ความคิดเห็นที่ 1 8/1 รถยนต์ยุโรปคุ้นตาจอดถัดจากรถญี่ปุ่นคันเล็กอัดแน่นภายในรั้วบ้านเดี่ยวขนาดห้าสิบตารางวา บ่ายแก่เช่นนี้ รุ่งทิพย์เพิ่งกลับจากเรียนดนตรีไทยที่บ้านคุณครูท้ายซอยจึงไม่ทราบว่าคุณน้าของตนมีแขกมาพบ ที่สำคัญยังเป็นแขกที่เธอรู้ตัวดีว่าเขาไม่ชอบหน้าเธอเสียด้วย เด็กสาวเผลอนิ่วหน้าด้วยความหนักใจ พลโทกุญชรปรายตามองร่างเพรียวบางซึ่งบัดนี้เจริญเติบโตเต็มสาว ปรากฏส่วนเว้าส่วนโค้งพอเหมาะพอเจาะกับรูปร่างค่อนข้างเล็กนั้น ก่อนจะรับไหว้ด้วยแสงตาอ่อนลง เออนะ เขาเห็นแม่เด็กนี่ตั้งแต่ขี้มูกขี้ตาเกรอะกรัง ยังนึกเกะกะลูกตาในความไม่น่าดูของมัน จนต้องเลือกช่วงเวลามาเจอดารินทร์ยามไม่มีเด็กนั่นอยู่ร่วมชายคาเป็นการตัดรำคาญ ไม่น่าเชื่อว่าภายในเวลาไม่กี่ปี ‘ลูกเป็ดขี้เหร่’ จะกลายเป็น ‘หงส์’ ไปเสียได้ “อยู่ด้วยเรอะ” “ทิพย์เพิ่งกลับจากเรียนขิมที่บ้านคุณครูค่ะ” เด็กสาวตอบหวาดๆ “ทิพย์ไปเรียนน้าดาวให้นะคะว่าคุณลุงเสธ. มาพบ” “น้าเธอรู้แล้ว กำลังแต่งตัว ว่าแต่เธอเถอะ ปีนี้เรียนชั้นไหนแล้ว” “มัธยมหกค่ะ” “ไวจริง เดี๋ยวก็เข้ามหาวิทยาลัยแล้วสินะ คิดหรือยังว่าอยากเรียนอะไร” “ทิพย์อยากเป็นครูค่ะ” “ดี...ดี... แม่พิมพ์ของชาติ แล้วน้าเธอเห็นดีด้วยไหมล่ะ” “น้าดาวอยากให้ทิพย์เรียนบริหารหรือบัญชีมากกว่าค่ะ” “พูดเก่งขึ้นนะเธอ มา มานั่งใกล้ๆ ฉันนี่” รุ่งทิพย์ค่อยคลานเข่าไปนั่งพับเพียบอยู่ข้างเก้าอี้ชุดรับแขก อดประหลาดใจไม่ได้ว่าเหตุใดบุรุษสูงวัยจึงได้มีท่าทางราวกับเอ็นดูเธอขึ้นมา นายทหารใหญ่เพ่งพิศวงหน้ารูปไข่ซึ่งผุดผาดด้วยเลือดแห่งวัยสาวโดยไม่ต้องพึ่งเครื่องประทินโฉมใดๆ ด้วยความพอใจ เจ้าหล่อนมีส่วนคล้ายดารินทร์ไม่น้อยทีเดียว “นั่งคุยเป็นเพื่อนฉัน แล้วฉันจะช่วยพูดกับคุณดาวเรื่องการเรียนของเธอให้” “ขอบพระคุณค่ะ” พลโทกุญชรประคองมือบางซึ่งพนมไหว้ “มือเรียวดี ได้ยินมาว่าเธอเรียนเปียโนด้วยเรอะ” “ค่ะ” “ที่บ้านฉันมีเปียโนอยู่หลังหนึ่ง ของลูกสาวฉันเองแหละ แต่เจ้าตัวคงไม่กลับมาเล่นเสียแล้ว” แม้คนฟังจะไม่ได้ซักต่อ แต่ท่าทางตั้งใจฟังนั้นก็ทำให้ผู้เล่าอยากบอกเล่าสืบไป “ฉันส่งเขาไปเรียนเมืองนอก แล้วก็เลยทำงานต่อที่นั่นเสียเลย