PANTIP.COM : W10363101 ...ยามเมื่อร้างเสน่หา 1...(โสดในซอย) [นิยาย]

ความคิดเห็นที่ 3

โชเฟอร์มองหญิงสาวจากกระจกมองหลัง และประมาณอายุว่าไม่น่าจะเกิน 25 ปี หน้าตาอ่อนเยาว์นั้นดูคมคายทั้งที่แต่งแต้มเครื่องสำอางไว้เพียงเล็กน้อย ตากลมโต จมูกโด่ง ปากบางเฉียบ ผมยาวสลวยแต่ถูกรวบไว้เป็นหางม้า ผิวพรรณค่อนข้างดีแม้จะไม่ถึงกับผุดผ่อง เพราะติดจะซีดเซียวขาดสีเลือดเกินไปสักหน่อย เหมือนคนท้องที่ขาดการบำรุงเท่าที่ควร เหงื่อเล็ก ๆ ผุดขึ้นที่จมูก แสดงว่าต้องเหนื่อยอ่อนพอสมควร ลุงแท็กซี่นึกตำหนิคนเป็นสามีที่ปล่อยให้ผู้หญิงบอบบางอย่างนี้มาจ่ายตลาดตามลำพัง

“กี่เดือนแล้วครับคุณผู้หญิง”
ลุงแท็กซี่ชวนคุย สีหน้ายิ้มแย้มและใจดี ทำให้รันระรินไม่ตะขิดตะขวงใจที่จะคุยด้วย

“หกเดือนแล้วค่ะ”

“มิน่าล่ะ ท้องยังไม่ใหญ่เท่าไร”
ฝ่ายนั้นพึมพำ ท่าทางจะเคยเห็นคนท้องมาจำนวนไม่น้อยเลย หรือไม่ก็ต้องผ่านประสบการณ์ของการเป็นพ่อคนมาก่อน

“ลุงถาม เพราะกลัวว่า ฉันจะมาคลอดในรถลุงเหรอ”
รันระรินถามเย้า ๆ

“โอ๊ย ไม่กลัวหรอกครับคุณผู้หญิง ดีซะอีก พวกแท็กซี่ชอบนัก ถ้ามีใครมาคลอดในรถ เขาถือว่าเฮงครับ ผมจะบอกให้ว่า ผมเคยทำคลอดมาแล้วด้วย ไปโรงพยาบาลไม่ทัน คลอดกันกลางสี่แยกเลยคุณ บนรถคันนี้แหละ เด็กฝาแฝดอีกต่างหาก หลังจากทำคลอด ผมถูกหวยใต้ดินติด ๆ กันสามงวดซ้อนเลย”
สีหน้าคนเล่าบอกความภาคภูมิ แต่สีหน้าคนฟังทำท่าแหยง ๆ ถึงลุงโชเฟอร์จะเก่งการทำคลอดสักแค่ไหน แต่รันระรินก็ไม่ขอใช้บริการโดยเด็ดขาด

“แต่ถึงยังไง ฉันก็อยากจะคลอดที่โรงพยาบาลมากกว่า”
เสียงเครียด ๆ นั้น ทำให้ลุงหัวเราะ
“ผมก็แค่บอกให้ฟังน่ะคุณผู้หญิง คนท้องแค่หกเดือนยังไม่คลอดหรอกครับ ว่าแต่ท้องไส้อยู่ ไม่น่าจะหิ้วของหนักนะครับ อันตราย”

“ฉันเผลอตัวไปหน่อย ซื้อนั่นซื้อนี่เพลิน ซื้อเสร็จก็ฝากแม่ค้าเอาไว้ ลืมคิดไปว่า รวม ๆ กันหลาย ๆ ร้านแล้ว มันก็หนักเอาเรื่องอยู่”
หญิงสาวเล่าขำ ๆ

