ความคิดเห็นที่ 1                 “ แกกำลังเพ้ออะไรอยู่ ” ปัณฑ์ธรถามขึ้น เมื่อเห็นว่าเพื่อนสาวของเขาทำท่าเพ้อฝันไปไกลใกล้จะถึงดาวเนปจูนก็ชักวิตก กลัวว่าเพื่อนตัวดีของเขาจะเรียกสติกลับมาไม่ได้ สังเกตได้จากดวงตาที่เยิ้มจากความเมาอยู่แล้ว ก็ยิ่งเยิ้มเข้าไปใหญ่เมื่อเธอเริ่มเพ้อ                “ อย่าบอกนะว่าแก ยังไม่เลิกเพ้อถึงพี่ ฉันอีกอ่ะ ฉันบอกแล้วว่าอย่างแกอ่ะ หางตาพี่แดนเขาก็ไม่แล เค้าไม่มีทางเอาแกไปเมียหรอก เกิดเขาหน้ามืดตามัวขึ้นมาจริงๆ ฉันคนหนึ่งล่ะที่จะคัดค้านไม่ยอมรับแกเป็นพี่สะใภ้ ขืนแต่งแกเข้าตระกูลแล้วต้องพาไปออกงานนะ คนเขาจะเข้าใจผิดคิดว่างานนั้นเป็นงานวัด...” ปัณฑ์ธรบ่นด้วยน้ำเสียงและสายตาดูถูก ปนเอือมระอาเพื่อน           “ ทำไมยะ ” มาธวีถาม เสียงสูง           “ ก็จะให้ไม่นึกว่าเป็นงานวัด ได้ไงล่ะ พอเห็นแก เขาก็นึกว่าแกเป็นสัตว์ประหลาดที่พี่ชายฉันพามาโชว์แบบที่งานวัดใหญ่ ๆ เขามีกันน่ะสิ ”          โหย..ปาก มัน           มาธวีทำปากขมุบขมิบเหมือนสาปส่ง ไอ้หนุ่มผมยาวตรงหน้า           ปัณฑ์ธรเหลือบมองดูปฎิกิริยาจากคนที่เพิ่งถูกหาว่าเป็นตัวประหลาดแล้วรู้สึก สะใจเป็นที่สุด จะว่าโรคจิตก็คงจะไม่ผิด เพราะเขาชอบนักล่ะที่จะทำให้คนตรงหน้าต้องมีอาการแบบนี้ จะว่าไปแล้วเขาเองไม่ได้เห็นท่าทางฮึดฮัด หน้าหงิก ๆ และปากสีชมพูอ่อนที่ขมุบขมิบบ่นพึมพำอยู่คนเดียวของมาธวีมานานหนักหนาแล้ว ทำให้นึกถึงสมัยที่เรียนอยู่ที่เดียวกัน เขาก็ชอบแกล้งเธอเช่นนี้เป็นประจำ            ปัณฑ์ธรลอบยิ้ม ก่อนตบโต๊ะเสียงดัง           “ เอาเหอะ ๆ เลิกบ่นได้แล้ว แกมาที่นี่กับใครอ่ะ คนแบบแกคงไม่มาคนเดียว หรือว่ามากับหนุ่ม...ไม่หรอก อันนี้ยิ่งเป็นไปไม่ได้มากกว่า คนแบบแกจะไปรู้จักผู้ชายที่ไหนได้ นอกจากฉันกับคนในวง ”           พอฟังคำถามจบ มาธวีก็สปริงตัวขึ้นทันทีเหมือนนึกอะไรบางอย่างออก แต่ด้วยความที่เธอยังคงเมามาร์ตินี่อยู่ ทำให้เซถลาและล้มลงไปกองกับพื้นภายในไม่กี่วินาที แต่แทนที่ปัณฑ์ธรผู้ที่อยู่ใกล้กับเธอมากที่สุดจะเข้ามาประคองร่างบางให้ลุก ขึ้น เขากลับมองเธอและระเบิดหัวเราะเสียงดังอย่างสะใจ ปล่อยให้ผู้หญิงสติไม่เต็มเต็งค่อย ๆ คืบคลานขึ้นโต๊ะเชื่องช้า                  