ความคิดเห็นที่ 1 “กรุ๊งกริ๊ง กรุ๊งกริ๊ง กรุ๊งกริ๊ง ดอกไม้มาส่งครับ!” บุญส่งกับดอกไม้ของเขาพึ่งจะมาถึง มองซ้ายมองขวาหาเธอคนนั้น  ภายในคฤหาสน์อันแสนวิจิตร ฉากหนึ่งในกองถ่ายทำละครมีแต่ทีมงานวิ่งกันวุ่น นางเอกกำลังนั่งให้ช่างระบายสีแต่งหน้า เธอเพียงชายตามองมาตามเสียงกระดิ่งทองอย่างเย็นชา ก่อนจะหันกลับไปที่เดิมราวกับไม่เห็นเขาเลย บุญส่งไม่อยากจะคิดมากอีก เธอเหมาดอกไม้จากเขา เป็นหน้าที่จะต้องเอาดอกไม้ไปส่งให้ถึงมือเธอทุกวัน  ก่อนจะไปถึงบุญส่งต้องยืนอ้าปากค้าง ชายร่างสูงสมาร์ทใส่ต่างหูเพชรเข้ามายืนกอดอกขวางหน้า จำได้ทันที่ว่าคือพระเอกละครชื่อไมค์ บุญส่งรู้สึกว่าแววตาของชายคนนี้ที่มองตนไม่เป็นมิตรเอาเสียเลย มันเต็มไปด้วยความอิจฉาและไม่อยากให้ใครได้ดีเกินตัว เป็นคนที่พร้อมจะเรื่องวิวาทกับใครก็ได้ เมื่อนึกถึงภาณุคนรักของพี่ญาดา ชายคนนี้ช่างเทียบกับภาณุไม่ติดเลย “น้องชายดอกไม้นี่ให้ฉันเถอะ” “ไม่ได้นะครับนี่เป็นดอกไม้ของคุณแนนนี่” “ต้องได้สิน้อง”             ไมค์ควักเงินแบ้งส์พันยัดใส่ในกระเป๋าเสื้อทักซิโดของเขาหน้าตาเฉย บอกว่าเขาจะเอาดอกไม้ไปมอบให้แนนนี่กับมือเอง บุญส่งไม่ยอมท่าเดียวเกิดการยื้อยึด หญิงสาวเพียงชายตามองแวบเดียว ปล่อยให้สองชายยื้อยุดกันโดยที่ไม่คิดจะห้าม           “ไอ้น้องพี่ได้ยินว่าพักนี้มีหนุ่มหน้าสวยใส่ชุดทักซิโดเอาดอกไม้มามอบให้แฟนของฉันทุกวันคงจะเป็นน้องเองสินะ ที่แท้เป็นเด็กส่งดอกไม้นี่เองคงจะเป็นความเข้าใจผิดมากกว่า”             แววตาไม่เป็นมิตรของไมค์ขณะมองและหัวเราะในความตัวเล็กของบุญส่ง พร้อมกับจับคอเสื้อของบุญส่งเขย่าไปด้วย             “ปล่อยผม ผมเพียงเอาดอกไม้มาส่งให้คุณแนนนี่ตามที่เธอสั่งเท่านั้น”             หนุ่มร่างเล็กปัดมือนั้นออกจากคอเสื้อของตน ฝ่ามือใหญ่หนาสัมผัสกับแก้มของหนุ่มนักส่งดอกไม้แม้ไม่แรงแต่บุญส่งก็รู้สึกชาไปทีเดียว ชายคนนี้ไม่เป็นมิตร รู้สึกว่าเขาจะหึ่งหวงแนนนี่และพร้อมจะมีเรื่องวิวาทกับผู้ชายทุกคนที่มาใกล้ชิดกับเธอ แนนนี่กลับขำมากกว่า หันมาส่งเสียงเอะอะขึ้นอีกครั้งเพื่อให้ทั้งสองชายหยุด บุญส่งตัวเล็กแต่สู้คนมากเพื่อจะปกป้องดอกไม้  ไมค์ไม่คู่ควรกับดอกไม้ของเขา             “นี่! นายคนนั้นน่ะเมื่อไหร่จะเอาดอกไม้มาให้ฉันซะที”             เธอไม่แม้แต่จะเรียกชื่อของบุญส่งด้วยซ้ำ พระเอกละครตรงหน้าก็เหมือนผู้ร้ายในสายตาของบุญส่งมากกว่า รึว่าแนนนี่จะจงใจให้เขามาส่งดอกไม้ที่สตูริโอแห่งนี้พื่อให้มาถูกหยามกันแน่             ดอกไม้ถูกชิงไปอีกแล้ว  ไมค์เอาให้ถึงมือแนนนี่แต่กลับถูกตำหนิมากกว่า             “ธุระไม่ใช่ฉันสั่งซื้อดอกไม้ของฉันทุกวันอยู่แล้ว นายมายุ่งอะไรด้วย”             “ก็ผมเจอเจ้าหนุ่มใส่ชุดทักซิโด้ที่เป็นข่าวกับคุณไง บอกมาซิที่เป็นข่าวมันยังไงกันแน่”             เธอโยนดอกไม้ลงถังขยะเสมือนหนึ่งสิ่งไร้ค่าอีกครั้ง             “นายเปี๊ยกนี่เป็นเพียงเด็กส่งดอกไม้ที่ร้านของพ่อ บางครั้งที่ฉันต้องช่วยขับรถไปส่งให้เพราะอยากช่วยงานที่ร้าน พวกนิตยสารปาปารัสซี่มันถ่ายภาพได้ก็เลยเขียนข่าวมั่วไปเอง ฉันไม่ตาต่ำไปยุ่งกับคนพรรค์นี้หรอก”                         ตอนเย็น ในภัตตาคารแห่งหนึ่ง             นักธุรกิจหนุ่มใหญ่บุคลิกดี เหมาภัตตาคารให้เป็นเวลาส่วนตัวกับหญิงสาวเท่านั้น แนนนี่แช่มชื่นขึ้นมาก นายไมค์เป็นเพียงรักโปรโมตในวงการเท่านั้น