ความคิดเห็นที่ 1 12. เทวะแห่งปัญจยุทธ (ต่อ - ครึ่งกลาง) ย้อนกลับไปเมื่อยามอรุณที่ผ่านมา หลังจากไปร้องท้าให้อารมันออกมาเพียงลำพังได้แล้ว และพาเทพเวนไตยเข้าไปในโกดังร้าง ใกล้กับที่พักแรมของเผ่าคารูณ ซึ่งอาจเคยใช้เป็นปักษาคารมาก่อน ทว่าบัดนี้ถูกทิ้งร้างว่างเปล่า เมื่อเห็นว่านักรบเผ่าเวนไตยไม่มีการโต้ต้านใดๆ เจ้าเผ่าคารูณจึงยื่นข้อเสนอแก่อารมันก่อน “การประลองของเราวันนี้...หากเจ้ายอมพ่ายแพ้แก่ข้าล่ะก็ ข้ารับรองว่าจะไม่เผยเรื่อง ‘ฐานะไร้สาแหรก’ ให้ใครๆ ที่นี่ได้ล่วงรู้ หากเจ้าไม่ตกลง ข้าก็ไม่รับประกันว่าจะเกิดอะไรขึ้น แม้พิรเทพครั้งนี้ท่านบังสูรย์จะยินดีต้อนรับนักรบทุกระดับชั้น แต่...เพราะพวกเขาไม่รู้จักที่ไปที่มาของเจ้ามาก่อน หากว่าเรื่องของเจ้าถูกเปิดเผยขึ้นมาเมื่อไรข้าก็ไม่แน่ว่าจะไม่มีการเพิกถอนสิทธิพิรเทพ ข้าจะเตือนเจ้าในฐานะที่ข้ามีอาวุโสมากกว่า หากเกิดเรื่องนั้นจริง ข้าเกรงว่าแม้แต่ศักดิ์นักรบแห่งเวนไตยของเจ้า ก็ไม่อาจรักษาเอาไว้ได้... ยิ่งไปกว่านั้น คมขวานก็คืออาวุธ และอาวุธนั้นก็ไร้ตา เจ้ายังหนุ่มแน่น น่าจะมีชีวิตจนแก่เฒ่าและกลับไปแข็งตายอยู่ที่ผาครุฑดีกว่า” เมื่อได้ฟังทั้งหมด อารมันเอาทำท่านึกทบทวน เอาทั้งสองมือถูไปมาช้าๆ “อืม...ความจริงข้าก็อยากทำตามที่ท่านแนะนำนะขอรับ แต่ทว่า...” จากนั้นนักรบแห่งเวนไตยหยิบสาส์นท้ารบขึ้นมา “แต่ว่าหากข้าไม่ได้ไปปรากฏตัวที่สนามวันนี้ มันคงจะไม่ดีกับตัวข้าเท่าไหร่นักนะขอรับ แม้ข้าจะตั้งใจไว้แล้วว่าจะถูกซ้อมจนน่วมแน่นอน แต่มันก็ดีกว่าจะหนีหายไปเฉยๆ นะขอรับ อีกอย่างใครจะปฏิเสธสาส์นของจ้าวแดนตะวันออกได้ลงคอ” ศนิกะเหลือกตามองกว้าง “เจ้า! เจ้าได้สาส์นท้ารบจากวังสุริยันรึ!” อารมันพลิกหน้าสาส์นในมือกลับมามอง แล้วยืนยันซ้ำ “เอามันมาให้ข้า” ศนิกะขอดื้อๆ ประกายตาของเจ้าเผ่าคารูนเอาจริงอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน อารมันจึงเข้าใจว่าสายเลือดเทพนักรบเต็มขั้นอย่างเจ้าเผ่าคารูณ รู้สึกเสียหน้าเมื่อยอมรับให้เทพนักรบจากที่ไหนก็ไม่รู้มาช่วยเหลือที่หุบเงา และยิ่งกลับได้รับสาส์นท้ารบจากวังสุริยันอีกต่างหาก แทนที่เรียงตามลำดับยศศักดิ์...ศนิกะจึงต้องการกู้หน้าคืน ในแบบเทพนักรบ...