ความคิดเห็นที่ 1 บทที่ 8 : เบิกเนตร โรงพยาบาลมหาราชนครเชียงใหม่ในสมัยเมื่อห้าหกปีก่อน แม้จะเก่าหากเทียบกับกาลเวลาในปัจจุบัน แต่ก็ไม่ถึงขนาดคร่ำคร่าจนไม่น่าพิสมัย ทางเดินแคบๆภายในตึกกับหลอดนีออนสีขาวอมเหลืองทึมๆบ่งบอกถึงความขลังและบรรยากาศโรงพยาบาลได้เป็นอย่างดี “ แม่คะ ตรงนี้มีรูปคนไม่สบายอยู่ด้วย ” เสียงเด็กหญิงเจื้อยแจ้วตรงบริเวณที่นั่งรอรับยาผู้ป่วยนอก เด็กสาวผู้เริ่มเข้าสู่วัยรุ่นหน้าตาจิ้มลิ้มกำลังยืนดูบอร์ดนิทรรศการภาพพิษภัยของบุหรี่ เธออยู่ในระหว่างรอคุณแม่รับยาแก้หวัดที่ห้องจ่ายยาของโรงพยาบาล ความจริงแล้วโรงพยาบาลแห่งนี้เด็กหญิงเคยมาเมื่อสมัยอายุยังน้อยๆ มารดาเล่าให้ฟังว่าเธอต้องมาตรวจทั้งระบบสายตา ทั้งระบบประสาท แต่นั่นก็ตั้งแต่สมัยเด็กที่ยังจำความไม่ได้ “ อย่าส่งเสียงดังนะคะ เดี๋ยวจะรบกวนคนอื่น ” มารดาปรามลูกสาวไม่ให้ซุกซนส่งเสียงดัง เด็กหญิงประกายแก้วในวัยสิบสองหยุดยืนอ่านกระดานบอร์ดได้พักหนึ่งจึงผละลงมานั่งข้างๆคุณแม่ ทว่าครู่เดียวเท่านั้นเธอก็รู้สึกปวดท้องมวนๆพิกล “ แม่คะ แก้วปวดท้องเหมือนอยากถ่ายยังไงไม่รู้ ” ประกายแก้วทำหน้านิ่วพลางใช้มือกดลงไปที่ท้องน้อยพยายามคลำหาจุดที่เจ็บ แต่ดูเหมือนตำแหน่งอาการปวดที่แน่ชัดมันสามารถดิ้นหนีย้ายที่ไปเรื่อยๆ “ งั้นก็ลองไปถ่ายดูสิจ๊ะ ห้องน้ำก็แค่ตรงนั้นเอง เดี๋ยวแม่รับยาแล้วจะรออยู่ตรงที่เก่านี่แหละจ้ะ ” มารดาบอกพลางชี้มือไปยังสุขาที่อยู่ไม่ห่าง “ ค่ะ งั้นเดี๋ยวแก้วมานะ ” พูดปุ๊บเด็กหญิงจึงรีบวิ่งตื๋อไปห้องน้ำทันที ในห้องน้ำของโรงพยาบาล เด็กหญิงประกายแก้ว สกุลสุวรรณรีบตรงดิ่งไปยังห้องสุขาที่ใกล้ที่สุด เนื่องเพราะหากช้าไปกว่านี้ความปวดมวนท้องอาจจะเอาชนะอาการอดกลั้นของเธอได้ โดยก่อนจะเข้าสุขาเด็กหญิงกวาดสายตาสำรวจภายในบริเวณห้องน้ำเสียทีหนึ่งตามคำสอนของคุณแม่เวลาไปต่างสถานที่ เมื่อพินิจคร่าวๆก็หาพบสิ่งใดแปลกปลอมไม่ ตรงอ่างล้างมือด้านตรงข้ามกับสุขาที่เธอกำลังจะเข้ามีผู้หญิงคนหนึ่งกำลังยืนคุยโทรศัพท์มือถือ ถัดไปเป็นป้าอีกคนกำลังล้างมือด้วยสบู่ของโรงพยาบาล