ความคิดเห็นที่ 1 6/2 “ช่วงนี้งานหนักมากหรือคะ ดาวไม่เคยเห็นเสธ. ดื่มหนักขนาดนี้เลย” พิรุณกระตุกยิ้มมุมปาก เออนะ ก็แล้วเจ้าหล่อนหมั่นรินหมั่นเติมเครื่องดื่มแอลกอฮอล์ให้ผู้บังคับบัญชาเขาทำไม “คงต้องขอแรงคุณโต้งพาเสธ. ขึ้นข้างบน นี่ดาวก็ชักจะมึนๆ เหมือนกัน” ดารินทร์แสร้งกุมขมับ ซวนเซขณะพยายามประคองปีกอีกข้างของนายทหารใหญ่ “ผมคนเดียวก็ได้ คุณดาว” “ไม่เป็นไรค่ะ ดาวพอไหว เดี๋ยวจะได้แวะหยิบของขวัญให้คุณด้วย” เขากัดฟันออกแรงซึ่งดูจะต้องใช้มากกว่าเดิมเมื่อมีสตรีอีกคนพ่วงติดพลโทกุญชรมาด้วย ท่าทางหงายผึ่งลงบนเตียงไปตามคนเมาส่งผลให้กระโปรงซึ่งสั้นเหนือเข่าร่นขึ้นมา เผยผิวเนียนกระชับของต้นขาทั้งสองข้างแก่สายตาชายหนุ่ม เลือดร้อนๆ ไหลซู่มารวมตัวกันกลางแก่นกาย “สงสัยต้องบอกให้เสธ. ควบคุมน้ำหนักเสียแล้ว” กล่าวกลั้วหัวเราะราวไม่ทราบถึงความไม่เรียบร้อยของตัวเอง หญิงสาวลุกขึ้นสะบัดผมยาวสลวยให้เข้าทรง กระนั้นก็ยังแลดูกระเซิงน้อยๆ เย้ายวนใจ พิรุณเผลอมองตามเจ้าหล่อนนวยนาดไปเปิดลิ้นชักโต๊ะเครื่องสำอาง ก่อนหยิบถุงซึ่งพิมพ์ชื่อร้านหรูแล้วเดินนำเขาออกมาจากห้องนอน บันไดบ้านคล้ายจะคับแคบยิ่งขึ้นเมื่อเจ้าของบ้านไม่ยอมให้แขกก้าวตาม เธอชะลอฝีเท้ามาเดินเคียงคู่กับเขา จนไหล่เปล่าเปลือยเบียดเสียดต้นแขนล่ำสัน ดวงตาซุกซนของบุรุษเพศไม่วายแลเลยไปยังเนินเนื้อซึ่งโผล่พ้นเสื้อคอกว้าง ราวกับดารินทร์รอจังหวะอยู่แล้ว ขาเรียวสะดุดฝุ่นผงเมื่อถึงที่พักบันไดพอดี “อุ๊ย...” อ้อมแขนแข็งแกร่งรวบร่างระหงไว้ได้ทัน หากหญิงสาวก็แสร้งตกอกตกใจนักหนา ดวงหน้าสวยจัดแม้วัยจะล่วงเลยซุกซบกับอกหนา วงแขนรัดเอวสอบของชายหนุ่มไว้มั่น สรีระอันแตกต่างของชายหญิงแนบชิดกัน ก่อเกิดอารมณ์รัญจวนแก่ทั้งสองฝ่าย “คุณดาว” เสียงทุ้มเอ่ยเตือนแผ่วเบา “ขอโทษค่ะ ดาวคงมึนๆ ไปหน่อย ดูสิคะ เสื้อคุณโต้งยับเลย” พิรุณปัดป้องมือบางซึ่งเอื้อมมาจัดเสื้อให้อย่างสุภาพ “ส่งผมตรงนี้ก็ได้ครับ” นัยน์ตาหวานอย่างที่เขาเห็นในเด็กผู้หญิงอีกคนหนึ่งฉายแววตัดพ้อ น้อยใจ “คุณคงรังเกียจดาว แต่ดาวอยากให้คุณโต้งรู้ไว้ว่าดาวบริสุทธิ์ใจกับคุณนะคะ แม้เราอาจไม่ค่อยสนิทกัน แต่ดาวก็ยึดถือเสมอว่าคุณเป็นมิตรแท้คนเดียวที่ดาวมี ท่ามกลางสังคมที่ทุกคนนึกถึงแต่ผลประโยชน์ของตนแบบนี้” “ผมไม่ได้รังเกียจคุณ ทราบดีว่าสิ่งที่คุณทำล้วนเกิดขึ้นเพราะความจำเป็น” “มันผิดบาปนักใช่ไหมคะ ดาวถึงไม่เคยรู้สึกว่าตัวเองมีความสุขเลย” “คุณเป็นคนเก่ง คุณดาว อย่าคิดมากเลย” “แต่คนเก่งคนนี้ก็ไม่เคยได้รับพรหรือรางวัลจากพระเจ้าบ้างเลย แม้แต่มิตรภาพอันยืนยาว” “คุณบอกว่าผมเป็นมิตรแท้ไม่ใช่หรือ เชื่อตามนั้นเถอะ คุณดาว” ดารินทร์ปาดน้ำตาซึ่งไหลออกมาจากก้นบึ้งหัวใจ พิรุณนึกอยากจูบซับน้ำตานั้น หากก็รู้ดีว่านี่ยังไม่ใช้เวลาที่ถูกที่ควร “ถ้าอย่างนั้นคุณคงไม่รังเกียจของขวัญจากดาวนะคะ” ชายหนุ่มรวบมาทั้งมือของผู้ให้ ก่อนก้มลงจรดริมฝีปากกับหลังมือบางแผ่วเบา “ขอบคุณครับ ลากันตรงนี้เถอะ คุณดาว” หญิงสาวพลอยปลาบปลื้ม ตื้นตันกับการกระทำของเขาจนไม่คิดติดตามออกไปตอแย รอยประทับเมื่อครู่นี้ยังคงร้อนผ่าว ตอกย้ำว่าเธอไม่ได้ฝันไป จากคุณ : ภาพิมล (thezircon) เขียนเมื่อ : 8 มี.ค. 54 12:12:44

ความคิดเห็นที่ 2 อากาศร้อนอบอ้าวแม้ยามค่ำคืนส่งผลให้ชายหนุ่มต้องปลดกระดุมเสื้อ เผยให้เห็นเสื้อกล้ามตัวใน เขาทิ้งตัวลงบนเก้าอี้โต๊ะทำงานริมหน้าต่าง หลังเดินผ่านเสียงทักของแม่ซึ่งกำลังดูละคร เข้าห้องนอนของตน ในฐานะหัวเรี่ยวหัวแรงเดียวของบ้าน พิรุณมักถือเอาสิทธิพิเศษจากมารดาและน้องๆ ได้เสมอ ห้องนอนใหญ่สุดภายในบ้านชั้นเดียวนี้ถูกเขายึดครองไว้เพียงคนเดียว ขณะที่แม่กับน้องชายคนรองและน้องชายคนเล็กนอนร่วมกันอีกห้องหนึ่ง และห้องนั่งเล่นของบ้านก็กลายเป็นห้องนอนของน้องชายคนที่สามไปโดยปริยาย มือหนาเปิดถุงกระดาษมันวาวออกดู กล่องพลาสติกสี่เหลี่ยมนอนนิ่งอยู่ในนั้น พิรุณพลิกแว่นกันแดดทรงสปอร์ตดูด้วยความพึงใจ ยี่ห้อบนกล่องบ่งบอกราคาได้เป็นอย่างดี เสียงพูดคุยนอกห้องเงียบลง กระนั้นชายหนุ่มก็ไม่ทันสังเกตถึงความผิดปกติเมื่อก้าวออกไป