รักที่แท้จริงก็คือเสี่ยเจษฎาผู้นี้ แม้วัยของเธอกับเขาจะต่างกันมากแต่เธอชอบในบุคลิกที่สุขุมนุ่มนวลของเขามากกว่า             นักพยากรณ์ชื่อดังต่างทำนายทายทักไว้ว่าเธอจะต้องเป็นเมียน้อย ต้องเป็นรองของผู้หญิงคนอื่น มันเป็นสิ่งที่คอยทิ่มแทงจิตใจของนางแบบสาวอย่างเธอยิ่งนัก เจษฎารู้ดีว่าการแอบคบหากับเธอเป็นสิ่งที่สังคมครหาได้เพราะเขายังได้ชื่อว่าเป็นชายที่มีภรรยาอยู่แล้ว การพบปะกันจึงทำได้อย่างไม่เปิดเผยแต่นับวันข่าวคาวเสียหายของหญิงสาวยิ่งมากขึ้นจนมันเริ่มจะกระทบกับงานของเธอ             “ไม่ต้องกังวลนะแนนนี่ อาจะรีบจัดการทุกอย่างให้มันเรียบร้อย อาแยกกันอยู่กับผู้หญิงคนนั้นมาสองปีแล้ว หากเธอไม่ยอมรับเงินแล้วเซ็นใบหย่าซะ อาจะฟ้องหย่าเอง ต่อไปเราจะได้มานั่งในภัตตารที่มีผู้คนนั่งไม่ต้องมาหลบหน้าขนาดนี้”             “หนูรู้สึกผิดจังเลยค่ะที่เรามาคบหากันอย่างนี้”             “มันไม่ใช่ความผิดของแนนนี่เลย ยังไงอาก็ต้องแยกทางกับผู้หญิงที่เห็นแก่เงินพรรค์นั้นอยู่ดี เขาแต่งงานกับอาก็เพราะหวังในทรัพย์สินเท่านั้น มีแต่เวลาที่อยู่กับแนนนี่ที่ทำให้อามีความสุขจนอยากมาใช้ชีวิตร่วมด้วยมากกว่า”             นักธุรกิจหนุ่มใหญ่วางมือลงบนมือเรียวของเธอส่งผ่านความรู้สึกอบอุ่น เธอยิ้มอย่างเป็นสุขถ้าพ่อโรสของเธอดีได้อย่างอาเจษฎาซักนิดก็คงดี  ตั้งแต่ได้พบกัน  ชายคนนี้ให้ความรู้สึกอบอุ่นใจอย่างที่เธอใฝ่หามาตลอด รูปร่างหน้าตาก็สมาร์ทคล้ายพ่อโรสตอนแต่งหนุ่มมาก กรุ๊งกริ๊ง กรุ๊งกริ๊ง กรุ๊งกริ๊ง ดอกไม้มาส่งครับ”             บุญส่งกับเสียงกระดิ่งทองดังอยู่ที่หลังประตู แนนนี่ยิ้มได้ทันทีรีบสั่งให้บริกรไปเปิดรับ เธอเป็นคนสั่งดอกไม้มามอบให้ถึงที่นี่เอง ดอกไม้ถูกนำมามอบให้ถึงมือของหญิงสาวอีกครั้ง หากแต่ในแววตาของบุญส่งกำลังสั่นไหว เป็นอีกครั้งที่เธออยู่กับผู้ชาย มีอาการสนิทสนมราวกับคนรักกัน  เขารู้สึกผิดหวังในตัวผู้หญิงคนนี้เป็นอย่างมาก เธอคบหากับชายหนุ่มในตอนกลางวันแต่มาคบกับหนุ่มใหญ่ในตอนเย็น  ตนเองคงเป็นได้แค่ของเล่นนอกเวลาของเธออย่างที่พูดไว้จริง เธอคบหาเป็นคนรักกับใครกันแน่ บุญส่งอยากจะถามให้มันรู้แน่เสียตอนนี้ เจษฎากลับมองบุญส่งอย่างไม่กระพริบตา ความรู้สึกคุ้นเคยบางอย่างมันประดาประดังเข้ามาทันทีที่เห็นเด็กหนุ่มคนนี้เข้ามาใกล้ โดยเฉพาะดวงตาคู่นั้นช่างเหมือนดวงตาของคนสำคัญที่สุดในชีวิตของตน “น้องชายเราเคยพบกันมาก่อนหรือเปล่า” เจษฎาถาม บุญส่งฝืนใจตอบทั้งที่ยืนคอตก “ไม่นี่ครับ” “เอาล่ะเสร็จหน้าที่แล้วนายแล้วกลับไปได้” มือเรียวของนางแบบสาวสวยเท้าคางหันมองไปทางอื่น ไม่มองมาเลย ยังไงก็ไม่ถึงเอาดอกไม้ของเขาทิ้งลงถังขยะเหมือนทุกที  บุญส่งแอบใจหาย  ความรู้สึกมันบอกให้ต้องเจียมตัวและหันหลังเดินจากไปเสียที   “ครับ” ได้แต่ยืนคอตก ต้องเดินกลับไปอย่างเศร้าสร้อย ความรู้สึกอกหักคงเป็นเช่นนี้แน่ “ยังก่อนอย่าพึ่งไป” เจษฎาถึงกับลุกจากโต๊ะเดินมาจับต้นแขนของเด็กหนุ่มรั้งไว้ รู้สึกถูกชะตาด้วยอย่างบอกไม่ถูกโดยเฉพาะดวงตาเศร้าสร้อยคู่นั้นช่างเหมือนท่านหญิงดวงฤทัยมากเหลือเกิน เขาปฏิเสธตนเองไม่ได้ว่าที่คบหากับกันแนนนี่เพราะเธอมีส่วนละม้ายท่านหญิงอยู่เกือบครึ่งหนึ่งแต่กลับเด็กหนุ่มคนนี้เขาเหมือนเห็นเงาของท่านหญิงมาปรากฏอยู่ตรงหน้าเลย “น้องชายโลกนี้น้อยครั้งนักที่พี่จะรู้สึกถูกชะตาคนมากขนาดน้องเลย ถ้ายังไงมีปัญหาเรื่องการงานการเงินอะไรก็มาหาอาได้นะ เงินนี่อาให้เอาไปกินขนมนะ” ธนบัตรปึ๊กใหญ่พร้อมกับนามบัตรถูกยัดใส่กระเป๋าเสื้อทักซิโด้ บุญส่งมองหนุ่มใหญ่ตรงหน้าจนตัวสั่นเทา เขาคนนี้ช่างดูเป็นผู้ใหญ่ใจดี บุคลิกน่านับถือ ต้องใช่คนรักของแนนนี่แน่ตนเองควรตัดใจจากเธอได้แล้ว จากคุณ : doctorwar เขียนเมื่อ : 16 มี.ค. 54 22:23:57

