงแต่อย่างใด เพียงแต่ออกปากทักทายไปตามปกติ “ท่านศนิกะ สบายดีแล้วหรือขอรับ? เอ...แต่ใส่เสื้อชั้นเดียวอย่างนี้ ไม่หนาวแย่หรือขอรับ” “หุบปาก! แล้วตามข้ามา” ไม่พูดเปล่าแต่กลับส่งนักรบในสังกัดตนเองมาล้อมหน้าหลัง อารมันเหลือบตามองพลางคำนวณสถานการณ์ในใจ ความจริงแล้วในโรงเลี้ยงปักษายังมีนักล่านกมีจำนวนมากกว่าที่ศนิกะนำมาเสียอีก แต่อารมันเลือกที่จะทำตามเหล่านักรบแห่งผาจามรีโดยไม่ได้ขัดขืน ไม่นานนักทั้งกลุ่มก็หายลับไปจากถนนหลัก ***** ในเวลาต่อมา กลางเขตป้อมนักล่า เมื่อมองจากบนยอดเขาลงมา จะสังเกตเห็นว่าระหว่างหมู่อาคารในเขตป้อมจะเชื่อมกันด้วยลานรูปสี่เหลี่ยมขนาดใหญ่เล็กแตกต่างกันไป และเมื่อยิ่งเข้าใกล้ลานเชื่อมแห่งหนึ่งที่ถูกล้อมกรอบด้วยอาคารที่ก่อสร้างด้วยอิฐสีส้มแดง พลันได้ยินเสียงของศัตราวุธกระทบกัน นี่ไม่นับเป็นเรื่องแปลกในแดนเหนือ ที่ได้ชื่อว่าเป็นถิ่นนักรบ การที่บุรุษหนุ่มจะลุกขึ้นมาฝึกซ้อมอาวุธตั้งแต่เช้า ท่ามกลางหมอกที่ยังหนาจัดและอุณหภูมิที่ลดต่ำ ดูคล้ายเป็นเรื่องปรกติสามัญ หากสิ่งที่ผิดแปลกไปคือกลุ่มนักรบที่อยู่กลางลานนั้นหาใช่เทพทิศเหนือผู้ทรหดที่ลุกขึ้นมาซ้อมดาบแต่เช้า ทว่าเป็นกลุ่มนักรบในชุดฝึกซ้อมสีขาวที่ไม่อาทรต่อสภาพอากาศโดยรอบเพราะทุกคนสวมเสื้อไร้แขนที่มีเนื้อผ้าบางเหมาะสมกับการเคลื่อนไหว ทั้งหมดยืนรายล้อมชายสองคนที่กำลังซ้อมดาบคู่กันอยู่ สีหน้าของพวกเขาจริงจังบ่งบอกความเอาจริง มีผู้คนจำนวนไม่น้อยที่ห้อมล้อมลานนั้นอยู่ราวกับกำลังรอชมการแสดงที่หาดูได้ยาก หนึ่งในกลุ่มคนดูนั้นมีชายคนหนึ่งยืนกอดอก เขามีร่างกายสูงใหญ่กว่าทุกคนอย่างเห็นได้ชัดกำลังจ้องเขม็งไปที่กลางลานด้วยสีหน้าเคร่งเครียด จากคุณ : run saya เขียนเมื่อ : 5 มี.ค. 54 23:28:08

ความคิดเห็นที่ 3 “ท่านบาเยนทร์” หญิงสาวผู้หนึ่งกล่าวทักทายจากทางด้านหลังเพราะจำโครงร่างของฝ่ายชายได้ ชายร่างสูงหันขวับ แล้วก็ยิ้มค้าง...ตัวแข็งทื่อเป็นตอไม้ในบัดดล “..ทะ..ท่านมัส มาทำไมแต่เช้าขอรับ” มัสลินยิ้มรับ แค่นี้ก็ทำให้บาเยนทร์หัวใจพองจนคับอก ความกังวลที่ต้องประลองแบบตัวต่อตัวในพรุ่งนี้หายไปเสียสิ้น “มาคนเดียวหรือขอรับ?” เขาถามเพราะอีกฝ่ายมักจะมาพร้อมเหล่าเทพเวชรักษ์สักโหลหนึ่ง “อ้อ...