ความคิดเห็นที่ 1 ฉันฝันเรื่องนี้ ก่อนกลับมาสักพัก” สีหน้าของภามินนั้นบ่งบอกความวิตกกังวลอย่างเห็นได้ชัด “นายฝันว่าอะไร?” คู่สนทนาถามสวนไปแทบจะในทันที เจ้าของใบหน้างดงามราวรูปสลักนั้นนิ่งงันไปชั่วครู่  ก่อนจะทบทวนเหตุการณ์ในความฝัน อย่างช้าๆ พยายามไม่ให้ตกหล่นแม้แต่ประโยคเดียว “ฉันฝันว่า...” เสียงนุ่มทุ้มเอ่ยออกมาแผ่วเบาราวเสียงกระซิบซาบของภูติพราย  ด้วยเกรงจะ เล็ดลอดออกไปถึงหูผู้อื่นเข้า “ฉันฝันว่าฉันเป็นนกตัวใหญ่  บินอยู่เหนือเมืองในหุบเขา ที่รายล้อมไปด้วยสายหมอก แล้วฉันก็มองลงมาด้วยสายตาของนก เลยเห็นทุกอย่างชัดเจน  ที่นั่นคุ้นตามาก..ยิ่งบินลงต่ำ ฉันยิ่งแน่ใจว่าสถานที่ในฝันคือวิปุลาของเรา  ประเทศที่ฉันเกิดแล้วก็เติบโตมาไม่ผิดแน่”   อคิลนั่งเงียบตั้งใจฟังสิ่งที่ภามินจะเล่าอย่างมีสมาธิ  ความฝันของภามินไม่เคยผิดพลาด! “ฉันบินอยู่สูง จนเห็นบ้านคนเป็นบ้านหลังเล็กๆ เหมือนบ้านตุ๊กตา  แล้วก็บินไล่ไปตามถนน มันเป็นถนนรูปตัววาย...เหมือนกับ...” “กีลาล” สองพี่น้องเอ่ยขึ้นมาพร้อมกัน   “แสดงว่าใกล้บ้าน” “อื้ม...” ภามินพยักหน้ารับพลางถอนหายใจออกมายืดยาว  บ้านหรือคฤหาสน์ตระกูลชลันธีร์ เองก็ตั้งอยู่ในกรุงกีลาลอันเป็นเมืองหลวงของประเทศ  และยังอยู่ในเขตสาริน ใกล้พระบรมมหาราชวังอีกด้วย “ฉันบินวนอยู่รอบหนึ่ง  ผ่านไปทั้งวัสสา ติรา  ตอนแรกตั้งใจจะบินกลับมาบ้าน แต่เหลือบไปเห็นหอคอยสูงก็เลยลองไปดู” “หอคอย?” “มันไม่มีอยู่จริง....แต่ในฝันมันอยู่กลางเมืองเลย  ตรงสามแยกพอดี  ที่เดียวกับน้ำพุนางพราย” ชายหนุ่มหมายถึง  น้ำพุขนาดใหญ่ ประดับด้วยรูปปั้นนางพรายซึ่งเป็นตำนานของประเทศ   และทำหน้าที่เป็นวงเวียนเปลี่ยนเส้นทางเดินรถไประหว่างถนนสามเส้น ที่นำไปสู่ เขตติรา วัสสา และสาริน “หอคอยนั่นเหมือนหอคอยในเทพนิยาย  มันสูง...สูงมากจริงๆ  สูงกว่าหอคอยของราพันเซล หลายเท่า  ไม่มีใครเงยหน้าขึ้นมาเห็นคนที่อยู่ข้างบนได้หรอก  แล้วจากตรงนี้ฉันมองเห็น กีลาลทั้งเมือง  กีลาลก็ยังสวยงาม สงบ  แต่...ไฟ   มีไฟสีแดงกำลังลุกไหม้อยู่ตั้งหลายที่   แต่คนที่วัสสาก็ยังเดินช็อปปิ้งกันตามปกติ  คนที่ขายของก็ขาย คนที่ซื้อก็ซื้อ  ไม่เห็นมีใคร ตกใจเหมือนกับว่าทุกคนมองไม่เห็นไฟนั่น   แล้วพอมองไปที่ติรา  ไฟลุกยิ่งกว่าวัสสาเสียอีก   มันกำลังลามไปเรื่อยๆ  ทำเนียบรัฐบาลไฟโชนไปครึ่งตึก  แต่...ก็เหมือนเดิม   ไม่มีใครมองเห็นไฟนั่น  เขาเดินผ่านมันทะลุไป  เหมือนไม่ร้อน ทำไมถึงไม่มีใครมองเห็น ก็ไม่รู้  มีแต่ฉันเห็นอยู่คนเดียว  ฉันกลัว...มันน่ากลัว  มันไม่ใช่ไฟธรรมดา   อีกไม่ช้ามันต้องไหม้จริงๆ แน่ๆ” ภามินเงียบเสียงไปแล้วและไม่ได้เอ่ยอะไรขึ้นมาอีก  มีเพียงแววตาอันจริงจังเท่านั้น ที่สบสายตากับอคิล   นายทหารหนุ่มรู้ว่าน้องชายไม่ได้ล้อเล่น  เขาวิตกกังวลในสิ่งที่เห็น ในนิมิต  อคิลไม่มีพลังแบบนั้นเขาไม่อาจเข้าใจภามินได้ทั้งหมดก็จริง  แต่ก็อยากแบ่งเบา แรงกดดันแห่งนิมิตนั้น  เพื่อน้องชายคนเดียวของเขาจะสบายใจขึ้นมาบ้าง  จึงไม่ได้ กระโตกกระตากหรือทำท่าตกอกตกใจกับสิ่งที่รับฟังมา “นายอาจจะคิดถึงบ้านเลยเก็บไปฝัน” “แต่..