ความคิดเห็นที่ 1 บทที่ 3  หมอหญิงเพื่อนเก่า ..นันท์นพินกำลังนั่งทำงานตอนที่ได้รับอีเมล์ พอเปิดอ่านเห็นชื่อคนส่งก็ดีใจปนประหลาดใจไปพร้อมกัน ในเมื่อเพื่อนชายคนนี้ไม่เคยติดต่อโดยใช้วิธีส่งเป็นจดหมายอีเล็คโทรนิคส์อย่างนี้มาก่อน เวลามีธุระเขาจะโทรศัพท์หรือไม่ก็มาติดต่อด้วยตนเองเสมอ หญิงสาวรีบไล่สายไปตามข้อความในจดหมายนั้น อ่านจับใจความแบบคร่าวๆ อย่างใจร้อนก่อนรอบหนึ่งเพราะต้องการรู้ว่าเป็นเรื่องอะไรกันแน่ แล้วจึงย้อนกลับมาอ่านซ้ำแล้วซ้ำอีกไม่รู้กี่รอบเพื่อให้แน่ใจว่าไม่ได้เข้าใจผิดไปเอง สีหน้าแจ่มใสในตอนแรกกลายเป็นขมวดมุ่นมากขึ้นทุกทีตามระดับอารมณ์ผิดหวังที่เพิ่มขึ้นมากขึ้นเป็นลำดับในขณะนั้น ข้อความมีอยู่ว่า “สวัสดีครับ หมอนันท์นพิน ผมรู้ว่าคุณต้องแปลกใจที่ได้รับจดหมายฉบับนี้..หลังจากที่เราไม่ได้ติดต่อกันนานพอสมควร ผมลังเลอยู่นานว่าจะส่งเป็นอีเมล์หรือควรคุยกันทางโทรศัพท์ก่อนที่จะไปพบด้วยตนเอง แต่ในที่สุดขอใช้ตัวอักษรแทนคำพูดก็แล้วกัน คุณจะว่าผมขี้ขลาดยังไงก็ยอมรับล่ะ เพื่อไม่ให้เป็นการเสียเวลาขอเริ่มต้นเลยก็แล้วกันนะครับ เรื่องของเรื่องคือผมกำลังรวบรวมข้อมูล เพื่อเขียนนิยายส่งประกวดชิงรางวัลใหญ่ของสมาคมนักเขียนดาวอักษร โดยเน้นแนวมิติมืดจากหัวข้อว่า “ลับ เร้น หลอน” หมอก็รู้ว่าผมถนัดและชอบแนวหลอนๆ แบบนี้ล่ะ เป็นโอกาสของผมแล้วที่จะแสดงให้สุดฝีมือ ผมวางโครงเรื่องวางตัวละครคร่าวๆ ไว้แล้ว  ขาดแต่ฉากกับบรรยากาศเพื่อความสมจริง เกาะแลดาว..เป็นหนึ่งในหลายสถานที่ที่ผมจะใช้เปรียบเป็นฉากในเรื่อง ถึงตรงนี้หมอคงสงสัยว่าผมต้องการอะไรกันแน่ใช่ไหมครับ..ผมจำได้ว่าหมอเคยเล่าให้ฟังถึงคุณลุงที่เป็นญาติห่างๆ ทางสายคุณแม่ของคุณ คุณลุงกฤษณ์นักธุรกิจที่ดินที่ต้องการพลิกเกาะแลดาวให้เป็นแหล่งท่องเที่ยวที่มีชื่อเสียง แต่ท่านได้เสียชีวิตไปเมื่อหลายเดือนก่อน ทายาทที่รับช่วงต่อเป็นเจ้าของเกาะคนปัจจุบันคือคุณจักรวาล..ญาติผู้พี่ของหมอ ตรงนี้แหละที่ผมอยากขอความช่วยเหลือ ผมจำเป็นต้องหาที่พักซึ่งอาจเป็นโรงแรมหรือห้องเช่าบนเกาะสักระยะหนึ่ง แต่ทราบมาว่าพี่ชายของคุณระมัดระวังเรื่องคนต่างถิ่นเป็นอย่างมาก ผมจึงจำเป็นต้องขอรบกวนให้คุณหมอช่วยรับรองผมกับพี่ชายด้วย จะเป็นความกรุณาอย่างมาก ถ้าไม่เป็นการรบกวนจนเกินไป..ผมจะแวะไปหาคุณหมอที่ศูนย์บำบัดในวันพรุ่งนี้ เราจะได้คุยกันถึงรายละเอียดต่างๆ ผมจะรอฟังข่าวดีนะครับ เนอินทร์ ................. ทุเรศ! ดูเขาทำเข้าซิ! อุตส่าห์ดีใจนึกว่าเขาส่งข่าวคราวมาเพราะคิดถึง นันท์นพินหน้าแดงก่ำด้วยความโกรธ เนอินทร์กับเธอเป็นเพื่อนร่วมโรงเรียนเดียวกันมาก่อนที่จะแยกไปเรียนต่อคนละสถาบัน เขาเรียนอักษรศาสตร์ในมหาวิทยาลัยแห่งหนึ่งของรัฐ ส่วนเธอเรียนแพทย์ตามที่ใฝ่ฝันไว้ นันท์นพินหลงรักเนอินทร์มาตั้งแต่สมัยเรียนชั้นมัธยม ในขณะที่ชายหนุ่มมีแต่ความเป็นเพื่อนให้กับเธอเท่านั้น แต่นันท์นพินไม่เคยหมดหวังแม้จะรู้ว่าการที่เขามาหาเธอก็เพราะมีปัญหา เธอกลายเป็นที่ปรึกษาส่วนตัวของเขาอยู่ระยะหนึ่ง หลังจากนั้นประมาณสามเดือนเนอินทร์เริ่มหายหน้าหายตาไปจากวงจรชีวิตของนันท์นพินอีกครั้ง หลังจากที่เธอเผลอหลุดความรู้สึกในใจที่มีต่อเขาออกไปเพราะฤทธิ์แอลกอฮอล์ ‘เนจ๋า.. ฉันเป็นห่วงเธอนะ ทุกข์ของเธอก็คือทุกข์ฉัน เธอมีความสุขฉันก็พลอยสุขใจไปด้วย’ ‘เราเป็นเพื่อนกันนี่นา’ ‘นั่นมันแน่นอนอยู่แล้ว..พินรักเนนะ..รู้มั้ย..รักมาตั้งนานแล้ว’ ‘บ้าแล้วนพิน เราเป็นเพื่อนกัน’ ‘แต่ฉันไม่อยากเป็นเพื่อนแล้ว..เราสองคน..เป็นอะไรที่มากกว่าเพื่อนได้หรือเปล่า?’ คำสารภาพจากหัวใจของนันท์นพินกลับกลายเป็นกำแพงขวางกั้นระหว่างเธอกับเขานับตั้งแต่นั้นเป็นต้นมา เนอินทร์ทำตัวเงียบหายไปจากชีวิตของหมอนันท์นพินราวสามเดือน จู่ๆ นันท์นพินก็ได้รับข่าวจากเขา ดูเถอะแม้แต่คำว่าคิดถึงสักคำไม่ปรากฏให้เห็นในข้อความ แทนตัวเองว่าผมทุกคำและเรียกเธอว่าหมอหรือคุณแทนที่จะใช้สรรพนามเราเธอสนิทสนมเหมือนก่อนหน้านี้ ถ้าไม่เพราะเขาต้องการความช่วยเหลือคงไม่ติดต่อมาอย่างนั้นซินะ นันท์นพินทั้งน้อยใจทั้งโกรธจนรู้สึกร้อนไปหมดทั้งใบหน้า ทำไมเขาไม่หายหน้าหายตาไปให้พ้นชั่วชีวิต ทำไมต้องติดต่อมาอีกด้วยก็ไม่รู้ในเมื่อเธอเกือบทำใจตัดเขาได้สำเร็จแล้วแท้ๆ เขากลับมาสะกิดแผลใจที่เริ่มหายให้อักเสบขึ้นมาอีก น้อยใจเจ็บใจพล่านรุ่มร้อนไปหมดจนอยากจะร้องกรี๊ดออกมาให้สุดฤทธิ์ถ้าไม่ติดว่าอยู่ในห้องทำงาน หากเท่าที่ทำได้ในช่วงเวลาเป็นงานเป็นการอย่างนี้คือหลบเข้าห้องน้ำ ซบหน้าลงบนฝ่ามือแล้วเริ่มต้นร้องไห้เงียบๆ พักหนึ่งจึงหยิบกระดาษทิชชูกลิ่นหอมเนื้อดีที่พกอยู่กับตัวขึ้นมาซับน้ำตาที่เปียกชื้น จนเมื่อสงบสติอารมณ์ได้แล้วหญิงสาวจึงล้างหน้าล้างตาแล้วกลับมานั่งที่โต๊ะทำงานตามเดิม พลางเปิดลิ้นชักโต๊ะหยิบเครื่องสำอางจากระเป๋ามาบรรจงแต่งแต้มใบหน้าให้เข้มกว่าปกติเพื่อปกปิดร่องรอยช้ำใต้ขอบตา เสร็จแล้วได้แต่นั่งมองแฟ้มประวัติคนไข้ที่วางอยู่บนโต๊ะเฉยอยู่อย่างนั้น สมองไม่รับรู้เรื่องอื่นนอกจากข้อความในจดหมายของหนุ่มนักเขียน ครู่ใหญ่นันท์นพินจึงเอื้อมมือไปหยิบโทรศัพท์กดเรียกเบอร์เพื่อนสาววัยยี่สิบสี่ที่สนิทสนมกันมาตั้งแต่สมัยเข้าคอร์สเรียนภาษาที่อเมริกาในช่วงหนึ่ง นันท์นพินเริ่มต้นด้วยการเล่ารายละเอียดให้เพื่อนฟังแต่ไม่ทั้งหมด เสียงอู้อี้ขึ้นจมูกบอกให้คนปลายสายรู้ว่าคนพูดเพิ่งผ่านการร้องไห้มาหยกๆ “ไปนะ พี่จักรคงดีใจที่ได้เจอเธอ” “ไปได้ไง งานออกเต็มโต๊ะ” “งานเธออิสระจะตาย เจ้าของบริษัทเป็นพี่น้องกันเองลาพักร้อนแค่ไม่กี่วันเขาคงไม่ว่าหรอก อีกอย่างทั้งเธอทั้งแฟนไม่ใช่คนอื่นไกล คนกันเองแท้ๆ” “ยิ่งไม่ว่ายิ่งเกรงใจพี่พรรณน่ะซิ อีกอย่างนะนันท์นพินจ๋า..เรื่องพี่จักรมันตั้งนานมาแล้วจ้ะ ป่านนี้พี่จักรคงลืมน้องสาวคนนี้ไปแล้วล่ะ” “ลืมที่ไหน หลายวันก่อนยังถามถึงอยู่เลย” คนพูดปดหน้าตาเฉย “บอกความจริงมาเดี๋ยวนี้เชียว..มันเรื่องอะไรกันแน่” นันท์นพินหัวเราะฝืดๆ เมื่อเพื่อนสาวรู้ทัน “ยอมรับก็ได้..ความจริง..ฉันอยากขอความช่วยเหลือจากแฟนเธอให้ทำอะไรให้สักหน่อย” “อะไรหรือ?” น้ำเสียงพริมมธุรส สุดาวิรัตน์ แปลกใจแท้จริง นันท์นพินไม่เคยพบกับไผ่ดินมาก่อนจะมีเรื่องอะไรให้ช่วยได้ “อย่าบอกว่าขอยืมควงนะ งานนี้เราไม่ยอมชัวร์” “บ้า..ไม่ใช่อย่างนั้น..คืออย่างนี้..เพื่อน..เอ้อ..คนไข้น่ะ..เขาบอกจะมาหาเราที่ศูนย์วันพรุ่งนี้..ฉันไม่อยากเจอตาคนนี้ แต่เป็นวันที่นัดกับคนไข้เสียด้วยซิ หาใครแทนไม่ได้เลยสักคน” “แล้วเกี่ยวอะไรกับพี่ดิน?” “พูดจริงๆ ฉันไม่เคยเจอตัวพี่ไผ่ดินของเธอสักที แต่รู้ว่าเขาเป็นที่ปรึกษาพิเศษเข้าๆ ออกๆ ที่ศูนย์บ่อยๆ พริมช่วยถามหน่อยนะว่าถ้าเขาพอมีเวลาว่าง รบกวนเวลาช่วยแทนชั่วโมงให้หน่อยได้หรือเปล่า?” “เอ..อันนี้ไม่รู้นะว่าจะเป็นไปได้หรือเปล่า เขาเพิ่งกลับจากอิตาลีเมื่อสองสามวันก่อนนี่เอง นี่แม่คุณหมอ..บอกได้หรือเปล่าว่ามันเรื่องอะไรถึงต้องไม่อยากเจอคนไข้คนนี้ ฮึ?” นันท์นพินลังเลเล็กน้อยก่อนตัดสินใจยอมเล่าออกไปตามตรง “จำได้ไหมที่เราเคยเล่าเรื่องตาคุณเนอินทร์ให้ฟังน่ะ” “อ๋อ..หนุ่มนักเขียนรูปหล่อที่หักอกหมอนันท์นพิน” “แหม..