ความคิดเห็นที่ 1 บทนำ จากฟากฟ้าสุราลัย... สูงขึ้นไป... สูงขึ้นไป... เหนือพื้นที่ระหว่างเส้นละติจูด 5 องศา 30 ลิปดาเหนือ ถึง 20 องศา 30 ลิปดาเหนือ และลองติจูด 97 องศา 30 ลิปดาตะวันออก ถึง 105 องศา 30 ลิปดาตะวันออกของดาวเคราะห์โลก อันเป็นที่ตั้งของผืนดินซึ่งถูกมนุษย์ผู้ถือกำเนิดบนดินแดนนี้ตั้งชื่อให้ว่า ประเทศไทย สูงขึ้นไป... เหนือท้องทุ่งนาป่าเขา แม่น้ำ ลำธารที่เสื่อมโทรมลงทุกวันๆ... เหนือถนนหนทาง และสิ่งก่อสร้างที่มนุษย์อายุแสนสั้นตะบันสร้างมันขึ้นมามากมายเพื่อความศิวิไลซ์... 7-17 กิโลเมตรจากผืนดิน... ชั้นโทรโพสเฟียร์ Troposphere ยัง... ยังไม่สูงพอ ต้องสูงขึ้นไปอีก... สูงขึ้นไป... เหนือเมฆหมอกพายุลมฝนใดๆ ที่มักไม่ค่อยตกต้องตามฤดูกาลเพราะความเลวทรามของมนุษย์ที่ช่วยกันผลาญทรัพยากร ทำลายล้างธรรมชาติกันอย่างหน้าชื่น 17 - 50 กิโลเมตรจากผืนดิน... ชั้นสตราโตสเฟียร์ Stratosphere ยัง... ยังไม่สูงพอ สูงขึ้นไปอีก... สูงขึ้นไป... เหนือชั้นโอโซนที่โหว่แหว่งจนไม่อาจแก้ไข ปล่อยให้รังสีอุนตร้าไวโอเลตผ่านเข้าไปจนมนุษย์ต้องค้นหาครีมกันแดดมาพอกทาผิวด้วยความกลัวแก่กลัวตายกันอย่างถ้วนหน้า 50 - 80 กิโลเมตรจากผืนดิน... ชั้นมีโซสเฟียร์ Mesosphere ยัง... ยังไม่สูงพอ สูงขึ้นไปอีก... สูงขึ้นไป... เหนือเพดานบินสูงสุดของเครื่องบินไอพ่นที่ขนส่งผู้โดยสาร สินค้า อาหาร พืชผักต่างๆ ที่นำเข้า-ส่งออกแลกเปลี่ยนกันทั่วทุกมุมโลกซึ่งถูกครอบงำด้วยระบบการค้าเสรีที่ทำให้คนเคยชินกินน้ำพริกกับปลาร้าหันมานิยมพิซซ่ากับซาชิมิ 80 - 450 กิโลเมตรจากผืนดิน... ชั้นเทอร์โมสเฟียร์ Thermosphere ยัง... ยังไม่สูงพอ สูงขึ้นไปอีก... สูงขึ้นไป... เหนือคลื่นวิทยุสื่อสารที่ส่งกันขวักไขว่ ตั้งแต่ข้อมูลสำคัญระดับชาติ ข้อต่อรองทางธุรกิจ ข้อความนัดหมาย กิจกรรมต่างๆ แม้แต่คำผุสวาท หยาบคาย หรือคำพร่ำพรอดบอกรักที่แสนอ่อนหวานของชาย-หญิง... ชาย-ชาย ชาย-ตุ๊ด หญิง-หญิง ทอม-ดี้ ฯลฯ ที่สับสนอลม่านล้านแปดอยู่ตลอด 24 ชั่วโมง 450 - 900 กิโลเมตรจากผืนดิน... ชั้นเอกโซสเฟียร์ Exosphere ยัง... ยังไม่สูงพอ สูงขึ้นไปอีก... สูงขึ้นไป... เหนือวงโคจรของ ‘ดาวไม่จริง’ ทั้งหลายที่ลอยล่องอยู่เพื่อคอยรับส่งสัญญาณต่างๆ ที่พวกมนุษย์ส่งหากันไปมา ทั้งสัญญาณแสดงตำแหน่ง GPS ถ่ายทอดสดบอลนัดสำคัญที่เตะกันอยู่อีกทวีปแต่ทำให้หลายๆ คนที่อยู่อีกทวีปหมดตูดได้ ยันไปถึงรายการโฟนอินข้ามประเทศมาคุยกับพี่น้องเพราะคิดถึงกันอย่างจริงใจ 900 กิโลเมตรขึ้นไปจากผืนดิน... ชั้นแมกเนโตสเฟียร์ Magnetosphere ยัง... ยังไม่สูงพอ สูงขึ้นไปอีก...สูงขึ้นไป... สูงจนถึงมิติที่นักวิทยาศาสตร์สมัยใหม่ส่องไม่เห็นด้วยกล้องไฮเทคใดๆ และเกินกว่าสมองที่อัดแน่นไปด้วยความรู้เต็มเปี่ยมเบียดทับจนสมองซีกขวาหมดสมรรถภาพไม่สามารถจินตนาการได้ถึงความวิจิตรงดงามของแดนสวรรค์ชั้นฟ้า จึงโมเมเอาว่า ณ ที่ความสูงขึ้นไปกว่าบรรยากาศโลกทั้ง 6 ชั้นที่ช่วยกันตั้งชื่อซะจำยากโคตๆ หลอกให้เหล่านักเรียนท่องเป็นนกแก้วนกขุนทองนั้นคือ ห้วงอวกาศอันว่างเปล่า... ความจริงหาได้เป็นเช่นนั้นไม่ เหนือกว่า 6 ชั้นบรรยากาศที่มนุษย์กายหยาบรู้จักในกาลปัจจุบันนั้นคือฉกามาพจร แดนสวรรค์ภูมิทั้งหกชั้นอันได้แก่... จตุมหาราชิกา ดาวดึงส์ ยามา ดุสิต