ไฟ” “ก็นายบอกเองไม่ใช่เหรอ? ว่ามันยังไม่ได้ไหม้จริง แล้วก็ไม่มีคนเห็นมันด้วย” “อคิลมันไม่ใช่แค่ฝันธรรมดา มันคือนิมิต!” “ทำไมถึงแน่ใจว่ามันเป็นนิมิต?  นายอาจจะเครียดไม่รู้ตัวก็ได้  เรียนหนัก คิดถึงบ้าน” “ไม่ใช่! บอกว่าไม่ใช่ก็ไม่ใช่สิ !!” “โอเค...ถ้าไม่ใช่  งั้นมันจะเกิดอะไรขึ้น?” สิ้นคำถามท่าทางฉุนเฉียวเมื่อครู่ของภามินก็หายไป   เหลือเพียงร่องรอยของความกังวล   “อคิล...ถ้าไม่ใช่นิมิตทำไมฉันถึงฝันซ้ำๆ ซากๆ เรื่องเดิมแบบเดิมเปี๊ยบ มาสองอาทิตย์แล้ว” “หือ?” “ฉันนอนไม่ได้ นอนเมื่อไรก็เห็น  แล้วอย่างนี้จะให้เรียนได้ยังไง?” “ภามิน...นี่นาย...” “ขืนเป็นอย่างนี้ต่อไปเรื่อยๆ ฉันต้องบ้าแน่! ก็เลย...ขอลาโปรเฟสเซอร์กลับบ้าน... ก็ยังไม่รู้จะทำยังไงเหมือนกัน  แต่คงต้องกลับมาตั้งหลักที่วิปุลาก่อน เฮ้อ..อ” ปลายเสียง สะบัดเล็กน้อยด้วยความหงุดหงิด “แล้ว...อยู่นี่ยังฝันอีกหรือเปล่า?” ภามินไม่ได้ตอบได้แต่มองพี่ชายอย่างจับจ้อง   ก่อนจะพยักหน้าลงช้าๆ ...เขายังฝันเห็นมันอยู่  ความฝันที่ไม่เข้าใจความหมาย พรากเอาความสงบไปจากใจ “ภามิน...ไม่เป็นไร  ไม่เป็นไรแล้ว” นายทหารหนุ่มยกมือใหญ่ของตนขึ้นลูบศีรษะน้องชาย อย่างทะนุถนอม   “นายเล่าให้พี่ฟังแล้วนี่   มีคนรับรู้นิมิตของนายแล้ว” อคิลไม่ใช่คนแสดงออกทางสีหน้าเก่งนัก   ใบหน้าคมสันยังนิ่งสงบทว่าแววตาอ่อนโยนนัก “อคิล...” “นายนอนได้แล้วล่ะ  ที่เหลือไว้ฉันจะคิดต่อให้เอง” ร่างสูงโปร่งของคนเป็นน้องค่อยขยับเข้ามาใกล้  แล้วซบหน้าลงกับไหล่กว้างของพี่ชาย   นายทหารหนุ่มไร้คำพูดจะปลอบโยนภามินอีก  เขาเพียงแต่โอบร่างนั้นไว้แล้วกอดตอบเบาๆ “ไม่ดีเลย...ถ้าฉันรู้ว่ามันจะเกิดเมื่อขึ้นไรก็ดี  แต่นี่...” หนุ่มรูปทองรำพันออกมาทั้งที่ยัง ซบใบหน้าของตนกับไหล่กว้างนั้น “หึ หึ นายนี่พูดเหมือนมามาไม่มีผิดเลย” ได้ยินเสียงอคิลหัวเราะเบาๆ ภามินก็อด ประหลาดใจไม่ได้จนต้องถามออกมา “ไม่เหมือนหรอก...อย่างน้อยมามาก็ยังรู้ว่าเหตุจะเกิดเมื่อไร  แต่ฉันไม่รู้นี่” “มามาน่ะบ่นเหมือนนายเปี๊ยบเลยเชียว  ก็นิมิตของมามาน่ะมันจะเกิดขึ้นภายใน 24 ชม. มามาก็บ่นว่าใครจะเตรียมรับมือทัน  มันกะทันหันเกินไปยาวกว่านี้หน่อยไม่ได้หรือไง   ส่วนนายก็บ่นว่าถ้ารู้สักหน่อยว่าเมื่อไรก็ดีจะได้รับมือทัน  เหมือนกันไหมล่ะ? ฮ่า ฮ่า ฮ่า” ร่างเล็กกว่าที่แนบร่างของตนอยู่กับอกนายทหารหนุ่มดันร่างตนเองออกมา  ด้วยสีหน้า ไม่สบอารมณ์นักแล้วบ่นอุบอิบ “เฮอะ  เชิญนายขำต่อไปเถอะ ไม่เห็นตลกเลย ง่วงแล้วไปนอนดีกว่า” ว่าแล้วผละจากไปดื้อๆ แต่สีหน้าดีกว่าเมื่อครู่นัก  ทิ้งให้อคิลนั่งหัวเราะอยู่ใต้แสงจันทร์ผู้เดียว อ่านต่อตอนหน้าค่ะ +++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++ ย้อนอ่านบทนำ+ บรรพที่ 1  ได้ตามลิ๊งค์นี้เลยค่ะ http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W10315410/W10315410.html แก้ไขเมื่อ 14 มี.ค. 54 01:21:39 จากคุณ : แก้วกังไส เขียนเมื่อ : 14 มี.ค. 54 01:19:54