มาธวีเหลือบมองเพื่อนที่แสนดีอย่างอาฆาต ก่อนจะปลงตก เพราะคิดได้ว่าไอ้การหัวเราะซ้ำเติมคนอื่น เป็น 'นิสัยส่วนตัวที่ฝังรากลึกยากจะแก้' ของปัณฑ์ธร จึงได้ฝืนยิ้มและตอบคำถามเขาไป           “ ฉันมากับเพื่อนที่ทำงาน หายมานานแล้วยังไม่ได้ติดต่อกับเขาเลย นี่ก็ออกมาข้างนอกโดยไม่ร่ำไม่ลา ป่านนี้พวกนั้นจะคิดว่าฉันเป็นคนแบบไหนเนี่ย...วันแรกก็เมาเละให้เห็น แถมยังออกมากับผู้ชายท่าทางไม่น่าไว้ใจอีก ”           ผู้ชายท่าทางไม่น่าไว้ใจถลึงตาใส่อย่างไม่พอใจ           “ อันนั้นมันก็เรื่องของแกนะ ว่าแกจะแต่งเรื่องหลอกเขาว่าแกไปทำอะไร ยังไง กับใครก็เรื่องของแก แต่ตอนนี้ฉันง่วงแล้ว ช่วยบอกหน่อยได้ไหมว่าบ้านอยู่ไหนเดี๋ยวจะไปส่ง ฉันจะได้กลับบ้านนอนสักที เหนื่อยมาทั้งวันแล้ว ” เขาบอกพลางทำเสียงงัวเงียและอ้าปากหาวกว้างเสียจนเห็นลิ้นไก่ มาธวีเห็นแล้วได้แต่ทำท่าทีระอา            “ ไม่ต้องไป ส่งหรอก ” หญิงสาวปฎิเสธ ไม่ใช่เพราะอยากเล่นตัวหรือเกรงใจเพื่อน แต่ไม่อยากให้ผู้ชายคนนี้รู้จักบ้านจนตามไปป่วนได้สะดวกต่างหาก             “ อย่าเล่นตัวได้ไหม ขอร้องเถอะ ” เขาบ่น สีหน้ารำคาญสุดฤทธิ์ “ ชีวิตนี้ อาจจะหาโอกาสดี ๆ ที่จะมีผู้ชายสุดหล่อไปส่งบ้านแบบนี้ไม่ ได้แล้วก็ได้นะ ”             ถ้าไม่พูด ก็ไม่มีใครว่าเป็นใบ้หรอกนะ(ยะ)               “ เป็นพระ คุณอย่างสูงเลยเจ้าค่ะ  ” หญิงสาวกระแทกเสียง ก่อนจะสะบัดหน้าพรืดและลุกขึ้นอย่างรวดเร็วจนเซอีกเช่นเดิม แต่คราวนี้เธอไม่ได้ทรุดลงไปกองกับพื้นอย่างที่คิดไว้ เพราะมีท่อนแขนแข็งแรงของใครคนหนึ่งรุดเข้าไปประคองร่างบางไว้ได้ทัน หญิงสาวกลั้นหายใจไปชั่วขณะเพราะไม่เคยได้ใกล้ชิดผู้ชายคนไหน ชนิดที่ว่าอยู่ในอ้อมแขนแนบชิดแบบนี้มาก่อน มาธวีค่อย ๆ ช้อนตาขึ้นมองคนที่ช่วยประคองร่างของเธอเอาไว้ช้า ๆ ก่อนที่จะเห็นว่าสีหน้าของคนที่ช่วยเธอเอาไว้นั้นเต็มไปด้วยความเย้ยหยันและสมเพชเธอ ขนาดไหน มุมปากเขากระดกขึ้นเล็กน้อยเป็นรอยยิ้มที่แสนชั่วร้าย ซึ่งการกระทำต่อมาของไอ้แยงกี้ผมยาวคนตรงหน้าเธอคนนี้ที่ทำก็คือ ปล่อยมือทั้งสองข้างของเขาให้เธอร่วงลงไปกองกับพื้นอย่างที่ควรจะเป็นในตอน แรก ก่อนจะส่ายหน้าช้า ๆ อย่างเอือมระอา ท่ามกลางเสียงหัวเราะของคนรอบตัวที่มีนิสัยชอบยุ่งเรื่องชาวบ้านและชอบซ้ำเติมคนอื่น แก้ไขเมื่อ 15 มี.ค. 54 08:25:42 แก้ไขเมื่อ 15 มี.ค. 54 08:25:21 แก้ไขเมื่อ 15 มี.ค. 54 08:23:56 จากคุณ : kibosi เขียนเมื่อ : 15 มี.ค. 54 08:23:20

