ความคิดเห็นที่ 1 โคมไฟสีนวลส่องแสงเพียงสลัวภายในห้องนอนหรูหรา..ร่างเปล่าเปลือยของเมธิกาทอดกายภายใต้ผืนผ้าห่มสงบนิ่งกลางเตียงกว้าง ดวงตาทั้งคู่ยังคงหลับพริ้มอย่างไม่รับรู้ในชะตากรรม ว่ากำลังถูกดวงตาเรียวคมกริบสีน้ำตาลเข้มทอดมองด้วยความเวทนา.. ใจจริงก็ไม่อยากจะใช้วิธีต่ำทรามเช่นนี้กับหญิงสาวผู้อ่อนเดียงสาหรือกับผู้หญิงคนไหนทั้งนั้น เพียงแต่เขาไม่อยากเสียเวลากับเรื่องนี้มากนัก จึงจำเป็นต้องดึงเธอเข้ามาเกี่ยวข้องด้วย ชายหนุ่มผ่อนลมหายใจยาวก่อนเริ่มปลดเปลื้องเสื้อผ้าของตนออกช้าๆ ขณะที่สายตาก็ไม่ละจากดวงหน้าเนียนใส..ร่างเพรียวแข็งแกร่ง ซึ่งบัดนี้มีสภาพไม่ต่างจากหญิงสาวค่อยโน้มกายลงพร้อมดึงผ้าห่มออกจากร่างขาวกระจ่างที่เขาต้องใช้ความพยายามอย่างหนัก บังคับสายตาให้จดจ่อเพียงใบหน้าของเธอเท่านั้น..จนสัมผัสถึงไออุ่นจากลมหายใจซึ่งกันและกัน “ขอโทษนะสาวน้อย..แล้วผมจะปล่อยคุณไป เมื่อทุกอย่างจบลง..ผมสัญญา” กระซิบแผ่วผ่าน หวังว่าสิ่งที่ทำจะไม่สร้างตราบาปให้เธอจนเกินไปนัก ก่อนทิ้งน้ำหนักตัวลงแนบชิดเรือนกายนุ่มละมุนที่เต็มไปด้วยเลือดเนื้ออุ่นๆทำให้เขาถึงกับถอนใจลึกบังคับความรู้สึกไม่ให้รุ่มร้อนจนเกินควบคุม แต่กลิ่นกายสาวยังลอยอวลตามยวนเย้าจนร่างกายเริ่มปวดร้าวทุรนทุรายด้วยความต้องการตอบสนองในอารมณ์ดิบ จำต้องก้มหน้ากัดหลังมือตัวเองจนเลือดซิบ เพื่อเรียกสติทั้งหมดให้เข้าที่เข้าทาง ก่อนพาร่างกายอันร้อนระอุขยับเคลื่อนไหวไปกับความว่างเปล่า..ทว่า มันกลับเต็มเปี่ยมไปด้วยความทุกข์ทรมานอย่างแสนสาหัส.. เมธิกาหยีตาขึ้นอย่างงัวเงียก่อนพลิกร่างบิดขี้เกียจ รู้สึกว่าวันนี้เธอนอนได้เต็มอิ่มกว่าทุกคืนที่ผ่านมา..แต่เพียงครู่เดียว เมื่อเปลือกตาเผยอขึ้นปรับสภาพเต็มตาจึงเห็นชัดถึงความผิดปกติว่า โคมไฟบนเพดานมันไม่ใช่โคมไฟภายในห้องนอนของเธอ ร่างกายที่ทอดตัวนอนถึงกับดีดผึงขึ้นนั่ง ‘นี่มันที่ไหนกัน!?’ พร้อมใจหายวาบรีบตะครุบชายผ้าที่เลื่อนหล่นไปกองกับเอวขึ้นมาปิดบังทรวงอก เพราะเพิ่งสำนึกได้ว่า ทั้งเนื้อทั้งตัวของเธอมันโล่งโจ้งไปหมด แต่ก่อนที่จะมีเวลาได้ตั้งสติทบทวนถึงเหตุการณ์ครั้งล่าสุด สายตาพลัน! เหลือบเห็นร่างของอชิระอยู่ในชุดสูททำงานสีเข้มนั่งไขว้ขาบนเก้าอี้ใกล้ประตู มองมาด้วยสีหน้าสงบนิ่ง เมธิกาถึงกับกรี๊ดลั่น ตวัดผืนผ้าห่มที่เป็นปราการด่านสุดท้ายพันรอบตัวแน่น