ความคิดเห็นที่ 1   .                                   ถึงแม้เจ้าชายอาซิคาลอสจะไม่เคยได้รับการถ่ายทอดการสืบครองธาตุสุญตาจากท่านเทพอาจารย์ แต่นับเป็นความบังเอิญที่ทรงมีธาตุนี้เป็นธาตุประจำพระองค์อยู่แล้ว จึงสามารถเข้าทดแทนตำแหน่งของลีอุส ได้อย่างพอดี ถึงแม้ว่าจะไม่สมบูรณ์เต็มที่ก็ตาม                    คนทั้งห้าเมื่อทะยานออกไปขวางหน้าผู้ครองพลังสีน้ำเงิน คอธแห่งพลังธาตุทั้งห้าสายถูกเรียกหมุนวนอยู่รอบกายของผู้เรียกหา ก่อนจะลอยสูงเป็นขึ้นเหนือศีรษะ แล้วบิดตัวโอบเข้าหากันเป็นฟั่นเกลียวขนาดใหญ่                  “  ไอซา.. ระวัง ”                  หลิงหลิงร้องเรียกอย่างห่วงใย หันไปจะร้องขอให้เจ้าชายราโอมินช่วย แต่เห็นเขาก็กำลังถูกพวกนักสู้ผู้พิทักษ์แห่งการ์การอนพัวพันไว้อย่างหนัก ดังนั้นตัดสินใจกล้ำกลืนอาการบาดเจ็บ ผนึกสมาธิเรียกพลังคอสมิคสีแดงของอาเซนธาเรียขึ้นมาอีกครั้ง                  ทันทีที่เห็นการก่อตัวของฟั่นเกลียวแห่งพลังเบญจธาตุ เจ้าชายเอซาลอสก็ทรงรีบผนึกพลังสีน้ำเงินสร้างกำแพงคอธอันแข็งแกร่งขึ้นกางไว้รายรอบพระวรกาย  ตระเตรียมต้อนรับเกลียวแสงสีรุ้งลำมหึมาที่พวยพุ่งเข้ามา ขณะเห็นแน่ชัดว่ามันกำลังจะกระแทกเข้าใส่กำแพงคอธสีน้ำเงิน  หากทันใดนั้นเองทิศทางของมันก็มีอันแฉลบเบี่ยงเบนออกไป                  เจ้าชายอาซิคาลอสและพวกทั้งห้าพลันรู้สึกเหมือนมีพลังอะไรบางอย่างดึงดูดพวกเขาไว้ ทั้งนี้อาจเป็นผลมาจากตำแหน่งของธาตุสุญตาที่ถูกเปลี่ยนแปลงไป จึงทำให้การบังคับควบคุมทิศทางของเกลียวพลังทั้งห้ามีความยากลำบากอย่างยิ่ง การเสียหลักบังคับที่เกิดขึ้นในชั่วเวลาแค่กะพริบตา กลับยังผลให้เกลียวแสงแห่งห้าธาตุเบนพุ่งเข้าใส่เรือนร่างงามระหงในพัสตาภรณ์สีแดงที่เพิ่งปรากฏกายขึ้น ณ ที่นั้นแทน                  วาบ..!                  บึม...!                  กรี๊ด..!                  เสียงร้องอย่างเจ็บปวดกรีดใส่หัวใจทุกดวงแทบแหลกสลาย ไม่มีใครคาดฝันถึงความเปลี่ยนแปลงอันโหดร้ายที่เกิดขึ้น ทั้งหมดเพียงเพิ่งรู้สึกว่ามีบางอย่างที่ไม่ถูกต้อง วูบนั้นก็เห็นลำแสงมหึมาแห่งมหายุทธ์เบญจธาตุบิดม้วนเข้าหาหัวคทาแห่งฮัสเรย์ราวกับถูกดึงดูดเข้าไปอย่างรวดเร็ว                  เสียงบึมดังกึกก้องเมื่อแสงสีทองจากหัวคทาระเบิดตัวออกมา แรงอัดมหาศาลส่งเรือนร่างแบบบางของเด็กสาวถึงกับลอยขึ้นสูงกลางอากาศ  ผู้ครองพลังธาตุทั้งห้าตำแหน่งก็ถูกพลังที่สะท้อนกลับมากระแทกใส่จนกระเด็นกลิ้งไปคนละทิศละทาง ยานแม่ซาปิธัสหมุนตัวคว้างไปสองรอบราวกับถูกจับเหวี่ยง ระบบสมองกลควบคุมยานทั้งหมดรวนขัดข้องไปชั่วขณะ  เสียงระเบิดในที่ต่างๆดังตูมตามมาเป็นระลอก                  เหตุการณ์ทั้งหมดที่เกิดขึ้นภายในชั่วเวลาไม่กี่วินาที สำหรับทุกคนในที่นั้น รู้สึกเหมือนทั้งจักรวาลกำลังถล่มทลายลงตรงหน้า คนที่กระเด็นเกลือกกลิ้งอยู่บนพื้น พอตั้งหลักเรียกสติได้ก็รีบแหงนมองขึ้นไปข้างบน  หัวใจสั่นระริกแทบจะขาดรอน กวาดสายตามองหาเธอผู้นั้นว่าเวลานี้จะเป็นอย่างไร ?                  “ น้องพี่ ! ”                  “ ทูลกระหม่อม ! ”                  หากเบื้องหน้าม่านสายตาที่กำลังพร่าพรายไม่อาจเห็นสิ่งใดได้ชัดตา พวกเขาเพียงทันเห็นแสงสีน้ำเงินและเหลืองพุ่งวาบเข้าหากลุ่มแสงสีแดงซึ่งอยู่บนนั้น ก่อนที่มันจะระเบิดตัวออกเป็นกลุ่มแสงสีขาวเจิดจ้า สาดกระจายใส่ทุกสายตาเบื้องล่างจนเห็นเป็นสีขาวโพลน                  นิ่ง...สรรพสิ่งราวชะงักนิ่งกับที่อยู่เช่นนั้น  เวลาดั่งถูกตรึงให้หยุดไว้ !                  เช่นเดียวกันกับหัวใจของคนที่รู้ตัวว่าพลั้งพลาดก็ถึงกับถูกสะกดจนแทบหยุดเต้นไปชั่วขณะ ในหัวมีแต่ความขาวว่างเปล่า เหมือนไม่มีอะไรอยู่ในนั้น แล้วก็ไม่อยากจะรับรู้เรื่องใดอีกแล้วถัดจากนี้...!                  นี่พวกเขาทำอะไรลงไป ?                  .                  ก้อนแสงสีขาวสว่างโพลนอยู่นานราวแค่ไหนไม่มีใครทันรับรู้  สำหรับพวกเขาเวลาช่วงนั้นราวกับเป็นชั่วนิรันดร์ แล้วเมื่อแสงจ้ากลุ่มนั้นจางตัวลง ร่างของผู้ครองพลังทั้งสามก็หายสาบสูญไป                  หายไปราวกับถูกทำให้สลายตัวไปก็ไม่ปาน !                  สติสัมปชัญญะค่อยๆคืบคลานกลับสู่เจ้าของร่างที่ยังคงหมอบอยู่กับพื้นอย่างแช่มช้า ช้าจนพวกเขาต้องใช้เวลาหลายวินาทีกว่าจะเรียงลำดับความคิดได้ว่าเมื่อสักครู่นี้มันเกิดอะไรขึ้น                  ไม่รู้เป็นเพราะแรงกระแทกกลับของพลังมหาศาลที่กระแทกใส่สมองจนงุนงง หรือความสะเทือนใจอย่างรุนแรงที่กระแทกใส่จิตใจจนเลอะเลือน ยามกะทันหันถึงกับแทบไม่มีใครมีแรงยันตัวลุกขึ้นจากที่ตรงนั้นได้                  เสียงระเบิดยังดังรอบข้างอยู่ต่อเนื่อง เกิดไฟลุกไหม้ขึ้นหลายจุด เสียงประกาศแจ้งระบบอัตโนมัติของยานขัดข้อง เหล่าลูกเรือส่วนหนึ่งต้องแยกย้ายกันเข้าดับไฟด้วยตัวเอง                  ท่ามกลางแสงสว่างทั่วทั้งยานที่วูบวาบเดี๋ยวมืดเดี๋ยวสว่าง ยามนั้นระบบส่งยานอัตโนมัติคำสั่งสุดท้ายซึ่งเจ้าชายเอซาลอสลอบเข้าไปตั้งโปรแกรมไว้ ก็เรียกยานเล็กขับเคลื่อนเร็วลำหนึ่งวาร์ปจากโรงเก็บยานเข้ามาจอดนิ่งอยู่บนลานส่งยานแห่งนั้นก่อนเวลาที่กำหนด                  หรือว่าผู้ครองพลังทั้งสามกำลังจะอาศัยยานลำนี้หลบหนี ?                  เจ้าชายอาซิคาลอสกับลูเปอร์เซียสซึ่งอยู่ใกล้ยานลำนั้นที่สุด เรียกสติสัมปชัญญะตนเองกลับคืนมาได้ก่อนคนอื่น รีบพุ่งปราดไปที่ยานอย่างรวดเร็ว  มากัสขยับพลิกตัวหมายจะลุกตามไป แต่อาการเจ็บปวดที่ขาซ้ายก็สะกดเขาให้ชะงักแล้วเซไปวูบ                  เพียงแค่ไม่กี่วินาทีที่เชื่องช้า ดังนั้นพอลากฝีเท้าเคลื่อนตัวไปใกล้ถึง ประตูยานก็ปิดลง                  “ ฝ่าบาท.. ลูเปอร์เซียส ! ”                  เขาตะโกนเรียกสองคนที่เข้าไปข้างใน หากแต่ดูเหมือนกับว่า...จะไม่ทันเสียแล้ว                  “ ระบบอัตโนมัติทำงาน.. ส่งยานออกจากยานแม่ !”                  เสียงสมองกลของยานซาปิธัสดังขึ้นอย่างแหบพร่าเหมือนเสียงคนใกล้จะขาดใจ ก่อนที่จะส่งยานเล็ก ณ ที่ตรงนั้นจะวาร์ปหายไปจากคลองจักษุในชั่วกะพริบตา                  แล้วนี่..ก็เป็นงานชิ้นสุดท้าย และกระแสเสียงสุดท้ายจากเซปัส  สมองกลหลักผู้ควบคุมยานแม่ซาปิธัสผู้นั้น !                                     . จากคุณ : ธีตภากร เขียนเมื่อ : 12 มี.ค. 54 03:23:58

