PANTIP.COM : W10313029 Beer, Cigarette, Black Coffee and Bitter Chocolate : ตอนที่ 2 [เรื่องสั้น]

ความคิดเห็นที่ 1

(2)

“ไอ้บ้า”

ดูเหมือนฉันจะอัดเขาด้วยสองคำนี้เป็นรอบที่สองของคืนนี้ ทั้งที่ความจริง สิ่งที่เขาสมควรได้รับจากฉันคือคำขอบคุณ แต่ปากฉันก็ไวเกินกว่าจะหยุดตัวเองไว้ทัน แต่เขาก็ไม่ได้ถือสาอะไร กลับหัวเราะเหมือนชอบใจที่ได้แกล้งกันเล่นเสียมากกว่า

ความรู้สึกหนึ่งแวบเข้ามาในใจ... ตั้งแต่ทำงานมา ฉันไม่เคยหัวเราะ หรือเล่นต่อปากต่อคำกับใครอย่างเขามานานนักหนาแล้ว และการเถียงกันกับคนอื่นก็ไม่เคยให้ความรู้สึกถึงการเป็นตัวของตัวเองได้เท่ากับอยู่กับเขาเลย

แต่แล้ว คำพูดของเขาก็ทำลายบรรยากาศการหวนคิดถึงอดีตของฉันจนพังราบ...

“เล่ามาได้แล้วว่า มันเกิดอะไรขึ้น... เร็ว ๆ เลย ฉันรอด่าแกอยู่”

“เออ ๆ เล่าแล้ว ๆ”

“เดี๋ยวก่อน” จู่ ๆ เขาก็ขัดคอฉันขึ้นมาเสียเฉย ๆ อย่างนั้น ถ้าตอนนี้ ฉันกำลังขับรถ เจอเขาวิ่งตัดหน้า ทำให้ต้องหักหลบกะทันหัน แล้วเหยียบเบรกจนหัวทิ่ม

ฉันตวัดสายตาค้อนเขาไปทีหนึ่ง “เอ๊ะ แกนี่... มีอะไร”

“แกบอกฉันมาก่อนว่า แกทำเรื่องที่แกถามฉันว่าเชื่อแกไหมจริง ๆ หรือเปล่า”

“แกรู้จักฉันแบบไหน ฉันก็เป็นแบบนั้นแหละ” ฉันไม่ยอมตอบเขาตามตรง “แกเชื่อฉันได้”

เขาทำหน้าเหนื่อยใจ “ไม่เล่นยี่สิบคำถามแล้ว บอกมาให้ชัด ๆ ว่าใช่หรือไม่ใช่ จะให้ช่วยหรือไม่ให้ช่วย”

“ขู่เก่งจังนะ ตั้งแต่ทำงานนี้” ฉันออกปาก ไม่มีเจตนาจะแหย่หรือยั่วโมโห แต่ก็แอบรู้สึกผิดที่เผลอพูด เมื่อเห็นสีหน้าเขาเปลี่ยนไปนิดหนึ่ง “ขอโทษที แก...”

“ไม่เป็นไร... แกพูดถูกแล้ว” เขาบอก “เข้าเรื่องของแกเถอะ”

ฉันสบตาเขาตรง ๆ “ฉันไม่ได้เป็นอย่างที่ถามแกหรอก แล้วที่มาดื่มอยู่คนเดียวเนี่ย ก็เพราะฉันไม่รู้จะหันหน้าไปหาใครจริง ๆ ... ใจหนึ่งก็คิดว่า มันคงไม่ทำจริง แต่อีกใจฉันก็อดกลัวไม่ได้ ตัดสินใจไม่ถูกเลย”

เขาเงียบไปพักหนึ่ง แล้วถามขึ้น... “มีคนขู่แกงั้นสิ”

ฉันพยักหน้ารับ... คำถามของเขาตรงประเด็น และคำถามถัดไปของเขาก็ยิ่งชัดเจน ถูกต้องตรงกับเหตุการณ์ที่ฉันต้องแบกเอาไว้ในใจคนเดียวตลอดสองสามวันที่ผ่านมา

“ส่วนไอ้คนที่ขู่แกคงจะเป็นผู้ช่วยผู้จัดการฝ่ายจัดซื้อที่แกพูดถึงด้วยละมั้ง”

“ใช่...” ฉันยอมรับ “ไอ้ผู้ช่วยผู้จัดการนี่แหละที่ขู่ว่า ถ้าฉันเอาเรื่องที่มันเรียกเงินใต้โต๊ะจากฉัน กับขอให้ฉันนอนกับมันไปบอกใคร ไม่ยอมให้มันจบอยู่ระหว่างฉันกับมันสองคน มันจะไปพูดให้คนอื่นฟังว่าฉันเป็นฝ่ายเสนอทุกอย่างให้มัน ทั้งที่จริง ๆ แล้ว มันต่างหากเป็นคนที่เรียกทุกอย่างจากฉันแท้ ๆ”

พูดแล้ว ก็รู้สึกว่าน้ำตาเริ่มรื้นขึ้นมาอีกรอบด้วยความเจ็บใจ...

