ความคิดเห็นที่ 1  ......................................................                                                 อุณหภูมิภายในยานลดต่ำลงกว่าเดิมจนเกือบเข้าใกล้จุดเยือกแข็ง มากัสออกมายืนนอกระเบียงหอบังคับการใหญ่สูดความหนาวเหน็บลึกยาวเข้าปอดหลายอึด กว่าที่มันจะเข้าไปดับความร้อนรุ่มของโทสะในอกของเขาให้เยือกเย็นลงได้                         ไม่เข้าใจตัวเอง ว่าทำไมถึงได้ระเบิดออกไปได้ง่ายถึงขนาดนั้น                         แค่คำพูดประโยคที่ว่า                         “  ถ้าหากนายไม่เห็นด้วย นายก็พายานเล็กออกไปเถอะ...”                         ทำไมเขาถึงต้องโกรธเจ้าหมอนั่นมันอย่างมากมายเชียวหรือ                         ไม่สิ ..นี่คงไม่ใช่ความโกรธ แต่มันเป็นความรู้สึกเสียใจต่างหาก                         เพราะถ้าโกรธก็คงไม่รู้สึกเจ็บที่ตรงหัวใจ..ตรงนี้                         ดวงตาสีสนิมทอดมองลงไปยังความมืดสลัวเบื้องล่างอย่างเซื่องซึม ไม่ทราบผ่านไปนานเท่าใด จนกระทั่งใครบางคนเดินเข้ามาหยุดยืนลงด้านข้าง                         “  ฉันมีข่าวดีมาบอก.. เราเชื่อมต่อปินปินกับเซปัสสำเร็จ แต่ฉันก็ยังบอกไม่ได้ว่า ต้องใช้เวลานานแค่ไหนถึงจะปลุกเซปัสให้ตื่นได้ จะว่าไป..ฉันก็ยังตอบได้ไม่เต็มที่นัก ว่าปินปินจะทำสำเร็จหรือเปล่า...”                         “ แล้วไง ? ”                         คนฟังย้อนถามเสียงเย็นชา เพราะยังไม่หายเคืองเรื่องเมื่อสักครู่                         “  ถ้าการปลุกเซปัสล้มเหลว...”                         “  เฮอะ..นายคงจะมาเกลี้ยกล่อมให้ฉันนำยานและพลังงานขุมสุดท้ายที่เหลือ ไปจากที่นี่สินะ..”                         “  เปล่า.. ฉันยังไม่อยากโดนนายชกลงไปนอนหมอบอีกรอบ..”                         มากัสเหลียวหน้ามามาอย่างงงๆ เห็นใบหน้าคมคายทอแววสงบนิ่งเรียบขรึมของอีกคนพลันคลี่ยิ้มบางๆออกมา                         “ ฉันคงจะเครียดไปหน่อย นายอย่าถือสาเลยนะ ถือว่าเรื่องเมื่อสักครู่ ฉันขอโทษนายก็แล้วกัน...”                         กล่าวพลางยื่นมือขวาแบออกไปข้างหน้าอย่างขออโหสิ คนที่ยังยืนงงจึงอึ้งไปเล็กน้อย สักครู่หนึ่งสีหน้าก็ทอแววกระดากกระเดื่องขึ้น กำหมัดมือขวาจิ้มกดไปบนฝ่ามือข้างนั้นเบาๆ                         “  เออ.. เห็นว่าเป็นนายนะ  ”                         จาริโอเธอรัสจึงยิ้มอย่างขอบคุณ ก่อนจะเริ่มกล่าวอย่างเป็นงานเป็นการอีกครั้ง                         “  พวกเราคงต้องหาแผนสำรองเอาไว้หากว่าการปลุกเซปัสล้มเหลว มากัส... ฉันต้องการความช่วยเหลือจากนายอย่างมาก นายพอช่วยฉันคิดได้ไหม ? ”                         มากัสกะพริบตาปริบๆ ให้ตายสิ..ทำไมเขาถึงได้รู้สึกเหมือนโดนตบหัวแล้วลูบหลังอย่างไรก็ไม่รู้                         “  ถามหน่อยเถอะวะ ใครสอนให้นายมาพูดจาแบบนี้กับฉัน ? ”                         จาริโอเธอรัสมองหน้าคนถาม สีหน้าลังเล ก่อนจะฝืนยิ้มรับสารภาพอย่างสัตย์ซื่อและจริงใจ                         “  เจ้าฟิก  ”                         เฮ่อ.. นึกแล้วไม่มีผิด !                         .................................................                                                 “ จาร์..นายหาคำตอบเจอรึยัง ว่าพลังงานจำนวนมหาศาลของยาน มันหายไปทางไหน ? ”                         สองคนเดินสนทนากันระหว่างเดินกลับเข้ามาในหอบังคับการใหญ่                         “ ฉันคิดว่า คงถูกก้อนแสงสีขาวนั่นมันดูดเอาไป ”                         “ นายหมายถึงก้อนแสงสีขาว ที่ดูดเอาร่างของผู้ครองพลังทั้งสามหายสาบสูญไปตอนนั้น มันคืออะไรหรือ รู้ไหม ? ”                         จาริโอเธอรัสนิ่งเงียบไปครู่หนึ่งอย่างเค้นความคิด แล้วสีหน้าก็เหมือนกับฉุกนึกอะไรขึ้นมาได้                         “  หรือว่า.. นี่คือสิ่งที่ถูกเรียกว่าปรากฏการณ์ไทเอลย่า ? ”                         “  ไทเอลย่า ? มันคืออะไร ? ”                         คนที่อ่านตำรามาน้อย โพล่งถามอย่างสงสัย อีกคนก็ตอบราวกางตำรามาท่องให้ฟัง                         “  ไทเอลย่าหมายถึงปรากฏการณ์รวมตัวกันของคอธระดับสูง ที่มีการดึงดูดพลังงานจากรอบข้างเข้ามาใช้ในกระบวนการรวมตัว เพื่อจุดประสงค์ที่จะทำให้เกิดบางสิ่งบางอย่าง ฉันเชื่อว่าในครั้งนี้ไทเอลย่าคงใช้ขึ้นเพื่อการเปิดประตูมิติ ดังนั้นจึงดูดพลังของยานไปเกือบหมด แล้วมันยังพาร่างผู้ครองพลังทั้งสามหายไปในเวลาอันรวดเร็ว..”                         “ ประตูมิติอะไร ?  พิกัดมิติ หรือว่า กาลมิติ ? ”                         “  อันนี้ฉันไม่รู้.. เราลองไปสำรวจบริเวณตรงนั้นกันดีไหม เผื่อว่าจะได้คำตอบอะไรเพิ่มเติม ? ”                         ดังนั้นพวกเขาทั้งสองจึงกลับไปที่ลานส่งยานอีกครั้ง จาริโอเธอรัสใช้เครื่องมือตรวจจับคลื่นส่งผ่านมิติบริเวณนั้น                         “  ไม่มีคลื่นความแปรปรวนของมิติเวลา ประตูมิติที่เปิดตรงบริเวณนี้ น่าจะเป็นประตูพิกัดมิติ ”                         “  หรือว่าพวกเขาจะยังอยู่บนยานนี้ ? ”                         “  ไม่น่าจะใช่ .. พวกเขาคงไม่เรียกพลังมหาศาลเพื่อใช้เปิดพิกัดมิติระยะใกล้ๆแน่ ”                         มากัสฉุกใจคิด                         “ หรือว่า..พวกเขาจะกลับไปยังดาวโลกแล้ว ? ”                         จาริโอเธอรัสค่อยเงยหน้าขึ้นจากอุปกรณ์ในมือ มองหน้าเขาแล้วผงกศีรษะ                         “ สมเหตุสมผล และเป็นไปได้มากที่สุด ”                         อีกคนถึงกับสูดปากพึมพำอย่างเหลือเชื่อ                         “  เปิดประตูมิติจากยานกลางอวกาศกลับภาคพื้นดินดาวโลก อะไรมันจะเทพขนาดนี้วะ ”                         “ เพราะเหตุนี้แหล่ะ มันถึงได้ดึงพลังงานจากยานของเราเอาไปใช้จนเกือบหมด ”                         จาริโอเธอรัสหยุดถอนใจยาวๆคำหนึ่ง ก่อนจะกล่าวต่อไป                         “  ความจริงพวกเรายังมีผลึกโซไซดอลสำรองอยู่อีกพอสมควร แต่เครื่องปฏิกรณ์พลังงานถูกควบคุมโดยเซปัสเท่านั้น ถ้าหากเราปลุกเซปัสขึ้นมาได้ ยานซาปิธัสก็คงจะกลับมามีพลังงานใช้อีกครั้ง...”                         มากัสส่งเสียงอืมเบาๆในลำคออย่างเข้าใจ ขณะจะออกความเห็นอะไร พลันได้ยินเสียงฝีเท้าดังเร่งร้อนมุ่งตรงมาทางนี้ ทั้งสองจึงหยุดเรื่องที่กำลังสนทนากันอยู่ชั่วขณะ หันไปมองเห็นสองคนนั้นก็คือฟิเกอรัสกับจีฮาน                         “ อ้าว.. อาจารย์จีฮาน อาการท่านดีขึ้นแล้วหรือ ? ”                         สีหน้านักบวชหนุ่มปกติสงบเคร่งขรึมและสำรวม หากเวลานี้ฉายแววร้อนรุ่มจนปกปิดไว้ไม่อยู่                         “  พวกท่านทั้งสอง มีใครเห็นเจ้าหญิงไอบิรินบ้างไหม ? ”                         “  หา ? ”                         ฟิเกอรัสผงกศีรษะเป็นเชิงยืนยัน                         “  เจ้าหญิงทรงหายไป ไม่รู้จะเกิดเรื่องอะไรขึ้นรึเปล่า..”                         “  ให้คนค้นหาทั่วรึยัง อาจจะไปซนอยู่แถวไหนก็ได้ ”                         มากัสกล่าวถามอย่างรู้สึกเหนื่อยใจ                         ความวัวยังไม่ทันหาย ความควายก็เข้ามาแทรก                         ปัญหามันจะยังคงทยอยเข้ามาเรื่อยๆ อย่างไม่รู้จักจบจักสิ้นแบบนี้ต่อไปอีกนานแค่ไหนหนอ ?                                                 .....................................................................                                                   จากคุณ : ธีตภากร เขียนเมื่อ : 15 มี.ค. 54 13:38:31