ก็เมื่อวาน เธอเห็นนครเขตกินข้าวไปเพียงสองสามคำก็รวบช้อนส้อมบอกว่าอิ่ม สีหน้าบูดบึ้ง สงสัยเขาจะเบื่ออาหารง่าย ๆ ที่มีแต่ผัด ๆ ทอด ๆ ของเธอ วันนี้รันระรินจึงขนซื้ออาหารสดมามากมายหลายอย่าง มีทั้งปลากะพงที่เขาชอบ ที่ตั้งใจจะเอาไปนึ่งซีอิ๊ว แล้วยังมีเมนูที่คิดเอาไว้คร่าว ๆ ผัดคะน้าหมูกรอบ แกงจืดปลาหมึกสอดไส้ ของโปรดของนครเขตทั้งนั้น และนอกจากกับข้าวสำหรับมื้ออื่น ๆ แล้ว ก็ยังมีกับแกล้มกระจุกกระจิก เผื่อว่าเขาอยากจะเอาไว้แกล้มเบียร์ด้วย ระยะนี้รันระรินรู้สึกว่า เขาดูเครียด ๆ ไป ถ้าหากได้ดื่มเบียร์เย็น ๆ เป็นวุ้น อาจจะอารมณ์ดี และเจริญอาหารขึ้นบ้างก็ได้

สามีของเธอเป็นคนที่ให้ความสำคัญกับเรื่องของการกินเป็นอันดับต้น ๆ จะเรียกว่า “กินยาก” ก็ไม่ผิด ก่อนจะแต่งงาน รันระรินจึงไปสมัครเรียนการทำอาหารกับโรงเรียนสอนทำอาหารชื่อดังถึงสองคอร์สใหญ่ ๆ เพื่อมาทำอาหารให้เขากินโดยเฉพาะ ทั้ง ๆ ที่แต่เดิมเธอหยิบจับอะไรในครัวไม่เป็นเอาเลย เนื่องจากคุณเรืองรองแม่ของเธอ ไม่ยอมให้ลูก ๆ ทำงานบ้าน สิ่งใดก็ตามที่ทำได้ คุณเรืองรองจะเหมาไปทำเองทั้งหมด

“แค่ลูก ๆ ตั้งใจเรียนหนังสือ ตั้งใจทำงาน แม่ก็พอใจแล้ว เรื่องงานบ้านพวกนี้ ปล่อยให้เป็นหน้าที่ของแม่เถอะ”

และทำให้ จนกระทั่งบัดนี้ รณภพ พี่ชายหนุ่มโสดของรันระริน ก็ยังมีแม่คอยซักผ้า ทำกับข้าว และดูแลทุก ๆ อย่างให้ ทั้งที่อายุก็เต็มสามสิบในปีนี้แล้ว

“เลี้ยงลูกให้เป็นเทวดา”
เคยมีญาติ ๆ แขวะต่อหน้าไว้อย่างนั้น แต่แม่ก็เถียงฉับพลันโดยไม่ต้องหยุดคิด
“ก็ดีกว่าเลี้ยงให้เป็นซาตานแหละน่า”

รันระรินรู้ว่าแม่รักเธอ แต่ก็ไม่เคยรู้สึกซาบซึ้งกับความรักของแม่มากนัก จนกระทั่งตั้งท้องเอง ถึงได้รู้แก่ใจว่า ความรักของแม่ยิ่งใหญ่เพียงใด สามารถทำให้คนเป็นแม่เสียสละให้ลูกได้ทุก ๆ อย่าง ยอมเหนื่อยยากแทนได้ทุกเรื่อง โดยไม่ปริปากบ่น

ก็ดูแต่ตัวรันระรินนั่นปะไร ยังไม่ทันได้เห็นหน้าน้องริวเลยแม้แต่นิดเดียว เคยเห็นก็แต่ตอนอัลตร้าซาวน์เป็นรูปลาง ๆ มองแทบไม่ออกว่าเป็นเด็กเท่านั้น แต่ก็หลงรักเข้าไปเต็มหัวใจแล้ว รักอย่างไม่มีเงื่อนไขเสียด้วย และเชื่อว่ารันระรินคงจะสืบทอดการเลี้ยงลูกให้เป็นเทวดามาจากแม่ด้วยอีกคนอย่างแน่นอน

