PANTIP.COM : W10350711 เนตรสองภพ : บทที่ 9 : บ้านพักวิญญาณ [นิยาย]

ความคิดเห็นที่ 3

ประกายแก้วรู้สึกเย็นเยือกทั่วทั้งสรรพางค์กาย ที่บานประตูและหน้าต่างของตัวบ้าน ทุกบานมียันต์มากมายหลายแบบติดเอาไว้ บ้างก็เป็นแผ่นผ้าไม่ก็แผ่นกระดาษ บ้างก็เป็นรอยชอล์กสีขาวๆเขียนกำกับอักขระเอาไว้ ส่วนบริเวณรอบๆบ้านก็น่ากลัวไม่แพ้กัน ทุกด้านของผนังกำแพงถูกปกคลุมรกครึ้มด้วยพรรณไม้ที่เจริญเติบโตสูงใหญ่ ที่สำคัญบริเวณละแวกนั้นไม่มีบ้านหรือแฟลตเจ้าหน้าที่หลังไหนที่ปลูกสร้างอยู่ใกล้ๆ มันเป็นบ้านพักสุดเขตโรงพยาบาลที่โดดเดี่ยวอย่างแท้จริง

ยิ่งไปกว่านั้น เมื่อมองเลยออกด้านหลังอันเป็นเขตรั้วรอบก็เป็นป่าละเมาะที่อุดมด้วยไม้ใหญ่เขียวครึ้ม แก้วไม่แปลกใจที่บ้านหลังนี้จะถูกโดดเดี่ยวทิ้งให้รกร้าง

“ ฮิๆๆๆ หนูจ๋า ... ” แว่วยินสำเนียงแหบพร่าอีกครั้ง คราวนี้แก้วมั่นใจว่าต้นเสียงนั้นมาจากในบ้านร้างตรงหน้า เธอหันซ้ายขวาก็ไม่เห็นมีใคร จึงลองเงยหน้าขึ้นมองตรงหน้าต่างชั้นสองดูบ้าง
และก็ได้เห็น ?

ที่หน้าต่างชั้นสอง ครึ่งหนึ่งของบานหน้าต่างบานถูกปิดตาย ทว่าอีกครึ่งบานกลับหลุดหาย มีเพียงไม้กระดานที่ตีพาดผ่าน 3-4 แผ่น และตรงช่องว่างระหว่างไม้กระดานนั้น ประกายแก้วสามารถมองเห็นบางสิ่งที่อยู่ด้านในของตัวบ้าน
ใบหน้าขาวซีดผลุบโผล่อยู่ในเงามืด !

มันเป็นใบหน้าซีดเซียวของหญิงวัยกลางคน ผมเผ้ารุงรังกระเซอะกระเซิง มือที่ซีดขาวไม่แพ้ใบหน้าพยายามเหยียดยื่นออกจากหน้าต่าง มันกวักมือหย็อยๆเรียกประกายแก้วด้วยวัตถุประสงค์ที่ไม่ทราบแน่ชัด เด็กสาวเห็นเล็บที่ทั้งยาวแหลม ทั้งดำสนิท เธอยิ่งสั่นสะท้านไปทั่วสรรพางค์กาย

“ หนูจ๋าาาาาา ... เปิดประตูให้น้าหน่อยยยยย ... เหอ .. เหอ .. ” เป็นคำขอร้องหรือก็คือความต้องการของ ‘ คุณน้า ’ ที่ถูกขังอยู่ในตัวบ้าน ประกายแก้วถอยกรูดด้วยความหวาดหวั่น ในสมองรู้สึกหวิวๆคลับคล้ายจะเป็นลม ทว่าเด็กสาวต้องพยายามฝืนสติไว้ไม่ให้วูบเป็นลม เหตุเพราะบัดนี้นอกจากปิศาจในบ้านแล้ว เธอยังรับรู้ถึงบางอย่างที่กำลังวนเวียนอยู่รอบๆตัวเธอ
บางทีมันก็มาอยู่ข้างๆ บางครั้งก็ด้านหลัง อย่างตอนนี้มันกำลังยืนหายใจรดต้นคออยู่ !?