ความคิดเห็นที่ 2 ..........                  ยังไม่ทันคนที่เหลือจะหายจากอาการตื่นตะลึง เสียงคินซาจากหอบังคับการใหญ่ก็รายงานเข้ามาอย่างร้อนรน ดังจากเครื่องสื่อสารบนข้อมือ                  “ ท่านขอรับ..เกิดเรื่องใหญ่แล้ว เวลานี้พลังงานเกือบทั้งหมดของยานกำลังลดฮวบลงอย่างรวดเร็ว เราไม่รู้ว่ามันหายไปทางไหน  ระบบสมองกลหลักเสียหายอย่างรุนแรง ..”                  นั่นถึงค่อยเรียกสติของจาริโอเธอรัสที่กำลังประคองตัวเองลุกขึ้นยืน ให้สะท้านตื่นจากภวังค์งุนงง รีบดีดตัวลุกปราดขึ้นสั่งการอย่างรวดเร็ว                  “  ส่งพลังเท่าที่มีหล่อเลี้ยงเซปัสไว้ก่อน...อย่าให้เซปัสเป็นอะไรไป ”                  “  จาร์.. บอกให้คินซาส่งยานเล็กอีกลำมาที่นี่ ฉันจะรีบออกไปตามฝ่าบาท ”                  เสียงตะโกนของมากัสที่โขยกเขยกเคลื่อนกายเข้ามา ดังพอที่จะไม่ต้องอาศัยคนถูกเรียกหาให้ออกคำสั่งไปอีกรอบ คินซาก็ตอบกลับมาทันที                  “  เวลานี้ระบบทุกอย่างขัดข้องหมด ยานแม่ไม่มีพลังงานพอที่จะส่งยานไปไหนได้ขอรับ ”                  ฟิเกอรัสที่วิ่งตามมา รีบเสนอความเห็น                  “ ถ้าระบบอัตโนมัติมันขัดข้อง งั้นก็ใช้วิธีพึ่งตัวเอง..พวกเรารีบลงไปที่โรงเก็บยานกันไหม...”                  ไม่ทันเพื่อนคู่หูอีกสองคนจะตอบรับว่าอย่างไร เสียงคินซาก็รายงานเข้ามาอีกครั้งด้วยน้ำเสียงตื่นตระหนก                  “  ท่านขอรับแย่แล้ว..ช่วยด้วยขอรับ เรากำลังจะสูญเสียเซปัสไปแล้ว ! ”                  “  หา ! ”                  มากัสกับฟิเกอรัสมองสีหน้าละล้าละลังระคนเจ็บปวดรวดร้าวของเพื่อนรักอย่างเข้าใจ พวกเขารู้ดีว่าจาริโอเธอรัสมีความรู้สึกผูกพันกับเจ้าสมองกลหลักซึ่งอยู่ในความดูแลตัวนั้นถึงเพียงไหน แต่อีกฝ่ายก็คงยังเป็นห่วงคนที่ ‘หาย’ จากไปจนทิ้งตรงนี้ไปไม่ลง  ดังนั้นมากัสจึงได้แต่ปลอบโยน                  “  ฝ่าบาทยังมีลูเปอร์เซียสติดตามไปด้วย ไม่ต้องห่วงมากหรอก ท่าทางเซปัสน่าห่วงกว่า นายรีบไปดูมันเถอะ ทางด้านนี้พวกเราจะดูแลต่อให้เอง...”                  “ ฉันจะไม่ยอมเสียเซปัสไปอีกอย่างเด็ดขาด ”                  จาริโอเธอรัสยืนกรานเสียงแน่นหนักออกมาได้เพียงแค่นั้น ในลำคอก็ตีบแน่นพูดอะไรไม่ออกอีก ขณะจะหันกายจากไป แต่แล้วก็อดเงยหน้าขึ้นเหลือบมองความว่างเปล่า ณ ตำแหน่งซึ่ง ‘ทูลกระหม่อมน้อย’ ถูกซัดจนลอยขึ้นไปกลางอากาศ ก่อนจะหายสาปสูญไปในกลุ่มแสงจ้าสีขาวก้อนนั้น อย่างอาลัยอาวรณ์ไม่ได้                   ‘ความสูญเสีย’ เมื่อไหร่มันจะจบสิ้นลงเสียทีหนอ ?                   “  เออ...รีบไปเถอะ..”                  เสียงเร่งของมากัส ปลุกราชวัลลภหนุ่มผมสั้นผู้มีหน้าที่ควบคุมดูแลยานแม่ซาปิธัสรีบถอนตัวเองจากภวังค์เศร้าสลดที่กำลังคลี่กางเข้าโอบหุ้มห่อจิตใจ  ยกมือปาดหยดน้ำบนหางตาตนเองทิ้งไปอย่างรวดเร็ว สูดลมหายใจลึกเข้าปอดปลุกปลอบจิตใจตนเอง หันกายโถมวิ่งไปยังหอบังคับการใหญ่                  มากัสมองตามเงาหลังของเพื่อนรัก พลางระบายลมหายใจยาวๆอย่างสะทกสะท้อนหดหู่ เหลียวมองความพังพินาศที่กระจายตัวเป็นหย่อมๆอยู่รายรอบแวบหนึ่งอย่างใจหาย  หากแต่เขากลับไม่กล้าหันไปมอง ตำแหน่งสุดท้ายที่เพื่อนรักคนนั้นเงยหน้าขึ้นมองก่อนจะจากไป                  ไม่กล้า..แม้แต่จะทบทวนหวนคิด ถึงเหตุการณ์ต่างๆที่นำมาซึ่งความพังพินาศทั้งหลาย                  เขาอยากจะลืมมันให้หมดทุกสิ่ง และอยากภาวนาให้เรื่องทุกๆอย่างไม่ได้เกิดขึ้นจริง !                  แต่ก็ทำไม่ได้ !                  นี่เขาได้ทำอะไรลงไปกันแน่ ?                  ความผิดพลาดทั้งหมดเกิดจาก ‘ความคิดนั้น’ ที่เขาเสนอให้ใช้จัดการผู้ครองพลังสีน้ำเงินใช่ไหม?                                     “ มากัส.. นายบาดเจ็บนี่หว่า ? ”                  เสียงอุทานของเพื่อนคู่หูผู้เป็นแพทย์ประจำกลุ่มเอ่ยทักขึ้นอย่างห่วงใย แต่ก็เพียงเรียกคนที่ยังยืนซึมให้ขานรับอย่างงงๆ                  “  เรอะ ? ”                  “  เออ...นั่งลง ฉันจะรีบห้ามเลือดทำแผลให้ก่อน ”                  ฟิเกอรัสกดร่างสูงซึ่งหนากว่าเขาเล็กน้อยของเพื่อนรัก ทรุดลงนั่งกับพื้นอย่างเชื่อฟังราวเด็กน้อยในโอวาท คงจะไม่ปกตินักหรอกนะ ที่หมอนี่มันจะยอมให้หมออย่างเขาทำแผลให้โดยไม่โวยวาย  คอธรักษาถูกผนึกขึ้นมาไว้กลางฝ่ามือ ก่อนจะปาดลูบไปที่บาดแผลบนหน้าแข้งขาซ้ายของอีกฝ่าย                  บาดแผลนี้คงเกิดจากตอนพวกเขาถูกพลังที่ซัดกลับมาแล้วล้มไปลงกระแทกกับเศษท่อนโลหะบนพื้น แม้ปากแผลจะไม่ยาวมาก กระดูกที่ถูกกระแทกจนร้าวจึงทำให้เจ้าตัวเจ็บปวดลงน้ำหนักลุกเดินไม่สะดวก                  ภายใต้พลังของคอธรักษา รอยร้าวของกระดูกก็ได้รับการเชื่อมติด เลือดจากบาดแผลหยุดไหล ปากแผลหดตัวแคบเข้ามาแม้ว่าจะไม่สมานสนิทในทันทีก็ตาม สุดท้ายนายแพทย์หนุ่มก็ใช้แถบที่ถูกม้วนไว้กลมดึงออกมาลักษณะคล้ายแถบกาวใสพันไปรอบหน้าแข้งปิดไปคลุมแผลทั้งหมดไว้                  การลงมือแม้แคล่วคล่องหากแต่ดูเชื่องช้ากว่าทุกครั้งที่ควรจะเป็น  ใบหน้าขาวคมคายออกหวานเล็กน้อยก้มต่ำ นัยน์ตาสีอะเมธีสต์จับจ้องมองแต่บาดแผล ราวกับกริ่งเกรงบางอย่างจนไม่กล้าเงยขึ้นมองหน้าคนเจ็บที่นั่งนิ่งให้รักษาโดยไม่ปริปากพุดอะไรแม้แต่คำเดียว                  จะว่าไปแล้ว..สิ่งที่น่ากลัวที่สุดสำหรับคนพูดมากก็คือการไม่พูด                  ความเงียบจากคนที่นั่งนิ่งราวรูปปั้น จึงกดดันเข้าใส่จิตใจของอีกคนซึ่งนั่งคุกเข่ารักษาบาดแผลให้จนแทบอยากปล่อยโฮดังๆออกมา                  ไอ้บ้ามากัส..อย่าทำแบบนี้ได้ไหม ปกตินายคือคนที่มักปลอบฉัน ไม่ใช่ให้ฉันมาปลอบนายนะโว้ย                  ในใจแม้อยากจะตะโกนออกไปอย่างนั้น แต่ปากย่อมไม่กล้า หลังความเงียบปกคลุมอยู่เนิ่นนาน ในที่สุดค่อยตัดสินใจส่งเสียงเรียก                  “  มากัส.. นายจะนั่งอยู่อย่างนี้หรือ ? ”                  “  หือ ? ”                  “  รึว่า.. นายกำลังคิดอยู่ว่าจะทำยังไงต่อไปใช่ไหม  งั้น..ฉันจะไปดูคนเจ็บคนอื่น ไม่กวนล่ะนะ ”                  ขยับตัวหมายจะลุกผละไป หากไอ้คนที่นั่งอยู่ พลันส่งเสียงเรียกหาราวกับเสียงครางอย่างหมดแรง                  “ ฟิก ! ”                  “  หือ ?”                  “ ฉันขอโทษ ”                  ฟิเกอรัสอึ้งไปวูบ ค่อยฉุกใจคิดขึ้นได้ว่าอีกฝ่ายกำลังคิดอะไรอยู่  พลันรู้สึกถึงอุณหภูมิอันร้อนผ่าวในดวงตาจากหยดน้ำที่เอ่อขึ้นมาขังจนห้ามไว้ไม่ทัน แต่ก็พยายามปั้นรอยยิ้มเค้นเสียงหัวเราะฮิฮะอย่างปลอบใจให้อีกคน                  “  ไอ้บ้าเอ๊ย.. คนเขาทำแผลให้ ต้องบอกขอบคุณสิวะ ไม่ใช่ขอโทษ ! ”                  “  ถ้าฉัน.. ไม่เสนอให้ใช้มหายุทธ์เบญจธาตุ..ก็อาจจะไม่เกิดเรื่องแบบนี้ใช่ไหม ? ”                  อีกคนที่ยังคงนั่งซึมเซา พึมพำออกมาราวกับคนละเมอ                  พริบตานั้นภาพของเกลียวแสงแห่งห้าธาตุ ที่บิดเบนจากวิถีบังคับพุ่งเข้าใส่ผู้ครองพลังสีแดงในร่างของ ‘ทูลกระหม่อมน้อย’ อย่างจังจนระเบิดแสงสีทองออกมา ก็ฉายวาบขึ้นตรงหน้า สะกิดความเจ็บปวดรวดร้าวที่พยายามปิดผนึกซ่อนไว้ในใจให้ทะลักไหลเข้ามาในความคิดคำนึงอีกครั้ง                  ฟิเกอรัสหลับตาลงอย่างปวดร้าว พยายามขับไล่น้ำตาให้มันซึมกลับเข้าไปในดวงตา เขาไม่อยากนึกหาคำตอบให้กับคำถามนั้นเลย                  แล้วก็ไม่อยากจะนึกถึงเลยว่า หนึ่งในห้าพลังที่ซัดออกไป... เขาเองก็เป็นหนึ่งในนั้น                  “  นายเคยพูดบอกกับฉันไม่ใช่หรือ ว่าคนเราควรจะมองข้างหน้า เวลานี้มีปัญหามากมายรอพวกเราไปแก้ไข สิ่งที่ผ่านมาแล้วไม่ว่าจะถูกต้องหรือผิดพลาดก็ดี จะเอามานึกคิดโทษตัวเอง บั่นทอนความฮึกหาญในจิตใจแล้วมันจะได้ประโยชน์อะไรกัน ”                  มากัสพลันหัวเราะออกมา เขาไม่ได้ขบขัน..หากแต่กำลังหัวเราะเยาะหยันตัวเองต่างหาก                  จริงสินะ ทำไมเขาถึงลืมคำพูดของตนเองไปได้ เวลานี้ยังมีเรื่องมากมายรอพวกเขาไปจัดการ ไม่ว่าจะเป็นชะตากรรมของยานซาปิธัสก็ดี หรือการหายไปของเจ้าชายอาซิคาลอสกับลูเปอร์เซียสก็ดี หนทางข้างหน้ายังไม่รู้จะมีเรื่องอะไรเกิดขึ้นตามมาอีก นี่ย่อมไม่ใช่เวลานั่งนึกคร่ำครวญโทษตนเองถึงความผิดพลาดที่ผ่านมาแม้แต่น้อย  เพียงแต่..ทำไมในหัวของเขาถึงได้ตื้อไปหมดอย่างนี้ ทำไมถึงคิดอะไรไม่ออกสักอย่างเดียว ว่าต่อไปสมควรทำอย่างไรดี ?                  นี่เขาเป็นอะไรไปเสียแล้ว ?                  เสียงหัวเราะอันปวดร้าวของเพื่อนรักบีบคั้นจิตใจของฟิเกอรัสจนรู้สึกเศร้าสะเทือนใจอย่างบอกไม่ถูก  ไม่ทราบเพราะเหตุใดเขารู้สึกได้เลยว่าหมอนั่นมันกำลังอยากจะร้องไห้ แล้วนี่เขาควรจะทำอย่างไรดี ปกติคนอย่างเจ้ามากัสก็ไม่เคยยอมเผยความอ่อนแอข้างในออกมาให้ใครเห็นเสียด้วย                  เวลานี้มันคงอยากอยู่ตามลำพัง เขาจะทำเป็นไม่รู้ไม่เห็นแล้วเดินผละไป ปล่อยให้มันได้นั่งร้องไห้เงียบๆอยู่คนเดียวตรงนี้ดีไหม ?                  เอ.. แต่ถ้าทำแบบนั้น จะไม่เป็นการใจดำไร้น้ำใจกับเพื่อนเกินไปหน่อยหรือ ?                  หรือว่าสมควรเดินเข้าไปนั่งลงโอบกอดคอให้กำลังใจ นึกหาคำพูดสวยๆพูดจาปลอบโยนมัน ?                  เพียงแต่ในตอนนี้ คำพูดสวยๆพวกนั้นทำไมมันถึงไม่ยอมโผล่เข้ามาในหัวของเขาสักคำเลยหนอ                    ฟิเกอรัสยกมือขึ้นเกาหัวตนเองอย่างหงุดหงิด ยามกะทันหันตัดสินใจไม่ถูกว่าจะทำอย่างไรดี                  ทันใดนั้นฝ่ามือข้างหนึ่งก็ผลักเข้ามาตบผลัวะใส่ท้ายทอยจนเขาแทบคะมำไปข้างหน้า                  “  ไปสิ !  มัวใจลอยคิดอะไรอยู่วะ  ”                  “  หา.. มากัส.. นี่นาย..? ”                  คนที่กำลังยืนนึกหาวิธีปลอบเพื่อนจนใจลอยถึงกับเงอะงะ นึกไม่ถึงว่ายังไม่ทันได้ลงมือทำอะไรเลย  หมอนี่ก็ลุกขึ้นมาได้เร็วขนาดนี้ มากัสเดินกะเผลกนำหน้าไปก้าวหนึ่งพลันชะงักเหลียวหน้ามาถาม                  “  ทำไมวะ ? ”                  “  นายไม่เป็นไรแล้วใช่ไหม ? ”                  “  เออ..ขาไม่เจ็บแล้ว เหลือแค่เสียวๆ ”                  เฮ่อ.. มันกลับดันตอบไปอีกเรื่อง                  “  แล้วนั่นนายจะไปไหน..? ”                  มากัสเหลียวหน้ามองไปรอบๆ  ริ้วรอยซึมเซาเศร้าหมองบนใบหน้าของเมื่อครู่นี้แม้จางหาย แต่ก็ยังคงเหลือเค้าความเคร่งขรึมกว่าเดิมไว้แทน                  “  เราคงมีปัญหามากมายรอให้ไปตามแก้ ฉันยังนึกไม่ออกว่าจะเริ่มจากตรงไหนดี  พวกเราไปตั้งต้นกันที่หอบังคับการใหญ่ก็แล้วกัน จากนั้นค่อยลงมือจัดการกันไปทีละเรื่อง”                  ฟิเกอรัสพอฟังค่อยลอบถอนใจอย่างรู้สึกโล่ง ในใจอบอุ่นขึ้นมาอย่างบอกไม่ถูก เผลอยิ้มออกมาอย่างดีใจ  ต้องอย่างนี้สิ...มากัสเพื่อนของเขาต้องเป็นอย่างนี้  ไม่ใช่เป็นแบบอีกคนเมื่อสักครู่                  “  อย่ารีบเดินสิวะ  เดี๋ยวกระดูกที่เพิ่งเชื่อมให้มันจะร้าวขึ้นมาอีก...”                  “  งั้นฉันจะค่อยๆเดิน  นายรีบล่วงหน้าไปก่อน เป็นห่วงเจ้าจาร์มันป่านนี้จะเป็นอย่างไรบ้างก็ไม่รู้ ”                  หากเป็นเมื่อก่อน พวกเขาแค่เรียกควอนตันจากเซปัส พริบตาเดียวก็วาร์ปถึงจุดหมายแล้ว แต่เวลานี้ระบบทุกอย่างบนยานล้วนขัดข้อง นึกไม่ถึงว่าแค่จากที่นี่ไปหอบังคับการใหญ่ จะเสียเวลาเดินไกลขนาดนี้                  ฟิเกอรัสวิ่งนำหน้าไปก่อน มากัสมองตามเงาหลังเจ้าเด็กคนนั้นแล้วก็ฝืนยิ้ม                  จะว่าไปเขาไม่สมควรเรียกหาอีกฝ่ายว่า ‘เด็ก’ อีกแล้ว หมอนั่นอ่อนกว่าเขาแค่ปีกว่าเอง สิบกว่าปีที่รู้จักกันมา ถึงแม้อีกฝ่ายจะเติบโตแล้วทั้งอายุและหน้าที่การงาน แต่ในความรู้สึกของเขานั้น ฟิเกอรัสยังไม่เคยทิ้งความเป็น ‘เด็ก’ ออกไปได้เลย                  แล้วเพราะยังคงมีเจ้าเด็กคนนี้อยู่ข้างกาย คอยตามเกาะให้เขาเป็นหลักยึดอยู่อย่างนี้  ถึงแม้จิตใจจะเจ็บปวดแทบแหลกสลายสักแค่ไหน  แต่เพื่อมันแล้ว เขาก็คงล้มลงไปไม่ได้อย่างเด็ดขาด                  ฝีเท้าที่ก้าวไปข้างหน้าของมากัสค่อยๆผ่อนช้าลง.. ช้าลงจนกลายเป็นหยุดนิ่ง                  เขาหันกลับไปมองลานส่งยานทางด้านหลังอีกครั้ง...แสงสว่างในยานเวลานี้มืดสลัว มีเพียงแสงจากเปลวไฟที่ดับยังไม่หมด สว่างให้เห็นอยู่เป็นหย่อมๆ  อุณหภูมิรอบข้างลดต่ำลงจนรู้สึกเหน็บหนาว  บางทีทางเมลาเนล่าอาจจะกำลังเข้าสู่หน้าหนาว หรือไม่ก็เป็นผลจากระบบควบคุมแสงสว่างและอุณหภูมิภายในยานเกิดขัดข้อง แต่เวลานี้เขารู้สึกหนาวจริงๆ หนาวจนสะท้านยะเยือกเข้าไปจับขั้วหัวใจ                  ฝ่าบาท..พระองค์ทรงอยู่ที่ไหน แล้วทรงเป็นอย่างไรบ้าง ?                  ลูเปอร์เซียส..ฝากดูแลฝ่าบาทด้วย ทรงคือหลักยึดแห่งชีวิตและจิตวิญญาณที่เหลืออยู่เพียงหนึ่งเดียวแล้วเท่านั้นของพวกเรา ช่วยปลอบโยนพระองค์แทนฉันด้วย ขอให้ทรงเข้มแข็งไว้ อย่าท้อแท้ได้ยินไหม ?                  ถึงแม้เรื่องที่เกิดขึ้นจะเจ็บปวดแค่ไหน ก็ขอให้ทรงยืนหยัดต่อไปอย่างเข้มแข็ง.. เพื่อกระหม่อม แล้วก็เพื่อทุกๆคน                  กระหม่อมรู้ว่าทรงทำได้                  ซาลาร์ค..ฉันรู้ว่านายต้องทำได้ !                                    ........................................                                                       [อีกครึ่งขอยกไปตอนหน้านะคะ] ============================= : คำแก้ตัวของคนเขียน   -  เหตุที่หายหน้าหายตาไปนาน เพราะอาการปวดหลังกำเริบน่ะค่ะ แต่ก็สัญญาว่าจะไม่ 'หาย' ตัวแน่นอน (ยกเว้นเข้า รพ. admit)  ^_^''    - ตอนนี้ไปโพสต์อีกบอร์ดโดนแซวว่ากลิ่นวายฉึ่ง  ไม่น้า ไม่มี้ ไม่มี สี่ราชวัลลภและท่านพี่อาซิ รับรองว่าผู้ชายเต็มร้อยค่ะ แค่เพียงแต่สนิทกันม้ากกกมาก ก็เท่านั้นเอง แหะๆ  ^^' แต่ถ้าดูกิริยาแล้วรับไม่ได้จริงๆ ก็บอกได้นะคะ จะกลับไปสั่งสอนพวกคุณๆเหล่านั้นให้ว่าคราวหน้าคราวหลัง อย่าทำตัวกันแบบนั้นอีก เดี๋ยวคนอ่านจะรับไม่ได้ (แต่คนเขียนชอบ 55555)      - เอ... คนเขียนบ่นไรเนี่ย  หุหุ จากคุณ : ธีตภากร เขียนเมื่อ : 12 มี.ค. 54 03:36:55

