ความคิดเห็นที่ 1 เสียงตวาดแหวที่ยังไม่ทันจะจบประโยคดีนัก พลันกลายเป็นกรี๊ดเสียงหลงพร้อมกระโจนลงนอนฟุบหน้ากับพื้นตัวสั่นงันงก เมื่อลูกกระสุนแล่นใส่กองเพลิงจนเกิดประกายเปรี๊ยะประ “นัดต่อไป..จะเป็นที่หัว หรือจะจับกรอกปากดีนะ” ใบหน้าเผือดซีดของหญิงสาวเงยขึ้นเบิกกว้างมองสบรอยยิ้มเหี้ยมเพียงครู่ก็ขนลุกซู่ รีบตะเกียกตะกายลุกขึ้นวิ่งแนบออกจากบ้านไปโดยไม่เหลียวกลับมามองใครทั้งสิ้น แม้แต่วรพลที่ยืนกลืนน้ำลายอึกใหญ่พลางค่อยๆขยับถอยห่างจากลูกชายที่ตวัดสายตาเย็นเยือกกลับมามอง “ป๊าจะทำอะไรผมไม่ว่า แต่อย่าพาผู้หญิงเข้าบ้าน..ไม่งั้นจะส่งไปทำปุ๋ยให้หมด” แล้วก็คืนปืนให้ผู้ติดตาม ก่อนหันเดินเข้าบ้านเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น หลังจากนั้น..เขาก็ไม่เคยพาผู้หญิงคนไหนเข้าบ้านอีกเลย พร้อมๆกับตระหนักแล้วว่า..บัดนี้ ความอำมหิตของเจ้าสัวอานนท์ได้ตกทอดมาถึงลูกชายของเขาอย่างเต็มตัวแล้ว เพียงแต่ที่เจ้าสัวไม่สามารถทำอะไรเขาได้ นั่นเป็นเพราะว่า มีอารดาเป็นเกราะป้องกันชั้นดี..แต่ถึงอย่างไร การอยู่ให้ห่างจากบุคคลอันตรายทั้งสองนี้จึงเป็นการดีที่สุด และนับจากนั้น ความสัมพันธ์ระหว่างเขากับลูกก็ยิ่งห่างเหินจนแทบกลายคนแปลกหน้า จนถึงวันที่เขาโบยบินสู่ความอิสระโดยไม่มีอารดามาคอยวนเวียนให้รำคาญ..แต่ทว่า เวลาผ่านไป เขาต้องเผชิญหลายสิ่งหลายอย่าง เพื่อนฝูงที่เคยร่วมสังสรรค์เฮฮาแบบถึงไหนถึงกันก็เริ่มถดถอย เมื่อเริ่มมีครอบครัวกันอย่างจริงจัง ในขณะที่เขายังคงล่องลอยเหมือนเดิม ความเหงาเหมือนชีวิตขาดอะไรไปสักอย่างเริ่มแทรกเข้ามา แม้ว่าจะสับเปลี่ยนผู้หญิงมากหน้าหลายตาหรือโหมทำงาน แต่ก็ไม่สามารถเติมเต็มความรู้สึกที่ขาดหายไปได้ จนกระทั่งวันนี้ที่ได้กลับมาเจอหน้าลูกชาย..ความรู้สึกผิดในส่วนลึกก็ผุดขึ้นมาอีกครั้ง และอยากจะขอโทษในทุกๆเรื่องที่ผ่านมา แต่ก็กระดากเกินกว่าจะเอ่ยออกไป สิ่งที่ทำได้ขณะนี้ก็เพียงแค่ ก้มหน้ารับผลของการกระทำในสิ่งที่ก่อไว้เท่านั้น “ผมต้องกลับแล้ว..รักษาสุขภาพด้วยนะครับ” “ขอบใจ” วรพลพึมพำแค่พอได้ยิน แต่ก่อนที่ร่างของลูกจะเดินผ่านไปเคาะประตูเรียกผู้คุม เขาก็หันไปถามอีกประโยคที่เต็มเปี่ยมด้วยความหวัง “แล้วจะมาเยี่ยมป๊าอีกเมื่อไหร่” อชิระเพียงแค่ชำเลืองมาด้านหลัง แต่ก็ตอบคำถามนั้นพร้อมๆกับที่ผู้คุมเปิดประตูเข้ามา “ผมจะไม่มาอีก..” และก้าวเดินออกไปโดยไม่หันกลับมามอง วรพลได้แต่มองตามน้ำตาคลอ ร่างกายแทบสิ้นเรี่ยวแรง เพิ่งรับรู้ถึงความโดดเดี่ยวเดียวดายจากการถูกทอดทิ้งจริงๆ ก็คราวนี้เอง ศราก้าวเดินเคียงข้างพี่ชายที่เดินหน้าเคร่งขรึมออกมาจากห้อง โดยไม่ปริปากพูดอะไรเลย จนกระทั่งเกือบถึงลานจอดรถยนต์ เขาจึงเป็นฝ่ายพูดขึ้นเสียเองอย่างฮึดฮัด “ฮึ่ม! นึกถึงหน้าไอ้ผู้กองนั่นทีไร อยากตั้นหน้ามันทุกที” อชิระชำเลืองสายตามอง “รออีกสิบปีก็ยังไม่สาย” “ถ้าต้องรอขนาดนั้น สู้ผมกลับไปกระทืบมันตั้งแต่ตอนนี้เลยดีกว่า” พูดจบก็ถูกฝ่ามือหนักๆตบเข้าเต็มท้ายทอย “ไอ้ลูกหมา..ถ้าถูกจับเข้าไปกินถั่วดำในซังเตเมื่อไหร่ อั๊วไม่ช่วยนะเว้ย” ผู้อ่อนวัยกว่าคลำหัวตัวเองป้อยๆ “หูย เฮีย..อั๊วไม่ชอบกินถั่วดำนะ” “งั้นก็อย่าแส่หาเรื่อง” อชิระว่ายิ้มๆ ก่อนเสียงเรียกเข้าของโทรศัพท์มือถือจะดังขึ้น จากมารดาที่ต้องการความคืบหน้า “เป็นไงบ้าง..เรื่องของป๊าเรียบร้อยใช่มั้ย” น้ำเสียงนั้นเปี่ยมด้วยความหวัง “อั๊วกำลังเดินเรื่องอยู่..ม่าไม่ต้องเป็นห่วงนะ” “..แล้วไปเยี่ยมป๊ารึยัง” “ไปมาแล้วครับ” “เหรอ แล้วป๊าเป็นไงบ้าง” “เขาสบายดี” “งั้นพาอั๊วไปเยี่ยมป๊ามั่งสิ..นะ” ชายหนุ่มหนักใจอีกครั้งในคำร้องขอ เพราะไม่อยากให้มารดานำผู้ชายคนนั้นเข้ามาพัวพันในชีวิตอีก แต่ก็รู้อยู่แก่ใจว่า ไม่ว่าเวลาจะผ่านไปนานเท่าไหร่ มารดาไม่เคยตัดใจจากบิดาของเขาได้เสียที “..แล้ววันหลัง..อั๊วจะพาไป” “ขอบใจนะ..” อารดาวางสายไปแล้ว ทิ้งความกลัดกลุ้มไว้ให้ลูกชายโดยไม่รู้ตัว อชิระซุกมือทั้งสองข้างลงในกระเป๋ากางเกง ถอนหายใจยาวกับสายลมที่พัดแผ่วผ่าน ก่อนตัดใจก้าวขาอย่างมั่นคงเดินไปขึ้นรถที่น้องชายเปิดประตูให้ ‘ไม่ว่าอย่างไร..ป๊าจะไม่มีวันได้กลับมาทำร้ายจิตใจของม่าได้อีกเด็ดขาด !’ จากคุณ : ระรินใจ เขียนเมื่อ : 7 มี.ค. 54 12:28:29

