ความคิดเห็นที่ 1 **** มาอ่านกันต่อค่ะ ตะวันสีหมากสุกคล้อยดวงลงจิ่ม๕ลับเหลี่ยมดอยทุกขณะ หากเจ้าของคุ้มยังคงทอดองค์บรรทมอย่างสบายมิมีทีท่าว่าจักทรงลุกขึ้นเตรียมพระองค์แต่อย่างใด นางข้าหลวงสาวหลายคนแวะเวียนเข้ามาเมียงมองอยู่เรื่อยๆ ทว่าไม่มีนางใดหาญเข้ามาปลุกพระบรรทมสักคนเดียว เอื้องคำรู้เข้าก็บ่นอย่างอ่อนอกอ่อนใจ “ไยเจ้าไม่ปลุกพระบรรทมเล่า นอนทับตะวันมันดีเสียเมื่อใด” “ข้าเจ้ารู้เจ้า แต่ว่า...” นางข้าหลวงผู้นั้นไม่กล้าพูดต่อ เพียงเท่านี้คนฟังก็นึกรู้ “กลัวเจ้านางน้อยทรงแกล้งเอารึ” คู่สนทนาพยักหน้าหงึก เอื้องคำระบายลมหายใจยาว กระบวนการช่างแกล้งมิมีผู้ใดเกินเจ้านางน้อย อันที่จริงไม่มีอันใดน่ากลัวสักน้อย เพียงแต่นางข้าหลวงที่ตามเสด็จมาถวายการรับใช้ที่เวียงสบสองนี้ล้วนแล้วแต่เป็นนางข้าหลวงที่เพิ่งถวายตัวเข้ามาใหม่ทั้งสิ้น แต่ละนางคงได้ยินนางข้าหลวงรุ่นพี่เล่าขานถึงวีรกรรมของเจ้านางกาสะลองเอาไว้มาก ซึ่งจริงบ้างไม่จริงบ้างตามแต่จักนึกเสริมเติมแต่ง ทั้งที่ผู้ถวายการรับใช้มาแต่เดิมรู้ดีว่า หากคนผู้นั้นมิได้ก่อความรำคาญพระทัยล้นเหลือแล้วล่ะก็ ไม่มีเสียล่ะที่จักทรงแกล้งเอาแรงๆ เอื้องคำอยากแก้ความเข้าใจผิดดั่งว่านั้น หากไม่มีเพลามากพอที่จักกระทำได้ นางจึงตัดรำคาญด้วยการเดินเข้าไปในห้องพระบรรทมเสียเอง “มาแล้วฤๅพี่เอื้องคำ” สุรเสียงใสตรัสทักทั้งที่อีกฝ่ายยังมิทันจักหับบานพระทวารเสียด้วยซ้ำ เอื้องคำหันไปมองก็เห็นนายสาวทรงลุกขึ้นมาประทับห้อยพระบาทอยู่ริมพระที่รออยู่ก่อนแล้ว จึงเดินเข้ามาสามก้าวแล้วเปลี่ยนเป็นทรุดตัวลงคลานเข่าเข้ามาหา “ทรงตื่นเมินแล้วฤๅเจ้า” “ตั้งแต่นางพวกนั้นมาด้อมๆ มองๆ แอบดูข้านั่นล่ะ ข้าจักรอดูทีรึว่ามีผู้ใดกล้าเข้ามา” เจ้านางกาสะลองทรงตอบกลั้วสรวลอย่างเห็นเป็นเรื่องขัน แต่อีกฝ่ายไม่ยอมขันด้วย “มิใช่เรื่องม่วน๖หนาเจ้า นางพวกนั้นมันบอกข้าเจ้าว่า กลัวเจ้านางน้อยทรงแกล้ง” “เป็นไรไปเล่า ปล่อยเข้าใจเยี่ยงนั้นล่ะ ดีเสียอีก ข้าเองก็ใช่จักชอบให้ผู้ใดมาวุ่นวายด้วยเสียหน่อย มีพี่กับพี่แจ้งหล้าก็พอแล้วหนา” “ข้าเจ้าก็อิดคนเดียวสิเจ้า” พระพี่เลี้ยงแกล้งบ่นอุบ “พี่ดูแลข้าคนเดียวยังบ่นเยี่ยงนี้ แล้วข้าต้องปกครองดูแลคนทั้งเวียงจักไปบ่นกับผู้ใด” เจ้านางกาสะลองตรัสพลางแย้มพระโอษฐ์เรื่อยๆ หากพระวาจานั้นทำให้พระพี่เลี้ยงรู้สึกผิดในใจหาน้อยไม่ แต่มิทันได้ทูลแก้ว่าอย่างใด ผู้เป็นนายก็ทรงลุกขึ้นยืนเสียก่อน “เข้ามานี่คงมิใช่แค่มาปลุกหรือมาบ่นให้ข้าฟังกระมังพี่ จักให้กาสะลองทำอันใดเจ้า พี่เอื้องคำคนงาม” ประโยคท้ายทรงทอดสุรเสียงอ่อนหวานแกมออดอ้อนอย่างที่ทรงเคยทำเมื่อยังเยาว์ชันษา เรียกรอยยิ้มอย่างเอ็นดูจากคนฟังหาน้อยไม่ เอื้องคำมองนายสาวด้วยสายตารักสนิท นางรู้สึกคล้ายเมื่อตะวา๗วันวานนี้เองที่เจ้านางกาสะลองตัวน้อยยังทรงวิ่งตุบตับเข้ามาถามหาขนมกับตน ยังทรงออดอ้อนยามที่นางแสร้งขุ่นเคืองเพลาที่ทรงซุกซนมิเชื่อฟัง มาบัดนี้เล่า