ความคิดเห็นที่ 3  คุณ : scottie      :: เขาเรียกว่าฟาดกันจน 'เนียน' กันไปเลยค่ะ 55555 คุณ :  ravio       :: ขอบคุณมากค่ะ          ไม่วิจารณ์แต่เข้ามาคุยกันเฉยๆก็ได้นะคะ ^_^ คุณ :  หนมจีน        :: ตอนหน้าคงไม่เศร้าแล้วล่ะค่ะหนมๆ ^_^ คุณ : กุลธิดา (kdunagin)         :: ขอบคุณค่ะ  แหมปลื้ม กับคำชมเลย ^^  คุณ : GTW        ::~ 555 กำลังภายในอวกาศ << ถูกต้องแล้วคร้าบบบ           ว่าแต่ เทพอสูรแห่งโปกาดอนเนี่ย พระเอกคนหนึ่งของเรื่องนี้เชียวนะคะ            จะไม่หล่อได้เหรอ เดี๋ยวก็ขาดคุณสมบัติข้อแรกของพระเอกไปสิ 5555 คุณ : มนต้นไม้ (Setakan)        ::~ ขอบคุณมากค่ะ ^^            ไปเที่ยวหัวหินสนุกไหมคะ  เนี่ยเดือนหน้ากะว่าจะไปคุนหมิง            เผื่อจะได้ฉากหรือบรรยากาศมาใช้เขียนนิยายมั่ง ^^            แต่ไม่รู้คุณพ่อจะเลื่อนเดินทางไป กลัวๆเรื่องแผ่นดินไหวเหมือนกัน            ว่าแต่เค้าเผลอ สามหลิง ไม่ใช่เหรอ  บ่ใช่ สามเหลิง ซะหน่อย คุณมนก้อ            งัมงัม.. เดี๋ยวก็จับกินซะนี่ หุหุ และ..สุดท้ายขอขอบคุณสำหรับกิฟต์ตอนที่แล้วนะคะ :: อสิตา, GTW, Setakan . จากคุณ : ธีตภากร เขียนเมื่อ : 12 มี.ค. 54 03:53:26