ปลายนิ้วสั่นระริกชี้หน้าอย่างโกรธจัดเมื่อคาดเดาไปว่า มีอะไรเกิดขึ้นกับตน “แก ไอ้สารเลว!” แต่ก็ไม่รู้จะประณามด้วยถ้อยคำใดถึงจะสาสมกับความคั่งแค้นที่อัดแน่นในอก จนต้องปลดปล่อยน้ำตาพรั่งพรู ไม่คิดว่าเรื่องเลวร้ายนี้จะเกิดขึ้นกับตัวเอง อชิระถอนใจเฮือก ยกมือขึ้นลูบหลังคอตนเองกับสถานการณ์ที่ไม่เคยพบเจอเช่นกัน แล้วยังเสียงกรีดร้องปานจะขาดใจของหญิงสาวตรงหน้ามันก็ช่างเสียดแทงใจจนสมองคิดอะไรไม่ออกเอาเสียเลย “เลิกคร่ำครวญเสียทีน่า ยังไงผมก็รับผิดชอบคุณอยู่แล้ว” ดวงตาฉ่ำนองหันขวับ “ไม่ต้องมารับผิดชอบอะไรฉัน แค่ไปให้พ้นๆหน้าก็พอ..ไป๊” และคว้าหมอนหวังขว้างใส่หน้าเขาเต็มแรง ชายหนุ่มยกมือขึ้นรับหมอนที่ลอยคว้างมาได้ทันก่อนจะวางลงบนโต๊ะเล็ก หยิบรีโมทมาเปิดเครื่องเล่นให้เธอได้ดู และเอ่ยอย่างใจเย็นขณะภาพที่อัดไว้เริ่มเคลื่อนไหวปรากฏชัดแก่สายตาของผู้เฝ้ามองจนเบิกกว้าง เพราะมันเป็นภาพของเธอที่นอนทอดร่างเปล่าเปลือยอยู่ใต้ร่างของผู้ชายคนหนึ่งที่ไม่เห็นหน้า แต่ก็รับรู้ได้ทันทีว่าเป็น..เขา ! “อีกไม่นาน จะมีงานหมั้นระหว่างเราเกิดขึ้น..แต่ถ้าเธอไม่ร่วมมือ คลิปนี้จะถูกปล่อยออกไปให้คนอื่นได้ดู..รวมทั้งพ่อของเธอด้วย” “กรี๊ดดด!! ไอ้บ้า ไอ้เลว” เมธิกาลุกขึ้นเต้นผาง กระโจนลงจากเตียง มือหนึ่งกุมชายผ้าห่มที่พันรอบอกแน่น ขณะที่อีกมือก็ฉกฉวยของทุกชิ้นที่หยิบได้ขว้างปาใส่ไม่ยั้ง อชิระรีบกระโจนหลบข้าวของที่พุ่งเข้าใส่ราวกับพายุแทบไม่ทัน พร้อมตวาดลั่น “หยุดนะ!” แต่ดูเหมือนจะยิ่งเพิ่มแรงให้เธอโหมกระหน่ำขว้างปาข้าวของ และถึงกับผวาเฮือก เมื่อแจกันลายครามพุ่งเฉียดหัวเขาไปเพียงเส้นยาแดงผ่าแปดก่อนจะกระแทกผนังจนแตกกระจาย..จากใบละเป็นหมื่น ตอนนี้ขายแค่สิบบาทก็คงไม่มีใครซื้อ “ฮึ่ม!” ชายหนุ่มฉวยจังหวะที่หญิงสาวยังมัวแต่มองหาสิ่งของชิ้นอื่น กระโจนเข้ารวบร่างเธอไว้แน่น “ผมสั่งให้หยุดไง” “ไม่” เธอตะเบ็งเสียงใส่หน้าพยายามดิ้นรนสุดฤทธิ์ จนชายหนุ่มหมดความอดทน และไม่คิดว่าผู้หญิงตัวเล็กๆจะมีเรี่ยวแรงถึงเพียงนี้ แล้วยังเสียงกรี๊ดแหลมแสบสะท้านแก้วหูอีก “ปัดโธ่ !” ร่างบางถูกเหวี่ยงลงไปกระแทกบนพื้นที่นอนอีกครั้ง ตามติดด้วยร่างเพรียวแข็งแกร่งคร่อมทับ สองมือใหญ่พันธนาการสองข้อมือของเธอมั่น ใบหน้าเข้มโน้มลงต่ำ ดวงตาวาววับก่อนแค่นเสียงพูดผ่านไรฟัน “ไม่เคยมีใครกล้าอวดดีกับผม และที่พูดไปเมื่อกี้ก็ไม่ใช่แค่คำขู่ ถ้ายังขืนฤทธิ์มาก ภาพของคุณจะถูกปล่อยไปตอนนี้เลย” เมธิกากัดฟันแน่น ดวงตาจ้องเขม็งสบดวงตาเรียวคมกริบ ด้วยความรู้สึกโกรธเกลียดสุดใจ แต่เมื่อตนเองตกเป็นเบี้ยล่างไร้หนทางต่อสู้ สิ่งที่ทำได้ตอนนี้ก็คงแค่ระบายความคับแค้นผ่านหยาดน้ำตาเท่านั้น และเธอก็ปลดปล่อยมันออกมาโดยไม่แคร์สายตาใคร ก็ในเมื่อชีวิตนี้..