ความคิดเห็นที่ 2 แอบปาดหรือเปล่า แหะ ๆ รูปประกอบ ข้างบน หล่อโคตร แหง่มๆๆ จากคุณ : มนต้นไม้ (Setakan) เขียนเมื่อ : 15 มี.ค. 54 13:43:41

ความคิดเห็นที่ 3 ....                                          ย้อนไปเวลาก่อนหน้านั้น...  เมื่อยานเล็กเปิดเครื่องพร้อมเตรียมเดินทาง ถูกวาร์ปมาบนลานส่งยาน                  เจ้าชายอาซิคาลอสและลูเปอร์เซียสพอเข้ามาก็แยกย้ายกันสำรวจไปทั่วยานอย่างรวดเร็วแต่ไม่พบแม้เงาของผู้ครองพลังทั้งสาม                  ถ้าเช่นนั้นแล้วใครเป็นคนสั่งการเอายานเล็กออกมา ?                  “ พวกเรารีบออกไปจากที่นี่ ! ”                  เจ้าชายทรงฉุกคิดว่ามีบางอย่างไม่ถูกต้อง จึงรีบเรียกลูเปอร์เซียส หากทั้งสองเพิ่งขยับตัว ประตูยานทั้งสองชั้นก็พลันเลื่อนปิดสนิท ปิดท้ายด้วยเสียงประกาศอย่างร่อแร่ของเซปัส                  “ ระบบอัตโนมัติทำงาน.. ส่งยานออกจากยานแม่ !”                  ไม่ทันจะสิ้นเสียงนั้น ลูเปอร์เซียสรีบพุ่งปราดย้อนไปที่ห้องควบคุมการบินของยานเล็ก เพื่อป้อนคำสั่งยับยั้ง แต่ทว่าก็ยังคงไม่ทันการณ์จนได้                  เจ้าชายอาซิคาลอสทรงสาวพระบาทตามเข้ามา ประทับนั่งลงบนเก้าอี้ผู้ควบคุมการบินอีกตัวกดเรียกจอแสงขึ้นมาเพื่อตรวจหาพิกัดปัจจุบันของยานและติดต่อยานแม่                  “  พวกเราติดต่อยานแม่ไม่ได้ กระหม่อมลองหลายครั้งแล้ว ”                  ลูเปอร์เซียสทูลเสียงเรียบๆ ใบหน้าขาวคมสันแม้ยังคงสงบเย็นชา แต่ก็ยังมีแววกังวลฉายออกมาให้คนที่นั่งอยู่ข้างๆสัมผัสได้                  “ ที่ยานแม่คงเกิดเรื่อง เสียงเซปัสเมื่อสักครู่นี้อาการไม่ดีเลย..”                  “ ยังโชคดีที่ระบบทุกอย่างของยานลำนี้ใช้ได้เป็นปกติ ”                  “ นายดูนี่สิ ! ”                  คนถูกเรียกจึงผละสายตาจากจอแสงเบื้องหน้าตนเอง เคลื่อนกายเข้ามาหน้าจอแสงของอีกคน                  เห็นภาพหน้าจอมีจุดกะพริบสีเขียวสองจุดอยู่กลางเส้นวงกลมสีเหลืองหลายชั้นซึ่งแสดงวงโคจรของดาวเคราะห์ต่างๆรอบดวงอาทิตย์ของระบบสุริยะ  จุดสีเขียวเล็กกะพริบในตำแหน่งคงที่อยู่ตรงกลางระหว่างเส้นวงโคจรของดาวเคราะห์ลำดับที่สามและสี่  แต่จุดสีเขียวใหญ่กว่ากลับมีการเคลื่อนที่ออกไปจากตำแหน่งเดิมอย่างรวดเร็ว                  “ นั่นพวกเขากำลังจะไปไหน ? ”                  “ ยานคงสูญเสียการควบคุมมากกว่า..แล้วไม่แน่..เราอาจสูญเสียเซปัสไปแล้วก็ได้ ”                  “ ฝ่าบาท.. ”                  เสียงอุทานเรียกอย่างใจหาย เพียงคำหนึ่งแล้วก็เงียบหาย  ได้แต่ยืนมองจุดกะพริบของยานแม่ที่กำลังเคลื่อนออกห่างไปเรื่อยๆโดยที่ไม่สามารถเข้าไปช่วยเหลือหรือทำอย่างไรได้อย่างนิ่งซึมไปกับที่                  “  ไม่ต้องกังวลไปหรอก.. ขอเพียงบนซาปิธัสยังมีจาริโอเธอรัสอยู่ เขาต้องแก้ไขยานแม่กลับมาเป็นปกติได้โดยเร็ว และขอเพียงบนนั้นยังมีมากัสกับฟิเกอรัสอยู่  ทุกคนที่นั่นก็ย่อมปลอดภัย ”                  แม้รับสั่งอย่างมั่นพระทัย หากกระแสพระสุรเสียงก็ยังคงแฝงรอยสะทกสะท้อนและกังวล                  ลูเปอร์เซียสเพียงพยักหน้ารับอย่างเงียบๆหาได้กล่าวเสริมสิ่งใดไม่ เขาทราบดีว่าทรงกำลังกังวลเรื่องอะไร จะว่าไปแล้วสิ่งที่พวกเขาทั้งสองกังวลมากที่สุดเวลานี้ก็คือคนซึ่งโดนเกลียวพลังนั่นซัดใส่มากกว่า                  ป่านนี้เธอจะเป็นอย่างไรบ้างหนอ ?                  ร่างที่ถูกกระแทกจนลอยขึ้นกลางอากาศดูแน่นิ่ง..เธอตายแล้วใช่ไหม ?                  ความคิดพอมาถึงตรงนี้ ลูเปอร์เซียสก็สูดลมหายใจเข้าแรงลึกคำหนึ่งรีบสลัดความคิดทุกอย่างทิ้งไปทันที เขายังไม่อยากนึกถึงเรื่องเศร้าเสียใจในเวลานี้ สิ่งสำคัญคือต้องหาทางพายานนี้กลับยานแม่ให้ได้ก่อน ปัญหาอื่นๆค่อยว่ากัน เมื่อตัดสินใจได้ดังนั้นจึงหันกายเคลื่อนกลับไปที่หน้าจอแสงของตนเองอีกครั้ง                  “ นั่นนายจะทำอะไรหรือ.. คิดจะขับยานไล่ตามยานแม่รึไง ? ”                  ดูเหมือนอีกคนก็พยายามเบี่ยงเบนความคิดตนเองออกจากเรื่องไม่สบายใจเหล่านั้น จึงพาเขาชวนสนทนาเรื่องอื่น                  “  พวกเราถูกส่งออกมาไกลจากยานแม่มาก การไล่ตามคงสูญเสียพลังงานโดยใช่เหตุ รอให้ระบบสื่อสารของยานแม่ได้รับการแก้ไขแล้วพวกเขาติดต่อกลับมาดีกว่า ”                  “ พ่ะย่ะค่ะ ”                  “ งั้น..ระหว่างรอจะทำอะไรกันดี ? ”                  แล้วเพราะนี่เป็นคำถามปลายเปิด ดังนั้นพระองค์จึงหาได้รับคำตอบกลับมาไม่                  จะว่าไปคนอย่างเจ้าชายอาซิคาลอสหาใช่คนช่างรับสั่ง เพียงแต่สิ่งที่อัดอั้นอยู่ในพระทัยเวลานี้มีมากมาย พระองค์ไม่อยากอยู่ตามลำพังกับความเงียบ เพราะความเงียบจะทำให้คนมักคิดอะไรไปวุ่นวาย ในห้วงเวลาแบบนี้พระองค์อดนึกถึงเจ้ามากัสไม่ได้  หากหมอนั่นอยู่ด้วยพระองค์คงไม่ต้องเหนื่อยพระทัยแบบนี้                  “  ไหนๆก็กลับยานแม่ยังไม่ได้ งั้นพวกเราไปเที่ยวดาวโลกกันดีมั้ยเพคะ ? ”                  เสียงใสๆอย่างคุ้นหูที่ดังเจื้อยแจ้วมาทางด้านหลัง เรียกเสียงอุทานดัง ‘เฮ้ย’ อย่างตกใจจากสองหนุ่มที่กำลังนั่งคุยกันด้วยความเคร่งขรึม พร้อมกับหมุนเก้าอี้หันขวับมาดูอย่างลืมตัว                  เห็นเด็กสาวร่างเล็กบางเสื้อผ้าเนื้อตัวมอมแมมผมเผ้ายุ่งเหยิงนางหนึ่ง  ดันฝาปิดบนพื้นซึ่งเป็นช่องทางลงไปใต้ท้องยานโผล่หัวขึ้นมายิ้มกว้างให้พวกเขาทั้งสองก่อน แล้วค่อยๆคลานออกมาอย่างทุลักทุเล                  นั่นพวกเขาตาไม่ฝาดใช่ไหม ...เจ้าหญิงไอบิริน ?                  “  เธอ... มาได้ไง ? ”                  “  ก้อ...แหะๆ ระเบิดเมื่อตะกี้มันน่ากลัว หม่อมฉันโดนกระแทกไปที่ลานนั่น แล้วเจ้ายานนี่มันก็ไม่รู้โผล่มาจากไหน คร่อมลงบนหม่อมฉัน ดีนะที่ไม่โดนทับแบนแต๊ดแต๋ หม่อมฉันก็เลยมุดเข้ามาทางช่องใต้ท้องยานเพคะ โอย.. ข้างล่างอึดอัดเป็นบ้า ขึ้นมาบนนี้ค่อยหายใจโล่งหน่อย ”                  เจ้าหญิงน้อยจอมซนทรงเล่าอย่างตื่นเต้น พลางก็ปัดคราบดำของเครื่องยนต์ที่ติดอยู่บนพระภูษาแล้วใช้นิ้วพระดรรชนีสางพระเกศาซึ่งยุ่งเหยิงให้เข้าที่เข้าทางอย่างลวกๆ                  ถึงอย่างไรพระองค์ก็เป็นสาวแล้ว หญิงสาวสมควรรักสวยรักงาม จะมามอมแมมต่อหน้าพระพักตร์เจ้าพี่อาซิคาลอสได้อย่างไร                  “ ตอนแรกตกใจนึกว่าต้องติดยานไปกับพวกคนร้ายแล้วนะ  พอได้ยินพระสุรเสียงของเจ้าพี่..