ความคิดเห็นที่ 2 คุยกับคนอ่าน : จำเป็นต้องขยันค่ะคุณนุ้ย ไม่อยากถ่วงเพื่อนๆ น่ะค่ะ มันเป็นงานกลุ่ม ตารกา :ขอบคุณค่ะ ตัวละครเรื่องนี้ออกแนว กวน มึน ฮา ค่ะ สายลมที่พริ้วไหว : จะว่าแฟนตาซีไหม กึ่งๆ นะค่ะ ไม่ใช่แฟนตาซีไปเสียทีเดียว piccy : ค่ะ คุณนาย แล้วรีบๆ เอาต้นฉบับมาลงนะคะ scottie : ภามินยังมึนๆ อยู่ค่ะ แต่รับรองปากเสียไม่สู้คีราณค่ะ Friday Story : นั่นแหละ...เมืองสมมุติมันยากนี่   สำหรับเราไปที่ๆ เขาสร้างไว้แล้ว อย่างหิมพานต์ยังง่ายกว่านะ มีคู่มือให้ดูหลายเล่มกว่า แบบที่ต้องคิดเองใหม่ล้วนๆ เปลืองพลังงานมาก makokchor : ค่ะ มีทั้งหมด 3 เรื่อง 3 รส 3คนเขียนค่ะ ปิยะรักษ์ : เดี๋ยวก็เลิกบินแล้วค่ะ   กุลธิดา : nonnoiGiwGiw : ยินดีต้อนรับค่ะคุณหนอน Ivrie : เรื่องนี้อยากเล่นภาษาดูบ้างน่ะค่ะ เลยลองดู   mimny : ภามินเป็นพวกซึนฯ ค่ะ เครียดนะแต่ไม่แสดงออก Setakan : เพิ่งเปิดตัวไปสองเรื่องค่ะ อีกเรื่องคุณ piccy ยังกำลังปั่นแบบไฟรนก้นอยู่เลยค่ะ NATSKI13 : ฮาค่ะ อะไรจะบังเอิญปานนั้น ลูนาติก : นกอินทรี OK ค่ะ หล่อใช้ได้ Waasuthep : ปอปอ นี่นึกถึงเด็กๆ พูดไม่ชัดนะคะ ส่วนแม่ก็เลยเป็น มามาไป ตัวตลกสีเทา :  ฮาด้วยค่ะ  ไม่คิดว่าจะบังเอิญตรงกันทั้งชื่อทั้งนามสกุล สามปอยหลวง : อคิล แผลงมาจาก อัคคี ค่ะ และยังคล้ายกับชื่อ อคิราภ์ ด้วยค่ะ ความหมายใกล้กัน แต่คนชื่อนี้ ในประเทศไทยมีอยู่คนหนึ่งค่ะ  มรว.อคิน รพีพัฒน์ แต่เขียนต่างกัน อยู่อักษรหนึ่งค่ะ (ตระกูลท่านชื่อไพเราะทุกคนเลยค่ะ) ชื่อตัวละครในเรื่องนี้มีความหมายทุกตัวค่ะ บิดๆ ภาษาเอานิดหนึ่งค่ะ ขอบคุณสำหรับทุกกิฟและทุกโหวตที่มอบให้นะคะ ============================================= ขอเม้าท์หน่อย ตกลงเฉลยแล้วนะคะ ว่าภามินบินได้หรือเปล่า? เรื่องนี้มันนิมิตกันทั้งเรื่อง แบบมึนๆ เมาๆ ฝันๆ กันไปตามประสาค่ะ แล้วก็..เนื่องจากเป็นเมืองสมมุติ เลยปูพื้นยาวนิดหนึ่งนะคะ เพื่อจะให้เห็นภาพประเทศวิปุลา กับโลกของตัวละคร   และ...เรื่องนี้ไม่ Y ค่ะ อย่าเผลอจิ้นนะคะ ปล.ขอบคุณเพื่อนในถนนฯ ที่ส่งข้อความให้กำลังใจกันมาทั้งในนี้ และใน Fb นะคะ เจ้าแก้วแข็งแรงดีค่ะ ไม่เป็นไรนะ ไม่ต้องห่วง แค่จิตตกนิดหน่อยเท่านั้น   สำหรับเจ้าแก้วการขึ้นกระทู้แนะนำหรือไม่  ไม่ใช่เรื่องสำคัญไปกว่า จะมีคนอ่านนิยายของเราไหม  อ่านแล้วเขาจะบอกว่าสนุกหรือเปล่านะ   อันนี้สำคัญมากๆ เลยค่ะ และคิดว่าสำคัญสำหรับนักเขียนนิยายทุกคนด้วย  ก็อยากให้คนอ่าน มีความสุขเวลาที่อ่านนิยายของเรา  อ่านแล้วรักตัวละครของเรา อ่านแล้วอยากติดตามต่อ  มากกว่าอะไรทั้งมวล และเจ้าแก้วไม่คิดว่าการติดป้ายขอให้คนอ่านช่วยทิ้งคอมเม้นท์ หรือคำทักทายเอาไว้ในกระทู้ของเราเป็นเรื่องน่าอายค่ะ  งั้นกระทู้นี้ ถ้าใครแวะเข้ามาอ่าน ส่งเสียงทักทายกันหน่อยนะคะ ให้รู้ว่าไม่ได้ คุยอยู่คนเดียว จากคุณ : แก้วกังไส เขียนเมื่อ : 14 มี.ค. 54 01:28:34