เขาเย็นชาเชียวล่ะ บอกว่าไม่ได้คิดอะไรกับฉันเกินไปกว่าเพื่อน เราเป็นเพื่อนกันอย่างเดิมน่ะเหมาะแล้ว แล้วพี่แกก็หายหน้าไม่ยอมติดต่อมาอีกเลย คงกลัวเราจะกระโจนเข้าไปปล้ำละมัง ตอนนี้มาทำเป็นขอความช่วยเหลือ เชอะ!” เสียงปลายสายหัวเราะเบาๆ “เกิดอาการงอนล่ะซิ” “ไม่งอนแต่โกรธ” “ไม่เห็นต้องหลบหน้าเลยนี่..ที่จริงเป็นโอกาสดีด้วยซ้ำ” “ดียังไง ไม่เห็นเข้าใจ” “อ้าว อะไรที่ไม่เข้าใจจะได้เข้าใจกันไง เอาน่า..คุยๆ กันซะให้รู้เรื่องมีอะไรก็ปรับความเข้าใจกันเลยดีกว่า หลบหน้ากันไปหลบหน้ากันมาอยู่ได้” “พูดแบบนี้ตกลงจะช่วยหรือเปล่าล่ะ?” “ช่วยอยู่แล้ว ไม่ช่วยเพื่อนแล้วจะให้ช่วยเหมียวที่ไหน เราเพียงแต่อยากให้นพินลองคุยกับคุณเนอินทร์ให้รู้เรื่องอีกสักครั้ง” “จะให้คุยอะไรอีก วันนั้นเขาก็บอกอย่างชัดถ้อยชัดคำแล้วว่า..เราแค่เพื่อนกัน”  คนพูดกระแทกเสียง “เวลาผ่านมาตั้งหลายเดือนความคิดความรู้สึกของคนมันเปลี่ยนแปลงกันได้นี่นา..เอาน่ะ..สู้อีกสักตั้ง..บางทีบรรยากาศชายทะเลอาจทำให้อะไรๆ ดีขึ้นก็ได้ ถ้าเขาจะปฏิเสธอีกครั้งอย่างน้อยยังได้เปิดใจคุยกันโดยที่ไม่ต้องอาศัยแอลกอฮอล์นำหน้า เขาคงจะมองเห็นน้ำใจเราบ้างหรอกน่ะ” “อ๊ะ..เยี่ยม..ความคิดเข้าท่านี่ ทำไมฉันถึงนึกไม่ออกนะ เอาชนะใจผู้ชายสักคนจะยากแค่ไหนนักเชียวจริงมั้ย? ว่าแต่เธอเถอะต้องไปให้ได้นะ ไปเป็นกองหนุนให้หน่อย” น้ำเสียงนันท์นพินฟังได้คิดและกระตือรือร้นขึ้นมาทันควันทีเดียว “ตกลงจะให้ไปงานแต่งพี่ชาย หรือให้เป็นกองหนุนกันแน่ยะ?” “ทั้งสองอย่างนั่นแหละ” “นันท์นพินจ๋า..เราไม่มีปัญหาหรอก ยังไงคงต้องปรึกษากับพี่ดินก่อน เขาค่อนข้างสันโดษไม่ชอบคนมากๆ” “แปลกแฮะ ไม่ชอบสมาคมแต่ทำงานเป็นนักจิตได้ยังไง” “นั่นมันคนละเรื่องกัน งานก็ส่วนงาน” “ถ้าอย่างนั้นเป็นอันว่าตกลงตามแผน เธอรับปากแล้วนะ” พริมมธุรสได้แต่แบ่งรับแบ่งสู้ เพราะความจริงเธอไม่มีแผนที่จะพักผ่อนในช่วงเดือนสองเดือนนี้เลยด้วยซ้ำ ที่สำคัญไผ่ดินเพิ่งโทรศัพท์บอกเธอเมื่อคืนนี้เองว่า ‘ระยะนี้อย่าเดินทางไปไหนได้ไหม?’ ‘ทำไมหรือคะ?’ ‘ผมรู้สึกไม่ดีเลย..รู้สึกแปลกๆ เหมือนกับจะมีเรื่องร้ายๆ รอเราอยู่ข้างหน้ายังไงไม่รู้’ ‘คิดไปเองหรือเปล่า?’จำได้ว่าตนแย้งเสียงอ่อนๆ ออกไป ‘แค่คิดมากก็ดีซิ..ผมกลัวสังหรณ์ของตัวเองเพราะมันไม่เคยพลาดแม้แต่ครั้งเดียว!’ ใช่..จิตสัมผัสของไผ่ดินแม่นมาก เธอรู้! เสียงของนันท์นพินที่กล่าวในประโยคต่อไปทำให้พริมมธุรสรีบดึงภวังค์ความคิดกลับมาที่เดิม “ไหนว่าเดือนหน้าจะพักร้อนไปฮันนีมูนอยู่แล้วไม่ใช่หรือ เลื่อนเวลาขึ้นมาอีกหน่อยไม่เห็นเป็นไรเลย” “ฮันนีมูนที่ไหนยะ ยังไม่ทันได้แต่งเลย แค่หมั้นเฉยๆ เท่านั้นเอง” “จะหมั้นจะแต่งไม่รู้ล่ะ ไหนๆ มีแผนเที่ยวอยู่แล้วไปที่เกาะแลดาวเสียเลยซิ เคยไปมาแล้วนี่..น้ำใส ฟ้าสวย สงบเงียบเป็นส่วนตัวดีนะจะบอกให้” “โอ๊ย..นั่นตั้งนานมาแล้ว..เอาเถอะ.. เดี๋ยวจะคุยกับพี่ดินให้ก็แล้วกัน ไม่เกินชั่วโมงจะส่งข่าวไปบอกจ้ะ” หลังวางสายจากเพื่อน อารมณ์ของนันท์นพินแจ่มใสขึ้นมาก หญิงสาวหันกลับมาทำงานต่อด้วยความสบายใจ สักพักก็วางปากกานั่งตาลอยอีก นันท์นพินตั้งปณิธานแน่วแน่ในใจว่าการไปบ้านแลดาวกับเนอินทร์ในคราวนี้ สัมพันธภาพระหว่างเธอกับเขาจะต้องไม่เพียงแต่ฟื้นฟูเท่านั้น ยังต้องคืบหน้ามากไปกว่าความเป็นเพื่อนให้ได้อีกด้วย.. (มีต่อ) แก้ไขเมื่อ 20 มี.ค. 54 21:07:56 จากคุณ : สุรติญา-รวีจันทร์ เขียนเมื่อ : 20 มี.ค. 54 15:15:51

