ความคิดเห็นที่ 1 บรรพที่ 1 เพียงก้าวแรกที่  อคิล ชลันธีร์  ก้าวเข้ามาในห้องนั่งเล่น  ก็สัมผัสได้ถึงความไม่ปกติในห้อง  บิดาของเขาพลเอกภัณฑิล ยืนหน้าบึ้งอยู่กลางโถง สองมือก็กำแน่น ท่าทางอัดอั้นตันใจ จวนเจียนจะระเบิดอยู่มะรอมระร่อแล้ว  อคิลกวาดสายตาผ่านบิดาไปที่เก้าอี้พนักสูงทรงหลุยส์ ที่สั่งตรงมาจากต่างประเทศ  ก็พบเห็น “ตัวต้นเหตุ” นั่งไขว่ห้างอยู่ตรงนั้น   แสงแดดอันอ่อนจางสาดผ่านบานหน้าต่างเข้ามา ในขณะที่คนบนเก้าอี้ผินใบหน้ามาทางเขา แม้จะเป็นภาพย้อนแสงทำให้เห็นใบหน้านั้นไม่ชัดเจน  แต่ด้วยท่วงท่า..ที่ชวนให้ครั่นเนื้อครั่นตัว แบบนี้เห็นจะมีคนเดียวเท่านั้น “ภามิน! กลับมาทำไม?” ใช่แล้ว...ภามิน บุตรชายคนเล็กของตระกูลชลันธีร์ น้องชายคนเดียว ของเขานั่นเอง  ไม่มีใครอีกแล้วจะทำให้บิดาผู้แข็งแกร่งมีสีหน้าอึดอัดได้ถึงนี้ “หวัดดี  พี่ชาย  อะไรกันคำแรกที่ทักทายของนายคือคำถามห้วนๆ แบบนี้นี่นะ?”  เจ้าของใบหน้างดงามคลี่ยิ้มหวาน  พร้อมทั้งยืนขึ้นเต็มความสูง  ภามินต่างจากเขานัก ทั้งรูปร่างหน้าตาและความคิด  ในขณะที่เขาได้ลักษณะคมเข้ม ท่าทางห้าวหาญอย่างทหารสืบต่อมาจากบิดา  ส่วนภามินนั้นได้รับดวงหน้างามปานปั้นสรร จากมารดา สีผมสีตาก็พลอยดูอ่อนไปเสียหมด  ผิดกับชาววิปุลาทั่วไป  หากคนไม่คุ้นเคย คงยากที่จะทราบว่าทั้งคู่เป็นพี่น้องท้องเดียวกัน  “ลูกควรจะอยู่ที่อเมริกาไม่ใช่เหรอ? หรือว่าทางมหาวิทยาลัย มีวันหยุดพิเศษเลยบินกลับมา อย่างนั้นใช่ไหม?” อคิลเหลือบมองบิดาเล็กน้อย แม้ไม่ต้องสังเกตก็พอจะรู้ว่า  บิดาข่มใจ เป็นอย่างมากและเลือกเอาคำถามที่ดูถนอมน้ำใจมาใช้กับบุตรชายคนเล็กอย่างที่สุดแล้ว “เปล่าฮะ  ไม่ได้เป็นฮอลิเดย์อะไรหรอก” คนถูกถามทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้กับสีหน้าของคนถาม  บิดาของเขาขยับปากจะถามต่อ  คิ้วเข้มนั่น ยิ่งขมวดปมมากขึ้น แต่ยังไม่ทันได้เอ่ยปาก บุตรชายหัวแก้วหัวแหวนก็ชิงตอบมาเสียก่อน “คือผมขี้เกียจเรียนแล้วน่ะ  เบื่อ ไม่รู้จะเรียนอะไรนักหนา นี่ก็จบโทไปแล้ว...ยังต้องทำเอกต่อ อีกเหรอ  ไม่ทำได้ไหม? ยังไงบ้านเราก็รวยอยู่แล้ว ถึงผมไม่เรียนเอกต่อ  ก็คงไม่เดือดร้อน หรอกมั้ง” หากว่าน้องชายของอคิลอายุสิบสามไม่ใช่ยี่สิบสามแบบที่เป็นอยู่  แล้วเอ่ยออกมา แบบนี้บิดาคงทำใจได้มากกว่า “ภามิน! MIT ไม่ใช่มหาวิทยาลัยที่ใครจะเข้าไปเรียนง่ายๆ นะ  แล้วลูกบอกว่าจะเลิกเรียน กลางคันอย่างนี้น่ะรึ? ” เสียงของพลเอกภัณฑิลดังขึ้นเรื่อยๆ จนอคิลเริ่มเป็นห่วง  เขามองน้องชายกับบิดาสลับกันแล้วตรองอย่างสุดกำลัง...จะห่วงใครดีล่ะ ? เจ้าน้องชายตัวดีกำลังทำตาปริบๆ ชวนให้สงสาร  แต่เขาและบิดาสงสารไม่ลง หลายๆ ครั้ง เขาก็ไม่เข้าใจเหตุผลของภามิน  เนื่องจากน้องชายตัวแสบไม่ใช่คนอธิบายเก่ง แล้วสิ่งที่เลือกมาบอกกล่าว กลับกลายเป็นเรื่องที่ฟังแล้วต้องทวนคำถามซ้ำ เพราะไม่น่าจะ ใช้เป็นเหตุผลให้ผู้ฟังยอมรับได้เลย  เพียงแต่ที่ผ่านมาบิดา อคิลเอง และคนรอบๆ ตัว พากันปลงมานานแล้ว ตั้งแต่นายแพทย์ผู้ชำนาญด้านพัฒนาการของเด็ก  บอกกับ ครอบครัวเขาตอนที่ภามินยังเป็นเด็กเล็กนักว่า  ภามินคิดเร็วกว่าสิ่งที่ตนเองกำลังพูด  ดังนั้นเขาจึงพูดในสิ่งที่ไม่สัมพันธ์กับความคิด  