ทว่าท่าทางลอกแลกของมารดาซึ่งน้องชายคนรองพยายามรั้งไว้ก็สะกิดใจเขา “มีอะไรกัน” ถามพร้อมกับหยิบแก้วและขวดน้ำติดมือมา เตรียมกลับห้องตน “เปล่าหรอก พี่โต้ง” “แล้วเมื่อกี้ใครโทรศัพท์มา ไอ้ต่อไปไหน นี่มันยังไม่กลับบ้านอีกเรอะ” สายตาคมดุกวาดมองรอบตัว “มีอะไรหรือเปล่าแม่ ไอ้ตาม แกสะกิดแม่ทำไม” “โต้ง ช่วยน้องหน่อยเถอะนะ ตำรวจโทรศัพท์มาบอกว่าต่อมีเรื่องกับเด็กอีกโรงเรียนหนึ่ง” “แม่ ก็ตามบอกแล้วไงว่าจะไปประกันต่อเอง” ลูกคนรองเอ็ดเสียงกระซิบ “อย่างแกจะช่วยอะไรน้องได้” มารดาตวาด ก่อนถลาไปเกาะแขนล่ำสันของร่างสูงใหญ่ “ช่วยน้องหน่อยนะโต้ง ลูกเป็นถึงทหาร ถ้าตำรวจและฝ่ายนั้นรู้ว่าเจ้าต่อเป็นน้อง ‘นายทหารคนสนิทติดตามนายพล’ เขาจะได้ไม่กล้าเอาเรื่องเรา” พิรุณขบกรามพลางกำหมัดแน่น ลำพังต้องส่งเสียผู้ให้กำเนิดและน้องทั้งสามก็ลำบากพอแล้ว เขาไม่ได้ร่ำเรียนมาเพื่อให้ใครเกาะกินนี่ เออนะ แม่ช่างไม่เห็นใจเขาบ้างเลย ไม่เคยสนใจใยดีเขาตั้งแต่เด็กอยู่แล้ว ถ้าไม่ใช่เพราะความทะเยอทะยาน อยากหลุดพ้นไปสู่ชีวิตที่ดีกว่า ที่มีคนให้เกียรติและนับหน้าถือตา เขาจะเหนื่อยยากเล่าเรียนทำไม แล้วดูซี ในที่สุดเขาก็ต้องคอยตามแก้ปัญหาของคนในครอบครัว เพราะความไม่รู้จักเจียมตัวของทุกคน “อย่าบอกนะว่าช่วยน้องแค่นี้ไม่ได้ ทำไมฮึ หรือแกอิจฉาน้องที่ไม่ต้องลำบากเหมือนแก ได้! ฉันจะเอาโฉนดบ้านนี้ไปประกันมันออกมาเอง ใครจะไปอยู่ที่ไหนก็ไป! ตอนนี้แกมีงานมีการสบายแล้วนี่ ไม่ต้องสนใจแม่กับน้องหรอกว่าจะตกระกำลำบากอย่างไร” พิรุณก้าวยาวออกจากบ้านท่ามกลางถ้อยความตัดพ้อของมารดา ความน้อยเนื้อต่ำใจในตัวผู้มีพระคุณที่เขาไม่อยากจะยอมรับกำลังทิ่มแทงหัวจิตหัวใจ ขณะกระชากรถออกไปแรง จากคุณ : ภาพิมล (thezircon) เขียนเมื่อ : 8 มี.ค. 54 12:13:41