ความคิดเห็นที่ 2 บทที่  15 “ดอกไม้ให้คนสวยอย่างคุณวิมลครับ” ผู้จัดการถึงกับอึ้งหน้าแดงซ่าน วันนี้กะจะแกล้งขวางบุญส่งไม่ให้เข้าไปหาญาดาในห้องกลับเจอเล่นมายากลเรียกกุหลาบสีเหลืองออกมาจากมือที่ว่างเปล่า  หนุ่มในชุดทักซิโด้คุกเข่าลง มอบให้สาวใหญ่ผู้เปล่าเปลี่ยวรัก กุหลาบสีเหลืองแทนความหมายขอเป็นชู้ทางใจ ทำเอาเธอถึงกับพูดจาไม่ออก พยาบาลสาวมาเห็นเข้าต่างยิ้มน้อยใหญ่ สาวใหญ่อย่างเธอพึ่งได้ดอกไม้จากผู้ชายก็วันนี้แหละ “จะมาไม้ไหนอีกละพ่อคาสโนว่าบุญส่ง!” รีบคว้าดอกไม้ไว้ ทำเป็นหน้าบูดบึ้งแต่หัวใจที่เคยเปลี่ยวรักกลับเบ่งบาน หนุ่มหน้าสวยไม่เคยจะหยุดพร่ำคำหวานเลย             “เคยมีใครบอกไหมว่าคุณวิมลยังสาวและสวยอยู่เลย”             “เจ้าชู้จริงนะเราเดี๋ยวพี่อึ๋ย ฉัน..ฉันจะฟ้องญาดาว่าเธอมาทำเจ้าชู้กับพี่..”             เจอการรุกเข้าถึงเนื้อถึงตัว สาวถึกผู้ไม่เคยผ่านความรักถึงกับเก็บสีหน้าไม่อยู่ กุหลาบสีแดงในมือบุญส่งลอยไปมาใกล้จมูกของเธอ ทำให้หัวใจเต้นระรัว ราวกับตนเองได้พบรักแรก ทำไมยิ่งมองยิ่งหลงใหลเจ้าหนุ่มส่งดอกไม้มากขึ้นทุกที เด็กหนุ่มจอมเฟอะฟะในวันแรกกลายเป็นเทพบุตรไปแล้วเซียวหรือ ข้างเตียงของญาดายังคงมีบุญส่งมาเคียงใกล้อยู่เสมอ รอยยิ้มและเสียงหัวเราะไม่เคยขาดเมื่อเขาเล่นมายากลให้เธอดู เธอสะอาดบริสุทธิ์ เป็นเจ้าหญิงในสวนดอกไม้ในใจของเขา จะมีเพียงช่วงเวลานี้ที่เขาสบายใจที่สุด             ญาดาเอื้อมมือมาเขย่าคางชายหนุ่มเล่นพรางหัวเราะแช่มชื่นนัยน์ตาสุกใส “เคยมีใครบอกไหมว่าดวงหทัยเปลี่ยนไปมากเลย ไม่เป็นเด็กกระเปิ๊บกระป๊าบเหมือนแต่ก่อนเลยแถมยังหูตาแพรวพราวอีก เมื่อกี้เห็นนะไปทำอะไรคุณวิมลเข้าเธอถึงหลบหน้าไปแล้ว” “ดอกไม้เพียงดอกเดียวก็ทำให้เธอมีความสุขแล้วครับ” เพียงเอามือไขว้หลัง กลับมาก็มีกุหลาบช่อใหญ่สีขาวสะอาดตามอบให้ “กุหลาบสีขาวแทนความหมาย ฉันรักเธอด้วยใจบริสุทธิ์ ไม่หวังสิ่งใดตอบแทน ผมขอมอบมันให้กับพี่ดาร์ลิ่งของผมครับ”จุมพิตนุ่มนวลบนมือของเธอ พร้อมกับประโยคที่มีแต่เขาเท่านั้นที่กล้าพูด บุญส่งเจ้าชู้แบบน่ารักมากมายทำเอาเธอไม่รู้จะยิ้มหรือจะขันดี “อีกไม่นานผมจะนำกุหลาบสีดำอันแท้ความหมายแห่งรักนิรันดร์มามอบให้พี่ดาร์ลิ่งของผม โปรดรอนะครับ” “นี่ไม่คิดจะมอบกุหลาบสีดำให้สาวไหนบ้างเลยเหรอ” “กุหลาบสีดำสำหรับพี่ญาดาเท่านั้นครับ” “แต่พี่ชอบกุหลาบสีแดงกับสีขาวมากกว่านะ” “สีดำคือตัวแทนของความรักที่เป็นนิจนิรันดร์ เป็นอมตะผมเลือกที่จะมอบมันให้กับพี่ครับ”แต่ละประโยคของเขาคงจะหาฟังจากที่ไหนไม่ได้อีก ญาดากลับนึกนิยม “แต่จิตใจของเธออย่าดำตามละกัน พยาบาลที่นี่สวยๆ กันทั้งนั้น พี่รู้นะว่าเธอไปทำเจ้าชู้ใส่ระวังแฟนเขาจะมาเล่นงานเข้าให้นะ” “ผมก็แค่มอบดอกไม้ให้ พวกเธอทำงานกันเครียดผมให้ดอกไม้ก็เพื่อเป็นกำลังใจไงครับ” “ก๊อก ก๊อก พี่ญาดามาแล้วค้า..” แขกประจำอีกหนึ่งผ่านประตูเข้ามา แนนนี่รู้สึกหงุดหงิดมาก พอคล้อยหลังดินเนอร์กับเสี่ยเจษฎาจะมาเยี่ยมไข้ญาดาเป็นต้องพบบุญส่งอยู่ที่นี่ทุกที