ด้านห้องสุขาอื่นๆที่ถัดลึกเข้าไปนั้นพบว่าประตูถูกเปิดอ้าแง้มอยู่แสดงให้เห็นว่าไม่มีใครอื่นนอกจากนี้ เมื่อเห็นว่าไม่มีสิ่งใดผิดปกติ ประกายแก้ว สกุลสุวรรณจึงรีบเข้าไปในห้องสุขาเพื่อทำธุระส่วนตัวแทบจะในทันที ทว่าเมื่อนั่งหย่อนก้นลงที่คอห่านแล้ว สิ่งที่ไหลลงในส้วมกลับไม่ใช่ของเสียอย่างที่คาด แต่มันคือเลือด ! เด็กหญิงสะดุ้งเฮือก จิตใจหวาดวิตกเฉียบพลัน ความหวั่นไหวลุกลามจนเกือบกรีดร้อง ทว่ายังดีที่อนุสติคงห้ามเตือนไว้ทัน ... ใช่ ! ประกายแก้วฉุกคิดขึ้นได้ เลือดที่ออกพร้อมๆกับการปวดท้อง ... มันคงเป็นเลือดอันเกิดจากธรรมชาติของผู้หญิง เลือดประจำเดือน ! เด็กหญิงประกายแก้วหันซ้ายขวาหาตัวช่วย โชคดีที่ห้องน้ำโรงพยาบาลรัฐยังไม่รันทดมากสักเท่าไร ตรงผนังยังมีกระดาษชำระห้อยอยู่ราวๆครึ่งม้วน แก้วไม่รอช้ารีบสาวกระดาษชำระออกมา ใช้ส่วนหนึ่งเช็ดเลือดที่เปรอะเปื้อน ขณะที่อีกส่วนพับทบๆกันแล้วรองตรงกางเกงในสำหรับใช้แทนผ้าอนามัยเป็นการชั่วคราว เสร็จสรรพเด็กหญิงจึงมองหาถังขยะเพื่อจะได้ทิ้งกระดาษทิชชู่ที่เปรอะเปื้อนเลือด ... ทว่ากลับไม่มีถังขยะ ? เด็กแก้วนึกตำหนิอยู่ในใจ ... แล้วจะให้ทิ้งที่ไหนกัน ? ครั้นจะทิ้งลงโถส้วมก็จะทำให้เกิดการอุดตัน เช่นนั้นเธอจึงตัดสินใจที่จะออกไปทิ้งที่ถังขยะข้างอ่างล้างมือตรงข้ามห้องสุขา เมื่อประกายแก้วเปิดประตูออกไปก็พบกับความโดดเดี่ยว หญิงสาวที่กำลังคุยโทรศัพท์กับคุณป้าที่ล้างมือเมื่อครู่นั้นไม่อยู่เสียแล้ว เด็กหญิงไม่ได้คิดอะไร เธอเดินไปทิ้งกระดาษชำระลงถังก่อนที่จะล้างมือที่อ่างล้าง ทว่าเหตุการณ์ที่ควรจะปกติกลับมีบางอย่างเกิดขึ้น อาจเพราะเสี้ยวสังหรณ์ที่ร้องเตือน ประกายแก้ว สกุลสุวรรณหันไปมองทางด้านในสุดของแถวห้องสุขาก็ยังไม่มีใครอยู่เช่นเดิม เด็กหญิงยักไหล่นิดหนึ่งก่อนจะหันไปล้างมือต่อ ทว่าอยู่ดีๆขนอ่อนที่กลางหลังเกิดลุกชันทั้งที่ไม่มีเหตุอันควร เด็กหญิงจึงหันกลับไปมองทางห้องสุขาที่เรียงรายอีกครั้ง ... และก็เป็นครานี้เองที่เธอได้เห็นสิ่งที่ไม่ควรเห็น หญิงชราใบหน้าซูบตอบและเหี่ยวย่นยื่นศีรษะออกมาจากห้องสุขาด้านในสุด ใบหน้าหันมาทางเด็กหญิงในลักษณะคล้ายกำลังแอบดู “ ว้าย ! ” เด็กแก้วอุทานเสียงไม่ดังสักเท่าไร คลับคล้ายมีก้อนอะไรจุกอยู่ที่คอ หญิงชราลึกลับค่อยๆคลานออกมาจากทางเดินด้านในสุด ท่าทางอิดโรยและเหี่ยวย่น ประกายแก้วสะดุ้งเฮือก เด็กหญิงตกใจมากกว่ากลัว เธอคิดว่าหญิงชราจะต้องเป็นคนป่วยแน่ๆ เหตุที่คิดเช่นนั้นก็เพราะคุณยายคนที่ว่าอยู่ในชุดผู้ป่วยสีชมพูของโรงพยาบาล เด็กหญิงประกายแก้วเตรียมจะเข้าไปช่วยพยุงคุณยายผู้น่าสงสาร บางทีแกคงจะเดินมาเข้าห้องน้ำ แต่อาจเกิดการอ่อนเปลี้ยหมดเรี่ยวแรงก่อนที่จะกลับไปยังตึกนอนของตนเอง และในนาทีนั้นเอง เด็กแก้วสังเกตเห็นบางอย่างที่แปลกประหลาดจากบนศีรษะของคุณยายปริศนา มันคือด้าย ? ... ด้ายหรือจะเรียกเป็นเชือกเส้นบางๆก็ได้ ด้ายที่เห็นมีสีขาวประกายเงิน มันโผล่ออกมาจากศีรษะของคุณยายและลอยพลิ้วขึ้นไปบนอากาศ ด้ายเงินนั้นยาวประมาณสัก  2 – 3 เมตร ส่วนปลายด้านบนเลือนหายไปกับอากาศธาตุอย่างน่าพิศวง จากคุณ : Luckard เขียนเมื่อ : 10 มี.ค. 54 10:29:09

ความคิดเห็นที่ 2 ทว่ายังไม่ทันที่เด็กหญิงจะทันคิดอ่านประการใด คุณยายในชุดโรงพยาบาลค่อยๆคลานสี่ขาตรงเข้ามาทางเธอ คลานเข้าใกล้ช้าๆ ทีละน้อยๆ และไม่รู้ว่าจะเป็นเพราะอุปทานไปเองหรือเปล่า นั่นเพราะราวกับว่าแววตาของคุณยายที่ตอนแรกดูอิดโรย แต่บัดนี้ดวงตากลับวาวโรจน์ลุกโชนด้วยประกายบางอย่างที่เด็กน้อยแปลความหมายไม่ออก บัดนี้หญิงชราลึกลับคืบคลานเข้าใกล้ทุกที เด็กน้อยเขยิบร่างเข้าชิดกับอ่างล้างมือด้วยความเสียวสยอง หากอยู่ดีๆคุณยายเกิดกระโจนเข้าใส่ล่ะก็ ... เธอจะทำอย่างไร ? หญิงชราในชุดผู้ป่วยคลานมาถึงแก้ว แต่ดูเหมือนยายแก่จะไม่สนใจเด็กหญิงแม้สักน้อย ? แววตาเป็นประกายจ้องจับอยู่ที่จุดใดจุดหนึ่งเบื้องหน้าก่อนที่ลิ้นจะยืดยาวออกมา ! ลิ้นสีขาวซีดของหญิงชราค่อยๆยืดเหยียดยาวออกมา จากหนึ่งนิ้ว .. เป็นสองนิ้ว .. สามนิ้ว กระทั่งยาวจนระเรี่ยพื้นห้องน้ำ !? น้ำลายทะลักล้นอย่างคนหิวกระหาย หญิงชรายกมือเหี่ยวย่นขึ้นปาดริมฝีปากเพื่อเช็ดน้ำลายสอราวกับได้เจออาหารอันโอชะ ประกายแก้วอยากจะกรีดร้องเสียเดี๋ยวนั้น ทว่าราวกับมีก้อนบางอย่างมาอุดกั้นที่ลำคอ เด็กหญิงไม่อาจร้องเรียกให้ใครได้ยินหรือเข้ามาช่วยเหลือได้รวมถึงเรี่ยวแรงที่หดหายกะทันหัน หญิงแก่ยังคงคืบคลานต่อไป โชคดีที่ยายแกผ่านตัวเด็กแก้วไปอย่างไม่สนใจ หญิงชราตรงไปที่ถังขยะของห้องน้ำมากกว่า เมื่อไปถึงถังแล้ว ยายแก่คว่ำถังลงเพื่อเทสิ่งปฏิกูลในนั้นออกมา แต่ละชิ้นที่เทลงกับพื้นยายแก่จะยกขึ้นมาดมๆทุกชิ้น และในที่สุดก็เจอชิ้นที่ต้องการ ... นั่นคือกระดาษชำระที่เปรอะเปื้อนเลือดประจำเดือน ! หญิงชราลึกลับค่อยๆใช้มือเหี่ยวย่นคลี่กระดาษทิชชู่นั้นออกกว้าง คลี่กางออกจนถึงจุดที่เปรอะเปื้อนเลือดรอบเดือน จากนั้นยายแกจึงค่อยๆบรรจงใช้ลิ้นยาวๆเลียและดูดกินเลือดที่เปื้อนอยู่ในกระดาษ ใช่ ! หญิงชรากำลังดูดกินเลือดรอบเดือนของเด็กหญิง !? ความสะอิดสะเอียนผนวกกับความกลัวถึงขีดสุดทำให้เรี่ยวแรงและสัมปชัญญะของเด็กน้อยกลับมาอีกครั้งหนึ่ง แก้วรีบเบียดตัวออกมาอีกด้านก่อนจะตะแคงตัวเดินออกจากห้องน้ำระหว่างที่อาคันตุกะปริศนาเพลิดเพลินกับการดูดกินเลือดประจำเดือน ใจหนึ่งก็อยากจะกรีดร้อง แต่อีกใจก็ฉุดรั้งห้ามไว้ด้วยกลัวว่าปิศาจหญิงชราจะรู้ตัวเสียก่อน โชคยังเข้าข้างเด็กหญิงประกายแก้ว เธอสามารถเบียดร่างผ่านหญิงชราออกมายังประตูห้องน้ำได้ เด็กน้อยไม่รอช้ารีบเปิดประตูแล้วโกยแน่บแผ่นออกอย่างรวดเร็ว ด้านนอกห้องน้ำก็พบผู้คนในโรงพยาบาลที่เดินผ่านไปมาอย่างปกติ ... ราวกับเหตุการณ์น่าพรั่นพรึงในห้องน้ำเมื่อครู่นั้นไม่มีจริง หรือสิ่งที่เห็นคือความฝัน ? ประกายแก้วไม่อยากจะนึกพิสูจน์ เธอเดินไปหาคุณแม่ก่อนที่จะขออนุญาตไปซื้อผ้าอนามัย ... แน่ล่ะ ถ้าจะใส่ผ้าอนามัยคงต้องเป็นห้องน้ำที่อื่น ที่ไม่ใช่ห้องนี้แน่ๆ “ ลูกแก้วมีประจำเดือนหรือคะ ? ” วาสนาผู้เป็นมารดาถาม แววตาแสดงถึงความกังวลเร้นลับ เธอยังจำคำของภิกษุธุดงค์ลึกลับที่กล่าวไว้ว่าน้ำมนต์ที่ปิดผนึก ‘ เนตร ’ ของบุตรสาวนั้นจะหมดฤทธานุภาพเมื่อแก้วย่างเข้าสู่วัยที่มีประจำเดือน “ แต่ไม่ต้องเป็นห่วงนะคะแม่ หนูพอจะรู้วิธีใช้ผ้าอนามัยค่ะ ” สิ้นประโยคเด็กแก้วจึงรีบเดินไปยังร้านค้าสะดวกซื้อในโรงพยาบาล ด้วยเพราะหากใส่ผ้าอนามัยช้าล่ะก็ คงไม่ดีแน่ เพราะอีกประเดี๋ยวกระดาษชำระที่พับรองเอาไว้คงจะเปรอะเปื้อนไปหมด จากคุณ : Luckard เขียนเมื่อ : 10 มี.ค. 54 10:30:15