ความคิดเห็นที่ 3 จากคุณ : รุริกะ เขียนเมื่อ : 14 มี.ค. 54 03:16:31

ความคิดเห็นที่ 4 อ้าว โถ่ มาเฉลยความจริงอย่างนี้ แฟงก็ปล่อยไก่ตัวเบอเริ่มไปแล้วสิคะเนี่ย โอยอายจังเลย ที่แท้ก็นิมิตเองน่ะหรือ เราก็นึกว่าบินได้จริงทำเอานึกไปถึงพี่ด้วยแน่ะว่าจะเป็นเหมือนกันมั้ย หน้าแตกไปเลยเราแหะ แต่เล่นฝันติดต่อกันแบบนี้เป็นใครก็คงจะกังวลแหละเน๊อะทำเอาไม่มีสมาธิเรียนกันเลย ก็ถึงว่าทำไมถึงกลับมาบ้าน อคิลนี่อบอุ่นดีจังเลยนะคะ เป็นพี่ชายที่น่ารักมาก ๆ เลย แม้บางทีจะมือหนักไปหน่อยก็ตาม ฮา แต่ก็นะ ภามินเล่นกวนซะขนาดนี้ไม่โดนฟาดบ้างก็คงเอาไม่อยู่แน่ ๆ เลย ใช่มั้ยอคิล ^^ รู้แล้วว่าทำไมพี่แก้วกังไสถึงได้ดักว่าไม่ Y เพราะฉากสุดท้ายนี่ใช่มั้ยคะเนี่ย ^^ ไม่บอกล่ะก็จิ้นไปแล้วนะคะเนี่ย(อ้าว!) ล้อเล่นค่ะ ไม่หรอก ดูเป็นพี่น้องที่รักกันดีนะคะ ดีจังที่ภามินมีอคิลเป็นพี่ชาย เพราะไม่งั้นคงไม่มีใครเป็นที่พึ่งให้แน่ ๆ เพราะพ่อจะกังวลจนกันไว้อย่างเดียว เลยลำบากในการพูดกันด้วยความเข้าใจอย่างอคิล และด้วยเรื่องการสื่อสารกับคนรอบข้างที่ค่อนข้างช้าด้วยแล้ว คงมีปัญหาไม่น้อยเลยนะเนี่ยตอนที่เป็นเด็ก ๆ ว่าแต่เล่นเอาหนังมาขู่น้องเลยหรออคิล สงสัยจะกลัวมากจริง ๆ เน๊อะ เรื่องน้องจะหายไปเหมือนแม่ สู้ ๆ เข้านะทั้งสองคน สุดท้ายขอเป็นกำลังใจให้พี่แก้วกังไสด้วยนะคะ อย่างน้อยก็แฟงคนนึงล่ะค่ะที่จะบอกว่าเรื่องนี้สนุก และจะติดตามแน่นอน พี่ก็อย่ากังวลไปเลยนะคะ ดูแลสุขภาพด้วยน้า พี่ไม่ได้คุยอยู่คนเดียวแน่นอนค่ะ มีเพื่อน ๆ ในถนนนักเขียนอีกหลายคนที่อยากมาพูดคุยกับพี่อยู่แล้วล่ะค่ะ แฟงมั่นใจ ^^ สู้ ๆ นะค้า เจอกันตอนหน้าค่ะ ปล. แฟงพี่งไปเห็นว่าตอนที่แล้วไปเม้นท์ชื่อพี่ผิดไว้ ขอโทษด้วยนะคะ พอดีมึนเล็กน้อย ^^''' จากคุณ : fang (ปีกแห่งชะตากรรม) เขียนเมื่อ : 14 มี.ค. 54 03:40:54

ความคิดเห็นที่ 5 ไม่ได้คุยอยู่คนเดียวหรอกค่ะ ยังคงตามอ่านอยู่นะคะ แต่บางทีอาจออกไปในแนวเงียบไปหน่อย แหะๆ ตอนนี้ใช้นโยบายใหม่ค่ะ คือพยายามอ่านของทุกคนให้ทันแล้วทิ้งอะไรนิดๆ หน่อยๆ ไว้ให้รู้ว่ามาอ่าน แต่ทีนี้พออ่านหลายๆ เรื่องรวดเดียวสายตาชักไม่ไหวแล้วค่ะ ตาคนแก่เน้อ นี่ขนาดเพิ่งไปทำเลสิกที่เมืองไทยมาเมื่อเดือนตุลานะคะเนี่ย พอใช้สายตาจ้องมอนิเตอร์ของคอมพิวเตอร์นานๆ นานนี่หมายถึงครั้งละหลายชั่วโมงนะคะ ตอนนี้มองอะไรชักจะเบลอๆ อีกแล้ว แต่ก็ตามอ่านอยู่นะคะ แก้ไขเมื่อ 14 มี.ค. 54 03:47:20 จากคุณ : กุลธิดา (kdunagin) เขียนเมื่อ : 14 มี.ค. 54 03:45:56