ข้ามากับอาจารย์” จากนั้นเธอหันหน้ากลับ ชี้ไปทางเทพเวชรักษ์ชราร่างผอม บนกระหม่อมเหลือเส้นผมเป็นหย่อมๆ เขากำลังโวยวายเรื่องเกี่ยวกับสมุนไพรในร้านทำนองว่า เจ้าของร้านส่งของไปให้ผิดดูเหมือนจะเสียเวลาพอสมควร มัสลินจึงเลี่ยงออกมา “มีการแสดงหรือเจ้าคะ คนเยอะเชียว” “เออ...ไม่ใช่หรอก” จากนั้นบาเยนทร์จึงหลีกทางให้หญิงสาวได้เห็นถนัดตา แท้จริงแล้วกลุ่มนักรบที่อยู่กลางลานนั่นคือเทพตะวันออกนั่นเอง กลุ่มนักรบประจำวังสุริยันยืนล้อมเป็นวง ตรงกลางมีหัสรังสีและนักรบคู่กายสองคนกำลังซ้อมดาบท่ามกลางอากาศยามเช้าที่หนาวเย็น ทันใดนั้นหญิงสาวรีบผวาหลบมาด้านหลังบาเยนทร์ราวกับไม่อยากให้จ้าวแดนตะวันออกสังเกตเห็นเธอ อาการนั้นแม้แต่ชายหนุ่มยังต้องออกปากถามด้วยความสงสัย ร่างสูงใหญ่ของเทพนักรบยืนบังมัสลินจนแทบมองไม่เห็น “ขะ...ข้าไม่อยากพบหน้าเขา” เธอตอบเสียงค่อย “ท่านพาข้าไปจากที่นี่ได้หรือไม่?” ในทีแรกเบาเยนท์แค่เพียงยิ้มน้อยๆ ก่อนจะยิ้มมากขึ้นๆ จนเห็นฟันขาว “เช่นนั้นไปหาอะไรร้อนๆ ทานไหมขอรับ ระหว่างรออาจารย์ของท่านทำธุระ” มัสลินไม่ตอบ พยักหน้าเร็วๆ ก่อนจะคลี่ผ้าผันคอผืนยาวมาคลุมศีรษะและใบหน้าตนเองไว้ และรีบก้าวเท้าไปจากลานจัตุรัสในทันใด ขณะเดียวกันบนระเบียงไม้ชั้นสองของฝั่งตรงข้าม ปรากฏร่างสูงใหญ่ของหัวหน้าป้อมนักล่ายืนกอดอกชมการฝึกกลางแจ้งของวังตะวันออก จากนั้นเขาจึงกล่าวออกมา พร้อมกับผ่อนลมหายใจยาว “พี่ชักจะเริ่มเห็นด้วยกับเจ้าแล้วว่า จ้าวแดนตะวันออกช่างคลั่งพลังจริงๆ” บังสูรย์บอกกับน้องสาวคนเล็กเมื่อเห็นว่ากลางลานจัตุรัสล้อมรอบด้วยกลุ่มอาคารไม้สองถึงสามชั้นของป้อมนักล่า   ขณะนี้กลายเป็นที่ชุมนุมชนราวกับอยู่กลางตลาดเช้าและดูเหมือนจะยิ่งหนาตาขึ้นเรื่อยๆ เพื่อชมการซ้อมดาบของเทพตะวันออก บรรดาพวกผู้หญิงต่างกระซิบกระซาบด้วยนัยน์ตาเป็นประกาย พวกผู้ชายก็ส่งเสียงฮือฮาเมื่อเห็นท่วงท่าการจับดาบที่ไม่เคยคุ้น บุษบรรณที่ยืนอยู่ข้างๆ พี่ชายบนระเบียงชั้นสอง ขยับเสื้อตัวนอกของตนก่อนจะกล่าวด้วยความระอาใจ “อากาศหนาวขนาดนี้ ยังอุตส่าห์พาพวกมาแสดงปาหี่เบ่งกล้ามอวดหญิง เหอะ...