มันคงไม่มีอะไรให้น่าอดสูไปกว่านี้แล้วนี่นา.. ทันทีที่อชิระคลายมือออก คนใต้ร่างก็พลิกตะแคงข้างขดตัวกอดปมผ้าห่มสะอื้นไห้จนตัวโยน..ชายหนุ่มลงไปยืนมองอยู่ข้างเตียงพร้อมเบือนหน้าหนีภาพตรงหน้า “ผมจะให้เวลาเตรียมตัวเตรียมใจหนึ่งอาทิตย์ แล้วจะไปพูดเรื่องระหว่างเรากับพ่อของ คุณ” และหันเดินออกจากห้อง ปล่อยให้เธอนอนจมกองน้ำตาไปเสียให้พอใจ ศรายืนลุ้นหน้าเครียดทันทีที่ได้ยินเสียงกรี๊ดแหลมของเมธิกาดังลอดออกมาจากภายในห้องนอน ตามติดด้วยเสียงข้าวของแตกกระจาย และเดาสภาพไม่ออกว่า พี่ชายจะรับมือกับสถานการณ์นี้อย่างไร จนเมื่อเสียงภายในเริ่มสงบลง และเพียงครู่พี่ชายก็เปิดประตูออกมาด้วยสีหน้าเคร่งเครียด เส้นผมที่เคยหวีเข้ารูปดูยุ่งเหยิงจนลงมาปรกใบหน้า ก็พอจะเดาได้ว่า..คราวนี้พี่ชายเจอศึกใหญ่เข้าแล้วจริงๆ “ไงเฮีย..ท่าจะถูกเล่นงานหนักเลยนะเนี่ย” “พูดมากน่า” และยกมือขึ้นเสยปอยผมที่ลงมาปรกหน้าให้เข้าที่เข้าทาง พลางถอนใจยาว “..แต่ความจริง เขาก็น่าสงสารเขาเหมือนกัน” “หรือเฮียจะถอนตัวตอนนี้..” ใบหน้าหนักใจของผู้ถูกถามคร่ำเคร่งหนักกว่าเดิม ก่อนส่ายไปมา “ไม่..อั๊วเริ่มแล้ว ก็ต้องต่อให้จบ แล้วมันต้องสำเร็จด้วย” อชิระยืนยันหนักแน่น..ปัญหาต่างๆที่หนักหนาสาหัสก็เคยเผชิญมานักต่อนักแล้ว กับอีแค่ผู้หญิงตัวเล็กๆคนเดียว ทำไมจะรับมือไม่ได้..และเมื่องานสำเร็จก็ทางใครทางมัน ไม่มีโอกาสได้กลับมาข้องแวะกันอีก ศรามองไปยังห้องนอนที่พี่ชายเพิ่งเดินออกมาอีกครั้ง “แล้วตอนนี้จะเอาไงดีล่ะเฮีย..ท่าจะยังร้องไห้อีกนาน..” “ไม่รู้สิ..นายมีความคิดดีๆไหมล่ะ” “โอ้ย เกิดมาอั๊วยังไม่เคยทำใครร้องไห้เลย เพราะฉะนั้น..เรื่องนี้ขอบาย” “ฮึ! ไอ้ลูกหมา” อชิระแค่นหัวเราะ..น้องชายที่เห็นว่าเอาตัวรอดเก่งกับเรื่องพวกนี้นัก แต่พอต้องการคำปรึกษาเข้าจริงๆ กลับไม่สามารถช่วยเหลืออะไรได้เลย เมธิกานอนร้องไห้ไม่นานก็ลุกขึ้นคว้าเสื้อผ้ามาสวม เพราะเพิ่งตั้งสติได้ว่าต้องรีบพาตัวเองออกจากสถานที่แห่งนี้ให้เร็วที่สุดก่อนจะเกิดเหตุเลวร้ายซ้ำสอง แต่เมื่อเปิดประตูห้องออกไปก็เผชิญหน้าสองหนุ่มต่างวัยที่นั่งอัดควันบุหรี่ และต่างเหลียวมองมาเป็นตาเดียว ซึ่งชายหนุ่มอีกคนเธอจำได้ดีว่า เป็นคนคนเดียวกับที่ฉีดสเปรย์ใส่หน้าเธอ “ฮึ ! ที่แท้ก็พวกเดียวกัน”และตวัดสายตาอาฆาตไปทางอชิระ ก่อนจะหันเดิน แต่ศรารีบเรียกไว้เสียก่อน “เดี๋ยวครับ..