ความคิดเห็นที่ 3 เด็กน้อยผู้ย่างเข้าสู่วัยรุ่นจัดแจงเปลี่ยนผ้าอนามัยเสร็จสรรพในห้องน้ำข้างร้านค้า เธอออกจะตื่นเต้นเล็กน้อยกับการมีประจำเดือนครั้งแรก ซึ่งนั่นทำให้ประกายแก้วลืมเหตุการณ์น่าสะพรึงขวัญเมื่อครู่เสียสนิท ... และเธอคงจะลืมต่อไปแน่หากไม่ได้สวนกับผู้ป่วยรายหนึ่งที่นั่งรถเข็นของโรงพยาบาล ผู้ป่วยคนนั้นสวมใส่ชุดโรงพยาบาลสีขาว ... ไม่ใช่สีชมพูอย่างคุณยายในห้องน้ำที่แก้วได้พบ !? “ ขอโทษค่ะ ” เด็กหญิงตัดสินใจถามพนักงานโรงพยาบาลที่กำลังเข็นคนไข้ท่านนั้น “ ขอโทษนะคะ ไม่ทราบว่าแผนกไหนของโรงพยาบาลที่คนไข้ต้องใส่ชุดสีชมพูคะ ? ” ประกายแก้วถามออกไป ในใจนึกหวั่นๆด้วยเพราะหากโดนถามกลับว่า ‘ อยากรู้ไปทำไม ’ เธอก็คงไม่สามารถอธิบายเหตุผลได้ “ แผนกผู้ป่วยวิกฤตรับ ” โชคดีที่พนักงานผู้นั้นไม่ถามย้อน และเด็กหญิงก็ได้คำตอบที่อยากรู้ ... นั่นคือหอผู้ป่วยวิกฤต ... หรือก็คือ ไอ.ซี.ยู. นั่นเอง จะเป็นด้วยโชคชะตาหรือจะเป็นเพราะความตั้งใจก็ไม่อาจทราบ เด็กหญิงประกายแก้วจึงพาตัวเองมาอยู่ที่หน้าห้องไอ.ซี.ยู. ซึ่งขณะนั้นเป็นเวลาเยี่ยมผู้ป่วยพอดี ประกายแก้วไม่อาจยับยั้งความอยากรู้ของตนเองได้ เธอรีบเดินไปล้างมือด้วยสบู่เจลฆ่าเชื้อสำหรับผู้มาเยี่ยม จากนั้นจึงเดินไปเปลี่ยนรองเท้าและสวมเสื้อคลุมที่ทางหอผู้ป่วยเตรียมไว้สำหรับญาติคนไข้ จากนั้นประกายแก้วจึงเดินเข้าไปในห้องไอ.ซี.ยู. ซึ่งภายในมีเตียงผู้ป่วยเรียงรายกันห่างๆทั้งสองฟาก แต่ละเตียงก็จะมีญาติที่กำลังเข้าเยี่ยม บางเตียงมีพยาบาลประจำหอผู้ป่วยคอยอธิบายเกี่ยวกับอาการของโรคให้ญาติฟังและซักถาม เด็กหญิงเดินเลียบๆเคียงๆเข้าด้านใน สายตาพยายามลอบชำเลืองใบหน้าของผู้ป่วยซึ่งคนไข้แต่ละเตียงต่างก็ใส่ชุดผู้ป่วยสีชมพูเหมือนกันหมด และเหมือนกับหญิงชราในห้องน้ำด้วย ! แก้วเกือบจะล้มเลิกความพยายามแล้ว กระทั่งเดินเข้ามาถึงเตียงในสุด และเธอก็ได้เห็นร่างผู้ป่วยหญิงชราที่ผอมซูบ ที่ปากถูกซุกใส่ด้วยท่อช่วยหายใจเพื่อประคับประคองชีวิต