ความคิดเห็นที่ 1 1 นางฟ้าที่ไม่มีใครรัก ฉันชื่อ ‘แองเจลล่า ลี’ ค่ะ... ชื่อฝรั่ง นางสกุลพยางค์เดียว ไม่ว่าใครเห็นชื่อฉันก็ต้องฟันธงฉับว่ายัยนี่ไม่ใช่คนไทยแน่ๆ ชื่ออย่างนี้ต้องเป็นฮ่องกง ไม่ก็ใต้หวัน ไม่ก็พวกชาวจีนโพ้นทะเลในยุโรปหรืออเมริกา แถมหน้าตาของฉันก็หมวยซะจนคนจีนแท้ๆ จากแผ่นดินใหญ่ดูคมเข้มไปเลย ผมของฉันเป็นสีดำ แต่ก็ไม่ดำสนิท เวลาไปยืนกลางแดดแล้วจะเห็นเป็นสีน้ำตาล ผมตรงเส้นเล็ก ทรงผม เอ่อ... ไม่มีทรงแน่นอน เพราะฉันไว้ผมยาวถึงเกือบกลางหลัง ถ้าขี้เกียจ ฉันก็ปล่อยมันอย่างงั้น บางวันฉันก็รวบไว้ นึกครื้มใจก็ลุกขึ้นมาถักสองเปียมั่ง มัดสามจุกบ้าง บางทีก็ยีฟูๆ หรือถักเปียเล็กๆ ทั้งหัว บางครั้งก็ติดกิ๊บดีไซน์แปลกๆ ที่ฉันสะสมไว้ ซื้อบ้าง ออกแบบและทำเองบ้างจนเต็มหัว ไม่ก็ทำทรงที่ยังไม่มีใครตั้งชื่อ คนอื่นเรียกรวมๆ ว่า ทรงบ้าๆ บอๆ ...ไม่รู้สิคะ ฉันตอบไม่ได้ว่าทำไปเพื่ออะไร มันเป็นความสุขใจเล็กๆ น้อยๆ อาจจะด้วยความเป็นศิลปิลลล... ชอบทำอะไรให้มันแตกต่างจากชาวบ้านชาวช่องเข้าไว้ ดูมีเอกลักษณ์ดี หรือลึกๆ แล้ว... ฉันก็แค่อยากเรียกร้องความสนใจก็เป็นได้ เรียกร้องความสนใจจากใครเหรอคะ? หุหุ... ไม่มีหรอกค่ะ ฉันก็พูดไปให้มันน่าสงสารไปอย่างงั้นเอง จริงๆ ฉันพอใจในสิ่งที่ฉันมีอยู่ ฉันไม่ใช่เด็กมีปัญหา ขาดความรัก หรือด้อยโอกาสสักหน่อย จริงๆ ที่ฉันต้องเรียกร้องความสนใจให้มากๆ อาจจะเป็นเพราะหน้าตาฉันมันไม่มีอะไรน่าสนใจ...ใบหน้าเล็กๆ คิ้วบางๆ ตาเล็กๆ จมูกเล็กๆ ปากเล็กๆ ผิวขาวๆ เกลี้ยงๆ ... ไม่มีอะไรโดดเด่น ยกเว้นรอยยิ้มของฉัน ตั้งแต่เป็นเด็กแล้ว พวกผู้ใหญ่มักชมว่า ฉันยิ้มน่ารัก ฉันคิดมาตลอดว่าพวกเขาคงไม่รู้จะชมหน้าขาวๆ จืดๆ ของฉันว่าอะไร แต่เกรงใจ เลยหาเรื่องชมไปตามมารยาท ...แต่พอโตขึ้นมา กลับมีเพื่อนๆ หลายคนช่วยกันยืนยันบอกว่า ฉันยิ้มได้ใจมาก บางคนก็บอกว่า เห็นฉันยิ้มแล้วหายเครียดดี ส่วนบางคนบอกว่า ยิ้มของฉันทำให้ใครๆ อยากยิ้มตามไปด้วย... เวลายิ้ม ตาหยีๆ เล็กๆ ของฉันจะหยีจนเป็นเส้นโค้งสองเส้น ฉันไม่เคยภูมิใจกับตาสองชั้นแบบหลบในคู่นี้เลย จนกระทั่งวันหนึ่งข้างหน้า... มีคนคนหนึ่งบอกกับฉันว่ารอยยิ้มของฉันไม่ได้อยู่ที่ปาก แต่อยู่ที่ตา เขายังบอกอีกว่า เขาชอบตาของฉัน มันดูสดใสไร้เดียงสาเหมือนพระจันทร์เสี้ยวบางๆ ดวงใหม่ในคืนแรกของข้างขึ้น แอร๊ง... เขิลจังเยย... งิ๊งๆ ที่สำคัญ... เขาเห็นเคียวเกี่ยวข้าวทีไร เขาจะคิดถึงรอยยิ้มที่ตาของฉันทุกที... คุณห้ามเม้นนะว่า คนอะไรพูดจาเชยสิ้นดี ฉันจะโกรธด้วย สรุปว่า หน้าฉันไม่สวย แต่ก็ไม่ถึงกับห่วย ออกแนวลั้นลา มีรอยยิ้มเป็นที่เชิดหน้าชูตา กับทรงผมบ้าๆ เป็นเอกลักษณ์ รูปร่างเหรอคะ... เล็กค่ะ ด้วยความสูง (ปัดเศษขึ้น) 157 ซม. น้ำหนัก (ปัดเศษลง) 42 กก. กับสัดส่วนแบนๆ คัพ A75 หลวมๆ ของฉัน หญิงสาวที่เพิ่งเรียนจบปริญญาตรีอายุย่างยี่สิบสองจึงมองไกลๆ เหมือนเด็กเพิ่งกำลังโต... หุหุ เด็กบ้าด้วย เพราะฉันชอบออกแบบและตัดเสื้อผ้าใส่เอง รับรองได้ไม่ซ้ำใคร แม้แต่ลายผ้าฉันก็ยังเพ้นท์เอง เสื้อผ้าเครื่องประดับตามแฟชั่นไม่ว่าจะแบรนด์เนมหรือโนเนมที่ขายๆ กันน่ะเหรอ เหอๆ อย่าหวังแอ้มเงินในกระเป๋าฉันเลย ฝันไปเหอะ เครื่องประดับส่วนมากฉันก็ออกแบบและทำเอง ไม่ก็ซื้อของที่เขาทำแฮนด์เมด อีกทีก็เพื่อนทำให้เป็นของขวัญเพราะรู้ว่าฉันชอบ ฉันสะสมกำไลข้อมือข้อเท้า สร้อยคอ สร้อยเอว ปลอกคอ ตุ้มหู ตุ้มจมูก ตุ้มสะดือ เข็มขัด เข็มกลัด และอื่นๆ อีกมากมาย นับรวมแล้วกว่าหมื่นชิ้น ฉันเจาะรูที่หูข้างละสิบกว่ารู ฉันอยากอวดด้วยความภูมิใจอีกด้วยว่า นอกจากใส่ตุ้มหูที่ฉันทำเองแล้วฉันยังเจาะหูเองกับมือ สะดือฉันก็เจาะเอง คิ้วกับจมูกด้วยนะคะ (เฮ่อ... ไม่น่าเลย ตอนที่ฉันเจาะจมูกนี่ ฉันไม่คิดมาก่อนว่า ในอนาคต ฉันจะได้ใช้มันในอีกรูปแบบนอกจากใส่ตุ้มจมูก