นานๆ หรอกจึงกลับมาที ดีแล้วที่เธอไม่คิดอยากไปเรียนเมืองนอกกับเขาบ้าง บอกตรงๆ ว่าฉันคงสงสารน้าเธอ ถ้าเธอจะเงียบหายไปเหมือนแม่เธออีกคน” “ทิพย์ไม่มีวันทิ้งน้าดาวหรอกค่ะ เธอมีพระคุณกับทิพย์มาก” “ได้ยินอย่างนี้ฉันก็สบายใจ” เมื่อต้องนั่งนานๆ ชายชราจึงขยับตัวขับไล่ความเมื่อยขบ “เอ้า นั่งมองอยู่ได้ นวดเป็นบ้างไหมเธอ มานวดไหล่ฉันทีซี่” รุ่งทิพย์ค้อมตัวอ้อมไปด้านหลังเก้าอี้ยาว ลงแรงบีบนวดแผ่วเบาในทีแรก ก่อนจะเพิ่มแรงขึ้นจนบุรุษสูงวัยเอ่ยชม “ทิพย์ ทำอะไรฮึ” เสียงแข็งถามด้วยความไม่พอใจ เมื่อเห็นบุตรสาวของตนพาตัวเข้าไปใกล้ชิดนายทหารใหญ่เกินงาม “ฉันรอเธอจนเมื่อยน่ะซี ถึงได้ให้เด็กนี่มานวดให้” “ดาวเรียบร้อยแล้วค่ะ ไปกันเลยนะคะ” ดารินทร์ตรงเข้าไปคล้องแขนไว้ พลโทกุญชรไม่ทันได้รับไหว้เด็กสาวเสียด้วยซ้ำ เมื่อถูกบังคับกลายๆ ให้เดินไปพร้อมกัน จากคุณ : ภาพิมล (thezircon) เขียนเมื่อ : 20 มี.ค. 54 11:37:35

ความคิดเห็นที่ 2 “ที่ที่เธอชวนฉันไปดูวันนี้ เธอว่าจะเอามาทำอะไรนะ” “ดาวอยากเปิดสถานเสริมความงามแบบครบวงจรน่ะค่ะ รักษาตั้งแต่สิวฝ้าไปจนถึงศัลยกรรม แล้วก็มีสปาด้วย นี่ก็ชวนคนมาร่วมหุ้นได้พอสมควรแล้ว หุ้นส่วนใหญ่อย่างเสธ. จะยอมน้อยหน้าได้หรือคะ” “มันไม่อยู่นอกเมืองไปหน่อยเหรอ รังสิตนี่น่ะ” “ราคาที่ดินในเมืองหลายไร่แบบนี้แพงอักโขอยู่นะคะ อีกอย่างดาวก็ตั้งใจให้สาวๆ ที่มาใช้บริการรู้สึกผ่อนคลายที่สุด ทั้งจากบรรยากาศและสายตาที่เฝ้ามอง” “ฉันไม่ค่อยรู้เรื่องพวกนี้เสียด้วยซี” “ดาวตั้งใจจะทำงานนี้ให้ดีที่สุด เก็บไว้เป็นกิจการหลักเลยค่ะ เผื่อยัยทิพย์เรียนจบมาก็มีงานทำไว้เลี้ยงตัวและดาวในอนาคตได้ เพราะฉะนั้นท่านมั่นใจได้เลยค่ะว่าการลงทุนครั้งนี้จะปลอดภัยอย่างที่สุด” “ฉันเชื่อใจเธอ” ฝ่ามือหยาบกร้านเอื้อมมากุมและฉวยโอกาสลูบไล้หลังมือบาง ดารินทร์นึกรังเกียจมือคู่นี้อย่างไม่เคยเป็นมาก่อน อดนำไปเปรียบเทียบกับมือหนาซึ่งอบอุ่นด้วยเลือดเนื้อจากบุรุษอีกคนไม่ได้ ก่อนจะกดเก็บความรู้สึกเหล่านั้นลงไปและเพ่งสมาธิไปยังถนนหนทางข้างหน้า “ดีเหมือนกัน ถ้าเธอตั้งใจจะลงทุนกิจการนี้เป็นงานหลักล่ะก็ ฉันอาจซื้อหุ้นมากหน่อย” “จริงหรือคะ” “จริงซี” พลโทกุญชรวาดแผนการในอนาคตต่อไปไกลกว่านั้น หากวันใดที่เขาหมดอำนาจบารมี และ ‘รสริน’ บุตรสาวซึ่งเป็นดั่งแก้วตาดวงใจกลับมา เขาจะได้มีหลักทรัพย์ให้ลูกอุ่นใจ เออนะ คิดถึงเรื่องลูกตนแล้วก็ไพล่ไปนึกถึงเด็กสาวอีกคน “แต่เธอไม่ต้องไปบังคับฝืนใจยัยทิพย์ให้มาช่วยงานเธอหรอกนะ ฉันว่าจ้างคนที่เขาเชี่ยวชาญดีกว่า” “ท่านไม่ไว้ใจยัยทิพย์หรือคะ” “เปล่า แต่ฉันไม่อยากบังคับฝืนใจใคร เธอไม่รู้สึกหรอกหรือว่าหลานเธอคนนี้ไม่เหมาะจะเป็นนักธุรกิจ” “ยัยทิพย์คงมาพูดอะไรกับท่าน ไม่ยักรู้นะคะว่าท่านเกิดเมตตาแกขึ้นมาเสียแล้ว เมื่อแกโตเป็นสาวสวยเสียด้วย” หญิงสาวเอ่ยอย่างแง่งอน นายทหารใหญ่หัวเราะขัน มั่นใจในตัวเองว่าอีกฝ่ายหึงหวงตน “ไม่เอาน่า ฉันอยู่กับเธอมากี่ปีแล้ว นานกว่าเมียตบเมียแต่งเสียด้วยซ้ำ” “ดาวไม่เคยขอให้ท่านเลิกยุ่งเกี่ยวกับใคร แต่เด็กคนนี้ดาวขอเถอะนะคะ เลี้ยงแกมาหลายปีดีดัก ไม่ใช่ลูกก็เหมือนลูกแหละค่ะ” “เห็นฉันเป็นเฒ่าหัวงูไปได้นี่ ไหนล่ะที่ที่เธอพาฉันมาดู จวนถึงหรือยัง” ดารินทร์ตอบรับด้วยความกลัดกลุ้มใจ พลโทกุญชรไม่ได้ให้คำมั่นอะไรแก่เธอเลย นอกจากเห็นเป็นเรื่องขบขัน วูบหนึ่งที่เธอคิดว่ามันอาจเป็นเวรกรรม หากเจ้าหล่อนก็รีบสลัดทิ้งด้วยไม่เคยเชื่อถือในสิ่งนั้นมาก่อน จากคุณ : ภาพิมล (thezircon) เขียนเมื่อ : 20 มี.ค. 54 11:38:22

ความคิดเห็นที่ 3 สนามหญ้าเล็กๆ หน้าบ้านถูกตกแต่งสวยงามด้วยไม้ดอกนานาพันธุ์ โดยฝีมือของเด็กสาวซึ่งไม่ค่อยได้อยู่ติดบ้าน หากทุกเสาร์อาทิตย์ที่กลับมา รุ่งทิพย์มักจะลงมือพรวนดิน ใส่ปุ๋ย ตัดแต่งกิ่งก้านด้วยตนเอง ไม้ดอกเหล่านี้ไม่ต้องหาซื้อเลยด้วยซ้ำ บ้านคุณครูสอนดนตรีไทยซึ่งอยู่ท้ายสอนปลูกไว้เต็มให้คนรักต้นไม้ไปเลือกเอาได้ทุกเมื่อ ส่งผลให้บ้านเดี่ยวสีขาวซึ่งมีรูปทรงเหมือนกันทั้งหมู่บ้านแลดูแตกต่าง สดใส มีชีวิตมีชีวาขึ้นด้วยดอกไม้เล็กใหญ่หลากสีสัน ดารินทร์สูดหายใจลึกเอากลิ่นหอมเย็นของดอกมะลิซ้อนเข้าไป แสงไฟในสวนสาดส่องให้เห็นว่ามันชูช่ออยู่ไม่ไกล ผู้ที่เพิ่งผ่านคืนวันอันเหนื่อยล้ากลับมาราวกับได้เพิ่มพลังใจจากการดูแลเอาใจใส่ของผู้ร่วมชายคา หากหญิงสาวยังไม่สบายใจเสียทีเดียว