นิมมานรดี และ ปรนิมมิตวสวัตดี หึหึ... ถึงจะจำยากเหมือนกัน แต่ไพเราะกว่าอะไรโป๊ดเฟียๆ พวกนั้นตั้งเยอะ เน๊อะ บนสรวงสวรรค์ชั้นยามากาลนี้มิได้ว่างเปล่าเลยจริงๆ... ยิ่งลึกเข้าไปในอุทยานอันดาษดารด้วยดอกไม้ทิพย์รอบสระโบกขรณี ภายในกำแพงแก้วที่รายล้อมปราสาททองขององค์ท้าวสยามเทวราช ยิ่งสว่างไสวไปด้วยแสงรัศมีจากดวงแก้วทั้งหลายและประกายรังสีจากมวลหมู่เทวดาผู้มีหน้าตารุ่งเรืองจากทั่วสารทิศ นี่ก็คืองานประชุมสุดยอดทวยเทพอาเซี่ยนที่ท้าวสยามเทวราชเป็นเจ้าภาพจัดขึ้นเหนือน่านฟ้าไทย โดยได้อัญเชิญพญาแถนเป็นองค์ประธาน งานนี้มีประเด็นร้อนที่ถกเถียงกันมากว่าแปดชั่วโมงสวรรค์นั้นได้แก่ จะช่วยเหลือพวกมนุษย์อย่างไรดีกับพิษเศรษฐกิจตกต่ำทั่วโลกอันส่งผลกระทบเป็นลูกโซ่ ทวยเทพต่างรายงานเป็นเสียงเดียวกัน โดยเฉพาะเทวดาไทย... “ข้าแต่องค์พญาแถนผู้เป็นใหญ่ หม่อมฉันต้องทนฟังเสียงเรียกร้องของผู้ชุมชุม เอ้ย... เสียงสวดอ้อนวอนของผู้คนมากมายจนไม่รู้จะช่วยใครก่อนดี” “ข้าแต่องค์พญาแถนผู้เป็นใหญ่ หม่อมฉันก็ต้องกระตุกเซียมซีให้กำลังใจผู้มาทำบุญขอพรจนเวียนเศียรเป็นที่ยิ่ง” ฯลฯ อีกมากมายจากปากคำของเทวดาประจำประเทศไทย องค์ประธานในการประชุมสดับแล้วตรัสด้วยความสงสัย “พวกเค้าไม่คิดจะแก้ปัญหากันเองเลยเร๊อะ เอะอะก็เรียกหาสิ่งศักดิ์สิทธิ์?” “เนื่องจากมนุษย์ไทยเค้ามัวแต่แยกสีเสื้อกันอยู่พระเจ้าข้า ก็เลยไม่มีกะจิตกะใจจะแก้ปัญหาสำคัญ” ท้าวสยามเทวราชทูลฟ้อง “อุเหม่ อะไรกัน พวกมันเห็นการแยกสีผ้าลงเครื่องซัก สำคัญกว่าปัญหาเรื่องปากท้องเชียวรึ?” “มิผิด ถึงได้เดือดร้อนมาถึงพวกเรา ด้วยคำอธิฐานสวดอ้อนวอนขอพรจากมนุษย์ไทยตาดำๆ อีกหลายล้านชีวิต พวกเราจึงพยายามหาทางช่วยเหลือประเทศไทยให้ฝ่าวิกฤตแฮมเบอร์เกอร์นี้ไปให้จงได้” “เบอร์เกอร์เน่าทางโน้น เหม็นถึงคนทางนี้ ” จู่ๆ เทวดาไทยหน้าใหม่องค์หนึ่งก็เอื้อนเพลงไทยทำนองร่วมสมัยออกมาแล้วตามด้วยคำถามที่ชวนให้เหล่าเทพอาเซี่ยนอื่นๆ พากันงง “ พวกท่านทราบรึไม่ว่าเหตุใด เบอร์เกอร์เน่าทางโน้น ใยจึงเหม็นถึงคนทางนี้?” ถามจบ ก็ตอบเสียเอง... “ฮั่นแน่... พวกท่านไม่รู้เร๊อะ หึหึ เฉลยล่ะนะ... ก็เพราะ ‘แมค ดอเน่า’ มันขยายสาขาไปทั่วโลกน่ะเซ่ ๕๕๕” หลังคำเฉลยแบบไทยๆ คือเสียงหัวร่อแบบไทยๆ (๕๕๕ ไม่ใช่ 555) สนั่นสวรรค์คั่นรายการ เป็นการแก้เครียดแบบไทยๆ “แถมข้างๆ แม๊คดอเน่า ยังมี เคนตักขี้ ติดตามเป็นเงาไปทุกสาขาอีกด้วย ๕๕๕” ก็นี่ไง...คนไทยเจอปัญหาเค้ามักจะไม่ซีเครียด เทวดาไทยก็ย่อมไม่ซีเครียด ๕๕๕ เดี๋ยวเราลองมาฟังบทวิเคราะห์ จากประวัติศาสตร์ ที่ทวยเทพบนสรวงสวรรค์เฝ้าติดตามเหตุการณ์กัน แต่จะซีเครียดหรือไม่นั้น คงต้องขึ้นกับระดับความเป็นไทยในจิตวิญญาณของท่านแล้วล่ะ... “ ดูเมื่อครั้งวิกฤตเศรษฐกิจปีพ.ศ. 2475 หลังสงครามโลกครั้งที่ 1 ในสมัยรัชกาลที่ 7 ซึ่งมีความรุนแรงติดต่อกันหลายปี แนวทางการแก้ไขปัญหาในสมัยนั้นพึ่งพาสินค้าเกษตรเป็นหลัก สยามส่งข้าวออกเป็นสินค้าที่ทำรายได้จนสามารถกู้วิกฤตผ่านพ้นมาได้” ท้าวสยามเทวราชเล่าถึงความหลัง “ชาวโลกในยุคนั้นรู้จักสยามผ่านพันธุ์ข้าวที่ประกวดพันธุ์ข้าวทั่วโลกในประเทศแคนนาดา ซึ่งได้รางวัลมาถึง 11 รางวัลจากรางวัลทั้งหมด 20 รางวัล ที่สำคัญ... พันธุ์ข้าวยอดเยี่ยมอันดับ 1 2 3 ของโลก ล้วนมาจากสยามประเทศทั้งสิ้น” พระแม่โพสพไทยเสริมความ “ช่างน่าภูมิใจแทนชาวนาไทยจริงๆ นะ แม่โพสพ...” พญาแถนเอ่ยชื่นชม เทพีแห่งข้าวยิ้มบางตอบองค์พญาแถนด้วยเสียงเศร้า “...