มณีนาคินทร์ ตอนที่ 21

ตอนที่ 21

    ตวงสิทธิ์โฉบรถเก๋งที่เขาเช่ามาจากในตัวเมืองเข้าไปรับพินทิพย์ที่บ้านพักใกล้ๆ เขาจอดรถดับเครื่องยนต์รอแฟนสาวในรถ ลุงเพียรเดินออกมาพร้อมกับพินทิพย์ ตวงสิทธิ์จึงจำเป็นต้องลงจากรถและเดินเข้าไปยกมือไหว้ลุงของพินทิพย์ตามมารยาท

"สวัสดีครับ"  

ลุงเพียรยกมือรับไหว้ชายหนุ่ม พินทิพย์ส่งยิ้มให้ตวงสิทธิ์ และรีบแนะนำทันทีว่า

"ตวงคะ นี่ลุงของพินค่ะ"

"ผมชื่อตวงสิทธิ์ครับ"    ตวงสิทธิ์แนะนำตัวเองอย่างเป็นทางการ

"อืม...คนนี้เหรอที่ทำให้หลานสาวของฉันต้องเสียน้ำตา"

ลุงเพียรนึกไม่ชอบขี้หน้าเจ้าหนุ่มคนนี้เท่าไหร่ ก่อนที่คุณลุงของเธอจะเขม่นแฟนหนุ่มมากไปกว่านี้ พินทิพย์จึงแกล้งดึงความสนใจของลุงเพียรไปทางอื่น

"เอ่อ...คุณลุงคะ คือตวงกับพินจะเข้าไปในตัวเมือง ไม่ทราบว่าคุณลุงอยากได้อะไรหรือเปล่า เดี๋ยวพินกับตวงจะได้ซื้อมาฝาก"

"ไม่ล่ะ ไปเถอะ ไม่ต้องห่วงลุง"

ลุงเพียรหันไปมองหน้าตวงสิทธิ์ด้วยสีหน้าที่เฉยเมย ก่อนหันหลังเดินเข้าบ้านไปเงียบๆ

รอจนผู้ใหญ่ของพินทิพย์เดินเข้าบ้าน ปิดประตูเรียบร้อย ตวงสิทธิ์จึงค่อยพูดกับพินทิพย์ว่า

"ดูท่าทางลุงของพินไม่ค่อยชอบหน้าผมเท่าไหร่นะ"    

พินทิพย์ยิ้มก่อนตอบว่า  

"อย่าไปสนใจคุณลุงเลยค่ะ เราไปเที่ยวกันดีกว่านะคะ"    

พูดจบหญิงสาวก็เอาแขนของตัวเองคล้องแขนของแฟนหนุ่ม สองหนุ่มสาวพากันเดินเคียงคู่กันขึ้นรถไป รถยนต์ค่อยๆ ออกตัวแล่นจากไปจากบ้านพัก ลุงเพียรยืนมองรถยนต์ที่เพิ่งแล่นออกไป แล้วถอนหายใจเบาๆ

"ความรักนี่มันทำให้คนตาบอดได้จริงๆ ด้วย"    ลุงเพียรบ่นเบาๆ คนเดียว


    ตวงสิทธิ์ขับรถกลับเข้าบ้านพักตากอากาศริมฝั่งโขงตอนพลบค่ำ คำพูดของพินทิพย์เมื่อตอนกลางวันยังคงก้องอยู่ในความทรงจำของเขา ทุกคำของแฟนสาวทำให้เขาเริ่มสงสัยอะไรหลายอย่างเกี่ยวกับตัวกัญชพรและหลานชายคนใหม่ของบ้านโน้น...



    ...ภายในห้องของโรงแรมม่านรูดในตัวเมือง พินทิพย์นอนหงายรอบกายมีเพียงผ้าขนหนูสีขาวพันตัวไว้อย่างหลวมๆ ตวงสิทธิ์เองก็นอนในท่าเดียวกับพินทิพย์ เขานุ่งผ้าขนหนูสีเดียวกับพินทิพย์  พินทิพย์ยันกายขึ้นมา และเท้าแขนข้างหนึ่งหันหน้าเข้าหาแฟนหนุ่ม และพูดว่า

"จริงๆ นะคะตวง คุณลุงบอกว่ามีพญานาคคอยคุ้มครองกัญชพรอยู่"    

ชายหนุ่มนอนฟังและคิดถึงเรื่องบางอย่างตาม  พินทิพย์เห็นแฟนหนุ่มนอนนิ่ง จึงเรียกชื่อเขาอย่างออดอ้อน

"ตวงขา"  