แต่อารมันก็มีเส้นทางของเขาเอง “เกรงว่าข้าอาจจะทำตามร้องขอไม่ได้นะขอรับ” แม้น้ำเสียงจะฟังดูคล้ายเล่นๆ ไม่จริงจัง ทว่าแววตาของนักรบจากผาครุฑไม่สั่นไหวแม้แต่น้อย ศนิกะกลับหัวเราะลั่น เขาตวัดคมขวานของผาจามรีจ่อตรงหน้าชายหนุ่มเพื่อข่มขู่ “ข้าก็คิดไว้แล้วว่าเจ้าจะตัดสินใจเช่นนี้ ข้าให้โอกาสเจ้าแล้ว...ดังนั้นหลังจากวันนี้ อย่าได้โกรธข้องหมองใจกันเลยนะ อารมันแห่งผาครุฑ” อารมันขมวดคิ้ว พลางคิดว่าฝ่ายตรงข้ามจะมาไม้ไหนกันแน่ ความจริงแล้วนักรบจากเวนไตยไม่ใช่คนประมาทคู่ต่อสู้ แต่เขารู้จักนิสัยของศนิกะดีแม้จะพูดจาโผงผาง ดื้อรั้นเกินไปจนเกือบมองทุกอย่างเพียงด้านเดียว เชื่อมั่นในสิ่งใดแล้วเปลี่ยนแปลงยาก แม้จะมีเล่ห์เหลี่ยมบ้างหากก็เป็นในการรบแบบซึ่งๆ หน้า เรื่องการลอบกัดลับหลังเยี่ยงคนขลาดนั้นไม่ใช่วิสัยของเจ้าเผ่าผู้นี้เลย ดังนั้นอารมันจึงยอมให้ศนิกะพามาถึงสถานที่ที่อาจเรียกว่าเป็นหลุมพรางเพื่อดักล่อเด็ดปีกนักรบจากผาครุฑเสียก่อน ครั้งนี้เทพเวนไตยก็คาดไว้ไม่ผิด ผู้ที่มีนิสัยลอบกัดลับหลังนั้นไม่ใช่ศนิกะ...แต่เป็นอีกคนหนึ่ง “ที่เหลือข้าปล่อยให้เป็นหน้าที่ของท่าน” ศนิกะเอ่ยเรียบๆ กับพวกที่รออยู่ห่างๆ แล้วเดินออกไปจากโกดังร้างประหนึ่งว่าเขาไม่รู้ไม่เห็นด้วยพร้อมกับลูกเผ่าของเขา หนึ่งในนั้นหยุดชะงักแล้ววิ่งเข้าไปทัดทานหัวหน้าของตนแต่กลับถูกตะคอกใส่แล้วผลักอกอย่างแรง จนตัวมันกระเด็นหงาย หากอารมันไม่มีเวลาดูว่าเหตุการณ์ต่อไปเป็นอย่างไรเพราะบัดนี้เหล่านักรบที่เคยสวมหน้ากากกระทิงบัดบังโฉมหน้าเพื่อสวมรอยเป็นผู้ติดตามของศนิกะ กลับถอดออกแล้วทิ้งลงพื้นอย่างไม่ไยดี และก้าวเท้ามาหาอารมันอย่างช้าๆ แทนที่เจ้าเผ่าคารูณ หากแม้รู้ว่าจวนตัวทว่านักรบจากผาครุฑยังเอ่ยทักทายฝ่ายตรงข้ามด้วยน้ำเสียงร่าเริงไม่ทุกข์ร้อนประการใด “หน้ากากเขากระทิงหนักไม่ใช่เล่นเลยว่าไหมขอรับ ท่านรองตุลาการไม่เจอกันตั้งนาน ท่านดูเหมือนไม่เปลี่ยนเลยนะขอรับ ท่านพิทยา” เบื้องหลังหน้ากากเผ่าคารูณคือบุรุษใบหน้าผอมจนเห็นกระดูก นันย์ตาเรียวยาว มีเค้าเจ้าเล่ห์เพทุบาย นัยน์ตากลับแฝงไปด้วยความมุ่งร้าย พิทยาชี้นิ้วมาที่เทพเวนไตยก่อนจะออกคำสั่งอย่างหมายมั่น จากคุณ : run saya เขียนเมื่อ : 19 มี.ค. 54 22:47:45

