ความคิดเห็นที่ 1 จากนั้นก็มาถึงเรื่องใหญ่อีกหนึ่งเรื่อง นั่นก็คือเรื่องพนักงานไงครับ แต่ทุกอย่างดูมันจะลงตัวไปหมดเลย เริ่มต้นจากผมได้รับน้ำใจจากนายรักหรือรักษภูมิเพื่อนรักตั้งแต่สมัยเรียนเชฟที่ไทยทัศน์มาด้วยกัน พอเรียนจบนายรักก็ไปเรียนต่อด้านขนมอบและอาหารต่างประเทศที่ยุโรป รวมถึงยังได้ไปฝึกงานในครัวของโรงแรมห้าดาวและร้านอาหารระดับมิชลินสตาร์อยู่เกือบสองปี   นี่ก็เพิ่งจะกลับมาสดๆร้อนๆ พอผมชวนให้มาเป็นหุ้นส่วนอีกคนหนึ่ง มันก็ตอบตกลงอย่างไม่ลังเลใจเลย แค่มีนายรักคนเดียว จะให้ผมขึ้นเขาลงห้วยที่ไหนก็สู้ตายละครับ คนที่สองก็คือเจ้าเบน ไอ้เจ้านี่ก็เป็นรุ่นน้องที่มหาลัย นิสัยใจคอก็คล้ายๆกับผมนี่ละครับ ชอบไหลไปตามน้ำกับเขาเรื่อย ทำให้กว่าจะเรียนจบก็ใช้เวลาตั้งแปดปี แถมพอเรียนจบก็ไปทำงานเป็นคนส่งเอกสาร แล้วก็ออกมาว่างงาน พอมันรู้ว่าผมจะทำร้าน มันก็เลยรีบมาสมัครเป็นคนแรกเลย มีมันอีกคน ผมก็เบาใจไปได้เยอะเลยครับ คนที่สามนี่ชื่อ ป้อม ครับ เป็นเด็กแถวบ้านที่ป้ายุ้ยรู้จักครอบครัวดี จบปวส.มา เคยทำงานร้านอาหารชื่อดังมาก่อน เห็นป้านุ้ยบอกว่า ว่านอนสอนง่าย ผมก็เลยตามใจป้าครับ คนที่สี่คือ ผึ้ง อันนี้นายรักพาช่วยมาครับ เห็นหน้าตาน่ารักดี คงเอาไว้ดึงดูดลูกค้าหนุ่มๆได้ดี เรียนก็ใช้ได้ จบมาจากม.ราชภัฏฯแถวนี้ เป็นคนพื้นที่ จะได้ไม่ต้องห่วงตอนเลิกร้านดึกๆ คนสุดท้ายก็ หยก ครับ หยกเป็นหลานทางภรรยาคุณสมพงศ์ เรียนจบม.๖ เห็นว่าอยากจะทำงานไปด้วย เรียนไปด้วยแบบเด็กฝรั่ง (เห็นมันว่าอย่างงั้นตอนสัมภาษณ์อ่ะครับ) ถ้านับรวมกระผม นายดีใจ ด้วยแล้ว ดังนั้นพนักงานในร้าน จึงมีกันทั้งสิ้น ๖ คน และเรามีกฎอยู่เพียงหนึ่งข้อเท่านั้นครับว่า ‘คนทำก็คือคนเสิร์ฟ คนเสิร์ฟก็คือคนทำ’ หมายความว่า ทุกคนต้องทำได้ และทุกคนต้องเสิร์ฟได้เหมือนกัน เป็นอันเข้าใจตามนี้นะครับ แสงไฟจากป้ายไฟ ส่องแสงสว่างท่ามกลางดวงดาวในคืนฟ้ามืด ป้ายไม้แกะสลักที่ตั้งโดดเด่นอยู่ ที่มีชื่อ ‘สมาคมคนดีใจ’ ชื่อนี้ดูโดดเด่น จนสตรีวัยกลางคนร่างแบบบางที่ยืนกอดอกดูอยู่กับชายหนุ่มร่างสันทัด อดเอ่ยปากไม่ได้ “นี่แม่ไม่อยากจะเชื่อว่า พรุ่งนี้แล้วสินะที่ ลูกของแม่จะได้มีการมีงานทำกับเสียที” “โธ่! แม่ครับ แม่ทำเหมือนกับว่าผมเป็นเด็กเพิ่งเรียนจบ ยังไม่เคยทำอะไรอย่างงั้นล่ะครับแม่” “อ้าว แล้วที่แม่พูดมันผิดตรงไหนเหรอ ดีใจ” คนเป็นแม่ย้อนถาม ด้วยน้ำเสียงนุ่มนวล อย่างตรงไปตรงมา “เอ่อ...