แล้วโถมร่างงามระหงเข้ากอดตวงสิทธิ์ ชายหนุ่มกอดกระชับร่างนั้นไว้ พินทิพย์นอนอยู่ในอ้อมกอดของแฟนหนุ่ม เธออดที่จะเอ่ยต่อไม่ได้ว่า

"พินกลัวจังเลย กลัวว่าพญานาคอะไรนั่น จะมาทำร้ายตวง เหมือนที่มันฆ่าพ่อและแม่ของพิน"  

พินทิพย์พูดไปก็รู้สึกใจไม่ดี ตวงสิทธิ์กอดและจูบหน้าผากของพินทิพย์และปลอบว่า

"ไม่ต้องห่วงนะที่รัก ผมจะดูแลตัวเองให้ดี เพื่อจะได้อยู่กับคุณตลอดไปไง"

พูดจบตวงสิทธิ์ก็ระดมจูบพินทิพย์ไม่หยุด

"ตวง..."    

พินทิพย์ครางเรียกชื่อแฟนหนุ่มเบาๆ....


    ...ตวงสิทธิ์นั่งทบทวนเหตุการณ์ที่พินทิพย์พูดถึงเมื่อตอนกลางวันได้พักใหญ่ ค่อยเอื้อมมือไปเปิดประตูรถยนต์ และก้าวลงมาจากตัวรถ ก่อนจะเดินเข้าบ้าน เขาเงยหน้ามองไปที่ห้องนอนของกัญชพร แสงไฟในห้องนอนยังเปิดสว่าง แสดงว่าเจ้าของห้องยังไม่หลับ ตวงสิทธิ์จึงเดินขึ้นไปบนบ้าน และตรงไปยังห้องนอนของกัญชพร เขาหยุดยืนหน้าห้องกัญชพร และเคาะประตูพอได้ยิน  

ก๊อกๆๆๆ

เพียงครู่ประตูก็ถูกเปิดออก กัญชพรเห็นสีหน้าตวงสิทธิไม่ค่อยสู้ดี จึงเอ่ยถามว่า

"มีอะไรหรือคะพี่ตวง?"  

"อ๋อ...เปล่าจ้ะ พี่เพียงแค่แวะมาดูว่าน้องกัญสบายดีนะ"    ตวงสิทธิ์บอก
แล้วสายตาของเขาก็มองเลยเข้าไปภายในห้องของกัญชพร เขาพยายามกวาดสายตามองหาบางสิ่ง อาการของพี่ชายดูแปลกๆ ทำให้กัญชพรต้องเอ่ยถาม

"พี่ตวงหาอะไรอยู่หรือคะ?"

"อ๋อ...เปล่าจ้ะ พี่แค่ดูความเรียบร้อยเท่านั้นเอง ไม่มีอะไรหรอก ไปนอนเถอะ เดี๋ยวพี่ขอตัวไปอาบน้ำอาบท่าเสียหน่อย"

ไม่รอให้กัญชพรปิดประตู ตวงสิทธิ์เดินหันหลังจากไป ตรงไปยังห้องนอนของเขา กัญชพรจึงพับประตูปิดลงกลอนเหมือนเดิม


    กัญชพรสวดมนต์และแผ่เมตตาให้สรรพสัตว์และผู้ที่คอยช่วยเหลือเธอ รวมไปถึงพี่แสงขวัญ

"ขอให้สิ่งศักดิ์สิทธิ์ช่วยคุ้มครองพี่แสงขวัญให้ปลอดภัยด้วยเถอะ"



ครืนๆๆๆ

เสียงอึกทึกเลื่อนลั่น...บาดาลสั่นไหว จอมนาคาแสงขวัญทรงตื่นจากสมาธิ บริวารวิ่งหน้าตื่นเข้ามารายงาน

"ขอเดชะองค์จอมนาคา บัดนี้ด้านบนกองทัพครุฑ ได้แหวกน้ำลงมาทำร้าย ลากเอาประสกนิกรของพระองค์ไปเป็นอาหารจำนวนมากพระเจ้าข้า"

"อะไรนะ! มันเกิดขึ้นได้ยังไง?"    

จอมนาคราชแสงขวัญสบถเสียงดัง แล้วรีบดำเนินออกไปจากห้องสมาธิอย่างรวดเร็ว ตรงรี่ไปที่เกิดเหตุทันที


    ครุฑมากมายพากันบินโฉบลงมาจับนาค เหล่านาคเล็ก นาคน้อยต่างพากันหวาดกลัว และแตกตื่น ครุฑตัวแล้วตัวเล่าต่างโฉบนาคขึ้นสู่เวหา จิกและฉีกกินเนื้ออย่างไร้ความปราณี

"ทำไมกองทัพครุฑพวกนี้ ถึงลงมาถึงใต้บาดาลได้?"      