เหมือนสาปแช่งตัวเองว่าสักวันหนึ่งจะต้องกลายเป็นสัตว์เลี้ยงที่เค้าไม่ใส่ปลอกคอแต่นิยมร้อยเชือกที่จมูกผูกกับเสาใต้ถุนบ้าน!) นี่คงเป็นอีกข้อที่คนมักทักผิดคิดว่าฉันไม่ใช่คนไทย เพราะหญิงไทยส่วนใหญ่ใส่เสื้อผ้าตามแฟชั่น เหมือนๆ กันหมด ถ้ายุคนั้นฮิตเสื้อๆ ตัวเล็กๆ ก็อายที่จะใส่เสื้อตัวหลวมๆ โตๆ ออกไปเดินนอกบ้าน กลัวเพื่อนดูถูกว่าเอ๊าท์ เก่า เชย และหน้าบางเกินกว่าจะกล้าแต่งตัวตามหัวใจอย่างฉัน แนวไหน? ถ้าคุณถามว่าเสื้อผ้าเครื่องประดับที่ฉันผลิตเองเป็นแนวไหน ฉันต้องขอโทษด้วยที่ตอบคุณไม่ถูกเหมือนกัน ฉันไม่เคยตั้งชื่อแนว แต่ผลงานของฉันมีชื่อของมันเองทุกชิ้นนะคะ ถ้าจะให้ฉันบรรยายถึงผลงานที่ฉันทำ เพื่อให้คุณจิ้นออกว่าหน้าตาเสื้อผ้าที่ยัยนี่ใส่เป็นยังไงหว่า ฉันขอบอกว่า อย่าเลยค่ะ ไม่รู้ว่าต้องใช้พลังงานปั้นคำอธิบายกี่ตัวอักษรเพื่อบรรยายจนคุณเห็นภาพ เพราะฉันไม่ยึดติด ผลงานก็เลยมีความหลายหลายมาก ทั้งวัสดุและรูปแบบ ขอแค่ให้รู้ว่า เสื้อผ้าที่ฉันทำใส่ เต็มไปด้วยไอเดียกระฉูด ไม่มีใครเหมือน ส่วนสวยหรือไม่ ต้องแล้วแต่ว่าตาถึงหรือเปล่า มันนิชช์มาร์เก็ตสุดๆ ถ้าคิดจะเปิดร้านขายเสื้อผ้าล่ะก็ คงเจ๊งแน่ แค่ให้เพื่อนยืมใส่ ยังไม่มีใครเค้ากล้าใส่เลยค่ะ ‘กูยอมแก้ผ้าดีกว่าบ้าว่ะ’ ชิชิ... ไอ้พวกตาไม่ถึงมันเมินชุดสวยๆ ของฉันด้วยประโยคนี้ บ้าเหรอคะ? ไม่นะ ฉันไม่ได้บ้า แค่คนรอบข้างฉันมักเห็นฉันเป็นตัวตลก ไม่ว่าเพื่อน รุ่นพี่ รุ่นน้อง อาจารย์ทุกสถาบันที่ฉันเรียนมา แม้แต่คนในบ้าน พวกเขาชอบแซวฉัน แกล้งฉันด้วยความรักใคร่เอ็นดู (มั๊งคะ) คงเพราะฉันน่าแกล้ง รับมุกได้ ไม่สะทกสะท้าน หน้าด้าน ไร้ยางอาย ไม่เคยโกรธงอน น้อยใจ หรือคิดมาก อารมณ์ดี แล้วที่สำคัญ ยุขึ้น ใครอย่ามาท้าให้ฉันทำอะไรนะ ฉันทำจริงๆ ด้วย ดังนั้น ฉันมีชื่อเล่นว่า ‘แองจี้’ มาจากชื่อจริงของฉัน ‘แองเจลล่า ลี’ แต่หลายคนเรียกฉันสั้นๆ ว่า ‘จี้’ ...บางทีก็ ‘ยัยจี้เส้น’ หรือ ‘ยัยบ้าจี้’ ก็ฉันน่ะ เส้นตื้นสุดๆ อะไรนิดหน่อย โดยเฉพาะเรื่องติงต๊องงี่เง่า ก็ทำฉันขำได้แล้ว บางครั้ง พอเริ่มหัวเราะ ฉันก็เบรกไม่ได้ หัวเราะอยู่คนเดียวจนปวดท้อง แต่บางที...ฉันก็ดันขำในสิ่งที่ไม่ควรขำ กลั้นหัวเราะไม่อยู่ปล่อยก๊ากออกมาผิดที่ผิดทาง อย่างเช่น... จากคุณ : Acciacatura เขียนเมื่อ : 20 มี.ค. 54 22:28:57

ความคิดเห็นที่ 2 “สมองอย่างเธอน่ะ สมควรเอาไปขัดส้วมดีกว่ามาทำงานที่นี่!” ถ้าเจอเจ้านายพูดประโยคนี้กับคุณ คุณจะขำไหมคะ? ฉันดันขำน่ะสิ ขำจนกลั้นหัวเราะไม่ได้ ปล่อยก๊ากออกมา! เรื่องของเรื่องก็มีอยู่ว่า ยัยแม่มดดำ (สมญานามเจ้านายเก่าของฉันเองค่ะ) สั่งให้ฉันพิมพ์ซองใส่ส.ค.ส.อวยพรปีใหม่ให้กับผู้บริหารระดับสูงของบริษัทในเครือทั้งหมดและบริษัทคู่ค้าทั้งในและต่างประเทศ สิ่งที่ชีให้ฉันมาคือ Company Profile ของบริษัทต่างๆ ปึกใหญ่ เพื่อให้ฉันสะกดชื่อคนตามในประวัติย่อของคณะผู้บริหาร ปัญหาคือ ศิลปินอย่างฉันพิมพ์ดีดไม่เป็นเอาซะเลย ทำได้ก็แค่จิ้มดีด ฉันเสียเวลานานมาก แถมยังต้องควักเงินในกระเป๋าตัวเองเพื่อซื้อซองส.ค.ส.ที่ฉันพิมพ์เจ๊งบ๊งอีกเป็นตั้ง พอดีมีรุ่นพี่สถาบันเดียวกับฉันคนหนึ่งซึ่งทำงานเป็นกราฟฟิคดีไซน์ที่นี่ เขารู้สึกเวทนาฉันก็เลยอาสาช่วยฉันพิมพ์ ...คุณคิดว่าคนที่รักศักดิ์ศรีและมีความพยายามเป็นเริดอย่างฉันจะยอมแพ้ง่ายๆ เหรอคะ “เย้... งั้นฝากด้วยนะคะพี่อาร์ต ขอให้บุญกุศลที่พี่ทำในครั้งนี้ดลบันดาลให้พี่มีแต่ความสุขความเจริญยิ่งๆ ขึ้นไป สาธุ!” ฉันอนุโมทนาบุญด้วยการส่ง Company Profile ทั้งตั้งให้เขา “เอาเฉพาะชื่อคนที่ติ๊กถูกนะคะพี่” ฉันชี้ชื่อคนที่ยัยแม่มดทำเครื่องหมายไว้ให้ “...พิมพ์คนละ 1 ซองนะคะ" “พี่ต้องพิมพ์หมดนี่เลยใช่ไหม?” เขาถามย้ำเพื่อความเข้าใจตรงกัน “แม่น หมดนี่เลยค่ะ แต่เฉพาะคนที่มีเครื่องหมายถูกนะคะ” ฉันย้ำอีกครั้ง “...