ลบเหลี่ยมรัก บทที่๑ ลูกเสือ ลูกจระเข้

อันนี้ ลิงค์เดิมนะครับ

 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W10338037/W10338037.html   ( บทนำครับ )

   ***************


บทที่ ๑  ลูกเสือ ลูกจระเข้


หลายปีต่อมา


เสียงหวีดแหลมไม่ต่างจากลูกหวีดดังกรีดก้องหลายต่อหลายครั้ง   เสียงนั้นปลุกให้บรรดาเด็กนักเรียนที่พึ่งตื่นในชั้นเรียนเตรียมอนุบาลสองกระโดดสูงเป็นจิงโจ้ ก่อนจะเข้าไปเกาะกลุ่มยืนชิดฝาผนัง  ด้วยอารามตกใจไม่รู้ต้นสายปลายเหตุในเรื่องที่เกิดขึ้น ส่วนเด็กเล็ก ๆ ซึ่งอยู่ห้องข้างก็ส่งเสียงร้องไห้รับกันเป็นทอด ๆ  

ดังนั้นภายในเนอสเซอรี่ ‘บ้านเด็กดี’  เลยอลม่านกันพักใหญ่  กว่าทุกอย่างจะเป็นปกติได้ พี่เลี้ยงเด็กก็ต้องวิ่งวุ่น ช่วยกันปลุกปลอมลูกศิษย์ตัวน้อยจนเหงื่อตกตาม ๆ กันส่วนภายในชั้นเรียนที่เกิดเหตุ บรรยากาศนั้นก็ยังคงคุกรุ่น

ความขัดเคืองใจของเด็กหญิงต้นหอมยังคุกคามในทุกอณู ร่างผอมแห้งลงไปชักดิ้นชักงอปานหัวใจแตกสลาย เมื่อมือดีใช้กรรไกรตัดหางเปียเธอ แถมคนก่อเรื่อง ดูไม่ทุกข์ร้อนกับการกระทำของตนสักนิด!

ผู้ต้องสงสัยไม่ใช่ใครที่ไหน  เด็กชายทัชชากร  หรือ ขนุน เจ้าของนิ้วป้อม ๆ นั้นยังถือกรรไกรค้างอยู่ในมือ  เขามองอีกฝ่ายอย่างเย้ย ๆ  และประเมินว่าต้นหอมจะมาไม้ไหน  

ขนุน เด็กชายวัยสี่ขวบเศษ เป็นลูกชายหัวแก้วหัวแหวนของทองภูมิ พ่อหม้ายหนุ่มเนื้อหอมประจำหมู่บ้าน  เด็กชายขึ้นชื่อว่าเป็นโดดเดี่ยวผู้น่ารัก  หากปล่อยให้คาดสายตาทีไรต้องก่อเรื่องชวนปวดหัวทุกที โดยเฉพาะยามอยู่ใกล้เด็กหญิงต้นหอมซึ่งเป็นคู่ปรับกันมาแต่อ้อนแต่ออก

ขนุนกอดอก ทำปากขมุบขมิบล้อเลียนต้นหอมซึ่งกำลังโกรธจัด   เพียงอึดใจเด็กหญิงก็ดีดตัวลุกขึ้น  เธอรู้ว่าถึงยังไงก็เรียกร้องความสนใจจากคนอื่นไม่ได้  ดังนั้นจึงสืบเท้ายืนประจันหน้าขนุนแทน  

เด็กหญิงจ้องไม่วางตา แน่นอนคราวนี้เธอเป็นโจทย์ และจำเลยซึ่งถูกจับได้คาหนังคาเขา ย่อมไม่มีทางดิ้นหลุด งานนี้ขนุนต้องได้รับการลงโทษสถานหนัก! มือเล็กกุมหางเปียข้างหนึ่งซึ่งถูกตัดออกไปด้วยความปวด
ร้าว เธอแนบไว้ตรงหน้าอก ความเจ็บปวดไม่ได้มากมายเท่าไหร่ก็จริง หากเจ็บใจมากกว่า ดวงหน้าเรียวซีดเผือด ริมฝีปากบางโค้งลง  ก่อนจะแผดเสียงลั่นใส่เด็กชาย

“ ขนุน!  เค้าจะฟ้องคุณตา  เค้าจะฟ้องแม่  เขาจะฟ้องน้าตีตี้   ขนุนต้องเข้าคุก!”