แต่พันธุ์ข้าวเหล่านั้นสูญพันธุ์ไปหมดแล้วเพคะ! ” คำบอกเล่านั้นเรียกเสียงฮือฮาจากเทวาทั่วชั้นฟ้า... “แป่ว”... “เฮ่ย! จริงดิ”  “โห ทำไปได้”...  “ไรว้า”...  “พระเจ้าจ๊อด” “เงียบๆ กันหน่อย” องค์พญาแถนเคาะไม้เรียกให้เหล่าเทวาเงียบเสียงลงแล้วทรงบ่นอุบอิบ “...เราไม่ได้ชื่อจ๊อดนะ แหม... เรียกกันอยู่ได้ จ๊อดๆ ” จากคุณ : Acciacatura เขียนเมื่อ : 19 มี.ค. 54 22:57:56

ความคิดเห็นที่ 2 “...มาถึงคราววิกฤตเศรษฐกิจต้มยำกุ้ง เมื่อปี 2540 ที่ล้มกันระเนระนาด ไม่ว่าภาคอุตสาหกรรม ภาคการบริการ ภาคการค้า อสังหาริมทรัพย์ แม้แต่ธนาคารก็ยังเจ๊งกันเป็นแถ๊ว... แต่ภาคเกษตรกรรมไม่ได้เจ๊งตามเค้าไปด้วย” ท้าวสยามเทวราชเล่าเรื่องราวต่อมา “ข้าวขาวดอกมะลิ 105 เป็นพันธุ์ข้าวที่ได้รับความนิยมมากที่สุดในโลก ตลาดข้าวหอมมะลิเติบโตขึ้นทุกปีๆ ในปีพ.ศ. 2544 นั้น รัฐบาลจีนได้ลงนามทำสัญญาขอซื้อข้าวหอมมะลิจากไทยสูงถึง 400,000 ตัน เชื่อกันว่าความต้องการจริงๆ น่าจะสูงกว่านั้นมาก ตลาดของข้าวหอมมะลิในสหรัฐอเมริกาก็เติบโตเช่นเดียวกัน โดยปี 2541ปริมาณการส่งออกสูงถึง 578,475 ตัน จนกำลังผลิตไม่พอเพียงกับความต้องการทีเดียว ” พระแม่โพสพรายงานเสริม “...นั่นเฉพาะข้าวพันธุ์ขาวดอกมะลิ 105 เท่านั้นนะเพคะ หากพูดถึงภาพรวมในปีพ.ศ. 2543 มูลค่าการส่งออกผลิตภัณฑ์อาหารของประเทศไทยมีมูลค่าถึง 10,480 ล้านเหรียญสหรัฐฯ โดยติดอันดับที่ 14 ของโลกเลยทีเดียว "อย่างงี้สิเล่า เค้าถึงได้มีสโลแกนว่า... เกษตรกรแข็งขัน เป็นกระดูกสันหลังของชาติ ไทยจะเรืองอำนาจ เพราะไทยเป็นชาติกสิกรรม ฮู่เร่ฮ่าฮ่า" เหล่าเทวดาไทยต่างปรบมือส่งเสียงเชียร์กันสนั่นสวรรค์ “สมแล้วที่ประเทศไทยได้ชื่อว่าเป็นครัวของโลกจริงๆ นะเนี่ย สถิติการส่งออกข้าวเป็นอันดับ 1 ของโลกมาหลายปี ...30% ของตลาดข้าวส่งออกในโลกนี้เป็นของไทย มากกว่าการส่งออกข้าวของพี่ใหญ่มะกันถึง 3 เท่า” “แล้วในปัจจุบันสมัยนี้เล่า ท่ามกลางวิกฤตเศรษฐกิจ แฮมเบอร์เกอร์เน่าทางโน้น เหม็นถึงข้าวทางนี้ด้วยหรือไม่ สถานการณ์เป็นเช่นไร?” ประธานในที่ประชุมเอ่ยถาม “ข้าแต่องค์พญาแถน ...ถึงแบร์ สเติร์นส์ จะพัง เลห์แมน บราเธอร์ส จะเจ๊ง เอไอจีจะเน่ายังไง มนุษย์โลกก็ยังต้องการอาหาร” “ปีที่ผ่านมา...พ.ศ. 2551 นอกจากวิกฤตแฮมเบอร์เกอร์แล้ว ยังมีวิกฤตอาหารโลก (Food Crisis) ทำให้ประเทศผู้ส่งออกข้าวรายอื่นๆ กลัวอดตายกันจึงมีมาตรการควบคุมการส่งออกข้าว แต่ไทยไม่มี จึงสามารถส่งข้าวได้มากถึง 10 ล้านตัน แถมราคาปรับตัวสูงขึ้น โดยเฉลี่ยอยู่ที่ราว 600 เหรียญต่อตัน คิดเป็นมูลค่ารวมประมาณ 6,000 ล้านเหรียญสหรัฐฯ” “โอ้โห!” “อื้อหือ!” “อ้าหา!” รายงานข่าวจากมารดาแห่งข้าวเรียกเสียงเสียงฮือฮาอีกครั้ง “นี่ล่ะหนาต้องขอบคุณความอุดมสมบูรณ์ที่พระแม่ทั้ง 3 ช่วยกันให้ไว้แก่ดินแดนสุวรรณภูมินี้ ในน้ำมีปลา ในนามีข้าวเน๊อะ พระแม่โพสพ เน๊อะ ...อ้าว แล้วนี่พระแม่ธรณีกับพระแม่คงคาไปไหนเสียเล่า?” “ทั้งสองขอลาป่วย เนื่องด้วยปัญหาสุขภาพ” ท้าวสยามเทวราชเป็นผู้ตอบ “อ้าว... เป็นไรล่ะ?” องค์ประธานหันไปถามพระแม่โพสพ ผู้เป็นสหายสนิทของเทพีอีกสององค์ “อ่า...” เทพีแห่งข้าวอ้ำอึ้ง ไม่รู้จะตอบอย่างไร แต่ทันใดนั้นเอง เสียงสัญญาณก็ดังขึ้น “โอ...