ความคิดเห็นที่ 1 น้ำเนาว์เงารัก...บทนำ “แม่คะ จาลาออกจากงานแล้วนะ...” หญิงสาวร่างสูงโปร่งในชุดฟอร์มเสื้อสูทสีน้ำเงินเข้มและกระโปรงยาวเลยเข่ามาหลายคืบเดินกลับเข้ามาในบ้าน เหวี่ยงกระเป๋าหนังสีดำลงกับโซฟารับแขกใบหน้างอเง้า หนูจาหรือจาริกาบอกเรื่องสำคัญกับมารดาด้วยน้ำเสียงเรียบเฉยคล้ายกับพูดทักทายคำปกติสามัญอย่าง ‘กลับมาแล้วนะคะ’ หรือ ‘เย็นนี้มีอะไรกินบ้าง...’ “อืม...” มารดาซึ่งกำลังจดจ่อกับหน้าจอทีวีแอลซีดีติดผนังครางตอบเบาๆ สายตาของเธอไม่ยอมละจากละครเกาหลีที่ดูอยู่เลย “ว่าแต่ปีนี้รอบที่สามแล้วนะหนูจา” “แม่คะ จารู้ว่าจาเปลี่ยนงานบ่อย ไม่ใช่จาอยากทำลายสถิติปีที่แล้วหรอกนะคะ จาพยายามอย่างที่แม่บอกแล้วแต่ว่า...” “ฮือ...น่าสงสาร...” มารดาฟังถึงแค่นี้ก็น้ำตารื้น ยกผ้าเช็ดหน้าขึ้นเตรียมรอซับ หนูจาเห็นภาพนี้แล้วซาบซึ้งใจ ความเหนื่อยล้าและฟุ้งซ่านที่มีอยู่ในหัวพลันบรรเทาเบาบางไปหมด...เธอรู้ว่าเธอไม่ใช่คนเก่ง คนสมบูรณ์แบบ...เธอก็แค่อยากมีคนที่เข้าใจเธอบ้างก็เท่านั้น “ขอบคุณนะคะที่แม่เข้าใจจา” “มินอาน่าสงสารที่สุดเลย โถๆ แม่คุณ ” จากนั้นลีรชาก็ปล่อยโฮยกใหญ่ผ้าเช็ดหน้าผืนน้อยชุ่มไปด้วยน้ำตา ภาพในจอยังคงเป็นบทโศกต่อเนื่องนางเอกเกาหลีในคราบทอมบอยยืนร้องไห้ตาแดงก่ำท่ามกลางหิมะที่กำลังโปรยปรายไม่ขาดสาย ส่วนจาริกาถอนหายใจหนัก แม่เธออินจัดกับละครเรื่องนี้เป็นรอบที่ห้าร้อยยี่สิบเก้าแล้วมั้ง! “นึกว่ามีแต่ละครไทยซะอีกที่นางเอกปลอมตัวเป็นผู้ชายแล้วพระเอกไม่รู้เรื่องรู้ราว นี่เกาหลีก็มีเหมือนกันเหรอเนี่ย!” คนที่ร้องไห้เป็นเผาเต่าเมื่อครู่น้ำตาแห้งทันที โต้ตอบลูกสาวโทษฐานที่บังอาจวิจารณ์ละครเรื่องโปรด “เด็กคนนี้นี่! เรื่องแบบนี้แหละย่ะสนุกจะตาย! เนี่ยแล้วคุณแทซังที่เป็นพระเอกน่ะเขาก็ล้อหล่อด้วย สเป็คแม่เลย!” “ค่า...งั้นจาจะช่วยสวดมนต์ขอให้ไทยกับเกาหลีร่วมกันสร้างละครแล้วจ้างแม่ให้ไปแสดงคู่กะไอ้นายแทซังนี่นะ...” จาประชดส่งๆ ด้วยความหมั่นไส้เต็มกลั้น “ขอบใจจ้ะหนูจา แหม...ถ้าเป็นยังงั้นจริงล่ะก็แม่จะปิดซอยเลี้ยงฉลองสามวันเจ็ดวันเลยคอยดู บทอะไรก็ได้ทั้งนั้นล่ะจะพี่ป้าน้าอา...