ความคิดเห็นที่ 3 แววตาคมกริบจับจ้องเด็กหนุ่มที่เดินออกมาจากห้องขังราวกับจะกินเลือดกินเนื้อ ชื่อเสียงที่เขาสั่งสมมามีอันต้องแปดเปื้อนเพราะใช้ตำแหน่งประกันตัวให้น้องชายซึ่งยกพวกต่อยตีกับนักเรียนโรงเรียนคู่อริ เขาอยากฆ่ามันนัก รวมทั้งกล่าวโทษมารดาที่ไม่ยอมคัดค้าน ห้ามมันเข้าเรียนโรงเรียนช่างกล ทุกคนช่างไม่นึกถึงหน้าตาของเขาบ้างเลย นอกจากจะไม่หาทางส่งเสริมเขาในหน้าที่การงานแล้ว ยังคอยแต่สร้างปัญหาให้เขาต้องตามล้างตามเช็ด ยิ่งคิด พิรุณยิ่งต้องการหนีจากสภาพความเป็นอยู่นี้ให้ไกลที่สุด ภายในรถเงียบกริบ มีเพียงเสียงเครื่องปรับอากาศกำลังทำงานหนัก คนก่อเรื่องกลืนน้ำลายเหนียวลงคอ ใบหน้าบวมช้ำของเขาซึ่งแสงไฟจากถนนส่องมา ยังไม่น่ากลัวเท่าใบหน้าหล่อเหลาราวรูปสลักของพี่ชายที่บึ้งตึง ต่อนึกละอายใจ หากศักดิ์ศรีประสาเด็กหนุ่มซึ่งมีต่อพี่ชายก็ทำให้เขาไม่ยอมปริปากบอกความในใจ กระทั่งรถยนต์เคลื่อนเข้ามาจอดเทียบตัวบ้าน พิรุณจึงทำลายความเงียบด้วยประโยคอันเต็มไปด้วยความคั่งแค้น “ถ้ามรึงก่อเรื่องอีกล่ะก็ กูนี่แหละจะฆ่ามรึงเอง จำคำกูไว้ ไอ้ต่อ” ดวงตาเรียวเล็กหรี่มองพี่ชายอย่างผิดหวัง หากมารดาและบรรดาพี่น้องที่ออกมาต้อนรับรั้งตัวเขาไปกอดเสียก่อน “เรื่องมันเป็นมาอย่างไรฮึ ต่อ ไหนเล่าให้แม่ฟังซิ แม่รู้ว่าแกไม่ใช่คนเกกมะเหรกเกเร” บุตรชายคนโตเบ้ปากหยัน ขนาดกับเขามันยังกล้าอวดดีด้วย ประสาอะไรกับคนรุ่นราวคราวเดียวกัน เออนะ เขาพาลูกรักของแม่กลับคืนสู่อ้อมกอดแล้วอย่างนี้ ก็คงหมดความสำคัญให้แม่มาเกาะแข้งเกาะขาอีกต่อไป พิรุณพยายามข่มความน้อยเนื้อต่ำใจ แต่ไม่คิดเลยว่าเมื่อตนเดินพ้นรั้วบ้านออกมาแล้ว จะยังมีคนติดตามมาอีก “พี่โต้ง ตามขอบคุณพี่แทนแม่กับต่อนะฮะ” “แกอีกคน ไอ้ตาม อย่าถือหางไอ้ต่อให้มันมากนัก ทำอะไรอย่าคิดว่ากูไม่รู้” “พี่โต้งจะไปไหน” “กูอยากแดกเหล้า ดูดบุหรี่ มรึงไม่ต้องตามมาล่ะ” ชายหนุ่มไม่เคยประพฤติตัวเป็นตัวอย่างไม่ดีต่อหน้าน้องๆ เขาต้องรักษาภาพพจน์เพื่อให้ทุกคนในบ้านยำเกรง กระนั้นนายตามก็ยังคงติดตามไม่ลดละ เถอะ นอกจากสายเลือดอันมาจากบิดาคนเดียวกันแล้ว น้องเขาคนนี้ยังหัวอ่อน เข้าใจอะไรง่ายๆ พิรุณจึงคร้านจะออกปากไล่และให้ความไว้เนื้อเชื่อใจเป็นพิเศษ ........................................................................... “ตามดีใจด้วยนะฮะที่พี่ได้ติดยศพันตรี เวลาเราไม่ค่อยตรงกัน ตามยังไม่ได้แสดงความยินดีกับพี่เลย” “ไอ้ต่อฉลองให้ข้าแล้วไงล่ะ” น้องชายเสพูดไปอีกเรื่องราวไม่รับรู้ถ้อยคำประชดประชันของพี่ชาย “คิดถึงพ่อนะฮะ ถึงพ่อจะเป็นแค่จ่า แต่ถ้าพ่อรู้ว่าพี่โต้งดำเนินรอยตามแบบนี้ พ่อคงภูมิใจมาก” สองพี่น้องนั่งพูดคุยกันบนม้านั่งภายในสนามเด็กเล่นใกล้บ้าน กระป๋องเบียร์ยังคงถือค้างอยู่ในมือบุรุษผู้พี่ “ข้าไม่อยากตามรอยขนาดต้องตายฟรีแบบพ่อเราหรอกนะเว้ย ที่ข้าตั้งใจสอบเข้าเรียนให้ได้ก็เพราะอยากมีหน้าที่การงานดีๆ ทำ ไม่อย่างนั้นแม่กับผัวใหม่ของแม่คงไม่ยอมเสียเงินส่งข้าเรียนแน่ แกก็รู้ไม่ใช่เรอะ” ตามพยักหน้าเข้าใจอย่างสะท้อนใจ เขาเองก็จบการศึกษาเพียงระดับมัธยมศึกษาปีที่สาม ก่อนจะสมัครเรียนผ่านการศึกษานอกโรงเรียนและศึกษาต่อในมหาวิทยาลัยเปิด พร้อมกับทำงานไปด้วยเมื่อไม่กี่ปีนี้เอง “เพราะอย่างนี้พี่โต้งเลยไม่ชอบต่อกับเต๋าหรือฮะ” “เปล่า แต่ข้าเกลียดท่าทางจองหองเหมือนพ่อของมัน แล้วเป็นไง เมาจนรถคว่ำตาย ทุเรศสิ้นดี” พิรุณกระดกเบียร์อึกสุดท้าย ความขมแล่นผ่านปลายลิ้นลงสู่คอ พอทุเลาความขมขื่นในใจตนลงไปได้บ้าง ร่างสูงใหญ่เอนกายพิงพนัก ดวงตาแดงก่ำจากความเหนื่อยล้าแลเลยไกลอย่างไร้จุดหมายไปยังฟ้ากว้างเบื้องบน มือหนาล้วงกระเป๋ากางเกงตามท่าถนัดของตน ก่อนจะสัมผัสถึงความนุ่มมือในกระเป๋าข้างขวาของกางเกง ชายหนุ่มหยิบผ้าเช็ดหน้าผืนบางออกดู นิ้วหัวแม่มือลูบไล้ไปตามรอยนูนของเส้นด้ายซึ่งถักทอเป็นชื่อของเขา แล้วความอุ่นวาบชนิดหนึ่งก็ค่อยๆ ไหลรินสู่หัวใจ ตามลอบมองเสี้ยวหน้าเปื้อนยิ้มของพี่ชายอย่างสุดแสนฉงน เมื่อกี้พี่ตนยังเพิ่งผรุสวาทอย่างเผ็ดร้อน แล้วผ้าเช็ดหน้าผืนนั้นมีดีอะไรหนอ ถึงช่วยคลายความร้อนรุ่มในจิตใจพี่ชายให้มอดไป จากคุณ : ภาพิมล (thezircon) เขียนเมื่อ : 8 มี.ค. 54 12:16:40