ความคิดเห็นที่ 2 “จับมัน!” “ด้วยข้อหาใดกันหรือ ท่านพิทยา!” เสียงสวนกลับดังกังวานลั่นจนทำให้แม้แต่ผู้ติดตามอารักขาของรองตุลาการยังชะงักงันอยู่กับที่ หันไปหันมาเพื่อรอให้เจ้านายสั่งใหม่อีกครั้ง ทว่าพิทยาเองก็ไม่กล้าทำอะไรผลีผลาม เขามองเทพเวนไตยด้วยความรู้สึกแสนชัง แม้จะรู้สึกไม่พอใจแต่เขายังมีสติพอที่จะไม่ก้าวเท้าเข้าไปใกล้อารมัน ที่บัดนี้ได้เป็นถึงพิรเทพแล้ว หากวันนั้นข้าสังหารมันได้...ข้าคงได้เป็นหนึ่งในคณะเทพตุลาการแห่งศิลาลัยไปแล้ว ไม่ต้องเร่ร่อนไปมาทำงานให้เจ้าพวกคนแก่ในนครหลวงได้เสวยสุข เพราะมัน... “พิรเทพงั้นหรือ?” รองตุลาการมองอารมันตั้งแต่หัวจรดเท้าอย่างรังเกียจ “ชะ...หลักเกณฑ์ของป้อมนักล่าครานี้คงจะใช้ไม่ได้ถึงได้ปล่อยให้นภบาลปลายแถวอย่างเจ้า ซ้ำยังไร้สกุลสาแหรก ผ่านการทดสอบเข้ามา เห็นที...ข้าคงต้องหาทางไปตรวจสอบการทำงานที่เผ่าภูระบ้างแล้ว” อารมันเอามือเกาหลังคอทำท่าเห็นด้วย ทว่าท่าทางไม่ทุกข์ร้อนของอีกฝ่ายทำให้พิทยามองดูด้วยสายตาบิดเบี้ยว “ข้าพูดกับเจ้า ฟังอยู่หรือไม่!” พิทยาตะโกน “ท่านมีอะไรก็พูดตรงๆ ดีกว่านะขอรับ อย่าได้พาดพิงถึงผู้อื่นเลย” อารมันกอดอก พิทยาบ่นพึมพำในลำคอคล้ายไม่รู้ว่าจะจัดการอย่างไรดี แค้นก็แค้นใจนัก ทว่าเขายังมีดวงตาที่ไม่มืดบอดที่ตระหนักดีว่าอารมันไม่ใช่ผู้จะสามารถล้มลงได้ง่ายๆ ใช่สิ! ในเมื่อล้มมันได้ยากนัก ข้าจะทำลายมันจากทางอื่นก็ได้ จากนั้นจึงชี้มือมาทางอารมัน “อย่านึกว่าข้าจะโง่ ไม่รู้ไม่เห็นอันใด! เมื่อคืนมีมาริตเทพบุกรุกเข้าไปสังหารนางอสุรีอย่างอุกอาจท่ามกลางการป้องกันอย่างแน่นหนา เพราะนางตนนี้เป็นที่ต้องการตัวของโลกาธิบดี...ดังนั้นต้องมีชาวเทพร่วมมืออย่างแน่นอน และมาริตเทพที่มีฝีมือระดับทำลายกำแพงเวทของคุกใต้ดินและ สังหารเหล่าผู้คุมในช่วงเวลาเพียงตวัดดาบเดียว ในละแวกนี้มีแต่ข้ารับใช้ของเจ้าเท่านั้น เจ้า! แก! ในฐานะผู้สมรู้ร่วมคิดต้องโดนจับด้วย” “ท่านพิทยา” เทพเวนไตยจงใจเรียกนาม น้ำเสียงเริ่มจริงจังมากกว่าเดิม ราวกับสามารถคาดการณ์ล่วงหน้าว่าคู่อริกำลังคิดใส่ร้ายโดยอาศัยอดีตประวัติเทพสังหารของเมธินเป็นเครื่องมือ “ท่านเมธินได้เลิกเป็นเทวกาฬมานานแล้ว ท่านเองก็น่าจะรู้ ท่านอุมารวมทั้งอดีตเทพตุลาการแห่งศิลาลัยเองก็รับรองสถานะสามัญของท่านเมธิน ข้าคิดว่าเรื่องนี้น่าจะจบได้นานแล้วนะขอรับ เลิกจับผิดแล้วหาว่าข้าและท่านเมธินเป็นเหล่ามาริตเทพเสียทีเถิด” “เพียงคำมุสาหาความไม่ได้ของเจ้า คิดรึว่าข้าจะเชื่อ?” อารมันถอนใจยาว เดินขยับหนีง่ายๆ เหมือนไม่ต้องการสนทนาไร้สาระแบบนี้อีกต่อไป  ครั้นพิทยาเห็นว่าทำอย่างไรอารมันก็ไม่รู้สึกรู้สมเสียที จากนั้นเขาจึงพลันนึกเรื่องหนึ่งขึ้นได้ จริงสิ...มันยังไม่รู้เรื่องนี้ “เจ้ารู้ไหมว่าทำไมศนิกะถึงให้ความร่วมมือกับข้า ไอ้โง่สมองกระทิงนั่นมันนึกคิดอะไรด้วยปัญญาตนเองไม่เป็นหรอก ทั้งเรื่องไปล่อเจ้าออกมาที่นี่หรือชิงสาส์นท้ารบของจ้าวแดนตะวันออกเพื่อทำลายชื่อเสียงของเจ้า ทั้งหมดเป็นเพราะข้าบอกมันทั้งนั้น” เมื่อได้ยินหัวข้อที่เปลี่ยนไปของท่านรองตุลาการ อารมันชะงักฝีเท้าจึงหันมาตั้งใจฟัง ทำนองว่าให้พิทยาพูดต่อไป เทพตุลาการไม่รู้เลยว่าเป็นการตัดสินใจอย่างผิดพลาดที่สุด “ไอ้โง่นั่นดันหลงเชื่อว่าเมื่อปัญจยุทธสิ้นสุดลงมันจะกลายเป็นหัวหน้านักรบซ้ำยังได้วิวาห์กับบุษบามินตราน้องสาวคนเล็กของป้อมนักล่า เฮอะ! ไอ้ดักดานนี่เชื่อเต็มสมองน้อยๆ ของมันว่าแม่บุษบาอะไรนั่นจะยินยอมไปเป็นเมียคนที่สองของมัน น่าสมเพชนัก รู้ไหมมันแทบคลั่งเมื่อสาส์นขอวิวาห์ของมันถูกปฏิเสธนับสิบครั้งจากป้อมนักล่า นี่หากว่าข้าเป็นบังสรูย์ ข้าคงผ่าหัวมันออกมาแล้วตะโกนใส่ว่า ข้าไม่ยกน้องสาวให้ไอ้โง่อย่างแกหรอก แต่รู้ไหมว่าสาส์นขอวิวาห์ในครั้งต่อไปของเจ้าเผ่าคารูณจะทำให้ป้อมนักล่าปฏิเสธไม่ได้ เพราะสาส์นฉบับนี้มาจากข้า...” จากนั้นพิทยาดึงสารฉบับหนึ่งออกมาชูขึ้นในระดับสายตาของอารมัน แล้วกล่าวต่อโดยไม่ทันได้สังเกตอากัปกริยาที่เปลี่ยนไปของเทพเวนไตย แก้ไขเมื่อ 19 มี.ค. 54 23:23:53 จากคุณ : run saya เขียนเมื่อ : 19 มี.ค. 54 22:50:55