ความหวาดระแวงถึงความสัมพันธ์ระหว่างบุตรสาวตนกับท่านนายพล เกาะกุมพื้นที่ส่วนใหญ่ของใจเสียแล้ว เออหนอ ที่เจ้าหล่อนวิตกกังวลก็มีเค้าความจริงอยู่ ทว่าดารินทร์ไม่ทันเฉลียวใจเลยว่า... ผู้คิดไม่ซื่อกับลูกสาวตนหาใช่พลโทกุญชรไม่ แต่กลับเป็นนายทหารอีกคนหนึ่งต่างหากเล่า ดวงตาแดงเรื่อด้วยความอ่อนล้าจากการเฝ้าปรนนิบัติเอาใจบุรุษสูงวัยซึ่งเพิ่งแยกจากกัน ทอดมองร่างบางซึ่งกำลังหลับใหล เด็กสาวช่างพิสุทธิ์สะอาด น่าทะนุถนอมไปทั้งเนื้อทั้งตัว เหมือนดอกไม้ที่เจ้าตัวเขาปลูกนั่นเอง สัญชาตญาณความเป็นแม่ถูกกระตุ้น ดารินทร์บอกตัวเองว่าจะไม่ยอมให้ใครเด็ดดอกไม้ดอกนี้มาเชยชม ดอมดมสมใจแล้วทิ้งเป็นแน่ ไม่ว่าคนผู้นั้นจะเป็นใคร หรือมีอำนาจบาตรใหญ่เพียงใดก็ตาม “แม่...” มือบางซึ่งเอื้อมไปทัดผมให้บุตรสาวชะงักค้าง ก้อนเนื้อในอกพลันโลดแรง “น้าดาว” รุ่งทิพย์กะพริบตารู้สึกตัว สีหน้าเก้อกระดาก “มีอะไรหรือคะ เมื่อกี้ทิพย์ฝันไป” “ฝันว่าอะไรจ๊ะ” “ฝันว่าทิพย์กำลังเดินตามผู้หญิงคนหนึ่งที่ไหนสักแห่ง แต่ผู้คนพลุกพล่านมากเลยค่ะ แล้วก็...คลาดกัน” “ทิพย์เห็นหน้าผู้หญิงคนนั้นไหม” “ไม่เห็นค่ะ น้าดาว น้าดาวพอจะมีรูปแม่ไหมคะ” เสียงถามกระตือรือร้น คุณน้ากำมะลอนิ่งงันไป เด็กสาวใจแป้วเมื่อคิดว่าตนกำลังสร้างความลำบากใจแก่ผู้มีพระคุณ เธอสัญญากับตัวเองไว้แล้วว่าจะเลิกไขว่คว้าหาแม่อีก รวมทั้งน้าส้มเช่นกัน เธอเชื่อว่าสตรีทั้งสองคงมีเหตุผลที่หายออกไปจากชีวิตเธอเงียบๆ เช่นนี้ และหากพวกเขาอยากเจอเธอจริงๆ ก็คงมาพบได้ไม่ยาก ในเมื่อตลอดเวลาหลายปีมานี้เธอยังอยู่ที่เดิม ไม่เคยย้ายไปไหน วันเวลาที่ผันผ่านได้ถักทอความผูกพันระหว่างตนกับน้าดาวให้แน่นแฟ้นยิ่งขึ้น รุ่งทิพย์ทั้งรัก เคารพ และสงสารน้าสาวหมดใจ เมื่อโตพอที่จะรู้ว่าดารินทร์ต้องแลกอะไรบ้างเพื่อให้ได้มาซึ่งความเป็นอยู่สุขสบาย “น้าดาวต้องการอะไรหรือเปล่าคะ ทิพย์จะไปทำให้” “เปล่าจ้ะ น้าแค่นอนไม่หลับ” “เรื่องเย็นวันนี้ ทิพย์ขอโทษค่ะที่ทำให้น้าดาวไม่สบายใจ” เด็กสาวคาดเดาไปว่าอากัปกิริยาราวสนิทสนมระหว่างตนกับพลโทกุญชรเป็นต้นเหตุให้คุณน้าคลางแคลงใจ ซึ่งไม่ผิดไปจากความจริง “พูดขึ้นมาก็ดีแล้ว น้าอยากให้ทิพย์ระวังตัวมากกว่านี้ เราน่ะโตเป็นสาวแล้ว มันไม่งามหรอกนะที่จะพาตัวเข้าไปใกล้ชิดผู้ชาย” แก้มนวลแดงซ่าน หน้าม้านที่ถูกตำหนิจนไม่ทันได้อธิบาย “ยังไม่ถึงเวลาคิดเรื่องพรรค์นี้ หน้าที่เดียวของทิพย์ตอนนี้คือตั้งใจเรียนให้ดีที่สุด อย่าทำให้น้าผิดหวังเชียว” “ค่ะ” “จากนี้ไปก็พยายามเลี่ยงเสธ. เท่าที่จะทำได้ แต่อย่าให้น่าเกลียดจนเหมือนเราจงใจล่ะ ทิพย์รู้ใช่ไหมว่าน้าหวังดีกับทิพย์ที่สุด” “ค่ะ น้าดาว” “ดีจ้ะ ถ้าอย่างนั้นก็นอนเถอะ น้าจะไปนอนแล้วเหมือนกัน” รุ่งทิพย์มองส่งน้าสาวจนประตูห้องนอนปิดสนิทลง หากเธอก็ยังคงนั่งพิงพนักเตียงอยู่อย่างนั้น ไหล่สองข้างลู่ลงกับความคาดหวังที่ตนต้องแบกรับมากว่าหกปี จากคุณ : ภาพิมล (thezircon) เขียนเมื่อ : 20 มี.ค. 54 11:39:28

ความคิดเห็นที่ 4 เสียงออดหมดเวลาดังกังวานทั่วทุกชั้นของอาคารเรียน ก่อนประตูห้องหลายบานจะถูกเปิดออกพร้อมๆ กัน ตามด้วยเด็กนักเรียนชั้นมัธยมศึกษาปีสุดท้ายซึ่งทยอยออกมาจับกลุ่ม บ้างพูดคุยเรื่องข้อสอบ บ้างก็ชักชวนไปเลี้ยงฉลองกัน “ปีสุดท้ายแล้วนะทิพย์ เธอจะไม่ไปกับพวกเราจริงๆ เหรอ” “ไว้เรานัดเจอกันหลังจากนี้ก็ได้นี่จ๊ะ เข้ามหาวิทยาลัยแล้วเราคงไปไหนมาไหนเองบ้าง” “ให้มันจริงเถอะ เอ๊ะ! รถใครน่ะ ไม่ใช่รถน้าเธอนี่ ทิพย์” เจนจิราเพ่งสายตามองฝ่าฟิล์มกรองแสงสีเข้มของรถยนต์ซึ่งเคลื่อนมาจอดเทียบ ไม่ทันสังเกตเลยว่าใบหน้าของเพื่อนรักซับสีเลือดขึ้นมาทันตา ร่างผึ่งผาย สูงสง่าในเสื้อโปโลและกางเกงสแล็ค ก้าวลงมาหยุดยืนตรงหน้า เจนจิราเผลอฉีกยิ้มกว้างขวาง ไล่สายตาสำรวจดวงหน้าคมเข้มอันหล่อเหลาอย่างลืมสำรวมกิริยา รุ่งทิพย์พนมมือไหว้ ซ่อนแก้มนวลอันแดงซ่าน ก้อนเนื้อในอกเต้นโครมครามเมื่อได้พบเจอบุรุษที่ตนระลึกถึงอย่างไม่คาดฝัน เพื่อนสาวหันมองพลางชี้นิ้วยังชายหญิงสลับไปมาด้วยความงุนงง “นี่คุณโต้งจ้ะ ‘พันตรีพิรุณ ผาดสุวรรณ’ “ ท้ายประโยคลดเสียงลง “อ๋อ” เจนจิราลากเสียงยาวอย่างเข้าใจทั้งหมด ก่อนพนมมือไหว้อีกฝ่ายอ่อนช้อยเช่นกัน “เจนจิรา เพื่อนสนิทของทิพย์ค่ะ” “ทิพย์พูดถึงคุณโต้งให้ฟังบ่อยๆ เจนเพิ่งได้เห็นตัวจริงก็วันนี้” “เดี๋ยวเถอะ เราไม่เคยพูดเลยนะเจน” เด็กสาวหนีบแขนเพื่อนเบาๆ “ผมก็ได้ยินได้ฟังเรื่องเจนอยู่เหมือนกัน” รุ่งทิพย์มองค้อนคนที่ลดวัยลงมาพูดเล่นพูดหัวกับเพื่อนเธออย่างกลมกลืน แม้ภายในใจจะแอบปีติที่เขาไม่ถือตัวกับเด็กสาวเช่นพวกเธอ “จริงเหรอคะ ยัยทิพย์ต้องเผาเจนแน่เลย” “เราไม่ได้พูดสักหน่อย เจนล่ะก็ ไม่เชื่อใจเพื่อนเลยหรือไง” “แน่ะ เปลี่ยนมางอนเสียแล้ว เพื่อนฉัน” เจนจิราหัวเราะกิ๊ก “คุณโต้งมารับ ‘ยัยเด็กไม่รู้จักโต’ ใช่ไหมคะ รีบพากลับไปเถอะค่ะ เดี๋ยวจะปล่อยโฮเอาง่ายๆ” ‘เด็กไม่รู้จักโต’ ย่นจมูกใส่เพื่อนสนิท หากก็ยอมก้าวขึ้นนั่งบนเบาะข้างคนขับเมื่อชายหนุ่มเปิดประตูให้ จากคุณ : ภาพิมล (thezircon) เขียนเมื่อ : 20 มี.ค. 54 11:40:39

ความคิดเห็นที่ 5 คุณมนต้นไม้ (Setakan) - อิอิ แพรวก็เขินๆที่ต้องตอบฉากนั้นเหมือนกันค่ะ ขอบคุณสำหรับกิฟด้วยนะคะ พี่มาลัย - คู่นี้อยากลองดีทั้งคู่ ต้องดูว่าจะไปกันได้สักกี่น้ำค่ะ ขอบคุณสำหรับกิฟนะคะ คุณWaasuthep - ภาวนาให้ดาวคิดได้นะคะ ถึงจะทำงานแบบนี้แต่ดาวก็โหยหาความรักมาก เพราะชีวิตไม่สมประกอบตั้งแต่เด็กแล้วค่ะ คุณmakokchor - เรื่องพิรุณกับดาวนี่เป็นเพราะความตื่นเต้นประสาคนหนุ่มอย่างเดียวเลยค่ะ เมียงๆมองๆกันมานานจนรู้กันแล้ว ส่วนเรื่องทิพย์ยังมีความเอ็นดูเป็นพื้นฐานอยู่ด้วย แต่เมื่อคิดจริงจังแล้ว พิรุณย่อมคิดถึงหน้าที่การงานอันดับแรกแน่ค่ะ คุณ makokchor ถามมาพอดีมากๆ ตอนหน้าจะมีพูดถึงเรื่องนี้พอดีเลยค่ะ คุณscottie - คู่นี้ออกตัวแรงค่ะ แหะๆ พี่ไก่ - อิอิ มันสยึมกึ๋ยจริงๆแหละค่ะ ตอนเขียนแพรวก็คิดหาทางออกให้ทุกคนให้ดีที่สุด แต่เหมือนแต่ละคนเขามีแนวทางตัวเอง แพรวพยายามประคองไปให้เหมาะสมที่สุดนะคะ ขอบคุณสำหรับกิฟด้วยค่ะ คุณจิ๊บ - ขอบคุณสำหรับกิฟค่า จากคุณ : ภาพิมล (thezircon) เขียนเมื่อ : 20 มี.ค. 54 11:58:33

ความคิดเห็นที่ 6 แอบรู้สึกอยากให้เรื่องนี้จบแบบไม่มีใครสมหวังเลยสักคนค่ะ เกดไม่ค่อยชอบผู้ชายที่มีลักษณะจับปลาสองมือแบบนี้เลย คนนู้นก็อยากได้ คนนี้ก็ไม่ทิ้ง อยากให้ท้ายที่สุดแล้ว พิรุณต้องพบกับความผิดหวัง คนที่ปรารถนาอยากได้จริงๆ หลุดลอยไปก็เนื่องจากเพราะการกระทำในอดีตของตัวเอง (ซาดิสต์ไปไหมเนี่ย เหอๆ) จากคุณ : makokchor เขียนเมื่อ : 20 มี.ค. 54 19:44:56