ความคิดเห็นที่ 2 บทที่ 4  ห้องสีเทา “สวัสดีครับ ผมชื่อเนอินทร์ รติสรรค์” นักเขียนหนุ่มร่างสูงหน้าตาคร้ามคมแนะนำตนเอง รู้สึกแขนขาเก้งก้างไปหมดเมื่อถูกสายตาแปดคู่จ้องมาเป็นตาเดียวกัน เนื่องจากเขาเป็นคนเดียวที่ผลักประตูเข้ามาแล้วยังคงยืนเกะกะอยู่กลางห้องสนทนากลุ่มบำบัดสุขภาพทางจิต ขณะที่คนอื่นนั่งอยู่บนเก้าอี้ล้อมกันเป็นรูปครึ่งวงกลม โดยชายหนุ่มหน้าตาออกเค้าลูกผสมชัดเจนนั่งตรงกลางหน้าสมาชิกทั้งสาม  ดวงตาคมกล้าสีน้ำตาลค่อนไปทางสีทองที่พุ่งมาประสานสายตากับคนที่ยืนอยู่ส่งประกายประหลาดขึ้นมาวูบหนึ่ง อะไรกันผู้ชายคนนี้..ทำไมถึงมองแปลกๆ..! เนอินทร์ถามฉงนในใจ รู้สึกประหลาดใจต่อสายตาที่พุ่งเขม็งมาราวกับจะทะลุทะลวงให้ถึงขั้วหัวใจเขา หากยังไม่ทันได้จับสังเกตให้แน่ชัดลงไป เจ้าของดวงตาสีน้ำตาลแกมทองได้เปลี่ยนสายตากลับไปยังคนไข้ที่นั่งรออยู่ทั้งสามคนอีกครั้ง “ขอนาทีเดียวนะครับ..คุณมีธุระอะไรกับผมหรือเปล่า?” ประโยคแรกเสียงทุ้มห้าวกล่าวเป็นเชิงขออนุญาตกับสมาชิก ส่วนประโยคหลังหันกลับมาถามเนอินทร์ซึ่งยังคงยืนเก้กังอยู่ “ผมมาพบหมอนันท์นพินครับ” “หมอนันท์นพินไม่อยู่ครับ ไปธุระที่ระยองอีกสองสามวันถึงจะกลับ” เนอินทร์มีสีหน้าผิดหวังอย่างเห็นได้ชัด “ผมจะติดต่อเธอได้ยังไงครับ พยายามโทร.ไปแต่ไม่มีสัญญาณตอบรับเลย” “คงต้องรอ ตอนนี้เธองดรับโทรศัพท์” “ทีนี้ควรจะทำยังไงต่อ” เนอินทร์พูดเหมือนปรารภกับตัวเอง “คุณเป็นคนไข้ของหมอหรือครับ นัดเอาไว้หรือยังไง?” เนอินทร์มองชายหนุ่มร่างสูงใหญ่ด้วยสายตาพิจารณา เขาไม่เคยเห็นผู้ชายคนนี้มาก่อน คงเป็นหมอใหม่เพิ่งมาประจำ “ผมเป็นเพื่อน..เพื่อนเก่า..เคยเข้าร่วมกลุ่มสนทนาแบบนี้กับหมอนันท์นพินมาก่อน คุณมาแทนหมอนันท์นพินหรือครับ?” “เฉพาะช่วงที่คุณหมอไม่อยู่เท่านั้นครับ มีอะไรที่ผมพอจะช่วยได้บ้าง?” ไผ่ดินถามตามมารยาททั้งที่ความจริงรู้จุดประสงค์ของอีกฝ่ายอยู่แล้ว “เอาอย่างนี้..ผมกำลังเริ่มสนทนากลุ่ม..เพื่อไม่ให้เป็นการเสียเวลาถ้าสนใจเข้าร่วมก็เชิญได้นะครับ เสร็จแล้วเดี๋ยวค่อยคุยกัน” เนอินทร์มีท่าทีลังเลอยู่บ้าง การสนทนากลุ่มระหว่างสมาชิกที่กำลังเผชิญปัญหาภาวะความเครียดทางจิต โดยการให้ระบายความรู้สึกไม่สบายใจต่างๆ ออกมาให้มากที่สุด เป็นการแลกเปลี่ยนประสบการณ์สร้างสัมพันธภาพกับสมาชิกคนอื่น เพื่อที่จะได้ร่วมกันใช้ศักยภาพของตนในการเผชิญหน้าแก้ไขปัญหาทำให้ยอมรับตนเองและผู้อื่นมากขึ้น สิ่งเหล่านี้เขาผ่านมาแล้วทั้งนั้น เขาเข้าร่วมกลุ่มเพื่อลดอาการปวดหัวและฝันร้ายตามคำแนะนำของเพื่อนสาวผู้เป็นเป็นจิตแพทย์หญิงประจำอยู่ที่ศูนย์จิตอาสาแห่งนี้ “ทำได้หรือครับ?” “ได้ซิครับ ถือว่าเป็นสมาชิกสมทบพิเศษก็แล้วกัน” “ตกลงครับ ผมจะลองดู” “งั้นเชิญนั่งเลย” เนอินทร์เดินมานั่งที่เก้าอี้ตัวที่ยังว่างอยู่ ขณะที่ไผ่ดินเริ่มเข้าสู่คอร์สบำบัด “โอ.เค. เอาล่ะครับ เรามาเริ่มต้นกันเลยดีกว่า..ผม ไผ่ดิน เมศย์บดินทร์ เป็นที่ปรึกษาพิเศษด้านจิตวิทยาบำบัด  มาทำหน้าที่แทนหมอนันท์นพินเป็นกรณีพิเศษอย่างที่บอกไปแล้วเมื่อครู่นะครับ วันนี้เรามีแขกรับเชิญมาร่วมด้วยคนหนึ่ง” สมาชิกทั้งสามยิ้มแย้มต้อนรับผลัดกันแนะนำตัวอีกครั้ง หลังจากแนะนำกันมาแล้วครั้งหนึ่งในตอนก่อนที่เนอินทร์จะเข้ามา จากนั้นจึงพูดคุยสัพเพเหระเพื่อสร้างความคุ้นเคยกันสักครู่ไผ่ดินจึงเริ่มต้น “วิธีการของผมจะต่างไปจากหมอนพินอยู่บ้าง ผมเชื่อว่ามนุษย์เราทุกคนล้วนมีหน้าต่างแห่งจินตนาการด้วยกันทั้งนั้น ขึ้นอยู่กับว่าเราจะดึงเอามันออกมาใช้ประโยชน์ได้ยังไงเท่านั้น ตอนนี้ผมอยากให้ทุกคนเปิดใจกว้าง ทำจิตให้หยุดนิ่งก่อนเป็นอันดับแรก..เรามาลองดูนะครับ..ผมจะเริ่มนับหนึ่ง..