ความคิดเห็นที่ 2 หลังจากวันนั้นทวีสินก็เงียบหายไป..จนกระทั่ง “ท่านประธานคะ..มีคนชื่อทวีสินมารอพบค่ะ..ท่านจะให้เข้าพบไหมคะ”ทันทีที่อชิระเดินออกมาจากห้องประชุมพร้อมศรา ผู้ช่วยเลขาฯสาวก็เดินเข้ามารายงาน ชายหนุ่มเพียงแค่พยักหน้า หญิงสาวก็เป็นอันเข้าใจและเดินจากไปทันที “ไอ้หมอนั่นมันมาทำบ้าอะไร” แม้จะผ่านมาร่วมอาทิตย์แล้ว แต่ความรู้สึกที่ศรามีต่อผู้กองหนุ่มยังไม่จางหาย “คงถึงเวลาทำงานแล้วมั้ง” อชิระพึมพำเดินตรงไปยังห้องรับรอง และเห็นทวีสินกำลังนั่งคอยด้วยสีหน้ายุ่งๆ เพราะต้องใช้เวลาในการรอคอยร่วมชั่วโมงเลยทีเดียว “เชิญในห้องทำงานดีกว่าครับ” อชิระบอกเพียงเท่านั้นแล้วก็เดินผ่านไปเปิดประตูเข้าห้องทำงานของตน ทวีสินจึงลุกขึ้นเดินตาม โดยมีศราเปิดประตูรอด้วยสีหน้าเรียบเฉย และปิดลงตามหลัง “เชิญ” ผายมือเชื้อเชิญไปยังเก้าอี้หน้าโต๊ะทำงานด้วยน้ำเสียงห้วน บ่งบอกถึงความรู้สึกที่มีต่อกันอย่างไม่ปิดบัง ก่อนหันเดินไปนั่งอีกมุมห้อง ทวีสินไม่คิดจะใส่ใจ เพราะบุคคลที่เขาควรจะสนใจมากที่สุดในขณะนี้คือ อชิระ และกวาดตามองห้องทำงานที่กว้างขวาง หรูหรา พลางนึกเปรียบเทียบกับห้องที่เขาพักอาศัยแล้วคงกลายเป็นที่เก็บของดีๆนี่เอง ขณะก้าวบนพื้นพรมนุ่มไปนั่งบนเก้าอี้หน้าโต๊ะทำงานตัวใหญ่ ซึ่งเจ้าของห้องกำลังนั่งมองมาด้วยสายตาสงบนิ่ง “ถึงเวลาที่ผมต้องทำงานให้คุณแล้วสินะ” “จะว่าอย่างนั้นก็ได้ครับ” พร้อมยอบตัวนั่งลงบนเก้าอี้ “ว่าแต่..ผู้บังคับบัญชาของคุณรู้เห็นกับเรื่องที่ให้ผมเป็นสายยาเสพติดไหม..บอกตรงๆ ผมไม่ค่อยเชื่อถือคุณสักเท่าไหร่” ทวีสินแค่นหัวเราะ “แน่นอน ผู้บังคับบัญชาของผมเป็นคนอนุมัติกับตัวของท่านเอง เพียงแต่ไม่มีเอกสารมายืนยันเท่านั้น เพราะแผนการนี้เป็นความลับสุดยอดที่เราไม่อยากเสี่ยงให้รั่วออกไป..เดี๋ยวชีวิตของคุณจะเสี่ยงเกินไป” “ขอบคุณที่ยังนึกห่วงในความปลอดภัยของสายลับเฉพาะกิจอย่างผม” แล้วก็เอนตัวพิงกับพนักเก้าอี้อย่างผ่อนคลาย “ผู้บังคับบัญชาของคุณใช่ท่าน วินัย ภาคโสภารึเปล่า” ผู้กองหนุ่มชักเริ่มสงสัยว่า เหตุใดวันนี้อชิระถึงได้สนใจในรายละเอียดพวกนี้นัก “ว่าไงล่ะผู้กอง..” “ใช่..คุณถามทำไม” “ไม่มีอะไรมาก..แค่เราเคยพูดคุยกันมาบ้าง และไม่คิดว่าคนอย่างท่านจะอนุมัติคำสั่งแบบนี้ ผมก็เลยต้องการคำยืนยันเพื่อความมั่นใจว่าจะไม่ถูกหักหลัง” “คุณมั่นใจได้เลย ว่าทางเราไม่หักหลังคุณแน่ แล้วผมก็เป็นคนรับผิดชอบคดีนี้ด้วยตนเอง” ทวีสินยืนยันหนักแน่น และเห็นอีกฝ่ายหยัดยิ้มอย่างไม่ค่อยเชื่อถือในคำพูดของเขานัก “ช่างเถอะ..ว่าธุระของคุณมาเลย เดี๋ยวผมต้องออกไปที่อื่นต่อ” ทวีสินไหวไหล่เล็กน้อยกับการเปลี่ยนเรื่องรวดเร็วของอีกฝ่ายพร้อมหยิบเอกสารที่เตรียมมาให้ “วันนี้เราจะมาพูดถึงแผนในการเข้าแทรกซึมกัน ซึ่งผมมีให้เลือกสองทางคือ เข้าตีสนิทกับนายเมธัส..” พร้อมชี้รูปถ่ายในแฟ้ม “เขาเป็นลูกชายคนโตของนายบุริมทร์ และดูเหมือนว่าจะเป็นมือขวาคอยช่วยงานของพ่อด้วย..ส่วนอีกทางเลือกคือ เข้าทางลูกสาวคนเล็ก..” และชี้รูปถ่ายอีกใบซึ่งใบหน้าของหญิงสาวนั้นสะอาดหมดจดและยังอ่อนเยาว์ “ชื่อเมธิกา เพิ่งเรียนอยู่ปีหนึ่ง แต่ทางเราไม่แน่ใจว่าผู้หญิงคนนี้รู้เห็นหรือมีส่วนร่วมในการค้ายากับพ่อหรือเปล่า และถ้าให้ผมเลือก ผมอยากเข้าไปตีสนิทกับทางลูกสาวมากกว่านะ” เขาเสริมด้วยรอยยิ้มแสดงความเจ้าชู้ออกมาตามวิสัย เพราะถึงแม้เมธิกาจะไม่ใช่ผู้หญิงที่สวยสะดุดตาจนต้องเหลียวมองตาม แต่ก็ถือว่ามีความน่าสนใจไม่น้อยทีเดียว เดิมทีศราตั้งใจจะนั่งอยู่แค่รอบนอก แต่สุดท้ายก็ต้องลุกขึ้นมาร่วมฟังแผนการด้วย และอดไม่ได้ที่จะขัดความคิดเห็นของทวีสิน “นั่นมันคุณ..