ขอให้จับไข้เสียก็ดี” บังสูรย์มองไปที่กลุ่มคนที่ยึดครองลานฝึกด้านล่าง “ฝีมือของจ้าวแดนตะวันออกไม่ด้อยนักน้องรัก หากมีโอกาส...ท่านมือปราบควรศึกษาไว้” หญิงสาวที่ทำท่าจะเดินหนีหายไปทางหนึ่ง กลับหยุดชะงักอยู่กับที่ หากไม่ใช่เพราะพี่ชายใหญ่กล่าวในลักษณะชมเชยแล้ว ไหนเลยจะทำให้เธอหันมาสนใจได้ เป็นดั่งที่บังสูรย์กล่าวไว้ ฝีมือของหัสรังสีพัฒนาไปมากกว่าที่เธอคาดไว้ แม้จะเป็นการฝึกหากทว่าการรุกรับของอาวุธจนทำให้เกิดประกายไฟท่ามกลางหมอกหนา ย่อมเป็นเครื่องแสดงที่บ่งชี้ว่าคนทั้งสองที่ประดาบกันอยู่เอาจริง จ้าวแดนตะวันออกสวมชุดฝึกเช่นเดียวกับทหารแดนตะวันออกที่ยืนรายล้อมอยู่ ผมหยักศกสีดำยาวเลยไหล่กว้างจับดาบทั้งสองเล่มกระชับมือ ดวงตาดุจพญาเสือจับจ้องไปที่ฝ่ายตรงข้าม จากคุณ : run saya เขียนเมื่อ : 5 มี.ค. 54 23:31:44

ความคิดเห็นที่ 4 ทหารครูฝึกปราดเข้าประชิดตัวก่อนด้วยอาวุธยาว หัสรังสีหลบถอยฉากออกมาแล้วพลิกกลับด้วยความรวดเร็ว ตวัดข้อมือที่กำดาบกระแทกใส่กลางหลังของคู่ต่อสู้ จนเรียกเสียงฮือฮาจากทหารที่ชมอยู่ บุษบรรณถึงกับมองด้วยความชื่มชมเนื่องจากหากหัสรังสีไม่พลิกกลับข้อมือ หรือดาบที่ใช้เป็นดาบอาคม คมดาบคงฟันฉับจนร่างขาดกระเด็นเป็นสองท่อนไปแล้ว ส่วนบังสูรย์เพียงแต่ยกมือขึ้นกอดอก ประกายตาของหัวเหน้าเทพนักรบเจิดจ้าขึ้น จากนั้นดูเหมือนครูฝึกจะรู้ว่าเสียท่าให้แก่ศิษย์แล้วจึงก้มศีรษะตนลงและเดินไปนั่งอยู่รอบวงสนาม จากนั้นทหารฝึกดาบจำนวนห้าคนก็ลุกขึ้นมายืนล้อมกรอบเจ้านายหนุ่ม ทั้งหมดทำความเคารพก่อนจะชักดาบขึ้นมาพร้อมกันโจมตีไปที่ร่างที่ยืนอยู่กลางสนาม ทันใดนั้นร่างสูงของจ้าววังสุริยากระโดดปราดขึ้นยกเท้าเหยียบขึ้นไปบนไหล่ของทหารคนหนึ่งที่กำลังเงื้อดาบ จากนั้นใช้เท้าอีกข้างเตะเสยเข้าที่ปลายคางพร้อมกับส่งแรงถีบกระโจนทะยานหลุดออกมาจากวงมรณะ เจ้าคนที่โดนบาทแห่งสุริยเทพล้มขะมำหงายหลัง ส่วนทหารที่เหลืออีกสี่ก็พากันดาหน้ามาหาหัสรังสี หากทว่าจ้าวแดนตะวันออกบัดนี้ไม่ใช่มีฝีมืออ่อนหัดดังเดิม เมื่อตนหลุดจากวงล้อมก็กระชับด้ามดาบในมือหวดซ้ายป่ายขวาก็สามารถล้มทหารทั้งสี่นายได้อย่างราบคาบ หากยังไม่ทันที่หัสรังสีจะสั่งการต่อ ฉับพลันก็มีเสียงตบมือดังมาจากอีกมุมหนึ่งของลานจัตุรัส “ฝีมือศาสตร์รบโบราณของจ้าวแดนตะวันออกนั้นช่างเยี่ยมยอดนัก ไม่ต่างจากคำล่ำลือจริง” เมื่อกล่าวจบผู้พูดก็ปรากฏขึ้นตรงหน้าทวารชั้นล่าง พร้อมกับพรรคพวกอีกสองคนเดินตามหลัง ชาวเทพทั้งหมดสวมเสื้อเพียงตัวเดียว บนลำตัวคล้องเขี้ยวสัตว์ และสวมกางเกงพองจีบสีดำรัดข้อที่ปลายเท้าทั้งสองข้าง บนศีรษะโพกผ้าลายพื้นเมืองประจำเผ่าทิ้งชายยาวจนถึงกลางหลัง รูปกายของคนทั้งหมดล้วนล่ำสันดุจชายชาญ แผงอกและหัวไหล่เต็มไปด้วยมัดกล้ามเนื้อ และร่องรอยแผลเป็นจากคมอาวุธที่เจ้าตัวจงใจอวดอย่างไม่อาย “โอ...สงสัยหนังเจ้าพวกนี้หนาเช่นดังกระซู่ป่า จึงไม่ได้กลัวหนาวเลยกระมัง” บุษบรรณจงใจกล่าวประชดเสื้อผ้าของเผ่าคารูณที่ถือว่าค่อนข้างบางและน้อยชิ้นเมื่อเทียบกับสภาพอากาศที่เย็นบนที่ราบสูง  บังสูรย์ที่ยืนอยู่ข้างๆน้องสาวถึงกับหัวเราะพรืดออกมา หัสรังสีส่งสัญญาณห้ามทหารตะวันออกที่จะมาคุ้มกาย มือทั้งสองข้างของเขายังถืออาวุธอยู่ขณะค้อมตัวลงนิดหนึ่งให้แก่ฐานะนักรบเทพของฝ่ายตรงข้าม “มิได้หรอกท่านเจ้าเผ่าแห่งผาจามรี...ด้วยฝีมือข้านี้ยังอ่อนด้อยนักเมื่อเทียบกับท่านศนิกะ” จ้าวแห่งวัวป่าหัวเราะลั่น ถือว่าคำที่กล่าวด้วยมารยาทของหัสรังสีเป็นจริงจัง “รู้สึกเป็นเกียรติจริงๆ ที่ได้รับคำชมจากจ้าวแดนตะวันออก” เขาเว้นช่วงนิดหนึ่ง เดาะใบดาบด้านที่ไร้คมขึ้นๆ ลงๆ กับฝ่ามือหยาบหนาของตนเอง ฉับพลันความคิดอย่างหนึ่งก็แล่นปราดเข้ามา “ได้ยินคำกิติศัพท์เกี่ยวกับวิชาดาบคู่แห่งวังสุริยันมานานวัน...วันนี้ช่างเป็นโชคดีของข้าที่มีโอกาสได้เห็นของจริง” เจ้าเผ่านักรบเปลี่ยนอิริยาบทเอาดาบตนมาพาดไหล่ ท่าทางที่แสดงออกดูสบายๆ นั้นแท้จริงขัดตายิ่งกับทหารตะวันออก ด้วยดูเหมือนว่าศนิกะไม่เกรงศักดิ์ศรีของจ้าววังสุริยันเลยแม้แต่น้อย “หากจะเป็นไปได้หรือไม่ ที่ข้าใคร่ขอคำแนะนำจากท่าน ก่อนการแข่งขัน” ศนิกะกล่าวท้าง่ายๆ พลางเดินวนไปเวียนมา บรรดาทหารเทพตะวันออกแทบจะคุมอาการไม่อยู่ หากทว่าผู้เป็นนายเพียงแต่ใช้สายตาสยบ พวกเขาจึงลงนั่งอย่างสงบโดยดี หัสรังสีตอบกลับอย่างสุภาพ “การศึกจะมีในวันนี้แล้ว ไยท่านต้องรีบร้อนหรือเพราะเห็นดาบคู่แห่งสุริยเทพแล้วเกิดขลาดขึ้นมา?” จากคุณ : run saya เขียนเมื่อ : 5 มี.ค. 54 23:34:26