ทั้งสองโฟนอินเข้ามาพอดี ขอเชิญองค์พญาแถนดูเอาเองเถิดเพคะ” บัดนั้น จอขนาดยักษ์สองจอก็ผุดขึ้นกลางอัฒจรรย์ที่ชุมนุมสวรรค์ดั่งเนรมิต! “แหม... สวรรค์เราก็ช่างทันสมัยไม่แพ้เมืองมนุษย์ เค้าฮิตโฟนอิน เราก็โฟนกะเค้ามั่ง ๕๕๕” ภาพในจอแรกนั้นคือพระแม่คงคา เทพีแห่งสายน้ำผู้เคยมีเทวะลักษณะงดงาม ทรงจระเข้เป็นพาหนะ กรทั้งสี่ถือดอกบัว หม้อกลาฮัม และตรีศูลย์ซึ่งเป็นอาวุธประจำกาย หากที่ทำให้เทวาทั่วชั้นฟ้าอุทานกันอย่างแตกตื่น นั่นกลับเป็นผิวกายที่เคยขาวนวลเนียนเรียบสดใสดุจดั่งสายน้ำยามนี้กลับกลายเป็นสีดำ แถมตะปุ่มตะป่ำผิดจากที่เคยคุ้นจนน่าตกใจ บนจระเข้พาหนะที่เคยประดับประดาด้วยดอกบัวงดงาม ยามนี้กลับกลายเป็นประดับด้วยขยะทั้งชนิดเปียกและแห้ง ส่วนจอที่สองคือพระแม่ธรณี เทพีผู้เป็นมารดาแห่งโลกนั้น ก็เรียกเสียงฮือฮาจากทวยเทพได้ไม่แพ้กัน ด้วยผิวกายที่เคยงดงามกลับแห้งแตกระแหงเป็นเกล็ดกรัง พระพักตร์ซีดเซียวดูห่อเหี่ยวไร้เรี่ยวแรง เส้นเกษาที่เคยยาวเงางามโดดเด่นเป็นเอกลักษณ์ กลับดูสังกะตัง อีกทั้งยังแห้งแตกปลายไร้น้ำหนักจัดทรงไม่ได้ชี้ฟูดูมิจืด ทั้งที่เมื่อสองพันกว่าปีก่อน มวยผมของพระแม่ธรณีนี้เคยชุ่มฉ่ำบีบได้น้ำมากมายขนาดขับไล่พญามารที่มาผจญ ช่วยให้เจ้าชายสิทธัตถะตรัสรู้สำเร็จเป็นพระสัมมาสัมพุทธเจ้าได้ “เกิดอะไรขึ้นกับพระแม่ทั้งสองเนี่ย? ทะ...ทะทำไมพระแม่คงคาถึงได้ดำปี๋แถมมีตุ่มอะไรขึ้นมากมายขนาดนั้น แล้ว... แล้วนั่น พระแม่ธรณี ทำไมถึงได้แห้งแก๋ แล้ว..แล้ว... ท่านคิดยังไงถึงได้ไปดัดผมทรงเอฟโร่แบบนั้น โธ่เอ๋ย... ฟูเชียว มันไม่เข้ากับท่านเลยนะ เสียดายมวยผมดีดี” “พวกเราเปล่าต้องการให้เป็นเช่นนี้เลยเพคะ แคกๆ แต่ด้วยน้ำมือของพวกมนุษย์... พวกเราจึง แคกๆๆ” พระแม่ธรณีพยายามอธิบาย แต่กลับสำลักจนพระแม่คงคาต้องช่วยเสริมอีกแรง “ใช่แล้ว นี่เป็นผลของมลพิษ แคกๆๆ... และสารเคมี... แคกๆๆๆ อา... พวกเราจะทนไม่ไหวแล้ว” “อุเหม่... พวกมนุษย์ทำไมถึงเลวร้ายอย่างงี้นะ ต้องเป็นเพราะพวกโรงงานอุตสาหกรรมเป็นแน่ ที่สร้างมลพิษทำร้ายพระแม่ทั้งสอง...  อ้าว ไม่ใช่รึ?” เทวีทั้งสององค์พากันส่ายพักตร์ปฏิเสธ “หาใช่ภาคอุตสาหกรรมอย่างเดียวไม่... แคกๆ ...พูดถึงมลภาวะ ใครๆ ก็มักนึกภาพโรงงานปล่อยน้ำเสีย พ่นควันพิษ รถติดบนถนน ชุมชนทิ้งขยะ แต่ไม่มีใครรู้ว่า... ทุ่งนาเขียวขจีที่ดูอีโค่เฟรนลี๊เฟรนลี่นั่นแหละตัวร้าย!” พระแม่คงคาฟ้ององค์พญาแถนด้วยความคับแค้น “คิดดูสิเพคะ ประเทศไทยใช้ผืนดินทำการเกษตร 130 ล้านไร่ จากพื้นที่ทั้งหมดราว 320 ล้านไร่ คิดเป็น 40% ของผืนดินทั้งประเทศ แค่กๆๆๆ... แล้วชาวนาชาวไร่พากันใส่ปุ๋ยเคมี ฉีดยาฆ่าแมลงและวัชพืชกันให้สนั่น พวกหม่อมฉันถึงได้ป่วยหนักถึงเพียงนี้ แคกๆ” พระแม่ธรณีเสริมความเข้าใจด้วยตัวเลขทางสถิติให้เห็นภาพชัดๆ “ใช่แล้วเพคะ จิตวิญญาณมนุษย์เสื่อมทรามลงทุกที... ชาวนาชาวไร่ที่เคยเชื่อ เคยเคารพยำเกรงในความยิ่งใหญ่ของฟ้าดิน... เคยบูชาธรรมชาติเป็นผู้ให้กำเนิด รักษาดินและน้ำดุจมารดา กลับไปหันไปพึ่งพาเทคโนโลยี นำเข้าเคมีมากมายมาใช้เร่งผลผลิตเพื่อนำไปแลกเปลี่ยนเป็นเงินตรา ทุกวันนี้ ข้าว... กลายเป็นเพียงสินค้า ชาวนารีบปลูกรีบขาย หาได้ปลูกด้วยจิตศรัทธาอย่างบรรพชนรุ่นก่อนๆ ไม่” พระแม่โพสพทูลฟ้องอีกองค์ “...