เธอโกรธจนตัวสั่น จ้องหน้าอีกฝ่ายเขม็ง  ขณะนั้นเด็กชาย ได้แต่ไหวไหล่น้อย ๆ คล้ายไม่ใส่ใจ ต้นหอมอยากจะกรี๊ดใส่หน้าเจ้าขนุน อ้วนตุ๊ต๊ะ นัก

“เอาเลย ยายผีปอบเชิญ ขี่ม้าสามศอกไปฟ้องเลยชิ้ว ๆ  เค้ากลัวตายละ”  แทนที่ผู้ถูกชี้หน้าคาดโทษ จะหวาดหวั่น หากกลับสนุกปากแหย่เด็กหญิงไม่เลิก รู้ทั้งรู้ว่าตาของเธอเป็นถึงผู้ใหญ่บ้านซึ่งมีอิทธิพลกว้าง กระนั้นเด็กชายกลับไม่กลัวสักนิด

เขายังยักย้ายส่ายสะโพก  ทำท่าลิงโลดกับความสำเร็จในแผนการที่วางไว้  เด็กชายหารู้ไม่ว่าได้ก่อเรื่องใหญ่โต ซึ่งจะเป็นชนวนเหตุให้ผู้ใหญ่ต้องผิดใจกันอีกนาน

ก่อนหน้านี้ ขนุนได้เตรียมการไว้เกือบอาทิตย์  ถึงขั้นไม่ยอมนอนกลางวัน  เขารอให้สบโอกาสแล้วหยิบกรรไกรออกมาจากกระเป๋าหมีสุดหวงซึ่งแม่ซื้อให้   กระทั่งต้นหอมหลับสนิท ขนุนก็ลงมือตัดหางเปียเธอฉับ!   ไม่มีการลังเลทั้งสิ้น  แค่ฉับเดียว หางเปียยาวสวยของเด็กหญิงที่ไม่ชอบขี้หน้ากันก็
ขาดผึ่ง!  

ยามนั้นขนุนทั้งตื่นเต้นแต่ก็รู้สึกครั้นคร้ามใจไม่น้อย เขาทำผิดขนุนรู้ดี ทว่าความคับแค้นใจซึ่งต้นหอมว่าร้ายเขาก็รุนแรงไม่แพ้กัน!  เด็กชายเกลียดในคำกล่าวหาต่อแม่เขา ซึ่งไม่มีวันเป็นความจริงได้ !

เด็กชายตัวกลม ยืนหัวเราะร่วน  เมื่อแก้เผ็ดต้นหอมได้   แต่พอเห็นเพื่อนในชั้นพูดไปต่าง ๆ นา ๆ  ทั้งครูพี่เลี้ยงก็แสดงสีหน้าตกอกตกใจยกใหญ่  เด็กชายพลอยใจเสียตาม ทั้งที่ก่อนตัดสินใจทำได้คิดถ้วนถี่แล้ว  หากสายตาทุกคนซึ่งมองเขา ทำอย่างกับขนุนเป็นผู้ร้ายคดีอุกฉกรรจ์   เด็กชายเลยใจแป้ว  ความอวดเก่ง กล้าหาญที่มีพลันวูบหายไป  

สิบนาทีจากนั้นหนึ่งฤทัยจึงสืบเท้าเข้ามาในชั้นเรียนด้วยความร้อนใจ

เธอมองขนุนอย่างเมตตาเพียงแวบเดียวเท่านั้น ก่อนที่ดวงหน้าจะมีสีแดงจัดแต่งแต้ม พอปะติดปะต่อได้ว่าเด็กชายก่อเรื่องร้ายแรงขึ้น  หญิงสาวพลันนึกโกรธตัวเองที่ดูแลเด็กชายไม่ดีพอ

หากเมื่อหันไปมองขนุน   เด็กชายกลับเชิดหน้าสูง แสดงอาการขัดขืนไม่ยอมรับโทษผิด หากดวงตานั้นกลับแดงก่ำ “ขนุน มาหาครูแหม่มสิคะ” เธอเอ่ยเสียงเรียบ ไม่กราดเกรี้ยวหากเจือด้วยความตำหนิ และมันมากพอที่จะทำให้คนผิดก้าวชิดก้าวเข้าไปหา เด็กชายถอนหายใจเฮือกใหญ่ พอเห็นอย่างนั้นครูแหม่มก็เหนื่อยใจ ยามนี้เธอมองเห็นร่างสูงใหญ่  ของทองภูมิซ้อนทับในร่างเด็กชายตัวกลม

“ไหนเล่าให้ครูฟังหน่อย ว่าหนูทำอะไรต้นหอม ฮึ” น้ำเสียงไม่ได้คาดคั้น  หากแต่สายตาหนึ่งฤทัยจับจ้องดวงหน้าขาวใสอมสีชมพู

 “ว่าไงน้องขนุน เล่าให้คุณครูได้ไหม ..”เธอถามย้ำ คราวนี้แทนที่เด็กชายจะโต้เถียง หรือยกแม่น้ำทั้งห้าแก้ต่างให้ตัวเองพ้นผิดเหมือนหลายครั้งที่ผ่านมา  เขากับนิ่งเงียบ หลุบตาต่ำมองไปยังพื้นห้อง ก่อนจะสะอื้นตัวโยน   จนหนึ่งฤทัยเองก็คาดไม่ถึง