เป็นเหตุให้การสื่อสารติดขัดบ้าง ต้องใจเย็นๆ ค่อยๆ ถามค่อยๆ พูด  ฝึกฝนเรื่องการสื่อสารกันไป แต่มันก็ผ่านมาเนิ่นนานนัก  อคิลยอมรับว่าน้องเป็นอัจฉริยะอย่างที่หมอบอก  ด้านการเรียนนั้น ภามินพัฒนาก้าวกระโดด เขาจดจำตำราเรียนยากๆ ได้ด้วยเวลาอันรวดเร็ว และไม่จำเป็ นต้องอ่านซ้ำอีก มันเป็นความน่าชื่นชมนักแต่หาใช่ความยินดีของครอบครัวไม่   หากความอัจฉริยะนี้นำมาซึ่งปัญหาบุคลิกภาพ  ภามินไม่สามารถเรียนร่วมกับเด็กวัยเดียวกันได้  ก่อนอายุสิบปีบิดาของเขาต้องจ้างครูผู้มากประสบการณ์ และใจเย็นพอที่สอนเด็กพิเศษ เช่นนี้ได้มาสอนที่บ้าน  พอถึงช่วงที่ภามินในวัยสิบเอ็ดปีต้องเข้าโรงเรียนจริงๆ นั้นก็กลายเป็นมัธยมต้นแทนประถม  ความจริงแล้วเด็กชายภามินสามารถเรียนชั้นมัธยมปลายได้จากการวัดระดับการศึกษา   ทว่าบิดาไม่ต้องการให้บุตรชายเรียนเร็วกกว่าวัย  ด้วยเกรงว่าขาดสังคมเพื่อนวัยเดียวกัน  ภามินจึงเรียนมัธยมต้นตามเกณฑ์  และไม่ต้องใช้ความตั้งใจในการศึกษาเล่าเรียนนัก  ก็เรียนจบได้เกรดเฉลี่ยสูงสุดเท่าที่โรงเรียนกำหนด  อคิลเสียอีกที่ต้องคอยเตือนให้ภามิน พูดซ้ำใหม่หากคนฟังยังไม่เข้าใจ  คอยยั้งไม่ให้น้องใช้สมองอันปราดเปรื่องคิดเร็วเกินไป อีกด้วย  ไปๆ มาๆ กลายเป็นว่าเขานี่เองที่เป็นตัวกลางในการสื่อสารระหว่างภามิน และคนอื่นๆ ไม่เว้นแม้กระทั่งบิดา แต่น้องชายเจ้าปัญหาคนนี้ก็ไม่ได้มีปัญหาอะไรมากมายอย่างที่กังวลกัน  เขามีเพื่อน เมื่อเข้าโรงเรียน แม้สังคมจะน้อยไปสักนิด  แต่ก็ไม่ได้ขาดกิจกรรมใดที่เด็กวัยรุ่นควรจะมี  และยังจัดการวางแผนการเรียนของตนเองได้ดีอีกด้วย  จนปีที่สองชั้นมัธยมปลาย  อยู่ๆ ภามินก็มาบอกบิดาว่าจะไปเรียนต่อต่างประเทศ  เมื่อแรกพลเอกภัณฑิลเข้าใจว่า นั่นเป็นความปรารถนาของบุตรชาย  และต้องการให้บิดาช่วยจัดการให้  แต่กลายเป็นว่า ภามินจัดการเรื่องเหล่านี้ด้วยตนเองไปเรียบร้อยแล้ว  เขาสอบชิงทุนไปและจัดหมาย กำหนดการไว้หมดแล้ว เหลือเพียงแต่ให้ผู้ปกครองเซ็นอนุญาตเท่านั้น  ตอนนั้นเองโรคขี้กังวลของพลเอกภัณฑิลดูเหมือนจะกำเริบหนัก  ในขณะที่อคิลกลับคิดว่า น้องชายของเขาไม่ได้มีปัญหาอะไรอย่างที่บิดากังวลนักหนา  ภามินก็แค่...พูดไม่ค่อยรู้เรื่อง เลยขี้เกียจพูด ทำเสียเลยดีกว่าก็เท่านั้น  เมื่อคิดได้ดังนี้เขาก็จัดการเกลี้ยกล่อมบิดาให้ น้องชายไปเรียนต่างประเทศจนได้  ทุกอย่างดูเหมือนจะไปได้ดี  ไม่มีสิ่งเลวร้ายที่พลเอกภัณฑิล กังวลเกิดขึ้น  เว้นแต่...ภามินโทรศัพท์ทางไกลกลับมาหาพี่ชาย ด้วยน้ำเสียงไม่สบอารมณ์นัก “อคิล...เบื่อ” เขาพูดแค่นั้นแล้วนิ่งไป รอให้อีกฝ่ายถาม? “เบื่ออะไร?” “ปอปอ” น้องชายยังคงเรียกบิดาด้วยภาษาของชาววิปุลาเช่นเดิม “ปอปอทำอะไร?” อคิลชินเสียแล้วกับการเล่นเกมถามตอบระหว่างเขากับภามิน “ปอปอโทรมา” “ก็ดีแล้วนี่ เขาเป็นห่วงนาย” “แต่เขาโทรมาทุกวัน...แล้วพูดอยู่ได้” “พูดว่าไง?” “เป็นไงมั่งลูก ต้องมีเพื่อนนะ คุยเยอะๆนะ” “ก็เขาเป็นห่วงนาย” “เขาโทรมาวันละสองครั้ง เวลาเดิมเป๊ะแล้ว พูดอยู่อยู่แค่ 3 ท่อนนั้นแหละ วนซ้ำไปซ้ำมา เหมือนเปิดเครื่องอัดไว้...ฉันหลอน เข้าใจไหม?” อคิลไม่ได้ตอบเพราะมัวแต่หัวเราะ      จากคุณ : แก้วกังไส เขียนเมื่อ : 7 มี.ค. 54 17:33:25