แต่ไม่ใช่ทางเลือกของพี่ผม” เพราะรู้ดีว่าเด็กสาววัยแรกรุ่นอย่างเมธิกา ไม่ใช่รสนิยมของพี่ชาย ทวีสินมองสบอชิระพร้อมเลิกคิ้วสูงอย่างไม่ค่อยเชื่อ เพราะขึ้นชื่อว่าผู้ชาย ก็ล้วนแต่ชอบสาวๆวัยขบเผาะกันทั้งนั้น โดยเฉพาะพวกเงินหนาที่ชอบซุกอีหนูที่ยังอยู่ในเครื่องแบบกันจนเป็นคอลเลคชั่น “คุณวางแผนให้ผมเข้าไปตีสนิทกับนายเมธัสอย่างไง” อชิระไม่สนใจจะตอบความข้องใจนั้น เพราะทางเลือกที่เขาถามออกไปก็ถือว่าเป็นคำตอบอย่างดี “เหลือเชื่อแฮะ” ทวีสินพึมพำ “ทางเราจะวางแผนโดยการสร้างสถานการณ์เปิดทางให้คุณได้เข้าถึงตัวนายเมธัส ซึ่งอาจจะมีการเจ็บเนื้อเจ็บตัวกันหน่อยตามประสาลูกผู้ชาย” “พูดเหมือนจะให้ผมไปมีเรื่องชกต่อยกับใครเลยนะ” “ก็ถือว่าซื้อน้ำใจกันอย่างไงล่ะครับ..อีกฝ่ายจะได้สนิทใจ” ศราแค่นหัวเราะ “จัดฉากอย่างกับนิยายน้ำเน่า ที่นางเอกถูกคนร้ายฉุดแล้วให้พระเอกเข้าช่วยเหลือ เฮอะ! คิดได้ไง”..แล้วก็จ้องอีกฝ่ายพูดเคร่งเครียด “ถ้าหมอนั่นมันเป็นมือขวาของพ่อค้ายาอย่างที่คุณพูดจริงๆ อย่าว่าแต่แค่มีเรื่องชกต่อยเลย แค่คนของคุณเข้าไปสะกิดเส้นขนมันหน่อยก็ถูกเป่าร่วงแล้ว” “เรื่องนั้นพวกผมเตรียมการป้องกันไว้อยู่แล้ว..อีกอย่าง อย่าดูถูกนิยายน้ำเน่านะครับ เพราะผมเห็นความสำเร็จกับมุขเน่าๆแบบนี้มานักต่อนักแล้ว” ศราเบ้หน้าแล้วก็หันมาทางพี่ชาย “เอาไงเฮีย” “ไม่น่าสนใจเลย..” “แล้วคุณมีวิธีไหนล่ะ” ทวีสินเองก็อยากฟังความคิดเห็นของอีกฝ่าย “ถึงผมจะเข้าไปตีสนิทกับนายเมธัสได้อย่างที่คุณว่า แต่ก็เป็นไปไม่ได้ที่เขาจะเชื่อใจจนเปิดโอกาสให้ผมล้วงความลับได้ในเวลาสั้นๆ..แล้วคุณคำนวณไว้หรือเปล่าว่าต้องใช้ระยะเวลาเท่าไหร่” “ก็อาจจะเป็นเดือน หรือเป็นปี..นั่นก็ขึ้นอยู่กับความสามารถของคุณ” “มันนานไป..” เพราะเรื่องแบบนี้ก็ไม่ต่างจากการดำเนินธุรกิจที่ต้องอาศัยความเชื่อใจถึงจะร่วมมือกันได้ แต่นั่นก็ต้องอาศัยระยะเวลาในการศึกษานิสัยกันพอสมควรและผลประโยชน์ที่ได้รับก็ต้องมากพอที่จะเป็นแรงจูงใจในการลงทุน..แต่ในกรณีนี้ ทั้งผลประโยชน์และแรงจูงใจมันไม่ค่อยน่าสนใจเอาเสียเลย และคนอย่างเขาก็ไม่มามัวสวมหน้ากากตีซี้กับพวกรุ่นน้องอย่างนายเมธัสหรอก..เสียเวลาทำมาหากินหมด ! “งั้นคุณก็ต้องเลือกจีบเมธิกา แต่เรื่องจีบผู้หญิง ทางเราไม่ได้คิดไว้ คุณต้องโชว์กึ๋นเอาเอง” “แล้วผมจะส่งข่าวให้คุณทีหลัง” อชิระตอบเท่านั้นพร้อมลุกขึ้นเป็นอันว่าจบการสนทนา ผู้กองหนุ่มยังตามอารมณ์ไม่ทันได้แต่ลุกขึ้นตามทำหน้างงๆ “คุณไม่คิดจะบอกผมหน่อยเรอะว่าจะเริ่มงานเมื่อไหร่ แล้วเริ่มยังไง” “เรื่องนั้นผมจัดการเอง คุณแค่รอฟังข่าวจากผมก็พอ..เชิญครับ ผมต้องรีบไปแล้ว” เมื่อถูกไล่กันซึ่งๆหน้าแบบนี้ทวีสินจึงลุกเดินออกจากห้อง แต่ยังไม่วายหันกลับมา “อย่าให้ผมคอยนานนักนะครับ” “ไม่ต้องห่วง..คุณจะได้ข่าวความคืบหน้าเร็วๆนี้” “แล้วผมจะรอ” พูดยิ้มๆแล้วก็หันเดินจากไป อชิระหยิบเอกสารที่ทวีสินทิ้งไว้ให้ สายตาจับจ้องกับภาพหญิงสาวนิ่ง จนศราต้องเอ่ยถาม “เฮียจะจีบผู้หญิงคนนี้จริงๆเรอะ” “จะทำไงได้ ก็อั๊วอยากให้เรื่องนี้มันจบเร็วๆ” “อืม..แต่อั๊วยังนึกไม่ออกเลยว่า คนอย่างเฮียจะจีบผู้หญิงอย่างไง” “ดูถูกกันเรอะ” ใบหน้าของหนุ่มรุ่นพี่เข้มขึ้นตามน้ำเสียง ศรารีบอธิบายพร้อมกลั้วหัวเราะ “ไม่ใช่อย่างนั้น..เพียงแต่ทุกทีเห็นผู้หญิงเป็นฝ่ายเข้ามาหาเอง ไม่เคยเห็นเฮียจีบสักครั้ง อั๊วก็เลยสงสัยน่ะ” อชิระเองก็เพิ่งจะนึกขึ้นได้ ว่าตั้งแต่โตมาไม่เคยเป็นฝ่ายเข้าไปจีบผู้หญิงเลยสักครั้ง เพียงแค่ว่าเวลาสนใจคนไหนก็จะใช้สายตาจับจ้อง และไม่นาน..ผู้หญิงเหล่านั้นก็จะเข้ามาหาเขาเอง และเมื่อถึงเวลาก็จะจากไปพร้อมสิ่งของกำนัลมากมาย ที่เขาใช้แลกเปลี่ยนกับความสุขที่พวกเธอปรนเปรอให้ “แค่จีบหญิง..ไม่ใช่เรื่องยากเท่าไหร่หรอกน่า” คนฟังอมยิ้ม ใช่..เรื่องจีบหญิงมันไม่ยากเท่าไหร่หรอกสำหรับผู้ชายทั่วไป แต่สำหรับเสือยิ้มยาก ไร้อารมณ์อย่างเฮียเนี่ย คงต้องลุ้นกันหืดจับแน่..! จากคุณ : ระรินใจ เขียนเมื่อ : 7 มี.ค. 54 12:34:38