“ ก็...ต้นหอมว่าหนูเป็นลูกไม่มีแม่!  เค้าว่าแม่หนีตามผู้ชาย  ฮื่อ ๆ ”  เสียงเขาขาดเป็นห้วง น้ำตาไหลอาบแก้มใส   พอได้ฟังอย่างนี้หนึ่งฤทัยก็ร้าวไหว หัวใจหญิงสาวอ่อนยวบ เด็กคนนี้เธอเห็นมาตั้งแต่เกิด   คอยประคมประงมเขาราวกับเป็นลูกของตัวเองด้วยซ้ำ!  

“โอ้...นิ่งเสียคนดี ต้นหอมไม่ได้ตั้งใจพูดอย่างนั้นหรอก  เชื่อครูแหม่มนะขนุน มันไม่ใช่เรื่องจริง” หนึ่งฤทัยดึงร่างขนุน เข้าไปกอด   แล้วหอมตรงหน้าผากเขาเบา ๆ

 “โอม...เพี้ยง หยุดร้องได้แล้ว คนดีของครูแหม่ม”  สถานการณ์พลิกพลันจนได้ จากที่ต้องถูกสอบเครียดในวีรกรรมซึ่งก่อขึ้น ขนุนกับกลายเป็นเด็กชายผู้ขาดความอดอุ่น ด้วยไม่มีแม่เหมือนคนอื่น

“หนูไม่ยอมนะครูแหม่ม หนูจะบอกคุณตา หนูจะเอาขนุนเข้าคุก ให้ตาจับขนุนเข้าคุก!”  

ต้นหอมร้องไห้ โฮไม่แพ้กัน  หากดูเป็นการแสร้งทำมากกว่า  ใจดวงน้อยหมายหมั้นว่าจะไม่ยอมให้คนผิดลอยนวล โดยเฉพาะขนุนซึ่งมีเรื่องกับเธออยู่เนือง ๆ

“เดี๋ยวครู จะลงโทษขนุนเอง ต้นหอมไปกับพี่จิ๋วนะคะ  ไปล้างหน้าล้างตาก่อน เดี๋ยวครูแหม่มจะพาไปส่งที่บ้าน”  หนึ่งฤทัยว่าพลางพยักหน้าให้พี่เลี้ยงชื่อจิ๋ว  หากร่างอวบอั๋นพาเด็กหญิงออกไปจากจุดเกิดเหตุ    

หนึ่งฤทัยทอดถอนใจ ไม่รู้จะเริ่มต้นว่าความกับขนุนอย่างไร  ด้วยดวงหน้าเด็กชายยังเจือความรั้นอยู่มาก  หญิงสาวปาดน้ำตาซึ่งไหลอาบแก้มพ่อตัวดีช้า ๆ  เธอลูบศีรษะเขาอย่างรักใคร่พลางคิดในใจ

ขนุนนั้นเป็นเสียแบบนี้  พลอยให้เธอใจเสีย เป็นห่วงเขา ไม่กล้าลงมือแรง ๆ  ทว่าผลจากการกระทำวันนี้  เกินจะปล่อยให้ลอยนวลได้ อย่างคำโบราณว่า “ รักวัวให้ผูก  รักลูกให้ตี”  แต่ขนุนไม่ใช่ลูกตน เธอจึงกลุ้มใจอยู่อย่างนี้  

“ครูแหม่มต้องโทร.หาพ่อทิก  วันนี้ขนุนทำผิด เมื่อผิดก็ต้องรับโทษ เข้าใจไหมคะ” เธอเอ่ยขึ้นแค่นั้นร่างของเด็กชายก็สั่นเทา ขนุนหวาดกลัวบิดาเหลือเกิน  พ่อ!  เด็กชายหน้าซีดเผือด  อาการหวาดกลัวทำให้ยืนไม่ติดขนุนมองหาทางหนีทีไล่ กลัวแสนกลัวยามที่พ่อโกรธ  ด้วยพ่อทิกเกอร์นั้นขึ้นชื่อว่า  “ดุเสียยิ่งกว่าเสือ” กระทั่งลูกเสือ อย่างเขา พ่อก็ไม่เคยผ่อนปรน

  “ไม่เอาหนูไม่หาพ่อครูแหม่ม หนูไม่หาพ่อทิก!   ขนุนย่าน!”เขาร้องกรี๊ด ดังกว่าต้นหอมเป็นสองเท่า เด็กชายวิ่งวนไปมารอบ ๆ ชั้นเรียน ทำให้ครูสาว ต้องไล่จับกันอยู่นาน

