แสงแดด...
สาดผิวถนนลูกรังสะท้อนเป็นไอส่องประกายระยับ
พระพายพ่นลมร้อนผ่าวพัดพาฝุ่นแดงให้พวยพุ่งตลบม้วนและสลายไป
สองฝากทางของถนนขนาบด้วยสีเขียวของผืนนาอันกว้างไกลสุดตา
อาคารเสาเหล็กไร้ผนัง ทรงตัวอยู่ใต้หลังคากระเบื้องสีเทาซีด
ในอาคารมีเก้าอี้พลาสติกแบบเก้าอี้บริจาควัดเรียงอยู่เป็นทิวแถว
และโพเดียมไม้หนึ่งตัวตั้งเด่นอยู่เบื้องหน้า
ผู้ใหญ่เม้ง ชายผู้ยืนหลังโพเดียมเอ่ยกับบรรดาลูกบ้านผู้หย่อนก้นลงบนเก้าอี้
"สวัสดีทุกๆ คน วันนี้ข้ามีเรื่องสำคัญจะบอกกับพวกเอ็ง"
แกเอ่ยทักทายลูกบ้านด้วยเสียงแหบแห้ง
และในน้ำเสียงของแกเคล้าระคนด้วยความวิตกอย่างเข้มข้น
"ทางการได้แจ้งมาว่า เวลานี้มีสัตว์ศัตรูพืชพันธุ์ใหม่ระบาดในระแวกบ้านเรา
ท่านหัวหน้าเกษตรตำบลบอกข้าว่ามันเป็นหนู ไอ้หนูพวกนี้เนี่ยนะ
เขาว่ามันก็คล้ายๆ หนูนาที่เห็นทั่วไปนั่นแหล่ะ แต่มันใหญ่กว่าสักห้าเท่า
ทั้งเนื้อทั้งตัวมันไม่มีขน หนังหยาบแห้งสีดำสนิท ไอ้หนูนรกพวกนี้มันร้าย
มันตะกระตะกราม แถมยังแพร่พันธุ์เร็วอีก เนี่ย บ้านบางสำลี ของผู้ใหญ่ธง
โดนไปแล้ว ทั้งนาข้าว ไร่อ้อย ไร่ข้าวโพด ไร่มัน สวนผัก สวนผลไม้ พินาศยับ"
ผู้นำเฒ่าไอโขลกตัวโขยกโยนยกใหญ่ แกก้มหน้าหอบอยู่อึดใจหนึ่ง
แล้วเงยหน้ากวาดตามองลูกบ้านด้วยแววตาเป็นประกาย
"พวกเราต้องช่วยกัน แต่ไม่ได้หมายความว่าข้าให้พวกเอ็งไปไล่ล่าฆ่าล้างพวกมันนะโว้ย
เดี๋ยวนรกจะกินกบาลข้าเอา เอาเป็นว่าให้พวกเอ็งแต่ละคน ดูแลเทือกสวนไร่นาของตัวให้ดี
อย่าให้หนูเวรตะไลมันกินมันโตในที่ของพวกเอ็งแล้วกัน จะจัดการยังไงอันนี้สุดแท้แต่พวกเอ็ง"
ร่างของผู้ใหญ่เม้งโยกโยนตามจังหวะไออีกระลอก ก่อนถอนหายใจยาวเฮือกโต
"ถ้าเราช่วยกันคนละไม้คนละมือ รับผิดชอบไร่สวนของตัวได้ดี
ไม่นานพวกมันจะหมดไปจากหมู่บ้านเราเอง และอย่างที่พวกเอ็งเห็น
สังขารข้าก็ถดถอยเต็มที งานนี้ใครจัดการเรื่องหนูผีได้ดีที่สุด
ข้าจะยกตำแหน่งหัวหน้าหมู่บ้านให้"