กระเป๋าของคุณอยู่นี่” เขาหันไปหันมาเพื่อมองหา เพราะเป็นคนถือกระเป๋าของเธอติดมือขึ้นมาด้วย..และก็เจอในที่สุด จึงลุกขึ้นมายื่นให้ “นี่ครับ..รถของคุณจอดอยู่ด้านหน้า แล้วกุญแจก็อยู่ในนั้นเรียบร้อย” เมธิการีบคว้ากระเป๋ามากอดแนบอกแน่น ตวัดฝ่ามือตบใบหน้าเขาฉาดใหญ่เป็นการตอบแทน “ไปตายซะ!” แล้วก็จ้ำพรวดๆเปิดประตูก้าวออกไปก่อนกระแทกปิดตามหลังเสียงดังสนั่น ศรายังคงยืนงง ก่อนจะยกมือขึ้นกุมซีกแก้มที่แสบร้อนหันมาโอดครวญ “ซี๊ด..แล้วอั๊วไปเกี่ยวอะไรด้วย” ซึ่งได้รับการปลอบโยนเป็นเพียงรอยยิ้มขำๆจากพี่ชายเท่านั้น ต่อค่ะ จากคุณ : ระรินใจ เขียนเมื่อ : 14 มี.ค. 54 11:34:56

ความคิดเห็นที่ 2 เมธัสนั่งพูดคุยกับบรรดาลูกน้องอยู่บริเวณหน้าบ้าน หันมาเห็นน้องสาวกำลังเดินมาด้วยท่าทางเซื่องซึม “ยัยเมย์” ผู้ถูกทักสะดุ้งเฮือกก่อนหันใบหน้าซีดเซียวมาทางพี่ชายที่กำลังกวาดสายตามองทั่วเนื้อตัวของเธออย่างจับผิด “เมื่อคืนไม่ได้กลับบ้านรึไง” “พอดีไปเที่ยวกับเพื่อนที่พัทยาน่ะ” “เรอะ นึกว่าไปนอนกับผู้ชายซะอีก” เมธัสแค่นยิ้ม ในขณะที่คำพูดนั้นกระแทกเข้ากลางใจของคนฟังให้ยิ่งชอกช้ำ “แล้วถ้าฉันไปนอนกับผู้ชายมาจริงๆล่ะ พี่เมฆจะว่าไง” “จะว่าไง ก็มันของๆแกนี่ อยากเร่ไปให้ใครก็เชิญ แต่ระวังๆหน่อยก็แล้วกัน อย่ามั่วนักเดี๋ยวจะได้ของแถมติดมาด้วย” เมธิกาแทบอยากจะร้องไห้..แม้แต่พี่ชายร่วมสายเลือดก็ไม่เคยคิดห่วงใยเธอเลย หญิงสาวจึงหันเดินลิ่วๆเข้าบ้านด้วยความน้อยใจ ในขณะที่เมธัสได้แต่ขมวดคิ้วมุ่นมองตาม เพราะทุกทีหากเขาพูดจาในทำนองนี้ น้องสาวต้องเถียงฉอดๆ ไม่ยอมแพ้จากไปง่ายๆเช่นนี้หรอก “เป็นอะไรของมันวะ” “สงสัยคุณเมย์จะไปนอนกับผู้ชายมาจริงๆนะครับ” ลูกน้องคนหนึ่งเอ่ยขึ้น ในขณะที่ตี๋ลอบมองตามด้วยความเสียดายระคนเจ็บใจ เมธัสหันมาถามเสียงเข้ม “เอ็งรู้ได้ไง” “ก็เล่นหายไปทั้งคืน แถมกลับมาสภาพซีดอย่างนั้น จะเป็นอย่างอื่นไปได้ไงล่ะลูกพี่” “ถูกของไอ้โก่งมัน สภาพแบบนี้ฟันธงได้เลยลูกพี่” ลูกน้องอีกคนกล่าวสำทับอย่างสนุกปาก แล้วก็ต้องพากันหลบแข้งขาของผู้เป็นนายที่เงื้อหมายจะเตะ “มันเรื่องของน้องกู ไม่ต้องมาเสือกวิจารณ์..