“ขนุน! ฟังครูแหม่มนะ อย่าดื้อ ไม่อย่างนั้นครูแหม่มจะไม่รัก!”  ใจดวงน้อยแทบหยุดเต้น เขาเบ้ปาก  ไม่กล้าลองดีกับหนึ่งฤทัย หากเธอไม่รักเขา เด็กชายคงไม่เหลือใครแล้ว  

ขนุนทรุดลงบนพื้นห้อง ก้มหน้าต่ำภาพนั้นทำให้หญิงสาวต้องเบือนหน้าไปหาพี่เลี้ยงคนอื่น ซึ่งได้แต่ยืนมองเด็กเจ้าปัญหาด้วยความระอา

“ใคร...พาน้องขนุนไปส่งที่บ้านที  เอื้อยปวดหัวเหลือเกิน จะเป็นลมเสียให้ได้ ” เธอออกคำสั่งให้พี่เลี้ยงสามคนซึ่งยืนอยู่ในห้อง  หากเกือบอึดใจก็ไม่มีใครรับอาสา  ด้วยลูกชายยังฤทธิ์มากขนาดนี้ แล้วคนซึ่งขึ้นชื่อว่าเป็นพ่อจะขนาดไหน!

“งั้น จิ๋วเธอไปส่งน้องขนุนให้เอื้อยที เดี๋ยวเอื้อยจะดูแลน้องต้นหอมเอง งานนี้คงหูชากันหลายวัน”พอหันไปไม่เหลือใครไหว้วาน   หนึ่งฤทัยจึงจำใจใช้สาวร่างหนา  เพราะเธอรู้งานและคล่องแคล่วที่สุด

“โธ่...เอื้อยแหม่ม  ไม่ไหวละให้ไปที่  ‘เฮือน ฮอม ฮัก’ หนูกลัวเจออ้ายทิก เดี๋ยวแกอาละวาดขึ้นมา จิ๋วต้องตายแหง ๆ” จิ๋วไม่ได้กลัวจริงตามอ้าง เธอออกจะดีใจด้วยซ้ำที่ได้ไปเห็นหน้าหล่อ ๆ หุ่นกำยำของทิกเกอร์

“ไม่มีอะไรหรอกเดี๋ยวเอื้อยจะโทรไปบอกอ้ายทิกเอง  จิ๋วไปต้องเป็นห่วง” เสียงครูแหม่มเนือย ๆ

“ถึงอย่างนั้นก็เถอะ  กว่าจะรู้เรื่องกันอ้ายทิกคงโวยวายบ้านแตก ไปก่อนแล้ว”  ร่างอวบพึมพำไม่หยุด

“ถ้าอย่างนั้น เธอรับหน้าลุงผู้ใหญ่กับแม่ต้นหอมแทนเอื้อยได้ไหม  เลือกเอาแล้วกันนะจิ๋ว”

“โธ่เอื้อยแหม่ม  เอาอย่างนั้นก็ได้ จิ๋วไปส่งน้องขนุนเอง  อย่างน้อยได้เห็น หน้าอ้ายทิก  ถึงจะดุยิ่งกว่าเสือ  น้องจิ๋วก็ยอม อิ ๆ ดีไม่ดี อ้ายทิกหน้ามืดขึ้นมา จิ๋วอาจจะได้เป็นแม่เลี้ยงน้องขนุนก็ได้ ฮิ ๆ ”  จิ๋วทำเสียงทะเล้น  ดวงหน้าสีเข้มแดงระเรื่อ

ครูแหม่มส่ายหน้าด้วยรู้ทันพี่เลี้ยงร่างหนา จากนั้นหนึ่งฤทัยก็จูงมือขนุนไปส่งที่รถ  เธอมองหน้าเด็กชาย   จริงอยู่เขาออกจะอวบไปหน่อย  หากดวงหน้าก็ถอดพิมพ์พ่อมาเกือบร้อยเปอร์เซ็นต์ ขนุนคล้ายอ้ายทิกเกอร์พี่ชายซึ่งเธอนับถือมาก เหมือนเขาถูกย่อส่วนลงมา

ผมสีน้ำตาลหยักสลวย  คิ้วเข้ม  ริมฝีปากได้รูป จมูกโด่งนี่พอโตขึ้นคงหล่อเหลาจนสาว ๆทั้งหมู่บ้านเทใจให้ไม่พ้นผู้เป็นพ่อซึ่งเนื้อหอมมีข่าวผู้หญิงไม่เคยขาด    

ผิดก็แต่ เมื่อมองไปยังดวงตาสีสวยของเขา หนึ่งฤทัยได้แต่ทอดถอนใจ  

เธอตบอกตนเองเบา ๆ สายตานั้นดุกร้าวเกินเด็ก อดคิดไม่ได้ว่าท่าทางยามเขาโกรธเกรี้ยว ถอดแบบมาจากผู้เป็นแม่ของเขาไม่ผิดเพี้ยน !  