ประกายแก้วอยากจะวิ่งโกยให้ป่าราบ ทว่าขากลับก้าวไม่ออกเสียอย่างนั้น ในใจพยายามท่องบทสวดมนต์ แต่การณ์กลับกลายเป็นนึกได้แค่ ‘ นะโม ตัสสะ ’ วนไปวนมาเท่านั้น

สถานการณ์ยิ่งเลวร้ายหนักหน่วง คราวนี้แก้วรู้สึกเหมือนบ้านร้างตรงหน้ากำลังถูกเขย่าด้วยมือลึกลับ มันสั่นไหวราวกับกำลังจะถูกกระชากออกจากพื้นดิน แผ่นไม้ที่ตอกปิดตายประตูหน้าต่างเลื่อนหลุดทีละแผ่นจากแรงสั่นสะเทือน

“ ไม่ ... ไม่จริง ” ประกายแก้วครางออกมา บัดนี้หลังจากที่แผ่นไม้หลุดออกจนหมด ภาพที่ปรากฏคือประตูหน้าต่างทุกบานของบ้านผีสิงกำลังเปิดกว้างออก และสิ่งที่ไม่น่าเชื่อกำลังโผล่ออกมาจากตัวบ้าน

หน้าต่างชั้นล่างที่เปิดอยู่ตรงหน้า ... ศีรษะขาวซีดของหญิงกลางคนที่เห็นตรงชั้นสองกำลังโผล่ออกมา

ไม่ใช่ ? หากจะกล่าวให้ถูก ต้องเรียกว่าร่วงหล่นลงมามากกว่า !

หน้าต่างอีกด้านก็เช่นกัน แต่คราวนี้เป็นส่วนแขนข้างหนึ่งที่ถูกตัดเสมอไหล่ ! ทางประตูนั้นเล่า สองขาเปลือยที่ขาดเสมอสะโพกกำลังเดินเซๆออกมา ที่สำคัญมันดันโซเซมาทางเธอเสียด้วย !?

ประกายแก้ว สกุลสุวรรณแทบจะร้องกรี๊ดเมื่อเห็นภาพสยองขวัญ ทว่ากลับร้องไม่ออกเสียอย่างนั้น เด็กสาวรู้สึกจุกเสียดที่หน้าอกอย่างเฉียบพลันเมื่อเห็น ‘ อีกส่วน ’ ที่ตามศีรษะมาติดๆ
มันคือส่วนหน้าอกและช่องท้อง !? ไหล่ด้านซ้ายที่ยังติดอยู่กับส่วนลำตัวใช้ยักแย่ยักยันข้ามหน้าต่างออกมา ตรงบริเวณช่องท้องที่ขาดเหนือสะโพกเผยให้เห็นลำไส้และอวัยวะภายในหกเรี่ยราด

“ ช่วยยยยยย ... ด้วยยยยย ... ” เสียงครางจากศีรษะที่ร่วงอยู่กลับพื้น บัดนี้มันกำลังกลิ้งช้าๆตรงมาที่เท้าเธอ เลือดลิ่มๆทะลักจากรอยตัดที่คอไหลยาวเป็นทาง แก้วรู้สึกวูบไหวที่ศีรษะ เคราะห์ยังดีที่โสตสำเนียงพลันแว่วเสียงเพลงบางอย่าง

เพลงอะไร ... เพลงอะไร ? ห้วงคำนึงจากสมองที่ใกล้หมดสติยังบอกให้รู้ว่าเป็นท่วงทำนองที่คุ้นเคย
ดนตรียังคงดังถี่ คราวนี้นอกจากท่วงทำนองแล้ว เด็กสาวยังได้ยินเสียงใครสักคนเรียกชื่อ ... เสียงเรียกนั้นก็ช่างคุ้นเคย

“ แก้ว ! ... แก้วอยู่ไหน !? ” เสียงเรียกแว่วเข้าใกล้ คราวนี้สติสัมปชัญญะคืนกลับมาเต็มร้อย เธอจำได้ทันทีว่าเสียงเรียกคือเสียงของยายมิ้นท์เพื่อนรัก ส่วนดนตรีที่กำลังดังต่อเนื่องคือเสียงริงโทนสายเรียกเข้าของโทรศัพท์มือถือเธอเอง

ประกายแก้วสะดุ้งสุดตัวจากการคืนสติ นั่นก็พอดีเวลากับที่มิ้นท์และส้มเช้งมาถึง เพื่อนสาวทั้งสองออกตามหาตัวเธอพร้อมกับยามอีกสองสามคน
“ แก้วมานอนอะไรตรงนี้ ? ” คำถามแรกของส้มเช้งทันทีที่ถึงตัว ต่างจากสาวมิ้นท์ ศศิรัตน์ที่ไม่พูดอะไรแต่ระแวดระวังมองซ้ายขวาเพื่อดูสถานการณ์ บางทีการปฏิบัติที่แตกต่างกันของเพื่อนทั้งสองอาจเป็นเพราะยายมิ้นท์รู้เรื่องความสามารถพิเศษของแก้วก็เป็นได้