โอ้ย ดีใจที่สุดเลย...”                  หากทว่าอีกสองคนดูเหมือนกับหาได้รู้สึกดีใจด้วยไม่                  สายตาสองคู่ที่กำลังจับจ้องมา สาบานได้เลยว่าไม่ได้มีแววปิติยินดีเจือปนอยู่เลยแม้แต่น้อย                  เจ้าหญิงน้อยลอบกลืนพระเขฬะอย่างฝืดฝืน รู้สึกถึงรังสีเย็นยะเยือกแห่งความไม่พึงพอใจที่แผ่คุกคามเข้ามา วันนี้สำหรับพระองค์เกิดเรื่องราวขึ้นมากมายทั้งตื่นเต้นและชวนอกสั่นขวัญแขวน โดยเฉพาะการเผชิญหน้ากับผู้ครองพลังสีน้ำเงินอันน่ากลัวจนถูกอีกฝ่ายกระชากลงมาจากห้องใต้เพดานเกือบตกลงมาแข้งขาหัก ดังนั้นเมื่อสักครู่ตอนหมอบอยู่ใต้ท้องยานแล้วได้ยินเสียงคนอยู่ข้างบน ก็นึกว่าประวัติศาสตร์จะซ้ำรอยอีกหน                  คิดไม่ถึงว่าเสียงนั่นเป็นพระสุรเสียงเจ้าพี่อาซิคาลอส ในพระทัยจึงรู้สึกยินดีเป็นที่สุด ดังนั้นถึงได้กล้าคลานออกมาแสดงพระองค์                  แต่มาถึงเวลานี้ค่อยฉุกพระทัยคิดขึ้นมาได้  ว่าตอนอยู่บนยานแม่ทรงติดค้างหนี้บัญชีเจ้าพี่อาซิคาลอสอยู่หลายเรื่องยังไม่ได้รับการลงอาญา มาคราวนี้อีกฝ่ายจะเข้าพระทัยผิดคิดว่าทรงแอบตามขึ้นยานมาจนเพิ่มหนี้อีกบัญชีหรือเปล่าหนอ  ทำให้กริ้วอีกแล้วสินะเรา                  แล้วยังมีสายตาเกลียดชังของนายผู้พันน้ำแข็งคนนั้นอีกล่ะ โอย...เทพเจ้าองค์ใดหนอกลั่นแกล้งพระองค์ให้มาเจอกับนายคนนี้ที่นี่  พระหญิงน้อยยืนพระวรกายลีบทำอะไรไม่ถูก สายพระเนตรลอบกวาดมองไปรอบๆเพื่อหาใครอีกคนซึ่งมักคอยเป็น ‘ตัวช่วย’ ของพระองค์เสมอ                  ผู้พันมากัสไม่ได้มาด้วยกัน เจ้าพี่ก็กำลังกริ้ว                  แล้วใครหนอจะคอยช่วยพระองค์จากปีศาจน้ำแข็งตนนั้นล่ะเนี่ย ?                  “  ไปซะ ...! ”                  ลูเปอร์เซียสกล่าวเสียงเย็นชา ในขณะที่อีกคนหมุนเก้าอี้กลับไปหน้าจอแสงตามเดิมอย่างไม่ใยดี รอยน้อยพระทัยฉายวูบในดวงเนตรกลมดำสุกใส  หากมิใช่เพราะอยู่กันมานานจนชาชินเสียแล้วกับปฏิกิริยาเหล่านี้ของพวกเขา  ดังนั้นจึงปรับพระทัยยอมรับได้อย่างรวดเร็ว ไม่ได้รู้สึกเจ็บปวดเหมือนเมื่อก่อน                  “ นี่.. น้ำใจนายจะไล่ฉันออกไปนอกยานรึไง ที่นี่มันกลางอวกาศนะ ! ”                  อีกฝ่ายไม่เคยยกย่องพระองค์เป็นเจ้าหญิงเลย พระองค์ก็ไม่จำเป็นต้องเรียกหาเขาอย่างให้เกียรติเหมือนกับเวลาคุยกับราชวัลลภคนอื่นๆ                  “ ทำได้ฉันคงทำไปแล้ว..”                  “ ช่างเถอะลูเปอร์เซียส เราสามคนคงต้องร่วมชะตากรรมด้วยกันอีกพักใหญ่ อย่าเพิ่งเริ่มต้นมีเรื่องกันเลย...”                  เจ้าชายอาซิคาลอสทรงปรามราชวัลลภคนสนิทด้วยพระสุรเสียงเรียบเรื่อย แต่คนฟังอีกคนก็ยังคงสัมผัสได้ถึงแววรำคาญที่แฝงอยู่ในเสียงถอนพระทัยเบาๆซึ่งตามมาหลังจากมีรับสั่งจบ                  นี่พระองค์น่ารำคาญขนาดนี้เลยหรือ ?                  แต่ก็จริง..ไม่รู้เมื่อไหร่คนทางยานแม่จะติดต่อกลับมา พระองค์อาจจะต้องผจญชะตากรรมกับสองคนนี่อีกยาวนาน อย่าเพิ่งเริ่มต้นมีเรื่องกันดีกว่า ยานลำนี้ก็ไม่กว้างสักเท่าไร แม้แบ่งกั้นห้องไว้เป็นสัดส่วนอยู่บ้าง แต่ชะโงกหน้ากันไปมาก็เห็นกันหมด หนีไปไหนไม่ได้เสียด้วยซี                  เก็บเนื้อเก็บตัวสงบเรียบร้อยไว้เป็นดีที่สุด ก่อนที่จะเสร็จนายผู้พันน้ำแข็ง ไม่มีเนื้อทั้งตัวเหลือแต่กระดูกกลับยานแม่                  พอมีพระดำริถึงตอนท้ายก็แอบแสยะพระพักตร์แลบพระชิวหาใส่นายทหารราชวัลลภชุดดำผู้นั้นทางด้านหลังอย่าหมั่นไส้  ก่อนจะเบี่ยงพระวรกายไปทางห้องพักผู้โดยสารอีกด้าน ซึ่งกั้นไว้ด้วยฉากสูงเกือบเสมอพระนลาฏของพระองค์เพื่อแยกไว้เป็นส่วนตัวกับห้องควบคุมการบิน                  นี่เป็นยานขับเคลื่อนเร็วที่ใช้ในการเดินทางระยะไกลลำหนึ่ง เนื้อที่ภายในยานกินประมาณสามสิบกว่าตารางเมตร มีเครื่องอำนวยความสะดวกระหว่างการเดินทางพร้อมเกือบครบครัน ห้องพักผ่อนของผู้โดยสารเป็นห้องรวมกินพื้นที่เกือบครึ่งหนึ่งของยาน จัดวางตู้นอนสองชั้นแบบติดผนังรวมสี่ที่คงสำหรับคนสี่คน พื้นที่ตรงกลางจัดวางโต๊ะสี่เหลี่ยมและเก้าอี้สี่ตัว  มีตู้เก็บอาหารอยู่ข้างๆมุมประกอบอาหาร มีประตูเล็กๆอีกบานเปิดไปยังห้องน้ำซึ่งจัดทำแยกไว้อีกห้องอยู่ด้านในสุด                  เจ้าหญิงน้อยทรงเดินสำรวจจนทั่วว่ามีอะไรบ้างอยู่ตรงไหน ถึงแม้ยานลำนี้จะถูกวาร์ปไปที่ลานส่งอย่างกะทันหัน แต่ก็ดูเหมือนมันถูกเตรียมความพร้อมไว้ก่อนหน้านี้แล้ว เพราะในตู้เก็บอาหารมีอาหารสำเร็จรูปพร้อมรับประทานรวมไปถึงเครื่องดื่มจนเต็มตู้                  ทรงหยิบน้ำผลไม้กล่องหนึ่งออกมาเปิดซด รู้สึกรสชาติของมันหวานหอมกลมกล่อมขวนชื่นพระทัยอย่างยิ่ง ดังนั้นจึงหยิบเพิ่มอีกสองกล่อง ยืนชั่งพระทัยอย่างลังเลครู่หนึ่ง ก่อนจะสาวพระบาทกลับไปที่ฝั่งนักบินอีกครั้ง วางกล่องน้ำผลไม้ลงบนโต๊ะข้างๆที่วางแขนของพวกเขาคนละกล่อง แล้วหันพระวรกายเดินกลับออกมาโดยไม่ได้มีรับสั่งอะไรแม้แต่คำเดียว                                  ...........................................................                     โปรดติดตามตอนต่อไป =======================================  คำขอบคุณ    - ขอบคุณทุกกิฟต์จากกระทู้ที่แล้วนะคะ :: : kdunagin, Setakan, GTW, wor_lek    - ขอบคุณทุกท่านที่เข้ามาพูดคุยสนทนากัน สำหรับคอมเม้นต์ต่างๆขออนุญาตตอบไว้ที่กระทู้โน้น กับ ฉากแถมพร้อมกับคำอธิบายบางอย่างเกี่ยวกับนิยาย ไว้ที่โน้นหากท่านใดสนใจก็คลิกเข้าไปอ่านกันดูนะคะ http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W10332468/W10332468.html . จากคุณ : ธีตภากร เขียนเมื่อ : 15 มี.ค. 54 13:47:28