     *******************


‘เฮือน ฮอม ฮัก’ เปิดมาหลายปีแล้ว เรียกได้ว่าเป็นรูปเป็นร่างตั้งแต่เด็กชายขนุนอยู่ในท้องภรรยาที่จดทะเบียนถูกต้องตามกฎหมายของทองภูมิ และแม่ของเด็กชายคือคนรักที่ชายหนุ่มเฝ้ารอการกลับมา เขาหวังอยู่ลึก ๆ อยากจะเติมเต็มชีวิตคู่ให้สมบูรณ์อีกครั้ง เพื่อลูกชายจะได้มี ทั้งพ่อ และ แม่ ไม่ใช่เด็กกำพร้าเหมือนที่เขาซึ่งมีปมในอดีต

นั่นคือสาเหตุหนึ่งที่ทำให้เขาครองชีวิตโสด  ทองภูมิได้สัญญาใจกับภรรยาสาวสวยไว้  มันคือความซื่อสัตย์ของผู้ชายคนหนึ่งพึ่งมีต่อผู้หญิงที่เขารัก  ถึงแม้เธอจะเห็นความรักเป็นแค่ของเล่นก็ตาม!  

แต่สำหรับทองภูมิ เขามั่นคงต่อคำพูดตนเองเสมอ แม้เวลาจะล่วงผ่านมาหลายปีแล้ว  

ความรักที่ล่มสลายสร้างพลังให้พ่อหม้ายวัยสามสิบต้น ๆ  อย่างไม่น่าเชื่อ ทองภูมิได้พัฒนาผืนดินซึ่งคุณพ่อและคุณแม่บุญธรรมไว้ให้ เขาสร้างบ้านไม้เล็ก ๆ ให้เป็นโฮมสเตย์ เชิงอนุรักษ์ธรรมชาติโดยมีศูนย์หัตกรรมของชุมชน และยังมีสถานที่พักใจ สำหรับผู้ต้องการเข้าถึงพุทธศาสนา

ดังนั้นแขกที่มาพักส่วนมากหากไม่ใช่นักท่องเที่ยว ก็จะเป็นคณะนักศึกษาซึ่งแวะเวียนมาใช้บริการไม่ขาด จนทำให้ เฮือน ฮอม ฮัก ติดอันดับสถานที่พักผ่อนอันดับต้น  ๆ ของจังหวัด

ยายสมหวังวิ่งไล่ร่างจ้ำม้ำมาตั้งแต่เช้ายันบ่าย  ยิ่งเป็นวันหยุด  แขกที่เข้าพักก็เพิ่มจำนวนมากขึ้น จนนางต้องคอยจับตาดูขนุนอย่างพิเศษ  ไม่อย่างนั้นแล้วเขาคงก็เรื่องให้นางถูกพ่อทิกเกอร์เอ็ด จนเสียผู้ใหญ่แน่
 นางแทบจะเป็นลมล้มพับไป  เมื่อเจ้าขนุนเข้ามายื้อแย่ง ก้านมะยมไปจากตน  

“ขนุนมาลูกมา ซนจริง ๆ อย่าเข้าไปสิ บอกทำไมไม่ฟังเล้ย” หญิงชราหอบจนน้ำมากกระจาย  นางติดหมากจนทำงานครัวที่บ้านหนึ่งฤทัยไม่ได้ จึงถูกปล่อยวางให้ทำงานบ้านแทน  และทองภูมินึกสงสารเลยขอตัวมาช่วยเลี้ยงเด็กชาย  แต่ดูท่าเหมือนขนุนจะเป็นคนดูแลยายสมหวัง  ด้วยคนสองวัยต่างไม่มีใครยอมใคร กระนั้นฝ่ายที่ต้องยอมยกธงขาวยอมแพ้ก่อนก็เป็นยายสมหวังนั่นเอง

“วิ่งให้เร็วสิยาย  ช้าเป็นเต่า อืดชะมัด ”   พูดแล้วก็วิ่งปร๋อจากไป   ยายสมหวังได้แต่ตาเหลือกตาค้าง เพราะช่วงกลางวันอย่างนี้  สาว ๆ มักเวียนมาไม่ซ้ำหน้าเรียกได้ว่าตรงไหนมี ทองภูมิสถิติอยู่ บริเวณนั้นก็จะมี สาวงามมาเร่ขายของหวานให้เขาชิมไม่ขาด  ซึ่งมันมักจะมาด้วยภาพ ชวนให้เลือดลมสูบฉีดดีแท้