แล้วพวกเอ็งก็เหมือนกัน อย่าทำรุ่มร่ามกับมันล่ะ ไม่งั้นกูกระทืบม้ามแตก” สายตาเอาเรื่องกวาดมองลูกน้องทุกคนที่พากันหดหัว..ทำไมเขาจะไม่รู้ว่าคนพวกนี้คิดกับน้องสาวของเขาอย่างไร และเพราะรู้จักนิสัยห่ามๆของพวกมันดีถึงต้องปรามๆกันบ้าง ก่อนจะเกิดเรื่องไม่ดีไม่งามขึ้น เพราะถึงอย่างไร   เมธิกาก็ยังขึ้นชื่อว่าเป็นน้องสาวของเขาอยู่ ถ้าหากว่าเป็นผู้หญิงคนอื่น เขาคงยุยงส่งเสริมพวกมันไปแล้ว “ไปโว้ย..ออกไปหาอะไรกินกันดีกว่า” พอเมธัสเดินนำ บรรดาลูกน้องต่างก็เฮโลตามอย่างไม่ติดใจ เพราะอำนาจเงินที่ชายหนุ่มหยิบยื่นให้นั้น ทำให้พวกเขาได้อยู่กันอย่างสุขสบาย แม้เส้นทางที่เลือกจะท้าทายกฎหมายบ้านเมือง แต่ในความคิดของพวกเขาก็ถือว่าคุ้มกว่าการต้องกระเสือกกระสนออกไปทำงานหนักเช่นคนอื่นๆ เมธิกายังคงน้ำตาซึมทุกครั้งเวลานึกถึงเรื่องที่เพิ่งประสบพบเจอ..แม้อยากจะลืมใจแทบขาดแต่ก็ทำไม่ได้ และด้วยความอัดอั้น จึงโทรศัพท์หาพิมพ์กมล..ขืนให้นั่งเก็บความทุกข์ไว้คนเดียวแบบนี้ เธอคงได้ฆ่าตัวตายแน่ และทันทีที่ได้ยินเสียงเพื่อนสนิทตอบรับมาทางโทรศัพท์ หญิงสาวก็กลั้นสะอื้นไว้ไม่อยู่ จนอีกฝ่ายตกอกตกใจ “ยัยเมย์ เป็นอะไร!?” กว่าเมธิกาจะเปล่งเสียงผ่านก้อนสะอื้นได้ก็ผ่านไปหลายอึดใจ “..น้ำหวาน..ฉันถูกข่มขืน..” แล้วก็ปล่อยโฮ “หา! แล้วตอนนี้แกอยู่ไหน บอกฉันมาเร็วๆ อย่าเพิ่งร้องไห้” พิมพ์กมลถามกลับอย่างร้อนรน และเมื่อรู้ว่าเพื่อนกลับมาอยู่บ้านแล้วก็รีบเผ่นแผล็วออกจากห้อง ซอยเท้าลงบันไดแบบถี่รัว จนนายทหารใหญ่ที่นั่งขัดลำปืนอยู่เหลียวมองตาขวาง “จะรีบไปไหน เดี๋ยวก็ตกบันไดลงมาแข้งขาหักหรอก” “หนูจะรีบไปหาเมย์ค่ะ..อ้อ ! ขอยืมรถด้วยนะพ่อ” แวะบอกผู้ให้กำเนิดแค่นั้นก็คว้ากุญแจบนโต๊ะใกล้กับซองปืนหมับ ก่อนวิ่งแน่บออกไป “เฮ้ย ! ไอ้หวาน” ผู้เป็นบิดาได้แต่มองตาค้าง แล้วก็ถอนใจอย่างเอือมระอาในนิสัยกระโดกกระเดกของบุตรสาวเพียงคนเดียว “ทำไมมันไม่เกิดมาเป็นผู้ชายเลยว้า” ไม่นาน..