เหอๆ ถ้าพี่ไม่อยากเห็นหนูมีสภาพศพไม่ครบสมบูรณ์ พี่ห้ามผิดด้วย” แล้วมันก็ผิด! แย่กว่านั้น มันไม่ใช่แค่พิมพ์ผิดตัวเดียว แต่เขาดันพิมพ์ ชื่อ นามสกุล พร้อมประวัติย่อของกรรมการลงไปในซองส.ค.ส. ทุกซอง ที่ติงต๊องกว่านั้น แม้แต่เครื่องหมายถูกที่ติ๊กไว้ เขาก็ใส่มันลงไปด้วย!!! กรี๊ดดดดดด! ฉันต้องตายแน่ๆ “ก็พี่ถามจี้แล้วว่า พี่ต้องพิมพ์หมดนี่เลยใช่ไหม จี้ก็บอกว่า ‘แม่น’ นี่นา” เวรกรรม! ฉันนึกว่าเขาหมายถึงพิมพ์ชื่อทุกคนที่ยัยแม่มดทำเครื่องหมายไว้ให้ ก็ใครจะไปนึกว่า โลกนี้จะมีคนซื่อ (บื้อ) จ่ายหน้าซองส.ค.ส.ใส่ประวัติย่อ (พร้อมเครื่องหมายถูก) ลงไปด้วยเล่า ผลก็คือ ฉันเละเป็นโจ๊ก! ยัยแม่มดใช้สายตาตัดแขน ตัดขา ตัดคอ แล้วชำแหละเนื้อของฉันออกมาสับๆๆ พร้อมกับด่าๆๆ ฉันไม่หยุดด้วยพลังเสียงกว่า 8000 เดซิเบลของเจ้าหล่อน  จนถึงข้อสรุป... “สมองอย่างเธอน่ะ สมควรเอาไปขัดส้วมดีกว่ามาทำงานที่นี่!” ฉันไม่รู้ว่ายัยแม่มดหมายถึงฉันมันโง่ ควรไปขัดส้วม หรือ ชีหมายถึงก้อนสมองของฉันมันเฮงซวย สมควรเอาไม้เสียบแล้วจิ้มลงโถชักโครกใช้แทนแปรงขัดส้วมจะมีประโยชน์กว่าอยู่ในกะโหลกของฉัน แต่ว่า พอฉันนึกภาพตามนั้น (ภาพที่ฉันเห็น คือยัยแม่มดเปิดกะโหลกพี่อาร์ตเสร็จก็เอาไม้จิ้มสมองของเขาออกมาจุ่มส้วม) แล้วฉันขำจนกลั้นหัวเราะไม่ได้ ปล่อยก๊ากออกมา แถมเลวร้ายกว่านั้น ฉันหยุดหัวเราะไม่ได้เหมือนรถพ่วงเบรคแตก จนยัยแม่มดตกใจโทรเรียกรถพยาบาลมารับฉันเป็นการด่วน งานนี้คนที่รับเคราะห์ไปเต็มๆ คือฝ่ายบุคคล โทษฐานส่งคนบ้ามาเป็นเลขานาย ฉันไม่ได้ทำงานเป็นเลขาหรอกค่ะ ฉันเรียนด้านนฤมิตศิลป์ เพิ่งจบหมาดๆ เมื่อต้นปีนี้เอง ตอนนี้มีอาชีพหลักคือเป็น ‘นักล่องลอย’ หรือถ้าเรียกให้หรูก็คือ กำลังอยู่ในช่วง ‘ค้นหาตัวเอง’ (แล้วมันจะมีอนาคตมั๊ย ตัวเองยังหาตัวเองไม่เจอเลย จะไปทำอะไรได้?) เรื่องที่ฉันเล่านั่นคือเหตุการณ์ตอนปิดเทอมปี 3 ฉันลองสมัครเข้าไปฝึกงานเป็น Graphic Designer ในบริษัทโฆษณายักษ์ใหญ่แห่งหนึ่งซึ่งมีชื่อเสียงก้องโลก... ฉันดีใจมากตอนที่เขาตอบกลับมาว่ารับฉัน แต่ที่ไหนได้ ฉันซึ่งเป็นนิสิตคณะศิลปกรรมศาสตร์ กลับถูกส่งไปเป็นเลขาชั่วคราวของยัยแม่มดดำจอมโหด...กรรมการผู้จัดการของบริษัทลูก ซึ่งทำงานด้านวางแผนการตลาดและวิจัยพฤติกรรมผู้บริโภค ทั้งๆ ที่ฉันพิมพ์ดีดไม่เป็นเลยด้วยซ้ำ ฉันมารู้ตอนหลังว่าทำไมฉันถึงถูกเลือกมาทำงานนี้ ก็เพราะฝ่ายบุคคลไม่สามารถหาคนที่ฉลาดและอารมณ์ดีพอที่จะมารับมือมนต์ดำสุดสยองของยัยแม่มดได้น่ะสิ ไม่มีใครสมัครงานตำแหน่งนี้เลย ทั้งที่ตั้งอัตราเงินเดือนไว้สูงลิบพร้อมสวัสดิการอีกนับสิบๆ ข้อ เพราะใครๆ เขาก็รู้กัน ว่ายัยแม่มดเพิ่งตั้งบริษัทลูกนี้มาได้ไม่ถึงสองปี แต่ชีเปลี่ยนเลขามา 39 คนแล้ว ไม่รู้ว่าเรียกว่าโชคดีหรือซวยได้ที่ ฉันเป็นคนที่ 40 พอดี๊พอดี เหตุผลที่ฝ่ายบุคคลเลือกฉัน เพราะฉันกรอกในใบสมัครตรงหัวข้อ จุดเด่นของคุณคือ... ‘...รอยยิ้มของฉันทำให้โลกยิ้มได้...’ ฉันเขียนบอกเขาไปแบบนั้น เขาก็เลยเลือกฉันด้วยความหวังว่า ฉันจะทำให้ยัยแม่มดดำยิ้มออกได้ภายในหนึ่งเดือนที่ฉันมาฝึกงาน ถ้าฉันพูดชื่อยัยแม่มดออกไป คุณจะต้องร้องอ๋อ... (ลากเสียงยาวๆ) อย่างแน่นอน เพราะชีคือหนึ่งในบรรดาเซเลบบริตี้ระดับแนวหน้าของไทยก้าวไกลระดับโลก สองสามปีมานี้ มีเรื่องราวของเจ้าหล่อนลงตามหน้านิตยสารให้เห็นกันบ่อยๆ ทั้งรูปถ่ายที่ชีไปออกงานร่วมกับเหล่าไฮโซทั้งหลาย บทสัมภาษณ์ผู้บริหารสาวสวยคนเก่ง และข่าวซุบซิบมากมายว่าชีรักง่ายหน่ายเร็ว ควงหนุ่มน้อยใหญ่ออกงานแต่ละครั้งไม่เคยซ้ำหน้า ล้วนแล้วแต่เป็นคนเด่นคนดังในวงสังคมทั้งนั้น ไม่ว่าจะเป็น นักการเมืองหนุ่มใหญ่อนาคตไกล ทายาทเจ้าของธุรกิจหมื่นล้าน ซุปเปอร์สตาร์หนุ่มน้อยที่กำลังพุ่งแรงจากเกาหลี ราชนิกุลสูงศักดิ์จากยุโรป พรีเซนเตอร์ชื่อดังหล่อระเบิดโลก ฯลฯ อีกมากมาย เรียกได้ว่า ชีแน่มาก คลุกวงในไฮโซแบบโกอินเตอร์จริงๆ จนคนลืมถามไปเลยว่า เจ้าหล่อนมายังไง? คำถามที่คนเคยสงสัยว่าชีเป็นใคร มาจากไหน ลูกเต้าเหล่าใครยังไม่มีใครตอบได้ ชีจึงยังเป็นเซเลบบริตี้สาวปริศนาไร้ที่มาจนทุกวันนี้ ดูนามสกุลเหรอคะ ดูไม่ออกหรอกค่ะ นามสกุลของเจ้าหล่อนน่ะ จะว่าโนเนม ไม่มีใครรู้จักเลยก็ไม่ใช่ จะว่าโด่งดังเป็นที่รู้จักทั่วไปก็ไม่เชิง ก็นามสกุลชีดันไปเหมือนเป๊ะกับชื่อถนนสายสำคัญในย่านธุรกิจใจกลางกรุงเทพมหานครน่ะสิ คุณเคยได้ยินใครนามสกุล ‘สีลม’ ไหมล่ะคะ? นอกจากไฮโซสาวที่มีชื่อว่า... ‘ข้าวขวัญ สีลม’ ใช่ค่ะ ‘ยัยแม่มดดำ’ ที่ฉันพูดถึง ก็คือ ‘หงส์ดำ’ ที่เฉิดฉายอยู่ในแวดวงไฮโซหนึ่งเดียวคนนั้นนั่นเอง พอดีประเทศนี้ ชอบตั้งชื่อถนนตามชื่อสกุลหรือราชสกุลเก่าแก่เจ้าของที่ดินอันเป็นที่ตั้งของถนนเส้นนั้น หรือตั้งชื่อตามบุคคลสำคัญต่างๆ อย่างถนนพหลโยธิน ทางหลวงแผ่นดินหมายเลข 1 ก็ตั้งชื่อเพื่อเป็นอนุสรณ์แก่ พันเอก พระยาพหลพลพยุหเสนา ชีไม่เคยเผยชื่อพ่อแม่ แต่เคยให้สัมภาษณ์ว่าเป็นลูกโทนคนเดียว แล้วบอกใบ้ว่าคุณย่าของชีมีที่ดินกว่า 25 ไร่ใจกลางเมือง คนทั่วไปที่ไม่รู้ที่มาที่ไปของถนนสีลม ก็มักคิดว่า ชื่อถนนสีลม คงมาจากนามสกุลบุคคลสำคัญซึ่งเป็นต้นตระกูลไฮโซที่ชื่อข้าวขวัญ ยิ่งมีรูปเจ้าหล่อนนั่งเด่นเป็นสง่าในห้องทำงานหรูเริดมองเห็นวิวถึงสองด้านเพราะตั้งอยู่มุมตึกในอาคารสำนักงานที่ชื่อ ‘สีลม ทาวเวอร์’ บนถนนสีลมประกอบบทสัมภาษณ์ลงนิตยสารดัง ใครๆ ก็ยิ่งเข้าใจผิดคิดว่า อาคารนั้นตั้งชื่อตามนามสกุล สีลม ของชีเหมือนชื่อถนนเป็นแน่แท้ แต่พอดี ฉันโชคดี (เกินไปหน่อย) ได้มาทำงานเป็นเลขาแม่คุณ ก็เลยได้รู้ว่า ที่ยัยแม่มดได้เป็นถึงกรรมการผู้จัดการตั้งแต่อายุเพียงแค่ 28 ได้ ก็เพราะชีทำงานร่วมกับใครเค้าไม่ได้เลย แต่เนื่องจากชีแรงดี มีสามารถ เคยทำงานกับนักการตลาดชื่อดังของโลก นับเป็นทรัพยากรบุคคลที่ควรค่าแก่การอนุรักษ์ ประกอบกับรับทุนจากบริษัทแม่ตอนเรียนปริญญาโท ติดสัญญาการใช้ทุน ทำให้ผู้บริหารไม่กล้าไล่บุคลากรที่ทางบริษัทแม่ส่งมาบุกเบิกงานด้านวิจัยในประเทศไทยออก หลายคนบอกว่า ทางโน้นเค้าทนเธอไม่ได้เลยส่งมาให้ทางนี้ปวดกบาลเล่น หลายคนเม้าท์ว่า เธอมีความสัมพันธ์ล้ำลึกกับผู้ถือหุ้นใหญ่ของบริษัทแม่ทางโน้น ในที่สุดก็ตั้งบริษัทลูกขึ้นมา เพื่อยกแผนกของยัยแม่มดดำทั้งแผนกออกไปอยู่เป็นเอกเทศ กั้นผนังกันเสียง 3 ชั้น ทำห้องส่วนตัวให้ชีสถิตอยู่เป็นที่เป็นทาง ณ มุมสุดของอาคารโน่นนนน...น ห้องทำงานของชีจึงดูหรูเลิศอลังการงานสร้าง รับวิวสองด้านเต็มๆ เจ๋งกว่าของ CEO ซะอีก ทั้งที่ความจริงอายุงานขนาดเจ้าหล่อนควรคู่กับตำแหน่งแค่ผู้อำนวยการฝ่ายวิจัยเท่านั้น คุคุ ห้องทำงานของแม่คุณ (หรือที่เขาเรียกกันว่า ถ้ำแม่มด) คนทั้งบริษัทแม่บริษัทลูกรู้กันดีอยู่ว่าเป็นสถานที่ที่ ‘แรง’ ที่สุดบนถนนสีลมเลยทีเดียว ไม่ค่ะ ไม่เกี่ยวกับฮวงจุ้ยใดๆ ทั้งสิ้น แต่เจ้าของห้อง ‘ชีแรงงงส์’ ! ตามกฎของหยินหยาง พลังแรงนั้นจึงส่งผลให้เกิดสถานที่อัปมงคลที่สุดบนถนนสีลมขึ้นมา นั่นก็คือหน้าถ้ำแม่มดหรือห้องทำงานของชี สถานที่ตั้งโต๊ะทำงานของฉันนั่นเอง!!! “พี่ปิ๋มคะ” ฉันถามผู้จัดการฝ่ายบุคคล “ เอ่อ... กระจกบานนี้มีไว้ทำไมเหรอคะ?” ฉันหมายถึงกระจกเงารูปแปดเหลี่ยมแตกๆ ซึ่งติดอยู่หน้าโต๊ะที่เขาจัดให้ฉันนั่ง มีตุ๊กตาสิงโตไลอ้อนคิงหัวหลุดห้อยอยู่หนึ่งตัว (ฉันมาสังเกตุเห็นภายหลังว่า ในปากของเจ้าซิมบ้าน้อยที่น่าสงสารมีใบมีดคัทเตอร์อยู่ 1 อัน) “อ๋อ...” พี่ปิ๋มทำหน้าลำบากใจ จะหลอกฉันว่าเอาไว้ส่องกระจกแต่งหน้าก็เห็นแล้วว่าฉันไม่ใช่ควาย (ตอนนั้นฉันยังไม่ได้เป็นควายไงคะ) “...คนเก่าเค้าติดไว้แก้ฮวงจุ้ยน่ะจ้า” สรุปว่า นั่นคือความพยายามของเลขาคนล่าสุด ก่อนหน้าเธอ เคยมีเลขาอีกคนแอบเอากระจกติดสิงห์คาบดาบมาติด แล้วโดนยัยแม่มดจับได้ตายอนาถ เธอคนนี้เลยทำตัวคิกขุเอากระจกมาดัดแปลงติดตุ๊กตาสิงโตน้อยคาบใบมีดคัทเตอร์แทน แต่ก็ไปไม่รอด ยังมีร่องรอยแห่งความพยายามเหลือไว้อีกเพียบ ไม่ว่าจะเป็นรอยสก๊อตเทป... “อ๋อ เคยมีเลขาเอาจดหมายราชการ (มีตราครุฑ) แปะไว้หน้าโต๊ะเต็มไปหมด แต่ก็ไม่ช่วย” “หูย เค้าลองมาหมดแล้ว ใช้กางเขนกับกระเทียมก็แล้ว เลี้ยงกุมารทองก็แล้ว ห้อยพระรอดก็แล้ว ติดผ้ายันต์ก็แล้ว มีคนหนึ่งถึงกับลงทุนไปสักยันต์ห้าแถว ก็ยังไม่ช่วย มีคนซวยกว่านั้น ดันไม่ศึกษาให้ดี...” “ทำไมคะ?” “คนอื่นเค้ามีแต่หาอะไรมาป้องกัน ยัยนี่ดันตั้งนางกวักน่ะสิ กวักเข้าตัวเลย” ก๊ากกกก... “แล้วนี่ล่ะคะ?” ฉันหมายถึงรอยด่างเหมือนมีน้ำหกเป็นวงตรงหน้าโต๊ะ “อ๋อ มีคนเคยบูชาลึงค์บนฐานโยนีครบชุดไว้ตรงนี้” “แล้วได้ผลมั๊ยคะ?” “หักเป็น 4 ท่อนเลยเธอเอ๋ย!” ยึ๋ย... อะไรกันนี่ น่ากลัวมากกกก ฉันล่ะเป็นห่วงหนุ่มน้อยหนุ่มใหญ่ที่ไม่รู้อิโหน่อิเหน่พวกนั้นจริงๆ ผู้ชายยิ่งมีน้อยๆ ไม่ค่อยพอใช้อยู่ จากคุณ : Acciacatura เขียนเมื่อ : 20 มี.ค. 54 22:31:25

ความคิดเห็นที่ 3 เหอๆ ฉันก็เม้า เอ้ย...เล่าเพลินไปหน่อย เดี๋ยวคุณจะเข้าใจผิด คิดว่าฉันเป็นพวกขี้เม้า ที่ฉันเม้าแตกเม้าแตนมาเกือบห้าหน้าเต็มๆ นี่ขอไม่นับได้ไหมคะ ไม่รู้ทำไมฉันถึงชอบเม้าเรื่องยัยแม่มดข้าวขวัญเจ้านายเก่าของฉันเหลือเกิน แต่ก็นะ... ชีเป็นยอดมนุษย์หญิงที่แปลกประหลาด ถึงจะเก่งกล้าสามารถ แต่อีโก้กระฉูด พูดจาเฮงซวย ปากคอเราะร้าย นิสัยยอดแย่ อารมณ์แปรปรวน เอาแต่ใจเหมือนต้องการจะใช้รีโหมตคอนโทรลโลกทั้งใบ ไม่เคยชมใครเพราะต้องการให้ทุกอย่างสมบูรณ์แบบ แล้วจะไม่ให้ฉันเก็บเอามาเม้าได้ยังไงเล่า สนุกจะตาย จะว่าไป ช่วงเวลาหนึ่งเดือนที่ได้ทำงานตรงนั้น ฉันแอบรู้สึกสนุก ตื่นเต้นและก็มีความสุขเป็นที่สุด (คุณคงไม่แปลกใจแล้วใช่มั๊ยค้า ว่าฉันเจาะหู จมูก สะดือตัวเองได้ไง คิคิ) พี่ๆ ที่บริษัทนี้เขาชอบฉันกันมาก เพราะฉันเป็นคนเดียวที่สามารถนั่งหน้าถ้ำแม่มดแล้วยิ้มออกหัวเราะได้  โดนยัยแม่มดฆ่าเท่าไหร่ก็ไม่ตายเหมือนแมวเก้าชีวิต ถือได้ว่าเป็นทรัพยากรบุคคลที่ควรค่าแก่การจ้างเป็นอย่างยิ่ง พี่ปิ๋มโทรมาตลอด เชียร์ให้ฉันไปทำงานด้วย (นับตั้งแต่ฉันไปฝึกงานจนครบ 1 เดือนออกมาจนถึงป่านนี้เกือบปีแล้ว สถานที่อัปมงคลนั่นยังร้างอยู่เลย อิอิ) แต่ฉันปฏิเสธเขาไป เพราะฉันไม่ถนัดงานเลขาแล้วก็ไม่ชอบงานนั่งโต๊ะอยู่ในห้องแอร์แบบนั้นนี่นา อ้อ... ฉันยังไม่ได้บอกเลยใช่ไหมคะ ว่าฉันมี ‘ของดี’ อะไรใช้ป้องกันตัวเองจากมนต์ดำของยัยแม่มด ถึงได้นั่งหน้าถ้ำจนอยู่ครบ 1 เดือนตามสัญญาจ้างชั่วคราวได้ ไม่ใช่กระจกสิงห์คาบดาบ ไม่ใช่ตราครุฑ ไม่ใช่ปลัดขิก ไม่ติดผ้ายันต์ ไม่เลี้ยงกุมารทอง ฉันวางแจกันเล็กๆ ปักดอกไม้สดค่ะ... ปรากฎว่ายัยแม่มดเห็นแล้วชอบมาก ไม่น่าเชื่อว่าชีจะชอบดอกไม้ (หารู้ไม่ว่าใต้แจกันฉันเขียนตัวอักษร E เอาไว้ตัวเบ่อเริ่ม ก๊ากกั๊กๆๆๆ) ฉันเคยลองวิเคราะห์ตัวเองเล่นๆ ว่าทำไมฉันถึงไม่กลัวยัยแม่มด อาจเป็นเพราะว่าฉันไม่รู้สึกว่าชีเป็น ‘แม่มดใจร้าย’ แต่ชีมัน ‘แม่มดโรคจิต’! โรคจิตชนิดไหนไม่รู้ แต่ขอฟันธงโรคจิตแน่นอน! คนบ้ามักเห็นคนอื่นบ้าเสมอ ในกรณียัยแม่มดกับนางฟ้า (นางฟ้าก็คือ ฉัน...แองจี้ไงคะ) ไม่รู้ใครกันแน่ที่บ้า ชีก็บอกว่าฉันบ้า พยายามจะจับฉันไปหาหมอ แต่ฉันว่าชีนั่นแหละ! ถ้าให้ฉันเดา ฉันว่ายัยแม่มดนี่ต้องมีปัญหาอะไรบางอย่างซ่อนอยู่แน่ๆ ซ่อนมันได้อย่างมิดชิดซะด้วย แล้วทำไมฉันถึงรู้สึกดีที่โดนยัยแม่มดด่า? ด่าเช้า ด่ากลางวัน ด่าเย็น และโทรมาด่าตอนก่อนนอน อาจเป็นเพราะฉันเติบโตมาแบบไม่เคยมีใครด่า ...