ความคิดเห็นที่ 4   :: มีของแถมเป็นเรื่องสั้นๆชนิดจบในตอนค่ะ                  เอามาให้อ่านแบบขำๆไม่ซีเรียส                  ถือเป็นการแนะนำตัวท่านพี่กับคุณราชวัลลภทั้งหลายไปในตัว สำหรับผู้อ่านใหม่ที่ยังไม่เคยอ่านซีรี่ย์ย่อยเรื่องอื่นๆของพวกเขา  ^^' ====================    ศึกสองวัย ==================== เรื่องทั้งหมดได้ถูกเริ่มขึ้นในเช้าวันหยุดสุดสัปดาห์วันหนึ่งของปี 7850   มันช่างเป็นการเริ่มต้นของฤดูใบไม้ผลิที่แสนสดใส แต่ก็แฝงไว้ด้วยความวุ่นวายอยู่ไม่น้อย โครงการเที่ยวพักผ่อนช่วงวันหยุดของหลายคนถูกพับเก็บไว้อย่างกะทันหัน เพราะต้องจัดเตรียมสถานที่และหลายสิ่งหลายอย่าง ภายในวังเนริเปี้ยน ไว้คอยต้อนรับการมาของเจ้าหญิงน้อยพระองค์นั้น แต่เพราะผู้มาคือแก้วตาดวงใจที่ทุกคนรอคอยอยู่แล้ว ดังนั้นความวุ่นวายครั้งนี้จึงเป็นความเต็มใจของทั้งหมดที่ยินดีให้มันเกิดขึ้น  เพียงแต่ความรำคาญใจทั้งหลายกลับพุ่งไปที่คนจากสำนักพระราชวัง  คุณข้าหลวงสูงวัยจอมเรื่องมากคนนั้น ..ผู้แทนพระองค์ซึ่งรับพระราชเสาวนีย์จากสมเด็จพระพันปี ให้จะมาตรวจตราความเรียบร้อยเรื่องความเป็นอยู่ของเจ้าหญิงน้อยเสียมากกว่า เป็นที่รู้กันว่า วังเนริเปี้ยนเป็นเขตทหาร.. มีแต่ผู้ชายล้วน เพราะเจ้าชายทรงไม่ชอบให้มีพวกผู้หญิงมาจุ้นจ้าน จึงทรงวางกฏไว้ไม่รับพนักงานผู้หญิง  ดังนั้นในวังแม้แต่คนทำความสะอาดและคนครัวก็ยังเป็นผู้ชาย แต่มันเป็นเรื่องช่วยไม่ได้ที่ทรงมีพระขนิษฐา แถมยังเป็นพระขนิษฐาเพียงพระองค์เดียวที่ทรงรักสิเน่หาปานดวงใจ  ครั้นพอได้รับการเปิดไฟเขียวจากเหล่าผู้นำนักบวชแห่งเทพวิหารหลวง ให้วังเนริเปี้ยนเป็นผู้รับหน้าที่ในการดูแลอารักขาเทพธิดาน้อยแห่งคิวปัสตี บวกกับเจ้าหญิงน้อยก็ร่ำร้องอยากจะออกมาอยู่นอกวังกับพระเชษฐา  แม้คุณผู้ใหญ่หัวโบราณคร่ำครึในสำนักพระราชวัง จะคัดค้านไม่เห็นด้วยต่อเรื่องนี้อย่างแรง เพราะเห็นว่ามันผิดกฏมณเฑียรบาล ที่เจ้าหญิงจะออกมาอยู่นอกวังท่ามกลางเหล่าบุรุษนายทหารแบบนี้ หากแต่กฏมณเฑียรบาล หรือจะกล้าต้านบัญชาแห่งเทพ.. ! ที่สุดแล้วเจ้าชายอาซิคาลอสก็เป็นฝ่ายชนะ ได่รับสิทธิ์รับตัวเจ้าหญิงอาเซนธาเรีย มาประทับอยู่ด้วยกันกับพระองค์อย่างสมพระทัย   สำหรับเรื่องนี้ ความจริงทั้งสมเด็จพระจักรพรรดิและพระพันปี ก็ล้วนทรงไว้วางพระราชหฤทัยในตัวเจ้าชายและเหล่าราชวัลลภที่จะให้รับหน้าที่ดูแลน้องน้อย  หากแต่ความคร่ำครึหัวโบราณของคนในสำนักพระราชวังบางคน ที่ทนยอมเห็นการฝืนกฏมณเฑียรบาลไม่ได้  จึงกดดันสมเด็จพระพันปี ให้ส่งนางพระกำนัลและนางสนองพระโอษฐ์กลุ่มหนึ่ง มาติดตามอยู่ถวายการดูแลเจ้าหญิงน้อยให้ได้ ทว่าเรื่องนี้เจ้าชายก็ทรงยอมไม่ได้เช่นกัน เมื่อนึกถึงเหล่าพวกผู้หญิงกลุ่มนั้น..โดยเฉพาะการที่จะให้ยายแก่คนนั้นเข้ามาวุ่นวายในวังเนริเปี้ยนของพระองค์ สุดท้ายการเจรจาเมื่อวานนี้จึงตกลงพบกันครึ่งทางว่า ทางสำนักพระราชวัง ขอส่งเจ้าหน้าที่มาตรวจดูความเป็นอยู่ของเจ้าหญิงน้อยทุกสองสัปดาห์  และจะทรงอนุญาตให้มีพนักงานหญิงเข้ามาดูแลทำความสะอาดห้องบรรทมและเสื้อผ้าฉลองพระองค์ของเจ้าหญิงในช่วงกลางวัน โดยเข้ามาถวายงานวันละ 2-4 ชั่วโมง แล้วก็ให้กลับไป ไม่อนุญาตให้พักในวัง หากแต่ก่อนอื่น.. ทางสำนักพระราชวัง จะขอมาตรวจความพร้อมของวังเนริเปี้ยนก่อน ว่าเหมาะสมที่จะรับเจ้าหญิงน้อยมาประทับอยู่ด้วยแล้วหรือยัง หากว่าทางนี้ยังเตรียมที่ทางไม่พร้อม ก็จะให้เลื่อนการเสด็จมาของเจ้าหญิงน้อยไปก่อน และนี่ก็ย่อมเป็นแผนยื้อซื้อเวลาของทางสำนักพระราชวัง ที่จะขัดขวางการออกมาประทับอยู่นอกวังของเจ้าหญิงอาเซนธาเรียนั่นเอง ดังนั้นเมื่อคืนทุกคนแทบจะไม่ได้นอนกัน เพราะต้องคอยควบคุมดูแลคนงานในการจัดเตรียมความเรียบร้อยของสถานที่ให้เสร็จก่อนฟ้าสาง   ห้องบรรทมของเจ้าหญิงอยู่ในตำหนักหลังเดียวกันกับเจ้าชายเพียงแต่เป็นคนละปีก เครื่องเรือนของใช้ถูกสั่งซื้อทำใหม่มาทั้งหมด ให้สำหรับเหมาะกับเด็กผู้หญิงโดยเฉพาะ   อันที่จริง..นับตั้งแต่เจ้าชายทรงดำรงตำแหน่งอาซควินส์แห่งเนริเปี้ยน และย้ายมาประทับที่นี่  เจ้าหญิงอาเซนธาเรีย ก็มักเสด็จมาเที่ยวมาเยี่ยมเยียนพระเชษฐาอยู่บ่อยครั้ง จนคุ้นเคยกับสถานที่และสนิทกับแทบทุกคนในวัง เพียงแต่..ไม่ได้ประทับค้างคืนด้วยเท่านั้น และพรุ่งนี้ก็จะเป็นด่านสุดท้ายแล้ว สำหรับการต่อสู้ในเรื่องนี้ วังเนริเปี้ยนต้องพร้อมรับเจ้าหญิงน้อย การมาตรวจประเมินในวันพรุ่งนี้ ทุกอย่างต้องผ่าน จากนั้นในตอนเย็น เจ้าชายจะได้ไปรับเสด็จน้องน้อย เดินทางมาประทับอยู่ด้วยกัน... เพียงแต่ไม่รู้ว่าคราวนี้ยายแก่นั่น จะงัดอะไรมาใช้เป็นไม้ตายสุดท้ายนะ ? เช้าวันนี้ที่โต๊ะอาหาร.. มันเป็นกฏของวังที่เจ้าชายทรงตราไว้อีกข้อหนึ่งว่า  นายทหารราชวัลลภทั้งห้าหากไม่ได้เดินทางไปราชการนอกสถานที่ ต้องมารับประทานอาหารเช้า และเย็นที่โต๊ะเสวยร่วมกันกับพระองค์ (คงกลัวเหงา ไม่อยากเสวยองค์เดียว)  ดังนั้นที่โต๊ะอาหารจึงมักตั้งวงประชุมเล็กๆอย่างไม่เป็นทางการ ระหว่างเจ้าชายกับนายทหารคู่พระทัยทั้งหลายอยู่เป็นนิจ มากัสแจกแผ่นกระดาษที่ตีเส้นเป็นตารางเวลาแจกจ่ายงานครบทั้งเจ็ดวันสำหรับสัปดาห์นี้ให้กับเพื่อนๆอีกสี่คน " เอาเวรสำหรับสัปดาห์นี้ไปดูกันก่อนนะ มันฉุกละหุกไปหน่อย เลยทำให้ทั้งเดือนไม่ทัน  ไว้รอให้ได้เสด็จมาจริงๆ แล้วที่เหลือเดี๋ยวค่อยออกตามมาให้ทีหลัง " จาร์ ลีอุส และลูเปอร์เซียส ก้มมองตารางเวรในมือตนเองล้วนไม่มีใครพูดอะไร  มีแต่ฟิเกอรัสที่โวยขึ้นเบาๆว่า " เฮ้ย.. เย็นวันมะรืนฉันมีงานต้องเดินทางไปการ์มีเทียทั้งวัน กว่าจะกลับก็คงดึก คงไปรับทูลกระหม่อมน้อยหลังเลิกเรียนไม่ทันว่ะ " " อ้าว.. แล้วก่อนจัดเวรทำไมไม่บอกวะ ... งั้นดูๆซิ.. มีใครแทนนายได้บ้าง.." " ไม่เป็นไร..ฉันอยู่เวรแทนให้เองก็แล้วกัน "   เจ้าชายอาซิคาลอสซึ่งประทับนั่งอยู่หัวโต๊ะ รับสั่งอาสาด้วยพระพักตร์ยิ้มๆอารมณ์ดี " ได้ยังไง ? " คนปากไวท้วงขึ้นอย่างลืมตัว ...ว่ากำลังเถียงอยู่กับใคร   " ทรงเสด็จไปแทน พวกกระหม่อมก็ต้องจัดเวรคนถวายอารักขาให้พระองค์  ยิ่งยุ่งยากเปลืองคนเข้าไปอีก " " ไม่เห็นต้องยุ่งยาก แล้วไม่เห็นต้องจัดคนอารักขา ฉันไปรับในฐานะนายทหารคนหนึ่ง ไม่ได้ไปในฐานะเจ้าชาย " " แต่ว่า..." " ทำไมต้องแต่ด้วยวะ ? ... "   คราวนี้ไม่เพียงพระพักตร์ตึงขึ้น พระสุรเสียงก็เข้มขึ้นกว่าเดิม  รับสั่งเน้นทีละคำ " คำพูดของฉันก็คือคำสั่ง ! " มากัสได้แต่ยิ้มแหยๆ แต่ก็ไม่วายหยอดต่อนิดๆ   "  โธ่.. ก็ใครจะกล้าว่าอะไรล่ะกระหม่อม ทรงรับไปทำแทนให้ก็ดีแล้ว.." อีกสี่คนบนโต๊ะมองหน้ากัน หันซ้ายมองขวา เตรียมหาที่หลบภัย แต่โชคดีก่อนจะที่มีเรื่องอะไรเกิดขึ้นมากความกว่านั้น ทหารรับใช้ผู้หนึ่งก็เข้ามารายงานว่า คุณข้าหลวงผู้แทนพระองค์สมเด็จพระพันปีเดินทางมาถึงแล้ว  มากัสเหมือนรู้ตัวว่าตะกี้กำลังก่อเรื่อง จึงรีบลุกขึ้นหาเรื่องชิ่งหนีก่อนใครเพื่อน "  กระผมจะออกไปรับหน้าต้อนรับให้ก่อนนะขอรับ.." พูดจบก็หัวเราะหึหึ รีบโถมตัวปราดออกไปอย่างรวดเร็ว ก่อนที่จะถูกใครบางคนที่นั่งเขม่นอยู่หัวโต๊ะ งับหัวกินแทนอาหารเช้าในวันนี้ ........................................................ คุณข้าหลวงที่มาในวันนี้ คือท่านยายเทเรน่า สตรีสูงวัยที่ได้ชื่อว่ามีอิทธิพลในราชสำนักมากที่สุด เพียงเป็นรองสมเด็จพระพันปีเท่านั้น  ซึ่งมาพร้อมผู้ติดตามอีกหกเจ็ดคน ท่านยายเทเรน่าแม้ปัจจุบันจะอายุใกล้เจ็ดสิบแล้ว แต่ก็ยังแลดูแข็งแรง มีบุคลิกสง่าน่าเกรงขาม  รอยเหี่ยวย่นของกาลเวลาที่ปรากฏร่องรอยให้เห็นบนใบหน้า  ยิ่งเหมือนจะย้ำความดุและเฉียบขาดของสตรีผู้นี้ ให้ยิ่งเข้มข้นขึ้น คำว่า "ท่านยาย" เป็นคำเรียกยกย่อง  แท้ที่จริงแล้วท่านยายเทเรน่าไม่เคยแต่งงานมีครอบครัว  ฟังว่าท่านถูกบิดานำมาถวายตัวเข้าวังตั้งแต่อายุสิบเอ็ดสิบสองปี จากนั้นถูกคัดเลือกให้ติดตามคอยสนองพระราชเสาวนีย์พระพันปี ตั้งแต่พระนางเพิ่งอภิเษกสมรสกับองค์จักรพรรดิพระองค์ก่อนซึ่งขณะนั้นยังดำรงตำแหน่งเป็นเพียงอาซควินส์แห่งเนริเปี้ยน  กลายเป็นคนสนิทที่ได้รับการไว้วางพระราชหฤทัย ต่อมายังได้รับหน้าที่เป็นหัวหน้าพระพี่เลี้ยงคอยถวายการอภิบาล เจ้าชายน้อยอาคิเมรัส สมเด็จพระจักรพรรดิในรัชกาลปัจจุบัน ตั้งแต่พระองค์ยังทรงแบเบาะ   หลังจากพระราชินีอะรีนเอลล่าสิ้นพระชนม์  องค์อาคิเมรัสไม่ยอมแต่งตั้งใครเป็นพระราชินีองค์ใหม่  อำนาจการบัญชาสำนักพระราชวัง จึงตกอยู่ที่พระพันปีผู้เป็นพระราชชนนี  แต่ช่วงหลังๆพระพันปีทรงปลงเรื่องราวทางโลก ฝักใฝ่แต่พระคัมภีร์พระจิตมุ่งมั่นสู่คิวปัสติเนียล เรื่องราวต่างๆในวัง จึงมักมอบให้นางข้าหลวงคนสนิทผู้นี้จัดการแทนพระองค์  ยิ่งเสริมให้ท่านยายเทเรน่ามีอำนาจได้รับความเกรงใจและเกรงกลัว จากเหล่าเชื้อพระวงศ์ทั้งหลาย  แล้วด้วยความที่ท่านเป็นคนดุ ดื้อและเข้มงวดด้วยแล้ว  จึงยิ่งแทบไม่มีใครกล้าขัดใจสตรีสูงวัยท่านนี้เลย ไม่ใช่สิ.. ถ้าจะมีคงมีเพียงบุคคลผู้เดียวกระมัง ที่มักดื้อรั้น ชอบต้านคำสั่งของท่านผู้หญิงคนนี้อยู่เสมอ  ....นั่นก็คือเจ้าชายอาซิคาลอส  ! นับตั้งแต่ยังทรงพระเยาว์ ก็มักทรงดื้ออย่างร้ายกาจ และชอบหาเรื่องแกล้งแหย่ท่านยายอยู่เสมอ  หากท่านยายบอกให้ทรงไปทางซ้าย พระองค์ก็จะต้องทรงขอไปทางขวา  หากท่านยายบอกให้หยุด ก็จะต้องทรงวิ่งไปมาไม่ยอมอยู่นิ่ง  แม้เมื่อเจริญพระชันษาออกจากวังไปศึกษาอยู่ประจำที่สถาบันอัลมาเดียลเป็นเวลาหกเจ็ดปี กลับมาอีกครั้งตอนเป็นหนุ่ม จะเริ่มรู้จักเกรงใจคนเฒ่าคนแก่บ้าง แต่ความรู้สึกที่ทรงมีต่อหญิงชราท่านนี้ ก็ยังคง "ไม่โปรด" และมีความรู้สึกว่า "ถูกชัง" อยู่ดี แต่เจ้าหญิงน้อยอาเซนธาเรีย มิเพียงไม่ดื้อรั้นเหมือนพระองค์ หากแต่ยังทรางเป็นเด็กหญิงตัวน้อยที่น่ารัก อ่อนโยน ชอบออดอ้อนฉอเลาะเอาใจคนเก่ง โดยเฉพาะอย่างยิ่งกับคนแก่ชรา  เจ้าหญิงน้อยจึงทรงเป็นที่โปรดปรานรักเอ็นดูจากท่านยายเป็นอย่างยิ่ง  ไม่ว่าท่านยายจะเข้มงวดแค่ไหน เจ้าหญิงน้อยก็รับได้และยินดีปฏิบัติตามเสมอไม่เคยโต้แย้ง  ปกติก่อนนี้ทรงเป็นน้องน้อยที่ขี้อ้อนพระเชษฐา หากแต่หลังจากห่างเหินกันหลายปี ระหว่างที่เจ้าชายทรงเรียนหนักอยู่ที่อัลมาเดียล ครั้นพอเสด็จกลับมาอีกครั้งก็พบว่าน้องน้อยทำท่าจะกลายเป็นพรรคพวกของท่านยายไปเสียแล้ว ด้วยเหตุนี้เจ้าชายจึงแอบขัดเคืองพระหฤทัยเป็นอย่างยิ่ง หนึ่งปีเต็มๆที่ทรงพยายามฟื้นฟูความสัมพันธ์ใกล้ชิดกับพระขนิษฐาใหม่  จนได้น้องน้อยคนเดิมกลับมาอีกครั้ง  ตรงนี้เองที่ระหว่างเจ้าชายกับท่านยาย เริ่มเปิดศึกแย่งชิงเจ้าหญิงน้อยกับเงียบๆ  และศึกนี้ยิ่งเข้มขึ้นเมื่อท่านยายเทเรน่าเสนอให้เปิดห้องเรียนขึ้นเฉพาะสำหรับราชนิกูลหญิงผู้สูงศักดิ์ภายในวัง  เพื่อไม่ให้เจ้าหญิงน้อยต้องทรงออกไปเข้าโรงเรียนนอกวัง ซึ่งอาจจะเกิดอันตรายได้ และด้วยความที่ชอบทำพระองค์ขวางลำท่านยาย  เมื่อท่านยายบอกว่าไม่ได้ พระองค์ก็จะทรงว่าทำให้ได้  ยิ่งน้องน้อยบ่นเหงา เบื่อชีวิตในวังอยากไปรับรู้ชีวิตสามัญชนบ้าง เหมือนราชนิกูลชายคนอื่นๆ ที่เมื่อพระชนมายุอยู่ในวัยอันสมควร ก็จะได้รับอนุญาตให้ใช้พระนามรองเข้าสู่ระบบการศึกษานอกวังสัมผัสเรียนรู้ชีวิตแบบสามัญชน พระองค์ก็ยิ่งทรงเห็นด้วยและอยากให้น้องน้อยได้สัมผัสความรู้สึกและประสบการณ์ดีๆแบบนั้นบ้าง " ไม่ได้นะเพคะ ระบบแบบนั้น ถูกตั้งไว้สำหรับราชนิกูลชาย ไม่ใช่หญิง  " ท่านยายเทเรน่าแย้งขึ้นทันทีต่อหน้าพระพักตร์สมเด็จพระจักรพรรดิและพระพันปี หลังจากได้ยินว่าเจ้าชายอาซิคาลอส มาขอพระบรมราชานุญาตให้เจ้าหญิงน้อยเข้าสู่ระบบการศึกษาโรงเรียนนอกวัง " แล้วทำไมจะต้องจำกัดการศึกษาของราชนิกูลหญิงด้วย แบบนี้มันไม่ยุติธรรมเลยนะท่านยาย " " หามิได้เพคะ ทูลกระหม่อมน้อยก็ยังทรงได้รับการศึกษาถึงขั้นสูงสุดได้ โดยการเชิญคณาจารย์ผู้ทรงคุณวุฒิเข้ามาสอนในวัง เหมือนกับที่เคยมีมาแต่ก่อนนี้ " " แต่การเรียนกันคนสองคนในวังแบบนั้น  มันได้รับอะไรต่างๆไม่เหมือนการเรียนร่วมกับเพื่อนๆคนอื่นๆ  แล้วยังสิ้นเปลืองเวลา เปลืองงบประมาณ เปลืองอะไรต่างๆมากมายโดยใช่เหตุ  อุปกรณ์การเรียนการสอน ก็เทียบกับไปเรียนในสถาบันใหญ่ๆไม่ได้ ..." ยังทรงให้เหตุผลอย่างไม่ยอมแพ้ เพื่อเปลี่ยนแปลงกฏมณเฑียรบาลอันคร่ำครึล้าหลังข้อนี้ องค์อาคิเมรัสกับพระพันปี สบพระเนตรกันแล้วลอบถอนพระทัย ไม่รู้จะทรงเข้าข้างฝ่ายไหนดี  ระหว่างพวกหัวเก่ากับหัวใหม่ เนื่องเพราะเหตุผลล้วนพอกัน จริงอยู่..แม้ทรงเห็นด้วยกับเจ้าชายอาซิคาลอส ที่จะให้มีการเปลี่ยนแปลงบ้างเพื่อสร้างสิ่งดีๆแก่ระบบการศึกษาสำหรับเหล่าราชนิกูลหญิง แต่ก็ทรงยอมรับว่ามันค่อนข้างเสี่ยงพอดู  เพราะราชนิกูลหญิงย่อมเกิดเรื่องเสื่อมเสียง่ายกว่าชาย  มิหนำซ้ำยังทรงดูออกว่า พระราชโอรสเหมือนกำลังฉวยโอกาสนี้ จะหาเรื่องแกล้งขัดใจท่านยาย เสียมากกว่าอยากจะเปลี่ยนแปลงระบบการศึกษาจริงๆ " ฝ่าบาท.. ขอทรงตัดสินด้วยเพคะ  กฏมณเฑียรบาลนี้มีมายาวนานหลายร้อยปี เพื่อดำรงไว้ซึ่งพระเกียรติและความบริสุทธิ์อันสูงส่ง จะให้ทูลกระหม่อมน้อย ออกไปอยู่ปะปนกับเหล่าสามัญชนได้อย่างไร  อาจจะทำให้เสื่อมเสียพระเกียรติได้ ขอทรงพิจารณาด้วยเพคะ " เจ้าชายก็รับแย้งขึ้นทันที " เล่าเรียนกับสามัญชนจะเสื่อมเสียพระเกียรติอย่างไรเชียว  งั้นที่ฉันไปเรียนอยู่ข้างนอกหกเจ็ดปี เกียรติของฉันก็คงหมดตัวแล้วล่ะสิ " " นั่นมันผิดกัน  ทรงเป็นผู้ชาย แต่พระขนิษฐาทรงเป็นผู้หญิงนะเพคะ " " แล้วผู้ชายกับผู้หญิง มันต่างกันตรงไหนมากมายเชียวท่านยาย  เกียรติของคนอยู่ที่ตนจะรักษาอย่างไรด้วย ไม่ใช่ห่วงแต่คนอื่นจะมาทำลาย ถ้ารักษาไม่เป็นมันก็ไม่อยู่หรอกนะ แล้วสำหรับเรื่องนี้..ฉันเชื่อใจในน้องสาวของฉัน ว่าเค้าเป็นเด็กที่มีความรับผิดชอบ ส่วนเรื่องที่เกรงคนอื่นจะมาคิดร้ายกับน้องหญิงนั้น   ฉัน..อาซิคาลอส ขอเอาเกียรติและชีวิตเป็นประกัน ตราบใดที่ฉันยังอยู่ในเมลาเนียล ฉันจะขอปกป้องน้อง ไม่ยอมให้ใครมาทำร้ายเธอได้เป็นอันขาด ท่านยายวางใจได้ " ท่านยายเริ่มหน้าแดงก่ำ เพราะเริ่มเถียงไม่ออก ความดันโลหิตกำลังพุ่งจี๊ด เจ้าชายจึงคลี่พระสรวล  ยิ้มน้อยๆอย่างรู้องค์ว่าได้ที " แล้วถ้าหากลำบากท่านยายมากสำหรับเรื่องนี้  งั้น..ฉันจะขอเอาน้องไปดูแลที่วังเนริเปี้ยนเองก็แล้วกัน  เราพี่น้องห่างเหินกันหลายปีแล้ว ฉันเองก็อยากทำหน้าที่พี่ชายที่ดี เพื่อแก้ตัวกับหลายปีที่ผ่านมา..." "  ไม่ได้เพคะ ! " " ทำไมจะไม่ได้ ? ...ไม่ให้ฉันลอง แล้วจะรู้ได้อย่างไร ว่าฉันทำไม่ได้ ? " "  เจ้าหญิงทรงเป็นผู้หญิง วังเนริเปี้ยนมีแต่เหล่าบุรุษ..." " มีแต่เหล่าบุรุษแล้วเป็นอย่างไร ? แล้วน้องก็ยังแค่เด็กหญิงวัยสิบขวบเองนะ  ท่านยายเอ่ยแบบนี้ไม่ดูถูกคนของฉันเกินไปหน่อยแล้วหรือ ? ฉันกล้าพูดได้ว่า..ทุกคนล้วนรักและเทิดทูนน้องหญิง ยอมทุกอย่างแม้ให้พลีชีพแทนตรงหน้าก็ทำได้ " "  ไม่ได้นะเพคะ ถึงอย่างไรก็ไม่ได้  " " ท่านยายบอกว่าทำไม่ได้ งั้นฉันจะทำให้ท่านยายดูว่าฉันทำได้.." " เจ้าชาย...! " "  พอทีเถอะ...! "   แล้วกรรมการก็ทนฟังไม่ได้อีกต่อไป ทั้งองค์อาคิเมรัสและพระพันปี ยกหัตถ์ชูขึ้นส่งพระสุรเสียงปรามพร้อมกันจนแทบเป็นเสียงเดียว " ฝ่าบาท.. พระพันปี โปรดทรงพิจารณาด้วยนะเพคะ  เรื่องแบบนี้ไม่เคยมีมาก่อน จะให้เจ้าชายทรงทำกับทูลกระหม่อมน้อยของหม่อมฉันแบบนั้นไม่ได้ " เมื่อชนะไม่ได้ด้วยอำนาจ หญิงสูงวัยก็เริ่มบีบน้ำตาคนชราออกมาอ้อนวอน  แต่เจ้าชายก็หาทรงได้พระทัยอ่อนไม่  สลายท่าทีกวนโทสะคนแก่ในตอนแรกลงบ้าง รับสั่งอย่างจริงจังขึ้นกว่าเดิม "  เสด็จพ่อ เสด็จย่า... ลูกหาได้มีเจตนาจะล่วงเกินท่านยายไม่  เพียงแต่..คงจะทรงทราบดีว่า ฐานะของน้องหญิงหาใช่เพียงเจ้าหญิงธรรมดาดั่งเจ้าหญิงคนอื่นๆในอดีตที่มีมา  และหน้าที่ของหม่อมฉัน ก็หาใช่เพียงแค่พี่ชายคนหนึ่งไม่  น้องเกิดมาเพื่อกาแลกซี่คิวปัสตี และหม่อมฉันตลอดจนคนของหม่อมฉันก็ล้วนมีหน้าที่เพื่อเธอ  ดังนั้นถึงเวลาแล้ว..หม่อมฉันพร้อมแล้วที่จะรับหน้าที่นี้  โปรดส่งมอบภารกิจนี้ให้แก่หม่อมฉันเถิดพะย่ะค่ะ  " ทั้งสองพระองค์หันมาสบเนตรกันอีกครั้งพลางครุ่นคิด   พระพันปีแย้มสรวลให้อย่างเหนื่อยระอา ก่อนจะทรงปัดภาระความหนักพระทัยทั้งหมดให้แก่พระราชโอรสเพียงผู้เดียว " อาคิเมรัส  พระองค์คือประมุขสูงสุดของจักรวรรดิแห่งนี้  เรื่องนี้ขอให้ทรงตัดสินพระทัยเองเถิด...สำหรับหม่อมฉัน..คงไม่มีสิทธิ์ตัดสินเรื่องนี้หรอก ..." องค์จักรพรรดิทรงนิ่งไปครู่ใหญ่ ทอดพระเนตรอดีตพระอภิบาล แล้วก็ทอดพระเนตรพระราชโอรส  สุดท้ายค่อยตัดสินพระทัยรับสั่งว่า " ในเมื่อเรื่องนี้เกี่ยวพันถึงเทพธิดาน้อยแห่งคิวปัสตี  งั้นก็ขอให้พระอาจารย์แห่งเทพวิหาริเซปาติคัสถามความเห็นจากเหล่าเทพเป็นผู้ตัดสินก็แล้วกัน..." ......................................... บ่ายวันนั้นเจ้าชายอาซิคาลอส เสด็จกลับวังเนริเปี้ยนอย่างไม่ค่อยสบายพระทัยนัก ไม่มั่นพระทัยเลยว่าเทพเจ้าจะเข้าข้างพระองค์ หรืออยู่ฝ่ายผู้รักษากฏมณเฑียรบาลที่มีมานานนับร้อยปี ! งานนี้ไม่รู้เหล่านักบวชแห่งเทพวิหารหลวงจะอยู่ฝ่ายไหน ? แต่ถึงอย่างไรก็ตาม.. พระองค์จะแพ้ยายแก่นั่นไม่ได้เป็นอันขาด ! อีกด้านหนึ่งไม่ไกลออกมานัก..มากัสยืนพิงเสาหน้าตำหนักกอดอกครุ่นคิด นึกหาแผนการที่จะช่วยเหลือผู้เป็นนาย สุดท้ายสายตาก็กวาดไปที่ลูเปอร์เซียสซึ่งกำลังเดินตรงมาทางนี้  แล้วยิ้มอย่างนึกอะไรออก "  ลู้ป ... งานนี้นายไม่ลองถือโอกาส ไปเยี่ยมคารวะพระอาจารย์ไฟซาลหน่อยหรือ ?  " คนถูกเรียกชะงักเท้า เลิกคิ้วเป็นเชิงไถ่ถาม " น่า.. ศิษย์ไปกราบเยี่ยมอาจารย์ คงไม่มีใครว่าพวกเราไปติดสินบนเทพเจ้าหรอก " ฟิเกอรัสที่อยู่ตรงนั้นด้วยฉุกใจคิด รีบพยักพะเยิดสนับสนุน "  จริงด้วย.. แค่เกลี้ยกล่อมบอกเหตุผล ไมได้ติดสินบนสักหน่อย " คนที่ไม่ค่อยพูด ยังคงไม่พูดว่ากระไร  ดวงตาเรียวยาวดุจตาหงส์ หรี่เล็กลงอย่างครุ่นคิด จากนั้นพยักหน้าอย่างเข้าใจ ก่อนจะหันกายเดินผละไปอย่างเงียบๆ ฟิเกอรัสมองตามพลางขมวดคิ้ว แล้วหันมาทางมากัสอย่างไม่มั่นใจ "  ว่าแต่.. นายว่าหมอนี่จะพูดจาเกลี้ยกล่อมใครเป็นไหมวะ ? " ......................................... ในวันนั้น.. ไม่ได้มีเพียงลูเปอร์เซียสที่เดินทางไปเทพวิหารเซปาติคัส  ยังมีเจ้าชายอาซิคาลอส ก็เสด็จตามไปด้วยอีกพระองค์ ยานร่อนจอดลงบนลานกว้าง เบื้องหน้าคือสิ่งก่อสร้างอันยิ่งใหญ่โอ่อ่ารโหฐานจนแทบไม่น่าเชื่อว่าเป็นฝีมือมนุษย์ เทพวิหารหลวงแห่งนี้ตั้งอยู่บนที่ราบกลางเทือกเขาสูงทางทิศเหนือของเมลาเนล่า เชื่อกันว่า ณ ที่ตรงนี้ คือตำแหน่งอันศักดิ์สิทธิ์ ที่มีประตูเปิดเชื่อมต่อไปยังเทพยสถานอันเป็นที่สถิตย์ของเทพเจ้า ซึ่งมีนามว่า เทพวิหารคิวปัสติเนียล มีแต่ผู้ที่ฝึกพลังในพระคัมภีร์ จนสำเร็จขั้นเซลราแล้วเท่านั้น จึงสามารถเดินทางสู่สถานแห่งเทพนั้นได้ หัวหน้านักบวชของเทพวิหารเซปาติคัส   ได้รับยกย่องให้อยู่ในตำแหน่งเธโอดอน (พระสังฆราช) ถือเป็นประมุขของนักบวชทั่วแผ่นดิน  ดังนั้นไม่เพียงเป็นศูนย์รวมศรัทธาของผู้คน อีกทั้งยังมีบทบาทต่อการเมืองการปกครองของจักรวรรดิมานับหลายร้อยปี เธโอดอนคนปัจจุบัน มีนามว่าพระอาจารย์ไฟซาล ลือกันว่าพลังคอธของท่านสำเร็จถึงขั้นเซลราแล้ว แต่เรื่องนี้ยังคงไร้การยืนยัน แม้แต่จากเจ้าตัวเอง เพราะในช่วงหลังท่านอาจารย์มักเก็บตัว ไม่ค่อยปรากฏออกมาพบใครโดยง่าย ยกเว้นในพระราชพิธีสำคัญๆเท่านั้น สามสิบกว่าปีก่อน พระอาจารย์ไฟซาลเคยรับศิษย์ไว้สามคน และหนึ่งในนั้นก็คือเจ้าชายอาคิเมรัส สมเด็จพระจักรพรรดิองค์ปัจจุบัน  แต่ระหว่างศิษย์ทั้งสามฟังว่าเกิดเรื่องราวปัญหาอันซับซ้อน  สุดท้ายอีกสองคนหายสาปสูญไป ไม่มีใครกล่าวถึงอีกเลย เรื่องราวที่เกิดขึ้นในตอนนั้น กลายเป็นตำนานที่ไร้การยืนยันข้อเท็จจริง ...แล้วก็ถูกกาลเวลา ลบเลือนให้จางหายไปจากประวัติศาสตร์ และความทรงจำของคนรุ่นต่อมา หลังจากนั้นก็ไม่ปรากฏว่าท่านรับใครเป็นศิษย์อีกเลย จนกระทั่งเมื่อสามปีก่อน ค่อยเปิดเผยเรื่องที่ท่านรับเด็กชายกำพร้าจากดาวนาเธียร์คนหนึ่งไว้เป็นศิษย์ พร้อมถ่ายทอดพลังคอธและวิชาการให้เป็นเวลาอยู่ถึงสิบกว่าปี เพื่อมอบศิษย์ผู้นี้เป็นของขวัญในวันขึ้นตำรงตำแหน่งอาซควินส์แห่งเนริเปี้ยนให้กับเจ้าชายอาซิคาลอส ซึ่งคนผู้นั้น ก็คือ ลูเปอร์เซียสนั่นเอง ! ไม่มีใครรู้ และไม่มีใครเข้าใจ ว่าเด็กชายกำพร้าจากดวงดาวอันแร้นแค้นดวงนั้น มีความเป็นมาสำคัญอย่างไร ถึงได้รับเกียรติจากนักบวชผู้ยิ่งใหญ่ท่านนี้ถึงเพียงนี้ .. บางทีสำหรับเรื่องนี้ แม้กระทั่งลูเปอร์เซียสเอง ก็ไม่รู้และไม่เข้าใจเหมือนกัน ประการสำคัญ.. เขาไม่มีความทรงจำของวัยเด็กก่อนอายุเจ็ดขวบอยู่ในสมองเลย   ทุกประการคล้ายถูกลบทิ้งไปด้วยบางสิ่งบางอย่างจนหมดสิ้น ! ............................ จากคุณ : ธีตภากร เขียนเมื่อ : 12 มี.ค. 54 04:30:08