เสร็จประชุม ชาวบ้านต่างแยกย้ายกันกลับที่กลับทางของตนเอง
ทิดชง หนุ่มใหญ่ เจ้าของไร่ข้าวโพดแปลงโตประจำหมู่บ้าน
เดินขึ้นเรือนพร้อมคราบดินทรายติดหัวบันได
และคราบฝันคราอยู่บนชานเรือนแห่งจินตนาการ
คืนนั้น ในความฝันของแกผู้คนต่างเรียกแกว่า "ผู้ใหญ่ชง"
ทิดชงลุกขึ้นแต่เช้า กุลีกุจอเดินไปกะท่อมของไอ้พริกคนงานหนุ่มในไร่
ไอ้พริกถูกปลุกขึ้นจากการนอนอันแสนสุขอย่างขัดใจ แต่จำต้องเก็บอาการ
"อ้าว น้าชง มีอะไรหรอจ๊ะ มาหาฉันแต่เช้าเชียว"
"ข้ามีอะไรจะไหว้วานเอ็งหน่อยว่ะ สำคัญมากเลยนะ"
ทิดชง อธิบายเรื่องที่ผู้ใหญ่เม้งประชุมลูกบ้านให้ไอ้พริกฟัง
พร้อมกำชับให้ไอ้พริกดูไร่ข้าวโพดให้ดี
"มันสำคัญกับข้ามากนะโว้ย
ข้าจะได้เป็นผู้ใหญ่บ้านกับเขาก็อยู่ที่เอ็งเนี่ยแหล่ะ"
พริกพยักหน้ารับคำบัญชา อย่างว่าง่าย
"ครับน้าชง เดี๋ยวฉันจะเฝ้าไร่ให้อย่างดี"
ไอ้พริกคนงานไร่ข้าวโพดของทิดชง เป็นหนุ่มรุ่น ร่างใหญ่บึกบึน ขยันเอางานเอาการ
พ่อมันตายแต่เล็ก แม่มันก็หนีไปใช้ชีวิตกับสามีฝรั่งในเมืองหลวง มันก็ดิ้นรนปากกัดตีนถีบ
รับจ้างถางหญ้าขุดแปลงไปตามเรื่อง หน่วยก้านขอมันต้องตาทิดชงเข้า
แกจึงเอามันมาเลี้ยงไว้ในไร่ของแก และด้วยความดีของมัน
ไม่นานไอ้พริกจึงกลายเป็นลูกน้องสุดรักที่แกสุดไว้ใจ
หลายฤดูการเก็บเกี่ยวที่ผ่านมา ไร่ของทิดชงให้ผลผลิตมากที่สุดในหมู่บ้าน
เหตุเพราะพลังหนุ่มของไอ้พริก ที่ทุ่มแรงกายแรงใจทำงานให้ไร่นี้ดุจไร่ของมันเอง
"หากน้าชงรายได้งาม แกก็จ่ายฉันงาม" นี่คือคำพูดจากปากมัน
ไอ้พริก มันไม่ใช่คนเห็นแก่เงินหรอก แต่มันจะเก็บไว้ขอสาวแต่งงาน
แสงตะวันยามเช้า โลมไล้ใบข้าวโพดอย่างละมุนละไม หยดน้ำตามใบส่องประกายล้อแดดระยับ
ไอ้พริกรดน้ำพรวนดินให้ข้าวโพดอย่างใส่ใจ ราวกับมันบรรจงเขียนกลอนรักลงบนจดหมาย
หนูดำตัวเขื่องวิ่งตัดหน้าไอ้พริก แล้วหายวับ ไอ้พริกคว้าท่อนไม้ขนาดพอมือวิ่งกระโจนไล่
หนุ่มชาวไร่วิ่งกวดอยู่นานจนได้ระยะ ท่อนแขนกำยำดุจเหล็กกล้าเงื้อฟาดไม้ใส่