และเมื่อถึงสิบภวังค์ของพวกคุณจะเข้าสู่จุดแห่งความว่างเปล่า” ในช่วงเวลาที่นักจิตวิทยาลูกผสมพูด บุคคลทั้งสี่ไม่ได้รู้ตัวเลยว่าพวกเขาได้ถูกสะกดจิตไปเรียบร้อยแล้วตั้งแต่ไผ่ดินเริ่มนับหนึ่ง เสียงทุ้มห้าวยังคงกล่าวต่อไปเรื่อยๆ เหมือนยามสนทนาปกติ “ขณะนี้คุณกำลังอยู่ในห้องสีเทาอ่อนห้องหนึ่ง ภายในห้องนั้นมีหน้าต่างเพียงบานเดียวและปิดอยู่ มันทึบและอึดอัดใช่ไหม..ถ้างั้นเราเปิดหน้าต่างออกซิครับ..แสงสว่างที่ส่องเป็นลำเข้ามาจะทำให้เห็นว่าห้องสีเทาที่คุณเห็นแต่แรก..แท้จริงมันเป็นสีขาว ถึงตอนนี้คุณกำลังเห็นอะไรภายนอกหน้าต่างนั่น หลายสิ่งที่คุณเก็บซ่อนมันไว้ในมุมลึกสุดของความความทรงจำ..ถึงเวลาที่คุณจะเปิดใจสัมผัสกับมันอีกครั้ง..และเมื่อบานหน้าต่างปิดลง..คุณจะลืมตาขึ้น” เมื่อหน้าต่างห้องปิดลง..ทุกคนลืมตาขึ้นเกือบจะพร้อมกัน น้ำตาแห่งความทรงจำเอ่อล้นขอบตา เนอินทร์สะอื้นลึกอยู่ในอก..ยอมรับเต็มที่ว่าผู้ชายคนนี้เก่งจริงๆ คำพูดแค่เพียงไม่กี่ประโยคของไผ่ดินกลับทำให้ทุกคนได้เห็นเหตุการณ์ต่างๆ ที่ผ่านมาแล้วได้ภายในช่วงระยะเวลาสั้นๆ เขาเข้ากลุ่มสนทนากับนันท์นพินมานานพอควร หากไม่มีครั้งไหนที่ทำให้เขารู้สึกราวกับได้ย้อนเวลากลับไปในอดีตอย่างนี้สักครั้ง เสียงทุ้มๆ ของนักจิตวิทยาหนุ่มกล่าวต่อไปว่า “ทีนี้เรามาแลกเปลี่ยนประสบการณ์กัน..ใครก่อนดี?” ไผ่ดินพยักหน้าไปยังหนุ่มใหญ่วัยสี่สิบเศษ สวมแว่นกรอบหนาสีทองอ่อน “เริ่มจากคุณมานพก่อนก็แล้วกัน..ลองเล่าถึงความรู้สึกเมื่อกี้ว่าคุณเห็นอะไรบ้าง?” “ผมเห็น..ภรรยา..กับลูกสาวทั้งสองที่ผมทิ้งเขาไป”  มีแววสะอื้นปนอยู่ในน้ำเสียงของหนุ่มใหญ่ “พวกเขาพยายามเรียกผมแต่ผมไม่สนใจกลับเดินหนีมา..แล้วพอหันไปอีกทีผมไม่เห็นพวกเขาอีกแล้ว ข้างนอกมีแต่ความว่างเปล่า” “แล้วคุณรู้สึกยังไง?” ไผ่ดินถามเรียบๆ มานพพยายามเรียบเรียงออกมาตามความรู้สึกที่สัมผัสในช่วงระยะเวลาสั้นๆ นั้น “ใจหาย..เศร้า แล้วก็วังเวง เหงา รู้สึกเหมือนตัวเองอยู่คนเดียวในโลก” “ทำไมคุณถึงรู้สึกอย่างนั้นล่ะ ในเมื่อคุณเป็นฝ่ายหันหลังให้พวกเขาไม่ใช่หรือ?” หนุ่มใหญ่ได้แต่อึ้งเพราะหาคำตอบไม่ได้ มันเป็นความรู้สึกที่เขาไม่รู้จะสรุปออกมาได้อย่างไร ขณะที่นักจิตวิทยาหนุ่มกลับเป็นผู้ไขกุญแจเปิดประตูความรู้สึกนั้นให้เสียเอง “ทุกสิ่งที่คุณและครอบครัวได้เคยเผชิญร่วมกันมา..ไม่ว่าจะสุขหรือทุกข์ล้วนแต่ฝังอยู่ใต้จิตสำนึกทั้งนั้น แต่คุณละทิ้งทุกอย่างเพราะคิดว่าตนเองแบกรับภาระหนักอึ้งต่อไปไม่ไหวอีกแล้ว..สู้ตัดขาดทุกอย่างเสียเลยคงจะดีขึ้นเอง..หากความจริงไม่ได้เป็นอย่างที่คิด..การหนีปัญหาไม่ได้ช่วยให้คุณหลุดพ้นปัญหา..แต่กลับทำให้ทุกข์มากขึ้น เพราะไม่ว่าอย่างไรคุณก็ไม่สามารถตัดสายใยให้ขาดลงได้..แล้วทำไมไม่ลองพยายามสานใยนั้นให้เหนียวแน่นมั่นคงมากขึ้นกว่าเดิมล่ะครับ” ไม่มีคำตอบจากหนุ่มใหญ่..หากไผ่ดินรู้ดีว่าฝ่ายนั้นกำลังคิด หนุ่มใหญ่ต้องการเวลาทำความเข้าใจกับความรู้สึกของตนเอง เขาไม่ควรกดดันไปมากกว่านี้ ถึงเวลาที่หญิงสาวร่างผอมบางชื่อสุชาวดีเล่าประสบการณ์ของตนเองบ้าง “ที่นอกหน้าต่าง..ฉันเห็นแม่กำลังปัดกวาดทำความสะอาดบ้านเหมือนอย่างที่เคยทำเป็นประจำ..ฉันกำลังนั่งดูทีวีไม่สนใจกับเสียงบ่นของแม่ที่ว่าฉันเอาแต่สบาย ตกงานแล้วยังไม่ช่วยแม่ทำงานบ้านอีก แม่บอกให้ฉันไปดูปอนด์น้องคนเล็กซึ่งอายุเพิ่งได้หกขวบ ฉันรำคาญมากเลยลุกขึ้นคว้าจักรยานถีบออกจากบ้าน..ปอนด์ซึ่งวิ่งเล่นอยู่หน้าบ้านขอตามไปด้วย ฉันแกล้งทำเป็นไม่สนใจเพราะอารมณ์ไม่ดี ปล่อยให้น้องร้องไห้วิ่งตามมา..