ความคิดเห็นที่ 3 “ใช่...สาส์นคำสั่งจากสภาตุลาการ แม้แต่เทวาทิศยังขัดขืนไม่ได้ ใช่...ข้าเอง ท่านพิทยา รองตุลาการแห่ง...” ทันใดนั้นเสียงของตุลาการพิทยาขาดหายกลายเป็นเสียงร้องขลุกขลักดังอยู่ในลำคอแทน ในวาระเร็วยิ่งกว่าเสี้ยวไฟปะทุเทพเวนไตยใช้พละเวทเพียงนิดเข้าถึงตัวเทพตุลาการ เหล่าเทพอารักขาที่ติดตามมากระเด็นออกไปคนละทิศทาง มือขวาของอารมันเอื้อมขยับในอาการคว้าจับสิ่งของได้กลางอากาศ ชั่วพริบตาเดียวบังเกิดมนตราสีทองเรืองราวดวงมณีต้องแสงไฟ เมื่อแสงนั้นจางลงกลับกลายเป็นอาวุธ มันคือกริชในปลอกสีดำสนิท ทั้งฝักยาวราวศอก เทพเวนไตยจงใจกระแทกด้ามจับไปที่ลำตัวของฝ่ายตรงข้ามอย่างจัง พิทยาล้มโครมลงในทันใด หากยังไม่ทันลุกยอดอกก็ถูกเหยียบจนลุกไม่ขึ้น แม้กริชที่จ่ออยู่ด้านหน้าในภาวะคุกคามจะยังไม่ถูกชักออกจนเห็นลวดลายของโลหะผสมคล้ายปีกนกอันเป็นศาสตร์โบราณที่มีเฉพาะเผ่าเวนไตยเท่านั้น หากพิทยาก็ไม่กล้าขยับตัวคล้ายเคยรู้ฤทธิ์เดชของอาวุธทรงฤทธิ์เล่มนี้มาก่อน “กะ..แก...” พิทยาลำล่ำละลัก “แกกล้าทำร้ายกระทั่งเทพตุลาการ ต้องโทษขั้นร้ายแรง...ข้าจะสั่งลงทัณฑ์เจ้า!” ดวงตาของอารมันวาวโรจน์ คล้ายนักล่ายามราตรี เขากล่าวด้วยน้ำเสียงที่แม้แต่เทพตุลาการยังต้องครั่นคร้าม “ลงทัณฑ์ข้างั้นหรือ? น่าขันสิ้นดี อย่างเจ้า...ทำไม่ได้หรอก!” ในเวลานั้นพิทยารู้สึกว่าสิ่งรอบข้างคล้ายเป็นความมืด อากาศรอบตัวเย็นเฉียบ หูดับ ตาพร่าเลือน ทุกสิ่งรอบกายหยุดลงกะทันหันและเห็นเพียงเลือนรางราวกับอยู่กลางหมอกควัน สายน้ำนิ่งสนิท ลมหยุดพัด แม้แต่เวลาก็คล้ายดั่งไม่เคลื่อนไหว น้ำเสียงก้องกังวานของเทพเวนไตยเป็นสิ่งเดียวที่มีอานุภาพดุจมหาเทพจากบรรพกาลกำลังบริภาษ เงาร่างด้านหลังอารมันเรืองรองดุจมีรัศมีสีทองคล้ายปีกที่เต็มไปด้วยเปลวไฟ ใบกริชในด้ามฝักถึงกับเรืองแสงและสั่นไหว ทว่าก่อนที่เหตุการณ์จะลุกลามต่อไป เสียงหนึ่งก็ขัดขึ้นพร้อมกันนั้นบังเกิดเงาสีดำไร้รูปร่างมาขวางทาง “หยุดก่อนอารมัน!”  “นายน้อย!” เมื่อได้ยินเสียงห้ามทำให้เทพเวนไตยได้สติ เขาดึงด้ามอาวุธออกห่างจากลำตัวของพิทยาและรีบก้าวถอยห่างออกมา ทว่าเทพตุลาการนั้นสิ้นสติเสียก่อนแล้วด้วยความกลัวสุดขีด ผู้ที่เพิ่งมาถึงคือทันวาที่รุดมาด้วยตาเดียวของอารมันพร้อมกับเงาร่างสีดำแลน่ากลัว ทว่าหลังจากนั้นร่างสีดำก็คืนมาในมิติปกติ จึงเห็นว่าที่แท้แล้วเขาคือเมธินนั่นเอง ทันวารีบรุดเข้าไปตรวจดูอาการของพิทยาอย่างเป็นห่วง ส่วนเมธินรีบวิ่งมาหานายน้อยของเขาและถามว่าเป็นอะไรหรือไม่ อารมันไม่ตอบกลับยืนนิ่งอยู่ครู่หนึ่ง ยกมือทั้งสองขึ้นมาแล้วกำเข้าหากัน หลับตาลง ส่ายศีรษะแล้วถอนใจยาวอย่างนึกตำหนิตัวเอง ทว่าหลังจากนั้นเทวะหนุ่มคล้ายจะนึกสิ่งใดขึ้นได้ เขามองไปที่ตาเดียวสลับกับตำแหน่งพระอาทิตย์ ทันวาคล้ายเดาอากัปกริยาของผู้เยาว์กว่าได้ว่าตั้งใจจะทำสิ่งใด “นักล่านกรอเจ้าอยู่ที่ด้านนอก ข้าสั่งเองว่าไม่ให้ตามเข้ามา” จากนั้นหันไปทางพิทยาที่เป็นลมสิ้นสตินอนกองอยู่บนพื้น “ไม่ต้องห่วงเจ้าโง่นี่อีกคนหรอก ไม่นานมันจะตื่นขึ้นมาแล้วคิดว่าฝันไปเท่านั้น” เขาเว้นวรรคช่วงหนึ่ง แล้วหัวเราะหึหึ “ฝันร้ายเสียด้วย” ทว่าเมื่ออารมันกำลังเปิดประตูออกไปยังลานปักษาเพื่อกลับไปให้ทันการแข่งขัน ทันวากลับเรียกไว้ “สักวันเจ้าจะบังคับมันได้อารมัน” ทว่าเทวะหนุ่มกลับแค่นยิ้ม เหมือนไม่เชื่อคำพูดของฝ่ายตรงข้ามเลยสักนิด เขาเอื้อมมือหยิบหน้ากากเผ่าเวนไตยที่อดีตเทวกาฬส่งให้ แล้วสั่งเรียบๆ “ท่านเมธินอยู่ช่วยทางนี้ก่อนนะขอรับ” เมื่อฝ่ายตรงข้ามรับคำ อารมันจึงเดินแกมวิ่งออกไปจากอาคารร้าง ไม่นานนักชายอาวุโสทั้งสองจึงได้ยินเสียงลมที่เกิดจากปีกนกหลายตัว จากนั้นจึงหันหน้ามามองกันเองแล้วต่างก็เขม่นซึ่งกันและกัน “อย่างข้าคงไม่บังอาจ ขอความช่วยหลือจากมาริตเทพอย่างท่านหรอก ด้วยเกรงฤทธิ์เดชนัก” ทันวาเริ่มก่อน “เทพต่ำชั้นเช่นข้า ไหนเลยคิดอาจเอื้อมเสนอหน้าให้ความช่วยเหลือแก่เทพตุลาการแห่งศิลาลัย ด้วยกลัวจะถูกลงลงทัณฑ์เสียก่อน ยังไม่ทันได้ลงมือ” แต่ถึงแม้จะผลัดกันปะทะคารมทว่าชายทั้งสองก็ร่วมมือกันโดยตลอด ***** จากคุณ : run saya เขียนเมื่อ : 19 มี.ค. 54 22:55:23