เข้ากลางลำตัวเจ้าหนูผีมันดิ้นทุรนทุรายอยู่นานกว่าสัญญาณชีวิตของมันจะสิ้นสุด
ไอ้พริกนั่งพักหายใจยังไม่ทันหายเหนื่อย ไอ้หนูยักษ์อีกสองตัวก็ปรากฎตัวอยู่เบื้องหน้า
มันทั้งคู่กำลังกัดกินต้นข้าวโพดอย่างมูมมาม ไอ้พริกกำไม้กระชับแน่น ย่องเข้าหวด
ไม้แหวกอากาศดังหวืดหวิว และปลายไม้ไปหยุดที่ร่างอุบาทว์ของหนูผี
หนูอีกตัวเห็นท่าไม่ปลอดภัยจึงกระโจนหนีสุดตัว ไอ้พริกโผตัวตาม วิ่งไล่สุดฝีเท้าจนสะดุดล้มคะมำ
เจ้าพริกนอนหน้าแนบพื้น ภาพฝูงหนูรุมแทะต้นข้าวโพดปรากฎในคลองจักษุ
คนงานหนุ่มหัวใจแทบสลาย วิ่งร่าไปยังเรือนของทิดชง
"น้าๆ น้าๆ น้าชง"
"เบาๆ ไอ้พริก ไอ้ห่ะ หน้าตาอย่างกับถูกผีหรอกนั่นแหล่ะ"
"แย่แล้วน้า หนูที่น้าบอกเล่าให้ฉันฟังหน่ะ มันอยู่กันเต็มไร่เลย"
"ตายล่ะวะ"
"ฉันจะไปตามเพือนบ้านมาช่วยจับหนูนะน้า ไม่งั้นข้าวโพดน้าชงคงหมดไร่แน่"
"เอ็งบ้าไปแล้วไอ้พริก เอ็งจะไปเที่ยวบอกคนไปทั่วว่าไร่ข้ามีหนู
เดี๋ยวข้าก็อดเป็นผู้ใหญ่บ้านพอดี"
โทรศัพท์ตั้งโต๊ะส่งเสียงแทรกอากาศ
คลืนเสียงนี้ดั่งคลื่นพลังแห่งมายาที่ทำให้สรรพชีวิตในระแวกนั้นสนใจมัน
ทิดชงถูกมนตราของเสียงเรียกให้กระเถิบเท้าเข้าหา แล้วเอื้อมมือหยิบยก
หูโทรศัพท์มาแนบหูของตน
"ไอ้พริก ผู้ใหญ่บ้านเรียกประชุมว่ะ
เอ็งจัดการไอ้หนูนรกในไร่ข้าให้เรียบร้อยนะ
เอ่อ แล้วอย่านะเอ็ง อย่าสะเออะไปบอกใครนะ ว่าไร่ข้ามีหนู เข้าใจไหม"
"ครับน้า" เจ้าพริกหนุ่มได้แต่ตกปากรับคำ แล้วเดินกลับไร่ด้วยใจระทวย
ณ อาคารเสาเหล็ก เต็มไปด้วยเสียงผู้คนและจอกแจกจอแจแลดูวุ่นวาย
"เอ้าๆ ไร่ใคร นาใคร สวนใคร เป็นไงกันบ้าง" ผู้ใหญ่เม้งถามไถ่ลูกบ้าน
"ฉันแย่แล้วล่ะตาผู้ใหญ่ มันล่อข้าวฉันไปครึ่งนาแล้ว" เสียงหนึ่งตอบ
"ไร่มันฉันหนักกว่าอีก เนี่ยตอนนี้โดนไปเกือบเกลี้ยงแล้วเนี่ย"
อีกเสียงแทรก
"ของฉันหนักสุด สวนแตกฉันกู้เงินมาลงทุนเสียด้วย" อีกหนึ่งเสียง พยายามเรียกความสนใจ
"เอ้า พอๆๆ" ผู้ใหญ่เม้งพูดพลางยกตะกร้าใส่กระดาษวางตึงลงโต๊ะ