ความคิดเห็นที่ 5 (ต่อค่ะ) การเดินทางไปเทพวิหารเซปาติคัสครั้งนี้ทั้งสองต้องพบความผิดหวัง เพราะว่านักบวชที่ออกมารับเสด็จ ทูลว่าพระอาจารย์ไฟซาลไม่อยู่ หากแต่คล้ายกับมีญาณรับรู้ว่าเจ้าชายจะเสด็จมา จึงฝากจดหมายฉบับหนึ่งไว้ให้พระองค์  ในจดหมายนั้น เขียนไว้ด้วยข้อความสั้นๆว่า " เรื่องราวทุกอย่างถูกกำหนดไว้แล้ว ชีวิตมนุษย์ทุกรูปนาม ล้วนต้องดำเนินไปตามชะตากรรม อย่าไปขัดขืนหรือฝ่าฝืนมันเลย เพราะอาจทำให้ทุกอย่างยิ่งบานปลาย " เจ้าชายอาซิคาลอสได้ทรงอ่านจดหมายแล้วต้องรู้สึกพระทัยฝ่อ หรือว่าพระอาจารย์ไฟซาลกำลังจะบอกใบ้ให้พระองค์ทำใจยอมรับต่อกฏมณเฑียรบาลเหล่านั้น ? และเมื่อสัปดาห์ที่แล้วก็มีรับสั่งจากองค์จักรพรรดิให้เข้าเฝ้าอีกครั้ง เพื่อรับฟังคำตัดสินจากคณะนักบวชแห่งเซปาติคัส   ท่านยายเทเรน่าไม่รู้ไปทราบข่าวมาจากไหน เรื่องที่เจ้าชายทรงเสด็จไปขอพบพระอาจารย์ไฟซาล แต่ไม่ได้รับการเข้าพบ ดังนั้นวันนี้พอเห็นพระพักตร์ก็ยิ้มให้พระองค์อย่างเยาะเย้ย  ทำท่าทางเหมือนพกความมั่นใจเปี่ยมล้นว่าเหล่านักบวชจะต้องเข้าข้างนาง เพื่อพิทักษ์รักษาไว้ซึ่งกฏมณเฑียรบาลที่มีมานานหลายร้อยปี แต่แล้วทุกอย่างก็พลิกความคาดหมาย..เมื่อองค์อาคิเมรัสทรงประกาศคำตัดสินออกมาอย่างชัดเจน "  พระอาจารย์ไฟซาลเพิ่งมาพบเรา พร้อมกับนำคำพิจารณาจากเหล่าคณะนักบวชทั้งหลายมาแจ้งกับเราว่า ให้อนุญาตลูกหญิง ไปพักอยู่กับอาซิคาลอสที่วังเนริเปี้ยน เพื่อรับการศึกษาในระบบโรงเรียนนอกวังหลวงได้ " จบสิ้นรับสั่ง เจ้าชายแย้มพระสรวลกว้างอย่างลืมองค์ทันทีด้วยความดีพระทัย  ส่วนท่านยายเทเรน่าน้ำตาซึมกับความพ่ายแพ้  หน้าเดี๋ยวซีดเดี๋ยวแดงก่ำ เหลือบตามองเจ้าชายอย่างแค้นเคือง  แม้ต้องทำใจยอมรับกับคำตัดสิน แต่หญิงชราก็ยังไม่ยอมปล่อยวางมือง่ายๆ เมื่อไม่สามารถรั้งตัวเจ้าหญิงน้อยไว้ได้ ก็จะขอส่งคนของตนเองติดตามไปอยู่ด้วยคอยถวายการดูแล " ไม่ได้.. ไม่ต้อง  "   เจ้าชายทรงโวยคัดค้านทันที " ฉันสามารถดูแลน้องสาวของฉันเองได้ " "  พระองค์ทรงมีภารกิจมากมาย จะเอาเวลาไหนมาอยู่ดูแลทูลกระหม่อมน้อย ? " " พวกเราได้วางแผนจัดเตรียมทุกอย่างไว้แล้วว่าจะทำอย่างไร ท่านยายไม่ต้องเป็นห่วง " ................................... การถกเถียงกันในวันนั้นจบลงได้ เมื่อพระพันปีทรงตัดสินให้ทั้งสองฝ่ายช่วยถอยให้กันคนละหนึ่งก้าว นั่นคือให้เจ้าชายยอมให้ทางสำนักพระราชวัง ส่งเจ้าหน้าที่มาตรวจดูความเป็นอยู่ของเจ้าหญิงน้อยทุกสองสัปดาห์  และอนุญาตให้มีพนักงานหญิงเข้ามาดูแลทำความสะอาดห้องบรรทมและเสื้อผ้าฉลองพระองค์ ซึ่งเป็นสถานที่และของส่วนพระองค์ของเจ้าหญิง คงไม่เหมาะสมที่จะให้บุรุษเข้ามาจัดการทำตรงนี้  แต่ผู้ที่จะเข้าไปถวายงานให้ไปทำเพียงวันละ 2-4 ชั่วโมง โดยให้กลับไป ไม่ต้องพักอยู่ในวังเนริเปี้ยน เจ้าชายทรงจนด้วยเหตุผล และไม่อาจดื้อแพ่งกับสมเด็จย่า จึงได้แต่ยอมรับคำตัดสินโดยดุษฏี หากทันใดนั้น ท่านยายเทเรน่าที่ได้คืบก็จะเอาศอก รีบทูลเสนอขึ้นมาอีกข้อ "  แต่ประเดี๋ยวก่อนนะเพคะ ก่อนที่จะให้ทูลกระหม่อมน้อยของหม่อมฉัน เสด็จไปประทับที่วังเนริเปี้ยน  พระองค์จะต้องให้ทางนั้นจัดเตรียมทุกอย่างไว้สำหรับทูลกระหม่อมน้อยให้พร้อมก่อน และหม่อมฉันจะขอไปตรวจสถานที่เองว่าเหมาะสมหรือไม่  มิฉะนั้น.. ก็ให้เลื่อนการเสด็จไปประทับจนกว่าทุกอย่างจะพร้อมและเรียบร้อยนะเพคะ  " เจ้าชายอาซิคาลอสขยับโอษฐ์จะค้าน หากแต่ไม่ทันพระพันปี ที่ทรงพยักพักตร์เห็นด้วย "  งั้นตกลงตามนี้นะอาซิคาลอส  เทเรน่า ...ฉันขอมอบเรื่องนี้ให้เธอจัดการแทนฉันด้วยก็แล้วกัน " ท่านยายเทเรน่ารีบรับพระราชเสาวนีย์อย่างรวดเร็ว เหมือนกลัวใครจะชิงคัดค้าน  ส่วนเจ้าชายได้แต่จำพระทัยยอมรับอย่างเสียมิได้ " แล้วสัปดาห์หน้า หม่อมฉันจะไปตรวจวังเนริเปี้ยน เจ้าชายโปรดเตรียมพระองค์ให้ดีๆนะเพคะ " ไม่มีใครทันเห็นองค์อาคิเมรัส ที่แอบอมพระสรวลแล้วส่ายพระพักตร์อย่างขำๆปนระอา ระหว่างศึกคนต่างวัยคู่นี้ ! ................................. ในที่สุด..  ศึกนัดสุดท้ายก็มาถึง เจ้าชายออกมาต้อนรับทักทายท่านยายเทเรน่าในฐานะเจ้าบ้านที่ห้องโถงรับแขก  หญิงสูงวัยน้อมตัวเล็กน้อยทำคารวะถวายบังคมตามธรรมเนียมพอเป็นพิธี หากดวงตากลางเบ้าอันตอบลึกบนใบหน้าเหี่ยวย่นนั้น ยังคงแฝงแววเย่อหยิ่งทระนงตลอดเวลาไม่เสื่อมคลาย " วังเนริเปี้ยนยินดีต้อนรับท่านยาย.. ทุกอย่างจัดเตรียมไว้พร้อมแล้ว เชิญท่านยายขึ้นไปตรวจได้ .. มากัส ฟิกเกอรัส.. ช่วยต้อนรับและอำนวยความสะดวกให้ท่านยายด้วย.." รับสั่งด้วยน้ำสุรเสียงทุ้มนุ่มฟังอบอุ่น พลางผายพระหัตถ์ไปทางบันได เชื้อเชิญคณะผู้มาตรวจขึ้นไปดูสภาพห้องข้างบน ทุกอย่างดูช่างเป็นพิธีการเสียเหลือเกิน ทั้งยังเปี่ยมไปด้วยการต้อนรับอย่างเป็นมิตร ไม่คล้ายคนสองฝ่ายที่เคยมีเรื่องขัดแย้งกันมาก่อน จนท่านยายทำหน้าอึ้งไปเล็กน้อย ดวงาฉายแววระแวงนิดๆ แต่ก็ไม่ได้แสดงออกความกังวลให้ใครเห็นชัดเจนเกินไป " ขอบพระทัย.." ค้อมศีรษะรับรับสั่ง แล้วยืดอกเชิดคอก้าวย่างออกเดิน ด้วยทีท่าราวนางพญาหงส์(ชรา)  มากัสรีบพุ่งตัวปราด แซงนำหน้าออกไปก่อนเพื่อนำทาง โดยมีฟิเกอรัสตามไปติดๆ ภาพร่างสูงใหญ่โย่งบึกบึนของนายทหารหนุ่มทั้งสอง ยามยืนอยู่เคียงขนาบข้างยิ่งกดให้หญิงชราดูตัวเตี้ยเล็กลงไปถนัดใจ ทำให้คนตัวสูงต้องค้อมตัวเล็กน้อยแทบตลอดเวลาอย่างให้เกียรติผู้อาวุโส  ปั้นรอยยิ้มประจบเต็มใบหน้า พลางชวนสนทนาไม่ขาดปาก " ท่านยายเดินดีๆนะขอรับ บันไดมันสูงเดี๋ยวจะหกล้มเอา   ไหวไหมขอรับ ถ้าเหนื่อยก็พักก่อน..บอกได้นะขอรับ... บันไดนี้สูงหน่อยนะขอรับ มีทั้งหมดยี่สิบสี่ขั้น แต่รับรองความคงทนแข็งแรงขอรับ รับน้ำหนักได้สูงไม่ต้องห่วงเรื่องมันจะผุพัง  พรมที่ปูลาดนี่ก็สั่งทอมาพิเศษขอรับ คำนวณแรงเสียดทานไว้อย่างพอเหมาะ ไม่ต้องห่วงเรื่องลื่นหกล้ม...." ................................... ท่านคิดว่า...ทอดตาทั่วแผ่นดินนี้มีใครที่มีความสามารถส่งเสียงพูดตลอดเวลา โดยไม่ต้องเว้นจังหวะหายใจได้หรือไม่ ? คำตอบคือ อาจจะมี แต่คงมีน้อยจนหาได้ยากยิ่ง ถ้าเช่นนั้น ..มากัสก็คงเป็นบุคคลที่หาได้ยากประเภทนั้นแล้ว ตลอดทางที่นำทางคุณข้าหลวงจากสำนักพระราชวังตั้งแต่ขึ้นบันได ผ่านระเบียงห้องโถงไปยังปีกด้านตะวันตกของตำหนักซึ่งจัดเตรียมไว้สำหรับเป็นส่วนประทับของเจ้าหญิงน้อย มากัสมีเรื่องที่สามารถพูดรายงานได้ตลอดทาง เล่าตั้งแต่การจัดหาข้าวของเครื่องใช้ คัดเลือกช่างที่จะมาซ่อมแซมตกแต่ง ไปจนถึงสภาพดินฟ้าอากาศตามฤดูกาลต่างๆ ยังมีต้นไม้ที่เอามาใส่กระถางปลูกประดับไว้บนระเบียงทางเดินมีกี่ต้น ต้นอะไรบ้าง แต่ละต้นมีประวัติความเป็นมาอย่างไร ออกดอกเมื่อไหร่ ผลัดใบเมื่อไหร่ ฯลฯ แรกๆท่านยายที่ยังวางมาดเคร่งขรึมให้ดูน่าเกรงขาม ก็ทนฟัง   ฟังไปฟังมาชักรำคาญ  ขยับปากจะปรามให้หยุดพูด แต่ก็ไม่มีจังหวะใดว่างให้ได้แซง ถลึงตาใส่ก็แล้วแต่อีกฝ่ายดูเหมือนจะมองไม่เห็น หรือไม่ก็ไม่เข้าใจความหมาย ยังคงโค้งประหลกๆฉีกยิ้มประจบพูดจ้อไม่ยอมหยุด   ครั้นส่งเสียงแทรก โดยไม่สนใจเสียงของอีกฝ่าย แต่ก็โดนเสียงสูงที่ดังกว่าดังขึ้นกลบ จากนั้นเจ้าตัวก็เฉไฉเปลี่ยนเรื่องรายงานไปเรื่องอื่นเสียนี่  บางทีเจ้าเพื่อนอีกคนก็เข้ามาช่วยพูดโยนรับสลับกันไปมาอย่างเข้าขากันทั้งสองคน เด็กบ้า.. เมื่อไหร่จะหยุดพูดเสียที ! หญิงชราแทบอยากจะยกสองมือขึ้นอุดหูแล้วกรีดร้อง หากแต่ทำไม่ได้เพราะต้องรักษาภาพลักษณ์ไว้  วันนี้ตนไม่ได้มาเพียงลำพัง แต่ยังมีเจ้าหน้าที่ในสำนักพระราชวังคนอื่นพร้อมด้วยนางพระกำนัลจากในวังติดตามมาด้วย  หากแต่คนเหล่านั้นดูเหมือนไม่ได้มีความรู้สึกรำคาญเหมือนนางสักคนเดียว มิหนำซ้ำบางคนยังทำหน้ากลั้นยิ้ม เหมือนขบขันอะไรบางอย่างก็ไม่ปาน   สุดท้ายสิ่งที่หญิงชราทำได้คือเดินหนี ...! เร่งฝีเท้าหมายจะผละออกห่าง แต่ขายาวๆของชายหนุ่มทั้งสอง กลับก้าวได้ไกลกว่า ยังคงตามขนายเคียงข้างนางจนไม่อาจสลัดหลุด  ณ เวลานี้ท่านยายเริ่มสำนึกว่า ไม่น่าหลวมตัวหลุดเข้ามาในหลุมพลางของเจ้าชายตัวร้ายผู้นั้นเลย  ลูกน้องแต่ละคนก็เอาเรื่องกันทั้งนั้น ร้ายกาจพอกันทั้งเจ้านายทั้งลูกน้อง ห้องโถงทางเดินกลางตำหนักกว้างขวางและยาวเหยียด แต่ท่านยายกลับต้องเดินตัวลีบในที่ที่จำกัด แถบยังเร่งฝีเท้าจนสับถี่ ไม่กี่อึดใจก็ถึงห้องบรรทมที่จัดไว้ให้ทูลกระหม่อมน้อย ฟิเกอรัสผลักเปิดประตูเพื่อให้ทุกคนเข้าไปชม ส่วนมากัสก็ยังคงทำหน้าที่ของเขาต่อไป.. นั่นคือ พูด พูด แล้วก็พูด สภาพในห้องบรรทมทำให้ท่านยายเทเรน่าต้องชะงักอึ้ง อ้าปากค้างไปด้วยความคาดไม่ถึง  ไม่นึกว่าเจ้าชายอาซิคาลอสจะมาไม้นี้ สภาพห้อง  การจัดตกแต่ง ตลอดจนข้าวของเครื่องเรือนเครื่องใช้ทั้งหมดตรงหน้า ช่างเหมือนกับคัดลอกมาจากห้องบรรทมของเจ้าหญิงน้อยที่วังหลวงไม่มีผิด  ทุกอย่างทุกตารางนิ้ว ทั้งขนาดทั้งสีสัน นี่พวกเขาทำขึ้นมาได้อย่างไร ? แล้วนี่ตนเองจะออกปากติแย้งตรงไหนได้ ? " ทุกอย่างเป็นอย่างไรบ้างขอรับ.. ? " แน่ใจนะว่านี่เป็นประโยคคำถาม เพราะพอคนถูกถามจะอ้าปากตอบ ประโยคถัดไปก็ตามมาติดๆไม่มีเว้นวรรค " เรียบร้อยดีใช่ไหมขอรับ พวกเราถ่ายภาพห้องบรรทมมาทุกตารางนิ้ว เพื่อจัดตกแต่งที่นี่ให้เหมือนห้องบรรทมเดิมเลยเชียวนะ  ทั้งหน้าต่างก็คำนวณทิศทางลม ทิศทางแสงไว้ให้เหมือนกับตำหนักที่วังหลวง ...โอะๆ ท่านยายไม่ต้องขมก็ได้ขอรับ พวกกระผมทราบว่าท่านยายจะชมว่าอะไร มันเป็นหน้าที่ของพวกเราขอรับ พวกเราเต็มใจทำทุกอย่างเพื่อทูลกระหม่อม .. ท่านยายไม่ต้องห่วง รับรองทูลกระหม่อมน้อยจะอยู่ที่นี่อย่างปลอดภัยและมีความสุข  อ้อ.. ท่านยายจะไปชมดูห้องสรงน้ำไหมขอรับ ...หรือว่าห้องทรงพระอักษรดีขอรับ ?  หรือว่า...." " ฉัน...ฉัน..ฉัน..."   หญิงชราพูดได้คำเดียวอยู่หลายครั้ง เพราะไม่สามารถพูดคำต่อไปได้ ในหัวมึนตื้อตีบตัน  ด้วยเสียงของเจ้าหนุ่มคนนี้ที่ดังก่อกวนอยู่ในกระโหลกศีรษะ จนสมองของนางทำงานไม่ทัน นึกคำพูดอะไรไม่ออกแม้แต่คำเดียว แล้วฟิเกอรัส ก็พลันโพล่งออกมา ด้วยคำพูดที่ทำให้มากัสหยุดปากพูดได้สนิททันที " ท่านยายจะเป็นลมหรือขอรับ ? " ........................................................ เจ้าชายอาซิคาลอสพอได้รับรายงาน ก็รีบเร่งพระบาทตรงมาที่เก้าอี้ยาว  ครั้นเห็นหญิงชราจอมเรื่องมากคนนั้น นั่งสูดดมยาแก้ลมอย่างหมดมาดนางพญาหงส์  ถึงกับต้องพยายามกลั้นพระสรวลไว้สุดความสามารถ  หันไปสบตากับมากัสที่ยืนอมยิ้ม  พยักหน้านิดๆาส่งสัญญาณบางอย่างมาทางนี้แว่บหนึ่ง  ค่อยรีบปั้นพระพักตร์ให้เรียบนิ่งไว้  ก้มลงรับสั่งถามอย่างอ่อนโยน "  ได้ข่าวว่าท่านยายไม่สบาย เป็นอย่างไรมั่งขอรับ ? " คนป่วยจะอ้าปากพูดอะไร แต่ฟิเกอรัสก็ชิงรายงาน "  กระหม่อมตรวจอาการท่านยายแล้ว ตอนนี้ไม่เป็นอะไรมากแล้วขอรับ  เป็นอาการธรรมดาของคนสูงวัย  เพียงแต่..ถ้าเป็นบ่อยๆก็คงไม่ดีนัก กลับไปให้ไปตรวจร่างกายที่โรงพยาบาลหน่อยก็ดี เผื่อมีอะไร..จะได้หาหยูกยากินแก้ไขกันไว้ได้ถูกโรค " "  ไม่ต้อง...คนอย่างฉันหนังเหนียว ไม่เป็นอะไรง่ายๆหรอก   " ท่านยายโพล่งประชดขึ้นอย่างแค้นๆ แต่พูดจบก็นึกขึ้นมาได้ว่าลืมตัวแสดงกิริยา ไม่งามไม่เหมาะสมออกไป จึงรีบปรับน้ำเสียงลง ค้อมศีรษะเล็กน้อยให้กับเจ้าชาย "  หม่อมฉันไม่เป็นอะไรแล้ว ขอบพระทัยที่เป็นห่วง " "  ไม่เป็นอะไรก็ดี "   รับสั่งพลางประทับนั่งลงข้างๆ โน้มพระองค์เล็กน้อย ยื่นพระพักตร์เข้าไปถาม " จริงสิ... ท่านยายขึ้นไปตรวจข้างบนแล้ว เห็นว่าเป็นอย่างไรบ้าง .. ให้ผ่านไหม ? " มากัสยิ้มกว้าง โค้งตัวเข้ามาเสนอว่า "  ถ้ายังไม่ผ่าน มีตรงไหนให้แก้ไขก็บอกได้นะขอรับ ..เพียงแต่อาจต้องรบกวนให้ท่านยายมาตรวจใหม่.. คงเหนื่อยแย่ " หญิงชราหันไปขึงตาใส่แล้วค้อนขวับอย่างขุ่นๆ อยากจะด่าออกไปว่า 'ฉันคงจะไม่หลวมตัวมาให้เด็กบ้าอย่างพวกเธอรุมหัวกันแกล้งเป็นหนที่สองอีกแล้วหรอกนะ' หากแต่ก็ยังเกรงใจชายหนุ่มผู้สูงศักดิ์ตรงหน้า  ขบคิดเล็กน้อยนึกถึงสภาพห้องที่อีกฝ่ายจัดเตรียมไว้ให้ทูลกระหม่อมน้อยนั้น แสดงออกถึงความตั้งพระทัยอย่างจริงจัง ดูท่าจะอาศัยเรื่องการจัดเตรียมตำหนักที่ยังไม่พร้อม คงใช้เอาเป็นข้ออ้างขัดขวางไม่ได้อีกแล้ว ปล่อยไปก่อนก็แล้วกัน หนทางข้างหน้ายังมียาวไกล ทุกอย่างมิใช่จะจบลงแค่นี้ ให้ทูลกระหม่อมน้อยออกมาอยู่ที่นี่สักพักแล้วค่อยคิดแผนการเหมาะๆเอาพระองค์คืนภายหลังก็คงยังไม่สาย ดังนั้นเมื่อคิดได้ดังนี้ จึงค่อยถอนใจเบาๆกล่าวว่า " ทรงจัดเตรียมทุกอย่างไว้อย่างพรักพร้อมดีมากเพคะ หม่อมฉันคงไม่มีอะไรจะท้วงติง " เจ้าชายมองหน้าท่านยายอย่างนึกไม่ถึงว่าจะได้ยินคำพูดนี้ ก่อนจะแย้มสรวลกว้างอย่างลืมพระองค์ "  หมายความว่า.. งั้นเย็นนี้ฉันก็ไปรับน้องมาที่นี่ได้แล้วสิ.." "  ตามพระทัยสิเพคะ.. แต่ถ้าจะให้ดี ก็ให้ทูลถามทูลกระหม่อมน้อยก่อนว่าจะเสด็จมาเลยเย็นวันนี้หรือเปล่า " "  เค้าต้องมาแน่ เพราะฉันโทรไปนัดเค้าไว้แล้ว.." ทรงตอบอย่างมั่นพระทัย หญิงชราพอฟัง ต้องแอบควักค้อนอีกวงเล็กๆ สูดลมหายใจลึกๆสะกดกลั้นใจ สั่งตัวเองให้เยือกเย็นไว้ เยือกเย็นไว้ ...ครั้งนี้ฝากไว้ก่อนนะเจ้าชาย ไว้มีโอกาสเมื่อไหร่..หม่อมฉันจะเอาคืนให้สาสมเชียว... และแล้ว...ท่านยายเทเรน่าและคณะผู้ติดตามจากสำนักพระราชวัง ก็ขึ้นยานไฟคาร์เดินทางกลับเมลาเนล่า  ทั้งหมดเดินออกมาส่งท่านยายถึงที่ลานจอดยาน  ฟิเกอรัสใช้สายตาส่งหญิงชราจนลับร่างเข้าไปในยานหรูลำนั้น สีหน้าค่อยทอแววสงสารเห็นใจขึ้น  พึมพำกับตนเองอย่างรู้สึกผิด " ไม่รู้พวกเราแกล้งท่านยายแรงไปรึเปล่านะ จะว่าไปท่านก็แก่มากแล้ว " จากนั้นหมุนตัวขวับมา ยืนประจันหน้ากับคู่หูที่ลงมือร่วมกัน ชี้หน้าอีกฝ่ายร้องเบาๆ " นายนี่นะ.. บาปตายชัก.. แกล้งคนแก่ " มากัสยกนิ้วขึ้นขยี้จมูกตนเองแรงๆสองทีแล้วยิ้ม ก่อนจะลดมือลงมากอดอก  ทอดสายตามองยานที่ขับไปลับไกลบนท้องฟ้า  สูดลมเข้าปอดลึกๆ กล่าวด้วยท่าทางและน้ำเสียงไม่นำพาต่อสิ่งใด " เพื่อทูลกระหม่อมน้อย.. ฉันยอมตกนรกก็ได้ว่ะ " เจ้าชายอาซิคาลอสหมุนพระวรกายมาช้าๆ มองหน้าสองสหายนิ่ง  แล้วอยู่ๆก็พลันพระสรวลเสียงดังออกมา กางพระพาหาตวัดออกไป โอบรัดคอราชวัลลภหนุ่มทั้งสองคนละข้าง เข้ามากอดแรงๆ " ฮ่ะ ฮ่ะ วันนี้ฉันรักพวกนายเป็นบ้าเลย ขอบใจนะเพื่อน ! " .............................................. +++ จบ+++   . จากคุณ : ธีตภากร เขียนเมื่อ : 12 มี.ค. 54 04:31:36