ความคิดเห็นที่ 3 ภายในสถานบันเทิง..คลาคล่ำไปด้วยลูกค้าวัยหนุ่มสาวกำลังสนุกสุดเหวี่ยงกับเสียงเพลงกระหึ่ม ในขณะที่อีกมุมหนึ่ง อชิระกำลังนั่งกุมขมับปวดหัวตึบกับเสียงแสบแก้วหูที่ไม่คุ้นเคย แม้จะเข้าไปตรวจดูความเรียบร้อยภายในบ่อน และคลับของเขาบ่อยครั้ง ซึ่งสภาพบรรยากาศของสถานที่เหล่านั้นเหมาะกับการแสวงหาความสำราญอย่างแท้จริง ต่างกับสถานที่แห่งนี้ลิบลับ ที่อึกทึกครึกโครมราวกับนรกแตก หลังจากวันที่ทวีสินกลับไปแล้ว เขาก็ให้คนติดตามความเคลื่อนไหวของเมธิกา ซึ่งดูแล้วระยะเวลาที่ผ่านไปวันๆของหญิงสาวแทบไม่มีอะไรเลย..กลางวันเรียน กลางคืนก็เที่ยวสัปดาห์ละสามคืน และทุกครั้งก็จะมีเพื่อนร่วมก๊วนอีกสองคน คนหนึ่งชื่อ ‘พิมพ์กมล’เป็นลูกสาวของนายทหารใหญ่ ส่วนอีกคนเป็นชายที่ไม่เต็มร้อยนักชื่อ ‘ธนภัทร’เป็นลูกคนเล็กของเภสัชกร และในช่วงวันหยุดก็จะเข้าคลินิกเสริมความงามจากนั้นก็ต่อด้วยช็อปปิ้ง ‘..สมกับเป็นคุณหนูจริงๆ ที่ชีวิตนี้ไม่ต้องรับผิดชอบอะไรเลย..’ เมื่อคิดว่าถึงเวลาแล้วที่จะเริ่มงาน จึงเลือกเริ่มต้นในค่ำคืนนี้..แต่บัดนี้รู้แล้วว่าเขาคิดผิดไปโดยถนัดใจ ศรานั่งโยกตัวไปกับเสียงเพลงแล้วก็อมยิ้มกับสภาพของพี่ชาย ก่อนจะยื่นหน้าไปตะโกนถามแข่งกับเสียงเพลง “ไหวมั้ยเฮีย” อชิระโบกมืออย่างหงุดหงิด เมื่อรู้ว่ากำลังถูกหัวเราะเยาะ แล้วก็เพ่งมองผ่านความสับสนวุ่นวายไปยังเป้าหมายอย่างไม่วางตา เรือนร่างเพรียวกลมกลึงอวดเรียวขาคู่งามผ่านชายกางเกงขาสั้นที่สวมใส่กับเสื้อเนื้อบางเบาตามสมัยนิยมแต่ล่อแหลมในสายตาของผู้เฝ้ามอง ใบหน้าอ่อนใสตบแต่งด้วยเครื่องสำอางเข้มกว่าปกติยามเมื่อสวมชุดนักศึกษา เรียวปากแย้มยิ้มร่ากับเพื่อนชายหญิงที่กำลังสนุกไปกับเสียงเพลง ชายหนุ่มยกเครื่องดื่มของตนขึ้นมาจิบ พลางถอนใจยาวอย่างคิดไม่ตก ‘นี่เราต้องเข้าไปสุงสิงกับเด็กแบบนี้จริงๆเรอะ’ เมธิกาเต้นจนเหนื่อย จึงคว้าแก้วเครื่องดื่มที่เหลือยกขึ้นดื่มจนหมดแต่ก็ยังไม่สามารถดับความกระหายได้ จึงเหลียวมองหาพนักงานเสิร์ฟที่กำลังยุ่งๆอยู่กับลูกค้าที่มีมากเป็นพิเศษในช่วงวันหยุด และเธอก็ขี้เกียจคอยจึงหันไปบอกเพื่อนว่าจะเดินไปสั่งเครื่องดื่มที่เคาท์เตอร์เอง “แกสองคนจะเอาอะไรมั้ย” หญิงสาวตะโกนถาม และทั้งสองก็ส่ายหน้าไปมา เธอจึงพาร่างผ่านผู้คนตรงไปยังจุดหมาย “โมฮิโตแก้วนึงค่ะ” ขณะที่บาร์เทนเดอร์กำลังผสมเครื่องดื่มให้ลูกค้าสาว เสียงทุ้มของลูกค้าหนุ่มอีกคนก็ดังขึ้น “แบล็กรัสเชี่ยนที่นึง..แล้วบิลของสาวน้อยคนนี้ผมจ่ายให้เอง” บาร์เทนเดอร์พยักหน้ารับรู้และวางแก้วเครื่องดื่มของหญิงสาวที่ผสมเสร็จแล้วให้ตรงหน้าก่อนลงมือผสมเครื่องดื่มของชายหนุ่มต่อ เมธิกาเหลียวมองผู้ที่เสนอจ่ายให้อย่างไม่พอใจ เพราะคิดว่าผู้ชายอย่างเขาเป็นประเภทที่ชอบมาหาเหยื่อเด็กสาวตามสถานที่บันเทิง ซึ่งเธอเคยพบเจอมาแล้วหลายครั้งและทุกครั้งก็ตอกกลับไปอย่างไม่ไว้หน้า รวมทั้งครั้งนี้ด้วยเช่นกัน “ขอโทษค่ะลุง ฉันมีปัญญาจ่าย” และหยิบแบงก์ห้าร้อยมาวางตรงหน้าบาร์เทนเดอร์ “ไม่ต้องทอน” พร้อมคว้าแก้วเครื่องดื่มของตนสะบัดหน้าเดินจากไป อชิระยืนสะอึกกับถ้อยคำนั้น ‘ลุงเรอะ ! ฉันเพิ่งสามสิบแปดเองนะ ยัยเด็กบ้า’ ศรากำลังคุยกับสาวสวยที่เพิ่งทำความรู้จักเมื่อไม่กี่นาทีที่ผ่านมา และความสัมพันคงจะไปได้สวยกว่านี้ ถ้าสายตาไม่เหลือบเห็นร่างของพี่ชายเดินหน้าขรึมกลับมาเสียก่อน จึงจำต้องผละจากหญิงสาวมา “ทำไมกลับมาเร็วนักล่ะเฮีย” “เด็กไม่มีสัมมาคารวะแบบนั้นอั๊วไม่เสียเวลามาเอาใจแล้ว..เปลี่ยนแผนเลยดีกว่า” “เปลี่ยนแผน !?” “เออ..