ความคิดเห็นที่ 2 สิรดนัยละสายตาจากนวนิยายวิทยาศาสตร์ในมือทันที ที่ได้ยินเสียงรถของน้องแล่นเข้ามาในบริเวณบ้าน มือหนาวางหนังสือในมือไว้บนโต๊ะก่อนจะเอนตัวลงบนโซฟานุ่มด้วยท่าทางสบาย ๆ           ทันทีที่ปัณฑ์ธรเปิดประตูบานใหญ่ของบ้านเข้ามา เขาก็รับรู้ได้ถึงรังสีอมหิตที่แผ่นซ่านไปทั่วบ้านท่ามกลางแสงสว่างเพียงไม่ กี่ดวงจากหลอดไฟตรงห้องรับแขกที่เปิดข้างไว้ ซึ่งเป็นข้อพิสูจน์ได้อย่างดีว่าผู้ร่วมชายคาคนเดียวของเขาในบ้านหลังใหญ่ หลังนี้ยังคงรอที่จะสนทนากับเขาอย่างที่ได้บอกเอาไว้ก่อนจากกัน ชายหนุ่มถอนหายใจอย่างเซ็ง ๆ ก่อนจะค่อย ๆ เดินไปทางทิศที่มีแสงสว่างลอดผ่านความมืดเพื่อพบกับพี่ชาย ด้วยสีหน้าไม่เต็มใจนัก           สิรดนัยมองเห็นน้องชายที่เดินนิ่วหน้าเข้ามาทางเขาแล้วรู้สึกขัดใจ ไม่เข้าใจว่าทำไมทุกครั้งที่เขาจะของคุยกับปัณฑ์ธร น้องชายของเขาต้องมีสีหน้าเบื่อหรือไม่ก็ละเหี่ยใจที่จะพูดคุย ชายหนุ่มเก๊กหน้าขรึมก่อนที่จะเอ่ยทักน้องชายด้วยเสียงทรงอำนาจ              “ พี่รออยู่นานแล้ว ไปส่งผู้หญิงคนนั้นเรียบร้อยไหม ”                “ ครับ ” ชายหนุ่มตอบรับ เสียงเอื่อย พลางทำหน้าเมื่อยเหมือนไม่อยากจะคุย ก่อนจะหย่อนตัวลงนั่งบนโซฟาตัวนุ่มไม่ไกลจากพี่ชายนัก               “ พี่มีอะไรจะพูดกับผมหรือเปล่าครับ ” ปัณฑ์ธรเลิกคิ้วถาม สีหน้ากวนอารมณ์ “ วันนี้ผมเหนื่อย มาก อยากพักผ่อน คงมีเวลาให้พี่ไม่มาก ”             สิรดนัยหรี่ตามองน้องชายอย่างใช้ความคิด ก่อนจะผ่อนลมหายใจแสดงความอ่อนใจกับพฤติกรรมของผู้เป็นน้องชาย ที่น้องชายเขาเป็นแบบนี้ก็คงจะโทษใครไม่ได้นอกจากตัวเขาเองที่ไม่สามารถดูแล น้องชายให้ดีได้ตามที่พ่อแม่หวังเอาไว้           “ ปีนี้แกอายุ 25 แล้ว ควรที่จะทำตัวให้เป็นโล้เป็นพายเสียที ” เขาบอกอย่างจริงจัง “ แกเรียนจบมาตั้งนาน แต่ยังไม่มีการมีงานทำเป็นหลักเป็นแหล่ง อย่างนี้เมื่อไหร่จะได้แต่งานมีครอบครัวกับเขาเหมือนคนอื่น ๆ ”           ปัณฑ์ธรเลิกคิ้ว