ความคิดเห็นที่ 1 จากคุณ : หยกสีน้ำผึ้ง เขียนเมื่อ : 6 มี.ค. 54 02:21:32

ความคิดเห็นที่ 2 ... เขาวางสายไปแล้ว แต่คำว่า  “คิดถึง” ยังคงดังก้องอยู่ในความรู้สึก ...เขาคิดถึงฉัน เหมือนอย่างที่ฉันคิดถึงเขามาตลอดใช่มั้ย? พรุ่งนี้ ฉันควรจะทำตัวอย่างไร จะใส่สร้อยคอห้อยรูปอักษรตัวที ที่เขาให้เป็นของขวัญวันเกิดเมื่อหลายปีก่อนดีมั้ยนะ ...เขาจะตำหนิหรือเปล่า หากมองไม่เห็นแหวนหมั้นของเขาบนนิ้วนางข้างขวาของฉันอีก... สมองของฉันเต็มไปด้วยเรื่องราวของวันพรุ่งนี้  พยายามนึกหาเหตุผลมาเป็นข้ออ้างในการขออนุญาตหมอกลับบ้านหนึ่งวัน แม้จะรู้ว่า มันยากเต็มทนเพราะสุขภาพที่ค่อนข้างแย่ แต่ฉันก็ต้องทำให้ได้ เพราะเขารอฉันอยู่...ฉันจะทำให้เขาผิดหวัง และเสียใจไม่ได้อีก “ มาต่อเลือดถุงที่สามนะคะ คนไข้นอนได้แล้วค่ะ ” พยาบาลบอก  แล้วปิดไฟหัวเตียงให้ฉันพักผ่อน เผลอหลับไปตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้ รู้แต่ว่าตัวเองมีความสุขที่สุด ฉันยิ้มให้กับความมืดรอบๆตัว  แม้จะไร้แสงไฟ หากฉันยังมองเห็นเงาความรักจากเขาวนเวียนอยู่ใกล้ตัว “ คุณปริม ได้ยินที่หมอเรียกมั้ย” “คุณปริมคะ”  เสียงพยาบาลคนเดิม เรียกฉันพร้อมทั้งเขย่าตัวเบาๆ ฉันคงนอนคิดอะไรๆจนเพลิน พักผ่อนน้อยไปหน่อย เลยรู้สึกเพลียตื่นแทบไม่ไหวในวันรุ่งขึ้น  เมื่อเห็นหน้าหมอและพยาบาล ฉันรีบเอ่ยปากถามเรื่องขอเซ็นรับรองตัวเองนอกโรงพยาบาลหนึ่งคืนตาม กฏ ระเบียบทันที “ นะคะ คุณหมอ ขออนุญาตไปดูบ้าน จัดการอะไรๆ สักวันเถอะค่ะ เพราะหลังจากนี้ ก็ต้องกลับมานอนพักให้ยาต่ออีกหลายวัน”  หมอพยักหน้าตอบรับ ฉันมีความสุขที่สุด ....อีกไม่กี่ชั่วโมงแล้วสิ เราจะได้เจอกัน -------- ฉันกระชับแขนทั้งสองข้างกอดตัวเองเอาไว้แน่น อากาศที่ยังหนาวอยู่มากแม้จะมีแสงแดดอ่อนๆในช่วงกลางวัน ก็ทำให้รู้สึกหนาวๆร้อนๆ เหมือนจะเป็นไข้  ฉันเร่งฝีเท้าไปตามทางเดินที่แน่นไปด้วยผู้คนยามค่ำ เมื่อรู้ว่า ใกล้เวลาเริ่มงานเต็มที  คงเป็นเพราะฉันขับรถบ่อยๆ ทำให้จำสถานีรถไฟใต้ดินไม่ค่อยได้ แถมต่อรถผิดขบวนอีกต่างหาก จึงเสียเวลาไปนานนับชั่วโมง   สุดท้ายฉันก็พาตัวเองหลุดมาจากสถานี เซ้าท์ เคนซิงตัน จนได้  ฉันจำได้คร่าวๆว่า จากสถานีรถไฟใต้ดิน ต้องเดินไปอีกราวๆ สิบห้านาที  ไม่แน่ใจว่า ตัวเองจำมาผิด หรือถนนมันยาวขึ้นกว่าเดิมกันแน่ เพราะรู้สึกว่า ยิ่งเดินเหมือนมันยิ่งไกลออกไป ฉันเริ่มรู้สึกเหนื่อย แทบจะไม่มีแรงก้าวขาอีกต่อไป  แต่ภาพของผู้คนเดินไปมาเข้าออกตัวตึกใหญ่  ซึ่งใช้จัดคอนเสิร์ตแลกเปลี่ยนวัฒนธรรมของนักศึกษานานาชาติ พร้อมกับเสียงดนตรี ที่ดังแว่วมาจากด้านในทำให้ฉันรู้สึกมีกำลังใจขึ้นมาอีกครั้ง  ฉันพยายามมองหาจุดนัดพบตามที่เขาบอกเอาไว้  ทว่ามีเพียงคนแปลกหน้าเท่านั้น... เขาไปอยู่ที่ไหนนะ ...คนมากมายขนาดนี้ ฉันจะไปหาเขาพบได้อย่างไรกัน  ทุกคนดูสนุกสนานร่าเริง ไม่สนใจจะตอบคำถามใดๆสักคน  ปล่อยให้ฉันยืนหันรีหันขวางอยู่คนเดียว อีกทั้ง โทรศัพท์ก็ไม่มีสัญญาณ   ในที่สุดฉันตัดสินใจเดินเข้าไปในตัวอาคาร เจ้าหน้าที่แผนกต้อนรับปล่อยให้ฉันเดินเข้าไปโดยไม่ตรวจเช็คหมายเลขบัตรที่นั่งชมการแสดงสักนิดเดียว อันที่จริง ฉันก็ไม่มีบัตรนั่นด้วยซ้ำ เพราะเขาบอกว่าจะเป็นคนจัดการให้ทั้งหมด   เสียงดนตรีดังกระหึ่มจากด้านหน้าเวทีหยุดเงียบลง  ตัวแทนนักศึกษาคนหนึ่งกล่าวขอบคุณผู้ชม และ คณะเจ้าภาพจากสถาบัน อาร์  ซี เอ็ม ที่เปิดโอกาสให้มหาวิทยาลัยของเขาได้มาพบปะและแลกเปลี่ยนผลงานกับสถาบันอื่นๆ “ สุดท้าย  พวกเราได้รับเกียรติจากอาจารย์ที่ปรึกษามาเล่นไวโอลิน ในชุด แคนอน ดี พาเคลเบลด้วยครับ” ร่างสูง คุ้นตา...ที่เป็นใครไม่ได้นอกจากเขา  ยืนเด่นสง่า พร้อมกับเครื่องดนตรีชิ้นสำคัญในมือ “ แคนอน  มีเสน่ห์ ให้ชวนลุ่มหลง และน่าติดตามอยู่เสมอนะครับ ...ผมขอมอบเพลงนี้ให้กับ ผู้ที่ชื่นชมดนตรีบาโรกทุกๆท่าน และพิเศษสุด สำหรับคนที่ผมรักด้วยครับ” เขากล่าว ก่อนเริ่มการแสดง ฉันยืนตัวแข็งทื่อ เหมือนโดนมนต์สะกด เสียงไวโอลินที่ฉันเพิ่งได้ยินครั้งแรกจากเขา ควบคู่กับเสียงเปียโนจากคณะ ทำให้ทุกคนในห้องเงียบกริบ ... เพราะอย่างนี้เองใช่มั้ย เขาถึงอยากให้ฉันมาพบเขาเหลือเกิน เขาอยากให้ฉันรับรู้ว่า ...เขายังรักฉันมากแค่ไหนและไม่ว่าวันเวลาจะผ่านไปนานสักเท่าไหร่ก็ตาม ...ฉันยืนนิ่งอยู่ตรงนั้น ... จนกระทั่ง...การแสดงจบลง... “ คุณ....” ฉันเรียกชื่อเขาดังๆ ...หลายครั้ง  ทว่าเสียงปรบมือจากคนดู กลบเสียงเรียกของฉันไปจนหมดสิ้น   เขา...และนักศึกษาทุกคน หันหลังเดินกลับไป ฉันตะโกนเรียกเขาสุดเสียง  วิ่งตามไปทางด้านหลัง ที่มีเพียงแค่แสงไฟสลัวๆ จนทำให้สะดุดอะไรบางอย่างล้มลง  แสงไฟรอบด้านดับพรึ่บ มองเห็นเพียงความมืด ในขณะที่รู้สึกเหมือนมีใครสักคนมาดึงแขนของฉันเอาไว้ ... “ คุณปริม ...”  เสียงเรียกดังใกล้ๆ รู้สึกเหมือนร่างกำลังโดนเขย่าอย่างแรง   ฉันพยายามเพ่งสายตามองหาที่มาของเสียงผ่านความมืด ทว่าทุกอย่างรอบข้างมีเพียงความว่างเปล่าเท่านั้น   “ มาทางนี้สิ”   เสียงเดิม ดังมาไม่ห่างนัก ฉันรีบเดินตามออกไปอย่างรวดเร็ว  แสงไฟสว่างจ้าขึ้นมาอีกครั้ง   และ...น่าประหลาดใจยิ่งนัก สิ่งที่ฉันเห็นตรงหน้าคือ เตียงนอนคนไข้ ไม่ใช่งานแสดงคอนเสิร์ตที่ฉันเพิ่งไปมาด้วยซ้ำ ... เป็นไปได้อย่างไรกัน?  เพียงชั่วเสี้ยววินาที  ผู้คนพวกนั้นหายไปไหนกันหมด  แม้กระทั่ง...เขา ...ก็หายไปด้วย ฉันจำได้แม่นยำว่าวิ่งตามเขาออกมาทางด้านหลังเวทีการแสดง แล้วทำไม จู่ๆ ฉันมาโผล่ที่ห้องพักของตัวเองได้ ...??? “พวกคุณทำอะไรกันน่ะ”  ฉันถามพยาบาลคนหนึ่งเสียงดัง  เมื่อเห็นพวกเขากำลังสาละวนกับร่างบนเตียงของฉัน เครื่องไม้เครื่องมือหลายอย่างวางอยู่ในรถเข็นข้างๆ  หมอประจำตัวของฉันหยิบแผ่นสี่เหลี่ยมเล็กๆ หนึ่งชิ้นวางบนหน้าอกด้านขวาส่วนบนและอีกหนึ่งชิ้นวางบนหน้าอกด้านซ้ายส่วนล่าง “  ร้อยห้าสิบ  พร้อม...เคลียร์ ... ชาร์จ”  ร่างแน่นิ่งของฉันกระตุกตามอย่างรุนแรง “ สองร้อย  พร้อม... เคลียร์ ...ชาร์จ” ร่างของฉันกระตุกซ้ำอีกครั้ง หมอคนเดิมหันไปมองกราฟบนหน้าจอคอมพิวเตอร์ ซึ่งบัดนี้กลายเป็นเส้นตรงก่อนจะวางแผ่นสีขาวๆในมือทั้งสองข้างลงในรถเข็นตามเดิม “  บันทึก แล้วจำหน่ายคนไข้แทนผมด้วยนะ” หมอที่ฉันเห็นทุกๆเช้าๆ หันไปบอกลูกทีมแล้วพากันเดินออกไปนอกห้อง เหลือเพียงแค่ พยาบาลสองสามคนเก็บข้าวของเครื่องมือต่างๆ แล้วเดินตามออกไป โดยไม่มีใครให้ความกระจ่างอะไรกับฉันเลย ฉันนั่งลงข้างเตียง...มองใบหน้าซูบเซียวของตัวเองอย่างไม่เข้าใจ...มือทั้งสองข้างยังมีสายให้น้ำเกลือคาอยู่ แม้น้ำเกลือจะหมดไปแล้ว ทั้งสองถุง โทรศัพท์ มือถือของฉันยังวางอยู่ที่เดิม มีข้อความเตือนว่าไม่ได้รับสายทั้งหมดสิบห้าครั้ง  และข้อความอื่นๆอีกห้าข้อความ 19.00  :  ผมอยู่ที่จุดนัดพบนะครับ   19.50 :  ถึงไหนแล้วครับ รบกวนโทรกลับด้วย 20.30 : ถ้ามาถึงแล้วให้เข้าไปข้างในเลยนะครับ ที่นั่ง A 214  ผมจะต้องเข้าไปด้านหลังเวทีแล้วครับ 21.00 : หวังว่าคุณคงจะมาทันผมเล่นไวโอลิน ที่ตั้งใจมอบเป็นพิเศษให้กับคุณนะครับ 22.00 : รักและคิดถึงเสมอนะปริม...แม้ว่าเราจะไม่ได้พบกันอีกก็ตาม “ I still cry sometime when I remember you ” “ I still cry sometime  when I hear your name ” เสียงเพลงยังคงแว่วดัง ...ฉันจะรักและคิดถึงคุณ ...ตลอดไป...เช่นเดียวกัน  END ... http://www.youtube.com/watch?v=xDKUm7DKGfs http://www.youtube.com/watch?v=9fHD72Ma9tI&feature=mfu_in_order&list=UL  กลับมาแก้คำผิด ตกหล่น นะคะ แก้ไขเมื่อ 06 มี.ค. 54 03:38:12 จากคุณ : teansri เขียนเมื่อ : 6 มี.ค. 54 02:38:32