จะยังไงตอนนี้ก็จัดการเจ้าตัวดีที่ชอบเกาะแกะญาดาไม่ได้แน่ ออกไปข้างนอกจะดึงให้หูยานเลย สองนางแบบสาวนั่งคุยกันอย่างไม่รู้เบื่อเช่นเคย เรื่องที่คุยก็ไม่พ้นขอคำปรึกษาในวงการ “จะยังไงเธอก็อย่าทำอะไรที่มันนอกกรอบมากละกัน เสี่ยเจษฎาเขาเป็นคนดีก็จริงแต่ยังไงเขาก็มีภรรยามีลูกอยู่แล้ว เสี่ยงมากที่เธอจะโดนกระแสสังคมกดดัน มันจะกระทบกับงานของเธอได้นะ พี่เห็นหลายคนต้องลาวงการไปก่อนเวลาที่ควรก็เพราะเรื่องแบบนี้” แอบมีถอนใจให้เห็น แนนนี่ยอมรับว่าเธอโดนสื่อมวลชนโจมตีมากในเรื่องเสี่ยเจษฎา “น้องกับเสี่ยไม่ได้ทำผิดอะไรนี่คะ เราพบหน้ากันนานทีด้วยซ้ำ พวกหมอดูมันอยากดังก็เลยเล่นข่าว พวกหนังสือพิมพ์กับนิตยสารมันก็รับลูกตาม ชีวิตของน้องมันไม่ได้เป็นไปตามที่ใครกำหนดให้เป็นไปอย่างนั้นเป็นอย่างนี้นะ มันอยู่ที่ตัวน้องเองที่เป็นคนกำหนดต่างหาก” มันเป็นคำพูดที่ค่อนข้างยึดอัตตาของตนมาก แนนนี่รีบขอโทษญาดาทันที ญาดาไม่ได้เห็นด้วยกับคำพูดของเธอ “เธอยังสาวและอยู่ในวงการอีกนานเลยนะ การไปคบหากับสามีชาวบ้านยังไงมันก็ดูไม่ดีแน่แล้วยังนายไมค์อีกคน มันไม่ดีเลยที่ผู้หญิงคนหนึ่งคบหากับผู้ชายมากกว่าหนึ่งคน ที่พี่พูดหวังว่าเธอจะเข้าใจนะ” คำพูดตรงมากของญาดาไม่ทำให้แนนนี่โกรธ รุ่นพี่นางแบบคนนี้ผ่านประสบการณ์ในวงการมามาก เธอรู้สึกถึงกระแสเสียงที่เป็นมิตรไม่เสแสร้งจะมีก็แต่คนอย่างญาดาที่เธอน้อมรับฟังคำตักเตือนได้ทั้งหมด “กับนายไมค์เพราะผู้ใหญ่เขาให้คบเพื่อหวังให้เกาะกระแสพระเอกอย่างเขาดังแต่ตอนนี้น้องอยากสลัดผู้ชายหลงตัวเองคนนี้ให้พ้นหน้ามากกว่าค่ะ ส่วนเสี่ยเจษฎาเราคบหากันมาก่อนเข้าวงการด้วยซ้ำแต่ว่าต่อจากนี้น้องจะระวังตัวให้มากตามที่พี่เตือนค่ะ” จนกว่าเสี่ยเจษฎาจะเป็นอิสระเธอคงต้องพักการไปพบปะกับเขา จากคุณ : doctorwar เขียนเมื่อ : 16 มี.ค. 54 22:27:42

ความคิดเห็นที่ 3 โรงแรมแห่งหนึ่ง ที่ทางเข้า-ออกเป็นความลับอยู่เสมอ หญิงสาวมีเพียงผ้านุ่งพันกายอย่างหมิ่นเหม่ นั่งสูบบุหรี่ที่ขอบเตียงอย่างผ่อนคลายหลังจากเสร็จกามกิจกับชายหนุ่ม เธอหยิบเอาเช็คมาเขียนตัวเลขไปด้วยแล้วมอบมันให้ บุญส่งปฏิเสธทันที “ผมไม่รับเงินจากคุณแนนนี่หรอกครับ ผมรักคุณมาก” เช็คเงินสดถูกยัดใส่ในมือของเขาทันที เธอไม่ชอบพูดมากเป็นครั้งที่สอง “ฉันพอใจให้เรื่องของเรามีเพียงแค่นี้ ฉันได้ความสุขส่วนนายก็ได้เงินมันก็แฟร์ดี” นั่งสูบบุหรี่มวนต่อมวน เซ็กซ์มันทำให้เธอปลดปล่อยความต้องการที่สะสมมานาน พอรู้ว่าบุญส่งไม่ได้มีสัมพันธ์กับพ่อโรส ความตะขิดตะขวงใจมันจึงหมดไป การนัดพบเกิดขึ้นถี่และบ่อยครั้งหลังจากทั้งสองมาเยี่ยมไข้ญาดา “แต่ผมรักคุณแนนนี่นะครับ รักมาก..สมัยเด็กจำได้ไหมเราเคยเล่นแต่งงานกันด้วย เราเคยสัญญากันว่าพอโตแล้วจะแต่งงานกัน” “นายยังติดความหลังอยู่หรือไง ปัจจุบันนี้นายไม่ใช่คุณชายผู้สูงส่งที่ฉันจะต้องคอยเอาใจเหมือนตอนเด็กๆ อีกแล้วนะรู้ตัวไว้ด้วยอีกอย่างนายเลิกทำตัวเป็นเจ้าของพี่ญาดาเสียทีฉันหมั่นไส้” “คุณหึงผม” “น้อยหน่อยเถอะ ฉันเคารพพี่ญาดามากไม่อยากให้นายไปทำรุ่มร่ามกับเธอต่างหาก” “แล้วคุณแนนนี่มามีอะไรกับผมทำไม” ความหลังของหญิงสาวมันเหมือนจะคืนมาในบัดนั้น “สมัยฉันอยู่เมืองนอกเคยมีแฟนเป็นชาวอังกฤษ ฉันรักเขามาก ในคืนที่เราจะมีเซ็กซ์กัน เขากลับเป็นคนรุนแรงและกักขฬะ จะรุกเร้าเข้ามาให้ได้  ฉันกรีดร้องด้วยความเจ็บปวดแต่เขากลับทำไม่สน ความรักมันไม่ใช่อย่างที่ฉันคิดเลย เซ็กซ์ครั้งแรกของฉันมันเลยล้มอย่างไม่เป็นท่า ฉันกลัวการมีเซ็กซ์มาตั้งแต่ตอนนั้นจนกระทั้งมาหลวมตัวกับนาย อาจจะเพราะนายคือผู้ชายคนแรกที่ฉันผูกพันด้วยในอดีตก็ได้มันจึงสำเร็จ” บี้ก้นบุหรี่กับที่เขี่ยเสร็จ นัยน์ตาคมหันมามอง ”แต่อย่าคิดนะว่าฉันรักนาย” สายตาอันคมลึกนั้น บุญส่งไม่เคยจะอ่านออกเลย เธอคิดยังไงกับเขากันแน่ “การมามีอะไรกับผมทำให้คุณแนนนี่คงมั่นใจในตัวเองมากขึ้นซินะครับ” .