มันก็จริงอ่ะครับ แต่แม่เชื่อดีใจเหอะ รับรองทุกอย่างไม่มีผิดพลาดแน่ครับ” ดีใจรีบออกตัว “อย่าเพิ่งรีบพูดออกไปซี ดีใจ ลูกยังต้องเจออะไรอีกเยอะ เชื่อแม่เถอะ แม้ว่ามันจะมีทั้งดีและร้าย ผสมผเสปนเปกันไป แต่แม่อยากให้ดีใจ พึงระลึกไว้อยู่เสมอนะลูก ถ้าเรา ‘มีสติและปัญญา’ อยู่เสมอ เมื่อเหตุการณ์ต่างๆเกิดขึ้นมา ลูกแม่ก็จะผ่านพ้นมันไปได้เองล่ะ ทุกอย่างมันอาจจะไม่ได้ง่ายไปอย่างที่เราคิดหรอกนะ แต่ก็ไม่มีอะไรยากเย็นเกินกว่าที่เราจะจัดการได้ โดยเฉพาะเรื่องราวที่เกี่ยวข้องกับคนน่ะ...” เพียงฤทัยเปรยออกมาเบาๆ พอให้ได้ยินกันเพียงสองคนแม่ลูก แต่ประโยคเหล่านั้นกลับติดตรึงอยู่ในหัวใจของชายหนุ่ม จนวันที่เขาต้องประสบกับเรื่องราวเหล่านั้นกับตนเอง ก็ใครจะไปคิดล่ะ ว่าที่แม่ของผมว่าไว้ ในวันหนึ่งมันจะกลายเป็นเรื่องจริง! ไฟในร้านดับลงทีละดวง เหลือไว้เพียงสปอตไลท์ดวงเล็กที่ส่องป้ายร้านแบบตั้งพื้นที่อยู่หน้าร้านเท่านั้น ภัทร เดินออกมาพร้อมกับเด็กๆพนักงานในร้าน มาสมทบกับสองแม่ลูกที่ ยืนชื่นชมร้านที่ตกแต่งแล้วเสร็จอย่างสวยงาม จนพร้อมที่จะเปิดให้บริการแบบทดลองในวันพรุ่งนี้ “อาฤทัยครับ ผมเซ็ตระบบไว้ให้เรียบร้อยแล้ว หวังว่าพรุ่งนี้ทุกอย่างคงราบรื่นนะครับ เพราะช่วงเช้าผมต้องประชุมกับผู้บริหารที่ภัตตาคารก่อน คงจะมาช่วยดูแลพวกแขกผู้ใหญ่และพวก นักข่าวตอนบ่ายๆครับ” “อาต้องขอบใจภัทรมากเลยนะจ๊ะ ที่อุตส่าห์มาเป็นธุระให้ในทุกๆเรื่อง ไหนจะงานที่ไทยทัศน์อีก นี่...ถ้าไม่ได้ภัทรมาดูแลให้ ดีใจ คงจะไม่มีวันพรุ่งนี้หรอกนะ” เพียงฤทัย พูดคำขอบคุณชายหนุ่มร่างสูงกำยำ ด้วยใจจริง “ด้วยความยินดีครับ อาฤทัย เราเองก็ไม่ใช่คนอื่นคนไกลนี่ครับ เชื่อไหมครับว่าพวกพนักงานที่ไทยทัศน์ พอรู้ว่าผมต้องมาช่วยดีใจเรื่องทำร้าน พวกเขาก็อาสาทำงานแทนอย่างเต็มใจ แถมยังฝากบอกมาอีกว่า พวกเขามาช่วยด้วยตัวเองไม่ได้ ส่งผมมาแทนก็ยังดี อย่างน้อยก็หมดห่วงเรื่องนายดีใจ ที่จะมีร้านกับเค้าสักที” ภัทร หลิ่วตาให้ดีใจ ที่ยืนเรียบร้อยอยู่ข้างเพียงฤทัยอย่างรู้ทัน “นี่แสดงว่าตอนเรียน ดีใจ เค้าก็ทำเรื่องเอาไว้ที่ไทยทัศน์ไม่ใช่น้อยเลยสินะ อย่างงั้นแน่เลยเรา... ใช่ไหม?” เพียงฤทัยแกล้งทำเสียงสูง อย่างสงสัย “รายนี้น่ะ เค้าเป็นขวัญใจสาวๆในครัวทั้งนั้นล่ะครับ ทั้งครัวหวาน ครัวร้อน ขนาดรุ่นป้าในห้องบุชเช่อร์ยังบ่นถึงอยู่เลย” “ฮ้าววววว....