ตอนนั้นเองที่..” เสียงของสุชาวดีขาดหายเหมือนต้องการปล่อยให้ประโยคค้างไว้เพียงแค่นั้น ไผ่ดินจึงต้องกระตุ้นด้วยการถามว่า “เกิดอะไรขึ้นหรือครับ?” “ฉันได้ยินเสียงรถทางด้านหลัง หันไปเห็นมอเตอร์ไซค์ขับพุ่งออกมาจากซอย ฉันกำลังจะร้องห้ามไม่ให้น้องวิ่งตัดหน้ารถแต่ไม่ทัน อุบัติเหตุที่เกิดขึ้นครั้งนั้นทำให้ปอนด์ไม่สามารถเดินได้อีกเลย..จนถึงเดี๋ยวนี้” “เป็นเรื่องน่าเศร้า..มันเกิดขึ้นนานหรือยัง?” คนถามคือมานพ “สองปีมาแล้วค่ะ ฉันคิดมากมาตลอด สงสารน้อง สงสารแม่ แล้วก็โกรธตัวเอง แม่ไม่เคยลงโทษว่าสักคำแต่ฉันลืมไม่ได้เรื่องเลวร้ายเกิดขึ้นเพราะฉัน ฉันเห็นเหตุการณ์ทุกอย่างตรงหน้าแต่ทำอะไรไม่ได้เลย” “ผมว่าคุณลืมอะไรไปอย่างหนึ่งนะครับ..จริงอยู่ว่าคุณไม่สามารถแก้ไขเหตุการณ์ที่ผ่านไปแล้วได้..แต่คุณสามารถชดเชยความผิดพลาดได้ อย่ามัวแต่ลงโทษตัวเองอยู่เลย คุณลงโทษตัวเองมามากพอแล้ว ต่อไปควรเริ่มต้นใหม่อย่างมีสติ” เสียงทุ้มห้าวยังคงกล่าวให้กำลังใจพลางให้คำแนะนำต่อไปอีกหลายประโยค ก่อนจะผ่านมาถึงสมาชิกคนสุดท้ายคือ ภรณีสาวใหญ่วัยสามสิบห้าผู้ซึ่งสูญเสียลูกสาวคนเดียวไปเมื่อราวหกเดือนก่อน จนถึงปัจจุบันเธอก็ยังทำใจไม่ได้ “คุณล่ะครับ เห็นอะไรจากหน้าต่างบ้าง?” “ฉันไม่เห็นอะไรข้างนอก แต่เห็นกล่องใหญ่กล่องหนึ่งวางอยู่ตรงกลางห้อง พอเปิดดูข้างในเห็นเสื้อผ้าของใช้ต่างๆ  ของหนูพรรณ..ลูกสาวคนเดียวของฉันตายเพราะโรคประจำตัว..โรคหัวใจ..เมื่อหกเดือนที่ผ่านมานี่เอง ฉันฝันเห็นลูกอยู่เรื่อยๆ ไปวัดทำบุญให้ลูกบ่อยๆ เพราะคิดว่าเขายังห่วงแม่ จนตอนหลังถึงได้รู้ตัวว่าฉันเองที่ไม่ยอมปล่อยหนูพรรณ แต่ฉันหยุดคิดถึงลูกไม่ได้เลยต้องมาพึ่งหมอ” ภรณีหยิบผ้าเช็ดหน้าขึ้นซับน้ำตา “อือม์..ตอนนี้พวกเราทุกคนได้ร่วมรับรู้ถึงความทุกข์ของคุณแล้วนะครับคุณภรณี สำหรับกรณีของคุณ..เวลาจะเป็นยารักษาที่ดีที่สุด แต่คุณต้องช่วยตัวเองด้วย” “ยังไงคะ?” “พยายามวางจิตให้ว่าง ตั้งมั่นฝึกนั่งสมาธิบ่อยๆ เมื่อจิตสงบสติและความเข้มแข็งก็จะกลับคืนมา ผมอยากจะบอกให้ทุกคนตระหนักถึงในสิ่งหนึ่งไปพร้อมๆ กัน” ประโยคหลังชายหนุ่มกล่าวรวมๆ “ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้นกับชีวิตเราก็ตาม..แต่หัวใจของยารักษาจิตใจคือ..กำลังใจ..อย่าถอดใจหรือทิ้งกำลังใจเป็นอันขาด เพราะมันจะเป็นตัวช่วยทำให้เราแก้ปัญหาทุกอย่างให้ลุล่วงไปได้ในที่สุด” พูดจบไผ่ดินหันไปพยักหน้ากับเนอินทร์ “ถึงตาคุณแล้ว..คุณเนอินทร์” เนอินทร์กำลังคิดถึงภาพเหตุการณ์บางอย่างด้วยความสะเทือนใจ เขาไม่เคยปริปากพูดถึงเหตุการณ์ในวัยเด็กครั้งนั้นให้ใครฟังมาก่อนทั้งสิ้น หากในขณะนี้เขากำลังเปิดเผยประสบการณ์ที่ถือเป็นความลับส่วนตัวต่อหน้าบุคคลอื่น  ไม่ใช่เพราะถูกบังคับ แต่เป็นความเต็มใจที่ตนเองไม่สามารถอธิบายถึงความรู้สึกในขณะนั้นได้ถูก “ผมเห็นต้นไม้เต็มไปหมดที่นอกหน้าต่าง..ผมอยู่ที่นั่นด้วย..มีบางอย่างเกิดขึ้นที่ต้นไม้นั่น..ใครๆ บอกว่าแม่ฆ่าตัวตายเพราะเสียใจที่พ่อไปมีผู้หญิงอื่น ตอนนั้นผมกำลังนั่งเล่นอยู่ใต้ต้นมะม่วงในสวนหลังบ้าน ได้ยินเสียงเอี๊ยดๆ คล้ายกิ่งไม้ลั่นพอแหงนหน้าขึ้นไปดูผมก็เห็น..” ชายหนุ่มเว้นช่วงไปนิดหนึ่งเพื่อรวบรวมกำลังใจที่จะเล่าถึงเหตุการณ์โศกนาฏกรรมของมารดา เมื่อตอนที่เขาอายุแปดขวบ “ร่างของแม่ห้อยโตงเตงอยู่บนกิ่งใหญ่ของต้นมะม่วง หลังจากนั้นผมก็เริ่มฝันร้ายกลัวเงาต้นไม้ตั้งแต่นั้นมา เวลากลางคืนเห็นเงาต้นไม้ตะคุ่มๆ แล้วใจไม่ดี รู้สึกเหมือนเห็นผีต้นไม้รูปร่างคดๆ งอๆ คอยกวักมือเรียก เด็กๆ กลัวมากครับ” สมาชิกกลุ่มบำบัดทั้งสามมองชายหนุ่มด้วยสายตาแสดงความเห็นใจ “เดี๋ยวนี้ล่ะคะ..ยังกลัวอยู่อีกหรือเปล่า?” สุชาวดีถามเสียงอ่อนโยน รู้สึกเห็นใจกับสิ่งที่เกิดขึ้นในวัยเด็กของชายหนุ่ม คิดดูซิ..