ท่อนั้นคงสอดลึกเข้าในหลอดลมเพื่อต่ออายุชีวิตที่อยู่ในภาวะวิกฤต ใบหน้านั้นเด็กหญิงจำได้แม่น ... ผู้ป่วยตรงหน้าเป็นคนเดียวกับหญิงแก่ที่เจอในห้องน้ำ !? ประกายแก้ว สกุลสุวรรณเกือบจะร้องอุทานด้วยความตื่นเต้น เธอไม่แน่ใจในความรู้สึกที่ผสมผสานนี้ อาจเป็นความพรั่นพรึงที่ได้เจอ ‘ เจ้าของร่าง ’ ที่ได้เห็นในห้องน้ำ หรืออาจจะเป็นความดีใจที่สามารถหาผู้ป่วยรายนี้จนเจอด้วยเบาะแสเพียงน้อยนิด สายตาเด็กน้อยเพ่งพิจารณาสถานการณ์โดยรอบอย่างรวดเร็ว ข้างเตียงของผู้ป่วยมีญาติกำลังเข้าเยี่ยม ผู้ใหญ่คนหนึ่ง กับเด็กรุ่นราวคราวเดียวกับเธออีกคนหนึ่ง ทั้งสองกำลังมองตรงมาทางแก้วด้วยความฉงนเหมือนกันที่อยู่ๆมีคนไม่รู้จักมาหยุดยืนจ้องตาไม่กะพริบ ... “ และนั่นก็คือมิ้นท์เอง ” ศศิรัตน์แทรกขึ้นมาระหว่างที่สองสาวเพื่อนซี้กำลังนั่งคุยรำลึกความหลังเมื่อครั้งแรกที่ได้พบกัน “ ใช่ ... และนั่นทำให้แก้วได้รู้ว่า ‘ วิญญาณคนเป็น ’ แตกต่างจากวิญญาณคนตายยังไง ” “ ที่แก้วเห็นเป็นด้ายสีเงินๆใช่ไหม ” มิ้นท์ถามคนที่สามารถมองเห็นสิ่งลึกลับ “ ใช่จ้ะ แก้วไม่รู้หรอกว่ามันคืออะไร แต่แก้วตั้งชื่อให้มันว่า ‘ สายใยชีวิต ’ ก็แล้วกัน ” ประกายแก้วบอกเพื่อนยิ้มๆ ศศิรัตน์นิ่งไปนิดหนึ่งก่อนที่จะถามเพื่อนเบาๆ “ แล้วตอนนั้นแก้วเห็นวิญญาณคุณยายมีสายใยชีวิตอยู่ใช่ไหม ” “ ใช่จ้ะ ” ประกายแก้ว สกุลสุวรรณตอบเพื่อนรักก่อนที่จะเริ่มรำลึกอดีตต่อ ... ช่วงเวลานั้น เป็นห้วงแห่งความสับสนของเด็กหญิง เธอไม่เคยมีประสบการณ์ลึกลับ ไม่เคยรู้ว่าจะต้องปฏิบัติตนเช่นไรเมื่อพบเจอกับสิ่งที่แปลกประหลาด ดังนั้นเด็กสาวจึงยืนนิ่งทำอะไรไม่ถูก ทั้งที่สามารถหา ‘ ร่างเนื้อ ’ ของวิญญาณที่เธอได้เจอ สายตาของประกายแก้วสอดส่ายไปทั่วห้อง และแล้วเด็กหญิงก็ได้พบกับป้ายไวท์บอร์ดที่ปลายเตียง มันเป็นป้ายชื่อผู้ป่วยที่มีรายละเอียดหลายๆอย่าง อาทิ อายุ ชื่อโรค ชื่อแพทย์เจ้าของไข้ แต่ที่สำคัญที่สุดอันเป็นสาเหตุที่ทำให้วิญญาณของคุณยายต้องปรากฏต่อหน้า นั่นคือ ... ป้ายนั่นเขียนไว้ว่า ‘ งดน้ำและอาหาร ’ !? หรือว่านี่คือสาเหตุที่วิญญาณของคุณยาย .. วิญญาณคนเป็น .. เที่ยวออกหาอาหารกินเองตามสัญชาตญาณ เหตุผลก็เพราะกายเนื้อของร่างชราผู้นี้เจ็บป่วยอย่างแสนสาหัส ซ้ำยังต้องถูกจำกัดน้ำและอาหารจากการรักษาทางการแพทย์ แล้วจะทำอย่างไรต่อ ? คำถามโผล่ขึ้นกลางหัวใจของเด็กหญิงประกายแก้ว “ เธอมองทำไม ” เด็กหญิงผู้เป็นญาติถามขึ้นเมื่อเห็นแก้วยืนจ้องมองคุณยายตาไม่กะพริบ แท้จริงแล้วเด็กคนนี้ก็คือ มิ้นท์ – ศศิรัตน์ เพื่อนซี้ในเวลาต่อมานั่นเอง “ เอ้อ ... เปล่าจ้ะ เพียงแต่คิดว่าคุณยายคงจะต้องหิวแน่ๆ ” ประกายแก้วพยายามสื่อความคิดของตนออกไป “ เธอคิดเหมือนเราเลย ! ” เด็กหญิงผู้นั้นทำหน้าตาตื่น ความจริงแล้วเธอเองก็นึกสงสารคุณยายอยู่เหมือนกันน้ำ “ แม่คะๆ เห็นไหมคะ มีคนคิดเหมือนหนูเลย คุณพ่อคุณแม่ช่วยบอกคุณหมอทีค่ะ ว่าอย่าอดข้าวคุณยายอีกเลย ” เด็กน้อยผู้เป็นญาติรีบหันไปบอกบุพการีของตน ซึ่งแก้วก็ได้ยินว่าพวกเขาจะลองไปปรึกษาแพทย์เจ้าของไข้อีกที ประกายแก้วโล่งใจ อย่างน้อยเธอก็ได้พยายามเพื่อให้คนอื่นพ้นทุกข์ แม้สิ่งที่เธอเห็นอาจจะเป็นสิ่งลี้ลับ พิสูจน์ไม่ได้ แต่อย่างน้อยตัวเธอเองก็รับรู้และเข้าใจ “ ขอบใจจ้ะหนู ” เสียงขอบคุณแว่วจากญาติที่ยืนข้างเตียง เด็กหญิงกำลังจะหันกลับเพื่อออกจากห้องไอ.ซี.ยู.จึงชะงักเท้าไว้ก่อนและหันกลับไปตามต้นเสียง เด็กหญิงคนที่พูดคุยกับเธอ ผู้ปกครองที่น่าจะเป็นบิดา มารดา ยังคงยืนดูอาการคุณยายที่อยู่ในภาวะโคม่า แน่นอนว่าพวกเขาไม่ได้เป็นคนพูดประโยคเมื่อครู่ แล้วใครล่ะ ? คำตอบปรากฏเบื้องหน้าต่อดวงเนตรของเด็กหญิงประกายแก้ว ร่างหนึ่งในชุดคนไข้สีชมพูกำลังยืนปะปนอยู่กับญาติตรงข้างเตียง เด็กน้อยขนลุกซู่ ร่างในชุดผู้ป่วยที่ยืนอยู่กับญาติ กับร่างผู้ป่วยอาการโคม่าที่นอนใส่ท่อช่วยหายใจอยู่บนเตียงนั้น ... ทั้งสองร่างคือคนเดียวกัน !? คุณยายที่เด็กหญิงเจอในห้องน้ำ แก้วจำได้ดีทั้งใบหน้า ทั้งสายใยชีวิตสีเงินที่พลิ้วออกจากศีรษะ ประกายแก้วตัวสั่นเทิ้ม เธอรับรู้ในทันทีว่าวิญญาณของคุณยายกำลังเฝ้าดูร่างของตัวเอง ! เด็กน้อยสะท้านกาย สิ่งที่ทำ สิ่งที่ได้พยายาม ... คุณยายสามารถรับรู้ได้ ใบหน้าผู้ชรากำลังยิ้มให้เธออย่างอ่อนโยน ดวงตาเปี่ยมไปด้วยคำขอบคุณ คุณยายคงจะสื่อสารใครไม่ได้ และคงจะเหงา เด็กหญิงประกายแก้วออกมาจากห้องไอ.