รถจิ๊บคันใหญ่สีเขียวขี้ม้าก็แล่นปราดเข้ามาจอดใต้มุขหน้าบันได ก่อนที่ร่างโปร่งบางของพิมพ์กมลจะเปิดประตูก้าวยาวๆผ่านคนรับใช้ขึ้นบันไดตรงไปยังห้องนอนของเพื่อนสาวอย่างคุ้นเคย และเคาะประตูเพียงไม่กี่ครั้งก็เปิดผลัวะเข้าไปด้วยความร้อนใจ ซึ่งเจ้าของห้องยังคงสะอึกสะอื้นบนเตียงอยู่กับกระดาษทิชชูที่ใช้แล้วเหวี่ยงลงถังขยะจนเกือบเต็ม หูตาแดงก่ำ “เมย์” “น้ำหวาน..” สองสาวถลาเข้ากอดกันแน่น พิมพ์กมลลูบหลังเพื่อนที่เริ่มสะอื้นฮักอีกครั้งอย่างปลอบโยนพร้อมนั่งลง “ไม่เป็นอะไรแล้วนะ” และผละตัวจากเพื่อน “แล้วแกแจ้งความรึยัง” เมธิกาส่ายหน้าพลางเช็ดน้ำตาป้อยๆ “เรื่องน่าอายแบบนี้ ฉันไม่กล้าแบกหน้าไปแจ้งความหรอก” “แต่ไอ้เลวนั่นมันสมควรติดคุกให้สาสมกับที่มันทำเรานะ” พิมพ์กมลพูดอย่างเจ็บแค้นแทน “มันไม่ใช่แค่นั้นน่ะสิ” “หา ! มันยังตามมาข่มขู่แกอีกเรอะ แบบนี้ยิ่งยอมไม่ได้นะยัยเมย์..บอกมาว่ามันเป็นใคร ฉันจะให้ลูกน้องพ่อไปเล่นงานมันเลย ถ้าแกไม่กล้าไปแจ้งความล่ะก็” เมธิกาชำเลืองมองหน้าเพื่อนสนิทที่คบกันมาตั้งแต่อยู่โรงเรียนประจำด้วยกัน ซึ่งแม้รูปลักษณ์ภายนอกที่เห็นจะดูสวยงามอ่อนหวานตามชื่อเล่นที่บิดาตั้งให้ แต่ตัวตนที่แท้จริงนั้นเต็มไปด้วยนิสัยนักเลงพอตัว จนกระทั่งถึงเดี๋ยวนี้ก็ยังไม่เปลี่ยน “ฉันก็ไม่รู้จักหรอก แต่จำได้ว่าเป็นคน คนเดียวกันกับที่เข้ามาจีบฉันในผับน่ะ” พิมพ์กมลทำหน้าครุ่นคิด “..ไอ้เฒ่าหัวงูคนที่แกเล่าให้ฟังน่ะเรอะ” “มันนั่นล่ะ..แล้วยังมีหน้ามาบอกว่าจะจัดงานหมั้น เป็นการรับผิดชอบ” คนฟังคิดตามก็ยิ่งงง “เอ๋..ปกติเขาต้องแต่งงานกันเลยไม่ใช่เหรอ..ทำไมตาคนนี้บอกว่าแค่หมั้นล่ะ” “ก็เพราะว่าไม่อยากมีภาระผูกพันไงล่ะ..คงคิดจะเก็บฉันไว้แค่สนองตัณหาของตัวเองเท่านั้น พอเบื่อก็จะได้เลิกกันง่ายๆ แถมไม่ต้องเสียเงินจ้างทนายฟ้องหย่าด้วยไงล่ะ” เมธิกาพูดอย่างเจ็บแค้น “เฮ้ย..ทำแบบนี้ได้ไง แกอย่าไปยอมมันนะ ยังไม่ทันไรก็แสดงธาตุแท้ออกมาแล้ว..เนี่ย ไม่รู้มีเมียแล้วรึยัง ถ้าเกิดมันมีเมียอยู่แล้วนะ แกถูกเมียมันตามอาละวาดให้อายประชาชีแน่” “ใครจะไปยอม..แต่มันจะเอาภาพของฉันไปประจานน่ะสิ..คราวนี้ฉันได้อายประชาชีทั้งบ้านทั้งเมืองอย่างที่แกพูดแน่” พิมพ์กมลชกหมัดเข้ากลางฝ่ามือตนเอง “แหม ! มันเลวจริงๆ” “ใช่..เนี่ย ฉันก็ไม่รู้จะทำไงดี มันให้เวลาทำใจอีกหนึ่งอาทิตย์ แล้วมันจะมาคุยกับพ่อเรื่องงานหมั้นน่ะ” “โห!นอกจากเลวแล้วมันยังใจกล้าหน้าด้านอีกด้วยนะ..ไม่กลัวรึไงว่าพ่อของแกจะเอาลูกปืนเป็นการต้อนรับน่ะ..แหม ชักอยากเห็นหนังหน้าของมันจริงๆ” “อีกไม่กี่วันแกก็คงจะได้เห็นแล้วล่ะ..ถ้ามันไม่เปลี่ยนใจนะ..แต่ฉันภาวนาสาธุเลยว่าขอให้มันเปลี่ยนใจหรือไม่ก็ลืมไปเลย..