ไม่มีใครสนใจจะด่าฉัน แต่ก็ไม่มีใครบังอาจกล้าด่าฉัน เพราะฉันเป็นสิ่งมีชีวิตพิเศษในบ้านหลังใหญ่ที่อยู่มากว่ายี่สิบปีแต่เหมือนไม่มีตัวตน ฉันเป็นคนไม่สำคัญไงคะ งงไหมคะ? อืม... ฉันจะเล่าเรื่องครอบครัวของฉันให้ฟังก็ได้ คุณจะได้เข้าใจว่าฉันกำลังพูดอะไร แต่คุณต้องสัญญาก่อนนะว่า จะไม่ใช้สายตาเวทนามองฉันว่าน่าสงสาร ถึงชีวิตของฉันมันจะแปลกๆ สักหน่อย แต่ฉันไม่เห็นจะเดือดร้อนเลย ไม่เคยคิดว่าตัวเองมีปมด้อยตรงไหนหรือเป็นเด็กมีปัญหาขาดความอบอุ่นแม้แต่น้อย ฉันชอบมันด้วยซ้ำ และคุณก็รู้ ฉันสุขภาพจิตดีจะตาย แม่บังเกิดเกล้าไม่รับฉันเป็นลูกค่ะ อ๊ะๆ อย่าค่ะ อย่าเพิ่งเตรียมผ้าเช็ดหน้า นี่ไม่ใช่นิยายดราม่าอ่านแล้วน้ำตาไหลพรากแน่นอน เขาสอนให้ฉันเรียกแม่แท้ๆ ว่า ‘คุณหญิง’ หรือ ‘คุณหญิงไพลิน’ เรียกพ่อแท้ๆ ว่า ‘คุณท่าน’ หรือ ‘คุณล่ำซำ’ เรียกพี่ชายกับพี่สาวแท้ๆ ที่ฉันคลานตามเขามาเกิดว่า ‘คุณพล’ กับ ‘คุณพลอย’ คุ้นๆ ใช่ไหมคะ ชื่อสมาชิกในบ้านของฉัน คุณล่ำซำ คุณหญิงไพลิน คุณพล คุณพลอย... คุณคงเคยได้ยินชื่อพวกเขาบ่อยๆ ... คุณล่ำซำที่ฉันกำลังพูดถึง เป็นคนเดียวกันกับ ‘เจ้าสัวล่ำซำ’ ผู้นำตระกูล ‘มาลีวงศ์วัฒนาพานิชกิจเจริญ’ รุ่นที่ 3 ผู้ถือหุ้นใหญ่ที่สุดในเครือทีเอฟ ทรูฟู๊ต ‘True Food’ กลุ่มบริษัทด้านอาหารและการเกษตรยักษ์ใหญ่หนึ่งในห้าของประเทศซึ่งทุกคนรู้จักดี คนที่ออกทีวีให้เห็นกันเป็นประจำคนนั้นนั่นแหละค่ะ ในเมื่อ คุณล่ำซำคือเจ้าสัวล่ำซำแล้ว แน่นอนว่า คุณหญิงที่ไม่ยอมเป็นแม่ของฉัน ก็ย่อมต้องเป็นคนเดียวกับ ‘คุณหญิงไพลิน’ ที่แสนจะใจบุญ บริจาคผ้าเช็ดหน้านาโน (ร้องไห้เท่าไหร่ก็ไม่เปียก) ให้เกษตรกรทั่วประเทศบ่อยๆ ไงคะ จะเป็นคนอื่นไปได้อย่างไรเล่าในเมื่อเจ้าสัวท่านเทิดทูนภริยาปานนั้น ส่วน ‘คุณพลอย’ หญิงใหญ่แห่งบ้านมาลีวงศ์วัฒนาพานิชกิจเจริญ ก็ย่อมเป็นคนเดียวกับคุณพลอยลูกสะใภ้คนเล็กของท่านรัฐมนตรีนาวินทร์ ชิตโชติ นักการเมืองคนสำคัญที่มีสองหัวทำให้เกิดการเปลี่ยนขั้วอำนาจคนนั้นไงคะ งานแต่งงานของคุณพลอยกับนักการเมืองหนุ่มหน้าใหม่นายชอบชิต ชิตโชติเมื่อสองปีก่อนเป็นที่กล่าวขานตำนานรักไฮโซ เพราะจัดขึ้นบนเครื่องบินส่วนตัว สวมแหวนแต่งงาน ณ ตำแหน่งที่บินผ่าน ‘ขั้วโลกเหนือ’ พอดี เพื่อเป็นนิมิตหมายมงคลว่า เขาทั้งสองจะครองรักกันอยู่เหนือคนทั้งโลก และไม่ว่าขั้วอำนาจจะเปลี่ยนไปยังไง พ่อของพวกเขาจะย้ายไปอยู่กับฝ่ายที่เหนือกว่าเสมอ เหอๆ แน่นอน มีหญิงใหญ่แล้วก็ต้องมีชายกลาง ซึ่งก็คือ ‘คุณพล’ ทายาทรุ่นที่ 4 ของตระกูลมาลีวงศ์วัฒนาพานิชกิจเจริญ นักธุรกิจหนุ่มเลือดใหม่ไฟแรงที่เพิ่งขึ้นมานั่งบนตำแหน่งกรรมการผู้จัดการ กุมบังเหียนบริหารอณาจักรทีเอฟ ทรูฟู๊ต แทนเจ้าสัวผู้เป็นบิดาคนนั้นนั่นเอง ความจริง ฉันควรมีตำแหน่งเป็น ‘หญิงเล็ก’ ของบ้านมาลีวงศ์วัฒนาพานิชกิจเจริญ... ลูกสาวคนสุดท้องของเจ้าสัวล่ำซำกับคุณหญิงไพลิน และมีชื่อภาษาไทยที่ขึ้นต้นด้วย พ.พาน จากชื่อ ’ไพลิน’ ของแม่ แล้วตามด้วย ล.ลิง จากชื่อ ‘ล่ำซำ’ ของพ่อเหมือน ‘คุณพล’ กับ ‘คุณพลอย’ (คุณพลอยมักจะรู้สึกว่าตัวเองเจ๋งกว่าคุณพลนิดหนึ่ง ถึงแม้ว่าคุณพลจะเป็นลูกชายได้สืบทอดกิจการทั้งหมดก็ตาม เพราะ ‘พลอย’ ก็คือ ‘พล’ ที่ได้มาตรฐาน ‘อย’ ย่อมเจ๋งกว่า ‘พล’ เฉยๆ ไม่มี ‘อย’ รับรอง)... เหอๆ ฉันก็อาจจะมีชื่อว่า น้องพลุ้ย หรือไม่ก็น้องพล่าม น้องพลอด หรือน้องแพลด (ทำไมมันเหลือแต่ชื่อฟังดูทุเรศๆ นะ?) แต่ฉันกลับเป็น... ‘น้องพลาด’! พี่เลี้ยงของฉันเคยแอบเล่าให้ฉันฟังว่า คุณหญิงไพลินเกือบจะตั้งชื่อฉันว่า ‘พลาด’ หรือ ‘พลั้ง’!!! แต่คิดไปคิดมา ไม่เอาดีกว่า ...ไม่ค่ะ คุณหญิงเธอไม่ได้สงสารเด็กที่เธอคลอดออกมาจะมีชื่อที่แสดงความบัดซบปานนั้น แต่เธอไม่อยากนับฉันเป็นลูก ถึงกับไม่ยอมให้ชื่อฉันมี พ.พาน จากชื่อของเธอผสมกับล.ลิงจากชื่อของสามีเธอเหมือนลูกรักทั้งสอง...