ความคิดเห็นที่ 4  คุณ : มนต้นไม้ (Setakan)      ::~ โห คุณมน มาอย่างไว มั่กๆ อิอิ         ใช่แล้วค่ะ ชอบอิมเมจผู้ชายฝีมือของ Heise มากๆ         (แม้ว่าจะปิดตาอีกข้าง ทำเป็นไม่รับรู้เรื่องราวเหล่านั้นเกี่ยวกับหนุ่มๆในรูป 555)         แอบเอาหนุ่มๆเหล่านั้นมาเป็นอิจเมจในใจให้ตัวละครในเรื่องนี้หลายคน         สำหรับคนในรูปข้างบน ทายเอาเองนะคะว่าเป็นใคร         ใบ้ให้ว่า เป็นหนึ่งในห้าหนุ่มราชวัลลภอย่างแน่นอนค่ะ  ^__^ . จากคุณ : ธีตภากร เขียนเมื่อ : 15 มี.ค. 54 13:59:39

ความคิดเห็นที่ 5  ถึงเจ้าหญิงไอบิริน " ก็ไม่รู้หรอกนะ... ไยถึงแคร์เธอมากอย่างนี้ ทั้งที่รู้ว่าเธอ  ไม่เห็นฉันมีตัวตน ต่อให้ไม่มีที่ยืนในหัวใจ และไม่เคยจะอยู่ในสายตา อาจเป็นเหมือนดังลม อยู่ข้างๆตัวเธอ... ที่เธอไม่สนใจ  " โอ้ย..โดน โดนมากเลยเพลงท่อนนี้ ขอมอบให้นู๋ไอ นะคะ  ^______^ จากคุณ : ธีตภากร เขียนเมื่อ : 15 มี.ค. 54 14:41:36