ละอ่อนน้อยคนนั้นกำลังจักนั่งเมือง น่าภาคภูมิน้อยอยู่ฤๅ         แสงทิพากรลับหายจากปลายฟ้าแล้ว ตลอดทางเดินศิลาแลงซึ่งลาดพระบาทแดงทอดตรงสู่หอคำนั้น ทั้งสองฟากประดับด้วยตุงไชยหลากสีทอแทรกด้วยดิ้นทองเป็นรูปลายเครือเถาสลับด้วยรูปสุวรรณมยุระอันเป็นตราประจำราชวงศ์แห่งเจ้าหลวงเวียงฟ้าบนตุงไชยสีน้ำเงินสด ตุงไชยสีแดงทอแทรกรูปปักษิณสีห์ตราราชวงศ์เจ้าหลวงเวียงสบสอง แลรูปพิมทองทอบนเนื้อตุงไชยสีม่วงเข้มอันเป็นตราประจำพระองค์ของเจ้านางกาสะลองเอง ระยะห่างระหว่างเสาตุงแต่ละเสานั้น แทรกกลางด้วยโคมไฟแขวนอันมีสีสันแลรูปลักษณ์แผกไปตามแต่ที่คนคิดประดิษฐ์จักเห็นว่างาม หากรูปทรงที่ยืนพื้นนั้นเป็นรูปสัตว์ ดอกไม้ แลดวงดาว แสงไฟเหล่านั้นเมื่อตกกระทบกับดิ้นทองที่ทอแทรกในตุงไชยซึ่งแขวนสลับกับโคม จึงแลดูคล้ายกับลวดลายเหล่านั้นมีชีวิตกระนั้น ส่วนบริเวณข่วงลานหน้าหอคำนั้น ตั้งตั่งไม้สักสลักเสลาลวดลายเครือลดาตามแบบศิลปะเวียงสบสอง ส่วนตรงกลางนั้นเว้นเป็นดวงตราประจำราชวงศ์ลงรักปิดทองอย่างงดงาม ถัดออกไปราวสองวาเศษได้จัดปูเสื่อทอมือเนื้อดีขนาดกว้างยาวพอที่จักให้คนห้าคนนั่งได้ กลางเสื่อผืนนั้นจุดผางประทีปไว้เป็นที่สังเกตสำหรับเป็นที่ของข้าราชบริพารทั้งปวง แต่จักเป็นด้วยความจงใจหรือเหตุบังเอิญก็สุดรู้ ข้าราชบริพารทั้งสองเวียงได้ถือเอาลาดพระบาทเป็นเส้นแบ่งเขตระหว่างเวียงฟ้าแลเวียงสบสองอย่างชัดเจน กล่าวคือฝ่ายเวียงสบสองได้ยึดเอาเสื่อด้านซ้ายเป็นที่แห่งตน ทิ้งด้านขวาให้เป็นที่ของเวียงสบสองแทน บรรดาข้าราชบริพารจากทั้งสองเวียงต่างทยอยกันมาร่วมงานเรื่อยๆ จนแลดูหนาตา หากยังไม่ปรากฏองค์ประธานแห่งงาน อุ่นเมืองที่มาถึงตั้งแต่เพิ่งสิ้นแสงสูร มองไปที่ตั่งประทับว่างเปล่าของผู้เป็นนายแล้วก็ยิ้มหยันออกมาน้อยหนึ่ง จักมีอันใดอีกฤๅที่ทำให้แม่ญิงช้าได้ นอกจากการปรุงแต่งโฉมเพียงประการเดียว หากฝ่ายเวียงฟ้าคงเคยชินเสียแล้วจึงไม่มีผู้ใดรู้สึกผิดแปลกกับการที่เจ้านางกาสะลองเสด็จออกช้ากว่าที่ควรเป็น เขาเหลียวมองไปรอบบริเวณแล้วก็ต้องสะดุดอยู่ที่ชายหนุ่มร่างสูง ดวงหน้าเข้มขรึมที่กำลังจิบเมรัยสนทนาอยู่ด้วยสหายของตน อีกฝ่ายเองก็คล้ายจักรู้ตัวว่าถูกจ้องมองจึงเหลียวมาตามทิศที่เขานั่งอยู่ ดวงตาสีน้ำตาลมีแววดุแลเฉียบขาดสบประสานนิ่งนาน ริมฝีปากบางเหยียดยิ้มน้อยๆ พร้อมกับยกถ้วยเมรัยในมือขึ้นเชิงทักทาย อุ่นเมืองหน้าร้อนผ่าวขึ้นมาทันใด มิใช่ฤทธิ์สุราเป็นแน่ หากเป็นด้วยรอยยิ้มแลดวงตาที่มีแววประหลาดคู่นั้นต่างหาก มันแสดงถึงความรู้เท่าทันความคิดของเขาทุกสิ่ง ช่างเหมือนนัก เหมือนกับใครบางคนราวถอดออกมาจากพิมพ์เดียวกัน แม่ทัพเวียงสบสองจำใจยกถ้วยเมรัยในมือขึ้นรับการทักทายนั้น ก่อนเมินมองไปทางอื่นเสีย   เสียงประโคมดุริยดนตรีดังขึ้นเป็นสัญญาณการเสด็จมาถึงของเจ้านางกาสะลอง อุ่นเมืองละความสนใจจากทุกสิ่งหันไปมองยังลาดพระบาทเฉกเดียวกับข้าราชบริพารคนอื่นๆ ภาพที่ปรากฏต่อคลองจักษุนั้น ทำให้ผู้ที่ได้พบเห็นถึงกับนิ่งค้างไปในบัดดล