ประกายแก้ว สกุลสุวรรณรู้สึกมึนศีรษะ เด็กสาวสะบัดใบหน้าเพื่อเรียกสติให้เต็มร้อย จากนั้นเธอจึงหันกลับไปมองยังบ้านร้างที่เมื่อครู่เกิดปรากฏการณ์ขนหัวลุกกลางวันแสกๆ และเมื่อนั้นเองที่เด็กสาวต้องประหลาดใจผสานพรั่นพรึงอีกครั้ง
ไม่มีบ้านอยู่ตรงนั้น !?

ไม่สิ ... เรียกว่ามีเพียงเศษซากที่แสดงให้เห็นว่าเคยมีบ้านอยู่ตรงนั้นดูจะถูกต้องมากกว่า ?
“ บ้าน ? ... บ้านที่อยู่ตรงนี้ล่ะ ? ” ประกายแก้วร้องออกมา นาทีนั้นเองที่เธอเห็นยามโรงพยาบาลที่ร่วมค้นหาต่างมองหน้ากันเลิ่กลั่ก

“ ตรงนี้ไม่มีบ้านหรอกหนู ที่เคยมีก็ทุบทิ้งไปได้เกือบปีแล้ว ” ยามที่สูงวัยกว่าตอบคำถาม แก้วสังเกตได้ชัดเจนว่ายามทั้งคู่สอดส่ายสายตาหลุกหลิกราวกับกำลังหวาดระแวงสถานที่โดยรอบ
“ ใช่ครับ ผมว่าพวกเรารีบออกจากตรงนี้เถอะ คนที่หายก็หาเจอแล้วนี่ ” ยามคนที่หนุ่มกว่าเสนอความเห็น น้ำเสียงร้อนรน

“ แก้วไหวไหม ? ” ศศิรัตน์ถามเพื่อนรัก
“ ไหวจ้ะ ” ประกายแก้วลุกขึ้นโดยมีเพื่อนทั้งสองคอยช่วยประคองตัว

จากคุณ : Luckard

เขียนเมื่อ : 17 มี.ค. 54 09:24:13

ความคิดเห็นที่ 4

สามนักเรียนสาวพร้อมยามสองคนของโรงพยาบาลพากันออกจากสถานที่ตรงนั้น ทั้งหมดเงียบขรึมไม่มีใครพูดคุยอะไร จนกระทั่งห่างจากจุดที่เกิดเหตุราวๆหนึ่งร้อยเมตร
“ ทำไมแก้วไปอยู่ตรงนั้นได้ ” ส้มเช้งถาม เธออดใจเก็บความสงสัยไว้ไม่อยู่

“ แก้วเห็นบางสิ่งบางอย่างน่ะจ้ะ จากนั้นคลับคล้ายจะมึนๆหัว แล้วเดินตามไปอย่างไม่รู้ตัว ” นักเรียนสาวตัดสินใจตอบคำถามเพื่อน จากนั้นเธอจึงเล่าประสบการณ์ขนหัวลุกที่ได้เจอกลางวันแสกๆ ตั้งแต่โดนเรียกจากตึกผู้ป่วยนอก กระทั่งเดินมาถึงสถานที่ที่เธอเห็นว่ามีบ้านเก่าๆสีซีดๆตุ่นๆถูกปิดตายจากด้านนอก จากนั้นจึงได้เผชิญหน้ากับวิญญาณที่ถูกแยกร่างออกเป็นชิ้นๆ ไม่แน่ว่าเหตุการณ์อาจจะเลวร้ายมากกว่านี้หากเพื่อนๆหาตัวเธอเจอช้ากว่านี้

“ พุทโธเอ๋ย ... ยังไม่ไปผุดไปเกิดอีก ” ยามคนที่มีอายุคราวรุ่นลุงเปรยออกมา ขณะที่ยามหนุ่มปากคอสั่น ดูท่าทางเขาจะกลัวและรีบเร่งเดินจนได้ตำแหน่งนำหน้ามากกว่าทุกคน
“ ทำไมหรือคะลุง ? ตรงนั้นมีอะไรหรือคะ ? แล้วทำไมยายแก้วถึงมองเห็นว่ามีบ้าน ทั้งที่จริงๆแล้วไม่มีให้เห็นสักหลังเดียว ” ส้มเช้งยิงคำถามเป็นชุด