คนใช้ก็ยอม! ค่าตงค่าตัวไม่เอาเลยก็ได้งานนี้!” ดาราสาวใหญ่วัยสี่สิบกว่ากะรัตผู้ขึ้นชื่อเรื่องเลือกงานออกปากอย่างคิดเป็นจริงเป็นจัง รำพึงเป็นตุเป็นตะ ไม่ได้สนใจลูกสาวที่เดินกระแทกเท้าหน้าหงิกเง้ากว่าเดิมผ่านหลังไปแม้แต่น้อย มือเรียวเปิดประตูห้องเข้าไปด้วยความรู้สึกที่หลากหลาย เสียใจ น้อยใจ โกรธ...แค้น...เคือง เบื่อหน่าย และว่างเปล่า ตาคมกวาดมองรอบห้องส่วนตัวที่โอ่โถงสวยงามประหนึ่งห้องของเจ้าหญิงในนิทาน เธอมีเตียงนอนสี่เสาขนาดใหญ่ที่คนตัวโตๆ มานอนกลิ้งคว่ำกลิ้งหงายได้ราวสามสี่คนสบายๆ เธอมีตู้เสื้อผ้าเต็มด้วยชุดแบรนด์เนมเลิศๆ ไม่ก็สั่งตัดจากห้องเสื้อชั้นนำของประเทศสามตู้เรียงติดกัน...เครื่องประดับ กระเป๋าและรองเท้ามีตู้แยกไว้เป็นอย่าง ที่กระจกเต็มตัวบานใหญ่ข้างตู้เสื้อผ้าสะท้อนภาพของหญิงสาววัยยี่สิบสี่ที่สวยสะพรั่ง ใบหน้าเรียวหน้าผากมนไรผมรูปหัวใจ คิ้วโก่งตาคม ขนตางอนยาวหนาเป็นแพโดยไม่ต้องต่อ จมูกเธอโด่งสวยรับกับริมฝีปากอิ่มสีชมพูระเรื่อตามธรรมชาติ...ไม่มีส่วนไหนบนใบหน้าของจาริกาที่ไม่ชวนมอง ยิ่งโดยเฉพาะทรวดทรงองค์เอวของเธอด้วยแล้ว เคยได้ยินคำนินทากาเลของเพื่อนร่วมงานลอยมากระทบสองหูว่ามันช่าง ‘ยั่วยวนชวนเชิญ’ ทั้งๆ ที่เธอก็ไม่เคยใส่ชุดที่ดูส่อเจตนาอย่างเขาว่านั่นสักครั้งเดียว... จาริกาทิ้งร่างระเหิดระหงโค้งเว้าที่หญิงสาวหลายต่อหลายนางแอบอิจฉาและเก็บเอาไปค่อนขอดนินทาสนุกปากลงกับเตียงน้ำนุ่มเด้งซึ่งคลุมด้วยผ้าไหมสีชมพูอ่อน ดึงมือถือรุ่นใหม่ล่าสุดที่ราคาเรือนหมื่นออกมาจากกระเป๋าเสื้อสูท นึกอยากกดไปหาพ่อใจแทบขาด...แต่คิดดูอีกทีก็ต้องยิ้มแหย...พ่อคงไม่มีเวลามานั่งฟังเธอบ่นระบายเรื่องแย่ๆ หรอก พ่องานยุ่งวุ่นวายตามประสานักธุรกิจแถมครอบครัวใหม่และลูกสาวคนใหม่น่ารักน่าชังคงแย่งเวลาว่างไปหมดไม่มีเหลือให้กับลูกสาวคนเก่าอย่างเธอหรอก ยังจำครั้งล่าสุดเมื่อสามเดือนก่อนที่พ่อรวบรัดตัดความรีบวางสายทั้งที่เพิ่งจะคุยกันได้ไม่ถึงห้านาทีด้วยซ้ำ... จาริกาดูเหมือนจะมีครบพร้อมทุกสิ่งอย่างทั้งรูปสมบัติและพัสถาน ดูเป็นคุณหนูกรีดกรายสะดวกสบายทุกสิ่งอย่าง แต่จะมีใครรู้บ้างไหมว่า...ท่ามกลางความพร้อมที่น่าริษยานี่กลับไม่มีใครที่เข้าใจพร้อมจะรับฟังเธอ อยู่เคียงข้างเธอเลย...