ผมชักง่วงแล้วสิครับแม่ กลับบ้านกันเถอะนะคร้าบ...”ชายหนุ่มร่างสันทัด แกล้งเอามือปิดปากที่หาว ออกมาอย่างเสียงดังเป็นการกลบเกลื่อน “ดูนายดีใจทำท่าเข้าสิครับ อาฤทัย แซวนิดแซวหน่อย ทำเป็นเขิน เอาล่ะ พี่จะกลับแล้วล่ะ ยังไง พรุ่งนี้ก็เจอกันใหม่นะ ผมลาล่ะฮะ แล้วอาจะบินกลับ อเมริกา เมื่อไหร่ครับ?” “อีก สองวันจ้ะ นี่อาก็ทิ้งร้านที่โน่นมาจะสองอาทิตย์แล้ว คงจะต้องรีบกลับไปดูเหมือนกัน”                             ผมยังไม่ได้อธิบายเลยว่า ทำไมผมจึงตั้งชื่อร้านว่า ‘สมาคมคนดีใจ’ เพราะผมตั้งใจที่อยากจะให้ร้านนี้เป็นเหมือน บ้านอีกหนึ่งหลังของคนทุกเพศทุกวัย แม้ว่าเราแตกต่างที่มา แต่พอเมื่อเรามาพบเจอกัน ณ ที่แห่งนี้ ก็จะได้รับความสุขและรู้สึกเบิกบานด้วยความดีใจกลับไป อย่างชื่อร้านยังไงล่ะครับ ส่วนสไตล์ของร้านเป็นยังไงเหรอครับ ก็เป็นร้านขายเครื่องดื่มที่มี ทั้งชาชนิดต่างๆทั้งไทย ทั้งต่างประเทศ มีกาแฟสดที่เราคัดสรรเม็ดพันธุ์มาแล้วอย่างดี รวมไปถึงเครื่องดื่มชนิดต่างๆที่เราจะสามารถคิดค้นกันขึ้นมาได้ เพื่อสุขภาพก็มีนะครับ อย่าคิดเป็นเล่นไป แต่ที่ผมอยากทำและนำเสนอไปแล้วตอนประชุมกันถึงรูปแบบสไตล์ของร้านก็คือ จะมีอาหารชุด  พวกสลัด พวกของว่างทั้งไทยและสากล(ตามใจพวกผมคนทำนั่นแหละ) นี่ไม่รวมถึงเบเกอรี่ที่เราจำเป็นต้องมีอยู่แล้ว “นี่นายอยากจะทำร้านสไตล์ บิสโตร (Bristro/ร้านอาหารที่มีเครื่องดื่มและอาหารว่างบริการ แต่ทำจำนวนน้อย) ใช่ไหม” พี่ภัทรถามผมเพื่อความแน่ใจ “แต่มันอาจจะทำให้นายยุ่งยากขึ้นอีกพอสมควรเลยนะ เพราะนายต้องทำครัวเพิ่มด้วย” “เรื่องนี้ไม่ใช่ปัญหาใหญ่หรอกครับ เชฟ เพราะดีใจมีครัวที่เอาไว้ทดลองทำอาหาร ทำขนม ตั้งแต่สมัยเรียนจบอยู่แล้วนี่ครับ ผมว่าถ้าเราไปจัดระบบ เพิ่มเติมอะไรที่มันขาดหายไปสักหน่อย ทำทางเดินทะลุให้สะดวกในการส่งอาหาร เท่านี้ก็น่าจะเรียบร้อยดีครับ” ผมมองหน้านายรัก ที่อยู่ประชุมด้วยกัน