มองพี่ชายอย่างแปลกใจ          “ ผมรอพี่แดนแต่งก่อน ” เขาบอกด้วยน้ำเสียงกวน ๆ ก่อนจะเอนตัวในลักษณะกึ่งนั่งกึ่งนอนบนโซฟานุ่ม “ พี่แก่กว่าผมตั้งหลายปี แถมมียัยเดือนเป็นคู่หมั้นคู่หมายตั้งแต่เด็ก ๆ ทำไมไม่แต่งไปก่อนล่ะครับ ผมจะได้หมดห่วง ”           พอนักร้องหนุ่มพูดถึงว่าที่พี่สะใภ้ สิรดนัยก็ถึงกับทำหน้าเครียด เพราะเป็นที่รู้กันดีว่าทั้งสิรดนัยและเพ็ญนีต์ต่างเข้ากันไม่ได้แบบสุดๆเพ็ญนีต์นั้นอ่อนกว่าเขาเกือบสิบปีแม้เธอเพิ่งเรียนจบมหาวิทยาลัยมาภายในเวลาสามปีครึ่ง แต่ยังคงมีความคิดความอ่านแบบเด็ก ๆ เอาแต่ใจตัวเองอย่างร้ายกาจ ความเป็นกุลสตรีติดลบ และห่างไกลคำว่า ‘เรียบ ร้อย’ ซึ่งน่าจะเป็นผู้หญิงแบบที่สิรดนัยชอบอยู่หลายขุม แต่ทุกคนต่างยังคงยืนยันว่าสมควรให้คนที่นิสัยเป็นผู้ใหญ่แบบสิรดนัย เหมาะแล้วที่จะดูแลเพ็ญนีต์ ซึ่งในความเป็นจริงแล้ว ใคร ๆ ต่างก็ทราบดีว่าเพ็ญนีต์มีใจให้กับปัณฑ์ธรและพยายามที่จะเปลี่ยนแปลงความต้องการของผู้ใหญ่มากเพียงไร           “ แกควรแต่งงานก่อนพี่ ยายเดือนเพิ่งเรียนจบมหาวิทยาลัย อายุแค่ยี่สิบเท่านั้น ”           ปัณฑ์ธรกลั้นหัวเราะกับท่าทางเครียด ๆ ของพี่ชาย           “ พี่คงอยากยืดเวลาให้มากที่สุดใช่ไหมล่ะ ” เขาลองใจพี่ชาย “ ใครก็อยากจะมีครอบครัวที่อบอุ่นและเกิดจากความรัก ความเต็มใจของคนสองคนทั้งนั้น พี่เองก็เหมือนกัน เพราะฉะนั้นพี่อย่ามาบังคับผมเลยดีกว่าครับ พี่แดนคือคนที่ควรเข้าใจผมที่สุดไม่ใช่หรือ ”           “ แกมีคนรักอยู่แล้วงั้นหรือ ”           เขานึกถึงเด็ก ผู้หญิงคนเมื่อวานที่ปัณฑ์ธรเรียกเสียหวานแหววว่า ฮันนี่ เด็กผู้หญิงซึ่งเขาคุ้นหน้าเธอมาก หากแต่นึกไม่ออกว่าเคยพบเธอที่ใดคนนั้น ถ้าคนรักของปัณฑ์ธรคือเด็กคนนั้นจริง น้องชายของเขาก็คงเข้าข่ายพรากผู้เยาว์           “ เด็กคนนั้นหรือ ” เขาถามเสียงเรียบ แต่น้องชายทำหน้างงเหมือนไม่เข้าใจ “ เด็กที่พี่เจอ ที่ผับเมื่อครู่ไง ที่แกเรียกเขาว่า ฮันนี่ ”           เท่านั้น ปัณฑ์ธรก็คลี่ยิ้มหวาน           “ ไม่เด็กสักหน่อยครับ อายุเท่าผม ผมอ่อนเดือนกว่าด้วยซ้ำ”             สิรดนัยพยักหน้าเข้าใจ ความจริงผู้หญิงคนนั้นก็บอกกับเขาเช่นกันว่าเธอไม่ใช่เด็กแล้ว