ความคิดเห็นที่ 6 ตอนสู้กันนี่ลุ้นดีค่ะ คิดถึงต่อสู้กันระหว่างยานอวกาศใน Star Wars เลย (บอกวัยนะคะนี่ คนอื่นคงนึกถึงอะไรที่ทันสมัยกว่านั้น) จากคุณ : กุลธิดา (kdunagin) เขียนเมื่อ : 12 มี.ค. 54 07:56:12

ความคิดเห็นที่ 7 เง้อ...สามเหลิง  มาได้ไงเนี่ยเรา (ดันจะแซวเขา แต่เขียนผิดซะนี่ ฮี่ๆๆ) หายปวดหลังไวๆนะคะ พักผ่อนมากๆ อย่านอนดึกนักโห...อยู่เข้าไปได้ไงตั้งตีสาม จ๊าก.... ..................................... ฮ่าๆๆ ต้องบอกก่อนเลยค่ะว่าหลายๆครั้งนี่คิดไปในทิศทางเดียวกับคุุณกุลเลยค่ะ ยิ่งพอมาบอกว่า บ่งบอกวัยนี่ ใช่เลย เพราะอะไรๆที่ผ่านตามานี่ จะค่อนข้างไล่เลี่ยกันอิๆ ปล. ฉากต่อสู้ในอวกาศ มนก็นึกเหมือนคุณกุลค่ะ เพราะว่าภาพในหัวมีอยู่แค่นี้ จากคุณ : มนต้นไม้ (Setakan) เขียนเมื่อ : 12 มี.ค. 54 10:18:25