ความคิดเห็นที่ 6 ขอทายว่าเป็นนาย ฟิเกอรัส ค่ะ แหะๆ ว่าแต่รู้สึกลิ่นวายยังไงไม่รู้ ปกติไม่เคยอ่านแนววาย แต่พอเห็นรูปข้างบน แล้วดันนึกถึงขึ้นมาเฉยเลย หุๆ แก้ไขเมื่อ 15 มี.ค. 54 14:52:07 จากคุณ : Setakan เขียนเมื่อ : 15 มี.ค. 54 14:51:31

ความคิดเห็นที่ 7 ยังตามไม่ทัน เดี๋ยวอ่านเก็บหมดก่อน แล้วจะมาเม้นท์ทีเดียวนะคะพี่จูน จากคุณ : แก้วกังไส เขียนเมื่อ : 15 มี.ค. 54 15:02:13

ความคิดเห็นที่ 8 ไม่อยากบอกว่าตอนแม่หนูจอมยุ่งโปล่มาบอกว่าไปโลกไหมเพคะ ถึงกับหัวเราะก๊าก สองหนุ่มนี่ซวยแท้ๆ แล้วจำเพราะต้องเป็นคู่นี้ด้วย เชียร์ลูเปอร์เชียสค่า ขรึมๆ เจอแม่จอมยุ่งเข้าไปซักนิดน่าจะดี ส่วนตอนที่แล้ว ไม่ใช่ลูคัสค่า น้องผิดเอง แหะๆ ลีอุสอะ หายไปไหนอะ (เราก็จำชื่อ kjb ได้น้า) จากคุณ : scottie เขียนเมื่อ : 15 มี.ค. 54 20:26:23

ความคิดเห็นที่ 9 เจ้าหญิงไอบิริน ยังดูเหมือนเด็กอยู่เลยเนอะ แต่ก็น่ารักมากนะครับ^^.. จากคุณ : Psycho man เขียนเมื่อ : 15 มี.ค. 54 22:55:02

ความคิดเห็นที่ 10  คุณ : Setakan   ::  5555 คุณหมอฟิกไม่ใช่อิมเมจดุดุแบบนี้หรอกค่ะ       คุณหมอแกจะหน้าหวาน ดูเป็นเด็กๆกว่านี้       ส่วนเรื่องกลิ่นวาย อันนี้ไม่แน่ใจเนอะ       ถ้าเป็นแค่เพื่อนเพศเดียวที่สนิทกันมากๆ เป็นวายได้ งั้นเรื่องนี้ก็คงวายหน่อยๆล่ะ แหะๆ       แต่ถ้าหากมีความรักเข้ามาเกี่ยวด้วย.. อันนั้นรับรองว่าไม่มีจ้า คุณ : แก้วกังไส     :: ได้เลยจ้านู๋แก้ว จะรอนะคะ ^_^ คุณ : scottie     :: 555 อย่าว่าแต่คนอ่านเลยค่ะ คนเขียนเองพอเขียนฉากนู๋ไอแกทีไร ก็นั่งยิ้มทุกที        รู้สึกโลกของแก่สดใสเอามากๆ        ทุกข์เศร้าอะไรได้ไม่นาน เดี๋ยวก็ลืม        สารภาพว่ายังลังเลเหมือนกัน ว่าจะยกแกให้ใครดี ระหว่างท่านพี่ กะ ผู้พันลู้ป        แต่ฉากตอนจบ ก็คิดเอาไว้แล้วค่ะ ^__^ คุณ : Psycho man      :: เจ้าหญิงไอบิริน จะอายุรุ่นเดียวกับเจ้าหญิงอาเซนธาเรียค่ะ (ไม่ใช่หลิงหลิงนะ)         ตอนนี้ก็คงประมาณ 17-18 ปี          (ส่วนท่านพี่และราชวัลลภ จะประมาณ 27-28 ปี  ราโอมินประมาณ 22-23 ปี)         มีหลายฉายา ทั้งเจ้าหญิงจอมซน จอมจุ้น แล้วก็เจ้าหญิงมือบอน         ความจริงแกก็เด็กสาวทั่วไปคนหนึ่งล่ะ เพียงแต่ดวงอยู่ใกล้ใคร ก็ทำให้คนรอบข้างซวยกันหมด         ท่านพี่อาซิเองก็คงปวดหัว เพียงแต่สัจจะลูกผู้ชาย ยังไงก็ต้องทนกันต่อไป  หุหุ . แก้ไขเมื่อ 16 มี.ค. 54 02:18:36 จากคุณ : ธีตภากร เขียนเมื่อ : 16 มี.ค. 54 02:01:50

ความคิดเห็นที่ 11 คุณ : scottie       :: อ้อ.. ลืมตอบเรื่องท่านลีอุส (ฮาร์คีน)        โดนท่านพี่สั่งให้ดูแลงานแทนพระองค์อยู่ที่เมลาเนียลค่ะ ไม่ได้มาด้วยกัน        เกี่ยวกับเรื่องนี้ ก็มีกล่าวถึงอยู่ในตอน 'คอธมืด' นะคะ        แต่บางคนก็บอกว่ามีเบื้องหลังอยู่นิดๆ (ตามที่ราชวัลลภคนอื่นเข้าใจกัน)        นั่นคือ ท่านพี่ทรงเคืองลีอุสเรื่องการตายของเจ้าหญิงอาเซนฯ ประมาณไม่อยากเห็นหน้า         ก็เลยไม่ยอมให้ตามมาด้วย งานนี้ก็น่าสงสารท่านลีอุสอยู่ซักหน่อย        แต่เบื้องหลังจริงๆก็คือ คนเขียนจัดคิวตัวละครไม่ทัน เลยหาเรื่องกักตัวกันไว้บ้าง        5555  ไม่จริงค่ะ ไม่จริง ล้อเล่นๆๆๆ . จากคุณ : ธีตภากร เขียนเมื่อ : 16 มี.ค. 54 02:13:23

ความคิดเห็นที่ 12 ถามคุณจูนนิดนึงค่ะ Acentharia คืออะไรคะ ตอนอ่านครั้งแรกๆ คิดว่าเป็นชื่อตัวละครเสียอีก แต่อ่านไปอ่านมา เอ๊ะ ไม่ใช่นี่นา หรือว่าอ่านข้ามตรงไหนไป ชักเบลอแล้วค่ะ จากคุณ : กุลธิดา (kdunagin) เขียนเมื่อ : 16 มี.ค. 54 05:07:54

ความคิดเห็นที่ 13 ตอบ คุณ : กุลธิดา (kdunagin) อาเซนธาเรียเป็นชื่อตัวละครค่ะ เป็นเจ้าหญิงแห่งจักรวรรดิเมลาเนียล เอาเป็นว่าเพื่อเสริมการอ่านให้เข้าใจยิ่งขึ้น ผู้เขียนจะเล่านิทานเรื่องหนึ่งให้อ่านกันเล่นๆเป็นบทเสริมสำหรับกระทู้นี้ก็แล้วกันนะคะ เป็นที่มาของเรื่องราวต่างๆของนิยายเรื่องนี้ ซึ่งกำลังเขียนอยู่ในเรื่องตำนานรักสุดห้วงจักรวาล และซีรี่ย์ที่ตั้งแต่เขียนให้จบในตอน เรื่อง วีรบุรุษจอมจักรวาล  สำหรับท่านที่ยังไม่ได้อ่านเรื่องดังกล่าว ก็สามารถอ่านนิทานได้ไม่ต้องกังวลเรื่องสปอยด์ เพราะว่าเล่าแค่ย่อๆพื้นๆไม่ได้ลงลึกรายละเอียดน่ะค่ะ . แก้ไขเมื่อ 16 มี.ค. 54 14:45:15 จากคุณ : ธีตภากร เขียนเมื่อ : 16 มี.ค. 54 14:44:23