"พวกเอ็งเขียนมา ใครเสียหายยังไง เดี๋ยวข้าไล่อ่านเอง แย่งกันพูดแบบนี้ข้าล่ะปวดหัว"
ทุกคนรีบรับกระดาษปากกามาเขียนแล้วส่งให้ผู้ใหญ่เม้งอ่าน
"อุบ๊ะ ไร่ข้าวโพดของเอ็งไม่เป็นไรเลยหรือ ไอ้ชง"
ผู้ใหญ่เม้งถามด้วยความประหลาดใจปนทึ่ง
"ไร่ผมไม่เป็นไรเลยครับผู้ใหญ่ เรื่องหนูๆ แค่นี้ ผมจัดการได้"
"เออ ดีๆๆๆ ต้องอย่างนี้สิว่ะ ดูไอ้ชงมันเป็นตัวอย่าง พวกเอ็งเอาให้ได้แบบมันบ้างสิว่ะ
เอาล่ะๆ ข้าว่าเราเริ่มจากนาไอ้น้อยก่อนแล้วกัน พวกเราช่วยๆกันหน่อยนะ
ไปกันทุกคนเนี่ยหล่ะ ไม่เว้นแม้แต่ไอ้แก่อย่างข้า"
กองทัพชายฉกรรจ์ผสมชายชรา เคลื่อนขบวนเข้าผืนนาตาน้อย
เผชิญหน้ากับกองทัพหนูนรก ไพล่พลกองกำลังปราบหนูช่วยกันจับหนูกันวุ่น
จากสมรภูมินาตาน้อย
ย้ายไปไปไร้อ้อยยายแวว เข้าสวนผักกาดแก้วลุกศักดิ์ จนโพล้เพล้ หน่วยปฏิบัติการกำจัดหนูก็ไล่ไปจนครบทุกบ้าน
แต่ละคนต่างเอาผลงานของตัวเองออกแสดง
"แหม๋ ไอ้ชงนี่มันร้ายแหะ จับหนูได้เป็นกระสอบเลยเชียว" เสียงหนึ่งเอ่ยชม
"เอ้า พวกเรา แยกย้ายไปอาบน้ำอาบท่าซะ แล้วสักหนึ่งทุ่มมารวมกันที่บ้านข้า
มีหมู เห็ด เป็ด ไก่ เหล้า ยา รอพวกเอ็งอยู่" ผู้ใหญ่นัดลูกบ้านฉลอง
บรรยากาศงานเลี้ยงดูคึกครื้น ผู้คนใบหน้าเปื้อนยิ้ม เสียงหัวเราะขจรกำจายไปทั่วบริเวณ
งานฉลองนี้เปรียบเสมือนการฉลองสามัคคีพลังของชาวบ้านที่นำพาให้หมู่บ้านรอดพ้นเภทภัย
อีกทั้งยังเป็นงานเลี้ยงฉลองตำแหน่งผู้ใหญ่บ้านคนใหม่
ซึ่งผู้ใหญ่เม้งเพิ่งได้ประกาศมอบตำแหน่งหัวหน้าหมู่บ้านให้ทิดชงกลางงาน
แสงตะวัน... ชำแรกเส้นขอบฟ้า ดั่งแสงสัญญาณที่ปลุกโลกทั้งใบให้ตื่น
ชาวบ้านนับสิบแวะเวียนมาเรือนทิดชง
หวังจะตีสนิท คนเหล่านั้นต่างต้องตะลึงกับภาพที่พวกเขาเห็น ไร่ข้าวโพดแปลงโตของทิดชงได้อันตธานสิ้น
เหลือแต่ฝูงหนูยักษ์นอนยึดครองไร่ของผู้ใหญ่บ้านคนใหม่เต็มพื้นที่
"ไอ้ห่ะ ไอ้พริก เลี้ยงไม่เชื่องจริงๆ"
ผู้ใหญ่ชงเดินอาจๆ ไปยังกระท่อมน้อย