ความคิดเห็นที่ 4 “ขออภัยในความล่าช้าของข้า” เขากล่าวเสียงเรียบไม่ชายตามองเหล่าพิรเทพ ศนิกะยืนกระสับกระส่ายพลางขบเขี้ยวเคี้ยวฟันด้วยความแปลกประหลาดใจ  เพราะคิดว่าพิทยาน่าจะถ่วงเวลาอารมันได้นานกว่านี้ แม้ในใจของบังสูรย์อยากจะเอ่ยถามว่าเกิดเรื่องใดขึ้นหากฝ่ายตรงข้ามก็รีบกล่าวออกมาเสียก่อน “ข้ารู้ว่าท่านศนิกะคงได้ประกาศว่าข้าได้รับสาส์นท้าดวลจากจ้าวแดนตะวันออกแก่ทุกคนไปแล้ว” ความจริงเขาพูดถึงท่านมากกว่านั้นอีก...บังสูรย์คิดในใจ แต่ไม่ได้กล่าวออกมา บัดนี้เขายังตื่นเต้นไม่หายที่สามารถเห็นนักล่านกพร้อมสดายุจำนวนมากมายเท่านี้หากไม่ได้เดินทางไปถึงผาพญาครุฑ เป็นอีกครั้งที่บังสรูย์แน่ใจว่าฐานะของอารมันในเผ่าเวนไตยคงไม่ต่ำทรามแน่นอน “น่าเสียดายว่าเมื่อเช้าได้เกิดเหตุการณ์บางอย่าง...ทำให้สาส์นฉบับนั้นถูกเปลี่ยนมือมายังท่านศนิกะที่ต้องดวลกับจ้าวแดนตะวันออก แต่เอาเถอะ...เจ้ามาถึงเช่นกัน ข้าคงรอนสิทธิพิรเทพไม่ได้ แต่คงต้องให้เจ้าลงสนามกับบาเยนทร์ในวันพรุ่งนี้แทน” หากศนิกะกลับมองไปที่ฝ่ายตรงข้ามอย่างหวาดระแวงด้วยกลัวว่าอีกฝ่ายจะเผยสิ่งที่ตนร่วมมือกับรองตุลาการให้ป้อมนักล่าได้ล่วงรู้ ความผิดนี้อาจทำให้ป้อมนักล่านำมาใช้อ้างเพื่อปฏิเสธการขอวิวาห์ของข้าได้ตลอดกาล...ก่อนที่สติจะได้พลันฉุกคิดสิ่งใด ปากก็พูดออกไปก่อน “ตัวแทนจากผาพญาครุทหยุดก่อน!” อารมันหันกลับมาตามเสียงเรียก “ข้ายอมรับในคำแนะนำของท่านแต่ข้าเกรงว่าคงจะทำตามที่ท่านกล่าวมามิได้ และดูเหมือนท่านเองก็ได้บรรลุจุดประสงค์ในการดวลกับจ้าววังสุริยันสมใจ ข้าควรจะยินดีกับท่านใช่ไหม? แต่เห็นทีวันนี้ข้าคงต้องเสียมารยาท!” ศนิกะนิ่งอึ้งอีกครั้ง แม้อารมันจะไม่เผยว่าเหตุการณ์ที่แท้จริงเป็นอย่างไร แต่ประโยคที่อารมันกล่าวก็เดาเรื่องได้โดยไม่ยากเลย เจ้าเผ่าคารูณถึงกลับลืมมารยาทชี้หน้าอารมัน “เทพเวนไตย...บังอาจนัก เพียงแค่นักล่านกต่ำทราม เจ้าคิดว่ามีสิทธิอะไรมาหยามหยันข้าได้เช่นนี้” อารมันมองไปรอบๆ แล้วถอนหายใจแรง “แล้วท่านจะเอาอย่างไร?” เขาย้อนถาม  น้ำเสียงเริ่มเข้มขึ้น “ข้าศนิกะแห่งผาจามรี ข้าข้อท้าดวลกับเจ้า...อารมันแห่งเวนไตย!” สิ้นคำของเจ้าเผ่าคารูณบังเกิดเสียงดังเซ็งแซ่ไปทั่ว บังสูรย์ที่ได้ยินเสียงสนทนาของคนทั้งคู่ จึงลุกขึ้นยืนห้ามในฐานะเจ้าภาพ “นี่เป็นเรื่องระหว่างท่านทั้งสอง...แต่เอาเถิดในเมื่อท่านอยากให้ปัญจยุทธตัดสิน ข้ารู้สึกเป็นเกียรติยิ่ง” “นี่...ยิ่งไม่จำเป็นเพราะตัวข้านั้นไม่ต้องการใช้สนามปัญจยุทธเพื่ออวดอ้างตนแต่ประการใด” อารมันย้ำแต่ละคำด้วยน้ำเสียงหนักแน่น “ข้าเข้าใจเจตนาดีของท่านอารมัน แต่ว่าน่าเสียดายนักที่เจ้าเผ่าคารูณได้ร้องท้าท่านไปแล้ว ท่านมีศักดิ์ยศต่ำกว่าไม่ควร...เอ่อ...การศึกครั้งนี้ข้าเห็นว่าท่านคงไม่มีทางเลี่ยง” บังสูรย์กล่าวแทรก “วันนี้หากท่านทั้งสองได้สำแดงฝีมือให้ปรากฏแก่ชาวเทพเป็นที่เลื่องลือ...ไม่ว่าใครเป็นผู้พ่ายย่อมไม่ถูกว่าว่าเสียเกียรติแต่อย่างใด หากท่านอารมันปฏิเสธ ข้าคิดว่าคงไม่เหมาะ” บังสูรย์เตือน เทพเวนไตยถอนใจยาว หันไปมองศนิกะที่ยืนหอบหายใจหนักๆ สลับกับบังสูรย์ จากนั้นดูเหมือนเขาจะตัดสินใจได้  “เช่นนั้นข้าคงไม่มีทางเลือกมากนัก” อารมันกล่าวยอมรับ แม้น้ำเสียงของชายหนุ่มยังคงราบเรียบหากบุษบรรณกลับรู้สึกว่ามันกำลังปะทุอยู่ภายใน จากคุณ : run saya เขียนเมื่อ : 19 มี.ค. 54 23:14:52