นอกจากทำร้ายพระแม่ธรณีและพระแม่คงคาด้วยเคมีเกษตรแล้ว แม้แต่หม่อมฉัน พวกเขาก็ไม่เว้น ทุกวันนี้มนุษย์ใช้เทคโนโลยีชีวภาพตอนเมล็ดพันธุ์ข้าวให้เป็นหมันเพื่อธุรกิจอีกด้วยนะเพคะ” “บังอาจมาก! แม้แต่แม่โพสพผู้ให้อาหารยังชีวิตแก้พวกมัน ก็ยังทำกันได้ลงคอเชียวรึ? “พันธุ์ข้าวที่เคยมีอยู่หลากหลายตามธรรมชาติสูญหายไปเพราะกลไกตลาด... หากปล่อยให้มนุษย์ทำเช่นนี้ต่อไป อีกไม่นาน ข้าวจะคราวต้องสูญพันธุ์ สูญพันธุ์ด้วยเพราะสูญสิ้นความสามารถในการวิวัฒนการ แม้จะเห็นต้นข้าวอยู่เต็มทุ่งนาก็ตาม ” “พวกชาวนาขายข้าวจนร่ำรวยมหาศาล แต่กลับอกตัญญู ตอบแทนคุณมารดาทั้งสามเยี่ยงนี้ได้อย่างไร?” “หืม? ...ชาวนา...ร่ำรวยมหาศาลรึเพคะ?” “อ้าว ก็พระแม่โพสพรายงานเองนี่ ว่าข้าวไทยขายดิบขายดี ส่งออกได้แชมป์ทุกปี ปีที่แล้วชาวนาไทยขายข้าวได้ตั้ง 6,000 ล้านเหรียญสหรัฐฯ มันตั้งสองแสนล้านบาทไทยเชียวนะ ชาวนาก็ต้องร่ำรวยมากสิเล่า” “โอ...ไม่ใช่แล้ว ชาวนาไทยส่วนมากยากจนนะเพคะ” มารดาแห่งข้าว เทพีผู้ใกล้ชิดชาวนาที่สุดฟันธงฉับ! “ ไม่เชื่อถามธกส.ได้” “สถิติหนี้สินต่อครัวเรือนของเกษตรกรสูงขึ้นทุกปีๆ  หนี้สินเฉลี่ยต่อครัวเรือนเกษตรกรในปี พ.ศ. 2538 เท่ากับ 24,672 บาท กลายเป็น 37,231 บาทในปี พ.ศ. 2542 และจำนวนครอบครัวเกษตรกรที่ติดหนี้ก็มีมากขึ้นทุกปีๆ จากในปี พ.ศ. 2538 ที่มี 2,857,933 ครอบครัวกลายเป็น เป็น 3,379,163 ครอบครัวในปี พ.ศ. 2542” คำบอกเล่าของท้าวสยามเทวราชเรียกเสียงฮือฮาไปทั้งสวรรค์ “ จากการซื้อหนี้ของกองทุนฟื้นฟูและพัฒนาเกษตรกรเมื่อต้นปี 2550 พบว่าเกษตรกรเป็นหนี้โดยประมาณ 172,375 บาท/ราย คำนวนแล้ว หนี้สินเกษตรกรรวมกันไม่น่าจะน้อยกว่า 1 ล้านล้านบาท ” “โห... เค้ากู้ไปทำอะไรกันเยอะแยะ?” “เมื่อข้าว... กลายเป็นเพียง ‘สินค้า’ ชาวนา... ก็เป็นแค่ปัจจัยหนึ่งในการผลิตสินค้าเพคะ หรือแย่กว่านั้น ตอนนี้คำว่า ‘รากหญ้า’ กำลังฮิตเพคะ เค้าเรียกคนที่ปลูกข้าวให้กินว่า ‘รากหญ้า’ ” มารดาแห่งข้าวเล่าด้วยความอาดูร “อืม... เรียกซะโก้หรูเชียวนะ ใครวะช่างคิด (รึเปล่า?)” ประธานการประชุมทรงประชด “แต่...เดี๋ยวๆๆๆ... เดี๋ยวก่อน ชาวนาจะจนได้ไง แล้วไอ้เงินสองแสนล้านบาทที่ว่าขายข้าวได้มันไปไหนหมด?” “...” เงียบ... ไม่มีผู้ใดตอบข้อกังขาแห่งองค์พญาแถน “หม่อมฉันคงทูลได้แต่เพียงว่า... ยิ่งชาวไทยพัฒนาการผลิตการเกษตรให้มุ่งเป้าสู่การส่งออกมากเพียงใด ก็ยิ่งเพิ่มจำนวนประชากรภาคการเกษตรที่ยากจน แบกภาระหนี้สินและอดอยากมากขึ้นเพียงนั้น” องค์สยามเทวราชสรุป “...หากชาวนาถือว่าเป็นกระดูกสันหลังของชาติ ไทยก็กำลังหลังเดาะหลังเดี้ยง หมอนรองกระดูกพัง ไขสันหลังแหวะหวะ ใกล้ถึงคราวอัมพาตเต็มทีแล้ว” “อุวะ แล้วอย่างงี้ไทยจะรอดพ้นวิกฤตได้ยังไง ถ้าภาคการเกษตรไม่แข็งพอจะรองรับวิกฤตเหมือนทุกครั้ง ดูกหลังเดี้ยงแบบนี้?” “...” เงียบกันไปหมดทั้งสวรรค์ “แล้วนี่มีใครตอบเราได้บ้างว่า เกิดอะไรขึ้นกับชาวนา ทำไมถึงได้ติดนงติดหนี้เค้า ทั้งที่ขายข้าวได้ที่หนึ่งของโลก?” “...” “ไม่มีใครรู้รึ? ...