"ไอ้เวรเอ้ย เลี้ยงลูกเสือลูกตะเข้ไว้แท้ๆ"
แกพ่นผรุสวาจาพร้อมถีบเข้ากลางลำตัวของไอ้พริก
"น้าอย่า น้าอย่าทำฉัน" หนุ่มพริกพูดพลางไหว้พลาง
ผู้ใหญ่ชง ไม่ฟังเสียง ระดมทั้งหมัด เท้า เข่า ศอก ใส่ลูกน้องประจำไร่
"นึกไม่ถึงเลยจริงๆ ว่าเอ็งจะทำได้ลง ที่เมื่อคืนเอ็งมาขอเงินข้า บอกจะเอาไปแต่งอีส้ม
ข้าไม่ให้ แล้วเอ็งมาขู่ว่าจะปล่อยหนูที่จับได้ใส่ไร่ข้าให้วอด นึกไม่ถึงจริงๆ ว่าเอ็งจะทำลง"
แกด่าไฟแลบ พร้อมกับอัดไอ้พริกยับ
"ลำพังไร่ข้าคนเดียว ข้าไม่สนใจหรอก แต่มันจะลุกลามไปเทือกสวนไร่นาของเพื่อนบ้านอีก โถ่เอ้ย เอ็งนี่มันใจสัตว์แท้ๆ"
แกยังใส่ไม่ยั้ง ในขณะที่คนมุงเริ่มทวีจำนวน
"ไปเลย ไสหัวไปเลยนะ ไอ้หอก ถ้าข้าเห็นหน้าเอ็งอีกแล้วไม่ยิงเอ็งกบาลแยก ไม่ต้องเรียกข้าว่าผู้ใหญ่ชง"
ไอ้พริกวิ่งหนีหัวหกก้นขวิดหายลับไป ณ ชายทุ่ง
"เอาหล่ะพวกเรา วันนี้คงต้องขอแรงช่วยกันจับหนูอีกสักรอบนะ" ผู้ใหญ่ชงหันไปพูดกับลูกบ้าน
"ครับ/ค่ะ ท่านผู้ใหญ่"
สามสัปดาห์ผ่าน... ราตรีสงัด ฟ้าไร้ดารา จันทราไร้รูป
เงาร่างหนึ่งผลุบๆ โผล่ๆ อยู่หลังพุ่มไม้ หลบพ้นทุกสายตา เคลื่อนกายาเข้าสู่เรือนผู้ใหญ่ชง
ร่างดำทมึนใหญ่โตประดุจยักษ์ ค่อยๆ ย่างเหยืยบบันไดก้าวขึ้นเรือนอย่างเงียบเชียบ
"อ้าว ข้ารอเอ็งอยู่นานสองนาน" เจ้าของบ้านเอ่ยขึ้น
"ครับน้า" ผู้มาเยือนเอ่ยตอบ
"เอานี่ รางวัลของเอ็ง" กล่าวพร้อมโยนถุงใส่เงินก้อนโต
"คงมากพอให้เอ็งกับอีส้มได้ใช้ลงหลักปักฐานสร้างเนื้อสร้างตัวนะ
ขอบใจมากที่เอ็งจับหนูได้อย่างเยอะ ทำให้ข้าได้หน้าในวันนั้น
และขอบใจเอ็งอีกครั้งสำหรับการแสดงละครอันแนบเนียนตรงตามบทในยามเช้า เอ้า
ไปเถอะ หากใครมาเห็นเข้ามันจะไม่งาม ว่าแต่ว่างๆ ก็แวะมาเยี่ยมข้าบ้างนะ ไอ้พริก"
แก้ไขเมื่อ 13 มี.ค. 54 15:35:27
แก้ไขเมื่อ 13 มี.ค. 54 15:34:09
แก้ไขเมื่อ 13 มี.ค. 54 15:33:11
แก้ไขเมื่อ 13 มี.ค. 54 15:32:20
--- เรื่องสั้นแนวสะท้อนสังคม จากประสบการณ์ทำงานครับ "ไร่นี้ไร้หนู" ---