“ขนุน!  รอยายก่อน”  ด้วยเกรงเด็กน้อยจะเป็นตากุ้งยิง เห็นภาพไม่เหมาะสมนางจึงฝืนสังขาร ก้าว ตามร่างอ้วนกลมไป ครั้นเห็นหลังเขาไว ๆ จึงโล่งใจ   วันนี้ทองภูมิก็ไม่ขาดสาวงามจริง ๆ  ผิดแต่ข้างกายเขานั้นเป็นครูแหม่มคนสวย

“อ้าวว่าไง  น้องขนุน” ครูแหม่มยิ้มหวานให้เด็กชาย  ซึ่งวิ่งหน้าบานเข้ามาขัดจังหวะการพูดคุยของพ่อกับหญิงสาว  จะว่าไปแล้วหากที่ตรงนี้  ไม่มีหนึ่งฤทัย  เด็กชายคงไม่กล้ามายุ่มย่ามหรอก เพราะมีหวังพ่อทิกเกอร์คงหาเรื่องดุเขา  

หลังจากก่อเรื่องเมื่อวันก่อน  ขนุนก็ถูกพักการเรียน  ที่สำคัญฝ่ายตาของต้นหอมออกปากขอให้ย้ายเด็กชายไปเรียนที่อื่นเสีย เจอไม้ทั้งครูแหม่ม และ ทองภูมิจำเป็นต้องรักษาน้ำใจผู้ใหญ่ไว้ก่อนด้วยไม่อยากให้เรื่องบานปลาย  

“ครูแหม่มมาหาหนูเหรอ”  ขนุนขวยเขิน  ดวงหน้ากลมใสแดงระเรื่อ  ก่อนจะก้าวช้า ๆ ไปยืนข้างเธอ

“จ้ะ ก็เราไม่เจอหน้ากันตั้งหลายวัน” เธอว่าพลางขยี้ผมบนศีรษะเด็กชายเบา ๆ เขาน่ารักน้อยเสียเมื่อไหร่  ทั้งชอบทำตาแป๋วแหวว อ้อนครูสาวอยู่เรื่อย  

“หนูอยากไปในเมือง” เขาเอ่ยเสียงแผ่ว ก้มหน้างุด อยู่บ้านมันเหงาเหลือเกิน ยิ่งตอนที่พ่อเรียกหา เขาก็สะดุ้งไปเสียทุกครั้ง

“อยู่บ้านนะดีแล้วขนุน  ไปเตร่ไหนอีก แล้วที่พ่อสั่งให้เรา รดน้ำต้นไม้เสร็จแล้วหรือ” ทองภูมิเสียงเข้ม

เด็กชาย อ้ำอึ้ง ไม่กล้าตอบ ครั้นทองภูมิ ฮึ่ม ๆ อีกสองสามครั้ง เขาจึงส่ายหน้าพรืด ด้วยไม่ทันลงมือทำอะไรสักอย่าง  เขาเบื่อการทำงานกลางแจ้ง มันร้อนและชวนให้เวียนหัว

“ถ้าทำงานไม่เสร็จ  หนูก็ไปไหนไม่ได้ทั้งนั้น” คำพูดเขาเฉียบขาด ทำให้หน้ากลมใสงอง้ำ ขนุนเงยหน้าไปทางครูแหม่ม หวังให้เธอช่วย  “อ้ายทิก วันนี้แหม่มว่าจะพาขนุนไปซื้อของ สัญญากันไว้ตั้งหลายวานแล้ว”พอเห็นสายตาอ้อนวอน  เธอก็ใจอ่อนพลอยให้ต้องชวนเด็กชายออกไปเปิดหูเปิดตาเปลี่ยนบรรยากาศอึดอัดระหว่าง พอกับลูกชาย  

“น้องแหม่มทำอย่างนี้ ขนุนยิ่งได้ใจ อ้ายใช้ให้รดน้ำไอ้หนูมันยังไม่ทำเลย” เขาหันไปมองลูกชายที่ชิงหลบหน้าหลังครูแหม่ม

“ว่าไงขนุน จะหนีไปไหน ฮึ!” คราวนี้เสียงเข้ม เสียจนเด็กชายแทบปล่อยโฮ

“อ้ายทิกเอาอย่างนี้นะ เดี๋ยวกลับมาตอนสายน้องจะช่วยขนุนรดน้ำเอง ” ว่าพลางจูงแขนเด็กชายออกเดิน  กลัวใจคนเป็นพ่อที่ดุได้แม้แต่เด็กตาดำ ๆ