ไม่มีเลยแม้สักคนเดียว และความเหงาจับขั้วหัวใจก็ทำให้น้ำตารินไหลอาบแก้มอย่างควบคุมไม่ได้... ณ อีกมุมหนึ่งของกรุงเทพมหานครเมืองอมรของคนมีระดับ “เอาล่ะค่ะคุณผู้ชมข่าวต่อไปเป็นเรื่องแวดวงศิลปะบ้านเรากันบ้าง สำหรับคุณผู้หญิงโดยเฉพาะสาวๆ เนี่ยถ้าเอ่ยชื่อ บุรินทร์ บุญเต็มใบ หรือคุณบูม คงจะต้องร้องอ๋อรู้จักกันเป็นอย่างดีแน่...” ผู้ประกาศสาวสวยช่องฟรีทีวีออกอาการกระดี๊กระด๊าหน้าบานทันทีที่ได้อ่านข่าวของศิลปินหนุ่มชื่อดังนามบุรินทร์ “เร็วๆ นี้เขาจะมีนิทรรศการภาพเขียนชื่อว่า Hello BANG!- KOK! ที่ Art&Soul Gallery รายละเอียดเชิญติดตามได้เลยค่ะ...” ภาพตัดจากหน้าแฉล้มของผู้ประกาศเข้าเนื้อข่าวซึ่งเป็นภาพบรรยากาศการเตรียมสถานที่ ตัวอย่างภาพเขียนสีอะคริลิก สีน้ำมันบางส่วน และขณะที่จอแก้วกำลังฉายภาพสัมภาษณ์ชายหนุ่มคิ้วเข้มตาโต ผิวขาวจัดจนออกซีด ไว้หนวดเคราจนแลดูแก่กว่าอายุจริง โทรทัศน์ก็ถูกกดเปลี่ยนช่องอย่างฉับไว อาจจะเป็นโรคแปลกประหลาดติดตัวของเขาอย่างหนึ่งละมัง บูมหรือบุรินทร์ บุญเต็มใบ ไม่ค่อยชอบดูตัวเองตามสื่อต่างๆ เท่าไรนัก โดยเฉพาะกับภาพเคลื่อนไหวอย่างทีวี มันค่อนข้างยากและน่ากลัวสำหรับคนที่ตระหนักว่าตัวเองเป็นนักดนตรีกับศิลปินวาดภาพไม่ใช่ดาราดัง จะต้องโดนช่างภาพถือกล้องตัวใหญ่ตามติดแจ นักข่าวก็คอยหาเรื่องเบี่ยงเบนประเด็นสัมภาษณ์จากเรื่องงานเป็นเรื่องส่วนตัวทุกทีไป เรื่องสื่อ การประชาสัมพันธ์มีส่วนช่วยสนับสนุนงานของเขาก็จริง แต่บุรินทร์ก็อยากให้ทุกคนโดยเฉพาะสาวๆ สนใจตัวผลงานมากกว่าหนังหน้า... อยากได้รับความชื่นชมในฐานะศิลปินที่รังสรรค์งานศิลปะ ไม่ใช่ได้รับความชื่นชมในฐานะทายาทคนโตของอดีตท่านนายพลวรพล บุญเต็มใบ นายทหารผู้มีอิทธิพลอันดับต้นๆ ของประเทศเมื่อสิบกว่าปีก่อน ที่แม้กระทั่งตอนนี้ถ้าเอ่ยชื่อท่านก็ยังมีคนยำเกรงบารมีอยู่ “เฮ้อ!” ทำได้ตอนนี้ก็แค่ระบายความเครียดความเซ็งทางลมหายใจ บนโลกเบี้ยวๆ ใบนี้ ไม่มีทางที่เราจะได้ทุกสิ่งที่เราปรารถนาหรอก... บูมยกมือเกาหัวแกรก ไอ้นิสัยเกาโน่นเกานี่ก็อีกอย่างละที่เวลาเครียดๆ แล้วคุมไม่อยู่ทุกที