ความคิดเห็นที่ 5 “แล้วท่านเห็นว่า...” เสียงบังสูรย์ขาดหาย เพราะจู่ๆ นักรบแห่งเวนไตยเปลี่ยนท่าทีกะทันหัน เขาจงใจเขวี้ยงกริชนักล่านกของตนที่เหน็บไว้อยู่หลังเข็มขัด ทั้งฝักพุ่งผ่านหน้าหัสรังสี บาเยนทร์ และตรงเข้าไปฝังในเสาไม้ที่อยู่ด้านข้างของเจ้าเผ่าคารูณอย่างรวดเร็วและแม่นยำ จนศนิกะถึงกับผงะเพราะมันเฉียดหูซ้ายเขาไปเพียงนิดเดียวเท่านั้น หากเพียงครู่เดียวศนิกะก็ตั้งสติได้ เขาก้าวมากระชากอาวุธของคู่ต่อสู้ออกมาจากเสา แล้วชูขึ้นเหนือศีรษะ จากนั้นลดแขนลงและเอามือมาทาบไว้กลางอก เป็นสัญลักษณ์ของเทพนักรบที่รับการท้าดวลจากคู่ต่อสู้ในสถานที่นี้ และเดี๋ยวนี้! “ย่อมได้ อารมันแห่งเวนไตย” ศนิกะขบกรามแน่นเอ่ยเสียงเครียด เมื่อถูกท้าทายกลางที่ชุมนุมเช่นนี้ เขาจึงไม่สามารถปฎิเสธ “ข้ายินดีรับคำท้าของท่าน” อารมันน้อมรับด้วยการค้อมคำนับตอบอย่างเป็นทางการ ผู้คนที่ได้ยินคำประกาศและท่าทางของอารมันต่างร้องเสียงฮือฮา ด้วยไม่คาดว่าเรื่องจะออกมาเช่นนี้ ในที่นี้มีนักรบจากผาจามรีคนหนึ่งกระโดดออกมาจากที่นั่งของตน แล้วยกกำปั้นขึ้น แล้วตะโกนทำนองว่า ‘ให้ได้อย่างนี้สิโว้ย’ จากนั้นเขาก็ไม่วิ่งกลับเข้าไปที่เดิม แต่กลับวิ่งไปรวมอยู่กับพวกนักล่านกที่เพิ่งมาถึงบริเวณลานประลอง จากนั้นเมื่อเสียงผู้คนสงบลง และอารมันกำลังขยับกายไปประจำที่ บังสูรย์จึงได้สบโอกาสถามเป็นการส่วนตัวว่าเกิดเหตุใดขึ้นกันแน่ แม้อีกฝ่ายจะมีหน้ากากบดบังอยู่ หากหัวหน้าป้อมนักล่ากลับรู้สึกว่าสายตาคมกริบนั้นทอประกายเจิดจ้าแว่บหนึ่งก่อนที่อารมันจะตอบด้วยน้ำเสียงที่ดังกว่าปกติ “สุนัขบ้ามันตามมารุมกัดน่ะขอรับ” ***** ครั้นเห็นว่าเหมือนจะหมดเรื่องแล้ว บังสูรย์ในฐานะเจ้าภาพจึงเร่งรุดไปถามความเห็นต่อจ้าววังสุริยันตรงๆ ถึงในปะรำของฝ่ายตรงข้าม ด้วยเกรงว่าฝ่ายนั้นจะโมโหเพราะถูกชิงตัดหน้า หากหัสรังสีกลับพยักหน้ายอมรับง่ายๆ จนเกือบจะหัวเราะน้อยๆ ด้วยซ้ำไป “ไม่เป็นไร ข้ารอได้ ไม่ว่าใครจะเป็นผู้ชนะก็ตาม” หัสรังสีเอ่ยเรียบๆ ไม่ระบุว่าใครจะเป็นผู้มีชัย แต่ดวงตาของเขาจ้องไปยังตัวแทนแห่งเวนไตยทุกฝีก้าว คล้ายจ้องจับลักษณะอาการของอารมัน “อีกอย่างหนึ่ง...” จ้าวแดนตะวันออกกล่าวขึ้นลอยๆ “ดูเหมือนว่าน้องชายท่านจะดีใจเสียอีก ที่คู่ต่อสู้เป็นข้ามากกว่าท่านศนิกะน่ะ เพราะจะได้ทำให้เขามีโอกาสอัดหมัดใส่ข้าได้ตรงๆ” หัสรังสีกล่าวทิ้งท้าย ***** คุยท้ายบท: อย่างที่นักอ่านสงสัยว่าอีตาอารมันไม่ธรรมดา, มันไม่ธรรมดาจริงๆ ค่ะ ตอนหน้าเป็นช่วงครึ่งหลังที่เป็นจุดสำคัญช่วงต้นเรื่องค่ะ ใครจะถูกแพ้คัดออกตามวาฬาไปติดๆ  หรือจะเกิดเหตุการณ์ใด? รามิตจะมาตอนไหนกันแน่? เฮียวิษเล่า? มาลุ้นคราวหน้าค่ะ  (บอกแล้วว่าตอนนี้มันยาวจัด) จากคุณ : run saya เขียนเมื่อ : 19 มี.ค. 54 23:18:20