อย่างที่ฉันบอกเขาไปในตอนแรก จุดเริ่มต้นของความวุ่นวายที่ฉันต้องเจออยู่ในวันนี้ เริ่มต้นมาจากความไว้ใจคนง่ายและมองโลกในแง่ดีเกินไปของฉันเอง

เมื่อฉันลาออกจากบริษัทมาทำงานอิสระ ฉันทำงานนายหน้าขายเมล็ดกาแฟดิบเกรดเอจากไร่ขนาดกลางถึงเล็กที่เป็นผู้ผลิตรายใหม่ในตลาดสำเร็จตั้งแต่การเสนอขายครั้งแรก ฉันก็คิดเสมอมาว่า นั่นเป็นเพราะสินค้าของคนที่ฉันเป็นนายหน้าให้มีคุณภาพสูง ด้วยความมั่นใจในรสชาติกาแฟที่ฉันทดลองชิมเอง และด้วยผลทดสอบจากห้องแล็บที่เชื่อถือได้ และเชื่อด้วยว่า คุณภาพสินค้าที่ดีเป็นปัจจัยแรกที่จะทำให้บริษัทผู้รับซื้อสนใจสินค้าที่ฉันนำมาเสนอขายให้

ตลอดระยะเวลาปีเศษกับงานนายหน้าอิสระ ทุกอย่างเรียบร้อย การร่างและทำสัญญาไม่มีปัญหาอะไร เพราะฉันสามารถจัดการเองได้ทั้งหมด และการออกมาทำโฮมออฟฟิศเองก็เหนื่อยน้อยกว่า มีเวลาเป็นของตัวเองมากกว่าทำงานบริษัทพอสมควร การเดินทางไปยังแหล่งวัตถุดิบไกล ๆ อาจดูเหนื่อย แต่ฉันก็ถือว่าได้พักผ่อนท่องเที่ยวไปในตัว และได้อยู่กับสิ่งที่ตัวเองชอบ

ฉันรู้ว่า งานที่ทำตั้งอยู่บนความเสี่ยง แต่ฉันก็ยินดีที่จะเสี่ยง... แม้ว่าหลายคนที่บ้านจะไม่เห็นด้วย แต่ในเมื่อโอกาสของการที่จะบินสู้โลกภายนอกด้วยตัวเองอยู่ตรงหน้า ฉันก็ไม่สามารถจะปล่อยมันไปได้เช่นกัน

แต่แล้ว ความเสี่ยงที่ฉันยินดีรับ เพราะยังไม่เคยเห็นหรือสัมผัสกับสิ่งที่เรียกว่า ‘ความเสี่ยง’ จริง ๆ ก็เกิดขึ้น และทำให้ฉันรู้ว่า สิ่งที่เคยคิดว่าง่าย มันไม่ง่ายอย่างที่เคยคิดไว้เสียแล้ว

ไม่กี่วันก่อนที่ฉันจะมาอยู่ที่นี่ ผู้ช่วยผู้จัดการฝ่ายจัดซื้อที่ฉันดีลงานด้วยมาตลอดได้โทรศัพท์มาหา...

“คุณรู้ไหม ที่คุณดีลงานได้ทุกวันนี้ เพราะผมอยากจะช่วยคุณที่เป็นผู้หญิงตัวคนเดียวออกมาทำงานเองหรอกนะ ในฐานะคนที่เคยเห็นหน้ากันมาตั้งแต่คุณยังไม่ออกจากบริษัทก็เลยอยากช่วยจนกระทั่งตั้งตัวได้ แต่ตอนนี้ ผมลำบากมากเลยรู้ไหม เพราะผมต้องจ่ายให้ผู้จัดการให้รับดีลคุณไปเยอะ คงถึงคราวที่คุณควักกระเป๋าจ่ายเองแล้วละ ผมขอแค่ร้อยละสองของราคาต่อกระสอบก็พอแล้ว คุณอย่าคิดว่าผมได้เยอะนะ เงินตรงนี้ผมต้องแบ่งไปจ่ายให้ผู้จัดการเพื่อช่วยคุณอีก ผมขอแค่ถอนทุนที่ผมเคยช่วยคุณคืนก็พอ...”