อย่างขอบคุณ ถ้าไม่ได้รักช่วยคิดสนับสนุนให้ใช้และดัดแปลงในสิ่งที่มีอยู่ ผมคงโดนพี่ภัทรกับป้ายุ้ยคัดค้านเรื่องนี้แน่ๆ เมื่อครัวเสร็จเรียบร้อย ผมก็มาลงรายละเอียดในเรื่องของการตกแต่งร้านสักหน่อยแล้วกันนะครับ ด้วยความที่ร้านอยู่ในทำเลที่ดี จึงทำให้ร้านเรามีหลายมุมมาก เพราะผมกับนายรักตั้งใจออกแบบกันอย่างให้ความสำคัญ ตั้งแต่ยังไม่ทันก่อสร้างร้านนี้เลยด้วยซ้ำ ผมจะขอแบ่งคร่าวๆ ให้พวกคุณเห็นภาพก่อนเลยนะครับ เราเริ่มจากบริเวณหน้าร้านก่อนแล้วกัน ผมได้รับอนุญาตจากโครงการให้สามารถใช้เนื้อที่บริเวณหน้าร้าน จัดเป็นที่นั่งพักแบบเอาท์ดอร์คาเฟ่ โดยวางโต๊ะเก้าอี้ที่เข้าชุดกัน ใต้ร่มขนาดใหญ่สีขาว อยู่ตามมุมต่างๆที่เล่นระดับสูงต่ำลดหลั่นต่างกันไป ทำให้แต่ละโต๊ะ สามารถเลือกนั่งได้ตามแต่อารมณ์ของลูกค้า แทนที่จะเป็นที่จอดรถเรียบๆเหมือนกับร้านอาหารอื่นๆที่ตั้งอยู่ในโครงการเดียวกัน พร้อมกับล้อมรอบด้วยกำแพงต้นไม้เล็กๆที่ผมจัดวางเพื่อเป็นแนวกั้น จากร้านอื่นๆ เพื่อความเป็นส่วนตัว รวมถึงมีน้ำตกและสวนขนาดเล็กตรงหัวมุมที่แม่ยืนยันว่าต้องมีให้ได้ (เพราะหมอดูฮวงจุ้ยของแม่ทักมา) และเมื่อเดินเข้ามาอีกนิดคุณก็จะเห็นร้านของเรา  ผมต่อเติมด้านบนให้สูงขึ้นกว่าขนาดเดิมกว่าครึ่งหนึ่ง เพื่อความโปร่งโล่งภายในร้าน หน้าร้านเป็นกระจกครับ เหมือนจอแก้วที่มีขนาดกว้าง แต่ด้านบนผมออกแบบให้มีลูกเล่นโดยการใช้สเตนกลาสหลากสีสัน ทำให้ร้านกระจกธรรมดา ดูมีชีวิตชีวาขึ้นมาบ้าง แต่เมื่อเปิดประตูเข้ามา คุณก็จะเห็นว่าจริงๆแล้วที่คุณเห็นข้างนอกนั้น มันไม่ใช่ทั้งหมด นอกจากเคาน์เตอร์ บาร์น้ำ อุปกรณ์ต่างๆ และตู้เค้กขนาดใหญ่แล้ว ยังมีโซฟาหลายขนาดหลากสีสัน ถูกวางจัดเข้าชุดกันตามมุมต่างๆซึ่งมองจากภายนอกจะไม่เห็นหรอกครับ ดังนั้นใครสนใจจะทำอะไรในแต่ละมุมก็สามารถเลือกใช้เวลาของตนเองได้อย่างเต็มที่ และหากคุณมองทะลุผนังกระจกด้านในออกไป สิ่งที่อยู่ตรงหน้าคุณก็คือสวนครับ อย่างที่ผมบอกแล้วไงครับ ว่าห้างนี้ตั้งอยู่ติดบริเวณบ้านของผม ผมจึงทำร้านให้ทะลุออกไปยังบริเวณสวนดอกไม้เก่าแก่ของแม่กับผมที่เราช่วยกันปลูก และดูแลมาตั้งแต่ไหนแต่ไร ก็ของมันมีอยู่แล้ว จะเก็บไว้ดูเองแค่สองคนก็กระไรอยู่จริงไหมครับ รวมถึงใกล้ๆกันก็ยังมีโรงปลูกผักปลอดสารพิษที่ผมสร้างเอาไว้รองรับเมนูปลอดสาพิษในร้านอีกต่างหากด้วยครับ ผมให้ช่างทำสวนมาออกแบบ ตกแต่งดัดแปลงเพิ่มเติมนิดหน่อย ให้มันดูมีขอบเขตและไม่ไปรบกวนความเป็นส่วนตัวในบริเวณอื่นๆของบ้านให้มันวุ่นวาย ตรงกลางขุดบ่อน้ำเลี้ยงปลาคาร์ฟหลากสีที่เพื่อนของแม่คอยมาดูแลให้เสมอๆ  รวมไปถึงการทำท่าน้ำที่ด้านริมแม่น้ำเจ้าพระยาที่เคยปล่อยรกร้าง ให้มีรั้วรอบขอบชิด และแน่นหนาจนปลอดภัยต่อลูกค้าที่อยากมานั่งชิล ชิล ที่ริมแม่น้ำ พื้นที่ทั้งหมดนี้ ผมจัดเอาไว้สำหรับลูกค้าทั่วไปที่อยากจะสัมผัสธรรมชาติ ความสงบ ความร่มรื่น หรือถ้าคุณอยากจะจัดงานเลี้ยงแบบส่วนตัวทางเราก็ยินดีบริการนะครับ ถัดไปหลังจากรั้วต้นข่อยที่เราทำเป็นรั้วกั้นขอบเขตของร้านแล้ว ก็คือทางเดินเล็กๆปูด้วยกระเบื้องแกรนิตสีเข้ม มีโครงหลังคากระเบื้องสีขาวใสที่ถูกคลุมทับด้วยไม้เลื้อยที่ออกดอกห้อยระย้าลงมา ซึ่งก็ได้ลาดยาวไปจนสุดทาง นั่นก็คือ ครัวนอก ที่เป็นที่ผลิตทั้งของคาวและของหวาน ซึ่งเราก็ทำกันเอง แบบโฮมเมด  มีบางครั้งที่ผมอยากปลีกตัวจากลูกค้า ก็จะแวบมาขลุกอยู่ที่นี่ ถึงแม้จะมีแม่บ้านและลูกมือที่เราไว้ใจ แต่การได้มาควบคุมคุณภาพด้วยตัวเราเอง ก็น่าจะดีกว่า จริงไหมครับ เอาล่ะครับ ผมก็ได้พาพวกคุณเยี่ยมชมร้านแบบคร่าวๆ และได้บอกเล่าถึงที่มาของ สมาคมคนดีใจ มาพอสังเขปแล้ว ก็คงถึงเวลา ที่จะเข้าเรื่องที่เราเกริ่นกันไว้แต่แรกกันเสียทีนะครับ ตอนนี้ร้านก็เปิดแบบซอฟท์โอเพนนิ่งมาได้ จะเข้าสัปดาห์ที่สองแล้ว กิจการก็ไปได้เรื่อยๆนะครับ คนมาใช้บริการที่ห้างนี้เยอะพอสมควร ก็ของเค้าดีอยู่แล้วนี่ครับ อีกอย่างนึง ด้วยบารมีของพี่ภัทร ที่มาช่วยกันโปรโมตตั้งแต่เปิดร้าน มีนักข่าวมาทำข่าวกันเยอะแยะไปหมด แต่ละฉบับก็ทยอยลงข่าวกันเรื่อยๆ ทำให้มีคนอยากมาลองนั่ง ลองชิม ฝีมือของเรากันเรื่อยๆ มาครั้งแรกๆ ก็เรียกว่า ‘ลูกค้าขาจร’ ใช่ไหมครับ แล้วถ้ามาบ่อยๆถึงขั้นนั่งกันเป็นประจำเกือบทุกวันล่ะครับ ก็เรียกว่า ‘ขาประจำ’ และคนเหล่านี้นี่แหละครับ ที่สร้างเรื่องราวชวนปวดหัว ทั้งสนุก ทั้งทุกข์ แปลกประหลาดใจ ขบขัน และวุ่นวายต่างๆนาๆ จนมาเป็นที่มาของเรื่องนี้ไงล่ะครับ! จากคุณ : Awork เขียนเมื่อ : 14 มี.ค. 54 22:49:36