ระหว่างที่โทรทัศน์ยังไม่มีรายการอะไรที่น่าสนใจชายหนุ่มล้วงโทรศัพท์มือถือจากกระเป๋ากางเกงยีนส์มาเช็คตารางงานที่บันทึกเอาไว้ ช่วงใจลอยคิดวางแผนงานล่วงหน้าไปเรื่อยเท้าก็พาลเดินว่อนไปรอบห้อง “เอ๋ง!!!” “เอ๊ยไอ้วัฒน์!” บูมสะดุ้งสุดตัว รีบก้มลงดูสุนัขพิทบูลตัวล่ำขนสีน้ำตาลอ่อนที่โดนเหยียบขาเข้าจนสำออยร้องลั่นเสียฟอร์มหมาโก้อกผายไหล่ผึ่งไปแยะทีเดียว “ขอโทษนะฉันไม่ได้ตั้งใจ!” ไอ้วัฒน์หรือชื่อเต็มๆ ว่านิวัฒน์มันคงแอบเข้ามาทางประตูหมาลอดตอนที่เขากำลังคิดอะไรเพลินๆ เลยไม่ทันเห็น “นี่อะไร เอาของมาส่งให้เหรอ...” มือใหญ่ลูบหัวอย่างปะเหลาะเอาใจก่อนหยิบถุงพลาสติกข้างในใส่กล่องกระดาษสีแดงแจ๊ดขึ้นมาจากพื้น นอกจากจะเป็นหมาตัวโปรดของพ่อแล้วไอ้วัฒน์ยังพ่วงตำแหน่งเมสเซ็นเจอร์แสนรู้ประจำบ้านอีกด้วย “อะไรกันน้า...” บูมผิวปากแกะกล่องอย่างใจเย็น รู้สึกมีความสุขทุกครั้งที่ได้แกะของขวัญ เขาชอบเซอร์ไพรส์ กระทั่งได้เห็นของที่อยู่ข้างในเต็มสองตาโตนั่นแหละ ขนทั่วทั้งสรรพางค์กายเขาลุกเกรียว เสียวสันหลังวาบ... มันเป็นการ์ดแดงพร้อมข้อความหวานจ๋อยชวนสะอิดสะเอียน ‘Miz ya มากนะคะที่รัก คืนนี้อยากไปหาคุณจัง... Luv ya, my darling ช่อมาลีที่รักของคุณ!’ ที่รักอะไร! ดาล้งดาลิ้งบ้าอะไรเนี่ยยัยช่อมาลี!! บุรินทร์ตาวาวด้วยอารมณ์ขุ่นกับหญิงสาวที่เจอหน้าค่าตากันเพียงครั้งเดียวราวอาทิตย์ก่อน หญิงสาวซึ่งเป็นลูกเพื่อนแม่...เพื่อนคนที่พลัดพรากไม่ได้เจอกันนานนับยี่สิบปี ใต้การ์ดมีผ้าลูกไม้สีดำมะเมี่ยมชิ้นเล็กพับอยู่ด้วย...โชคร้ายที่ความอยากรู้เร่งให้บูมคลี่ออกดู เพราะมันคือจีสตริงลูกไม้บางจ๋อยไม่รู้ว่าผ่านการใช้งานมาแล้วหรือไม่...เหลือกตาโตๆ ดูดีๆ จะเห็นว่ามันมีรอยน้ำตาเทียนหยดติดอยู่ ออกจะโย้เย้แต่พอปะติดปะต่ออ่านออกว่า ‘4 U’ ชายหนุ่มคิ้วเข้มเกิดอาการปั่นป่วนมวนท้องอย่างบอกไม่ถูก ไม่ใช่เพราะความสยิวกิ้วแต่เพราะอาหารมื้อเที่ยงอยากจะย้อนกลับออกมาทางเดิมต่างหาก... “ยัยช่อมาลี...” บุรินทร์คำรามชื่อคู่หมั้นหมาดๆ ของตัวเองอย่างเคียดแค้น ให้ตายเถอะ! สุภาพบุรุษอย่างเขาไม่เคยต้องกระด้างกระเดื่องกับผู้หญิงที่ไหนมาก่อนเลยแม้จะรำคาญสักแค่ไหนก็ตาม มาตบะแตกย่อยยับก็กับผู้หญิงแสบสันต์ชื่อช่อมาลีนี่แหละ! ตอนนี้ศิลปินหนุ่มเกลียดชะตาชีวิตบัดซบของตัวเองที่สุด...สัญญาเมื่อสายัณห์ระหว่างสองสาวเพื่อนซี้จากเมืองจีนที่ว่ามีลูกชายกับลูกสาวจะให้แต่งงานกัน...คลุมถุงชนชัดๆ น้ำเน่ายุงชุมระเบิดระเบ้อสิ้นดี!! แล้วเขาจะทำยังไงต่อไปดีเนี่ย...บุรินทร์ยังมืดแปดด้าน มองไปทางไหนก็ไม่เห็นอนาคตอันสงบสุขของตัวเอง...ไม่มีเลย... ((มีต่อค่ะ)) จากคุณ : ปลากินเมฆ เขียนเมื่อ : 16 มี.ค. 54 13:51:00

ความคิดเห็นที่ 2 ------------ ย้อนไปเมื่ออาทิตย์ก่อน ณ คฤหาสน์บุญเต็มใบอันเลิศหรูฟู่ฟ่าย่านใจกลางเมืองหลวง ภายในห้องหับกว้างขวางผนังสีครีมสบายตามีอุปกรณ์อัดเสียงผสมเสียงมากหน้าหลายตาอยู่แทบทุกซอกทุกมุม ทว่าอุปกรณ์ทุกชิ้นถูกจัดวางอย่างเป็นสัดส่วน ไม่มีสายไฟระโยงระยางขยุกขยุยให้เกะกะหูตาตามประสาคนมีระเบียบของเจ้าของห้อง เสียงสูงๆ ต่ำๆ จากคีย์บอร์ดตัวงามดังขึ้นตามจังหวะพรมนิ้วยาวๆ ของศิลปินหนุ่ม บุรินทร์ขยับนิ้วไล่จับตัวโน้ตที่แจ่มชัดในจินตนาการอย่างเมามัน สองหูถูกชักจูงให้เคลิบเคลิ้มสลับกับคึกคักด้วยท่วงทำนองที่เขารังสรรค์ขึ้นเอง นี่กระมังความมหัศจรรย์ของดนตรี...รู้สึกเหมือนกับว่าถ้วนทั่วทุกอณูเซลล์ในร่างเขาฟูฟ่องพองตัวขึ้นมา...คล้ายกับว่ากระแสไฟอ่อนๆ ชาร์จเข้าไปในเลือดในเนื้อ ทำให้เขามีพลังอย่างประหลาด ‘นี่เขาคงเอา Sex drive ไปทำเพลงไปวาดรูปหมดแล้วล่ะมั้ง วันๆ หมกอยู่แต่ในสตูดิโอไม่ค่อยออกมาเห็นเดือนเห็นตะวัน แล้วชาติไหนนุชจะได้อุ้มหลานละคะนี่...’ ‘ใครเขาจะไปฮอทปรอทแตก ควงผู้หญิงไม่ซ้ำหน้าเหมือนลูกคุณล่ะ นั่นน่ะห่วงแต่ว่าจะฉีกผ้าอ้อมไม่ทัน ฮึ!’ ‘ไม่ต้องห่วงหรอกค่ะ นุชสอนวิชาเพศศึกษาควบกับจริยธรรมให้ตาบีมมาตั้งแต่นมยังไม่แตกพาน’ ‘เหรอ? แต่ฉันว่าไอ้เจ้านั่นน่ะนะ ใจมันแตกเสียก่อนนมจะแตกพานซะอีก ว่างๆ คุณต้องปรับหลักสูตรใหม่แล้วล่ะมั้ง...’ จู่ๆ บทสนทนาจิกกัดดุเด็ดเผ็ดมันระหว่างสองผู้ถือหางคุณนายวรนุชและท่านวรพลก็ดังแทรกขึ้นมาในหัว บูมได้ชื่อว่าเป็นลูกพ่อเพราะตั้งแต่เด็กแม่จะบังคับให้ทำอะไรก็ดื้อแพ่งไปทุกเรื่องแถมพ่อยังออกมากางปีกปกป้องทุกทีไป ส่วนบีมหรือบุริมน้องชายเขาเป็นตัวตายตัวแทน บีมเป็นเด็กน่ารักว่าง่ายตามใจแม่ทุกอย่าง แต่งตัวตามใจแม่ เรียนตามใจแม่...