กลับได้แล้ว” ตอบกลับอย่างฉุนเฉียว แล้วเดินออกจากสถานที่นั้นทันใด ศรารีบก้าวตามถามอย่างสงสัย “แล้วไอ้แผนใหม่ที่ว่าน่ะ เฮียจะทำไง” อชิระหันมาตอบเสียงเย็น “ก็จับรวบหัวรวบหางเสียเลยซิวะ!” พิมพ์กมลหันมาเห็นใบหน้าบูดบึ้งของเพื่อนสาวที่เดินกลับมา “เป็นอะไรล่ะแก” “ไม่มีอะไรหรอก แค่เมื่อกี้เจอพวกเฒ่าหัวงูเข้าน่ะ” ความจริงดูๆแล้วเขาก็ไม่แก่แล้วก็พุงพลุ้ยเหมือนพวกที่ผ่านๆมาหรอก แต่เป็นเพราะอคติที่มี เธอจึงเหมารวมเขาเข้าด้วยกันเสียเลย “อีกแล้วเหรอ” คนฟังทำหน้าละเหี่ยใจ และธนภัทรก็หันมาแซว “สงสัยดวงของเธอจะถูกโฉลกกับคนแก่นะ” และพิมพ์กมลก็หัวเราะเห็นชอบด้วย “นั่นสิ เห็นมาจีบกี่รายๆก็สามสิบอัพทั้งนั้น” เมธิกายิ่งหน้าตูม “หยุดพูดเรื่องนี้ทีเถอะน่า..เสีย’รมณ์หมด” “จ้า งั้นมาสนุกกันต่อดีกว่า” ว่าแล้วทั้งสามก็หันมาเริงร่ากับเสียงเพลง โดยไม่สนใจอะไรอีกต่อไป หลังจากปลดปล่อยอารมณ์จนสมใจ เมธิกาขับรถไปส่งเพื่อนรักทั้งสอง ก่อนขับรถกลับบ้านของตน ซึ่งคฤหาสน์หลังใหญ่เปิดไฟรอบบ้านสว่างไสว แต่ภายในกลับเงียบเชียบราวไร้ผู้คน หญิงสาวก้าวขึ้นบันไดตรงเข้าห้องเพื่อเตรียมเข้านอน แต่ยังไม่ทันไร เสียงรถยนต์หลายคันที่เร่งเครื่องอย่างคึกคะนองก็ดังแว่วขึ้นมาและเลยไปยังพื้นที่ด้านใน ซึ่งเป็นบ้านของพี่ชาย แต่สำหรับเธอ..มันไม่ใช่บ้านหรอก แต่เป็นแหล่งมั่วสุมต่างหาก เพราะพี่ชายมักพาผู้หญิงเข้ามาหลับนอนด้วยทุกคืน แถมยังมีบรรดาลูกสมุนที่มักจะกินเหล้าส่งเสียงเอะอะแบบไม่เกรงใจเจ้าของบ้าน จนบิดาต้องปลูกบ้านให้แยกไปต่างหาก แต่กระนั้นก็ยังไม่วายเข้ามาเพ่นพ่านในบ้านหลังใหญ่ ซึ่งเวลาลับหลังพี่ชาย คนพวกนั้นมักจะมองมาด้วยสายตาที่ชวนให้น่าขยะแขยง พอเธอไปฟ้อง พี่ชายก็เข้าข้างลูกน้องหาว่าเธอหลงตัวเองจนคิดมากไป ต่างกับลูกน้องของบิดาที่ยังพอให้ความเคารพนบนอบเธอบ้าง แต่บิดาก็ไม่ค่อยอยู่ติดบ้านเลย บางครั้งก็หายไปนานเป็นอาทิตย์ ซึ่งก็รู้ดีว่าคงอยู่กับอีหนูคนใดคนหนึ่งที่มีอยู่หลายคน บางคนที่เห็นอายุอ่อนกว่าเธอเสียด้วยซ้ำ แต่ก็ไม่สามารถพูดอะไรออกไปได้ เพราะไม่ใช่ลูกรักเหมือนอย่างพี่ชาย หญิงสาวทอดตัวลงนอน พลางมองรูปถ่ายของมารดาที่ตั้งไว้บนหัวเตียง ซึ่งเสียชีวิตไปตั้งแต่ที่เธอยังจำความไม่ได้ ความรู้สึกอ้างว้างเริ่มเข้าเกาะกินใจทุกครั้งเวลาที่มองรูปใบนี้ ถ้ามารดายังมีชีวิตอยู่ เธอคงไม่ถูกทิ้งให้ต้องทนกับความรู้สึกเดียวดายเช่นทุกวันนี้แน่ สายตาหงอยเหงาทอดมองโคมไฟตรงหน้า ก่อนปิดเปลือกตาข่มใจให้หลับเช่นทุกคืน และขณะที่กำลังเข้าสู่ห้วงนิทรา เสียงกรี๊ดกร๊าดจากบรรดาผู้หญิงที่พี่ชายพามาก็แล่นเข้าโสตประสาทหูพร้อมๆกับเสียงหัวเราะร่วนผสานเสียงเคาะขวดเคาะถังดังขึ้น เมธิกาลุกพรวดลงจากเตียงปัดรูดชายผ้าม่านเปิดหน้าต่างกระจก เพ่งมองไปยังบ้านของพี่ชายที่อยู่ห่างออกไปไม่กี่สิบเมตร เห็นผู้หญิงราวสามสี่คนกำลังวิ่งหลบไปมาโดยมีผู้ชายพากันไล่ต้อน ส่วนพวกที่เหลือก็ส่งเสียงเชียร์ “เงียบๆหน่อย คนจะนอน” น้ำเสียงฉุนเฉียวที่ตะโกนแทรกมา เรียกความสนใจให้ทุกคนในที่นั้นต่างหยุดชะงักพร้อมเหลียวมอง..หญิงสาวคิดว่าพวกนั้นคงจะสงบลงแล้วจึงหันกลับไปล้มตัวนอนต่อ แต่เพียงครู่เดียวเท่านั้น เสียงที่น่ารำคาญก็ดังขึ้นอีก เธอจึงคว้าหมอนอีกใบมาปิดหูเสียเองพร้อมตะโกนก้องในใจ ‘ใครก็ได้ ช่วยจัดเอ็มเจ็ดสิบเก้าให้พวกมันสักเม็ดสองเม็ดซิ!’ ........................................................................................................... จบตอนค่ะ โปรดติดตามตอนต่อไปนะคะ จากคุณ : ระรินใจ เขียนเมื่อ : 7 มี.ค. 54 12:40:04