นาคราชแสงขวัญหันไปถามทหารที่คอยสกัดกองทัพครุฑ

"ไม่ทราบพระเจ้าข้า"       ทหารทูลตามสัจจริง แสงขวัญยืนมองดูสถานการณ์

"น่ากลัวจะมีผู้มีอาคมแกร่งกล้า เปิดทางน้ำลงมาให้ครุฑ"

พญานาคแสงขวัญประมวลเหตุการณ์ แล้วพระองค์ก็ทรงเดินออกไปสู่แนวหน้า และทรงสำแดงอิทธิฤทธิ์กลายร่างเป็นจอมนาคราชผู้ยิ่งใหญ่ ลำตัวยาวและใหญ่มโหฬาร ปกคลุมไปด้วยเกล็ดสีเขียวมรกต ดวงตาสีทับทิมจัด มองไปยังเป้าหมาย และทะยานเข้าไปสู่สนามของการต่อสู้ ขับไล่ เหล่าครุฑปลายแถว กองทัพครุฑมิอาจทำร้ายหรือแตะต้ององค์จอมนาคาได้เลย ด้วยฤทธาขององค์นาคาทำให้ครุฑหลายตน ต้องได้รับบาดเจ็บบินหนีขึ้นสู่เหนือน้ำ เมื่อเห็นว่าเริ่มเป็นฝ่ายเสียเปรียบ เหล่ากองทัพครุฑจึงรีบพากันบินหนีขึ้นสู่เหนือน้ำกันหมด พญานาคแสงขวัญตามขึ้นมาและทรงลอยพระองค์อยู่เหนือพื้นน้ำ พระองค์ทรงมองเข้าหาริมฝั่ง เห็นชายแก่คนหนึ่งใส่ชุดสีดำทั้งชุด ห้อยประคำลูกใหญ่ที่คอ มีกระเป๋าย่ามใบใหญ่สีเหลืองสะพายอยู่ที่บ่าข้างขวาของเขา มือข้างขวาของเขากางคัมภีร์บางอย่างค้างไว้ ชายแก่จ้องมองไปที่ร่างของพญานาคกลางลำน้ำ นั่นเป็นการพบกันครั้งแรกระหว่างเพียรและแสงขวัญ

"มนุษย์"     แสงขวัญสบถและจ้องมองชายบนฝั่งที่ถือคัมภีร์อยู่

"เจ้านั่นเองที่ใช้มนตราแหวกน้ำให้พวกครุฑลงไปทำร้ายคนของข้า เจ้าทำอย่างนี้ทำไม เจ้ารู้มั้ยว่านาคมากมายต้องเดือดร้อนเพราะเจ้า"    

"ฮ่าๆๆๆ ในที่สุด พญานาคผู้ยิ่งใหญ่ก็โผล่ขึ้นมาหาข้าจนได้"   เพียรหัวเราะเสียงดังด้วยความดีใจ

"เจ้าต้องการอะไร...มนุษย์?"     พญานาคแสงขวัญตะโกนถาม

"มณีนาคินทร์ และชีวิตของท่านไง"     เพียรตอบอย่างยโส

"เจ้าจะมากไปแล้วนะ...มนุษย์...เจ้ามีสิทธิ์อะไรมาเรียกรองสิ่งที่ไม่ใช่ของเจ้า"

จอมนาคาตอบเคืองๆ

"มณีนาคินทร์ดวงนั้นเป็นของปู่ของข้ามาก่อน ท่านต่างหากที่มาแย่งชิงไป"
เพียรประกาศอ้างสิทธิ์

"อะไรนะ!...เจ้าพูดมุสาเหลือเกินเจ้ามนุษย์ มณีนาคินทร์เป็นของคู่กายนาคทั้งหลาย แล้วพวกเจ้ามีสิทธิ์อะไรมาแอบอ้างความเป็นเจ้าของ"    

แสงขวัญกล่าวด้วยดวงตาแดงวาบ

"เพราะท่าน...ปู่ของข้าเคยบอกไว้ว่า ท่านแย่งชิงมณีนาคินทร์จากมือปู่ของข้าไป"  เพียรยังคงเถียง

"ข้าตามหาท่านมากว่าหกสิบปี เพื่อชำระหนี้เก่าและหนี้ใหม่พร้อมๆ กัน"
เพียรตะโกนตอบด้วยความโกรธแค้น