“ อืมมมม ... จริงๆแล้วเรื่องนี้ท่านผู้อำนวยการไม่อยากให้รื้อฟื้นหรอก ท่านอยากให้เรื่องราวจบๆและถูกลืมไปกับกาลเวลา ไม่อย่างนั้นอีกหน่อยจะไม่มีใครกล้ามาโรงพยาบาลเรา ” ลุงยามเกริ่น ไม่มีใครพูดแทรกขัดจังหวะ

“ จริงๆแล้วตรงที่หนูมองเห็นว่าเป็นบ้านที่ถูกปิดตายน่ะ เมื่อก่อนเคยมีบ้านพักอยู่จริง ... เป็นบ้านพักของพยาบาลที่ทำงานในโรงพยาบาลนี่แหละ แต่ลุงขอไม่เอ่ยชื่อนะ ” ลุงยามเล่าต่อเมื่อไม่เห็นว่ามีใครขัด
“ หลายปีที่แล้ว ... เอ่อ สักห้าหกปีล่ะมั้ง พยาบาลคนนั้นมีแฟนเป็นคนนอกโรงพยาบาล ก็ไม่ได้จดทะเบียนกันหรอก แต่ก็พาเข้ามาอยู่กินด้วยกันที่บ้านพัก ”

“ แรกๆก็ดี แต่ต่อมาดูเหมือนผู้ชายจะติดเหล้า ติดการพนัน ซ้ำยังรีดไถเงิน ทำร้ายพยาบาลสาวเจ้าของบ้าน ”
“ อย่างนี้ก็แมงดาสิคะ ” มิ้นท์เอ่ย เธอรู้สึกโกรธในฐานะลูกผู้หญิงด้วยกัน

“ อืมมม ลุงเองก็ว่าอย่างนั้น น้องพยาบาลก็มาปรึกษาลุงเหมือนกัน เธอร้องไห้เพราะไม่มีทางออก ลุงเองก็เป็นคนนอก เรื่องผัวๆเมียๆ ลุงไม่รู้จะอธิบายยังไง แต่ก็แนะนำไปว่าให้พูดกันดีๆ ถ้ายังไม่รู้เรื่องก็แจ้งท่านผู้อำนวยการหรือไม่ก็ตำรวจเสีย ”

“ แล้วคุณพยาบาลไปแจ้งผู้อำนวยการหรือตำรวจไหมคะ ” แก้วถามบ้าง ถามแม้จะรู้บั้นปลายชะตากรรมของพยาบาลสาวผู้นั้น
ลุงยามส่ายศีรษะ ส่วนยามหนุ่มดูเหมือนจะข่มสะกดความกลัวได้แล้ว เขาเข้ามารวมกลุ่มกับพวกเราเพื่อฟังเรื่องในอดีต

“ ไม่ทันหรอก มันมีเหตุการณ์ขึ้นเสียก่อน ” ลุงยามกล่าวต่อ ประกายแก้วสังเกตได้ถึงแววตาที่พรั่นพรึงของคนเล่า
“ ไอ้ผู้ชายคนนั้นมันเสพยาด้วย ... ยาบ้านั่นแหละ คราวนี้มันคลุ้มคลั่งและทำร้าย ทั้งกักขังพยาบาลไว้ในบ้าน ประกอบกับช่วงนั้นเป็นช่วงที่น้องพยาบาลเขาขอลาพักร้อนพอดี เมื่อเธอไม่ไปทำงานจึงไม่มีใครสงสัย ทั้งตัวบ้านเองก็อยู่ห่างไกลสุดเขตโรงพยาบาล ... เมื่อเกิดเหตุจึงไม่มีใครรู้เห็น ”

“ กว่าที่จะมีคนเจอก็ผ่านไปแล้วตั้งเกือบอาทิตย์ ฝ่ายผู้ชายมันก็หนีไปแล้ว เพื่อนพยาบาลตึกเดียวกันนั่นแหละที่รู้สึกผิดสังเกต ก็เธอไม่ได้ไปขึ้นเวรทั้งๆที่หมดวันลา เพื่อนเธอเลยมาตามหาที่บ้านพักด้วยความเป็นห่วง ... แต่สิ่งที่เจอมันมากกว่าที่คาดการณ์ไว้เหลือเกิน ”