แต่เขาเองไม่อยากจะเชื่อเพราะเธอเมามาก แต่เมื่อได้ยินคำยืนยันจากน้องชาย เขาก็มั่นใจ           “ เธอเป็นลูกใครหลานใครกันล่ะ ” คำถามของพี่ชายทำให้เขานึกขัน ลองนึกถึงสาแหรกครอบครัวของมาธวี ก่อนจะหัวเราะเบา ๆ           “ ผมไม่แน่ใจครับ รู้แต่ว่าพ่อมันเป็นกำนันหรืออะไรสักอย่างที่ต่างจังหวัด แม่รับจ้างซ่อมเสื้อผ้าอะไรแบบนี้ ”           สิรดนัยนิ่งเงียบ ทันทีที่น้องชายพูดจบ เขาเม้มปากสนิทจนเป็นเส้นตรง ก่อนจะมองน้องชายด้วยสีหน้าเคร่งเครียด           “ แกรักเธอมากมั๊ย...” เขาเห็นหน้าน้องชายเหมือนจะไม่เข้าใจในสิ่งที่เขาพูด จึงพยายามอธิบายขยายความ “ พี่หมายถึง แกรักเขาจริงจัง หรือแกแค่คบกับเธอเล่น ๆ เหมือนพวกผู้หญิงที่ผ่านมา ”           ที่เขาพูดแบบนั้นเพราะรู้นิสัยของน้องชายดี ตั้งแต่ปัณฑ์ธรโตขึ้นมาเป็นผู้ชายเต็มตัว เขาก็คบหากับผู้หญิงมากมายแทบจะนับด้วยนิ้วไม่ถ้วน แต่เขาก็ดูเหมือนจะไม่เคยจริงใจกับใครสักคน ไม่เคยพาใครมาแนะนำ ไม่เคยพูดถึงใครเป็นพิเศษ มีก็แค่ผู้หญิงคนหนึ่งที่ไปส่งเขาที่สนามบินวันที่ปัณฑ์ธรไปเรียนต่อต่าง ประเทศ ผู้หญิงที่น้องชายแนะนำว่าเป็น ‘คนสนิท’ ของเขาเพียงคนเดียวเท่านั้น        แก้ไขเมื่อ 15 มี.ค. 54 08:39:42 จากคุณ : kibosi เขียนเมื่อ : 15 มี.ค. 54 08:36:15

ความคิดเห็นที่ 3           “ ผมก็ไม่ได้....” ปัณฑ์ธรกำลังจะพยายาม อธิบายให้พี่ชายของเขาเข้าใจสถานะที่แท้จริงของเพื่อนสนิท และพยายามที่จะอธิบายว่าที่เขาเรียกเธอแบบนั้น ไม่ใช่เพราะเธอเป็นคนรัก แต่เพราะเธอชื่อว่า ‘ฮันนี่’ จริง ๆ แต่ยังไม่ทันที่เขาจะพูดอะไร ผู้เป็นพี่ชายก็ขัดคอขึ้นมาเสียก่อน           “ ก็ดีแล้ว ” คำพูดเรียบ ๆ แต่ทรงอำนาจของสิรดนัยทำให้ชายหนุ่มชะงัก และเหลือบมองพี่ชายด้วยความสนใจ           “ แกจะต้องแต่งงานกับคนที่พี่ หาให้ ในเร็ววันนี้ เข้าใจนะ ปัณ ”             ปัณฑ์ธรขมวดคิ้วหนาอย่างไม่พอใจ ใบหม้าหวานงอง้ำบิดเบี้ยว เขายืนตรงขึ้นมองผู้เป็นพี่ด้วยแววตาแข็งกร้าว ในขณะที่สิรดนัยวางตัวเรียบเฉยและไร้ความรู้สึกใดๆ นิ้วเรียวหยิบหนังสือนวนิยายวิทยาศาสตร์ขึ้นมาเปิดเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น             “ พี่หมายความว่ายังไงครับ ”              “ พี่ก็หมายความตามที่พูดนะ ทำไมแกต้องถามซ้ำ ” เขาตอบ โดยไม่ละสายตาจากหนังสือนิยายภาษาอังกฤษที่พิมพ์ด้วยขนาดอักษรตัวเล็กจิ๋วนั่น             “ ผมจำเป็นต้องฟังด้วยหรือ ” เขาเค้นเสียงถาม             “ แกไม่มีทางเลือกนะปัณ เด็กคนนั้น คนที่แกคบอยู่ตอนนี้ไม่คู่ควรกับแก แถมแกก็ดูเหมือนจะไม่ได้จริงจังอะไรกับเธอนี่ ”             นักร้องหนุ่มกำหมัดแน่น             “ งั้นแปลว่าถ้าผมจริงจังกับฮันนี่ ผมก็ไม่ต้องเป็นสัตว์เลี้ยงที่ให้คนมาจูงจมูกเหมือนกับที่พี่ยอมงั้นสิ ! ”             “ ปัณฑ์ธร !!!  ”              สิรดนัยปิดหนังสือลงอย่างแรง ก่อนจะกระแทกมันลงบนโซฟาโครมใหญ่ชนิดที่คนรักหนังสืออย่างเขาไม่เคยคิดจะทำ ชายหนุ่มขบกรามจนเป็นสันนูน มองใบหน้ากวนโมโหของน้องชายที่จ้องเขากลับอย่างท้าทาย             “ ผมไม่ใช่พี่นะ ถึงได้ยอมทำตามความต้องการคนอื่นเหมือนไร้สมองแบบนั้น เรียนมาก็สูง ทำไมไม่มีสมองคิดเอง !! ”                โครม !!!             สิรดนัยอดรนทนไม่ไหวอีกต่อไป เขากำหมัดแน่นและปล่อยมันไปเต็มแรงบนใบหน้าระเรื่อด้วยความโกรธของน้องชายอย่างสุดแรง ปัณฑ์ธรหน้าหันและเซไปตามแรงหมัดของพี่ชาย ความชาหนึบแล่นปลาบอย่างรวดเร็วไปทั่วใบหน้า             “ อ้าว มีอารมณ์เหมือนกันหรอกเหรอ หุ่นยนต์วัวตัวนี้ ”             ปัณฑ์ธรหัวเราะในลำคอเบาๆอย่างสะใจ ยิ่งทำให้สิรดนัยอารมณ์ขึ้นหากแต่ชายหนุ่มก็ต้องหยุดอารมณ์ไว้ เขาไม่อยากให้ตัวเองกลายเป็นคนบ้าไปมากกว่านี้             “ ผมขอตัวก่อนนะครับพี่ แล้วเจอกัน ”             ปัณฑ์ธรบอกก่อนจะทำท่าตะเบ๊ะ พร้อมขยิบตาให้พี่ชายอย่างยียวน  จบตอนแล้วจ้า หน้าเว็ปแหกหมดเลย แก้ไม่ได้ แก้ไขเมื่อ 15 มี.ค. 54 08:42:13 จากคุณ : kibosi เขียนเมื่อ : 15 มี.ค. 54 08:41:57

ความคิดเห็นที่ 4 ลองเข้ามาอ่านค่ะ เห็นลิ้งค์ไม่ขึ้น เลยทำให้ค่ะ^^ แล้วก็...ตัวเล็กจังเลยค่ะ อ่านยากจังเลย บทนำ http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W10341205/W10341205.html แก้ไขเมื่อ 15 มี.ค. 54 10:01:52 แก้ไขเมื่อ 15 มี.ค. 54 10:00:11 จากคุณ : พิมพ์นรา เขียนเมื่อ : 15 มี.ค. 54 09:58:28