จากคุณ : โสดในซอย

เขียนเมื่อ : 20 มี.ค. 54 22:45:43

ความคิดเห็นที่ 6

“แล้ววันนี้เป็นยังไงบ้าง น้องริวงอแงหรือเปล่า กวนอะไรคุณแม่บ้างไหม”
แดดวงเอ่ยถามถึงหลานในท้อง ตัวเธอเองอยากจะมีลูกใจจะขาด แต่เพราะเป็นม่ายสามีร้าง ซึ่งเข็ดขยาดกับชีวิตแต่งงาน ทำให้หมดโอกาสที่จะมีทายาทอุ้มชูเหมือนกับเพื่อนบ้านคนนี้ แต่เธอเองก็ยินดีอย่างจริงใจที่รันระรินมีโอกาสที่เธอไม่มี

“ก็มีถีบแรง ๆ บ้าง แต่ไม่บ่อย รันคงจะรบกวนลูกมากไปหน่อย ต้องให้ช่วยถือของหนัก ๆ ตั้งนาน”
หญิงสาวบอกด้วยเสียงอารมณ์ดี

“ดูแลตัวเองหน่อยนะรัน พักนี้ไม่ต้องเอาใจคุณสามีมากนักก็ได้ ห่วงสุขภาพของตัวเองกับลูกเถอะ หมอเองก็บอกว่ารันไม่ค่อยแข็งแรง และให้พักผ่อนเยอะ ๆ ไม่ใช่เหรอ ดูสิ! หน้าตาซีดเซียวยังกะอะไรดี ยาบำรุงที่หมอให้มา ได้กินบ้างหรือเปล่าก็ไม่รู้”
เพื่อนบ้านบ่นยืดยาว คนฟังก็ได้แต่ยิ้ม

“รันก็คงดูแลพี่เขตได้อีกเดือนสองเดือนแหละค่ะ หลังจากนั้นพอคลอดน้องริวแล้ว รันก็ต้องดูแลน้องริวเป็นหลัก ตอนนี้ยังเอาใจพี่เขตได้ ก็เอาใจเขาหน่อย ดูเหมือนระยะนี้เขาเครียด ๆ ขรึม ๆ ไม่รู้ว่างานหนักเกินไปหรือเปล่า รันเป็นห่วง”
หญิงสาวเผลอตัวเล่าออกมาจนได้

คุณเรืองรองเคยสั่งรันระรินเอาไว้หลายครั้งแล้วว่า “ไฟในอย่านำออก ไฟนอกอย่านำเข้า” นั่นคือ เรื่องไม่ดีไม่งามในบ้านอย่าไปพูดนอกบ้าน และเรื่องเดือดเนื้อร้อนใจ หรือคำติฉินนินทาให้ร้ายภายนอกบ้าน ก็อย่านำเข้ามาทำให้คนในบ้านรู้สึกไม่สบายใจ ไร้ประโยชน์และเสียอารมณ์เปล่า ๆ

ปกติหญิงสาวก็ยึดถือไว้อย่างหนักแน่น แต่บางครั้งเธอก็นึกอยากจะระบายความคับใจอยู่เหมือนกัน โดยเฉพาะกับแดดวง ซึ่งแสดงตัวเป็นมิตรแท้ต่อเธอตลอดมา นับตั้งแต่วันที่ย้ายเข้ามาอยู่ร่วมชีวิตกับนครเขต

วันแรกที่พบกับแดดวง ฝ่ายนั้นข้ามถนนมาจากบ้านตรงกันข้าม หญิงสาวอยู่คนเดียว เพราะนครเขตมีงานด่วนที่ต่างจังหวัด เธอกำลังงงกับข้าวของจำนวนมากที่ย้ายเข้ามาโดยบริการของบริษัทรับย้ายบ้าน รันระรินไม่รู้ว่า ควรจะเริ่มต้นจัดของเหล่านั้นจากตรงไหนก่อน