ความคิดเห็นที่ 3 กรี๊ดดดดดดดดด...คุณหยก !!!!!!!!!!! อะไรกันนี่ขนาดตีสองกว่ายังกลิ้งมากันท่าได้ O_o' งืออออออออออออ... เค้าไม่น่าชะล่าใจเลย อุตส่าห์รีบตื่นมาตอนเช้า นึกว่านอนกันหมดแล้วเห็นหน้ารวมยังมี 0 ความคิดเห็นอยู่เลยอ่านแบบใจเย็น แล้วดูสิเนี่ย...เจอหน้ากลมๆ ยิ้มๆ กลิ้งไปมา ยุกยิกเยาะเย้ยอย่างเยือกเย็น (อิอิ) โป้งแล้ววววววววว!!!!!!        คุณเทียนคะ แล้วที่เค้าซ้อมเต้นจนเอวเคล็ดนี่ จะได้ใช้มั้ยคะ? ^_______^ ปริมจะกระชากสายเลือด สายน้ำเกลือ ไปตามนัดหรือนี่? งือ .. เรื่องมันเศร้า  Y_Y รอตอนต่อไปนะคะ       ฝากอรุณสวัสดิ์ทุกคนที่รักล่วงหน้าไว้เลยนะคะ เพราะคงเข้ามาอีกทีก็คืนนี้หลังเลิกงานเลยล่ะค่ะ สวัสดีวันอาทิตย์ . จากคุณ : แพรวดาว เขียนเมื่อ : 6 มี.ค. 54 02:40:19

ความคิดเห็นที่ 4 อ้าว....ที่แท้คุณเทียนยังลงไม่จบนี่นา เย้...ถือว่าอันของคุณหยกเป็นโมฆียะ เพราะจัดว่าเป็นการ "ปาด" เท่านั้น ส่วนของเค้าคุณเทียนลงจบแล้ว "กันท่า" ได้ ฮี่ๆๆๆ ... ^_________^ (จะอะไรกันนักกันหนานะเนี่ย...^________^) ว่าแต่ว่า....คุณเทียนจะต้อง "จองที่" ไว้ตอบจดหมายมิตรรักแฟนคอนเสิร์ตมั้ยนะ? แห่ะๆ (ต้องขออีก 1 กล่องความเห็น เพราะต้อง copy / paste ข้อความนะคะ) ^_______^       ช่วยหาคำนะคะคุณเทียน # สมองของฉันเต็มไปด้วยเรื่องราวของวันพรุ่งนี้  พยายามนึกหาเหตุผลมาเป็น [ข้องอ้าง] ในการขออนุญาตหมอกลับบ้านหนึ่งวัน #  ฉันเริ่มรู้สึกเหนื่อย แทบจะไม่มีแรงก้าวขาอีกต่อไป  แต่ภาพของผู้คนเดินไปมาเข้าออกตัวตึกใหญ่  ซึ่งใช้จัดคอนเสิร์ตแลกเปลี่ยนวัฒนธรรมของนักศึกษานานาชาติ พร้อมกับเสียงดนตรี ที่ดังแว่วมาจากด้านในทำให้ฉันรู้สึกมีกำลังใจขึ้นมาอีกครั้ง  ฉันพยายามมองหาจุด [นัพบ] ตามที่เขาบอกเอาไว้   #  “ คุณปริม ...”  เสียงเรียกดังใกล้ๆ รู้สึกเหมือนร่างกำลังโดนเขย่าอย่างแรง   ฉันพยายามเพ่งสายตามองหาที่มาของเสียง [ผ่า] ความมืด ทว่าทุกอย่างรอบข้างมีเพียงความว่างเปล่าเท่านั้น         แอบเศร้าจนได้นะคะ  แต่อย่างน้อยปริมก็ได้ใช้ความพยายามเฮือกสุดท้าย ทำในสิ่งที่รอคอยมาแสนนาน...เนอะ ไปนอนต่อได้แล้วเรา ^_______^ จากคุณ : แพรวดาว เขียนเมื่อ : 6 มี.ค. 54 03:04:58