ความคิดเห็นที่ 6 อ๊า...คุณภามินของไอซ์(ตกลงคุณครุฑก็ของไอซ์ คุณภามินก็ของไอซ์ คุณนาคก็ของไอซ์...เอ๊ะ ยังไง)  นอนไม่หลับมาซบอกไอซ์ก็ได้นะเออ(คาดว่าจะนอนไม่หลับมากกว่าเดิม ฮ่า ๆ) คิดถึงจังค่ะ เรื่องนี้ก็เปี่ยมไปด้วยมนต์เสน่ห์ของความลึกลับบางอย่างซ่อนอยู่อีกแล้ว ไอซ์ชอบจัง ภาษาที่พี่สื่อออกมาให้ความลี้ลับบางอย่าง และหมอกไอมัวซัว(ไม่ใช่สิ เป็นไฟต่างหาก)ที่อยู่ในนิมิตของภามินก็เหมือนจะโถมเข้ามาจนรู้สึกได้ อยากจะอ่านต่อเร็ว ๆ แล้วละค่ะ น่าสนใจและชวนติดตามมากมายจริง ๆ ปล.เรื่องนี้ไม่วาย แต่ไอซ์เห็นนะ ขนาดถนนยังเป็นรูปตัววายเล้ย จากคุณ : Argent เขียนเมื่อ : 14 มี.ค. 54 08:32:48

ความคิดเห็นที่ 7 สารภาพว่าอ่านท่อนต้นที่ว่า "รัตติกาลส่องแสง สีเงินยวงอันอ่อนหวานลอดผ่านบานหน้าต่างเข้ามา  ลูบไล้ร่างสูงโปร่งซึ่งเอนกายอยู่บนเก้าอี้โซฟา มาเป็นเวลานานนับชั่วโมง  ผิวขาวเนียนราวไข่มุกชั้นดียามต้องแสงจันทร์  แลดูนวลลออ ดังตุ๊กตากระเบื้องอันเปราะบางชวนถนอม  มากกว่าจะเป็นมนุษย์จริงๆ  นัยน์ตาสีน้ำตาลใส ยังคงเหม่อลอย  " นึกว่าเปิดตัวนางเอก... ฮา โดยแซวกลิ่นสีม่วงจากนิยายตัวเอง ตอนนี้เลยเซ้นสิทีฟกว่าปกติ อ่านฉากสุดท้ายก็เกือบๆจิ้นตามไปเหมือนกันค่ะ 55555 เริ่มเรื่องก็น่าสนใจแล้ว ชอบแฟนตาซีแนวนี้เหมือนกันค่ะ รอติดตามตอนต่อไป  ^__^ . แก้ไขเมื่อ 14 มี.ค. 54 08:34:17 จากคุณ : ธีตภากร เขียนเมื่อ : 14 มี.ค. 54 08:33:15

ความคิดเห็นที่ 8 โอ๋ๆ อย่าเพิ่งจิตตกนะคะ (แต่ว่าไปเราเองก็จิตตกอยู่อย่างหนัก) ยังไงก็สู้ๆกันไปค่ะ เป็นกำลังใจนะคะ จากคุณ : Mnemosyne เขียนเมื่อ : 14 มี.ค. 54 09:16:05

ความคิดเห็นที่ 9 มาเป็นกำลังใจให้คะ จากคุณ : Setakan เขียนเมื่อ : 14 มี.ค. 54 09:42:40

ความคิดเห็นที่ 10 ตามต่อค่ะ จากคุณ : nonnoiGiwGiw เขียนเมื่อ : 14 มี.ค. 54 10:08:15

ความคิดเห็นที่ 11 รออ่านตอนต่อไปค่ะ จากคุณ : pantee เขียนเมื่อ : 14 มี.ค. 54 10:33:55

ความคิดเห็นที่ 12 ดันจิ้นคู่พี่-น้องไปแล้ว T___T กู่ไม่กลับจริงๆค่ะ แอบฮาที่อคิลหลอกภามินตอนเด็กๆ อิอิ จากคุณ : Ivrie เขียนเมื่อ : 14 มี.ค. 54 11:58:34 A:118.174.95.196 X: TicketID:300157

ความคิดเห็นที่ 13 ดันจิ้นคู่พี่-น้องไปแล้ว T___T กู่ไม่กลับจริงๆค่ะ แอบฮาที่อคิลหลอกภามินตอนเด็กๆ อิอิ จากคุณ : Ivrie เขียนเมื่อ : 14 มี.ค. 54 11:58:57 A:118.174.95.196 X: TicketID:300157

ความคิดเห็นที่ 14 ดันจิ้นคู่พี่-น้องไปแล้ว T___T กู่ไม่กลับจริงๆค่ะ แอบฮาที่อคิลหลอกภามินตอนเด็กๆ อิอิ จากคุณ : Ivrie เขียนเมื่อ : 14 มี.ค. 54 11:59:08 A:118.174.95.196 X: TicketID:300157

ความคิดเห็นที่ 15 อ้อ ได้พลังพิเศษมาจากแม่ เหอๆ จากคุณ : ลูนาติก เขียนเมื่อ : 14 มี.ค. 54 12:52:25