สิ่งที่ฉันได้ยินเป็นสิ่งที่ฉันไม่เคยนึกถึงมาก่อนเลยในชีวิตการทำงาน... ไม่เคยเลยที่จะคิดว่า เรื่องจ่ายเงินใต้โต๊ะเป็นค่าตอบแทนให้ได้งานจะมีแม้กระทั่งในวงการนี้ แต่สิ่งที่ฉันได้ยินจากปากของผู้ชายคนนั้นในเวลาต่อมา ทำให้ฉันหน้าชา แทบจะเขวี้ยงโทรศัพท์ทิ้งไปในตอนนั้นทันที

“คุณยังไม่ต้องตัดสินใจรับข้อเสนอของผมตอนนี้ก็ได้... ไว้เราลองมานอนคุยกันสักคืนสองคืนดีไหม ไม่แน่นะ ผมอาจจะเปลี่ยนใจช่วยคุณฟรี ๆ ต่อไปก็ได้”

(3)

เล่าถึงตรงนี้ ผมสังเกตเห็นว่าตัวของเธอเริ่มสั่น แต่ไม่ใช่เพราะลมหนาวยามดึก ในขณะเดียวกันน้ำตาก็เริ่มคลอเบ้าขึ้นมาอีกรอบ

ผมหยิบเอาทิชชูเช็ดหน้าที่ขยุ้มหยิบออกมาจากกล่องในรถแล้วยัดใส่กระเป๋าแจ็คเก็ตยื่นให้เธอ

“ถ้าให้เดาใจแกละก็... แกคงไม่ยอม พอมีเวลาตั้งตัวแล้ว แกก็คงจะพยายามหาทางสืบเอาความจริงจนได้ว่า ผู้จัดการเรียกรับเงินตามที่ผู้ช่วยผู้จัดการอ้างด้วยใช่ไหม”

ข้อสันนิษฐานนั้นทำให้รอยยิ้มปรากฏขึ้นบนหน้าเธอได้อีกครั้ง

“อย่างงี้สิ เรียกว่าเป็นเพื่อนรักกันจริง” เธอว่า ส่วนมือยังกำทิชชูที่ผมยื่นให้เช็ดน้ำตาไว้แน่น “ฉันโทรไปหาหน้าห้องของกรรมการบริหาร นัดวันขอเข้าพบ แต่มันเป็นความซวยของฉันเองแหละที่ไอ้ฝ่ายจัดซื้อนั่นดันอยู่แถวนั้นด้วย มันเลยรีบโทรมาหาฉัน แล้วจัดฉากอัดเสียง พูดอย่างกับว่า ฉันเนี่ยเป็นคนเสนอเงินกับเสนอตัวให้มัน มันไม่อยากมีปัญหาเรื่องทุจริตให้เสียชื่อบริษัท เลยขอให้เรื่องนี้จบกันเท่านี้”

ถ้าเป็นกรณีติดต่อกับราชการ การเรียกรับสินบนจากฝ่ายคู่สัญญากับเธอเป็นความผิดอาญาชัดเจน แต่นี่เป็นเรื่องระหว่างเอกชนและเอกชนซึ่งไม่ถือเป็นความผิดตามกฎหมาย แต่ในเรื่องของความถูกต้องนั้น กระทบความรู้สึกผิดชอบชั่วดีในใจของเธอแน่นอน

ผมรู้ว่า เพื่อนผมไม่ชอบให้คนอื่นเอาเปรียบ และนักเลงพอที่จะไม่เอาเปรียบคนอื่น ซึ่งนั่นก็หมายความว่า เธอจะไม่ยอมจ่ายเงินเพื่ออำนวยความสะดวกให้ตัวเองได้ขึ้นไปยืนแถวหน้า แต่เลือกที่จะยืนรอให้ถึงคิวของตัวเองตามลำดับ แม้ว่าจะต้องตากฝนคอยอยู่เป็นชั่วโมงก็ตาม

“แต่แทนที่มันจะจบเท่านี้อย่างที่พูด... มันก็สำทับมาด้วยว่า ถ้าเรื่องนี้หลุดไปถึงข้างบน ไม่เฉพาะแต่ตัวมันจะเดือดร้อน ตัวฉันก็จะเดือร้อนด้วย อนาคตการทำงานก็จะพังหมดเพราะมันจะแฉว่า ฉันทำยังไง แล้วถ้าฉันไม่อยากให้ครอบครัวพลอยมีปัญหาไปด้วยก็ให้เงียบ ๆ ไปซะ”

จากประสบการณ์การทำงาน ผมเข้าใจดีว่า ต่อให้เป็นผู้หญิงแกร่งขนาดไหน ปัญหาที่เธอต้องเผชิญก็สาหัสเอาเรื่องสำหรับคนที่ต้องรับมือกับทุกอย่างตามลำพังแบบเธอ และไม่แปลกใจเลย ถ้าแม้กระทั่งคนรู้กฎหมายอย่างเธอจะทำอะไรไม่ถูก

“แกเห็นความโง่ของฉันหรือยังล่ะ” เธอพูดแล้วก็หัวเราะออกมาดัง ๆ แต่เสียงหัวเราะของเธอเหมือนเสียงสะอื้นมากกว่า และนั่นก็ทำให้ผมเริ่มสงสัยว่าตัวเองอาจคิดผิดที่พาเธอออกจากรถมาคุยกันริมน้ำ