ความคิดเห็นที่ 4 พระเอกอายุ สามสิบแปด ส่วนสาวเจ้าอายุประมาณ 18 - 20  ก็น่าจะถูกเรียกลุงแหละ ฮิฮิ จากคุณ : IAmJin เขียนเมื่อ : 7 มี.ค. 54 15:33:27

ความคิดเห็นที่ 5 โอ้ พระร้ายของหนู ไม่จีบแล้ววุ้ย ฉุด โอ้... คนเขียนจ๋า (เค้าห่วงนะตัวเอง) เขียนๆ ไป อย่าลืมหาที่หลบ ใครก็ได้ ช่วยจัดเอ็มเจ็ดสิบเก้า ส่งให้คนเขียน สักเม็ดสองเม็ดซิ!’ เขียนให้ฉันเจออะไรนี่ จากคุณ : ฟ้าใส (pajan) เขียนเมื่อ : 7 มี.ค. 54 15:53:01

ความคิดเห็นที่ 6 โห ลุง จะรวบหัวรวบหางเลยหรอ แล้วใครเขาจะยอมอยู่กับลุงล่ะ เข้าใจละ เรื่องนี้มีแต่ตัวเองทั้งฝ่ายชายและหญิงแหงมๆ จากคุณ : scottie เขียนเมื่อ : 7 มี.ค. 54 20:10:57