ความคิดเห็นที่ 5 เคยแต่อ่านงานร้อยกรองคุณ : teansri  เป็นส่วนมาก เพิ่งได้มีโอกาสอ่านงานเรื่องสั้น ที่ทั้งรัก หวาน ซึ้ง ซึม และเศร้า..... เป็นเรื่องที่งดงามตามแบบฉบับคุณ teansri ประโยคบาดหัวใจ “ ถ้ารักแล้วเป็นทุกข์ เราก็ควรจะหยุดรัก” “ ผมไม่อยากรับรู้การจากไปของคุณ ทั้งๆที่คิดอยู่เสมอว่าคุณคงไม่ย้อนกลับมาอีก” จากคุณ : Psycho man เขียนเมื่อ : 6 มี.ค. 54 04:32:34

ความคิดเห็นที่ 6 หมายความว่าปริมมีโอกาสได้ไปดูคอนเสิร์ตใช่ไหมคะ แม้จะไปได้เพียงจิตก็ตาม ก็ยังดีนะคะที่ได้ไปเห็น จากคุณ : กุลธิดา (kdunagin) เขียนเมื่อ : 6 มี.ค. 54 04:55:29

ความคิดเห็นที่ 7 เศร้าๆ เหงาๆ สไตล์คุณเทียนสีจริงๆ T T งืออ เศร้า จากคุณ : KTHc (KTHc) เขียนเมื่อ : 6 มี.ค. 54 08:50:31

ความคิดเห็นที่ 8 อ่านแล้วเศร้าจัง "ถ้ารักแล้วเป็นทุกข์ เราก็ควรจะหยุดรัก" แต่มันทำไม่ได้นี่สิคะ ปล. คุณหยกกลิ้งมาเร็วมาก เสียใจ (แทนคุณแพรวดาว) อิอิ จากคุณ : NUAOFFYHUB เขียนเมื่อ : 6 มี.ค. 54 08:57:10

ความคิดเห็นที่ 9 ซาบซึ้ง งดงาม เป็นแบบฉบับของคุณเทียนสีมากเลยค่ะ ขอบคุณนะคะ ที่ประดับผลงานดีๆอย่างนี้ให้ Psycho Stories บางทีการมีความรักก็แสนเศร้าแบบนี้ เมื่อต่างฝ่ายต่างเข้าใจว่าได้ 'เลือก' สิ่งที่ดีที่สุดให้แก่อีกฝ่าย แต่สุดท้ายค่อยค้นพบว่านั่นมันไม่ใช่ที่อีกฝ่ายต้องการ พอจะหันกลับไปแก้ไข ก็สายเกินไปเสียอีก... ปล.(แซว) ชอบสัญลักษณ์แทนการสั่นของโทรศัพท์จังค่ะ :D (@@@@) << เห็นภาพเลย ^___^ (แซวอีก) แล้วนั่นหมอ HOUSE หรือเปล่าคะ ^^ ใจดำจัง ปั๊มหัวใจไม่กี่ทีก็หันไปบอกพยาบาลให้จำหน่ายแล้ว :p (สุดท้าย) เอาช่อดอกไม้มามอบให้คุณเทียนสีหน้าเวทีค่ะ :) (ภาพจากเน็ตนะคะ เหมือนช่อดอกไม้ลอยได้ สงสัยปริมถือมาให้แน่เลย ^___^) จากคุณ : รุริกะ เขียนเมื่อ : 6 มี.ค. 54 09:26:13

ความคิดเห็นที่ 10 รอเรื่องสั้นมาตั้งนาน คราวนี้ไม่ผิดหวังค่ะ แม้ว่าจะต้องรีบๆอ่านเพื่อทำเวลา (อยู่หัวหินอ่ะค่ะ แวบมาให้กำลังใจคนเขียนอิๆ) จากคุณ : Setakan เขียนเมื่อ : 6 มี.ค. 54 09:50:20

ความคิดเห็นที่ 11 Bonus Track ตั้งแต่หัววัน (เดี๋ยวต้องออกเดินทางไปเซอร์เวย์โรงเรียนที่พัทยา ก่อนจะไปเลี้ยงน้องอาทิตย์หน้า ขออนุญาตแปะทิ้งไว้เลยนะคะ ^___^) นิทานเรื่องนี้เป็นเรื่องของความรักกับเสียงเพลงคล้ายๆกัน แต่เป็นความรักระหว่างคนในครอบครัวนะคะ :) = = = = = = สิ่งที่เติมเต็ม by รุริกะ = = = = = = นิทานเรื่องนี้เกิดขึ้นบนเกาะบริติช ในคฤหาสน์อันใหญ่โตมโหฬาร กาลครั้งหนึ่งนานมาแล้ว เล่ากันว่า เจ้าของบ้านเป็นบุคคลที่น่าเคารพยกย่อง เขามีลูกไว้สืบสกุลทั้งสิ้น 3 คน ผู้เป็นบิดาได้ส่งเสียให้ลูกชายสองคนได้ร่ำเรียนให้สูงที่สุด และทะนุถนอมลูกสาวคนเล็กไว้พูดคุยหยอกเย้า หาครูมาสอนเพียงการร้องเพลงและเล่นดนตรีไปวันๆ นานวันเข้าเจ้าของบ้านก็เริ่มแก่ชราลงและผจญกับโรคภัยจนใกล้ถึงวาระสุดท้ายของชีวิต ชายชราคิดหาหนทางคัดเลือกเจ้าของคฤหาสน์คนต่อไปเอาไว้ในใจ จากนั้นเขาเรียกลูกทั้งสามเข้ามาสั่งเสีย และถามลูกๆว่า แม้ว่าพ่อจะตายแล้ว พวกเจ้าจะยังช่วยเติมเต็มคฤหาสน์แห่งนี้ต่อไปได้หรือไม่ ลูกชายคนแรกผู้สูงส่งด้วยการศึกษาตอบพ่อว่า "อย่ากังวลไปเลยครับ ผมจะใช้วิชาความรู้หาหนทางมาจนได้" ลูกชายคนที่สองตอบเช่นเดียวกัน "อย่ากังวลไปเลยครับพ่อ ผมก็ทำได้เหมือนกัน" ลูกสาวคนที่สามยิ้มละไม ก้มลงจุมพิตแก้มพ่อ "อย่ากังวลไปเลยค่ะพ่อ หนูจะดูแลพี่ๆทั้งสองเอง" เมื่อเจ้าของคฤหาสน์เสียชีวิตลง ทนายประจำตระกูลเปิดพินัยกรรม เพื่อหาเจ้าของคฤหาสน์คนต่อไปก็พบว่า ผู้เป็นบิดามอบเงินให้แก่ลูกแต่ละคนเพียงคนละ 1 ปอนด์เท่านั้น และตั้งข้อแม้ว่า หากใครสามารถนำเงิน 1 ปอนด์นี้ ไปซื้อสิ่งที่สามารถเติมเต็มทุกห้องในคฤหาสน์กว่าร้อยเอเคอร์นี้ได้ ก็จะได้กลายเป็นเจ้าของที่แท้จริงของคฤหาสน์คนต่อไป บุตรชายผู้พี่นำเงิน 1 ปอนด์นั้นไปซื้อขนนกได้หลายกระสอบ เขาใช้เครื่องบินประจำตระกูลโปรยมันลงมาจากท้องฟ้า ผ่านช่องระบายอากาศเพื่อให้ขนนกกระจายไปทุกห้อง น่าเสียดายที่ขนนกปกคลุมได้แค่ 6 ใน 10 ของพื้นที่คฤหาสน์ คนรับใช้ใช้เวลาอีกหลายสิบวันกว่าจะเก็บขนนกทุกชิ้นออกไปได้หมด บุตรชายคนรองนำเงิน 1 ปอนด์ไปซื้อเทียนไขเล่มเล็กๆเท่ากับจำนวนห้อง แล้วจุดไฟให้มีแสงสว่างกระจายได้เต็มคฤหาสน์ น่าเสียดายที่แสงสว่างนั้นไปไม่ถึงห้องใต้หลังคาและใต้ดินที่เก็บไวน์ชั้นหนึ่งเอาไว้ ทนายผู้เปิดพินัยกรรมหันไปมองลูกสาวคนสุดท้ายที่ยังนั่งฮัมเพลงอย่างอารมณ์ดีอยู่ หลายวันที่ปล่อยให้พี่ชายคิดวางแผนและพยายามทำตามคำสั่งของพ่อให้สำเร็จ น้องสาวคนเล็กมอบเงิน 1 ปอนด์ให้แก่สาวใช้อย่างไม่ตรึกตรองใดๆ "ก็ฉันจำเป็นต้องมีเงินให้ซูซานไปซื้อน้ำผึ้งผสมมะนาวให้ทุกวันนี่นา..." ระหว่างพักฟังคำตัดสิน ทนายประจำตระกูลเข้าไปนั่งในห้องโถง และเริ่มได้ยินเสียงเพลงที่ดังกังวานไปทั่วทุกแห่งในคฤหาสน์ น้องสาวคนเล็กกำลังร้องเพลง! เขารอให้เธอร้องจบแล้วตรงเข้าไปถามว่าเธอเพิ่งทำอะไรเสร็จไปหมาดๆ "ฉันก็ทำของฉันอยู่ทุกวันนะ" เด็กสาวตอบด้วยน้ำเสียงร่าเริง "ฉันเติมสิ่งพิเศษให้ปราสาทนี้ทั้งสิ้น 3 อย่างด้วยกัน หนึ่งคือเสียงเพลงของฉัน สองคือความร่าเริงของทุกคนในคฤหาสน์ที่ขาดหายไปตั้งแต่พ่อตาย และสาม ความคิดถึงที่ฉันมีให้พ่อ เสมือนว่าพ่อยังอยู่กับฉันเสมอ" ทุกคนที่มาฟังคำตัดสินมิพักต้องสงสัยในคุณสมบัติของเจ้าของคฤหาสน์คนต่อไป น้องสาวคนเล็กได้ทำตามคำมั่นที่ให้กับบิดาไว้ เธอเติมเต็มคฤหาสน์ได้ทุกซอกมุมด้วยเสียงเพลง จากนั้นยังดูแลพี่ชายทั้งสองคนจนถึงวาระสุดท้ายของพวกเขาทั้งหมด. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . ถอดความและดัดแปลงจาก THE CLEVEREST TUNE ที่มา : http://www.uexpress.com จากคุณ : รุริกะ เขียนเมื่อ : 6 มี.ค. 54 10:06:15