“แกอย่าทำหน้าแบบนั้นสิ ฉันไม่ได้เมาจนเพี้ยน” เธอย่นจมูกใส่ ในขณะที่ผมเองก็ไม่รู้ตัวว่าตัวเองกำลังทำหน้าแบบไหนอยู่ “ไม่ต้องมาจับแขนฉันแน่นนักก็ได้ ถ้าฉันจะโดดน้ำตาย ฉันไม่โดดตอนแกอยู่ด้วยหรอก”

คำพูดของเธอทำให้ผมรีบปล่อยมือที่จับแขนเธอไว้ตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้ออกทันที

“พร้อมจะด่าฉันหรือยัง” เธอถาม

“ยังไม่ใช่ตอนนี้...” ผมตอบ “ถามหน่อย แกได้อัดเสียงมันเอาไว้ไหม แล้วไปแจ้งความหรือเปล่า”

“ฉันทำทุกอย่างที่แกบอกนั่นละ แต่พอจะไปแจ้งความก็เจอเรื่องที่ทำให้เซ็งมาจนถึงทุกวันนี้ละ...” เธอพูดเสียงขุ่น “โธ่เว้ย... ไอ้ตำรวจเฮงซวย ไอ้ตำรวจ...”

“เฮ้ย หยุด...” ผมรีบเบรกเธอ ก่อนที่เพื่อนร่วมอาชีพจะได้รับคำสรรเสริญไปมากกว่านี้

เธอยิ้มเจื่อน ๆ “โทษที ลืมไป มันอดไม่ได้จริง ๆ นึกถึงแล้วก็ปรี๊ดขึ้นมาทันทีเลยว่ะ”

“ช่างมันเถอะ...” ผมบอก “ร้อยเวรบอกแกว่าไง แกถึงได้สติแตกจนขับรถมาจนนี่น่ะ”

เธอถอนใจเฮือกใหญ่ “แจ้งความไว้เป็นหลักฐานไปก็ไม่มีประโยชน์... แค่นี้แหละ ได้ยินที่พึ่งคนแรกที่นึกถึงมาพูดแบบนี้ ฉันไม่เหลืออะไรแล้ว แก”

“แล้วตอนแกซิ่งรถมานี่ แกเลยฝ่าฝืนกฎจราจรทั้งขับรถเร็ว ทั้งใช้โทรศัพท์มือถือถ่ายรูปเข็มไมล์แกลงเฟซบุ๊คประชดตำรวจกับกฎหมายที่ช่วยอะไรแกไม่ได้ซะเลยงั้นสิ”

“ใช่”

(มีต่อค่ะ)

จากคุณ : ปิยะรักษ์

เขียนเมื่อ : 7 มี.ค. 54 01:53:58

ความคิดเห็นที่ 2

(4)

คำตอบของฉันทำให้เขายกมือข้างหนึ่งขึ้นตบหน้าผาก ทำหน้าเหมือนอยากโดดน้ำตายให้ได้เดี๋ยวนั้น

“โอ๊ย...” เขาครางออกมาดัง ๆ “ไม่รู้จะหาคำไหนมาด่าแกเลย ให้ตาย”

“แล้วแกจะให้ฉันทำยังไงล่ะ” ฉันสวนกลับ “เจอคนขู่มายังไม่พอ ตำรวจก็ไม่ช่วย กลับมากำลังจะถึงบ้านวันนี้ดันซวยเจอใบสั่งตำรวจทางหลวงฐานขับรถเร็วเกินอีก เล่นมาตั้งด่านตรงทางลงเขานี่หว่า ขืนลดความเร็วกะทันหันเบรกก็พังหมดพอดี แน่จริงก็มาตั้งด่านตรงทางราบสิ...”

“เออ ๆ เข้าใจ ๆ ใจเย็น ๆ” เขาโบกมือห้ามก่อนที่ปรอทอารมณ์โมโหฉันจะพุ่งสูงกว่านี้ “จะทำดีไถ่โทษให้เพื่อนร่วมวงการที่ทำแกอารมณ์เสียก็แล้วกัน เพราะจริง ๆ แล้วมันก็มีทางแก้อยู่ อยากรู้ไหมล่ะ”

“จริงเหรอ... ทำยังไง” ฉันเลิกคิ้ว มองเขาอย่างไม่เชื่อหูหัวเอง

เขายื่นมือมาหาฉัน “สัญญาก่อนว่า แกจะไม่วีนก่อนที่ฉันจะพูดจบ”

“ได้” ฉันจับมือเขาเขย่าเป็นการรับรองคำพูดของตัวเอง “ว่ามา”

“ที่ร้อยเวรบอกแกมา มันก็ถูกของเขานั่นละ... แจ้งความไว้เป็นหลักฐานมันไม่ได้มีประโยชน์อะไร...” เขาชี้มือมาที่ฉันดักคอไม่ให้พูดแทรก “เพราะว่า การแจ้งความไว้เป็นหลักฐานมันไม่มีอยู่ในประมวลกฎหมายวิธีพิจารณาความอาญา ซึ่งหมายความว่า มันแทบไม่มีผลในทางกฎหมาย เวลาเกิดเหตุขึ้นกับแกตามคำขู่ มันก็ไม่ได้มีน้ำหนักมากพอที่จะชี้ไปหาไอ้หมอนั่นทันที เพียงแต่เป็นส่วนหนึ่งที่จะเอามาพิจารณาในการทำคดีว่าควรสงสัยใคร ควรไปสอบปากคำใครเท่านั้นเอง...”

เขาขยับลุกขึ้น ปัดเศษหญ้าออกจากกางเกงยีนที่สวมอยู่ “แต่ถึงจะแจ้งความร้องทุกข์ก็ไม่ได้หมายความว่า ร้อยเวรเขาจะรับทำคดีของแกหรอกนะ”

ถึงจะเรียนจบปริญญาตรีทางกฎหมายมาเหมือนกัน แต่ความที่ฉันแทบไม่ได้ใช้กฎหมายอาญาในการทำงานเลยทำให้ความจำและความแม่นยำในตัวบทกฎหมายพวกนี้ลบเลือนไปไม่น้อยเลย

“เพราะอะไร”

“มันเป็นการขู่ทางโทรศัพท์ ไม่สามารถระบุสถานที่เกิดเหตุได้ชัดเจน อาจจะมีปัญหาเรื่องเขตอำนาจสอบสวนได้น่ะ” เขาสอดมือลงไปในกระเป๋าเสื้อแจ็คเก็ต “แต่ไม่ลองก็ไม่รู้หรอก... แกได้เก็บหลักฐานเกี่ยวกับวันเวลาที่โทร หมายเลข หรือได้อัดเสียงเก็บไว้หรือเปล่า”

ฉันพยักหน้า “วันที่มันโทรมาแล้วพูดเหมือนกับจะโยนความผิดให้ฉันฝ่ายเดียว ฉันก็อัดเสียงมันเก็บไว้เหมือนกัน ถอดเทปเป็นเอกสารเอาไว้แล้วด้วย”

“งั้นก็ดี” เขาว่า “เก็บของพวกนี้ไว้ให้ดี ถ้าหาพยานแวดล้อมอื่น ๆ มาได้ด้วยก็เอามาเลย แล้วแกก็คิดเอาละกันว่าจะทำยังไงต่อไป แกจะไปแจ้งความเป็นหลักฐานไว้ก่อนก็ได้ พอเกิดเรื่องอะไรขึ้นมาจริง ๆ แล้วแกยังอยู่ ครอบครัวแกยังมี ก็ค่อยไปแจ้งความร้องทุกข์ก็ได้ กฎหมายไม่ได้ห้ามว่า ถ้าแจ้งความไว้เป็นหลักฐานแล้วจะแจ้งความร้องทุกข์อีกไม่ได้นี่นะ”

“จริงเหรอ”

เขาขมวดคิ้ว “ฉันโกหกแกแล้วฉันจะได้อะไรขึ้นมา... สบายใจขึ้นหรือยัง แต่ถ้าถามฉัน ฉันว่ามันไม่กล้าทำอะไรครอบครัวแกหรอก แกเคยบอกเขาหรือไงว่าครอบครัวแกอยู่ไหน”

คำถามของเขาเหมือนแสงสว่างที่วาบเข้ามาในหัว “ไม่เคย”

“นะ... ถ้าไม่เคยแล้วจะกลัวอะไร”

จบประโยคนั้น ฉันแทบกรี๊ดออกมาด้วยความโล่งใจ แล้วก็อยากตบหน้าตัวเองแรง ๆ หลาย ๆ ทีที่ไม่คิดถึงวิชาที่เรียนมาสี่ปีเต็ม ทั้งโกรธ ทั้งผิดหวัง ทั้งเสียใจ เอาแต่ห่วงคนที่บ้านจนทำอะไรไม่ถูก ตั้งสติไม่ได้ ไม่ทันคิดถึงเหตุผล ความน่าจะเป็นให้รอบคอบ และไม่ทันได้คิดถึงเขามาก่อน ทำให้ตัวเองต้องหัวเสีย มืดแปดด้านมาหลายวัน

จากนั้น ฉันบอกขอบใจเขาซ้ำแล้วซ้ำเล่าจนเขาต้องปรามว่าพอแล้ว พร้อมหัวเราะขำ

“ถ้าร้อยเวรเขายอมเสียเวลาอธิบายอย่างที่แกอธิบายให้ฉันฟังสักหน่อย เรื่องก็คงไม่มาไกลถึงขนาดนี้หรอก” ฉันอดบ่นส่งท้ายไม่ได้

“ตำรวจในเมืองใหญ่ภาระเยอะน่ะ” เขาว่า “แต่ที่แกพูดก็ถูกนะ ถ้าเขาอธิบายอีกหน่อยว่าทำอะไรได้บ้าง ไม่ได้บ้างให้รู้แนวสักหน่อยก็คงไม่บานปลายมาถึงขนาดนี้ แต่อีกด้าน ถ้าแกไปเหวี่ยง หรือเอาอารมณ์ไปลงที่เขา เขาก็มีเคืองบ้าง ถึงจะเป็นหน้าที่ก็เถอะ”