แสงไฟรอบกายคล้ายจักดับหายแล้วไปรวมกันเพียงตำแหน่งเดียว คือวรกายโปร่งระหงที่เสด็จตามทางลาดพระบาทเข้ามาสู่บริเวณงาน ราตรีนี้เจ้านางกาสะลองทรงภูษาสีม่วงเข้มตลอดทั้งองค์ ซึ่งเมื่อต้องแสงชวาลาก็ช่วยขับพระฉวีผ่องให้งามยิ่งกว่าเดิมเป็นทบเท่าทวี ส่วนฉลองพระองค์ชั้นนอกนั้น มิได้ทรงฉลองพระองค์แก้วคลุมทับดั่งเคย กลับทรงใช้ภูษาสีนวลคล้องพระศอแทน ทรงกุณฑลเพชรรัตน์น้ำงาม รัดพระองค์เป็นทองชมพูนุทสุกปลั่งสายเป็นลายลดาพันเกี่ยวอย่างงดงาม ส่วนที่เป็นปั้นเหน่งนั้นทำเป็นรูปดอกพิกุลฝังด้วยนพรัตน์ชั้นเอก เฉกเดียวกับทองข้อพระกรแลพาหุรัด ทรงสังวาลพิมทองสะพายแล่งซ้ายแลพระจุฑามณีรูปเดียวกันกับสังวาลอันเป็นตราประจำพระองค์ การปรากฏพระองค์ในลักษณาการที่แปลกตาออกไปดั่งนี้ อย่าว่าแต่ฝ่ายเวียงสบสองที่มิเคยคุ้นกับผู้เป็นนายเลย แม้กระทั่งแจ้งหล้าแลข้าราชบริพารเวียงฟ้าซึ่งเคยเห็นเจ้านางกาสะลองมาแต่ยังเยาว์ชันษา ก็ยังเผลอตนมองจนแทบลืมหายใจ                                      ๏พิศพักตร์ผ่องพักตร์เพี้ยง                 เพียงจันทร์           เพ็ญห่อนเทียมจอมขวัญ                        แม่ได้             นวลทองส่องนวลพรรณ                       โสมพ่าย หลีกเร้น           ตรึงจิตตราจิตไว้                                 บ่รู้เลือนหาย                ๏พิศพักตร์องค์กัลยา                      งามจันทรายังแพ้พ่าย           พิศพรรณเจ้าแพงนาย                         ประทีปทองยังซ่อนแสง                คมเนตรเฉกคมศร                         คมสมรฤทธิ์ร้ายแฝง           ไผต้องฤๅทานแรง                             กำเริบพิษหน่วงอุรา                ยะแย้มยิ้มพริ้มพราย                      พิศโอษฐ์คล้ายกลีบผกา           แบ่งบานรับอุษา                               ล่อภมรหวังเชยชิด                งามพร้อมทุกสรรพางค์                 ดั่งเทพสร้างนฤมิต             ทรงโฉมแลทรงฤทธิ์                         เป็นเอกนางในไตรจักร                ตรึงจิตตราจิตไว้                        ชีพพลีได้เพื่อนงลักษณ์           ถวายชีพด้วยใจภักดิ์                        แลจงรักตราบสิ้นลม ตราบจนสิริลักษณ์งามเหยียบสามโลกนั้นดำเนินไปจนถึงตั่งที่ประทับ คนเหล่านั้นจึงได้รู้สึกตนแลพากันถวายความเคารพโดยพร้อมเพรียง แจ้งหล้าหันไปมองทางแม่ทัพเวียงสบสองแล้วก็อดยิ้มออกมามิได้ เมื่อเห็นอีกฝ่ายคล้ายยังตกอยู่ในห้วงมนตราราตรีมิเสื่อมคลาย อันว่าบุรุษนั้นต่อให้แกร่งเท่าแกร่งเพียงใดก็ยังอดที่จักหวั่นไหวไปกับรูปโฉมแห่งสตรีมิได้อยู่นั่นเอง อุ่นเมืองคงลืมไปแล้วกระมังว่าตนตั้งแง่กับเจ้านางกาสะลองไว้เยี่ยงใดบ้าง จริตแลอิตถีมารยายังทรงอิทธิพลเหนือจิตบุรุษเสมอ *** มีต่อค่ะ จากคุณ : อริญชย์ (อินทรายุธ) เขียนเมื่อ : 20 มี.ค. 54 13:42:20