พลกับพลอย สุดท้ายก็เลยตั้งชื่อฉันให้มันแตกต่างห่างไกลจากความเป็นลูกบ้านนี้ที่สุด ด้วยการเปิดหนังสือตั้งชื่อลูกฝรั่งแล้วหลับตาจิ้มชื่ออะไรก็ได้ในหน้าแรกที่ตัวอักษร A Angela ที่มีความหมายมาจาก Angel นางฟ้า หุหุ (ปัดโธ่ คุณหญิงน่าจะจิ้มถัดลองไปอีกซักชื่อสองชื่อ ฉันจะได้เป็น Angelina Lee คล้ายๆ กับแองเจลลิน่า โจลี เผื่อจะได้แอ้มหนุ่มหล่ออย่างพี่แบร๊ด พิดมั่งเน๊อะ) และนั่นก็คือเหตุผลที่ว่า ทำไมฉันถึงมีชื่อ ‘แองเจลล่า’ ...ฝรั่งจ๋าทั้งที่หน้าไม่ให้ ส่วนนามสกุล ‘ลี’ นั้น มาจากแซ่ลีของคุณปู่ ด้วยความที่คุณปู่ของฉันท่านสงสารหลานสาวตัวน้อยๆ ที่แม่ไม่รัก พยายามหานามสกุลอื่นที่ไม่ใช่ ‘มาลีวงศ์วัฒนาพานิชกิจเจริญ’ มาต่อท้ายชื่อของฉัน ท่านก็เลยเมตตาให้ฉันใช้แซ่ลีของตระกูลเป็นนามสกุล เพื่อประกาศให้คนทั้งตระกูลรับรู้ไว้ว่า ท่านนับฉันเป็นหลาน จะได้ไม่โดนรังแก ใช่ค่ะ ฉันเป็นลูกแท้ๆ ของเจ้าสัวล่ำซำ มาลีวงศ์วัฒนาพานิชกิจเจริญ ไม่ได้เป็นลูกคนขับรถหรือคนสวนแต่อย่างใด โปรดอย่าเข้าใจผิด คุณหญิงไพลินเปล่ามีกิ๊ก แต่เป็นเพราะอีตาหมอดูบ้านั่นแท้ๆ ‘วาสนาของท่านเจ้าสัวกับคุณหญิงจะมีลูกทั้งหมดสามคน ถ้าลูกคนสุดท้องเป็นผู้ชายจะนำทรัพย์มหาศาลมาให้ มาลีวงศ์วัฒนาพานิชกิจเจริญจะเจริญจาเริ๊นจาเรินยิ่งๆ ขึ้นไป แต่... ถ้าเป็นผู้หญิงล่ะก็... หึหึ ระวังลูกเขยคนเล็กจะพาให้ตั้งแต่ชั่วคนรุ่นที่ 4 เป็นต้นไปกลายเป็นชาวนากันทั้งตระกูล ฟันธง!’ นั่นคือคำทำนายร้ายแรงที่คุณหญิงไพลินรับไม่ได้เด็ดๆ ก็อิมเมจชาวนาในหัวของเธอซึ่งเป็น ‘ฮองไทเฮา’ แห่งอณาจักรทรูฟู๊ต คือมนุษย์ที่อยู่ล่างสุดของปิรมิดห่วงโซ่อาหารในวงจรธุรกิจ ส่วนคนในตระกูลเธออยู่บนยอดสุด แล้วจะยอมให้รุ่นลูกตกต่ำพรวดพราดลงไปอยู่ที่ฐานได้ยังไงกัน? จะไม่เชื่อก็ไม่ได้ หมอดูคนนี้เป็นหมอดูระดับเทพซะด้วย แกฟันธงอะไรล้วนถูกต้องตรงเผ็งให้เห็นกันจะจะ ฟันธงนักร้องสาวตัวย่อ ล.ด. จะท้อง น้องเลียดี้ก็ป่องจริงภายในไม่กี่วันราวกับแกไปมุดอยู่ใต้เตียงดูตอนเค้ากระทำการยังไงยังงั้นเลย นักธุรกิจใหญ่ๆ นักการเมืองดังๆ ต่างก็เป็นลูกค้าแกทั้งนั้น แล้วฉันก็ดันเกิดมาเป็นผู้หญิง! ฉันผิดตรงไหนคะ? กะอีแค่ไม่มีติ่งหน้าตาอุบาทว์ห้อยโตงเตงอยู่ระหว่างขาสองข้าง! ฉันไม่เข้าใจเลย...เฮ่อ... ฉันจะมีปัญญาไปทำบริษัทเจ๊งได้ไง? จ้างให้ฉันก็ไม่เข้าไปยุ่งด้วย น่าปวดหัวจะตาย ตั้งแต่คุณพลเข้าไปบริหารก็มีปัญหาทะเลาะกับท่านเจ้าสัวทู๊กวัน (ฉันซึ่งไม่เคยรู้เรื่องอะไรของบริษัทเลยแต่ได้ยินกรอกหูทุกวันๆ ก็เลยพอรู้บ้าง มันเกี่ยวกับเรื่องการควบกิจการกับบรรษัทข้ามชาติอะไรสักอย่างเนี่ยแหละ ประมาณว่าคุณพลจะขายหุ้นให้ฝรั่งแต่เจ้าสัวท่านไม่ยอม เสือหนุ่มอยากเปลี่ยนโฉมหน้าบริษัท แต่สิงห์แก่ไม่เห็นด้วย... พ่อลูกตีกันที่บริษัทไม่หนำใจเลยเก็บเอามาตีกันต่อที่บ้านให้มันตายกันไปข้าง) กลัวลูกเขยมาทำให้บริษัทเจ๊งงั้นเหรอ? ชาตินี้ไม่รู้ฉันจะหาสามีได้รึเปล่า ป่านนี้แล้ว ยังไม่เห็นแม้แต่เงาสักแว๊บเลย ฮือๆ... จากคุณ : Acciacatura เขียนเมื่อ : 20 มี.ค. 54 22:33:11

ความคิดเห็นที่ 4 เป็นธรรมดาโลก คนที่โดนหมอดูแม่นๆ ทักว่ามีเคราะห์ จะต้องดิ้นรนหาทางสะเดาะเคราะห์ออกไปให้ได้ นอกจากจะไม่รับลูกสาวอย่างฉันเป็นลูกคนเล็กแล้ว คุณหญิงก็ยังวิ่งหาลูกชายชาวบ้านเพื่อเก็บมาเลี้ยงแทนฉันอีกต่างหาก แถมตั้งชื่อที่มี ‘พ.พาน’ ผสม ‘ล.ลิง’ ให้เป็นทีมเดียวกับลูกบ้านนี้รอไว้ให้เขาเสร็จสรรพ ‘พลวงโต’ ไม่ใช่ พลูโต ค่ะ... สะกดถูกแล้ว ‘พลวงโต’ ค่ะ เพื่อเน้นย้ำว่า ชายน้อยแห่งบ้านมาลีวงศ์วัฒนาพานิชกิจเจริญเป็นผู้ชายนะค้า... มีพลวงด้วยค่ะ ...โต๊โต! เป็นโชคดีของคุณหญิงไพลิน พลวงโต... ชายน้อยแห่งบ้านมาลีวงศ์วัฒนาพานิชกิจเจริญปรากฎตัวขึ้นหลังจากที่ฉันเกิดมาไม่นาน เพียงแต่ว่า... ‘เด็กโตเกินไป’ คุณหญิงติเป็นข้อแรก อ่า... อย่าค่ะ อย่าเพิ่งคิดลึก หมายถึงอายุเด็กมากเกินไปค่า 555 ...