ความคิดเห็นที่ 7 คุณIAmJin === แหม ห่างกันแค่เกือบสองรอบเท่านั้นเองนะคะ อิอิ คุณฟ้าใส (pajan) === หงะ ! ทำไมตัวเองใจร้ายกะเค้าอย่างนี้อะ นี่แค่หนมๆนะ เดี๋ยวจะเจออะไรเยอะกว่านี้อีก โฮะ ๆ คุณscottie === มาพยักหน้าหงึกหงัก แล้วก็ฉีกยิ้มหวานกว้างๆ ยืนยันว่า..เรื่องนี้ไม่มีพระเอกค่ะ ^ ^" จากคุณ : ระรินใจ เขียนเมื่อ : 7 มี.ค. 54 21:23:49

ความคิดเห็นที่ 8 โห น้า (ไม่เรียกลุงก็ได้ เดี๋ยวแก่เกินไป) จะฉุด จะอะไรก็คิดดี ๆ ก่อน เดี๋ยวหลานเอาเอ็มเจ็ดสิบเก้าสอยหรอก แอบสงสัยว่า ถ้าอชิระ 38 ทวีสินจะอายุเท่าไหร่ หวังว่าจะไม่เท่ากันนะคะ ไม่งั้น ถ้าทวีสิน 38 ด้วย คาดว่าจะต้องไต่จากโรงเรียนนายสิบขึ้นมา หรือไม่ก็โดนดองยาว ^^" จากคุณ : ปิยะรักษ์ เขียนเมื่อ : 7 มี.ค. 54 21:31:13

ความคิดเห็นที่ 9 หลุดจากลุงก็น้าละ ไม่น่าไหลลงมาที่พี่ได้นะ สาวเจ้าไม่สานไมตรีด้วย คิดฉุดเลย เล่นแรงเลยหรือ ครอบครัวอย่างนี้ ถึงได้ชอบเที่ยว จากคุณ : goldensun เขียนเมื่อ : 8 มี.ค. 54 00:15:10

ความคิดเห็นที่ 10 จริงค่ะคุณระรินใจ อ่านบนจอคอมพิวเตอร์จากต้นฉบับรู้สึกอย่างหนึ่ง พิมพ์ออกมาอ่านรู้สึกอีกอย่าง โพสต์ที่พันทิปนี่รู้สึกอีกแบบ ไปอ่านที่โพสต์ที่เวบเจเจก็รู้สึกอีกอย่าง สรุปว่ากว่าจะรู้สึกดีพอก็แก้กันกระดาษเยินเลยแหละ จากคุณ : กุลธิดา (kdunagin) เขียนเมื่อ : 8 มี.ค. 54 09:02:51