ขณะนั้นเอง แดดวงก็แสดงมิตรจิตด้วยการหาอาหารการกินมาให้ เพราะรู้ว่าครัวของเธอยังไม่พร้อมจะทำอาหารเอง แม้จะตะขิดตะขวงใจที่จะรับของจากเพื่อนใหม่ แต่รันระรินก็ต้องยอมรับว่า เธอทั้งหิวทั้งเหนื่อย และอาหารกล่องจากน้ำใจของแดดวงในวันนั้น ทำให้เธอผ่านมื้อนั้นไปได้ด้วยดี เท่านั้นยังไม่พอแดดวงยังช่วยจัดช่วยย้ายข้าวของอยู่จนค่ำ ทั้งที่เพิ่งเคยพบหน้ารันระรินในวันนั้นแท้ ๆ

“เอาใจไว้ก็ไม่เสียหลายหรอกนะ เพราะเขาก็เป็นสามีของรัน แต่ว่าก็ต้องดูด้วยว่าตอนนี้รันไม่ได้มีแค่ตัวคนเดียว การที่เหน็ดเหนื่อยเกินไป ก็มีผลถึงน้องริวด้วย พี่ว่าคุณเขตเขาน่าจะเข้าใจนะ เพราะน้องริวก็ไม่ใช่ใครอื่นเสียหน่อย”

“ค่ะ รันจะดูแลตัวเองให้ดีกว่านี้”

ตอบรับคำแล้ว หญิงสาวก็เห็นอีกฝ่ายหนึ่ง ทำท่าชะเง้อไปทางบ้านที่อยู่ติดกับเธอ เพราะว่าบ้านทาวน์เฮ้าส์ของรันระรินนั้น ส่วนครัวหลังบ้านไม่ได้กั้นเต็ม เพราะเธอทำครัวอยู่ในบ้าน และใช้เครื่องดูดควันประกอบ เนื่องจากนครเขตอยากจะทิ้งส่วนหลังบ้างให้โปร่งเพื่อรับลม

“บ้านข้าง ๆ เขาโผล่หน้ามาให้เห็นบ้างไหม”
สายตาซอกแซ่กสอดส่ายของแดดวงบอกให้รู้ว่า เธออยากรับรู้ความเป็นไปของเพื่อนบ้านที่รั้วติดกับรันระรินเป็นอย่างยิ่ง

เพื่อนบ้านหลังที่ติดกันนี้ ชื่อ โนรี อาศัยอยู่กับลูกสาวอายุห้าขวบ หน้าตาน่ารักน่าชัง แม่ลูกคู่นี้ค่อนข้างเก็บตัว ไม่ค่อยได้ออกมานอกบ้านบ่อยนัก นาน ๆ ครั้งจะเห็นพ่อของเด็ก ซึ่งก็ไม่ค่อยได้ทักทายปราศรัยกันเช่นกัน
แดดวงในฐานะที่อยู่หมู่บ้านนี้มาก่อน ก็เลยรู้ความเป็นไปของหลาย ๆ ครอบครัว เคยกระซิบบอกกับรันระรินเมื่อเธอย้ายบ้านเข้ามาใหม่ ๆ ว่า
“โนเขาเป็นเมียน้อย เห็นไหมล่ะว่า แฟนเขานาน ๆ มาทีน่ะ”

“แฟนเขาทำงานต่างจังหวัดหรือเปล่าคะ”
รันระรินพยายามจะคิดในแง่ดี ผู้หญิงหน้าตาสวยจัดอย่างโนรีน่ะหรือ จะต้องกินน้ำใต้ศอกของคนอื่น ไม่น่าเชื่อเลยจริง ๆ

“จริง ๆ นะรัน พี่ไม่เอาใครมาว่าเสีย ๆ หาย ๆ หรอก ทุกอย่างที่พี่พูด พี่ต้องมีข้อมูลแล้ว สามีเขาเป็นหมอชื่อดัง หมอบุญส่งไงล่ะ ที่เก่งเรื่องผ่าตัดหัวใจ พี่เคยอ่านบทสัมภาษณ์ในนิตยสาร เขามีครอบครัวแล้ว มีลูกโตเป็นหนุ่มเป็นสาวแล้วด้วยซ้ำไป รันก็เห็นใช่ไหม อายุก็ห่างกับโนตั้งรอบสองรอบเข้าไปนั่น”
มิน่าล่ะ รันระรินก็รู้สึกคุ้นหน้าคุ้นตาสามีของโนรีเหลือเกิน