ความคิดเห็นที่ 2 นั่นเป็นเรื่องที่ผ่านมาหลายปีแล้ว ตั้งแต่สมัยที่น้องชายไปเรียนต่างประเทศใหม่ๆ กว่าจะกล่อมบิดาให้เลิกวิตกกังวลได้  อคิลก็ใช้เวลาพอสมควรที่จะให้บิดาเชื่อว่าน้อง ‘ก็แค่’...เอาเถอะ...ไม่ว่าจะอีกสักกี่ ‘แค่’ ก็คงไม่ทำให้มีปัญหาหนักหนา สาหัสนักหรอก ด้วยความที่ภามินเป็นคนโชคดีมีรูปเป็นทรัพย์มีโฉมเป็นทุน จึงสร้างความเอ็นดู แก่ผู้พบเห็นได้ไม่ยาก อีกอย่างคนอย่างภามินนั้นเป็นคนรักสบายคงไม่ปล่อยตนเอง ลำบากหรอก และการมีอุปสรรคในชีวิตมันก็เป็นครูที่ดีสมควรจะพบเจอบ้างไม่ใช่รึ?   แต่พลเอกภัณฑิลคิดไม่เหมือนบุตรชายคนโต  กว่าเขาจะยอมปล่อยภามินไปเรียนห่างไกล นั้นยากเย็นยิ่งนัก  แต่พอบุตรชายจะกลับมาด้วยเหตุผลสั้นๆ ‘ขี้เกียจเรียนแล้ว’ เขาก็รับไม่ได้เหมือนกัน “ภามิน! ยังมีคนอีกมากที่อยากเรียนหนังสือแต่ไร้โอกาส  ลูกมีโอกาสมีทุนมีสมองดีพอ แล้วทำไมทิ้งมันดื้อๆ อย่างนี้ล่ะ” เมื่อเห็นบิดาคาดคั้นมากๆ ชายหนุ่มหน้าก็ทำหน้าเบื่อหน่าย แล้วหาวนอน ก่อนจะเอ่ยตัดบทเอาดื้อๆ “บินมาตั้งไกล เหนื่อยจะตาย ง่วง...” พูดจบก็ลุกขึ้น “ภามิน เราต้องคุยกัน” “เอาไว้ก่อนน่า ปอปอ  ฮ้าววว..ว” หนุ่มรูปสวยหาวหวอดอีกครั้ง ก่อนจะเดินผ่านบิดาไป แบบไม่สนใจอีก “ภามิน!! ลูกทำแบบนี้ไม่ได้นะ” เสียงของพลเอกภัณฑิลดังขึ้นจนแทบกลายเป็นตะโกนก้องอยู่ในโถงรูปโดมนั้น  อคิลรีบยกมือขึ้น อุดหูพร้อมทั้งกรอกตาด้วยความเบื่อหน่าย  ไม่ว่ากี่ปีปอปอของเขากับน้องชายก็ยังเป็นคนเดิม ไม่เปลี่ยนเลยสักนิดทั้งคู่ ทั้งที่รู้ว่ารับมือแบบนี้มีแต่โมโหกันเสียมากกว่า  แต่ทั้งสองก็ยังปฏิบัติ ต่อกันเหมือนเดิมไม่มีผิดเพี้ยน...ช่างไม่พัฒนาเอาเสียบ้างเลย “ปอปอครับ...ใจเย็นๆ ก่อน” “ก็น้องของลูก...” “เจ้านั่นอาจจะมีเรื่องอะไรเครียดๆ เลยกลับมาพักก่อน” “แต่น้องบอกว่าขี้เกียจไม่อยากเรียนแล้วนี่” “มันคงท้อบ้างล่ะครับ เรียนหนักอยู่ ปล่อยไปก่อนเถอะ เดี๋ยวค่อยๆ คุยกับภามิน” “แต่ว่า...” “น้องไม่ใช่คนไร้ความรับผิดชอบ ปอปอก็รู้  แต่เขาอธิบายไม่เก่ง หรืออาจจะยังไม่พร้อม   เดี๋ยวเราค่อยๆคุยดีกว่า  ดีไม่ดีอีกอาทิตย์มันอาจจะหายเบื่อหายเครียดแล้วก็กลับไปเองก็ได้” บิดาของอคิลยืนนิ่งพินิจตามที่บุตรชายกล่าวมา  แล้วทอดถอนหายใจเสียงดัง “นั่นสินะ...ปอปอลืมไป ภามินไม่ชอบอธิบาย  แบบนี้ยิ่งน่าเป็นห่วง...” “ครับ  ผมเข้าใจ  ปอปอไม่ต้องคิดมากเดี๋ยวผมคุยกับน้องเอง” “อคิล ฝากด้วยนะ  ปอปอต้องไปราชการที่คชชิกาอีกหลายวัน  ไม่มีเวลามาคุยกับภามินเสียด้วย   แล้วจะโทรกลับมานะ” ชายวัยกลางคนลูบไหล่บุตรชายเบาๆ แม้คลี่คลายความทุกข์ไปบ้างแล้ว   แต่สีหน้าบ่งบอกว่ายังไม่ปล่อยวาง “ปอปอ ไปเถอะครับ  เดี๋ยวจะสาย” ชายหนุ่มส่งบิดาออกจากบ้านไปแล้ว   จึงเตรียมตัวไปทำงานบ้าง เขาเองก็รับราชการทหาร เช่นเดียวกับบิดา  และจะว่าโชคดีหรือมีเส้นสายที่ดีพอ จึงไม่ต้องไปรับราชการต่างเมือง   แต่ประจำกรมอยู่แค่ติรา เขตหนึ่งในกรุงกีลาลเท่านั้น หากจะย้อนไปว่าเหตุไฉนพลเอกภัณฑิลถึงวิตกกังวลเรื่องบุตรชายคนเล็กเสียขนาดนั้น   หากเป็นคนอื่นหาใช่ภามินคงไม่กล้าต่อปากต่อคำด้วยเหตุผลที่ฟังดูไม่มีแก่นสาร   และยิ่งไม่มีทางที่บิดาของอคิลจะสะกดกั้นอารมณ์ แล้วพยายามหว่านล้อมด้วยถ้อยคำ ที่ถนอมใจผู้ฟังแบบนั้นแน่ๆ  พลเอกภัณฑิลผู้ห้าวหาญเป็นทหารมาตลอดชีวิตบัดนี้ ดำรงตำแหน่งเสนาบดีฝ่ายกลาโหม  แล้วใครเลยจะหาญเผชิญหน้า  ถ้าไม่ใช่ภามิน บุตรชายคนเล็กผู้ครอบครองใบหน้าของ ชามี – ดามิสา ภรรยาผู้ล่วงลับแล้วล่ะก็ อย่าหวังเลยว่าจะยืนลอยหน้าลอยตาเถียงข้างๆ คูๆ แล้วหลบไปนอนหน้าตาเฉยอย่างนี้แน่   ไม่มีทางอคิลมั่นใจ! +++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++ จากคุณ : แก้วกังไส เขียนเมื่อ : 7 มี.ค. 54 17:35:00