“ น้องพยาบาลที่น่าสงสาร เธอตายอยู่ในบ้าน ! ศพถูกตัดเป็นสามสี่ส่วน ตำรวจสันนิษฐานว่าฆาตกรคงตั้งใจที่จะหั่นศพเพื่อเก็บไปซ่อนอำพราง แต่คงเกิดกลัวเสียก่อนจึงทิ้งศพไว้และหลบหนีไป ทีนี้กว่าจะไปเจอมันก็หลายวันแล้ว ... ”
“ ศพที่ถูกฆ่าหั่นเป็นชิ้นๆก็เลยเน่าเฟะขึ้นอืด ! ”

“ บรื๋อออออ ... ” เสียงจากยามหนุ่ม เขาลูบแขนตัวเองไปมาด้วยกำลังรู้สึกขนลุกขนชัน
“ แล้วทำไมแก้วถึงเห็นว่าบ้านพักถูกปิดตายจากด้านนอกล่ะคะ ” ศศิรัตน์ถาม

“ เพราะหลังจากนั้นไม่มีใครสามารถพักอาศัยที่บ้านหลังนั้นได้เลย หรืออยู่ได้ก็อย่างมากก็ไม่เกินสองสามวัน ที่เจอส่วนมากจะเห็นศพถูกหั่นอยู่ในห้องน้ำบ้าง เจอผีพยาบาลตัวขาดคลานกระดืบอยู่กับพื้นบ้าง หนักข้อที่สุด เคยมีคนถึงกับฝันว่าตัวเองกำลังโดนฆ่าหั่นศพก็มี ”

“ ยิ่งกว่านั้นวิญญาณตายโหงของเธอยังเฮี้ยนมากมาย หลายคนในโรงพยาบาลล้วนเจอกันถ้วนหน้า ไม่ว่าจะเป็นคนไข้ที่นอนในตึก พยาบาลที่อยู่แฟลต อยู่บ้านพักหลังอื่นก็เจอ ส่วนมากจะเห็นร่างพยาบาลเดินไปเดินมา ที่แย่หน่อยคือมาในรูปผีหัวขาด ”

“ ท่านผู้อำนวยการเลยให้ทั้งพระ ทั้งหมอผีมาทำพิธี ... แต่ก็ไม่ดีขึ้น ก็เลยลองใช้วิธีตอกตะปูปิดตายจากด้านนอก ลงยันต์ไว้ทั้งผ้า ทั้งเขียนสลักตามประตูหน้าต่าง นัยว่าไม่ให้วิญญาณออกมารบกวน ”
“ แล้วดีขึ้นไหมคะ ” มิ้นท์ถามต่อ

“ ไม่ดีครับ สุดท้ายเลยจำเป็นต้องรื้อบ้านทิ้ง ก็ไม่เหลือซากอย่างที่เห็นนี่แหละ จากนั้นจึงเชิญพระสงฆ์มาสวดมนต์เพื่อส่งวิญญาณ ... หลังจากนั้นก็ไม่มีใครได้พบเจออีก ก็พึ่งมีหนูนี่แหละที่เจอจังๆขนาดนี้ ” ประโยคสุดท้ายของลุงยามหันไปพูดกับประกายแก้ว
“ หนูคิดว่าวิญญาณคงมีห่วงอยู่น่ะค่ะ ” แก้วแสดงความเห็น ก็พอดีกับทั้งหมดเดินมาถึงตึกผู้ป่วยนอกตรงที่มีแผนกประชาสัมพันธ์ตั้งอยู่

“ ถึงแล้วครับ งั้นพวกลุงไปก่อนนะ พวกหนูถามประชาสัมพันธ์เอาเองนะครับ ว่าจะให้ไปติดต่อเรื่องดูงานตรงจุดไหน ”
ยามทั้งสองจากไปแล้ว นักเรียนสาวทั้งสามจึงเดินเข้าไปถามแผนกติดต่อประชาสัมพันธ์ ประกายแก้วนึกเสียววาบในใจ นี่แค่มาโรงพยาบาลยังไม่ทันไร ยังเจอผีเสียขนาดนี้

แล้วที่ต้องดูงานอีกหลายวันนี่จะเจอขนาดไหน ... บรื๋ออออออออ !!

( โปรดติดตามตอนต่อไป )
แก้ไขเมื่อ 17 มี.ค. 54 09:26:03

จากคุณ : Luckard

เขียนเมื่อ : 17 มี.ค. 54 09:25:34