ความคิดเห็นที่ 5 ขอบคุณค่ะ ^^ ใช้ยังไงอ่ะค่ะ เอาลิงค์มายังไง คือทำไม่เป็นค่ะ แล้วเรื่องขนาดตัวอักษร ปรับไม่ได้เลยอ่ะค่ะ เพิ่มขนาดแล้วมันเป็นตัวยึกยือเต็มไปหมด T_T แก้ไขเมื่อ 15 มี.ค. 54 10:22:03 จากคุณ : kibosi เขียนเมื่อ : 15 มี.ค. 54 10:21:34

ความคิดเห็นที่ 6 สนุกดีค่ะ ^__^ จากคุณ : ธีตภากร เขียนเมื่อ : 15 มี.ค. 54 12:57:14

ความคิดเห็นที่ 7 ขอติเพื่อ"ก่อ"นะครับ ยังขาดความสมจริงไปนิด มีมาร์ตินี่ขายในร้านอาหารตามสั่งและตอนแรกบอกว่าดื่มน้ำดื่มแต่กลายเป็นมาร์ตินี่ไปเสีย ใช้คำซ้ำซ้อนในประโยค "หญิงสาวกัดหลอดสีขาวสะอาดที่ปักอยู่ในแก้วใสทรงสูงบรรจุน้ำสะอาด" เปลี่ยนจากน้ำสะอาดเป็นน้ำดื่มน่าจะดีกว่า ขอเป็นกำลังใจให้นะครับ ทำได้ถึงแค่นี้ก็ถือว่าเก่งกว่าผมมากมาย จากคุณ : ได้แต่อ่าน (thuyaras) เขียนเมื่อ : 15 มี.ค. 54 13:21:48

ความคิดเห็นที่ 8 สงสัยจะพิมพ์ผิดอ่ะค่ะ เพราะนางเอกดื่มมาตินีจากผับมาก่อนหน้าที่จะถูกพาตัวออกมาแล้วค่ะ ส่วนเรื่องอื่น ขบคุณนะคะ ^^ จากคุณ : kibosi เขียนเมื่อ : 15 มี.ค. 54 14:01:52

ความคิดเห็นที่ 9 มาอ่านค่ะ ค่อยๆปรับเปลี่ยนไปคะ เดี๋ยวก็ดีขึ้นเอง เป็นกำลังใจให้คะ จากคุณ : Setakan เขียนเมื่อ : 15 มี.ค. 54 16:11:41

ความคิดเห็นที่ 10 ขออนุญาตแวะเข้ามาให้คำแนะนำเรื่องการโพสต์กระทู้ ในเว็บพันทิปแล้วกันนะคะ ส่วนการคอมเม้นต์เนื้อหา ขอติดไว้ก่อน เพราะอ่านไม่ไหวค่ะ ปวดตา ตัวหนังสือเล็กจัด บวกกับพื้นหลังในเว็บทำให้อ่านไปได้ไม่เท่าไหร่ก็ตาลาย แล้วค่ะ สายตาสั้นพอสมควรด้วย แต่เท่าที่อ่านคร่าวๆ ใช้ได้เลยทีเดียวนะคะ เพียงแต่จากบทนำยังไม่เห็น ความสัมพันธ์กับชื่อเรื่องเท่าไหร่นอกจากเป็นเหตุการณ์ ดำเนินมาก่อนเข้าสู่บทที่หนึ่ง (อันนี้ในความเห็นส่วนตัวนะคะ บทนำน่าจะพอบอกอะไรกับเรื่องได้บ้าง ถ้าไม่อย่างนั้น ก็เข้าบทที่หนึ่งไปเลยดีกว่าค่ะ ค่อยๆ เล่าเรื่องไป) ขนาดว่าจะไม่พูดเรื่องเนื้อหานะเนี่ย - -' เอาล่ะค่ะ มาเรื่องการจัดหน้าโพสต์นิยายดีกว่า จากตัวหนังสือที่เห็น เข้าใจว่าคุณ kibosi คงเปลี่ยนมาใช้ Rich Mode ในช่องที่ให้ลงเนื้อหาใช่ไหมคะ แนะนำว่าให้ใช้ Classic Mode ซึ่งระบบตั้งค่าไว้แล้วดีกว่าค่ะ โดยส่วนตัวอ่านง่ายกว่าและหลายคนในนี้ก็คุ้นชินกว่า ส่วนการแปะ link คุณ kibosi