ในสายตาของบุญส่ง แนนนี่ช่างเป็นผู้หญิงที่มีความมั่นใจในตนเองสูง เป็นคนกล้าได้กล้าเสียไม่ยึดติดกับธรรมเนียม แม้อายุจะเท่ากันแต่แนนนี่ดูจะผ่านโลกมามากกว่าเขา ผ้าผืนน้อยพันกายสาวถูกดึงออกไป บุญส่งพร้อมอีกครั้ง พร่างพรมริมฝีปากนุ่มทั่วผิวเนียนไม่เว้นแม้จุดกระสัน ร่างกายสาวกำลังร้าวรานด้วยลิ้นซุกซนสอดแทรกทั่วถึง มือจิกผ้าปูเตียงปานจะฉีกขาด อยากจะกรีดร้องให้สุดเสียง ทั้งร่างสั่นปนเกร็งตึง เมื่อเขาชำแรกความสาวอย่างลึกล่ำ           ลูกเจ้านายที่เธอต้องคอยตามใจในอดีต กลายเป็นเพียงผู้ชายที่ต้องตามใจเธอทุกอย่างเพียงเพื่อเศษเงิน ศักดิ์ศรีของเขาไม่มีอีกแล้ว ใจหนึ่งกลับสับสนสิ่งที่เธอทำอยู่นี่มันใช่การแก้แค้นแน่หรือ แม้แต่เสี่ยเจษฎาเธอกลับไม่มีความคิดจะเสพสมด้วยเลย ทำไมต้องเป็นเขาด้วย? จากคุณ : doctorwar เขียนเมื่อ : 16 มี.ค. 54 22:29:13

ความคิดเห็นที่ 4 กุหลาบถูกเติมปุ๋ยสูตรพิเศษลงไป ครั้งแล้วครั้งเล่าจนกุหลาบสีขาวแปรสีสันจนเกือบเป็นดำสนิท กลิ่นหอมราวกับหัวน้ำหอมชั้นเลิศฟุ้งกระจายทั่วสวนดอกไม้ลอยฟ้า กุหลาบสีขาวหรือแฟนธ่อมโรสบัดนี้ได้กลายเป็นกุหลาบสีดำสมบูรณ์แล้ว จะได้เงินจากเจ๊โรสมาทำการทดลองอีกหรือไม่เขาไม่สนใจอีกแล้ว อีกไม่นานกุหลาบดำจะต้องไปอยู่ในมือพี่ญาดายอดเสน่หาของเขา “ดวง นายเปลี่ยนไปมากเลยนะ” น้ำเสียงจากหญิงสาวด้านหลัง เขาตอบอย่างเฉยชาเพราะรินแอบตามเขามาอีกแล้ว “ฉันก็เป็นคนเดิมนี่” รินเดินเข้ามาใกล้ต้นกุหลาบดำ เอาผ้าปิดจมูกไปด้วย แม้มันจะรูปสวย มีกลิ่นหอมหวานหากมีสิ่งที่เธอหวาดกลัวนั่นคือมันมีฤทธิ์สะกดคนได้ ร้ายกาจกว่ากุหลาบทุกสีในสวนแห่งนี้ “นายเปลี่ยนไปเหมือนเป็นคนละคนเลย ไม่ใช่ดวงหทัยที่นิสัยหนิมๆ เหมือนแต่ก่อน ฉันคิดว่าเป็นเพราะกุหลาบต้นนี้แน่ที่ทำให้นายเปลี่ยนไป มันมีกลิ่นหอมที่ทำให้รู้สึกดีมากก็จริงแต่ฉันรู้สึกหวาดกลัวมันเหลือเกิน” สายตาคู่นั้นหันกลับมาอย่างตั้งคำถาม รินรู้สึกกระอักกระอ่วนในใจเพราะนึกคำพูดไม่ออกเลย“ไม่ใช่ คือ..คือฉันอยากจะบอกว่าดวงตาของนายดูเปลี่ยนไปมากต่างหาก ดูเจ้าความคิดมากขึ้นไม่ใสซื่อเหมือนแต่ก่อนเลย ฉันชอบที่นายเป็นเมื่อก่อนมากกว่านะ” “เราจดทะเบียนสมรสกันแล้วนะ มันยังไม่ใช่การยืนยันอีกหรือว่าฉันรักเธอมากแค่ไหน” ความเงียบงันของภรรยาสาวมันกลับสร้างความอึดใจยิ่งนัก น้ำเสียงของบุญส่งอ่อนลงคว้าร่างของเธอมากอดอย่างแนบแน่น “ที่ฉันทำลงไปก็เพื่อเธอนะ ที่นาของบ้านเธอติดจำนองจะหลุดแล้วไม่ใช่เหรอ” มือหยิบเช็คเงินสดออกจากกระเป๋าเสื้อทักซิโด้มาให้ รินรับไว้แทบไม่เชื่อว่าเพียงไม่กี่วันเขาจะหาเงินมาได้มากขนาดนี้ ชำระหนี้สินให้พ่อแม่แล้วยังเหลือเงินอีกหากแต่ในใจของรินไม่รู้สึกยินดีสักนิด หลายวันมานี่เขาหายไปกับนางแบบสาวคนนั้นแล้วก็กลับมาดึกดื้น เนื้อตัวมีกลิ่นน้ำหอมที่เธอไม่คุ้นเคยติดมาเสมอ “อย่าถามได้ไหมว่าฉันหาเงินมาได้ยังไง