ฝนตกมาสองวันแล้ว

ฉันยังคงตื่นตอนเช้าเพียงลำพัง

สายลมลูบไล้เรือนร่างต้นไม้และผืนดิน

ละอองฝนชำระฝุ่นละอองสีหม่นมัวที่เคยเกาะตามใบไม้

ให้กลับมาเขียวขจีอีกครั้ง

ค่ำคืนหนาวลม

ได้แต่หลับฝัน

นอนห่มเธอ

หยดน้ำค้างแพรวพราวทั่วทั้งสวนดอกไม้หลังบ้าน

ใบไม้ไหวตามจังหวะโยกของสายฝนอย่างแผ่วเบา

ดอกว่านสี่ทิศสะพรั่งราวกับเฟรนช์ฮอร์นสีขาวแห่งธรรมชาติ

เตรียมออเคสตร้าวงเล็กๆบรรเลงบทเพลงผ่านเสียงนกน้อย

ที่เคยเจี๊ยวจ๊าวอยู่บนหลังคาบ้านทุกเช้า

อรุณรุ่งย่างสู่ฤดูร้อน

สายฝนกลับโปรยปราย

ลมหนาวกลับพัดโชย

ฉันนั่งอ่านหนังสือ ฟังเสียงนกเสียงฝน

บรรยากาศดูสมถะกว่าชีวิตกลางแสงสีในเมืองหลวง

ที่เคยเตร็ดเตร่เมื่อหลายเดือนที่ผ่านมา

จริงๆแล้วชีวิตไม่ได้ต้องการอะไรมากมาย

ถ้าหากเข้าใจตัวมันเองและเข้าใจสิ่งที่ทำอยู่

ว่ามันให้อะไรกับผู้คน กับตัวเอง และกับโลกบ้าง

ตื่นแต่เช้า

มีชีวิตอยู่บนโลกนานขึ้น

ทำในสิ่งที่หัวใจต้องการ

ฉันค่อนข้างประหลาดใจเกี่ยวกับความซับซ้อนของผู้คน

ทั้งที่ชีวิตในตัวของมันเองนั้น

เรียบง่ายยิ่งกว่าผ้าลินินบนเตารีดจากมือแม่บ้านเพิ่งแต่งงาน

เราต้องการอาหารเพียงเล็กน้อยต่อมื้อในตอนเช้า

เพียงเพื่อประคองร่างกายตัวเองได้ทำกิจกรรมของชีวิต

เพราะเรารู้ว่าอีกไม่นานก็จะถึงเวลาเที่ยงวัน

และต่อจากนั้นอีกสี่ห้าชั่วโมงก็ถึงถึงเวลาเย็น

วนเวียนวัฏจักรเช่นนี้ ซ้ำแล้ว ซ้ำเล่า

เราต้องการเสื้อผ้าที่ยังความอบอุ่นแก่เรือนร่าง

ให้พอคลายจากความเหน็บหนาว

ได้พักผ่อนในที่ที่เพียงพอกับการหลับนอนเพียงลำพัง

หรือสองสามคนกับครอบครัว

และบางคนรักษาโรคจากอาหารโดยที่เขาไม่ต้องใช้ยา

แท้จริงแล้วเราต้องการปัจจัยเพียงไม่กี่อย่างเท่านั้นเอง

หยดน้ำแห่งความรักเอ่อล้น

หลั่งไหลเป็นสีแพรวพราว

สะท้อนชีวิตเต็มเปี่ยมพึงพอ

สิ่งสำคัญคือการปฏิบัติหน้าที่ งานที่ใครต่อใครกำลังทำอยู่

บางคนเขียนหนังสือ บางคนรับราชการ บางคนทำงานบริษัท

บางคนค้าขายทำธุรกิจ บางคนเรียนหนังสือและทำงานพิเศษเล็กๆน้อยๆ

นั่นคือสิ่งสำคัญนอกเหนือจากความต้องการอันจำเป็นของชีวิต

เราจะรู้ว่าตัวเองมีความสุขก็ต่อเมื่อคนอื่นได้รับความสุขจากงานที่เราทำ

เธอเขียนหนังสือได้ดีขึ้นกว่าเดิม

เขาทำอาหารได้อร่อยกว่าครั้งที่แล้ว

เราให้บริการเรื่องเดิมๆดีกว่าที่คนอื่นคาดหวัง

ฉันเหม่อมองสายฝนโปรยปราย

ราวกับถ้อยคำจากฟากฟ้า

ยังความชุ่มชื้นมาสู่พื้นดินและลำธาร

คงมีแต่กวีเท่านั้นที่ได้รับอนุญาตให้เปิดประตูของชีวิต

ไปสู่ดินแดนแห่งความงดงามเหล่านั้นได้

บางครั้งฉันก็อยากเป็นแบบนั้น

แต่ใครเล่าจะเป็นผู้อนุญาต

ให้ดวงตาอันมืดบอดจากแสงสีในเมืองหลวงของฉัน

มองเห็นความงามเหล่านั้นได้

พวกเขา

เก็บเมฆที่เลือนหายไปให้คงอยู่

เก็บใบไม้ไหวยามเช้าตรู่ให้คงเห็น

เก็บเงาแสงที่ลับเลือนในยามเย็น

เก็บหยดน้ำมิให้ซ่านกระเซ็นยามลับลา

ฝนตกที่เชียงใหม่สองวันแล้ว

จะมีจังหวัดไหนบ้างหนอที่ฝนตกตอนเช้าเหมือนตอนนี้

จะมีใครสักคนไหมหนอนั่งมองหาความงามในธรรมชาติ

ด้วยสายตาอันเดียวดายเช่นเดียวกับฉัน

สายลมเอย

ช่วยพัดพาความรู้สึกอันลึกซึ้งที่ฉันมีในตอนนี้

ฝากถึงใครบางคนให้เป็นเสมือนกลิ่นดอกไม้ที่ไม่มีวันโรยราด้วยเถิด

17 มีนาคม 2011