ความคิดเห็นที่ 2 **** มาอ่านกันต่อค่ะ เจ้านางกาสะลองประทับเหนือตั่งแล้ว จึงทรงโปรดให้นางข้าหลวงที่ตามเสด็จนั้นแยกตนไปร่วมงานได้โดยมิพักต้องพะวงกับองค์เอง เว้นเพียงเอื้องคำคนเดียวที่ไม่ยอมอยู่ห่างนายสาว ซ้ำยังปั้นหน้าขรึมเอาเสียด้วย ผู้เป็นนายถึงกับลอบระบายปัสสาสะยาวด้วยรู้ถึงความไม่ชอบใจของอีกฝ่ายมาตั้งแต่ยามแลงที่เห็นองค์เองทรงภูษาเยี่ยงนี้แล้ว “จักหวงข้าไปถึงเมื่อใดพี่เอื้องคำ ยามม่วนก็ม่วนเสียให้เต็มที่เถิด” “มิให้ข้าเจ้าหวงแลห่วงได้อย่างใดเจ้า อยากให้เจ้าหลวงแลเจ้านางหลวงมาทอดพระเนตรนัก เฮ้อ!” “อย่าถอนใจเลยพี่ ข้ารู้ว่าข้าทำอันใดอยู่ ถึงเจ้าพ่อเจ้าแม่อยู่ด้วย ข้าก็จักแต่งเยี่ยงนี้ ไปเถิดพี่เอื้องคำ ไปม่วนกับคนอื่นๆ ข้ามิเป็นอันใดหรอกหนา” เอื้องคำยังคงดึงดันที่จักอยู่ต่อ เจ้านางกาสะลองมิรู้จักทรงทำประการใด จึงทรงเหลียวหาราชองครักษ์หนุ่มแลทรงใช้สายพระเนตรวิงวอนให้ช่วย แจ้งหล้าซึ่งเข้าใจพระประสงค์ของนายสาวชัดแจ้ง เห็นสีพระพักตร์ลำบากพระทัยเช่นนั้นก็เร่งลุกขึ้นมาเข้าเฝ้าทันใด แม้นคู่หมั้นของตนยังขืนอยู่ต่อ เห็นทีว่าสิ่งที่กะการณ์กันไว้คงไม่สัมฤทธิผลเป็นแม่นมั่น กว่าพระพี่เลี้ยงสาวจักยอมเลี่ยงหลบไปก็ใช้เพลานานพอดู เมื่อนางยอมแยกไปแล้ว เจ้านางกาสะลองแลแจ้งหล้าจึงทอดถอนใจออกมาแทบว่าจักพร้อมกัน “อิดอ่อนใจ๗แท้ พี่แจ้งหล้า” “ทำอย่างใดได้เจ้า ใจแท้๘ข้าเจ้าก็ใช่จักเห็นด้วยที่ต้องทรงเปลืององค์เพียงนี้” “ได้ผลมิใช่ฤๅ ให้พวกนั้นหมิ่นว่าข้าเป็นแม่ญิงมิรู้การของชายดั่งนี้ล่ะหนาเหมาะแล้ว ข้าจักได้รู้ว่ามีผู้ใดบ้างที่อยู่ข้างอุ่นเมือง แลผู้ใดที่อยู่ข้างเรา” “เพียงเท่านี้ก็พอที่จักแยกออกได้แล้วเจ้า ทรงสัญญากับข้าเจ้าหนาเจ้า ว่าแม้นราตรีนี้การสำเร็จสมดังพระประสงค์ เจ้านางน้อยจักไม่ทรงเล่นเป็นแม่ญิงอ่อนเชิงอีกสืบไป” “แม้นสำเร็จหนาพี่แจ้งหล้า ข้าเองก็อึดอัดที่ต้องแต่งตัวเยี่ยงนี้เฉกกัน” แจ้งหล้ายิ้มก่อนยกมือขึ้นไหว้สาแล้วผละออกไปอย่างรวดเร็ว ประจวบเหมาะกับที่เจ้าพนักงานยกโตกพระกระยาหารมาถวายพอดี จึงไม่มีผู้ใดติดใจสงสัยมากนัก มิหนำเสียงดุริยดนตรีของการแสดงนาฏยลำดับแรกยังเริ่มต้นทำนองเพลงฟ้อนขึ้นมาพร้อมกันเสียด้วย ความสนใจของทุกคนจึงเบนมาที่บรรดาช่างฟ้อนงามๆ ประจำราชสำนักซึ่งทยอยออกมากลางลานแสดงจนหมดสิ้น ตลอดเพลาที่งานเลี้ยงดำเนินไปนั้น อุ่นเมืองแทบมิได้ละสายตาตนเองไปจากเจ้านางกาสะลองเลย ความรุ่มร้อนตลอดทั้งเรือนกายเรือนใจที่เกิดขึ้นเพลานี้ ยังให้เขาเรียกหาสุรามาดับความรู้สึกนั้นชนิดถ้วยต่อถ้วยจนใบหน้าแดงก่ำ ครั้นแล้วโดยมิมีผู้ใดคาดคิด ร่างสูงพลันลุกขึ้นจากที่นั่งของตนพลางฉวยน้ำต้นดินเผาบรรจุเมรัยรสดีติดมือไปด้วย เจ้านางกาสะลองกำลังทรงพระสำราญกับการแสดงนาฏยดนตรีเบื้องพระพักตร์อยู่ เมื่อแรกที่ทอดพระเนตรเงาคนลุกขึ้นจากที่นั่งของตนเองนั้นก็มิได้ทรงฉุกคิดอันใด ด้วยเข้าพระทัยว่าเป็นข้าราชบริพารหรือทหารหนุ่มๆ ที่ต้องการเข้ามาชมนางรำให้ใกล้ขึ้นกว่าเดิมเท่านั้น แต่เมื่อเงานั้นเคลื่อนออกมาสู่กลางลานที่แสดงนั้น