ความคิดเห็นที่ 12 งือ T^T จากคุณ : peiNing เขียนเมื่อ : 6 มี.ค. 54 10:11:49

ความคิดเห็นที่ 13 เศร้ามากมายค่ะ จากคุณ : นารีจำศีล เขียนเมื่อ : 6 มี.ค. 54 19:01:00

ความคิดเห็นที่ 14 Bonus ดีจริง ๆ ค่ะ ปรบมือให้เลย วันนี้ร้องไห้กระซิก ๆ ทั้งวัน จากคุณ : NUAOFFYHUB เขียนเมื่อ : 6 มี.ค. 54 19:14:17

ความคิดเห็นที่ 15 อ่านล้วคิดถึงบทกวีของ P.B. Shelley ค่ะ Music, when soft voices die, Vibrates in the memory - Odours, when sweet violets sicken, Live within the sense they quicken. Rose leaves, when the rose is dead, Are heaped for the beloved's bed; And so thy thoughts, when thou art gone, Love itself shall slumber on. จากคุณ : ปิยะรักษ์ เขียนเมื่อ : 6 มี.ค. 54 21:35:30

ความคิดเห็นที่ 16 --- สวัสดีค่ะคุณหยกสีน้ำผึ้ง  จริงๆ คงไม่คิดว่าจะปาดหรอกค่ะ แต่เพราะเทียนสี กว่าจะโพสต์ เนื้อเรื่องต่อได้นานมากๆ เพราะคอมพ์ มันไม่ค่อยดีค่ะ แถมนั่งแก้คำผิดอะไรอีก คุณแพรวดาว  ขอบคุณที่โผล่มาตอนตี 2ไทย  แล้วมันตีเท่าไหร่แถวนั้นคะ ? ขอบคุณที่ช่วยแก้ไขคำผิดด้วยค่ะ ตอนพิมพ์ ในเวิร์ด มันก็ดีๆ อยู่นะ พอเอามาลงแก้โน่นแก้นี่ก็ กลายเป็นคำพิการหมด  เรื่องซ้อมเต้น สงสัยงานนี้ อดแน่ๆค่ะ แบบว่าคอนเสิร์ตมันเศร้าหัวจายยย  ไปหน่อยนะคะ คุณไซโคแมน  ขอบคุณสำหรับคำชมค่ะ จริงๆอยากเขียนแนวเฮฮาปาร์ตี้บ้างค่ะ แต่ทำไมมันเขียนไม่ได้ก็ไม่รู้นะคะ  ขนาดเข้ามาในหัวข้อ ไซโค เฟียร์ แล้วก็ยัง เฟียร์ แบบแปลกๆ นะคะ พี่ไก่ ...ขอบคุณที่แวะมาอ่านค่ะ  ใช่แล้วค่ะ เทียนสีไมได้ระบุเวลาที่ชัดเจนว่า ปริม เค้าเสียตอนไหนนะคะ อยากให้เดาต่อกันเอง แต่ก็บอกเป็นนัยๆ ตั้งแต่ พยาบาลกับหมอ เรียกๆ เขย่า ตอนเช้าแล้วค่ะ   คุณเคธี่  ขอบคุณที่แวะมาค่ะ  สงสัยเทียนสีเขียนแนวอื่นไม่ได้แน่ๆ แล้วค่ะ  หรือยังไงนะ ? ต้องพยายามหัดเนอะ .. คุณนู  หายเศร้าหรือยังน้อ ...จริงๆ เทียนสีว่าคนอ่านนี่รู้ทันแนวเขียนของเทียนสีแล้วหรือเปล่านะ ? ประมาณว่า เห็นชื่อ ก็รู้ตอนจบ 555+  ว่าแต่คุณนู ได้ของช้อปปิ้งกลับมาเยอะมั้ยคะ คุณรุริกะ   อิอิ ก็ไม่รู้จริงๆว่าจะเอาอะไรแทนเสียงสั่นสะเทือน เลยออกมาแบบนั้นเลยค่ะ แอดด  แอดดดดดดดดด  มันแปลกๆ อยุ่นะ เสียงน่ะ  ว่ามั้ยคะ 555+   ส่วนเรื่องช่วยปั๊มหัวใจ  ก็ตัดตอนออกนิดหน่อยค่ะ เพราะจริงๆ  ทำ ดีฟริบ แค่สองครั้งแล้ว จำหน่ายนี่ โดนฟ้องแน่ๆ ค่ะ 555+ ก็เลยตัดตอนเรื่องการให้ยา การใส่ท่อช่วยหายใจ อะไรๆ ออกไปค่ะ แบบว่าเดี๋ยวมันจะวิชาการมากไปค่ะ   ขอบคุณสำหรับช่อดอกไม้และคำชมค่ะ คุณมนฯ ไปเที่ยวเหรอคะ หัวหิน  เที่ยวให้สนุกนะคะ  ขอบคุณที่รีบวิ่งมาอ่านและให้กำลังใจด้วยค่ะ อ่ะ...เดี๋ยวแวะมาอ่านโบนัส แทรค อีกรอบค่ะ คุณ รุริกะ คุณหนิง สบายดีนะคะ ดีใจจังที่เห็นชื่ออีกค่ะ ขอบคุณที่แวะมานะคะ สุขภาพเป็นไงบ้างคะ ดีขึ้นมากหรือยัง? คุณนารีจำศีล  ขอบคุณที่แวะมานะคะ  เศร้านิดเดียวเองค่ะ เพราะหัวข้อบังคับเอาไว้ ว่าต้องน่ากลัวๆ นิดหนึ่งค่ะ คุณปิยะรักษ์  สบายดีนะคะ งานหายยุ่งหรือยังคะ ขอบคุณที่แวะมาค่ะ พร้อมกับบทกวี เพราะๆ   ขอบคุณท่านอื่นๆที่แวะมาอ่านด้วยนะคะ และก็ ทุกๆ กิ๊ฟค่ะ จากคุณ : teansri เขียนเมื่อ : 6 มี.ค. 54 23:14:46