“แต่โนเขาเป็นคนดีนะ มีคนอื่นเคยเล่าให้พี่ฟังว่า เขาจำเป็นต้องเป็นเมียน้อย เพราะตอนนั้นพ่อของเขาป่วยหนัก แล้วหมอบุญส่งช่วยชีวิตพ่อเขา และยังช่วยเรื่องเงินเรื่องทอง”

แม้จะไม่ได้รู้สึกไม่ดีกับโนรี แต่รันระรินก็ตะขิดตะขวงใจอยู่ กับคำว่า “เขาเป็นคนดี” เพราะในความรู้สึกของเธอ การเป็นเมียน้อยก็ไม่ต่างจากการแย่งชิงเท่าไรเลย แย่งชิงคนเป็นสามี แย่งชิงความรัก แย่งชิงเวลา ดังนั้น รันระรินจึงทำใจให้สนิทสนมกับโนรีเหมือนที่เธอสนิทสนมกับแดดวงไม่ได้ แต่ปกติโนรีก็ไม่ได้ให้ความสนิทสนมกับใครในหมู่บ้านอยู่แล้ว อาจจะเป็นเพราะเธอเองก็รู้สึกเจียมตัวในสิ่งที่เธอเป็นอยู่ก็ได้

“ไม่ค่อยเห็นนะคะ แต่นาน ๆ ที จะได้ยินเสียงสองแม่ลูกคุยกันอยู่หลังบ้านบ้าง น้องเปียกปูนก็น่ารักนะคะ ไม่ดื้อไม่ซนเลย รันไม่เคยเห็นแกออกมาวิ่งเล่นซนเหมือนเด็กคนอื่น ๆ”
หญิงสาวบอกไป พร้อม ๆ กับเริ่มนำปลาออกมาล้าง เตรียมประกอบอาหาร เธอรู้สึกอ่อนเพลีย คงเพราะการออกไปเดินตลาดตั้งแต่ช่วงบ่าย จึงคิดว่าปลากะพงนึ่งซีอิ๊วที่ตั้งใจจะทำ ขอเก็บเอาไว้เป็นมื้อวันพรุ่งนี้จะดีกว่า เพราะขั้นตอนกระบวนการค่อนข้างยุ่งยาก วันนี้เธอจะทอดปลาอินทรีย์ไว้ให้นครเขตแทนจะดีกว่า

“อุ๊ย รันก็ น้องเปียกปูนจะออกมาเล่นได้ยังไง ก็โดนกักบริเวณไว้อย่างนั้น แม่เขาไม่อยากให้ลูกออกมาวิ่งเล่น ออกมาทีไรก็มีแต่เรื่องให้ร้อนใจ คราวก่อน เคยปล่อยให้ออกมาวิ่งเล่นเหมือนกัน แต่โดนลูกของคุณนายบ้านใหญ่ท้ายซอย เคยถามว่าทำไมน้องเขาไม่มีพ่ออยู่ด้วย เด็กมันร้องไห้วิ่งโร่ไปถามแม่ ตั้งแต่นั้นก็เลยได้แค่วิ่งเล่นอยู่ในบ้าน ที่จริงก็น่าเห็นใจนะ โนเขาก็เป็นคนไม่มีพิษไม่มีภัยอะไร แต่เขาก็คงจะจำเป็นต้องมีชีวิตแบบนี้”

ฟังแล้วก็สะท้อนใจอยู่ แต่รันระรินก็คงจะได้แต่ฟัง สิ่งที่หญิงสาวเชื่อมาตลอดก็คือ วงเวียนกรรมของแต่ละคนไม่เหมือนกัน ทุก ๆ คนเกิดมาเพื่อชดใช้กรรม สิ่งที่ทำได้มีเพียงอย่างเดียวก็คือ ประกอบกรรมดีให้ได้มากที่สุดในชาตินี้ ถึงจะไม่คิดถึงชาติหน้า ก็แค่ให้ไม่ไปเบียดเบียนทำให้คนอื่นเดือดร้อน แค่นี้รันระรินก็พอใจที่สุดแล้ว

จากคุณ : โสดในซอย

เขียนเมื่อ : 20 มี.ค. 54 22:48:27