“โอ้กันมาก เดี๋ยวก็ได้เรื่องอีกละน้องแหม่ม  พี่ว่าไอ้หนูมันคงอยากจะโดนไม้เรียว”  ทองภูมิเดินตามเด็กชาย  เขาขมวดคิ้วมุ่น เมื่อเห็นขนุนวิ่งหลบหน้าหลบหลัง  กิริยานั้นไม่ได้กลัวจริง เพราะขนุนรู้ดีหากมีหนึ่งฤทัยอยู่ใกล้ ๆ   เด็กชายอุ่นใจได้เลยว่าถึงอย่างไรพ่อก็ไม่ตี

“ อ้ายทิก ชอบขู่ขนุนจริง ๆ  เด็กใจเสียหมด แหม่มว่าถึงเวลาที่ ทั้งอ้ายทั้งขนุน ต้องมีคนมาดูแลอย่างจริง ๆ  แล้วมั้ง  ปล่อยให้อยู่กันแค่สองคนแบบนี้ คงไม่ได้เรื่อง” เธอกล่าวอย่างเหนื่อยใจ  

“ไม่ต้องหรอก อ้ายมียายสมหวังทั้งคน แค่นี้ก็ดูกันไม่ไหว ฮ่ะ ๆ “ ทองภูมิบุ้ยใบ้ที่ที่ร่างผอมของยายสมหวังซึ่งปลดระวางจากบ้านหนึ่งฤทัยมาช่วยงานรับหน้าที่เลี้ยงขนุน

“ขานั้นคงไม่ไหวหรอกอ้ายทิก  แหม่มไม่รู้ว่าให้ยายสมหวังมาเลี้ยง ขนุน หรือ ขนุนเลี้ยงยายสมหวังกันแน่” เธอเอ่ยติดตลก  เมื่อเห็นหญิงสูงวัยคอยืดคอยาว คอยฟังบทสนทนาพวกตน

“จริงอย่างที่แหม่มว่า  คิดดูเถอะคนหนึ่งเป็นเด็กแสบ  ส่วนอีกคนก็ยายจอมซ่า เช้า สาย บ่าย เย็น แข่งกันส่งเสียงให้พี่ต้องเหนื่อยพอกัน”  ชายหนุ่มถอนหายใจเฮือกใหญ่  เขามองไปยังยายสมหวังซึ่งยิ้มเจื่อน ๆ

“ว่าไงละยายสมหวัง อยากให้อ้ายทิกมีคนดูแลไหม” หนึ่งฤทัยว่าล้อ ๆ เธอรู้ดีว่ายายสมหวังขึ้นชื่อว่า หวง ทิกเกอร์ไม่น้อย

“โอ๊ย บ่ได้เด้อ ครูแหม่ม พ่อทิก พ่อทูนหัวของยาย  ต้องได้ผู้หญิงดีเป็นเมีย  ไม่ใช่ พวกที่แรด ๆ มาอ่อยเช้า อ่อยแล้ว แบบนั้น ” ยายสมหวังบุ้ยใบ้ ไปยังแถวบ้านไม้หลังเล็ก ที่สาวน้อยสาวใหญ่ หลายคนชะเง้อ ชะแง้มองมายังทองภูมิ    


ยายสมหวังลิ่วตาให้ขนุนนิดหนึ่ง   แล้วใช้ผ้าเช็ดน้ำหมากเตรียมจะเอ่ยข้อความสำคัญที่นางอยากให้เป็นจริงเสียที  “จะว่าไปแล้ว ยายก็อยากให้ ครูแหม่มนั่นละ มาคอยเบิ่งพ่อทิกเกอร์เขา   แต่ทำไม ทั้งคู่ ถึงใจแข็งกันนัก ใจแข็งกันจริ๊ง ”  คำพูดยายสมหวังทำให้หนุ่มสาว  มองหน้ากันด้วยความกระดากอาย นางพูดตรงจนพ่อเสือร้อนในอก  

“ยายสมหวัง!  พูดอะไร   น้องแหม่มเขาเสียหายนะ” ทองภูมิหน้าแดงก่ำ สำหรับหนึ่งฤทัยเขาไม่เคยคิดล่วงเกินแม้แต่น้อย  

“แหม ๆ ยายสมหวัง  ใคร ๆ เขาก็รู้  อย่างแหม่ม ไม่มีวาสนาได้เป็นแม่เลี้ยง ขนุนร้อก  ยังไงอ้ายทิกเขาก็บ่รักแหม่ม  สู้อยู่เป็นน้องเป็นนุ่งกันไปอย่างนี้ดีกว่า  ใช่ไหมอ้าย” เธอไม่กล้าสบตาเขา ปากบอกปัดก็จริง  หากใจกลับกระตุกไหว  นี่ละเขาเรียกว่า ปากไม่ตรงกับใจ !