เป็นสมาชิกมีอมยิ้มอยู่แล้ว จริงๆ แค่ copy url วางลงในช่องเนื้อหาหรือช่องความเห็น link มันก็จะสามารถขึ้นเองโดยอัตโนมัติอยู่แล้ว แต่ที่ไม่ขึ้นนี่ไม่แน่ใจว่าคุณ kibosi ใส่อะไรเพิ่มหรือวาง อะไรผิดไปหรือเปล่าอ่ะนะคะ นอกจากนี้มีปุ่ม help ช่วย อธิบายการใช้งานในเว็บนี้อีกหลายอย่าง ลองอ่านดูนะคะ ตัวเราเองก็พอใช้งานพื้นฐานได้ แต่อะไรยากๆ ก็ไม่ได้ เหมือนกันค่ะ ส่วนใหญ่ก็อาศัยถามและค้นๆ ดูๆ เอาบ้าง ถ้าตัวหนังสือมันอ่านยากมากๆ คนอ่านก็ทนอ่านไปนานๆ ไม่ไหวน่ะค่ะ อ่านจากหน้าคอมมันก็ทำลายสายตาพอควรอยู่แล้ว เจอตัวเล็กไปอีกยิ่งไม่ไหว ยังไงก็ลองๆ ปรับแก้ดูนะคะ เป็นกำลังใจให้ ^ ^ หรือถ้าไม่เข้าใจอะไร โพสต์ถามไปเลยนะคะ เพื่อนๆ ยินดีช่วยเหลืออยู่แล้ว **แก้ไขพิมพ์ผิด แก้ไขเมื่อ 15 มี.ค. 54 19:09:34 จากคุณ : makokchor เขียนเมื่อ : 15 มี.ค. 54 19:07:12

ความคิดเห็นที่ 11 ผมชอบชื่อตัวละครที่คุณตั้งนะครับ ดูแปลกดี มาธวี บัณฑร สิระดนัย จากคุณ : หลุยโรงเกลือ (p.kempetch) เขียนเมื่อ : 15 มี.ค. 54 19:22:02

ความคิดเห็นที่ 12 แอบสงสัยว่าปกติแล้วเพื่อนมหาวิทยาลัยจะรู้ว่าบ้านอยู่ไหนกันนะ ยกเว้นว่าเปลี่ยนที่อยู่ค่ะ จากคุณ : scottie เขียนเมื่อ : 15 มี.ค. 54 19:46:58

ความคิดเห็นที่ 13 จากคุณ : :::อาราเร่::: เขียนเมื่อ : 16 มี.ค. 54 10:30:46

ความคิดเห็นที่ 14 ขอบคุณทุกคนมากเลยนะคะ @ scottie ฮันนี่รู้ว่าบ้านปัณอยู่ที่ไหนค่ะ แต่ว่าไม่ได้ไปหา(เพราะไม่อยากยุ่งด้วยส่วนหนึ่ง) เหมือนที่บอกในเนื้อเรื่อง แต่เดี๋ยวจะไปเพิ่มเหตุผลว่าทำไมปัณไม่ติดต่อฮันนี่มาก่อนนะคะ ขอบคุณสำหรับคำแนะนำค่ะ ลืมตรงนี้ไปเหมือนกัน นึกถึงแต่ตัวฮันนี่ @ หลุยโรงเกลือ ขอบคุณค่ะ คนเขียนพยายามหาชื่อเพราะๆ และไม่ค่อยเวอร์มาตั้ง @ makokchor ขอบคุณมากนะคะ สำหรับคำแนะนำทุกอย่าง โดยเฉพาะเรื่องบทนำ แล้วก็เรื่องชื่อเรื่องที่ไม่สัมพันธ์กัน หรือจะเปลี่ยนชื่อเรื่องดีคะ เพราะตอนคิดชื่อเรื่องมันคิดไม่ออกจริง ๆ เลยตั้งชื่อนี้ ฮาา ส่วนเรื่องการเขียนบทนำ คือเขียนไม่เป็นค่ะ ไม่รู้ว่าควรจะเกริ่นอะไรก่อนดี งั้นถ้าเอาบทนำมารวมกับบทที่ 1 เลยดีมั๊ยคะ ขอบคุณอีกครั้งค่ะ  จากคุณ : kibosi เขียนเมื่อ : 16 มี.ค. 54 11:24:33