ตอนที่ทราบข่าวว่า ญาติห่างๆ ของเธอเกิดอุบัติเหตุทางรถยนต์เสียชีวิตเกือบทั้งครอบครัว เหลือแต่ลูกชายวัย 9 ขวบรอดชีวิตอยู่ในห้องไอซียู จึงเกิดไอเดียจะรับมาเลี้ยงเป็น ‘ชายน้อยพลวงโต’ เพราะอย่างน้อยก็ดีกว่าเก็บเด็กที่ไม่รู้หัวนอนปลายเท้ามาร่วมบ้าน ทว่า...เด็กชายที่คุณหญิงกำลังมองหาคือทารกแบเบาะ ไม่ใช่โตพอจะรู้เรื่องแล้วว่าอะไรเป็นอะไร ยังดีที่อายุของเขาอ่อนเดือนกว่าคุณพล ลูกชายคนรองนิดหน่อย ก็นับว่าพอเอามาทำเป็นลูกชายคนเล็กได้อยู่ ‘อี๋.....ย์ เด็กพิการ!’ คุณหญิงร้องยี้ เจอข้อนี้เข้าไป เกือบตัดใจไม่รับเขาไว้แล้ว เพราะไม่อยากแบกรับภาระเป็นคุญหญิงใจบุญนอกเวลาออกอากาศทางทีวี เด็กคนนั้นต้องนอนอยู่ห้องไอซียูนานหลายเดือน ผ่าตัดขาถึงสามครั้ง ยังดีที่รักษาขาทั้งสองข้างไว้ได้ แต่หมอบอกว่า เขาไม่สามารถใช้งานขาข้างซ้ายได้เหมือนเดิมเพราะมีความยาวสั้นกว่าข้างขวาเล็กน้อย ‘ถ้ากายภาพบำบัดดีๆ เขาจะสามารถกลับมาเดินได้อีกครั้งครับ แต่... อาจจะไม่เหมือนคนปกติ’ ‘ยังไงคะ?’ ‘คุณหญิงลองใส่ส้นสูงข้างเดียวเดินดูสิครับ... เขาก็จะเป็นแบบนั้น อาจจะต้องหาไม้เท้าช่วย หรือตัดรองเท้าเสริมส้นข้างเดียว แต่เขาคงไม่สามารถวิ่งได้ตลอดชีวิต... เตะบอล เล่นบาสก็ไม่ไหว ต้องว่ายน้ำ ถีบจักรยาน หรือเล่นกีฬาเบาๆ อย่างตีกอล์ฟก็คงได้อยู่’ ‘แล้ว... เรื่องนั้น... อ่า... ตรงนั้น... ’ คุณหญิงกลั้นใจถามว่า เขายังมีคุณสมบัติพอจะเป็นพ่อ ‘พลวง’ โตหรือไม่ ‘ถ้าเรื่องนั้นล่ะก็ หายห่วงครับ คุณหญิงหาลูกสะใภ้เตรียมไว้ผลิตทายาทได้เลย จะตั้งเป้ากี่คนก็ได้ไม่มีปัญหา เพียงแต่ท่าที่ต้องใช้กำลังขามากๆ เขาคงไม่ไหว แต่ถ้าท่าเบสิคๆ อย่างมิชชั่นนารี ดอกกี้ ซิกส์ตี้ไน หรือ สปูน ล่ะก็ สบายมากครับ! เหอๆ’ ในที่สุด คุณหญิงไพลินก็รับเขามาเป็นลูกชายคนสุดท้องจนได้ ไม่ใช่เพราะ เขายังเป็นพลวงโตซึ่งสามารถทำท่าเบสิคๆ ได้หรอกค่ะ... ‘เด็กนั่นไม่ได้มาตัวเปล่า’... พ่อของเขาเป็นทายาทคนเดียวของกำนันทรงซึ่งนับเป็นลูกพี่ลูกน้องกับคุณหญิง   ทรงศักดิ์ ทรัพย์สมบัติสถิต ปู่ของเขาเป็นเจ้าพ่อที่ดินรายใหญ่ในทุ่งรังสิต มีธุรกิจท่าข้าว โรงสี และปล่อยกู้จนร่ำรวย ถือโฉนดที่ดินซึ่งยึดจากชาวบ้านที่เป็นลูกหนี้ NPL นับไม่ถ้วน หลายแปลงถูกนำมาพัฒนากลายเป็นนิคมอุตสาหกรรมให้พวกฝรั่งกับญี่ปุ่นเซ้งทำโรงงาน’ นั่นก็ไม่ใช่เหตุผลที่คุณหญิงไพลินเธอเลือกเขาอีกเช่นกัน เพราะแค่นั้นมันมรดกเศรษฐีบ้านนอกกระจอกม๊ากมากสำหรับเธอซึ่งแต่งงานออกจากตระกูลทรัพย์สมบัติสถิต ก้าวขึ้นมาเป็นฮองไทเฮาแห่งทรูฟู๊ตแล้ว แต่ที่เธอเลือกเด็กคนนั้นมาเป็นลูกคนสุดท้อง เพราะเขามีชื่ออันเป็นมงคลยิ่งต่างหาก มงคลขนาดไหนเหรอคะ? ก็มงคลมากพอที่คุณหญิงจะมองข้ามข้อเสียที่เขาอายุมากเกินไป แถมยังขาพิการ ...มงคลซะจนคุณหญิงยกเลิกชื่อ ‘พลวงโต’ ที่เธอเตรียมไว้ไปเลย (โชคดี รอดตัวไป) ชายน้อยแห่งบ้านมาลีวงศ์วัฒนาพานิชกิจเจริญมีชื่อว่า ‘ด.ช. นำทัพพ์ ทรัพย์สมบัติสถิต’ ค่ะ ‘นำทัพพ์’ ที่แปลว่า... นำทรัพย์มาให้ ราวกับสวรรค์คัดสรรมาให้พวกเขาได้อยู่ด้วยกัน ใครอ่านชื่อลูกชายสองคนของบ้านนี้ ถ้าไม่เห็นนามสกุลคงนึกว่าต้องเป็นลูกทหารแน่ๆ  คนพี่...นายพล  คนน้อง...นายนำทัพพ์ คุณหญิงไพลินชอบใจมากที่ คุณพลกับคุณพลอยตั้งชื่อเล่นใหม่ให้ชายน้อยว่า ‘ทัพพี’ ‘ดีดี... คาบทัพพีเงินทัพพีทองมาเป็นลูกบ้านนี้ 555’ ก็ทัพพีน่ะโตกว่าช้อนตั้งเยอะ ดังนั้นต้องดีกว่าคาบช้อนเงินช้อนทองเป็นแน่! ยังดีนะ... ไม่คาบจนปากเบี้ยวไปข้าง จะได้ ‘ใช่เลย...ชายน้อยของแท้’ 555 จากคุณ : Acciacatura เขียนเมื่อ : 20 มี.ค. 54 22:34:26

ความคิดเห็นที่ 5 จากคุณ : หยกสีน้ำผึ้ง เขียนเมื่อ : 20 มี.ค. 54 23:50:20

ความคิดเห็นที่ 6 มาตามเก็บค่า จากคุณ : scottie เขียนเมื่อ : 23 มี.ค. 54 00:26:38