ซี.ยู.แล้ว เด็กน้อยเปี่ยมด้วยความปิติสุขในหัวใจ เธอตั้งใจมั่นว่าต่อจากนี้ไป หากแม้ไม่เหลือบ่ากว่าแรง เธอจะช่วยเหลือใครๆเท่าที่จะสามารถช่วยได้ ไม่ว่าใครคนนั้นจะเป็นคนหรือผีก็ตาม !   (โปรดติดตามตอนต่อไป) จากคุณ : Luckard เขียนเมื่อ : 10 มี.ค. 54 10:32:14

ความคิดเห็นที่ 4 อ่านแบบรวดเดียวครบทุกตอนยกเว้นบทนำที่อ่านไม่ได้ สนุกตื่นเต้น และหลอนดีจังค่ะ ไม่กล้าอ่านตอนกลางคืนแน่ๆ 55555.. จากคุณ : pantee เขียนเมื่อ : 10 มี.ค. 54 14:19:35

ความคิดเห็นที่ 5 อ่านตอนกลางวันไม่ค่อยกลัวเท่าไหร่....หุๆๆ จากคุณ : Hermosa เขียนเมื่อ : 10 มี.ค. 54 15:06:27

ความคิดเห็นที่ 6 คุณ pantee ผมแก้ลิ้งค์ของบทนำให้แล้วครับ เชิญชวนเข้าอ่านครับผม จากคุณ : Luckard เขียนเมื่อ : 10 มี.ค. 54 15:15:28

ความคิดเห็นที่ 7 ขอยคุณนะคะ คุณLuckard จากคุณ : pantee เขียนเมื่อ : 10 มี.ค. 54 15:55:00

ความคิดเห็นที่ 8 ฉากที่หญิงชรากินเลือดนี่หลอนมากค่ะ จากคุณ : นารีจำศีล เขียนเมื่อ : 10 มี.ค. 54 19:57:50

ความคิดเห็นที่ 9 นึกว่าปอบ .. บรื๋อ จากคุณ : scottie เขียนเมื่อ : 10 มี.ค. 54 21:20:52

ความคิดเห็นที่ 10 แงๆ..... น่ากลัวง่ะ.... ปอมเคยต้องไปนอนป่วยที่ศิริราช....ตกกลางคืนเจอคนแก่...นุ่งขาวห่มขาวด้วย แต่ไม่กล้าเล่าให้ใครฟัง..กลัวว่าพวกเขาจะเป็นห่วงเรา จนออกจากโรงพยาบาลนั่นแหละ...ถึงได้เล่าให้ใครๆฟ้ง.... กินไอติมแก้ความกลัวดีกว่า....คุณหมอมาทานด้วยกันนะจ๊ะ จากคุณ : กาปอมซ่า เขียนเมื่อ : 10 มี.ค. 54 21:34:41

ความคิดเห็นที่ 11 ทั้งหลอนทั้งแหยงเลยค่ะ อึ๋ย!! ขนลุก จากคุณ : '' My Bag '' เขียนเมื่อ : 11 มี.ค. 54 12:21:05

ความคิดเห็นที่ 12 ข้าน้อย sd3607129 ตามมาเยี่ยมชมจาก FB จ้า จากคุณ : xanyz เขียนเมื่อ : 13 มี.ค. 54 13:23:30

ความคิดเห็นที่ 13 อัพเดตครับ http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W10350711/W10350711.html จากคุณ : Luckard เขียนเมื่อ : 17 มี.ค. 54 09:26:25