ทำงานตามใจแม่ เหมือนฝันที่เป็นจริงของคุณนายวรนุชเธอเลยทีเดียว ก๊อกๆ!! แต่แล้วเสียงเคาะประตูอย่างหนักมือดังขึ้นดึงบูมออกจากภวังค์แห่งดนตรีและความคิด พร้อมกับเสียงเพลงไพเราะที่หยุดกึก “เชิญครับ...” คิ้วดกขมวด ตามปกติแล้วเวลาเขาอยู่ในสตูดิโอใครมีเรื่องอะไรจะใช้วิธีโทร. เข้ามา นี่ถึงกับมาเคาะประตูกันเลย สงสัยธุระด่วน สิ้นเสียงอนุญาตประตูสตูดิโอเปิดผึงออกตามแรงกระชาก บูมมองผู้มาเยือนแล้วถึงกับอ้าปากหวอค้าง...อึ้ง! ทึ่ง!... หากเปรียบผู้หญิงเสมือนประติมากรรมสักชิ้นหนึ่ง...คุณประติมากรรมชิ้นนี้คงมาจากน้ำมือช่างปั้นที่สุดโต่ง...หลุดโลก...ไม่ก็ลุ่มลึกจนเหลือที่ปุถุชนคนเดินดินจะเข้าถึง หญิงสาวหุ่นทรงสูงใหญ่ ผิวสีแทน ผมยาวตรงแหนวถึงเอวกัดสีบลอนด์ มีไฮไลต์สีชมพูแปร๋นแซมอยู่ประปราย บูมไม่อาจคาดเดาได้ว่าหน้าตาที่แท้จริงเธอจะเป็นอย่างไรหนอ ภายใต้แป้งที่โปะจนหนานั่น ภายใต้ลิปสติกสีแดงฉานเหมือนเลือดนั่น แล้วยังจะคิ้วเข้มด้วยสีที่แต่งเติม แพขนตาปลอมหนาโดดเด้ง ดวงตาวิ้งสีเทาเขียนและทาขอบตาดำปึ้ดประหนึ่งแม่ร็อคเกอร์สาวเจนเวที... ไล่มาถึงการแต่งตัว สิ่งห่อหุ้มร่างกายตัวในสุดที่เขาเห็นเป็นเกาะอกผ้าชีฟองบางพลิ้วสีฟ้าอ่อน ทับด้วยแจ็คเกตหนังเอวลอย ท่อนล่างเป็นกระโปรงสีดำจับจีบฟูๆ กับถุงน่องตาข่ายสีแดง รองเท้าบูทยาวส้นสูงสักหกเจ็ดนิ้วได้มั้ง ตอกหมุดเงินแลดูพราวไปทั้งแข้งทีเดียวเชียว แม่ประติมากรรมอันพิลึกพิลั่นดูเหมือนเข้ากันแต่ขัดแย้ง(อย่างรุนแรง)รายนี้หนีบสมุดบันทึกและสะพายกล้องถ่ายรูปตัวใหญ่เบ้อเริ่มมาด้วย...คงเป็นช่างภาพไม่ก็นักข่าว...บูมอนุมานเอาในใจ แม้จะงงๆ ที่ไม่มีใครบอกกล่าว ไม่มีการติดต่อนัดแนะมาล่วงหน้าตามปกติวิสัย “พี่บูม!! พี่บูมจริงๆ ด้วย!!” สาวเจ้ากรีดร้องเสียงแหลม ท่าเหลือกตาโตตื่นเต้นปากคอสั่นยกมือทาบอกเหมือนกับว่าในอกเธอฝังระเบิดปรมาณูเอาไว้แล้วมันกำลังจะระเบิดบึ้มในอีกไม่กี่วินาทีข้างหน้า “สวัสดีครับ...” คงเป็นคำทักทายที่ดีที่สุดสำหรับตอนนี้แล้วมั้ง... “แหม...