ความคิดเห็นที่ 3   อคิล  ชลันธีร์  ไม่ใช่คนมีลางสังหรณ์  แต่เป็นชายผู้เชื่อในสัญชาติญาณของตนเอง อย่างยิ่งยวด  และในสามวันที่ผ่านมาหลังภามินน้องชายรูปงามกลับมาบ้านเกิด  ก็เริ่มมีพฤติกรรมที่นายทหารหนุ่มเรียกว่า ‘รังควานพี่ชาย’ ดังประโยคที่ว่า ความเครียดไม่ควรเก็บไว้ในตัวคนเดียว เป็นพี่น้องต้องแบ่งปัน แต่อคิลไม่เห็นด้วย กับสำนวนดังกล่าวเลยแม้แต่น้อย ด้วยความที่เขาเชื่อในคติตนเป็นที่พึ่งแห่งตนมากกว่า ดังนั้นภามินก็ควรจะ...จัดการปัญหาของตนเอง...ก็โตจนสูงกว่าควายแล้วนี่! และด้วยสังหรณ์ดังกล่าว  นายทหารหนุ่มจึงไม่ไปเสเพลในสถานที่อันมีนารีเคล้าคลอ ให้น้องชายมาขัดจังหวะเล่น  แต่หันมานัดเพื่อนเก่าแก่ที่ร่วมเรียนกันมาตั้งแต่ปีแรก ของชั้นประถม อย่าง ‘คีราณ ธราณิณธร์’ เพื่อนรักซึ่งภูมิใจแอ่นอกรับเมื่อมีคนชมเชย ว่าเป็นเพลย์บอย คีราณนั้นมีสถานะทางสังคมอยู่ระดับเดียวกัน กล่าวคือ เป็นบุตรชาย คนเดียวของตระกูลธราณิณธร์ หนึ่งในหกของตระกูลผู้กุมเศรษฐกิจวิปุลา มาดื่มกันเบาๆ ในร้านบรรยากาศดีแห่งหนึ่งในย่านวัสสา “เป็นอะไรเอาแต่มองนาฬิกามาตั้งแต่เมื่อกี้นี้แล้ว” หนุ่มหล่อมาดสำรวยตั้งศีรษะ จรดปลายเท้า ซ้ำยังกรุ่นกริ่นน้ำหอมราคาแพงนำเข้าจากฝรั่งเศสถามไถ่ขึ้นมา “ไม่น่าเกิน 15 นาที  มันต้องโผล่มาแน่ๆ” “ใครวะ” “น้องฉัน” “ภามิน? น่ะนะ...เฮ้ย มันอยู่อเมริกาไม่ใช่เหรอ มันจะโผล่มาได้ยังไง?” ดังสวรรค์สาปคีราณพูดยังไม่ทันขาดคำดี  ร่างสูงสง่าหล่อพราวแสงเดินมาแต่ไกล แล้วโบกมือไหวๆ มายังโต๊ะของพี่ชาย  ทำเอาเพลย์บอยหนุ่มอึ้งไปทันที  อันที่จริงคีราณ ไม่ได้เกลียดน้องชายของเพื่อน  เพียงแต่เขาไม่ชอบให้มีคนหน้าตาดีกว่า มาร่วมโต๊ะด้วยก็เท่านั้น  ส่วนอคิลอย่างไรมันก็ทื่อมะลื่อพูดจาก็ไม่ได้ระรื่นหูเช่นเขา  ดังนั้นคงไม่สามารถแย่งความสนใจไปสาวๆ ได้  คีราณจึงคบอคิลมาอย่างสนิทใจ ตั้งแต่เด็กจนโต  แต่กับน้องชายของเพื่อนนั่นเป็นอีกกรณีหนึ่ง  โดยเฉพาะอีกฝ่ายนั้น... มีสมญาว่า ‘ไอ้ปากอัปมงคล’ ฉายานี้ไม่ได้มาง่ายๆ แต่มีที่มาสำคัญนัก เรื่องนี้แม้เป็นความลับแต่ไม่ได้ปิดกันสนิทนัก  ยิ่งใกล้ชิดสนิทสนมกันมาแต่เล็กแต่น้อยด้วยแล้วล่ะก็  หนุ่มหน้าหวานคนนี้แม่นยำนัก ในเรื่องลางในนิมิต  ลงภามินทักใครขึ้นมาด้วยลางสังหรณ์ หรือลิขิตมารอะไรของมัน ก็แล้วแต่ บุคคลผู้นั้นมีอันถูกความซวยรักใคร่ทุกรายไป  เรื่องนี้เพลย์บอยหนุ่มซาบซึ้ง เป็นอย่างดี  เพราะประสบมาแล้วด้วยตัวเอง จะทักน่ะไม่ว่าเล้ย...หากเพียงแต่ ไอ้รูปหล่อมันทักครึ่งๆ กลางๆ แถมฟังไม่รู้เรื่องว่ามันทักเรื่องอะไรอีกต่างหาก  จะมาร้องอ๋อก็ตอนที่บรรลัยไปแล้วนั่นแหละ  สองเกลอจึงมีสีหน้ารังเกียจรังงอน ภามินอย่างเห็นได้ชัด ชนิดไม่คิดจะปิดบัง “มาทำไม?” อคิลถามขึ้นมา “มาเที่ยวไม่ชวนน้องชวนนุ่งบ้างเนอะ” พูดงบหนุ่มรูปทองก็หันไปทักเพื่อนพี่ชาย “ไง พี่คีราณ รักใคร่กับเมียดีอยู่ไหม?” “อ้าว? ไอ้นี่...ไหง:-)อย่างนั้นล่ะน้องรัก” “อ้าว...ก็คนแต่งงานแล้ว หลบเมียมาเที่ยวแบบนี้ สงสัยจะ...” “พี่แกชวนฉันมาดื่มเว้ย!! ” ชายหนุ่มตบโต๊ะทันที “มันขออนุญาตเมียมาแล้ว...เจ้าของมันอนุมัติ” “อ้อ...อคิลไปขอให้ล่ะสิ” หนุ่มรูปงามทำหน้ารู้ทันใส่สหายรักของพี่ชายซึ่งกำลัง แยกเขี้ยวอยู่ แต่ถูกพี่ชายของตน ใช้มือแข็งแรงผลักให้นั่งลง   “สู่รู้นัก” ภามินเห็นสีหน้าของผู้เป็นพี่กับสหายรักแล้วพลันนึกขำ ก็สองคนนั่นดูท่ากลั้นใจให้เขาร่วมโต๊ะ ด้วยเต็มที่นี่นะ  ถ้าอย่างนั้นเห็นทีจะต้องนั่งแช่อยู่นานๆ เสียแล้ว บ้านเกิดนี่ดีอย่างนี้นี่เอง มีคนให้กลั่นแกล้งเยอะว่าที่โน่นมากนัก  พอคิดได้ดังนี้แล้วหนุ่มรูปงามก็อารมณ์ดีขึ้นอักโข   อ่านต่อตอนหน้าค่ะ +++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++   แก้ไขเมื่อ 07 มี.ค. 54 18:05:44 จากคุณ : แก้วกังไส เขียนเมื่อ : 7 มี.ค. 54 18:05:05