วรกายบางที่เอนองค์พิงพระขนนก็กลับหยัดองค์ประทับตรงทันใด พร้อมกับทรงโบกพระหัตถ์ให้นางรำเหล่านั้นถอยออกไปก่อน ท่ามกลางความตกใจของผู้ที่ร่วมอยู่ในงานนั้น แจ้งหล้าขยับลุกอย่างเตรียมพร้อม หากเจ้านางกาสะลองทรงปรายเนตรปรามมาเสียก่อน ด้วยทรงมีพระประสงค์ใคร่รู้ว่า อีกฝ่ายตั้งใจจักทำอันใดแน่   “มีอันใดรึอุ่นเมือง ฤๅเจ้ารอเพลางานเลิกไม่ไหว จึงมาหารือราชกิจด้วยข้าเอาเพลานี้” สุรเสียงหวานใสตรัสถามเป็นเชิงเย้าราวกับมิได้มีสิ่งใดเกิดขึ้นเลย ทั้งที่เพลานี้อุ่นเมืองเข้ามาหยุดยืนจนแทบว่าจักประชิดองค์ ข้าราชบริพารคนอื่นๆ จักเข้ามาดึงตัวออกไป หากเจ้านางกาสะลองทรงปรามไว้เสียก่อน “มิเป็นอันใด ปล่อยเขาเถิด ข้าเองก็ใคร่รู้ว่าอุ่นเมืองมีสิ่งใดเจรจาด้วยข้า ว่าแต่เจ้าเถิด ร่ำสุราจนลืมความควรไม่ควรแล้วฤๅอย่างใด จึงมายืนค้ำหัวข้าเยี่ยงนี้” ยินพระวาจานั้นแล้วคนฟังถึงกับสะอึกด้วยรู้ดีว่าตนมิได้เมามายจนขาดสติถึงเพียงนั้น หากที่ทำไปก็เพื่อจักแกล้งอีกฝ่ายให้ตกพระทัยเล่นแต่เพียงนั้น ทว่าเนตรคมคู่นั้นมีแววแห่งความรู้เท่าทัน แลมิได้ทรงมีท่าทีว่าจักตกพระทัยเลยสักน้อย ริมพระโอษฐ์สีทับทิมขยับแย้มอย่างเยาะน้อยๆ จนคนคิดเล่นพิเรนทร์ถึงกับหน้าร้อนผ่าว จำต้องถอยไปนั่งลงห่างจากตั่งที่ประทับในระยะที่พอเหมาะโดยดุษณี ท่ามกลางความโล่งใจของทุกฝ่าย “ข้าเจ้าขอสุมาเจ้านาง ข้าหมายจักให้เจ้านางได้ทรงชิมน้ำจัณฑ์รสเลิศของเวียงสบสองเท่านั้นเจ้า” อุ่นเมืองว่าเสียงอ้อแอ้ แสร้งทำเป็นนั่งคอพับคออ่อนราวกับเมาจริงๆ เพลานี้เขานึกออกแล้วว่ารอยยิ้มแลสายตาของแจ้งหล้าเมื่อตอนหัวค่ำนั้นเหมือนผู้ใด จักผิดกันก็แต่นิลน้ำงามคู่นี้มีแววแห่งอำนาจแฝงอยู่จนเขาไม่อาจจักขืนต่อด้วยอีกสืบไป นอกจากจักหลุบตาลงต่ำเท่านั้น “เมรัยเวียงสบสองที่เจ้าว่านั้นรสดีกระนั้นรึ จึงต้องนำมาให้ข้าด้วยตนเอง” “รสดีนักเจ้า หวานหอม ทว่าแรงร้อนมิมีใดเสมอเหมือน แม้นทรงชิมสักน้อยจักติดพระทัย” นัยแห่งถ้อยวาจานั้นไยเจ้านางกาสะลองจักมิทรงล่วงรู้ ทอดพระเนตรคนที่นั่งยิ้มตาหยีอยู่เบื้องพระพักตร์แล้วก็ลอบถอนพระทัย การปกครองคนใช่เรื่องง่ายเลย โดยเฉพาะคนเยี่ยงอุ่นเมือง หากมีอีกสักสิบคนเห็นจักทรงปวดเศียรเวียนเกล้ามิเว้นแต่ละวัน แม้นทรงเล่นด้วยมากนักก็จักกลายเป็นการทอดขัว๙ให้เสียอีก แต่จักให้ทรงเฉยก็อาจทำให้อีกฝ่ายตีความว่าทรงกลัว แลยิ่งทำให้ได้ใจมากไปเสียอีก ครั้นทรงละสายตาจากเจ้าคนบ้าบิ่นทอดพระเนตรข้าราชบริพารอื่นๆ ก็เห็นมองมาที่พระองค์เป็นจุดเดียว ฝ่ายเวียงสบสองบางคนมีแววยิ้มๆ เอาเสียด้วย ทรงนึกรู้ทันใด นี่คือราชกิจแรกที่ต้องทรงทำแลต้องสำเร็จลุล่วงด้วย   “แม้นเจ้าว่ารสดีดั่งนั้นก็รินให้ข้าเถิด” ร่างสูงขยับคลานเข่าเข้ามารินน้ำจัณฑ์ถวายแต่โดยดี เจ้านางกาสะลองทรงหมุนถ้วยน้ำจัณฑ์เล่นในพระหัตถ์มิได้ยกขึ้นเสวยในทันที “ไยทรงลังเลนัก มิมีพิษอันใดหรอกเจ้า ในเมื่อข้าเจ้าเองก็ดื่มเฉกกัน” ทูลจบก็เทเมรัยลงถ้วยตนเองแลยกดื่มขึ้นทันใด นัยน์ตามีแววท้าทายเปิดเผย