“ก็จริงนะ...” ฉันยอมรับด้วยเสียงอ่อนลง สบายใจขึ้นมาก และน่าจะมากที่สุดในช่วงหลายวันที่ผ่านมา

“แกรู้สึกดีขึ้นก็ดีแล้ว...” เขาบอก ล้วงเอาซองสี่เหลี่ยมสีขาวคาดเขียวจากกระเป๋าแจ็คเก็ต หยิบของที่อยู่ในซองนั้นมาชิ้นหนึ่ง แล้วคาบมันไว้ในปาก ก่อนจะหยิบเอาไฟแช็คออกมาเป็นชิ้นสุดท้าย

เปลวไฟจากไฟแช็คในมือเขาสว่างวาบขึ้น และลามติดที่ปลายมวนบุหรี่ที่เขาคาบไว้ในปาก ก่อนที่ควันสีขาวจางจากการเผาไหม้ค่อย ๆ ลอยขึ้นแทรกในอากาศ

แล้วกลิ่นนั้นก็ทำให้ฉันจามไม่หยุด

“โทษทีคนที่ยืนอยู่ข้าง ๆ ก้าวเท้าเดินออกไปหยุดยืนห่างจากฉันมากพอ และอยู่ในทิศที่ลมจะไม่พัดเอาควันบุหรี่จากเขามาถึงฉัน

“แกสูบบุหรี่ด้วยเหรอ” ฉันสงสัย “เมื่อก่อนแกไม่เคยสูบ”

เขาทำเสียงหึ “แกไม่เคยเห็นมากกว่า”

“แกสูบมานานหรือยัง”

ถามไปแล้ว ฉันอดคิดไม่ได้ว่าเขาคงเคืองที่ฉันเซ้าซี้เรื่องส่วนตัวของเขา หากเขาตอบรับกลับมาด้วยน้ำเสียงราบเรียบ และแผ่วเบาราวกับกำลังครุ่นคิดถึงบางสิ่งไปพร้อมกัน

“ก็นานอยู่...”

“ทำไมแกถึงสูบ”

เขาหันกลับมาหาฉัน เลิกคิ้วคล้ายไม่คิดว่าจะมีใครถาม และไม่เคยคิดหาคำตอบเรื่องนี้มาก่อน

ไม่ทันที่ฉันจะเอ่ยปากบอกว่า เขาไม่จำเป็นต้องตอบ ถ้าไม่อยากเล่า และทำใจไว้แล้วว่า คงถูกคนหวงพื้นที่ส่วนตัวอย่างเขาดุเอาแน่ แต่เขากลับยิ้มให้

“คงเพราะคิดถึงพ่อ” เขาเหลือบมองแสงสีแดงจากการเผาไหม้ที่ปลายมวน “ครั้งสุดท้ายที่ได้อยู่กับพ่อ สิ่งที่ฉันจำได้ไม่ลืมคือกลิ่นบุหรี่ที่พ่อสูบ กลิ่นนี้นี่แหละ ที่ทำให้รู้สึกว่าพ่อยังอยู่ใกล้ ๆ ...”

มีรอยยิ้มเหยียดผุดขึ้นที่มุมปาก ก่อนที่เขาจะแค่นหัวเราะออกมา “จริง ๆ มันเป็นการให้ความมั่นใจตัวเองแบบโง่ ๆ แต่กว่าจะรู้ตัว ก็ติดไปแล้ว”

“เลิกไม่ได้เหรอ”

“จะเลิกก็ได้... เคยคิดอยู่” เขาตอบตามตรง “แต่ตอนนี้ยังไม่เข้มแข็งพอที่จะเลิก...”

ยามนั้น ฉันรู้สึกว่า ในกลิ่นบุหรี่ในมือของเขามีความขมขื่นที่ไม่อาจระบายให้ใครฟังเป็นคำพูดได้ครบถ้วนซ่อนอยู่ และในอารมณ์หนึ่งที่แวบเข้ามาในใจ ภายใต้เปลือกที่เข้มแข็งของผู้ชายตรงหน้าคนนี้ มีมุมที่อ่อนไหว ไม่ต่างจากควันบุหรี่บางเบาที่อาจแตกสลายหายไปเพียงเพราะสายลมหนาวที่พัดผ่านมาได้

“บอกเหตุผลได้ไหม”

เขาเหลือบตามองฉันแวบหนึ่ง “เพราะสูบบุหรี่แล้วมันทำให้หายอึดอัดละมั้ง... แต่บางครั้งก็มีเหตุผลแรกปนมาด้วย แต่บางครั้ง ก็แค่อยากขึ้นมาเฉย ๆ แค่นั้นเอง”

“การอัดควันเข้าปอดตัวเองนี่มันทำให้หายอึดอัดได้ด้วยเหรอ”