ความคิดเห็นที่ 17 ยังเศร้าอยู่ค่ะคุณเทียนสี เพราะเช้านี้ต้องไปทำงานแล้ว TT___TT เศร้าตรงนี้ล่ะค่ะ ส่วนเรื่องของชอปนั้นไม่ต้องห่วงค่ะ ผู้หญิงอย่างเราไม่ค่อยชอปปิ้งอยู่แล้ว (เหรอ?) อิอิ Good Morning ค่ะทุกคน ป่านนี้จะตื่นแล้วหรือยังคะ จากคุณ : NUAOFFYHUB เขียนเมื่อ : 7 มี.ค. 54 05:54:26

ความคิดเห็นที่ 18 ^ ^ ^ โบนัสส่งท้าย ชื่อเรื่อง : สายเสียงแห่งความรัก ดาราจำเป็น : : NUAOFFYHUB ประเภท : รักแสนหวาน ผู้เขียน : GTW ประเภท :  เรื่องสั้นมากๆ ******** "สวัสดีครับ..." เสียง นุ่มกังวานราวผ่านไมโครโฟนราคาแพงเป็นแสน ทำให้สาวนูต้องหยุดเดิน ยกมือถือกระชับหูตัวเองอย่างไม่แน่ใจ ก่อนถามด้วยน้ำเสียงแสนหวานตามแบบฉบับของเธอ "ใครคะ..." "ผมเองครับ...." "แล้วคุณเป็นใครล่ะคะ"  สาวนูถามอีก "ผม เป็นหนุ่มเกาหลี เห็นคุณตอนที่ออกมาซื้อส้มตำหน้าโรงแรมไงครับ ผมเฝ้ามองคุญจนไม่ทันระวังจนเดินตกท่อเลย แต่คุณคงไม่ทันสังเกตหรอกครับ" "แล้วคุณรู้เบอร์ฉันได้้ยังไง" "ผม ก็พยายามสืบเอาสิครับ" เสียงตอบปนเสียงหัวเราะเบาๆ ทำให้สาวนูรู้สึกดีกับเสียงที่เต็มไปด้วยความเป็นมิตรนั้นจนยิ้มกับลมฟ้า อากาศอย่างลืมตัว เธอเดินมาันั่งที่โต๊ะหินอ่อนริมทางเดินของสวนสาธารณะเพื่อจะได้นั่งคุยให้ ถนัดมากขึ้น จากการพูดคุยกันพักใหญ่สาวนูรู้ว่าหนุ่มคนนี้โทรมาจากเกาหลี ช่างเป็นความพยายามที่น่าชื่นชมเหลือเกิน แล้วยังบอกว่าจะมาหาเธอที่ประเทศไทย สาวนูยิ้ม เมื่อนึกภาพหนุ่มเกาหลีมาดเท่ก้าวลงมาจากเครื่องบิน แล้ววิ่งเข้าร้านดอกไม้ซื้อช่อดอกไม้ช่อใหญ่มาให้เธอ "ผมจะมาหาคุณ" เสียงของเขายังย้ำมาอีก สาวนูยิ้ม ไกลแสนไกล หัวใจยังโบยบิน ห่างแสนห่างยังคิดถึง อยู่คนละประเทศ ใจยังคำนึง ความคิดถึง คะนึงหา พาใจบิน.........บินมากับสายลม ผ่านขุนเขา แมกไม้ หมู่เมฆ  หาดทราย ทะเลและสายลม กระซิบผ่านเกลียวคลื่นและฝั่งฝัน มีอะไรบางอย่างไม่ถูกต้อง สาวนูขมวดคิ้ว อะไรบางอย่างไม่ถูกต้อง เธอเพิ่งนึกได้ว่ามือถือของเธอแบตหมดตั้งแต่เมื่อคืน ไม่ได้ชาร์จไฟเลยสักนิด แล้วทำไมถึงมีคนโทรเข้ามาได้ เธอพลิกดูมือถือในมือ แล้วรู้สึกตัวเย็นเฉียบ....... หน้าจอมืดสนิท ปราศจากการตอบโต้ใดๆ สาวนูรู้สึกเหมือนตกลงในห้วงเหวลึกล้ำและเยียบเย็น "ผมจะมาหาคุณ....." เสียงนั้นสะท้อนไปมา จากแผ่วเบาราวกระซิบ จนเป็นอื้ออึงในหู ฝา ท่อหน้าริมถนนห่างออกไปไม่กี่วากระเด็นออกเหมือนอะไรบางอย่้างผลักขึ้นมา ด้วยความรุนแรง ร่างดำคล้ำเปียกโชกโผล่ขึ้นมาอย่างช้าๆ ในมือมีช่อดอกไม้ยับเยินหากเสียงยังคงทุ้มนุ่มคุ้นหู "ผมมาหาคุณแล้ว คุณนู มาจากเกาหลี ผ่านการเดินทางยาวนาน ผมตายไปตั้งแต่ตกท่อวันนั้นแล้ว  ผมคิดถึงคุณ..." "กรี๊ดดดดดดดด.........................!!!!!!!!!!!!!!" จบแล้ว แก้ไขเมื่อ 08 มี.ค. 54 05:26:08 แก้ไขเมื่อ 08 มี.ค. 54 05:22:31 แก้ไขเมื่อ 07 มี.ค. 54 09:59:10 แก้ไขเมื่อ 07 มี.ค. 54 09:48:05 แก้ไขเมื่อ 07 มี.ค. 54 09:45:12 จากคุณ : GTW เขียนเมื่อ : 7 มี.ค. 54 09:44:49

ความคิดเห็นที่ 19 เข้ามาปาด(น้ำตา)มั่ง เปิดทิ้งไว้ตั้งแต่เช้า พึ่งจะได้อ่านจนจบ ดีใจที่ได้เปลี่ยนบรรยากาศบ้าง หลังจากมีเรื่องปวดตับให้อ่านเสียเยอะ (รวมทั้งของผมเองด้วย) ปกติเวลากระตุ้นหัวใจ คำสั่งสุดท้ายน่าจะเป็น เคลียร์ นะครับ ให้ทุกคนที่อาจจะแตะตัวคนไข้เพื่อทำอะไรอยู่ก็ตาม ถอยห่างออกไปก่อน ส่วน ชาร์จ จะสั่งก่อน คือให้คนที่คุมเครื่องปรับกระแสไฟ แล้วเตรียมเครื่องให้พร้อม พอ เคลียร์ ปั๊บ ก็กดปล่อยกระแสไฟปุ๊บ ประมาณนั้น หมอที่เป็นคนรับผิดชอบตรงนั้น น่าจะต้องประกาศเวลาการเสียชีวิตของคนไข้ ก่อนไปด้วยนะครับ คุณแพรว...ดาว สบายดีหรือยังครับ กำจัดเป็ดเรียบร้อยหรือยัง ทานน้ำเยอะๆ นะครับจะได้หายเร็วๆ เดี๋ยวนี้แค่เป็นโรคหวัดก็ไว้ใจไม่ได้เหมือนกัน โดยเฉพาะ ไข้หวัดเป็ด แบบนี้ (จะโดนไหมนี่เรา) กดส่งปุ๊บ ก็มีเรื่องของจารย์จีขึ้นมาปั๊บ ปวดตับอีกแล้วเรา แก้ไขเมื่อ 07 มี.ค. 54 11:26:06 จากคุณ : zoi เขียนเมื่อ : 7 มี.ค. 54 11:23:49