ความคิดเห็นที่ 4 ขอเม้าท์หน่อย สวัสดีค่ะ  ขอพูดคุยถึงนิยายเรื่องใหม่นี่นิดหนึ่งนะคะ  นิมิตแสงจันทร์ เป็น 1 ใน 3 เรื่องของนิยายรักชุดพระจันทร์ค่ะ  ซึ่งก็เป็นสามเรื่องสามรส โดยคนเขียนสามคน  เรื่องแรกคือ "ลางรักจันทร์ลิขิต By วรรณศุกร์" เรื่องที่สองคือ "นิมิตแสงจันทร์ By แก้วกังไส" เองล่ะค่ะ ส่วนเรื่องสุดท้าย คือ "เล่ห์จันทร์ร้อยรัก By piccy"  ทั้งสามเรื่องนี้เหตุเกิดในประเทศวิปุลาค่ะ ตัวละครก็จะรู้จักมักจี่กัน  แต่เนื้อเรื่องไม่ต่อเนื่องกันนะคะ สามารถอ่านแยกได้ ไม่มีปัญหา จะว่าไปก็ยังงงๆ อยู่ว่ามาเขียนนิยายร่วมกันได้อย่างไร  เมื่อแรกคิดว่า พวกเราอาจจะกระตุ้นความขยันของกันและกันได้ (แต่รู้สึกจะไม่ค่อยได้ผล) แถมยังเป็นเมืองสมมุติอีกด้วย  แล้วเมืองสมมุตินี่แหละค่ะ ทำเอา 3 สาวสะอื้นไห้... เพราะต้องสร้างทุกอย่างขึ้นมาใหม่หมดเลย ทั้งประเพณีวัฒนธรรม การปกครอง สิ่งแวดล้อม บลาๆๆ มันยากกว่าที่คิดมากค่ะ   ระหว่างนั้นก็แอบนึกแค้นเคืองคุณยุ้ย วรรณศุกร์  ว่าทำไมหาคอนเสป ที่มันง่ายกว่านี้  ไม่ต้องบรรเจิดขนาดนี้ก็ได้...มันยากรู้ไหม กรี๊ด!! แล้วพอคุณยุ้ยไอเดียเริ่มบรรเจิดขึ้นเรื่อยๆ  คุณ piccy ก็จะ...รับมุกทันที ถ้าอย่างนั้นมันต้องมีไอ้นั่นไอ้นี่ไอ้โน่นใช่ไหม  แล้วก็ก่อสร้างอย่างบ้าคลั่ง ในขณะที่เจ้าแก้วกำลัง...กระซิกๆๆ ทุกคนอย่าเพิ่งบรรเจิดดด..ด มากกลับมาก่อน... แล้วพอชักบรรเจิดระเบิดเถิดเทิง...คุณยุ้ยเธอก็ชิงตัดช่องน้อยแต่พอตัว หนีไปสร้างรีสอร์ทในนิยายเสียแล้ว  ทิ้งเมืองไว้ให้เจ้าแก้วสร้างต่อ... กว่าจะออกมาเป็นรูปเป็นร่างก็เลยชุลมุนกันพอสมควร  ถึงกระนั้นพวกเราก็หวังว่า นิยายชุดนี้จะไปสู่สุขคติ...และให้ความสุขความบันเทิงแก่เพื่อนๆ ที่เข้ามาอ่านค่ะ ยังไงก็ขอฝากนิยายชุดนี้ไว้ในอ้อมใจเพื่อนๆ ด้วยนะคะ   ปล.แถมท้ายอีกนิด เนื่องจากวันนี้เป็นวันเกิดคุณยุ้ย วรรณศุกร์ค่ะ เธอบอกว่าวันนี้เป็นฤกษ์ดีที่สุดที่เราจะโพสนิยาย  นิมิตแสงจันทร์ ก็เลยมาโพสวันนี้ล่ะค่ะ ขออวยพรหน่อยนะคะ ขอให้คุณยุ้ยมีความสุขมากๆ ในวันเกิดและทุกๆ วันค่ะ ขอให้มีจินตนาการเยอะๆ กับพลังใจที่เข้มแข็งเอาไว้ปั่นต้นฉบับ ออกมาให้เพื่อนๆ ได้อ่านมากๆ นะคะ    เอาเค้กมาฝากด้วย     จากคุณ : แก้วกังไส เขียนเมื่อ : 7 มี.ค. 54 18:24:18

