ชายผู้หลงหาย (เรื่องสั้น แนวลึกลับ)
|
|
ชายหนุ่มลืมตาขึ้น รู้สึกปวดตึ๊บที่สมอง แสงจ้ารอดมาที่รูม่านตา พร่ามัวไปซักครู่บรรยากาศรอบกายก็ชัดเจน เป็นเวลาเย็น ดูเหมือนว่าเค้าจะอยู่ที่สนามเด็กเล่น รอบกายเต็มไปด้วยเด็ก ๆ และผู้คนมากมายที่มาเล่นที่สนามหญ้าแห่งนี้ บ้างก็ปีน ชิงช้า บ้างก็เล่นม้าหมุน มีเสียงเด็กร้องไห้ดังมาจากด้านหลังเพราะว่าแย่งกันเล่นของเล่น เสียงสุนัขที่คนพามาเดินเล่นเห่าคนเก็บขยะ เสียงหัวเราะของผู้ใหญ่ที่มองดูเด็ก ๆ ด้วยความขันในความน่ารัก ทุกคนไม่ได้สนใจเค้าด้วยซ้ำว่า ว่าเขาได้ยืนอยู่ตรงนี้ เขาค่อย ๆ หลีกลี้หนีผู้คนกับกิจกรรมที่เกิดขึ้นต่อหน้า ก้าวหลังไปสองสามก้าว ก็สะดุดกับรถเข็นผู้หญิงแก่คนหนึ่ง ชะงักไปซักครู่ หญิงแก่มองหน้าเค้าอย่างกับจะรอคอยคำขอโทษจากเค้า
ขอโทษครับ เขาพูดออกไปเบา ๆ จากลำคอที่แห้งผาก เธอมาทำอะไรที่นี่ ดูเหมือนว่าเธอไม่ใช่คนแถวนี้เลยนี่ หญิงแก่ถามเสียงแหบ ผม...ผม ... มาเดินเล่น เขาชะงักนิดหนึ่งก่อนที่จะตอบไป ท่าทีดูลุกลน ไม่ได้คิดจะมาทำอะไรไม่ดี กับเด็ก ๆ ที่นี่ใช่มั้ย หญิงแก่จ้องหน้า สอบถามคาดคั้น ป่าวครับ ผมไม่ได้คิดจะทำอะไร เค้าตอบ แล้วเดินก้มหน้างุด ๆ รีบเดินจากไป
เขาพยายามลำดับเหตุการณ์ ที่เกิดขึ้น นี่เค้าจำไมได้กระทั่งชื่อตนเองเชียวหรือ แล้วชีวิตที่ผ่านมาของเค้าไปอยู่ไหน ไปทำอะไร อยู่ที่ไหนมา คิดอย่างเดียวคือต้องออกไปจากสถานการณ์ที่เค้าเองที่ไม่เข้าใจให้เร็วที่สุด มึ..เดินออกมาทำไม ไม่ทำงานให้เสร็จเรียบร้อย แล้วเราก็จะได้ออกไปจากที่นี่กัน ชายหนุ่มหันควับ ไปตาม เสียงทุ้ม ๆ แต่ก็สัมผัส ได้ถึงความตื่นเต้น ที่พูดพอให้ได้ยินกันสองคน ชายคนนี้ที่ใส่แจ็กเก็ตสีเขียวเหมือนทหาร กางเกงลายพราง ที่จ้องเข้าไปในสนามเด็กเล่นไม่วางตา
แล้วนี่มึ..จ้องกูทำไมวะ เดี๋ยวก็มีคนสงสัยหรอก ไอ้บ้านี่ จะทำหรือไม่ทำวะ กูจะไปรายงานหัวหน้า ว่ามึ..ทำเสียแผน เกิดอะไรขึ้นที่นี่ แล้วค้ามาทำอะไรที่นี่กัน ผู้ชายคนนี้ดูเหมือนจะเป็นคนเดียวที่รู้จักเค้า แต่ดูเหมือนว่าจะไม่ใช่เรื่องดีเลย หรือว่า เค้าจะเป็นโจร จับเด็กเรียกค่าไถ่ หรือว่า เป็นคนส่งยาบ้ากันแน่ ชายหนุ่มยิ่งคิดยิ่งกลัว หากเค้าจะต้องรู้ความจริงว่าที่แท้แล้วเค้าเป็นใครกันแน่ เฮ้ย มึ..จะวิ่งไปไหนวะ ไอ้ .เห้... นี่... ชายหนุ่มวิ่งอย่างไม่คิดชีวิต เข้าไปในป่าด้านหลังอย่างเร็วที่สุด เสียงผู้ชายคนนั้นร้องไล่ตามหลังมา แต่ชายหนุ่มก็ไม่หยุด เค้าวิ่งอย่างไม่คิดชีวิต ไม่รู้ว่าเพราะอะไร แต่เค้าจะไม่ยอมทำอะไรที่ผิดแบบนั้นแน่ ทั้งล้มลุกคลุกคราน เข้าไปในป่ารึกเรื่อย ๆ จน ไปติดอยู่กับ เถาวัลย์ ที่ระโยงระยาง ใต้ต้นโพธิ์ใหญ่ ยิ่งคิด ก็ยิ่งสับสน หัวก็แทบจะระเบิด นี่ถ้าไม่ติดอยู่ที่เถาวัลย์ คงจะวิ่งเข้าไปอีกไกลเข้าไปในป่า ขาที่วิ่งมาไกลก็ยิ่งล้า จนความรู้สึกที่ขาก็แทบจะไม่มี ไม่มีเรี่ยวแรงที่จะพาตัวเองออกจากเถาวัลย์นั้น จึงผล่อยหลับไป
จากคุณ |
:
easyfreedom1978
|
เขียนเมื่อ |
:
16 มี.ค. 54 13:54:00
|
|
|
|