ความคิดเห็นที่ 16 ย้อนกลับไปอ่านตั้งแต่ตอนแรก เพื่อนของอคิลชื่อ คีราณ ธราณิณธร์ เหรอคะ เห็นของคุณ Friday Story สะกดแบบนี้ค่ะ คีราณ ธราณินทร์ เป็นพี่น้องได้กลิ่นกันด้วย ดิฉันว่ามันวายนะคะ เหอ เหอ จากคุณ : แมลงวันยิ้มแฉ่ง เขียนเมื่อ : 14 มี.ค. 54 13:18:30

ความคิดเห็นที่ 17 ตามมาให้กำลังใจและตามนิยายด้วย อ่านแล้วชักรู้สึกนิยายชุดนี้น่าติดตามทั้งสองเรื่อง รอเรื่องที่3ของpiccyด้วย ท่าทางน่าติดตามประเมินจากผู้เขียนสองเรื่องในชุดนี้แล้ว ไม่รู้จะเป็นการกดดันกันไปไหมเนี่ย จากคุณ : สายลมที่พริ้วไหว เขียนเมื่อ : 14 มี.ค. 54 14:30:00

ความคิดเห็นที่ 18 มาติดตามและเป็นกำลังใจให้นะคะคุณแก้ว จากคุณ : นุ้ย (นารีจำศีล) เขียนเมื่อ : 14 มี.ค. 54 14:40:06

ความคิดเห็นที่ 19 มาให้กำลังใจน้อง จากคุณ : จอมนาง เขียนเมื่อ : 14 มี.ค. 54 17:19:02

ความคิดเห็นที่ 20 มายกมือว่าตามอ่านอยู่นะคะคุณแก้ว ถึงคนเขียนจะเบรคว่าไม่ Y ยังไงแต่ต่อมจิ้นอิชั้นมันกระจายยยยยไปแล้วค่า  ส่อซะขนาดนั้น >o< คุณน้องเธอเสะซะขนาดนี้ (ขออภัยที่ใช้คำศัพท์เฉพาะทางของกลุ่มสาววาย แหะแหะ) จากคุณ : Draconia เขียนเมื่อ : 14 มี.ค. 54 19:58:39

ความคิดเห็นที่ 21 รูปทรงองค์เอวของภามินนี่แทบกรี๊ดเลยอ่ะคุณแก้ว ถ้าไม่วายแล้วนางเอกของภามินจะเป็นแบบไหนล่ะนี่ อย่าให้น้อยหน้านะ หุหุ นิยายดีเป็นแบบไหนเกดไม่รู้หรอกนะคะ รู้แต่ว่าเรื่องไหน อ่านแล้วสนุก อ่านแล้วชวนติดตาม หรือลุ้นให้อยากอ่านต่อ สนุกพอ ดีพอ และมีความสุขสำหรับคนอ่านคนนี้แล้วล่ะค่ะ แทนกำลังใจนะคะ ^ ^ จากคุณ : makokchor เขียนเมื่อ : 14 มี.ค. 54 20:03:14

ความคิดเห็นที่ 22 ตามอ่านให้กำลังใจค่ะ เพราะชอบเรื่องแนวนี้อยู่แล้ว จากคุณ : รุ้ง (สุรติญา-รวีจันทร์) เขียนเมื่อ : 14 มี.ค. 54 20:06:29

ความคิดเห็นที่ 23 ข้างฝ่ายเด็กชายวัยแปดขวบอย่างภามิน เมื่อถูกพี่ชายขู่ด้วยหนังฝรั่งที่เพิ่งดูมา   และเอามากรอกหูเป็นตุเป็นตะ ว่าจะถูกจับไปช็อตไฟฟ้า ฉีดยาใส่ตัว เพื่อให้พ่นเลเซอร์ ออกจากลูกตาได้   ภามินยิ่งฟังก็ยิ่งกลัว  ก็สิ่งที่อคิลเล่าแต่ละอย่างมันดูโหดร้ายเหลือเกิน   เด็กน้อยจึงเชื่อฟังพี่ชายและปิดปากสนิทมาจนทุกวันนี้   ขำสองพี่น้อง แต่ตอนนี้ภามินจะสามสิบ(หรือเปล่าคะ ป.เอกแล้วนี่นา) แสดงว่าที่วิปุลา เองก็ไฮเทคน่าดูมีหนังฝรั่งแบบนี้ให้สองพี่น้องดูจนหวาดผวาด้วย จากคุณ : อมราวตี เขียนเมื่อ : 14 มี.ค. 54 20:35:10

ความคิดเห็นที่ 24 นี่ถ้าไม่เป็นพี่น้องกัน คงเป็นคู่วายแหงๆ เฮ้อ .. นึกว่าพระเอกเรื่องนี้จะเท่เป็นแร้ง ที่แท้ก็ฝัน แต่เอ๊ะ เป็นนิมิต .. งั้นยังมีความเป็นไปได้ ฮิๆ จากคุณ : scottie เขียนเมื่อ : 14 มี.ค. 54 22:29:19