ทั้งหมดที่ทำก็เพื่อเธอนะเพราะฉันอยากมีครอบครัวที่มีความสุขกับเธอ” คนโกหกไม่เก่งยังไงรินก็จับอยู่ดี หากอ้อมกอดนี่คือคำขอโทษที่เธอใฝ่หา “ฉันเกรงว่านายจะเปลี่ยนไปเหมือนกับกุหลาบขาวที่นายปลูกนะซิ กุหลาบสีขาวมันจะเปลี่ยนเป็นสีดำยังไงก็ช่าง แต่ฉันกลัวจิตใจของนายก็กำลังเปลี่ยนตามมันไปด้วย” หญิงสาวแสนซื่อจากบ้านนาเข้าสวมกอดเขาด้านหลังด้วยความรักอันเปี่ยมล้น เขาคือเจ้าชายที่เธอใฝ่ฝันมาตั้งแต่เด็ก ติดตามเฝ้ารักเรื่อยมาจนได้สมหวัง เขาเป็นของเธอเท่านั้นจะไม่ยอมให้หญิงใดมาแตะต้อง “สัญญาได้ไหมว่าจะมีฉันเพียงคนเดียว จะไม่ข้องแวะกับผู้หญิงคนนั้นอีก” “เหลวไหลน่า”คิ้วเข้มนั้นขมวดย่นจนผิดรูป“ฉันรักเธอคนเดียวเท่านั้น” ความรู้สึกประหลาดมันเกิด แรกคล้ายหูแว่วไปเองแต่เขาได้ยินเสียงผู้หญิงมาเรียก คิดว่าเป็นเสียงของรินที่กำลังพูดอยู่ข้างหูแต่บัดนี้น้ำเสียงนั้นชัดเจนขึ้นทุกที ลูกแม่.. จับกระแสเสียงหาทิศทางไม่เจอ เสียงนั้นย้ำซ้ำไปซ้ำมา ภาพทุกอย่างมันสวยงามไปหมด สวนกุหลาบลอยฟ้ากลับกว้างใหญ่ไพศาลขึ้นทุกทีจนกลายเป็นทุ่งกุหลาบ เขาเห็นเรือนร่างของหญิงสาวร่างระหงยืนอยู่อีกฝั่งของลำธารสายเล็กๆ คั้นกลางระหว่างโลกของเขาและเธอ รอยยิ้มแสนสวยนั้นมอบให้เขาก่อนเธอเยื้องย่างเข้าไปแปลงดอกไม้ห่างไกลไปทุกที  ร่างกายของเขากำลังสั่นเทิ้ม เธอไม่ใช่ใครที่ไหนเลย “ไม่จริงแม่ดวงฤทัย แม่จะมาอยู่ที่นี่ได้ไงหรือว่าแม่จะมาเตือนไม่ให้ทรยศริน ไม่จริงแม่รึจะหวังดี แม่เกลียดผม ตั้งแต่จำความได้แม่ไม่เคยกอดผมด้วยซ้ำแล้วจะมาหวังดีกับผมได้ไง” “ดวง!..เกิดอะไรขึ้นกับนาย!” ใบหน้าของเขาซีดขาวไร้สีเลือด เข่าทรุดฮวบลงไปกองกับพื้น รินตกใจจนเสียขวัญ มือไม้สั่นไปหมดเมื่อเลือดออกมาจากจมูกของเขามากขึ้นทุกที มันมากกว่าที่เกิดขึ้นครั้งที่แล้วราวกับเขากำลังจะตาย “โอ้ย! นี่มันเกิดอะไรในหัวของฉันนี่! มันเวียนหัวเหลือเกิน!” โลกมันหมุนคว้างไปหมด ภาพทุกอย่างดับวูบลงทันที จากคุณ : doctorwar เขียนเมื่อ : 16 มี.ค. 54 22:31:34

ความคิดเห็นที่ 5 ที่โรงพยาบาล รอบเตียงมีเจ๊โรส หลวงพ่อกับรินยืนห้อมล้อมอยู่ สายตาพร่ามัวมองรอบตัวที่ทุกคนกำลังมองมายังตัวเขาบ่งบอกถึงความห่วงใยจากใจจริง  ข้างหลวงพ่อเป็นหญิงชรายืนมองเขาด้วยความกังวล ทันทีที่ลืมตา รินร้องด้วยความยินดีบอกทุกคน “ฟื้นแล้วดวงหทัยนายฟื้นแล้ว!” “ตี๋น้อย อาม่ามาเยี่ยมนะ” “ผมไม่เคยมีอาม่า!” เขาพลิกตัวไปมองไปทางอื่น มีแต่ความผิดหวังในดวงตาของหญิงชราเมื่อหลานชายไม่เคยยอมรับ โรสเดินเข้ามาทำหน้าดุใส่ทันทีบอกจะจัดการทำลายสวนกุหลาบของเขาซะ นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่บุญส่งต้องเข้าโรงพยาบาลด้วยอาการเดียวกัน เขาไม่ยอมท่าเดียว ก่อนจะมีการทะเลาะกันอีก หลวงพ่อเข้ามาแทรกกลาง ขอให้บุญส่งอารมณ์เย็นกว่านี้เสียก่อนค่อยพูดกันวันหลัง “หลวงพ่อครับไหนล่ะ มรดกของผมที่หลวงพ่อจะให้ผมรอมาหลายวันแล้วนะ” สิ่งที่อยู่ในมือของหลวงพ่อมีเพียงสมุดบันทึกเล่มหนึ่ง เป็นของติดกายท่านที่จะมอบให้ ไม่มีทรัพย์สินอื่นใดอีก บุญส่งปฏิเสธลั่นทันที มันเป็นสมุดบันทึกของดวงฤทัย เขาจำมันได้ดี “มรดกที่หลวงพ่อจะมอบให้ก็คือสมุดบันทึกเล่มนี้ไงละ บันทึกความรักที่ดวงฤทัยมีให้กับลูก หลวงพ่อเก็บเอามันไว้กับตัวมาตลอดนับตั้งแต่แม่ของลูกตายเลยนะ มันคือสมบัติชิ้นเดียวที่หลวงพ่อมีให้ รับมันไว้นะลูก” “ผมไม่ต้องการอ่านมัน! หลวงพ่ออย่าพยายามยัดเยียดมาให้ผมอ่านอีกเลย  