"เจ้าพูดอะไรมนุษย์ ข้าไม่เห็นเข้าใจ?"     จอมนาคาตรัสด้วยสุรเสียงอันดัง

"ท่านคงจำนายผากที่ท่านแย่งมณีนาคินทร์จากเขามา และคงจำชายหญิงที่ท่านฆ่าตายเมื่อยี่สิบปีก่อนได้"

เพียรตะโกนบอก นาคาแสงขวัญทรงนิ่งตรอง แล้วประกายแห่งความโกรธาก็บังเกิด

"อ๋อ...พวกมันเหล่านั้นคือญาติกาของเจ้านั่นเอง เจ้ามนุษย์ขี้โกงผู้นั้น ฆ่าน้องสาวของข้าและควักเอามณีนาคินทร์จากตัวนางไป เจ้ายังคิดว่านั่นหรือคือสมบัติของตระกูลของเจ้า ช่างน่าอายเสียนี่กระไร...มนุษย์"

แสงขวัญเอ่ยอย่างเข่นเขี้ยว

"ท่านไม่ต้องมาเบี่ยงประเด็น แล้วยังชายหญิงคู่นั้นที่ท่านฆ่าเมื่อยี่สิบปีก่อน ท่านจะรับผิดชอบอย่างไร?"     เพียรพูดจบก็ยืนรอคำตอบจากนาคราชที่ลอยอยู่เหนือน้ำ

"เชอะ! เจ้ามนุษย์พวกนั้น มันมีแต่ความโลภ ที่มันตายก็เพราะความโลภของพวกมัน ไม่เห็นเกี่ยวอะไรกับข้าเสียหน่อย"  

จอมนาคาแสงขวัญตอบอย่างไม่แยแส คำตอบของพญานาคราชดูเหมือนจะเพิ่มดีกรีความโกรธของเพียรให้ขึ้นสูง

"ประเด็นหลัง ดูเหมือนท่านจะปัดความรับผิดชอบเกินไปเสียแล้ว วันนี้ยังไงข้าต้องได้ตัวท่านกลับไป"

เพียรพูดจบ ก็ดึงบ่วงนาคบาศออกมาจากย่ามสีเหลืองที่สะพานมา บริกรรมคาถาแล้วทำท่าจะเหวี่ยงไป แต่แสงขวัญรู้ทัน ไหวตัวเสียก่อน จึงรีบดำหายไปในนาวา ทำให้เพียรชะงักที่จะเหวี่ยงเจ้าสิ่งในมือออกไป ลุงของพินทิพย์เจ็บใจตัวเองยิ่งนัก

"เจ็บใจนัก รอดไปจนได้ เกือบได้ตัวแล้วสิ"    เพียรบ่นเจ็บใจกับตัวเอง



"พี่แสงขวัญ!"

กัญชพรตกใจตื่น ใจเต้นระรัว เหงื่อซึมทั่วใบหน้า เธอมองไปรอบๆ ห้องนอนที่ตอนนี้มีแต่เพียงแสงจันทราที่ส่องลอดผ่านหน้าต่างที่ระเบียงเข้ามา หญิงสาวหันไปมองนาฬิกา เกือบตีสามแล้ว กัญชพรใช้ฝ่ามือเช็ดเหงื่อบนใบหน้าของตัวเอง แล้วสองมือก็ลูบหน้าตัวเองขึ้นไปเสยผมดำขลับที่ปล่อยสลวยยาวถึงกลางหลัง แล้วพึมพำกับตัวเองว่า

"เราฝันไปหรือนี่ ทำไมฝันน่ากลัวอย่างนี้นะ?"  

ใจหนึ่งประวิงเป็นห่วงแสงขวัญ

"หรือเราจะคิดมากไปเอง จนเก็บเอาไปฝัน"    

เธอพยายามหาข้อสรุปที่มาของความฝันของตัวเอง กัญชพรเอามือไปกำมณีนาคินทร์ที่คอไว้แน่น และอธิษฐานว่า

"ด้วยอำนาจแห่งมณีนาคินทร์ ขอให้พี่แสงขวัญปลอดภัยด้วยนะคะ อย่าให้เหมือนในความฝันเลย"

จบคำอธิษฐาน หญิงสาวจึงค่อยล้มตัวลงนอนเหมือนเดิม พยายามข่มตาให้หลับอยู่เป็นนาน จึงผล็อยหลับไปทั้งที่มือยังนอนกำมณีนาคินทร์ไว้

จากคุณ	: ศรนรินทร์
เขียนเมื่อ	: 20 มี.ค. 54 21:11:28