ความคิดเห็นที่ 6 รามิตมาไม่มาไม่สำคัญแล้วครับ เพราะอารมันทะลึ่งแย่งซีนพระเอกไปแล้ว ศนิกะ ดูไปแล้วออกไปในทางน่าสงสารมากกว่าจะสมน้ำหน้า จากคุณ : GTW เขียนเมื่อ : 19 มี.ค. 54 23:59:14

ความคิดเห็นที่ 7 ดูคำผิดกับประโยคแปลกๆ ในกรอบแรกๆ นะคะ คราวนี้เจอหลายจุด ทันวา กับเมธิน ออกแนวซึน แบบคู่ในการ์ตูนบอยเลิฟ พิกลๆ นะเนี่ย...เค้าไม่ได้จิ้นนะ แค่รู้สึกแบบนั้นกับบทในตอนนี้... ส่วนรามิต เห็นด้วยกับคุณ GTW โดนแย่งซีนจนแทบไม่เหลือละ ถ้าบทรามิตไม่มาแบบเด่นจ้าท้าแว่นกันแดด (เอ่อ ไม่ใช่ ตาหัส) ก็คงทวงบทพระเอกคืนจากบทอารมันยาก เพราะนี่มันกี่หน้าในหนังสือรวมเล่มแล้วล่ะนี่ อ้อ ที่อารมันเข้มมาจากตอนที่แล้วถึงตอนนี้ เพราะอารมณ์ค้างจากพิทยาอะนะ เหอะ พิทยา = พริกไทยดำ แต่อ่านแล้วสับสนตารางจับคู่ดวล ต้องกลับไปอ่านตอนแล้วๆ ว่าใครจะดวลกับใครกันแน่ ตามตารางแรกๆ ตาหัสท้า ศนิกะท้า ท้าไปท้ามา ซางง จากคุณ : ซาลาสซา เขียนเมื่อ : 20 มี.ค. 54 00:52:55

ความคิดเห็นที่ 8 แวะมาอ่านก่อนครับ(ของตัวเองยังเขียนไม่เสร็จเลย...ฮือ) รังสี กำลังใช้กลยุทธ นั่งบนภูดูเสือกัดกัน ฝ่ายชนะยังไงก็ต้องบาดเจ็บ แถมยังได้ดูฝีมือแท้จริงของ มันระอา ด้วย ว่าแต่นิสัยแบบท่านรองตุลาการนี่ ได้ตำแหน่งมาได้อย่างไรกันนะ จากคุณ : zoi เขียนเมื่อ : 20 มี.ค. 54 08:25:09

ความคิดเห็นที่ 9 ยังหน้าแตกไม่พอครับ ยังมายืนยันว่ารามิตมาแล้ว มาแบบแทบคุมสติไม่อยู่ ด้วยอาการหึงหวงแบบสุดๆ แฟนข้าใครอย่ามายุ่ง สวัสดี จากคุณ : ชัดเจนน้องนาง เขียนเมื่อ : 20 มี.ค. 54 10:45:10

ความคิดเห็นที่ 10 อ้าว เกิดการสลับคู่ต่อสู้เสียแล้ว เหอๆ จากคุณ : ลูนาติก เขียนเมื่อ : 20 มี.ค. 54 18:25:19

ความคิดเห็นที่ 11 ตามมาอ่าน ไฟยังไม่ติด คุยไม่ได้ ครับ จากคุณ : ตานุ่นภารโรง (y4uc) เขียนเมื่อ : 20 มี.ค. 54 19:17:04

ความคิดเห็นที่ 12 ตามมาอ่านครับ จากคุณ : mementototem เขียนเมื่อ : 20 มี.ค. 54 21:16:36