เขานิ่งไปชั่วอึดใจ สูบควันเข้าไป แล้วระบายออกมาช้า ๆ สายตาจ้องมองกลุ่มควันสีขาวถูกลมพัดกระจาย และจางหายจนไม่เหลือให้เห็น “หาย... ตอนที่ได้ปล่อยควันออกมาข้างนอกไง แก”

“แกมีเรื่องให้อึดอัดใจเยอะขนาดนั้นเลยเหรอ”

“ไม่เว้นแต่ละวัน” เขาหัวเราะเบา ๆ เหมือนเห็นมันเป็นเรื่องธรรมดา แต่ฉันกลับรู้สึกว่ามีความรู้สึกขมขื่นผสมอยู่ในนั้นด้วย

สายตาที่ฉันจ้องมองเขาทำให้เขาต้องหยุดและหยิบบุหรี่ที่คาบไว้ระหว่างริมฝีปากออกมาคีบไว้ระหว่างปลายนิ้ว

“แกรู้ไหมว่า อาจารย์แนะแนวไม่ได้สอนอะไรตอนที่พวกเราบอกอาจารย์ว่า เราจะเลือกทำงานอะไร” อยู่ดี ๆ เขาก็เอ่ยขึ้น

“ไม่... ฉันคิดไม่ออก”

เขายิ้มให้ “อาจารย์บอกว่า ให้เราเลือกอาชีพที่เราชอบ แต่ไม่เคยบอกสักคำว่า เราเลือกอาชีพที่เราชอบได้ก็จริง แต่เราเลือกเจ้านายกับเพื่อนร่วมงานไม่ได้... ฟังดูพาล แล้วก็โยนความผิดให้คนอื่นดีไหม”

นั่นเป็นคำถามที่ฉันตอบเขาไม่ได้ ตัดสินใจไม่ถูกว่าควรจะบอกเขาไปว่า ฉันเห็นด้วยหรือไม่เห็นด้วย หากมีสิ่งเดียวที่ฉันรู้จากนัยในคำพูดของเขาก็คือ เขามีปัญหากับเจ้านายและเพื่อนร่วมงาน และสิ่งเหล่านั้น คือ สิ่งที่ทำให้เขาอึดอัดใจ ทว่าพูดอะไรมากไม่ได้ หรือไม่ก็น้ำท่วมปาก การสูบบุหรี่ดูเหมือนจะเป็นทางออกที่เขาเลือกเพื่อระบายความอัดอั้นตันใจออกมา

“ที่จริงฉันควรจะโทษตัวเองมากกว่า...” เขาพึมพำ “ไม่รู้ว่าความกล้า ความตรงไปตรงมาที่เคยมีมันหายไปไหน... เห็นนายทำผิดก็ท้วงไม่ได้ เห็นคนอื่นวิ่งเต้นกับนายขอเลื่อนตำแหน่ง ไอ้เราก็หวังดีเตือนว่าไม่ดี มันไม่พอใจหาว่าฉันขัดแข้งขัดขา มันไม่ฟัง ฉันก็ไม่ว่าอะไร สุดท้ายมันก็โยนงานมาให้ทำ ซ้ำยังแทงข้างหลัง ฟ้องนายยังไม่พอ ไปพูดอะไรก็ไม่รู้ให้ลูกน้องไม่เชื่อฟังอีก... แกผิดหวังคนในอาชีพนี้ก็ไม่แปลกหรอก เพราะฉันก็ผิดหวังกับตัวเองเหมือนกัน”

เขาโยนบุหรี่ทิ้งลงบนพื้นหญ้าชุ่มน้ำค้างยามดึกที่เริ่มโปรยมา ใช้เท้าขยี้มันจนดับจึงค่อยถอนเท้าออกมา ก้มมองซากสิ่งที่เพิ่งดับมอดลงนิ่ง ก่อนย่อตัวลงเก็บ แล้วโยนมันลงในถังขยะที่ตั้งอยู่แถวนั้น แล้วยืนนิ่งราวกับตกอยู่ในห้วงภวังค์

ภาพแผ่นหลังของเขาซึ่งดูเหมือนแบกรับอะไรเอาไว้ตามลำพังทำให้ฉันอยากเอื้อมมือไปกอดเขาไว้...

ไม่ใช่ความสงสาร... ไม่ใช่ความเห็นใจ... ฉันเพียงอยากบอกเขาว่า เขาไม่ได้อยู่คนเดียวบนโลก แต่ยังมีฉันอยู่ตรงนี้อีกคน เหมือนที่เขาบอกฉันว่า ปัญหาของฉัน ยังมีเขาคนหนึ่งที่ยังยินดีรับฟัง

ฉันลุกยืนขึ้น ก้าวเข้าไปหาเขา เมื่อยื่นมือจะไปแตะบ่าของเขาจากทางด้านหลัง เขาก็หันกลับมาหา...