ความคิดเห็นที่ 25 สร้อยมีชีวิตอยู่โดยใช้คติที่ว่า อย่าพยายามทำให้คนทุกคนประทับใจและอย่าพยายามใส่ใจในเรื่องที่ไม่ควรจะใส่ใจ มันอาจจะแปลกสำหรับคนที่เขียนนวนิยายออนไลน์ที่เวลาเขียนนิยายขึ้นมาหนึ่งเรื่อง สร้อยจะไม่ค่อยคิดถึงคนอ่านเท่าไร แต่คิดถึงเรื่องที่จะพูดมากกว่า อยากพูดอะไรที่มันมีประโยชน์ต่อคนที่รับรู้ ความฝันสูงสุดสำหรับการเขียนนิยายของสร้อยคือ "ตัวหนังสือของสร้อยสามารถกลายเป็นแรงบันดาลใจของใครสักคนได้" (เออ สูงลิบเลยทีเดียวนั่น - -+) คอมเมนต์หรือการขึ้นกระทู้แนะนำเลยกลายเป็นเรื่องจิ๊บๆมากถ้าไม่ได้มันมา(ฮา) สร้อยก็เลยมีนิสัยเสียคือถ้าอยากโพสต์ก็จะโพสต์ ไม่อยากโพสต์ก็ไม่โพสต์ล่ะ ใครใคร่เมนต์ เมนต์(ขอบคุณ) ใครจะเป็นนักอ่านเงาก็แล้วแต่ท่าน แต่บางครั้งก็เกรงใจคนอ่านเหมือนกัน เพราะคนอ่านบางท่านก็ตามจริงๆ ตามจนแทบจะรู้หมดเลยว่าสร้อยเคยย้ายไปไหนต่อไหนมาบ้าง อันที่จริงข้างบนก็อาจไม่เกี่ยวอะไรกับกระทู้นั้นเท่าไร แต่มันเป็นความคิดที่ทำให้สร้อยอ่านกระทู้นั้นแล้วหัวเราะขึ้นมา ก็รู้ดีว่าโลกของอินเตอร์เนต จำนวนคนอ่าน คอมเมนต์หรือการขึ้นกระทู้แนะนำอาจมีผลทำให้เจ้าของนิยายเรื่องนั้นเป็นจุดสนใจ และอาจส่งผลไปถึงอนาคตอันรุ่งโรจน์ในเส้นทางนี้ต่อไป มันก็ไม่แปลกที่คนเขียนหนังสือหลายคนจะมุ่งหวังในสิ่งเหล่านั้น สร้อยไม่รู้จะถ่ายทอดสิ่งที่ตัวเองรู้สึกยังไง แต่จะลองเล่าให้พี่แก้วฟังล่ะกัน สร้อยเริ่มเขียนพญามังกรเป็นนิยายออนไลน์เรื่องแรก และแน่นอนว่าตอนที่เขียนจะมีเมนต์ประมาณเลขสองหลัก สามสิบ สี่สิบ หกสิบ ประมาณนั้น ต่อมาสร้อยไปเขียนนิยายอีกเรื่องที่คราวนี้เมนต์อยู่ในเลขสามหลักตลอด หนึ่งร้อย สองร้อย ประมาณนั้น และนั่นมันทำให้สร้อยในตอนนั้น..มีความสุขมากกกกกกกก และมันทำให้สร้อยมั่นใจว่าไม่ว่าสร้อยจะเขียนอะไรออกมา มันต้องมีคนอ่านแน่ๆ (อันนี้เขาเรียกว่าการหลงตัวเองอย่างหน้ามืดตามัว) แต่มันก็ไม่ใช่อย่างนั้น สร้อยเป็นไม่หยุดอยู่แค่แนวที่ตัวเองถนัด แต่เป็นพวกอยากเขียนอะไรก็เขียน ซึ่งบางเรื่องมันอาจจะบ้า มันอาจจะงี่เง่าในสายตาของคนอื่น แต่สร้อยก็รักนิยายที่ตัวเองเขียนทุกเรื่อง เพียงแต่ในความเป็นจริง คนอ่านหลายท่านไม่ได้รักนิยายของสร้อยทุกเรื่อง สร้อยมีความสุขที่ได้เขียน และรู้สึกว่ามันเป็นหน้าที่ที่ต้องเขียนนิยายทุกเรื่องที่ตัวเองคิดได้ แต่คนที่อ่านหนังสือ เขาก็ย่อมที่จะชื่นชมที่ตัวเองชอบ สร้อยว่าสร้อยรู้ว่าสร้อยควรจะเขียนแนวไหนที่ทำให้คนยอมรับ แต่มันก็แค่คาดคำนวณจากอดีต ถ้าสร้อยจะรักษาคนอ่านเอาไว้ สร้อยก็ต้องเขียนแบบนั้น ซ้ำซาก และไม่มีวันออกไปเจออะไรใหม่ๆ ออกไปทดลองอะไรใหม่ๆ เพราะกลัวว่าจะเสียคนอ่าน สูญเสียคนที่เคยชื่นชมเราไป สร้อยเรียกความรู้สึกตอนนั้นว่า 'ความรู้สึกของหนามที่ค้ำอยู่ในคอ' กลืนก็ไม่ได้คายก็ไม่ออก และมันเจ็บด้วย และสร้อยรู้สึกว่าถ้าตัวเองกลัวว่าจะสูญเสียคนอ่านไป สร้อยก็คงจบลงแค่นั้น ถึงแม้ว่าจะมีงานเขียนออกมา ต่อให้มีคนชื่นชมมันกี่ล้านคน แต่ถ้าสร้อยไม่ได้ผูกพันกับงานของตัวเองเลย มันก็เท่านั้น - - การเป็นนักเขียนของสร้อยไม่ใช่ความฝันกับความสุขอีกแล้ว มันเป็นแค่งานอย่างหนึ่งเท่านั้น สร้อยบอกตัวเองว่าเลือกเอาระหว่างการได้รับการยอมรับกับความสุขที่จะเขียน และท้ายที่สุดสร้อยก็เลือกอย่างหลัง เลือกที่จะวิ่งไปหาสิ่งใหม่ๆ หาเรื่องทดลองและเรียนรู้ไปเรื่อยๆ มันอาจจะไม่ได้พัฒนาขึ้นหรือดีขึ้นกว่าเดิมในสายตาใคร สร้อยรู้แต่ว่าจะไม่หยุดนิ่งและพยายามจะทำให้ดีที่สุดในขณะนั้นเท่านั้น ถึงจะไม่มีใครยอมรับก็ช่างมัน เพราะสร้อยก็จะจมอยู่กับมันไม่นานเช่นกัน ดังนั้น ตอนที่สร้อยอ่านกระทู้นั้น สร้อยคิดในใจว่า..สักวันข้างหน้าเจ้าของกระทู้นั้นอาจจะเข้าใจว่าสิ่งที่เขาคิดว่าสำคัญต่อนักเขียนออนไลน์ มันอาจจะกลายเป็น 'กรง' อย่างหนึ่งก็ได้ แต่สร้อยก็อาจจะผิด เพราะนักเขียนบางคนก็อาจจะพอใจอยู่แค่นั้น เหมือนกับนกบางตัวที่พอใจแค่เฉิดฉายอยู่ในกรงทอง แต่นกบางตัว ให้เป็นกรงทองฝังเพชรมันก็ไม่เอา เพราะให้สวยงามยังไง มันก็ยังเป็นกรงอยู่วันยันค่ำ ลางเนื้อชอบลางยา สรุป ที่เล่ามาอาจไม่มีประโยชน์อะไร แต่ก็เป็นความในใจที่ควรจะเปิดเผยเสียที อย่างไรก็...เป็นกำลังใจให้พี่แก้วนะคะ อย่าไปจิตตกในเรื่องที่ไม่ควรกังวล ไปเขียนงานต่อดีกว่าค่ะ มีคนรออ่านงานของพี่แก้วอีกเยอะ ปล..ขออภัยถ้าพล่ามมากไป m(_ _)m จากคุณ : สร้อยดอกหมาก (ศิลาจันทรา) เขียนเมื่อ : 14 มี.ค. 54 23:18:39