แล้วชาวนาเล่า พวกเขารู้หรือไม่?” “...” “กระดูกสันหลังของชาติรู้ตัวไหมว่าไทยใกล้จะเป็นอัมพาตเต็มทีแล้ว?” “...” “ปัญหามันเกิดมาจากอะไร?” “...” “แล้วสมควรแก้ไขอย่างไร?” “...” ยังคงเป็นคำถามที่ไร้คำตอบ ความเงียบปกคลุมสรวงสวรรค์ชั่วขณะก่อนที่จะถูกเสียงหวานของเทพีแห่งข้าวทำลายไป “อ่า... หม่อมฉันคิดว่า หม่อมฉันพอจะทราบนะเพคะ... ทั้งเรื่องที่มนุษย์ช่วยกันทำร้ายหม่อมฉัน พระแม่ธรณีและพระแม่คงคา ทั้งคำถามที่ว่า ไทยขายข้าวได้มากมายแล้วไยชาวนายังยากจน ความจริง... สิ่งที่เกิดขึ้นมีความสัมพันธ์กันเป็นลูกโซ่ ลูกโซ่ซึ่งดูไปคล้ายกับพันผูกเป็นปมยุ่งเหยิงยากเกินแก้ไข หากความจริงหนทางแก้ปัญหาลูกโซ่นี้ มิได้ยากเย็นอย่างที่เห็นเลย เพียงแต่ว่า...” “เพียงแต่ว่า...?” “เพียงแต่ว่า คนส่วนใหญ่ไม่รู้ กระทั่งตัวชาวนาเองก็ไม่รู้ ตราบใดที่ยังขาด...” “ขาด...?” “วีรบุรุษ!” “วีรบุรุษ?” เทวาทั้งชั้นฟ้าถามเป็นเสียงเดียวกัน จากคุณ : Acciacatura เขียนเมื่อ : 19 มี.ค. 54 23:01:16

ความคิดเห็นที่ 3 “ถูกแล้ว... ตราบใดที่ไทยยังไร้วีรบุรุษ ปัญหาง่ายๆ ที่คล้ายยากแสนยากนี้จะไม่มีวันขจัดไปโดยที่เทวดาอย่างพวกเราก็ช่วยอะไรเขาไม่ได้ ผู้ที่สามารถแก้ปัญหานี้ต้องเป็นมนุษย์เท่านั้น” “วีรบุรุษ? ไอ้แบบที่ใส่กุงเกงในสีแดงอยู่นอกกุงเกงรัดรึงสีฟ้าน่ะรึ?” “อ่า... เอ่อ... องค์พญาแถนคงหมายถึงเฮียซุปฯ ...ก็นับว่าความหมายเดียวกันอยู่ เพียงแต่ว่า วีรบุรุษหรือ HERO ที่ว่านี้... ไม่จำเป็นต้องเป็นยอดมนุษย์ใส่ชุด ‘รัดลึงค์’ เสมอไป เขาผู้นี้ต้องเป็นเพียงมนุษย์เดินดินธรรมดาๆ อาจจะเป็นชาวนาที่มีจิตใจมุ่งมั่นศรัทธา ทำเพื่อชาติและเพื่อนร่วมชาติของเขา ขอเพียงแต่เขาจะได้รู้ซึ้งถึงปัญหา เขาย่อมแก้ไขได้ไม่ยาก” “ว่าแต่... เราจะไปหาฮีโร่ไทยคนนี้ได้จากที่ไหนกันเล่า?” เหล่าเทวาพากันตั้งคำถาม “นี่นี่นี่... นายคนที่หล่อๆ ที่จบอีตั้นแล้วไปต่ออ๊อกซ์ฟอร์ดอะไรนั่นเล่า พอจะใช้ได้ไม๊?” “อ่า... สำหรับคนนั้น... คงต้องปล่อยเขาไป แค่วุ่นเรื่องยุบสภาก็หมดเวลาแล้ว เรามิควรหวังพึ่ง” “ใช่แล้ว” พระแม่ธรณีเห็นด้วย “...แต่ถึงยังไง หม่อมฉันก็ภาวนาให้เขากับลูกพรรคจะทำแต่เรื่องดีงามเพราะเขาเอารูปหม่อมฉันตอนบีบมวยผมไปเป็นโลโก้พรรคด้วย ตอนเรื่องที่ดินสปก.4-01 ทำเอาขายหน้าจะแย่ เสียยี่ห้อแม่ธรณีที่สุด” มารดาแห่งแผ่นดินทรงบ่นด้วยความคับแค้น “เราไม่เชื่อว่าสยามจะขาดวีรบุรุษ” ท้าวสยามเทวราชเอ่ยด้วยความเชื่อมั่น “...เพียงแต่จะทำอย่างไรให้วีรบุรุษมนุษย์เดินดินผู้นั้นรู้ตัวว่า ‘เขาคือฮีโร่’ ?” แล้วเสียงปรึกษาหารือของเหล่าเทวดานางฟ้าก็ดังกระหึ่มไปทั่วสรวงสวรรค์... “มองจากบนนี้ จะหาเขาคนนั้นได้อย่างไร?” “ยากนะเนี่ย หรือต้องจัดฮีโร่เรียลิตี้โชว์ นักล่าฝัน ประกวดแล้วโหวตออกแบบบ้านเอเอฟ?” “ถ้าเขาเป็นแค่มนุษย์ไทยธรรมดา ไม่ใส่ชุดรัดลึงค์อย่างฮีโร่ในการ์ตูนญี่ปุ่นหรือหนังมะกัน พวกเราจะหาเขาเจอได้อย่างไร?” “น่าจะออกแบบชุดให้ฮีโร่ไทยใส่มั่งนะ จะได้แยกเขาออกจากคนธรรมดาได้ง่ายๆ เอาแบบไม่ต้องรัดลึงค์นักก็ได้ อายแทน” “อู๊ย ผูกผ้าคะม้ารอบเอวก็ไม่เห็นแล้วว่ารัดอะไร” “พอๆๆๆ...” ประธานในที่ประชุมชักจะทนไม่ไหวแล้ว จึงสั่งให้ยอดบรรดาเทวดาเงียบเสียงลงอีกครั้ง “ก่อนที่ไอเดียสวรรค์จะกระฉูดไปมากกว่านี้ เราขออาสาสมัครในบรรดาพวกเราลงไปตามหาวีรบุรุษผู้นี้ดีกว่า” “หม่อมฉันขออาสาเอง” พระแม่โพสพยกมือโดยไม่มีลังเล โดยให้เหตุผลแก่ที่ประชุมว่า... “ปัญหานี้ใกล้ตัวเราที่สุด พูดให้ถูกก็คือเป็นปัญหาของเราด้วย เทพีแห่งข้าวย่อมเข้าใจทุกข์ของชาวนามากกว่าใคร ที่สำคัญ... เรารู้คำตอบแล้วว่า ที่มาของปัญหาคืออะไร จะแก้ไขปัญหาได้อย่างไร” “ใช่แล้ว... แม่โพสพยังไม่ได้เฉลยเลยนี่นา ว่าทำไมชาวนาชาวไร่ถึงทำร้ายพระแม่ธรณีและพระแม่คงคา ข้าวไทยขายดีเป็นเทน้ำเทท่า แต่ทำไมชาวนายากจน ...