ผมต้องการเงิน เท่านั้นต้องการมากๆ ด้วย แล้วอย่าเอาของไร้ค่านี่มาให้ผมอีก!” สมุดบันทึกถูกเหวี่ยงทิ้งลงพื้นอย่างไม่ใยดี รินเก็บขึ้นมาแนบอก นี่เป็นสมบัติของดวงฤทัยแม่สามีของเธอ ไฉนคนเป็นลูกชายถึงทำกับมันเป็นสิ่งไร้ค่าถึงเพียงนี้ “แต่นี่เป็นของดูต่างหน้าแม่ของนายนะ” “ผู้หญิงคนนั้นไม่เคยเห็นฉันเป็นลูก ฉันไม่ต้องการของพรรค์นี้อีก!” “ที่พ่อพึ่งมอบมันให้ลูกในตอนนี้ก็เพราะกลัวลูกเอามันไปฉีกทิ้ง พ่อรอเวลาที่ลูกโตพอจะรับรู้ความคิดในใจของแม่ดวงฤทัยจึงรอเวลานี้มาตลอด ลูกควรจะเปิดอ่านเสียนะสิ่งที่แม่เค้าเขียนออกมาจากความรู้สึกโดยแท้จริงทั้งสิ้น  เนื้อความข้างในเขียนถึงลูกมากเลยนะ” มีแต่ความขุ่นเคืองปรากฏบนสีหน้าของบุญส่ง ไม่ยินดีสักนิดกับสิ่งที่ได้ “ผมต้องการมรดกที่เป็นเงิน เป็นทรัพย์สินทุกชนิดมากกว่าสมุดบันทึกบ้าๆ นี่!” มีแต่ความเงียบงันไปทั่วทั้งห้อง อาม่าได้แต่ยืนร้องไห้โดยมีหลานสะใภ้คอยปลอบ เจ๊โรสเองถึงกับส่ายหัวอย่างปวดใจในความหัวแข็งของบุญส่ง กว่าสิบปีมาแล้วที่บุญส่งไม่เคยยอมรับญาติอื่นใดนอกจากหลวงพ่อ “พ่อครับ พ่อลืมเวลาที่เราอดอยากหิวโหยกันแล้วเหรอ พ่อต้องเป็นกรรมกรก่อสร้างหาเงินมาเลี้ยงผม พ่อต้องเหน็ดเหนื่อยขนาดไหนก็เพราะผู้หญิงคนนั้น เราต้องเร่ร่อนไปกับแค้มป์คนงานก่อสร้าง ค่าแรงของพ่อไม่เคยได้เต็มเม็ดเต็มหน่วย พ่อต้องอดหลายมื้อเพื่อให้ผมกินอิ่มก็เพราะใคร” เขาชี้ไปที่หญิงชราข้างเตียง “ในวันที่พ่อพาผมไปหาผู้หญิงคนนี้กับสามี พวกเราไม่มีเงินติดตัวกันเลยแต่สามีของเขากลับขับไล่พวกเราราวกับหมูหมา ไม่เคยคิดถึงสายเลือดเลยด้วยซ้ำ ถ้าตัดขาดพ่อพรชัยแล้วผมล่ะผมมีความผิดอะไรทำไมถึงต้องขับไล่ผมด้วย!” “อย่าต่อว่าเจ้าสัวอีกเลยนะอาตี๋น้อย ท่านไม่เคยหลับอย่างเป็นสุขเลยแม้แต่คืนเดียวที่ขับไล่ลูกหลานออกไป หลายปีก่อนที่ท่านจะสิ้น ท่านมาอโหสิให้พระลูกพรชัยหมดแล้วและหวังจะได้ตัวหลานกลับคืน เมื่อหลานไม่กลับ ท่านจึงสร้างวัด สร้างโรงเรียนให้เพื่อหวังชดเชยให้ตี๋น้อยนะ” น้ำตาของหญิงชราไม่ได้ทำให้บุญส่งใจอ่อนลงเลย “หยุดเรียกชื่อผมว่าตี๋น้อยเสียที!” เขาเสยผมของตนเองให้ดูจนเห็นแผลเป็นซ่อนอยู่ “แผลนี่เกิดจากที่ผมไปกอดขาคุณ ขอร้องอ้อนวอนให้กรุณาผมกับพ่อ เราต้องการเพียงอาหารกับที่นอนเพียงชั่วมื้อเท่านั้นแล้วจะไปแต่คุณกลับผลักผมจนหัวไปโขกกับพื้นปูน  ตอนนั้นผมแค่ห้าขวบเท่านั้นเอง ผมเจ็บมากขนาดไหน  พ่อต้องอุ้มผมที่โชกเลือดเข้าไปขอความช่วยเหลือจากพวกพระเพราะใคร!” หญิงชราได้แต่น้ำตาไหลพรากให้กับอดีตที่ได้ทำ ทั้งแผลเป็นและแผลในใจของหลานชายมันติดตรึงในใจจนไม่อาจจะลบเลือนได้ โรสอดรนทนไม่ไหวรีบออกมาปกป้อง “หยุดก้าวร้าวกับอาม่ากับบุพการีได้แล้วนะบุญส่ง! เรื่องมันผ่านมานานแล้ว เธอควรจะลืมและอภัยให้พวกท่านเสียที! เรารู้ว่าเธอทุกข์มามากขนาดไหนถึงได้พยายามจะชดเชยให้อยู่ตลอดนี่ไง เงินซื้อทองคำที่เธอเอาไปปลูกกุหลาบหมดไปกี่ล้านบาท อาม่าท่านจ่ายให้ทั้งหมดไม่ใช่หลวงพ่อหรอกนะ ท่านตามใจเธอมาตลอด ทำไมเธอไม่เห็นใจท่านบ้าง!” สุดจะอัดอั้น โรสได้แต่สังเวชใจต่อครอบครัวของเจ้านายของเพื่อนรักยิ่งนัก บุญส่งเพียงเบี่ยงข้างเอาผ้าห่มคลุมหัวไม่มองใคร “เงินทองพวกนั้นมันเป็นมรดกของผมไม่ใช่หรือ ผมจะใช้มันให้หมด!” น้ำเสียงปนสะอื้นของหญิงชราเอ่ยออกมาอย่างสั่นเครือ “อาม่าต้องทำตามคำสั่งของเจ้าสัว