ความคิดเห็นที่ 5 ขยันจริงๆ ค่ะคุณแก้ว มีนิยายมาให้อ่านอีกเรื่องแล้ว จะมาติดตามอ่านแน่นอนค่ะ ขออวยพรวันเกิดให้คุณยุ้ย วรรณศุกร์ ด้วยคนนะคะ มีความสุขมากๆ เขียนนิยายได้เยอะๆ นะคะ สุขสันต์วันเกิดจ้า จากคุณ : นุ้ย (นารีจำศีล) เขียนเมื่อ : 7 มี.ค. 54 18:47:13

ความคิดเห็นที่ 6 ชอบบทนำเรื่องนี้ค่ะ ภาษาสวยเห็นภาพดี ชอบเวลาตัวละครคุยกันด้วย กวนได้ใจ จากคุณ : ตารกา (ตารกา) เขียนเมื่อ : 7 มี.ค. 54 18:54:20

ความคิดเห็นที่ 7 แล้วเพรงวายุละค้า งื้อออ... (แต่ก็ปูเสื่อรอเรื่องนี้ด้วยค่ะ) จากคุณ : yaimooyoyo เขียนเมื่อ : 7 มี.ค. 54 19:04:25

ความคิดเห็นที่ 8 เพรงวายุไว้วันพฤหัสน้า  ยังไม่ได้เขียนเลยอ่ะ ... จากคุณ : แก้วกังไส เขียนเมื่อ : 7 มี.ค. 54 19:14:28

ความคิดเห็นที่ 9 เข้ามาเจิมกระทู้จ้า แอบงงว่าภามินบินได้นี่เป็นนิยายแฟนตาซีใช่ไหมเนี่ย วันเกิดคุณยุ้ย วรรณศุกร์หรือนี่ งั้นขอร่วมอวยพรขอให้สวยน่ารัก มีแต่คนรักใคร่ เขียนนิยายสนุกๆออกมาเรื่อยๆ มีตังค์ใช้ไม่ขาดนะคะ จากคุณ : สายลมที่พริ้วไหว เขียนเมื่อ : 7 มี.ค. 54 19:22:10