ความคิดเห็นที่ 4 คุณscottie - เรียกว่าอิจฉาก็ได้ค่ะ ใครๆก็อยากได้รับการเอาใจใส่ทั้งนั้น แต่ดาวกลับต้องคอยบริการคนอื่น พี่มาลัย - อิอิ อย่าทายพระเอกเลยค่ะ แพรวกลัวหลุดปาก แหะๆ คนเราต้องดูกันนานๆเนอะ ขอบคุณสำหรับกิฟค่ะ พี่ไก่ - พี่ไก่มองได้ลึกซึ้งมากเลยค่ะ ตอนเขียนแพรวแค่คำนึงถึงอารมณ์ความรู้สึก ณ ช่วงนั้นๆ โดยมีพื้นเพนิสัยตัวละครเป็นเกณฑ์ คือเหมือนเราสิงเขาหรือเขาสิงเราให้แสดงบทบาทนั้นๆออกมา ไม่ได้คิดลึกซึ้งเหมือนที่พี่ไก่มองเลยค่ะ แหะๆ ขอบคุณสำหรับกิฟด้วยค่ะ คุณMnemosyne - ขอบคุณสำหรับกิฟค่ะ คุณmakokchor - ขอบคุณสำหรับกิฟค่ะ คุณจิ๊บ - ขอบคุณสำหรับกิฟค่ะ จากคุณ : ภาพิมล (thezircon) เขียนเมื่อ : 8 มี.ค. 54 12:27:04

ความคิดเห็นที่ 5 ตกลงตาพิรุณนี่ จะมองแม่หรือมองลูกกันแน่อ่ะ จากคุณ : อรุสา (npuiy) เขียนเมื่อ : 8 มี.ค. 54 14:06:44

ความคิดเห็นที่ 6 โอ ยังดีที่มีตาม ซึ่งคาดว่าจะมีบทบาทอีกใช่ไหมคะ :) จากคุณ : scottie เขียนเมื่อ : 8 มี.ค. 54 23:52:12

ความคิดเห็นที่ 7 เข้าใจปัญหาทางบ้านของพิรุณแล้วค่ะ ก็เลยเข้าใจว่าทำไมพิรุณถึงได้ปฏิบัติแบบนั้นกับแม่และน้องๆ ดารินทร์หาเรื่องนะคะบทนี้ ถ้าเสธฯ เกิดเห็นเข้าไม่ใช่แต่ตัวเองจะเดือดร้อนคนเดียว พิรุณคงเดือดร้อนไปด้วยแน่ๆ จากคุณ : กุลธิดา (kdunagin) เขียนเมื่อ : 9 มี.ค. 54 01:41:04

ความคิดเห็นที่ 8 แวะมาทักทายก่อนค่ะ เดี๋ยวที่เหลือต้องใช้เวลาเก็บนิดนึง ปล. พิรุณ น่าจะคิดถึงคำพูดน้องชายบ้าง อนาคตจะไดไปไกลกว่านี้(หรือเปล่า หุๆ) จากคุณ : มนต้นไม้ (Setakan) เขียนเมื่อ : 10 มี.ค. 54 17:16:25

ความคิดเห็นที่ 9 ตามอ่านแบบรวดเดียวเลยครับ สนุกดี ชอบตัวละครหลาย ๆ ตัวในเรื่อง และไม่ผิดหวังเท่าไหร่กับการตัดสินใจเลือกทำแต่ละอย่างของตัวละคร คือรู้สึกว่าตัวละครได้เลือกเส้นทางในแบบที่อ่านแล้วรู้สึกได้ว่า...นี่แหละ...