ความคิดเห็นที่ 20 After Story ที่ไม่ได้ขออนุญาต หลังจากแขกที่มาร่วมงานต่างแยกย้ายกันไปหมดแล้ว ลานในสุสานกว้างแห่งนี้หลงเหลือเพียงชายคนหนึ่งในชุดสากลสีดำ เขาก้มลงหยิบไวโอลินคู่กายออกมาจากกระเป๋าใบเล็กที่วางอยู่ข้างๆ มือก็ลูบไล้ไปมาตามผิวไม้ที่เรียบเป็นมันแวววาวนั้น มันไม่ใช่ไวโอลินที่มีชื่อ หรือมีราคาแพงมหาศาล แต่เขาก็ชอบเสียงของมันเป็นที่สุด เขาจับมันวางในตำแหน่งเหมือนกับที่เคยทำซ้ำๆ มานับพัน นับหมื่นครั้ง ความรู้สึกคล้ายกับว่า มันเป็นส่วนหนึ่งของร่างกายเขาเลยทีเดียว พอคันชักเริ่มขยับ เสียงครางทุ้มต่ำก็ดังขึ้น ท่วงทำนองของบทเพลงที่เคยเต็มไปด้วยความร่าเริง ยิ่งใหญ่ กลับมีความเศร้า และเดียวดายจากผู้สี เจือปนเข้าไปจนไม่อาจแยกออกได้ ยิ่งบทเพลงดำเนินต่อไป บทเพลงเดิมนั้นกลับไม่หลงเหลือเค้าแห่งความร่าเริงอยู่อีกเลย เขาต้องเงยหน้าขึ้นเพื่อไม่ให้น้ำตาไหลลงมา แต่ละตัวโน๊ตยิ่งทิ้งช่วงห่าง แต่ละคอร์ดยิ่งสั่นไหวเข้าไปในใจเขา ทำไมฉันถึงไม่อาจพูดสิ่งต่างๆ ที่เก็บอยู่ในใจออกไปได้เหมือนกับเวลาที่เล่นดนตรี แล้วทำไมฉันถึงไม่คิดจะเล่นบทเพลงแห่งความรักจากใจให้เธอฟังเร็วกว่านี้ ฉันเคยคิดว่าไม่อาจทุ่มเทความรักให้กับทั้งสองสิ่งในเวลาเดียวกัน แต่ฉันเข้าใจผิด จริงๆ แล้วมันก็คือสิ่งเดียวกัน เธอคือดนตรีที่บรรเลงอยู่ในใจฉัน และฉันก็เล่นมันออกมาผ่านไวโอลินอีกที หลายคนที่เดินเล่นอยู่ใกล้ๆ กับสุสานแห่งนั้นพากันหยุดยืนนิ่ง พวกเขาต่างแว่วได้ยินเสียงไวโอลินครวญครางมาในสายลม หลายคนถึงกับยืนน้ำตาไหล เสียงเพลงรักที่แสนเศร้านี้กระตุ้นให้พวกเขาคิดถึงความรักที่เคยเดินจากไป ในที่สุดเสียงเพลงก็จบลง ความเศร้าเองก็ต้องมีวันสิ้นสุด เสียงดนตรีสิ้นสุดลง แต่ความรักไม่เคยจางหาย มันจะอยู่ภายในใจของเขา และเขาก็จะสื่อมันให้กับคนอื่นๆ ด้วยไวโอลินในมือนี้ เขาใช้หลังมือปาดเช็ดน้ำตาพร้อมกับเก็บไวโอลินใส่กระเป๋า สายฝนที่บางเบาโปรยปรายลงมาช้าๆ ชายคนนั้นกระชับเสื้อตัวนอกก่อนเร่งฝีเท้าเดินจากไป จบ คิดว่าคงจบแต่เพียงแค่นี้ แต่เดี๋ยวก่อนถ้าท่านอ่านต่อไป ท่านอาจจะนึกในใจขึ้นมา “ ว่าแล้วเชียว” ชายหนุ่มก้าวไปได้ไม่กี่ก้าว ก็เกิดเสียงสนั่นลั่นเปรี้ยงพร้อมกับแรงอัดที่ส่งให้เขากระเด็นจนตัวลอยไปข้างหน้า และเมื่อเขาลุกขึ้นมาได้ ก็สัมผัสได้กับความรู้สึกแปลกๆ ที่กระจายอยู่ในอากาศ หลุมฝังศพที่เขาพึ่งเดินจากมานั้นมีเศษดินกระจุยกระจายเต็มไปหมด ดูเหมือนว่าฟ้าจะผ่าลงมาที่หลุมฝังศพเข้าพอดี เมฆดำที่ม้วนตัวเข้ามาอย่างรวดเร็ว พร้อมกับลมกรรโชก และสายฝนที่เปลี่ยนเป็นตกกระหน่ำลงมาเป็นม่านหนา และยังมีเสียงระเบิดดังเป็นช่วงๆ ดูเหมือนว่าสายฟ้าจะกระหน่ำฟาดลงมาตรงบริเวนสุสานแห่งนี้ ชายหนุ่มรีบก้มตัวลงต่ำเพื่อหลีกเลี่ยงการเป็นเป้าของสายฟ้า แต่ความเคลื่อนไหวจากหลุมฝังศพที่อยู่ตรงหน้า ทำให้เขาต้องรีบลุกขึ้นวิ่งอย่างไม่คิดชีวิต มีมือยื่นขึ้นมาจากกองดินนั้น มือของผู้ที่เคยเป็นที่รัก เธอค่อยๆ ตะกายออกมาอย่างยากลำบาก ก่อนจะเดินลากขาไปอย่างช้าๆ และทุกๆ หลุมศพที่ถูกฟ้าผ่าเช้าใส่ก็เป็นเช่นเดียวกัน มีใครที่เคยนอนอยู่ในนั้นลุกออกมาเดินเพ่นพ่าน ในยี่สิบสี่ชั่วโมงต่อมา มหานครลอนดอน ก็ถูกปิดล้อม และทำลายจนราบคาบด้วยระเบิดนิวเคลียร์ ไม่มีผู้รอดชีวิตเลยแม้แต่คนเดียว จากคุณ : zoi เขียนเมื่อ : 7 มี.ค. 54 12:04:44

ความคิดเห็นที่ 21 อ่านไม่ทันจบ  ตอนเย็น ๆ จะมาอ่านต่อครับ ขออวด pc จากคุณแพรวดาว ^^ จากคุณ : เซโก้4 เขียนเมื่อ : 7 มี.ค. 54 12:40:55

ความคิดเห็นที่ 22 ^ ^ ขอปรึกษาคนข้างบน 2 คนนั้น เราเปลี่ยนชื่อโปรเจ็คดีไหมคะ จากไซโค เฟียร์ >> เป็น ไซโค เพลีย(ตับ) แทน ^^;; + + + + pc คุณเซโก้น่ารักมากเลยค่ะ ชอบแสตมป์ๆๆ ^___^ (เดี๋ยวคืนนี้เราแปะอวดในกระทู้ไซโคเกมบ้าง) + + + + กลับจากเซอร์เวย์โรงเรียนสอนคนตาบอดและอัพเดทแล้วค่ะ ไปกันนะคะ :) http://www.pantip.com/cafe/library/topic/K10279593/K10279593.html จากคุณ : รุริกะ เขียนเมื่อ : 7 มี.ค. 54 12:55:02