ชาตินี้ฉันไม่อยากเห็นหน้ามันอีกแล้ว” พิมพ์กมลมองดวงหน้าโศกตรมของเพื่อนแล้วก็ได้แต่ถอนใจอย่างสงสาร พลางคิดหาทางช่วยเหลือ “ตอนนี้แกทำใจให้สบายก่อนเถอะนะ เรายังมีเวลาคิดหาวิธีอีกตั้งอาทิตย์” เมธิกามองหน้าเพื่อนอย่างมีหวัง “แกมีวิธีช่วยฉันอย่างนั้นเรอะ” “ตอนนี้ฉันยังคิดไม่ออก แต่แกไม่ต้องห่วง ฉันต้องหาทางช่วยเต็มที่แน่” “ขอบใจ..ขอบใจแกมากเลยนะ” เมธิกาโผเข้ากอดเพื่อน น้ำหูน้ำตาไหลด้วยความตื้นตัน “ก็แกเป็นเพื่อนรักของฉันนี่นา..แต่ว่าเรื่องนี้ไม่ต้องไปบอกนังบีมมันนะ” “เรื่องน่าอายแบบนี้ฉันจะกล้าไปบอกใครอีกล่ะ..เนี่ย ถ้ามันไม่กลุ้มจนหัวแทบระเบิด ฉันก็ยังไม่บอกแกหรอก” ถึงแม้ธนภัทรจะแสดงอาการเหมือนเพื่อนสาวมากกว่าเพื่อนชาย แต่อย่างไรเสีย..เธอก็รู้สึกไม่สนิทใจเท่าพิมพ์กมล “ดีแล้ว งั้นตอนนี้แกพักผ่อนก่อนเถอะ ดูซิ ร้องไห้ซะหูตาบวมเป็นลูกมะกรูดเลย” และลุกขึ้นยืน “ฉันกลับก่อนล่ะ..แล้วถ้าคิดแผนออกเมื่อไหร่จะโทรมาบอกอีกที” ““เร็วๆนะ” “มือชั้นนี้แล้วน่า” พิมพ์กมลยืนยันมั่นใจ..นอกจากจะช่วยเพื่อนรักแล้ว เธอยังต้องหาทางเอาคืนไอ้หมอนั่นให้สาสมด้วย! ........................................................................................  จบอีกบทค่า โปรดติดตามตอนต่อไปค่ะ วันนี้ต้องออกไปธุระนอกบ้านก่อน เดี๋ยวค่อยกลับมาทักทายกันอีกรอบนะคะ ^ ________________ ^ จากคุณ : ระรินใจ เขียนเมื่อ : 14 มี.ค. 54 11:41:43

ความคิดเห็นที่ 3 มาทักทายก่อนค่ะ ยังไม่เคยอ่านมาก่อน ขอเวลาติ๊ด ไปตามเก็บก่อนคะ จากคุณ : Setakan เขียนเมื่อ : 14 มี.ค. 54 12:57:43

ความคิดเห็นที่ 4 สวัสดีค่ะคุณระรินใจ เฮียอชิระไม่ได้ทำอะไรหนูเมจริงๆใช่ป่าวค่ะ แค่ถ่ายคลิปเอาไว้ขู่อย่างเดียว ปอ.ลิง  เรื่องนี้จะอัพวันไหนบ้างค่ะ จากคุณ : เคโระทิ้งกระดอง เขียนเมื่อ : 14 มี.ค. 54 16:43:22

ความคิดเห็นที่ 5 กลับมาแปะลิงค์ค่า บทที่ ๑ http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W10296946/W10296946.html บทที่ ๒ http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W10314178/W10314178.html .......................................... คุณSetakan === ด้วยความยินดีค่า คุณเคโระทิ้งกระดอง === สวัสดีค่า..เฮียแกไม่ทำอะไรหนูเมย์จริงๆหรอก ^^ ปกติก็จะพยายามลงทุกวันจันทร์ค่ะ แต่ช่วงนี้ไปไหนไม่ค่อยรอด ถ้าไม่ได้มาลงก็มีอยู่ สองกรณี คือ อู้กับลืม ค่ะ ^^" จากคุณ : ระรินใจ เขียนเมื่อ : 14 มี.ค. 54 18:35:25