ทองภูมิลอบถอนหายใจเฮือกใหญ่  เขาหรือจะกล้าคิดเกินเลยกับหนึ่งฤทัย  แค่อาศัยใบบุญจากพ่อหญิงสาว ชาตินี้ก็แทบจะทดแทนบุญคุณไม่หมด  ที่ชายหนุ่มได้ร่ำเรียนจนจบปริญญาโททางการเกษตรนับว่าเป็นความกรุณาสูงสุดแล้ว  ด้วยค่าที่เขาเกิดมาต่ำต้อยเป็นเพียงเด็กกำพร้า ผิด

แต่วันนี้ด้วยโชคชะตาเล่นตลกทำให้เขาได้พบเจอกับพ่อแม่บุญธรรมซึ่งทิ้งมรดกมหาศาลไว้ให้  จนเขาสามารถสานตาเจตนารมณ์ของท่านทั้งสองซึ่งก็คือ การสร้าง เฮือน ฮอม ฮัก ขึ้นมา

“อ้ายบ่กล้าคิดเป็นอื่นกับน้องแหม่มหรอก  ยายสมหวังพูดจาเหลวไหลไปเรื่อย น่าขายหน้าแท้” เขาหันไปเอ็ดหญิงสูงวัย ซึ่งพูดไม่ยั้งคิด  พอว่าคนโตจบเขาก็หันไปเล่นงานเจ้าหนูตัวปัญหาอีกคน

 “น้องแหม่มดูสิ  ไอ้หนูคนนี้ก็อีกคน พอเห็นน้องมากระดี๊กระด๊า ขนาดไม้เรียวยังไม่กลัว” เขาหวังจะปรามเจ้าหนูสักหน่อย  หากดวงหน้ากลมทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้เสียอย่างนั้น


กระทั่งขนุนหันไปมองทางอื่น  มองไกลไปจนถึงเรือนไม้อันเป็นที่พักของแขก   เด็กชายเห็นร่างหญิงสาวนางหนึ่งซึ่งนั่งยิ้มน้อย ยิ้มใหญ่ แถมยังโบกมือหย็อย ๆ มาทางพ่อทิกเกอร์ด้วย  เด็กชายคุ้นว่าผู้หญิงคนนี้ที่ชอบล้อว่าเธอเป็น ‘แม่ใหม่’ ของเขา ทว่าเด็กชายไม่ยอมให้มันเป็นจริงแน่นอน ด้วยเหตุนี้ ทั้งเขาและยายสมหวังจึงพากันหาวิธีสกัดกั้นไม่ให้เธอเข้าใกล้พ่อเสือสุดฤทธิ์ กระนั้นเธอก็ไม่ยอมรามือง่าย ๆ

 “ครูแหม่ม หนูไม่ไปแล้ว ขนุนจะรดน้ำต้นไม้” เขาปล่อยมือจากหนึ่งฤทัย เดินตัวลีบเข้าไปหาทองภูมิ  จำยอมทำงาน ด้วยมีแผนในใจ

“อ้าวทำไม ละขนุนไม่ไปกับครูแหม่ม แล้วเหรอ ไหนว่าอยากได้หนังสือนิทาน  เดี๋ยวขากลับเราแวะไปซื้อขนมด้วยน้า” เธอฉงนกับท่าทาง ฮึดฮัดของเด็กชาย

 “ไม่...ขนุนจะอยู่กับพ่อ” กระแสเสียงเจอความรั้นขึ้นมาทวันควัน  ดวงตาเขาวาวเล็กน้อย  ยิ่งในยามที่ดวงหน้ากลมใสมองไปยังผู้หญิงคนนั้น   หนึ่งฤทัยต้องกุมหน้าอกตน   เธอเอะใจกับพฤติกรรมเด็กชายเหลือเกิน เขาร้ายเหมือนใครแม้ไม่มีที่ติ

“หวงพ่อขึ้นมาละสิไอ้หนู” คราวนี้คนเป็นพ่อรู้ทัน ชายหนุ่มหัวเราะครึ้มอกครึ้มใจ  ก่อนจะแหย่ลูกเสือด้วยการโบกมือตอบหญิงสาวผู้เป็นขาประจำโฮมสเตย์  

จริงอยู่การเข้าถ้ำเสือนั้นน่ากลัวมิหยอก  แต่ก็น่าแปลกใจที่สาวสวยมากหน้าหลายตากลับแวะเวียนมาที่นี่ไม่ขาดสาย  นั่นคงเป็นเพราะ...เฮือน ฮอม ฮัก  มีเสือหนุ่มเสน่ห์แรงเฝ้าถ้ำอยู่!

แก้ไขเมื่อ 16 มี.ค. 54 10:28:56

จากคุณ	: เขมปัณณ์
เขียนเมื่อ	: 16 มี.ค. 54 10:07:33