ความคิดเห็นที่ 10 ลืมรูป จากคุณ : สายลมที่พริ้วไหว เขียนเมื่อ : 7 มี.ค. 54 19:23:02

ความคิดเห็นที่ 11 แหม...ก็สร้างเมืองไง เมืองมันก็ต้องมีโน่นนี่นั่นสิ :P จากคุณ : piccy เขียนเมื่อ : 7 มี.ค. 54 20:33:21

ความคิดเห็นที่ 12 อ่านเรื่องของคุณ Friday Story แล้วไม่คิดว่าภามินจะปากเสีย แล้วภามินเป็นแร้งหรือคะ ทำไมบินได้ บินเร็วกว่าเสียงด้วย --------------------------------------- สุขสันต์วันเกิดแด่คุณ Friday Story ด้วยค่า ขอให้มีเวลามากๆ มีความสุขเยอะๆ ค่า (เค้กน่ากินมั่กๆ) จากคุณ : scottie เขียนเมื่อ : 7 มี.ค. 54 20:59:22

ความคิดเห็นที่ 13 @ scottie : เอาแค่นกก็พอนะคะ...แร้งมันดูหัวล้านอ่ะ  พระเอกไม่ควรหัวล้านค่ะ   อีกอย่างในอุดมคติเราพระเอกต้องหล่อสิ อีแร้งไม่หล่อไม่เอา   แล้วที่ว่าบินเร็วกว่าเสียง มันประโยคไหนเหรอคะ เราว่าไม่ได้เขียนนะ ส่วนตกลงเป็นนกหรือเปล่า ไว้เฉลยทีหลังนะคะ แก้ไขเมื่อ 07 มี.ค. 54 22:14:20 จากคุณ : แก้วกังไส เขียนเมื่อ : 7 มี.ค. 54 21:06:27

ความคิดเห็นที่ 14 ขอบคุณสำหรับนิยายภามิน, เค้กทั้งสามก้อน และทุกคำอวยพรนะคะ เรื่องเมืองสมมุติ เราคิดแค่คอนเซป รายละเอียดอื่นๆ Piccy สร้างทั้งนั้น แก้ไขเมื่อ 08 มี.ค. 54 18:15:57 จากคุณ : Friday Story เขียนเมื่อ : 7 มี.ค. 54 21:13:09

ความคิดเห็นที่ 15 มาช่วยทวงเพรงวายุอีกคน (ได้ข่าวว่าคนทวงก็งานยุ่งนิช่วงนี้ ) แต่ไม่เป็นไรค่ะ อ่านเรื่องนี้ไปพลางๆ ก่อน มีอีก 2 เรื่องใช่ไหมคะ เดี๋ยวไปตามเก็บด้วย ^ ^ ปล. อวยพรวันเกิดให้คุณยุ้ย วรรณศุกร์ด้วยคนค่ะ มีความสุขมากๆ คิดสิ่งใดให้สมหวังสมปรารถนานะคะ จากคุณ : makokchor เขียนเมื่อ : 7 มี.ค. 54 21:38:12

ความคิดเห็นที่ 16 หลังจากเข้าป่า ขึ้นดอย ตอนนี้ ออกแนวบิน ๆ ทั้งสองเรื่องเลยนะึคะ ป.ล. สุขสันต์วันเกิด คุณวรรณศุกร์ ขอให้มีวันสุข คืนสุขตลอดปีเลยนะคะ ^^ แก้ไขเมื่อ 07 มี.ค. 54 21:52:35 จากคุณ : ปิยะรักษ์ เขียนเมื่อ : 7 มี.ค. 54 21:51:36

ความคิดเห็นที่ 17 Happy Birthday คุณยุ้ย และคุณ piccy ด้วยค่ะ จากคุณ : กุลธิดา (kdunagin) เขียนเมื่อ : 8 มี.ค. 54 08:59:50

ความคิดเห็นที่ 18 ็H B D K ยุ้ยด้วย หนอน หนอนขอมาตามติดและติดตามเหมือนเดินค่ะ คริๆ จากคุณ : nonnoiGiwGiw เขียนเมื่อ : 8 มี.ค. 54 09:05:24

ความคิดเห็นที่ 19 ภาษาสวยจังเลยค่ะอ่านแล้วเห็นภาพดีด้วย ชอบๆ ^___^ จากคุณ : Ivrie เขียนเมื่อ : 8 มี.ค. 54 11:04:29 A:101.108.45.170 X: TicketID:300157

ความคิดเห็นที่ 20 บินกลับมาเพราะมีลางสังหรณืว่าจะเกิดเหตุร้ายไม่ใช่เหรอทำไมยังดูสบายๆไม่วิตกกังวลอะไรเลย จากคุณ : mimny เขียนเมื่อ : 8 มี.ค. 54 17:14:08

ความคิดเห็นที่ 21 อ้า...มาช้าแต่ยังมาทันหรือเปล่า เรื่องน่าติดตามทั้งสามเรื่องเลยค่ะ ปล. ขออวยพรย้อนหลังให้คุณวรรณศุกร์ด้วยนะคะ เพิ่งกลับจากต่างจังหวัดมาค่ะ ขอให้มีสุขภาพที่ดี สวยขึ้นๆทุกปีเลยเอ้า จากคุณ : มนต้นไม้ (Setakan) เขียนเมื่อ : 9 มี.ค. 54 19:58:15