ความคิดเห็นที่ 23 เสียง นุ่มกังวานราวผ่านไมโครโฟนราคาแพงเป็นแสน ทำให้สาวนูต้องหยุดเดิน ยกมือถือกระชับหูตัวเองอย่างไม่ [แนใจ] "ผม เป็นหนุ่มเกาหลี เห็นคุณตอนที่ออกมาซื้อส้มตำหน้าโรงแรมไงครับ ผมเฝ้ามอง [คุญ] จนไม่ทันระวังจนเดินตกท่อเลย "แล้วคุณรู้เบอร์ฉัน [ได้้] ยังไง" "ผม ก็พยายามสืบเอาสิครับ" เสียงตอบปนเสียงหัวเราะเบาๆ ทำให้สาวนูรู้สึกดีกับเสียงที่เต็มไปด้วยความเป็นมิตรนั้นจนยิ้มกับลมฟ้า [อาการ] อย่างลืมตัว เธอเดินมา [ั] นั่งที่โต๊ะหินอ่อนริมทางเดิน เสียงนั้นสะท้อนไปมา จากแผ่วเบาราวกระซิบ จนเป็น [อื้ออึ้ง] ในหู ฝา ท่อหน้าริมถนนห่างออกไปไม่กี่วากระเด็นออกเหมือนอะไรบาง [อย่้าง] ผลักขึ้นมา ด้วยความรุนแรง ร่างดำคล้ำเปียกโชกโผล่ขึ้นมาอย่างช้าๆ ในมือมีช่อ [ดอกไม่] ยับเยินหากเสียงยังคง [ทุ่ม] นุ่มคุ้นหู ดูเหมือนว่าฟ้าจะผ่าลงมาที่หลุมฝังศพเข้าพอดี เมฆดำที่ม้วนตัวเข้ามาอย่างรวดเร็ว พร้อมกับลม [กรรโชก --> กระโชก] และสายฝนที่เปลี่ยนเป็นตกกระหน่ำลงมาเป็นม่านหนา และยังมีเสียงระเบิดดังเป็นช่วงๆ ดูเหมือนว่าสายฟ้าจะกระหน่ำฟาดลงมาตรง [บริเวน] สุสานแห่งนี้ มีมือยื่นขึ้นมาจากกองดินนั้น มือของผู้ที่เคยเป็นที่รัก เธอค่อยๆ ตะกายออกมาอย่างยากลำบาก ก่อนจะเดินลากขาไปอย่างช้าๆ และทุกๆ หลุมศพที่ถูกฟ้าผ่า [เช้า] ใส่ก็เป็นเช่นเดียวกัน มีใครที่เคยนอนอยู่ในนั้นลุกออกมาเดินเพ่นพ่าน *** กรรโชก แผลงมาจาก กระโชกก็จริงค่ะ แต่ กรรโชกจะใช้สำหรับการขู่กรรโชก ถ้าใช้กับลมจะเป็น กระโชก - - - เพิ่งอ่านจากหนังสือคู่สร้างคู่สมฉบับล่าสุด ผิดตกยกเว้น นะคะ ^_____^) ^ ^ ^ ด้านบนหาคำให้ แต่ของใครเป็นของใครแก้กันเองนะคะ ^_____^ จะว่าไป ... คำว่า "นึกแล้วเชียว" ก็มีให้กับนักเขียนหย่ายทั้งสองท่านนั่นล่ะค่ะ เพราะไม่เค๊ย ไม่เคย ที่จะมีอะไรมาลงแบบจบเงียบเรียบร่ายไม่เร้าใจ ซักเรื่อง .... ชิส์ เพิ่งตื่นค่ะ (ขี้เซาสุดๆ) หวัดกับเค้านี่รักกันมากรักกันมายแยกกันได้ไม่นาน หายครั้งนี้ เดือนหน้าคงมาอีก ... คิดๆ แล้วไม่อยากหาย จะได้ไม่ต้องเป็นใหม่ ... เอามั้ย??? เมื่อเช้าไปวัดมาค่ะ ถวายภัตตาหารเพล คนน้อยมากเลยอิ่มบุญเยอะ เอาบุญมาฝากทุกคนที่รักด้วยนะคะ ^______^             เก็บภาพวัดมาฝากนะคะ จากคุณ : แพรวดาว เขียนเมื่อ : 7 มี.ค. 54 13:11:32

ความคิดเห็นที่ 24 อ้าว...เงยหน้าขึ้นมาเจอพี่โก้กับคุณรุริกะอยู่ข้างบน สวัสดีค่า (เปิดทิ้งไว้ ทั้งอ่านโบนัสกัดกินตับสองเรื่อง ทั้งหาคำ ทำรูปแปะ เลยช้า...ฮี่ๆๆ) PC เมลเบอร์นมีรูปน้อยมากเลยค่ะ หรือเพราะเข้าร้านที่มีน้อยก็ไม่รู้ เลยมีบางคนซ้ำกันบ้าง ... อิอิ ส่วนแสตมป์ เหมือนกันทุกคน .... ^_____^ ไปดูวัดกันต่อนะคะ         (ยังงัวเงีย พิมพ์ PC เป็นแสตมปเลยต้องแก้ค่ะ) แก้ไขเมื่อ 07 มี.ค. 54 13:20:08 จากคุณ : แพรวดาว เขียนเมื่อ : 7 มี.ค. 54 13:17:20

ความคิดเห็นที่ 25 จากคุณ : แพรวดาว เขียนเมื่อ : 7 มี.ค. 54 13:18:32

ความคิดเห็นที่ 26 จากคุณ : แพรวดาว เขียนเมื่อ : 7 มี.ค. 54 13:21:03

ความคิดเห็นที่ 27 ตายล่ะ ... ลืมขออนุญาตคุณเทียนสี ขออนุญาตนะคะ ... แห่ะๆ อีกสองภาพหมดแล้วค่ะ จากคุณ : แพรวดาว เขียนเมื่อ : 7 มี.ค. 54 13:30:29

ความคิดเห็นที่ 28 สุดท้ายแล้วค่ะ จากคุณ : แพรวดาว เขียนเมื่อ : 7 มี.ค. 54 13:34:26

ความคิดเห็นที่ 29 ออกไปหม่ำซาซิมิก่อนนะค้า ... เดี๋ยวกลับมา จากคุณ : แพรวดาว เขียนเมื่อ : 7 มี.ค. 54 15:05:54

ความคิดเห็นที่ 30 สวัสดีทุกท่านด้านบนค่ะ แอบคนไข้มาทักทายแป๊บหนึ่งค่ะ คห.19  ที่คุณโซ่ยบอกขอบคุณมากนะคะ  เทียนสีไม่แน่ใจว่าที่อื่นๆเค้าทำกันไงเหมือนกันนะคะ เรื่องของ ออร์เดอร์ คำสั่ง   แต่ที่ทำงาน ช่วยปั๊ม มาหลายรายแล้ว ตลอด 10 ปี ทั้งใน รพ.ในเมืองไทยเมื่อก่อน และที่ รพ ในลอนดอนปัจจุบัน เค้าก็บอกว่า พร้อม ...แสตนด์เคลียร์ ..แล้วก็ ชาร์จ   ค่ะ แต่ที่อื่นๆ อาจจะต่างกันก็ได้นะคะ เรื่องการจำหน่ายคนไข้ หมอคนที่ ปั๊มหัวใจ จะมีชื่อในใบบันทึกเสมอ แต่จะเป็นคนเขียนเองหรือไม่ก็ได้ เช่น   Resuscitated by Mr... Time finished... ปกติ หมอใหญ่ๆ เค้าก็ไม่ค่อยบันทึกเองค่ะ จะมีลูกทีมช่วยทำเสมอ  แล้วถ้าพูดกันตามจริง หมอใหญ่ๆ ก็ มาไม่ค่อยทันปั๊มหรอกค่ะ ส่วนมากคนอื่นๆ ทำหมดค่ะ เพระจะมีทีมช่วยปั๊ม ประจำ รพ. ค่ะ  ส่วนที่เมืองไทย ไม่แน่ใจว่าตอนนี้ เค้าทำไงกันค่ะ กลางคืนค่อยแวะมาอีกรอบนะคะ จากคุณ : teansri เขียนเมื่อ : 7 มี.ค. 54 15:19:11

ความคิดเห็นที่ 31 คุณรุริกะ ถ้าจะเปลี่ยนชื่อจริงก็เตรียมแก้ว แล้วชงมาได้เลยครับ จะได้ปวดตับ(แข็ง)กันเป็นเรื่องเป็นราวไป บรรณาธิการแพรวดาวกินเผื่อด้วยนะครับ อย่าลืมสั่ง กุ้งซาชิมิสไตล์ไทย มาทานด้วยนะครับ (กุ้งแช่น้ำปลา น้ำจิ้มผสมวาซาบิ อร่อยมากกกก) กดส่งปั๊บข้อความของคุณเทียนสีก็โผล่มาพอดี สงสัยผมคงจะปล่อยไก่ออกไปฝูงเบ้อเร่อเลย ที่ผมบอกไปก็จำมาจากในหนัง ในซีรี่ที่ดูมานั่นแหละครับ ไหนเลยจะสู้ผู้อยู่ในงานตัวจริงได้...อายจังแฮะ แก้ไขเมื่อ 07 มี.ค. 54 15:26:09 จากคุณ : zoi เขียนเมื่อ : 7 มี.ค. 54 15:21:26