ความคิดเห็นที่ 5 “อะไรนะ!” ศนิกะหันขวับ ดวงตาคมแลลึกทั้งสองข้างเบิกกว้าง หากทว่าวันนี้หัสรังสีไม่ใช่ผู้ที่ถูกกวนโทสะได้ง่ายๆ หากไม่ได้ตีถูก ‘จุดอ่อน’ เขาเอ่ยต่ออย่างใจเย็น “ปัญจยุทธแห่งอุตราทิศ กลับมีเทพต่างถิ่นเข้ามาวัดฝีมือกับเทพนักรบ ดังนี้ทั่วทั้งบุราทิศคงไม่อาจคิดไปได้ว่ายอดนักรบแห่งแดนเหนือสิ้นพิษสงหมดแล้ว?” ศนิกะพลันโกรธจนหน้าแดง “ความจริงแล้วข้าต้องขออภัยท่าน...” จู่ๆ จ้าวแดนตะวันออกกลับน้อมศีรษะลง “ความจริงข้าเองก็อยากจะทดสอบฝีมือกับเทพแห่งผาจามรี แต่ทว่าข้าได้ส่งสาส์นท้ารบแก่ผู้อื่นไปก่อนเสียแล้ว น่าเสียดายนัก...” เมื่อถึงตรงนี้ศนิกะมองไปที่ฝ่ายตรงข้ามด้วยแววตารู้เท่าทัน “ท่านคงไม่ได้หมายถึงอารมันแห่งเวนไตย?” “เกรงว่าจะเป็นเช่นนั้น!” เมื่อได้ยินคำยืนยันของหัสรังสี บังเกิดเสียงฮือฮาขึ้น เพราะไม่คาดว่าจ้าวแดนตะวันออกจะเป็นฝ่ายออกสาส์นท้ารบด้วยตนเองถึงนักรบแห่งเวนไตยโดยตรงซึ่งเป็นเพียงแค่เทพสามัญ เนื่องจากหากคิดตามลำดับชั้นศักดิ์ผู้ที่สมควรจะได้รับสาส์นท้าดวลจากหัสรังสีมากที่สุดน่าจะเป็นวาฬาเจ้าเผ่ามังกร แต่ทว่าเมื่อเกิดเหตุร้ายขึ้นเมื่อวานดังนั้นผู้ที่สมควรจะได้รับสาส์นท้ารบจากหัสรังสีน่าจะเป็นศนิกะ เจ้าเผ่าคารูณมากกว่าบาเยนทร์ แม้แต่บุษบรรณที่ได้ยินก็ยังรู้สึกพิศวง แม้จะเป็นที่ประจักษ์แก่สายตาเธอแล้วว่าอารมันแห่งเวนไตยมีฝีมือมากกว่าที่เขาแสดงออกมาอย่างมากมาย แต่ก็ไม่คิดว่าจะทำให้หัสรังสีซึ่งเป็นถึงจ้าวแดนตะวันออกส่งสาส์นท้าประลองตัวต่อตัว ทว่าศนิกะกลับยิ่งหัวเราะหนักกว่าเดิม จนฝ่ายเทพตะวันออกต้องออกปากถามด้วยน้ำเสียงกระด้างว่าข้าพูดจาผิดแปลกเช่นไรหรือ? “อารมันแห่งเวนไตย?” เจ้าเผ่าคารูณย้ำเสียงสูง จากนั้นเอามือเท้าเอวพลางส่ายศีรษะ พยายามกั้นหัวเราะ “อารมันแห่งผาครุฑนั่นน่ะ เดินทางจากไปตั้งแต่ตอนเช้าแล้วท่านจ้าวแดนตะวันออก ฮึ! ตอนแรกข้าก็สงสัยเช่นกันว่าเหตุใดมันถึงรีบร้อนนัก” ทันใดนั้นแม้แต่บุษบรรณยังเผลอตัวอุทานออกมา อาการนั้นทำให้บังสูรย์มองน้องสาวด้วยสายตาฉงนสนเท่ห์ ทว่าข่าวใหม่ที่ได้ยินทำให้เขาหันไปสนใจกับเหตุการณ์เบื้องล่างมากกว่า จากนั้นเขาจึงเห็นศนิกะหยิบสาส์นที่พับเป็นแนวยาวออกมาจากอกเสื้อแล้วชูร่อน สาส์นถูกเปิดผนึกออกแล้วคลั่งที่ประดับสุริยทิศจึงแตกออกจากกัน ไม่ต้องกล่าวทุกคนก็รู้ว่าสิ่งที่ศนิกะถือในมือคือสาส์นท้ารบของหัสรังสีที่ส่งแก่อารมันนั่นเอง จ้าวแดนตะวันออกหรี่ตาลงมองสิ่งของที่อยู่ในมือของศนิกะ แต่ความจริงแล้วดวงตาราวไฟลุกโชนของหัสรังสีกลับไม่ได้มองสาส์นท้ารบของตนแม้แต่น้อย หัสรังสีจงใจขว้างดาบเล่มหนึ่งที่อยู่ในมือพุ่งแหวกผู้คนที่อยู่กลางลานจตุรัส มันปักลงบนพื้นตรงหน้าหญิงชายคู่หนึ่ง ราวกับต้องการขวางทางไม่ให้พวกเขาเดินต่อไป ฝ่ายหญิงร้องออกมาอย่างตกใจทำท่าจะทรุดลงไปกองอยู่บนพื้นลาน ดีที่ว่าฝ่ายชายที่อยู่ข้างๆ รั้งตัวเธอเอาไว้ทัน สายตาที่บุรุษผู้นั้นมองกลับมาที่จ้าวแดนตะวันออกบ่งบอกถึงความไม่พอใจอย่างโจ่งแจ้ง หากทว่าดวงตาคมกริบราวพญาสิงหราชหนุ่มของหัสรังสีกลับจ้องมองอยู่ที่หญิงสาวผู้นั้นเพียงผู้เดียว “ไม่ได้พบกันนานนะมัสลิน จะไม่มาทักทายจ้าวแดนของเจ้าสักคำหรือ?” หัสรังสีกล่าวด้วยน้ำเสียงราบเรียบ ***** คุยกันท้ายบท: ดูเหมือนจ้าวแดนตะวันออกจะเริ่มมีบทบาทมากขึ้นแล้วนะคะ (แต่ยังดูเกรียนนิดๆ) แม้ตารังสีจะดูหยาบคายไปหน่อยกับผู้หญิง (มันเป็นอย่างนี้ตั้งแต่เกิด) แต่เค้ารักจริงหวังแต่งนะจะบอกให้ แต่สาวอย่างมัสลินที่อ่อนนอกแข็งในจะเล่นด้วยหรือไม่ต้องติดตามกันต่อไปค่ะ ตอนหน้าขอรบกวนท่านนักอ่านที่กรุณาตามอ่านมาตั้งแต่ต้นอย่าเพิ่งหยุดตอนนี้เลยนะคะ (ทนอีกนิดหน่า) ตอนที่ 12: เทพนักรบแห่งปัญจยุทธ ค่ะ << หลังจบตอนนี้แล้วอยากได้ความเห็นเอาไปวิเคราะห์ค่ะ ปล. พรุ่งนี้จะเดินทาง (อีกแล้ว) จะกลับมาคุยด้วยตอนค่ำๆ นะคะ (ถ้ามีเวลา) จากคุณ : run saya เขียนเมื่อ : 5 มี.ค. 54 23:38:12

ความคิดเห็นที่ 6 แง้ว หัสรังสีใจร้าย รามิตมาได้แล้ว หัสรังสีเจอมัสลินแย้ว จากคุณ : scottie เขียนเมื่อ : 6 มี.ค. 54 00:02:19

ความคิดเห็นที่ 7 นึกว่าอารมีนจะเพี้ยนอยู่คนเดียว มาเจอ นายชาญ ก็เพื้ยนไปอีกแบบ ขนาดชื่อชาญ ซึ่งทำให้รู้สึกว่าเป็นชื่อทันสมัยล้ำยุคมาก เหมือนเทียบกับชื่ออื่นๆ ดีนะไม่ชื่ออภิสิทธิ์ <เผ่นล่ะ> จากคุณ : Psycho man เขียนเมื่อ : 6 มี.ค. 54 05:05:13