เวลานั้นเจ้าสัวกับเสด็จท่านแทบมองหน้ากันไม่ติดเลยท่านออกปากตัดพ่อตัดลูกกับพรชัยไปแล้วเพราะความผิดหนักหนา ยังไงก็ให้พรชัยกับลูกเข้าบ้านไม่ได้ อาม่าอยากจะรับตี๋น้อยเข้าบ้านนะแต่ก็จนใจ ถ้ารับลูกก็ต้องรับพ่อด้วย เจ้าสัวท่านสั่งเฉียบขาดไม่ให้รับทั้งคู่เลย อาม่าจำใจต้องผลักเธออกไปไม่นึกจะทำให้บาดเจ็บถึงเพียงนั้น” ความสัมพันธ์ทางสายเลือดเหมือนแก้วที่แตกร้าวไปแล้วไม่อาจกลับมาประสานได้ดั่งเดิม หลังจากลูกชายคนโตของตระกูลเสียชีวิตเพราะอุบัติเหตุ ตระกูลของเจ้าสัวต้องสิ้นไร้ลูกหลานสืบสกุลไม่ต่างจากตระกูลชนะรัช แม้สืบรู้ภายหลังว่าพรชัยกับคุณชายมาบวชจะขอให้สึกกลับมา พระพรชัยกลับหมดสิ้นจิตใจจะหวลคืนมาอีก ขออยู่ในผ้าเหลืองตราบจนวันตาย   เณรดวงหทัยมองเจ้าสัวเป็นคนอื่นแม้เสด็จท่านมาด้วยตนเองเพื่อขอรับตัวกลับวัง เณรกลับปฏิเสธอย่างสิ้นเยื่อใยยืนยันจะขออยู่กับหลวงพ่อเท่านั้น “ถ้ารักผมจริงก็เอาเงินมาให้ผมซิแล้วผมจะเรียกคุณว่าอาม่า” พยาบาลเข้ามาฉีดยานอนหลับให้เพราะคนไข้มีความเครียดมาก ไม่นานก็หลับสนิท มือของหลวงพ่อพรชัยลูบเส้นผมของลูกชายด้วยความเศร้าล่ำลึก สิบกว่าปีที่บวชมาไม่ได้ทำให้ความจิตใจพ้นจากความเจ็บปวดในอดีต ความทุกข์ของลูกชายเกิดจากความเห็นแก่ตัวของตน “ทั้งหมดมันเป็นความผิดของอาตมาเอง ทุกคนต้องมาเจ็บปวดก็เพราะอาตมา” เพราะคิดว่าภรรยาปันใจให้ชายอื่น พรชัยจึงตอบโต้ด้วยการไปมีสัมพันธ์สวาทกับหญิงอื่นไปทั่ว จงใจทำลายศักดิ์ศรีของทั้งสองตระกูล บ่อยครั้งที่ทะเลาะกับภรรยาต่อหน้าลูก พ่อภรรยาก็หมางเมิน ท่านหญิงมีโรคประจำตัวอยู่แล้วหลีกเลี่ยงการใกล้ชิดลูก มันเป็นเหตุให้คุณชายเข้าใจผิดว่าแม่ไม่รัก ได้แต่เล่นอยู่ในสวนกุหลาบที่เขามีความสุขกันแม่ครั้งสุดท้าย “ในวันที่ดวงฤทัยใกล้จะสิ้นใจ คุณชายเพียงมองเธออย่างเฉยชาเท่านั้น ไม่แม้แต่จะเข้าไปใกล้ ไม่มีแม้น้ำตาสักหยดไหลออกมา สิ่งที่อาตมาฝังหัวให้ลูกส่งผลให้เด็กคนหนึ่งเกลียดแม่ได้มากขนาดนี้ อาตมาเอาลูกเป็นตัวประกัน ฝังหัวให้เขาเชื่ออย่างสนิทว่าแม่ไม่รัก มีเพียงพ่อเท่านั้นที่รักเขาเพื่อป้องกันไม่ให้ผู้ใหญ่เอาเรื่องที่อาตมาทำไม่ดีไว้  สุดท้ายแล้วมันก็ช่วยไม่ได้ เมื่อเสด็จท่านก็ขับไล่เราทั้งพ่อทั้งลูกออกจากวัง ในวันที่ได้อ่านสมุดบันทึกนี่ อาตมาในตอนนั้นถึงได้รับรู้ความจริงในใจของท่านหญิง ข้อความมันบอกทุกสิ่งว่าเธอเพียงตัดปมในใจเรื่องคนรักเก่าออกไปไม่ได้เท่านั้น หลังจากมีลูกด้วยกันเธอพร้อมแล้วจะเปิดใจจะรักอาตมา แต่อาตมาก็ได้อ่านมันเมื่อท่านหญิงสิ้นใจไปแล้ว” “ไม่จริงนะคะท่าน” ผู้หญิงที่ใกล้ชิดกับคุณชายมากที่สุดคนหนึ่งกล่าวแย้งแทน “คุณชายรักแม่ดวงฤทัยมาก เขาเคยบอกว่ารักแม่ที่อยู่ในสวนกุหลาบที่สุด มันเป็นภาพเดียวที่เขาจำได้ การได้อยู่กับดอกกุหลาบก็เหมือนได้อยู่กับแม่ สิ่งที่ยืนยันได้ก็คือผู้หญิงที่ชื่อญาดาเพราะเธอมีรูปร่างหน้าตาละม้ายแม่ดวงฤทัยมาก เขาพบกับเธอครั้งแรกก็ที่สวนกุหลาบเช่นเดียวกัน การที่คุณชายหลงใหลเธอก็เพราะเหตุนี้แหละค่ะ เขายังคงเป็นเด็กชายที่วิ่งตามหาความรักของแม่ในสวนกุหลาบมาตลอดจนถึงตอนนี้” จากคุณ : doctorwar เขียนเมื่อ : 16 มี.ค. 54 22:33:12

ความคิดเห็นที่ 6 เพลงของสันติ ดวงสว่างครับ ฟังไปเขียนไป เลยอยากเอามาแบ่งปัน จากคุณ : doctorwar เขียนเมื่อ : 16 มี.ค. 54 22:38:52

ความคิดเห็นที่ 7 มาอ่านค่ะ จากคุณ : scottie เขียนเมื่อ : 18 มี.ค. 54 14:22:03