ขณะที่นายสาวสรวลในพระศอก่อนตรัสสุรเสียงเย็น “ผู้ใดว่าเมรัยไร้ซึ่งพิษ เมรัยยิ่งหอมแลหวานมากเท่าใด พิษแห่งมันก็มีมากตามไปด้วย เพราะมันจักทำให้ผู้ที่ดื่มติดใจในรสเรียกหาอยู่ตลอดเพลา กว่าจักรู้ตนก็ขาดสติไปเสียแล้ว ฤๅเจ้าว่าไม่จริง”  ไม่ทรงรอให้อีกฝ่ายทูลตอบว่าอันใด กลับตรัสสืบไปว่า “สติเป็นสิ่งสำคัญ การทำสิ่งใดต้องมีสติคอยคุมไว้เสมอ แม้กระทั่งการดื่มเมรัย จริงฤๅไม่อุ่นเมือง” คนลองดีถึงกับหน้าม้านไม่คิดว่าเจ้านางน้อยเพิ่งชันษาเต็ม ๑๕ จักทรงมีพระปรีชาตอกกลับตนเฉกนี้ เจ้านางกาสะลองสรวลเบาๆ ก่อนทรงยกเมรัยขึ้นจิบทีละน้อย ข้าราชบริพารฝ่ายเวียงฟ้าแลฝ่ายเวียงสบสองที่ยอมรับเจ้านางน้อยโดยใจสมัครต่างลอบยิ้มอย่างสาแก่ใจที่อุ่นเมืองถูกโต้กลับดั่งนี้ ส่วนฝ่ายที่ยังสองจิตสองใจอยู่ก็เริ่มเอนเอียงไปข้างยอมรับมากขึ้น หากมีผู้ใดจับสังเกตอุ่นเมืองสักน้อยก็จักเห็นว่า แม้เขาจักเสียทีเจ้านางกาสะลองก็ตาม แต่สายตาที่มองผู้เป็นนายนั้นเริ่มแปรเปลี่ยน จากที่หมิ่นหยามมาแต่เดิมนั้นมาบัดนี้เริ่มมีแววแห่งความชื่นชมฉายชัดมากขึ้น เช่นเดียวกับความรู้สึกบางประการที่เริ่มก่อตัวขึ้นในหัวใจของแม่ทัพหนุ่ม ถึงเพลานี้เจ้าตัวจักยังมิรู้ตนก็ตามที   “อุ่นเมืองมันมิเคยรู้จักเจ้าหลวงเมืองคำแลเจ้านางหลวงเนตรดารา หาไม่มันคงมิกล้าทำเช่นนี้เป็นแม่นมั่น” เสียงใครคนหนึ่งพูดขึ้นมาเบาๆ ทางฝั่งเวียงสบสอง ข้าราชบริพารเก่าแก่ยินคำนั้นก็ยิ้มน้อยๆ มิได้ต่อความว่าอันใด หากสีหน้าบอกชัดว่าเห็นด้วยกับคนพูดใช่น้อย แต่ชายหนุ่มคนหนึ่งที่เข้ามารับราชการภายหลังเจ้านางหลวงเนตรดาราทรงอภิเษกแล้ว กลับเป็นฝ่ายถามด้วยความอยากรู้แทน “ท่านน้อยอินทร์ ไฉนท่านจึงบอกว่าหากอุ่นเมืองรู้จักเจ้าหลวงเมืองคำแลเจ้านางหลวงแล้วจักมิกล้าทำดั่งนี้เล่า” แม่ทัพใหญ่น้อยอินทร์มองหน้าคนถามเพียงแวบเดียวเท่านั้น ก่อนตอบว่า “คอยดูต่อไปเองเถิด เจ้าจักกระจ่างใจเองว่าไยข้าจึงพูดเช่นนี้ เพลานี้ข้าบอกเจ้าได้เพียงว่า อย่าได้คิดหมิ่นหยามเจ้านางน้อยกาสะลองเหตุเพราะทรงเป็นแม่ญิงก็พอ” ไยน้อยอินทร์จักมิรู้ ว่าเจ้านางกาสะลองทรงเป็นลูกไม้หล่นมิไกลต้นโดยแท้ ความเฉลียวฉลาดแลความปราดเปรื่องอันใดที่พระราชบิดาพระราชมารดาทรงมีนั้น บัดนี้ได้มารวมกันอยู่ในองค์เองจนสิ้น แลเพลานี้ก็ทรงแสดงเป็นที่ประจักษ์แล้ว แม่ทัพเฒ่ามั่นใจนัก เวียงสบสองจักต้องรุ่งเรืองแลเรืองนามไปทั่วทุกเขตแคว้นภายใต้ร่มเงาของเจ้าหลวงพระองค์นี้ เจ้าหลวงกาสะลอง!                                                                                                                