ความคิดเห็นที่ 13 รามิตหึงจนลมออกหูแล้ว ฮ่าๆ แวบมาเม้นท์ก่อนออกไปทำธุระค่ะ จากคุณ : Setakan เขียนเมื่อ : 21 มี.ค. 54 10:37:02

ความคิดเห็นที่ 14 แวะมาคุยค่ะ, คุณ GTW: นั่นสินะคะ โดนอารมันแย่งไปหมดแล้ว ทำไงดี? (เอ๋า!) คุณ ซาลาสซา: อูย...คราวนี้เจอหลายที่เลย ขอบคุณมากค่ะ แต่..เฮ้ย...เมธินกับ ทันวา นี่รุ่นลุงกับรุ่นปู่แล้วนะคะ (สองคนอายุรวมกันเกินร้อยปีแน่) ดังนั้นไม่มีทางเป็นบอยเลิฟ แต่เป็นอังเคิลเลิฟ << อ้าว เฮ้ย! ไม่ใช่แล้ว! รอสักกลางๆ เรื่องจะมีบอกว่าสองคนมีความหลังกันอย่างไร บ๊ะ! ยิ่งอธิบายยิ่งเข้าทางยิ่งเข้าตัว ไม่เอาแล้วเว้ย ส่วนรามิตจะมาตอนไหน แล้วจะทวงบทพระเอกคืนจากอารมันได้หรือไม่? ข้อนี้ต้องตามอ่านยาวเลยค่ะ และต้องขออภัยกับตารางบอล เอ๊ะ! ตารางดวลค่ะ อธิบายง่ายๆ อย่างนี้...ไม่ว่าใครก็อยากเตะกับทีมท้ายตารางเพื่อจะได้ผ่านเข้ารอบชิง FA CUP ง่ายๆ << ศนิกะเลยกะว่าจะดวลกับอารมันก่อน แต่บังเอิ๊ญอีตาอารมัน (ที่เหมือนมาจากดิวิชั่น 4) ดันได้สาส์นท้าดวลจากตาหัสของคุณ ดังนั้นศนิกะซึ่งถือว่าตนอยู่ในพรีเมียร์ลีกแบบเดียวกับตาหัส เลย...อ้าว...เฮ้ย...ได้ไง? ศักดิ์ศรีมาจุกอยู่ที่อกชั่วคราว เลยไปชิงดวลกับตาหัสก่อน ส่วนการที่อารมันเขวี้ยงอาวุธของตนไปปักที่ด้านหน้าศนิกะนั้น ถือว่าเสียมารยาทนะคะ เพราะตนต่ำยศศักดิ์กว่า ปกติเขาต้องร่างสาส์นแล้วตอบรับดีๆ ค่ะ แต่อารมันคราวนี้มันโกรธ ต้องการดวลกับศนิกะ ณ บัดนาว เลยต้องใช้วิธีลัดแบบนี้ << ยาวเนอะ...แต่ก็ประมาณนี้แหละ คุณ zoi: เราไปอ่านเรื่องคุณมาแล้วค่ะ ก็ยังไม่เชื่อว่าคุณจะจบได้เป็นเรื่องสั้นๆ อยูดี ส่วน มันระอา ของคุณ จะได้สำแดงฝีมือที่แท้จริงหรือไม่? ต้องตามอ่านตอนหน้าค่ะ, ส่ว่นนิสัย แบบท่านรองพิ่ทยา << สมัยนี้หาได้ทั่วไป ไม่ยากหรอกค่ะ เป็นใหญ่เป็นโตกันทั้งนั้นด้วย คุณ ชัดเจนฯ: ยังยืนกระต่ายขาเดียวไม่เปลี่ยนแปลง ใช่หรือไม่? ต้องติดตามค่ะ หึงเหอ? ไม่หรอก ใครจะหึง? เค้ายังไม่ได้เป็นแฟนกันเสียหน่อย คุณ ลูนาติก: ใช่ค่ะ คู่นี้ดูเผินๆ เหมือนกำหนดผู้ชนะไว้แล้ว แต่...ยังมีอะไรอีกต้องอ่านต่อไปค่ะ คุณ y4uc: เอ๋? ไฟมาไวๆ นะคะ คุณ mementototam: ขอบคุณค่ะ มาให้กีบด้วย น่ารักจริง คุณ Setakan: อ้าว...ตกลงว่าฟันธง อารมัน = รามิต เพราะฉากนี้ไปแล้วหรือ? ปล. คุณ Scottie ไปไหนหว่า? จากคุณ : run saya เขียนเมื่อ : 21 มี.ค. 54 22:08:50

ความคิดเห็นที่ 15 มาแย้ว อ่านตอนนี้แล้วงงเล็กน้อยว่าหยามกันยังไงอะ รามิตไม่เคยแสดงออกว่าชอบบุษบรรณเสียหน่อยนิ ไม่ใช่หรอ (แบบว่ามันนานมาแล้ว) จากคุณ : scottie เขียนเมื่อ : 21 มี.ค. 54 23:32:26

ความคิดเห็นที่ 16 ^ ^ เย้ มาแว้ววว... เราก็เพิ่งถึงบ้านที่กรุงเทพฯ เหมือนกัน (กลับมาชั่วคราวเดี๋ยวก็ขึ้นไปใหม่) คราวหน้ามาคุยด้วยนะ ตอนนี้ไปนอนก่อนนะคะ จากคุณ : run saya (run saya) เขียนเมื่อ : 23 มี.ค. 54 00:24:19