ความคิดเห็นที่ 11 คุณปิยะรักษ์ === เรื่องนี้มีแค่เฮียเท่านั้นล่ะค่ะที่เป็นลุง(น้า) นอกนั้นเขาเป็นรุ่นๆคุณพี่กันทั้งนั้น แหะๆ นายรักแบบนี้ไม่โดนดองหรอกค่ะ คุณgoldensun === เพราะเฮียแกมีความคิดอย่างนี้ไงล่ะคะ คนเขียนถึงไม่ให้เป็นพระเอก ^^ เรื่องนี้เมธิกาเกิดมาก็เหมือนถูกทิ้งให้อยู่คนเดียวจริงๆค่ะ..ทั้งพ่อทั้งพี่ไม่สนใจเลย คุณกุลธิดา (kdunagin) === อ้าว หัวอกเดียวกันเลยนะคะ นึกว่าตัวเองจะเป็นแค่คนเดียวซะอีก พูดถึงเรื่องต้นฉบับนี่ก็แก้แล้วแก้อีกเหมือนกัน กว่าจะส่งบก.ได้ก็อ่านซะจนเบื่อเรื่องที่เขียนไปเลย แต่ก็ยังมีข้อผิดพลาดจนได้ บางครั้งยังแอบนึกอิจฉานักเขียนคนอื่นๆเลยนะคะว่าเขาเขียนงานกันได้เร็วจริงๆ เห็นบางคนแค่สามเดือนก็เขียนจบแล้ว แต่ตัวเองบางเรื่องเขียนซะเป็นปีเลย (อิอิ สปีดเต่าเรียกพี่) จากคุณ : ระรินใจ เขียนเมื่อ : 8 มี.ค. 54 11:06:35

ความคิดเห็นที่ 12 โดนเรียกลุงเลยฉุนม่จงไม่จีบมันแล้วดักฉุดมันซะเลย  อาม่าหรือม่าไม่ใช่เรียกย่ายายหรือคะ แม่น่าจะเรียกอาม้าหรือม้าหรือเราเข้าใจผิด จากคุณ : mimny เขียนเมื่อ : 8 มี.ค. 54 16:30:48

ความคิดเห็นที่ 13 คุณ mimny ไม่ได้เข้าใจผิดหรอกค่ะ เพียงแต่คนเขียนอาศัยการออกเสียงแบบที่คุ้นเคย จากคนรอบข้างมากกว่า ที่มักจะเรียก อาม่า มากกว่า อาม้า ค่ะ แต่ตอนแรกๆก็ใช้คำว่า อาม้าเหมือนกันนะคะ แต่ในความรู้สึกของตัวเองมันขัดๆชอบกล เลยใช้คำที่คุ้นเคยดีกว่า  ^^ แก้ไขเมื่อ 09 มี.ค. 54 10:36:18 จากคุณ : ระรินใจ เขียนเมื่อ : 9 มี.ค. 54 10:35:18

ความคิดเห็นที่ 14 จะกลายเป็นต้นอ่อนใบรัก อีกเรื่องหรือเปล่า เหอๆ จากคุณ : ลูนาติก เขียนเมื่อ : 9 มี.ค. 54 16:02:33

ความคิดเห็นที่ 15 ก็ไม่แน่เหมือนกันค่ะคุณหมอ ^______^ จากคุณ : ระรินใจ เขียนเมื่อ : 10 มี.ค. 54 10:54:11

ความคิดเห็นที่ 16 เห็นชื่อมานาน แต่เพิ่งได้อ่านของคุณระรินใจครั้งแรก สนุกดีครับ ^ ^ ชอบทั้งอชิระและเมธิกา พอดีว่าชอบอ่านอะไรโหด ๆ เป็นทุนเดิม ปล. ส่วนตัวผมมองว่าพระเอกนางเอกก็มีบทบาทเป็นแค่เป็นตัวดำเนินเรื่องเท่านั้น ไม่ได้มีมาตรฐานทางศีลธรรมประจำตัวเท่าไร จึงไม่ค่อยกระอักกระอ่วนนักถ้าจะเรียกอชิระว่าเป็นพระเอก ฮา จากคุณ : Waasuthep เขียนเมื่อ : 10 มี.ค. 54 17:57:18

ความคิดเห็นที่ 17 ปกติก็ไม่ได้เขียนเรื่องโหดๆอะไรหรอกค่า (ออกจะหวานแหวว) แต่เรื่องนี้เขียนขึ้นมา เป็นการชิมรางสำหรับนามปากกาใหม่ ที่จะใช้เขียนแนวบู๊หน่อยๆค่ะ ยังไงก็รบกวนขอคำติชมกันในตอนต่อๆไปด้วยนะคะคุณWaasuthep  ^^ จากคุณ : ระรินใจ เขียนเมื่อ : 11 มี.ค. 54 10:22:06

ความคิดเห็นที่ 18 สวัสดีค่ะ คุณระรินใจ  แค่จะบอกว่าชอบนิยายที่คุณเขียนทุกเรื่องค่ะ รอติดตามค่ะ จากคุณ : เคโระทิ้งกระดอง เขียนเมื่อ : 11 มี.ค. 54 20:15:14

ความคิดเห็นที่ 19 ^ ^ ^ ดีใจ+ปลื้มใจ ที่คุณชอบนิยายที่เขียนออกมา ขอบคุณที่เข้ามาให้กำลังใจค่ะ จากคุณ : ระรินใจ เขียนเมื่อ : 11 มี.ค. 54 21:29:04