ความคิดเห็นที่ 26 กำลังให้กิฟไล่จากข้างล่างขึ้นไป...แต่กิฟดันหมดเสียก่อน ข้างบนยังไม่ได้ให้เลย ขอบคุณนะคะ...ไม่มีกิฟแจกแล้วไม่ว่ากันนะ จากคุณ : แก้วกังไส เขียนเมื่อ : 15 มี.ค. 54 00:48:31

ความคิดเห็นที่ 27 ทำตัวเป็นนักอ่านเงามาตลอด ต่อไปจะพยายามไม่เงาแล้วนะคะ ^^ แอบจิ้นคู่พี่น้องซะงั้นค่ะ ฮ่าๆๆๆๆ ปล.ท่อนที่ว่า“ไม่ดีเลย...ถ้าฉันรู้ว่ามันจะเกิดเมื่อขึ้นไรก็ดี  แต่นี่...” พิมพ์สลับกันรึเปล่าคะ จากคุณ : ดอกคูนริมฝั่งโขง (ดอกคูณริมฝั่งโขง) เขียนเมื่อ : 15 มี.ค. 54 11:15:11

ความคิดเห็นที่ 28 งั้นสร้อยแจกเอง พี่แก้ว จากคุณ : สร้อยดอกหมาก (ศิลาจันทรา) เขียนเมื่อ : 15 มี.ค. 54 11:19:53

ความคิดเห็นที่ 29 ขอบคุณจ้ะสร้อย มีแจกกิฟแทนด้วย จากคุณ : แก้วกังไส เขียนเมื่อ : 15 มี.ค. 54 13:07:01

ความคิดเห็นที่ 30 แหม....ซบอกซบไหล่กันแบบนี้ อย่ามาห้ามจิ้นเสียให้ยากเลยครับ 5555 ภามินนี่มันอ้อนพี่ยังกะเป็นน้องสาวเลยจริง ๆ จากคุณ : Waasuthep เขียนเมื่อ : 15 มี.ค. 54 17:34:16

ความคิดเห็นที่ 31 มาทักทายนะคะ เดี๋ยวจะตามมาอ่านหลังสอบเสร็จค่ะ ^^ จากคุณ : หวานเย็นผสมโซดา เขียนเมื่อ : 16 มี.ค. 54 18:42:55

ความคิดเห็นที่ 32 อ่านตอนแรกนึกว่าจะเป็นเรื่องอิทธิฤทธิ์ปาฏิหาริย์แปลงร่างได้ พอตอนที่สองอ๊ายเป็นแค่ฝันถูกคนเขียนหลอก จากคุณ : mimny เขียนเมื่อ : 16 มี.ค. 54 23:32:31

ความคิดเห็นที่ 33 พึ่งเข้ามาอ่านค่ะ น่าสนใจจังเลยค่ะ ชอบๆ ตัวละครน่ารักดีค่ะ จากคุณ : marina_rain เขียนเมื่อ : 20 มี.ค. 54 10:16:19

ความคิดเห็นที่ 34 ตอนใหม่มาแล้วค่ะ http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W10365816/W10365816.html จากคุณ : แก้วกังไส เขียนเมื่อ : 21 มี.ค. 54 17:26:41