ความคิดเห็นที่ 14 ======================== บทเสริมสำหรับกระทู้ตอน 7/2 ======================== ที่มาและนิยายที่เกี่ยวข้อง ... .. ตำนานรักสุดห้วงจักรวาล                                             วีรบุรุษจอมจักรวาล                                               อาเซนธาเรีย.. ตามรักข้ามมิติ ภาค 1 ณ กาแลกซี่คิวปัสตีอันกว้างใหญ่ไพศาล มีจักรวรรดิใหญ่อยู่ 3 จักรวรรดิ คือ เมลาเนียล เอลลาโกและโปกาดอน มีความเชื่อกันว่าบรรพบุรุษและอารยธรรมของสามจักรวรรดินั้น มีต้นกำเนิดมาจากแหล่งเดียวกันคือเมลเานียล ดังนั้นแต่ละแห่งแม้อยู่ห่างกันหลายร้อยปีแสง แต่ก็มีอะไรคล้ายคลึงกันหลายอย่างโดยเฉพาะความเชื่อที่มีต่อเทพเจ้า และจักรวรรดิต่างๆก็เคยติดต่อไปมาหาสู่ถึงกัน โดยผ่านประตูมิติขนาดใหญ่กลางห้วงอวกาศที่เรียกว่า ประตูเธลปิโดลัส ========================== ความเชื่อ-ศรัทธา-ของวิเศษ-เทพเจ้า ========================== ชาวคิวปัสตีมีความเชื่อกันว่าความรู้ต่างๆของพวกตนมาจาก 'มหาคัมภีร์แห่งเอกภพ' ซึ่งเทพเจ้าจากเทพวิหารคิวปัสติเนียลได้ทรงประทานมาให้ และต่อมาได้รับการรวบรวมไว้โดยท่าน 'มหาเมธีเธลปิโดลัส'  ในมหาคัมภีร์เล่มนั้นได้กล่าวถึง 'สิ่งวิเศษแห่งเอกภพเก้าอย่าง' กับพลังสูงสุดของเอกภพซึ่งก็คือ พลังไตรคอสมิคคิวปัสตี อันมี พลังสีน้ำเงิน สีแดงและสีเหลือง  แล้วทั้งหมดคือสิ่งที่ทั้งเหล่าจักรวรรดิดวงดาวทั้งหลายใฝ่ฝันปรารถนาจะครอบครอง นอกจากนี้ชาวคิวปัสตียังมีศรัทธาในเทพเจ้าแห่งเทพวิหารคิวปัสติเนียล โดยเชื่อว่าเทพเจ้ากับมนุษย์จะสื่อสารถึงกันโดยผ่านเหล่านักบวชผู้เป็นข้ารับใช้แห่งวิหารเทพ ดังนั้นในแต่ละจักรวรรดิก็จะมีองค์กรนักบวชของตน ของเมลาเนียลก็คือเทพวิหารเซปาติคัสมีประมุขนักบวชเรียกว่า 'เธโอดอน'   ส่วนของทางเอลลาโกก็คือหอเทพแห่งซาเลนน่า  มีประมุขนักบวชเรียกว่า 'เซอาร์' แต่ทางโปกาดอนเนื่องจากเกิดเรื่องขึ้นภายในระบบดาว มีสงครามรบพุ่งแย่งชิงอำนาจ ผู้คนเสื่อมสูญศรัทธาต่อเทพเจ้าแห่งคิวปัสติเนียล ยิ่งหลังจากดาวดวงเอกระเบิด ผู้คนก็กลายเป็นกองกำลังเร่ร่อนขนาดใหญ่ ผู้นำแห่งดาวโซโรตัสทรงมีกองกำลังเข้มแข็งที่สุด ได้ก่อตั้งเป็นกองทัพแห่งจักรวรรดิโปกาดอน สถาปนาตนเองเป็นจักรพรรดิโซโร ทำสงครามรบพุ่งยึดครองดวงดาวต่างๆ แผ่ขยายอำนาจออกไปเรื่อยๆจนลุกลามไปยังจักรวรรดิอื่นๆ โปกาดอนจึงไม่มีนักบวชผู้รับใช้แห่งวิหารเทพ แต่พวกเขาได้สร้างศูนย์รวมศรัทธาของผู้คนโดยสถาปนาเทพเจ้าของตนเองขึ้น เรียกว่า 'เทพแห่งสงคราม'  พวกเขาเชื่อว่าเทพแห่งสงครามจะสร้างจักรวรรดิอันยิ่งใหญ่ให้พวกเขา ทำให้โปกาดอนมีอำนาจปกครองเหนือทุกจักรวรรดิดวงดาวในเอกภพ ข่าวเทพแห่งสงครามแพร่กระจายไปยังจักรวรรดิต่างๆ สร้างความหวาดหวั่นใจให้แก่ผู้คนทั้งหลาย โดยเฉพาะเมื่อผู้ครองพลังสีน้ำเงินได้ถือกำเนิดขึ้นในจักรวรรดิโปกาดอน ขณะเดียวกันก็มีสารจากเทพส่งผ่านมาทางเซอาร์ของหอเทพแห่งซาเลนน่า ถึงการมาจุติของเทพแห่งความตายนาซาทาเรียส (เป็น 1 ใน 7 เทพผู้ยิ่งใหญ่แห่งเทพวิหารคิวปัสติเนียล) ผู้คนจึงเชื่อกันว่าผู้ครองพลังสีน้ำเงินผู้นั้น คือเทพนาซาทาเรียสที่มาจุติและจะมาเป็น 'เทพแห่งสงคราม' ให้กับชาวโปกาดอนตามตำนานความเชื่อของฝ่ายโน้น ดังนั้นเมื่อเจ้าชายเอซาลอส ซึ่งเป็นพระโอรสองค์ใหญ่ของจักรพรรดิโซโรแห่งโปกาดอน ได้ถือประสูติขึ้นพร้อมการครอบครองพลังสีน้ำเงิน  พระองค์จึงกลายเป็น 'เทพแห่งสงคราม' และเป็นศูนย์รวมจิตใจความฮึกหาญของชาวโปกาดอนทั้งมวลไปในทันที  พลังอำนาจที่ทรงมีทำให้อำนาจของกองทัพโปกาดอนยิ่งแผ่ไพศาลไปอย่างรวดเร็ว ครอบครองจักรวรรดิเล็กๆได้เกือบหมดแล้วกำลังจะแพร่รุกลามไปยังสองจักรวรรดิใหญ่ นั่นคือเมลาเนียลและเอลลาโก สำหรับชาวโปกาดอนแล้วพระองค์คือวีรบุรุษคือเทพเจ้าสูงสุดในจิตใจผู้คน แต่สำหรับผู้คนในจักรวรรดิอื่นๆแล้วพระองค์คือจอมมารร้ายที่น่ากลัวเกรง จนได้รับขนานฉายาว่า 'เทพอสูรแห่งโปกาดอน' ====================  พลังไตรคอสมิคคิวปัสตี ==================== เพราะพลังสีน้ำเงินเป็นพลังสูงสุดที่ไร้ผู้ทัดเทียม แต่พลังไตรคอสมิคคิวปัสตียังมีอีกสอง นั่นคือพลังสีเหลืองและแดง  เมื่อพลังสีน้ำเงินคือพลังด้านมืด คือพลังแห่งการทำลายล้าง  สีเหลืองคือพลังด้านสว่าง เป็นพลังแห่งการรังสรรค์  อีกทั้งยังเป็นขั้วพลังตรงข้ามของพลังสีน้ำเงิน  ส่วนพลังสีแดงเป็นพลังแห่งชีวิตและการส่งเสริม  ผู้คนจึงมีความเชื่อว่า หากรวมพลังสีเหลืองและสีแดงเข้าด้วยกัน เกิดเป็นพลังคู่คอสมมิคคิวปัสตี ได้เมื่อใดก็จะสยบผู้ครองพลังสีน้ำเงินปราบเทพแห่งสงคราม นำความสุขสันติกลับคืนสู่มวลมนุษยชาติได้   ขณะเดียวกันทางโปกาดอนก็ทราบเรื่องนี้ ดังนั้นเพื่อเป็นการตัดไปเสียแต่ต้นลมจึงได้ส่งคนออกสืบหาข่าวของผู้ครองพลังทั้งสอง เพื่อจัดการสังหารเสีย ก่อนที่การรวมพลังกันจะเกิดขึ้นสำเร็จ  และเมื่อก็มีข่าวว่าผู้ครองพลังสีเหลืองได้ถือกำเนิดขึ้นที่เอลลาโก เจ้าชายเอซาลอสจึงนำกองกำลังไปประชิดที่ขอบระบบดาวเอลลาโก เพราะศึกที่มาประชิด จักรพรรดิเอลลาโกจึงส่งเจ้าชายราโอมินซึ่งก็คือผู้ครอบครองพลังสีเหลืองนำคณะฑูตเดินทางสู่เมลาเนียล เพื่อชวนจักรพรรดิเมลาเนียลร่วมเป็นพันธมิตรรับมือโปกาดอน ขณะเดียวกันก็คิดจะเชิญผู้ครองพลังสีแดงออกมาเพื่อรวมพลังคู่คอสมิคคิวปัสตีร่วมกัน . จากคุณ : ธีตภากร เขียนเมื่อ : 16 มี.ค. 54 14:51:10

ความคิดเห็นที่ 15 =======================  ที่มาของความรักความแค้น ======================= แต่ฝ่ายเอลลาโกก็นึกไม่ถึงว่า ผู้ครองพลังสีแดงจะเป็นผู้หญิง มิหนำซ้ำยังเป็นพระธิดาองค์เล็กในองค์จักรพรรดิอาคิเมรัส ขณะนั้นมีพระชันษาเพียง 16 ปีเท่านั้น  เจ้าชายอาซิคาลอสรัชทายาทหนุ่มแห่งเมลาเนียลทรงรักและหวงพระขนิษฐาองค์นี้มากอย่างกับไข่ในหิน  แต่เพื่อความสงบสุขของส่วนรวมเจ้าชายอาซิคาลอสก็ได้แต่หักพระทัยยอมมอบพระขนิษฐาเข้าสู่เกมแห่งสงครามด้วยความปวดร้าว จนเกิดขัดแย้งกันกับเจ้าชายอาซิเธโอผู้เป็นพระอนุชาที่ไม่ทรงเห็นด้วย เวลานั้นเจ้าชายเอซาลอสได้ลอบติดตามผู้ครองพลังสีเหลืองมาในกลุ่มคณะฑูตเข้าสู่เมลาเนียล  และเมื่อฐานะถูกเปิดเผยจึงเกิดการปะทะกับฝ่ายของเจ้าชายอาซิคาลอส จนได้ทรงสังหารเจ้าชายองค์น้องอาซิเธโอสิ้นพระชนม์ ระหว่างหลบหนีการไล่ล่า พระองค์ก็ได้พบกับเด็กสาวที่หลงทางมาคนหนึ่ง การร่วมทางช่วยเหลือเกื้อกูลกันบวกกับความน่ารักบริสุทธิ์สดใสของเด็กสาวคนนั้น ทำให้เจ้าผู้ครองพลังสีน้ำเงินบังเกิดความรักขึ้นในพระทัยเป็นครั้งแรก แต่แล้วเมื่อทรงทราบความจริงว่า ที่แท้เธอคือเจ้าหญิงอาเซนธาเรียและเป็นผู้ครองพลังสีแดงที่พระองค์กำลังตามฆ่า ทำให้เทพอสูรแห่งโปกาดอนต้องทรงปวดร้าวและตัดสินพระทัยผละจากเธอไป โดยให้เธอได้รู้จักพระองค์ แค่ในนาม 'ไอซา' นักสู้หนุ่มพเนจรคนหนึ่งเท่านั้น เพราะการตายของพระเชษฐารอง ทำให้เจ้าหญิงอาเซนธาเรียตัดสินพระทัยยอมรับการรวมพลังคู่คอสมมิคคิวปัสตีกับเจ้าชายราโอมิน โดยทำวิธีการตามคำแนะนำของนัปบวชแห่งเทพวิหารเซปาติคัส นั่นคือการแต่งงานกัน ทั้งๆที่ในพระทัยนั้นยังคงคิดถึง 'ไอซา' ตลอดเวลา ข่าวงานวิวาห์ที่แพร่สะพัดออกไป ทำให้เจ้าชายเอซาลอสทรงทนไม่ได้ที่หญิงซึ่งทรงรักจะแต่งงานกับชายอื่น มาร่วมมือกันกำจัดพระองค์ เพื่อที่จะชัดขวางพิธีการรวมพลังคู่คอสมมิคคิวปัสตี จึงทรงลอบรุดเข้าสู่เมลาเนียลแล้วลงมือสังหารผู้ครองพลังสีเหลือง แต่คิดไม่ถึงนั่นกลับทำให้เจ้าหญิงอาเซนธาเรียทรงตัดสินพระทัยอย่างเด็ดเดี่ยวปลงพระชนม์ชีพพระองค์เอง เพื่อปลดปล่อยร่างพลังคอสมิคคิวปัสตีแล้วรวมพลังคู่กับเจ้าชายราโอมินเป็นผลสำเร็จ  แต่ทว่าหลังจากนั้นร่างพลังของผู้ครองสองในสามพลังอันยิ่งใหญ่ ก็ถูกพลังลึกลับของเอกภพดึงดูดหายไปจากกาแลกซี่คิวปัสตีตั้งแต่วันนั้น ===================== มิตรภาพและความผูกพัน ===================== จักรพรรดิเมลาเนียลทรงมีโอรส-ธิดา 3 องค์ คือ เจ้าชายอาซิคาลอส  เจ้าชายอาซิเธโอ (เธอัส) แล้วก็เจ้าหญิงอาเซนธาเรีย   เจ้าชายอาซิคาลอสทรงได้รับแต่งตั้งเป็นอาซควินส์แห่งเนริเปี้ยน (เทียบเท่าตำแหน่งรัชทายาท) พอเรียนจบจากสถาบันอัลมาเดียล จักรพรรดิก็แต่งตั้งให้เป็นผู้บัญชาการกองกำลังพิเศษแห่งเมลาเนียล (วังเนริเปี้ยน) ซึ่งแบ่งแยกย่อยออกเป็นห้าหน่วย เจ้าชายได้ทรงคัดเลือกเพื่อนสนิทที่ทรงเรียนจบมาด้วยกันรวม 4 คน คือ ลีอุส มากัส จาริโอเธอรัสและฟิเกอรัสกับลูกศิษย์ฝ่ายฆราวาสขององค์เธโอดอน (เทียบเท่าตำแหน่งสังฆราช) ซึ่งองค์เธโอดอนส่งมาให้อีก 1 คน คือลูเปอร์เซียส  รวมกันเป็นห้าราชวัลลภคนสนิทที่คอยติดตามช่วยเหลือพระราชกิจต่างๆของเจ้าชายอาซิคาลอส หลังจากเจ้าหญิงน้อยประสูติได้ไม่นาน พระมารดาก็สิ้นพระชนม์ ก่อนสิ้นลมเคยตรัสฝากฝังน้องกับเจ้าชายอาซิคาลอส ทำให้เจ้าชายพอทรงเรียนจบมาประทับที่วังเนริเปี้ยนก็เลยขออนุญาตองค์จักรพรรดิรับเจ้าหญิงอาเซนธาเรียมาประทับด้วยกัน ตอนนั้นเจ้าหญิงอายุ 9 ขวบเอง (สองพี่น้องอายุห่างกัน 10 ปี) จึงทรงสนิทกับเจ้าชายและห้าราชวัลลภมาก  ด้วยเหตุนี้ทั้งห้าราชวัลลภจึงเหมือนเป็นทั้งพี่ชายและพี่เลี้ยงของเจ้าหญิงน้อยไปอีกคน ทำให้พวกเขารักและผูกพันกับเธอมาก  การสิ้นพระชนม์ของเจ้าหญิงอาเซนธาเรียจึงสร้างความเศร้าเสียใจแก่พวกเขาอย่างมาก รวมถึงรู้สึกแค้นต่อผู้ครองพลังสีน้ำเงิน ตลอดจนทุกคนที่เข้ามาเกี่ยวข้องกับการสิ้นพระชนม์แทบไม่น้อยกว่าองค์ผู้เป็นพระเชษฐาเลย =========================   เจ้าหญิงจอมยุ่งแห่งเอลลาโก ========================= เจ้าหญิงไอบิริน เป็นพระขนิษฐาต่างพระมารดากับเจ้าชายราโอมิน (เสด็จแม่ของเจ้าชายสิ้นพระชนม์ตั้งแต่พระองค์ยังแบเบาะ ตลอดมาจึงรักและเคารพเสด็จแม่ของเจ้าหญิงเหมือนพระมารดาบังเกิดเกล้า) เจ้าหญิงไอบิริน ทรงมีอายุรุ่นๆเดียวกับเจ้าหญิงอาเซนธาเรีย แต่ทรงมีนิสัยซุกซนเหมือนเด็กผู้ชาย  ฉลาดอยากรู้อยากเห็นและมีน้ำพระทัยดีน่ารัก มีความเป็นมิตรกับทุกคน แต่อย่างไรก็ตามนับว่าทรงเป็นเจ้าหญิงที่ฟ้าส่งมาเพื่อเป็นตัวป่วนสำหรับเจ้าอาซิคาลอสโดยแท้ เริ่มจากสองในสี่ขุนพลปีศาจของเจ้าชายเอซาลอสลอบเข้ามาสืบข่าวในเอลลาโกแล้วถูกตามไล่ล่า  เจ้าหญิงน้อยเธอไม่รู้ว่าใครเป็นใคร แค่เพราะอยากตามพี่ชายไปเที่ยวที่สถานีอวกาศเซโอน่าที่ขอบระบบเอลลาโก จึงออกอุบายให้สองคนนั่นจับพระองค์เป็นตัวประกันเพื่อหลบหนีออกจากดวงดาว ตลอดทางเพราะความป่วนของเธอจนรอยด์กับปิคาลอฟปวดหัวจัด พอทั้งหมดลอบเข้าไปถึงมาริกัสซึ่งอยู่ขอบระบบดาวของเมลาเนียล ทั้งสองคนนั่นก็ขอบายชิ่งหนี เจ้าหญิงน้อยจึงผจญภัยอยู่คนเดียว บอกใครก็ไม่มีใครยอมเชื่อว่าทรงเป็นเจ้าหญิงแห่งเอลลาโก จนกระทั่งพลัดหลงเข้าสู่ 'มิติพาวูดอน'  แล้วก็ได้ของวิเศษที่เรียกว่า 'เนตรพยากรณ์' เป็นของที่ระลึกกลับออกมา นานกว่าข่าวของเจ้าหญิงจะล่วงรู้ถึงหูเจ้าชายราโอมิน แต่เนื่องเพราะต้องเตรียมตัวกับเหล่านักบวชแห่งเทพวิหารเซปาติคัส ก่อนการเข้าพิธีอภิเษก จึงไม่สามารถปลีกพระองค์ไปรับเจ้าหญิงน้อยที่มาริกัสได้  เจ้าชายอาซิคาลอสจึงทรงอาสาไปรับมาให้แทน  สองคนเจอกันครั้งแรกก็เป็นคู่กัดกันเสียแล้ว เจ้าหญิงทรงหมั่นไส้ในความ 'ขี้เก๊ก' ของเจ้าชาย ส่วนเจ้าชายก็ทรงรำคาญในความ 'ดื้อรั้น' และ 'จุ้นจอมยุ่ง' ของเจ้าหญิง แต่เป็นเพราะทรงเป็นผู้ใหญ่ที่อายุมากกว่ามากและเพื่อรักษาคำสัตย์สัญญา พระองค์จึงได้แต่ 'ทน' แต่ระหว่างที่จะเดินทางกลับเมลาเนียลนั้นเอง เนตรพยากรณ์ก็นำญาณหยั่งรู้เหตุการณ์ล่วงหน้ามาให้เจ้าหญิงไอบิริน  เธอมองเห็นการสิ้นพระชมน์ของเจ้าชายอาซิคาลอสโดยเงื้อมมือของผู้ครองพลังสีน้ำเงินกลางงานอภิเษก เรื่องนี้ยากจะบอกให้ใครเชื่อ ดังนั้นเพื่อขัดขวางการเสด็จกลับเมลาเนียลของเจ้าชาย เจ้าหญิงน้อยจึงทำอุบายจนเจ้าชายและสี่ราชวัลลภที่ติดตามไปพลัดหลงไปอีกมิติ  แม้พระองค์จะทำด้วยเจตนาดี แต่มันก็ผลของมันก็นำผลลัพธ์อันเลวร้ายกลับมา เพราะเมื่อทั้งหมดกลับออกมาได้ พวกเขาไม่เพียงเดินทางไปร่วมงานอภิเษกไม่ทัน มิหนำซ้ำยังได้ข่าวเรื่องการสิ้นพระชนม์ของเจ้าหญิงอาเซนธาเรียและเจ้าชายราโอมินโดยเงื้อมมือของผู้ครองพลังสีน้ำเงิน และนี่เองจึงเป็นที่มาของความรู้สึกโกรธและเกลียดชัง จากเจ้าชายอาซิคาลอสและเหล่าราชวัลลภที่มีต่อเจ้าหญิงเอลลาโกผู้นี้ .......................................................................................................................   นิทานยังไม่จบ ต้องอาบน้ำไปทำงานแล้ว ไว้ค่อยเข้ามาเล่าต่อนะคะ  ^__^ ....................................................................................................................... . แก้ไขเมื่อ 16 มี.ค. 54 15:05:19 จากคุณ : ธีตภากร เขียนเมื่อ : 16 มี.ค. 54 14:53:13