ความคิดเห็นที่ 6 ฟ้องเลยๆ จะได้ตรวจ จะได้รู้ความจริง จากคุณ : scottie เขียนเมื่อ : 14 มี.ค. 54 22:43:05

ความคิดเห็นที่ 7 ตกลงว่าอชิระยังไม่ได้ทำอะไรเมธิกา แล้วแบบนี้เมธิกาจะไม่รู้หรือคะ คือคิดว่าข่มขืนนี่ต้องมีร่องรอยให้คนถูกข่มขืนรู้สึกบ้างแหละ หรือเป็นเพราะเมธิกาไม่เคยกับเรื่องแบบนี้ก็เลยดูไม่ออก จากคุณ : กุลธิดา (kdunagin) เขียนเมื่อ : 14 มี.ค. 54 23:45:31

ความคิดเห็นที่ 8 สงสัยเมกำลังตกใจ เลยเชื่อ ก็คนโดนล่วงละเมิด ต้องรู้สึกอะไรบ้าง แล้วอชิระเองก็ไม่อยากทำอะไรเมด้วยนี่ จากคุณ : goldensun เขียนเมื่อ : 15 มี.ค. 54 00:57:56

ความคิดเห็นที่ 9 โถ่...อย่าไปแคร์เลยเมธิกา 555 จากคุณ : Waasuthep เขียนเมื่อ : 15 มี.ค. 54 01:24:29

ความคิดเห็นที่ 10 เรื่องนี้ดูท่าจะมี 2 คู่หรือเปล่าหว่า - -? จากคุณ : IAmJin เขียนเมื่อ : 15 มี.ค. 54 11:28:04

ความคิดเห็นที่ 11 คุณscottie === ทำแบบนั้น เรื่องก็จบเร็วสิคะ อิอิ คุณกุลธิดา (kdunagin) === เมย์กำลังตกใจ+ไร้ประสบการณ์ค่ะ พอมีอะไรมา โน้มน้าวก็หลงเชื่อได้ง่าย..(แต่ถ้าให้เมธิกามีสตินึกทบทวนได้ เดี๋ยวจะเสียคาแรคเตอร์ที่กำหนดไว้สิคะ ^^) คุณgoldensun === ถูกต้องเลยค่า ถ้าขืนให้เมย์ไม่หลงกล เดี๋ยวเฮียเกิดบ้าขึ้นมาทำจริงๆ เรื่องนี้คงจบไม่สวยแน่ คุณWaasuthep ===ง่ะ..แบบนี้คงต้องอมฮอลแล้วร้องเพลง..ใจไม่ด้านพอ..ใจไม่ด้านพอ..มั้งคะ ^^ คุณIAmJin === ก็ไม่เชิงค่ะ แค่จัดมาเป็นสีสันคลายเครียดในบางช่วงเท่านั้น ประมาณว่า ไม่อยากให้เมย์รู้สึกโดดเดี่ยว เหมือนหัวเดียวกระเทียมลีบค่ะ จากคุณ : ระรินใจ เขียนเมื่อ : 15 มี.ค. 54 12:06:43

ความคิดเห็นที่ 12 กำลังสงสัยว่า ถ้าคนคิดแผนรู้เข้า จะทำหน้ายังไงที่ลุงแกจัดการงานนอกสั่งซะขนาดนั้น จากคุณ : ปิยะรักษ์ เขียนเมื่อ : 15 มี.ค. 54 15:37:04

ความคิดเห็นที่ 13 อิอิ..คงหาเรื่องฝากขังสักคืน สองคืนมั้งคะคุณปิยะรักษ์ จากคุณ : ระรินใจ เขียนเมื่อ : 15 มี.ค. 54 22:29:41

ความคิดเห็นที่ 14 ใครว่าไม่เกี่ยวศราเกี่ยวเต็มๆเลยล่ะฉีดสเปรย์ใส่หน้าอุ้มสมให้อย่างนั้นน่ะตบทีเดียวไม่พอนะขอบอก จากคุณ : mimny เขียนเมื่อ : 16 มี.ค. 54 23:56:16

ความคิดเห็นที่ 15 ก็ประมาณว่า คนทำผิดมักไม่รู้ตัวไงคะคุณ mimny อิอิ จากคุณ : ระรินใจ เขียนเมื่อ : 17 มี.ค. 54 10:19:46