ความคิดเห็นที่ 8 ยานกลายเป็นสนามประลองยุทธไปแล้ว ของแถม จบในตอน ดูจะผ่อนคลาย มากกว่า เรื่องหลักนะครับ^^.. ฉากการต่อสู้ผมคิดถึง เซนต์เซย่า ครับ การ์ตูนดังทั้งในทีวีและหนังสือเมื่อหลายๆๆๆปีก่อน ได้บรรยากาศประมาณนี้เลย ปล. อืม..สงสัยๆ ควอนตัน ในเรื่องนี้ เกี่ยวข้องอะไรกับ ควอนตัม ในทางฟิสิกส์ไหมครับ เห็นกล่าวถึงในเรื่องนี้อยู่หลายครั้ง จากคุณ : GTW เขียนเมื่อ : 12 มี.ค. 54 11:03:36

ความคิดเห็นที่ 9 คุณ : กุลธิดา (kdunagin)        :: ดีใจนะเนี่ย ที่คุณถุลธิดารู้สึกว่าอย่างนั้น ('ตอนต่อสู้ลุ้นดี')  เพราะถือว่าคุณกุลธิดา (ขออนุญาตเรียกคุณไก่ได้มั้ยคะ จะได้พิมพ์สั้นๆ) เป็นนักอ่านใหม่และงานแบบนี้ไม่ใช่แนวที่เคยอ่าน  แค่บอกว่าอ่านแล้วเข้าใจ พอเห็นภาพ คนเขียนก็กระโดดตบมือดีใจแล้ว เนื่องจากนี่คือสิ่งที่กังวลอยู่ เพราะจินตนาการในหัวขณะเขียนมันชัดมาก แต่มันเป็นภาพและความรู้สึกที่ซับซ้อนและยากจะถ่ายทอดจริงๆ (สำหรับผู้เขียน) ก็เลยคิดเข้าข้างตัวเองแล้วว่า คุณไก่ให้ 'พอผ่าน' ได้แล้วใช่ไหมคะ  เย่ๆไม่สอบตกแล้ว          ส่วนเรื่อง Star Wars, Star track ถือเป็นหนังในดวงใจของผู้เขียนเลยค่ะ ซึ่งถ้านิยายที่กำลังอยู่เขียนเรื่องนี้เป็นเด็กคนหนึ่ง อาจจะกล่าวได้ว่า นิยายกำลังภายใน,  Star Wars, เซนต์เซย่า และเซเล่อร์มูน  ก็คือคุณพ่อคุณแม่ คุณลุงคุณป้า ของเด็กคนนี้เลยก็ว่าได้ค่ะ (แหล่งที่มาบอกอายุ 55555)         .................................................  คุณ : มนต้นไม้ (Setakan)       :: 5555 เหตุที่เจอกันตีสองตีสามบ่อยๆ เพราะว่าอยู่อเมริกาค่ะ เอ๊ย ไม่ใช่ 55555  คือเป็นคนทำงานกลางคืนน่ะค่ะ   เง้อ..อย่าคิดลึกน้า จะบอกว่างานที่ทำอยู่ เข้ากะที่อยู่กลางคืนเป็นส่วนใหญ่ คือเวรบ่ายน่ะค่ะ เข้างานก่อนสี่โมงเย็น แล้วออกเวรประมาณ ตีหนึ่ง กว่าจะกลับถึงห้อง อาบน้ำอาบท่า ให้น้องหมากินข้าวแล้วนั่งกินของว่างเบาๆรองท้องก่อนนอนระหว่างเก็บผักเกิบสินค้าใน FB กว่าจะเสร็จก็ตีสองกว่า ค่อยเข้านิยาย มานั่งเขียนนั่งโพสต์ กว่าจะนอนก็เลยไปหลังตีสามตีสี่ (แต่กว่าจะตื่นก็เกือบๆเที่ยง)  ว่าแต่เอ นี่เอาชีวิตประจำวันมาเผยทำไมเนี่ย 5555555           ปวดหลังวันนี้ดีขึ้นแล้วค่ะ ความจริงสิ่งที่ทรมานที่สุด ที่ทำให้เขียนนิยายไม่ได้เวลามันกำเริบ ไม่ใช่จากอาการปวดหรอก แต่เป็นจากฤทธิ์ยาแก้ปวดต่างหาก เพราะฉีดทั้ง Dynastat กินทั้ง lyrica แล้วมันจะมึนและเบลอ  ไปทำงานเนี่ยเดินหัวตุงเลย แต่มันดีตรงที่ทุเลาเร็ว ไม่ยืดเยื้อ 2 dose 2 วันเห็นผล มันก็เลยต้องยอม แหะๆ . จากคุณ : ธีตภากร เขียนเมื่อ : 12 มี.ค. 54 12:38:33

ความคิดเห็นที่ 10 คุณ : GTW      :: แหะๆ เครียดๆติดๆกันมาหลายตอน ก็เลยอยากเอาอะไรมาให้อ่านผ่อนคลายหน่อยน่ะค่ะ  แต่หลังจากตอนนี้ไปคงจะมีฉากเบาๆมาให้อ่านมั่ง  เรื่องฉากต่อสู้ที่ทำให้นึกถึงเรื่องเซนต์เซย่า ก็ดังที่ตอบคุณกุลธิดาไว้นั่นแหล่ะค่ะ เพราะการ์ตูนเรื่องนั้นก็เป็นการ์ตูนในดวงใจเรื่องหนึ่งของผู้เขียน จึงคิดว่าคงทำให้เข้ามามีอิทธิพลต่อภาพในจินตนาการที่สร้างไว้ได้เหมือนกัน แต่หลักๆแล้ว เรื่องราวที่เข้ามามีอิทธิพลสูงสุดในงานเขียนชิ้นนี้ คือนิยายกำลังภายในค่ะ เนื่องจากเป็นแนวเขียนแนวแรกที่เริ่มต้นในการจับปากกาเขียน (เคยเอามาโพสต์ลงอินเตอร์เนตใช้นามปากกา หลานหลิง โดยเขียนเรื่อง มังกรเจ้าปฐพี, กระบี่-มังกร-พยัคฆ์ ,  จอมใจบู๊ลิ้ม ฯลฯ) แต่กลับมีข้อจำกัดตรง 'ความรู้' เพราะตัวเองไม่รู้ภาษาจีนเลย เขียนไปก็รู้สึกละอายใจตัวเอง ละอายใจต่อผู้อ่าน มันเหมือน 'มั่วเขียน' โดยทีเราไม่ได้มีความรู้ในสิ่งที่เราเขียน แต่ไปเขียนจากภาพในหัวที่ประมวลมาจากหนังและนิยายที่เราเอามาสร้างเป็นจินตนาการใหม่ขึ้นมาเท่านั้น หรือเรียกง่ายๆว่าเป็น แฟนตาซีจีนกำลังภายใน เสีบมากกว่า ดังนั้นเมื่อเขียนกำลังภายในถึงจุดๆหนึ่ง จึงบอกตัวเองว่า เบรคไว้ก่อนเถอะ มันคงไม่เวิร์ค ทำไมเราไม่เอาสิ่งที่เราอยากเขียนนั้น มาแปลงเป็นงานแนวแฟนตาซีชิ้นใหม่ไปเลย โดยใส่สิ่งที่เราชอบ สำนวนและแนวคิดของตัวเราเองลงไป  นิยายแฟนตาซีเป็นจินตนาการที่ไร้ขอบเขตอยู่แล้ว ขอเพียงแค่โม้ให้คนอ่านเชื่อ จูงความคิดให้คนอ่านเกิดเห็นภาพได้ เรื่องนั้นจะจริงหรือไม่ก็แล้วแต่ แต่มันก็จะเกิดขึ้นได้ในจินตนาการของเรา การเขียนนิยายชุดนี้จึงสร้างความสนุกให้กับคนเขียน เพราะไม่ต้องไปกังวลถึงความถูกหรือผิด เหมือนตอนที่เขียนนิยายกำลังภายใน ไม่ต้องห่วงหลักการทางวิทยาศาสตร์มาก เพราะว่าเราเขียนแฟนตาซี บางอย่างก็หาคำจัดกัดความแล้วก็มาสร้างศัพท์ใหม่ ซึ่งอาจจะมีกลิ่นอายของรากที่มา หากแต่เราสามารถใส่สิ่งต่างๆให้มันมากกว่านั้น ยกตัวอย่างเรื่องของพลัง  ผู้เขียนจึงได้เขียนตั้งทฤษฏีว่าด้วยเรื่องพลัง ไว้สำหรับนิยายชุดนี้โดยเฉพาะ เพื่อที่เวลาเขียนจะได้อยู่ในกรอบทฤษฏีที่วางไว้ไม่หลงทาง  คำว่า 'คอธ' ที่ผู้เขียนใช้นั้น สารภาพอย่างตรงๆเลยว่า เป็นศัพท์สร้างใหม่ ที่มีรากที่มาจาก 'พลังภายใน หรือ วรยุทธ' ในหนังจีนนั่นเอง แต่คอธจะมีความหมายที่มากกว่านั้น โดยคอธ มีคำจำกัดความว่า คือ อำนาจในการควบคุม การต่อสู้ การหยั่งรู้ และการทำลาย   คอธจะแบ่งออกเป็นคอธด้านสว่าง (คอธของฝ่ายดี) และคอธด้านมืดซึ่งมีอีกชื่อว่า คายน์ (คอธมืดจะคล้ายๆกับในหนังจีน ที่ฝึกยุทธจนพลังมารเข้าแทรกประมาณนั้น) โดยที่คอธมีแหล่งที่มาได้หลายทางคือ  ติดตัวมาแต่กำเนิด จากผลึกแร่วิเศษ  จากการถ่ายทอด และจากการฝึกปรือ  ได้สร้างศัพท์เรียกการฝึกคอธ หรือผู้มีคอธอยู่ในครอบครองว่า 'ซาลน์' แล้วแบ่งระดับความสำเร็จออกเป็นระดับต่างๆเอาไว้ด้วย  ดังในตอนนี้ที่เขียนไว้ว่า... ....นักบวชอายุกว่าร้อยปี ผู้ฝึกซาลน์ระดับเซลรา จนสำเร็จขั้นเทพอาจารย์ท่านหนึ่งอธิบายต่อพวกเขาอย่างคร่าวๆ ก่อนจะประกาศแจกแจง... ซึ่ง ระดับเซลรา  ในที่นี้ ก็คือ ระดับสูงสุด ถ้าเปรียบกับในหนังจีน ก็คือ ระดับเซียน นั่นเอง ด้วยเหตุนี้ ถ้ามีคนบอกว่านิยายชุดนี้เป็นแนว แฟนตาซีกำลังภายในอวกาศ ก็คิดว่ามันคงเป็นเช่นนั้นจริงๆค่ะ 5555 . จากคุณ : ธีตภากร เขียนเมื่อ : 12 มี.ค. 54 13:37:55

ความคิดเห็นที่ 11 'ตอบเรื่องควอนตัน'  ค่ะอาจารย์จี 'ควอนตัน' ก็มีที่มาคล้ายๆกับ ซาลน์กับคอธ กล่าวคือเป็นศัพท์ใหม่ที่ผู้เขียนบัญญัติขึ้นเอง (บัญญัติไว้หลายปีแล้ว) มันเป็นการเดินทางชนิดหนึ่ง คล้ายๆการเคลื่อนย้ายมวลสารผ่านอุโมงค์รูหนอน (หรืออุโมงค์มิติ) ก่อนอื่นขออธิบายก่อนว่า สำหรับนิยายชุดนี้ ได้สร้างและให้คำจำกัดความของมิติไว้ว่ามี 3 ชนิด คือพิกัดมิติ (หรือมิติตำแหน่ง)  กาลมิติ (มิติเวลา) และมิติคู่ขนาน  (ขอตัดมิติคู่ขนานไปก่อน เพราะว่าค่อยได้เอ่ยถึงในนิยาย) ในโลกแห่งความจริงของเรา การเดินทางจากตำแหน่ง A ไป B จะต้องเดินทางควบคู่กับเวลา จาก A ไป B ด้วย เสมอ  อย่างเช่นผู้เขียนเดินทางจากหาดใหญ่ ไป กทม. นั่งรถไปจากบ่ายสามโมงครึ่งไปถึง กทม. ตอนเจ็ดโมงเช้า  นั่นคือผู้เขียนได้เดินทางข้ามพิกัดจากหาดใหญ่ไป กทม. พร้อมๆกับการเดินทางจากตำแหน่งเวลาหนึ่ง (บ่ายของอดีต) ไปยังอีกตำแหน่งของเวลาหนึ่ง (เช้าของอนาคต) แต่การเดินทางข้ามพิกัดมิติ คือการเดินทางจากตำแหน่ง A ไปยัง B  โดยที่ไม่มีเวลาเข้ามาเกี่ยวข้อง เป็นการเดินทางถึงในชั่วพริบตา เหมือนกับมีประตูแห่งมิติ มาเปิดอยู่ตรงหน้า (คล้ายๆประตูมิติของโดราเอมอน) เพียงแต่ประตูมิติต้องก้าวข้าม แต่ควอนตันนั้น จะมีสมองกลของระบบ ส่งคลื่นส่งผ่านมิติไปให้ นิยายในชุดนี้จึงมีทั้งการใช้ประตูเปิดมิติ (จะบังเกิดเงาดำแห่งประตูมิติขึ้น และตัวละครต้องก้าวข้ามเข้าไป) และการใช้ควอนตัน (โดยสมองกลของระบบ จะส่งปล่องแสงสีทองระยิบระยับไปให้)    ข้อแตกต่างระหว่างประตูมิติ กับ ควอนตัน คือ   1. ประตูมิติจะกางเงาดำแห่งทวารมิติขึ้นเสมอ และรูเปิดของมัน จะคงไว้ระยะเวลาหนึ่งสั้นๆ ก่อนจะหดตัวปิดลง แต่ควอนตัน จะส่งปล่องแสงระยิบระยับไปให้ 2. ประตูมิติ จะต้องมีการก้าวข้ามเข้าไป ในขณะที่ควอนตัน ผู้เดินทางสามารถยืนอยู่เฉยๆ 3. เมื่อประตูมิติเปิดขึ้นใครก็จะสามารถก้าวข้ามไปได้ และข้ามไปได้หลายคน ตราบเท่าที่มันยังเปิดอ้ารออยู่ แต่ผู้เดินทางด้วยควอนตัน ต้องมีอุปกรณ์ที่ส่งตำแหน่งพิกัดถึงสมองกลของระบบได้ จึงจะเดินทางได้ และอุปกรณ์ดังนั้น ต้องของใครของมัน  หนึ่ง 'ที่' ต่อ หนึ่งคนเท่านั้น 4. ผู้ที่มีอำนาจสูงกว่า สามารถเรียกผู้ที่อยู่ต่ำกว่าโดยใช้ควอนตันเรียกตัวไป แต่สำหรับผู้ที่มีสิทธิ์อำนาจในการเรียกใช้ควอนตันต่อผู้อื่น ถ้าหากถูกคนอื่นเรียกตัวเอง สมองกลของระบบจะให้สิทธิ์ในการตัดสินใจว่า จะเดินทาง หรือจะปฏิเสธ 5. การเปิดประตูมิติที่ทำโดยสมองกลของระบบ มีค่าใช้จ่ายของพลังงานสูงมาก  ส่วนการเปิดประตูมิติโดยใช้ผลึกแร่พิเศษโดยผู้ครอบครองพลังพิเศษก็สามารถกระทำได้ เพียงแต่เจ้าตัวเองก็ต้องดึงคอธระดับสูงออกมาใช้ จึงต้องมีพลังที่เพียงพอระดับหนึ่งเช่นกัน   ส่วนการใช้ควอนตันกระทำได้โดยสมองกลของระบบเท่านั้น ต้นทุนแม้จะสูงแต่ก็ต่ำกว่าการเปิดประตูมิติ อีกทั้งยังมีความแน่นอนชัดเจนของผู้เดินทางมากกว่า ไม่ต้องห่วงว่าจะมีใครแอบหลุดมาเป็นของแถม นอกจากนี้ที่ดาวเมลาเนียลยังมีบริการให้คนทั่วไปใช้ได้ แต่ต้องซื้อ (อย่างเช่นในเรื่อง ตำนานรักสุดห้วงจักรวาล ก็มีบัตรควอนตันขาย ซึ่งต้องซื้อ ราคาสูง หนึ่งบัตรต่อการเดินทางหนึ่งครั้ง) 6. ควอนตัน ส่งข้ามมิติตำแหน่งได้อย่างเดียวเท่านั้น แต่ประตูมิติ มีทั้งทวารแห่งพิกัดมิติ และทวารแห่งกาลมิติ โดยการเปิดทวารกาลมิติมีความซับซ้อนและใช้พลังงานสูงมากๆ จะไม่มีการเปิดใช้โดยพร่ำเพรื่อ ถามมาสั้นๆ แต่อธิบายเสียยาว ก็เพื่อไปยังคำตอบที่ว่า มันไม่เกี่ยวกันเลยค่ะ  ควอนตัน เป็นศัพท์ที่สร้างขึ้นนำมาใช้ในนิยายเรื่องนี้มานานแล้ว จนกระทั่งเมื่อสองสามปีที่ผ่านมา ค่อยได้ยิน ศัพท์ทางฟิสิกซ์ เรื่อง 'ทฤษฎีควอนตัม'  ตอนนั้นก็ตกใจเหมือนกัน ว่าทำไมเราไปตั้งชื่อซะคล้ายกันขนาดนั้น จะมีใครเข้าใจผิดไหมเนี่ย จึงลงทุนไปหาซื้อหนังสือเกี่ยวกับทฤษฏีนี้มากอ่าน แต่สุดท้ายก็ยังไม่เข้าใจอยู่ดี ว่า  'ทฤษฎีควอนตัม'  มันคืออะไร มันจะมาคล้ายกับเจ้าควอนตัน ในนิยายของเรารึเปล่า แต่ก็ยังหาคำตอบไม่ได้อยู่ดี ในที่สุดก็ได้แต่ปล่อยเลยตามเลย  อย่างน้อย ตัน กับ ตัม มันคงจะต่างกันแหล่ะเนาะ 55555 จะเข้าไปแก้ไข ก็คงลุยแก้กันเมื่อยแน่ เพราะว่าเขียนถึงเอาไว้หลายเรื่องแล้ว แล้วจวบจนถึงตอนนี้ก็ยังนึกหาชื่อใหม่ ที่ถูกใจ ให้คุณควอนตัน ไม่ได้เลย แหะๆๆ . แก้ไขเมื่อ 12 มี.ค. 54 14:51:35 จากคุณ : ธีตภากร เขียนเมื่อ : 12 มี.ค. 54 14:37:47