ความคิดเห็นที่ 8 ^ ^ ^^ ไม่มีใครเพี้ยนได้เท่าคนข้างบนแล้วล่ะค่ะ อย่าไปว่าคนเขียนเขาเชียวนะ เหอๆ ชาญ ท่าทางจะแปลกๆไม่น้อยกว่า อารมัน เลยนะคะเนี่ย แต่ยังไงก็น้่อยกว่าคนอ่านบางคนแถวๆนี้แหละ จากคุณ : มนต้นไม้ (Setakan) เขียนเมื่อ : 6 มี.ค. 54 09:54:04

ความคิดเห็นที่ 9 อ้าว อารยันถูกศนิกะอุ้มไปแล้วเหรอ อ้อ คุณรันอย่าลืมใส่ชุดกันน้ำนะ ไม่งั้นเปียก ก็เล่นมาตามน้ำกับเขาด้วย เหอๆ จากคุณ : ลูนาติก เขียนเมื่อ : 6 มี.ค. 54 10:57:55

ความคิดเห็นที่ 10 แวะมาตอบนะคะ, คุณ Scottie: จ้าวแดนตะวันออกมันเป็นคนไม่ค่อยละเอียดอ่อน (ไม่ใช่หยาบกระด้างนะคะ) ดังนั้นแม้จะหล่อ เข้ม ปานใดแต่สาวๆ หนีหมดค่ะ ปล. นิสัยแบบนี้จะตรงข้ามกับเทพตะวันตกค่ะ (โอ๊ย! บอกอะไรไปเนี่ย) คุณ Psycho man: เพราะอีตาอารมันต่อไปมันจะเริ่มตลกไม่ออก ดังนั้นคนเขียนจึงต้องหาตัวละครอื่นมารับไม้ (แก็กฮา) ต่อจากมัน ไม่งั้นจะเครียดเกินไปค่ะ ส่วนชื่อเจ้าชาญนั้น คิดว่าเข้ากับเรื่องแล้วเชียวนา.... คุณ Setakan: อาจารย์จี โดนแซวบ้างซะละ คุณ ลูนาติก: อ้าวโดนเอาคืนเฉยเลย (ซวยละฉัน) แก้ไขเมื่อ 06 มี.ค. 54 20:16:58 จากคุณ : run saya (run saya) เขียนเมื่อ : 6 มี.ค. 54 20:12:59

ความคิดเห็นที่ 11 คิดถึงรามิต อ่ะ จากคุณ : ตานุ่นภารโรง (y4uc) เขียนเมื่อ : 7 มี.ค. 54 06:51:49

ความคิดเห็นที่ 12 ตาหัสก็ยังเถื่อนกับผู้หญิงไม่หาย นึกว่าคุยกับบุษดีๆ แล้ว จะเหมือนมีอารยธรรมขึ้น เรียกเอาปกติไม่ได้ ต้องเขวี้ยงข้าวของ เฮ้อ แต่เห็นบทว่ามัสลินจะเดินหนี เริ่มก่อนตั้งนาน ยังเดินไปไม่ถึงไหนหรือนั่น จากคุณ : ซาลาสซา เขียนเมื่อ : 7 มี.ค. 54 07:11:21

ความคิดเห็นที่ 13 ตกลงมีเบื้องหลังโยงกันเป็นข่ายใยเลยทีเดียว กลายเป็นว่าคนวงนอกคือ เทพมังกร(โดนตัดตอนเฉยเลย) เทพทิศเหนือ(คนจัดงาน) กับ เทพตะวันออก ไปเสียได้ รังสีออกแนวร้อนแรง กล้าได้กล้าเสีย ลุยก่อนถามทีหลัง ตอนแรกทำท่าว่าจะโตขึ้น แต่ลึกๆ แล้วก็ยังไม่เปลี่ยนเลย เพียงแค่มีความอดทนเพื่มขึ้นนิดหนึ่งเท่านั้นเอง จากคุณ : zoi เขียนเมื่อ : 7 มี.ค. 54 08:34:01