ความคิดเห็นที่ 16 เป็นนิทานที่น่าสนใจมากครับ ควรแก่การเก็บไว้อ่านอ่านๆเลย อ่านแล้วรู้ที่มาที่ไปมากขึ้นเลยครับ.. จากคุณ : GTW เขียนเมื่อ : 16 มี.ค. 54 16:46:16

ความคิดเห็นที่ 17 ขอบคุณสำหรับกำลังใจค่ะอาจารย์   เมื่อคืนออกเวรรีบกลับมา กะว่าจะมบเล่านิทานต่อ   ที่ไหนได้ เนตที่ห้องเข้าไม่ได้ คุณหนูมันกัดสายไฟโมเด็มขาด   เฮ้อแย่เลย วันนี้ว่าจะลองไปหาซื้อใหม่   เลยรีบเข้ามาบอกคนอ่านว่ายังไม่ได้ทิ้งหายไปไหนนะคะ   หากว่าหายไปก้อคือยังเข้าเนตไม่ได้น่ะค่ะ จากคุณ : ธีตภากร เขียนเมื่อ : 17 มี.ค. 54 08:58:39

ความคิดเห็นที่ 18 อ่านตอนต่อไป http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W10358027/W10358027.html จากคุณ : ธีตภากร เขียนเมื่อ : 21 มี.ค. 54 09:14:25

ความคิดเห็นที่ 19 อ่านตอนต่อไป http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W10358027/W10358027.html จากคุณ : ธีตภากร เขียนเมื่อ : 21 มี.ค. 54 09:15:49