ตัวจริงน่ากินกว่าในรูปตั้งเยอะ! เห็นตัวเป็นๆ ใกล้ขนาดนี้แล้วฟลาวจะเป็นลม!” พูดจบหล่อนก็ออกจริต ยกมือแตะขมับเบาๆ พริ้มตาหลับปากเผยอ ซวนเซมาหวังจะล้มแผละลงซบอกเขา ชายหนุ่มร้องเฮ้ยดังลั่น โชคดีที่มือเขาไวกว่าดันหัวบลอนด์แซมชมพูจี๊ดนั่นออกห่างจากตัวทันท่วงที “มือนิ๊มนิ่มนะคะ ไหนใครว่าศิลปินมือด้าน!” ...เวรละ!... บูมร้องลั่นในใจเมื่อมือของเขาถูกฉกฉวยเอาไปเหมือนมันเป็นสมบัติล้ำค่าส่วนตัวของหล่อน “ขอโทษนะครับ ขอมือคืนด้วย...” ออกแรงยื้อยุดกันอยู่นานกว่ามือของเขาจะเป็นอิสระ หลุดพ้นจากการหาเศษหาเลยลูบๆ คลำๆ “ขอโทษอีกทีนึงเถอะ! ไม่ทราบว่าคุณเป็นใคร มีธุระอะไรกับผม!” “อุ๊ยตาย!” ยกมือแตะปากด้วยท่วงท่าที่คล้ายว่าจะน่ารัก “ฟลาวลืมแนะนำตัวกับเนื้อคู่ได้ยังไงกันนี่...ช่อมาลี  ชำนาญการรบ ชื่อเล่นฟลาวเวอร์ พี่บูมเรียกว่าฟลาวเฉยๆ ก็ได้ค่ะ แต่ความจริงอยากให้พี่เรียกว่าที่รัก ไม่ก็ดาร์ลิ้งมากกว่า...จะรื่นหูมากค่ะ” จังหวะฟลาวเวอร์หัวเราะ ใส่จริตมากหน่อยมือข้างหนึ่งปิดปากอีกข้างสะบัดปอยผมเบาๆ พยายามให้ดูเย้ายวน สมุดบันทึกเล่มหนาจึงพลัดหล่นจากอ้อมแขนที่กอดไว้ บุรินทร์ถอนหายใจแล้วหัวเราะแหะๆ หวังในใจว่าเธอคงจะเล่นมุกตลกกะให้เขาขำเล่นเฉยๆ ร่างใหญ่ย่อลงเก็บสมุดปกหนังที่ตกเปิดคว่ำกับพื้น... หยิบขึ้นมาหน้ากระดาษที่เปิดก็หันเข้าตัวเขาพอดี ลายมือหยุกหยิกปรากฏแก่สายตา ทีแรกนึกว่าทำงานจนล้าตาเลยฝาดจึงยกมือขึ้นขยี้เสียทีหนึ่ง “เวรละ!!” เขาอุทานคำรบสองและคราวนี้ไม่ใช่ในใจเสียด้วย สองหน้ากระดาษมีรายชื่อยาวเป็นหางว่าว...รายชื่อที่ไล่สายตาดูคร่าวๆ แล้วเป็นผู้ชายแน่นอน เจสันบ้างละ เอกอนันต์บ้างละ... เฉินบ้างละ...บางชื่อถูกขีดฆ่า บางชื่อติ๊กเครื่องหมายถูกไว้ บ้างก็มีดอกจันจั่วหัว มันจะไม่น่าตื่นเต้นขนพองสยองเกล้าอะไรเลย ถ้าบังเอิญรายชื่อสุดท้ายนั่นไม่ใช่ชื่อของเขาแถมมันถูกวงด้วยหมึกซึมสีแดงเป็นรูปหัวใจดวงสวยเสียด้วย!! นี่เขากำลังถูกล่ารายชื่อซะแล้วหรือนี่!! แม่เจ้า!! “บูม” น้ำเสียงแม่ที่เรียกเขาให้หลุดจากห้วงความคิดอันกระอักกระอ่วนนั้นออกจะส่อเค้ากังวล แม่เขาเดินเข้ามาพร้อมกับหญิงวัยกลางคนนางหนึ่ง แต่งตัวแอร่มแช่มช้อยเสื้อแขนผีเสื้อกับกางเกงขาบานผ้าพลิ้วพิมพ์ลายบุปผานานาพรรณสีสันแสบตา ผมเผ้าเกล้าเก็บเรียบร้อย นางแต่งหน้าค่อนข้างจัดลิปสติกสีแดงสดที่ประทับอยู่บนริมฝีปากหนานั้นแทบจะเดาได้เลยว่าเป็นยี่ห้อเดียวเบอร์เดียวกันกับหญิงสาวเจ้าจริตมารยาข้างๆ เขานี่ “นี่คุณมาลัยเพื่อนเก่าของแม่...ส่วนนั่นน้องฟลาวเวอร์ ช่อมาลี ลูกสาวคุณมาลัยจ้ะ” แม่แนะนำด้วยสีหน้าปุเลี่ยน “นี่ลูกชายนุชค่ะคุณมาลัย ชื่อบูม...ไหว้คุณน้าเขาซะสิบูมยืนตัวแข็งปากเขียวอยู่ได้น่ะเรา สตูฯ เปิดแอร์เย็นไปละสิ...” “สวัสดีครับคุณน้า” พยายามข่มความหวาดหวั่น ยกมือเคารพผู้อาวุโสกว่าอย่างนอบน้อม “เรียกแม่เถอะจ้ะ...” ว่าแล้วคุณมาลัยก็กรีดนิ้วขึ้นปิดปากหัวเราะเสียงแหลมเบาๆ ...กิริยาช่างเหมือนกันทั้งแม่ทั้งลูก แตกต่างอยู่นิดตรงที่ยัยช่อมาลีเป็นเวอร์ชั่นใหม่ที่เข้มข้นและมีอานุภาพทำลายล้างรุนแรงกว่ามาก... “ไว้แม่จะเล่าให้ฟังทีหลังนะบูม...ตอนนี้ออกไปทานมื้อค่ำที่เรือนใหญ่กันก่อน” แม่เขาขยับเข้ามาประชิดกระซิบบอกสีหน้าไม่สู้ดีนัก ว่าก็ว่าเถอะเขาไม่เคยเห็นแม่สีหน้าเคร่งเครียดย่ำแย่เท่านี้มาก่อนเลยในชีวิต ---------------------------------------------------------------------- จากคุณ : ปลากินเมฆ เขียนเมื่อ : 16 มี.ค. 54 13:54:07

ความคิดเห็นที่ 3 ปิดท้ายตอนด้วย ช่วง LP for fun! ดารารับเชิญ ไมค์ ชิโนดะ และ ฟีนิกซ์(ฟีฟี่) มือเบสของวง จากคุณ : ปลากินเมฆ เขียนเมื่อ : 16 มี.ค. 54 13:59:49

ความคิดเห็นที่ 4 ติดตามนิยายขายลิง (นิยายที่มันเกือบๆ จะเป็นฟิคของวงลิงกินผัก ^___^) ต่อโอกาสหน้าค่ะ... จากคุณ : ปลากินเมฆ เขียนเมื่อ : 16 มี.ค. 54 14:02:59

ความคิดเห็นที่ 5 หน้าสมฉายาจริงๆ ด้วย ฮิๆ น้องช่อดอกไม้สยองมากเลย จากคุณ : scottie เขียนเมื่อ : 16 มี.ค. 54 22:25:22

ความคิดเห็นที่ 6 hahahaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaa จากคุณ : Tyra เขียนเมื่อ : 23 มี.ค. 54 04:39:15

ความคิดเห็นที่ 7 หายไปนานเลยเนอะคุณปกม. ว่าแต่มาเรื่องใหม่นี่ออกจะแนวเศร้านิดๆสยองเยอะๆหรือเปล่า โผล่มาตอนแรกก็เจอหวัดสยองพร้อมกับพระเอกเลยเชียว เห้อ งานนี้พระเอกไม่วิ่งป่าราบก็ยับถืออแล้ว อย่าลืมแม่สื่อตอนพิเศษครึ่งหลังด้วยนะจ้ะ จากคุณ : yuechan เขียนเมื่อ : 16 เม.ย. 54 21:49:46