ความคิดเห็นที่ 32 ^ ^ ^ ^ ส่วนเค้าขอบาร์คาดี้ หรือ สเมอรนอฟ นะคะ แบบว่าเป็นประเภทคอแข็งแบบคอแป๊บ(เดียวหลับ) อ่ะค่ะ หรือไม่อย่างนั้นขอเป็นกระแช่ไปเลยค่ะ หวานดี...ฮี่ๆๆ กลับมาแล้ว ... อิ่มมากมาย นั่งผึ่งพุงมาพักนึงล่ะ ขอไปอาบน้ำก่อน เดี๋ยวกลับมาทำรูปแปะ ไม่มีกุ้งแช่น้ำปลาวาซาบิอ่ะค่ะ มีแต่แซลมอน ^____^ (แก้ไขพิมพ์ผิด) แก้ไขเมื่อ 07 มี.ค. 54 17:17:36 จากคุณ : แพรวดาว เขียนเมื่อ : 7 มี.ค. 54 17:16:12

ความคิดเห็นที่ 33 ฮึ่ย!! @26 คุณแพรวดาวคะ... ข้างหลังนั่น dark vador หรือเปล่าคะ ^^' + + + + @31 ล้อเล่นนะคะ ไม่เปลี่ยนหรอกค่ะ :) PF & Bonus ที่จัดกันมา มีความเป็นตัวของตัวเองกันทุกคน ไม่มีใครดีใครด้อยกว่าใครเลยนะคะ :) มิตรภาพล้วนๆ น่าปลื้มออกค่ะ ^___^ จากคุณ : รุริกะ เขียนเมื่อ : 7 มี.ค. 54 17:22:54

ความคิดเห็นที่ 34 เน็ตเดี้ยงไปชั่วขณะ กลับมาแปะอาหารเย็นต่อนะคะ เป็นร้านใกล้บ้าน เดินไป 5 นาที Soft shell crab Salad อร่อยมาก สั่งเบิ้ล 2 ชามเลย จากคุณ : แพรวดาว เขียนเมื่อ : 7 มี.ค. 54 19:42:57

ความคิดเห็นที่ 35 ง่า...คุณรุริกะ ... เค้าแค่เป็นนางในกระจกเองน้า อิอิ ขิงดองร้านนี้อร่อยมาก ไม่ฝาด ไม่เปรี้ยวซ่า ... กวาดเกือบหมดถ้วยเลย จากคุณ : แพรวดาว เขียนเมื่อ : 7 มี.ค. 54 19:45:03

ความคิดเห็นที่ 36 ไปกัน 4 คน ค่าเสียหาย $86.50 อิ่มจนพุงปูดเลย....อิอิ จากคุณ : แพรวดาว เขียนเมื่อ : 7 มี.ค. 54 19:47:24

ความคิดเห็นที่ 37 ^ เค้าหมายถึงข้างหลังคุณแพรวดาวอีกทีน่ะค่ะ ^^;; ปล. แซลมอนน่าทานจัง... จากคุณ : รุริกะ เขียนเมื่อ : 7 มี.ค. 54 20:44:26

ความคิดเห็นที่ 38 แอ๊...หนุ่มเกาหลีแบบนี้ไม่เอาน๊า เขียนเกงจังค่ะคุณ zoi อยากอวด PC บ้างแต่ทำไม่เป็น ได้รับตอนกลับมาจากเกาหลีพอดีเลยค่ะ ^^ มารับบุญค่ะ เค้าก็ไปทำบุญมาเหมือนกันค่ะ แต่ไม่ค่อยได้ถ่ายรูปเลย แถมก่อนกลับลอง ๆ ไปดูหมอด้วย แหะ ๆ อยากกินแซลมอนบ้างจัง ทำไมคุณแพรวดาวดูเหมือนเด็กเลยคะ อิ่มจนพุงปูด สวัสดีค่ะพี่รุริกะ (ขออนุญาตแล้วเหรอ ไปเรียกเค้าพี่น่ะ ) อิอิ อนุญาตมั๊ยคะ จากคุณ : NUAOFFYHUB เขียนเมื่อ : 7 มี.ค. 54 20:51:49

ความคิดเห็นที่ 39 อ๋อออออออ....ข้างหลังเค้าอีกทีหรือคะคุณรุริกะ ท่านคือพระที่กำลังเดินออกกำลังกาย แต่พอดีแดดแรง เลยมีผ้าคลุมน่ะค่ะ (แอบตกใจเล็กน้อยตอนกลับไปดูอีกครั้ง...คิคิ) คุณนู....กลับจากทำงานแล้วหรือคะ ถ้าจำไม่ผิดของคุณนูกับคุณรุริกะได้ PC แบบเดียวกัน (มั้ยนะ) ใช้วิธีคว่ำหน้าแล้วเขียนผู้รับด้านหลังเลยค่ะ ไม่ได้เลือกภาพ...^____^ ปล. ที่ว่าเค้าเหมือนเด็กน่ะ มีต่อท้ายว่าปัญญาอ่อนมั้ยคะ?...แฮะๆๆ ตีหนึ่งแล้วต้องไปมุดผ้าห่มแล้วนะคะ พรุ่งนี้เจอกันตอนเย็นๆ เลยนะคะ ไนท์คิสค่า ทุกคน . จากคุณ : แพรวดาว เขียนเมื่อ : 7 มี.ค. 54 21:07:10

ความคิดเห็นที่ 40 มะช่ายนะ เค้าหมายถึงตัวเล็ก ๆ เหมือนเด็กต่างหากค่ะ ฝันดีนะคะ จากคุณ : NUAOFFYHUB เขียนเมื่อ : 7 มี.ค. 54 21:14:10

ความคิดเห็นที่ 41 ... สวัสดีค่ะ เพิ่งเลิกงานค่ะ วันนี้ คนไข้เยอะมากๆ หลังจากแว๊บได้แค่  5นาทีตอนเช้าก็ แว๊บไม่ได้อีกเลยค่ะ ขอบคุณ โบนัส จากคุณ รุริกะ คุณ ไซโคแมน  และก็คุณ โซ่ยด้วยนะคะ คุณแพรวดาวของกินเยอะแยะเลยค่ะ ถ้ากินได้จริงๆ ก็ดีนะคะ คุณ นู  เศร้าเหรอคะ นึกว่าดีใจจได้เอาของช้อปปิ้งไปแจกเพื่อนๆ คุณ โก้ อย่าลืมกลับมาอ่านให้จบนะคะ ไปเต้น ฮูล่า ฮูป เพื่อ ความแข็งแรง กันนะคะ   จากคุณ : teansri เขียนเมื่อ : 8 มี.ค. 54 00:13:41

ความคิดเห็นที่ 42 จะไปเข้าฝันหรือเปล่าหว่า? ตอนหน้าจะเป็น PSYCHO FEAR : The Nightmare หรือเปล่าครับ จากคุณ : เซโก้4 เขียนเมื่อ : 8 มี.ค. 54 15:33:37

ความคิดเห็นที่ 43 “ ถ้ารักแล้วเป็นทุกข์ เราก็ควรจะหยุดรัก” เศร้า... จากคุณ : จันทร์พันฝัน เขียนเมื่อ : 8 มี.ค. 54 20:53:24

ความคิดเห็นที่ 44 คุณโก้ ของเทียนสี จบแล้วนะคะ ไม่มีตอนหน้าแล้วค่ะ จบแบบนั้นเลยล่ะ คุณจันทร์พันฝัน  เศร้านิดเดียวเองนะคะ  ขอบคุณที่แวะมาค่ะ :) จากคุณ : teansri เขียนเมื่อ : 9 มี.ค. 54 05:39:55

ความคิดเห็นที่ 45 อาการดีขึ้นแต่หนิงง้องแง้งเป็นพักๆค่ะ ไม่อยากจะบอกว่าตกข่าวอย่างแรง หายจากถนนฯไปไม่นานมีโปรเจ็คอะไรกันอยู่ โอ้ว!ทำไมเราเป็นได้ถึงขนาดนี้ ปกติจะสถิตอยู่ที่เรื่องสั้นแท้ๆ (แบบนักอ่านเงารักนะแต่ไม่แสดงออก) แต่งวดนี้ตกข่าวแบบไม่เกรงหน้าอินทร์หน้าพรหม โปรเจ็คนี้เริ่มอะไรยังไงเมื่อไรใครแจมบ้างคะเนี่ย จะได้ไปติดตาม (พลาดเรื่องสนุกอย่างนี้ไปได้ไงเนี่ย >__<) จากคุณ : peiNing เขียนเมื่อ : 12 มี.ค. 54 21:55:38

ความคิดเห็นที่ 46 ชอบทุกเรื่องเลย :) จากคุณ : Oni_Gateza เขียนเมื่อ : 21 มี.ค. 54 13:03:26