ความคิดเห็นที่ 12 ใช่พี่จูนหรือเปล่าคะ  ไม่คุ้นกับนามปากกานี้(ไม่ได้เจ้า JJ นานแล้ว) เพิ่งสังเกตว่าชื่อเรื่อง คือ อะเซนทาเรีย..ที่เคยอ่าน กรี๊ด ต้องไปอ่านย้อนแล้ว จากคุณ : แก้วกังไส เขียนเมื่อ : 12 มี.ค. 54 14:44:36

ความคิดเห็นที่ 13 คุณ : แก้วกังไส      :: สวัสดีค่ะ ใช่แล้วค่ะ  ธีตภากร เป็นนามปากกาใหม่ ที่เปิดขึ้นมาเพื่อใช้เขียนนิยายเรื่องนึง (อยู่ในไหดอง) เมื่อก่อนเคยมี login   kjb แล้วต่อมาก็ กานต์จิรา ที่ถนนนักเขียนค่ะ แต่ว่า พอไม่ได้เข้ามานาน มันเข้า login พวกนั้นไม่ได้  ระบบสมาชิกพันทิปที่พัฒนาขึ้น login เก่าเลยหาย ดังนั้นสมัครใหม่กับบัตรประชาชน มาเป็นล็อคอินนี้น่ะค่ะ          ดีใจจังที่ยังมีคนจำได้นะ จำชื่อน้องแก้วกังไส ได้เหมือนกัน แต่ยังไม่กล้าเข้าไปทัก เพราะไม่แน่ใจ แหะๆ  ขอขอบคุณมากๆเลยค่ะ ที่เข้ามาทักกันก่อน   เอารางวัลไป  1 จุ๊บนะคะ   . จากคุณ : ธีตภากร เขียนเมื่อ : 12 มี.ค. 54 14:59:27

ความคิดเห็นที่ 14 ง่ะ  คนเก่า แต่ไม่แก่ เพิ่งรู้กันวันนี้เองฮี่ๆๆ อธิบายยาวมากเลย ไอ้เราก็ตามอ่านแบบมึนๆ ฮี่ๆ ความจริงมนก็คอกำลังภายในนะคะ แต่ไม่รู้เป็นไร มาไง ออกมาแนวเขมรเฉยเลยฮ่าๆ ปล. หลายต่อหลายปีมาแล้ว มนก็เคยทำงานดึกๆแบบนี้นะคะ แต่เกือบสามปีมานี่ ย้ายฐานเกือบถาวรจากมนุษย์ค้างคาว มาเป็นคนปกติแหละ(ที่บอกว่าเกือบ...เพราะยังมีบางขณะ เมื่อชาติต้องการนะคะ โดยเฉพาะช่วงสองสามเดือนมานี่ฮี่ๆๆ) จากคุณ : มนต้นไม้ (Setakan) เขียนเมื่อ : 12 มี.ค. 54 16:47:36

ความคิดเห็นที่ 15 มากัสเป็นน้ำไหลไปได้เรื่อย อีกนัยหนึ่ง กะล่อน อิอิๆ (แต่น่าร้ากกกกกกกกกกก) ลูคัสหรือคะ หายไปไหนอะ จากคุณ : scottie เขียนเมื่อ : 12 มี.ค. 54 18:36:48

ความคิดเห็นที่ 16 เม้นต์เรื่องแรกก่อน รังสีม่วงกระจายจริงๆค่ะพี่จูน (แต่หนมจีนคิดไปเองตามประสาสาววายนะคะ ฮา) แต่ไม่ต้องสั่งสอนเรื่องนี้หรอกค่ะ ไปสั่งสอนเรื่องอื่นดีกว่า อย่างเช่น เลิกฆ่าคนอื่น เพื่อเอาทูลกระหม่อมน้อยคืนมาเสียทีเถอะ คนอ่านเริ่มโกรธ เริ่มเหม็นหน้าแล้วนะ แง่ง~ (ขอโทษนะคะ หนมจีนอินไปรึเปล่าไม่รู้ แหะแหะ) จากคุณ : หนมจีน เขียนเมื่อ : 12 มี.ค. 54 18:45:58 A:182.52.115.154 X: TicketID:063710

ความคิดเห็นที่ 17 5555 เจ้ามากัส แกล้งคนแก่ ปากเปียกปากแฉะ คอแห้งเลยสินั่น 5555 อ่านคห. 10 แล้วแอบน้ำตาริน พี่จูนจะเบรคเจ้าเล้งอ๋องจริงๆเหรอคะ? เจ้าเล้งอ๋องพรากจากเซียนนึ้งมา... จะิสิบปีแล้วนะคะ จะให้พวกเขา(กับคนอ่าน)ทรมานกันอีกเหรอ โฮ.... Y^Y จากคุณ : หนมจีน เขียนเมื่อ : 12 มี.ค. 54 18:54:23 A:182.52.115.154 X: TicketID:063710

ความคิดเห็นที่ 18 สวัสดีครับ^^.. เช้านี้ตื่นมาอ่านด้วยความสนใจมากเลย โดยเฉพาะการอธิบายที่มาที่ไปของควอนตันและประตูมิติ ข้อแตกต่างกัน รวมทั้งศัพท์ทีใช้ในเรื่องนี้ น่าทึ่งคนเขียนจริงๆ และก็ร้องอ๋อ....ควอนตัน กับควอนตัม ต่างกันอย่างนี้เอง ทฤษฏีควอนตัม ก็ไม่มีอะไรเกี่ยวข้องโดยตรง เพียงแต่ขื่อมาคล้ายๆกันเท่านั้น มังกรเจ้าปฐพี นี่ผมเคยอ่านตั้งนานหลายปีแล้ว และส่วนตัวผมว่าตุณจูนเขียนได้เนียนมาก แม้จะไม่รู้ภาษาจีน และการเอาความทชื่นชอบแนวกำลังภายในมาประยุกต์ใช้เป็นแนวกำลังภายในอวกาศแฟนตาซี ก็ทำให้เป็นการเปิดไปสู่เส้นทางหนึ่งอีกเช่นกัน ทำให้ได้อรรถรถไปอีกแบบ นามแฝง kjb นี่ก็น่าเสียดายนะครับ เพราะมีความหลังมานาน ทำให้นึกถึงสมัยผมเข้าเน็ตครั้งแรกในชีวิต แล้วก็มาติดแหงกอยู่ในบอร์ด แลกกันอ่าน ของคุณ kjb ในสมัยนั้น ^_^.. นึกถึงเพื่อนเก่าๆมากมาย สมัยนั้นบางคนยังเรียนอยู่เลย และทุกวันนี้หลายคนหายไปเลยเนอะ เหลือไม่กี่คนเท่านั้นในปัจจับัน แต่อาจจะเปลี่ยนชื่อ login ไป ทำให้จำกันไม่ได้ งือ แก้ไขเมื่อ 13 มี.ค. 54 06:19:55 จากคุณ : GTW เขียนเมื่อ : 13 มี.ค. 54 06:13:09

ความคิดเห็นที่ 19  คุณ : มนต้นไม้ (Setakan)       ::  อ้าว บุหงากาซะลอง แนวเขมรเหรอคะ             นึกว่าแนวมาเลย์ อินโด ซะอีก  อิอิ  คุณ : scottie      :: จริงด้วย เพิ่งสังเกต เพราะธาตุน้ำนี่เอง ก็เลยกะล่อน 5555          ว่าแต่ ลูคัสเป็นใครเหรอคะ          เอ.. รึว่า ตัวละครพี่มากเกินไปแล้วจริงๆ          ขนาดคนเขียนก็จำไม่ได้ละ ว่าตัวละคร ลูคัสเป็นใครหว่า 5555         ( จริงๆนะเนี่ย ^^')         หนมจีน        ::~ หนมจีนไม่เข้าใจผิดไปคนเดียวหรอกค่ะ มีคนทักแบบนั้นเหมือนกัน         เขาบอกว่า อ่านเรื่องราวหนุ่มๆในเรื่องนี้ แล้วอด 'จิ้น' ไปไม่ได้         เขาบอกว่า แค่ปรับเปลี่ยนข้อความที่พี่เขียนนิดนึง ก็วายกระจายไปเลย         ทำเอาคนเขียนเริ่มเขว กลัวจะพาหนุ่มๆออกม่วงไปซะจริงๆ 5555         แต่จะว่าไป คุณหมอฟิกในเรื่องนี้ เขามีสีม่วงเป็นสัญลักษณ์ประจำตัวจริงๆเลยค่ะ        ผมสีดำอมม่วง นัยน์ตาก็สีม่วง แต่ว่าคุณหมอเธอ 'แมนชัวร์' นะคะ คนเขียนรับรอง        แค่เป็นหนุ่มร่าเริง น่ารัก และอารมณ์อ่อนไหวนิดนึง เท่านั้นเอง        ส่วนเรื่องมังกรเจ้าปฐพี คงต้องพักไว้ก่อนจริงๆค่ะ        แต่รับรองว่าไม่ทิ้งแน่ๆ เพียงแค่ขอพักไว้ก่อน เพราะไม่มีเวลาเขียนเท่านั้น       ( ขอลุยเรื่องอาเซนฯ กับ ตำนานรักฯ ก่อน เพราะนิยายชุดนี้เจ้าที่แรง 55555) คุณ : GTW           :: คิดถึงเรื่องราว และคิดถึงเพื่อนก่อนเก่าเหมือนกันค่ะ            ดีใจจังที่อาจารย์ยังจำ kjb ได้            เห็นชื่อ GTW แล้วนึกถึงที่มาของชื่อนี้นะคะ ไม่ทราบว่า 'จารย์ ยังจำได้ไหม            แล้วมีใครเคยถามไหมคะ ว่าย่อมาจากอะไร            เสียดายนะ ถ้าอาจารย์ตั้งคำถามให้รางวัล จะแอบทำเป็นเนียนมาตอบเลย เพราะยังจำได้ดี 5555            โอย...ความหลังมันยาวนาน ยิ่งคิดยิ่งรู้สึกว่าเหมือนคนแก่คุยกันเลย            55555555 จากคุณ : ธีตภากร เขียนเมื่อ : 13 มี.ค. 54 21:43:12

ความคิดเห็นที่ 20 คุณ kjb   ธีตภากร:) แฮ่ะๆ แหม..ทำไมจะจำไม่ได้ ก็คุณ  kjb นั่นล่ะที่ตั้งชื่อ GTW ให้ผม จำได้ไม่เคยลืมเพราะก่อนหน้านั้นผมใช่ login สะเปะสะเปะมาตลอด มีคนเคยหลังไมค์ไปถามหลายคนครับว่าย่อมาจากอะไร ^_^.... ช่วงนั้นการ์ตูนเรื่อง  GTO กำลังดังด้วยเนอะ อ้อ ผมยังจำนิยายเรื่องแรกที่ลงใน แบ่งกันอ่าน ได้เลย เรื่องเฒ่าสามอิแปะ ต้นฉบับยังไม่หายไปไหน จำความตื่นเต้นในการวางนิยายครั้งแรกในชีวิตได้ คนอ่านสองคนแรกก็คือ คุณ  Sapphire และคุณ S-purple หรือ  Sweet purple คนแรกผมเคยได้รับหนังสือจากเธอ คนหลังกลายมาเป็นตัวละครของคนหลายเรื่องเลย "ธิดากระบี่ม่วงหวาน" ^__^.... ไม่เห็นปรากฏกายในยุทธภพหลายปีแล้ว ทั้งสองคน คุณเลมีด(ทะเลกับความมืด)ห็ยังพอเห็นแวบๆ และอีกๆๆหลายๆคนยุคนั้ (ก่อน JJ-book จะก่อตั้งอย่างเป็นทางการ) หายไปเกือบหมดแล้วเนอะ^^... จากคุณ : Psycho man เขียนเมื่อ : 14 มี.ค. 54 05:21:23

ความคิดเห็นที่ 21 แอบมาฟังเขารื้อฟื้นความหลังกัน ว่าแต่หนูเพิ่งเข้ามาไม่นานนะคะ อิๆ ปล.บุหงากาซะลองเป็นแนว เขมร ปนทางใต้(อินโดมาเลย์)ค่ะ แต่ก่อนหน้านั้น สองสามเรื่องเป็นแนวเขมรล้วนๆค่ะ จากคุณ : มนต้นไม้ (Setakan) เขียนเมื่อ : 14 มี.ค. 54 09:49:19

ความคิดเห็นที่ 22 คุณ : Psycho man     :: นั่นสินะคะ น้อง  Sapphire  กับ  S-purple หายไปเลย ยังคิดถึงเหมือนกัน        ป่านนี้คงเรียนจบกันหมดแล้วเนอะ        ยังจำเฒ่าสามอิแปะได้ค่ะ อ่านทีไรอมยิ้มขำทุกทีเลย ^__^ คุณ : มนต้นไม้ (Setakan)      :: แน้.. มาแอบฟังเค้ารื้อความหลังคุยกัน         แต่ไม่เป็นไรค่ะ มาร่วมคุยกันได้         ต่อไป เราจะได้มีความหลังแบบนี้ ให้รื้อฟื้นคุยร่วมกันได้บ้างไงคะ        จริงไหม  ^_______^ จากคุณ : ธีตภากร เขียนเมื่อ : 15 มี.ค. 54 11:32:19

ความคิดเห็นที่ 23 ^ ^^ ค้า จากคุณ : มนต้นไม้ (Setakan) เขียนเมื่อ : 15 มี.ค. 54 13:56:21

ความคิดเห็นที่ 24 อ่านกระทู้ต่อไปที่นี่ค่ http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W10343910/W10343910.html จากคุณ : ธีตภากร เขียนเมื่อ : 15 มี.ค. 54 14:46:21

ความคิดเห็นที่ 25 อ่านกระทู้ต่อไปที่นี่ค่ะ http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W10343910/W10343910.html จากคุณ : ธีตภากร เขียนเมื่อ : 15 มี.ค. 54 14:46:46