ความคิดเห็นที่ 7 ดูท่าว่า ตอนจบของเรื่องนี้จะมีคนสมหวังไม่กี่คน จากคุณ : อรุสา (npuiy) เขียนเมื่อ : 20 มี.ค. 54 20:02:31

ความคิดเห็นที่ 8 เราไม่ชอบพิรุณ ขอพระเอกคนใหม่ได้มั้ยคะ นะๆๆๆ มีแนวร่วมเยอะด้วยนะคะ 5555 เพิ่งเข้ามาเม้นเลยนะเนี่ย จากคุณ : Roxan เขียนเมื่อ : 21 มี.ค. 54 01:04:19

ความคิดเห็นที่ 9 มาเป็นแนวร่วมไม่ชอบพิรุณด้วยอีกคนค่ะ ประเภทอะไรได้มาง่ายๆ ก็เอาหมด ตำแหน่งหน้าที่ก็จะเอาไว้ ดาวให้ท่านิดหน่อยก็เอา มารุ่งทิพย์อีก ถ้ารุ่งทิพย์ไม่ระวังตัวก็คงไม่ปล่อยไปเหมือนกัน แต่บทนี้น่าห่วงรุ่งทิพย์เหมือนกันนะคะเนี่ย นายพลเริ่มเล็งๆ รุ่งทิพย์แล้ว จากคุณ : กุลธิดา (kdunagin) เขียนเมื่อ : 21 มี.ค. 54 02:10:26

ความคิดเห็นที่ 10 มาติดตามครับ ผมอาจจะเป็นคนอ่านที่สวนกระแสอีกแล้ว ในแง่ที่ว่าผมยังรู้สึกสนใจและชอบ - อาจจะถึงขั้นรัก- ตัวละครอย่างพิรุณอยู่นะครับ รวมถึงก็จะไม่ติดใจอะไรด้วยซ้ำถ้าสุดท้ายแล้วพิรุณจะเป็นพระเอกขึ้นมาจริง ๆ - พอดีผมเป็นพวกนิยมพระเอกออกเลว ๆ และกร้านโลกหน่อย ๆ 55 - ส่วนตัวมองว่าจุดด้อยของพิรุณยังไม่ได้เหลือรับอะไรนักเลยครับ ยิ่งมองในแง่ที่นิยายเรื่องนี้ก็ออกจะเป็นแนวดราม่าหนัก ๆ อยู่แล้วด้วย การที่่ตัวละครมีจุดด่างจุดดำเอาไว้จึงค่อนข้างมีเสน่ห์สำหรับคนอ่านอย่างผมมากเลยทีเดียว อันนี้เป็นความคิดเห็นส่วนตัวนะครับ พิจารณาจากตอนนี้ผมว่าพิรุณดูเหมาะกับรุ่งทิพย์อย่างประหลาด คือมันรู้สึกได้จริง ๆ ว่าถ้าสองคนนี้ลงเอยกันแล้วชีวิตคู่มันจะพากันไปรอดได้อย่างบอกไม่ถูก คืออาจจะไม่สวยงามชวนฝันนัก แต่มันจะไปรอด หาเหตุผลอธิบายไม่ได้เหมือนกันนะครับว่าทำไมคิดอย่างนี้ ส่วนความสัมพันธ์กับดารินทร์ อันนี้ผมไม่ได้มองว่าพิรุณผิดนัก ผู้ชายธรรมดา ๆ ที่หัวใจยังไม่ได้ยึดมั่นกับใครอย่างหนักแน่น เป็นธรรมดาอยู่แล้วที่จะโอนอ่อนไปกับความสัมพันธ์แบบนี้ แต่ถึงอย่างไรก็ติดตามต่อไปครับ เชื่อว่าผู้เขียนคงมีบทสรุปที่ลงตัวไว้เรียบร้อยแล้ว ^ ^ จากคุณ : Waasuthep เขียนเมื่อ : 21 มี.ค. 54 05:07:36

ความคิดเห็นที่ 11 มาตามเก็บค่ะ จากคุณ : scottie เขียนเมื่อ : 22 มี.ค. 54 23:31:49