อริญชย์ ******************************** หมายเหตุ ๑  อิด เป็นภาษาคำเมือง  แปลว่า เหนื่อย ๒ ใค่หัว เป็นภาษาคำเมือง  แปลว่า หัวเราะ ๓ แลง เป็นภาษาคำเมือง แปลว่า ตอนเย็น (ตรงข้ามกับงายนะคะ ยามงาย คือเวลาเช้า ส่วนกลางวัน เรียกเมื่อตอน หรือยามตอนค่ะ อย่างข้าวเช้า ข้าวกลางวัน ข้าวเย็น ก็จะพูดว่า ข้าวงาย ข้าวตอน ข้าวแลง ตามลำดับค่ะ ^^) ๔ ตัวแพ้  เป็นภาษาคำเมือง  แปลเป็นภาษาไทยได้ความประมาณว่า เป็นคนที่ทันเล่ห์ทันเหลี่ยมกัน รู้ทันจนเอาชนะกันได้ค่ะ (คำเมืองบางคำแปลเป็นไทยได้ลำบากเหมือนกันนะเนี่ย ^^" ) ๕  จิ่ม คำนี้อินติดมาจากภาษาวรรณคดีค่ะ แปลว่า จวนเจียน เกือบจะ (สงสัยอินจะติดภาษาแบบนี้มากไป จนน้องที่ดูแลเรื่องดาราฯ ของประพันธ์สาส์นอยู่  มีแซวๆ มาว่า ภาษาแบบนี้ไม่ค่อยเห็นใครเขียนแล้วนะ คนเขียนจบเอกวรรณคดีมารึเปล่าเนี่ย อยากบอกใจแทบขาดว่า วรรณคดีกะอินเป็นขมิ้นกับปูนทีเดียวเชียว อินจบสายภาษาศาสตร์ต่างหาก เฮ้อ --" )   ๖ ม่วน เป็นภาษาคำเมือง  แปลว่า สนุก ๗ ตะวา  เป็นภาษาคำเมือง  แปลว่า เมื่อวานนี้ (คำนี้อินจะใช้แบบพ่วงคำแปลไปในตัวเลย คือ ตะวาวันวาน นะคะ) ๘ ใจแท้ เป็นภาษาคำเมือง  แปลว่า ใจจริง (แท้ คำเมือง แปลเป็นภาษาไทยว่า จริง ค่ะ) ๙ ขัว เป็นภาษาคำเมือง  แปลว่า สะพาน ค่ะ   อันนี้แถมนิดนึง เป็นศัพท์จากบทก่อนค่ะ อินลืมใส่คำแปลให้ แหะๆ - ใค่หัวหมั่นๆ  อันนี้แปลว่า หัวเราะบ่อยๆ (หมั่น เป็นคำเมือง แปลว่า บ่อยๆ หรือขยันก็ได้ค่ะ แล้วแต่รูปประโยค) - นอนแพร คำนี้เป็นภาษาที่ปรากฏในพงศาวดารไทใหญ่ แปลว่า ตาย ค่ะ - ขะจั๋ย แปลว่า เร็วๆ , รีบๆ - อีกสักกำ  แปลว่า อีกสักครู่ (ถ้ากำเดียว แปลว่า เดี๋ยวเดียวนะคะ) - เมิน แปลว่า นาน แก้ไขเมื่อ 20 มี.ค. 54 14:24:44 จากคุณ : อริญชย์ (อินทรายุธ) เขียนเมื่อ : 20 มี.ค. 54 13:51:00

ความคิดเห็นที่ 3 ตอนเก่าๆ ค่ะ บทนำ  http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W10330405/W10330405.html บทที่ ๑  http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W10339998/W10339998.html คุยกันท้ายบทค่ะ ^^ คุณรุริกะ :  ^^ ********* คุณ Setakan  : คิกๆ อินก็แซวแบบผู้หญิงไงคะ ********* คุณแพรวดาว  : รับทราบค่า ซับไตเติลมาแล้ว บทก่อนลืมแปะค่ะ แหะๆ ว่าแต่หายรึยังอ่ะคะ ********* คุณ scottie  : อืม ตอบได้แค่ว่า รอดูต่อไปค่ะ คุณก๊อตตี้ คนเขียนไม่กล้าฟันธงว่าใช่พระเอกหรือเปล่า (ซะงั้นน่ะ ><)เกิดบอกว่าเป็นพระเอก แล้วไปๆมาๆ บทดันลดลงกลายเป็นพระรอง อินอาจโดนคนอ่านเขม่นเอาได้ค่ะ 5555+ ********* คุณอรุสา (npuiy)  : เค้าเรียกว่าปรากฏตัวแบบเงียบๆ ย่ะ ยัยปุ้ย ^^   มาเรียกเค้าเจ๊ได้ไงอ่ะ งานนี้มีเคืองจนแต่งงานเลยนะนั่น ชิๆๆๆ งานหนังสือคราวนี้เหรอ ยังไม่ออกหรอกจ้า เหลาไม้สอยเอาไว้ก่อนละกัน ช่วงนี้ต้องหลีกทางให้ซีไรท์ก่อนอ่ะ เร่งปิดเล่มกันยกใหญ่เลย T^T ********* คุณ GTW  : เอิ่ม...นะ ไปไม่ถูกเลยเรา ละเมอมาอ่านเนี่ย >< ขอบคุณค่ะพี่ชาย แบบนี้น่ากระโดดกอดหอมฟอดๆ ซะจริงๆ อิอิ ********* คุณ mimny  : โตเป็นสาวสวยซะด้วยสิคะ เป็นส่วนผสมที่ลงตัวของเจ้าพ่อเจ้าแม่เลยทีเดียวค่ะ คุณมิ้ม  ^^ ********* คุณ สายธารแห่งฟากฟ้า (s.paresu)  : คิกๆ ตายแล้วน้องแพร พี่ว่าแพรชอบคำแปลมากกว่าชื่อ นภสินธุ์ ที่พี่ตั้งให้ซะอีกนะนั่น ^^ เป็นส่วนผสมที่ออกมาลงตัวจริงๆ นั่นล่ะ ครบสูตรนางเอกทีเดียวเชียว อิอิ ขอบคุณที่ติดตามและให้กำลังใจกันมาตลอดนะคะ ทุกๆ คน ^____^ จากคุณ : อริญชย์ (อินทรายุธ) เขียนเมื่อ : 20 มี.ค. 54 14:31:13