ความคิดเห็นที่ 22 เข้ามาเพราะ "นิมิตแสงจันทร์" ชื่อน้าเขยผม นิมิต นามสกุล แสงจันทร์ นึกว่าเขียนเกี่ยวกับน้าเขยผม = =" จากคุณ : NATSKI13 เขียนเมื่อ : 10 มี.ค. 54 09:23:11

ความคิดเห็นที่ 23 @ NATSKI13 : อ่ะ... บังเอิญจังเลยค่ะ จากคุณ : แก้วกังไส เขียนเมื่อ : 10 มี.ค. 54 13:56:29

ความคิดเห็นที่ 24 Happy Birthday ครับ ขอให้เรื่องนี้สู่สุคติตามคาด เหอๆ แร้งไม่เอา งั้นเอานกอินทรีแล้วกัน อิอิ จากคุณ : ลูนาติก เขียนเมื่อ : 10 มี.ค. 54 16:30:47

ความคิดเห็นที่ 25 ปอปอ... เป็นสรรพนามที่น่ารักอย่างบอกไม่ถูกเลยแฮะ จากคุณ : Waasuthep เขียนเมื่อ : 10 มี.ค. 54 17:11:38

ความคิดเห็นที่ 26 ...ฮาคห. 22 จากคุณ : ตัวตลกสีเทา เขียนเมื่อ : 10 มี.ค. 54 19:35:00

ความคิดเห็นที่ 27 อคิล ชื่อเพราะดี ไม่เคยเห็นชื่ออย่างนี้มาก่อน มีความหมายอยู่ในชื่อด้วยหรือเปล่าครับ? ปล. ขออวยพรย้อนหลังให้คุณยุ้ย ด้วยครับ จากคุณ : สามปอยหลวง เขียนเมื่อ : 11 มี.ค. 54 14:29:24

ความคิดเห็นที่ 28 ตอนใหม่มาแล้วค่ะ http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W10327251/W10327251.html จากคุณ : แก้วกังไส เขียนเมื่อ : 14 มี.ค. 54 01:42:04

ความคิดเห็นที่ 29 สวัสดีค่ะ ขออนุญาตเรียกพี่นะคะคุณแก้วกังใส ^^ ชอบเรื่องนี้จังเลยค่ะ น่ารักดี โดยเฉพาะภามิน ตอนบทนำเริ่มมาก็ตื่นเต้นเลยทีเดียว ว่าแต่จุดแดง ๆ ที่เรียกว่า "เปลวกูณฑ์" นี่มันจะทำให้เกิดอะไรนะ ถึงได้ทำให้ภามินกังวลได้ขนาดนั้น ภาษาสวยมากเลยค่ะ ชอบจัง แอบรู้สึกว่าตอนที่ภามินบินขึ้นไปยังหอสูงแล้วแปลงเป็นมนุษย์รูปงามนี่เหมือนเป็นมนุษย์แปลงร่างเลยนะคะเนี่ย ว่าแต่แล้วพี่ชายจะเป็นนก(ประมาณอินทรี) เหมือนน้องชายมั้ยน้า ตัวแฟงเองชอบความสัมพันธ์ของครอบครัวนี้นะคะ ดูอบอุ่นดีจัง (แม้บางทีจะร้อนเกินไปสำหรับภามินก็ตามที ฮา) พอจะเข้าใจใจคุณพ่อนะคะ แต่แฟงว่าภามินเอาตัวรอดได้แน่ค่ะเท่าที่ดูจากการเรียนที่จบโทได้ขนาดนี้แล้ว แฟงขำก๊ากเลยค่ะตอนอ่านฉากที่ภามินมาบ่นที่พ่อโทรมาบ่อย ๆ แล้วพูดแบบเดิมเหมือนเทปซ้ำ เห็นภาพหน้าเมื่อย ๆ เซ็ง ๆ กันเลยทีเดียว ^^ แฟงว่าตัวภามินเองก็คงจะมีแผนการณ์อะไรไว้บ้างแน่เลย ไม่งั้นคงไม่มาหาพ่อกับพี่เอาช่วงนี้หรอกใช่มั้ยภามิน? แต่ถึงจะเรียนจบโทและการกระทำยังเหมือนเด็กไม่เปลี่ยนเลยนะคะ สงสัยจะรู้ว่าทำแบบนี้แล้วคนอื่นอึดอัดเลยแกล้งซะสนุกเชียว ขำอีกรอบใหญ่ตอนคีราณเป็นฝ่ายเล่าเกี่ยวกับภามิน สงสัยจะทำวีรกรรมไว้ยกใหญ่แหง ๆ เลยสิท่า ถึงได้มีแต่คนขยาดนะฮึ ขนาดโดนตั้งฉายาเลยนะเนี่ย ฮา   หลงรักเรื่องนี้แล้วล่ะคะพี่แก้วกังใส ^^ ไว้จะติดตามอีกสองเรื่องในชุดกับอีกเรื่องของพี่แน่นอนค่ะ (แฟงว่าตัวเองคงกลายเป็นแฟนคลับภามินแน่ ๆ เลย ฮา เพราะว่าคนกวน ๆ แบบนี้ก็น่ารักไปอีกแบบนะคะ ^^)   และขออวยพรวันเกิดย้อนหลังให้คุณวรรณศุกร์ด้วยค่ะ ขอให้มีความสุขมาก ๆ นะคะ (คอมเม้นท์จะยาวไปสักนิดนะคะ ^^;;; เม้นไปเม้นมาก็ยาวซะแล้ว ) จากคุณ : fang (ปีกแห่งชะตากรรม) เขียนเมื่อ : 14 มี.ค. 54 03:07:00