แล้วที่ว่าปัญหามันเกี่ยวข้องกัน มันเป็นอย่างไร?” องค์พญาแถนท้วงถาม “ใช่ๆ ...แล้ววีรบุรุษผู้เป็นมนุษย์ธรรมดาคนนี้จะแก้ไขปัญหาได้อย่างไร?” ทวยเทพต่างพากันสงสัย “เราขอไม่ตอบคำถามเหล่านี้ หากขอให้ท่านทั้งหลายตั้งจิตติดตามไปดูการค้นหาวีรบุรุษของเรากันดีหรือไม่ แล้วพวกท่านจะไม่ใช่แค่ได้คำตอบข้อสงสัย แต่จะเข้าใจเรื่องราวของข้าวกับชาวนาไทยไปด้วยกัน” “ดีดี... พวกเราจะตั้งใจดู ทั้งส่งจิตให้พระแม่โพสพพบวีรบุรุษผู้นั้นเร็วๆ” “ใช่ๆ ... พวกเราจะได้ช่วยกันลุ้น ช่วยกันเชียร์ให้ฮีโร่ไทยกู้ชาติ และช่วยพระแม่ธรณีกับพระแม่คงคาได้สำเร็จ... กายภาพบำบัดกระดูกสันหลังของไทยให้กลับมาแข็งแรงเหมือนเดิม” “ช้าก่อน!...” ทวยเทพต่างเงียบแล้วหันมาตามเสียง องค์พญาแถนนั่นเอง “เราคิดว่า ไม่ควรปล่อยภาระอันน่าหนักใจนี้ให้แม่โพสพแต่เพียงองค์เดียว” “เราเห็นด้วย” ท้าวสยามเทวราชกล่าว “...ที่แล้วมา เทพีแห่งข้าวก็ช่วยชาติไทยมาตลอด ลำพังบุญคุณนี้ก็ทดแทนไม่หมดแล้ว “เราคิดว่างานนี้ควรมีบัดดี้! ...มีเทพหรือเทพีองค์อื่นใดอาสาช่วยแม่โพสพอีกแรงหรือไม่?” ประธานในที่ประชุมมองไปรอบๆ อัฒจรรย์แก้วซึ่งเต็มไปด้วยเหล่าเทวดานางฟ้าซึ่งต่างพากันเงียบ หันมองหน้ากันไปมา จนท้ายที่สุดกลับปรากฎร่างของเทพหนุ่มองค์หนึ่งก้าวออกมาเบื้องหน้าสยายปีกขันอาสาด้วยทีท่าสุดเท่ ท้าด้าม...ม... “เป็นเราเอง! ๕๕๕” ทวยเทพทั้งชั้นฟ้าเห็นดังนั้นต่างพากันอุทาน “หา?”... “เฮ้ย?” “ม่ายม้าง?”... “โอวโนว!!!” เทพองค์นี้มีอะไรผิดปกติหรือไร เหตุใดใครๆ บนสวรรค์ถึงได้แตกตื่นตกใจปานนั้น? เทพองค์นี้มิได้มีสิ่งใดผิดประหลาด น่าหวาดกลัว เขาทั้งรูปงาม ทั้งใจดี ถึงจะมีนิสัยขี้เล่น เจ้าสำราญ ก็นั่นก็คือเสน่ห์ที่ใครเห็นใครก็รัก อีกทั้งยังทรงพระเฟมัส (Famous) สุดๆ ไม่ว่าชาวสวรรค์หรือมวลมนุษย์ล้วนรู้จักดี เขาทรงนกแก้วเป็นพาหนะ มือถืออาวุธคู่กาย นั่นคือธนูและลูกศรซึ่งประดับด้วยดอกไม้หอมห้าชนิด ใช่แล้ว กามเทพนั่นเอง! “พวกท่านเป็นไรไป? เทพแห่งความรักอย่างเราอาสาช่วยชาติมั่งไม่ได้รึไง?” “เอ่อ... กามเทพเอย เหตุใดท่านจึงขันอาสาทำภาระกิจนี้เล่า ทั้งประวัติและอิทธิฤทธิ์ที่ท่านมี หาได้มีอันใดเกี่ยวข้องกับเรื่องของข้าวหรือชาวนาไม่?” “ข้าแต่องค์พญาแถนผู้เป็นใหญ่ หม่อมฉันรู้สึกผิดเป็นอย่างยิ่ง เมื่อใคร่คำนวนไปมา รู้สึกว่าปัญหาทั้งหลายทั้งปวงนั้น มีต้นสายปลายเหตุจริงๆ เกิดขึ้นเพราะหม่อมฉัน!” “หืม?” ชาวสวรรค์พากันงงไปตามๆ “...หรือท่านจะบอกว่า ความรักทำให้คนตาบอด ...ชาวไทยไม่ว่าจะนายกกี่สมัยหรือจะชาวนาชาวไร่ต่างก็ตาบอดมองไม่เห็นปัญหา เลยปล่อยมันเรื้อรังมาจนถึงตอนนี้งั้นรึ?” “แหม... ว่าไปโน่น... ๕๕๕ ...