มันต้องแบบนี้นี่แหละ ถูกใจมาก 555 ยกเว้นแต่รุ่งทิพย์ที่ยังไม่เห็นอะไรเท่าไรนัก นอกจากมิติด้านเดียวของการเป็นเด็กหัวอ่อนคนหนึ่งและค่อนข้างจะเป็นเด็กที่ใฝ่ดีและรู้คิดมาก ๆ เลยทีเดียว (จนบางทีอ่านแล้วก็รู้สึกฉงนในบางจุดเหมือนกันว่าเด็กคนนี้คิดอะไรได้โตเกินวัยไปหรือไม่) แต่ด้วยเพราะอาจจะเป็นตัวดำเนินเรื่องหลักด้วยกระมัง การวางบทบาทและคาแรคเตอร์ของรุ่งทิพย์จึงดูเหมือนว่าผู้เขียนจะจงใจให้มันรัดกุมไปเสียหน่อย (ถ้าเปรียบเป็นต้นไม้ก็ดูเหมือนจะเป็นต้นไม้ที่ถูกผู้เขียนดัดแต่งมากไปเสียหน่อยจนรู้สึกได้ชัด ในขณะที่ตัวละครอื่นเป็นต้นไม้ที่ดูโตไปอย่างธรรมชาติของเค้า) บทบาทของรุ่งทิพย์เลยเหมือนจะเป็นตัวคล้อยตามไปกับการกระทำของตัวละครตัวอื่น ๆ มากกว่า หวังว่าต่อไปจะได้เห็นตัวตนของรุ่งทิพย์มากขึ้น และหวังเช่นกันว่าจะได้เห็นการเลือกและการตัดสินใจของรุ่งทิพย์ในแบบที่ผมจะไม่รู้สึกผิดหวังเหมือนกันนะครับ ติดตามครับ ปล.ความคิดเห็นทั้งหมดเป็นความเห็นส่วนตัวนะครับ ผู้เขียนแค่รับฟังไว้เฉย ๆ ก็พอเนอะ ไม่จำเป็นต้องแก้ไขอะไรนะครับ  ^ ^ แก้ไขเมื่อ 11 มี.ค. 54 00:42:35 จากคุณ : Waasuthep เขียนเมื่อ : 10 มี.ค. 54 22:08:33

ความคิดเห็นที่ 10 เรื่องนี้ตัวละครเกือบทุกตัวมีด้านเห็นแก่ตัวแทบทั้งนั้นเลยนะคะ แปลกใจนิดนึงว่าทำไมแม่พิรุณดูรักลูกลำเอียงขนาดนี้ เพราะรักพ่อของต่อมากกว่าพ่อโต้งหรือเปล่าคะ ทั้งที่ในความรู้สึก ลูกชายคนโต แถมมีหน้าที่การงานดีขนาดนี้ แม่น่าจะรักมากกว่าอีก หรืออย่างน้อยน่าจะมีเรื่องความเกรงใจ มาด้วยอะค่ะ แต่นี้แม่เล่นตวาดลูกที่เป็นถึงทหารยศพันตรี เลยดูแปลกๆ นิดหน่อย ปล. ฝากค.เห็นตอนเก่าๆ นิดนะคะ เรื่องโดนน้ำมันลวก การปฐมพยาบาลเบื้องต้นควรเป็นแช่น้ำเย็นค่ะ ถ้าหาน้ำแข็งใส่น้ำไม่ได้จริงๆ เปิดน้ำก๊อกให้น้ำผ่านไปเลย (เหตุเกิดในครัวด้วย น่าจะมีอ่างล้างเนอะ) ถ้าเป็นชาวบ้านทั่วไปอาจเป็นไปได้ที่จะเข้าใจผิด เรื่องใช้ยาสีฟันหรือน้ำปลาค่ะ มันเป็นความเชื่อเก่าๆ แต่พิรุณเป็นทหาร เรื่องแบบนี้ไม่น่าเข้าใจผิดอ่ะค่ะ ถ้าคุณแพรวส่งสนพ. แก้จุดนี้ด้วยนะคะ (หวังว่าค.เห็นตรงนี้ไม่ละลาบละล้วงเกินไปนะ แหะๆ) จากคุณ : makokchor เขียนเมื่อ : 10 มี.ค. 54 22:46:54