นิสัยระแวดระวัง และบางครั้ง ค่อนไปทางระแวงของเขาทำให้ฉันสะท้านลึก ๆ ในใจ

ใครหลายคนยอมรับรสขมของเบียร์ที่ดื่มแล้วทำให้ลืมเรื่องราวต่าง ๆ ไปได้ชั่วคราว แต่รสขมของความจริงกลับฝาดเฝื่อนรำคาญลิ้นจนต้องหาทางกำจัดทิ้งไปให้ได้

ฉันเคยมองว่า เรื่องของฉันหนักหนาและพาลโกรธคนอื่นที่ช่วยฉันไม่ได้ ทั้งที่ฉันยังมีทางไปอีกหลายทางให้เลือก มีคนที่พร้อมจะอ้าแขนรับฉันอีกมากมาย หากเมื่อได้คุยกับเขาแล้ว ฉันรู้ว่าความลำบากใจ ความเหน็ดเหนื่อย ความทุกข์ ความเสี่ยงที่ฉันพบเจอ เป็นเพียงเศษเสี้ยวเดียวของเขาเท่านั้น ดูเหมือนว่า หากไม่พบกับสถานการณ์หลังชนฝาก็ต้องคอยระวังไม่ให้คนในแวดวงเดียวกันบางคนแทงข้างหลังอยู่ดี

“แกมีอะไรอยากเล่าให้ฉันฟัง เหมือนที่ฉันเล่าให้แกฟังบ้างไหม” ฉันกระซิบถามเขาเบา ๆ “เผื่อมีบางเรื่องที่ฉันจะช่วยแกได้บ้าง”

เขาไม่ยอมตอบ...

“ไม่มีจริง ๆ เหรอ” ฉันถามอีกครั้ง

เขาทำท่าคล้ายจะส่ายหน้า แต่หยุดนิ่งไปเหมือนเปลี่ยนใจกะทันหัน “มี แต่มันเยอะแยะไปหมดจนไม่รู้จะเริ่มจากเรื่องไหน... ถ้าให้เล่า คงต้องใช้เวลาทั้งคืน...”

“เราอยู่ด้วยกันทั้งคืนก็ได้...”

เขาเลิกคิ้วน้อย ๆ แต่ฉันรู้ว่าเสียงของฉันจริงจังพอที่จะทำให้เขาเชื่อว่าฉันหมายความอย่างที่พูด

เราสองคนต่างยืนสบตากันเงียบ ๆ ... ไม่รู้เลยว่า เวลาผ่านไปนานเท่าใด ก่อนที่เขาจะเป็นคนแรกที่มีความเคลื่อนไหว

เขาเอื้อมมือมาจับไหล่ทั้งสองของฉัน แล้วดึงตัวฉันเข้าไปหาเขา

“ฉันเหนื่อย...” เป็นครั้งแรกที่เขาเอ่ยความรู้สึกลึก ๆ ภายในใจของตัวเองออกมา “บางที... รู้สึกเหมือนกันว่า กำลังจะยืนอยู่แบบนี้ต่อไปไม่ไหวแล้ว”

ในยามนี้ เราอยู่ใกล้และชิดจนฉันได้กลิ่นบุหรี่ที่ยังติดค้างอยู่บนเสื้อแจ็คเก็ตที่เขาสวมอยู่... ฉันไม่ชอบกลิ่นควันนั้นเลยแม้แต่นิดเดียว แต่สิ่งที่ฉันเกลียดไม่มีความหมายอะไรเลยเมื่อเทียบกับคนที่เพิ่งจุดแล้วดับมันลงไปเมื่อครู่

เขาไม่ได้เป็นฝ่ายกอดฉัน แต่เป็นฉันที่กอดเขาไว้ เพื่อให้เขาแน่ใจว่า ฉันยังคงอยู่กับเขา ไม่เลือนหายไปเหมือนควันสีเทาจากการเผาไหม้ ที่จางหายไปกับสายลมในเวลาเพียงไม่นาน แล้วปล่อยให้เขาอยู่ตามลำพังดังเดิม

“ต่อให้ล้ม... ไม่มีใครสนใจ ไม่มีใครรักแก... ฉันจะรอเป็นเพื่อนแก จนกว่าแกจะลุกเองไหว” ฉันบอกเขา รู้สึกถึงอ้อมแขนของเขาที่กำลังโอบกอดฉันตอบ “ไม่ว่าแกจะเป็นอะไร จะดีหรือร้ายในสายตาใคร แกจำเอาไว้นะว่า ฉันพร้อมจะเชื่อแกเสมอ... ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น ฉันจะไม่มีวันทิ้งแก ขอแค่แกอย่าลืมว่ายังมีฉันอยู่ก็พอ...”

(จบตอนที่ 2)

-----------------------------------------------------------------
แก้ไขเมื่อ 07 มี.ค. 54 14:39:25

จากคุณ : ปิยะรักษ์

เขียนเมื่อ : 7 มี.ค. 54 01:55:47