ที่ว่าเป็นต้นเหตุแห่งปัญหานั้น เพราะหม่อมฉันเพิ่มประชากรมนุษย์มากไปหน่อยต่างหากเล่า” “ใช่แล้ว! กามเทพพูดได้ถูกต้องที่สุด!” เทพีแห่งข้าวยืนยัน “ เรื่องของเรื่องก็คือประชากรมนุษย์มาก ความต้องการอาหารก็มาก” “ถ้าแม่โพสพเห็นดีด้วย เราก็ไม่ขัดข้องที่กามเทพจะลงไปช่วยแม่โพสพหาฮีโร่ไทยอีกแรงนะ” “ม่ายยยยย... ไม่นะเพคะ หม่อมฉันไม่ได้เห็นดีด้วยซักหน่อย แค่บอกว่า ต้นตอของปัญหาเกิดจากประชากรมากเป็นเหตุ แต่มิได้หมายความว่าหม่อมฉันโอเคกับบัดดี้ขี้เล่นเช่นกามเทพนะเพคะ” พระแม่โพสพรีบอธิบาย “...งานนี้เป็นเรื่องเครียด ไม่เหมาะกับเทพเจ้าสำราญ อีกอย่าง... หม่อมฉันไม่เห็นว่าอิทธิฤทธิ์แห่งศรกามเทพจะสามารถช่วยฮีโร่ไทยกู้วิกฤต ช่วยชีวิตพระแม่คงคาและพระแม่ธรณีได้ตรงไหนเลย” “เอ๋า... พระแม่โพสพ อย่าได้สบประมาทกันนักซี่ อะไรที่เราว่ามันไม่เกี่ยวๆ เวลาจะหาเรื่องใช้งบประมาณช่วยชาติ ยังทำให้มันเกี่ยวได้เลย อย่างช๊อปช่วยชาติงี้... เช็คช่วยชาติงี้...” “อย่าบอกนะว่า ท่านคิดจะทำโครงการ เซ็กช่วยชาติ?” “อิอิ” เทพหนุ่มส่งยิ้มกว้างเปี่ยมเสน่ห์แทนคำตอบ “โอ ไม่นะ” เทพีแห่งข้าวอยากร้องไห้ยิ่งกว่าตอนได้ยินข่าวเรื่องจำนำข้าวของรัฐบาลไทยอีก ยิ่งได้ยินเสียงเชียร์ลั่นสนั่นสวรรค์ของเหล่าเทวะแล้วแทบจะเป็นลม “เย้ เย้ สู้เค้า พ่อกามเทพ!”... “แจ๋วเจง”... “กู๊ดไอเดีย”... “สร้างสรรค์อย่างแรง”... “ซื้อๆ งานนี้ต้องกามเทพ”... “ให้มันได้อย่างงี้สิเล่า” “เอาล่ะ เสียงข้างมากถือเป็นมติสวรรค์ตามระบอบประชาธิปไตย ในเมื่อใครๆ ก็อยากเห็นกามเทพช่วยชาติ ก็เป็นอันว่าตกลงตามนี้ล่ะนะ แม่โพสพ” ประธานในการประชุมกล่าวสรุป “ น่า... ให้โอกาสเทพแห่งความรักได้พิสูจน์ฝีมือหน่อยนะ” “อย่ามองเราเช่นนั้นซี่...บัดดี้” กามเทพรีบเนียนเรียกเทพีแห่งข้าวเป็นบัดดี้ซะเลย “...ไอ้เซ็กช่วยชาติน่ะ เราป่าวพูดนา ท่านคิดเอาเองไปถึงไหนๆ ต่างหาก” “หวังว่าท่านคงไม่ทำอะไรบ้าๆ นะ เราไม่ค่อยอยากจะไว้ใจเล้ย” “ไม่บ้าแน่ๆ สัญญา... เราก็แค่อยากช่วยท่านจริงๆ นา ...ด้วยพลังแห่งศรรักของเรา แม้จะไม่เข้ากับคอนเซ็ปเรื่องข้าวกับชาวนาสักเท่าไหร่ แต่...อย่าลืมว่า... เอ่อ... “ กามเทพหนุ่มพยายามนึกหาหลักการและเหตุผลมาประกอบ “...ความรักทำให้โลกสดใส...๕๕๕” พูดออกไปแล้วฟังไม่ค่อยสมเหตุสมผลเท่าไหร่ จึงหาภาษิตอื่นๆ มาเอื้อนเอ่ยให้เข้าสถานการณ์ “ ความรักอยู่ที่ไหน ความสำเร็จอยู่ที่นั่น ๕๕๕” เอาเข้าไป “...ที่ใดมีรัก ที่นั่นย่อมมีปลา ที่นาย่อมมีข้าว ๕๕๕” เอาเข้าไป “จะไหวไหมเนี่ย?” องค์พญาแถนและท้าวสยามเทวราชพากันส่ายเศียร เรามาติดตามดูพร้อมๆ กับเหล่าเทวดานางฟ้าบนสรวงสวรรค์กันดีกว่า ว่าเมื่อพระแม่โพสพแท๊กทีมกับกามเทพตามหาวีรบุรุษไทย... ฮีโร่ในร่างมนุษย์ธรรมดาสามัญแล้ว เรื่องราวจะเป็นอย่างไร วีรบุรุษผู้นั้นจะกู้ชาติ ฝ่าวิกฤต ช่วยชีวิตพระแม่ธรณีและพระแม่คงคาได้สำเร็จหรือไม่ “จะไม่มีรายการเซ็กช่วยชาติแน่นะ” พระแม่โพสพหันมาย้ำอีกครั้ง กามเทพหนุ่มยิ้มหวานให้บัดดี้ แล้วหันกลับมากระซิบเบาๆ ทางนี้... “เดี๋ยวก็รู้ ...อิอิ” จากคุณ : Acciacatura เขียนเมื่อ : 19 มี.ค. 54 23:03:52

ความคิดเห็นที่ 4 ปั้นสิบ!!!!!  จากคุณ : หยกสีน้ำผึ้ง เขียนเมื่อ : 19 มี.ค. 54 23:36:12

ความคิดเห็นที่ 5 อา ลงไม่จบนี่เอง มาตามเก็บค่า ขอบคุณมากมายที่เอามาให้อ่านนะคะ ไม่ต้องลงจนจบก็ได้น้า จากคุณ : scottie เขียนเมื่อ : 22 มี.ค. 54 01:49:32