ความคิดเห็นที่ 4 "ตะวันสีหมาก...ดวงลงจิ่ม" พิมอย่าให้ตกเชียวนะคำนี้อ่ะ...อิน อ่านแล้วมันหวาดเสียววว ฮี่ๆๆ จากคุณ : พี่มน (Setakan) เขียนเมื่อ : 20 มี.ค. 54 17:10:04

ความคิดเห็นที่ 5 คำแปลชื่อที่พี่อินตั้งให้ ต้องdouble แปลนะค่ะ ชอบทั้งชื่อและความหมายนะค่ะ ส่วนเรื่อง อุ่นเมืองนั้น ท่าทางจะตกกลุมรักเจ้าหลวงกาสะลองเข้าให้เต็มเปา สงสัยฝีพระหัตถ์ของเจ้าหลวงกาสะลองไม่เป็นสองรองใครเลยแหละค่ะ อย่างรุความเป็นไปของเจ้าพ่อเจ้าแม่และพระอนุชา พระญาติจังเลย จะเปงยังงายบ้าง สงสัยคงคิดถึงเจ้านางกาสะลองแน่ๆเลย แต่ไม่ได้เจ้าพ่อเจ้าแม่ อาจปลอมองค์มาแวบดูก็ได้ จากคุณ : สายธารแห่งฟากฟ้า (s.paresu) เขียนเมื่อ : 20 มี.ค. 54 23:43:37

ความคิดเห็นที่ 6 มีซับไตเติ้ลมาแล้ว ค่อยังชั่วหน่อย ปล.เสียดายที่หนังสืออินยังไม่ออกอ่ะ ว่าแต่ จะแต่งงานน่ะมีวี่แววแล้วเหรอ (แล้วก็รีบชิ่งหลบอย่างรวดเร็ว... ฟิ้วววววว ฮ่าฮ่า) จากคุณ : อรุสา (npuiy) เขียนเมื่อ : 21 มี.ค. 54 05:40:16

ความคิดเห็นที่ 7 หนูกาสะลองสวยเกินกว่าเหตุและฉลาด แต่ก็ยังน่าตีนะครับ.. อุ่นเมืองบทนี้ออกอาการเจ เมื่อเทียบกับหนูกา ซึ่งกำลังจรัสแสง ทำให้คะแนนของอุ่น ตกวูบลงทันที คกเร็วแต่ขึ้นยากเสียด้วย งานเข้าล่ะ... หลายตำอ่านแล้วหวาดเสียวครับ ไม่เฉพาะที่คุณมนทักเท่านั้น...^^ อย่าพิมพ์ผิดเด็ดขาด เพราะบางคำถ้าเป็นภาษาอิสานแล้วจะฮามาก แต่ไม่บอกหรอกครับว่าคำไหนบ้าง เขิน!! ^___^............ เผ่นล่ะ !!!!!!!! จากคุณ : GTW เขียนเมื่อ : 21 มี.ค. 54 09:00:14

ความคิดเห็นที่ 8 แง้ววววววว แต่ละคนอ่ะ >< พี่มนจ๋า "จิ่ม" คำนี้ผิดไม่ด้ายยยย ไม่ได้ค่ะ ผิดเมื่อไหร่มีฮาแน่นอน แถมหวาดเสียวด้วย หุหุ น้องแพร  เจ้าพ่อเจ้าแม่เดี๋ยวก็โผล่มาจ้า คู่นี้ขาดได้เสียที่ไหน อิอิ ^^ ยัยปุ้ย แบบนี้มันน่า.....จริงๆ ยังไม่แต่งตอนนี้ย่ะ รออีกสองสามปีก่อน (รอให้เมียเก่าตายน่ะ ฮา....) ก็แหม กี่รายๆ ทักตรงกันหมด ซะมีเป็นเซคกันแฮนด์ชาวบ้านมาก่อนนะอีหนู เฮ่อ --"   พี่ชายขา.... มาแนวเดียวกับยัยปุ้ยอีกคนละ ชอบเผ่นแน่บกันจั๊ง แล้วเรื่องคำอีสานน่ะค่ะ จะเมตตาบอกเด็กน้อยคนนี้สักหน่อยไม่ได้เหรอคะ ว่าคำไหนมั่งง่า เค้าก็อยากรู้นี่นา T^T จากคุณ : หนูอิน ^^ (อินทรายุธ) เขียนเมื่อ : 21 มี.ค. 54 12:49:25

ความคิดเห็นที่ 9 เอาเพลงนี้มาฝากค่ะ เป็นแรงบันดาลใจสำหรับการเขียนภาคนี้เลยล่ะ จะว่าเป็นเพลงธีมก็ได้นิ ^^ จากคุณ : หนูอินงับ ^^ (อินทรายุธ) เขียนเมื่อ : 21 มี.ค. 54 12:54:55

ความคิดเห็นที่ 10 มาตามเก็บค่ะ จากคุณ : scottie เขียนเมื่อ : 22 มี.ค. 54 23:48:07

ความคิดเห็นที่ 11 ยังจะลองเชิงต่อไปอีกหรือเปล่าล่ะอุ่นเมือง จากคุณ : mimny เขียนเมื่อ : 24 มี.ค. 54 16:34:31