ความคิดเห็นที่ 2 แวะมาดื่มกาแฟค่ะ จากคุณ : :::อาราเร่::: เขียนเมื่อ : 15 มี.ค. 54 00:15:29

ความคิดเห็นที่ 3 ท่าทางน่าจะเป็นเรื่องเบาๆ ดีนะคะ ช่วงที่เปลี่ยนลักษณะเล่าเรื่องจากผมเป็นพระเจ้า รู้สึกปุบปับและขัดๆ เล็กน้อยค่ะ รู้สึกว่า "ครับ" เยอะมากด้วย (ดีใจขี้อ้อนมาก 30 แล้วยังแทนตัวว่าดีใจเวลาคุยกับแม่ได้อยู่เลย) จากคุณ : scottie เขียนเมื่อ : 15 มี.ค. 54 01:04:21

ความคิดเห็นที่ 4 จังหวะการดำเนินเรื่องเร็วไปนิดนะคะ เลยรู้สึกเร่งๆ อัดๆ ไปหน่อย ไว้รอดูตอนต่อไปค่ะ แก้ไขเมื่อ 15 มี.ค. 54 16:55:46 จากคุณ : แก้วกังไส เขียนเมื่อ : 15 มี.ค. 54 16:53:53

ความคิดเห็นที่ 5 เห็นด้วยกับคุณ scottie นะครับ เพราะพออ่านแรก ๆ มาเห็นว่าใช้การดำเนินเรื่องจากมุมมองของตัวละคร แต่พอมาเจอช่วงที่หลุดออกไปกลายเป็นเล่าด้วยมุมพระเจ้าแทน ก็เลยงงและ "หลุด" จากเรื่องไปพอสมควร ไม่แน่ว่าเป็นเพราะผู้เขียนจงใจจะวางโครงสร้างการเล่าแบบนี้เพื่อให้เกิดผลอะไรในตอนหลังหรือเปล่า แต่ในความรู้สึกของคนอ่านคือมันจะเสียสมาธิพอสมควรเลยครับ ^ ^ เรื่องราวน่าสนใจนะครับ ติดตามครับ จากคุณ : Waasuthep เขียนเมื่อ : 15 มี.ค. 54 17:07:12

ความคิดเห็นที่ 6 เล่าเรื่องมุมพระเจ้าคืออะไรครับ? ไม่รู้จักจริงๆครับ รบกวนผู้รู้อธิบายได้ไหมครับ ผมไม่ทราบว่าเป็นยังไง คือเขียนไปตามที่ใจอยากเขียน ถ้าเข้าใจแล้ว จะได้นำไปปรับปรุงให้ดีขึ้นครับ ^__^ จากคุณ : awork (Awork) เขียนเมื่อ : 15 มี.ค. 54 22:21:00

ความคิดเห็นที่ 7 ชอบครับ ขอเป็นเรื่ิองเบาๆนะครับ โลกระยะนี้มันดุดันเหลือเกิน จากคุณ : ห้าสิบป่าย เขียนเมื่อ : 16 มี.ค. 54 10:33:48

ความคิดเห็นที่ 8 มุมมองพระเจ้าคือการเปลี่ยนจาก 'ผม' เป็น  'เขา' น่ะค่ะ ถ้าเล่าด้วยมุมมองสรรพนามบุรุษที่ 1 คือ ผม ตัวละครเล่าเอง ถ้าสรรพนามบุรุษที่ 3 คือ เขา หมายถึง ผู้เขียนเป็นคนเล่าค่ะ และผู้เขียนก็คือพระเจ้าค่ะ สรุปคือเรื่องนี้จะให้ใครเล่าก็ใช้สรรพนามไปตามนั้นค่ะ การเปลี่ยนปุบปับจะทำให้คนอ่านสับสนค่ะ เป็นกำลังใจให้นะคะ จากคุณ : นุ้ย (นารีจำศีล) เขียนเมื่อ : 16 มี.ค. 54 14:14:52

ความคิดเห็นที่ 9 อยากได้กาแฟร้อน ๆ สักแก้วครับ จากคุณ : เซโก้4 เขียนเมื่อ : 16 มี.ค. 54 19:55:19