เด็กแค่แปดขวบกลับต้องมาพบเห็นภาพสยดสยองในวาระสุดท้ายของมารดา ช่างโหดร้ายอะไรอย่างนี้ “นานๆ จะเป็นสักครั้งครับ” “ฟังดูปัญหาของคุณลึกซึ้งยิ่งกว่าฉันเสียอีก” ภรณีออกความเห็น เรื่องที่เนอินทร์เล่าทำให้ภรณีเกิดความรู้สึกตื้นตันแปลกๆ ขึ้นมาทันที อย่างน้อยลูกสาวของเธอก็จากไปด้วยโรคภัยไข้เจ็บ ถ้าลูกต้องประสบชะตากรรมเลวร้ายยิ่งกว่านี้ หัวใจเธอคงแหลกสลายกว่าที่ประสบอยู่ไม่รู้กี่เท่า “ผมเข้าใจล่ะ..ประสบการณ์เลวร้ายในวัยเด็กทำให้คุณฝันร้ายบ่อยๆ..ในกรณีของคุณกับคุณภรณี..ควรหาเวลาฝึกสมาธิบ่อยๆ การฝึกสมาธิจะช่วยผ่อนคลายความเครียด ทำให้จิตใจสงบและมีสติมากขึ้น” จากนั้นไผ่ดินได้กล่าวต่อไปอีกหลายประโยค ก่อนสรุปทิ้งท้ายว่า “ผมอยากจะขอย้ำอีกครั้งว่าไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้นกับชีวิตต่อไปในวันข้างหน้า..อย่าถอดใจ..หรือทิ้งความหวัง” หลังจากหมดชั่วโมงบำบัด สมาชิกคนอื่นแยกย้ายกันกลับออกไปหมดแล้ว ภายในห้องสนทนากลุ่มขณะนี้จึงเหลือแต่นักจิตหนุ่มลูกผสมกับเนอินทร์เพียงสองคนเท่านั้น “ผมยกนิ้วให้คุณจริงๆ ครับหมอ.. ความสามารถคุณน่าทึ่งมาก ผมเข้ากลุ่มกับหมอนพินมาราวครึ่งปีเธอยังไม่สามารถทำให้ผมเปิดใจได้ถึงขนาดนี้” “อย่าพูดให้หมอนพินด้ยินเชียวนะครับ ทราบมาว่าเธอค่อนข้างจะอ่อนไหว” เนอินทร์อมยิ้ม “ใช่..นั่นล่ะนพิน ตกลงพวกเราถูกสะกดจิตใช่ไหมครับ?” “เรียกว่าเป็นการดึงความภาวะจิตที่ซ่อนเร้นออกมามากกว่าฮะ อะไรที่เก็บทับถมไว้บางทีก็ทำให้เราทรมาน” เนอินทร์พยักหน้าเห็นด้วย โดยไม่ได้นึกรู้ว่าคำพูดในท้ายประโยคของนักจิตวิทยาหนุ่มนั้น มีเจตนาย้ำเตือนทั้งคู่สนทนาและตนเองไปด้วยพร้อมกัน “ผมเคยได้ยินว่ามีการสะกดจิตแบบสั่งให้ทำอะไรๆ ก็ได้ จริงหรือเปล่าครับ?” “ทำนองนั้นครับ ถ้าสะกดได้ในระยะลึกพอ จะสั่งให้ทำอะไรก็ต้องทำล่ะครับ” แล้วไผ่ดินก็เล่าถึงการสะกดจิตชนิดที่ออกคำสั่งให้ผู้ถูกสะกดทำตามคำสั่ง เนอินทร์ฟังเพลิน เขารู้สึกชอบผู้ชายคนนี้ คะเนจากหน้าตาน่าจะเป็นรุ่นเดียวกับเขาคือยี่สิบเจ็ด หรือถ้าจะมากกว่าก็คงไม่เกินปีหรือสองปีเป็นอย่างมาก หลังจากคุยถึงเรื่องอื่นๆ อยู่ชั่วครู่ไผ่ดินจึงได้ย้อนกลับมาเข้าเรื่องว่า “ทีนี้พร้อมหรือยังที่จะเล่าถึงธุระของคุณ” นี่ล่ะเวลาที่เขารอคอย เนอินทร์นึก เขาเริ่มต้นทันทีว่า “ผมจะไม่อ้อมค้อมล่ะ เรื่องเป็นอย่างนี้ครับ ผมกำลังรวบรวมข้อมูลและต้องการฉากสถานที่จริงเพื่อใช้เขียนนิยายส่งประกวด..ผมมีตัวเลือกหาดริมทะเลอยู่หลายแห่ง แต่คิดดูแล้วเกาะแลดาวน่าจะเหมาะที่สุด ผมทราบว่าเกาะแลดาวเป็นเกาะส่วนบุคคล ไม่มีผู้คนวุ่นวายพลุกพล่านตรงกับฉากที่ผมกำหนดไว้” ความที่เป็นคนความรู้สึกไว ทำให้ไผ่ดินอดรู้สึกไม่ได้ว่าเนอินทร์ไม่ได้พูดความจริงทั้งหมด..มีบางอย่างที่ถูกปิดบังไว้ “แล้วอะไรที่คุณต้องการจากหมอนพิน?” “หมอนพินเคยเล่าให้ผมฟังถึงญาติห่างๆ ที่เป็นเจ้าของเกาะคือลุงกฤษณ์แต่ปัจจุบันได้เสียชีวิตไปแล้ว เกาะจึงตกทอดมาถึงคุณจักรวาล” “อ้อ..ครับ?” “แล้วด้วยเหตุผลที่ผมบอกไปแล้วแต่แรกว่า ผมจำเป็นต้องสัมผัสกับสถานที่จริงก่อนที่จะลงมือเขียนนิยาย” “พูดง่ายๆ คือคุณต้องการที่จะเข้าไปสัมผัสกับชีวิตท้องถิ่นภายในเกาะแลดาว แต่ไม่รู้จะเริ่มต้นอย่างไรเพราะเจ้าของเกาะไม่ต้อนรับคนแปลกหน้าใช่หรือเปล่า?” เนอินทร์มองนักจิตวิทยาหนุ่มลูกผสมด้วยสายตาพอใจแกมทึ่ง ดูเหมือนอีกฝ่ายจะสรุปเรื่องได้ตรงประเด็นภายในเวลาแค่ไม่กี่นาที “ถูกต้องครับ คุณหมอพอจะแนะนำอะไรได้บ้าง” “อย่าเรียกผมว่าหมอเลย ผมเป็นนักจิตวิทยาไม่ใช่หมอ ผมว่าคุณน่าจะรอหมอนพินนะ แค่สองสามวันเท่านั้นเอง” “ผมลาพักร้อนกับงานเขียนประจำได้ไม่นานนัก" คนพูดพูดเป็นเชิงติดตลก “กะว่าจะลุยเก็บข้อมูลสนามไม่เกินสิบวัน อ้อ ถ้ารวมถึงเสาร์อาทิตย์นี้ด้วยก็สิบสอง” “สิบสองวันกับการเก็บข้อมูลที่ว่าไม่น้อยไปหรอกครับ รอเธอสักนิดดีกว่า เชื่อว่าหมอนันท์นพินจะเต็มใจช่วย” “ผมไม่แน่ใจ” เนอินทร์ตอบทันที นันท์นพินเปิดใจกับเขาแต่เขาปฏิเสธเธอ นั่นอาจเป็นสาเหตุทำให้เธอโกรธจนปิดกั้นเขาตลอดไปก็เป็นได้ “ผมขอถามอะไรหน่อยได้ไหมหมอ?” “อะไรหรือครับ?” “หมอเคยไปบ้านแลดาวไหม?” ดูเหมือนนักจิตวิทยาหนุ่มจะอึ้งไปกับคำถามง่ายๆ นั้น แลดาว..ช่างเป็นชื่อที่ว่างเปล่าสำหรับเขาเหลือเกิน ท่าทีลังเลเหมือนไม่แน่ใจของชายหนุ่มลูกผสมไทย-อเมริกัน-อิตาเลี่ยน ทำให้เนอินทร์นึกฉงนอยู่บ้าง เพราะเท่าที่ได้พูดคุยกันตั้งแต่ชั่วโมงกลุ่มสนทนาจนถึงตอนนี้ พอจะสรุปบุคลิกได้ว่าไผ่ดินเป็นคนมั่นคง เชื่อมั่นในตนเองสูงทีเดียว ไม่มีสักครั้งที่จะออกอาการลังเลเช่นขณะนี้ “พูดจริงๆ ก็เคยขับรถผ่านไปแถบนั้นอยู่ครั้งสองครั้ง แต่ไม่เคยข้ามไปที่เกาะ” เสียงทุ้มห้าวตอบออกไปในที่สุด “เอาอย่างนี้ก็แล้วกัน..แฟนผมเป็นเพื่อนกับหมอนพิน..ได้รับเชิญให้ไปร่วมในงานแต่งงานของพี่ชายหมอนพินด้วย  ผมจะลองคุยกับเธอดู พริมคงจะช่วยพูดให้หมอเปิดไฟเขียวให้คุณได้อยู่หรอก” ดวงตาของเนอินทร์สว่างวาบขึ้น “จริงๆ หรือครับหมอ” “ผมจะพยายามช่วย แต่คุณต้องใจเย็นสักหน่อย ได้ข่าวอย่างไรผมจะรีบติดต่อกลับนะครับ” เนอินทร์เอื้อมมือไปจับมือนักจิตวิทยาหนุ่มเขย่าแรงๆ ด้วยความดีใจ “ขอบคุณครับ..หมอ ขอบคุณจริงๆ” “อย่าเพิ่งขอบคุณเลย ผมยังไม่รับปากว่าจะสำเร็จนะฮะ” “ไม่เป็นไร..หมอบอกผมไม่ใช่หรือว่าคนเราต้องมีความหวัง ผมจะรอฟังข่าวดีนะครับ”   ขอบคุณที่ติดตามอ่านค่ะ โปรดติดตามตอนต่อไป แก้ไขเมื่อ 23 มี.ค. 54 12:20:09 แก้ไขเมื่อ 20 มี.ค. 54 21:14:51 จากคุณ : สุรติญา-รวีจันทร์ เขียนเมื่อ : 20 มี.ค. 54 15:19:55

ความคิดเห็นที่ 3 บทสนทนามันติดกันไปติ๊ด คุณรุ้ง อ่านแล้วคนเริ่มแก่ เอ้ย...สาวน้อย เริ่มปวดตานะคะ "หัวใจเธอคงแลกสลายกว่า"...แหลก...สหาย ปล. ดีจังค่ะ ลงทีละสองบทเลย จากคุณ : มนต้นไม้ (Setakan) เขียนเมื่อ : 20 มี.ค. 54 17:14:02

ความคิดเห็นที่ 4 ขอบคุณค่ะ คุณ setakan ได้แก้ไขคำผิด และพยายามเว้นบรรทัดให้อ่านง่ายขี้นแล้ว แต่ไม่รู้เผิดพลาดตรงไหน เวลาโพสต์ทีไร ชื่อเรื่องต้องหาย เหลือแต่บทที่ทุกที ทั้งที่ตอนโพสต์ครั้งแรกก็พิมพ์ชื่อเรื่องใส่ไปแล้ว จากคุณ : รุ้ง (สุรติญา-รวีจันทร์) เขียนเมื่อ : 20 มี.ค. 54 21:19:51

ความคิดเห็นที่ 5 คุณ พี่รุ้ง ครับ  มาตามเก็บเรื่องนะครับ โพสแสดงตัวไว้ก่อน มาตอนบ่าย ๆ มันอ่านแล้วเวียน หัว เลยแวบมาดู ตอนจัดหน้าบรรทัดใหม่     ขออ่านก่อนนะครับ จากคุณ : เขมปัณณ์ (เขมปัณณ์) เขียนเมื่อ : 20 มี.ค. 54 22:07:33

ความคิดเห็นที่ 6 แล้วหมอนดาคือใครนะ จากคุณ : scottie เขียนเมื่อ : 22 มี.ค. 54 23:58:56

ความคิดเห็นที่ 7 ขออนุญาตตอบของคุณสก๊อตก่อนนะคะ ต้องขอบคุณคุณสก็อตเป็นอย่างมากค่ะ หมอนดาคือนันท์นพิน เป็นชื่อก่อนที่จะรีไร้ท์ใหม่อย่างที่บอกไว้ในตอนแรกว่าได้เปลี่ยนชื่อตัวละครบางตัว ต้องขอโทษเป็นอย่างมากที่เผลอเรอไม่ได้แก้ไขในบางจุด ตอนนี้ได้เปลี่ยนให้แล้วค่ะ ตอนต่อไปจะเช็คให้ละเอียดกว่านี้ค่ะ จากคุณ : รุ้ง (สุรติญา-รวีจันทร์) เขียนเมื่อ : 23 มี.ค. 54 12:15:32

ความคิดเห็นที่ 8 12345 แก้ไขเมื่อ 05 เม.ย. 54 16:03:50 จากคุณ : sweetyminky เขียนเมื่อ : 5 เม.ย. 54 16:00:23